:: Francisca :: zondag 28 september 2014 :: 14:23:57permalink

Ik leerde mijn ex kennen in 2007, hij was een man die de touwtjes in handen nam en daar had ik erg veel behoefte aan. In korte tijd liet hij controlerend gedrag zien (hij wilde bijvoorbeeld bepalen hoe ik mijn eigen koophuis verbouwde) en als ik daarin niet meeging weigerde hij me nog ergens mee te helpen: hij ging op de bank zitten terwijl ik tegels in de keuken aan het afbikken was. Na enkele maanden was ik er klaar mee, ik ben op vakantie geweest met een vriendin en had me voorgenomen een einde aan onze prille relatie te maken bij terugkomst. Ik bleek zwanger... Ik heb hem dit verteld, maar hij wilde geen kinderen, dus een abortus was voor hem de enige oplossing. Dit wilde ik niet, ik heb hem gevraagd te vertrekken en dat heeft hij gedaan. Tijdens de zwangerschap heb ik wel regelmatig met hem gesproken, ik vond het namelijk toch lastig te aanvaarden dat mijn kind geen vader zou hebben.

Na de bevalling hebben wij het, op zijn initiatief en tegen beter weten in, toch weer samen geprobeerd. Hij vond dat hij recht had op sex, hij was immers een man, en dwong dat af, terwijl ik net bevallen was en nog moest genezen. Mijn zoontje lag vaak in mijn bed (vanwege borstvoeding), maar hij wilde dan toch sex.

Acht weken na de bevalling brak ik, en heb ik bij het consultatiebureau aan de bel getrokken. Postnatale depressie. Mijn ex kon dit niet accepteren, ik stelde me aan, ik moest een schop onder mijn kont krijgen, ik spoorde niet. Hij wilde gewoon zijn leven leiden, en ik moest daaraan mee doen, goedschiks of kwaadschiks. Als hij 's avonds film wilde kijken met mij, terwijl ik moe was, dwong hij mij om naast de bank te gaan staan zodat ik in ieder geval niet in slaap kon vallen.

Door mijn depressie was het voor mij heel lastig om te zien hoe ver hij over mijn grenzen ging. Uiteindelijk heb ik er (wederom) een punt achter gezet toen mijn zoontje 1 werd. Na eindeloze gesprekken (en ook de irreële wens van mijn kant om mijn kind in een gezin te laten opgroeien) zijn we toch samen verder gegaan.

In de daaropvolgende jaren hebben wij toch nog een tweede kind gekregen, zijn we verhuisd, en heeft hij zijn intimiderende gedrag verfijnd. Mijn jongens (vooral de oudste, toen 3 jaar) liepen constant met hun schouders opgetrokken, schrokken van iedere opmerking die hij maakte naar de kinderen toe (ze knoeiden, waren niet netjes op hun kleding, spraken niet fatsoenlijk etc.). De oudste sprak inmiddels net zo respectloos met mij als hun vader. Hij strafte zichzelf (sloeg zichzelf en zette zichzelf in de hoek), ook op school.

Ik heb maandenlang geprobeerd om met mijn ex te praten over mijn gevoelens, mijn mening over onze relatie etc., maar hij vond alles onzin: ik spoorde namelijk niet, hij zou me de kinderen afpakken als we uit elkaar gingen, hij wist wel hoe we gelukkig moesten worden.

Toen de bom barstte (ik kon het niet meer verdragen om in zijn nabijheid te zijn en vluchtte regelmatig naar buiten, waarbij ik uren in het park zat, in de auto sliep, eindeloos rondreed) en ik weer eens midden in de nacht toch maar naar huis ging na uren gezworven te hebben, heeft hij mij fysiek het huis uit gegooid. De door mij gebelde politie vond dat hij in onze woning mocht slapen met de kinderen, en ik moest maar gaan afkoelen elders... Hij heeft toen de kinderen naar zijn ouders gebracht met de instructie dat ik ze NIET mee mocht nemen.

Ik heb, met een vriendin, de kinderen met hulp van de politie bij zijn ouders weggehaald en ben gevlucht naar een Blijf-van-mijn-Lijf huis. Stom, maar mishandeling was niet te bewijzen, psychische mishandeling ook niet, en dus deed de politie niets.

Nu zijn we vier jaar verder. Sinds vorig jaar sta ik regelmatig bij de rechtbank: om alimentatie te vragen, om een bezoekregeling te krijgen etc. Mijn ex bestookt de kinderen met negatieve verhalen over mij, en de kinderen komen iedere zondag terug met woede uitbarstingen, huilen, dwars gedrag, noem het maar op. Ik ben in de ogen van de kinderen een heks, een egoïst (papa is namelijk heel zielig), een geldwolf (papa betaalt heel veel alimentatie, en hij betaalt het huis, en jij doet niets voor ons met dat geld), een leugenaar (papa vertelt tenminste de waarheid, jij liegt altijd over alles, geen wonder dat papa niet meer met jou samen wil zijn).

Tijdens de laatste procedure hebben we aangestuurd op een onderzoek door de Raad vd Kinderbescherming. Mijn god, wat een aanfluiting! In de eerste week van de zomervakantie hebben ze hun onderzoek gestart, in de tweede week van het nieuwe schooljaar is het onderzoek afgerond. Ik sta nu te boek als de gestoorde moeder, die tegenwerkt in alles, en hij is de rationele huisvader! School, kinderdagverblijf, huisarts, psycholoog, alle instanties waar ik al jaren bezig ben om hulp te krijgen voor mijn kinderen (de oudste wil dood, hij voelt zich waardeloos, de wereld zou beter af zijn zonder hem) zodat zij handvaten krijgen om om te gaan met het narcistische en manipulerende gedrag van hun vader, hebben allen afgehaakt: ze willen neutraal blijven, nu (echt op dit moment, deze week) gaat het goed met de kinderen, het is een kwestie van 2 mensen met 2 verschillende opvoedstijlen...

Het resultaat: we moeten terug naar een co-ouderschapsregeling... Er valt met hem niet te overleggen, alles moet zoals hij het wil. Ik heb bij de Raad ook aangegeven dat de grondbeginselen voor co-ouderschap volledig ontbreken, namelijk respect en goede communicatie! Maar de Raad heeft besloten dat, omdat vader wel co-ouderschap wil, dit invulling moet gaan krijgen.

Vorige week is mijn oudste zoon in woede van het schoolplein gevlucht, en stond op straat te roepen dat ik een rotmoeder was, dat hij dood wilde, dat hij liefst de straat op zou rennen! Nu eindelijk heeft school gezien dat er een probleem is, en ze hebben de Raad gebeld en gerectificeerd: de kinderen hebben een probleem, ze worden belast door vader...

Helaas te laat: morgen moeten wij (vader, ik en de kinderen) naar de Raad, waar de Raad de kinderen gaat vertellen dat de omgangsregeling gaat worden gewijzigd.

Ik ben intens verdrietig over de gang van zaken, vooral voor mijn kinderen. Ik vind het immens triest om te zien hoe hun vader zieltjes aan het winnen is, en hoeveel last mijn kinderen hiervan hebben. Ik praat iedere week met mijn kinderen over hun gevoelens, en geef ook aan dat ik het met hen niet inhoudelijk wil hebben over volwassen zaken (alimentatie, huisarts, RvdK, rechtbank, hypotheek etc) die vader wel met een negatief mama-sausje, bij hun neerlegt.

Het is vechten tegen de bierkaai, ik ben mijn kinderen al voor de helft kwijt. Het is vrijwel onmogelijk om het vertrouwen van de kinderen in mij te herstellen als ze wekelijks gebrainwashed worden door hem. En nu moeten ze nog vaker en langer bij hem zijn...

:: Feniks :: dinsdag 27 mei 2014 :: 11:14:51permalink

Schrijnende verhalen die ik hier lees, net zo schrijnend als de mijne.
Ik word bedreigd, ben gestalkd, ben zwart gemaakt, ben bedrogen, ben geld afhandig gemaakt. Mijn kind werd blootgesteld aan drugsdealers en gebruikers. Bewijzen en verklaringen voldoende aanwezig, advocaat rkeningen waar je u tegen zegt over alles wat er plaatsvindt. Politie doet niets, AMK kijkt je argwanend aan, advocaat denkt ik krijg mijn centen wel en NIEMAND die wat doet. Dit mag namelijk allemaal.
Een normaal mens waar een kind van wordt mishandeld mag aangifte doen. Ik niet. En waarom? Omdat ik getrouwd ben met de dader. Dit is de omgekeerde wereld. Dader is slachtoffer en slachtoffer is dader. Zo wordt je berecht. We staan allemaal op voor kindermishandeling, WANT HET HOUDT NIET OP.

Elke wantrouwende burger mag bellen om een melding te maken als er een vermoeden van mishandeling is, maar ik niet, want ik ben de moeder. Wat is dit voor debielerie hier?
Laat een ding duidelijk zijn, ik ben niet tegen omgang, maar wel tegen een co-ouderschap als vader niet in staat is om voor een kind te zorgen. Waarom betalen we allemaal voor die zogenaamde hulp in Nederland (BJZ, AMK etc), die zijn er namelijk niet voor vaders en moedere en ook niet voor kinderen, die zijn er om hun eigen verhaaltjes in stand te houden.

Ongetwijfeld dat dit soort mensen nooit met een dergelijke scheiding te maken hebben gehad waarbij je met je rug tegen de muur staat, omdat je ex partner een hetze tegen je begint van haat en verderf en ook al doe jij niet mee in het verhaal, je huid moet wel heel dik zijn. Maar als het je kinderen aangaat, die verwaarloosd worden op alle fronten ook dan moet je je mond in Nederland houden, want hoe meer je voor je kind opkomt, hoe meer je je gedeisd moet houden, jij hebt niets te zeggen, maar een kinderdagverblijf wel of een leraar of je buren of jeugdzorg.

Heb je wel eens op de website van het AMK gekeken, ouders worden automatisch aan de kant geschoven, die zijn namelijk bij voorbaat schuldig. Dit land is te triest voor woorden, om te janken met mensen die werkelijk niet weten waar dit over gaat, te lag gewoonweg. Zodra er ooit een einde aan deze hel gaat komen, zweer ik dat ik weg ben, ik wil mijn kind niet in dit hypocriete land op laten groeien, met deze verschrikkelijke mishandelende wetgeving. We weten toch allemaal dat een man niet zo voor zijn kinderen kan zorgen, net zo min dat ik als bouwvakker kan werken, dan moet je ze dit niet in de strot willen duwen.
Dat is pas kindermishandeling en ik zou willen dat dit meer onder de aandacht gebracht zou worden.

:: Martina :: woensdag 12 februari 2014 :: 16:05:34permalink

Ik zal me even voorstellen. ben een vrouw met 3 kinderen, waarvan 2 kinderen van mijn toekomstige EX man. Mijn ex man zit in detentie, heb hem 6 maanden geleden aangeven en sindsdien zit hij vast. hij heeft een eis van 36 maanden en 12 maanden voorwaardelijk. Mijn scheiding heb ik ook al 6 maanden geleden bij mijn advo gelegd. Nu kon hij een verweer in dienen en dat heeft hij nog gedaan ook! Nu wil hij de kinderen elke week over de telefoon spreken en maandelijks zien in de gevangenis! Ik spreek over mijn zoontje van 3 en mijn dochtertje van bijna 2. Als jullie tussen de regels door lezen, hij heeft ze al 6 maanden niet gezien of gehoord, en ik heb hem natuurlijk niet voor niets aangegeven.

Voel me machteloos, wil mijn kinderen beschermen. maar met het recht in nederland..... denk ik toch wel dat mijn kinderen de pineut zijn.

:: Lies :: zaterdag 28 december 2013 :: 14:37:15permalink

Ik ben 14 jaar getrouwd geweest en 20 jaar samen met een pure narcist in het begin van de relatie was het super ik was zijn vriendin en hij gaf me het gevoel de belangrijkste te zijn maar na de geboorte vsn de oudste veranderde dit .er was wel vaker wat voor gevallen als het niet ging zoals hij dat wilde maar slap als ik was accepteerde ik dit!, na de geboorte kreeg ik steeds vaker het gevoel dat hij jaloers was op de aandacht die ik onze zoon gaf want nu was ik er niet meer 100 % voor hem en toen ene jaar later kwam nr 2 en werd het nog erger. niets was goed ik was een thuis blijf moeder en hij werkte aan zijn carriere verdiende goed en kon dit dus ook. ik genoot van de knullen en regelde verder alles in en om het huis incl de sociale contacten.

naar mate de kinderen ouder werden en meer hun eigen mening kregen werden de problemen groter vooral met de oudste een wwer woord accepteerde mijn ex niet en gebruikte zijn handen regelmatig en dit werd erger later schopte hij duwde mijn kind van de trap spuugde naar hem schold hem uit en ik ik stond er tussen in want als ik het opnam voor mijn kind had ik ruzie en anders liet ik mijn kind vallen en dit kon ik niet. mijn kinderen zijn mijn alles.

het laatste jaar is vreselijk geweest mijn ex heeft ons uit huis gezet bespuugd geschopt uit gescholden bedreigd diverse malen is er politie aan te pas gekomen maar iedere keer kletst hij zich er weer uit en komt overal mee weg, heel frustrerend. de jongens en ik zijn vorig jaar november gevlucht en hebben een aantal weken ergens anders verbleven totdat er met de voorlopige voorzieningen een uit spraak was geweest dat mijn ex de woning voor de duur van de scheiding moest verlaten, wij hoopte op rust kids weer naar schoolsporten spelen met vriendjes maar niets van dit constant zocht hij ze op viel ze lastig op school in de pauze na school op het fiets pad als ze buiten speelde noem maar op .

het is vreselijk te zien dat je kinderen bang zijn voor hun vader, hij kwam hier aan de deur zocht ruzie bedreigde me heeft mijn arm tussen de achterklep van zijn auto gedaan en hem meerdere malen dicht geduwd maar ook hier had hij een mooi verhaal voor voor de politie toen deze arriveerde en werd er gezegd als ik aangifte deed hij dit ook zou doen en we dus beide op het bureau moesten zitten die avond (handig met 2 kinderen in huis) heb dit dus niet gedaan.

maanden is mijn ex bezig geweest om te proberen de kinderen uit hus te laten plaatsen omdat ze niet naar hem wilde ook maar niet bij mij, hoe walgelijk hij heeft dit overal lopen verkondigen bij buren familievrienden noem maar op tot nu is dit niet gelukt er is ook geen reden voor volgens de psycholoog waarmee ik praat maar ze zijn wel onder toe zicht gesteld en ook hier probeert hij dit voor elkaar te krijgen. ik heb hier echt slapeloze nachten van weet hoe machtig die lui van jeugdzorg zijn en mijn ex is heel geraffineerd en vals en voordat mensen door hebben hoe hij is .
ik kan je vertellen het is een slopende anderhalf jaar geweest.

en hoop dat die scheiding nu eindelijk eens wordt uit gesproeken zodat ik verder kan met de kinderen. ik leef nu van een bijstand hij betaald niets maar leeft er zelf goed van met zijn nieuwe vriendin en haar kinderen zijn nieuwe gezin zoals hij het bij ieder een noemt ook fijn voor de jongens ze voelen zich ingeruild zoals ze dit zelf noemen.
zolang mijn ex niet de verantwoording neemt voor zijn daden vooral tegenover de oudste komt het nooit meer goed ben ik bang hij ontkent alles maar ik denk dat je met erkennen en er aan werken verder komt. toch heb ik hoop voor de toekomst

:: Kim :: maandag 7 oktober 2013 :: 21:02:27permalink

Hoi,

Hierbij wil ik graag even kort mijn verhaal kwijt bij mensen die begrijpen hoe het voelt om zoiets te moeten doormaken en die mijn bezorgdheid delen ivm de huidige wetgeving.

Op 19 jarige leeftijd werd ik verliefd op mijn ex-partner.
Ik had nog geen ervaring met relaties en doordat hij 12 jaar ouder was keek ik ook enorm naar hem op. Ik merkte wel dat hij soms wat excentriek en anders was, maar verder was hij goed voor mij. Hij had veel aandacht voor me en vroeg me na een jaar samen zijn om te trouwen . Waarop ik dus ja zei en we gingen samenwonen en trouwen.

Al snel, na een 3 tal maand, volgde zijn eerste woedeuitbarsting. Hier hield ik brandwonden en een gebroken pols aan over, ik was heel erg geschrokken. Uit schaamte durfde ik niemand vertellen wat er gebeurd was, ik was bang om me belachelijk te maken ook, 3 maand gehuwd en al de scheiding moeten aanvragen... Hij beloofde dat het niet meer zou gebeuren, maar het ging van kwaad naar erger. 1 keer heeft hij me zelfs bewusteloos geslagen en verkracht, waarna ik zwanger bleek. Ik besloot om het kindje te houden en ben terug bij mijn moeder gaan inwonen, ik wou niet dat mijn kindje in zo'n gezin zou moeten opgroeien.

Ondanks talloze pv's en doktersattesten uit het verleden werd aan mijn ex als vanzelfsprekend co-ouderschap toegekend. Mijn zoontje is nu 7 jaar en al die tijd al maakt zijn vader ons leven vaak tot een hel. Hij mishandelt mijn zoontje uit wraakgevoelens omdat ik bij hem weggegaan ben. Zo weet ik dat hij hem dwangvoedert en soms bijna verstikt, dit laat ook geen sporen na en geen bewijs. Wel heb ik getuigenissen van mensen die reeds bij hem thuis dit gezien hebben maar de rechtbank doet niks.

Hun enige antwoord is "Of je dat nu leuk vind of niet, hij is de biologische vader en heeft ook rechten. " Ik begrijp niet waarom mijn zoontje moet gestraft worden voor een fout die ik in het verleden gemaakt heb. Mijn zoontje zal voor de rest van zijn leven getekend zijn door deze situatie en ik vind het zeer triest. Ik voel me erg machteloos want na 7 jaar procederen en bewijzen verzamelen merk ik dat co-ouderschap echt de Heilige graal geworden is en dat er letterlijk doden moeten vallen eer er hier vanaf geweken wordt, ik ben bang dat er hier door onnodige slachtoffers zullen vallen en veel kinderen hun onbezorgde jeugd ontnomen wordt...

:: mama :: vrijdag 6 september 2013 :: 10:01:26permalink

Bij ons zijn de rechtzaken al enkele jaren geleden uitgevochten geweest.Ik zal hierover niet vertellen maar het was kort gezegd de hel. De machteloosheid waarmee je constant zit als allemaal vreemde mensen over het lot van jouw kind beslissen, zonder er eigenlijk ook maar één moer om te geven.

Ze beslissen in enkele minuten over het verdere leven van jouw kind! En daar moet jij mee leren omgaan. Constante angst, constante druk, constante emotionele chantage, een echte nachtmerrie die maar blijft doorgaan! Ik heb alles geprobeerd, alles om mijn kind daar weg te houden, maar het heeft niet mogen baten. Toen mijn kind niet wou gaan zijn ze hem met de politie komen halen en meegesleurd! Ik kon mijn kind horen roepen tot hij reeds ver weg was. Dan sterf je binnenin. Waarom ik dit bericht schrijf is omdat we nu enkele jaren 'hel' verder zijn.

De situatie is nog steeds dezelfde maar ik overweeg om nogmaals het gevecht aan te gaan. Ik heb in de loop der jaren alles bijgehouden, politie interventies bij de vader thuis, ziekenhuisopnamens wegens huiselijk geweld van de nieuwe vrouw, getuigen in overvloed waaronder ook het schoolpersoneel die willen verwoorden hoe mijn kind aan zijn lot overgelaten wordt ginds, tal van berichten waarin de thuissituatie ginds zo erg was dat ik mijn kind moest gaan ophalen.

Ik heb in mijn ogen zoveel bewijzen waarom ik geen seconde rust heb als mijn kind ginds is, maar ik zeg in mijn ogen.. want diegenen die reeds ginds voor de rechter gestaan hebben weten hoe ze met die gegevens omgaan, als ze al de moeite doen om het dossier langer dan een paar seconden te openen. Dus nu zit ik met dit grote dilemma.. ga ik ervoor, neem ik het risico dan loop ik de kans dat hij weer woest is op mij en dan wordt het voor mijn kind nog erger! als ik win, heb ik mijn kind gered, als ik verlies, dan weet ik niet eens tot wat hij in staat is, eens hij ons kind weer bij zich heeft... ik denk tot alles!

Ik ben zelfs bang dat hij hem nog liever iets aandoet dan dat hij zich erbij zou neerleggen dat ik ons kind heb en dat we gelukkig zouden zijn, want dat zou voor hem ondraaglijk zijn! Als iemand raad heeft of een mening.. ik kan niet beslissen.. ik voel mij zo schuldig en zo'n slechte moeder dat ik niets méér doe om mijn kind te helpen.. het knaagt elke seconde van de dag en nacht aan mij.. ik ben ervan kunnen weglopen maar nu stuur ik er mijn kind naartoe, alleen, zonder dat ik het kan beschermen!

Maar als ik iets wil doen, en het systeem laat ons weer in de steek, dan heb ik alles alleen nog erger gemaakt.. ik weet het gewoon niet meer... ik wil gewoon mijn kindje gelukkig zien, zonder al die zorgen en verdriet.. het is zo onmenselijk!

:: Doortje :: maandag 17 juni 2013 :: 00:53:03permalink

ik ben een alleenstaande moeder met 2 dochters een van 16 jaar en een dochtertje van 5 jaar. Ik heb ongeveer 3 jaar met hem samen geleefd en ben uiteindelijk bijna 8 jaar geestelijk, fysiek en emotioneel en financieel mishandeld.
Nu mijn jongste 5 jaar is is mijn ex een rechtzaak tegen mij begonnen omdat ik na eindelijk bijna 8 jaar de knop heb om kunnen zetten en hem niet meer toe wilde laten in mijn/ons leven omdat hij al zoveel had aangericht.

Hij probeert nu zogenaamd de geweldige papa uit te hangen terwijl hij dat helemaal niet is zijn andere 2 kinderen uit vorige relaties heeft hij gewoon laten barsten, en voor mijn dochtertje was hij er ook eigenlijk niet. Hij kwam alleen wanneer het hem uitkwam en vaak kwam hij meer voor mij dan voor haar.

Maar wat mij nu het meest frustreert is het volgende. Een tijdje terug is er een kort geding geweest waarin hij omgang met haar eist. De enige vraag die ik van de rechter kreeg was wat hij kon doen om mijn vertrouwen terug te winnen, nou ik zeg jullie dat gaat nooit meer lukken ik vertrouw door deze zieke persoon bijna niemand meer, laat staan hem.

Nadat mijn advocaat haar pleitnota had voorgelezen waarin duidelijk aangegeven is dat er huiselijk geweld heeft plaats gevonden waarvan mijn oudste dochter ook getuigen was, en dat ik bang ben voor hem, werd er door de rechter doodleuk beslist dat meneer iedere zaterdag tot aan de bodemprocedure omgang met mijn dochtertje mag hebben in mijn woning.
Dit alles in opbouwende vorm eerste 2 x van 11 tot 1 uur en dan komt er iedere 2 weken een uur bij.

Dit is nu afgelopen zaterdag de 3de keer geweest dat hij hier was en steeds maakt hij ruzie met mij en respecteert mijn privacy totaal niet. ik ben gewoon letterlijk misselijk in de tijd dat hij hier is en voel me niet op me gemak in mijn eigen huis ondanks dat er een vriendin van mij bij aanwezig is.

Wat moet ik hier toch mee, ik wil nu naar 8 jaar eindelijk rust en normaal mijn leven op kunnen pakken.

Ook heeft hij anonieme meldingen gedaan bij het amk dat ik mijn kinderen zou mishandelen en verwaarlozen, amk heeft niks kunnen vinden enhet dossier per direct weer gesloten. die man die ik daar sprak vroeg ik wie de melding had gedaan maar mocht dat niet zeggen. toen ik zei dat ik een vermoeden had en waarom zie hij tegen mij dan weet u ook wel dat 1+1 2 is mevrouw dus mijn vermoeden werd bevestigd.

Daarna heeft hij nog een annonieme melding bij de politie gedaan dat ik een hennepkwekerij in mijn schuur zou hebben. politie is hier geweest is over mijn schutting geklommen in mijn schuur geweest maar juist inderdaad niks gevonden. Ik kan hier helaas niks mee omdat deze meldingen steeds anoniem worden gedaan.

sterkte allemaal

:: dtje :: dinsdag 11 juni 2013 :: 09:09:41permalink

Beste Moeders,

Mijn dochtertje van nu bijna 2 en ik zijn nu bijna een jaar geleden vertrokken bij mijn ex met de politie omdat hij ons voor 1,5 jaar mishandelde (geestelijk/lichamelijk). Hij is meegenomen toen en wij zijn daar weggegaan omdat ik anders last zou hebben van zijn ouders. Hij heeft mijn dochter geregeld op bed gegooid en bij haar nek vel vast gepakt, en bedreigd hij haar wat aan zou doen als ze niet zou stoppen met huilen. Hij heeft mij geschopt, geduwd, aan me haren getrokken, uitgescholden, bij mijn keel gegrepen en geslagen.
Hij heeft dus in het verleden hard drugs gebruikt. Ons huwelijk kwam voort uit leugens en bedrog en het werd me aangespoord door die familie, ik trapte in alle leugens. Hij heeft toegegeven in een verslag van de kinderbescherming ons bedreigd te hebben en mij geslagen te hebben... ook heb ik medische dossier en aangifte. Waar doen ze dan nog zo moeilijk over? ze zien toch dat hij een gestoord persoon is!

Ben nu dus al een jaar bezig om omgang te ontzeggen, we staan onder een gezinsvoogd en er komt nog 1 omgangsregeling onder toezicht. Als deze slecht afloopt kan er iets opgebouwd worden om voor de rechter te gooien en te stoppen. Mijn dochtertje is hyper na het bezoek, eet slecht, slaap slecht, is angstig, krijgt meteen luier uitslag door zure poep, en ik heb vreselijk moeite om in haar bedwang te houden.
Wij gaan hier echt kapot aan, maar we blijven volhouden! Nu wil zijn moeder ook nog een omgangsregeling, hier ga ik absoluut niet mee akkoord! Ook heeft hij een hoop schulden waar ik niks van af wist, die ik absoluut niet kan hebben omdat ik dan ver beneden bijstands- niveau leef, hoe kan mijn dochter dan een normale toekomst krijgen?

Ik ben van mening, en dit houd mijn sterk:
Ik ben de moeder, ik ben verantwoordelijk voor mijn dochter, ik doe alles voor haar, verzorg haar, betaal alles voor haar, doe echt alles voor haar! IK ben dus uiteindelijk die het laatste woord heeft waar zij heen gaat en of dat veilig voor haar is, niet zij!

Ze laten jou geloven dat zij de baas zijn, dit is niet zo! Moeders, wij staan boven hun! Vergeet dat niet, jij hebt je kindje gebaard, jij verzorgt haar! Jij beslist wat veilig voor haar is!

:: Thea :: dinsdag 11 december 2012 :: 22:22:08permalink

Zijn er hier moeders die hun kind naar een omgangshuis hebben moeten brengen en dat de omgangsbegeleiding de omgang stop heeft gezet, omdat het kind het niet aan kon/overstuur was/niet wilde?

Ik hoop dat iemand ervaringen kan delen, of er ook rechters zijn die je kind na 2 maanden weer richting een omgangshuis sturen.

STERKTE AAN ALLE MOEDERS DIE AAN HET VECHTEN ZIJN. Ik zou willen dat we elkaar konden helpen en krachten konden bundelen. Spijtig genoeg worden er nog teveel handen boven het hoofd van de vader gehouden, ook als deze geen goede invloed op kinderen hebben :(

:: johanna :: maandag 23 juli 2012 :: 00:42:32permalink

Ik, moeder van een kindje van ruim een jaar loop ook behoorlijk tegen het 'rechts' systeem op. In plaats van slachtoffer, ben je dader in de ogen van de rechter. Het is 'in het belang van het kind' heb ik al te veel gehoord. Het is tijd dat er iets aan gedaan wordt. De verhalen verzamelen is één ding, maar wat wordt er nu daadwerkelijk gedaan door jullie? Ik wil dat er iets in de wet gaat veranderen. Het is toch te gek voor woorden dat je als moeder niet voor je kind op kunt komen zonder gezien te worden als hysterische ex die het op vader gemunt heeft? Mijn dochter is het belangrijkste in mijn leven. Zij mag heus haar vader zien. Ik wil echter haar vader NIET zien. Hij heeft recht op zijn kind, maar niet (meer) op mij. Ik wil niet dat mijn dochter letterlijk tussen de confrontatie tussen mij en mijn ex terecht komt. Zij heeft hier niets mee te maken. Er wordt door de rechter gezegd dat ik in mijn 'NETWERK' mag kijken wie het kind aan vader wil overdragen. Dit moet echter 2 x per week gebeuren en de ene dag 10 uur en de andere 4. (is dat niet al te veel?!). Er is niemand te vinden die dat kan doen. Er is echter ook geen instantie te vinden die dit wil doen (maatschappelijk werk, blijf van mijn lijf, jeugdzorg). Mijn ouders (op leeftijd) doen het nu voor me, omdat ook zij vinden dat dochter niet tussen ouders in verzeild moet raken. Ik begrijp dit niet. Dit is voor mijn ouders buitengewoon belastend (emotioneel gezien). Moeder zit al aan de slaappillen omdat ze anders de nacht ervoor niet slaapt. Ze trilt de hele ochtend als ze het kind heeft over gegeven. Die 2x per week moet het kind dus naar vader. Zonder uitzondering. Dit betekent dat ik nooit meer een weekend met mijn kind heb (1 omgangsdag is elke zaterdag) en het betekent ook dat ik nooit meer op vakantie kan. Er is namelijk ook een dwangsom uitgesproken wanneer ik het kind niet overgeef. Dit is niet te geloven. Ik heb haar altijd mee gegeven. Alleen niet aan hem persoonlijk. Dit kunnen ze me toch niet verplichten? Alleen omdat ik moeder ben geworden, is het plotseling mogelijk iemand te verplichten een ander te zien?!! Wat gaan we hieraan doen? Hoe gaan we dit doen? Dit is schending van mensenrechten (o.a. recht op privacy). Ik heb er geen bezwaar tegen wanneer dit op jullie site wordt gepost, maar dan moet er ook wel iets GEBEUREN. Ik help graag mee. Wie nog meer?!

:: Leila :: zondag 8 juli 2012 :: 00:54:35permalink

Mijn zoon is bijna 15. Hij wil niet naar zijn vader en heeft hem nu een jaar niet gezien. Voor dat jaar ging hij af en toe, eigenlijk wilde hij niet. Vader is erg bezig met zichzelf en heeft weinig echte aandacht en zorg gehad voor zijn zoon. Het gevolg is dat gaandeweg de band die er had kunnen zijn verloren is gegaan. Mijn zoon voelde zich in de steek gelaten en de vele teleurstellingen is een proces geweest voor hem, als elke keer een stukje afsterven in de band met zijn vader, totdat er alleen maar een leegte is ontstaan voor hem. Inmiddels wil vader na een jaar zonder contact de bezoekregeling hervatten. Zoon heeft aangegeven dit niet te willen. Toen kwam er een brief van de advocaat en een oproep van de rechtbank voor een kort geding met de eis de omgangsregeling te hervatten zoals afgesproken in het confernant met dwangsom van 500 euro. Zoon is ook verhoord, maar klapte dicht door de koele houding van de rechter en de confrontatie met vader op de gang. De uitspraak heb ik nu net binnen: bezoekregeling zoals in het confenant beschreven en dwangsom van 500,00 euro tot een maximum van 10.000. Wie neemt het kind serieus en geeft hem een stem? Zodra de moeder het kind een stem geeft, is een moeder verdacht. Maar wie moet het dan doen? Moeders zijn vaak de grootste beschermers van hun kinderen en de grootste verdachten. En deze twee kunnen in het proces niet samengaan dus kiezen de meeste in het conflict met vaders, dat moeders niet de beschermers zijn, maar de verdachten. En hoe harder moeders vechten, hoe verdachter ze worden.

:: marijke :: maandag 7 mei 2012 :: 22:55:40permalink

Na jarenlang (voornamelijk geestelijk) geweld, met heel veel scheldpartijen en alcoholmisbruik van mijn partner, besloot ik op advies van mijn huisarts, in een half uur tijd, te vluchten. Met kind (uitdrukkelijk advies van mijn huisarts: MET kind), naar een Blijf van mijn Lijf huis. Tot mijn stomme verbazing stond het Blijf van mijn Lijf huis niet toe dat ik er anoniem verbleef. Binnen drie weken had mijn ex niet alleen mijn adres, maar ook nog een bezoekregeling. Die vanaf het begin dramatisch verliep: huilpartijen, broekplassen, ik wil niet naar paappaa, angstig gedrag tot en met zelfbeschadiging toe. Ik heb alles op alles gezet om de bezoekregeling tegen te houden. De bezoekregeling, onder dwang van een boete en dreiging van een OTS, heeft mijn kind echt kapot gemaakt: het moet nu nog in behandeling voor een PTST. (10 jaar later, de bezoekregeling is al 5 jaar niet meer bestaand). ALLE instanties: de RAAD, de kinderrechters, Jeugdzorg, de school, het BVML huis, de buren ALLEMAAL keken ze de andere kant op. Alles IS ook om te draaien. Bijvoorbeeld door de zeer gewiekste advocaat van mijn ex, maar ook door domme of bange mensen als leraren en onbekwame Raadsmedewerkers. Voorbeeld: van nachtmerries over pappa maak je: nachtmerries omdat het kind pappa zo mist. Broekplassen en de rest idem dito. "loyalitietsconflict" is ook zo'n mooie term om getraumatiseerd gedrag mee te verklaren in de rechtszaal. Of het PAS syndroom, ik kan het niet meer horen. Ik werd van slachtoffer van een geweldadige alcoholist, tot dader gemaakt: een labiele en angstige moeder, die zelf niet door had dat ze haar kind opzette tegen haar ex man. NOT. Ik was en ben niet labiel en voorzover ik het wel was, was het door een misdadige vader. Die mijn kind, ik zeg niet eens meer ONS kind, mishandelde en kapot maakte. Hulpverleners die ik privé inschakelde, werden door mijn ex met aangetekende brieven bedreigd, als ze de waarhied naar buiten brachten (onder het mom van ik heb geen toestemming gegeven voor de behandeling en ik ben de vader, dus ben jij, hulpverlener, in overtreding. Dus kan ik, vader, jouw je titel af laten pakken als je de brief aan de rechter laat zien. Wat stond er in de brief?: dat hij, vader, zijn kind mishandelde. Dit was dus een BIG erkende hulpverlener, gespecialiseerd in getraumatiseerde kinderen) Zelfs de verslavingszorg, waar ex ten tijde van de scheiding nog onder behandeling stond, schreef een ontlastende brief: och arm, hij deed zo zijn best. De oude huisarts, op advies van wie ik gevlucht was (!), schreef nog dat mijn ex zo'n fantastische vader was. (dit is dus klachtwaardig bij de medisch tuchtrechter, ik had de kracht niet meer). Wat ik wil zeggen is dit: deze tijd staat geheel in het teken van de vader. NIET van het kind. Letterlijk citaat van de kinderbescherming: "maar mevrouw, u kunt nu wel bang zijn dat uw man met kind en al dronken tegen een boom rijdt, maar dat zal dan toch eerst wel moeten gebeuren." (Dan is je kind dus dood). Ik ben nog steeds sprakeloos dat dit in een beschaafd land kan gebeuren: mijn kind vertelde aan de vertrouwensjuf op school hoe vader haar mishandelde. Juf zei: "ik kan helaas alleen iets doen als ik blauwe plekken zie" en vervolgens weigerde ze dat voor de rechter te verklaren. Scholen hebben een heilig ontzag voor procederende vaders. De jeugdzorg, - waar ik met spoed naar toe was verwezen door de nieuwe huisarts, (nieuwe woonplaats) omdat het zo slecht ging met mijn kind -, weigerde mijn kind te zien. Waarom? Omdat vader geen toestemming gaf. Ik kan hier wel drie vellen vol schrijven over mijn afgrijselijke weg, - en de vooral voor mijn kind afgrijselijke jeugd -, ik doe het niet. Ik kan de verhalen niet meer lezen hier. Één op één herkenning. Sterkte allemaal! En vooral succes!

:: Pinsy :: maandag 26 maart 2012 :: 20:04:40permalink

Mijn ex partner en ik zijn vanaf dat mijn dochter 3 maanden is uit elkaar. Toen we samen woonde had hij nooit zin of tijd voor haar. Grootste gezeur over flesjes, luiers. Ik heb een jaar lang geprobeerd hun een band te laten scheppen. Ik belde iedere dag twee weken lang zodat hij een keer in de twee weken maar is zou langskomen. Was hij er kreeg ze nog geen aandacht. Nu woon ik 170km van hem vandaag, tot en met de dag van vandaag heb ik alles geprobeerd. Gratis treinkaartjes te geven, zelf te bellen. Hij toont geen intresse. Hij belt nooit. Zelfs met de doop heeft hij een leugen gemaakt zodat hij niet hoefde te komen. Hij wil wel een omgangsregeling voor zijn dochter nu ineens, maar ik weet het echt niet meer. Paar jaar geleden heeft hij een psychologisch onderzoek gehad, hieruit was gekomen dat hij een agressiestoornis had, niet specifieke persoonlijkheidsstoornis, en een drugsverslaving. Hij heeft begeleiding van een psychische maatschappelijke instantie - gigantisch veel schulden en kan niet voor zichzelf zorgen. Alleen ik ben zo ontzettend bang dat als hij gezag gaat vragen dat hij dat krijgt. Hij heeft me nooit mishandeld en zijn dochter ook niet maar hij is niet te vertrouwen. Hij is een pathologische leugenaar. Ik ben er achteraf achter gekomen dat hij ALLES in onze relatie had gelogen. Verhalen over exen die hij niet had, geld dat hij nooit had, ongelukken die hij nooit heeft gehad, wapentransport etc dat hij gedaan zou hebben. Het breekt mij letterlijk op van binnen. Ik blijf de boeman, Ik ben de slechterik. Volgens hen en zijn familie hou ik de omgang tegen. Wat ik tot nu toe niet heb gedaan Alleen nu zit ik er ZO aan te denken. Gewoon, om de hele omgang te laten gaan. Om er tegen te vechten. Dit breekt mij gewoon op. Ik kan niet met een man praten die iedere keer loze beloftes doet, ja ik kom, ja ik kom, nee hoor, hij komt niet. Met haar verjaardag was hij er 10 minuten, toonde hij ook geen intresse in haar. Hij wil haar wanneer het HEM uit komt. In mijn ogen is het ENIGSTE wat nog redelijk is, is ALS er omgang moet komen dat dit in een omgangshuis gebeurt en dat ik een drugstest wil voordat hij daar komt. Desnoods betaal ik hier zelf voor! Ieder ding waarmee ik hem confronteer heeft hij altijd een smoesje voor. Het is altijd mijn schuld. En hij liegt zó mooi. Ik zou het ook geloven als ik niet beter wist. Ik ben bang, boos. Zo teleurgesteld. Stom dat ik dit niet zag voordat ik zwanger was, en toen ik zwanger was. Blij dat ze mijn achternaam heeft, blij dat ik geen gezag heb gegeven. Mijn dochter kent haar vader niet, ze hebben door hem nooit de kans gekregen om een band te creeeren. Moet ik haar straks gewoon maar meegeven? Ik heb toen ze wat jonger was wel een middagje aan haar vader gegeven, dan kreeg ze geen enkele schone luier, of als ze een weekend daar bleef, dan kreeg ze geeneens schone kleren. Als ik haar wegbracht, dan was het huis echt vuil, niet gewoon een vies vlekje maar stof van zoveel weken dat niet gestofzuigd was. Ik heb hem daarmee wel is geconfronteerd en dan was het ja maar ze slaapt toch boven en ze kruipt nog niet... Hij ziet haar nu een keer in de 1-2 maanden voor 10-15minuten. Hij kiest zelf om de kansen te laten schieten die ik hem geef. Ik krijg het maar iedere keer in mijn gezicht geschoven en ik weet het gewoon echt niet meer.

:: Ilja (Oudere broer van een tweeling die voor wraak door BJZ zijn meegenomen) :: zaterdag 24 maart 2012 :: 00:01:46permalink

De ex-man is vertrokken uit onze woning nadat moeder heeft geconstateerd dat hij vreemdgaat, zich bij een sekte heeft aangesloten en kinderen dwingt te leven volgens de sekte. In september brengt rechtbank Arnhem eerste uitspraak betreft voorlopige voorzieningen. Uitspraak is dat kinderen eens per week zaterdag omgang met vader hebben voor aantal uur. Tijdens die regeling komt de ex-man paar keer dronken aan de deur, hij krijgt dan de kinderen niet mee. Tijdens de 2de zitting over voorlopige voorzieningen (waar ik als oudste zoon weer niet aanwezig mag zijn, op verzoek van de ex-man en waar geen tolk aanwezig is) probeert mijn moeder aan te geven dat zij zich zorgen maakt dat ex-man de kinderen probeert te dwingen regels van zijn sekte te volgen, en dat hij van plan is naar het buitenland te vertrekken. In de uitspraak krijgt hij een uitbreiding van de bezoekregeling op basis van het feit dat ex-man een woning heeft gekregen en verklaarde dat hij niet van plan is om naar het buitenland te verhuizen. Op verjaardag van de tweeling haalt de vader de tweleing over om met hem mee te gaan nar België. Er wordt een paar keer gedreigd dat als zij niet mee gaan, moeder in de gevangenis gegooid wordt. Vader zet zijn telefoon af vanaf zaterdagmorgen tot zondag avond. Zondag avond worden de kinderen snel afgegooid door hun vader, zonder ook maar een woord te zeggen rijd hij meteen weg. Kinderen blijken bezeerd en ondervoed te zijn. Kinderen hebben tot in de detail verteld wat er tijdens het weekendbezoek is gebeurd, er was sprake van grove mishandeling, ondervoeding en hersenspoeling wat overeenkomt met de nieuwe geloofsovertuiging van de ex-man ( sekte ). Moeder besluit daar op de kinderen niet langer mee te geven. Ten eerste omdat de kinderen het zelf niet willen en dat ook meerdere malen aan de ex-man hebben aangegeven en ten tweede omdat zij haar kinderen wil beschermen en het maakt haar niets uit dat de autoriteiten lopen te dreigen met sancties. Kinderen hebben een aantal sessies bij een kinderpsycholoog gehad die in haar rapport verteld dat de kinderen eerst een speltherapie moeten doorlopen om over hun angsten heen te zijn ( angsten die zij hebben overgehouden na de bezoek aan België ) voordat er enige sprake kan zijn van een of andere bezoekregeling met de vader. Rechter besluit dat de raad voor de kinderbescherming onderzoek moet gaan doen naar wat het beste is voor de kinderen en wat er in België daadwerkelijk is gebeurd. Ook schroeft de rechter de bezoekregeling terug naar alleen op zaterdag vanaf 10:00 in de ochtend tot 17:00 in de middag in Nederland. Er vindt maar 1 bezoek plaats, alleen dochter besluit met de ex-man mee te gaan, zoon heeft herhaaldelijk nee tegen de ex-man gezegd. Daarna vinden er geen bezoeken plaats omdat ex-man eist dat hij de kinderen alleen wil ontmoeten als met hem naar België mogen gaan ( dus hij wil geen bezoekregeling in NL ). Bij een afspraak met de raad van de kinderbescherming geeft de raad aan, dat zij geen stukken willen zien ( dat notabene van hun zelf zijn ) over de eerdere mishandelingen van de ex-man. Op verzoek van de kinderbescherming wordt nog een keer geprobeerd met eendaagse bezoekregeling. Dit keer willen allebei de kinderen niet met ex-man mee. Terwijl in de afspraak met de Raad was dat de regeling doorgaat mits de kinderen het zelf willen, belt de ex-man de politie met een leugen dat de moeder de kinderen aan hem niet meegeeft. Kinderrechter spreekt OTS uit op advies van de raad van de kinderbescherming. Met zuster instantie Entrea wordt gesproken over speltherapie voor de kinderen op advies van een kinderpsycholoog bij wie de kinderen aantal sessies hebben gehad na mishandeling door de ex-man. Spel therapie werd nodig geacht om de kinderen te helpen die mishandeling te verwerken. Eerst moest er volgens de advies van de kinderpsycholoog speltherapie komen voordat er enige sprake kon zijn over een of andere bezoekregeling. Jeugdzorg heeft dit gewoon genegeerd en als eerste begonnen met bezoekregeling. Eerste begeleide bezoek verliep redelijk rustig. bij de tweede bezoek begon de boel te escaleren omdat er geen tolk aanwezig was en ex-man in het Russisch allemaal hatelijke dingen over moeder en oudere broer tegen de kinderen vertelde. Derde bezoek loopt compleet uit de hand omdat een van de kinderen weigert naar de spreekruimte te gaan. Gezinsvoogd probeert hem naar binnen te trekken, dat lukt niet, het andere kind gaat onder dwang mee. Er vind evaluatie plaats over de verlopen bezoeken, de evaluatie wordt vroegtijdig beëindigt, omdat gezinsvoogd weigert te aanvaarden dat moeder haar oudste zoon als tolk kiest, en evaluatie gesprek wordt beëindigd zonder dat er iets besproken is, wat de partijdigheid aantoont van de gezinsvoogd, want zij zegt dat ook de vader niet wil dat oudste zoon van moeder aanwezig is / hij weet te veel. Na de evaluatie heeft moeder meerdere malen aangekaart dat zij niet langer met de gezinsvoogd wil samenwerken, en gevraagd dat de zaak terug gaat naar de kinderrechter of dat er op z'n minst een nieuwe onpartijdige gezinsvoogd wordt aangesteld. Op allebei de verzoeken kreeg moeder geen reactie. Wel begonnen er aankondigingen van schriftelijke aanwijzingen te komen. In augustus is moeder veroordeeld wegens de zogenaamde onttrekking aan ouderlijk gezag ( daar heeft ex-man aan het begin van OTS een aangifte van gedaan om zo de zaak te laten escaleren ). Ik mocht als getuige optreden en uitleggen waarom er na dat ene bezoek in maart geweigerd werd de kinderen mee te geven, ik heb alles uitgelegd en onderbouwd, en later zeiden zowel de rechter als de officier van justitie dat hun de getuigenis niet zouden meenemen in hun beslissing omdat zij dat niet nodig vonden, en moeder werd alsnog veroordeeld tot een werkstraf en het betalen van emotionele schade dat de ex-man had opgelopen. In september kwam de eerste schriftelijke aanwijzing van BJZ. Daarna volgde er een verzoek tot verlenging van OTS met als bijlage door de gezinsvoogd zelf opgemaakt rapport uit naam van de school van de kinderen ( dus zij heeft in feite valsheid in geschrifte gepleegd, door uit naam van iemand anders een rapport op te stellen, uiteraard negatief om zo verlenging te krijgen ). Op hetzelfde dag van de zitting eind oktober heeft jeugdzorg even snel een 2de schriftelijke aanwijzing er bij gedaan ( zonder het van te voren naar de moeder sturen ). Op hetzelfde dag volgde er zitting waar ex-man volledige voogdij eiste en dat de kinderen bij hem in België zouden komen wonen. In December ging moeder met een ambtenaar van gemeente Culemborg op gesprek bij locale jeugdzorg te Tiel, daar werd onder andere afgesproken dat kinderen niet gedwongen zouden worden met hun vader om te gaan als ze dan niet willen en dat er een nieuwe gezinsvoogd zou komen. Ook werd er afgesproken, maar dat werd door jeugdzorg niet op papier gezet, dat er geen nieuwe aanvraag tot hulp aan huis zou komen omdat het niet nodig was gevonden. Begin februari volgde er een definitieve uitspraak betreft voorzieningen. Er is geschreven dat kinderen bij moeder blijven wonen en voorlopig alleen onder begeleiding een bezoek zullen hebben met de ex-man. Wat voor moeder een verrassing was is dat, er in de uitspraak stond dat er ook hulp aan huis zou volgen, terwijl dat eerder niet nodig was gevonden. Op advies van de advocaat is moeder akkoord gegaan met hulp aan huis omdat haar op 27 februari is verteld dat het als volgt uit zou zien, een persoon zou eens in de week komen om beeld te krijgen hoe alleenstaande moeder de kinderen opvoed en eventueel wat extra sturing te geven. Op dezelfde dag vond ook de klachtencommissie plaats dat klachten behandelde betreft het handelen van de vorige gezinsvoogd. Waar oudste zoon naartoe ging om de klachten te onderbouwen. Op 22 maart volgt een nieuwe afspraak met jeugdzorg, opeens hebben zij eenzijdig flink wat meer eisen gesteld aan de hulp aan huis, eisen waar moeder niet mee akkoord kan gaan omdat het gewoon het volgende is: Indirect dwingen van moeder dat zij de kinderen dwingt met vader om te gaan dat hun meerdere malen mishandeld heeft. Volgende dag ( 23ste ) staat opeens een kleine legertje voor de deur en onder dreiging van aanhouding van moeder en oudere broer eist kinderen af te staan. Moeder stort letterlijk in elkaar, en de broer wil het hele bende iets aandoen, maar weet dat als hij het doet dat hij dan voor het eerste keer in de aanraking met politie komt en helemaal niets meer voor z'n moeder en broer en zus kan betekenen. Jeugdzorg belt na 6 uur s'avonds nog een keer op, met mededeling dat ze pas maandag iets te horen zal krijgen, omdat de gezinsvoogd op vrijdag altijd vrij is.

