:: Mamali :: zondag 26 februari 2017 :: 22:07:14permalink

Ik ben een zeer bezorgde grootmoeder. Mijn dochter had reeds een zoontje, de vader liet haar al tijdens de zwangerschap in de steek, hij kon de verantwoording op zijn jonge leeftijd niet aan. Mijn dochter wilde het kindje toch laten komen, wij hebben haar daarin bijgestaan. Toen het kindje ongeveer een half jaar oud was leerde mijn dochter, naar het leek, een aardige man kennen. Mijn dochter ging na een jaar met de man samenwonen en kreeg na verloop van tijd van deze man een dochtertje. De man werd al tijdens de zwangerschap steeds vaker agressief. Hier van waren zowel mijn dochter als, eerst haar zoontje maar later ook haar dochtertje de dupe.rnDe man begon te slaan, te schelden, ging kleineren en mijn dochter verkrachten. Ook de kinderen werden geschopt en geslagen en gekleineerd en genegeerd. Mijn dochter heeft van alles aangiften gedaan, soms niet meteen uit angst voor de gevolgen. Ook wij als familie hebben aangiften gedaan omdat uiteindelijk de agressie zich ook tegen ons ging richten. Nadat onze dochter weer bij ons is komen wonen omdat de toestand onhoudbaar werd en zij vreesde voor haar leven en dat van de beide kinderen, heeft zij nog geprobeerd enige vorm van contact te laten bestaan tussen vader en dochter. Vader wilde zijn dochter en heeft uiteindelijk een rechtszaak aangespannen om zijn dochter te kunnen krijgen.Moeder en vader kregen een traject bij Elker opgelegd, hier had vader ook contact met zijn dochter en liet hij onder toezicht zich van een goede kant zien. Na het, zeer rooskleurige bijna geromantiseerde verslag van Elker, werd er bij de rechtbank bepaald dat de man zijn dochter mocht zien voor een paar uur zonder begeleiding. Elke keer wanneer dit contact had plaatsgevonden kwam het kleine meisje overstuur terug en klaagde ze over dat hij haar had geduwd of geslagen. Mijn dochter deed haar uiterste best hier zo rustig mogelijk op te reageren en haar hierin af te leiden. Na een paar keer contact tussen vader en dochter ging vader opnieuw de fout in en ditmaal waren mijn dochter en ikzelf hierbij aanwezig en werden wij door hem mishandelt . Wij hebben de politie gebeld, aangiften gedaan en hadden het geluk dat hierbij een getuige was die ook zijn verklaring bij de politie had afgegeven. Deze aangiften zijn tot en met het OM behandeld en gewoon van tafel geveegd.rnOndertussen is er wel 1x per 3 weken een begeleide omgang tussen vader en dochter geweest. Na wederom een rechtszaak is er een uitspraak gedaan dat mijn dochter en de ex gesprekken moeten hebben met een forensisch mediator. Reeds na een paar gesprekken is er bepaald dat er alsnog een contactregeling gaat komen ondanks alles wat mijn dochter en de kinderen is aangedaan en mijn dochter, door alle bedreigingen en uitlatingen van haar en de kinderen te zullen vermoorden, vreest voor de veiligheid van haar dochtertje.rnNa rondbellen en informeren van mijzelf om er achter te komen wat mogelijk is, kreeg ik steeds weer te horen dat de vader rechten heeft en er dus een regeling komt. Dit alles als gevolg van een wet aangenomen vanuit de klachten gedaan door de dwaze vaders. Mijn dochter heeft er geen enkel bezwaar tegen dat de man met het kind in contact zal treden echter dit moet wel op een veilige manier kunnen gebeuren. Zij krijgen nergens hulp en ik vraag me ernstig af waar in dit verhaal de rechten van het kind zijn, die komen nergens aan bod en mijn dochter krijgt nergens gehoor in alles wat ze met de man heeft meegemaakt.Elke instantie roept hoe erg ze het allemaal vinden, maar ingrijpen ho maar. Mijn dochter vreest dat het ook voor haar kindje straks te laat is en er dan ook wordt gezegd dat de instanties dit toch verkeerd hebben ingeschat. Wat nu? Waar kan ze nu nog gehoor krijgen in het belang van een meisje van 3 jaar?

:: Jayli :: woensdag 19 oktober 2016 :: 10:42:49permalink

Mijn zoontje is bijna anderhalf. Ik heb een relatie van 3 jaar achter de rug met zijn vader, mijn ex, Tijdens de zwangerschap was hij erg agressief en soms fysiek naar mij toe ook.
Toen ik zwanger was moest ik het weghalen van hem. Dit heb ik niet gedaan en hij kwam weer terug omdat hij z'n gezin niet kwijt wou. Soms ging het goed, vaak niet.
Mijn ex was vaak weg en als ie thuis kwam was er ruzie.

Mijn ex ging vreemd in die tijd. Ook verkoos hij z'n 'werk' op straat. Mijn zoontje is te vroeg geboren en heeft daardoor 7 weken in het ziekenhuis gelegen. Bij de bevalling was hij nog maar grotendeels zat ik daar alleen met mijn zoontje. Toen we thuis kwamen was er alleen maar ruzie.
Liet hij me vaak alleen en hielp me niet.
Na de bevalling kwam er ook nog bijdat mijn zoontje medische klachten had. Hoe dit komt weten we niet, volgens mijn ex komt het door mij. Mijn ex heeft 'n strafblad waar je u tegen zegt (veel wist ik niet want hij liegt over alles) Hij drinkt veel en blowt ook.
Na een paar maanden thuis ging hij officieel weg.

Hij moest een oude straf gaan uitzitten waarbij de eis 40 maanden was.
Omdat hij mij liet zitten met mijn zoontje (al hiervoor) en ik op instorten stond door alles wat er gebeurd was en dit er bovenop, ben ik verhuisd naar mijn ouders. Uiteindelijk is zijn zaak geschorst en kreeg ik de volle laag dat ik weg was gegaan.
Elke afspraak die ik maakte met hem om bij zijn kind te zijn kwam ie maar enkele keren na.
Meebetalen deed hij niet want dat verdiende ik niet. Hij heeft me meerdere malen bedreigd.
Ook de dag dat hij echt weg ging, heeft hij m'n halve huisje gesloopt en mij geslagen terwijl ik mijn zoontje in m'n armen had. Ik heb hiervoor aangifte gedaan maar de politie kon niets doen omdat ik geen zichtbaar letsel had.

Dit was voor mij de druppel.

Toch heb ik hem overal bij betrokken en wou ik dat hij tijd met ons zoontje had. Alleen ging het niet zoals hij wou dus kwam hij vaak niet en bedreigde hij mij waardoor ik me niet meer veilig voel op straat. Mijn zoontje is nog 2 keer geopereerd. Dit heb ik hem laten weten, ook al had ie mijn zoontje verder niet gezien. Hij kwam dan enkele keren langs in het ziekenhuis en dan moest hij snel weer weg voor wat dan ook. Daardoor was ik erg gestresst en emotioneel.

Ik heb een advocaat genomen voor een omgangsregeling. Ik vind dat een kind zijn vader moet kunnen zien. Mijn zoontje is anders dan anderen en hij heeft geen idee hoe hij voor zijn zoontje moet zorgen. Mijn zoontje verdient aandacht en liefde, niet om door zijn vader bij oma gedumpt te worden die ook niet weet wat ze moet doen.
Ik heb dus een omgangsregeling aangevraagd onder toezicht, zodat hij zich aan zijn afspraken leert te houden en een band kan opbouwen.

Hij neemt een advocaat in de arm omdat hij het hier niet mee eens is. Maar ik ben bang voor de veiligheid van mijn kind en voor mij. Ik ben emotioneel op en communicatie is er niet.
Ik ben daar niet welkom in huis en kan ook geen contact krijgen met hem of zijn moeder.
Zij vinden dat ik mijn zoontje daar weg hou en ik moet hem daar brengen. Maar ben dus bang dat ik m'n zoontje niet terug krijg of dat mijn ex mij wat aan doet uit frustratie.
Dit is nooit wat ik wou, maar mijn ergste nachtmerrie is uitgekomen. Dat het zover moet komen en hij mii nog tegen wil zitten.
Ik weet niet meer wat ik moet doen.

:: GW :: woensdag 6 januari 2016 :: 22:43:59permalink

Vandaag voor het eerst bij de Raad van Kinderbescherming geweest. Wat een ramp! Iedereen blijft mij maar vertellen dat ik niet kan voorkomen dat mijn kind van 2 1/2, die nu anderhalf jaar lang niet zijn vader heeft gezien mag zien. eerst onder begeleiding en daarna zelfstandig!
Mijn ex is verslaafd, is geestelijk niet in orde en heeft mij en mijn zoon herhaaldelijk mishandeld. Zowel geestelijk, emotioneel als fysiek. Ook heeft hij gedreigd met ZL ontvoeren en zelfmoord plegen, dit neem ik uiterst serieus omdat hij suïcidaal verleden heeft. Tevens blijft mijn ex ons lastig vallen met mails, telefoontjes, achtervolgt ons en is heel vaak, precies rond bedtijd, aan voordeur komen rammen en zeer hard bonzen en slaan op de ramen, precies waar mijn zoontje slaapt.

Zoon lief is doodsbang voor hem en heeft, als hij dat doet, maar ook als hij hem op straat ziet, dagen lang nachtmerries en wil niet meer de deur uit, lopen op straat of iets doen zonder mij er bij. Nu is mij door de raad verteld dat ik, omdat ik aantoonbaar PTSS heb door de jaren lange mishandeling er niet bij mag zijn als mijn zoon voor eerst weer zijn vader ziet onder begeleiding!! Ik zou overbezorgd zijn hem teveel beïnvloeden met mijn trauma! Dat hij misschien de eerste 10 keer doodsbang is wil nog niet zeggen dat hij dat ook de 11de keer is!!

En als hij toch een trauma overhoud aan dat hij gedwongen word zijn vader te zien, dan is daar toch altijd hulpverlening voor... ?!! Hulpverlening wil ik het niet meer noemen. Na alles wat we hebben meegemaakt, nu eindelijk, met heel veel moeite uit het dal te zijn gekropen, er weer hardhandig ingetrapt te worden door de Raad...

:: blauwe vogel :: zondag 29 november 2015 :: 15:35:23permalink

Beste moeders,

Ik lees de verhalen en stuk voor stuk breekt mijn hart. Helaas zit ook ik in een echtscheidings zaak die door de advocaat van ex, de rechtbank en nu ook de rvdkb erger en erger wordt.
Ook ik wordt aan de schandpaal genageld en ben een slechte moeder, ik hou haar stelselmatig van haar vader af. Hij een narcist met veel psychische problemen is zijn macht kwijt toen ik hem vroeg het huis te verlaten. mijn meisje was net 4 maanden en ik was de intimidatie, dreigingen, fysiek als geestelijk, emotioneel geweld na 15 jaar zat. kon het niet meer aan.
Dochter is geboren met het Down Syndroom waarvan de vader vanaf het begin 0 steun heeft gegeven aan mij en na de geboorte aan de kleine. Het is zwaar om voor haar te zorgen, en daarnaast alle rechtszittingen en onnodige procedures.
Na 5 advocaten die er stuk voor stuk een potje van maken ben ik weer op zoek naar een nieuwe. Het kost mij alles, maar mijn dochter nu 2 is het waard.

Dat er in de beschikkingen alleen maar leugens staan en dat ik niet geloofd wordt als moeder is frustrerend. rvdkb komt partijdig bij de zitting. ze weten allemaal wat in het belang is van mijn dochter. Ik als moeder en verzorgster klaarblijkelijk niet. Er wordt door hun bepaald en ik sta in de weg. Vader wordt nergens op aangesproken hoeft geen alimentatie te betalen of mee te werken aan mediation afspraken. etc alles draait en staat en gaat om vader, hij is zo zielig en benadeeld in deze...ik ben het slachtoffer en nu moet ik boeten....dank rechtssysteem.hartelijk dank voor het kapot maken van mensen en dan klagen dat er te veel vechtscheidingen zijn, kinderen die niet functioneren, mensen die niet naar behoren functioneren in de maatschappij...krankzinnig deze tegenstrijdige wetten.

Graag zou ik jullie willen mobiliseren waar het kan om te demonstreren tegen deze Wetsovertreders...onze stem verdwijnt in de ruimte van de rechtbank en in tranen van verdriet en machteloosheid. Deze wet moet veranderen, de alimentatie wet, de wet waar er zogenaamd gezegd wordt ...in het belang van het kind. Het kind laat duidelijk zien verbaal als non verbaal wat het wil... er zijn specialisten die het weten, maar weinig kunnen vanwege deze wet.
Ik wil de strijd aangaan door te demonstreren met evt flyers bij de rechtbank van amsterdam.
het liefst bundel ik al deze verhalen en geef ze aan de minister van Welzijn...mag ze eindelijk eens dit woord invulling geven.

Hoop op vele reacties..laten we deze strijd aangaan voor onze kinderen.

:: sneeuwitje :: vrijdag 5 juni 2015 :: 10:36:07permalink

Zestien jaar ben ik mishandeld geweest, lichamelijk, pschychisch en sexueel, vier jaar geleden heb ik de moed gehad om er een eind aan te maken, mijn twee dochters die alles gezien hebben woonden bij mij. Hij verloor zijn bezoekrecht omdat hij agressief was tegen de rechter.
Een jaar geleden in beroep kreeg hij weer elke week bezoekrecht over de meisjes, die weigerde van te gaan, ik heb tientallen klachten ingediend voor stalking, doodsbedreigingen, alles werd geseponeerd... De meisjes zijn niet met hem meegegaan waardoor ik voor de correctioneel rechtbank moest verschijnen, het parket vroeg vier maanden onvoorwaardelijk en een geldboete. Gelukkig had ik mijn advocaat, wat met die zestien jaar dat ik verloren bent? De trauma's van de kinderen - ze zijn nog altijd in behandeling...

Wij staan constant met onze rug tegen de muur, nu is er omgang onder toezicht waardoor hij de meisjes anderhalf uur mag zien. Wanneer wordt ik eens gelooft? Wanneer komt er voor ons gerechtigheid? Wanneer gaan wij eens rust hebben?
De haat en woede zijn nog altijd op zijn gezicht te zien, ik weet dat hij wraak wilt, hij heeft toch niks te verliezen...

:: hopenloze mama :: maandag 18 mei 2015 :: 11:05:43permalink

Sinds enige tijd ben ik weg bij mijn ex door zijn alcoholverslaving en het huiselijk geweld wat er wad, sinds kort komt mijn dochter (3jaar) met zeer zorgwekkende uitspraken thuis over haar vader dat hij haar pijn zou hebben gedaan bij haar plasser ed.
Nu is het op dit moment zo dat er een strafrechtelijk onderzoek loopt naar hem en mij door politie is verteld dat er geen omgang mag zijn ten tijde van dit onderzoek.

Veilig thuis, het voormalig AMK acht het in het belang van het kind dat er een begeleide omgamg komt met vader, ik heb gezegd (na overleg met politie) hier niet vrijwillig aan mee te gaan werken en er werd toen gezegd dat mijn ex een kort geding zou starten waarop ik heb geantwoord dat ik mij volgens politie daarover niet hoef druk te maken.

Mijn advocaat belde net met de mededeling dat mijn ex inderdaad een kort geding is gestart en als politie niks op papier zet wij dit kort geding niet gaan winnen. Ik heb direct de politie gebeld en die zeggen het volgende: de rechtbank kan zien dat er een strafrechtelijk onderzoek loopt en dat er spullen in beslag zijn genomen. Hier moet ik het dus mee doen...ik ben zo ontzettend bang dat omdat mijn kindje pas 3 is en dus niet gehoord mag en kan worden er straks gewoon een omgang komt....ik wil mijn kindje beschermen en ik vind echt dat ze iets onmogelijks van mij vragen.

:: CZA :: maandag 2 februari 2015 :: 23:54:04permalink

Nu vier en een half jaar geleden heeft mijn ex, mijn oudste dochter geschud (shaken baby syndroom), het was een zeer gewelddadige relatie. Ik ben psychisch en lichamelijk misbruikt, en hij had mij volkomen geïsoleerd van de mensen om mij heen. Uiteindelijk is dit dus gebeurt, mijn dochter is net voor de dood weg gehaald, maar heeft zowel lichamelijk als psychisch beperkingen opgelopen.rnrnIk was op dat moment zwanger van mijn jongste, waarbij hij mij ook geregeld heeft gedreigd mij een miskraam te bezorgen. Uiteindelijk naar maanden politie onderzoek is mijn ex opgepakt en heeft tbs gekregen. Nu vier en een half jaar later, wil hij een omgangsregeling met zijn biologische dochter. Mijn jongste!Ik vind het zo ongelofelijk dat iemand überhaupt nog het lef heeft dit te vragen, en ook nog in de rechtsstaat van ons grote kans heeft dat hem dit nog gaat lukken ook!rnrnIk snap deze rechtsstaat echt niet! Nu moet ik dus dit aanvechten via advocaten en rechters etc. In wat voor wereld leven wij! Terwijl in zijn dossier van zowel politie als behandelaars staat kans op herhaling!rnrnIk weet me gewoon echt geen raad!

:: onmacht :: dinsdag 4 juni 2013 :: 22:38:47permalink

ouders hebben bijde gezag vader is erg gewelddadig (vuurwapens, huiselijkgeweld, meerdere strafbare feiten). Kinderen zijn na mishandeling door vader naar moeder (terwijl moeder net onderweg was met de kinderen naar bjz omdat vader de kinderen wou zien maar moeder daar te laat was heeft vader hen klemgereden op de weg). Kinderen zijn (tijdelijk) uit huis gehaald en veilig ondergebracht door voogd(ots). Moeder is volgende dag ondergebracht en word nu verplicht door BJZ om ergens anders in nederland een nieuw leven op te bouwen.
Moeder mag met NIEMAND contact hebben zelf niet met haar familie, niemand! Vader zit in de gevangenis.

BJZ legt haar op ergens anders nieuw leven op te bouwen en dan kan ze haar kinderen terug krijgen, als het veilig is. We leven toch in een vrij land? ONGELOOFELIJK! Mag dit echt? Is het niet zo dat vader hiervoor aangepakt moet worden?maar bjz vind wel belangrijk dat kinderen contact met vader krijgen/hebben. Moet zij nu werkelijk vluchten?

:: trees :: donderdag 22 november 2012 :: 12:50:21permalink

Een ieder die ermee te maken heeft gehad zal de pyschopaat herkennen. Alles moet kapot, de moeder moet eraan, het kind moet eraan, de instanties zijn slechts 'middelen' om het gelijk te halen en bij gebrek aan inzicht is de kans groot dat ze meedrijven op zijn leugens.

Jaren lang stalken, bedreigen, huiselijk geweld, instantie's, ontvoering verkrachting noem heel het lijstje maar op wat daar bij hoort zal de details er maar uitlaten kan er boeken over schrijven. Ben nu drie jaar verder: 125 aangiftes en meldingen en 12 hoger beroepen van de dader al achter de rug.

Heb de stafzaak gehad en lees net de beschikking. Krijg er hardkloppingen van. Deze uitspraak is dan allemaal wel bewezen dat ik bijna kapot ben geslagen, maar deze strafrechter is van mening dat ik een goeie verstandhouding moet hebben met deze biologische psychopaat?
Hij krijgt geen voorwaardelijke straf want dat zou hem weer eens geweldadig kunnen maken. Staat in mijn beschikking echt waar hoe is het mogelijk? En nu heeft de biologische dader een OTS aangevraagd om omgang manipuleerbaar te maken - puur uit wraak. Het gaat vooral om daderbelangen

:: Chantal :: vrijdag 9 december 2011 :: 18:32:36permalink

Toen ik zwanger was heeft mijn ex mij in mijn buik geslagen en van de trap gegooid. Ik heb uiteindelijk een miskraam gefaked en hij heeft me al roepend en tierend naar het ziekenhuis gebracht en is daar met piepende banden weggeraced en ik en de kids zijn gevlucht. Een week later werd ik wakker en zag ik dat ik enorm veel telefoontjes had gemist. Hij had die nacht het huis in brand gestoken. Hij heeft enkele dagen in de gevangenis gezeten en is onder strenge voorwaarden vrijgelaten. Hij laat mij niet met rust. Is zelf 2 etages hoog geklommen midden in de nacht om mij te bedreigen. Hij heeft me gezegd dat hij de kinderen bij mij gaat weghalen. Maar hij heeft altijd gelogen en hoop dat ook dit een leugen is. Ik ben bang dat hij ons iets gaat aandoen. Hij is echt een psychopaat en is in staat tot familiedramas. Ik wil uit deze nachtmerrie want ik raak op. Ik kan niet rusten want er is elke dag wel iets nieuws dat mij opjut. Hoe lang nog? ik wil veiligheid voor mijn kinderen. Rotsysteem! Het werkt langs geen kanten. Wanneer gaan ze eindelijk doorhebben dat alleen rust en stabiliteit onze kinderen kunnen redden?

:: Proud Mum :: zondag 4 september 2011 :: 01:14:22permalink

Een jaar of tien geleden leerde ik een hele leuke jongen kennen. Ik noem 'm even A. Na een tijdje leerde ik een vriend van A kennen, B. B leek op zich een rustige jongen. Na B een paar keer gezien te hebben met mijn vriend A vroeg hij mij om een keer af te spreken. A vond dat niet zo een goed idee, maar ik ben toch gegaan. Eenmaal bij hem aangekomen vroeg hij mij of ik nog maagd was, waarop ik "ja" antwoorde. Grootste fout in mijn leven, ik had achteraf beter nee kunnen zeggen. B heeft mij toen verkracht. Ik schaamde me zo erg dat ik dat tegen niemand durfde te vertellen. Nadat B mij verkracht had chanteerde hij mij dat ik een relatie met hem moest beginnen of anders het bekend zou maken bij mijn ouders dat ik geen maagd meer was. Doordat ik zo bang was gaf ik toe en verbrak mijn relatie met A. Nu kwam ik terecht in een hel. Ik moest al mijn vrije tijd met hem doorbrengen. Ik mocht geen vrienden hebben. Ik had met niemand meer contact. Op een dag ben ik met hem gezien door iemand die mijn vader kende. Mijn ouders wilden toen kennis maken met hem. Ik wou het niet. Ze begrepen niet waarom. Doordat mijn ouders bleven aandringen had ik dat tegen B gezegd. Hij zei dat hij kennis zou maken. Toen ik vertelde dat ik dat liever niet had, dreigde hij dat hij tegen mijn ouders zou vertellen dat ik geen maagd meer was. -- zeer nare details geknipt om privacy redenen -- Ik ben na alle mishandelingen en verkrachtingen uiteindelijk weggelopen. Waar B me ook zocht, hij kon me niet vinden. Na anderhalve week vertelde ik pas aan mijn ouders en familie dat ik was weggelopen, maar niet waar ik was. Er was 1 familielid dat ik in vertrouwen nam. Na een tijdje kwam via via ook B er achter. Mijn rustige leven was weer een hel. B dreigde iedereen in mijn omgeving iets aan te doen. Ik wist waar hij toe in staat was. Hij had een wapen en was heel geweldadig. Op een dag trapte hij de deur in van mijn schuilplaats. Ik had geen keus en ben met hem meegegaan. Er volgden 2 jaar van mishandelingen en verkrachtingen. B kreeg gaandeweg last van waanideeën. -- overtuigende details geknipt om privacy redenen -- Op een dag vluchtte ik naar de buren. Ik vertelde waar B mee bezig was. De buurvrouw zei dat als ik klaar zou zijn met werken ik haar moest bellen zodat wij samen naar huis konden gaan. Na werk belde ik haar op en we gingen samen naar huis. Onderweg naar huis kwam een buurman aangelopen en zei dat B was meegenomen door de politie. -- details geknipt wegens privacy redenen -- B heeft toen bijna een jaar gezeten en werd behandeld voor een psychose. Na zijn vrijlating was B veranderd in een rare verwarde jongen. Een gedeelte van mijn familie had medelijden met hem en nodigden hem uit om een keer langs te komen. B heeft mij toen opnieuw verkracht. Na 2 maanden kwam ik erachter dat ik zwanger was geraakt na die verkrachting. Ik kreeg het niet over mijn hart om een abortus te laten plegen en besloot het kind te houden. Ik werd steeds dikker en je kon zien dat ik zwanger was. Toen B erachter kwam dat ik zwanger was zei hij dat ik abortus moest plegen omdat ik hem niet wilde dan wat moest ik met een kind van hem. Hij vergat dat het ook mijn kind was en in mij groeide. B begon opnieuw met dreigementen en zei dat mijn kind niet levend geboren zou worden. Gelukkig kwam hij opnieuw vast te zitten. Een paar maanden na de geboorte kwam hij vrij en wilde mijn zoon zien. Mijn moeder vond dat hij dat recht had. Zij wist niks over die verkrachting omdat ik het niet durfde te zeggen. Ik heb me daar altijd voor geschaamd. Na twee maanden kwamen de mishandelingen en de bedreigingen weer omdat ik niet verder met hem wilde gaan. Op een zeker moment probeerde hij me te wurgen. Ik kreeg geen adem en mijn zoontje dat ik op het bed had neergelegd, bleef maar huilen. B liep naar mijn zoontje toe en gaf hem een klap omdat hij niet tegen het gehuil kon. Ik rende naar B toe en duwde hem opzij. Ik schold hem uit omdat hij het lef had om mijn zoontje een klap te geven. B liep mijn kant weer op. Net toen ik mijn zoontje wilde pakken trok hij mijn haar en ik gilde van de pijn. Een ander familielid dat ook in dat huis aanwezig was hoorde dit en kwam de kamer binnen en duwde B opzij. Ik pakte mijn kind en rende het huis uit. Mijn ex bleef daarop mijn familie bedreigen. Ieder keer dat had hij mij in het verleden heeft mishandeld en bedreigd had ik aangifte gedaan. Er was alleen helaas nooit iets mee gedaan. Ik ben zelfs naar de Farr arts geweest die mijn verwondingen aan de politie heeft doorgegeven. Ik belde iedere keer als hij voor de deur bij mijn moeder kwam de politie en heb toen een urgentie aangevraagd. Het huis dat ik uiteindelijk kreeg was een veilige haven voor mij en mijn zoontje. Ik kwam erachter dat B weer een psychose had gekregen en in een inrichting was opgenomen. Het kon me allemaal niks schelen. Wij waren veilig. Een paar maanden later kreeg kwam ik weer in contact met A. Het was weer net als vroeger. We konden goed praten en er kwam weer een band en ik was eindelijk gelukkig. Hij kwam terug in mijn leven en in het leven van mijn zoontje. Alles lijkt perfecht. A zag mijn zoontje als zijn kind en mijn zoontje hem als pappa. A wilde mijn zoontje erkennen als zijn kind. We hebben alles opgezocht en kwamen erachter dat het mogelijk was. Eindelijk het perfecte leventje dacht ik. Toen wij op het punt stonden om het definitief te maken krijg ik een brief van de rechtbank in de brievenbus dat B een omgangsregeling wilde en mijn zoontje wilde erkennen. Bij de brief is ook een bevolkingregister van mij en mijn zoontje waarop mijn adres staat vermeld. Die brief heeft B ook gehad waarom mijn adres staat vermeld. B kwam bij mij voor de deur en begon weer te dreigen. Mijn zoontje werd na die nachtmerries uit het niets druk en toonde agressief gedrag. Ik werd op het consulatieburo doorverwezen naar een kinderpedagoog. Uiteindelijk werd mijn zoontje doorverwezen naar een specialist om te kijken hoe erg mijn zoontje door B z'n stalking voor onze heilige haven is beschadigd. B hield maar niet op met stalken, ondanks aangiftes. Dus ik besloot om steeds met mijn zoontje te vluchten. Na een tijdje toen ik erachter kwam dat wij zo niet verder konden schakelde ik een advocaat in die mij doorverwees naar Stichting Arosa. Ik kreeg gesprekken met een medewerkster van Stichting Arosa om over mijn angst heen te komen. Tijdens de eerste rechtzitting was ik een paar maanden zwanger van het kind waarvan A de vader is. B heeft ook tijdens mijn zwangerschap gedreigd dat mijn kindje niet levend geboren zou worden. De rechter besluit dat er een onderzoek moet komen of het wel verstandig is dat B in het leven komt van mijn zoontje. Ik krijg na een half jaar het eerste gesprek met de Raad voor de kinderbescherming die uiteindelijk besluit dat het niet verstandig is om B toe te laten in het leven van mijn zoontje vanwege zijn verleden en instabiliteit. Ik kon me niet beter wensen. Nu was het afwachten totdat de rechter zijn besluit zou nemen. En ja hoor er kwam weer een brief met de datum van de rechtzitting. Mijn advocaat adviseerde mij dat ik niet aanwezig hoefde te zijn. Fout advies. Ik ben toen niet geweest. Ik heb netjes een brief geschreven waarom ik niet aanwezig was. Ik was als de dood voor B. Ik legde in die brief uit over mijn verleden met B. Die brief kwam volgens mijn advocate te laat bij haar en zo kon zij de brief niet meenemen naar de zitting. De rechter twijfelt en wilt een beschermingsonderzoek. Een maand na de rechtzitting kwam ik toevallig een kennis tegen die vertelde dat B een paar dagen voor de rechtzitting was neergestoken omdat hij onder invloed van van alles met iedereen zomaar ruzie zoekt. Mijn dochtertje - dat niet van B is - wordt inmiddels ook in al die onderzoeken gemengd; onderzoeken die B zou moeten krijgen. Hij is niet in staat om voor mijn zoontje te zorgen gezien zijn verleden en zijn losse handjes. Ik heb mijn contactpersoon van de Raad van Kinderbescherming op de hoogte gebracht dat hij is neergestoken. Hij was hiervan niet op de hoogte. Wat voor onderzoeken worden er daar dan gedaan als ze hier niet van op de hoogte zijn? Wat als hij die omgangsregeling had gekregen en mijn zoontje bij die steekpartij had gestaan? Hoe zit het met dit rechtssysteem? Hoe is het mogelijk dat de rechter twijfelt? Ik heb bewijzen ingeleverd bij mijn advocaat en de contactpersoon van de Raad van Kinderbescherming dat B deigde de familie van A wat aan te doen als A en ik niet uit elkaar zouden gaan. Ik snap niet dat na het besluit van de Kinderbescherming en het bewijs van dreigementen er niks door de rechter wordt gedaan. Nu over 6 maanden zal alweer de 3de zitting komen. Na de 2de had het duidelijk moeten zijn! Het is diep triest dat men niet inziet, of niet wil inzien, hoeveel impact dat heeft op kinderen! B zou moeten nagekeken en onderzocht worden. Hij is geschift.