:: banggie :: donderdag 8 maart 2012 :: 14:16:20permalink

Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, en heel herkenbaar. Jammer dat ik deze site nu pas zie. In 2007 besloot ik na 20 jaar relatie eruit te stappen. Eigenlijk begon het met een burn out van mijn ex en het krijgen van kinderen. Hij heeft me nooit geslagen maar schelden dreigen enz enz was aan de orde van de dag. Ook naar de kinderen toe, waarom ik het zolang vol heb gehouden weet ik niet, vermoed dat ik mijn grenzen verlegde en ik hoopte dat het allemaal wel goed zou komen. Hij had nooit verwacht dat ik hem zou verlaten. Financieel was ik afhankelijk van hem, we hadden een koopwoning en ik was fulltime moeder. De dag dat ik besloot hem te verlaten ontstond nadat hij mijn zoontje zo gemeen aan het uitschelden was, de angst in die oogjes zie ik nog zo voor me. Mijn ex scholt met veel armbewegingen, hij is lang en dat maakte zijn woorden nog indrukwekkende. Het was een opluchting om eindelijk uit die relatie te stappen, maar dat het zo'n hel zou worden en nu 4 jaar later nog steeds erg moeilijk is, had ik nooit voorzien. Mijn ex man is een vlotte man om te zien, heeft een goede baan en ik moet toch aardig vechten tegen vooroordelen ten goede van zijn voorkomen. Vanaf dag 1 : bankrekening werd leeg gehaald, mijn bankpas als vermist opgegeven zodat die het ook niet meer deed, contracten met energiem. telefoon, water, verzekeringen werden door hem opgezegt. Ik leefde met de kinderen van giften van vrienden, een maand later ging ik aan het werk voor 32 uur in de week. Toen kwamen de onverwachte bezoekjes aan huis, of tijdens de hond uitlaten het passeren op de fiets met veel kabaal. Bang maken daar was hij heel goed in, en alles wat in zijn macht was om te laten merken hoe afhankelijk ik van hem zou moeten zijn greep hij aan. Ondanks mijn weinige zelfvertrouwen ontmoete ik een geweldige man. Toen die mijn ex duidelijk maakte dat hij voor mij op zou komen als hij me wat aan zou doen werd het op dat gebied rustiger. Wel provoceerde mijn ex maar niet zo eng en erg meer als daarvoor. (Hij heeft zelfs een keer de boel kort en klein geslagen, maar de politie kon niets doen omdat het huis ook zijn eigendom was). Hij deed uitspraken van ik snap wel dat er vaders zijn die hele gezinnen uitmoorden want die zijn in het nauw gedreven of van "als ik jou niet heb dan krijgt niemand je". Ik wilde hulp voor de kinderen die al zoveel hebben meegemaakt, maar overal loop ik vast. Van beide ouders is er toestemming nodig. Om een lang verhaal kort te maken. De kinderen zijn door een hel gegaan waarin ze uitgehoord werden door hem, en moesten aanhoren wat hij over mij vertelde. De kinderen wilden niet meer naar hem toe, maar als ik ze thuis zou houden moest ik € 250,- per dag betalen want hij had een omgangsregeling gekregen van de rechter. Er is zoveel gebeurd, uiteindelijk zijn de kinderen onder toezicht gesteld van BJZ maar ondanks dat werkt hij met alles tegen. Kinderen kunnen niet geholpen worden een dyslexie-test krijgen ze niet, psycholoog krijgen ze niet enz enz, want ook de handtekening van vader is nodig zelfs bij een instantie van het riagg. Onndanks dat ik al bijna 5 jaar bij hem weg ben ben ik tot op de dag van vandaag bang voor hem. Het benaderen via fakeprofielen op internet, dreigen aan de deur en in het donker opduiken in je tuin dat doet hij nu al een tijdje niet meer, maar de onvoorspelbaarheid maakt me bang. Politie doet niets, Jeugdzorg doet niet en hij blijft zijn machtspel voeren. Soms lijkt het alsof al die instanties die er zouden moeten zijn om mij te helpen struikelen over hun eigen regels. Rechten hebben wij niet, integendeel, mijn ex heeft de touwtjes in handen. Weet je wat het is, al die mooie woorden uit de wet, ja ze staan er en ze zouden ons moeten beschermen, maar ja niemand kan aan waarheidsbevinding doen. De kinderen praten en vragen om hulp ik als moeder praat en vraag om hulp en het enige wat we terug krijgen is WE KUNNEN NIET AAN WAARHEIDSBEVINDING DOEN...

:: droompje :: woensdag 7 maart 2012 :: 22:41:22permalink

Mijn exman heeft een omgangsregeling met de kinders, en die is vastgelegd in het scheidingsconvenant. Zij gaan dan ook om de week een weekend naar vader. Mijn ex heeft een kind uit een eerdere relatie. Die ex-vriendin heeft mij nog gewaarschuwd voor mijn nu ex-man. Hij heeft problemen,met name rondom drugs en criminele vrienden. En hij heeft geprobeerd me te isoleren en was extreem jaloers op alles en iedereen die dicht in mijn buurt kwam. Hij loog en manipuleerde alles en iedereen inclusief mijn kinderen. De omgangsregeling heb ik sinds een poosje echt stop gezet. Enige tijd geleden heeft iemand bij hem de deur ingetrapt en zowel mijn ex-man als mijn kinderen enkele uren vast gehouden. Om welke redenen is mij nog steeds niet geheel duidelijk. We hebben toen het hele politiekorps op poten gezet om te kijken wat er precies is gebeurd. Uiteindelijk heeft deze zgn vriend mijn exman en de kinderen laten gaan. De politie heeft de verklaringen van mijn exman en zijn vriendin opgenomen. Omdat ik geen directe getuige was kon ik geen aanklacht indienen. Deze zgn vriend van mijn exman blijkt volgens mijn kids vaker drama te hebben veroorzaakt bij hem thuis in hun bijzijn. Ik zelf zit nu met een burn-out thuis omdat ik al die stress en spanning rondom deze situatie niet meer aankon en kan. Nu heeft zowel de school van mijn oudste zoon een amk melding gedaan en ook de politie een zorgformulier ingediend. Ik heb zelf alle lijnen uitgezet mbt mijn kinderen, maatschappelijk werk/psycholoog/psychiater en huisarts zijn op de hoogte. Ook heb ik zelf Jeugdzorg ingeschakeld. Mijn vraag is nu in ik in mijn recht sta om de omgangsregeling nu stop te zetten? Ik vrees voor de veiligheid van mijn kinderen. Mijn gevoel is altijd zo geweest dat de kinders recht hebben op beide ouders. Maar dit was gewoon de druppel na zoveel jaar leugens/manipulaties. Ik ben er klaar mee. Mijn kinderen snappen het niet en vinden dat die vriend van papa de schuldige is. Hoe treurig is dat om te horen terwijl je diep in je hart weet dat het hun vader geen bal interesseert.

:: Guus :: maandag 5 maart 2012 :: 14:14:46permalink

Ik heb een dochtertje van bijna een jaar, haar vader en ik zijn sinds enige tijd uit elkaar, maar we worden het niet eens over de kleine. Mijn ex wil haar 1 keer in de 14 dagen meenemen, maar ik heb totaal geen vertrouwen in hem. Dit heeft meerdere redenen. Zo kan hij behoorlijk agressief zijn ( hij gebruikt al jaren ontzettend veel annabolen wat hier misschien ook een oorzaak voor kan zijn ). Ook drinkt hij heel erg veel en gaat gewoon straal bezopen achter het stuur zitten, heeft hij drugs (coke) gebruikt en gedealt (hij zegt dat hij dit niet meer doet, maar ook dat geloof ik niet). Hij heeft vrienden met kleine kinderen die coke snuiven waar de kinderen bij zijn, ik ben dan ook heel bang dat dat met mijn kleine meid ook een keer gebeurd.Hij heeft de afgelopen tijd ook bijna helemaal niet voor onze dochter gezorgd, is nog te beroerd om een fles te geven of een luier te verschonen. Hij heeft haar wel erkend, maar heeft geen gezag over haar, dat heb ik alleen. Ik weet bijna 100% zeker dat dit via advocaten en rechters zal gaan lopen, maar ik heb totaal geen idee wat mijn kansen zijn. Een aantal dingen kan ik wel bewijzen, waaronder zijn alcoholgebruik, daar zijn meerdere getuigen van. Ook is hij al eens opgenomen in het ziekenhuis, na te veel coke gebruik en is hij al eens aangehouden met alcohol op achter het stuur en is daardoor ook enkele maanden zijn rijbewijs kwijt geweest en heeft hij jaren geleden een taakstraf gehad voor geweldpleging. Kan iemand mij hier mee helpen of heeft iemand zo'n zelfde soort verhaal? Ik ben radeloos en doodsbang voor de toekomst van mijn kleine meid.

:: Winx :: zaterdag 25 februari 2012 :: 22:17:17permalink

Jaren later denk ik, jee wat ben ik toch een naïef schaap geweest. Na 10 jaar van kleineren, sneren, mishandelen en verkrachten was ik er eindelijk helemaal klaar mee. Het breekpunt voor mij was dat ineens de kinderen aan de beurt waren toen ik mentaal te sterk voor hem werd. Dat was het punt dat voor mij alles gewoon ophield. Mij OK, maar van de kinderen blijf je af, heb ik tegen hem gegild, toen hij het kleintje van net 3 door de gang heeft gesmeten zodat die met z'n kop tegen de muur terecht kwam. En waarom, omdat het arme kind afgeleid was en niet snel genoeg de gang in liep en ik daar naar zijn zin niet genoeg op had gereageerd. Heel veel aangiftes, contactverboden, procedures en angstige momenten later word ik nog steeds gestalkt en bedreigd. Maar de kinderen voelen het nu gelukkig heel even niet. Zij kunnen heel even onbezorgd kind zijn. Genieten van hun jeugd. We zitten weer veilig achter een strafrechtelijk contactverbod. Nog heel even, maar we nemen wat we krijgen. Verdrietig is dat dat inmiddels allemaal onder het toeziende oog van de raad voor de kinderbescherming en BJZ gebeurt. Erger nog is dat BJZ deze broodnodige bescherming koste wat kost ongedaan wilde maken. Alleen omdat het een strafrechtelijk en niet een civielrechtelijk is, kon dat niet. Gelukkig. Dus nog even hebben we rust en veiligheid. Wat me erg verbaasd is dat ook BJZ zich eigenlijk geen raad weet met deze psychopaat. BJZ kan alleen bedenken dat ze moeten bemiddelen, toegeven, onderhandelen, want ja de kinderen moeten naar hem toe. Waarom? De rechter heeft gezegd dat ze dat moeten proberen. Ondanks een meters dik dossier en problemen tussen hem en elke instantie die je kunt verzinnen, willen ze dit almaar maar blijven proberen. Waarom? Vraag ik me in lange slapeloze nachten af? Om te leren alles wat anders is te haten, om te leren mij te haten, om te leren mijn afkomst en alles wat met mij en mijn afkomst te maken heeft te leren haten. Nog kan ik het legaal voorkomen, maar het evenwicht tussen zichtbare coöperatie en verantwoord zorgen voor de kinderen en ze effectief bij hem vandaan houden met kans op de stempel van stereotype opstandige wraakzuchtige ex, komt nauw en de afgrond is diep, heel diep. Te diep. Ik kan en mag hier geen fouten in maken. En hij is geraffineerd, weet handig gebruik te maken van de overheidsregeltjes en de overheidsangsten om z'n zin er letterlijk door te rammen. Hij is bezig met een campagne en maakt gebruik van de onbenulligheid van arme vaders die wel ten onrechte bij hun kind vandaan gehouden worden. Daar krijgt hij handige tips aangereikt, waarmee hij het systeem tegen me kan keren. En hij is goed in het beschuldigen van hulpverleners. Door hen te beschuldigen van pedofilie en hen te beschuldigen van het aannemen van seksuele gunsten kan hij ze professioneel en persoonlijk beschadigen als ze niet doen wat hij wil. Ook daar is hij erg goed in. Hij is heel erg goed in het opstarten van klachtenprocedures. Het benaderen van media en publicaties via internet zijn zijn dagelijkse hobby. Al zijn de media voor de moment nog steeds slimmer dan de overheid en laten hem links liggen. Hoe lang nog? Ik weet het niet. Hij weet gewoon heel goed hoe je dit 'spel' van indruk en tegenspraak speelt. En dan zijn daar nog de bijna wekelijkse aangiftes kindermishandeling, die mij in een zeer ongunstig daglicht plaatsen. Daardoor wordt het in de ogen van de overheid een strijd en is de overheid niet meer genegen om actie te ondernemen. Daar bestaat nauwelijks een verweer tegen. De wetgever is heel erg zwak en de tegenstander heeft alle tijd in de wereld om er zich in te verdiepen en nieuwe tactieken te verzinnen en uit te proberen. En dat al jaren. Hij werkt niet en leeft op de overheid. En zijn doel? Mij helemaal kapot te maken. Dat heeft hij me verteld toen hij probeerde om me in elkaar te slaan en ik te snel voor hem was. En omdat hij gemerkt heeft dat ik dat niet langer toe sta, wil hij nu de kinderen kapot maken. Ook dat heeft hij me verteld. En ook dat sta ik niet toe. Omgang prima? Kinderen beschadigen? Nooit! Ik laat me niet klein maken, ik blijf staan in mijn recht, handel vanuit het belang van de kinderen. En ook al heb ik na jaren van strijd en roofbouw op mijn lichaam nog maar weinig fut voor nog meer strijd, kies ik mijn strijdtoneel zorgvuldig, verspil zo min mogelijk energie en ga alleen maar in de verdediging of in de aanval als we direct bedreigd worden en ik kan gaan voor winst. Altijd. En keer op keer boek ik kleine successen, maar als puntje bij paaltje komt, is de enige mogelijkheid die ik heb om deze strijd ooit echt te kunnen winnen, te spelen op tijd. Zolang mijn gezondheid het nog volhoudt en de kinderen verstandig opgroeien heb ik een kansje. En hoe meer tijd ik krijg, hoe meer ik kan hopen op het succes, de dag dat de kinderen verstandig genoeg zijn om er zelf achter te komen hoe het allemaal in elkaar zit, en de dag dat mijn schatten gewoon helemaal zelf tot de conclusie zullen komen wat voor een ongelooflijke klootzak hun vader eigenlijk is. En tot die tijd, doe ik een dag tegelijk, een aangifte tegelijk, een procedure tegelijk. Zolang tot dit dossier eindelijk zwaar genoeg is om hem eronder te begraven. Dat is de dag dat we vrij zullen zijn, of de dag dat hij mij zal vermoorden. Want dat is zijn plan als hij me niet kapot kan krijgen. En ook dat heeft hij me verteld. Als ik jullie verhalen lees krijg ik tranen in mijn ogen. Ik leef met jullie allemaal mee. Sterkte voor wat je nog te wachten staat. Ik bid voor ons allemaal. Hopelijk worden we nooit die krantenkop: 'Gezinsdrama in... slachtoffer bekend bij jeugdzorg en de politie'. Want dat is dan weer mijn persoonlijke nachtmerrie.

:: Raeven :: vrijdag 24 februari 2012 :: 14:14:33permalink

Het blijft onvoorstelbaar dat het recht systeem hier zo krom is. Ook ik ben in het verleden mishandeld door mijn ex lichamelijk en geestelijk. Huiselijk geweld is voor kinderen die dat mee maken ook mishandeling. Daarnaast is hij geestelijk ziek, iets waar ik helaas te laat achter kwam. Maar wat wel de reden was dat ik bij hem weggegaan ben. Hiervan heb ik dan ook aangifte gedaan en de politie heeft hem destijds uit huis gehaald. Ik ben met mijn kinderen apart gaan wonen en heb toen toch toegestaan dat er een omgangsregeling zou zijn. Maar steeds vaker ging dat niet echt goed. 1 van de kinderen om de week verdrietig en onhandelbaar thuis en van te voren alweer zeuren over buikpijn als de tijd eraan kwam dat ze weer heen moesten. Maar toch steeds laten gaan. Ook sloeg hij ze wel eens, gaf ze de medicijnen niet die ze nodig hadden want hij vond dat die niet nodig waren, rookt in het bijzijn van ze terwijl er 1 astma heeft en naast een omgangsregeling heeft hij ook een zorgregeling omdat we beiden het gezag hebben. Maar die laatste daar deed hij niks mee. Als het erop aan kwam dat ik niet voor de kinderen kon zorgen door overmacht vond hij het heel normaal dat de kinderen bij derden die officieel niet eens familie waren verbleven. En dan heb ik het niet over een paar dagen maar weken. Nu zijn mijn kinderen weer de dupe geworden van hem, meneer gaat weg terwijl de kinderen in bed lagen en was nog weg toen de kinderen wakker werden. Bed was onbeslapen dus vermoedelijk heeft hij ze de hele nacht alleen gelaten. Uitleg heb ik hierover nog niet gehad maar wel verwacht hij dat hij ze gewoon weer op kan halen en dreigt mij nu met juridische stappen te ondernemen omdat ik ZIJN (ja ja daar dacht ie eerder ook niet aan) kinderen aan de ouderlijke macht onttrek. Zelf allang stappen ondernomen, jeugdzorg is op de hoogte gebracht door de politie, de politie acht het niet verstandig dat de kinderen daar nog heen gaan. Advocaat gaat een verzoek indienen om een bodemprocedure bij de rechtbank te starten. Maar aan de andere kant wordt je aan alle kanten tegen gewerkt als het gaat om informatie om het verzoekschrift te onderbouwen.

:: mmm :: woensdag 22 februari 2012 :: 22:42:33permalink

Ik ben toen mijn dochter bijna 1 was bij m'n ex weggegaan, na een relatie van jaren vol geweld, drank, vernedering, verdriet. Hij is alcoholist. Toen ik weg was, is hij na een dramatisch jaar waarin het steeds slechter met hem ging, opgenomen geweest en een paar jaar clean geweest. Daarna weer begonnen met af en toe drinken, en met goede en slechte tijden zijn we nu bijna 10 jaar verder. Hij komt elke week een dag in mijn huis om op onze dochter te passen, haar te zien. dat ging redelijk goed, op enkele dieptepunten na, dronken op de zwemles; mijn dochter thuis gebracht door anderen omdat de zwemleraar hem verhinderde te rijden met haar; rijbewijs kwijt voor een jaar, na een jaar rijbewijs terug. Na 3 weken weer dronken aangehouden. Inmiddels ziet mijn dochter van 8 dat hij anders is dan andere vaders; ze wil niet meer naar hem toe. Ze ging eerst regelmatig een weekend naar hem toe. Maar na een paar vervelende ervaringen daar, en hier, wil ze niet meer. En omdat ze me precies kan vertellen waarom, en ik het ook zo begrijp, respecteer ik dat en vertel hem dat ze niet wil en ook waarom. Hij blijft mij dingen van het verleden kwalijk nemen; legt het probleem bij mij neer; ik ben volgens hem iemand met persoonlijkheidsstoornissen en beschadig zijn dochter. Ik heb het hier over gehad met mijn huisarts en een psychologe bij wie ik kwam om hulp te zoeken om het verdriet en de beschadigingen door hem te verwerken. Volgens hen en ook uit testen is gebleken dat ik niet lijd aan die stoornissen die hij benoemt. In ieder geval houdt het niet op. Hoe kan ik zorgen dat mijn dochter een goede, veilige relatie met haar vader heeft; hoe voorkom ik dat hij haar pijn doet en beschadigt - wat misschien allang gebeurd is. Bedoel maar, welk kind van 7 is nou bang dat andere kinderen/mensen haar vader zien. En hoe kan ik hem laten stoppen mij lastig te vallen...?

:: andersom :: maandag 20 februari 2012 :: 13:29:21permalink

Mijn kind en ik zijn mishandeld en we verblijven in de vrouwenopvang. Mijn zaak is geseponeerd omdat mn ex-man de waarheid zou spreken, maar hij is constant aan het liegen. Mijn kind is angstig voor zn vader. Het is oneerlijk tegen over ons. Er lijkt alsof er geen vrouwen- en kinderrechten meer bestaan. We worden flink gedwongen en onderdruk gezet om in contact te komen met de ex-man/vader. Nu krijg ik een gezinsvoogd en m'n kind wordt onder toezichtgesteld. Bij weigering om mee te werken heb ik begrepen dat m'n kind uit huis geplaatst zal worden. Maar uit onderzoek is gebleken dat ik mn kind goed opvoed en verzorg. Mijn kind wordt ondertoezichtgesteld met gezinsvoogd om in contact te komen met z'n vader. Kan iemand mij hierover adviseren hoe ik hiermee om moet gaan. Ik vind het lastig en ik ben bang dat het gezinsvoogd mijn kind zal dwingen om zn vader te spreken.

:: Machteloos :: zaterdag 18 februari 2012 :: 16:45:22permalink

Mijn zoon vindt het leven niet leuk meer, wil dat het leven ophoudt, als papa niet ophoudt, nachtmerries, zindelijkheidsproblemen, buikpijn, moe, opstandig. ik zie geen andere mogelijkheid dan omgang stopzetten, zodat mijn zoon bij kan komen van 6 jaar ellende. Dat zijn angsten verwerkt kunnen worden, hij kan slapen, ontwikkelen en misschien zelfs weer kan genieten. maar langzaam aan besef ik, dat niet 1 instantie dat advies zal geven. Wat gebeurt er als ik de omgang stop zet? Over een paar maanden is de uitspraak over de omgang. Stel, dat mijn zoon tot rust komt en weer functioneert door geen contact met vader te hebben? Dan is dat toch het mooiste bewijs? Ik hoor graag jullie mening. Er is lef voor nodig en dat is bij mij verdwenen na jaren van intimidatie en manipulatie.

:: ongeloof :: donderdag 16 februari 2012 :: 18:32:55permalink

Ik ben moe... De kinderbescherming is weer bezig met een vervolgonderzoek, maar ik sta met de rug tegen de muur en mijn ex man komt met alles weg... ik begin me inmiddels een waardeloze moeder te voelen, want wat ik ook doe: 't is nooit goed genoeg en voor de kinderen is het belangrijk dat ze omgang hebben met hun vader en dat hij gewoon naast mij kan gaan zitten. Sorry, maar als je op straat eenmalig met geweld te maken krijgt is er niemand die van je verwacht dat je in dezelfde ruimte zit als met de pleger, maar omdat je een ouder bent.... Als moeder heb je weer geen rechten, moet je weer volgend zijn. Hoe kan je je kind beschermen? Ik ging vanmiddag bij de raad weg om half huilend mijn zoontje naar een preventiegroep te brengen... Vingers in de oren... Ik vecht, maar de raad zei tegen mij, het gaat er niet om of ze weer naar hun vader gaan, want dat gaan ze wel, maar hoe en in welke vorm. Of ik ooit bedreigd ben... Pardon, ze vroeg of het ernstig was. Ja... maar het is niet ernstig genoeg om klem gezet te zijn met een vleesmes en bijna doodgestoken te worden. Kan je gedwongen worden tot samenwerking? Hoe kunnen ze vragen om zo'n man te vertrouwen in het belang van de kinderen? Iemand advies, ik voel me zo machteloos en na ruim 12 jaar knokken is het zo'n beetje op.

:: Gab :: donderdag 9 februari 2012 :: 15:32:06permalink

Ik heb deze website pas vandaag gevonden. Ik ben geen Nederlandse maar ik was getrouwd met een Nederlandse man en nu zit ik hier met een echtscheidingsprocedure in een paradoxale wereld. Veel van jullie ervaringen zijn min of meer gelijk aan de mijne. Ik kan niet geloven wat ik lees. Ik vecht al drie jaar in allerlei procedures tegen het "gelijkwaardig ouderschap" van onze zoon met een man die werd veroordeeld voor huiselijk geweld. Ik ben al mijn geld aan advocaten kwijt geraakt en tot nu ik heb niets kunnen bereiken. Ik kreeg mediation na mediation na mediation. Ik merk intussen dat het steeds moeilijker is om contact met mijn zoon te onderhouden. In de week die hij bij zijn vader doorbrengt kan ik geen contact met hem hebben. Zijn vader doet dan alsof zijn mama dood is. Wat voor een wereld is dit? Ik was slachtoffer en op deze manier blijf ik het. Dat kan toch niet! Ik wil niet stoppen met vechten. Wij moeten iets doen om deze situaties te stoppen!

:: Gerania :: donderdag 26 januari 2012 :: 14:43:23permalink

Het is verschrikkelijk wat er allemaal met onze kinderen gebeurt. Bij niemand kunnen we terecht, elke instantie luistert naar je en de een zegt dit en de ander dat, maar in de tussentijd moeten ze wel gaan. Geestelijk maakt hij mijn dochter kapot met al zijn rechtzaken, het beseffen ho maar. Nu heeft hij weer een rechtzaak aangespannen voor co-ouderschap; we moeten maar weer opdraven. Dat soort mensen kan je kapot maken. Mijn kind heeft zelf een brief naar de politie geschreven dat ze niet wil, maar wordt niet gehoord omdat ze 11 is. Vanmorgen kwam ze naar me toe met de vraag mama zou ik maar tegen papa zeggen dat het me spijt ,waaaaaaaaaaatttt ja dan is het allemaal voorbij mama dit is niet goed voor jouw al die stress. Hoe kunnen mensen dat hun kindjes aandoen? We wensen iedereen sterkte en dat het maar allemaal goed gaat komen.

:: dadeltje :: vrijdag 20 januari 2012 :: 14:02:13permalink

Als ik dit allemaal lees zie ik het somber in voor mijn rechtszaak. Als zelfs de grootste idioten nog omgangsregelingen krijgen. En ik slechts aankom met psychische mishandeling van de kinderen. Huiselijk geweld weet ik door dit huwelijk ook alles van. Maar het gaat om de kinderen. Ik ben inmiddels 8 jaar gescheiden van mijn ex. Hij is hertrouwd en heeft 3 kids bij zijn nieuwe slachtoffer. Lichamelijk geweld is daar ook orde van de dag. Hij slaat alleen mijn kids niet. De kinderen hebben een groot probleem met zelfvertrouwen door hem, waardoor school een AMKmelding wilde doen. Nu gaat deze melding niet door omdat ik zelf een rechtszaak ben gestart om het gezag en bezoekregeling. Maar als ik dit allemaal zo lees zakt me de moed in mijn schoenen.

:: weet het niet meer :: maandag 26 december 2011 :: 21:28:44permalink

Ik ben al ruim 8 jaar gescheiden en al sinds het begin van de scheiding gaat het niet lekker. Tijdens mijn relatie heb ik heel vaak te maken gehad met geestelijk en lichamelijk geweld, waar onze dochter nog steeds mee zit. Ik heb uit goede wil een omgangsregeling afgesproken die ik steeds netjes na probeer te komen. Helaas is het zo dat mijn ex zijn afspraken nooit echt nakomt. Ik kom hem steeds tegemoet als er dingen zijn die betrekking hebben met de omgangsregeling, maar als ik eens iets vraag ivm de omgangsregeling dan krijg ik te horen dat het niet gaat. Heb het er helemaal mee gehad. Verder is het zo dat onze dochter(10) niet eens meer naar haar vader toe wil. Ik heb (met pijn in mijn hart) haar duidelijk proberen te maken dat het toch haar vader is en altijd zal blijven. Haar reactie daarop was: "hij is mijn vader niet meer, ben blij als ik 12 ben dat ik niet meer naar hem toe moet". Weet echt niet meer wat ik moet doen....ook aangezien onze dochter steeds minder graag naar haar vader gaat en het ieder weekend dat ze moet gaan weer stress, ellende en strubbelingen oplevert. Kan iemand mij zeggen wat ik hiermee aan moet en of er toch een mogelijkheid bestaat om onder de omgangsregeling van onze dochter uit te komen uit liefde voor "onze" dochter?

:: boze moeder :: zaterdag 10 december 2011 :: 16:28:21permalink

Ik ben een alleenstaande moeder en ik ben vanaf de geboorte bezig met rechtzaken. De vader van mijn dochter, of beter: de verwekker, wil een omgangsregeling maar na alle elende die ik met die vreselijke vent heb meegemaakt wil ik mijn dochter zo goed mogenlijk beschermen. Ik zou graag mijn hele verhaal willen doen maar het is teveel om op te noemen daarom wil ik een oproep doen op alle moeders die gek gemaakt worden door die vervelende verwekkers om ook eens in een superwomen pak te staan op de Dom of op de Dam om de rechters is goed te laten weten wat wij als moeder wel niet meemaken. Dat wij ons kinderen willen beschermen tegen het kwade en dat wij als moeders niet voor niets ons kind niet mee willen geven aan die verwekkers. Want ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik voel me als een zware crimineel behandeld. En dat je door de rechters niet geloofd word, terwijl ze stapels processen-verbaal voor zich hebben liggen en dan toch nog zeggen dat een kerel van 30 op de een of andere dag verandert. Nou, ik geloof daar helemaal niets van!

:: oma :: woensdag 30 november 2011 :: 19:02:55permalink

Ik kan mij zo voorstellen hoe machteloos jullie zijn en hoe jullie je voelen. Onze dochter zit in een soortgelijke situatie.Toen ze haar ex leerde kennen was hij zo lief en aardig overstelpte haar met cadeau's het kon niet op. Al gauw liet hij weten een kindje met haar te willen en onze dochter trapte hierin. Toen begon de ellende. Ze kenden elkaar nog maar een half jaar hij dronk erg veel en gebruikte drugs en had heel veel schulden. Toen onze dochter zwanger was schopte hij haar op de grond in haar buik en rug trok haar met haar haren door de kamer. Eenmaal toen het kindje geboren was en het huilde deed hij zijn hand op zijn neus en mondje om het huilen te stoppen hij kon daar niet tegen. Om een erg lang verhaal kort te maken is hij toen die kleine een half jaar oud was weggegaan. Toen begonnen de dreigementen via telefoon en de deur intrappen. Hij is erg agressief en heeft al een aantal malen vastgezeten voor geweldsmisdrijven. Onze dochter is doodsbang voor hem. Maar nu wil hij een omgangsregeling. De kinderbescherming heeft als advies omgangshuis gegeven en dit is door de rechter overgenomen. Dan denk ik als zeer bezorgde oma deze vader en zo veel vaders zoals hij hebben hun rechten toch al verspeeld? Maar nee hoor, een vader heeft rechten. Wordt hier dan niet meer in het belang van het kind gekeken? Nee, hier wordt naar de vader en zijn rechten gekeken! Waar gaan we naar toe in Nederland? Waar staat KINDERBESCHERMING voor? Je moet hier toch de kinderen beschermen? Nee hoor eerst moet je je kind meegeven in het hol van de leeuw gooien en dan met een trauma voor heel zijn leven terug krijgen. Nou dan zijn ze goed bezig hoor! Dan is het leed al geschied en kan je het nooit meer goedmaken. Die kinderen zijn toch geen proefkonijnen? Hoeveel fouten maken ze nog bij de kinderbescherming? Ik zeg tegen onze dochter geef je kind niet mee, je eigen gevoel is goed. Allemaal sterkte in jullie gevecht ik leef met jullie allemaal mee. Groetjes een zeer bezorgde oma

:: Lotgenoot :: vrijdag 16 september 2011 :: 23:56:37permalink

Ik ga binnen kort een rechtzaak aan met mijn ex, de vader van mijn zoon van acht. Ik heb 8 jaar lang geprobeerd normaal contact te blijven houden in het belang van mijn zoon. De communicatie was zeer slecht, mijn ex kan niet met mij praten; ik heb het tientallen keren wel geprobeerd. Mijn ex haalde onze zoon op wanneer het hem uit kwam (dit gevoel kreeg ik) wanneer ik hierover een gesprek wou hebben om bijvoorbeeld te vragen of wij duidelijke afspraken konden maken wanneer en hoelaat hij zijn zoon zou willen ophalen en weer terug brengen ging liep dit altijd uit op een ruzie. Jaar in en jaar uit liet ik hem maar komen en gaan ''mijn zoon verdient zijn vader'' (dacht ik altijd). Ik heb met hem zelf een zeer moeilijke relatie gehad 3 jaar goed 3 jaar slecht, mijn ex had een verslaving (gokken) en hier nam zijn agressie heel erg toe. Ik heb toen besloten om weg tegaan, omdat ik zo niet meer verder kon leven en het ook niet gezond is voor een kind wanneer ouders steeds ruzie maken en wanneer er fysiek geweld aanwezig is. Mijn zoon was nog geen jaar oud toen ik bij hem weg ging. Mijn ex heeft mij in 8 jaar nog nóóit geholpen met mijn zoon, bv Schoolgeld mee betalen - nieuwe kleren/schoenen, in het begin heb ik het heel moeilijk gehad met een kind alleen ik was nog heel jong, maar hulp kon ik van hem niet verwachten ook dit heb ik zo genomen ik heb mijn kunnen redden en het heeft mij nooit om geld gedraaid maar om de omgang tussen vader en zoon. Toen mijn zoontje 7 was is hij helemaal in paniek thuis gekomen en schreeuwde alles bij elkaar dat hij niet besneden wilde worden! Hierop heb ik geprobeerd een gesprek te voeren met mijn ex, waar dus niet een gesprek mee te beginnen viel. Ik wilde absoluut niet dat mijn zoon ritueel besneden zou worden en al helemaal niet omdat er met mij niet was overlegd ''ooit''. Dit kwam uit het niets, terwijl ik hem toen heel duidelijk heb gezegd dat wanneer hij zijn zoon besneden wou hebben dit in goed overleg moest gaan en dat wij hem samen zouden voor bereiden en dat dit onder narcose moest en niet ritueel. Na deze confrontatie is het heel grimmig geworden tussen vader en mij. Ik werd bang, bang dat hij dit toch zou doen, omdat mijn zoontje hiermee steeds thuis kwam hij werd zo onzeker en bang dat het niet goed meer op schoon ging. Mijn zoon vertelde mij dat zijn vader wel eens ruzie maakte met zijn vrouw (hij is hertrouwd) en dat zij dan klappen kreeg van hem, mijn zoontje nam dan zijn zusje mee en deed boven de muziek dan hard aan zodat zijn zusje niet zou huilen door dat zij haar moeder zo hoorde gillen. Dit zat mij niet lekker en mijn zoon hoeft die verantwoording niet te nemen voor zijn zusje daar is hij veelste klein voor en daar kan hij ook niets mee. Laatst was hij te laat en toen zijn we iets anders gaan doen. Hij belde me op en schold en schreeuwde zo hard dat ik er geen woord tussen kreeg en ik heb opgehangen. 10 min erna belde hij weer met de mededeling dat hij mij haatte en zijn zoon nu kwam ophalen, waarop ik zei nee wij gaan eerst afspraken maken. Hij begon mij te dreigen en zou nou komen en dan zouden we wel zien of hij zijn zoon zou meekrijgen ''ik pak hem jou af'' waren zijn woorden. Ik heb meteen de politie gebeld en verteld dat hij onderweg was en dit kon gaan escaleren. Ik zou bellen wanneer het uit de hand zou gaan lopen. Eenmaal bij huis kreeg ik wel 100 verwijten ik heb hem verzocht om even weg te gaan hij nu te boos was en mijn zoon bang werd van hem, maar ook dit hielp niet uit. Ik bleef bij mijn standpunt eerst afspraken niet meer alleen op jou manier we moeten samen werken dit kan niet meer. Dit wou vader niet en omdat ik bij mijn standpunt bleef werd hij heel boos verbaal en fysiek. Dit was het punt voor 112. Mijn ex zweerde op de Koran en zweerde op zijn kinderen dat hij mijn zoon zou meenemen en ik hem nooit meer zou krijgen te zien hij zweerde dat ik beter dood kon zijn zodat hij dan zijn zoon kreeg en niet meer bij mij zou zijn, hij kraamde van alles uit. Ik neem bedreiging van ontvoering heel serieus, en ben hier ook mee naar politie geweest. Instanties zoals -Nationale kinderontvoering van nederland Zijn niet goed wijs, want die geven als advies dat het niet goed is om het kind bij vader weg te houden. Stichting huiselijk geweld is hierin wel weer heel erg direct ''er is een serieuze bedreiging dus niet meegeven'' Politie en SHG hebben geconstateerd na bezoek aan huis bij vader: vader blijft bij zijn standpunten komt zeer agresief over en toen geen enkele samenwerking. Hij is een moslim en zijn zoon moet worden besneden en ziet dit niet als een kind uit een gemengd gezin waar in overlegd moet worden. Wij moeten nu de rechtbank in wanneer en hoe is nog niet duidelijk. Maar 1 ding weet ik wel DAMES blijf sterk en blijf geloven in jezelf!!! Het is belachelijk hoe veel fouten jeugdzorg en de raad van kinderbescherming in hun adviezen maken. Dat geldt ook voor stichtingen zoals nationaal kinder ontvoering! Luister naar jezelf en niet teveel naar andere debielen. Wat je voelt als moeder voel je! Samen sta je sterk! Ik ben bang voor mijn kind hij is de dupe hij heeft hier niet om gevraagd. Ik luister naar niemand geen jeugdzorg helemaal niets zolang ik kan houd ik die mensen buiten mijn deur geef je ze 1 opening zijn ze binnen en zolang dit niet gebeurd kunnen zij niets Wij moeten elkaar helpen en ben het er helemaal mee eens wij samen als lotgenoten staan samen sterker dan alles en iedereen. Ik wil er zijn voor jullie want ook ik vecht voor mijn kind!

:: verbijstering :: woensdag 7 september 2011 :: 22:19:48permalink

Lotgenoten! Met ontzetting en totale verbijstering lees ik al de hele avond jullie verhalen. Per toeval kwam ik op deze site terecht toen ik bij google informatie zocht over het "klemcriterium". Ikzelf ben ook al vanaf 2006 aan het procederen. Mijn ex komt uit west-afrika en voldoet qua beschrijving aan al die mannen die hier de revue zijn gepasseerd (onbetrouwbaar, gewelddadig, narcist, psychopaat, mr jekil and mr hyde, en ga zo maar door). En allemaal zijn wij in eerste instantie uit pure liefde in deze neprelaties beland vol oplichterij en helaas lichamelijk danwel geestelijk geweld naar zowel de moeders als de kinderen. En allemaal worden wij afgeschilderd door zowel onze eigen advocaten, rechters en medewerkers van instanties waarvan je verwacht dat ze in ieder geval voor de kinderen opkomen, als vrouwen die dom zijn, verbitterd, wraak willen nemen op onze ex en tot overmaat van ramp het (lees: de hel) tenslotte over ons zelf hebben afgeroepen. Ik ben zelf hoogopgeleid, niet op mijn mondje gevallen en dat wordt dus niet in dank afgenomen wanneer je voor de veiligheid en bescherming van je eigen kinderen knokt. Het is inderdaad diep en diep treurig. Ik heb 3 jaar geleden contact gehad met IKO (Internationale Kinder Ontvoering). Dit is een instituut dat hoort bij het Ministerie van Justitie. Er werkte destijds professionele mensen die ons probleem in kaart wilde brengen (kinderontvoering met name door vaders die uit landen komen waarmee Nederland geen Haags kinderontvoeringsverdrag heeft gesloten). Er werd een risico-analyse gemaakt. Hieruit kwam naar voren dat de vader van mijn kinderen een reeel gevaar is voor mijn kinderen om ze naar het buitenland mee te nemen. De persoon in kwestie van IKO adviseerde mij om met spoed deze bevindingen door mijn toenmalige advocaat in te brengen in de rechtszaak. Dit werd geweigerd. Gelukkig heb ik nu een derde advocaat gevonden die bereid is mij bij te staan (de meesten bedankten voor de eer want ze hadden geen zin om het inmiddels ellenlange dossier door te worstelen of omdat nu ik financieel leeggeprocedeerd ben in 6 jaar hun schoorsteen moet roken - ze verdienen niets aan mijn zaak - mijn schoorsteen hoeft kennelijk niet te roken). Want 1 dreigemen van mijn ex is inmiddels gelukt: ik maak je helemaal kapot en niet alleen financieel waren zijn woorden. Ik ben nog net niet dood. Maar mijn kinderen hebben regelmatig nachtmerries dat ik door mijn ex wordt vermoord. Ach, het is toch in het belang van de kinderen dat zij een beeld vormen van hun vader en zich kunnen identificeren met hem? Wie leeft er nu niet in de realiteit? Onze roze bril is al lang geleden aan diggelen geslagen (letterlijk!). Ik sluit me aan bij iedereen die zich voor ons sterk wil maken. Dat er met spoed wat moet gebeuren is duidelijk. En wel zo snel mogelijk. Sterkte allemaal. Mijn vertrouwen in het rechtsysteem is vanavond naar walhalla verdwenen. TREURIG.

:: crimineel als vader :: vrijdag 2 september 2011 :: 09:48:16permalink

Ik heb een zoon van 4 jaar oud. Aan het begin van mijn zwangerschap was ik nog samen met de vader. Toen ik 16 weken zwanger was, kwam ik erachter dat hij achter mijn rug om met een ander meisje bezig was. Ik heb toen de relatie beeindigd. 2 weken voordat ik moest bevallen, belde hij ineens op dat het over was met zijn relatie en dat hij zijn kind gewoon wilde zien en dat hij bij de bevalling wilde zijn. Ik heb toen gezegd dat ik er zo klaar mee was en dat hij lekker zijn handen van ons af moest trekken. Toen mijn zoon net een maand oud was, kwam mijn ex steeds bij mij aan de deur staan en ik heb hem toen weggestuurd. Ik ging er wat meer over nadenken en was bang dat hij het mij later zou kwalijk nemen dat hij zijn vader niet zou kennen. Dus ik heb mijn ex de gelegenheid gegeven om toch een band op te bouwen met zijn kind. Hij had gelijk weer allemaal mooie praatjes dat hij echt zou veranderen, en aangezien hij de crimineel uithangt wilde ik dat hij gewoon een vaste baan zou gaan zoeken, daar stemde hij ook mee in. Na een tijdje gingen wij weer een relatie met elkaar aan... Maar hij veranderde niet. Voordat ik onze relatie beeindigde kreeg hij ook weer losse handjes waar mijn zoontje bij was. Mijn vader heeft hem mijn huis uit moeten zetten, omdat hij niet uit zichzelf weg wilde gaan. Ik heb toen ook aangifte gedaan (waar nog steeds niks aangedaan is). Na dit begon de ellende weer... Hij ging me dreigen dat hij mijn kind om de week mee zou nemen, en dat het mijn schuld was dat hij hem niet meer elke dag zag. Ik heb toen voorgesteld dat als hij het op zo'n eerlijke manier zou willen dat hij hem de ene week 3 en de andere week 4 dagen zou hebben. Maar dat kon voor hem niet, omdat hij zijn zogenaamde werk belangrijker vond. We hebben toen gezamenlijk waar mijn familie bij was afspraken gemaakt. Nu is hij in juni of juli opgepakt met een vuurwapen, en heeft 3 maanden vast gezeten. Ik heb in die 3 maanden voor mezelf en mijn kind vooral besloten, dat hij hem niet meer mee krijgt zonder dat er een omgangsregeling wordt afgesproken, aangezien hij zich niet aan de afspraken houd. En ik vind het gewoon belangrijk voor mijn kind dat hij weet waar hij aan toe is anders heeft hij geen rust en regelmaat. Toen mijn ex vrijkwam kreeg ik gelijk een sms dat hij hem het hele weekend wilde hebben. Ik heb hem toen vertelt dat hij zijn kind gewoon kan zien, maar eerst wil ik een omgangsregeling zien. Hier ging hij weer moeilijk over doen en begon weer te dreigen dat als hij zijn zoon niet mocht zien, ik dan ook niet en dat hij de kinderbescherming erbij zou halen. Ik heb me poot stijf gehouden en gezegd dat als hij zijn kind zo belangrijk vind, dat hij dan die omgangsregeling regelt. Toen ik mijn zoon van de week van school ging halen stond hij er weer met zijn vriendin. Ik heb hem toen nogmaals uitgelegd dat ik hem niet eerder meegeef dan dat er een omgangsregeling is. Dit liep een beetje uit de hand aangezien zijn vriendin zich ermee ging bemoeien en er moest politie bijkomen, omdat we voor die school stonden. Ik was hier al bang voor, omdat ik weet dat mijn ex niet logisch nadenkt, hij brengt zo ook andere kinderen in gevaar plus zijn eigen kind dat alles mee krijgt elke keer. Er werd mij verteld door de agent dat ook al heeft hij zijn kind niet aangegeven of erkend, dat ik degene ben die ook een omgangsregeling moet aanvragen, omdat ik nu geen poot heb om op te staan. Hier werd ik best nijdig om, omdat ik vanaf het begin dat ik zwanger was tot nu altijd voor alles opdraai, ik betaal alles, ik draag de zorg, ik draag de lasten en hij doet helemaal niks. Ik vraag me nu af wat zijn rechten zijn als vader die zijn zoon niet erkend heeft en ik als moeder. Ik hoop dat iemand mij hiermee kan helpen. Eigenlijk vind ik niet eens dat hij nog recht heeft om zijn kind te zien, aangezien hij er totaal geen rekening mee houdt dat zijn kind overal tussen zit en alles meemaakt. Hij slaat, scheldt en bedreigt waar hij bij is. Plus het feit dat hij is opgepakt met een vuurwapen vind ik het een eng idee dat mijn zoon hier tussen moet opgroeien.

:: Frederika :: dinsdag 2 augustus 2011 :: 18:17:57permalink

Ik ben nu bijna 4 jaar geleden verkracht door (in die tijd) mijn vriend. We hadden dezelfde vrienden zo hebben we elkaar ook leren kennen. Ik vond hem in het begin helemaal niks en had met een vriendin een afspraak gemaakt dat als hij een auto had of kon rijden ik best wel een keertje met hem wat wilde gaan drinken. Na een lange tijd kregen we een relatie maar om elke hoek kwamen er alleen maar problemen. Mijn vriend ging steeds vreemd. Begon met drugs en wat begon bij 1x in de maand, werd 1x in de week en liep uiteindelijk uit op 5x op een dag. Ook het gedrag van mijn vriend begon steeds meer te veranderen. Van heel lief, naar obsessief jaloers. Hij controleerde mij op alles, echt alles! Had een vriend van mij een bericht gestuurd kreeg ik de volle laag. Hij schold mij vaak uit voor hoer en slet. Stelde eisen dat ik geen contact meer met hun mocht hebben. Gek genoeg luisterde ik in die tijd ook nog naar hem. Zo sloop het er steeds meer in dat ik niemand meer had. Op dat moment als hij het ergens niet mee eens was wat ik deed dan werd hij agressief en had ik vaak kneuzingen en andere letsels maar elke keer als ik nog niet helemaal bij was en er moest een ambulance bij komen zei hij dat ik een epileptische aanval had gekregen. Waardoor er nooit wat geregistreerd is. Toen ik wat meer haar op mijn tanden kreeg wist hij dat ook gelijk weer onder de duim te houden. Hij vond mij lelijk, dik, vroeg zich af wat hij in godsnaam bij mij deed ga zo maar door. Ik kreeg op een avond iets van hem te drinken in een cafe en dronk het op en wat voor mij enkele seconden later leek te zijn begonnen de muren op mij af te komen. De kamer werd waziger en ik raakte in paniek. Ik ben naar boven naar het toilet gerend waar de toilet juffrouw mij nog probeerde tegen te houden. Ik duwde haar opzij en deed mijn vinger achter in mijn keel. Dit gaf niet het resultaat wat ik hoopte. Ik kan mij niet herinneren hoe ik de kroeg ben uitgekomen of hoe ik uberhaupt thuis ben gekomen. Het enige wat ik nog weet is dat hij bovenop mij lag en zei; dit krijg je nou als je steeds NEE zegt. Daarna ben ik weer weg gevallen. Volgende dag kon ik het zelf niet geloven wat er gebeurd was. Ik vertelde hem wat ik dacht dat er gebeurt was en hij vertelde mij dat ik het mij allemaal had ingebeeld. Wel dat ik raar deed die avond maar dat hij mij uiteindelijk op bed had gekregen. Ik geloofde hem en ik denk ergens in mijn onderbewuste wilde ik het ook niet geloven. De relatie ging op dezelfde voet door. Vaak met vriendinnen gesprekken gehad maar iedereen zat bijna in hetzelfde schuitje als ik. Dus was het eigenlijk normaal (wat heel raar klinkt). 4 maanden later werd ik ziek en kreeg ik veel aanvallen. Ik ging naar de dokter en ik bleek zwanger te zijn. Ik kon het niet geloven! Op dat moment woonde mijn vriend bij mij en mijn ouders in. We zatten op mijn kamer. Ik had niemand iets vertelt. Opeens kwam mijn moeder de kamer binnen en feliciteerde mij met de zwangerschap. Mijn vriend zat naast mij en reageerde niet. Ik was heeeeeeeeeeel boos op mijn moeder maar ik kon haar niet vertellen hoe het was gegaan. Ik schaamde mij en kon het zelf niet bevatten. De maanden daarop volgend waren een hel. Mijn vriend was heel boos, want omdat hij bij al zijn vrienden aan het klagen was dat wij nooit sex hadden en ik opeens 4 maanden zwanger was. Moest het wel van een ander zijn. Hij haatte mij, Ik was een hoer, een slet ga zo maar door. Elke dag weer probeerde ik hem ervan te overtuigen dat ik niet was vreemdgegaan maar ik snapte er zelf ook niks van. Ik ben nooit bij deze jongen weg gegaan. Ik hoopte zelfs dat hij net zoveel van mijn kindje zou houden als ik deed. Daarom heb ik hem het kindje laten erkennen. WAT DE GROOTSTE FOUT VAN MIJN HELE LEVEN IS! Nadat ik 10 maanden met hem heb samengewoond moest ik wel weg gaan. Hij was zooo agressief maar ook wegens mijn dochter. Ik heb nooit aangifte gedaan, alleen maar omdat ik zelf zo bang was. Vanaf die tijd moest ik van onderhuur naar onderhuur. Ik kon nergens voor vast wonen want mijn ex en zijn vrienden bedreigden mij met de dood. Een vriend van mij ex maakte mij steeds duidelijk dat hij bij een schietvereniging zat dus ook wist hoe hij met een wapen moest omgaan en buiten dat had hij er 1 in zijn kluis liggen. Ik werd gestalkt ga zo maar door. Uiteindelijk ben ik naar hulpverenigingen gegaan maar veel mensen wilden of konden mij niet helpen. Ik ben daarvoor al naar het blijf van mijn lijf huis gegaan maar daar kan je ook alleen maar praten. Meeste huizen zitten vol en de huizen die wel plek hebben kan je niet met een kind naartoe. Nu zit ik al 2 jaar in lopende rechtzaken tegen mij ex. Sinds hij een vriendin heeft wilt hij opeens zijn dochter zien. In het begin had ik nog hoop, maar door dat de wet zo veranderd is in de afgelopen jaren, heb je als moeder geen poot om op te staan, want wat hij bij de vrouw doet/deed hoeft hem nog geen slechte vader te maken. Ook site's zoals sos vaders heel goed voor de echte vader die onrecht wordt aangedaan maar ook andere mensen halen informatie van die site. Door in een rechtzaal te schreeuwen dat je geen recht heb als man en dat je door je vrouw wordt zwart gemaakt. Ben je als vrouw al klaar. Ik probeer mijn dochter te beschermen want als we nu naar de omgangsmomenten gaan dan probeert hij haar te manipuleren en nog meer, maar pas als het leed geschied is kan ik een rechtzaak tegen hem beginnen. Nu nog ook al ben ik met mijn kind bij hem geweest zegt hij steeds dat ik niet kom. We zitten nu bij de zoveelste rechtzaak en de rechter dacht er al over na om een dwangsom op te leggen. Ik kan niks bewijzen en heb een advocaat die mij ergens in het diepe laat zweven. Goede advocaten kosten veel geld en als 23 jarige heb ik dat geld niet. Ook wil ik graag een DNA test laten doen maar ook dat kost 1500 euro. Dat wil ik omdat ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet weet wat en wie er bij waren. IK HEB ECHT EEN PROBLEEM, IK WEET OP HET MOMENT NIET WAAR IK GOED AAN DOE OM MIJN KIND TE KUNNEN BESCHERMEN.

:: Anoniem :: donderdag 21 juli 2011 :: 21:33:05permalink

Mijn ex was verslaafd aan drugs,ik heb hem zover gekregen om te stoppen ermee,maar ipv drugs werd hij gokverslaafd. Het ging een paar jaar goed tot ik zwanger raakte. Toen de jongste geboren werd en er een knop om ging bij hem. Hij begon mij te slaan. Ik heb hem gezegd als je dat nog 1x doet zet ik je het huis uit. Uiteindelijk begon hij ons oudste zoontje te slaan, nu ben ik al 6 jaar alleen en mijn ex heeft omgangsregeling met de kids via de rechter. De oudste heeft PTSS. Hij is nog doodsbang voor zijn vader, ze worden nog steeds geslagen en er werd ook alcohol gegeven aan de kids. Ik snap niet dat er niks aan gedaan wordt. Waarom is het woord van kinderen niet genoeg bewijs en komt de hulp altijd als het te laat is?

:: Porselein :: zaterdag 2 juli 2011 :: 00:35:49permalink

Zeven jaar geleden dacht ik de liefde van mijn leven te hebben gevonden. Na drie maanden van verkering vroeg hij mij ten huwelijk. Mijn ouders waren niet blij met dit plan en probeerden mij te waarschuwen, maar ik luisterde niet. Zes maanden later waren we getrouwd. Van toen af ging alles van een roze wolk naar een nachtmerrie, waar ik maar niet uitraakte. Hij wilde me opsluiten in huis, moest altijd laten weten waar ik was en hij werd echt woest als ik bv vijf minuten later aankwam. Toen kwam het geweld, op den duur was ik een freak die overal op tijd wou zijn omdat hij anders kwaad zou worden, het was echt beangstigend. Op een dag kreeg hij het idee om een zaak te beginnen aan de andere kant van het land. Ik hield me sterk voor mijn ouders want ik wou niet dat ze ooit een idee hadden van hoe bang ik was om zo ver van hen te gaan wonen met een man die mij in zijn macht had. Alles werd nog erger. Ik had geen rijbewijs, dus isoleerde hij me totaal van de buitenwereld en op de koop toe wou hij een kind. Ik was daar niet klaar voor, maar hij gaf me schuldgevoelens dat ik alleen aan mezelf dacht, aan carrièremaken, dat ik een slechte echtgenote was en het was toch zijn recht. Uiteindelijk bezweek ik en stopte met de pil. De dag voor ik wist dat ik zwanger was, had hij mij in een dronken bui hard toegetakeld. Ik besloot nog die avond om mijn pil weer te gaan slikken. De volgende ochtend was ik supermisselijk en kon niet gaan werken. Ik dacht dat het was door de commotie de avond ervoor, maar de dokter ontdekte dat ik zwanger van ene tweeling was. Ik werd mishandeld tijdens mijn zwangerschap, zowel mentaal als fysiek, werd te vroeg opgenomen in het ziekenhuis, en toch kon ik er nog niet van loskomen, want ik schaamde me dat ik het zover had laten komen. De ommekeer kwam er na hun derde jaar, toen hij één van de kinderen te hard aanpakte, gewoon omdat ze met hem wilden spelen. Ik kwam ertussen en heb al de klappen opgevangen voor hen. Ik ging naar de dokter, geen politie, dat zou het toch maar erger maken, stom als ik was! Een poosje later zat hij slecht in zijn vel en verweet me weer eens van alles, dat in zijn leven fout ging. Daar was ik altijd al de oorzaak van, maar de kinderen nu ook. Ik nam het op voor hen en toen begon hij me uit te schelden en moest ik de kinderen naar hun bedje brengen omdat hij het wou uitpraten met mij, want ik vertelde hem dat dit zo niet langer ging en hij me met respect moest behandelen. Hij heeft me die avond zo toegetakeld, met mijn hoofd tegen de muur geslagen, me tegen de grond aangeduwd en geprobeerd me te wurgen. Ik kon nog net de kracht vinden om hem een trap te geven en te vechten voor mijn leven. De kinderen lagen boven te huilen, ik moest vechten voor hen! Hij liet los, het was net alsof hij uit een trance kwam. Hoeveel hij zich ook excuseerde, ik moest weg voor er iets vreselijks zou gebeuren. De scheiding verliep gepland, ik had een weekend bij mijn ouders voorzien, niet om ze te bezoeken, maar om ze eindelijk de waarheid te vertellen. Dit is nu twee jaar geleden en alles zit nog te vers om zomaar te vergeten, ik zit zelfs bij slachtofferhulp om het een plaatsje te geven. Bij de scheiding wilde hij niets weten van de kinderen en wou eerst onderling scheiden voor een notaris, maar de dag van het gerecht kwam hij niet opdagen en zei me telefonisch dat ik maar een goeie advocaat moest zoeken. Het vonnis werd uitgesproken aan de andere kant van België, omdat dat onze laatste gezamelijke woonplaats was. De uitkomst was dat hij de kinderen (ondanks mijn bewijzen van geweld tegen mij en de kinderen) om de twee weekends mocht zien plus vakanties. Ik voelde mij verslagen, nu vecht ik terug en ik ga tot het uiterste. Als ze naar hun vader geweest zijn, komen ze ontredderd terug met verhalen dat ze overal rond zijn geweest bij mensen die ze niet eens kennen, omdat hij aan het werk was en het hem niet interesseert hoe zij zich voelen. Hij neemt ze alleen maar mee omdat zij mijn zwakke schakel zijn, hij weet dat het me niets doet als hij mij iets aandoet, maar met mijn kinderen weet hij dat hij me de grootste pijn kan aandoen, want ik leef letterlijk voor hen. Het is onrechtvaardig dat hij zich verstopt achter zijn vaderrecht, om mij mijn leven lang in zijn macht te hebben. Hij heeft me al opnieuw bedreigd, dat als ik niet doe wat hij wil ik het me zal beklagen, maar de procureur van de politie, vond het geen inbreuk. Ik hoop maar dat de jeugdrechter die zich binnenkort ontfermt over onze zaak echt de ernst ervan inziet en hij niet zomaar zijn zin krijgt, want bij momenten voel ik me zo verdrietig en radeloos, heb ik zin om het uit te schreeuwen van HEEELLPP!!!! Ik kan alleen maar vechten voor mijn gezin, hij heeft mij eronderdoor willen krijgen, ik kan dit niet toestaan dat hij dit met onze kinderen nog eens doet, want nu worden zij zijn doelwit en ik sta er machteloos tegenover.

:: Brechtje :: woensdag 22 juni 2011 :: 16:20:20permalink

Als ik mijn verhaal wil beginnen te schrijven gaan al jullie verhalen en gruwelijkheden door mijn hoofd. Door wat ik heb gelezen voel ik mij begrepen en gesteund. Inmiddels ben ik al drie jaar alleen met mijn 2 kinderen. Na een flinke hersensschuding, veroorzaakt door mijn ex-man voor de ingang van mijn deur, zijn mijn oogkleppen helemaal verwijderd. Ik wil verlost zijn van zijn dominante heerschappij, geen vernederingen meer op straat, geen diepgewortelde angst omdat ik hem altijd kan tegenkomen, geen controles en geen hard spel die hij altijd schijnt te winnen. De bezoekregeling die de rechter heeft bepaald was blijkbaar niet voor hem bestemd. Weken tot maanden laat hij niets van zich horen en dan ineens staat hij voor de school en neemt de kinderen zonder overleg mee. Hij blijft altijd de vader van mijn kinderen en daar wil ik ook niets aan veranderen. Maar de manier waarop kan ik niet meer tolereren. Als ik gerichte afspraken wil maken en ik wil best flexibel zijn, heeft hij nooit een antwoord. Hij laat ons altijd in de waan en onzekerheid en bepaalt en domineert mij nog steeds ook al is het huwelijk ten einde. Als ik niet of niet inga op zijn verzoeningsverzoeken dan lijkt het of de kinderen worden gestraft door ze niet meer op te halen. Er is een gedeelde voogdij, maar hij betaalt de bijdrage van zijn kinderen niet, houdt zich niet aan de bezoekregeling en is heel onvoorspelbaar. De oudste heeft een post traumatische stress stoornis en er is een lichte vorm van autisme geconstateerd en hij is erg loyaal naar vader toe. Hij heeft een telefoon van z'n vader gekregen. Ze maken zo afspraken, maar hij overlegt niet met mij. Heb er geen goed gevoel over, hoewel ik de vader wel het contact met de kinderen gun. Heb een heel dossier bij de politie van mutaties van huiselijk geweld maar nooit gedurfd een officiële aangifte te doen. De laatste keer dat ik mij verweerde en beschermde nadat hij mij aanviel, deed hij aangifte van mishandeling. De officier van Justitie heeft de zaak geseponeerd. De tip die ik ooit van een vriendin kreeg om een dossier op te bouwen bij de politie van elke stafrechtelijke handeling hij deed, was een gouden tip!

:: wanhopige moeder :: zondag 20 februari 2011 :: 10:20:11permalink

5 jaar terug ben ik bij mijn ex weg gegaan i.v.m. huiselijk geweld, zowel lichaamelijk maar vooral geestelijk (met niemand om mogen gaan en mij het gevoel geven dat ik niks was zonder hem). Onze zoon mocht ik niet mee nemen en heb ik toen via een advocaat terug moeten krijgen. Toen is er een tijdje omgang geweest totdat hij een nieuwe vriendin kreeg en ik wilde weten waar zij woonde omdat hij ons zoontje mee nam naar haar, hij wilde mij dit niet vertellen en ik vertelde hem gezien het verleden dat ik dan niet wilde dat hij onze zoon hier mee naar toe nam. Hij kwam hem vervolgens een jaar niet halen en startte toen een procedure dat hij zijn zoon weer wilde zien en ook het medezeggenschap wilde hebben. Ik was hier niet blij mee maar mijn advocaat vertelde mij dat ik weinig keus had dan hiermee in te stemmen. Hij kreeg medezeggenschap en bij de mediator hebben wij een omgangsregeling vast laten zetten waar hij zich vanaf het begin al niet aan hield. In het afgelopen jaar heeft hij onze zoon 1 keer 10 weken achter elkaar niet gezien en heeft eind vorig jaar de omgang stopgezet omdat hij van mening is dat ik mij niet aan de omgangsregeling hou terwijl hij de gene is die het stop zet. Hij heeft onze zoon nu inmiddels al weer 4 maanden niet gezien. Nu een brief ontvangen van zijn advocaat waarin hij mij overal de schuld van geeft en dat hij zo snel mogelijk onze zoon weer wil zien. Hij betaalt ook geen alimentatie terwijl wij meerdere keren het verzoek hebben ingediend zijn gegevens te sturen naar mijn advocaat en hij maakt zich ook nog druk om de reiskosten die hij moet maken om onze zoon te halen en terug te brengen. Hij wil dat ik hem hierin tegemoet kom. Verder is hij als vader nergens bij betrokken en maakt hij beloftes die hij niet nakomt. Het ergste vind ik dat mijn zoontje hier geestelijk onder lijdt omdat hij nooit weet waar hij aan toe is. Komt zijn vader hem wel halen of zegt hij weer af? En ik als moeder moet zijn gedrag keer op keer maar weer goed praten en dus liegen tegen mijn eigen kind waarmee ik het gedrag van zijn vader als ware goed keur.

:: maria :: donderdag 27 januari 2011 :: 20:38:18permalink

Zes jaar geleden is mijn zoontje geboren, de vader mishandelde mij lichamelijk en geestelijk. Hij was ook drugsverslaafd en alcoholist. Ook heeft hij mijn baby toen laten vallen en ik ben toen naar mijn ouders gevlucht. Het was heel moeilijk om los te komen van al mij nachtmerries en angsten die ik nu nog heb. Al heel de tijd ben ik bezig met rechtzaken en er is een onder toezicht omgang geweest, maar zelfs toen wist hij mij te bedreigen en lastig te vallen. Nu is het zover dat hij foto's wilde maar die durf ik niet op te sturen ivm dat hij hem dan kan herkenen. Het is wat veiliger voor mij gevoel dat hij niet weet hoe hij eruit ziet. De rechter heeft voldaan aan wat hij heeft geeist terwijl wij het slachtoffer zijn. Hij is degene die ons mishandeld heeft en zich altijd zo heeft gedragen dat hij niet deed wat de rechter hem opdroeg. Nu word er beweerd en gezegd dat ik niet mee werk en moet ik een dwangsom betalen van vijftig euro per dag dat ik geen foto's opstuur naar hem. Dat kan ik niet betalen. Ik weet mij geen raad meer hoe kan ik nou mijn gezin veilig stellen en wanneer is het nu eens afgelopen? Wat moet ik doen? Ik kan niet meer in hoger beroep omdat mijn oude advocaat mij daar niet juist had over ingelicht, dus het staat nu. Maar ik kan die foto echt niet opsturen en ik weet niet meer wat ik moet doen. Dit is een kort gehouden verhaal. Weet iemand raad?

:: nathalie :: maandag 17 januari 2011 :: 17:22:47permalink

Ook ik zit al 5 jaar in de ellende. Ik heb 2 zoontjes waarvan 1 zwaar gehandicapt, met dit kind WIL mijn ex geen omgang en de oudste maakt hij het leven zuur. Hun vader is veroordeeld wegens drugsbezit en mishandeling . In zijn nieuwe samengestelde gezin is er zelfs een OTS uitgesproken maar mijn kind moet zonder bescherming mee? In wat voor een land leven we?

:: 2in1 :: zaterdag 15 januari 2011 :: 08:58:33permalink

Sinds het vertrek van de verwekker van mijn kinderen wordt ik stelselmatig door hem geterroriseerd en is communicatie onmogelijk. Hierom, en omdat de verwekker van mijn kinderen de (door meerdere professionals) vastgestelde meervoudige psychiatrische diagnosen voor mijn kinderen ontkent/betwist en hen medicatie en behandeling wil onthouden, heb ik een gezagszaak aangespannen. Dan kom je in de wereld van de Raad voor Kinderbescherming terecht en denk je dat die dan toch zeker de belangen van je kinderen voorop zullen stellen, maar niets is minder waar. Omdat ik vind dat kinderen recht hebben op goed contact met beide ouders ben ik een zeer uitgebreide omgangsregeling overeengekomen. Ondanks al het bovenstaande heb ik mijn kinderen altijd gedwongen tot omgang met hun verwekker. Tot mijn oudste ongeveer anderhalf jaar geleden zelf aangaf niet met hem mee te willen en hij hier zonder enig probleem mee akkoord ging. Niet lang daarna begon ook mijn jongste te weigeren. De keren dat mijn kinderen de afgelopen 18 maanden bij hun verwekker hebben verbleven zijn op twee handen te tellen en slechts tot stand gekomen door intens pushen van mijn kant. Verwekker is inmiddels lid van stichting dwaze vaders, roept van de daken dat ik omgang frustreer, terwijl hij zelf hen keer op keer weer de keuze biedt NIET met hem mee te gaan. Nu ben ik zover dat ik zelf de omgang wil stopzetten. Althans, aan mijn ex wil aangeven dat hij niet steeds (voor niets) hoeft te komen, maar dat de kinderen zelf contact op zullen nemen als zij behoefte hebben hem te zien/naar hem toe willen. Dan behouden zij de keuzemogelijkheid die hij hen wil geven, maar beperk ik wel de stress van voortdurend met hem geconfronteerd worden en zelf te moeten zeggen wat zij willen. Ieder potentieel omgangsmoment levert nu namelijk dermate veel stress op voor de kinderen dat zij letterlijk ziek worden van ellende (overgeven), onhandelbaar gedrag vertonen, nachten niet slapen enzovoort, om, zodra verwekker de straat uit is gereden binnen enkele minuten volledig tot rust te komen en alle spanning uit hun lijfjes te zien verdwijnen. Ik vraag me af welke consequenties dit (voor mij) kan hebben. Tenslotte houd ik mij dan niet aan de (voor recht verklaarde) omgangsregeling. Aan de andere kant (heb ik zelfs zwart op wit) weigert verwekker zelf de kinderen te "dwingen" met hem mee te gaan en wil hij hen zelf de keuze blijven geven en niet in gaan op ieder initiatief dat ik ontplooi de omstandigheden te scheppen de omgang weer op gang te krijgen. Heeft iemand hier ervaring mee? Mijn kinderen zijn niet op de leeftijd dat zij juridisch gezien recht van spreken hebben/recht tot weigeren/keuze hebben. Maar, ondanks dat ik hen hierin geen keuze wilde geven, hebben zij die de afgelopen 18 maanden dankzij mijn ex wel gekregen. Zelfs als ik tracht hen te "dwingen" frustreert hun verwekker de omgang door hen zelf alsnog wel de keuze te geven. Gevoelsmatig denk ik dat de kans dat hij hierover een rechtszaak aan zal spannen gering is. Aan de andere kant, die kans is wel aanwezig, maar zal dan naar mijn mening slechts leiden tot een verplichting tot omgang. En, dat is nu net wat hij niet wil... Patstelling. Wie kan me raad geven?

:: Diane :: woensdag 12 januari 2011 :: 00:34:46permalink

Mijn ex en ik zijn sinds maart 2010 uit elkaar. Vanaf toen heb ik me aan de afspraak tussen ons gehouden en de kinderen eens in de 2 wk op zaterdag naar hem gebracht en hij bracht ze op zondag weer terug. Nu doet het probleem zich voor dat de kinderen absoluut niet meer naar hem toe willen. Ze geven aan dat hij niet lief is en dat ze het er niet leuk vinden. Mijn ex heeft een psychiatrisch verleden, is meermalen opgenomen geweest, heeft een zelfmoordpoging gedaan waarna 1 van de kinderen hem heeft gevonden en ga zo maar door. Hij is op eigen houtje gestopt met zijn laatste opname in maart 2010 en is zijn hele behandeling gestopt. Er is een narcistische persoonlijkheidsstoornis geconstateerd maar hij zegt nu dat hem nooit iets heeft gemankeerd, dat het allemaal lag aan onze relatie. Dit terwijl ik hem in al die jaren nooit heb laten zitten, mijn hele leven aan de kant zette voor hem. Ik ben ten einde raad en weet niet meer wat ik moet doen. Hij dreigt dat wanneer ik de kinderen niet breng hij meteen zijn advocaat zal bellen. Wie kan mij vertellen wat de juiste stappen zijn om nu te nemen en wat het verstandigst is om te doen? Mijn gevoel zegt, breng ze niet meer, emigreer desnoods maar laat hem niet in de buurt van de kinderen. Zij zijn ontzettend beschadigd door wat ze met hem hebben meegemaakt, al zijn ze allen nog jong.

:: M :: zondag 12 december 2010 :: 02:15:19permalink

Hallo, Na een geweldadig huwelijk met de vader van mijn kind van 4 jaar ben ik uiteindelijk bij hem weggegaan en inmiddels gescheiden. Er werd een 'standaard' omgangsregeling (om het weekend van vrijdag 18:00 tot zondag 18:00) vastgesteld. Vader was het hier niet mee eens omdat hij anders geen vrij weekend voor zichzelf had en ik 2 per maand (hij moet 2 weekenden per maand werken). Hij had wel al getekend maar wilde zijn zoon eigenlijk alleen maar zien wanneer hij zelf zou kunnen. Ik ging hier niet mee akkoord omdat ik vind dat er regelmaat moet zijn voor een kind en heb gepushed dat hij de regeling zou nakomen. Dit gebeurde na 3 maanden ook met wat afzeggingen en uiteindelijk een switch van de weekenden omdat hij het niet geregeld kreeg op zijn werk. Maar goed ik ging hiermee akkoord zodat mijn zoon hem met regelmaat zou blijven zien. Nu is het zo dat mijn zoon met echt hele vreemde verhalen thuis kwam over dat zijn vader hem zou slaan, knijpen en duwen. In het begin dacht ik nog dat hij dingen anders zou kunnen beleven als dat ze misschien zijn, wel gaf ik dit aan bij het kinderdagverblijf met de vraag of zij hierop wilde letten en of ze iets merkte aan mijn zoon zijn gedrag en of hij daar iets vertelde. Maar de verhalen werden langer en meer gedetailleerd en ben ik ermee naar de huisarts gegaan omdat ik echt niet wist wat ik moest doen. Zij adviseerde mij om naar welzijn te gaan. Zij verwezen me weer door naar het AMK voor advies. Bij het AMK vonden ze dit toch zo ernstig dat zij mij adviseerden om een melding te doen. Ik besloot dit te doen omdat ik vind dat ik verantwoordelijk ben voor het welzijn, geluk en gezondheid van mijn zoon. Mijn zoon kwam vanaf dat moment ook niet meer bij vader. Ik heb vader zelf gebeld en gezegd dat ik me zorgen maakte en dat ik een onderzoek zou laten doen. Hij reageerde erg aggressief, wilde er niets mee te maken hebben en bedreigde mij en mijn familie. Ik heb hiervan een melding gedaan bij de politie. Er kwam telefonisch contact met het AMK en er werd een afspraak gemaakt met vader. Zij zijn bij hem geweest en hij heeft zijn verhaal gedaan. Hij ontkent alles (te verwachten) maar vertelde inderdaad dat hij wel de fout in was gegaan tijdens ons huwelijk (volgens hem door stress). Er was af en toe contact met het AMK maar omdat het allemaal lang duurde en ik niets hoorde, ben ik zelf gaan bellen. Als ik belde was de contactpersoon in gesprek of niet bereikbaar. En als ik vroeg of hij mij terug kon bellen gebeurde dat 9 van de 10 keer ook niet. Ik heb enkele weken daarna een afspraak gehad thuis om mijn kant van het verhaal te doen. Het gesprek was goed naar mijn mening en ik zag het vrij positief in. Tijdens dit gesprek gaf ik ook aan dat ik graag wilde dat een professional met mijn zoon zou praten zodat hij zijn verhaal kwijt kon en er nog een extra bevestiging zou komen. De contact persoon vroeg hoe ik stond tegenover contact met de familie van vader en ik heb gezegd dat ze mij altijd konden bellen om af te spreken. Hierna hoorde ik weer niets van het AMK. Dus ben ik weer gaan bellen en werd ik weer 9 van de 10 keer niet terug gebeld. Elke keer als ik de contactpersoon wel sprak was er een crisis of een rechtzaak ofofof. Hij zou de huisarts gaan bellen, het kinderdagverblijf en de familie van vader. Als hij dat had gedaan zou hij mij weer bellen. Hij stelde voor om wel een regeling te gaan treffen zodat vader weer de mogelijkheid zou krijgen om zijn zoon te zien onder toezicht. Hij stelde voor te beginnen met eens per maand 2 uur op zondag. Dit wilde hij onder toezicht van vaders familie. Ik heb aangegeven dat ik hier best in mee wil gaan maar onder professioneel toezicht. Hij zei dat dit niet in de buurt te regelen was, dus gaf ik aan dat ik mijn zoon overal naar toe wil brengen als het maar onder professioneel toezicht is. Daarnaast heb ik aangegeven dat vader ook zelf therapie moet gaan doen om zijn eigen verleden te gaan verwerken, hij is zelf erg veel door zijn vader geslagen tijdens zijn jeugd. Vader had ook toegestemd overal aan mee te willen werken. De contactpersoon van het AMK was het hier helemaal mee eens. Van het kinderdagverblijf begreep ik dat er niet gebeld was ook niet na weken. Ik ben weer gaan bellen hoe het zat. De contactpersoon bij het AMK was wederom slecht te bereiken en belde niet terug. Uiteindelijk belde hij na 1,5 week terug. Ik vertelde hem dat mijn zoon zijn laatste week bij het kinderdagverblijf had en of hij wilde bellen voordat hij daar weg was. Dit beloofde de contactpersoon echter dit gebeurde niet. Ik belde hem in de week erna weer en kreeg hem na 3 dagen te pakken. Er was weer een crisis tussendoor gekomen en het was hem helemaal ontschoten. Hij vertelde wel dat de zaak er niet heel goed voor stond omdat ik niet veel bewijs heb. Hij zei dat hij de rest nog ging onderzoeken en ik het zou horen. Ik heb aangegeven dat ik zou ophouden met bellen wantr ik had mijn kant verteld en dat het nu niet van mijn kant meer hoeft te komen. Ook heb ik gezegd dat het mij dan ook niets uit zou maken al zou het nog 18 jaar duren. Het kinderdagverblijf is na 1 maand nog niet gebeld en er is geen gesprek geweest met mijn zoon en een profecional van het AMK. Nu dreigt vader (aangegeven bij het amk) met een rechtzaak om volledige voogdij omdat ik mijn zoon zou gijzelen. Hij is boos dat het allemaal zo lang duurt en niet terug gebeld werd door het AMK. Nu heeft de contactpersoon bij het AMK aangegeven aan vader dat vaders stuk afgerond is en maar bij mij nog een onderzoek loopt. Wat moet ik hiermee doen? Ik ben echt bang dat mijn zoon weer terug moet naar zijn vader en alle gevolgen vandien. Daarnaast denk ik ook dat vader hem niet meer terug zal brengen als een rechter dit zou beslissen.

:: Bertha :: maandag 20 september 2010 :: 19:46:02permalink

Wie zou mij kunnen helpen? Ik ben samen met mijn zoontje van twee weggevlucht. Mijn ex mishandelde mij zowel geestelijk als lichamelijk en ons kind ook. Wij waren beide bang van hem. Hij heeft nooit omgekeken naar onze zoon gedurende de relatie. Nu het volgende. hij heeft 1 weekend in de twee weken onze zoon van vrijdag 19.00 t/m zondag 19.00. Wat ruim is voor een kind van twee dat bang is voor zijn vader. In dat weekend brengt hij het naar vrienden en komt onze zoon met blauwe plekken en bulten thuis en helemaal overstuur. Dit duurt een aantal dagen voordat hij weer in zijn normale doen is. Ex is agressief naar mij en scheldt/bedreigt mij waar kind bij is; hij is een pathologische leugenaar. Ik heb aangifte gedaan en de politie weigert onderzoek te doen daar hij alles ontkent, het is mijn woord tegen het zijne zeggen ze. Om een lang verhaal kort te maken, de communicatie is slecht, ik heb geen vertrouwen in hem en de afstand is 100 km en toch beslist de rechter dat deze omgang door moet gaan. Dan komt er weer een brief met de mededeling kort geding gestart door ex voor verruiming omgangsregeling waar ik het absoluut niet mee eens ben. Wie schetst mijn verbazing: in een kort geding eist hij dus verruiming met iedere week 3 dagen kind mee en de rechter wijst het toe! Tevens vraagt de raad om advies bij de kinderbescherming. Ex plaatst mij bewust in een kwaad daglicht en het belang van onze zoon daar denkt niemand aan. Ex heeft tegen mij gezegd dat hij doorgaat totdat hij volledige ouderschap heeft en ik een regeling krijg. Ik ben zo bang, hij heeft geld genoeg maar betaalt geen alimentatie, hij kan heel goed verhalen verzinnen en manipuleren en dat zal hem bij het raadsonderzoek ook wel lukken. Ik sta perplex door alle leugens en raak emotioneel waardoor ik niet uit mijn woorden kom. Ik kan niet geloven dat mensen in zijn leugens trappen. Hoe is het mogelijk in een land als dit dat rechters in een kort geding een beslissing nemen bij een zaak als deze. Het gaat over een kind binnen een complexe situatie. Heeft iemand tips? Raad? Ik heb een andere advocaat genomen en ik ga in hoger beroep tegen het kort geding.

:: mama de zoveelste :: vrijdag 3 september 2010 :: 13:07:08permalink

Ook mijn dochter word al 6,5 jaar geestelijk mishandeld, lichaamlijk verwaarloosd en geslagen door haar vader. Ze is nu 8 jaar oud, en ik vecht al 6 jaar. Haar school heeft op een gegeven moment ook aangifte gedaan bij het AMK, en mij in contact gebracht met iemand daar. Deze persoon vertelde mij, dat ik net zo schuldig was aan mishandeling als degene die het toebracht als ik de omgang niet stop zou zetten! Hierop heb ik mijn advocaat gebeld en de omgang stop gezet, hiervoor moest ik dan echter wel getuigeverklaringen over leggen. Ik heb er wel een paar over kunnen leggen, maar niet van de school. Het AMK had de school geadviseerd om onpartijdig te blijven, voor als hij op 10 minuten gesprekken zou komen. Hierop werd de omgang weer gestart want alleen de verklaringen van mijn dochter, m'n oppas en kennissen waren niet genoeg. Deze mensen konden volgens hen allemaal een verhaal verzinnen omdat ik misschien m'n ex niet meer wou zien. Ook aan de politie heb je niks. Ik heb ze al zoveel malen gebeld, over de toestand als het weer uit de hand liep, of was gelopen. Eén maal hebben ze me terug gebeld. Dit was toen m`n dochter hoge koorts had, en ik zowel van de advocaat als van de dokter te horen had gekregen dat ik haar thuis moest houden. Hij had de politie gebeld omdat ik m'n dochter onrechtmatig thuis had gehouden. Toen konden ze me bellen, om me even te melden, dat als dit weer zou gebeuren, dat hun dan de volgende keer m`n dochter op zouden komen halen, omdat de vader recht heeft op omgang! Het rechtsysteem in nederland, dat kun je toch geen rechtsysteem meer noemen. Vaders hebben rechten, moeders plichten, en de kinderen gaan eraan onderdoor.

:: *** :: maandag 30 augustus 2010 :: 02:54:41permalink

Ik moet de omgang stoppen. De maat is vol na 5 jaar ellende. Ik heb nu heel lang mijn best gedaan, het is op en ik kan dit niet blijven voortzetten voor mijn kindje (maar ook niet voor mijzelf). Ik zou heel graag advies krijgen van iedereen die begrijpt hoe ernstig dit is om een kind te moeten blootstellen aan een man die enkel in het leven van het kind bekend is als een agressief, niet verzorgend persoon, die omgang afdwingt (puur wegens erkenning en bloedband, er is geen rol verder) via rechters en ondertussen niet komt opdagen, waar geen afspraken mee te maken zijn, die opgelegde mediation zelf stopt, die niet wil communiceren met de verzorgende ouder, die niets weet van het kind en ook niets wil weten, die enkel het kind mee neemt en er mee pronkt om het vervolgens overstuur weer thuis aflevert en niets te maken wil hebben met de verzorgende ouder....die bovendien dagelijks zowel overdag als in de avond drank en drugs gebruikt....waardoor de hele wereld om hem draait... Wie weet een goede advocaat? Ik twijfel aan de daadkracht en aandacht van mijn huidige advocaat. Overigens geeft dit alles een intense eenzaamheid. Ook al heb ik genoeg lieve mensen om mij heen....ik voel me alleen in de ellende....het houd niet op....Niet alleen mijn kind heeft er ernstige last van, ook ik beperk mij al tijden tot het overleven en het zorgen. Ik kan stellen dat ik belemmerd wordt in mijn leven door een man die zelfs ten kosten van zijn kindje zijn eigen leven boven alles zet. De pijn is onbeschrijflijk.

:: fries memke :: zaterdag 19 juni 2010 :: 13:57:34permalink

Ook ik zit met mijn handen in m'n haar. Na een lange relatie met veel geweld ben ik met mijn 2 kinderen vertrokken. Nooit aangifte gedaan want wat is het moeilijk om de vader van je kinderen aan te geven en eigenlijk schaam je je er ook nog kapot voor dat je het zover hebt laten komen. Omgangsregeling opgezet die meestal vrij redelijk verliep, tot vader andere interesses kreeg. Maanden geleden waarschuwde ik hem al dat hij tijd in het contact met zijn kinderen moest steken omdat dit niet goed zou komen, maar dat deed hij niet. Wanneer de kinderen bij hem waren werden beloftes niet gehouden waardoor het al minder leuk was om bij vader te zijn, daarna kwamen een aantal leugens van vader uit waardoor het nog minder leuk werd om naar hem toe te gaan. Ze voelden zich niet serieus genomen. Vervolgens gaat vader tijdens een overdracht weer eens ouderwets door het lint, met weer onze kinderen als getuige. Met lood in de schoenen aangifte gedaan want wie weet hoe hij daar weer op gaat reageren. De kinderen weer s'nachts wakker met enge dromen, deuren die door de kinderen beveiligd worden met een zelf gemaakt alarm. Jeugdzorg gebeld: wat moet ik, de kinderen(en ik) zijn vreselijk bang en willen niet naar hun vader. Antwoord: wij mogen niks aan de omgangsregeling veranderen maar bied de kinderen veiligheid. uhhh....???? Politie gebeld: wat moet ik, help! Antwoord: als u de kinderen niet aan hun vader mee geeft bent u strafbaar. Dus hup kinderen, dan maar psychische schade, maar jullie moeten naar vader, mem wil jullie zo graag helpen maar ze kan niks voor jullie doen. En daar staan je kinderen, je de kleren van het lijf te trekken uit angst en het enige wat je kan doen is ze een kus geven en ze een fijn weekend wensen. Zo frustrerend! En al helemaal als vader dan dreigt je kinderen van je af te pakken omdat jij als moeder je kinderen veiligheid wil bieden en tijd wil geven om de dingen te verwerken en rust te creëren, en daarvoor trekt hij alles uit de kast om de instanties te doen geloven dat hun moeder psychisch in de war is. Ik had het allemaal al zien aankomen voor ik aangifte deed maar wat moest ik dan, me zelfs nu nog laten slaan? Waarom hebben al die instanties die zogenaamd voor veiligheid moeten zorgen, zo'n verschil in hun standpunten? Wie hakt er dan nu een knoop door? Wanneer is het nou eindelijk afgelopen?

:: je bent bedankt :: woensdag 13 januari 2010 :: 10:42:00permalink

Ten eerste wens ik iedereen heel veel sterkte toe met het knokken voor de kids! Ik ben zelf een paar jaar terug gescheiden van mijn ex. We hebben samen 2 kinderen, dochter van 6 jaar en een zoon van bijna 3 jaar. Toen de oudste een half jaar was bleek mijn ex ernstig ziek te zijn. Mijn exman heeft namelijk een hersentumor. Hij heeft inmiddels 2 operaties gehad, een chemobehandeling en een bestraling. Dit gebeurde allemaal tijdens ons huwelijk en nu is de tumor gelukkig stabiel, maar genezen zal hij niet en het zal alleen nog maar bergaf gaan met hem. Dit alles zorgde voor veel verdriet en ellende in ons gezin. Mijn exman was regelmatig heel down (begrijpelijk) en geleidelijk aan veranderde hij. Toen we hoorde dat hij moest rekenen op nog enkele jaren, besloten we om voor een tweede te gaan. We dachten dat alles wel goed zou komen, maar helaas. Hij duwde ons steeds verder weg en vooral na de geboorte van de tweede kon hij niks meer hebben. Alles was te veel en te druk. De kinderen mochte niet te druk spelen etc. De oudste had duidelijk gedragsproblemen hierdoor en op school werd ik hier ook over aangesproken. Paniekaanvallen, faalangst, overbezorgd, heel erg slecht tegen veranderingen kunnen. Toen we hadden besloten om uit elkaar te gaan, was de reden dan ook, dat mijn exman de kinderen niet om zich heen kon hebben en dat besefte hij zelf ook. De kinderen gingen hieraan onderdoor en ik ook. Onze scheiding verliep rustig. Ik vond het heel erg dat mijn ex geen omgang op papier wilde hebben, maar aangezien hij regelmatig epileptische aanvallen had en daarbij ook ging rondlopen en aggressief was vond ik het wel goed. Hij gaf zelf ook aan dat hij ze ivm hun veiligheid niet mee wilde hebben, hij kwam wel bij mij op bezoek. Zo gezegd zo gedaan. Een goede vriend nam mij in huis en dat is nu een goede relatie geworden. Mijn exman kwam bij mij op bezoek en stimuleerde mijn nieuwe relatie alleen maar en ook voor de kinderen vond hij het fijn dat er een stabiel vaderfiguur voor hen was. De omgang was eerst 2x in de week, maar de oudste was iedere keer zo van de kaart dat ik het naar 1x in de week had teruggebracht. Allemaal in overleg met de maatschappelijk werker. Tijdens de omgang ging hij met mijn vriend zitten kletsen of tv zitten kijken, meer niet. Echt contact tussen de kinderen was er nauwelijks en de ene keer was hij heeel vrolijk en de andere keer negeerde hij mijn vriend en mij gewoon, in ons eigen huis. Ik heb toen in een gesprek met hem aangegeven dat hij minder moest komen, want ik wilde een zo goed mogelijk en normaal mogelijk leven opbouwen voor de kinderen en dat ging zo niet. Hij kwam nu 1x in de 3 weken. Ik had gehoopt dat hij nu intenser met de kinderen om zou gaan bij mij binnen, want daar kwam hij voor. Maar hij liep steeds mij achterna en de kinderen gingen boven spelen. Ik heb toen gezegd dat hij bij mij niet meer welkom was en dat hij maar creatief moest zijn. De kinderen hadden recht op een veilige rustige thuissituatie, zeker na alles wat we al mee hadden gemaakt, dus de deur bleef dicht. Na 2 maanden kreeg ik een dreigbrief van zijn advocaat, ik was woest. Hij wilde eerst geen omgang om alle 'goede'redenen en nu wilde hij volledige omgang. Weekenden slapen, helft van de vakanties, verjaardag, vaderdag. In principe de standaard omgang, alleen hij is ernstig ziek en keek niet om naar de kinderen! De juf van de oudste sprak me zelfs aan kort na de breuk, dat het het beste was wat ik had kunnen doen voor de oudste, want ze was helemaal bijgetrokken en een vrolijk kind geworden. Geen paniekaanvallen, geen overbezorgdheid, alleen maar rust was wat ze uitstraalde. In zijn verzoek naar de rechtbank stonden veel leugens, over zjin verblijfplaats, over behandeldata's, gegevens bij het cbr achtergehouden om zijn rijbewijs te kregen etc. Ik zei bij de rechter dat er in zijn medisch dossier gekeken moest worden en dat je dan de verschillen zou zien en dat hij loog. Ook vertelde ik de rechter dat het onverantwoord was om de kinderen onbegeleid bji hem te laten omdat hij labiel is door de tumor. Zo'n tumor beinvloedt het gedrag, emoties, concentratie, inschattingsvermogen ed. De RvdK gooide het erop dat ik geen vertrouwen in hem had en dat moest ik maar eens krijgen. Ik zei haar dat de instanties pas wakker worden als ik mijn kinderen van de trein af kan krassen als hij ineens een inzinking krijgt en dat er dan pas word erkent dat hij niet meer in orde is en dan..... waar kan ik dan de kinderen ophalen? Ik was woest! Ik zei zelf tegen de rechter dat ik weet dat de kinderen recht hebben op omgang en dat ik de oudste ook heb gezegd dat dat er komt, maar wel als het veilig is. De kinderen hebben mijn ex nu bijna een jaar niet gezien. Het gaat hier kei goed, ze zien mijn nieuwe vriend als hun vader, de jongste zowiezo en de oudste zegt gewoon dat ze 2 papa's heeft, eentje die haar gemaakt heeft en eentje die voor haar zorgt. Het gaat kei goed met de kinderen, laat ze met rust!!! Het lijkt erop dat nu mijn ex bijgetankt is, nu zoiets heeft van, oo ja ik heb nog 2 kinderen, ja nu wil ik wel omgang, terwijl hij nooit voor de kinderen heeft gezorgd. Ten eerste omdat hij natuurlijk zat met zijn ziekte, maar daarna omdat hij liever uit ging en de vrijgezel uit wilde hangen en een eigen leven wilde leiden zonder de kinderen en nu draait hij weer 180 graden. Mij is verteld dat dit ook door de tumor kan komen, dat hij zich overschat en niet meer actie-reactie kan overzien, maar toch. Nu zijn we aan het wachten op een oproep van het omgangshuis. Voor de zitting heb ik daar al heen gebeld en die zeiden dat dit eigenlijk geen gepaste uitspraak was omdat ik blijvende begeleide omgang wilde ivm de ziekte van mijn ex en dat dit maar een tijdelijke oplossing was. Ook jeugdzorg vind het een rare uitspraak, want ze vinden mijn zorg terecht en er moet blijvende begeleiding komen. Zijn ouders konden de begeleiding doen, maar die willen totaal geen contact met mij dus werken niet mee! Ook heb ik een uur met de RvdK aan de telefoon gehangen omdat ik een klacht in had gediend. Ik zei dat ze de medische kennis helemaal niet hadden en dat ze, omdat er geen onderzoek komt, dit ook nooit zullen krijgen. En dat ze te weinig weten over de oude en nieuwe situatie om dit te kunnen beoordelen. Ze gaf me gelijk en zei ook dat ik hoofdverantwoordelijk ben voor de kinderen omdat ze bij mij wonen en omdat mijn ex ernstig ziek is. Ik heb haar ook gezegd dat de instanties alleen maar zakkenvullers zijn, want als er iets gebeurd vegen ze allemaal hun eigen straatje schoon en dan ben ik verantwoordelijk, want ik ben de moeder en mijn exman is ziek en kan dus alles op zijn ziekte afschuiven, wel of niet terecht. Hij heeft inmiddels ookal aangegeven dat hij ze gewoon niet op komt halen als hij geen zin heeft, want het is geen moet, hij heeft een recht. Nou dan ben je bedankt, ik ben zijn loopjongen niet. Hoe dan ook, goed doen, zal ik het toch niet. Want de instanties en de rechter zien het als een griepje en geloven alles wat mijn ex zegt, dus als ik ze ivm de veiligheid niet meegeef dan werk ik niet mee en geef ik ze wel mee en gebeurd er iets dan ben ik de verantwoordelijke, want ik heb de voorkennis. Nou rechtssysteem je bent bedankt! Dit alles gaat niet om het belang van de kinderen, maar om de advocaten, de instanties en al die juridische eikels geld te laten verdienen en allemaal over de ruggen van de kinderen. Laat mij toch gewoon mijn kinderen opvoeden! Ik heb zelf weer contact opgenomen met mijn ex en bel hem netjes iedere week om mijn goede kant te laten zien. Zijn interesse is vrijwel nihil, maar met kromme tenen in mijn schoenen bel ik hem. Ik hou het vol omdat ik hem zie als een patient, die gewoon niet meer weet wat hij nou eigenlijk allemaal doet, maar verder kijkt niemand daar naar.

:: ella :: zondag 10 januari 2010 :: 18:27:14permalink

Inmiddels is, naar ellenlange rechtzaken, mijn zoon onder toezicht gesteld....een OTS dus! Waarom? Omdat de vader dat eiste en men omgang boven de gezondheid van kinderen steldt. Nu komt jeugdzorg weer om de hoek kijken. Mijn zoon wil niks meer van zijn vader weten en er absoluut niet naar toe!! Maar als verzorgende ouder ben je verplicht mee te werken want anders plaatsen ze zoon lief gewoon uit huis! Het is werkelijk triest gesteld in Nederland. Vele rechten maar nul plichten! Voor de eisende partij geen alimentatie, helemaal niks, alleen enorm pesten! Is er nou niemand in Nederland te vinden om daar tegen te gaan strijden? Samen sterk tegen onterechte omgangs eisen?!

:: Ram :: dinsdag 5 januari 2010 :: 22:10:02permalink

Ook ik ben moe, mijn vechtust is bijna op. Maar kan ik iets anders? Ik heb geen keus. Ik ben de enige op wie mijn kind kan rekenen voor bescherming, immers. Ik heb al vaker op deze site gelezen en geschreven. Conclusie: alle verhalen zijn erg. Wij zouden niet voor anderen door het slijk moeten kruipen, om uit te leggen hoe erg het is dat ons kind psychisch, lichamelijk of emotioneel iets te lijden heeft. Als onze verhalen meer aan het licht komen, zal de wereld moeten zien, wat de werkelijkheid is voor kinderen op dit moment. Wij hebben als moeders een prachtige taak om een kind op te voeden. Instellingen als RVK, BJZ, AMK, en justitie zijn allemaal instellingen die niet functioneren, omdat zij niet erop gericht zijn om het kind te beschermen, maar om de gemakkelijkste weg te kiezen. Zodat zij zichzelf op de borst kunnen kloppen. Wat is de gemakkelijkste weg? De crimininele vader z'n zin geven, want die schopt het meeste stennis. De moeder wordt door hun afgedaan als zeurpiet, en als je het niet met hun eens bent, wordt je zelfs psychisch gestoord genoemd. Dit is een middel van hen om jou als moeder bang te maken en je de mond te snoeren. Over het kind walsen ze heen, want die wordt toch niet gehoord, en het ind kan zelf niets beginnen tegen hen. Dus lekker makkelijk denken ze: de wet zegt omgang moet. Wat ze zelf ook heel goed weten is dat de wet óók zegt: TENZIJ... Dit tweede deel van de wet is iets minder duidelijk omschreven. Mensen die niet goed na willen denken en liever de gemakkelijkste weg kiezen, zoals bureau jeugdzorg en de kinderrechter, doen liever alsof dit tweede deel van de wet niet bestaat. In plaats van serieus te onderzoeken, of de omgang daadwerkelijk een slechter effect heeft op de psychische, sociale of emotionele ontwikkeling van het kind, doen zij liever alsof hun neus bloedt. Hierbij schenden zij overigens wel zelf de wet! Want ook een kind heeft mensenrechten! Een kind heeft recht op veiligheid, een gezonde ontwikkeling én recht op liefde! Deze gruwelijke instellingen die nog lager zijn dan het laagste (ik noem het de Nederlandse maffia), doen echter alsof een kind recht zou moeten hebben op een slechte behandeling, mishandeling, angst, psychische spelletjes, manipulatie, dwang. En wij als moeders worden gedwongen om ons kind hiertoe te dwingen. Dit is je reinste machtsmisbruik! Wat wij nodig hebben is dat er in dit kleine landje - dat schandalig genoeg met kop en schouders bover de rest van europa uitsteekt met kindermishandeling - is mensen met onze ervaringen, die psycholoog zijn, arts zijn, schrijver zijn, jurist zijn, kinderrechter zijn, advocaat zijn, politicus zijn, wat dan ook zijn. Maar die dit VERTELLEN. En niet in de doofpot stoppen, want dat willen ze juist: dat wij ons schamen, dat wij niet opvallen, dat niemand ons verhaal hoort, dat wij niet bestaan, alles zouden ze willen doen om ons de mond te snoeren. Moeten wij dan ons verhaal maar netjes op 1 of 2 webites zetten en verder onzichtbaar zijn? Ongelofelijk, dat wij met zovelen zijn, en dan nog bijna onbekend zijn, anoniem... als paria's worden wij en onze kinderen behandeld. En dit kan nog jaren door gaan! Wie doet iets? Wie heeft ideeën of initiatieven. Ik ben onlangs naar de tweede kamer gestapt. Wie o wie is ondernemend samen met mij? Wie helpt mee te bouwen aan een andere samenleving voor onze kinderen. Een menselijke samenleving die geleid wordt door liefde en niet een die bolstaat van egoïsme en afpersing? Trouwens ik heb nog vele kleine ideeën, ruime ervaring met psychopaten die tot het uiterste gaan. Echter alléén kan ik niets. Ik heb moeders nodig die bereid zijn om op te staan voor hun kinderen. Ikzelf, kan geen seconde twijfelen aan het feit dat mijn kind een leven zonder stress of verwarring verdient. Deze site doet niets voor mijn kind. Daarom raap ik mijn moed bijeen en doe één laatste poging: HELP! Ook ik ben bang, ook ik huil, ook ik ben verkrampt tot op het bot, ook ik wordt gek gemaakt door justitie en instellingen, ook ik wil niet meer, ook ik sta op het punt om op te geven, ook ik verstop mij in fantasie en doe en hoop dat het allemaal niet zo erg is of beter zal worden. MAAR bovenal...ik ben moeder. En niet zomaar een moeder, ik ben een zorgzame, liefdevolle moeder. En ik weet, dat zelfs mijn laatste adem, voor mijn kind zal zijn. Tot aan mijn laatste sprankje moed en hoop, zal ik er voor mijn kind zijn. Mail mij, als jullie dit ook zo voelen en óók verder willen dan alleen maar bang zijn of verstoppen en hopen dat het weggaat?