:: Porselein :: zaterdag 2 juli 2011 :: 00:35:49permalink

Zeven jaar geleden dacht ik de liefde van mijn leven te hebben gevonden. Na drie maanden van verkering vroeg hij mij ten huwelijk. Mijn ouders waren niet blij met dit plan en probeerden mij te waarschuwen, maar ik luisterde niet. Zes maanden later waren we getrouwd. Van toen af ging alles van een roze wolk naar een nachtmerrie, waar ik maar niet uitraakte. Hij wilde me opsluiten in huis, moest altijd laten weten waar ik was en hij werd echt woest als ik bv vijf minuten later aankwam. Toen kwam het geweld, op den duur was ik een freak die overal op tijd wou zijn omdat hij anders kwaad zou worden, het was echt beangstigend. Op een dag kreeg hij het idee om een zaak te beginnen aan de andere kant van het land. Ik hield me sterk voor mijn ouders want ik wou niet dat ze ooit een idee hadden van hoe bang ik was om zo ver van hen te gaan wonen met een man die mij in zijn macht had. Alles werd nog erger. Ik had geen rijbewijs, dus isoleerde hij me totaal van de buitenwereld en op de koop toe wou hij een kind. Ik was daar niet klaar voor, maar hij gaf me schuldgevoelens dat ik alleen aan mezelf dacht, aan carrièremaken, dat ik een slechte echtgenote was en het was toch zijn recht. Uiteindelijk bezweek ik en stopte met de pil. De dag voor ik wist dat ik zwanger was, had hij mij in een dronken bui hard toegetakeld. Ik besloot nog die avond om mijn pil weer te gaan slikken. De volgende ochtend was ik supermisselijk en kon niet gaan werken. Ik dacht dat het was door de commotie de avond ervoor, maar de dokter ontdekte dat ik zwanger van ene tweeling was. Ik werd mishandeld tijdens mijn zwangerschap, zowel mentaal als fysiek, werd te vroeg opgenomen in het ziekenhuis, en toch kon ik er nog niet van loskomen, want ik schaamde me dat ik het zover had laten komen. De ommekeer kwam er na hun derde jaar, toen hij één van de kinderen te hard aanpakte, gewoon omdat ze met hem wilden spelen. Ik kwam ertussen en heb al de klappen opgevangen voor hen. Ik ging naar de dokter, geen politie, dat zou het toch maar erger maken, stom als ik was! Een poosje later zat hij slecht in zijn vel en verweet me weer eens van alles, dat in zijn leven fout ging. Daar was ik altijd al de oorzaak van, maar de kinderen nu ook. Ik nam het op voor hen en toen begon hij me uit te schelden en moest ik de kinderen naar hun bedje brengen omdat hij het wou uitpraten met mij, want ik vertelde hem dat dit zo niet langer ging en hij me met respect moest behandelen. Hij heeft me die avond zo toegetakeld, met mijn hoofd tegen de muur geslagen, me tegen de grond aangeduwd en geprobeerd me te wurgen. Ik kon nog net de kracht vinden om hem een trap te geven en te vechten voor mijn leven. De kinderen lagen boven te huilen, ik moest vechten voor hen! Hij liet los, het was net alsof hij uit een trance kwam. Hoeveel hij zich ook excuseerde, ik moest weg voor er iets vreselijks zou gebeuren. De scheiding verliep gepland, ik had een weekend bij mijn ouders voorzien, niet om ze te bezoeken, maar om ze eindelijk de waarheid te vertellen. Dit is nu twee jaar geleden en alles zit nog te vers om zomaar te vergeten, ik zit zelfs bij slachtofferhulp om het een plaatsje te geven. Bij de scheiding wilde hij niets weten van de kinderen en wou eerst onderling scheiden voor een notaris, maar de dag van het gerecht kwam hij niet opdagen en zei me telefonisch dat ik maar een goeie advocaat moest zoeken. Het vonnis werd uitgesproken aan de andere kant van België, omdat dat onze laatste gezamelijke woonplaats was. De uitkomst was dat hij de kinderen (ondanks mijn bewijzen van geweld tegen mij en de kinderen) om de twee weekends mocht zien plus vakanties. Ik voelde mij verslagen, nu vecht ik terug en ik ga tot het uiterste. Als ze naar hun vader geweest zijn, komen ze ontredderd terug met verhalen dat ze overal rond zijn geweest bij mensen die ze niet eens kennen, omdat hij aan het werk was en het hem niet interesseert hoe zij zich voelen. Hij neemt ze alleen maar mee omdat zij mijn zwakke schakel zijn, hij weet dat het me niets doet als hij mij iets aandoet, maar met mijn kinderen weet hij dat hij me de grootste pijn kan aandoen, want ik leef letterlijk voor hen. Het is onrechtvaardig dat hij zich verstopt achter zijn vaderrecht, om mij mijn leven lang in zijn macht te hebben. Hij heeft me al opnieuw bedreigd, dat als ik niet doe wat hij wil ik het me zal beklagen, maar de procureur van de politie, vond het geen inbreuk. Ik hoop maar dat de jeugdrechter die zich binnenkort ontfermt over onze zaak echt de ernst ervan inziet en hij niet zomaar zijn zin krijgt, want bij momenten voel ik me zo verdrietig en radeloos, heb ik zin om het uit te schreeuwen van HEEELLPP!!!! Ik kan alleen maar vechten voor mijn gezin, hij heeft mij eronderdoor willen krijgen, ik kan dit niet toestaan dat hij dit met onze kinderen nog eens doet, want nu worden zij zijn doelwit en ik sta er machteloos tegenover.

:: polleke87 :: donderdag 24 maart 2011 :: 18:03:33permalink

Ik heb een relatie gehad van 6 jaar met een jongen die mij zowel lichamelijk als geestelijk mishandelde. Hij vertelde mij altijd hoe lelijk, hoe dik en wat voor slet ik wel niet was. Zo vaak dat ik hem ook ging geloven. Als ik met vrienden had afgesproken om iets te gaan drinken zorgde hij er altijd voor dat ik door 1 van zijn vrienden of door hem in de gaten werd gehouden. Als ik hem dan zag vroeg hij altijd wie er waren waar we het over hadden gehad ga zo maar door als ik een iets te afwijkend antwoord gaf dan sloeg hij mij of bedreigde mij van het leven te beroven met een mes of zijn pistool. Als een vriend van mij een arm om mij heen sloeg en dit werd gerapporteerd aan mijn (toe nog) vriend, dan werd deze jongen ook bedreigd of in elkaar geslagen. Met als gevolg dat mensen niet meer in mijn buurt durfde te komen. Dit ging 4 jaar zo door. Tot een paar jaar terug mijn (toen nog) vriend werd verdacht bij een moordzaak. Ik werd opgeroepen als getuige en kreeg politiebescherming omdat ik niks durfde te zeggen. Mijn vriend bleef mij confronteren met de feiten wat er met mij zou gebeuren als ik ook maar zou durven zeggen dat hij die avond niet bij mij was. Dus ik dacht wat mij goed leek en ik vertelde de politie dat hij bij mij was. Waardoor mijn vriend werd vrijgesproken en de zaak nooit is opgelost. Dat zelfde jaar werd ik op dezelfde manier als het vermoorde meisje door hem gedrogeerd. Ik kan mij alleen nog herinneren dat ik de muren op mij af zag komen en ik snel naar de wc rende om mijn vinger achter in mijn keel te steken, maar kennelijk te laat. Ik ben thuis wakker geworden met mijn (toen nog) vriend boven op mij. Ik wilde schreeuwen om hulp maar dat ging niet. In zowel mijn armen als benen had ik helemaal geen gevoel. Ik weet nog dat hij mij vertelde dat ik kreeg wat ik verdiende. Het was mijn schuld en ik moest dan ook maar niet zo vaak nee zeggen dat ik geen sex met hem wilde. De volgende dag was ik bang (heel bang) en voelde ik mij uitermate vies. Ik dacht ik moet hem hier toch mee confronteren dus schraapte al mijn moed bijeen en vertelde hem wat ik nog wist. Hij verklaarde mij voor gek en ik had waarschijnlijk gehallucineerd want dat zou hij nooit doen of zeggen. Ik geloofde hem. Na 4 maanden voelde ik mij ineens heel slecht en heb toen stiekem een zwangerschap test gehaald. Die mijn moeder vond nadat de test had aangegeven dat ik zwanger was. Ik had gelijk een afspraak bij de gynaecoloog gemaakt want ik kon van hem gewoonweg geen kind krijgen en al helemaal niet op deze manier. Volgens de gynaecoloog was ik al te ver in de zwangerschap voor een abortus. Ik was ten einde raad en wilde niet dat mijn (toen nog) vriend hier achter zou komen. De avond dat ik het wilde uitmaken kwam mijn moeder vrolijk binnen. Met gefeliciteerd! Ik dacht NEE NEEE NIKS ZEGGEN! Maar dat was al te laat ze vertelde vrolijk aan mijn (toen nog) vriend dat ik in blijde verwachting was. Ik heb nog nooit z'n ruzie gemaakt met mijn moeder als die avond. Vanaf dat moment werden de mishandelingen erger. Aangezien ik nog nooit met hem sex had gehad was het onmogelijk dat ik zwanger van hem was dus ik was een hoer en slet. Hij duwde mij van de trap af ga zo maar door. Elke keer had hij het excuus omdat ik niks meer wist dat ik een epileptische aanval had gehad. Wat daarna volgde heb ik z'n spijt van wat ik mezelf ook nooit kan vergeven. Ik stond erop dat hij zijn kind zou erkennen. Omdat de mishandelingen doorgingen en alleen maar erger werden en ook in de buurt van mijn kind kwamen. heb ik uiteindelijk de relatie beëindigt of beter gezegd: ben ik gevlucht. Ik ben naar het blijf van mijn lijf huis gegaan en woonde van het ene illegale onderkomen in het andere zodra mijn ex mij weer op het spoor was, verhuisde ik steeds weer. Meer dan een jaar heeft hij niks gegeven om zijn kind en wilde hij mij alleen maar dood maken omdat ik hem had aangeven bij de politie. Vrienden van hem zaten achter mij aan en heb ik mensen in mijn huis gehad zwaaiend met een pistool. Na dat jaar kreeg mijn ex een vriendin die kinderen heel lief en leuk vond. Ook zij kreeg snel te horen dat hij een kind bij een ander had alleen dat hij haar nooit mocht zien van mij. Hij is zoo zielig. Omdat zijn vriendin dat ook vind steunt ze hem in alles en heeft ze ervoor gezorgd dat hij precies weet met wat hij in zijn recht staat. Ik moest bij de mediator die was aangeschreven door de rechtbank naar een omgangsregeling streven. Het enige wat de mediator voor mij kon regelen was dat ik bij de omgangsregeling aanwezig ben zodat ik niet bang hoef te zijn dat mijn dochter op enig mogelijke manier gevaar loopt of dat hij haar weer ontvoert. Maar dit is toch niet normaal hij stalkt mij, maar vlucht elke keer bij de rechtbank in zijn zielige vaderrol, waardoor de moeder standaard als de boosdoener wordt gezien. en waarom? Omdat ze het kind beschermt. En wat krijg je als tegen antwoord van bijna iedereen? "Een slechte vriend of man hoeft nog niet te betekenen een slechte vader!" Dit gaat al een aantal maanden zo en ik weet niet meer wat ik moet doen. ik ben ten einde raad... Dit gaat vroeg of laat ten koste van mijn kind.... ik weet het echt niet meer. De mannen die het aan zichzelf te danken hebben dat ze hun kinderen nooit tot bijna nooit zien, vallen continue terug in de slachtofferrol en hoe zielig hun wel niet zijn. Hier word ik als moeder GEK VAN. Je kan je kind niet beschermen... Hoezo mannen hebben te weinig rechten in NEDERLAND...?