:: anoniem :: donderdag 24 december 2009 :: 14:58:45permalink

Jeetje, wat een verhalen lees ik hier allemaal zeg. Heel veel met daarin jullie bevindingen van het Nederlandse rechtssysteem. Merk wel dat het systeem niet bij iedereen in goede aarde valt. Ook bij mij niet! Ik leerde mijn ex kennen in 1995, mijn ouders hadden al snel in de gaten wat voor een type het was. ik was in de wolken en liet ze praten, god had ik maar geluisterd!! Ik gooide mijn hoofd in de wind en ging na 3 maanden verkering samenwonen. Mijn ouders heb ik 5 jaar niet gezien. Na een paar maanden begon de ellende al. Meneer was binnen de kortste keren goed agressief en er vielen regelmatig klappen, kopstoten enz.. Zo dom als dat ik op dat moment was hield ik mezelf voor dat ik hem wel kon veranderen. Kort hierop zijn we getrouwd. Het was niet altijd ellende en ik was helemaal blind van hem. Hij kon in mijn ogen niets verkeerd doen. In dit jaar kreeg ik ook weer contact met mijn ouders, die zagen al dat het helemaal niet goed ging. Regelmatig kwamen we weer op visite en liep ik rond met blauwe plekken die ik zogenaamd van kastjes enz enz had gekregen. Of ze zagen me een hele tijd niet en dat was nu net de tijd dat de plekken die af en toe wel heel erg duidelijk waren weggetrokken. In 2002 beviel ik van een mooie zoon. De mishandelingen gingen door en mijn zoon heeft heel veel moeten zien. Ook werd hij vaak hardhandig terecht gewezen door zijn vader. Mijn ex was niet alleen agressief fysiek maar ook geestelijk, hij kan heel erg goed praten en mensen manipuleren. Ook leefde hij op grote voet. Door zijn leuke vlotte babbel heb ik onder verschillende leningen mijn handtekening gezet. En de schulden liepen maar op. Een paar jaar later werd de tweede geboren en meisje, hier had mijn ex al helemaal niets mee. Ze was een vervelend kind wat ik zijn ogen alleen maar jankte en waar hij soms erg hardhandig mee omging. Toen ik zwanger was van nr 3 gaf hij aan te willen scheiden. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik moest het kindje maar weg laten halen. Mijn ex was voor de zoveelste keer aan de haal gegaan met een ander. Stom als ik was wou ik mijn gezin nog redden en heb allerlei dingen ondernomen bv ook bezoek aan maatschappelijk werk. Op een gegeven moment gingen mijn ogen gelukkig open, hoorde verschillende dingen die niet door de beugel konden. Ik besloot te vechten voor mijn kinderen. Mijn ex heeft alleen oog voor onze zoon. Heeft dit tijdens een van de eerste zittingen ook bevestigd. Hij doet iets wanneer het hem uit komt. Er is een omgangsregeling geweest die helemaal niet goed liep. Het is toen weer bij de rechter gekomen. De rechter gaf mij verschillende dingen te verwijten terwijl ik wel alles deed voor de door mij niet eens gewenste omgang. Mijn ex deed niks, maar word wel in zijn gelijk gesteld. Ondertussen heb ik een nieuwe relatie waar we heel gelukkig mee zijn. De twee meiden weten niet beter dan dat pappa is en mijn zoon zegt ook pappa tegen hem. We zijn verhuisd naar een andere plaats, inmiddels. Onlangs heb ik weer een zitting gehad met jawel... dezelfde rechter die alleen in haar kop had dat er omgang moet plaatsvinden. Van alle verklaringen neemt ze geen notie. Doodsbedreigingen neemt ze niet serieus. De uitspraak is nog afwachten, maar zoals ze zelf aangaf dacht ze erover om alle drie de kinderen zonder toezicht mee te gaan geven met hem. Hij die niets voor zijn kinderen doet. Alleen maar de oudste wil en niets met de rest. De kinderen moeten in de eerste maand elke zaterdag van half twee tot zes uur naar mijn ex. Alle drie. Terwijl de jongste twee hem niet eens kennen nooit gezien hebben niks. Ze zeggen pappa tegen mijn vriend. Er staan onwaarheden in de beschikking, dit zou betekenen een kort geding en dan een hoger beroep wat me per saldo niks gaat opleveren. Ja hoge rekeningen betalen aan mijn advocaat. Mijn vraag, en hopelijk zijn er mensen die in zo'n zelfde situatie hebben gezeten of zitten die mij zouden kunnen zeggen wat ik kan doen. Want deze man gaat mijn kinderen niet kapot maken. Het rechtssysteem is krom. Hier word geen recht gedaan, maar ONrecht! Wie kan ons helpen?

:: Ikke :: maandag 21 december 2009 :: 21:59:50permalink

Jarenlang heb ik mijn leven gedeeld met een Narcist. Zijn wil was wet, hij manipuleerde het hele gezin als het maar naar zijn wens ging. Ik ben geestelijk mishandeld en als meneer zijn zin niet kreeg ook fysiek,maar ik zorgde natuurlijk ervoor dat dat zo weinig mogelijk gebeurde. Zo iemand vreet letterlijk en figuurlijk je energie leeg. Ik heb na een grote ruzie onze relatie verbroken. De ware aard van een narcist komt dan helemaal boven. Hij heeft geprobeerd om mij door het lint te krijgen, via zijn kinderen. Dat is het ergste wat je kunt doen is je eigen kinderen gebruiken om moeder eronder door te krijgen. Ik heb alles geprobeerd om het in goede banen te leiden, via de rechtbank, via maatschappelijk werk, via jeugdzorg en raad van de kinderbescherming. Maar het komt er op neer, wat vader ook doet,hij mag zijn kinderen blijven zien, terwijl ook zij fysiek en geestelijk worden mishandeld. Ik heb drie keer aangifte gedaan voor fysieke mishandeling van mijn dochter. Meldingen gedaan van dat hij dreigde de kinderen niet terug te brengen en dat hij mij meerdere malen heeft bedreigd. Ik heb aangifte gedaan van poging tot doodslag. Maar een narcist kan zich hieruit praten, omdat hij de boel heeft verdraaid en de schuld in mijn schoenen schuift. Ik ben er achter gekomen hoe het rechtssysteem werkt hier. Het zijn doorgeleerde mensen die er niets van snappen, hoe het werkelijk in elkaar steekt of je moet geluk hebben met een goede. Als er eens werdt onderzocht of iemand een persoonlijkheids stoornis heeft dan is het opgelost. Want dat hebben de meeste personen die hier beschreven worden. Maar mijn advies is om zo'n persoon te negeren en nergens meer op te reageren want dat is juist voeding voor dat soort gestoorde personen. Het enige is: bescherm je kinderen te allen tijde, want een moeder heeft daar recht op, wel of geen wet. Dan zoeken ze het maar op de bodem uit. En verspil je liefde en je energie aan je familie,daar krijg je een hoop voor terug. Leef in vrijheid,en wordt gelukkig met jezelf. Liefs ikke

:: suus :: woensdag 18 november 2009 :: 10:33:05permalink

Hallo, Ik heb een jaar geleden de gezamelijke woning van mij en mijn (nog steeds niet ex-) man verlaten. Hierbij heb ik onze 2 dochters (8 en 5) meegenomen. Er was de laatste jaren sprake van huiselijk geweld. De kinderen hebben heel vaak meegemaakt hoe vader mij sloeg. De oudste heeft hierdoor een enorme hekel aan vader gekregen en wil hem het liefste nooit meer zien. Maar helaas heeft de rechter besloten dat er een omgangsregeling is. Nu begon mijn dochter er steeds meer onder te lijden, b.v. ze was elke week dat ze naar hem moet ziek, huilen op school, slecht slapen enz. Afgelopen week, na het zoveelste incident waar de kinderen bij waren, was voor mij de maat vol. Ik heb mijn advocaat een brief laten schrijven waarin staat dat ik de omgangsregeling per direct stop zet. Nu dreigt hij natuurlijk met een rechtzaak. Ik weet dat ik die waarschijnlijk ga verliezen en dat hij toch weer een omgangsregeling krijgt, maar wat moet ik dan? Ik kan er niet meer tegen om mijn kleine meid zo te moeten zien lijden. Een verdrietige en bezorgde moeder.

:: Star :: donderdag 12 november 2009 :: 20:26:59permalink

Hallo allemaal, Ik ben sinds vorig jaar alleenstaande moeder met twee kinderen van nu vier en drie jaar. Na een relatie van vijf jaar heb ik uiteindelijk beslist om weg te gaan bij mijn partner. Voordurend waren er ruzies, waaronder de kinderen veel leden en vooral de oudste. Volgens mijn ex was er helemaal niets aan de hand en dat beweert hij nu nog steeds. Eerst hadden wij onderling co-ouderschap geprobeerd, één week bij hem en één week bij mij. Dat heeft maar drie weken goed gegaan en toen begon hij met dreigementen tot de dood toe. Daarop heb ik het co-ouderschap beëindigd en ik heb de kinderen bij mij gehouden op aanraden van mijn advocaat. Dit heeft wel 3 maanden geduurd vooraleer ik durfde de kinderen bij mij te houden want ik was gewoon heel erg bang. Als ik nu terug kijk op die relatie besef ik nu pas dat ik jarenlang psychisch mishandeld ben. Uiteindelijk is de zaak dan voor de rechtbank geweest omdat mijn ex omgang en gezag wilde hebben. Aangezien wij nooit getrouwd geweest zijn heb ik als moeder het volledige gezag over de kinderen. De rechter heeft dus de RvdK ingeschakeld om een onderzoek te doen. Nou, die hebben een onderzoek gedaan, hoe zij dat noemen: in mijn ogenwas dat gewoon geen onderzoek. Eén gesprek met moeder, één gesprek met vader, één keer kijken naar kinderen en één keer een gezamenlijk gesprek met vader en moeder. En wat ik vreesde was dus ook het geval. Ze geloofden meer de vader dan dat ze mij geloofden. Dit rapport ligt nu bij de rechtbank en het is nu wachten tot wanneer de zaak gaat voorkomen, maar de vader heeft wel ondertussen omgang met de kinderen gekregen van één weekend om de veertien dagen. Afgelopen weekend is de situatie uit de hand gelopen en heeft hij mij geslagen en haren uitgetrokken in het bijzijn van mijn kinderen. De jongste had enorme angst na dat voorval, de oudste gaf geen kik. Ik wou met hem iets bespreken wat ik ontdekt had bij de kinderen van handelingen die niet normaal zijn en passen bij kinderen van hun leeftijd (seksueel getinte dingen). Maar daar kreeg ik de kans zelfs niet toe (dus dat was niet de reden van zijn gedrag). Op aanraden van de kinderarts heb ik een psycholoog geraadpleegd. Ik wil eigenlijk de kinderen niet meer aan hem meegeven, maar omdat de rechtbank gezegd heeft één weekend om de veertien dagen moet ik dit naleven. En niemand die mij hulp kan bieden op het moment dat mijn ex weer aan de deur komt om de kinderen op te halen. Het maakt me extra ongerust omdat mij ex veroordeeld is geweest wegens een zedendelict. Ik ben alleen door mijn vergetelheid en zenuwachtigheid dat vergeten te noemen tijdens het gesprek bij RvdK. De mensen bij RvdK en Jeugdzorg vinden toch maar dat vader en moeder met elkaar moeten praten over hun kinderen. Nou dat is dus helemaal niet mogelijk. Ik heb dat geprobeerd en mijn ex flipte gewoon helemaal, tot fysiek geweld aan toe. Ik weet nu één ding heel duidelijk en goed, bij de RvdK en Jeugdzorg worden blijkbaar de mensen geloofd die, ondanks wat ze allemaal gedaan hebben in het verleden en ondanks hun strafblad, de grootste leugens vertellen. een zeer bezorgde en verontruste moeder

:: Nachtvlinder :: maandag 12 oktober 2009 :: 22:36:53permalink

Mijn ex en ik zijn nu 1,5 jaar uit elkaar na een relatie van 5 jaar vol ruzie en mishandelingen. We hebben een dochter van 4 jaar. Nadat we uit elkaar zijn gegaan is mijn ex helemaal gaan flippen. Hij heeft me ruim een jaar ontzettend gestalkt, zelfmoordpogingen gedaan om me terug te krijgen en me dwars zitten via mijn dochter. Ook viel hij me elke keer aan als hij onze dochter kwam halen, heeft bij me ingebroken en zo kan ik nog wel ff doorgaan. Kan er een boek over schrijven. De laatste tijd ging het redelijk, maar sinds de zomervakantie begint het gezeik weer van voor af aan. Hij zegt rare dingen tegen mijn dochter, woorden die je gewoon niet uit de mond van een 4 jarige wil horen en schopt elke keer stennis waar zij bij is. Ik ben zo bang dat mijn kind op deze manier voor de rest van haar leven beschadigd raakt. Is er iets wat ik hiertegen kan doen? Ik wil liever niet naar de rechter omdat ik dan echt niet meer normaal over straat kan (de politie doet helaas ook erg weinig in dit land), mediation wil hij niet. Om het weekend is ze bij hem en ik ben ook altijd bang dat hij haar niet meer terug komt brengen, daar dreigt hij ook altijd mee. Word zo moedeloos van de hele situatie. Juist als ik ff bij kan tanken zonder kind zit ik helemaal in de stress.

:: Miranda :: vrijdag 9 oktober 2009 :: 10:34:26permalink

Zo herkenbaar: papa probeert over de rug van zijn driejarige dochtertje mama te manupuleren, maakt me zwart, bedreigt me en zegt tegen dochterlief dat ik niet van haar hou en ze wel bij hem mag wonen. Stuurt vrienden en kennisen e-mails, belt maar rond en dreigt aangifte te doen van de meest vreemde en onware zaken. Meneer is ook nog politieagent. Mijn aangiftes worden geseponeerd "wegens gebrek aan bewijs". Jaren geprobeerd mijn dochter haar vader te laten zien, door middel van een bezoekje met een nachtje slapen. Pa komt bij terugbrengen over de vloer zodat ze even kunnen knuffelen (ten koste van mezelf). Een dwars en ongewassen kind met honger teruggekregen als ze een weekendje heen is geweest. Een peuter die beweert dat papa zegt dat ik niet van haar hou . Nu heb ik er een punt achter gezet. Het is mijn PLICHT als moeder mijn dochter te beschermen tegen deze man, die haar ook psychologisch bewerkt, en nu? Na twee maanden rust en een langzaam weer zichzelf wordende dochter een verzoekschrift tot omgangsregeling in de bus. Meneer wil gezamelijk gezag, een omgangsregeling en een dwangsom als ik me er niet aan hou... en ik...ik kan echt niet meer. Wat nu? Ik heb ouderlijk gezag, hij heeft haar erkend en dat was het. Maar als hij nu ook zo ontzettend goed liegt bij de rechter en die rechter neemt hem serieus?

:: kalfje :: woensdag 7 oktober 2009 :: 11:25:08permalink

Wie kan mij eens goed advies en raad geven in dit web van ellende dat wij als zorgende ouder moeten doorstaan? Ik ben lang bezig met onderzoeken van ervaringen die bekend zijn op het internet maar kan niet iets vinden dat bij mijn persoonlijk leed aansluit. De verhalen die ik tot mij nam zijn ronduit verschrikkelijk en zeer treurig in deze zogenaamde zorgstaat. Kan er echt met mijn pet niet boven en al mijn liefde en zaligheid gaan ook uit naar die ouder die dit nodig heeft om deze strijd die tot diep in de ziel raakt uit. De kracht als ouder die alles omvattend is en ik hoop echt eens dat er wetten komen die de uitzondering in regel kunnen waar maken zodat de aandacht en energie aan de kinderen kunnen worden gegeven die het (meer dan) nodig hebben gegeven wordt ipv de slopende rechtzaken . Want ondanks dat we proberen ze er buiten te houden elk gevoel ontgaat geen kind . Waarom ik nu raad en advies nodig heb voor mijnzelf is voor het volgende Ik zal het kort maar daadkrachtig proberen te omschrijven (lijkt soms echt een film die niet waar is voor mijn gevoel maar ook dit zullen vele met mij mee voelen) Ik ben een moeder van jonge zoontjes. Ben in een zeer korte tijd beide ouders verloren. Ik zal kort alles op een rij zetten en daarna de gevolgen hiervan neerzetten. gehuwd 1999 Waarom ik raad en advies nodig heb is het volgende Ik zal het kort maar daadkrachtig proberen te omschrijven. Het lijkt soms echt een film die niet waar is voor mijn gevoel, maar ook dit zullen vele met mij mee voelen. Ik zal kort alles op een rij zetten en daarna de gevolgen hiervan neerzetten. Ik ben een moeder van jonge kinderen, waarvan de oudste ADHD-PDD nos heeft. Ben in een zeer korte tijd beide ouders verloren. Kort daarvoor is de scheiding tussen mijn ex en mij ingezet. In datzelfde jaar doet mijn ex-man zijn eerste poging tot zelfdoding in bijzijn van kinderen. Hij heeft in coma gelegen en is opgenomen in een psychiatrisch instelling. Door schulden zijn we verplicht ons huis te verkopen en alles kwijt. Met behulp van gemeente kan ik met mijn twee kinderen een hele kleine sloopwoning betrekken. Ondertussen zijn we officieel gescheiden. De omgang verloopt slecht. Vader laat zijn kinderen meerdere malen voor de deur staan, terwijl hij ruzie zoekt met mij over financiën. Dit terwijl hij geen eens alimentatie betaalt en ik met mijn kinderen onder het sociale minimum zit. Vaak belt hij met bedreigingen en schelden etc. Ik heb meldingen gemaakt bij politie, maar deze kan niets doen, tenzij hij aanvalt in daden. Via een convetant bij een advocaat laten we vastleggen dat hij omgang krijgt, maar dat er geen scenes in bijzijn van kinderen meer mogen plaatsvinden en hij ze niet zomaar mag laten staan bij het ophalen! Nog geen twee maanden maakt hij grote toestanden en loopt hij weer weg en ik wil de advocaat inschakelen om het bestaande convenant te laten ontbinden. Een maand later doet hij een tweede zelfmoordpoging. Hij wilde afdwingen de kinderen opnieuw mee te geven en zei als ik dat niet zou doen hij zelfmoord zou plegen. Dat deed hij dus. Na vele brief wisselingen en verwijten heeft hij ook een advocaat. Hij zou genezen zijn van depressie - zonder enig bewijs van een psychiater – door een zeer korte cursus. De zaak komt voor bij de rechtbank. De raad van kinderbescherming geeft als advies: meteen omgang met vader. Vervolgens vertrekt de vader een maand voor vakantie naar het buitenland. Hij betaalt overigens nog steeds geen alimentatie. Nu hebben we op advies van de rechter mediation. Dat draaide de eerste keer al uit op ellende. Hij heeft nu bijna een jaar de kinderen niet gezien en ook niet gesproken en hij heeft ook geen moeite gedaan om dit te bewerkstelligen, behalve één keer plotseling op te duiken en de kinderen op te eisen. De kinderen vertrouwen niemand, maar functioneren eindelijk weer een beetje. Jongste eet bijna niets. Oudste wil geen contact. Ik ben zo bang dat hij de kinderen wat aandoet en zichzelf erbij. Niets en niemand kan mij de garantie geven dat zijn doodswens over is, zeker niet gezien het feit dat hij geen goede behandeling hiervoor heeft gehad. Ja wat nu? Mediation gaat waarschijnlijk niet door voor de tweede keer en dan gaat rechtbank uitspraak doen en tja .... uiteindelijk zei de raad zei wel omgang. Wie heeft hier ervaringen mee. Mijn eigen advocaat zegt zelf ook dat de omgang door zal gaan en een raadsonderzoek zou moeten volgen, maar ook dit is blijkbaar niet altijd ten voordelen van de kinderen. Het in stand houden van de vader-kind relatie heeft voorrang en er wordt niet gekeken naar geestelijke gezondheid van kinderen daardoor. Wij zijn geestelijk door de malle molen gegaan en doen dat nog steeds en zijn bang dat er nog veel meer gaat gebeuren, dan datgene dat hij zichzelf heeft aangedaan.

:: loesje :: maandag 28 september 2009 :: 11:46:54permalink

Hoi Heeft iemand ervaring met het volgende? Ik ben gescheiden omdat ik er via anderen achter kwam dat mijn (nu ex) man al ver voor ons huwelijk en ook tijdens het op de wereld zetten van een kindje een relatie had met een gezamelijke "vriendin". In die tijd was hij niet zo bezig met zijn kindje, want dat paste niet in zijn programma. Nu moet ik me houden aan een omgangsregeling van 1 x per 14 dagen een heel weekend. Maar ons kind, ondertussen al een stuk ouder, wil al jaren niet. Het is een grote strijd: het kind voelt zich er niet veilig en uit dingen hier thuis en op school. Het resulteert al jaren in huilbuien met weggaan, buikpijn en hoofdpijn en niet slapen voordat het moet gaan en vooral veel ellende bij terugkomst na zo'n weekend. Het werd steeds erger, er werd zelfs weggelopen bij het ophalen. Na al die jaren ellende heb ik de laatste keer gezegd: dit doen we niet meer. Communicatie (via advocaten) verliep slecht en na vragen en bellen maar nul op request van vader, gaf ik het kind (voor het eerst) niet mee. Toen is hij uit zijn dak gegegaan en is gewoon naar binnen gestormd daarbij proberend het kind te pakken. Deze is weggerend en door buren opgevangen. Ik ben (omdat ik er voor ging staan) over de tafel gesmeten en iemand die toevallig op bezoek was heeft er een gekneusde pols aan overgehouden omdat deze persoon ook in de weg stond. Dit resulteerde in bezoek van politie. Helaas hebben deze de zaak totaal verkeerd aangepakt en wilden ze niet luisteren naar getuigenverklaringen van diverse mensen uit de straat (die ook al jaren meekrijgen hoe het hier gaat). Er werd gewoon niet geluisterd, maar ik ben gelukkig bij mijn standpunt gebleven en heb het hevige overstuur zijnde kind niet meegegeven. De dag erna wilde ik aangifte doen. Maar ik moest mijn aangifte intrekken en er een melding van maken zodat bureau jeugdzorg ons zou kunnen helpen. Dat doe je dan onder druk van politie en crisisteam jeugdzorg? Helaas ben ik nu een jaar verder. Moet alleen maar zelf aan alles meewerken (mediation tussen mijn ex en mij) en voor mijn kind(die met zelfmoordneigingen liep) wordt niets gedaan. De omgang is wel gestopt, maar er is mij verzocht verplicht mee te werken aan weer opnieuw omgang tussen kind en vader. Wat doe je als je kind echt niet wilt en best redelijke argumenten heeft, maar niemand wil luisteren? Hij is depressief en gaat nog liever dood dan weer naar vader. Ik ben de gebeten hond, want ik zou de omgang belemmeren door invloed als ouder maar niemand wil eraan dat het kind zelf gewoon echt niet meer wilt. Wie heeft hier ervaring mee en kan me aan tips helpen. Wij weten het niet meer.

:: Nalake :: maandag 21 september 2009 :: 12:28:34permalink

Hallo, Ik ben een alleenstaande moeder van een kindje van 4 jaar. Eind 2004 ben ik zwanger geraakt van mijn toenmalige vriend. Hij was er toen nog niet klaar voor zei hij en we zijn uitelkaar gegaan. Wij waren toen samen overeen gekomen dat het kindje volledig bij mij mocht blijven, daar is tot op heden nog altijd geen probleem mee, hij is zelfs peter van mijn kleintje geworden. Maar toen men kindje 5 maanden oud was, ben ik een nieuw relatie begonnen met iemand. Alles was toen perfect in orde, ik dacht dat ik eindelijk de juiste was tegen gekomen, maar niets was minder waar. Hij begon na een tijdje al zeer agressief naar mij toe te doen, zelfs te slaan. Hij kleineerde en provoceerde mij ook nog. Begin 2008 heeft hij mij ertoe gedwongen om mijn kleintje op zijn naam te laten zetten, en ik, stomme trut, heb dit gedaan. Aan het begin van dit jaar ben ik ten slotte samen met mijn kleintje bij hem weggegaan Nu is er een vechtpartij aan de gang omtrent de omgangsregeling van mijn kleintje. Maar ik wil echter niet dat hij mijn kleintje nog te zien krijgt: hij is de biologische vader niet en is zeer agressief en slaat. Hij heeft men kleintje sinds ruim een half jaar niet meer te zien gekregen. Tot vorige week, toen kwam het voor bij de rechtbank, daar heeft hij een voorlopig vonnis gekregen met als uitspraak om de 14 dagen bezoekrecht en direkt voor een heel weekend. Nu afgelopen vrijdag, heb ik men kleintje dus moeten afgeven, het was echt hartverscheurend, want men kleintje wou er ook niet meer naartoe gaan. Gisteren is hij terug thuis gekomen, spreekt niet meer tegen mij, ik mag hem niet meer aanraken, geen kusje meer geven, staat vol blauwe plekken en heeft een dikke buil op voorhoofd, en was volledig op. Dit kan toch niet zomaar? Volgende maand komt het proces voor, wat als hij dit definitief bekrijgt? Ik heb ondertussen de echte vader van mijn kleintje gecontacteerd om hem te vragen mij te helpen en dat hij wilt bewijzen dat hij toch de biologische vader van men kleintje is. Nu dit komt ook volgende maand voor maar volgens mijn advocaat ziet het er ni goed uit, echte vader of niet. Kan ik soms nog iets doen, of heeft iemand dit ook meegemaakt? Ik ben echt radeloos, ben zelf naar mijn huisarts moeten gaan, ik heb het begin van een depressie door dit alles. Help mij aub Groetjes Nalake

:: Baboeshka :: zondag 6 september 2009 :: 12:42:44permalink

Mijn dochter is niet erkend door haar vader. Tot nu toe heb ik dit kunnen weigeren. Wel is er een omgangsregeling, alleen komt mijn dochter vaak thuis met verhalen dat hij haar tikken geeft en meestal onredelijk en onterecht boos is. Ook liegt hij naar haar toe. Zij is nu 11 en begint mondig te worden, maar naar haar vader durft ze dit niet, bang voor zijn reactie naar haar toe, maar ook naar mij toe: "want dan wordt papa zo boos op jou." Ik heb weer opnieuw een advocaat genomen. Ik ben nu 9 jaar weg en al een hele weg van advocaten en BJZ gehad: triest gewoon. Pas is het zelfs geëscaleerd op school. Hij heeft mij een dreigmail geschreven dat wanneer ik niet doe wat hij zegt, hij mijn dochter van school haalt en haar van haar verblijfplaats verwijdert (zij woont bij mij). Ik heb een melding gedaan bij de politie en bij haar juf. De politie en de juf geloofden zijn verhaal dat hij van zijn advocaat heeft gehoord dat hij nu wel het gezag heeft. Ook vertelde hij aan mijn dochter dat hij haar dit weekend mee neemt en dat hij met mij heeft gepraat en dat ik dit goed vond. En ik ben nog steeds verbaasd hoe mensen al zijn woorden geloven, hij loog: en de politie had met hem te doen, want immers dochter woont bij mij, dus zie ik die genoeg. Het ergste is dat er werd helemaal niets aan haar gevraagd! Zij gaf dit ook aan: "Mama, waarom wordt er hier niet naar mij geluisterd? Ik heb ook iets te vertellen en ik wil helemaal niet naar papa toe." Zij heeft aan haar juf verteld dat haar vader meestal boos op haar is en ook tikken uitdeeld. Ja, ik heb het gezag hier, maar of ik hier serieus word genomen? Nee, want tikken zie je immers niet, geen blauwe plekken, maar wat dacht je van tikken op de 'ziel'? Daar wordt niet aan gedacht. Ook al heb ik het gevag: de politie bemoeide ermee op zo'n oncorrecte manier: "ja mevrouw, u denkt niet aan het belang van dit kind, er wordt hier alleen maar ruzie gemaakt". Belang van het kind? Er werd niets aan haar gevraagd! Wel heb ik nu op internet gevonden dat een kind, ook al is dit onder de 12, aan de rechter kan vragen of de regeling kan worden stopgezet of veranderd. Maar ik wordt hier zo moe van, al 9 jaar weg en niets anders dan ellende. Hij heeft haar ontvoerd en ziet dat nog steeds als een vakantie. Hij heeft geen enkel benul wat hij dit kind heeft aangedaan. Hij geeft iedereen de schuld, ook mijn dochter mag dit van hem leren. Helaas woont deze man in hetzelfde dorp als ik, ik ben ooit bij hem weg gevlucht naar een blijf-van-mijn-lijf, maar al wat er gebeurd is en gebeurt wordt niet serieus genomen, immers, blauwe plekken op de ziel zie je niet, geestelijke mishandeling wordt niet erkend.

:: chiara :: donderdag 3 september 2009 :: 19:41:32permalink

Hallo, enige maanden geleden was er een dame op de site die vertelde over de wet van de Europese raad. Het gaat erover dat de Europese Raad de omgang met vader kan stoppen als de geestelijke en lichamelijke ontwikkeling van het kind in gevaar zijn. Deze wet staat onder een artkelnummer in het (europese ?)wetboek. Weten jullie welke wet? Deze dame vertelde dat er tijdens haar proces drie kinderrechters bijzaten en dat omgang met vader toen niet doorging. Mijn dochtertje is sexueel misbruikt door haar vader en hij dreigt haar nu wat te doen: in de trant van ik zie mijn kind niet meer en jij straks ook niet meer. Toch moet ze een keer in de maand met hem mee. Die 1 keer per maand was gelukkig in mijn voordeel, maar helemaal stoppen kan het niet. Jullie snappen dat ik iedere maand een dag heb waarin ik niet leef, groetjes chiara

:: Quinta :: zondag 28 juni 2009 :: 14:55:08permalink

Ik ben getrouwd geweest met een man die een ernstig drankprobleem heeft, we hebben samen een kind van 2 1/2 jaar. Zodra hij gedronken had werd hij verbaal agressief, maar hij bedreigde me bovendien ook met gebalde vuisten. Ook uitte hij zijn verbale agressie op ons kind. Ik heb hem laten weten niet gelukkig te zijn en dat hij zijn probleem moest aanpakken, Hij zei echter geen probleem te hebben en dreigde, indien ik bij hem weg zou gaan, dat hij me zou vinden en een kogel door mijn hoofd zou schieten. Wat als gevolg had ik zo bang was om bij hem weg te gaan, dat ik niet de moed had om mijn spullen te pakken. Uiteindelijk heb ik met veel angst mijn kind meegenomen op moment dat hij niet thuis was en ben gevlucht en heb verder alles achtergelaten. Binnen een paar dagen had hij mij echter gevonden en begonnen de bedreigingen via email en telefoon. Inmiddels is via de rechtbank de scheiding uitgesproken en is ons kind aan mij toegewezen, maar heeft mijn ex een bezoekregeling gekregen van 1x per 14 dagen het hele weekend. Echter, mijn ex blijft maar dreigen om ons kind niet terug te brengen na een bezoekweekend en ook is hij altijd dronken als hij een bezoekweekend heeft. Het laatste weekend kwam ons kind geheel over de rooie terug, en ik weet dat er iets gebeurd is maar weet niet wat. Inmiddels heb ik een andere relatie, waarin ik heel gelukkig ben, maar mijn ex heeft diverse malen doodsbedreiging gedaan naar mijn huidige partner. Mijn ex heeft me nu te kennen gegeven er voor te gaan, dat ons kind aan hem toegewezen gaat worden, en heeft gezegd: "ik hou je in de gaten en weet alles, waar je bent en wat je doet". Hij heeft weer opnieuw gedreigd ons wat aan te doen. Wat moet ik nu: ik wil eens rust in ons leven. Een bezorgde, bange moeder

:: omgekeerde wereld :: maandag 15 juni 2009 :: 21:10:01permalink

Oh lotgenoten, waar is het recht gebleven in dit land? Ik moeder van twee zoons van 11 en 14 jaar oud, kan erover mee praten. Mijn kinderen zijn 10 maanden geleden zomaar door mijn ex man weggehaald en ik heb ze niet eens gedag kunnen zeggen! Al 10 maanden heb ik ze nu niet gezien en gesproken en ze zijn helemaal gehersenspoeld door pa en zijn nieuwe vrouw. Een kort geding en 2 rechtzaken hebben ertoe geleid dat de rechter in februari dit jaar heeft uitgesproken dat ik de kinderen mag zien via een omgangshuis, echter moest mijn ex man daar onder dwang voor tekenen en je begrijpt het al... 4 maanden later is er getekend en nu mag ik op de bank plaatsnemen in de rij om te wachten tot ik mijn kinderen mag zien. Iedereen werkt langs elkaar heen, de kinderbescherming, Jeugdzorg en iedereen in zijn eigen "hokje" van regels, bang om hun handen te branden. Ik heb bewijs op papier van de arts dat mijn zoon is geslagen door zijn vader in het verleden! Dan vraag ik me af, waarom doet niemand iets? Ik drink niet, ik rook niet, ben niet aan de drugs en ben een normale werkende moeder die 8 jaar lang alleen voor haar kinderen heeft gezorgd. En nu wordt ik behandeld als 1 of andere crimineel! Het recht is krom! En het aller ergste van alles is: ER ZIJN MAAR 2 VERLIEZERS: MIJN KINDEREN. Voor iedereen in dezelfde situatie als ik: sterkte en hou vol en blijf rechtop staan!

:: chiara :: zondag 14 juni 2009 :: 09:45:03permalink

Ik wilde jullie graag nog iets vragen. Op het moment dat een kind 12 wordt, heeft zij, of hij dan nog de verplichting om naar vader te gaan? Of is het dan niet meer strafbaar als ze niet wil? groet chiara

:: chiara :: zondag 14 juni 2009 :: 09:42:34permalink

Bijna drie jaar geleden ben ik met mijn dochtertje naar een blijf van mijn lijfhuis vertrokken, ver van de plaats waar we woonden, naar aanleiding van herhaalde agressie, ook waar mijn dochtertje bij was. Ik kwam er pas later achter dat hij in die tijd ook iedereen, waaronder de school van mijn dochter, had verteld dat ik geestelijk niet in orde was. Na drie maanden in het blijf huis, waar alles prima ging met ons en we bij konden komen, werd ik opgeroepen voor de rechtbank. Je raad het al: volgens hem was ik labiel, psychotisch en een slechte moeder. Gelukkig mocht ze, ondanks deze leugens, bij mij blijven. Er kwam een bezoekregeling waarbij ik haar naar en van haar vader moest halen. Mijn ex had een nieuwe vriendin en het ging gelukkig goed. We moesten naar de mediater en ook daar was ex wederom aan het moddergooien. Gelukkig had de mediater heel snel door dat hij de gene was die gestoord was. Hij bedreigde me waar ze bij was. Helaas was het toen uitgegaan met zijn nieuwe vriendin. Mijn dochter vertelde me al huilend dat ze niet meer bij papa onder de douche wilde, als ze bij hem was tijdens de omgangsregeling. Ze is prepuber, heeft vrouwelijke vormen en hij ging haar wassen in zijn blootje. Mijn vroegere advocate(ik heb nu gelukkig een andere) zei dat ze gewoon naar hem toemoest. Door alle ongenuanceerde beschuldigingen stond het hoofdverblijf nog niet vast. De school van mijn dochtertje zei dat ik ex met het douchen moest confronteren, zodat hij zou snappen dat dit niet kon. Dat heb ik gedaan. Het amk zei dat ik moest letten op symptomen. Ex heeft haar het moederdagweekend ontvoerd. Aangezien het hoofdverblijf nog niet officieel vaststond heb ik er 10 dagen over gedaan om haar terug te krijgen. De officier van justitie heeft bepaald dat ze door de politie opgehaald werd. De school van mijn dochtertje heeft ervoor gezorgd dat mijn dochtertje (omdat men de ex kenden), dat hij haar niet op een nieuwe school kon inschrijven. Toen ze terug kwam was ze verschrikkelijk boos op mij omdat ik haar niet eerder op kon halen en het heeft maanden geduurd voor ze weer normaal kon functioneren. Ik heb haar niet meer naar mijn ex laten gaan tot er een half jaar later een nieuw proces was. Bij het nieuwe proces gooide ex wederom met heel veel modder. Wederom moest ik weer in de verdediging. De rechter bepaalde één keer in de maand omgang in onze woonplaats en een onderzoek van de raad van de kinderbescherming. Gelukkig was de man van de raad in staat om ex te doorgronden. Hij heeft het hoofdverblijf bij mij bepaald en een verlenging van één keer in de maand in onze woonplaats gedurende 6 maanden. Eindelijk, na 2,5 jaar komt er iets vast te staan. Toch blijf ik bang. hij is zo onvoorspelbaar en dan gevaarlijk. Ik snap ook echt niet dat rechters niet naar het belang van het kind kijken, maar alleen naar het recht van vader op omgang. Die gekken mogen hun kind beschadigen en dan nog mogen ze hun kind zien. Het is levensgevaarlijk. Als dat maar door kon dringen tot de wetgevers, dan zouden er niet zoveel kinderen met problemen rondlopen. Chiara

:: Puck :: zaterdag 6 juni 2009 :: 20:52:41permalink

Help, Ik heb net vandaag uitspraak gekregen van het hoger hof. Vorig jaar is bij ons een beschikking voor omgang uitgesproken betreffende mijn dochter, een peutertje. Schoorvoetend en na een aantal keren de politie op de stoep (via mijn ex) ben ik toen in akkoord gegaan met het eerste deel van de beschikking en heb ik mijn dochter twee losse dagen per week naar mijn ex laten gaan. Dit was voor mij echt de grens. Mijn dochter ook de nachten naar haar vader laten gaan, was ik na een geschiedenis van huiselijk en emotioneel geweld, mede door alcohol- en drugsmisbruik van mijn ex, niet toe bereid. Echter het tweede deel van de beschikking hield wel na drie maanden ook de nachten ook in. Tot nu toe heb ik dat ook tegen kunnen houden omdat de beschikking 'niet uitvoerbaar bij voorraad' was verklaard. Wat zoiets inhoudt als, dat mijn ex mij niet afgedwongen en zonder overleg aan de beschikking kon houden en dat ik de kans had binnen drie maanden in hoger beroep te gaan. Dit hoger beroep zou pas plaats vinden eind april, maar werd inhoudelijk uitgesteld tot na de zomer. Wat wil nu het geval; mijn ex heeft vóór april de 'uitvoerbaarheid bij voorraad' aangevochten en deze rechtzaak heeft wel eind april plaatsgevonden bij het hoger hof. Deze uitspraak heb ik vandaag binnen. De 'uitvoerbaarheid bij voorraad' is geschorst! En ik moet mij nu, alsnog afgedwongen en zonder dat het hoger beroep is geweest, mij aan de beschikking en dus aan de nachten houden! Ik moet eerlijk zeggen dat de omgang die vier maanden redelijk goed verliep, al is de constante confrontatie met mijn ex op zichzelf al een voortdurende herinnering aan de trauma's en het wantrouwen dat er is. Tot de laatste zaterdag voor die rechtzaak in april: toen was mijn ex, ondanks dat dit hem verboden is in het convenant, behoorlijk onder invloed van alcohol toen ik mijn dochter ophaalde. Dit kwam uitgebreid aan de orde tijdens die rechtszaak en niet in het voordeel van mijn ex. Ondanks dat nu deze uitspraak! Het is voor mij een compleet raadsel! Er zijn geen dingen fout gegaan met dochter en dus nu zo'n uitspraak. Waarom is het zo moeilijk met de rechtsgang in het midden uit te komen? Helaas heb ik een ex die vreselijk trots is en gewoon alles opeist waar hij denkt recht op te hebben. Mijn ex mag moreel gezien in zijn handjes knijpen met die twee losse dagen in de week ondanks het verleden! En met mijn getraumatiseerde emoties wordt als moeder maar wat omgesold! Ik moest vandaag notabene bij het brengen van mijn dochter de uitspraak van mijn ex horen! De brief van mijn advocaat kwam vandaag later met de post met de opmerking dat er helaas niks anders op zit en dat ik niet anders kan dan me aan de beschikking te houden. Kil en koud. Ik heb drie maanden geleden aangifte tegen mijn ex gedaan wegens verschillende gevallen van geweld in 2006 (ook tijdens zwangerschap 1 geval), om sterker te kunnen staan in het hoger beroep. Maar hier is nog niets mee gedaan. Ook deze aangifte is aangevoerd, maar heeft niet mogen baten. Help! Wat kan ik nu verder nog doen? Ik ben de wanhoop nabij. Wie heeft ervaring met de dingen die ik vertel?! Ik hoor graag adviezen. Puck

:: Marietje :: donderdag 14 mei 2009 :: 02:58:00permalink

Mijn ex (en zijn familie) heeft gedreigd mijn kind bij me weg te halen en zullen er alles voor doen. Nu heeft hij bezoekrecht onder begeleiding, maar wat nu als de begeleiding weg valt? Wat kan ik er aan doen om dit te voorkomen? Ver zal hij niet gaan want het is gewoon een Nederlander, maar toch.

:: radeloos :: woensdag 13 mei 2009 :: 11:16:31permalink

Ik heb een zoon van net negen jaar. Ben zelf vijf jaar gescheiden. Mijn zoon heeft altijd een omgangsregeling met zijn vader gehad, totdat die hem begin vorig jaar het huis heeft uitgezet wegens het niet eten van een bruine boterham. Er speelt veel meer dat (vermoedelijk) valt in de categorie geestelijke mishandeling, maar het probleem na deze laatste keer is dat mijn zoon niet meer naar zijn vader wil. Ik heb dit dus ook aangegeven, maar ex zegt dat hij nu niet zelf mag beslissen omdat hij te jong zou zijn. Vorig jaar kon dat wel, toen liet hij de keuze bij mijn zoon. Mijn zoon is twee jaar heel erg ziek geweest, heeft dus al veel mee gemaakt en kan best zijn eigen keus maken. Mijn ex heeft mij nu voor het gerecht gedaagd en verwijt mij het niet naleven van de bezoekregeling. Hij heeft anderhalf jaar geen contact gezocht en gehad en wil nu stel op sprong dat zijn zoon weer voor hem springt . Ik kan mijn zoon niet dwingen om weer gezellig naar zijn vader te gaan en dan meteen voor een paar dagen, niet na wat er allemaal gebeurd is . Wie heeft tips voor mij? Wat kan ik hier tegen doen zodat mijn zoon niet gehersenspoeld en geestelijk de vernieling in gedrukt wordt door zijn vader ? groetjes

:: toeter :: woensdag 6 mei 2009 :: 20:31:02permalink

Hoi allemaal, Ook ik breng mijn kinderen nu een aantal jaar met kloppend hart naar hun vader. Ik ben weggegaan na veel geweld, vooral tegen mij gericht en zo waren er natuurlijk nog wat dingen. Mijn oudste was erg bang voor mannen, als mijn nieuwe vriend maar iets naar hem wees dook hij al in de hoek. Op een gegeven moment ging dat beter. Als hij naar zijn vader moest was het krijsen en nog eens krijsen. Als hij terugkwam mocht ik zijn luier niet verschonen. Ook gaf hij dingen aan waarvan ik erg schrok. Op een gegeven moment was hij helemaal niet meer te handhaven. De jongste ging op een gegeven moment zichzelf helemaal uitkleden, zodat hij niet hoefde te gaan. Ik heb ze uiteindelijk een poos thuis weten te houden, maar er is geen zichtbaar bewijs en ik had nu eenmaal een echtscheidingsconvenant waarin een bezoekregeling was vastgelegd, tsja, ik wist toen ook niet beter. Er zijn verschillende meldingen bij meldpunt kindermishandeling geweest, maar als ex en als familie van ex mag je zelfs niet om advies vragen, want stel dat je je ex pest. Ook heb ik al jaren hulp. De oudste word binnenkort opgenomen op de kinderpsychiatrie afdeling voor een bepaalde tijd. Gisteravond kwam de jongste thuis met blauwe plekken. Mijn jongste is ook nog bedreigd door vader en dat mag allemaal maar zo, tegen kinderen die zich niet kunnen verweren. Naar de huisarts geweest, naar politie geweest: "aangifte kan pas over een week." mevrouw'. Bureau jeugdzorg gebeld. Die kan niet helpen, want ik heb een indicatie bij een medisch kinderdagverblijf: "ga daar maar naartoe." Advocaat gebeld, mevrouw het is niet in het belang van de kinderen om ze niet te laten gaan. Binnenkort heb ik een afspraak. Ik kan zo nog wel even doorgaan, want natuurlijk is het een verhaal van een aantal jaar. Mijn kinderen gaan dus echt niet naar hun vader volgend weekend. Ik ga zo ver als mogelijk, als het moet naar de media, waarschijnlijk helpt het niet, maar alle kleine beetjes, voor al die kinderen....

:: Boos :: zondag 3 mei 2009 :: 21:11:53permalink

Ongelooflijk al die verhalen van al die moeders die van het kastje naar de muur gestuurd worden. Zo ook mijn verhaal: moeder van een jongentje van 2 jaar en al vanaf het moment dat ik zwanger ben, gaat het al niet goed met de vader: hij is agressief en blijkt de afwijking PDD-NOS te hebben. We zijn uit elkaar gegaan vanwege de agressie en hij heeft een omgangsregeling van een heel weekend in de twee weken gekregen. Dit ging niet meer goed. Mijn zoontje vertoonde angst wanneer hij zijn vader zag en gaf signalen af dat er iets niet pluis was. Na lang zoeken naar hulp bij de juridische procedures, ben ik bij het meldpunt huiselijk geweld terecht gekomen. Het advies was: hij thuis in jouw bijzijn je kind laten bezoeken. Wanneer ik hem zou laten gaan naar zijn vader, breng ik hem in een onveilige situatie en ben ik daarvoor strafbaar. Wat zegt en doet een rechter: de vader blijft een omgangsregeling zonder toezicht houden, immers een kind heeft recht op zijn vader. Ik heb mijn kind thuis gehouden drie maanden lang en het ging weer goed met mijn kleine mannetje. Maar dan komen de rechtzaken weer en wat is de uitspraak kinderbescherming: er moet naar gekeken worden. We hebben twee gesprekken gehad en uitspraak is: het kind moet naar zijn vader, een hele dag per week zonder toezicht. Tja, wat moet je dan, je eraan houden. Dus dit gaat een paar weken zo en weer is het mis: mijn kind vertoont weer verkeerde signalen. Zie je dan spoken of is het echt weer zo? De laatste keer dat hij bij zijn vader is geweest en wordt teruggebracht, wordt er tussen neus en lippen door gezegd dat hij dat hij gevallen is en zijn hoofd heeft gestoten. Kan gebeuren, denk je dan. Totdat ik het goed bekijk: dikke schaafplek op zijn slaap, schrammen op zijn wang én een scheurtje bij zijn oor. Omdat het weekend was kon ik niet direct naar huisarts, heb wel contact gehad met huisartsenpost en toch maar foto's gemaakt hiervan. Toen ik de foto's op de computer zette, zag ik tot mijn verbazing een afdruk van een nagel. Dus dat duidt mij erop dat er weer (niet de eerste keer) aan zijn oortje getrokken is. En bovendien: de plek waar mijn ex zei dat mijn kind gevallen was, kan nooit zulke schaafwonden veroorzaken. Ik ben al eerder bij de huisarts geweest in en er wordt er doodleuk door gezegd: ik kan niks doen. Dit kan zo niet langer meer. Heb er niet veel vertrouwen meer in dat er ooit een verandering komt en mijn kleine vent eindelijk een rustig leventje krijgt en niet voor het leven verpest wordt. Dit heeft hij allemaal niet verdiend. Waarom kan een vader niet van zijn kind afblijven? Ik ben zo boos op het rechtsysteem in nederland, sporen ze wel, hebben ze zelf geen kinderen. Waarom?

:: Moederswordennietserieusgenomen :: zondag 12 april 2009 :: 23:01:29permalink

Bedankt alvast! Mijn huwelijk heeft drie jaar geduurd en daaruit is een prachtige zoon geboren. Mijn ex heeft nooit voor ons kind gezorgd/opgevoed, dat heb ik samen met mijn ouders gedaan omdat ik in een rolstoel zit. Mijn ex is vertrokken nadat hij zijn Nederlandse paspoort in ontvangst had genomen. Ik heb hem via vrienden gezocht en getracht hem voor ons kind te interesseren, maar dit liep op niets uit, alleen geweld, intimidatie. Aangifte durfde ik destijds niet te doen. Scheiden durfde ik niet omdat ik steeds werd bedreigd met met dingen als: ''Ik pak je zoon. Je ziet hem nooit meer. Ik zorg er persoonlijk voor dat je zelfmoord pleegt, anders maak ik het af. Ik ben uitgescholden door zijn vriendinnen en anderen en ondanks dat stond de deur open van mijn kant zodat hij zijn kind zou kunnen blijven zien. Die bezoekjes waren een ramp: manipuleren, intimideren, die kleine van alles beloven en niet nakomen. Ons zoontje wil hem nu niet eens meer zien en is bang van hem. Hij heeft dit ook tegen de advocaat gezegd en drie kantjes volgeschreven waarin hij duidelijk zegt dat hij rust wil en bang is voor zijn vader (hij noemt hem geen vader overigens). Hij benoemt de dingen die zijn vader doet, zoals slaan etc. Uiteindelijk heeft famillie bemiddeld en zijn er afspraken op papier gezet, die door beiden zijn ondertekend en meneer heeft zelf alles bevestigd bij de Raad. De Raad heeft de rechtbank een eindrapport verstuurd waarin kort vermeld wordt dat er afspraken zijn gemaakt en vader dit bevestigd. De vader beweert nu ineens bij hoog en laag dat ik alles heb vervalst en zelf heb getekend. Ik heb de rechtbank om een expert verzocht, immers hij die stelt moet bewijzen, maar ze doen er niks aan. Inmiddels is mijn ex nieuwe leugens begonnen en zijn we weer opnieuw beland bij de Raad. De rechtbank heeft de omgang beindigd in afwachting van de het raadsonderzoek (omgang en gezag). Ik heb eindelijk de moed gevonden aangifte te doen. Daarvoor vond omgang plaats bij mijn ouders en mijn ex gaf zelf aan tijdens de zitting dat hij altijd vrij was om te komen en met respect werd behandeld. Nu beweert hij anders en zegt dat hij niet weet waar ik en ons kind wonen, terwijl hij nog bij ons is geweest en de Raad gelooft hem volgens mij. (Ik heb het verhaal een beetje verkort omdat ik alweer aan het procederen ben.) Vader kan blijkbaar doen en laten wat hij wil en hij negeert de gevoelens van zijn zoon die ziek is van dit alles. Hij doet er alles aan om alleen te kunnen zijn met ons kind zodat hij hem kan ontvoeren, waarmee hij niet alleen ten opzichte van mij dreigt, maar ook openlijk tegen derden. De Raad zegt: "als hij al nooit voor zijn kind heeft gezorgd dan zal hij hem heus niet kidnappen, want dan moet hij ervoor zorgen." Ze zouden toch beter moeten weten want hij komt uit ... (een niet-verdragsland), dat er om bekend staat dat mannen kinderen ernaar ontvoeren en vervolgens bij familie of andere mensen onderbrengen en er zelf niet of nauwelijks voor zorgen). Ik weet zeker dat hij hier ook toe in staat is. Straks plaatsen ze ons kind onder OTS omdat vader niet ok is en ik in een rolstoel zit, ze gaan immers ook opeens naar school gaan zonder mijn medeweten/toestemming en dat soort dingen. Ons zoontje is doodsbang en van streek. Ik heb gezegd dat zijn vader weer contact met hem wil, maar hij is heel duidelijk en zegt nee. Maar wie luistert naar een kind?

:: Sjaak :: dinsdag 7 april 2009 :: 17:04:21permalink

Wannneer komen deze problemen eindelijk eens in de publiciteit? Dit kan toch zo niet langer doorgaan? De kinderen zijn hier de dupe! Ik woon nu een jaar samen met mijn vriendin en haar twee kinderen. En ook hier wordt er verwacht dat er omgang moet gaan plaatsvinden, terwijl de kinderen getuige zijn geweest van de zware lichamelijke en geestelijke mishandeling van mijn vriendin. Het is een natuurlijk instinct om je kroost te beschermen tegen dergelijke agressieve personen, maar met deze wetgeving sta je met je rug tegen de muur. Het is te zot voor woorden.