:: Vera :: maandag 29 november 2010 :: 11:06:19permalink

Ik ben moeder van een kindje van 6 jaar en ben na een lange lijdensweg gescheiden. Mijn ex had een bezoekregeling met ons dochtertje en dat ging wel aardig goed. Totdat er een nieuw persoon in mijn leven kwam. Mijn ex begon me te stalken en te bedreigen en ook de vrienden en familie. Hij wilde dat de mensen om me heen zouden verklaren dat ik een zeer slechte moeder was maar ja niemand wilde meewerken dus heeft hij na een bezoekregeling mijn dochtertje bij zich gehouden. Ik heb haar uiteindelijk na 3 weken via een kort geding weer gekregen gelukkig, maar toen begon de ellende pas echt. Hij is naar een kennis van mij gereden met een shovel en is daar op een goede vriend van mij ingereden. Hij kon gelukkig op tijd wegkomen en vervolgens kwam hij hier. Ook de politie kwam aan de deur en gevraagd of ik wel uit de woning wilde gaan want er was een shovel onderweg. Ze hebben hem uiteindelijk met het arrestatieteam kunnen overmeesteren en hij zit nu voorlopig vast en hij heeft tbs gekregen, maar hij is in hoger beroep gegaan dus ff afwachten. Maar wat ik niet snap is dat ik een rechtzaak tegen hem begonnen ben vanwege de omgangregeling en het gezag ik had zoiets van: "die heb ik in mijn broekzak zitten" want ik had de raad van de kinderbescherming aan mijn kant staan (vanwege een onderzoek dat mijn ex had aangevraagd). Wat denk je de rechter zegt? "Dat wat er gebeurd is staat los van mijn kindje en dus moeten we nog steeds het gezag samen uitoefenen". Ik ga uiteraard in hoger beroep maar snap er niets meer van het blijkt nu wel dat ook al wil je je kind dood rijden dan nog heb je recht van spreken. Hoe raar zit het in elkaar!

:: Trotse moeder van mijn jongens. :: vrijdag 8 oktober 2010 :: 16:05:00permalink

Ik ben een moeder van 2 jongens; een van 9 jaar en een van 4 jaar. Wij zijn geestelijk en lichamelijk mishandeld door de vader. Mijn zoon dwingen ze tot een bezoekregeling maar hij is zo bang en wil er niet heen, maar hij zal moeten van de maadschappelijk werk. Als ik niet mee werk dan komt het voor de rechter zeggen ze en dan moeten ze misschien om het weekend naar hun vader. De laaste keer dat we hem zagen stond hij voor ons met een groot mes, mijn oudste is er tussen gesprongen want anders was ik er niet meer geweest. Toen was het voor mij klaar en ik ga nooit meer terug. Ik ga bij hem weg voor de beschrerming van mij en de jongens en dan kan hij nog van alles maken. Het gaat heel slecht met mijn oudste hij is heel agressief ook op school, hij zegt tegen zijn vriendjes dat hij zo bang is voor hem, ik ga kapot als ik hem zie. We konden niks tegen mijn ex zeggen als ik of de kinderen ergens niet mee eens waren, dan kwam hij weer met zijn losse handjes. Als je met hem samen zal moeten leven zal je hele dagen de mond moeten houden dat kan toch niet. Ik zal omdat mijn zoon echt niet wil hem vast in de auto moeten zetten. Dat kan toch niet?

:: Sandra :: zaterdag 19 juni 2010 :: 21:20:55permalink

Ik heb twee kids, een jongen van 13 en meid van 6. Na jaren van psychische mishandeling en vernedering ben ik vertrokken. Nu, vijf jaar later, valt hij ons nog steeds lastig. De oudste wil niet meer naar hem toe en mijn dochter heeft veel psychische schade opgelopen. Ik heb al 12 keer aangifte gedaan voor mishandeling, huisvredebreuk, aanranding, stalken en vernedering. Tot nu toe heeft dat niks veranderd aan de situatie. Hij doet het nog steeds. Ik heb geen leven, ik kan niet mijn eigen gang gaan uit angst dat hij weer langs komt en mij uitscheldt voor hoer. Hij wil mij terug; voor hem is dat al jarenlang een obsessie. Als hij denkt dat ik iemand anders heb, dan word hij boos. Hij haalt info uit de kids, hij gebruikt ze. Ik kan boeken schrijven over psychische mishandeling van kinderen en mij. Niemand doet wat. Mijn dochter wil niet langer dan twee nachten bij hem blijven, dan wil ze naar mij toe. Geen vakantie met hem, geen extra dagen. Ze moet haar groep overdoen; ze kan het gewoon niet aan. Ze heeft last van faalangst en heeft weinig zelfertrouwen. Mijn zoon slaat aan het bibberen als hij naar hem toe moet (hij is niet eens van hem en is ook nooit erkend). Toen ik mijn ex vertelde dat ik wou scheiden kreeg ik een mes op mijn keel en een dag later was hij vrij. Alle aangiften waren mijn woord tegen het zijne. Iedereen zegt dat er eerst wat moet gebeuren om te kunnen helpen, iedereen staat op scherp te wachten wanneer dat gebeurt, inclusief ik zelf. Ik slaap slecht. Bij elk geluid word ik wakker, bang dat het zo ver is. De ene dag zegt hij dat hij van mij houdt en een dag later ben ik een hoer en kan ik dood vallen. En altijd maar dreigen: dat hij de kids van me afpakt, of mij vermoordt. Ik kan dit niet meer aan. Ik wil een kinderpsychiater inschakelen om mijn dochter te laten nakijken om te weten wat de schade bij haar is en wat ik nog meer kan doen. Mijn zoon hoeft niet naar hem toe, maar wij wonen dicht bij elkaar. Hij stalkt hem ook via telefoon, zo van "waar ben je?", "wat doe je?", "waar is je moeder?", "met wie?", "ik geloof je niet,vertel!" Waarom bestaat dat soort mannen, dat de eigen onmacht op kinderen en vrouwen afreageert? Wanneer is dat afgelopen en ik kan weer verder met mijn leven? Normaal kunnen slapen, deuren niet op slot en ramen zonder alarm.

:: moeder met gevoel :: maandag 26 januari 2009 :: 13:59:08permalink

Hoi, ik wil jullie allemaal veel sterkte wensen, maar ik zit met het zelfde probleem!!! Ik heb een relatie gehad en daar is een kindje van gekomen. Toen ik nog zwanger was ben ik een paar keer op straat gezet, zelfs met 8 maanden zwanger. Stom dat ik was, ben ik telkens terug gegaan. In belang van mijn kind dacht ik: hij beloofde te veranderen en ik ben daar telkens in getrapt! Mijn ex heeft een drank- en drugsprobleem is heel erg agresief, als het niet in zijn straatje is. Hij heeft echt twee gezichten. Toen mijn kindje drie weken oud was heeft hij ons weer op straat gezet. Ik heb het toen nog één keer geprobeerd en toen heb ik besloten om niet meer terug te gaan, omdat niet goed voor mijn kindje was, die omgeving. Ik ben bij mijn ouders gaan wonen, want ik had niets. Toen mijn kindje ongeveer zes maanden was kwam er een brief vanwege een omgangsregeling. Ik schrok me rot. Mijn ex heeft een omgangsregeling gekregen van één keer in de 14 dagen, zondag van 8.00 uur tot 16.00 uur en als dat goed zou gaan zou dit worden uitgebreid naar een heel weekend. Mijn ex kwam mijn kind halen op een zondag en hij was onder invloed en agresief en hij zei tegen mij:"ik wil hem binnenkort een heel weekend." Ik heb die zondag mijn kindje meegegeven, maar ik was zo bang dat er wat zou gebeuren. Ik heb de daarop volgende maandag meteen advocaat gebeld en gezegd:"Hier werk ik niet meer aan mee, hij was onder invloed." Mijn ex kreeg dat te horen natuurlijk en was het daar niet mee eens. Hij is toen naar een openbare gelegenheid gekomen, waar ik verbleef met mijn ouders en mijn kindje. Hij haalde een pistool achter uit zijn broeksriem onder zijn t-shirt vandaan, pakte mij bij mijn keel en zette het pistool op mijn slaap en zei:"Jou schiet ik door je kop kutwijf en dan neem ik hem mee". Mijn vader schrok en zei: "Blijf van mijn dochter". Gelukkig kon ik weg komen, zodat het pistool niet meer op mijn hoofd was gericht. Toen richte hij naar mijn vader en zei:"Wat moet jij. Jou schiet ik ook zo door je kop". Mijn moeder wou vluchten met haar kleinkind. Dat zag hij en toen richtte hij naar mijn moeder die haar kleinkind vasthield, dus hij richtte het pistool op zijn eigen kind. Ik was opeens zo sterk dat ik mijn telefoon pakte en 112 belde, waar hij bij was. Hij schrok en vluchte. Ze hebben hem opgepakt en verhoord en hij is er voor veroordeeld: hij heeft twee jaar proeftijd en tien weken voorwaardelijk gehad. In die twee jaar is er nog een bedreiging met pistool geweest van hem en daarvoor is hij vrij gesproken. Ook andere dreigementen van hem naar mij toe, kon ik niet bewijzen, zoals mijn auto in brand steken en bekrassen en dreigkaarten en smsjes met een ander nummer en noem maar op. Maar goed, hij ging weer naar de rechter voor een omgangsregeling, en ja hoor die kreeg hij. Het was omgang onder toezicht. Deze heeft één keer plaatsgevonden en zelfs toen kon hij zich niet gedragen. Hij heeft deze omgangsregeling zelf afgeblazen want het was een begleide omgangsregeling en dat was niet naar zijn zin. Ik ben inmiddels gelukkig alweer twee jaar met een super man en die zorgt voor mijn kind alsof het zijn eigen kind is. Ik ben één jaar met hem getrouwd en wij hebben nu een normaal en stabiele omgeving voor mijn kindje. Toen mijn ex merkte dat ik ging trouwen is het weer begonnen. Hij stapte weer naar de rechter en hij kreeg hij wéér omgang, maar weer onder begleiding van het omgangshuis. Mijn kindje kent hem niet en ziet mijn man als zijn papa. Hij weet het niet beter meer. Maar ja, je moet meewerken, je hebt geen poot om op te staan. Ik ben van de week er geweest en er heeft omgang plaats gevonden. Mijn kindje werd meegenomen door een begeleidster en ik zag de angst in de ogen van mijn kindje. Hij zei nog: "Papa, mama wel wachten op mij" en werd gewoon meegetrokken. Toen de tijd om was zijn mijn man en ik hem gaan halen en volgens de begleidster was het zo goed gegaan. Maar we zaten nog niet in de auto en het begon al. Mijn kind zei dat wij stout waren en mijn ex en de begleidster waren zo lief. Hij beet mijn man in zijn nek en sloeg mij in mijn gezicht. Mijn kindje vertelde toen dat mijn ex had gezegd dat die andere papa stout was en dat hij die mocht bijten. Dat terwijl ik had aangegeven om mijn ex het woord papa nog niet laten gebruiken. Mijn ex heeft gezegd dat hij de papa is, en nu snapt mijn kindje het niet meer want hij is nog te klein om het allemaal uit te leggen. De begleidster zou continu bij hen blijven, en volgens mijn kindje was hij alleen met die meneer geweest. We hebben dus nu al na twee uurtjes onder begeleiding problemen. Ongelofelijk dat je een kind van drie jaar zo snel kun beinvloeden. Is dit nu ten goede van het kind? Ik ben bij de dokter geweest met mijn kind, en die zegt dat dit gedrag niet normaal is, dat daar iets is gebeurd en tegen de wil in van het kind. Hij slaapt slecht en wil bij ons in bed liggen, omdat ie bang is dat wij weg gaan. Mijn kindje vertelde ook dat hij verdrietig was en naar papa en mama wou en dat dat niet mocht. Na de bezoeken daar in het omgangshuis willen ze dat mijn ex een zelfstandige omgang krijgt, na alles wat hij heeft gedaan. Als ik hier niet aan meewerk word ik dader, en gaan ze een boete en wat dan ook nog doen, dus ik heb levenslang. Ik ga nu mijn verhaal stoppen kan nog wel uren schrijven, maar dit gaat wel over de veiligheid van mijn kind en het belang van een vader die er voor hem is: het woord papa moet je verdienen, dat krijg je niet zo maar hoor, ga er nu mee stoppen veel sterkte en succes, liefs