:: Lieve :: vrijdag 27 maart 2009 :: 10:15:29permalink

Hallo, ik ben de mama van een jongen van negen. Hij heeft adhd en odd. Nu gaat het met de omgangsregeling niet bepaald goed: er gebeuren dingen, die niet verantwoord zijn voor mijn zoon. Wat ik ook zeg, vraag of probeer, ik ben de mama die volgens de vader mijn zoon het aanpraat, want volgens mijn ex is het allemaal lariekoek. Maar de diagnose is twee jaar geleden gesteld en mijn zoon is in behandeling. Mijn ex wil er niks van horen of weten, want het is niet waar volgens hem. Hoe zou ik dit kunnen oplossen? Ik zou graag de omgangsregelling stop zetten, weet dat het niet mag, maar mijn zoontje gaat hier aan onder door. Heeft iemand misschien tips of ideeën? Ik hoor het graag, alvast ontzettend bedankt. bezorgde mama

:: CE :: donderdag 26 maart 2009 :: 21:21:32permalink

Hallo, Ik heb een vraag. De vader van mijn dochtertje van vier heeft zich drie jaar niet om haar bekommerd. Vorig jaar eiste hij haar ineens op. Na een jaar gevecht met advocaten en rechters heeft hij door laksigheid van mijn advocaat gezag gekregen, en mocht hij twee keer een herstelcontact proberen via kinderbescherming. Na twee keer een uur op de kinderbescherming te zijn geweest voor een herstelcontact met mijn dochtertje, werd hij meteen gezien als fantastische papa. Dit bewijst alleen dat hij een heel gemeen manipulerend mannetje is. In het verleden heeft hij mij en mijn zoontje uit een andere relatie geestelijk en lichamelijk kapot gemaakt. Toen ik drie maanden zwanger van mijn dochter was gooide hij me de straat op en heb ik mijn resterende zwangere maanden, midden in de winter, zonder geld of eten en met een kind van een jaar op straat rondgezworven, overal en nergens gelogeerd en tot slot op een camping doorgebracht. Jarenlang hield hij vol dat het zijn kind niet was, heeft hij me gestalkt en mijn leven letterlijk en figuurlijk zuur gemaakt en nu nu mag haar meteen na die twee uurtjes herstel contact bij de kinderbescherming haar ophalen bij mij thuis voor verder contact zonder dat er toezicht gehouden wordt. Mijn dochtertje wil niet mee, vertoont slecht gedrag, op school gaat het flink achteruit, slaapt en eet niet, geeft zelf aan dat ze niet wil als hij aan de deur is, maar hij zegt gewoon dat ze moet. Ik weet me geen raad, zie dat mijn kleine meisje niet weet wat er met haar gebeurd en psychisch kapot hieraan gaat. Heeft iemand raad voor mij? groetjes

:: evelien :: maandag 23 maart 2009 :: 23:17:05permalink

In 2003 ben ik, omdat het op dat moment echt niet anders kon, vanwege het fysieke en psychische geweld van mijn ex zonder kinderen gevlucht van de ene naar de andere kant van het land. Ik heb aangifte gedaan, maar mijn aangifte is niet serieus genomen door de politie en daardoor kon ik ook geen bewijzen overleggen binnen de rechtszaal over waarom ik was gevlucht. Mijn ex heeft het er op gegooid dat ik ontzettend labiel was, maar "vergat" erbij te vertellen dat dit door zijn mishandelingen kwam. Er zijn twee rechtszittingen geweest: één voor de vaste verblijfplaats van de kinderen en één waarin mijn ex mij het ouderlijk gezag wilde wegnemen. Dat laatste is hem niet gelukt, maar de rechter besloot wel dat de kinderen bij hun vader moesten blijven wonen. Met als argument dat ze daar op school zaten en ze daar gewend waren. Mede dankzij een familielid van mijn ex, die grote invloed heeft kunnen doen gelden op beslissingen van de Raad van de Kinderbescherming vanwege zijn functie, heb ik mijn kinderen negen maanden niet gezien. Vervolgens was er eindelijk een ontmoeting met mijn kinderen in de speelkamer van de Raad waarbij mijn ex aanwezig was, gemotiveerd door: "de situatie moet zo normaal mogelijk zijn." Alsof het normaal is dat kinderen de ouder die hen tot dan toe had verzorgd, negen maanden niet te zien krijgen. Alsof het normaal is dat je samen met degene waarvoor je zelfs uit doodsangst je kinderen hebt achtergelaten, in een ruimte moet zitten alsof er niets is gebeurd. Inmiddels is er de minimale bezoekregeling (om het weekend) bij mij thuis, waarbij ik me steeds aan de voorschriften heb gehouden. Tijdens één van deze bezoeken is één van de kinderen vanwege zijn chronische ziekte met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Mijn ex was niet te bereiken. Ik ben de gehele periode dat mijn kind opgenomen was voortdurend bij hem geweest. Mijn ex is even opgedoken en vervolgens vertrokken. Toen mijn kind werd ontslagen, was mijn ex weer onvindbaar. Ik heb mijn kind toen maar meegenomen naar mijn huis, maar heb hem steeds proberen te bereiken. Mijn ex is bijna een dag later woedend het kind komen ophalen en dwarsboomt sindsdien de omgang, vanwege het feit dat ik mijn kind niet op de stoep bij het ziekenhuis heb laten zitten wachten totdat zijn vader te bereiken was. Het is voor hem het excuus om weer opnieuw macht over me uit te oefenen. Ik ben zelfs naar de Nationale Ombudsman geweest met mijn verhaal. Heeft iemand nog suggesties of eenzelfde verhaal? gr. evelien

:: rosa :: zondag 22 maart 2009 :: 13:32:42permalink

Mijn ex blijft ook maar bezig met macht over mij uitoefenen. Eerder verhalen van me staan ook op de site en hij is alleen maar door gegaan, maar dit is het laatste wat nu speelt. Eerst schort hij zelf de omgang op wegens gezondheidsproblemen. Vervolgens eist hij dat wij ons stipt aan de uitspraak van de rechter houden, waarbij de dochter moet blijven slapen. Maar onze dochter wil niet slapen bij hem en dat weet hij nu goed uit te buiten. Elk weekend dat zij niet meegaat, doet hij nu aangifte en elk weekend kan hij mij nu bedreigen met je wordt aangepakt! Openstaan voor een echte oplossing, nee, dat wil hij niet! De niet-verzorgende ouder krijgt in de nieuw wet heel veel ruimte voor machtsspelletjes, over de ruggen van de kinderen heen. Of met de kinderen als wapen. Heel triest geen woorden voor! heel veel sterkte voor iedereen

:: elise :: zaterdag 14 maart 2009 :: 21:58:17permalink

Mijn dochter is na een bezoekregeling niet meer terug gebracht en politie wil weinig doen omdat ik de civiele procedure moet doorlopen. Nu ben ik via jeugdzorg erachter gekomen dat hij dit al van plan was. Ik heb aangifte gedaan van ontrekking uit het ouderlijk gezag, bedreiging, stalking, maar dan nog halen ze mijn dochter niet bij hem op. Ik ben aan het einde van mijn latijn.

:: lady g g g :: zaterdag 14 maart 2009 :: 20:37:12permalink

Ben blij dat er meer mensen zijn die ongeveer (ieder verhaal is uniek) hetzelfde hebben meegemaakt Mijn verhaal: Even kort, voor zover dat kan: ik heb een relatie gehad van vier jaar, waarvan een jaar getrouwd. Ik ben mishandeld, emotioneel en fysiek. De laatste mishandeling heeft mijn zoon van toen net drie jaar oud mij gered, gezien vader mij wurgde. Ik was al bewusteloos door die wurging, maar word een paar seconden wakker en hoor en zie mijn zoon boven mijn hoofd: papa, nee! Vervolgens weet niet hoe lang ik out ben geweest. Ik word op de bank langzaam wakker en zie mijn zoon voorbij lopen met een bebloed pyjamaatje. Ik schrik ineens op en realiseer me dat ik het niet gedroomd heb: mijn zoon heeft me gered. Het bloed was bloed dat uit mijn lip kwam. Ik ben daarnaast behoorlijk telefonisch bedreigd. Hiervan is een agent ook getuige (maar dat maakt niet uit volgens de wet) en ben zwaar gestalkt door hem en mensen die ik verder niet kende. Ik kreeg smsjes met een beschrijving van wat ik aan had op dat moment en wat ze van plan met me waren. Angst overmeesterde me en ik heb mijn zoon gepakt en ben naar een blijf van mijn lijftehuis gegaan. Daar was het behoorlijk zwaar. Na 6 maanden kreeg ik een huis aan de andere kant van Nederland, maar door slordigheid van justitie zelf, kreeg hij mijn geheime adres. Ik moet zeggen dat hij me toen gelukkig niet meer lastig viel. Nu, na vijf jaar vindt er weer een rechtzaak plaats voor omgang. Volgens mijn advocaat zal dat er toch eens van gekomen, gezien de zaak zolang al loopt, dus mag ik er van uit gaan dat mijn ex omgang, krijgt ondanks dat mijn zoon niet wil (tijdens drie maal begeleide omgang in het verleden heeft hij dat ook zelf heel duidelijk gemaakt). Ik probeer dus eenouder gezag te krijgen en mijn zoon wil geen omgang en het kromme is dat als ik omgang weiger omwille van mijn zoon, dan word ik uit mijn ouderlijk macht gezet. Hoe krom is dat? Wat ik uit deze hele ervaring over de Nederlandse wetgeving geleerd heb is: als je liegt kom je overal, als je eerlijk bent moet je over alle obstakels en je komt er niet! Gek, mijn ouders leerden me altijd eerlijkheid duurt het langst!!!

:: Posselien :: donderdag 5 maart 2009 :: 10:54:55permalink

De omgangsregeling is destijds 2004 bij mij en m'n ex-partner gebaseerd op de volgende gerechtelijke afspraak: Dat m'n exman alcoholist is. I.v.m dat alcoholisme en het vele geweld van zijn kant is de omgangsregeling in 2004 aangepast door de kinderrechter, 1x in de 2 weken bij moeder thuis,anderhalf uurtje. Als m'n ex een "normale" omgangsregeling wil moet hij met een medische verklaring aan kunnen tonen dat hij niet meer alcoholverslaafd is, zodat de kinderen in een voorspelbare,veilig milieu kunnen verkeren. Tussen 2004 en 2007 vertoont m'n ex-partner voortdurend manipulatief gedrag. Zo zegt hij bijvoorbeeld tegen de kinderen: ga maar stiekem naar Oma, niets tegen mama zeggen. Ik heb mijn kinderen al meerdere malen weggehaald bij hun oma, die ook een drankprobleem heeft. Hij haalt m'n oudste dochter (destijds 10 jaar oud) ongevraagd op van school en neemt haar mee naar het woonwagenkamp waar hij woont. In 2007 heeft er een rechtzaak plaats gevonden, omdat hij de kinderen op het woonwagenkamp wilde 1x in de 14 dagen... De uitspraak luidde: Ouders dienen dit onderling zelf op te lossen met behulp van mediation van de RVDK. Hij is totaal niet op komen dagen,en uit mijzelf heb ik op de RVDK aan gegeven: oudste dochter 1x in de 2 weken een weekendje naar het woonwagenkamp, we proberen het (met vraagtekens van mijn kant); de jongsten van 10 en 6 worden vrij gelaten. Mijn oudste dochter is in 2007 2x een weekend op het woonwagen kamp geweest en kwam ook twee keer doodziek thuis,mede omdat ze daar op de koude grond ligt, astma aanvallen krijgt en last van haar eczeem. Vanaf die tijd gaf ze ook aan niet meer te willen. Na die periode sept t/m dec 2007 kwam vader onverwachts bij school,en wachte haar op en nam haar dan uren en uren lang ongevraagd mee, waar ik een melding van moest doen bij de politie. Ook kwam hij stennis schoppen aan de voordeur,terwijl ik heel even weg was. De oudste dochter raakte elke keer heeel erg over haar toeren. In April 2008 is mijn dochter na 3 maand uit huis te zijn geweest weer definitief thuis komen wonen en kregen we intensieve begeleiding van het orthopedagogisch centrum voor mijn dochter,en het gezin,ook is mijn dochter in april aangemeld bij de Jeugd en kinderpsychiatrie en heb ik haar laten onderzoeken van A tot Z,en is er een diagnose gesteld en een rapport opgemaakt en daaruit bleek dat mijn dochter ADHD heeft, een traumatische stress stoornis (bang voor vader) en een angst stoornis voor vader, loyaliteitsproblemen (kinderen kunnen niet kiezen). En dan zeker niet tussen een ouder die zijn kinderen een verkeerd voorbeeld geeft, namelijk dat alles mag,alles kan,en alles wat God heeft verboden, en de andere ouder (IK), die juist structuur en duidelijkheid biedt. Alle rapporten, verslagen, meldingen en aangifte's heb ik opgestuurd naar mijn advocaat om het èenhoofdig gezag aan te vragen,en ALS HET TOCH MOET:om de bezoekregeling onder begeleiding te doen via een omgangshuis. De kinderen willen geen onrust, vragen nooit naar hun vader en zijn vooral bang! Zes jaar naar mijn scheiding is het nog niet rustig en moet ik als moeder steeds op mijn hoede blijven voor het onvoorspelbare gedrag van vader. De kinderen zijn daar het grootste slachtoffer van.

:: bo :: zondag 22 februari 2009 :: 19:44:33permalink

In 1988 trouwde ik met een gescheiden man, vader van twee kinderen die geen contact meer met hem wilden. Ik raakte zwanger van een eerste kind en, na een lang verblijf in het ziekenhuis, van mijn tweede kind. Kort na mijn thuiskomst veranderde mijn wereld in een hel. Mijn ex had nauwelijks interesse in de baby, vond ineens dat het kind er alleen maar gekomen was omdat ik had doorgedramd. Scheldend en tierend briesde hij door het huis, ik deed niets goed, hij had zelfs commentaar op mijn bevalling waar hij nauwelijks aandacht voor had gehad. Daarop werden bloempotten dwars door het glas van de voordeur naar mij en de kinderen toe geslingerd, terwijl ik de baby op de arm had en het andere kind aan de han. Ik schaamde mijzelf diep, wilde weg uit die hel maar wist niet hoe. Ik heb lang de schuld bij mijzelf gezocht; hij verklaarde mij keer op keer voor gek. Ik ben tot het uiterste gegaan, ik geef niet snel op, maar na jaren van geestelijke en tenslotte lichamelijke mishandeling, ben ik in 2002 vertrokken uit de echtelijke woning, die ik helaas inmiddels op beider naam had laten stellen. Het was een van zijn eisen, waardoor ik moest bewijzen of ik wel echt van hem hield. Ik ben vertrokken met wat persoonlijke spulletjes, heb mijn kinderen in veiligheid gebracht, heb de huisarts en een advocaat bezocht. In vijf rechtszittingen heb ik wat spullen toegewezen gekregen en na anderhalf jaar was de scheiding rond, vele tienduizenden euro's armer. Mijn ex wilde alles, het huis, de kinderen, spaargeld etc. en wilde mij als psychisch volledig gestoord wegzetten. Vele malen heb ik mezelf moeten verdedigen tegen ongelofelijke beschuldigingen. Wat mij het meest geraakt heeft dat deze man overal geroepen heeft dat uitgerekend ik mijn eigen kinderen voortdurend mishandeld zou hebben. Na opgelegde mediation en RvK kreeg ik niet het een- oudergezag; de kinderen werden in de laatste zitting aan mij toegewezen, maar ik moest wel meewerken aan een omgangsregeling. Er volgde een kinderverhoor waarin mijn oudste zoon aangegeven heeft veel moeite te hebben om naar het "oude huis" te gaan. Mijn jongste, toen 9, heeft persoonlijke briefje aan de rechter geschreven, maar werd afgedaan als beinvloeding door een rancuneuze moeder. Nimmer is gekeken naar mijn reden van vertrek, huiselijk geweld werd terzijde geschoven en de angst dat ik mijn kinderen zou verliezen was groot. Na de laatste rechtszitting verklaarde mijn ex mij nooit met rust te zullen laten, totdat hij mij kapot zou hebben. Tegen alle verdrukking in, heb ik kans gezien op met vrijwel niets een thuis te creeeren voor mijn gezin. Volgzaam als ik ben liet ik mijn kinderen (volgens de gerechtelijke uitspraak) naar mijn ex gaan. De jongste kreeg nachtmerries, de oudste werd steeds meer onhandelbaar, deed het slecht op school, volop problemen. Ik heb hulpverlening gezocht waarbij alle voormalig gezinsleden betrokken waren. Mijn ex kreeg het voor elkaar dat ook zijn rekeningen naar mij werden gestuurd; ik was immers de grote schuldige. Ik heb geweigerd om zijn deel te betalen, maar de psychologe staakte daarop de behandeling voor mijn oudste zoon. Mijn oudste zoon kwam steeds verder van mij af te staan. Ik communiceerde met mijn ex alleen maar per brief, na mijn ervaringen wilde ik niets meer van mijn privacy prijsgeven. In totaal heb ik na de scheiding 4 keer het LBIO vanwege het niet betalen van kinderalimentatie in moeten schakelen en even zoveel mijn advocaat. Na de middelbare school ging mijn oudste naar het HBO. Hij had weinig interesse voor een vervolgopleiding, stimulans van mijn kant werd totaal genegeerd. Mijn zoon had nergens zin in. Hij weigerde aan mijn ex de "gegevens vader" te vragen, die had aangekondigd niet te willen bijdragen aan zijn studie. Ik heb er persoonlijk op alle gebied voor gezorgd dat mijn zoon in september kon starten met zijn opleiding. Na een verblijf in de zomervakantie bij vader komt mijn kind uitermate opgefokt terug, hij is gevaarlijk opstandig en kondigt aan niet naar de introductie van zijn nieuwe opleiding te gaan. Of hij ooit gegaan is, is nog steeds de vraag. Een weekend later " verdwijnt" mijn zoon en komt alleen nog zijn spullen halen; hij wil rust; hij gaat een paar weken logeren bij mijn ex. Na heel veel strijd te hebben gehad houd ik hem niet tegen omhels hem en zeg dat ik hoop dat hij tot rust komt. Begin oktober belt mijn zoon of hij langs mag komen en natuurlijk stem ik daarmee in. Mijn jongste waarschuwt mij dat dit geen gezellig bezoek zal zijn. Mijn oudste komt uiterst agressief bij mij binnen; ik mag niets zeggen alleen maar luisteren. Hij is gestopt met zijn opleiding. Twee weken later verneem ik via mijn ziektekostenverzekeraar dat mijn zoon niet meer bij mij verzekerd kan zijn, omdat hij "verhuisd" zou zijn. Verder krijg ik de automatische overschrijving van de spaarrekening van mijn zoon teruggestort, want de rekening is opgeheven. Als klapper op de vuurpijl krijg ik een brief vol beschuldigingen van mijn ex, inclusief een schadeclaim. Ik heb wederom de hulp van mijn advocaat in moeten schakelen. Intussen schreef de advocaat van mijn ex weer brieven met de meest valse beschuldigingen waarvan ik "diefstal van mijn eigen kind" (notabene mijn eigen spaargeld) en "kindermishandeling" als zeer vernederend heb ervaren. Ik heb geprobeerd ondanks alle ellende het contact met mijn zoon te behouden. Ik heb ondanks alle beschuldigingen Sinterklaas met hem gevierd en zelfs zijn 18e verjaardag. Mijn zoon voert verder haast niets uit, hij heeft geen zin om te werken of te onderzoeken welke opleiding wel bij hem past. In mei 2008 zie ik hem voor het laatst op een familiefeest, daarna wordt het stil, ijzig stil. In november schrijf ik een mail met daarin mijn moedergevoelens. Het verdriet is immens. De jongste wil niet meer naar mijn ex te gaan; vervolgens weigert mijn ex (wederom) zijn alimentatie te betalen en zelfs zijn verjaardag wordt vergeten. Begin december ontvang ik een brief van de advocaat van mijn oudste zoon, weer vol beschuldigingen, niets ontziend. Wederom moet ik mijn advocaat raadplegen, want de dreiging met gerechtelijke maatregelen wordt alvast maar genoemd. Mijn zoon heeft geld nodig en ik heb zijn leven verpest, dat is de strekking. Tussen de regels door lees ik de woorden van mijn ex, die mijn zoon voor het karretje spant, zodat hij gratis kan procederen. Mijn ex schrijft zelf naar mijn advocaat: "Zij heeft van dit kind een wrak gemaakt, hij zal nooit meer normaal kunnen functioneren, moet zij daar niet voor bloeden?" Op vragen die ik stel als: Hoe gaat het met mijn zoon, volgt hij een opleiding, wat zijn zijn resultaten, hoe is zijn studiefinanciering opgebouwd, wat is de bijdrage van vader? beroept men zich op zwijgrecht. Ik word overal verantwoordelijk voor gesteld; enerzijds als de moeder die haar kinderen zou mishandelen, anderzijds als degene die als enige financieel verantwoordelijk is voor beide kinderen. De advocaatkosten reizen de pan uit, met mijn baan als docent (waarbij ik met kinderen werk met ernstige gedrags- en leerproblemen), kan ik niet rekenen op rechtsbijstand. Als mijn spaargeld gaat er aan. Hoe kan ik dit stoppen? Ik maak mijzelf ernstige zorgen over mijn oudste zoon; hij zou wederom na een paar weken met een nieuwe studie zijn gestopt en vult zijn dagen achter de PC. Over een paar weken wordt hij 19 jaar! Ik ben mijn kind kwijtgeraakt aan een man die niets schuwt om mij kapot te maken. Ik moet mijzelf binnenkort verantwoorden binnen de rechtbank over alle geuite beschuldigingen. Hoe kan ik dit stoppen?

:: ayse :: vrijdag 20 februari 2009 :: 17:57:25permalink

Hallo allemaal, Ik ben 2002 getrouwd met een man, die na ons huwelijk in 2003 naar Nederland mocht komen. We kregen al snel een superlief kind, maar in de vijf jaar dat we samen waren werd ik geestelijk mishandeld. Ons kindje kreeg geen aandacht van zijn vader,vader was altijd moe of hij had geen zin. Na 5 jaar huwelijk had ik de moed om uit het huwelijk te stappen en weg te gaan met onze kindje. Ik ben nu 1 1/2 jaar gescheiden en ben nog steeds niet los van hem. We hadden een omgangsregeling,maar op een dag kwam ons kind met een verhaal thuis wat mij als moeder heel veel zorgen baarde, maar helaas was er te weinig bewijs en is de zaak geseponeerd. De rechter wilde dat wij naar een omgangshuis gingen en nu heeft de ex het stopgezet en is achter mijn rug naar jeugdzorg weer terug gegaan. Hij wil niet communiceren met mij, maar hij wil alleen ons kind hebben, want ik zou een vreselijke moeder zijn en het kind is onder geen bedwing veilig bij mij, dat zegt de ex ten minste. Hij heeft in het verleden al meedere keren gezegd dat hij met ons kind weggaat en hij heeft tijdens de intake gesprek bij omgangshuis gezegd, dat hij maar één doel heeft dat is zijn kind bij mij weg te halen. Wie kan mij vertellen wat me nu te wachten komt te staan en mij van advies geven hoe ik moet handelen, ik ben radeloos. Ayse

:: Noeki :: dinsdag 27 januari 2009 :: 14:30:42permalink

Als moeder van een zoon van 7 jaar met een islamitische vader, ben ik een paar dagen voor de eerste verjaardag van mijn zoon vertrokken, na jaren mishandeld, verkracht en vernederd te zijn, ook tijdens mijn zwangerschap. Ondanks alle bedreigingen dat hij ons zou doden of mijn zoon zou weghalen en ondanks dat hij zowel bij de kleine en mij een vleesmes op de keel heeft gezet (vrijwel onder het oog van politie) werd er toch niks gedaan, omdat hij niet daadwerkelijk heeft gestoken. Aangiftes werden steeds geseponeerd vanwege gebrek aan bewijs. Inmiddels zijn wij 6 jaar verder zijn en hebben we nog steeds problemen met de omgang en het ouderlijk gezag. De vader wil omgang, terwijl hij nog nooit heeft omgekeken naar het kind en nog steeds, zoals in het verleden een alcohol drugs- en gokverslaving heeft. Mijn zoon kent zijn vader haast niet. Hij ziet hem niet als zijn vader en wil niks meer met hem te maken hebben, sinds een uit de hand gelopen poging tot bezoeksregeling, waarbij zowel mijn zoon als ik klappen hebben opgelopen. De Raad van de Kinderbescherming heeft achter me gestaan en me gesteund, maar uiteindelijk waren er te weinig juridische bewijzen: alle bewijzen waren ouder dan 12 maanden. Raar he, als je al meer dan een jaar moet wachten voor je een keer aan de beurt bent. Maar al zijn bewijzen al heel wat jaren oud, ze zouden wel aangevoerd mogen worden en men heeft bovendien nauwelijks iets met de ingebrachte informatie gedaan. Mijn verweer was en is heel makkelijk te bewijzen, maar dat gebeurt gewoon niet. Uiteindelijk heeft de Raad wel gesteld, niet op basis van mijn informatie dus, maar van andere gegevens, dat het niet in het belang van het kind geacht dat hij omgang heeft met de vader. Je zou denken dat dit vast genoeg redenenen zijn voor een rechter om omgang te verbieden. Maar nee hoor, de rechter vindt dat er wederom een nieuw onderzoek moet komen. Hij vindt dat de vader is benadeeld, terwijl de vader al zovele verklaringen heeft afgelegd die continu verschillen en mijn verklaring van begin tot eind hetzelfde is gebleven. Nou, we zullen wel weer afwachten. Ik geef sowieso mijn zoon niet mee, want het kind wil niet en ik verraad hem niet daarin. Ook niet met al de gevolgen van dien, sancties, gevangenisstraf enz.

:: moeder met gevoel :: maandag 26 januari 2009 :: 13:59:08permalink

Hoi, ik wil jullie allemaal veel sterkte wensen, maar ik zit met het zelfde probleem!!! Ik heb een relatie gehad en daar is een kindje van gekomen. Toen ik nog zwanger was ben ik een paar keer op straat gezet, zelfs met 8 maanden zwanger. Stom dat ik was, ben ik telkens terug gegaan. In belang van mijn kind dacht ik: hij beloofde te veranderen en ik ben daar telkens in getrapt! Mijn ex heeft een drank- en drugsprobleem is heel erg agresief, als het niet in zijn straatje is. Hij heeft echt twee gezichten. Toen mijn kindje drie weken oud was heeft hij ons weer op straat gezet. Ik heb het toen nog één keer geprobeerd en toen heb ik besloten om niet meer terug te gaan, omdat niet goed voor mijn kindje was, die omgeving. Ik ben bij mijn ouders gaan wonen, want ik had niets. Toen mijn kindje ongeveer zes maanden was kwam er een brief vanwege een omgangsregeling. Ik schrok me rot. Mijn ex heeft een omgangsregeling gekregen van één keer in de 14 dagen, zondag van 8.00 uur tot 16.00 uur en als dat goed zou gaan zou dit worden uitgebreid naar een heel weekend. Mijn ex kwam mijn kind halen op een zondag en hij was onder invloed en agresief en hij zei tegen mij:"ik wil hem binnenkort een heel weekend." Ik heb die zondag mijn kindje meegegeven, maar ik was zo bang dat er wat zou gebeuren. Ik heb de daarop volgende maandag meteen advocaat gebeld en gezegd:"Hier werk ik niet meer aan mee, hij was onder invloed." Mijn ex kreeg dat te horen natuurlijk en was het daar niet mee eens. Hij is toen naar een openbare gelegenheid gekomen, waar ik verbleef met mijn ouders en mijn kindje. Hij haalde een pistool achter uit zijn broeksriem onder zijn t-shirt vandaan, pakte mij bij mijn keel en zette het pistool op mijn slaap en zei:"Jou schiet ik door je kop kutwijf en dan neem ik hem mee". Mijn vader schrok en zei: "Blijf van mijn dochter". Gelukkig kon ik weg komen, zodat het pistool niet meer op mijn hoofd was gericht. Toen richte hij naar mijn vader en zei:"Wat moet jij. Jou schiet ik ook zo door je kop". Mijn moeder wou vluchten met haar kleinkind. Dat zag hij en toen richtte hij naar mijn moeder die haar kleinkind vasthield, dus hij richtte het pistool op zijn eigen kind. Ik was opeens zo sterk dat ik mijn telefoon pakte en 112 belde, waar hij bij was. Hij schrok en vluchte. Ze hebben hem opgepakt en verhoord en hij is er voor veroordeeld: hij heeft twee jaar proeftijd en tien weken voorwaardelijk gehad. In die twee jaar is er nog een bedreiging met pistool geweest van hem en daarvoor is hij vrij gesproken. Ook andere dreigementen van hem naar mij toe, kon ik niet bewijzen, zoals mijn auto in brand steken en bekrassen en dreigkaarten en smsjes met een ander nummer en noem maar op. Maar goed, hij ging weer naar de rechter voor een omgangsregeling, en ja hoor die kreeg hij. Het was omgang onder toezicht. Deze heeft één keer plaatsgevonden en zelfs toen kon hij zich niet gedragen. Hij heeft deze omgangsregeling zelf afgeblazen want het was een begleide omgangsregeling en dat was niet naar zijn zin. Ik ben inmiddels gelukkig alweer twee jaar met een super man en die zorgt voor mijn kind alsof het zijn eigen kind is. Ik ben één jaar met hem getrouwd en wij hebben nu een normaal en stabiele omgeving voor mijn kindje. Toen mijn ex merkte dat ik ging trouwen is het weer begonnen. Hij stapte weer naar de rechter en hij kreeg hij wéér omgang, maar weer onder begleiding van het omgangshuis. Mijn kindje kent hem niet en ziet mijn man als zijn papa. Hij weet het niet beter meer. Maar ja, je moet meewerken, je hebt geen poot om op te staan. Ik ben van de week er geweest en er heeft omgang plaats gevonden. Mijn kindje werd meegenomen door een begeleidster en ik zag de angst in de ogen van mijn kindje. Hij zei nog: "Papa, mama wel wachten op mij" en werd gewoon meegetrokken. Toen de tijd om was zijn mijn man en ik hem gaan halen en volgens de begleidster was het zo goed gegaan. Maar we zaten nog niet in de auto en het begon al. Mijn kind zei dat wij stout waren en mijn ex en de begleidster waren zo lief. Hij beet mijn man in zijn nek en sloeg mij in mijn gezicht. Mijn kindje vertelde toen dat mijn ex had gezegd dat die andere papa stout was en dat hij die mocht bijten. Dat terwijl ik had aangegeven om mijn ex het woord papa nog niet laten gebruiken. Mijn ex heeft gezegd dat hij de papa is, en nu snapt mijn kindje het niet meer want hij is nog te klein om het allemaal uit te leggen. De begleidster zou continu bij hen blijven, en volgens mijn kindje was hij alleen met die meneer geweest. We hebben dus nu al na twee uurtjes onder begeleiding problemen. Ongelofelijk dat je een kind van drie jaar zo snel kun beinvloeden. Is dit nu ten goede van het kind? Ik ben bij de dokter geweest met mijn kind, en die zegt dat dit gedrag niet normaal is, dat daar iets is gebeurd en tegen de wil in van het kind. Hij slaapt slecht en wil bij ons in bed liggen, omdat ie bang is dat wij weg gaan. Mijn kindje vertelde ook dat hij verdrietig was en naar papa en mama wou en dat dat niet mocht. Na de bezoeken daar in het omgangshuis willen ze dat mijn ex een zelfstandige omgang krijgt, na alles wat hij heeft gedaan. Als ik hier niet aan meewerk word ik dader, en gaan ze een boete en wat dan ook nog doen, dus ik heb levenslang. Ik ga nu mijn verhaal stoppen kan nog wel uren schrijven, maar dit gaat wel over de veiligheid van mijn kind en het belang van een vader die er voor hem is: het woord papa moet je verdienen, dat krijg je niet zo maar hoor, ga er nu mee stoppen veel sterkte en succes, liefs

:: vechtentegendebierkaai :: vrijdag 16 januari 2009 :: 13:59:37permalink

Ik ben zelf jaren psychisch,lichamelijk en seksueel mishandeld door de vader van mijn kinderen, ook tijdens de zwangerschappen. Ook ik kon moeilijk weg: ik werd sociaal totaal geïsoleerd en constant in de gaten gehouden. Meneer deinsde er niet voor terug om met een pas geboren kindje te gooien. Als de kinderen huilden (en natuurlijk deden ze dit vaak), schudde hij ze door elkaar of wilde hij ze iets anders aandoen. Ik moest er telkens tussen springen. Ik heb herhaaldelijk signalen afgegeven naar consultatiebureau en huisarts, ook over verdenking van seksueel geweld. Zij zijn nu op miraculeuze wijze alle gegevens kwijt. Toen ik mijn kans zag, ben ik gevlucht. Na een week in een opvanghuis begon mijn oudste dochter (toen net drie jaar) dingen te vertellen en vóórdoen wat ze had meegemaakt, daar kreeg je braakneigingen van... In het bijzijn van de andere vrouwen en begeleiding begon ze zéér vreemd gedrag te vertonen. Ik zocht hulp voor haar en wilde aangifte doen, maar omdat ze nog zo jong was liep ik overal tegen een muur. Inmiddels heeft ze na zéér zwaar getraumatiseerd te zijn (geweest), een achterstand in emotionele ontwikkeling. Na twee jaar intensieve speltherapie te hebben gehad, ging het zachtjes aan beter. Na telkens van 'blijf' naar 'blijf' huizen verhuisd te zijn vanwege stalking en ernstige bedreiging, zelfs met politie erbij, kreeg ik eindelijk een eigen huisje. Hier vond meneer me natuurlijk wéér. In 2003 vond een zitting plaats vanwege omgangsregeling, waarbij tijdelijke omgang werd vast gelegd, bij wijze van proef en onder begeleiding. Heb je enig idee hóe je geïntimideerd wordt door instanties, om vooral maar mooi weer te spelen naar de kinderen? De omgang liep mis: mijn dochter mocht met begeleiding van vader naar de w.c. en miste daarna haar onderbroek. De jongste dochter, toen twee heeft een half uur gehuild en gekrijst in dat huis. Dat werd mij pas veel later verteld. Meneer stond ons bij aankomst al op te wachten en probeerde ons na afloop te volgen. Meneer gaf toen al aan dat de bezoeken niet genoeg waren en dat hij méér wilde. Hij stuurde zijn familie naar de school van de kinderen om ze op te halen, maar gelukkig zag ik dit eerder. Na terugval in gedrag van oudste dochter en hevige nachtmerries besloot ik na drie proefcontacten niet verder mee te werken en heb ik toen voorlopige vrijstelling gekregen voor beide dochters door hulp van jeugdzorg totdat ze uit therapie zou zijn. Veel bedreigingen en stalking later én een poging tot moord zijn we wéér verhuisd. Daarna heeft hij ons wéér gevonden. Wéér zijn er proefcontacten opgelegd. De kinderen worden op deze manier niet meer waard dan een proefkonijn. Hieruit bleek dat het niet alleen nog steeds té belastend is voor mij, maar ook voor de kinderen. De oudste kreeg last van nachtmerries en migraine aanvallen met hevige neusbloedingen en de jongste begon weer opnieuw met bedplassen. Ondertussen had meneer een knokploeg langs huisgestuurd en volgde een inbraak. Gelukkig waren wij niet thuis, maar ik hoorde het van buren. Het advies van de RvdK na die proefcontacten was: omgang ernstig bemoeilijkt, alléén onder strikte en professionele begeleiding mogelijk, ééns in de drie maanden. De uitspraak van de rechter: elke maand een hele middag alleen met vader, zonder toezicht. Ik ben in hoger beroep gegaan. Ik weet welk effect dat heeft op meneer en we zijn nu dus weer verhuisd. Zeven jaar verder en we zijn niets verder gekomen. Het argument rechtbank was: "het is toch een tijdje rustig geweest? Je moet hem een kans geven." God geeft mij de rust en de kracht om dóór te gaan.

:: Miniotaurus :: woensdag 7 januari 2009 :: 17:18:20permalink

Korte impressie hoe de "hulpverlening"in de praktijk bij ons te werk is gegaan Oftewel: Wraakaktie van corrupte ambtenaar! 1997 Getrouwd 1997 Dochter geboren 1999 Melding kinderarts aan huisarts 2000 Melding huisarts aan AMK, persoonlijk gesprek huisarts met verdachte (vader) erbij 2002 Melding politie in bijzijn en na ondervraging moeder door hoofd zedenpolitie 2002 Politie melding AMK, AMK sommeert moeder met kinderen uit huis te vertrekken 2003 Officiële scheiding 2005 Nieuwe relatie. Dochter komt met verwondingen thuis na weekendbezoek v(d)ader en zwijgt volledig over toedracht. Huisarts verwijst door naar kinderarts. Onderzoek in bijzijn forensisch arts. Monsters genomen en foto's gemaakt. Kinderarts doet melding bij het AMK. Hoofd zedenpolitie gebeld en uitgescholden, geemotioneerd door jarenlang voortdurend misbruik. Die is verbolgen en verhoort en intimideert moeder i.p.v. de zeer vermoedelijke d(v)ader. Volgens hem word de v(d)ader vals beschuldigd. Gynaecoloog constateert dat daar geen sprake van is, van ander mogelijkheden anders dan misbruik, maar dossier is al gesloten door hoofd zedenpolitie. V(d)ader niet eens verhoord. Moeder wel. Emotionele uitbarsting van moeder was aanleiding voor hem alle instanties tegen ons op te zetten. De dader deed een flinke duit in de zak met alleen maar leugens en onwaarschijnlijke verklaringen. AMK schrijft leugens letterlijk op als zijnde waarheid! Is niet meer te bereiken als ik ze daarmee confronteer en de kopieën opvraag. AMK schakelt de Raad in. Onderzoek wijst uit dat het heel goed gaat met de kinderen en er niets mis is met moeder of hen. Doorverwijzing naar vrijwillige hulpverlening i.v.m. door rechter opgelegde omgangsregeling. 2006 Huisarts constateert wederom verwondingen (puntbloedingen) 2006 Hertrouwd 2007 V(d)ader begint rechtsgang omdat (hij jaloers is) de omgang niet goed zou verlopen 2007 Rechter laat Raad onderzoek doen. Het gaat zeer goed met de kinderen en er is niets mis met het gezin waar ze wonen. Ze stellen dat de kinderen knel zitten tussen de ouderstrijd en vragen ots aan. OTS wordt opgelegd. Rapport staat vol verdraaiingen, directe en bewuste leugens (!) en er wordt inderdaad naar een conclusie toegeschreven (zo glad mogelijk en alles wat de zaak in een totaal ander daglicht zet volledig weggelaten). Dit ondanks uitgebreid psychiatrisch en psychologisch rapporten waarin staat dat er niets mis is met ons of de kinderen, maar wel met kwaliteit van de omgang met vader, zijn nieuwe vriendin en haar kinderen. De kinderen zijn (terecht) bang voor de v(d)ader. Dit blijkt ook uit uitgebreid onderzoek en tekeningen van de kinderen. Instanties leggen echter schuld bij moeder! Kopieën van tegenbewijzen raken "zoek" en worden (bewust) niet vermeld. 2007 Voogd instrueert v(d)ader hoe hij met de kinderen om moet gaan en de kinderen vinden het er alleen leuk als hij "normaal" doet. Dit komt NIET terug in zijn rapportage! 2007 Rechter keurt meer gevraagde omgang goed ondanks dat de kinderen dit niet willen. Advies Raad wordt terzijde gelegd (nb. kinderen zijn 11 en bijna 9). 2007 Voogd schrijft dat doelen niet of maar deels gehaald zijn met datum in de toekomst, n.l. de 6 maanden waarna ze de zaak herzien bij de Raad. Volgens de wet mag dan tot UHP (uithuisplaatsing) worden overgaan artikel 268 die volgt op 254 de ots! 2008 Hoger Beroep volgt nog. OTS. Voogd rapport: er zijn (ernstige) aanwijzingen, maar geen keiharde bewijzen. Het is in het belang van de kinderen om een goed contact met de vader te kunnen opbouwen en dat dit gegarandeerd word (terwijl de kinderen absoluut niet gedwongen willen worden erheen te gaan, als hij in hun woorden "niet normaal" doet.) Het word afgedaan als ouderstrijd en zelfs de vrijwillig gezochte hulp van een hele goede jeugdpsychiater word als negatief (!) uitgelegd in rapportage. Zelfs durven ze hun eigen plak en knipwerk in het rapport bij deze psychiater te zetten alsof dat zijn conclusie zou zijn! Dit terwijl deze psychiater een zeer uitgebreid onderzoek heeft gedaan en een zeer uitgebreid rapport heeft geschreven (met tekeningen en brieven van de kinderen erbij). Iedereen negeert het! Een nachtmerrie! Ik ben hertrouwd en we hebben nog 2 kinderen. Zowel in materiële als immateriële zin schort het ons aan niets. De kinderen zijn gezond, gelukkig, doen het goed op school, zijn beschaafd, mooi, aardig, behulpzaam etc. Toch hebben ze OTS, worden ze naar de v(d)ader gebracht omdat men geen keus heeft en toch kunnen ze zo maar uit huis geplaatst worden! Ik heb alle bewijzen, incl. kopieën artsen, meldingen, kopieën rapporten, geluidsopnames van de (schandalige) gesprekken bij de Raad. Mvrgr, miniotaurus

:: jane :: maandag 1 december 2008 :: 16:38:30permalink

En ik dacht jaren: zo, mijn ellende is voorbij? (althans je leert ermee leven) Even in het kort. Begin 2001 besloot ik weg tegaan bij mijn ex. Situatie werd ondragelijk in verband met geestelijke en lichamelijk geweld. Heel hoop vol ging ik ervan uit, kids hebben recht op beide ouders. Afijn, vond een huis en ben alleen met de kinderen en wat kleding opnieuw gestart. Vanaf dag één had mijn ex omgang met zijn kinderen en kon hun zien/halen wanneer hij wilde. Een weekend later kwam me ex mijn oudste halen (zoon, 9 jr toen), naar zijn dochters vroeg hij niet (toen 4 en 6jr). Mijn zoon is nooit meer terug gebracht. Ik heb gelijk alles ingeschakeld, politie, advocaat, RvdK etc. Maanden lang kon mijn ex zijn goddelijke gang gaan, hij kwam gepast en ongepast hier binnen zetten onder het mom van: zo, kan jij je zoon zien en ik zie mijn dochters? Van alles pakte hij aan om mij te bedreigen: dit ging via de telefoon, bij school, op de gekste tijden mij "controleren" dmv. telefoon of ineens hier in de straat staan. Ondertussen dreigen: ik niks, jij ook niks, ik maak je kapot noem maar op. Heel soms kwam hij zijn dochters halen en al die maanden zag ik mijn zoon van afstand bij het schoolplein. Ondanks dat er tussendoor meldingen waren gedaan van intimitatie, bedreigingen, huiselijk geweld en aangiftes, kreeg ik juni 2001 te horen wanneer onze eerste zitting zou zijn: eind oktober 2001! Juli 2001 werden de bedreigingen zo extreem dat ik uit angst en totale machteloosheid, weer zelf de RvdK benaderd heb en ze torpodeerde met faxen en telefoontjes en aangaf: "Willen jullie nu daadwerkelijk wachten tot het echt fout gaat? Die vent bedreigt me echt met de dood en zaken als "als ik denk me zoon terug te krijgen, dan zal hij er wel voor zorgen dat ik hem nooit meer zal zien of krijgen?"" Na 2 weken kwam er een reactie van Rvdk dat er begin oktober zou er een rechtzaak komen omtrent het feit dat de kinderen ondertoezicht gesteld zouden worden. Verdomme, wie moet er nu hier beschermd worden en wie zouden ze daadwerkelijk ondertoezicht moeten stellen? Kinderen waren/zijn de dupe van een ouder die zijn eigen regels bepaald, niemand die mij/de kinderen beschermd(e). Vele kennen dit, en ja, als toetje ga je de molen in van RvdK. Je wordt gehoord (verhoort, zo ervaar ik/wij het) Je krijgt nog een berisping van ik (moeders dus) zou oversite op alles reageren, want meneer (vader) is helemaal geen slechte man (hij zou zeer medewerkend zijn?) Afijn, begin oktober de zitting, niet dus, want meneer kwam niet opdagen. Afijn, eind oktober volgende zitting (betreffende omgangsregeling) meneer kwam weer niet opdagen? Eind december eindelijk een zitting betreffende ondertoezichtstelling. Conclusie: wij, ouders, konden niet communiceren. Mijn ex kreeg de gelegenheid een voorstel te doen, dat deed hij niet want hij had geen problemen. Ik stelde voor: laten we dan eens met een derde persoon om de tafel gaan zitten, dit kan en mag niet: kinderen hebben recht op beide ouders. Rechter vond goed voorstel dus werd er een plan de campagne opgemaakt en daarvan zouden we schriftelijk van op de hoogte gesteld worden. Ondertussen liep ook nog de zaak omgangsregeling en die werd naar februari 2002 verschoven. Tijdens de zitting kwam er niks concreets uit, want onze gesprekken waren nog niet opgestart. Ik had ook nog hierover niks gehoord. RvdK zou aanwezig zijn, maar was er ook weer eens niet: gevolg, werd opgeschoven. Weer na maanden wachten en diverse actie's van mijn advocaat en mijzelf (al de maanden nog steeds mijn oudste niet gezien of gesproken en de meiden maar zelden bij hun pa, die wel zijn goddelijke gang bleef gaan met mij te bedreigen etc.) Kwam er eind 2002 weer een zitting iin verband met ondertoezichtstelling. Helaas onze gesprekken met een bemiddelaar hadden nog steeds geen plaats gehad en op de vraag van waarom niet, richting RvdK werd er geen duidelijk antwoord gegeven waardoor er dus nu geeist werd door de rechter: aan de slag hiermee dit duurt veel te lang. Begin 2003 werd ik opgeroepen voor mijn eerste gesprek en zou er ook stapsgewijs omgang komen met mijn oudste onder begeleiding. Mijn gesprek heb ik gehad, mijn zoon nooit gesproken, gesprekken met mijn ex nooit gehad. In juni 2003 eindelijk weer een zitting, RvdK niet aanwezig, verslag van omgangshuis sloeg volgens de rechter nergens op. Er zat voor mij maar één ding op, omdat ook volgens de rechter al de instanties een steek hadden laten vallen: ik moest maar mijn zoon voor het gerechtslepen en vragen wat hij wilde, aangezien hij op korte termijn inmiddels de 12 jarige leeftijd zou bereiken! Mijn antwoord hierop was: "Nee, ik ga het probleem niet verschuiven naar mijn kind/kinderen. Kinderen moeten niet onderhanden genomen worden, maar hun pa." Mijn ex had alles, zelfs omgang met zijn dochters, maar zelf is hij al die jaren daar nalatig in geweest. Ruim 3 jaar vechten, alleen om omgang te krijgen en uit eindelijk toch met legen handen staan? Dan hebben we het nog niet eens over alimentatie gehad, want al die jaren heb ik zowel voor mezelf, als voor de kinderen nooit alimentatie gehad of is daar over gesproken. Omdat de kinderen volgens alle instanties prioriteit nr.1 was. De rechter vond mijn besluit heel moedig en heeft voor mijn oudste hier een melding over gedaan in de rapporten. Ik had gezworen: "Nooit meer deze ellende. Ik moet mijn geduld hebben, zodat mijn zoon ooit zelf komt vragen wat er is gebeurd. Ik wilde onder geen enkele voorwaarden de druk opvoeren richting mijn kinderen, want geloof me, dat hebben ze wel gehad en zo ervaren. Eén ding wist ik zeker: mijn ex zal nooit stoppen. Mijn ex is nooit gestopt. Het is wel een tijd rustiger geweest nadat hij besefte dat ik de handdoek in de ring had gegooid. Mijn zoon heb ik vanaf eind 2003 heel zelden gezien, Ik wist precies wanneer pa zijn pet goed stond, dan zag of ik hoorde ik me zoon. De omgang met zijn dochters waren/zijn minimaal. In 2005 heb ik voor mijn jongste dochter nog een poging gedaan om daar verbetering in te krijgen (zij mist hem zo en snapt het echt niet) waardoor alle hectiek van vooraf aan begon want volgens hem was het niet haar initiatief maar zat ik erachter. Hangend en wurgend hebben wij (de meiden en ik) ons er door heen geslagen, altijd heb ik mijn ex op een positieve manier besproken richting de kinderen. De oudste dochter die snapt het en heeft zich erbij neergelegd, maar de jongste kan er helemaal niks mee. Nu is het 2008 en de geschiedenis herhaald zich weer. Begin 2007 leerde ik mijn nieuwe vriend kennen (daarvoor steeds alleen geweest). Het ging heel goed en opeens, eind 2007, begon me ex weer, via msn kwam ik erachter dat me ex enorm mijn jongste zat op te stoken samen met zijn huidige vriendin. Dit alles ging steeds meer uit de hand lopen. Ineens mocht de jongste veel vaker komen (voor haar natuurlijk helemaal super), voor mij/ons een drama. Een tijdje dacht ik, puberteit totdat zij met verhalen en dingen thuis kwam dat ik dacht van: "huh, die wijsheid heb je niet zelf." Gevolg was zij ging zich enorm verzetten tegen mij en mijn huidige vriend (terwijl ze maanden lang helemaal verzot was op hem) en dreigde van: "ik ga bij me pa wonen. " Afijn dit alles is geescaleerd omdat mijn ex weer via de voordeur zijn gelijk kwam halen (incl. onze zoon, die had hij maar weer eens mee genomen) Ondertussen had ik al 112 gebeld, helaas zoals gewoonlijk zij waren te laat. Opnieuw krijgen wij met geweld te maken en zonder pardon had mijn ex de jongste meegenomen. Politie arriveerde en kon alleen maar eruit krijgen: me dochter wil ik terug, niet weer. Jullie moeten haar halen, hij heeft niet eens ouderlijkgezag over haar, alleen ik. Totaal ontredderd/machteloos en constant door mijn gedachten: de geschiedenis herhaalt zich weer. Mijn oudste dochter totaal over haar toeren :"Mam, de geschiedenis herhaald zich weer, krijgen we haar nog wel terug!" De politie maakte rapport op en zouden met mijn ex contacten. Mij werd geadviseerd even niks te doen gezien de situatie, zij zouden met mij contact opnemen. Uren later belden zij en vroegen heeft u al wat gehoord van uw dochter, nee was mijn antwoord, waarop hun opnieuw contact opnamen met mijn ex. Politie belde terug en vertelde: nu even zo laten, morgen ochtend bellen en verzoeken dat je dochter terug naar huis komt. Volgende dag zei mijn ex: "Nee, zij komt niet terug, je krijgt haar niet." Gelijk stappen ondernomen en ja, hoor: de geschiedenis herhaalde zich weer, het bekende kastje naar de muur verhaal. Einde van de 2e dag kon je me ondertussen opvegen en ben op hoge poten naar het politie buro gegaan en heb geeist:"Nu halen jullie mijn dochter." Eindelijk ze werden wakker, jeugdzaken werd erbij gehaald etc. en werd weer naar huis gestuurd met de mededeling wij gaan wel even bemiddelen? Ik wist wel beter.. en ja hoor, was nog niet thuis en kon terug naar het buro om aangifte doen van ontvoering, want me ex verleende geen medewerking. Op het moment dat ik richting buro was, heeft me ex zich bedacht en had haar alsnog naar het buro gebracht. Blij omdat me dochter terug is nu maar diep ongelukkig want dit hele verhaal krijgt een staart. Overal is er melding gedaan (opnieuw) Rvk heeft al gereageerd, jeugdzorg??? nog niet gehoord, maar schijnen ook een melding hebben gehad. Advocaat ingeschakeld die is nu alles aan het uitzoeken want het bizarre moet nog komen. Mijn ex zijn adres is onbekend? Zijn inkomsten, zijn onbekend. Terwijl hij de verzorgende ouder is over onze zoon, waar we wel beide ouderlijkgezag over hebben en Hoe moet ik ooit dit recht zetten, laat staan alimentatie opeisen, want niemand zit erop te wachten dat meneer weer opnieuw explodeert (ik en de kinderen zeker niet) Ik ben weer terug bij af. Kan heel die molen in, incl. de meiden. Met mijn zoon weet ik niet wat ze daarmee gaan doen en ja, ondanks alles ik laat me dochters nog steeds vrij in hun beslissing of ze nu wel of niet naar hun pa gaan, omdat ik vind dat zij recht hebben op beide ouders. Diep in mijn hart zeg ik, van mij hoef het niet meer, hij verdient jullie niet eens maar die beslissing is niet aan mij. Mijn ex doet alles over de rug van de kinderen en als hij het daar niet mee wint dan pakt hij mij, geestelijk en lichamelijk. Met angst in mijn hart denk ik: "Hoe gaat dit verder, hoever wordt dit opnieuw uitgespeeld!" Ondertussen loop ik met de kinderen bij een maatschappelijk werker. Rust hebben we weer een beetje maar ja, de molen draait nog niet op volle toeren. En het onveilige gevoel is weer in alle hevigheid aanwezig. Poeh... dit was mijn verhaal, staart volgt nog. Eén ding hoop ik oprecht (waarschijnlijk tegen beter weten in) dat er daadwerkelijk dingen veranderd zijn sinds 2001. Oja, heb één grote vraag... in hoe verre ben je verplicht om met jeugdzorg in zee te gaan? De advocaat adviseert overal je medewerking aan verlenen, ik ben daar nog niet gevoelsmatig overuit. Ik vind de RvdK al verschrikkelijk. Hoe kan ik me wapenen hierin zodat ik wel met beide voeten op de grond kan blijven staan want verzuipen wil ik echt niet meer. Tips zijn van harte welkom.

:: princess :: vrijdag 28 november 2008 :: 13:28:10permalink

Even in het kort. Na een moeizame relatie zijn mijn ex en ik al snel na de geboorte van ons kind uit elkaar gegaan. Hij heeft eerst geen omgangsregeling gehad. Nu sinds een jaar is de regeling (om het weekend een heel weekend bij zijn papa) door de rechter op papier gezet. Sinds kort weigert mijn ex zich aan de regeling te houden. Op de vrijdag in het weekend dat mijn zoon eigenlijk naar hem zal gaan belt mijn ex mij altijd op en vraagt hij of ik wegga. Als ik ja zeg dan komt hij mijn zoon niet halen om mij dwars te zitten, want dan kan ik niet weg en als ik de keer erna wijselijk nee zeg dan zegt hij: oh dan hoef ik hem ook niet te komen halen. Maar wel de dag erna hem alsnog opeisen. Ik wil de regeling stopzetten of voor elkaar krijgen dat hij zich eraan houdt. Het kan toch niet zo zijn dat hij mijn leven kan bepalen en dat ik geen afspraken meer kan maken omdat als hij erachter komt, hij zich niet aan de regeling houdt Mijn zoon weet niet waar hij aan toe is. Komt hij hem wel of niet halen? Begint hij mama weer uit te schelden, als papa hem uiteindelijk toch komt halen? Heb mijn advocaat gebeld en zij zegt de omgang is een recht en geen plicht hier in nederland. Wie heeft hier meer ervaring mee?

:: missvlinder2 :: donderdag 27 november 2008 :: 12:16:08permalink

Ik ben eindelijk verlost van mijn ex dacht. Hij ging bij zijn moeder wonen en zou mij met rust laten en dan verder kijken. Nu komt hij continu bij ons langs onder mom van de kinderen te bezoeken. Na bedtijd zelfs. Altijd heeft hij het over toekomstplannen, vraagt hij geld aan mij en betaald geen cent voor de kinderen. Onlangs begon hij tijdens zo'n bezoek agressief te worden. Ik zei dat hij moest weggaan. Ik ben naar badkamer gerend en me daar opgesloten. Hij zei: bel de politie dan. Dat deed ik. Politie kwam en hij deed de deur open. Hij hing een zielig verhaal op. Politie klopte aan de badkamerdeur en nam een verklaring op en mijn ex werd meegenomen door de politie. Helaas zei ik alleen dat hij niet weg wilde gaan. Ik had moeten zeggen water echt was gebeurd en dat hij mij al eerder had ingesloten in de woonkamer en me had bedreigd. Toen de politie langskwam om een handtekening van mij kwam halen, hoorde ik alleen maar: jullie zijn toch volwassenen, je moet een omgangsregeling treffen, dat is jouw taak. En ik maar zeggen dat hij onaangekondigd langs komt en niet alleen voor kinderen. Maar dat hij de relatie wilt herstellen, bijvoorbeeld door soms mij zomaar vast te grijpen, terwijl ik duidelijk laat merken dat ik daar geen behoefte aan heb en seksueel getinte opmerkingen maakt. Het ergst is dat hij het volgens mij leuk vindt, dat ik het vervelend vind. Ik wil hiermee kappen, maar die politie mensen nemen me dus niet serieus. Negen jaar ben ik met die kerel samen geweest. Hij heeft me meedere malen geslagen, me financieel beroofd en geestelijk kapot gemaakt. Maar de politie staat aan zijn kant. Wat nu? Ik weet me geen raad. Ik ben echt geen wraak aan het nemen: hij mag de kinderen altijd zien, zoveel hij maar wil, zolang hij niet aan mij komt. Maar iemand die in je bed kruipt wanneer je slaapt? Mijn kinderen houden van hun pa, maar ik dan?

:: con :: woensdag 26 november 2008 :: 12:34:08permalink

Verstoorde omgang Ruim 7 jaar geleden zijn we gescheiden. Vader vond via internet een leukere vrouw en verliet mij en de 2 kinderen waarvan de jongste bijna 1 jaar was. Na 3 maanden wilde hij terugkomen, omdat zijn nieuwe vriendin haar zoontje had mishandeld. Ik was er klaar mee: iemand die mij en de kinderen als grof vuil aan de kant zet is ons niet waard. De scheiding werd geregeld,we deelden ouderlijk gezag. De omgangsregeling was als volgt: oudste kind om de week het weekend, jongste kind dezelfde regeling na haar 2e levensjaar, hij mocht ten allertijden de jongste bezoeken,maar heeft hier nooit gebruik van gemaakt. Omdat ik wegens handicap niet werk en altijd al de zorg over de kinderen had,verbleven ze dus het merendeel bij mij. Als vader de kinderen vaker of tussentijds wilde hebben was dit geen probleem. Na 3 jaar wilde hij de hoofdverblijfplaats van oudste wijzigen naar hem toe. Dit is door de rechtbank afgewezen. Zonder mijn weten had hij zoon meegenomen naar een jeugdpsycholoog en rapport op laten maken. Dit rapport was niet rechtsgeldig. Daarnaast voorzag de rechter dat hierbij de moeder buiten spel werd gezet en besloot dat de kinderen samen op moesten groeien. Wel kreeg vader uitgebreide omgangsregeling, die we al via mediator hadden geregeld, bijna week op week af. Verleden jaar, dus 6 jaar na scheiding wilde hij ineens co-ouderschap. Ik gaf aan dit niet te willen,omdat ik altijd tijd voor de kinderen heb en hij en zijn (inmiddels) vrouw werken en onze onderlinge verstandshouding niet geschikt is voor co-ouderschap. Daarnaast is er al bijna een omgangsregeling alszijnde co-ouderschap op 2 dagen na, maar bij co-ouderschap hoeft hij geen kinderalimentatie te betalen. Vader start wederom een rechtzaak op: ditmaal wil hij de hoofdverblijfplaats wijzigen voor beide kinderen naar hem toe. Inmiddels heeft hij de kinderen medegedeeld dat moeder meewerkt aan co-ouderschap, als ik dit bestrijd zeggen de kinderen dat moeder liegt. Na een operatie van mij, waarbij de kinderen bij vader verblijven, krijg ik een brief van mijn zoon dat hij geen contact meer met me wil en bij vader blijft wonen, omdat hij 13 jaar is en zelf mag bepalen waar hij wil wonen volgens vader. De kinderen worden bestookt met negativiteit over moeder. De conclusie van de rechtbank: loyaliteitsprobleem, moet via mediator opgelost worden. Mijn dochter is inmiddels weer bij mij en gaat om de week naar vader. Na 3 maanden mediation stop ik deze, omdat er eenzijdig van vader meer conflicten ontstaan dan opgelost worden. Een bemiddelingsprocedure van politie om mijn zoon weer in contact met moeder te brengen word door vader tegengehouden. BJZ word ingeschakeld, doordat vader zoveel negativiteit over moeder verteld krijgen zij de indruk dat ik de kinderen mishandeld heb, omdat ik conflictvermijdend ben werkt dit in mijn nadeel. Ik weerleg alle negatieve beelden over mij, beargumenteer ze en ze komen erachter dat ik helemaal niet zo ben als vader mij beschrijft, maar het blijft het verhaal van de ene ouder naar de ander. Wel wordt de disloyaliteit van zoon naar moeder de vader aangerekend,maar hiermee heb ik mijn zoon niet terug. We zijn nu 6 maanden verder, nog steeds geen herstelcontact tussen moeder en zoon, hetgeen volgens de rechter zo spoedig mogelijk moest. Ik mail mijn zoon maar krijg of geen reactie terug of hatelijke mails,dus stop ik hiermee omdat het mij pijn doet. Onmacht,pijn,verdriet hoe nu verder? Begin volgend jaar doet de rechter een uitspraak. In de tussentijd zijn er gesprekken bij BJZ. Wat de uitspraak zal zijn? Als ik zwart op wit toestemming geef dat zoon bij vader mag wonen kan het contact hersteld worden zegt vader, maar wie zegt dat zoon dit doet na al de negativiteit. Heeft iemand ervaring hiermee? Hoe kan ik het contact herstellen? Wat zijn mijn kansen met betrekking tot de rechterlijke uitspraak? groet con

:: Kate :: dinsdag 18 november 2008 :: 10:26:14permalink

Zoveel herkenning wat ik lees in voorgaande verhalen. Ik schrik ervan dat ik echt niet de enige ben in mijn strijd. Het is nu al ruim 4 jaar een strijd om voor de veiligheid van mijn kind op te komen. Toen mijn dochtertje geboren werd, ging het al mis. Hij had een drank- en drugsprobleem en dat zorgde voor veel ellende en financiele problemen. Een half jaar na de scheiding en veel gestalk en psychische mishandeling, kwamen we erachter dat mijn dochtertje mishandeld en misbruikt werd. Maar omdat de zaak nog liep en er nog geen rechtelijke uitslag was moest ze er toch heen van de rechter, want hij zou het nu wel uit zijn hoofd laten om nog wat te doen. Snapt een rechter nou niet dat het een levenspatroon is van zo'n man.....en dat dat niet zomaar stopt. In het belang van het kind moet ze er gewoon heen. Vanwege de nieuwe vriendin met haar twee kinderen ging ik akkoord met de omgangsregeling, heel rustig aan en opgebouwd met eerst een tussenthuis en daarna weer gewoon bij hem. Want zijn nieuwe vriendin zou toch wel opletten, haar kinderen waren er ook. Rechtelijk was het niet te bewijzen. Ondanks alle signalen op school en bij ouders van vriendinnetjes en daardoor vele meldingen bij het AMK werd er besloten dat ik het maar wilde geloven, en dat ik een gestoorde wraakzuchtige ex was. De signalen die van het kleien van piemels op school naar sexueel getinte spelletjes en opmerkingen van een kind van 4 vonden ze toch dat er niks aan de hand was. Je ligt natuurlijk ook niet met een cameraploeg klaar om zoiets vast te leggen, dus tja mevrouw, het is toch belangrijk dat het kind dr vader leert kennen. Alsof ze nu nog geen ervaring genoeg heeft met alle ellende van hem. In het belang van het kind moet er omgang zijn. Na een jaar kwam de toenmalige nieuwe vriendin, die al een half jaar bij hem weg was vanwege dezelfde problemen, met haar verhaal. Ze had haar mond moeten houden en werd bedreigd als ze dit wel deed. Ook haar kinderen begonnen na een half jaar te praten over de mishandelingen en misbruik van hem. Weer een nieuwe rechtzaak werd gestart, dit keer door haar, maar weer werd het geseponeerd. Dit omdat de tijdslijn niet zou kloppen van het verhaal en de kinderen wellicht samen hebben gespannen. Haar kinderen zijn zwaar getraumatiseerd, maar haar geluk is dat het niet zijn kinderen zijn, dus hoeven ze hem nooit meer te zien. Gelijk heb ik de omgang weer gestopt, maar er volgde al gauw kortgedingen en ik werd gedwongen om mee te werken met een omgang, wat ik niet deed. Ruim 2000 euro per maand als ik niet meewerkte. Het gevolg is grote dwangsommen die nu zijn opgelopen tot 20 duizenden euro's. Waarvoor ik nu een schuldsanering in ga. Vluchten kost geld, en door dit hele gebeuren kon ik niet mijn vaste lasten meer betalen. Ondertussen heb ik zelf een OTS aangevraagd en is er een omgang met toezicht van een voogd. Ik had geen keuze, de beslagleggingen op onze meubeltjes en bankrekeningen gingen in rap tempo achterelkaar door. Allemaal in het belang van het kind. Jeugdzorg vind dat haar vader recht heeft om zijn kind te zien, en dit moet een doel hebben om langzamerhand weer ernaar toe te werken dat ze er weer heen moet. In het belang van het kind. Ondanks de gedragsproblemen die mijn dochter heeft, en de angst voor haar vader, word niet geluisterd naar het kind. Nee, het is nu zover dat ik elke week een medewerker van jeugdzorg over de vloer krijg om te kijken of ik mijn kind wel goed opvoed. Want ik moet mijn kind steunen en aanmoedigen om naar haar vader te gaan, anders ben ik een slechte moeder. En in het belang van het kind moeten ze natuurlijk wel weten dat ik het goed doe. Gelukkig zien ze dat ik verder een hele goede moeder ben en ik krijg daar dan ook de nodige complimenten over hoe ik het met mijn kind aanpak, maar we moeten toch het verleden achter ons laten en werken aan een toekomst met een omgang met vader. In het belang van het kind. Het recht zit erg krom in elkaar, ze doen hun werk niet goed en dat zorgt ervoor dat er wekelijks, wat, dagelijks in de kranten staat dat er weer een gezinsdrama ergens heeft afgespeeld. Omdat ze niet willen luisteren en naar hun regeltjes moeten werken, en dat is er maar één; de vader heeft recht op het kind en de rest moet wijken en hun mond houden. In het belang van het kind. De kinderen, nu van 7 tot 10 jaar, hebben destijds samengespannen en hebben dit allemaal uit hun duim gezogen, aldus jeugdzorg en rechterlijk Nederland. Gewoon voor de leuk. Nou je kan mij niet wijsmaken dat een kind van destijds 3, 4 en 7 dit kunnen verzinnen. En wat nu? Geen idee. Machteloos en ondertussen ook moe van alle ellende weet ik het even niet meer. Weet je wat ik het ergste van alles nog vind, dat hij nu nog een vergoeding krijgt voor wat hij aangericht heeft. Ja, laten we hem belonen met zijn daden in plaats van eens actie te ondernemen en hem te straffen. Laten we de moeder die voor haar kind moet zorgen straffen. Want dat is gerechtigheid. Want dat is zeker in het belang van het kind. Ongelofelijk dat dit kan in deze tijd. Waar het schering en inslag is met mishandelingen en misbruik en huiselijk geweld dat er nog niets aan gedaan word.

:: Puck :: vrijdag 24 oktober 2008 :: 11:09:44permalink

Wij (mijn zoon en ik) zijn tijdens mijn korte huwelijk (2 jaar bij elkaar wonend) door mijn ex emotioneel en fysiek mishandeld. Wij hebben tijdens ons huwelijk vrij snel een dochter gekregen. Ze is nu een peuter. En ik had zelf nog een tienerzoon. Ik heb bijvoorbeeld tijdens mijn zwangerschap een kussen op mijn hoofd gehad van hem om mij te stikken en een aantal keren zijn handen om mijn nek gehad. Mijn ex heeft namelijk een alcohol (en drugs)probleem en kon hier erg vervelend van reageren. Mijn ex heeft mijn dochter, als baby, onbeheerd op het terras laten staan in de kinderwagen en haar 's nachts onder invloed uit haar bedje gehaald en mee willen nemen in de auto. Ik was altijd bang dat wanneer hij gedronken had dat hij te onvoorzichtig zou zijn met haar of weer vervelend zou gaan doen naar mij toe. Omdat emotionele mishandeling heel subtiel is heeft het een tijd geduurd voordat ik er voor mezelf achter kwam dat ik wel degelijk mishandeld werd. En ook omdat je door het respectloze gedrag van je ex weleens een enkele keer iets terug gedaan hebt en dit ook tegen je gebruikt wordt, voel je je schuldig en duurt het nog langer om tot die erkenning te komen. Er is door de rechter gewoon een standaard omgang uitgesproken, omdat het niet recent genoeg is wat hij mijn dochter wat heeft aangedaan en men wijt de problemen doodgewoon toe aan onze slechte relatie (en dus dat ik met andere woorden medeverantwoordelijk voor ben geweest)! Terwijl de hele voorgeschiedenis van mijn ex getuigt van dezelfde soort destructie en van het in- en uitlopen van de hulpverlening, waar hij steeds maar weer voor wegloopt! Maar men weigert onderzoek naar hem te doen vanuit de Raad voor Kinderbescherming. Omdat ik mede door de situatie met mijn ex ook problemen heb gekregen met het gedrag van mijn puberzoon ben ik naar Bureau Jeugdzorg gestapt. Er ligt wel een goed rapport bij de Raad voor Kinderbescherming betreffende mijn zoon over de mishandeling van mijn ex. Ik ga dit proberen te gebruiken in de rechtsgang over mijn dochter, al vermoed ik echter dat ze wel weer zullen redeneren dat dit apart van elkaar staande zaken zijn: mishandeling van uw zoon betekent nog niet dat hij uw dochter wat aan gaat doen. Ik ben er nooit op uit geweest het vaderschap van mijn ex volledig te ontnemen, ondanks dat hij het omgangshuis (en verdere omgang onder begeleiding van mijn vader bijvoorbeeld) en mediation weigert. Maar ik wil dit wel afgebakend hebben binnen bepaalde grenzen en met het toezicht van instanties. En absoluut niet de nachten! Maar dit blijkt onmogelijk te zijn. Het moet eerst al fout gegaan zijn voordat men ingrijpt. Zonder die nachten kan ik zicht houden op de situatie en als het misgaat direct ingrijpen. Maar omdat de standaard omgang ook de nachten inhoud is het juridisch gezien erg moeilijk daar op uit te komen! De rechten van een vader gaan zeker uit boven het belang van het een kind, is mijn ervaring!

:: iemand die genoeg heeft van de rechtsgang :: woensdag 8 oktober 2008 :: 13:02:16permalink

Hallo, Hierbij mijn verhaal. Ingezonden: 8 oktober 13:02 Hallo, hierbij mijn verhaal/ Na jarenlang samen met mijn kinderen slachtoffer te zijn geweest van huiselijk geweld in zijn zwaarste vorm (fysiek, geestelijk en ik ook seksueel), zijn we uit huis gevlucht vanwege ernstige doodsbedreigingen. De opluchting daar weg te zijn was echter voor zowel mijn twee dochtertjes als voor mij van korte duur. Ik stuitte meteen al op een muur bij het politiebureau toen ik aangifte wilde doen. "Mevrouw, u kunt beter geen aangifte doen, want dat is wel erg slecht voor de relatie", kreeg ik daar te horen. Toen ik de aangifte toch door wilde zetten, werd morrend de aangifte opgenomen, met een verwijt aan mij dat ze nu ook nog mijn (ex) man op het bureau moesten ontbieden. Uiteindelijk hij heeft nooit op het bureau hoeven te komen: ze hebben de aangifte zeker opgegeten of iets dergelijks. Mijn ex heeft alles geprobeerd om mij het leven nog zuurder te maken, bijvoorbeeld door me te stalken. Zo reed hij als een bezetene achter me aan op de snelweg en heb ik een nieuw mobieltje moeten kopen, want overal waar ik was kreeg ik nare, intimiderende sms-en die me compleet van mijn stuk brachten. Ik woonde samen met de kinderen bij mijn ouders, maar elke dag verscheen hij daar in de straat. Mijn spullen mocht ik niet hebben, het huis was ik kwijt. Hij bedreigde en intimideerde me, maar bij de rechtbank speelde hij de bezorgde, betrokken ouder. Zo betrokken was hij dat hij zich op school, nadat we uit elkaar waren nog moest voorstellen bij de juffen, want die hadden hem nog nooit gezien daar. En zo betrokken dat hij daar zo tekeer is gegaan dat één van de juffen onder haar bureau met de deur op slot in angst heeft af zitten wachten totdat hij weer weg ging. Ik heb uiteindelijk een boekwerk (ter dikte van de bijbel) aan verklaringen ingeleverd bij de rechtbank. Tot mijn grote verbazing had de rechter ze wel gelezen maar vroeg me:"Denkt U ook niet, gezien zijn nare jeugd, dat hij waarschijnlijk zich niet anders weet te gedragen?" Wat moet je daar nu op zeggen? Uiteindelijk kwamen we er dus zo niet uit en werd door de rechter mediation ingesteld. Afschuwelijk om met iemand die je jarenlang zo heeft mishandeld om te tafel te moeten zitten en overal de schuld van te krijgen, want hij had volgens eigen zeggen nooit iets verkeerd gedaan. Er is nog een gesprek geweest tussen hem, mijn oudste dochter en de mediator. De mediator verklaarde na dat gesprek dat ook zij zich niet aan de indruk kon onttrekken, dat er wel degelijk veel geweld gebruikt was tijdens het huwelijk, ook naar de kinderen toe. Ze sprak hem erop aan dat dat natuurlijk echt niet kon. Waarop hij zei dat zoiets inderdaad niet kon, daarbij ontkende hij overigens wel dat dat ooit gebeurd was. Daarna was de lucht helemaal geklaard volgens de mediator en zou er niets meeri in de weg staan om een omgangsregeling vast te stellen. Als ik daar niet mee in stemde ging de zaak weer terug naar de rechter en zou ik worden weggezet als ouder die de omgangsregeling frustreerde, waarop de rechter het recht zou hebben om de kinderen bij mij weg te halen en helemaal aan mijn ex toe te wijzen. Met de rug tegen de muur kon ik dus niets meer doen. Er is een omgangsregeling gestart, dat die niet goed is verlopen, dat hoef ik denk ik niet meer te vermelden. De oudste liet daar al snel weten niets met hem te maken te willen hebben. Dit kwam hem helemaal niet goed uit in zijn zucht naar het idee scheppen dat hij de volmaaktheid zelve was en alles altijd aan een anders lag: zij hoefde dus niet meer bij hem te komen. De jongste was (en is) erg bang voor haar vader en durft dat niet rechtstreeks te zeggen, wel heeft ze, toch dapper als ze is, aangegeven niet meer alleen met hem te willen zijn, waardoor we nu al jarenlang een regeling hebben dat hij haar ziet waar ik bij ben. Voor zowel mijn dochter als ik is dit emotioneel gezien ontzettend zwaar. Verdere aanvulling op deze man is dat hij geen vrienden heeft, collega's graag verlinkt, zijn hele familie (met uitzondering van zijn moeder) zich tegen hem gekeerd heeft, omdat hij met hen ook iets gedaan heeft. En dat hij vervolgens nu weer in scheiding ligt (weer twee nieuwe kids in het spel) en daar ook weer op oorlogspad is. Ik voel me, als moeder en burger van Nederland, ontzettend in de steek gelaten door het Nederlandse rechtssysteem. Ze hebben de mond vol over huiselijk geweld, maar komen totaal niet meer goede oplossingen. Zeker niet voor vrouwen met kinderen. Want die zijn nu niet in staat om hun kinderen te beschermen. Ze kunnen in het huidige systeem niet eens meer van hun belager scheiden, want dat betekent dat ze helemaal niet meer in staat zijn hun kinderen te beschermen tegen de terreur van de biologische vader. Ik denk dat de mensen in politiek Den Haag eens wakker moeten worden uit het sprookje dat alle ouders goede ouders zijn en dat er alleen maar gescheiden wordt omdat ouders het niet zo leuk meer met elkaar vinden. De problematiek is zoveel groter dan dat. Zoveel verdrietige verhalen, zoveel inmiddels volwassenen die uiteindelijk dolgelukkig waren dat ze hun mishandelende ouder eindelijk de rug toe konden keren, maar helaas wel met de nodige psychische gevolgen, wat voorkomen had kunnen worden met een ander rechtsysteem. Een systeem die niet vanzelf uitgaat van de geschiktheid van een ouder ook al wijzen alle bewijzen een andere richting uit. Het is de hoogste tijd om wakker te worden en dit probleem voor eens en altijd aan te pakken! Voor de moeders, maar in eerste plaats ook zeker voor de kinderen!

:: sharon :: zondag 5 oktober 2008 :: 21:33:31permalink

Hallo, Ik ben een moeder van een peutertje. Mijn ex en ik zijn vlak na de geboorte uit elkaar gegaan, maar al tijdens de zwangerschap ging het mis: hij deed helemaal niks voor de voorbereiding van de komst van de baby, is vreemd gegaan tijdens de zwangerschap, ik betaalde alles, maar het bleek nadat hij weg was dat hij wel allerlei dingen voor zichzelf op mijn naam heeft besteld. Omdat ik niks aan kan tonen, ben ik in de schuldsanering geraakt. Toen we uit elkaar zijn gegaan, is hij daarna nog twee maanden bijna elke week geweest, daarna is hij na een heftige ruzie maandenlang weg gebleven. Ik was ondertussen al erg bang voor hem geworden, omdat hij heeft me al eerder een paar keer geslagen had, en die laatste keer ook. Hij heeft me toen ook in het bijzijn van mijn kindje, met mijn hoofd tegen de box aangebeukt. Ik heb hem toen verzocht om weg te gaan, maar hij wilde niet. Ik was erg woedend, maar kon niks laten blijken omdat ons kindje nog van angst naar mij keek, als of het wilde schreeuwen: hou op, hou op. Verschrikkelijk was het. Uiteindelijk is hij is weg gegaan. Ik kon hem daarna bellen wat ik wilde: ik vond namelijk dat de kleine meid ook hem nodig had en wilde goede afspraken daarover maken. Maar hij wilde niet komen en me niet spreken, als ik niet met de relatie wilde doorgaan. Dat wilde ik niet en dus zag en sprak ik hem niet. Na ongeveer een half jaar kreeg ik een brief van de rechtbank dat er een zitting zou zijn voor de omgang. Ik schrok me dood en de grond zakte even onder me vandaan. Je weet niet wat je over komt. Je kent dit allemaal niet, dus weet niet wat je te wachten staat. Na drie rechtszaken moest het kindje daar blijven slapen. Het ging helemaal niet goed. Als het kind thuis kwam, was het niet meer in bed te krijgen. Ik kon er zeven keer per nacht uit. Ik was anderhalve week bezig om mijn kind op de rails te krijgen. Als we net weer op de goede weg waren, was het tijd om weer te slapen daar en begon het weer van voor af aan. Na ruim een jaar heb ik een nieuwe vriend gekregen en een jaar later zijn we getrouwd. Binnenkort krijgen we een kleintje erbij. Op advies van de kinderbescherming heeft de rechter ondertussen besloten dat het kind elke week een dag naar de vader moet. Het kind is sinds de omgang is opgevoerd helemaal niet meer in de hand te houden, vooral als het net terug is. Het kind is nu drie: mijn huidige man en ik worden geschopt, geslagen en uitgescholden (het gaat echt om dingen als 'kankerhoer', dus iets dat een driejarige niet zomaar oppikt). Daarnaast wordt het kindje ook lichamelijk slecht verzorgd: ruikt naar urine, dus wordt ook niet of slecht gewassen en verschoond. Binnenkort hebben we de zoveelste rechtszaak en ik word er niet goed van, van dat getouw trek. Echt, houdt het dan nooit op? Vandaag heeft de vader ook weer stennis lopen maken (tijdens overdragen van kindje) en ik was erg bang weer. En inderdaad, wat iedereen al zegt, niemand kan hier antwoord op geven, wat ik er bijvoorbeeld aan kan doen, want bewijzen maken en verzamelen helpt ook niet, die wil de rechter niet eens zien. Ik ben in ieder geval erg kapot hiervan: moe, op en machteloos!

:: metalmoeder :: zaterdag 27 september 2008 :: 10:16:42permalink

Ik ben 8 jaar geleden bij mijn ex vandaan gevlucht wegens geestelijke en lichamelijke mishandeling. De kids (2, nu 13 en 10) leefden er tussen in. Ik ben met ze naar het politieburo gegaan en van daaruit naar een opvang voor mishandelde vrouwen. Het was een vreselijke ervaring, want ze waren net opgestart: er was nog geen hulpverlening aanwezig, geen ontspanning, geen therapie, geen ruimte voor de kids om te spelen en het eten was te weinig en zeer slecht. Ik ben vandaar uit, uit nood bij mijn moeder gaan wonen. Maar daar hield ik het ook niet uit. Ik heb met veel geluk een eigen huisje gekregen na een paar maanden en vanaf die tijd begonnen de problemen weer opnieuw met mijn ex. Hij bleef dreigen, maar ook wraak nemen op me, doormiddel van de kids: hij mishandelde de kids tijdens de omgang, in plaats van mij. Ik ben nu al 8 jaar in gevecht met instanties. De oudste woont uit nu uit huis(ernstig gehandicapt). De jongste is sinds kort uit huis geplaats, omdat het kind zulke angst heeft ontwikkeld voor zijn vader (reactieve hechtingsstoornis), dat ik hem niet meer zelfstandig op kon voeden. De oudste heeft nog steeds omgang en wordt bedreigd door mijn ex en tegen mij opgezet. De andere niet meer. Ik heb pas een rechtzaak gehad en werd daar verschrikkelijk de grond in geboord. Als alles zo verloopt als de Raad van de Kinderbescherming het wil, moeten allebei de kids weer hun vader zien. Ik voel me machteloos, verdrietig, boos en opstandig, dat dat kan hier in Nederland.

:: klavertje :: maandag 15 september 2008 :: 15:59:12permalink

Moeder van dochter, net kleuterleeftijd, met de gebruikelijke omgangsregeling met ex-partner van om het weekend en daarnaast één dag doordeweeks aansluitend op omgangsweekend. Omgang wordt nagekomen door mij ondanks dat ex af en toe helemaal de weg kwijt is (politierapport), mij heeft geslagen met dochter in mijn armen en wij op straat zijn gevallen (onvoldoende bewijs). Ik werk mee, heb een fulltime baan om het hoofd boven water te houden, ontvang geen alimentatie. Contact met dochter en vader staat voorop en zolang er goed voor haar door hem wordt gezorgd, zet ik mijn gevoelens opzij. Hij heeft sinds uiteengaan, bijna drie jaar geleden, nog steeds geen eigen woonruimte en woont bij zijn moeder in een huis, met alleen een eigen slaapkamer. Ik heb om de week een weekendje voor mezelf, dus ben er best bij gebaat als de omgang goed loopt. Nu komt mijn dochter al 2x thuis dat pappa met zijn vinger in haar plasser gaat en aan zijn vinger likt. Ik ben vandaag naar huisarts en 1e hulp geweest, kinderarts. Fysiek is er geen bewijs, maar ik neem mijn dochters uitspraak serieus. Ook de kinderarts gaf aan dat het verstandig is haar uiting serieus te nemen. Hoe nu verder als ik alle verhalen lees, met zoveel leed en teleurstelling? Ik heb ook een dwangsom opgelegd gekregen, als ik de omgang zou stoppen. Ik wil niet dat mijn dochter - die overigens in haar doen en laten heel vrolijk is - deze handelingen ondergaat. Ik wil dat het stopt. Heeft iemand advies??

:: Knokkende moeder :: donderdag 11 september 2008 :: 14:57:24permalink

Ik ben nu een aantal jaar gescheiden en heb 2 minderjarige jongens. De reden van mijn scheiding was het zeer agressieve gedrag van mijn toenmalige man én zijn buitenechtelijke 'uitstapjes'. Toen is de ellende begonnen: ik nam mijn kinderen in bescherming omdat hij erg agressief kon zijn, dus bleef me voorhouden dat de bezoekregeling echt niet meer mocht worden dan 1 dag in de 2 weken, want wilde ze thuis in bed laten slapen. Na een hoop gesteggel en mediation, hebben we uiteindelijk een bezoekregeling van 1 zaterdag per 2 weken op papier gekregen. Regelmatig kwam mijn ex de kinderen niet eens halen, maar als hij ze al kwam halen was hij niet eens geinteresseerd in nieuwtjes van de kids. Het was kids inladen en wegwezen. Steeds meer kreeg ik het vermoeden dat er iets speelde: de kids kwamen vaak verdwaasd thuis en waren de dagen erna onhandelbaar; de jongste droeg nog een luier en kwam vaak met dezelfde luier weer thuis; ik had dagen nodig om de kids weer vertrouwen en rust te geven en om de billetjes van de jongste te genezen. Er zijn zelfs keren bij geweest dat hij ze niet naar huis bracht, één keer kwam hij ze 7 uur te laat thuis brengen. Je wordt dan knettergek en de politie doet helemaal niets! Niemand wist waar hij was, ik had zijn adres niet, want dat was zijn grootst bewaarde geheim (dit heeft hij later van de mediator wel moeten geven). Na een tijd begon de oudste steeds te spugen een dag voordat hij naar zijn vader moest. Eerst legde ik die link niet, maar later dacht ik dat heeft met die bezoekjes te maken, maar tegen mij durfde hij gewoon niets te zeggen. Uiteindelijk wilde de huisarts met hem praten en daar begon mijn oudste te vertellen dat hij en zijn (toen 2 jaar oude) broertje werden geslagen en geschopt! Met de huisarts had ik toen afgesproken dat ik met mijn ex een gesprek zou aangaan, maar zonder beschuldigingen, dus ik deed dat. Ik vroeg aan hem of hij een vermoeden had waarom de oudste steeds zo ziek was en dat hij met de huisarts had gesproken. Natuurlijk wist hij van niets en ik sprak met hem af dat hij voortaan maar een paar dagen van te voren moest bellen en het de kids zelf moest vragen of ze wilde komen, daar stemde hij mee in. Ik dacht hier goed aan te hebben gedaan, ik gaf hem nog een kans en hij wist nu dat er op hem werd gelet en ik gaf de kids een kans door hun vertrouwen hiermee terug te krijgen. Wij hebben hem na dat gesprek nooit meer gezien of gehoord, geen telefoontje, geen brief, geen alimentatie, niets! Het is nu 3 jaar later, het gaat geweldig met de kids, ik ben inmiddels hertrouwd en de kids zien mijn nieuwe man als vader, kortom een heel gelukkig gezin die gelukkig een nieuwe start hebben gekregen. Nou dus niet! Omdat ik tegen problemen aanliep wat ID-kaart en schoolkeuze etc. betreft waar mijn ex ook voor moet tekenen, omdat we nog steeds gezamelijk gezag hebben, maar hij steeds onvindbaar is, dacht ik een gezagswijziging aan te vragen. Ik ben afgelopen week naar de rechtbank geweest en, jawel, met had hem kunnen vinden en was er zowaar. Ik stapte in een nachtmerrie: de rechter vond namelijk dat vader zijn rechten nog niet helemaal verspeeld had en dus moest er zo snel mogelijk weer omgang komen! Bijna 3 jaar van de aardbol verdwenen te zijn, nooit meer iets laten horen, je kids ongenadig geslagen, geen kinderalimentatie betaald en dan je rechten nog niet verspeeld? Kortom, het komt erop neer dat ik voor een gezagswijziging naar de rechtbank ging en in plaats daarvan met een opgelegde begeleide omgangsregeling naar huis ging. Kon ik de kids gaan vertellen dat hij hen een uurtje per 3 weken wil zien in een muffig hokje bij jeugdzorg! Jeugdzorg moet dan een rapport opstellen, waaruit zal moeten blijken wat de volgende stappen moeten zijn. Dan mag ik toch hopen dat die zogenaamde 'professionele' mensen mijn ex zullen doorzien, want laten we wel wezen, 1 uurtje in de 3 weken kun je makkelijk toneel spelen en de perfecte vader uithangen. De oudste vertelde ik gisteren dat mijn ex wel eens kon gaan bellen. Hij zei: "die wil ik niet spreken, maar als jij hem aan de telefoon hebt dan kan hij mij horen he, en hij heeft toch zeker geen sleutel van ons huis hè mama"?. De rechter gaf mijn ex zelfs het advies mee dat hij zich maar zo snel mogelijk bekend moest gaan maken bij zijn kinderen d.m.v. brieven of kadootjes. Dat is dus gewoon advies om je kinderen om te kopen! Ik sta met mijn rug tegen de muur, als ik niet meewerk ben ik in hun ogen de boeman, maar als ik wel meewerk betekent dat voor mijn kinderen: nachtmerries, spugen, woedeaanvallen, angsten, depressies, ik weet het niet meer. Wat moet er ooit nog van mijn kinderen terecht komen? Mijn ex is zeer agressief en heeft daarvoor ook bij psychiaters gelopen; allemaal dingen die aantoonbaar zijn. De kinderen hebben recht op hun vader wordt er dan gezegd. Alsof die kinderen op een vader met losse handjes zitten te wachten, die hen heeft mishandeld en vervolgens zich 3 niet meer heeft laten zien! En als je zegt dat je de kinderen wilt beschermen, zien hun dat even anders he, want dan ben je gewoon een moeder die niet meewerkt!

:: Er is hulp :: zaterdag 6 september 2008 :: 21:23:45permalink

Gelukkig zijn mijn dochters nu 15 en 16. De vader van mijn kinderen heeft via een OTS (onder toezicht stelling), rechtszaken en valse aangiftes, waaronder ontvoering en mishandeling geprobeerd mij uit de ouderlijke macht te laten zetten. Het begon 8 jaar geleden met een verhuizing onder dwang naar Nederland (hij nam onze paspoorten in beslag). Ja, er is sprake geweest van fysiek huiselijk geweld, zelfs al voor onze verhuizing naar Nederland, maar wat misschien nog belangrijker is geweest, is de psychische mishandeling: de stalking, intimidatie en bedreigingen. Ik heb één keer aangifte in Nederland proberen te doen, maar nadat hij ook aangifte deed van het omgekeerde, wenste men hem te geloven. Bij de scheiding, na 20 jaar huwelijk, heeft hij zich alles toegeëigend. Ik bleef achter met een peperduur huurhuis zonder inboedel of winterkleding voor mijn kinderen en mij. Na advocaatkosten en een enorme schuld te hebben afbetaald en afstand te hebben gedaan van 20 jaar pensioen en ons eigen huis, dat zonder dat ik er een cent van zag, verkocht werd, heb ik geprobeerd mijn leven op te pakken. Dit lukte heel goed, de kinderen hadden rust. Dachten we. Ik heb trouw geprobeerd om me aan de omgangsregeling zoals die was opgelegd te houden; als er iets te doen was in het weekend, mochten mijn kinderen daar niet heen. Ik heb één keer me, toen er echt iets was dat de kinderen niet konden en wilden missen, er niet aan gehouden: hij schakelde onmiddellijk de RvdK in en beschuldigde mij plotseling van de vreemdste dingen. Wij hadden de grote pech dat vaderlief ondertussen was getrouwd met iemand die geen kinderen kon krijgen, maar ze wel wilde. De OTS is opgelegd zonder enige vorm van onderzoek: een gesprek met vader en gesprek met mij, dat was het. Normaal gesproken gaat men in zo'n onderzoek ook naar buren, school en huisarts etc., maar dit is niet gebeurd. De OTS is uitgesproken een paar weken voordat de oudste twaalf jaar werd en dus zelf inspraak zou hebben: ik heb hiertegen geprotesteerd en gelijk gekregen van de directie van de RvdK, maar de rechter heeft hier niets mee gedaan. Onder het mom loyaliteitsconflict krijgen vaders nog steeds alles gedaan. Onder deze OTS raakte voogd nummer 1 overspannen. Voogd nummer 2 heeft onder andere geprobeerd te verhinderen dat de meisjes een brief aan de kinderrechter wilden geven, omdat zij zelf niet naar hun vader wilden. Voor de OTS is nooit een reden geweest en toch heeft de OTS drie jaar geduurd, omdat de vader steeds weer beschuldigingen bleef aandragen. Mijn ervaring is dat je als moeder in een dergelijke situatie niet de ervaring en kracht hebt om tegen de vele rapporten van Jeugdzorg in te gaan. De vader van mijn dochters heeft geprobeerd zo ervoor te zorgen dat ik uiteindelijk op zou geven en op die manier de kinderen uit huis te laten plaatsen. Eén uitspraak van hem is tekenend voor de 'liefde voor zijn kinderen': "Als ik ze niet krijg, gaan ze maar naar een pleeggezin." Eén van mijn kinderen gaat in therapie, dankzij deze "bezorgde" vader, diens kinderloze partner, Jeugdzorg en vier advocaten die over haar rug heen dik verdient hebben. Zonder de hulp van een therapeute had ik in mijn eentje nooit weerstand kunnen bieden tegen alle ongeschreven beschuldigingen die door vader de voogd aan de rechtbank werden gestuurd. Zij heeft, naast morele steun te bieden ook praktisch geholpen: door te reageren op beschuldigingen en te zorgen dat uiteindelijk de brieven van de kinderen toch in de rechtbank belandden. Deze therapeute kan zeker anderen helpen, tenslotte zijn de meeste situaties al erg genoeg, vaders menen zich soms het recht te hebben om met valse beschuldigingen de kinderen op te eisen. Zij is een kei om de eerste paniek (advocaten sturen bij voorkeur hun post op vrijdagmiddag zodat je in het weekend met vragen blijft zitten) weg te helpen en je te leren rationeel te denken en aan de slag te gaan met toekomstgerichte oplossingen en niet in verweer tegen beschuldigingen. De bijdrage die haar diensten kosten is haalbaar en vele vele malen goedkoper dan advocaat of mediator. =========================================================== Redactioneel: Mocht je belangstelling hebben, dan kun je een mailtje sturen via bezorgdemoeders@bezorgdemoeders.nl onder vermelding van 'Er is hulp' en dan zal je verzoek aan haar doorgestuurd worden.

:: ann :: zaterdag 6 september 2008 :: 10:48:45permalink

Na mijn scheiding in januari dit jaar, waarbij in het convernant een omgangsregeling was vastgesteld, blijft mijn ex mij achtervolgen met dreig e-mailtjes dat hij de kinderen meer wil hebben dan afgesproken. Nu gaat hij weer trouwen en wil nu de omgangsregeling gaan aanvechten, omdat er nu veranderingen in zijn omstandigheden zijn gekomen, kan hij dit succesvol doen? Wij hebben toch een door de rechter uitgesproken regeling waar op hij nog geen 8 maanden zijn handtekening onder heeft gezet?

:: Mama met ziek kindje :: zondag 24 augustus 2008 :: 23:13:58permalink

Ik heb al zo vaak geprobeerd hier mijn verhaal te schrijven, maar het is zo veel allemaal. Ik had ergens gelezen dat de RvdK een omgangsregeling had afgewezen, omdat de vader duidelijk loog en zich agressief gedroeg, dus had ik goede hoop. Maar in ons geval had de Raad al voor het gezamenlijk gesprek met mijn ex gesproken, en partij gekozen. Van het huiselijk geweld die o.a. twee keer zo ernstig waren dat ze tot bewustzijnsverlies hebben geleid, heb ik nooit aangifte kunnen doen, omdat de politie het een privézaak vond. Bovendien durfde ik niet door te zetten, omdat ik helemaal panisch was door alle geschreeuw, dreigementen ('als je weggaat maak ik jou en het kind helemaal kapot'), alle scheldkanonnades en het afpakken van mijn bankpassen zodat ik geen eten kon kopen en het vervolgens weer poeslief doen, zonder dat ik begreep waar het vandaan kwam. De Raad doet niet aan waarheidsvinding. Vaders niet onderbouwde bewering dat ik ernstig gestoord zou zijn, is klakkeloos overgenomen en vanuit die redenering werd alles wat ik probeerde te vertellen als onzin afgedaan. Na één gesprek werd besloten begeleide omgang op vaste dagen te veranderen in onbegeleide omgang op wisselende, door vader vastgestelde tijden. Er werd nog wel een beetje rekening gehouden met het feit dat mijn kleintje zeer ernstig ziek is en en de komende jaren de zwaarst denkbare behandelingen zal moeten ondergaan. Tijdens de zitting verklaarde mijn ex echter dat het kindje helemaal niet zo ziek is als ik beweer, dus heeft de rechter besloten, zonder dit verder te controleren, dat dat zo is en een opbouwregeling naar co-ouderschap opgelegd. We hebben nu nog gezamenlijk gezag. Mijn ex en de rechter dreigen me met ontzetting uit de ouderlijke macht als ik niet meewerk.

:: Anne :: maandag 11 augustus 2008 :: 20:01:00permalink

Tja, een verhaal zo als vele ben ik bang. Gedwongen tot een proefomgangsregeling na 2,5 jaar geen contact met mijn dochter. De beschikking voor maandelijks bezoek van 1,5 uur onder toezicht is net binnen en meneer maakt er een drama van. Gaat vreselijk door het lint omdat mijn dochter een "foute", lees confronterende, vraag stelde. Hij begon te schelden en te tieren, tegen haar en tegen mij, niet normaal. Hij is zelf na 3 kwartier vertrokken, boos. Mijn kind helemaal overstuur natuurlijk. O ja, zijn laatste opmerking was dat we elkaar wel zouden zien voor de rechter. Nou vraag ik me af wat hij wil gaan eisen. Ik heb eenhoofdig gezag en de omgang is net in een beschikking met wederzijds goed vinden vast gelegd. Door opmerkingen van mijn dochter nu dus bevestigd door mijn ex, Kan na 5 jaar strijd en twee maanden rust de hele malle molen weer opnieuw gaan beginnen. O ja, de politie kan niets doen: hij is haar vader en is het dus geen bedreiging voor een kind van 7.

:: Kahlan :: dinsdag 15 juli 2008 :: 17:06:40permalink

Hallo allemaal, Ik zou ook graag mijn ervaringen willen delen. Op dit moment wordt ik bijna gek van onmacht. Ik ben moeder van een kindje van bijna twee jaar. Onverwachts zwanger geworden van een man die ik destijds nog maar pas kende. Al tijdens de zwangerschap werd duidelijk dat hij complexe problemen had. Zo zat hij tot over zijn oren in de schulden, kon hij geen baan houden en was zijn huis een grote zooi. De zwangerschap vorderde zonder dat hij hier veel aandacht voor had. Hij stak geen poot uit om te helpen, liet mij hoogzwanger alles regelen en betalen, terwijl ik daar op dat moment niet de middelen voor had. Na de geboorte van ons kind werd het gedrag van vader steeds vreemder. Hij kon niet tegen het gehuil, kreeg om het minste of geringste woede-aanvallen en als ik niet deed wat hij wilde dreigde hij met de meest akelige dingen. Hij zou ervoor zorgen dat ik mijn zoon nooit meer te zien kreeg etc. Hij schreeuwde, dreigde en intimideerde vaak, ook waar onze baby bij was en uiteindelijk ben ik na een paar maanden naar mijn ouders vertrokken met ons kind. Uiteindelijk kwam de diagnose van vader uit: verschillende persoonlijkheidsstoornissen, waaronder narcistisch en anti-sociaal). Hij bleek al talloze hulpverleningstrajecten te hebben doorlopen, maar vond het niet in het belang van ons kind om dit er even bij te vermelden tijdens mijn zwangerschap. Ik heb altijd geprobeerd omgang toe te staan tussen ons kind en de vader. Ik vind dat ik niet mag beslissen of mijn kind contact met vader heeft of niet. Het ging echter steeds slechter. Mijn ex-vriend had totaal geen gevoel van verantwoordelijkheid. Liet ons kind een hele dag zonder eten zitten, verschoonde het niet, bracht mij niet op de hoogte van gebeurtenissen en kleedde het kind niet goed aan. Hij liet glas, messen en scharen in zijn woning slingeren en uiteindelijk heb ik, na overleg met vele instanties (want: een centraal punt voor dit soort problematiek is er niet in ons land) besloten omgang alleen nog maar toe te staan als er iemand bij was. Bij gebrek aan zo'n 'iemand' nam ik zelf die rol maar op me, gevolg: weer scheld- en schreeuwpartijen in het bijzijn van ons kind, extreem instabiel gedrag (ik hou van je- ik haat je) en ik zat na zo'n bezoek elke keer anderhalve dag met een huilend en bleek kind op schoot. Ook geen goede optie dus. Weer overleg met jeugdzorg. Het moest omgangsbegeleiding worden. Helaas is dat alleen mogelijk op vrijwillige basis: u snapt hem al, daar ging vader dus niet aan meewerken. Hij heeft de hele juridische mallemolen op gang gebracht: "Jij dwingt me daartoe, over de rug van ons kind", is zijn redenatie daarbij. Doet zich in de rechtszaal voor als perfecte vader. Ondertussen betaald hij geen cent alimentatie, weigert hij ons kind te zien via omgangsbegeleiding en is hij absoluut niet geinteresseerd in informatie of nieuws over ons kind. Het is alleen maar strijd zoeken. Ik snap niet dat niemand ons kan vertellen wat in dit geval nu het beste is voor ons kind. Ik ben als moeder veel te dichtbij betrokken en ik ben geen professional. Toch heb ik het gevoel er helemaal alleen voor te staan. Niemand kan me helpen. Ik wil gewoon dat dat gejen en getreiter ophoudt en dat we ECHT kijken naar wat goed is voor mijn zoon, niet voor het ego van de vader of voor de vakanties van zijn advocaat. Ik wens iedereen veel sterkte en hoop hier mijn steentje aan te kunnen bijdragen!