:: nerwen :: woensdag 29 oktober 2008 :: 00:01:01permalink

Ik ben onlangs naar de rechtbank geweest voor een straat en contactverbod voor mij en mijn zoontje. De ex-partner en vader van mijn kind is nu voor de tweede keer opgepakt naast voor huiselijk geweld ten aanzien van mij, deze keer ook voor verkrachting van mij en het slaan van mijn kindje van net twee jaar oud. Ik was al jaren samen met mijn ex voordat ik het kindje kreeg, maar hij had lange tijd werk waarbij ik hem alleen in het weekend zag. Op een gegeven moment hebben we toch een huis gekocht. Ik raakte in die tijd overspannen en verloor hierdoor mijn baan, waarna ik een half jaar uitkering kreeg en daarna maandenlang niks. Mijn ex was ondertussen ook zonder werk, maar alles wat gedaan moest worden deed ik: hij was "moe", begon wel aan het "opknappen" van het huis maar maakte nooit iets af. Toen ik na maanden weer een minimale baan kreeg was dit ook niet goed. Langzamerhand had emotionele mishandeling zijn intrede gedaan in ons huis. Zo langzaam dat ik het eigenlijk in eerste instantie nog niet eens merkte. Vooral op seksueel gebied kon hij enorme druk uitoefenen, waarbij hij op subtiele manier toch zijn zin door dreef en waarbij ik dingen deed die ik niet wilde. Een kind krijgen bleek voor hem de ideale manier om me voor altijd aan hem te binden. In de tijd dat ik zwanger was kwam ik achter een aantal dingen: sex-smsjes naar tv-programma's, voorstellen die hij tegen mijn vriendinnen deed over vreemd gaan en dergelijke. Hij heeft ook meerdere malen aangegeven dat ik me ook kon "laten neuken voor geld, dan zijn we zo uit de shit" volgens hem. Toen mijn baby net geboren was kwam ik pas het fijne hierover te weten. We hebben ook ruzie hierover gehad, maar, goedgelovig als ik was, wilde ik mijn baby niet de vader ontzeggen. Op een gegeven moment merkte ik dat zijn agressie steeds wat meer naar boven borrelde, waarbij ik steeds aangaf dat hij er iets mee moest, maar hij ontkende dat hij hulp nodig had. Het hoogtepunt was een nachtelijke actie van hem tegen baby, waarbij hij enorm agressief reageerde en het kindje dreigde buiten te gooien als het niet ophield met huilen. Hier ben ik tussen gesprongen en hem de kamer uit gewerkt, waarna de slaapkamerdeur het moest ontgelden. Toen was de maat vol, ik wilde mijn kind niet in zo'n situatie laten zitten. Ik zocht hulp bij GGD, AMW en MHG: en vond dichte deuren, want: 'er was toch nog niets gebeurd?' Ook schreef ik me in bij de woningbouwvereniging en liet gevoelige post bij mijn ouders aan komen. Ik heb welgeteld een week kunnen zwijgen, ik at en dronk niets meer, hij vermoedde dat er iets aan de hand was en hij beschuldigde me van vreemdgaan, wat dus niet het geval was. Na een paar gesprekken waarin we afspraken hebben gemaakt over de omgang met het kindje, ging hij uit. Hij kwam heel laat thuis, kon niet meer op zijn benen staan en toen begon de eerste keer: hij begon me van van alles te beschuldigen, hij bedreigde me met een mes en later toen ik om hulp wilde sms-en probeerde hij mij te wurgen. Ik heb gelukkig mijn verstand heb kunnen gebruiken en kon hem zo, nog net op tijd, te slim af zijn. Hij werd opgepakt en drie dagen later weer vrij gelaten op voorwaardelijke afspraken. Na die tijd wilde ik goed regelen dat er veilige omgang zou plaats kunnen vinden, ook omdat ik voor de rechtbank geen poot had om op te staan om geen omgang te eisen, hij had immers niet zijn kind in gevaar gebracht maar 'alleen maar' geweld gebruikt tegen mij. Ik kreeg een nieuw huis en gaf mijn ex de sleutel, omdat ik niet wilde dat hij tijdens omgang met mijn kindje naar het huis ging waar alles gebeurd was: hier is meer sociale controle en dit huis is gehoriger dan ons gezamenlijke huis. Hij begon steeds controlerender te worden, later bleek ook dat hij regelmatig bijvoorbeeld heeft staan gluren en tegen alle afspraken in zijn sleutel heeft gebruikt om, papieren, mijn computer en telefoon te checken. Op een dag doe ik mijn kleintje naar bed en ga zelf ook even op bed liggen. Opeens staat hij in onze kamer. Hij is compleet over de rooie. Ik sta op om me aan te kleden. Meteen heeft hij me weer bij mijn keel, dit keer is hij nuchter, hij knijpt. Ik zie het zwart worden voor mijn ogen en piep met het laatste restje lucht: 'Nee, niet weer, denk aan onze zoon!' Het boeit hem geen ruk, en knijpt door, mijn leven flitst aan me voorbij en denk: 'hier word ik vermoord en niemand die het door heeft!' Hij laat een hand los, vertelt me dat ik een hoer ben die met iedereen neuk, dus dan kan ik ook met hem neuken, en als ik dat niet wil, verkracht hij me wel! Hij begint met een hand mijn broek uit te doen, ik probeer tegen te werken, wat niet lukt, hij is te sterk. Hij gaat op mijn gezicht zitten en klemt met zijn benen mijn armen tegen mijn lijf. Hij heeft me beneden ontkleed en begint me te betasten en dringt naar binnen, waarbij het hem niet eens boeit dat ik zwaar ongesteld ben. Het kind begint hard te huilen. Ik zeg tegen hem: 'ik maak een flesje dan is kindje zo stil' (kan ik sms-en naar iemand!) En vraag hem melk te halen in de kelder. Ik doe de kerderdeur op slot. Ik gris de gsm, bel 112, pak mijn kind uit bed en begin me met een hand aan te kleden, terwijl ik de meldkamer ervan verzeker dat het erg dringend is. Ik ben aangekleed, wil naar beneden, maar hij komt naar boven, hij is ontsnapt. Ik sluit de deur van de slaapkamer en ga er met mijn volle gewicht tegenaan staan, hij is zo binnen. De gsm met de meldkamer er nog aan wordt uit mijn hand gegrist en in twee stukken weg gegooid. Ik val met mijn kindje in mijn armen tegen de deur aan, waarbij hij me met mijn hoofd tegen de deur begint te slaan. Daarna wordt ik met vuisten bewerkt en wordt ook mijn kindje een keer of twee geslagen met zijn vuist. Hij houdt opeens op, draait zich om en zegt: je gaat de politie bellen en zegt dat het een misverstand is. Ik zeg dat ik naar beneden moet om een andere telefoon te pakken, omdat hij die ene zojuist kapot had gegooid. Ik ben met mijn kindje in mijn armen naar beneden gelopen, heb de huissleutels gepakt en ben linea recta naar buiten gelopen waarbij de politie me na 500 meter tegen kwam. Ik ben naar de rechtbank geweest voor een straat en contactverbod, hij zit nog een paar weken vast, daarna is alles onzeker. Ik weet niet wat ik allemaal kan verwachten, maar ik strijd door, voor kindje en mezelf. Ik heb een hoop 'vrienden' verloren hierdoor en leef elke dag op het randje van emotionele uitputting. Er is natuurlijk een onderzoek geweest van BJZ, waarbij ik binnenkort de uitslag krijg. De vader van mijn kindje probeert het nu slim te spelen, door de 'bezorgde vader' te spelen, terwijl het hem alleen maar om mij gaat: hij wil mij in zijn macht, het kind interesseert hem helemaal niets. Alle zorgzame-vader-acties zijn hem ingefluisterd, maar hij spreekt zich vaker tegen, ook in brieven die hij me heeft gestuurd. En steeds meer krijg ik verhalen te horen die me vertellen dat hij me al die jaren een rad voor ogen heeft gedraaid. Het einde van deze ellende is nog niet in zicht. Ik vind het absurd hoe moeders en vrouwen die slachtoffer zijn van deze miskleunen van de natuur die zich onder de noemer "man" mogen scharen behandeld worden door hulpverleningsinstanties. En dat kleine kinderen de dupe worden van het beleid wat omgang zo hoog in het vaandel heeft staan, daar word ik misselijk van!

:: hulpeloze moeder :: woensdag 14 november 2007 :: 13:52:11permalink

Ik ben 9 jaar getrouwd geweest met mijn ex. Achteraf gezien vraag ik mij af waarom ik destijds uberhaupt een relatie, laat staan een huwelijk, met hem begonnen ben. Ik had naar mijn gevoel moeten luisteren en niet naar zijn mooie woorden. Want al snel nadat ik een relatie met hem begonnen was, kwamen de eerste geestelijke en lichamelijke mishandelingen al aan de orde. Toch ben ik op een gegeven moment getrouwd. Ook omdat ik van thuis uit had geleerd dat je niet zomaar moet opgeven. En ondanks dat hij regelmatig slecht voor mij was wilde ik hem geen pijn doen. Na 2 jaar huwelijk werd onze oudste dochter geboren.Ik wilde graag voor mijn 30ste moeder zijn en hij gaf daar na veel tegengas toch aan toe. Nadat mijn oudste dochter geboren was viel ik achteraf gezien in een gat. Vanwege gezondheidsproblemen moest ik minder gaan werken en zat ik dus erg veel thuis. Toen mijn oudste dochter 4 was is mijn moeder aan kanker overleden.Ze heeft de dag voor haar overlijden ook nog met mijn ex gepraat.Hij heeft haar moeten beloven om goed voor mij te zijn.Tegen mij zij ze: 'let goed op jezelf' en 'weet je zeker dat je zo verder wilt?'.En ze vroeg mij om vergeving. Na de crematie begon mijn ex opeens te praten over een tweede kind (dit was heel erg raar want hij wilde er altijd 1). Hij vond dat de oudste, als ons iets zou gebeuren, niet alleen achter zou moeten blijven. Ik ben toen naar mijn arts gegaan en heb geïnformeerd of dit mogelijk was. Mijn eerste bevalling was niet vlekkeloos verlopen. Toen ik eenmaal met de pil gestopt was begon mijn ex weer te twijfelen. Hij heeft mij toen in mijn buik geslagen (normaal sloeg hij mij in mijn gezicht). Na een miskraam was ik zwanger van mijn jongste dochter. Ook tijdens de zwangerschap bleef hij aggresief en in mijn buik slaan. Ik heb deze zwangerschap helemaal alleen gedaan. Tijdens de bevalling probeerde hij mij voor zover hij dat kon te helpen(voor het eerst in onze relatie). Nadat de jongste geboren was wilde hij haar opeens vasthouden. Ik was hier verbaasd over,maar net zoals na de eerste bevalling had mijn ex meteen daarna weer geen tijd meer voor ons en ging hij direct aan het werk. Ik heb mij zo eenzaam gevoeld. Regelmatig was hij verbaal erg aggresief tegen mij, maar ook fysiek. Dit is nooit gestopt. Ruim 2 jaar geleden was de maat vol. Ik kon niet meer. Ik dacht constant aan mijn moeders laatste woorden. Niet alleen ik, maar ook de oudste had het flink te verduren bij haar vader. Werd geslagen en ook geestelijk mishandeld. Ze werd ieder weekend vreselijk gekleineerd en als ze dan niet luisterde dat volgde de klappen. Kortom ze voldeed niet aan zijn eisen net als ik. Ik heb toen aangegeven dat het niet meer ging. Hij is het huis uit gegaan. Niet zonder slag of stoot. Hij wilde alles bij de mediator regelen, maar ik werd wel bij elke afspraak bedreigd op de parkeerplaats of per telefoon. Ik mocht niets zeggen, want het moest gebeuren zoals hij dat wilde. Ik werd 's-nachts gebeld met de dood bedreigd. Voordat hij het huis uit ging stond hij om 4 uur s'-nachts met een mes op mijn keel. Ik moest papieren ondertekenen. De tijden daarna ben ik zoveel bedreigd, dat wil je niet weten. Ik heb een convenant ondertekend onder dwang waarin o.a. de kinderen ieder weekend naar vader gingen en ze nooit bij mij mochten zijn. Ik had helemaal niets in te brengen. De dreigementen zijn doorgegaan tot mei dit jaar. Mijn jongste dochter kwam na een weekend mishandeld terug en toen heb ik aangifte gedaan en de kinderen niet meer meegegeven. Dit was niet zonder problemen. Ik moest bij de rechter komen, maar die gaf gelukkig mijn kinderen en mij volledige rust totdat de kinderbescherming onderzoek had gedaan naar de omgang. Mijn ex is in hoger beroep gegaan en heeft het voor elkaar gekregen dat hij de kinderen 1 x per twee weken een paar uur zou zien. Dit is in zekere zin corrupt gebeurd, maar daar kan ik nu niet over uitwijden. In mei, toen ik de omgang heb stopgezet, klaagde mijn jongste dochter al over seksueel misbruik. Ik heb dit toen ook aan de politie gemeld, maar die konden er niets mee doen. De oudste begon een maand geleden ook verhalen los te laten over seksueel misbruik. Ik heb dit bij heel veel instanties gemeld. Ik mocht de kinderen niet meer meegeven, maar niemand wilde zijn handen branden: ik moest naar de politie gaan. Gisteren ben ik weer bij ze geweest: ze doen het niet. Ik hoef ook geen aangifte te doen, omdat ze het juridisch (strafrechtelijk) niet rond krijgen. Het komt er op neer dat mijn ex gewoon mijn dochters mag mishandelen en seksuele handelingen kan verrichten, zonder dat hij daarop aangesproken wordt. Wij hebben hulp nodig wie kan ons helpen?