:: mama van 2 :: zondag 13 juli 2008 :: 23:11:27permalink

Hallo, er is mij gevraagd door de beheerders van deze site om mijn verhaal eens op papier te zetten dus bij deze schrijf ik mijn kant van het hele verhaal. Ik ben een trotse moeder van 2 heerlijke en schatten van zoontjes. De oudste is 8 jaar en de jongste is 21 maanden. Ze hebben beide een andere vader dus in dit geval gaat het over vader 1 en vader 2. Met vader 1 ben ik getrouwd geweest totdat de scheiding erdoorheen kwam in 2001, mijn oudste zoon was toen net 1,5 en vanaf die tijd heeft hij niet meer naar zijn zoon omgekeken. Als het hem uitkwam nam hij even contact op en verdween hij net zo hard weer uit zijn leven. In 2006 is er via de rechter besloten dat hij een omgangsregeling moest hebben, waarop mijn zoon dus weer in zijn broek ging poepen en erg onhandelbaar werd, zowel thuis als op school. Vader 1 is op een gegeven moment vertrokken naar een andere woonplaats en kwam zijn zoon niet meer halen, want hij had immers een ander gezin met een kind wat hij belangrijker vond. Vader 1 vond dat ik onze zoon maar moest brengen en heeft allemaal meldingen gedaan bij amk. Waarop het amk op hun beurt netjes een gesprek hebben gehad met hem (die op dat moment zijn zoon alweer een half jaar niet had gezien). Het amk heeft de melding door geschoven naar de kinderbescherming, die daarop besloten om onderzoek te gaan doen. Tot mijn verbijstering werd ook mijn jongste zoon in dit onderzoek meegenomen waarop er veel vragen van onze kant kwam, waarom werd zijn 2de (die van vader 1) er niet bij betrokken? Daar hadden ze als antwoord op: deze 2 wonen bij jullie en die van hun valt er buiten. De beschuldigingen die werden gedaan door vader 1 en zijn partner waren verwaarlozing, seksueel misbruik en mijn liefde zou alleen gaan naar mijn jongste. Wat natuurlijk compleet belachelijk is!! De kinderbescherming heeft het onderzoek afgerond zonder het verhaal van mij en vader 2 aan te horen! En ja hoor het werd een OTS voor mijn 2 kinderen. Dit hele proces heeft in totaal 1 jaar geduurd, omdat het bij de kinderbescherming oh zo traag gaat. Goh, je zou je kind maar echt misbruiken en verwaarlozen, hè! Zoals jullie misschien kunnen begrijpen heeft deze tijd veel stress met zich mee gebracht voor zowel mij als vader 2. Vader 2 wist hoe het in zijn werk ging aangezien zijn dochter ook in het OTS heeft gestaan. Zoals begrijpelijk kon hij dit niet nog een keer aan en hebben wij besloten uit elkaar te gaan en op 6-6-2008 ben ik verhuisd met de kinderen. Op 10-6-2008 was de rechtzaak vanwege de OTS, zowel vader 1 als vader 2 moesten op de zelfde tijd komen! Niet erg slim van ze aangezien er serieuze beschuldigen waren aan het adres van vader 2. Dus toen die 2 elkaar zagen gingen ze elkaar te lijf en werd er van alles en nog wat geschreeuwd. Op dat moment stonden zowel jeugdzorg als de kinderbescherming erbij en NIETS OF NIEMAND greep in! En zo klein als ik zelf ben, ben ik er zelf tussen gesprongen in het belang van mijn kinderen en heb geroepen denk aan de kinderen! En jawel waar ik al bang voor was gebeurde, mijn advocaat en ik werden apart geroepen en in plaats van de bedoelde OTS wilden ze per direct uit huisplaatsing eisen bij de rechter voor mijn 2 kinderen. Dit terwijl ik altijd tegen de kinderbescherming heb gezegd: zorg dat die 2 vaders nooit en te nimmer op dezelfde tijd ergens moeten zijn!En wat doen ze? Ze plannen het toch op 1 tijd! Hoe bedoel je uitlokking! Gelukkig was ik al in mijn eigen woning getrokken dus hebben mijn advocaat en ik het zo kunnen regelen dat mijn kinderen bij mij mochten blijven, maar dan moest ik wel mee werken aan een OTS. Tja, wat voor keuze heb je, hè? Mijn kinderen staan nu onder toezicht van jeugdzorg en deze dame moet dus iedere week komen volgens afspraak, maar zelfs die afspraak komt ze niet na!! Mijn oudste zoon mag niet meer naar zijn school toe, moet anoniem op een andere school aangemeld worden en ze willen dat hij gewoon weer contact krijgt en heeft met vader 1, die na latere gesprekken heeft toegegeven aan mij dat alles bij elkaar gelogen was. En nu, nadat vader 1 weer contact heeft gehad met mijn zoon zegt hij doodleuk dat hij zo weer uit mijn zoon zijn leven wil stappen! WAT NOU VOOR DE KINDEREN? Alles in het belang van vader 1, die gewoon zegt weer weg te gaan, breek je daar een kind niet mee?? Ik zeg van wel! Vader 2 mag geen contact, want ja, die is agressief zeggen ze en dit terwijl hij wel altijd voor de kinderen klaar heeft gestaan en nog steeds klaar staat! Hij heeft ze nog NOOIT geslagen of wat dan ook! Dus jullie snappen mijn frustraties wel, ik word er gek van!!! Aan de ene kant heb je een vader (vader 2), een man die voor zowel zijn kind als voor zijn niet-biologische kind vecht en die mag ze niet zien en aan de andere kant heb je een vader (vader 1), eentje die labiel is en met zelfmoord neigingen loopt die niet voor zijn eigen kind vecht en die mag dan wel weer contact hebben met zijn zoon. Jullie snappen denk ik wel dat voor mij de maat vol is en mijn pet van de hele molen vol zit! Groetjes, mama van 2

:: moeder met ex-gedetineerde ex :: donderdag 10 juli 2008 :: 13:37:47permalink

Hallo, Ik ga niet het hele verhaal doen want dat is gewoon te veel, ik kan er een boek over schrijven. Ik heb een kind van onder de twaalf. De vader heeft 2 maal in gevangenis gezeten voor poging tot moord en doodslag. Hij kwam vast te zitten toen mijn kind pas net een paar maanden oud was en kwam vrij na een aantal jaren. Het kind is niet erkend door vader en ik heb alleen gezag. Ik ben ook niet getrouwd geweest met hem, maar heb eigenlijk alleen een paar maanden samengewoond toen ik zwanger was. Toen hij vrij kwam hebben we onderling omgang afgesproken. Dat liep totaal uit de hand en liep onder meer uit op stalking. Een keer, toen ik oppas thuis had, heeft hij mijn kind uit huis meegenomen. Ja, inderdaad dat is ontvoering. Politie kwam erbij, ik heb aangifte gedaan, de zaak is vervolgens geseponeerd. Hij heeft mij geprobeerd te wurgen, midden op straat, waar mijn kind bij stond. Aangifte gedaan, geseponeerd op grond van gebrek aan getuigen. Aangifte of meldingen: je hebt er niks aan als je te veel meldingen doet, dan is het ook niet goed en wordt je niet serieus meer genomen. Dus wat moet je dan? Vervolgens meer bedreigingen met de dood en stalking. En de politie zegt niks te kunnen doen, pas als het uit de hand loopt. Tja, dan kan het ook te laat zijn. Hij ging naar de rechter voor een omgangsregeling. Het antwoord van de rechter was: mediation. Tijdens de mediation heeft hij zich gedragen als een wolf in schaapskleren. Ik wist niet dat ik uiteindelijk nooit daarvoor had moeten tekenen, maar goed je doet je best ervoor. En dan sta je daar met je mooie handtekening en een waardeloze omgangsregeling. Hij houd zich niet aan regels die er in staan. Hij brengt alles over via mijn kind. Extra dagen willen en dan uiteindelijk zeggen: 'ja, ik heb je moeder gevraagd of je een keertje extra mag komen, dan kunnen we wat leuks gaan doen, maar je mocht niet'. Dat is maar een klein voorbeeld en nog niks vergeleken bij de rest. Voortdurende geestelijke manipulatie. Mijn kind is altijd kwaad op mij. Altijd. En dan moet je ook nog eens een advocaat hebben die misschien in een gewone scheidingzaak wel goed kan zijn, maar deze zaak ligt net iets gecompliceerder. Na 3 jaar is nu omgang gestopt via die advocaat, waarbij mijn kind 1x niet is geweest. Ik heb gelijk kort geding gekregen. Bij de rechter heeft hij aangegeven opnieuw mee te willen werken aan mediation. Ik heb hem dat voordat ik de omgang stopte ook gevraagd, maar hij wilde er toen niet niet aan mee werken. De rechter, die er echt zin in had, zei met andere woorden: 'Wat doen jullie hier eigenlijk dan als jullie dat allebei willen?' Ik kreeg de uitspraak per post: een dwangsom van 500 euro per keer als ik mijn kind thuis hou. Nou geweldige advocaat! Als ze mij van te voren had verteld dat als ik het zou stopzetten, dit kon gebeuren, dan had ik dat natuurlijk nooit zo gedaan! Nou moet mijn kind weer gewoon naar hem toe en is er dus niks veranderd. Ik heb nu wel een andere advocaat op gezocht die gespecialiseerd is in dit soort zaken. Ik heb er een goed gevoel bij, maar we zullen zien. Stand van zaken nu: hij wil toch maar niet meewerken aan mediation en alimentatie wil hij ook niet gaan betalen. Geestelijke manipulatie gaat gewoon door en het opgestook van mijn kind tegen mij ook. Ik heb al een kinderpsycholoog bij mij thuis gehad om een spelletje te doen met mijn kind. Nou wat daar uit kwam kon ik zelf ook wel vertellen, sterker nog dat heb ik hem verteld. Zijn bevinding was om kind meer omgang met vader te geven zodat het beeld over hem realistischer wordt. Ahum! Ok, ik heb gezag, maar waarom merk ik daar zo verrekte weinig van, want ik heb echt helemaal niks te vertellen! Als je allemaal harde bewijzen nodig bent om maar sterk te staan bij een rechter, nou zeg het maar, hoe kom je eraan, met al die seponeringen? Helemaal als de vader precies weet hoe het rechtsysteem in elkaar zit. En dan vinden mensen het zo raar als een vader, de moeder van zijn kinderen en daarna ook de kinderen doodschiet, zoals tegenwoordig steeds vaker lijkt voor te komen. Politie kan niks eerder doen: die komt ook pas als het te laat is. Echt een veilig gevoel geeft dat. En hulp...welke hulp, van het het kastje naar de muurhulp. Er zal heel wat moeten gebeuren in het rechtsysteem, wil dit grote probleem beter worden. We zullen zien... De zoveelste bezorgde moeder.

:: Mavier :: zondag 6 juli 2008 :: 08:39:46permalink

Hallo allemaal, Ook ik loop met een erg lang en extreem verhaal. Ik ben een moeder van vier kinderen en sinds een kleine 2 jaar weg bij mijn ex. De kinderen wonen bij mij. Er zijn al diverse gewelddadige incidenten gebeurd, waaronder doodsbedreigingen (waar politie bij was) en een aantal keer heeft vader de kinderen bij mij weg gehaald of niet meer thuis gebracht. De afgelopen 5 maanden verliep de omgang goed. En opeens uit het niets heeft vader 3 weken terug de kinderen gehouden. Zijn argumenten? Mishandeling. De vorige keer was het verwaarlozing, maar na een onderzoek van de Raad bleek dit onzin te zijn. Dus nu gaat hij een stapje hoger, mishandeling. Ook dit is onzin, Jeugdzorg staat dan ook achter ons. Echter, politie wil niets doen. 'We zijn geen breng en haal dienst', 'we blijven aan de gang', 'we hebben ons al zo vaak bemoeid met jullie', krijgen wij te horen. Dus maar een kort geding afwachten, dit blijkt echter niet zo kort, want we moeten er drie weken op wachten! En vader komt er dus gewoon mee weg. Kinderen moesten naar school, zwemles enz enz. Maar het mag allemaal in Nederland. En vier kinderen zijn er mooi de dupe van!! Iedereen veel sterkte. Mavier

:: Sabina :: donderdag 26 juni 2008 :: 21:28:31permalink

Hier een kort stukje van mij, een verhaal zoals die van (te) veel moeders. De verwekker van mijn kindje heeft van de rechter het recht op omgang gekregen met mijn kleintje. Als ik zeker wist dat mijn kindje veilig bij hem zou zijn, dan was het nog niet leuk, maar ok...Het is echter niet veilig bij hem. Naast alles wat hij mij heeft aangedaan, hoorde ik onlangs ook dat hij betrokken is bij zeer extreem geweld bij een eerdere ex van hem. De omgang heeft slechts enkele keren plaatsgevonden. Eenmaal met mij, de rest onder toezicht van anderen. De eerste keer is redelijk verlopen, d.w.z. naar de kleine toe: hij bedreigde mij op nauwelijks verhulde wijze met de dood. Onder toezicht liep het ook uit de hand: hij bleef langer dan afgesproken en heeft veel bedreigingen geuit naar degene die toezicht hield. Later heeft hij mij fysiek bedreigd, terwijl ik mijn kindje vasthield, zoals hij zo vaak heeft gedaan, maar voor mij was de maat vol. Ik heb een advocaat ingeschakeld. Ik ben nu alleen doodsbenauwd dat de rechter dadelijk gaat zeggen, dat de omgang gewoon weer hervat moet worden, maar nu in een omgangshuis. Ik ben er voor de volle honderdduizend procent van overtuigd, dat mijn kindje er meer schade van zal ondervinden, dan dat het er op wat voor manier dan ook iets wijzer van zal worden. Ik weet dat als het kindje eenmaal ouder is, het veel vragen zal hebben. En ik moet dan verklaren, waarom ik ervoor heb gekozen dat hij mijn kindje niet meer mocht zien. Een ontvoeringskit heb ik al lange tijd klaar. Groetjes Sabina

:: Emmy :: maandag 26 mei 2008 :: 21:19:28permalink

Hierbij stuur ik een korte reactie, want ik kan ook wel doorgaan over mijn en onze situatie. Ik zit ook al 5 jaar lang in rechterlijke zaken i.v.m. de omgang tussen mijn ex man en mijn kinderen, die inmiddels al 12 en 16 jaar oud zijn en nu opnieuw voor de rechtbank kunnen verschijnen om te vertellen waarom ze niet naar hun vader willen. Dit hebben ze al 2 keer gedaan, en de reden is heel simpel: hij heeft ons alledrie jarenlang mishandeld en bedreigd. Daarnaast heeft hij de kinderen verwaarloosd tijdens vroegere omgang. Ik ben inmiddels al 10 jaar gescheiden, maar er komt geen einde aan en niemand luistert! Ik wil zo graag hier iets aan doen, ik weet dat er veel meer vrouwen zijn in mijn situatie, maar alleen begin je niets. Ik wil zo graag samen met andere vrouwen dit aan de kaak stellen.

:: Jenny :: zondag 25 mei 2008 :: 10:22:29permalink

Beste moeders, Ik zit nu ook voor de zoveelste keer met mijn handen in het haar. Mijn ex heeft gedurende onze 7 jaar durende relatie (voornamelijk) geestelijke mishandeling en fysieke intimidatie toegepast. We hebben samen twee kinderen. Uiteindelijk is onze relatie beindigd, omdat hij erachter kwam dat ik achter zijn rug om een abortus had laten doen. Ik mocht van hem niet aan anticonceptie, maar wilde echt geen kind meer, om voor de hand liggende redenen. Toen hij erachter kwam is de situatie enorm geescaleerd. Hij woonde al in zijn eigen huis, maar wilde de kinderen iedere dag zien in mijn huis. Ik heb dit toegestaan, ook al was ik doodsbang voor hem. Ik heb gepraat, gepraat en gepraat. Gesmeekt om een normale bezoekregeling, maar hij wilde niets horen. Uiteindelijk heb ik terwijl hij weer eens bij ons was en niet weg wilde gaan, de politie gebeld. Toen ging hij ervandoor. Sindsdien ben ik naar een advocaat geweest voor een voorstel voor een bezoekregeling, maar hij wilde niet mee werken. Dit betekent dus dat hij gewoon belt als hij de kinderen wil zien. Soms verloopt dit prima, zolang ik dus niets doe waar hij boos van wordt. Ik heb hem gegezegd naar de rechter te gaan voor een bezoekregeling en sindsdien probeert hij mij te intimideren om dit niet te doen. Ieder contact over de kinderen is voor hem een middel om zijn wil aan mij op te leggen of een reactie bij mij los te krijgen. Ik heb nu dus besloten om toch naar de rechter te gaan voor een normale bezoekregeling en het terugvragen van de paspoorten van de kinderen, die heeft hij me onder druk afgetroggeld. Hij is van buitenlandse afkomst en heeft (samen met mij) gezag. Nu ben ik weer begonnen met daten en hij draait weer helemaal door. Hij stuurt mij continu sms-en. Hij heeft één van mijn dates wekenlang telefonisch bedreigd. Hij heeft bij mij voor de deur gestaan met zware dreigementen, terwijl ik thuis was met iemand. Uiteindelijk zag hij dat de man vertrok en is hij die man gevolgd naar zijn huis. Hij vertelde mij ook dat hij mij 'laat' volgen. Toen ik samen met iemand ergens (overdag, op een openbare plek) buiten was heeft hij ons aangevallen. Toen ik dreigde de politie te bellen, heeft hij mijn telefoon afgenomen en kapot gemaakt. Als ik naar de politie zou gaan dan zou hij: er volgden ernstige dreigementen. Ik heb toen geen aangifte gedaan. Ik heb zo getwijfeld om aangifte te gaan doen. Ik ben zo bang voor de gevolgen. Ik heb uiteindelijk de politie gebeld om een afspraak te maken. Zegt die agent tegen me of ik het wel zeker weet, want na aangifte kan de situatie verergeren. Een mutatie kon ook om zo een dosier op te bouwen. Dit heeft me zo aan het twijfelen gebracht. Wat moet ik doen?

:: Mathy :: woensdag 23 april 2008 :: 19:55:44permalink

Ik ben in 2002 gescheiden van een man die in een ander deel van de wereld is geboren, maar de nationaliteit van een Europees land heeft. Na 10 jaar samen in het buitenland te hebben gewoond, waar ook onze drie kinderen zijn geboren, kwamen we naar Nederland. Bij de scheiding hebben wij samen het ouderlijk gezag gekregen, maar zijn de kinderen aan mij toegewezen. Er is een omgangsregeling waarbij de kinderen ieder tweede weekeinde naar mijn ex gaan, en ook de helft van de schoolvakanties. Mijn ex heeft altijd weinig interesse en initiatief getoond waar het de kinderen betrof. De volledige zorg heb ik altijd op mijn eigen schouders genomen. Er is een oudere, inmiddels volwassen, kind uit het eerste huwelijk van mijn ex, dat in het buitenland woont. Na een heel bittere scheiding en een heel moeizame omgangsregeling, gedeeltelijk onder toezicht, heeft mijn ex bewust alle contact met dat kind verbroken. Hij heeft ook nooit een financiele bijdrage voor het kind geleverd. Ook heeft hij sinds een jaar of twee een kindje uit een nieuwe relatie, waarmee hij geen enkel contact onderhoudt. Ongeveer drie jaar geleden heb ik van twee van mijn kinderen te horen gekregen dat zij gedwongen waren om bij hun vader thuis, samen met diens vriendin, naar een pornofilm te kijken. Ik heb toen onmiddellijk, in eerste instantie, de omgangsregeling stop gezet. Later hebben we de bezoeken hervat, maar alleen op de zondag, zodat mijn kinderen daar niet hoefden te overnachten. Uiteraard was er juridisch niets te bereiken. Sinds augustus 2007 gaan de kinderen weer hele weekeindes naar hun vader. Sinds ongeveer een jaar is één van mijn kinderen, een jongen, behoorlijk aan het puberen. Hij is nu 13. Ondere andere zijn computergebruik leidde tot veel discussies. Mijn moeder, met wie mijn zoon een heel hechte band had is recentelijk overleden. Kort daarna, na weer een ruzie over het uit de klauwen lopende computergebruik, is mijn zoon naar zijn vader vertrokken. Die weigerde om een lijn te trekken, en staat toe dat mijn zoon zo lang als hij wil achter de computer zit. De computer van de kinderen zit vol pornografische sites en aanverwante zaken. Ik heb nog een paar keer heel moeizaam contact met mijn zoon gehad via telefoon of e-mail. Ondertussen kreeg ik via de school van mijn zoon te horen dat een moeder bij een leerkracht had aangegeven dat mijn zoon haar dochter sexueel misbruikt heeft, en dat zij daarom haar dochter naar een andere school heeft verplaatst. Mijn zoon heeft een aantal keren aangegeven dat hij dood wil. Inmiddels heeft zijn vader hem op mijn adres uitgeschreven, zonder enig overleg. Mijn zoon heeft geen enkel contact meer met leeftijdsgenoten, buiten school om, en heeft al zijn hobbies opgegeven. Hij zit alleen nog maar bij zijn vader in de flat. Zijn vader verklaart dat het uitstekend met het kind gaat, en zoekt op geen enkele manier hulp voor hem, en ontkent de tegen hem gedane aantijgingen. Het is wel duidelijk dat mijn zoon hulp moet krijgen, maar ik kan dat niet bewerkstelligen als hij niet bij mij is. Ik heb jeugdzorg ingeschakeld. Daar is de eerste afspraak afgezegd i.v.m. ziekte van de aangewezen contactpersoon. Er wordt een nieuwe contactpersoon aangesteld. Ondertussen loopt de tijd door, en raakt mijn zoon steeds ernstiger beschadigd. Ik heb nu al een tijd helemaal geen contact met hem. Ik ben met een procedure begonnen, maar heb weinig hoop en vertrouwen in het systeem, dat log is, en onbegrijpelijke beslissingen toestaat. Ook heb ik weinig vertrouwen in advocaten; daar heb ik minder goede ervaringen mee. Kan ik niet anders dan met lede ogen toezien hoe dat kind kapot gaat? Waar kan ik advies halen, of wie heeft ook dit soort ervaringen, en heeft ervan geleerd?

:: Moeder met ontvoerde kinderen :: maandag 24 maart 2008 :: 00:39:41permalink

Ik ben ivm stalking naar andere kant van Nederland verhuisd. Ik heb met mijn exman bezoekregeling. De kinderen zijn aan mij toegewezen. Wij hebben gezamenlijk ouderlijk gezag. Nu heb ik vandaag sms gekregen van exman dat hij mijn kinderen niet terug komt brengen en hij een kort geding begint tegen mij om de kinderen bij hem te laten. Ik heb drie kinderen waarvan twee onder de 12 en die willen niet bij vader wonen. Nu zegt hij dat hij om de kinderen te beschermen bij hem laat blijven. Ik ben ten einde raad. Hij zou ze vandaag terugbrengen op een afgesproken plaats. Ik wilde mijn nieuwe adres niet doorgeven ivm stalking. Ik sta nu hier net ingeschreven met mijn kinderen. Ze zouden dinsdag hier naar school gaan. Ik heb al werk hier. Ik sta met rug tegen de muur, omdat ik totaal geen bewijs heb. Wat kan ik nu doen? Ben ik mijn kinderen nu kwijt? Heeft mijn kind van net 12 recht van spreken? Het kind heeft aangegeven niet bij de vader te willen wonen. De allerkleinste ook niet. Help mij! Hij zegt dat ik als ik verstek laat gaan hij de kinderen krijgt en dat terwijl de kinderen zelf hebben aangeven er niet te willen wonen. Wat kan ik doen? Morgen eerst naar bureau voor aangifte, want dit is toch ontvoering? Ik heb mij altijd aan de regels gehouden wat omgang betreft. Waarom toch? Ik heb hulp nodig wie kan mij helpen?

:: mama met 3 kinderen :: vrijdag 21 maart 2008 :: 11:50:06permalink

Ik ben moeder van 3 meiden, de twee oudste zijn van mijn eerste ex. Drie jaar geleden ontmoete ik de man van mijn dromen, althans dat dacht ik, deze man had geen kindje van zichzelf en wilde graag met mij een kindje samen en ook ik wilde dit graag. We waren nog maar net getrouwd en ik werd zwanger, toen begonnen de problemen: hij begon mij en mijn 2 oudste kinderen te manipuleren. We kregen steeds vaker ruzie, omdat ik op een gegeven moment niet alles meer pikte. Hij hield totaal geen rekening met mijn zwangerschap en hij werd steeds aggressiever. Toen ik eenmaal bevallen was toen onpopte hij zich helemaal als een tiran. Hij eiste zijn dochtertje helemaal op en speelde haar maar al te vaak tegen mij uit: dan praten we wel over een baby van slechts een paar weekjes oud. Het ging zelfs zo ver dat hij haar uit bedje rukte en zonder mijn medeweten en toestemming heeft meegenomen na een ruzie tussen ons beide. Het liep een keer echt uit de hand, waarna hij met gebalde vuisten tegenover mij stond terwijl ik de kleine in mijn armen had. Hij zei tegen mij als ik geen zelfmoord zou plegen dat hij dat dan wel deed voor mij. Nadat ik vervolgens nog meer van dit alles te horen had gekregen was voor mij de maat vol en voor ik het wist heb ik hem een klap in het gezicht gegeven! Hij heeft dit als aanleiding gebruikt om te scheiden. Ik stelde voor om therapie samen te volgen en dat we echt aan onze relatie moesten werken, maar hij wilde niks daarvan weten. Hij stelde vervolgens wel voor dat we zouden scheiden, maar wel een latrelatie zouden houden. Ik ging hiermee akkoord omdat hij ons had wijsgemaakt nog heel veel van ons te houden en dat het allemaal wel goed zou komen. Toen eenmaal de papieren getekend waren en hij de omgang die hij wilde op papier zag staan - die is opgesteld op basis van de latrelatie - bleek hij zich allang te hebben ingeschreven op een datingsite, terwijl hij ons aan het lijntje hield. Hij heeft een omgang van twee doordeweekse dagen en om het weekend een weekend, met mijn baby van minder dan een half jaar oud. Zij heeft veel problemen als zij bij hem is geweest. Ik heb deze uitgebreide omgang voor zo'n klein kind aan proberen te vechten, maar werd gewoon niet gehoord. Zo'n heel jonge baby zou overdag ook haar rust moet krijgen en uit alles blijkt dat ze die daar absoluut niet krijgt. Het feit dat hij op een kleine kamer woont met daarbij zijn nieuwe vrouw en haar twee kinderen en mede daarom geen rust krijgt telt blijkbaar niet. Hij heeft in de rechtbank verzwegen dat hij onder zulke omstandigheden woont, mijn advocaat heeft er niet veel over gezegd en ik ben zo stom geweest om er ook niet op door te gaan. Toen ik mijn ex weer zag klapte ik dicht en kon wel janken van verdriet. Maar nu bestaat die regeling nog steeds en ik weet niet meer wat ik nog kan doen om mijn kleine meid te beschermen. Wat kan ik nog doen zodat ze mij wel geloven, dat zo'n omgangsregeling op deze manier echt niet in het belang van de kleine is? Als er iemand een tip heeft dan hoor ik die graag.

:: MinNiRo :: donderdag 20 maart 2008 :: 10:56:24permalink

Uit de verhalen van velen van jullie kan ik opmaken dat jullie je erg machteloos voelen. Ik deel die gevoelens en frustraties. Allereerst wil ik zeggen: wat verschrikkelijk en onterecht. Hier volgt mijn eigen verhaal: Ik raakte, nog vrij jong, na een korte relatie zwanger van mijn toenmalige vriend. In eerste instantie was het meteen: WE laten het weghalen (dat waren ZIJN woorden en ik had daar niks over te zeggen). Ik ben niet per definitie tegen abortus, maar in mijn eigen geval vond ik abortus pure onzin en onacceptabel. Ik had een vaste baan, een auto en al wat spullen voor een uitzet (zowel mijn vriend als ik woonden nog thuis). Ik vond dat ik moest zorg dragen voor mijn verantwoordelijkheden. Ik had immers ook ingestemd met onveilige sex, met alle gevolgen van dien. Hij was echter woedend dat ik het kindje wilde laten komen! Ik heb hem toen de keuze gesteld: óf je accepteert de situatie zoals deze er in de toekomst is met een kind, óf je doet afstand van je verantwoordelijkheden. Duidelijk toch? Hij heeft nog een week bedenktijd genomen. Uiteindelijk zei hij dat hij er toch wilde zijn. Hij had niet de financiele mogelijkheid om te ondersteunen, maar dat was voor mij geen probleem. Ik was al blij dat hij ook betrokken wilde zijn bij het kindje. Meer had ik niet te wensen. Er volgde een zwangerschap met heel veel stress: waar mijn ex maar kon, gooide hij met verwijten dat ik hem zijn vrijheid afnam en dat hij geen kind wilde enzovoort... Ik had toch medelijden met hem en voelde me schuldig omdat IK uiteindelijk de keuze had gemaakt om het kindje te laten komen. Hij schold me voortdurend uit en toonde totaal geen betrokkenheid. Ook wilde hij ons kindje niet erkennen, hoewel ik daar op heb aangedrongen. Ik dacht: Als het kindje ZIJN naam heeft, dan voelt hij zich wel verantwoordelijk. Helaas! Nee dus! Zelfs tijdens de weeën en bevalling was hij zo afwezig als maar kon. Hij sliep! Ach ja, zo kan het gaan, dacht ik toen maar. Maar toen ons zoontje werd geboren werd het allemaal nog erger! Hij had geen baan in zijn woonplaats, dus hij had makkelijk bij mij een leven op kunnen bouwen, maar dat wilde hij niet en dus heb ik zonder zijn hulp een leuk huis gekocht en opgeknapt. Twee dagen na de bevalling liet hij de baby en mij alweer alleen en zo is het vanaf toen altijd gegaan. Hij kwam en ging wanneer het hem uitkwam. Wat zorg betreft heeft hij nul komma niks gedaan voor de baby. Wat oppassen betreft: ik heb hem meerdere malen hierom gevraagd, maar hij wilde zelf niet. Twee en half jaar lang heb ik er ALLEEN voor gestaan. Ondanks alle drukte van werk en dergelijke, heb ik altijd genoten van ons kind. Het is het mooiste wat me ooit is overkomen en ik wil alles doen om te zorgen dat mijn kind een goed functionerend persoon wordt in de maatschappij. Zijn vader heeft echter andere ideeen! Vanaf dat mijn zoontje een jaar is wordt hij al door zijn vader geestelijk mishandeld. Zijn vader zet hem onverwacht, zonder aanleiding, in de hoek en scheld hem vervolgens met woorden waar ik hier niet over wil uitwijden. Door dit soort voorvallen werd mijn zoon erg onzeker en bang is voor zijn vader en werd hij s'nachts krijsend, totaal overstuur wakker. Meestal waren we alleen en dan kon ik hem troosten, maar dit duurde vaak wel meer dan een uur. Áls zijn vader er wel eens was dan zette hij hem op een donkere kamer met de deur op slot en liet dit kleintje meer dan een kwartier daar staan. En ik? Ik mocht er niks van zeggen, want... Mijn ex ging na enige tijd op zichzelf wonen in zijn woonplaats die notabene 100 kilometer van ons vandaan is: mijn kind en ik werden gedwongen om naar zijn huis komen in de weekenden. Dan moest ik zijn huishouden doen en koken, naast mijn eigen huishouden en werk door de week. Hij heeft al die tijd nooit mee gedeeld in de zorg en opvoeding van ons kind. Ondertussen gingen de 'terroristische praktijken'gewoon door! Ik kan verder geen details aanhalen, omdat dat te pijnlijk is. Ik hoop toch een 'beeld' te hebben gegeven van onze situatie. Mijn zoon en ik gingen er in ieder geval aan onderdoor, maar gelukkig is uiteindelijk de relatie is wel tot een eind gekomen. Na een tijd kreeg ik een andere relatie en ben nu opnieuw zwanger. Nu heeft mijn ex bij de rechter een verzoek ingediend voor een uitgebreide omgangsregeling van zonder toezicht. En dat terwijl hij een omgangsregeling heeft. Alleen wel met beperkingen, omdat hij zelf geen band met zijn kind heeft opgebouwd door zijn eigen toedoen! We hebben zoveel energie in een goede omgang met hem gestoken, maar hij werkt nergens aan mee. Ik zou graag reacties en andere verhalen van moeders willen lezen/horen over hun ervaringen. Ik heb echt steun nodig van mensen 'in het zelfde schuitje'. Liefs van mij

:: Mariska :: vrijdag 22 februari 2008 :: 10:42:20permalink

Ook ik ben op dit moment radeloos en heb veel ongeloof wat het Nederlandse rechtssysteem betreft. Mijn ex zit op dit moment al in detentie vanwege sexueel misbruik van 2 minderjarige meisjes. In het begin na onze scheiding - hij zat toen nog niet in detentie - heb ik omgang wel toegestaan met onze dochter (nu 6 jaar), maar wel onder toezicht. Eerst hield ik zelf toezicht, maar dit verliep niet goed omdat hij niet van mij kon afblijven. Later was er omgang bij een vriendin van mij thuis, dit verliep ook niet goed en toen, omdat ik dacht dat ik omgang verplicht was, heb ik toegestaan dat hij omgang met mijn dochter mocht hebben onder toezicht van zijn moeder! Stom achteraf: het bleek ook dat zij mijn vertrouwen heeft beschaamd. Ondertussen kwamen er steeds meer signalen van mijn dochter dat mijn ex haar misbruikt heeft toen ze ongeveer 3 jaar oud was. Ik ben bij de GGZ geweest, ACCARE, buro jeugdzorg, melding kindermishandeling, uiteindelijk bij de zedenpolitie. Men vind alle signalen verdacht en hoogstwaarschijnlijk is er iets gebeurd, maar ze kunnen niets doen omdat ze te jong is geweest. Ik heb ook een SMSje gehad van mijn ex - na één van de rechtzaken, waarin ik had aangegeven dat onze dochter zou worden onderzocht - waarin hij vertelde dat onze dochter had aangegeven aan hem dat ze misbruikt was, maar dit zou niet door hem zelf zijn. Ik vond dit zo schokkend dat ik alle medewerking aan omgang heb geweigerd en in eerste instantie stond de rechter en kinderbescherming achter mij. Nu zijn we een half jaar verder en men vindt ineens dat er wel weer omgang moet plaats vinden. Omdat dat beter zou zijn voor mijn dochter, maar op basis van welke gronden wordt mij niet duidelijk. Het gaat juist harstikke goed met onze dochter: ze is rustig en heeft geen nachtmerries meer, ze is veel vrijer en opener geworden en ze lijkt vrede te hebben met de situatie. Bovendien gaat het super op school. Dit alles sinds er geen omgang meer is. Hij belt onze dochter 1x in de week. Alles is zo hoog opgelopen dat ik inmiddels dwangsommen opgelegd heb gekregen en het vreemde vind ik dat ze eigenlijk mijn dochter te kort doen, want door die dwangsommen kan ik maandelijks niet rondkomen. Ik krijg immers ook geen kinderallimentatie omdat hij nog in detentie zit. Ook gaat de rechter totaal eraan voorbij dat alles erop wijst dat er misbruik heeft plaats gevonden. Een voorstel van mij om omgang te laten plaatsvinden in het omgangshuis (om toch mijn goede wil te tonen) heeft hij ook van tafel geveegd. Er kan gewoon omgang plaats vinden omdat hij in een half open kamp zit. Ik wil gewoon veiligheid voor mijn kind, maar zijn rechten wegen het zwaarst. Tot nu toe heb ik omgang geweigerd en de dwangsommen betaald, waardoor ik nu het idee heb hem allimentatie te betalen. Ik heb inmiddels, na een aantal jaren, zelf een nieuwe relatie en wil dolgraag verder met mijn leven, maar dit alles word gedwarsboomd door alle rechtszaken en spanningen. Bij alle instanties waar ik ben geweest loop ik tegen de muur: ze vinden het allemaal heel erg maar kunnen niets doen; buro jeugdzorg; maatschappelijk werk; GGZ etc. Dan denk ik er zijn toch nog meer moeders in mijn situatie? Hoe doen die dat dan? Ik ben nu echt radeloos, weet het niet meer! Al met al wordt ik voor slechterik uitgemaakt en zou ik geen respect hebben voor de rechtsorde. Er is binnenkort nog een hoger beroep, daar heb ik mijn hoop op gevestigd. Als het maximale van de dwangsommen is bereikt en mijn ex toch weer een rechtzaak gaat aanspannen, dan kan ik in gijzeling worden genomen. Alsof dat in het voordeel van mijn dochter is? Ik laat alles maar op mij af komen. Ik ben moeder maar heb geen recht van spreken meer, als het om de veiligheid van mijn dochter gaat. P.S. ik heb de rechtszaak over de ouderlijke macht ook verloren. Je wordt toch misselijk bij de gedachte dat als er mij iets zou overkomen, dat zij dat aan hem word toegewezen? Los van het feit dat incest met mijn dochter niet kan worden hard gemaakt omdat ze te jong was, geeft hij zelf toe dat ze wel misbruikt is! Bovendien is hij zelf veroordeeld voor misbruik van jonge meisjes!

:: Samen Sterk :: donderdag 21 februari 2008 :: 21:28:51permalink

Eindelijk een site die moeders steunt! Ook ik ben gescheiden en moeder van twee kinderen, een dochter van 6 en een dochter van 9. Ik zal mijn verhaal kort houden, want het is onderhand een boek geworden. De rechtbank besloot dat ik de echtelijke woning mocht behouden. Mijn ex-man moest gedurende de maanden dat ik de hypotheek over zou nemen de helft van de hypotheek betalen. Dit heeft hij beloofd aan de rechter, maar vervolgens niet gedaan. Gevolg was dat de hypotheek niet meer overgenomen kon worden en dat ik met de kinderen de echtelijke woning moest verlaten. Godzijdank kreeg ik ander huis dat ik weer zo heb kunnen opknappen dat het een leuke omgeving voor de kinderen werd. Daarna stopte mijn ex-man de kinderalimentatie. Gevolg hiervan is dat je maanden zonder geld zit ( behalve het loon wat je krijgt van je werkgever, niet veel als je parttime werkt, want je hebt tenslotte kinderen waar je voor moet zorgen). Het LBIO int het geld dan wel voor je maar dat duurt maanden. Bovendien kwamen er de doodsbedreigingen, het niet op tijd terug brengen van een omgangsweekend, bemoeienissen van zijn familie, intimidatie van zijn familie op de snelweg (achtervolgen, voor je rijden, naast je rijden noem maar op). De vele sms berichten, email berichten, het is gewoon niet normaal meer. Vele telefoontjes met voicemailberichten van hem, als ik even de telefoon niet op pak. Het doen van valse aangifte, het niet meewerken aan het verlengen van je paspoort, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Nadat er door een kinderarts vermoedelijk sexueel kindermisbruik was vastgesteld, werd de omgang door de rechter stopgezet. Amk erbij, je kent dat wel. Vervolgens word het zedenonderzoek ingesteld en is de eindconclusie dat het sexueel misbruik niet bewezen wordt en besluit de rechter om de kinderen weer naar hun vader te sturen. Indien ik niet mee werk aan de omgang dan moet ik een boete betalen. Mijn kinderen weigeren nu om naar hun vader te gaan en de boete is door de deurwaarder al bij mij betekent. De politie is er zelfs aan te pas gekomen en heeft zich beroepen op artikel 2 en besloten om de kinderen niet mee te geven aan de vader en nu word ik gestraft? Hoe gekker kan het hier in Nederland worden. Bureau jeugdzorg kan niks doen, want de situatie waar de kinderen wonen is stabiel, goede schoolprestaties, kinderen zien er goed en verzorgd uit. Ik hoop dat er heel vlug verandering in de wetgeving komt, want dit kan zo niet langer. Als er niet opjectief gekeken wordt naar iedere zaak apart, dan zullen meerdere kinderen in de toekomst in de knel komen te zitten, worden de wachtlijsten bij jeugdzorg langer en zullen er nog meer gezinsdrama's komen. Laat de regering nu eens goed nadenken en vooral stilstaan bij het BELANG EN DE RECHTEN VAN EEN KIND, want die worden nogal eens vergeten. Kinderen kunnen heel goed omschrijven waarom ze niet met vader/moeder mee willen. Ik heb nu wel besloten om de verhalen die op deze site staan naar buiten te brengen door middel van het benaderen van een krant die mijn en andere verhalen wil publiceren, zodat er eindelijk eens meer gedaan wordt dan alleen maar je verhaal schrijven op het internet. Het moet naar buiten, bekend gemaakt worden bij de politie. Indien je deze mening deelt aarzel dan niet en laat het mij weten. Mijn kreet: SAMEN STAAN WE STERK !!!

:: Mama1972 :: dinsdag 19 februari 2008 :: 13:11:12permalink

Ik kwam jullie site tegen en ik ben op zoek naar lotgenoten. Mijn ex en ik hebben 2 kinderen van 6 en 4 jaar. Al sinds we kinderen hebben kijkt hij niet naar de kinderen om. Alle beslissingen die er genomen horen te worden mbt de rechten van de kinderen neem ik. Ik voer eigenlijk al 6 jaar het gezag. Volgens een deskundige die is ingeschakeld ivm de kinderen heeft mijn ex een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Mijn ex denkt alleen aan zichzelf, hij maakt zichzelf de centrum van de wereld, hij moet helemaal geweldig gevonden worden anders ontloopt hij contact, hij is totaal niet geïntereseerd in het welzijn van de kinderen. Heeft dit ook nooit gehad. Hij wil nooit ergens mee te maken hebben en heeft dit herhaaldelijk kenbaar gemaakt. Terwijl hij nog nooit langer dan 6 uur alleen met ze is geweest, wil hij ze nu plotseling de kinderen elke 2 weken een weekend bij zich hebben, Inmiddels heb we een kort geding gehad waarin gesproken werd over de omgangsregeling. Hij heeft de kinderen sinds dat hij weggegaan is, op eigen initiatief maar 1 keer gezien in 2,5 maand tijd. Hij gedroeg zich toen agressief, bedreigde mij de kinderen bij waren en probeerde de kinderen tegen mij op te zetten. Ik heb de omgang op een gegeven moment tegen gehouden op advies van het AMK, Meldpunt Kindermishandeling en waarover ik niet in detail wil treden op deze openbare plek. De rechter heeft toen aangegeven dat wij eerst met de Raad van Kinderbescherming erbij eerst afspraken moeten maken over de omgang. Maar dat is juist het probleem. Ik ken mijn ex al 9 jaar lang. Ik WEET dat hij geen afspraken nakomt. Hij zal misschien wat sociaal wenselijk gedrag vertonen, maar zal ook gauw terug vallen op zijn oude gedrag. Hij heeft met mij namelijk niets te maken en is niet geïntereseerd in de ontwikkeling en belang van de kinderen. Dus morgen heb ik samen met hem een afspraak over de omgangsregeling bij de Raad. Ik vind het erg moeilijk om over het gedrag van mijn ex te praten, maar ik kan wel vertellen dat ik, hoe je het wend of keert, toch de kwaaie pier is in dit verhaal. Je kan het als moeder nooit goed doen. Of je bent te makkelijk omdat je met iemand kinderen gekregen hebt die om wat voor redenen dan ook, niet spoort of je bent te moeilijk omdat je wil dat de veiligheid van je kinderen gewaarborgd wordt. Let wel: ik ben niet tegen de omgang, ik vind dat de kinderen wel degelijk, ivm identiteitsontwikkeling hun vader moeten kennen, met dien verstande dat dat op een voor hen veilige manier gebeurd. Het lijkt mij niet in belang van de kinderen om alleen te zijn bij iemand die een dergelijk (onbehandeld) persoonlijkheidsstoornis heeft, dat bij hem gepaard gaat met agressie en suïcidaal gedrag in het bijzijn van de kinderen. Ik zal hier in ieder geval blijven komen zodat ik wat van jullie kan leren en jullie van mij...

:: Indra :: maandag 11 februari 2008 :: 11:40:01permalink

Ik heb nu geen tijd om het hele verhaal op te schrijven, maar zou dolgraag weten waar ik info kan vinden over het feit dat mijn dochter van 9 absoluut niet naar haar vader wil. Voor haar veiligheid ben ik getrouwd gebleven tot ze 9 was. Haar vader heeft haar de afgelopen twee jaar nauwelijks gezien en zij haat hem tot in het diepst van haar ziel over alles wat hij ons aangedaan heeft. Toen ze twee was wenste ze hem al dood. Heel erg eng. Nu heeft de rechter een bezoekersregeling opgelegd die steeds uitgebreider wordt tot om het weekend het hele weekend vanaf september 2008. Mijn dochter wil dit absoluut niet en is nog steeds doodsbang voor haar vader. Ze heeft echt een week nodig om weer zichzelf te worden na de vier uurtjes die de bezoekersregeling nu is. Wat ik graag wil weten is wat er gebeurd als zij gewoon niet meegaat als hij haar op komt halen. Als ze gewoon de deur niet opent. Heeft iemand hier een antwoord op of ervaring mee? Alvast bedankt!

:: CvD :: woensdag 19 september 2007 :: 22:10:21permalink

Allerliefste bezorgde moeders.... Ook ik ben een bezorgde moeder, alleen wat ik een beetje mis op deze website (vergeef me als ik zelf verkeerd zit) is het feit dat alles wat ik lees gaat over huiselijk geweld, mishandelingen enz. Een bezorgde moeder hoeft niet altijd mishandelingen meegemaakt te hebben bij zichzelf of haar kids.... Ik ben ook een zeer bezorgde moeder, maar mijn ex heeft (gelukkig) mij en mijn dochter nog nooit met 1 vinger aangeraakt en ik weet dat ik in dat opzicht van geluk mag spreken. Desondanks hebben mijn dochter en ik ook zeer vervelende dingen meegemaakt met hem. Even in het kort: Mijn ex en ik hadden een goede omgangsregeling voor mijn dochter opgesteld, dat ging een half jaar uitstekend, en mijn ex was/is de grote held voor mijn dochter, tot het moment dat ik er achter kwam dat hij mij (en dus ook mijn dochter) met een berg schulden achter heeft gelaten, en hij ook nog eens toegaf dat dat met voorbedachte rade was gedaan! Een dag later vertelde hij doodleuk dat hij ging emigreren naar Spanje, hij moest nu maar eens aanzichzelf gaan denken (waren zijn woorden). Hoezo aan zichzelf? En zijn dochter dan, die om de vrijdag met haar tasje klaar stond om te wachten op haar papa? Hij zou afscheid van haar nemen en iedere week bellen en schrijven enz enz. beloftes beloftes beloftes... echter er kwam helemaal niets van, geen 1 belofte kwam uit, en ik zat met een hoop sores aan mijn kop, een giga schuld op mijn nek, en een verschrikkelijk verdrietige dochter die werkelijk ontroostbaar was. Er is zelfs een kinderpsycholoog bij haar geweest, en ze was nog maar 3 jaar oud/jong! Ruim een jaar heeft ze iedere nacht in mijn bed gelegen, huilde ze zichzelf in slaap, en werd ook weer huilend wakker... Langzaamaan zakt dat wel een beetje, zolang ze maar geen "stelletjes" ziet, zoals man/vrouw en kind, want dan krijgt ze weer heimwee naar haar papa!! In die tijd dat hij vertrokken was, heb ik gelijk de omgangsregeling aangevochten bij de rechtbank, en later ook het ouderlijk gezag en dit alles staat nu op mijn naam... Wat me nog rest is haar achternaam, want dat wordt ook nog veranderd in mijn naam. Helaas moet ik hier nu nog 2 jaar op wachten, aangezien je dus 5 jaar aaneengesloten alleen voor je kind gezorgd moet hebben, en onze scheiding is in 2004 pas uitgesproken. Nu is hij weer terug in nederland, heeft ook nog eens in de bak gezeten, en jullie snappen het wel, hij wil zijn dochter zien, waar hij (toen hij met zijn luie ballen in de zon in Spanje lag niet aan dacht, sorry voor mijn woordkeuze). Sinds kort woont hij weer samen, en laat niets meer van zich horen, gelukkig, de rust is weer na een jaar wedergekeerd, maar dan nog is mijn dochter verdrietig, en mist haar papa ontzettend! Ook ik ben dus een bezorgde moeder, weliswaar heb ik geen geweld meegemaakt (nogmaals gelukkig niet) en kan daar dus niet over mee praten, maar wat mijn ex heeft gedaan vind ik persoonlijk meer emotionele mishandeling. Het is toch niet te geloven hoe makkelijk mannen (natuurlijk zijn er uitzonderingen) onder hun verantwoordelijkheid uit willen/kunnen komen, als het hun uitkomt is een kind leuk, maar als het niet uitkomt, dan laat maar zitten... Zo werkt dat niet, je zet kinderen op de wereld om er voor te zorgen, en ze normen en waarden bij te brengen, het zijn geen knuffelberen of speelgoed, die als je ze niet meer wil, maar "wegggooit". Ik vind deze site echt supergoed. Veel sterkte allemaal en veel succes!