:: Lisa :: donderdag 8 november 2007 :: 13:38:07permalink

Ik ben sinds een half jaar weg bij de vader van mijn 3 dochtertjes van 1,2 en 3 jaar. Hij heeft mij herhaaldelijk mishandeld en dat ook 5 jaar lang volgehouden. Ik heb hem een paar keer aangegeven, maar meneer kreeg alleen maar voorwaardelijk en een proeftijd van 2 jaar. De laatste keer was in mei 2007. Hij reed met zijn auto recht op mij in, terwijl ik in mijn auto zat. Het was donker, dus kon hij niet zien of de kinderen erbij zaten of niet. Hij heeft een week in voorarrest gezeten en na de zitting werd meneer een agressietherapie opgelegd, omdat hij net uit zijn proeftijd was. Als het tijdens zijn proeftijd was gebeurd, had hij minimaal een half jaar moeten zitten. Waar slaat dit op? Nu start meneer voor de tweede keer een rechtszaak vanwege een omgangsregeling. De eerste keer is uitstel verleend doordat kinderbescherming en jeugdzorg nog een oordeel moeten vellen. Dat duurt hem te lang, dus hij begint gewoon weer opnieuw. Niet alleen met voor de rechtbank slepen, maar ook met vervelende telefoontjes. De kinderen hebben nachtmerries over zijn slaan en schreeuwen, ze zijn buiten bang dat papa ze meeneemt. Wie gaat er nu beslissen dat ze naar hem toe moeten? p.s. Hij heeft al vanaf zijn 18e een dossier vol met geweldsdelicten(is nu 36). Als hij daar al niks van leert is die therapie toch ook geen garantie. In eerdere relaties was hij ook zo, maar dat kreeg ik pas na een jaar van mijn schoonouders te horen.

:: Victoria :: donderdag 4 oktober 2007 :: 12:31:15permalink

Wat ben ik blij dat ik mensen heb gevonden die hetzelfde doormaken als ik! Het is alleen erg jammer dat we dit moeten meemaken. Ook ik ga door een hel. Mijn dochter is inmiddels 6 en haar verwekker wil ineens omgang. Ik was 8 weken toen ik ben weggevlucht uit mijn eigen woning nadat hij voor de zoveelste keer erg agressief was naar mij toe, terwijl ik op dat moment al zwanger was. De laatste avond dat ik in mijn huis was heeft hij mij proberen te wurgen. Op een gegeven moment kwam ik los en ben ik weggegaan en nooit meer teruggegaan. Hij heeft al die tijd ontkend dat het zijn kind was en hij heeft haar niet erkend. De afgelopen jaren heeft hij mij en mijn familie maar ook het leven van mijn dochter tot een hel gemaakt door te stalken, ramen in te gooien te schelden en zelfs te mishandelen. En nu na al die jaren wil hij omgang met haar. Het gaat nu eindelijk goed; heb sinds 2005 een vriend en mijn dochter noemt hem pappa. Dat heeft ze hem zelf gevraagd en hij vond het een eer! Hij is er erg trots op vader te zijn voor de kleine meid. Mijn dochter kent haar verwekker niet en weet niet wie het is. Eind oktober is de rechtzaak en ik ben zo ontzettend benieuwd wat er gaat gebeuren. Door alle ellende ben ik zo bang voor hem geworden dat ik zelfs de deur niet meer uit durfde uit angst hem tegen te komen. Hij heeft mij en mijn dochter proberen aan te rijden, dus ik ga vaak boodschappen doen als mijn dochter op school zit zodat hij ons niet alle 2 tegelijk kan pakken mocht het mis gaan. Ik heb de afgelopen jaren vreselijk veel aangiftes gedaan maar deze zijn allemaal geseponeerd wegens gebrek aan bewijs. Hij beweert ons met geen vinger te hebben aangeraakt en dat hij als hij mij aansprak dat deed uit frustratie omdat hij van mij zijn kind niet mocht zien! Ik weet het allemaal niet meer. Kan iemand mij vertellen wat ik het beste kan doen en wat er nu gaat gebeuren? sterkte allemaal, veel liefs Victoria

:: Butterfly :: woensdag 15 augustus 2007 :: 21:18:43permalink

Ik heb mijn vriend leren kennen toen ik 20 was en ik raakte al gauw zwanger van hem. Toen ik zwanger was, veranderde hij ineens en begon hij mij zowel geestelijk als lichamelijk te mishandelen. Toen ik 4 maanden zwanger was moest ik van de verloskundige al rustig aan gaan doen, omdat ik harde buiken (zo vroeg in de zwangerschap) had. Ik was net met deze diagnose en de mededeling thuisgekomen dat het een meisje was, of hij begon volop in me buik te rammen want meneer wilde het kindje niet nu het een meisje bleek te zijn. Dit was het begin van een hele reeks mishandelingen. Ik werd ook vaak geestelijk vernederd; ik was niks waard volgens hem, ik was een hoer. Een stuk stront was nog meer waard als ik. Toen onze dochter geboren werd ging het steeds slechter tussen ons, waarom ging ik niet weg...? Ik was bang, bang voor hem, bang dat hij mijn dochter zou ontvoeren want daar dreigde hij mee - en nee, het is geen allochtoon maar een Nederlander. Hij begon onze dochter toen ze 6 weken oud was ook te mishandelen en te misbruiken. Toen mijn dochter 3 maanden was heeft hij geprobeerd om me te wurgen. Ik wilde toen gelijk weg, maar helaas had ik de middelen en contacten niet meer; ik was intussen volledig geïsoleerd. Twee weken nadat hij mij heeft proberen te vermoorden, kwam ik er achter dat hij een ander had. Dat was voor mij een pluspunt. De dag erna moest ik naar het ziekenhuis; ik moest worden opgenomen voor een spoedoperatie wegens galstenen. M'n dochter bleef achter bij hem en zijn nieuwe vriendin. Ik heb de laatste nacht dat ik in het ziekenhuis lag de politie gebeld, maar die wilde niet meer helpen want die hadden zoiets van: 'je gaat toch wel weer terug'. Uiteindelijk, met hulp van de burgemeester, heeft de politie me toch geholpen om mijn dochter terug te krijgen. Toen ik de volgende ochtend ontslagen was uit het ziekenhuis, werd ik door zijn nieuwe vriendin opgehaald en naar ons huis gebracht waar mijn dochter was. Ik heb steeds m'n dochter vastgehouden en ben, toen er werd aangebeld, met m'n dochter naar de deur gelopen en heb open gedaan voor de politie. Toen die binnen kwam ben ik keihard met haar op m'n arm naar buiten gevlucht... en dat met 25 verse hechtingen in me lijf! Ik heb gekozen voor het leven van mijn dochter. Na mij heeft hij helaas nog 3 slachtoffers gemaakt. Die vrouwen zijn ook allemaal zwaar mishandeld en meerdere malen verkracht en hij heeft ook met alle drie die vrouwen een kind gekregen. Die vrouwen hebben inmiddels ook gekozen voor hun kids. Ik heb destijds ook aangifte gedaan maar die werd niet serieus genomen en nu na 5 jaar zijn er van zijn 3 nieuwe slachtoffers ook aangiftes binnen gekomen en heb ik opnieuw aangifte gedaan. Ik heb, nadat ik bij hem weg ben gegaan, ongeveer nog zes keer contact gehad. Hij wilde graag zijn dochter zien en ik hoopte dat hij veranderd was, maar het tegendeel bleek waar. Achteraf heb ik begrepen dat mijn dochter, die toen 2 jaar was, ook ooggetuige geweest is van de mishandelingen van zijn toenmalige vriendin. De laatste keer dat ze bij hem geweest is, kreeg ik een mishandeld en zwaar getraumatiseerd kind terug. Hij heeft mijn dochter erkend en we hadden ook gezamenlijke voogdij over haar. Ik schrijf 'hadden' want ik heb de voogdij aangevochten en gewonnen, want meneer kwam godzijdank niet voor de zitting opdagen. Want wat was er gebeurd als hij wel was komen opdagen??? Ik heb inmiddels een jaar niks meer van 'm gehoord. Bij zijn tweede ex vocht hij ineens na 2 jaar niks van zich te hebben laten horen de omgangsregeling aan en op de dag van rechtzaak haakte hij ook daar af. Zijn derde ex is nu 2 jaar weg bij hem en zij heeft een dochter van 13 maanden van hem. Ook zij werd zwaar mishandeld in haar zwangerschap en ook zij heeft tot op heden niks meer van hem vernomen, maar hij heeft dat kindje ook niet erkend. Wij moeten onze kinderen beschermen tegen de beesten. Laat ons niet in de steek; we hebben heel hard moeten knokken voor wat we nu bereikt hebben. Elke nacht vecht ik opnieuw voor mijn leven en dat van mijn dochter, want elke nacht beleef ik die helse relatie opnieuw in mijn dromen.

:: anoniem :: zondag 5 augustus 2007 :: 21:51:19permalink

Wat een vreselijke, vreselijke verhalen hier! Het mijne is niet veel anders helaas. Ben ook getrouwd met een tiran; the devil himself kon hij zijn. Bijna 7 jaar een (gewelddadige) relatie mee gehad. Ik ben vorig jaar voor hem gevlucht. Ik was toen 7 maanden zwanger van mijn inmiddels geboren kind. De laatste avond ben ik letterlijk voor hem gevlucht. In plaats van de babykamer op te gaan halen sloeg en trapte hij me (weer). Zelfs in mijn zwangere buik! Dit deed mij besluiten om de deur uit te gaan om nooit meer terug te keren! Een eventuele volgende keer zou m'n dood betekenen! Erger dan die avond zou voor mij niets anders betekenen. Zelf een nacht ter observatie in het ziekenhuis gelegen ter controle van de foetus. De week daarop aangifte gedaan en gelijk door naar een advocaat om een scheiding aan te vragen. Inmiddels is de eerste rechtszitting achter de rug over de voorlopige voorzieningen in verband met de scheiding. Vreselijk die confrontatie aan te moeten gaan, maar wel zo goed als het ging mijn verhaal gedaan bij de rechter. 'Tsja mevrouw wat vertelt u uw kind later als hij gaat vragen naar zijn vader?' Ik vertelde haar dat het me alles beter leek dan m'n zoontje psychisch of lichamelijke schade te doen oplopen. Ook de bedreigingen genoemd: "Ik schiet je kapot met 'jong' en al. Ik snij je strot eraf. Ik snij je van onder tot boven open en spies je kop op het hek." Hij heeft zijn kind nog nooit gezien en dat wil ik uit angst ook graag zou houden! Hij is gek/ziek en het wordt soms zwart voor zijn ogen en dan weet hij niet meer wat hij doet (heeft ie in het verleden meermalen gezegd). Hij sloeg een paar maanden geleden de ruit in van de slaapkamer, waar wij beiden onder sliepen. Het scheelde niet veel of mijn kindje had kunnen baden in het glas. Ik had hem gelukkig op tijd uit het bedje gehaald. Hierdoor heeft hij ook een straatverbod opgelegd gekregen, maar wat houdt hem tegen als hij het in zijn hoofd haalt? Ik weet dat ik nog een superlange en zware weg te gaan heb, maar alles voor de veiligheid van m'n kind!