:: Gewone moeder :: dinsdag 18 september 2007 :: 13:22:41permalink

Eerst een co-ouderschap of uitgebreide omgansgregeling, hoe je het maar noemen wil. Vier jaar lang gaat het tussen mijn ex en mij wel redelijk goed. De kinderen maken hun vader veel mee, maar vinden het niet je-van-het. Als ze daar zijn bellen ze regelmatig dat ze naar huis willen. Ze willen hun vader wel zien, maar daar niet wonen. Voor hen is het onrustig. Hulpverleners zeggen dan dat kinderen daar wel tegen kunnen, flexibel zijn. Maar ik denk dat ze dat eerder zeggen om zich niet tegen een ouder te keren, dan dat ze vanuit een kind redeneren. Maar ja, dat was de afspraak. Dan krijgt hij een vriendin. Eerst gaat dat goed, heel goed. Maar langzaam gaat het steeds slechter en slechter. Mediation helpt niet. Wij kunnen allang niet meer fatsoenlijk met elkaar praten. De kinderen zijn bang voor hem geworden, hun vader is - ten slechte - veranderd. Uiteindelijk besluiten de kinderen dat ze daar niet meer willen wonen. Na een rechtszaak die gelukkig goed voor hen afliep, is er weer rust. En de kinderen varen er wel bij. Die rust is voor hen oneindig veel belangrijker dan het zien van hun vader. Hoewel het wel pijn doet, dat hij koos voor zijn vrouw en niet voor hen. En ben ik zo'n moeder die dat allemaal bewerkstelligd heeft? Nee. Ik vond het voor mij veel prettiger toen ik nog eens wat tijd zonder hen had. Beter voor m'n carrière ook. Maar ja, deze situatie is beter voor hen, en dan dus ook voor mij.

:: Elisabeth :: donderdag 13 september 2007 :: 12:22:11permalink

In ons huidige systeem heeft een kind een stem, die in veel gevallen schreeuwt, maar toch niet wordt gehoord; niet door de ouder die onrust bij het kind veroorzaakt, maar ook niet door de rechter die deze ouder blijkbaar niet ter verantwoording kan roepen, anders dan door een omgangsregeling stop te zetten. Ik moet als moeder in deze de stem van mijn dochter zijn. Ik ben inmiddels bijna vier jaar gescheiden en heb samen met mijn ex-partner 2 kinderen in de leeftijden van vijf en elf jaar oud. Sinds 2 en half jaar zijn er problemen met vader betreffende de communicatie van hem naar de kinderen en tussen ons beiden. Met vele vervelende gevolgen voor alle partijen. Mijn oudste dochter heeft veel problemen ten aanzien van haar vader en wil door alles wat er in de afgelopen maanden is gebeurd, nu echt niet meer naar vader. Doordat er zoveel is gebeurd kan ik het ook niet meer opnemen voor vader en kan er (wil ik mij ten minste proberen te houden aan de regels te houden zoals die in de wet gesteld worden) niets aan doen. Mijn dochter is een hele slimme meid weet heel goed wat ze wil en wat ze niet wil en ook waarom ze iets wel of niet wil. Ze kan praten als een volwassene, maar is een meid van elf die in de knel zit. Ze wil het liefste naar de rechter om zelf te vertellen wat er is maar mag dit niet omdat zij nog geen twaalf is. Ze zit nu in groep 8 en krijgt dit jaar de CITO toetsen voor haar kiezen en heeft nu rust nodig. Toch kan dit nu niet geboden worden omdat vader omgang afdwingt zonder rekening te houden met wat de kinderen nodig hebben. Na een periode van twee en half jaar mijn ex-partner de tijd te hebben gegeven om hier op een andere wijze mee om te gaan is voor mij nu de koek op. Ik wil dat vader gewezen wordt op het belang van het kunnen waarborgen van het sociaal- en emotioneel welzijn van het kind. Met het sociaal- en emotioneel welzijn van het kind, bedoel ik dat een kind zich bij beide ouders zowel op sociaal gebied als op emotioneel gebied moet kunnen ontplooien en zich kunnen uiten. Wanneer hier bij één van beide ouders onvoldoende aandacht voor is of het kind zelfs beperkt wordt in het uiten hiervan, wordt het kind schade berokkend, dat heb ik inmiddels ook persoonlijk ondervonden. Kinderen kunnen hierdoor o.a. psychosociale klachten ontwikkelen, welke vaak te laat opgemerkt worden, met alle gevolgen van dien. Ik heb mediation voorgesteld aan mijn ex-partner, maar hij wees dit af. Zorginstanties konden hier niet in helpen. Ze kunnen het kind en/of moeder wel een luisterend oor bieden maar kunnen/zullen in beginsel niet helpen de problemen op te lossen. Je kunt enkel ondersteuning krijgen in het, hoe kan je het beste omgaan met de problemen zonder dat deze opgelost worden. Uiteindelijk ben ik naar een advocaat gegaan en heb bij deze een uitleg gedaan over de situatie en gevraagd of hulp eventueel via een rechter opgelegd kon worden. Ik maakte mij grote zorgen over het welzijn van mijn kinderen. De advocaat kon mij hier niet mee helpen omdat een dergelijk verzoek niet aanhangig gemaakt kan worden. De enige mogelijkheid om hier binnen een rechtbank over te kunnen praten was door middel van het indienen van een verzoek tot wijziging in de omgangsregeling. Hier was het mij niet om te doen: ik wil de omgang niet verbieden omdat ik dit belangrijk vindt voor het kind in verband met onder andere de identiteitsontwikkeling van het kind. Ik ben van mening dat omgang door kinderen met beide ouders belangrijk is, maar dat er meer rekening gehouden moet worden met de belangen die kinderen hebben. Het sociaal- en emotioneel welzijn van een kind zou centraal gezet moeten worden binnen alle echtscheidingszaken waar kinderen bij zijn betrokken, zowel in een traject voorafgaande (preventief) aan een scheiding of bij andere situaties rondom omgang) op het kind. Nu ouderlijk gezag automatisch overgaat na een scheiding naar beide ouders, zou een ouder ter verantwoording geroepen moet kunnen worden als blijkt dat deze zijn verantwoordelijkheden betreffende het sociaal- en emotioneel welzijn van de kinderen verwaarloosd. Al wil je het nog zo goed mogelijk doen, als één van de partijen niet wil meewerken zullen er ten alle tijden problemen voor de kinderen ontstaan. Bovendien zouden kinderen, zoals mijn oudste dochter, die een duidelijke stem die schreeuwt om gehoord te worden, moeten worden gehoord. Hoe is het mogelijk dat er binnen ons systeem zo weinig ruimte is voor de stem van het kind en dat een rechter in veel gevallen besluiten neemt zonder dat de stem van het kind gehoord is en hierdoor in veel gevallen achteraf geconcludeerd kan worden dat het beter was geweest als er was geluisterd naar de stem van het kind? Ik wens alle ouders heel veel sterkte en de betrokken kinderen alle goeds!

:: kind - getuige van :: donderdag 6 september 2007 :: 21:19:08permalink

Zelf ben ik een kind van gescheiden ouders. Hun huwelijk werd gekenmerkt door veel ruzies e.d. Als kind ben ik regelmatig tussen hen beiden ingesprongen. Met eigen ogen heb ik de blauwe plekken op mijn moeders lichaam gezien en ook de trieste blik in haar ogen, de schaamte jegens mij. Ze zijn gescheiden toen ik inmiddels het huis uit was. Ik heb er zelf voor gekozen om mijn vader nooit meer te zien of te spreken. Die man heeft zoveel kapot gemaakt. Mijn moeder had veel eerder moeten scheiden van deze man. Dan hadden wij het veel beter gehad en had ons een hoop ellende bespaard. Ik had het geluk in weze dat ik reeds ouder was en het huis uit was m.b.t. omgang met de andere ouder. Ik mocht zelf kiezen. Maar als ik jonger was geweest dan nog had ik die man niet meer willen zien. Die man was nl. ook niet aardig richting zijn kinderen: vanaf mijn derde levensjaar behoorlijk mishandeld door deze man. Ik heb geen last van het zgn. niet wetenschappelijk erkende PAS-syndroom. Ik heb jarenlang last gehad van de nachtmerries veroorzaakt door datgene wat ik gezien heb als kind, wat ik gehoord heb als kind, wat ik gevoeld heb als kind...veroorzaakt door een man waarmee mijn moeder getrouwd was.

:: vechtende moeder :: woensdag 5 september 2007 :: 20:59:17permalink

Het is allemaal begonnen in augustus 2005. Toen zijn mijn ex-partner en ik gescheiden, onze kinderen waren toen 2,5 en 1,5. Het zijn een meisje en een jongetje. Tijdens ons samenzijn was er vaak huiselijk geweld in de vorm van wurgpogingen maar ook sexueel. Helaas kon ik niet eerder bij hem weg omdat hij meerdere malen gedreigd heeft met dat hij dan iemand iets aandoet etc. Wat er verder nog bij komt kijken is het feit dat zijn vader een hoge functie bekleedde bij de politie. (dus justitie). Nadat wij uitelkaar zijn gegaan, zou er aanvankelijk eerst een normale omgang plaatsvinden maar helaas kwamen de kinderen de eerste keer al overstuur terug en zei mijn dochter toen al pappa heeft mij au gedaan. Dit komt steeds vaker voor en de kinderen willen er niet eens naar toe. Ik stop met de omgang en bied de vader aan om ze bij mij te bezoeken, maar dat wil hij niet en er volgt een rechtszaak. Gezien het feit dat er steeds meer zaken naar voren komen - oa sexueel misbruik van mijn dochter en verwaarlozing van mijn zoontje -, besluit de rechter dat vader de kinderen mag zien echter alleen onder toezicht van ZIJN ouders. Nou u kunt zich vast wel voorstellen dat de ouders gewoon weg gingen en de kinderen weer alleen waren met vader. Een maand na de rechtszitting komt mijn dochter met een grote blauwe plek op haar achterste naar huis. Pappa heeft haar daar geslagen. Ik stop weer met de omgang, en bied hem weer aan de kinderen bij mij te zien, maar dat wil hij absoluut niet. Dus volgt de tweede zitting. De rechter beschuldigt mij ervan dat ik de kinderen niet naar de vader laat gaan, en ik moet er weer gehoor aan geven. Intussen is mijn dochter bij de GGZ die constateert dat er wel wat aan de hand is, de huisarts en de kinderarts hebben dat inmiddels ook geconstateerd en er wordt een melding gemaakt richting raad voor de kinderbescherming. Echter dit wordt door buro jeugdzorg tegengehouden, want de ouders moeten het onderling maar uitzoeken. Dus schip gestrand. In juli komt mijn dochter weer thuis met allerlei verhalen over erecties en over hoe sperma smaakt, hoe weet een 3 jarig meisje dit, niet van mij aangezien ik geen partner heb en ik een vrouw ben. Zij zegt ook duidelijk dat ze dat van pappa moet doen etc. Voor de derde keer ben ik met de omgang gestopt. En wederom vind er in augustus 2006 weer een zitting plaats. Hierbij zit ook de raad, en zij vinden het maar onzin wat ik zeg. Er moet gewoon omgang zijn, ongeacht wat ik zeg. De ouders van mijn ex worden zelfs gehoord terwijl er voor mijn ouders geen plaats is. Ik ga niet akkoord met de omgang en de uitspraak zou over 2 weken zijn, echter twee dagen later lag de uitspraak bij mijn advocaat op de stoep. Ik moet meewerken aan de omgang anders krijg ik een dwangsom van 150 euro per keer, tot aan 2500 euro. Er wordt gijzeling geeist door de tegenpartij. Wat moet ik doen? De raad is er inmiddels bijgeroepen door de rechtbank maar daar doen ze niets, behalve mij in een kwaad daglicht zetten met de mededeling 'u beweert dat er sexueel misbruik is omdat u geen omgang met de vader wilt'. Maar dat is het niet, er was en is nooit de intentie geweest om geen omgang te laten plaatsvinden, maar het moet gewoon veilig zijn. Doordat ik toch niet ging meewerken, bemoeide de raad zich er mee en besloot dat mijn ex-partner met zijn nieuwe vriendin de kinderen bij mij thuis moeten gaan bezoeken, ik ga hier mee akkoord. En mijn ex ziet de kinderen bij mij thuis ongeveer 4 keer, dan wil hij ze weer bij hem thuis zien en de raad vindt dit goed. Ik stem met tegenzin in. Inmiddels heeft de raad de forensische psychiatrie opdracht gegeven om onderzoek te doen en wel naar psychologische stoornissen van de ouders, of er sprake is geweest van grensoverschrijdend sexuele handelingen bij mijn dochter, etc. Het onderzoek begint en de onderzoeker zegt direct al dat mijn ex had beweerd dat ik een borderline stoornis heb, hij zegt ook direct: 'nou dat is zeker niet zo'. Maar ik heb inmiddels wel al de diagnose schizofreen, borderline en ADHD van mijn ex gekregen en dit werd ook op de zittingen genoemd. Nu is het belangrijk dat u weet dat ik werkzaam ben als arts en dus echt geen persoonlijkheidsstoornis heb, en dat ik dit echt als laster ondervond. Dan hebben we februari 2007 waarin het helemaal mis gaat, mijn dochter komt thuis met pijn aan haar vagina en ik kijk en inderdaad er zitten scheurtjes etc. Ik ga naar de huisarts die dit ook constateert. Ik stop nu de omgang definitief, hier was ik bang voor en door de trage werking van de jeugdzorg moest het dus weer gebeuren. Ik doe aangifte bij de zeden maar de wachttijden zijn lang. Of duurt het zolang omdat mijn ex een zoon van een politiemedewerker is? Ik heb inmiddels de eerste dwangsommen te pakken en ik zit al in de schuldsanering vanwege schulden die nog door mijn ex-partner gemaakt zijn. Dus heb niets om de dwangsommen te betalen. De deurwaarder komt en wil mijn inboedel opeisen. Maar gelukkig weet het saneringsbedrijf dit tegen te houden. Inmiddels is ook mijn dochter door de FPD (Forensisch psychiatrische dienst - BM) onderzocht en is ook daar bevestigd dat ze sexueel misbruikt is, men kan alleen niet definitief zeggen wie de dader is. Maar de vader kan niet uitgesloten worden en zij stellen voor omgang onder begeleiding van de jeugdzorg. Dit rapport is terecht gekomen bij de raad. En nu komt mijn probleem. Deze raadsmedewerker neemt mij nog steeds niet serieus ondanks de gegevens van het rapport. Hij schrijft in zijn concept raadsonderzoek dat hij een OTS aanvraagd en dat de voogd dan mag beslissen hoe verder omgang verloopt. Ik heb daar hele grote vraagtekens bij. Waarom moet er uberhaupt een OTS aangevraagd worden, de ontwikkeling en veiligheid van de kinderen is bij mij niet in gevaar. Wel bij de vader, waar ook uit het onderzoek blijkt dat hij niet weet om te gaan met de kinderen en waarbij gedeeltelijk het daderprofiel overeen komt. De raad zegt nu omdat wij niet kunnen communiceren, moet er een OTS komen. Maar het is niet de communicatie die niet lukt maar het is de veiligheid van mijn kinderen. Die ook ondanks OTS in gevaar komt als de voogd beslist dat de vader de kinderen alleen mag zien. De vrijwillige hulpverlening heeft gefaald wordt er beweerd, maar diezelfde hulpverlening werd steeds tegengehouden door buro jeugdzorg, met de vermelding dat moeten de ouders zelf maar regelen. Ik vind dit alles weer een grote fout van de jeugdzorg waarbij de moeder nog steeds wordt beschuldigd en dat er zelfs een OTS word aangevraagd voor hetgene wat de vader heeft misdaan. En daar speelt wel degelijk mee dat mijn ex-partner zijn vader OOK voor de justitie heeft gewerkt. Ik weet inmiddels niet meer wat te doen. Maar ben bang voor mijn kinderen.

:: F. :: dinsdag 21 augustus 2007 :: 00:00:38permalink

Zes jaar na dato meneer wil omgang met zijn kind. Op zich niets mis mee. Mijn eerste reactie is: eindelijk krijg ik mijn weekend vrij! Het blijkt wat verder te gaan, want meneer wil alles voor de helft. Joepie dat klinkt idyllisch. De hele andere kant van het verhaal moet ik dus aan de Raad van de Kinderbescherming vertellen. Hoe het tussen ons is fout gegaan en waarom er zes jaar eigenllijk geen contact heeft plaatsgevonden. De dame van de Raad vraagt me of ik niet in therapie moet om alles te verwerken. Verwerken? Ik heb alles een plaats gegeven. Ik dacht dat ik met hem klaar was dat ik hem nooit meer hoefde te zien, te spreken, te luchten, te horen of te voelen toen hij 2 jaar geleden geen omgang meer wilde met zijn kind. Na 2 keer omgang met zijn kind had hij er al genoeg van. Het liefst was hij op de oude voet - of beter: de slaande hand - weer verder gegaan. Maar ja, de politie hield het in de gaten dus dat kon niet meer. Dan had hij er kennelijk ook geen lol meer in of het was te vermoeiend. Nu denkt meneer er plotseling anders over, eigenlijk wil hij toch wel verantwoording dragen voor de zorg van haar. Op mijn vraag of hij dat dan eerst maar eens financieel wil bewijzen luidt het antwoord: dat staat los van deze zaak! Gezamelijk gezag komt er ook nog eens bij. Deze man en ik kunnen niet eens een gewoon gesprek met elkaar voeren, laat staan overleggen. Is dat niet terug te zien in de politierapporten? In het belang van het kind is het zeker niet als zij ons ziet schreeuwen of erger. Of een omganshuis de oplossing zou kunnen zijn? Nou mevrouw ik wil na alle ellende die we net verwerkt hebben liever niet dat er iets komt van omgang. Mogen wij uw dochter even spreken? O ja hoor, zij zal u vertellen dat zij wel degelijk een vader wil. Een vader die net zo is als een vader van een vriendinnetje waar ze aan co-ouderschap plus doen. Of ik dat kan realiseren met deze man? Mijn antwoord luidt nee. Ik wil het niet kunnen/willen/moeten. Is het in het belang van mijn dochter dat zij haar vader nu al leert kennen als een onbetrouwbare man, of is het beter dat zij dat pas gaat ondervinden als zij daar aan toe is en het onder ogen kan zien? Natuurlijk heb ik ook mijn tekortkomingen, maar ik moet de verantwoording voor al mijn fouten nemen. Meneer hoeft/doet dat niet. Wat de raad ook uiteindelijk beslist: ik zal mij erbij moeten neerleggen want zij weten wat goed is voor mijn kind. Denken ze dat ik dat niet kan aanvoelen of zo? Die gesprekken zijn een paar maanden geleden geweest, inmiddels, maar nog steeds voel ik die onmacht. Bovendien is al het verdriet nu weer naar boven gekomen. Ik probeer alles op alles te zetten om mijn dochter zo min mogelijk van de situatie mee te geven, want het is en blijft een verdrietige zaak. Ik heb meerdere bezoeken van de raad gehad, twee keer daar in hun gebouw, drie keer bij mij thuis. Van die keren heeft ze een keer met mijn dochter gesproken en ondertussen heeft ze ook een keer contact met hem gehad. Nu is ze bezig met hem en over vijf weken krijg ik uitslag van haar onderzoek. De conclusie van de Raad gaat naar de rechter en dan mag de rechter gaan beslissen wat hij er mee gaat doen. Voordat de gesprekken begonnen dacht dat ik dat ik geen traan meer kon laten over de situatie. Het tegendeel bleek waar. Dit trekt zoveel oude wonden open. Wat ze heel goed kan is samenvatten. Op het laatst vertelde ze haar conclusie van alle bezoeken, ze vond het hartverscheurend. Ik heb zo veel gehuild, van elk bezoek was ik echt een dag van slag af. Emotioneel gaat het goed met mij, ook al blijft het iedere keer door mijn hoofd spelen. Ik merk dat ik toch onbewust de dagen aan het aftellen ben. Hetgeen ze met mijn dochter heeft besproken is best heftig te noemen. Ik kende de soort vragen wel. 'Wat vind je van je vader, hoe zou het zijn als je vader hier wat vaker komt. Hoe is je vader voor jou, hoe ziet je vader er uit, hoe is je vader voor je moeder. Wat is je liefste wens...?' Mijn dochter's antwoorden waren ook heftig. Ze zei, ik citeer 'mijn vader is wel lief voor mij, maar hij slaat mijn moeder het ziekenhuis in'. De conclusie van de Raad was dat mijn dochter haar vader eigelijk als een soort veredelde Sinterklaas ziet. Alleen al dat gegeven valt onder het kopje jammer. Ik had liever gehad dat zij de herinneringen aan een vader had zoals ik die ken van mijn vader. Omgang via een omgangshuis blijkt voor mijn ex onbespreekbaar. Dit maakt dat ik enigzins hoopvol gestemd ben. Ik hoop dat op het moment dat als deze zaak voor de rechter komt, meneer nog steeds dezelfde houding heeft. De RVK moet het belang van het kind in de gaten houden en zijn hechting en dat soort shit. Wat is een kind op de wereld zetten anders dan eeuwige trouw? Het kind is de spil tussen twee ouders. Dat is verbinden, verbonden zijn. Bij tegenspoed wordt de handdoek in de ring gegooid. 'Eeuwig' en 'voor altijd' zijn dan ineens lege woorden, net als 'verbintenis' en 'hechting'. Altijd de vragen: Heeft het iets met mij te maken? Komt het door wat ik fout heb gedaan? Als deze vragen niet van buiten worden gesteld, dan kwellen ze me wel van binnen uit. Voor mijn gevoel zou een vader zijn eeuwige trouw aan het kind dienen te geven en vaderfiguur en rots in de branding moeten zijn. Als dat niet zo blijkt te zijn, dan is het belangrijk dat het kind ondervindt dat het een vader heeft. Zijn de ouders bereid om met elkaar in gesprek te gaan over omgang met dit kind? Hier schuilt het gevaar. De ouders moeten het omwille van het kind wel toestaan, anders wordt hun door de raad verweten dat als één van de twee er tegen is, deze ouder niet in het belang van het kind denkt, terwijl je de overweging maakt vanuit het idee dat je je kind moet beschermen.

:: huilende mama :: maandag 20 augustus 2007 :: 18:32:03permalink

Jemig zeg, de tranen stromen over mijn wangen. Ik heb altijd gedacht, dat er geen gelijke situaties zouden bestaan. Je hoort er immers ook nooit over. Vrijdag a.s. begint voor mij het werkelijke gevecht. Voor het eerst moet ik naar de rechtbank. Ben nu al ongelooflijk onrustig, maar goed. Negen jaar geleden ontmoette ik mijn voormalige vriend. Vier jaar lang ging onze relatie echt goed, maar er veranderde iets van de ene op de andere dag. Hij werd psychotisch. Tijdens zijn eerste opname kwam ik er achter dat ik zwanger van hem was. Vele twijfels aan mijn kant natuurlijk. Maar ik ging er niet van uit dat mijn vriend blijvend ziek zou zijn. Nu is hij anno 2007 inmiddels al 5 keer zwaar psychotisch geweest, waarbij de laatste twee keer zijn woede compleet naar mij toe was gericht. Toen hij voor de 4e keer psychotisch was, is het uit de hand gelopen en ben ik geslagen. Na de komst van de politie heeft hij zijn sleutels ingeleverd. Daarmee was het niet voorbij natuurlijk. We hebben mediation gedaan, maar mijn standpunt van omgang met zijn dochter onder begeleiding werd door hem afgedaan als dat heb ik niet nodig. Uiteindelijk is de mediation op niks uitgelopen, want wederom kreeg hij een psychose. Dit heeft geresulteerd in maandenlange slapeloze nachten voor mij. Sms-en, bellen, voor mijn woning staan, op school van kind, op de buitenschoolse opvang en bij mijn werkgever. Ik ben gesloopt, maar moet knokken voor een toekomst voor mij en mijn kind. Op zich ben ik niet tegen omgang, maar de veiligheid van mijn dochter komt wel in het gedrang als het zonder begeleiding zou moeten. Ik heb het niet meer van de zenuwen. Weet dat hij weer op vrije voeten is en zijn RM [Rechterlijke Machtiging voor een gedwongen behandeling - BM] tot 7 november loopt. Daarna kan hij gewoon zijn gang weer gaan. En dan zit zijn uitspraak van ca. een half jaar geleden nog in mijn hoofd, waarin hij mij mededeelde: Kom niet aan mijn vaderschap, want het zal je gaan bezuren. Toch ben ik niet van plan te gaan vluchten; dat is voor mijn dochter ook niet echt stabiel. Ik hoop alleen, dat hij het gezonde verstand heeft ons eindelijk eens wat rust te gunnen, maar heb er een hard hoofd in. Inmiddel wel prioriteit 1 bij de politie, maar of ik daar rustiger van moet worden....pffff Ik ben blij dat ik niet als enige in zo'n verhaal leef. Je wordt geleefd door de grillen van een ander.

:: nog een bezorgde moeder :: woensdag 8 augustus 2007 :: 11:08:58permalink

Hier nog een bezorgde moeder. Ook ik ben aan het vechten om een omgangsregeling tegen te gaan. Op dit moment heb ik twee rechtzaken achter de rug en heb ik er eentje gewonnen: Ik blijf alleen het gezag houden. Mijn ex en ik waren niet getrouwd. Tijdens de zwangerschap heeft hij mijn zoontje wel erkend. Mijn ex lijdt aan psychoses. Hij is hiervoor zelfs opgenomen geweest in een instelling. Tijdens het begin van de zwangerschap begon hij mij te tiraniseren. Ik moest me overal voor verantwoorden. Als hem iets niet zinde hield hij mij expres wakker. Tijdens de zwangerschap werd er ontdekt dat mijn zoontje een ernstige aangeboren hartafwijking heeft. Hij is toen een keer meegeweest naar het kinderziekenhuis en voor de rest stond ik er tijdens de controles daar alleen voor. Na de geboorte van mijn zoontje heeft hij er nooit naar omgeken. Alleen als er mensen bij waren deed hij alsof hij de liefhebbende vader was. Ondertussen bleef hij gewoon door gaan met jennen. In september 2005 heb ik de knoop doorgehakt. Mijn zoontje was toen anderhalf en had al 7 zware operaties achter de rug. Terwijl hij lag te vechten voor zijn leven op de Intensive Care, ging zijn vader gewoon aan het werk. In de eerste anderhalve maand na het verbreken van de relatie heb ik geprobeerd om een bezoekregeling in stand te houden. Zijn vader kwam of niet opdagen of hij kwam 's avonds als mijn zoontje al lag te slapen, en dan ging hij gewoon door met mij jennen. Op een gegeven moment durfde ik niet alleen met hem in een huis te zijn en toen kwam mijn moeder als mijn ex ook zou komen. Zelfs het feit dat mijn moeder er bij was veranderde niks aan zijn gedrag tegenover mij en naar zijn zoontje keek hij tijdens de bezoekjes al helemaal niet meer om. Nadat hij mij telefonisch had bedreigd en mij 's nachts telefonisch ging lastigvallen heb ik de bezoekregeling stopgezet. Mijn zoontje moest weer geopereerd worden en met mijn advocaat heb ik toen besproken wat te doen met vader. De advocaat vond het wel verstandig om vader te bellen om een afspraak te maken dat hij zijn zoontje een half uurtje mocht zien bij mijn ouders thuis. Hij is die middag niet komen opdagen en belde de volgende dag met mijn vader om te zeggen dat hij met griep in bed lag en daardoor niet kon bellen. Na de operatie hebben we hem netjes opgebeld om door te geven dat alles goed was gegaan. Hij heeft nog geen kaartje gestuurd. Zelfs met zijn verjaardagen komen er geen kaartjes. Afgelopen september moest ik voor de rechter verschijnen omdat mijn ex een omgangsregeling wil. Hij wil mijn zoontje ieder weekend hebben van vrijdag 5 tot zondag 7. Tijdens deze rechtzaak heeft de rechter besloten dat mijn ex zich eerst moet laten uitlaten over zijn pshychische behandelingen en over het feit of hij medicijnen gebruikt. Deze papieren moeten nog steeds binnenkomen. In mei was de tweede rechtzaak. Ondanks alle papieren die ik heb van BJZ en de integrale vroeghulp en zelfs van een ortopedagoog uit het ziekenhuis die mijn zoontje heeft onderzocht i.v.m. de vele ziekenhuisopnames en waar in alle papieren stuk voor stuk staat dat omgang met vader mijn zoontje kan schaden en dat mijn zoontje dat niet aankan, is er door de rechter toch een proefomgang opgelegd bij de Raad voor de Kinderbescherming. Omdat de raad toch wel doorhad dat mijn zoontje erg kwetsbaar is, wilden ze eerst een gesprek met vader en daarna met ons samen. Vorige week dinsdag heb ik daar dus inderdaad een gesprek gehad met de raadsmedewerker, de gedragsdeskundige en mijn ex. Ik wilde graag mijn moeder bij het gesprek hebben maar dat wou mijn ex niet en de raad liever ook niet. We waren nog geen 5 minuten in gesprek of hij schold me al uit voor stomme trut. Ook was ik volgens hem een slechte moeder en kwam het door mij dat mijn zoontje naar de zomervakantie naar een speciaal kinderdagverblijf moet/gaat. Toen ik de gedragsdeskundige moest vertellen wat allemaal de problemen waren bij mijn zoontje en ik dat vertelde had hij echt overal commentaar op. Als zij hem een vraag stelde dan beantwoordde hij die met voorbeelden die helemaal niks met de vraag te maken hadden. Mijn zoontje weet niet wie zijn vader is. Van de kinderbescherming moet ik hem nu aan de hand van een foto gaan vertellen dat dat zijn vader is, maar dat we hem niet zien. Ik heb dit voorgelegd aan de school waar hij straks heen gaat (daar heeft hij al fysio en logopedie) en die raden mij dat af aangezien hij het niet zal begrijpen. Tijdens het gesprek heb ik hem geconfonteerd met het feit dat hij al die jaren dat we samen waren bijna dagelijks riep dat hij ooit op 2 plaatsen tegelijkertijd is gezien, dat hijzelf rare lichtjes heeft gezien bij een recreatieplas en dat hij de afbeelding van Nostradamus in het raam heeft gezien. Dit gaf hij daar gewoon openlijk toe. De dag na het gesprek bij de kinderbescherming heb ik hen gebeld omdat ik geen goed gevoel had over het gesprek en ik eigenlijk niet nog een keer met m'n ex in gesprek wil. Zij gaf aan dat ze tijdens dat gesprek 'de lichaamshouding van mijn ex niet vonden kloppen' en dat ze daarom nog een gesprek willen om te kijken hoe hij dan is, en dat ze nog niet eens spreken over een eventuele proefomgang. Maar nou vraag ik mij af of ze dit alleen maar zeggen om mij gerust te stellen en er voor te zorgen dat ik wel naar het gesprek kom zodat ze er uiteindelijk een proefomgang gaan doordrukken die mijn zoontje niet aan kan.

:: karin :: vrijdag 27 juli 2007 :: 11:22:58permalink

Ik ben drie en een half jaar getrouwd geweest, en eigenlijk vanaf een half jaar regelmatig bedreigd, geslagen, geschopt, mes op mijn keel etc etc. Na drie jaar was de grens bereikt en heb met alle gevolgen van dien toch besloten een echtscheiding aan te vragen. Ik heb aangegeven dat ik in een situatie zat waarin veel geweld voorkwam, en dat ik op dat moment nergens naar toe kon, en dus weer gewoon terug naar huis moest. Eerlijk gezegd als ik dit nu weer opschrijf, schaam ik mij er een beetje voor, natuurlijk hoefde ik niet naar huis, maar het geeft wel aan hoe krom ik dacht, zoals veel mensen in een gewelddadige situatie. Ik verwachtte dat ik na de scheiding rust zou krijgen. Dat dit het begin zou zijn van een nieuw, maar vooral rustig leven, maar vanaf dat moment begon de ellende pas goed. Voor ik het goed en wel in de gaten had, had mijn ex geregeld met mijn advocaat dat we de scheiding wel met z'n drieeën konden regelen. Vanaf dat moment had ik niet veel meer in te brengen, als je mij nu zou zien geloof je dat niet, maar toen was ik maar een schijntje van de persoonlijkheid die ik nu ben. Ik ben dus overal mee akkoord gegaan, want ik moest weer naar huis. Uiteindelijk eindigde ik met 50000 euro schuld, en het enige wat echt belangrijk voor mij was, het gezag over mijn zoon. Mijn ex wilde niet het huis uit, dus moest ik op zoek naar wat anders. Op 1 maart 1996 kreeg ik de sleutel van mijn huis, vier maanden na de eerste stap. Een nieuw huis, 50.000 euro schuld, een bank, een matras, en een wasmachine. Deze verhuizing was het begin van nog meer ellende. Mijn ex volgde mij, uitte bedreigingen, gooide mijn ramen in, trapte de deur in, stuurde mensen op mijn dak, enz enz. Mijn zoon haalde hij van school op, en hij dwong mij dan om mijn zoon weer op te halen. Ik werd met de dag meer labiel, ik was een emotioneel wrak en ik leefde van dag tot dag. Als ik mijn zoon op kwam halen, dan eindigde dat in gevecht gevolgd door een bezoekje van de politie, die dan aan mij vroeg wat ik daar in godsnaam kwam doen. Tja ik kwam mijn zoon ophalen, het was kiezen of delen, hij was niet van plan om mijn zoon te brengen, dus als ik wilde dat hij thuis kwam moest ik mijn zoon maar komen halen. De politie is op een bepaalde manier behulpzaam, maar heel vaak krijg je het gevoel dat je een drama queen bent, vooral als je aan de deur staat van je ex om je zoon op te halen. Ik heb menigmaal gehoord dat ik er dan ook wel om vroeg om zo'n behandeling van mijn ex, en dat ik beter moest weten dan zelf de confrontatie weer op te zoeken! In 1999 heb ik op mijn verjaardag aangifte gedaan van bedreiging, chantage, manipulatie, diefstal en mishandeling gedurende 6 jaar naar aanleiding van een portie klappen; dat was wel een uniek cadeau. Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze voor hun verjaardag hechtingen en inwendige kneuzingen krijgen. Hij is veroordeeld met een gevangenisstraf voorwaardelijk en een proeftijd van twee jaar. In die proeftijd heeft hij mij aangevallen op straat, is gearresteerd door de politie, waar een aantal mensen melding van hebben gemaakt. Ik, naïef en dommig, dacht dat hij nu de proeftijd verprutst had, maar wat schetst mijn verbazing: ik moest weer opnieuw aangifte doen! Heel veel mensen zijn niet van dit soort dingen op de hoogte, ik niet in ieder geval. En ik denk dat mensen in emoties niet goed nadenken, is het dan niet een plicht van de overheid om mensen goed in te lichten over dit soort dingen? Vervolgens ben ik verhuisd in 2002 omdat ik gewoon weg wilde bij hem uit de buurt, en ben dus terug gegaan naar het oosten van het land. In mei 2003 word ik voor de rechter gedaagd, omdat ik volgens mijn ex de omgangsregeling frustreer. Ik had tot dan altijd gezorgd dat er omgang bleef tussen hem en mijn zoon. Maar doordat mijn vader op sterven lag, lag daar mijn prioriteit. Voor mij was dat de druppel en besloot ik om dan maar tot het bittere einde te gaan. Nog steeds werd ik minimaal 1 keer in de week met de dood bedreigd. Vervolgens kreeg ik een onderzoek van de Raad van Kinderbescherming, waar alle geweldplegingen van tafel zijn geveegd. Het geweld had mij getroffen, niet mijn zoon. Dat mijn zoon meer details weet te vertellen dan ik, dat komt natuurlijk allemaal omdat ik mijn zoon bespeeld heb. Dat er een verklaring lag van de Jellinek waarin werd geschreven dat mijn ex onbetrouwbaar, manipulatief en gewelddadig was, werd van tafel geveegd. Weer laat ik me lijden door angst, angst dat ik mijn zoon nu echt kwijt raak. Ik kwam inmiddels bij de instanties over als een emotioneel labiel persoon; rara hoe zou dat komen? Ondertussen zijn er bezoekjes onder begeleiding van de raad aan de gang. En volgens ex en begeleider van de Raad zijn die bezoekjes zo geweldig en zo gezellig. Mijn gevoel was dat de begeleidster meer onder de indruk was van mijn ex, zijn uiterlijk, zijn charmante voorkomen, enz, maar goed dat is gehakketak van mijn kant. De laatste ontmoeting tussen de Raad, mijn ex en mijzelf, ben ik compleet over de rooie gegaan. Ik heb de handdoek in de ring gegooid, heb gezegd dat ik er niet meer mee door ging, dat ze wat mij betreft mijn zoon konden krijgen, maar dat ik niet meer mee deed aan het valse spel wat er gespeeld werd. En dan een blik van verstandhouding tussen de medewerkster van de Raad en mijn ex, die ik oppikte als, ik zei toch dat ze geschift is! Keer op keer heb ik tegen hen gezegd dat hij mee zou werken zolang hij onder begeleiding stond van de Raad, maar als de uitspraak er was dat het dan weer uit de hand zou lopen. En toen zei de medewerkster tegen mij dat ik iemand was die door de wol was geverfd. En dat heeft mij zo geraakt, alsof ik iemand ben die probeer ergens misbruik van te maken. In November 2005 is de uitspraak geweest, vader krijgt 1 weekend in de maand zijn zoon. Helft vakanties, helft feestdagen. En jawel, 10 euro elke twee weken zakgeld voor mijn zoon. De afspraken worden vervolgens niet nagekomen, dus ikde Raad gebeld: "dossier is gesloten, als u bezwaar heeft moet u een nieuwe zaak opstarten". In augustus gaat mijn zoon drie weken naar zijn vader toe, gedoemd om te mislukken maar ik heb doorgezet, en eerlijk gezegd ten koste van mijn zoon. Na vier dagen belde mijn zoon op of ik alstjeblieft kon komen! Ik heb geweigerd, nee je bent nu bij je vader. 6e dag, mijn zoon belt op of ik alstjeblieft een dag kan komen, ik twijfel.. en mijn zoon geeft aan dat hij het er met zijn vader over heeft gehad en dat hij het goed vind. Ik ben daar op vrijdag heengegaan, ontzettend leuke dag gehad met mijn zoon, echter mijn zoon wil niet dat ik naar huis ga omdat hij weet dat ik het weekend vrij heb. Overlegd met zijn vader, en het kwam wel goed uit want vader had een feest. Ik heb toen een hotel geboekt en ben daar met mijn zoon naar toe gegaan. De andere dag heb ik mijn zoon naar het huis van zijn vader gebracht en zelf naar huis vertrokken, maar de uitdrukking op het gezicht van mijn zoon was hartverscheurend. 's Maandags moet ik om 07.00 uur beginnen, 5 minuten over 7 gaat mijn mobiel, mijn zoon helemaal overstuur aan de telefoon, op de achtergrond zijn vader tierend en schreeuwend. mijn zoon raakt meer en meer overstuur tot hyperventileren toe. Terwijl ik aan de telefoon ben hoor ik hen ruzie maken, en ik weet niet precies wat er gebeurt, maar volgens mij had mijn zoon zijn vader een duw gegeven, waardoor mijn ex helemaal door het lint ging. Ondertussen maak ik mijn zoon duidelijk dat hij geld op zijn rekening heeft en dat hij zijn spullen moet pakken en met de trein naar huis kan komen. Kost me nogal overredingskracht om hem te overtuigen dat hij dat wel kan. En uiteindelijk geeft hij toe, ik krijg zijn vader aan de lijn die mij helemaal verrot scheld, maar dat geeft mijn zoon de gelegenheid om zijn spullen te pakken en de benen te nemen. Nou ja om een lang verhaal kort te maken, mijn zoon is naar huis gekomen, en heeft sindsdien nog 1 keer contact gehad met vader, als in levende lijve elkaar zien. Mijn zoon houdt op dit moment elk contact af, heeft een ander nummer van zijn mobiel. Heeft zijn vader op msn maar deze is geblokt. Mijn zoon heeft met zijn vader wel afgesproken dat als hij wil komen dat hij dan belt, wat dus niet gebeurt! Niet met verjaardag, niet met vaderdag gewoon helemaal niet. Ondertussen loopt mijn zoon bij verschillende therapeuten, hij heeft niet alleen te maken gehad met een gewelddadige vader, maar ook met een moeder die op het randje van gekte leefde. Mijn zoon heeft mij tot drie keer toe gered, door zijn vader aan te vallen, twee keer omdat hij mij probeerde te wurgen en 1 keer toen mijn ex mij bedreigde met een mes, en mijn zoon de aandacht op zichzelf vestigde zodat ik weg kon komen. Ik werd zo paranoide als een tierelier als er een auto aan de overkant geparkeerd stond en iemand bleef erin zitten dacht ik dat diegene kwam om mij te vermoorden, een auto die langzaam achter mij bleef rijden idem dito. Ik werd iemand die zichzelf pijnigde, bonken met mijn hoofd tegen een muur etc etc. Waarom? Ik weet het niet, en dit is de eerste keer dat ik het opschrijf. Ik ben op weg terug naar het normale, nou ja wat is normaal. Maar mijn zoon is psychisch geknakt, heeft moeite met gezag, heeft jarenlang op mij gepast, dus waarom zou hij mijn gezag pikken. En zo zijn er nog een aantal problemen die nu aan de oppervlakte komen bij hem. Stapje voor stapje gaat het beter met hem, met mij, met ons samen, we werken heel hard. Maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat als de hulpverlening beter in zou springen op dit soort excessen wij niet deze lange weg voor ons hadden gehad. Doordat ik de dingen steeds helderder ga zien, en geconfronteerd wordt met de nawerking, effecten op mijn zoon, ben ik erg gedreven om dit soort dingen onder de aandacht te brengen. Er is een overkill aan aandacht voor huiselijk geweld probleem, maar als we uit de situatie stappen staan we er helemaal alleen voor. Is dit werkelijk in het belang van de kinderen? Een voorbeeld op een heel ander vlak: Een moeder word in bijzijn van kind in elkaar geslagen door een man. De man wordt gearresteerd en moeder moet de dader aanwijzen. Het kind, getuige in de zaak hoeft dit niet want dat is te traumatisch voor het kind! Maar wij worden gedwongen om onze kinderen naar iemand te laten gaan die onberekenbaar is omdat het toevallig de vader is. Zou de man in kwestie een wildvreemde zijn die mij dat aangedaan heeft dan hoef ik er helemaal niets mee, want dat zou toch wel onmenselijk zijn! Mijn gevoel zegt dat het erger is door iemand kapot gemaakt te worden die je in het begin vertrouwde. Het is diep triest dat men niet inziet, of niet wil inzien hoeveel impact dat heeft op kinderen!

:: Boukje :: donderdag 26 juli 2007 :: 18:07:44permalink

In 95 is onze zoon geboren, toen begon het mis te gaan met mijn de vader van mijn zoon. Vader was parketeur en werkte dus met lakken, verdunners en verharders en had hiervoor geen goede bescherming, kreeg dus schildersziekte OPS genaamd. Hij werd agressiever, zag dingen die niet bestaan enz. Na de geboorte van onze zoon kreeg mijn ex via zijn werk contacten met "helderzienden" en "reikimasters". Zij hebben mijn ex ervan overtuigd dat ik een postnatale depressie zou hebben. Ik ben tijdens de bevalling verkeerd gespoten en kreeg daardoor posttraumatische distrofie en was daar flink boos over. Die zogenaamde "helderziende" kwam elke keer bij ons thuis. Dan moet ik er wel bij vertellen dat ik door mijn ex al zo onderuit gehaald (geestelijk mishandeling)was dat ik er niets van durfde te zeggen. In de winter van 95 ben ik naar onze huisarts gegaan omdat de vader van mijn zoon wel heel erg aan het veranderen was. Huisarts zei me dat hij zich ook zorgen maakte over hem, maar hem niet kon behandelen of doorsturen als hij zelf niet bij hem kwam. In augustus '95 barste de bom. Mijn ex zag "kwade geesten" op de trap en volgens hem was onze kater (23 geworden in mensenjaren en had een tongtumor dus moest worden ingeslapen) door mij ziek geworden, omdat ik bezeten zou zijn van kwade geesten die bezit hadden genomen omdat ik er zo open stond voor tijdens de bevalling. (Dit heeft die "helderziende" hem wijs gemaakt). Ik heb onze zoon opgepakt en ben gevlucht naar een vriendin. Naar een advocaat enz, de scheiding in gang gezet. Er kwam een omgangsregeling van 1 zondag in de 2 weken. Elke keer als onze zoon was teruggebracht, wilde hij niet slapen, gilde alles bijelkaar, was zover over stuur dat hij zijn hele kamertje en mij onderkotste. Een vriendin van mij die kinderpsychloge is pastte wel eens op hem. Op een avond kwam haar man bij me en zei dat hij wel op mijn zoon zou passen en dat zij met me wilde praten. Ik naar haar toe en ben me rotgeschrokken van wat ze zei. Ze zei: Je zoon heeft de symtonen van sexueel misbruik, maar geloof niet dat hij daadwerkelijk sexueel misbruikt is, maar er is zekers wat traumatisch gebeurd met hem (mijn zoon was toen 2 jaar oud). Het verhaal van die "helderziende" enz heb ik haar toen verteld. Ze raadde me aan om per direct de omgangsregeling stop te zetten. Dat heb ik gedaan en tevens melding gemaakt bij de RvK. Ik kreeg het huis toegewezen zolang ik nog zelf geen woonruimte had. Toen ik terug kwam in het huis was er brand gesticht, mijn matras en hoofdkussen waren verbrand door mijn ex. Ik heb hem gebeld daarover en zijn excuus was dat er kwade geesten inzaten en dat die "helderziende" hem had aangeraden die kwade geesten te "verdrijven" door alles te verbranden en dat had hij gedaan. Tijdens de boedelscheiding heeft hij dit ook zelf zo verteld tijdens een zitting bij de rechtbank te Arnhem. Met mijn zoon ging het steeds slechter, hij sloot zich af en was meer éénkennig dan menig kind op die leeftijd. Ik heb mijn zoon toen laten testen bij de Winde door een kinderpsycholoog die eruit haalde dat hij waarschijnelijk het syndroom van Asperger zou hebben. (autistische stoornis). Ondertussen had ik zo goed en zo kwaad als het ging geprobeerd mijn ex over te halen zich te laten helpen door een deskundige psycholoog/psychiater voor zijn OPS. NEEE, hij had geen OPS, ik was slecht, bezeten van kwade geesten en mijn zoon had hij wel geholpen samen met die "helderziende" om de kwade geesten uit mijn zoon te krijgen. Ik was niet meer te helpen, mijn zoon wel door geestenuitdrijven, wat ze dan ook herhaaldelijk gedaan hebben. Nu wist ik wat er was gebeurd en waarom mijn zoon de verschijnselen had van een kind die sexueel misbruikt was. Bij de rechtbank geweest dus omdat mijn ex een rechtzaak had aangespannen voor een omgangsregeling. Bij de RvK kwamen de bemiddelingsgespreken, waar mijn ex ook vertelde dat hij waanideeën had van wolken die hem aanvielen enz. Ondertussen was mijn zoon 4 jaar oud. Op advies van RvK kwamen er een verplichte omgangsregeling van 1 uur in de 2 weken bij de AC restaurant. Ik moest wel want elke keer als ik er niet aan mee zou werken zou ik een boete krijgen en na 3x niet gekomen te zijn de gevangenis in. Die uren waren een ware hel, vooral voor mijn zoon die doodsbang was voor zijn vader. Moest mijn zoon omkopen om hem mee te krijgen. De nachtmerries begonnen weer bij mijn zoon, weer zo overstuur tot overgevens toe, dit een half jaar lang. Toen kwam de uitspraak van de rechtbank, een omgangsregeling met vader. OVER MIJN LIJK! Ik werkte er niet aan mee! Er kwam weer een rechtszaak. Heb via de site www.ouderalleen.nl kennis gekregen aan iemand wiens ex internationaal rechter is, hem dit hele verhaal voorgelegd. Hij zei meteen dat rechtbank Arnhem en RvK de internationale rechten van het kind schonden op 3 punten. Ik heb toen alle politieke partijen gemaild, van de PvdA en Groenlinks kreeg ik hulp. Heb met Femke Halsema van Groenlinks en Usman Santi van de PvdA uren aan de telefoon gezeten, hun alles wat ik had aan bewijzen opgestuurd. Ze wilde over alles wat de rechtbank en RvK ging doen op de hoogte gehouden worden want er werden inderdaad artikelen van de internationale rechten van het kind geschonden, als ik wilde kon ik Nederland aanklagen bij het internationale gerechtshof. Toen diende het hoger beroep. De rechter wilde de uitspraak doen toen ik zelf ingreep. Zei tegen de rechter: Eer u uitspraak doet over deze zaak wil ik u erop wijzen dat alles ook naar Den Haag gaat die deze zaak volgen, PvdA en Groenlinks, hier hebt u kopieeën van bewijs uit Den Haag dat ze wat er tot nu toe gedaan is in kopieeën in hun bezit hebben. Ze weten ook dat u rechter bent in zaken betreffende grondpacht en huizenbezit enz, dus geen familierechter bent en al helemaal geen kinderrechter, dus eigenlijk totaal geen uitspraak mag doen betreffende een omgangsregeling en daarmee schend de rechtbank Arnhem 1 van de punten die in het internationale kinderrechten staan waarvoor Nederland ook getekend heeft. Een rechter heeft zich daaraan al helemaal te houden. Zowel rechter als die miep van RvK en avocaat van ex en ex werden erg witjes om hun neus! De rechter zei dat ik gelijk had dat hij inderdaad geen uitspraak kon doen in deze en dat het dan een hoger beroepzaak zou worden. Goh....... toen het hoger beroep diende zaten er 3 kinderrechters! Waren alle stukken gelezen door de rechters en RvK wat voorheen domweg de prullebak waren in beland! Binnen 10 minuten stond ik buiten met mijn advocate en was de uitspraak: Geen omgangsregeling, Vader mag op geen enkele wijze contact met zoon hebben, als zoon contact wil met vader zal moeder ervoor zorgen dat er goede begeleiding komt. Het is aan de zoon of hij contact wil met vader ja of nee. (Deze uitspraak is 3 jaar gelden gedaan na 13 rechtszaken en 5,5 jaar lang gevecht voor de veiligheid van mijn zoon). Allemaal goede afloop? Was het maar waar! Mijn zoon is 11 jaar, wordt in augustus 12 jaar, heeft van het voorjaar bij GGNet onderzoeken gehad betreffende zijn autisme, daarin staat letterlijk dat de traumatische gebeurtenissen met vader een grote stempel hebben gedrukt op het kind. Dat mede hierdoor het syndroom van Asperger is ontstaan. Dank u RvK en rechtbank Arnhem dat u zo mijn zoon de vernieling in hebt geholpen zodat hij voor de rest van zijn leven hierdoor beschadigd is!