:: Blondie :: zondag 29 juli 2007 :: 08:27:33permalink

Na jarenlange onderdrukking en mishandeling, heb ik in 2005/ 2006 eindelijk de stap genomen. Ik ga bij hem weg. Mijn dochters, toen 1 en 2 jaar oud, neem ik met me mee. Dit was een begin van een nieuw leven. Samen met mijn dochters verhuis ik naar een klein flatje. Dat geeft niks, want we hebben het naar ons zin. Tijdens de scheidingsperiode doe ik 3 keer aangifte van mishandeling en bedreiging met de dood, de politie kan hem niet vinden. Dat ik bij hem weg ben, betekent niet dat de onderdrukking en mishandelingen stoppen. Hij is woedend natuurlijk dat ik de spullen heb gepakt en de "vrijheid" heb opgezocht. Domme domme ik! Ik ontzeg hem de kinderen niet, het is en blijft hun vader, dus hij mag ze in het weekend ophalen. Afspraken komt hij niet na. Als we om 12.00 uur hebben afgesproken is het maar afwachten of hij komt. Leg dat maar eens uit aan de kinderen! Inmiddels heb ik zelf gezorgd voor een huis, werk en een kinderdagverblijf voor de kinderen. Tja, er moet toch geld binnenkomen dus ik werk 5 volledige dagen per week en de meiden gaan naar het kinderdagverblijf, waar ze het erg naar hun zin hebben. Mijn ex is het er natuurlijk niet mee eens dat ik zoveel werk, maar hoe moet ik anders voor de kinderen zorgen. Van hem krijg ik geen bijdrage in de verzorging ( financieel) van de kinderen. Alle zorg komt dus op mij terecht. Ook al valt het mij soms zwaar om mijn dochters weg te brengen naar het kinderdagverblijf is het goed zo. Orde, ritme en regelmaat doet de kinderen goed. Het mooiste is natuurlijk dat we onafhankelijk zijn, we redden het met zijn drieën. We houden zelfs geld over om leuke dingen te doen, het leven lacht ons tegemoet! Ik haal de meiden op van het kinderdagverblijf, we gaan boodschappen doen en nemen de bus naar huis. We stappen uit, mijn ex staat ons op te wachten. Zijn ogen staan op onweer. Voor de deur van mijn woning, dringt hij zich naar binnen. Hij gooit mij op de bank, en ik voel 2 handen om mijn nek. Mijn dochters, toen 3 en 2 jaar oud, kijken toe en raken in paniek. Ik krijg geen adem meer... Ik word uitgemaakt voor slechte moeder, hoer en alles wat daar op lijkt. Mijn dochters zijn zo aan het gillen en huilen dat hij loslaat, in een opwelling vlucht ik uit huis, 3 trappen af, gillende dochters nog boven en ik hoor mijn ex achter mij aankomen. Buiten gil ik door, hij vlucht zijn auto in en gaat weg. Mijn dochter doet de deur voor me open en samen huilen wij. We gaan naar boven, hij heeft de huistelefoon en mijn mobiel meegenomen, hoe bel ik nou voor hulp. Op onze sokken gaan we naar buiten, de snackbar om de hoek doet de deur voor ons open, de politie wordt gebeld en arriveert niet veel later. Mee naar het bureau, aangifte doen. Ze bellen mijn ouders, die me ophalen en naar huis brengen. Het is 23.00 uur en ik breng mijn emotionele en uitgeputte dochters naar bed. Ik ben bang, heel bang. Mijn moeder geeft mij haar mobiel, als er iets is kan ik bellen. Ze vertrekken, ik doe de deur op slot. Ik ben niet moe, ik start mijn pc op. Even kijken of mijn beste vriend online is. Nee, hij is niet online, wel heb ik een mail van een andere goede vriend. Hij is gebeld, door mijn ex met mijn mobiel. Ik leg hem uit wat er is gebeurd. Hij dringt aan om langs te komen. Achteraf blijkt dat mijn ex bijna iedereen heeft gebeld die in mijn mobiel stond, iedereen is bedreigd en niemand mag nog contact met mij opnemen. Een uurtje later staat hij voor de deur en kan ik mijn verhaal kwijt, de vriend is geschrokken, hij is telefonisch bedreigd en mag geen contact meer hebben met mij. Ach hij is niet bang zegt hij. Ineens gaat de deur open, mijn ex! Er hing in mijn huis een sleutelkastje in de gang. 's Middags heeft hij blijkbaar een sleutel meegenomen, ik heb dat niet gezien. Zijn ogen staan op oorlog, hij begint direct om zich heen te slaan. Ik ruik alcohol, ik zie dat hij drugs heeft gebruikt. Hij slaat de vriend kort en klein, hij slaat mij kort en klein. Wij proberen tegenstand te bieden, maar hij voelt niks. "Niemand komt hier meer levend weg" zegt hij meerdere malen tijdens het slaan. Mijn dochters liggen in de kamer ernaast te slapen. Na een half uur geweld is het enige dat ik denk: niet buiten bewustzijn raken, ik heb zo veel pijn, overal ligt bloed. Eindelijk kan de vriend mijn ex vastpakken, ik zie mijn kans. Ik ren richting keuken waar ik de telefoon heb neergelegd. Ik wil de politie bellen, maar het gevecht tussen mijn ex en de vriend gaat maar door, mijn ex is sterker, niks doet hem pijn. Wat doe ik nou, ik pak niet mijn telefoon, maar een mes. Ik steek mijn ex neer met dit mes. Hij verzwakt iets, ik schrik, het gevecht gaat door. Ik realiseer me wat ik heb gedaan, ren terug naar de keuken en bel 112, wat duurt dat lang! Achteraf blijkt dat er een grote oefening was in de regio, dus alle politie was daar. Eindelijk iemand aan de lijn, ik wordt doorgeschakeld, het enige dat ik kan zeggen is dat er hulp moet komen en dat ik mijn ex heb "neergestoken". Uiteindelijk wordt mijn ex buiten de deur gezet. Mijn ex vlucht. De vriend en ik blijven achter, inmiddels zijn mijn kinderen wakker geworden, overal ligt bloed, mama is zwaar gewond. Mijn oudste dochter vraagt of papa dit heeft gedaan... De politie arriveert, ik bel mijn ouders en die komen direct. De situatie wordt uitgelegd, en ze doen hun werk. Sporenonderzoek, foto's en er worden dingen onder mijn nagels vandaan gehaald. De vriend en ik moeten naar het ziekenhuis en daarna mee naar het politiebureau. Hoe moet het nu met mijn dochters? Mijn ouders kunnen hen opvangen zeg ik, ze staan beneden te wachten, maar nee hoor mijn ouders zijn weggestuurd! De politie neemt mijn dochters mee, en ik ga naar het ziekenhuis met de ambulance. Halverwege wordt de ambulance stilgezet, we moeten naar een ander ziekenhuis toe, want m'n ex ligt zwaargewond in dat ziekenhuis. Nadat mijn wonden zijn gehecht ga ik naar het bureau. In een flits zie ik mijn dochters in een kamertje, ze zijn aan het spelen. Ik word verhoord, en ik moet voorkomen bij de officier en moet dus in de cel. Ik vraag of de politie mijn ouders wil bellen voor kleding, ik had alleen mijn pyjama aan en deze zat onder het bloed. Er komt geen kleding en de politie heeft mijn ouders ook niet gebeld. In mijn vieze pyjama kom ik bij de officier, ik mag naar huis na 1 nacht cel. Eindelijk naar huis, naar mijn kinderen dacht ik. Ik bel mijn moeder. De kinderen zijn niet bij haar, ze is wel gebeld of ze de kinderen wilde hebben. Ze heeft toen gevraagd of mijn ex inmiddels was opgepakt, dat kon de politie haar toen niet vertellen. Mijn moeder sprak af met de politie dat ze het zouden laten weten of mijn ex was opgepakt, zodat ze dan de kinderen kon ophalen. Mijn ouders waren bang dat als mijn ex niet was opgepakt hij natuurlijk als eerste bij hen langs zou komen. Het telefoontje bleef uit. Er wordt nu gezegd dat ze de kinderen niet wilde opvangen. Natuurlijk wilden ze dat wel, maar ze wilden wel de kinderen veiligheid kunnen bieden! Dat kon niet als mijn ex nog rondliep! De meiden waren inmiddels opgevangen door JEUGDZORG! Hier begint het verhaal Jeugdzorg. Ik ga naar Jeugdzorg, het eerste gesprek. Het verbaast me direct dat Jeugdzorg (JZ) met verkeerde gegevens werkt. In de "stukken" staan de volgende fouten: mijn naam, er staat iets wat er niet eens op lijkt. Er zou geen opvang voor de kinderen geweest zijn, maar dat was er wel. En er staat: moeder heeft vader neergestoken. Dit is alle informatie die ze hebben, ze wisten niet eens dat ik ook het ziekenhuis ingeslagen was. Nee, uit deze eerste stukken bleek alleen dat ik de boeman was! Na wat gepraat blijkt dat mijn dochters in 2 pleeggezinnen zitten. Ze zijn onder toezicht gesteld (OTS) en uithuis geplaatst. Wat nu? De OTS en uithuisplaatsing zijn voor 1 maand, JZ vraagt of ik wat spullen kan verzamelen van de kinderen, kleding, speelgoed n hun knuffels zodat ze wat dingen van hun zelf hebben. Ik doe dat, en ik mag 5 minuten met mijn oudste dochter bellen. Pas 2 weken later mag ik eindelijk mijn dochters 1 uurtje zien, bij JZ natuurlijk. Gesprekken volgen met de behandelaars bij JZ, dit zijn 2 vrouwen. Het blijkt wel uit de gesprekken dat ze willen onderzoeken hoeveel schade de kinderen door het geweld hebben opgelopen. Een maand na het incident volgt er een rechtzaak inzake de OTS, de rechter beslist dat er onderzoeken gaan plaatsvinden, maar dat dit, gezien de leeftijd van de kinderen niet te lang mag duren. JZ had 3 maanden gevraagd, ze krijgen 2 maanden. Onderzoeken volgen, de kinderen en ik moeten naar de traumapsycholoog. Tijdens de 2 maanden mag ik om de week de kinderen 1 uurtje zien. Ik krijg een nieuwe begeleider bij JZ. Dit keer een man. Opnieuw kennis maken, opnieuw het hele verhaal doen en opnieuw blijkt dat JZ de fouten in de stukken niet heeft gecorrigeerd. Ondertussen zit mijn ex in het huis van bewaring. Hij zal daar totaal 3 maanden moeten blijven tot zijn zitting. JZ wil een bezoekregeling met mijn ex en de kinderen ik weiger hier aan mee te werken. Ooh ja, er staat ook in de stukken dat mijn ex ouderlijk gezag heeft, nou dat heeft hij niet! Ik ben druk bezig in deze periode om mijn leven weer op orde te krijgen. Ik heb binnen 2 maanden een nieuwe woning, in een nieuwe stad, veilige omgeving en onbekend voor mijn ex. De zitting vind plaats, de onderzoeken zijn geweest en daaruit blijkt dat de kinderen wel emotionele schade hebben opgelopen, dat hiervoor therapie nodig is en ook therapie voor mij zelf, maar dat ze wel gewoon naar huis kunnen. Ik ben opgelucht, maar dit is te voorbarig. JZ eist nog meer onderzoeken! Vragen hiervoor weer 3 maanden! Mijn advocaat vraagt waarom deze onderzoeken niet vanuit huis kunnen, we krijgen geen antwoord. We wijzen JZ op de fouten in de stukken, we krijgen een sorry. Het lijkt de goed kant op te gaan, dan ineens roept JZ dat ze willen onderzoeken of er sprake is van: seksueel misbruik! Ik schrikt me een ongeluk en word woest! Hoe komen ze hier nou weer bij, nog nooit is hier over gesproken en juist nu in de rechtzaal beginnen ze hier over, zijn ze nou helemaal gek geworden? JZ krijgt natuurlijk zijn zin, 3 maanden langer zonder mijn dochters. Wel mag ik mijn dochters vaker zien, ik mag ze 2 keer in de 2 weken ophalen en een halve dag meenemen. Ik vind dit bijzonder, want als er sprake is van seksueel misbruik doe je dat toch niet. De onderzoeken gaan van start, de meiden worden volledig doorgelicht. Ik heb regelmatig gesprekken met JZ, er gebeurt niks, alles gaat zeer traag! Waar ik nog bozer over wordt, is over de verkeerde informatie die ze gebruiken! Nog steeds staat mijn naam niet goed, nog steeds wordt er gesproken over gezamenlijke ouderlijke macht, nog steeds is het blijkbaar te ingewikkeld om fouten te corrigeren. Ik zat in die tijd tijdelijk bij mijn ouders, JZ heeft dit adres in de stukken gezet, ik had gevraagd of ze dit geheim wilde houden. De stukken gingen met vermelding van mijn adres naar mijn ex, dank je wel JZ! JZ komt afspraken niet na, als ze zouden bellen, bellen ze niet. Ze vergeten zelfs bepaalde bezoeken aan mij door te geven. Ik krijg een nieuwe begeleider, weer een man, deze spreek of zie ik nooit! 2 maanden later krijg ik weer een nieuwe begeleider, een vrouw dit keer. Ze belt me op. Inmiddels ben ik allang verhuisd, heb alles weer op de rit en heb een nieuwe baan. Bij mijn nieuwe werk heb ik de woensdagmiddag en vrijdagmiddag altijd vrij, leek me handig voor als de meiden weer thuis zijn en naar school gaan. Ze belt me op dat het bezoek wat ik een dag later zou hebben met de meiden niet door kan gaan, de onderzoeken vallen zwaar bij die meiden. Dit is voor JZ de reden dat het bezoek niet door mag gaan. Ik denk dat op die momenten, als de kinderen het zwaar hebben, juist de moeder veel steun kan geven, maar dat is blijkbaar niet zo. De onderzoeken zijn klaar. Er blijkt uit dat de meiden gezond zijn, hun IQ is prima boven gemiddeld maar ze hebben wel beide een emotionele klap gehad. Er is absoluut geen sprake van seksueel misbruik en het advies is terug naar huis maar wel therapie. Ik ben weer opgelucht! Als ik de meiden ophaal bij de pleeggezinnen praat ik veel met deze "ouders". We praten over de kinderen en hoe het gaat, maar ook over de gang van zaken bij JZ. Het is niet normaal hoe het gaat in dit geval zeggen ze. Een van de ouders doet dit werk al 15 jaar en is wel wat gewend zou je denken, maar de fouten die nu worden gemaakt, de slechte communicatie en de traagheid heeft ze nog nooit meegemaakt. De ander heeft ook al de uitslag van de onderzoeken, en vraagt of ik de boekjes wil hebben die ze heeft bijgehouden tijdens het verblijf van mijn dochter daar. We zijn er dus allemaal van overtuigd dat de meiden naar huis gaan. Vrijdagochtend gaat de telefoon, de zitting die was gepland voor de maandag gaat niet door! Waarom niet?, vraag ik. "JZ is vergeten de stukken in te leveren!" Ik ben woest! Dit kan er ook nog wel bij, als ik vraag hoe dit kan krijg ik geen antwoord. Als ik JZ bel krijg ik niemand meer aan de lijn, ze vinden me agressief! Ik wil alleen antwoorden. Ik wil weten waarom alles zo lang duurt! Het gaat hier wel over mijn kinderen. Daar JZ geen antwoorden heeft op mijn vragen, krijg ik niemand meer te spreken. De zitting wordt met 1 maand uitgesteld. Vrijdagochtend gaat de telefoon, het is mijn advocaat, de zitting wordt weer uitgesteld! Dit keer kan mijn ex niet! Zijn ze helemaal gek geworden! Ik spreek JZ hier op aan, ze vinden het niet zo'n probleem. Ik zie deze maand mijn dochters 1 keer, een uitje van JZ heeft voorrang op mijn bezoek namelijk. Eindelijk de zitting, 2 maanden later dan gepland. Het gaat hard tegen hard. JZ eist nog langere uithuisplaatsing, want de therapie van de oudste moet starten voor de ze terug thuis komen. Wij vragen snelheid en dat de meiden het nieuwe schooljaar thuis kunnen beginnen. JZ geeft aan dat ze dit gaan proberen en dat ze werken aan terugplaatsing. De rechter sluit de zitting en de uitspraak zou 1 maand(!) later komen. In de periode dat we wachten op de uitspraak van de rechter zijn er geen bezoeken! De kinderen hebben volgens JZ rust nodig. Het gevolg is dat ik mijn dochter 6 weken niet heb gezien! En als klap op de vuurpijl, krijg ik een nieuwe begeleider! Het hele verhaal begint van voor af aan. Kennis maken, praten en weer is de helft van de informatie zoek bij JZ. Eerder gemaakte afspraken worden anders, enzovoorts. Ik mag eindelijk wel mijn meiden zien, 1 uurtje bij JZ. De meiden willen naar huis, de begeleider van JZ hoort dit meerdere malen uit de mondjes van mijn dochters. De uitspaak van de zitting, de OTS blijft van kracht. JZ moet dus zorgen voor de therapie en we gaan werken naar terugplaatsing. Ze hebben beloofd dit vlot te regelen. Er komt een gesprek, met mij, JZ en pleegzorg. Ik snap er allemaal niks meer van! JZ geeft toe dat er veel vertraging is geweest door wisseling van begeleiders, maar nu zal dat niet meer gebeuren. Ze hebben een plan, en ik zal de hoofdlijnen even opsommen: 1 keer in de 2 weken een bezoek van 1 ½ uur bij JZ op kantoor met begeleiding van pleegzorg. Dus het bezoek wordt minder met het oog op terugplaatsing? Ze willen 1 keer in de 4 weken een bezoek met de vader! Dus de veroorzaker van al het geweld moet een rol spelen in het leven van mijn dochters? En ze willen dat mijn ex en ik rond de tafel gaan zitten i.v.m. de toekomst??? Mijn ex heeft zijn zitting en uitspraak gehad, Hij heeft 3 maanden in het huis van bewaring gezeten, hij heeft daarnaast nog een voorwaardelijke straf gekregen en een omgangsverbod en contactverbod met mij. Hij mag alleen in mijn buurt komen als dit een rechtzaal is onder begeleiding van een advocaat. Ik vertel dit aan JZ, ze zeggen dat ik maar moet bewijzen dat dit zo is! Tevens vinden ze me een "slechte" moeder omdat ik mijn kinderen niet heb beschermd tegen geweld! Ik heb wat mijn ex deed niet kunnen voorkomen, en nu heb ik een veilige en nieuwe omgeving voor mij en mijn kinderen, en dan wil JZ dat ik met mijn ex rond de tafel ga, zijn ze helemaal gek geworden? Hoe kan ik een veilige omgeving bieden aan mij en mijn dochters als mijn ex weet waar dat is? Ik wil niks meer met die vent te maken hebben, hij mag niet in mijn buurt komen. De conclusie van bovenstaand verhaal: JZ is een stugge en arrogante instantie, ze mogen alles doen wat ze willen. De rechter luistert alleen naar JZ. De fouten die ze maken worden van tafel geveegd en dat mag blijkbaar. Ze mogen met levens spelen, want als dit zo door gaat sta ik samen met mijn dochters binnenkort op de voorpagina van alle kranten, want dan is er weer een gezin om het leven gebracht. Iedereen weet dat JZ daar de schuld van heeft dan!

:: karin :: vrijdag 27 juli 2007 :: 11:22:58permalink

Ik ben drie en een half jaar getrouwd geweest, en eigenlijk vanaf een half jaar regelmatig bedreigd, geslagen, geschopt, mes op mijn keel etc etc. Na drie jaar was de grens bereikt en heb met alle gevolgen van dien toch besloten een echtscheiding aan te vragen. Ik heb aangegeven dat ik in een situatie zat waarin veel geweld voorkwam, en dat ik op dat moment nergens naar toe kon, en dus weer gewoon terug naar huis moest. Eerlijk gezegd als ik dit nu weer opschrijf, schaam ik mij er een beetje voor, natuurlijk hoefde ik niet naar huis, maar het geeft wel aan hoe krom ik dacht, zoals veel mensen in een gewelddadige situatie. Ik verwachtte dat ik na de scheiding rust zou krijgen. Dat dit het begin zou zijn van een nieuw, maar vooral rustig leven, maar vanaf dat moment begon de ellende pas goed. Voor ik het goed en wel in de gaten had, had mijn ex geregeld met mijn advocaat dat we de scheiding wel met z'n drieeën konden regelen. Vanaf dat moment had ik niet veel meer in te brengen, als je mij nu zou zien geloof je dat niet, maar toen was ik maar een schijntje van de persoonlijkheid die ik nu ben. Ik ben dus overal mee akkoord gegaan, want ik moest weer naar huis. Uiteindelijk eindigde ik met 50000 euro schuld, en het enige wat echt belangrijk voor mij was, het gezag over mijn zoon. Mijn ex wilde niet het huis uit, dus moest ik op zoek naar wat anders. Op 1 maart 1996 kreeg ik de sleutel van mijn huis, vier maanden na de eerste stap. Een nieuw huis, 50.000 euro schuld, een bank, een matras, en een wasmachine. Deze verhuizing was het begin van nog meer ellende. Mijn ex volgde mij, uitte bedreigingen, gooide mijn ramen in, trapte de deur in, stuurde mensen op mijn dak, enz enz. Mijn zoon haalde hij van school op, en hij dwong mij dan om mijn zoon weer op te halen. Ik werd met de dag meer labiel, ik was een emotioneel wrak en ik leefde van dag tot dag. Als ik mijn zoon op kwam halen, dan eindigde dat in gevecht gevolgd door een bezoekje van de politie, die dan aan mij vroeg wat ik daar in godsnaam kwam doen. Tja ik kwam mijn zoon ophalen, het was kiezen of delen, hij was niet van plan om mijn zoon te brengen, dus als ik wilde dat hij thuis kwam moest ik mijn zoon maar komen halen. De politie is op een bepaalde manier behulpzaam, maar heel vaak krijg je het gevoel dat je een drama queen bent, vooral als je aan de deur staat van je ex om je zoon op te halen. Ik heb menigmaal gehoord dat ik er dan ook wel om vroeg om zo'n behandeling van mijn ex, en dat ik beter moest weten dan zelf de confrontatie weer op te zoeken! In 1999 heb ik op mijn verjaardag aangifte gedaan van bedreiging, chantage, manipulatie, diefstal en mishandeling gedurende 6 jaar naar aanleiding van een portie klappen; dat was wel een uniek cadeau. Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze voor hun verjaardag hechtingen en inwendige kneuzingen krijgen. Hij is veroordeeld met een gevangenisstraf voorwaardelijk en een proeftijd van twee jaar. In die proeftijd heeft hij mij aangevallen op straat, is gearresteerd door de politie, waar een aantal mensen melding van hebben gemaakt. Ik, naïef en dommig, dacht dat hij nu de proeftijd verprutst had, maar wat schetst mijn verbazing: ik moest weer opnieuw aangifte doen! Heel veel mensen zijn niet van dit soort dingen op de hoogte, ik niet in ieder geval. En ik denk dat mensen in emoties niet goed nadenken, is het dan niet een plicht van de overheid om mensen goed in te lichten over dit soort dingen? Vervolgens ben ik verhuisd in 2002 omdat ik gewoon weg wilde bij hem uit de buurt, en ben dus terug gegaan naar het oosten van het land. In mei 2003 word ik voor de rechter gedaagd, omdat ik volgens mijn ex de omgangsregeling frustreer. Ik had tot dan altijd gezorgd dat er omgang bleef tussen hem en mijn zoon. Maar doordat mijn vader op sterven lag, lag daar mijn prioriteit. Voor mij was dat de druppel en besloot ik om dan maar tot het bittere einde te gaan. Nog steeds werd ik minimaal 1 keer in de week met de dood bedreigd. Vervolgens kreeg ik een onderzoek van de Raad van Kinderbescherming, waar alle geweldplegingen van tafel zijn geveegd. Het geweld had mij getroffen, niet mijn zoon. Dat mijn zoon meer details weet te vertellen dan ik, dat komt natuurlijk allemaal omdat ik mijn zoon bespeeld heb. Dat er een verklaring lag van de Jellinek waarin werd geschreven dat mijn ex onbetrouwbaar, manipulatief en gewelddadig was, werd van tafel geveegd. Weer laat ik me lijden door angst, angst dat ik mijn zoon nu echt kwijt raak. Ik kwam inmiddels bij de instanties over als een emotioneel labiel persoon; rara hoe zou dat komen? Ondertussen zijn er bezoekjes onder begeleiding van de raad aan de gang. En volgens ex en begeleider van de Raad zijn die bezoekjes zo geweldig en zo gezellig. Mijn gevoel was dat de begeleidster meer onder de indruk was van mijn ex, zijn uiterlijk, zijn charmante voorkomen, enz, maar goed dat is gehakketak van mijn kant. De laatste ontmoeting tussen de Raad, mijn ex en mijzelf, ben ik compleet over de rooie gegaan. Ik heb de handdoek in de ring gegooid, heb gezegd dat ik er niet meer mee door ging, dat ze wat mij betreft mijn zoon konden krijgen, maar dat ik niet meer mee deed aan het valse spel wat er gespeeld werd. En dan een blik van verstandhouding tussen de medewerkster van de Raad en mijn ex, die ik oppikte als, ik zei toch dat ze geschift is! Keer op keer heb ik tegen hen gezegd dat hij mee zou werken zolang hij onder begeleiding stond van de Raad, maar als de uitspraak er was dat het dan weer uit de hand zou lopen. En toen zei de medewerkster tegen mij dat ik iemand was die door de wol was geverfd. En dat heeft mij zo geraakt, alsof ik iemand ben die probeer ergens misbruik van te maken. In November 2005 is de uitspraak geweest, vader krijgt 1 weekend in de maand zijn zoon. Helft vakanties, helft feestdagen. En jawel, 10 euro elke twee weken zakgeld voor mijn zoon. De afspraken worden vervolgens niet nagekomen, dus ikde Raad gebeld: "dossier is gesloten, als u bezwaar heeft moet u een nieuwe zaak opstarten". In augustus gaat mijn zoon drie weken naar zijn vader toe, gedoemd om te mislukken maar ik heb doorgezet, en eerlijk gezegd ten koste van mijn zoon. Na vier dagen belde mijn zoon op of ik alstjeblieft kon komen! Ik heb geweigerd, nee je bent nu bij je vader. 6e dag, mijn zoon belt op of ik alstjeblieft een dag kan komen, ik twijfel.. en mijn zoon geeft aan dat hij het er met zijn vader over heeft gehad en dat hij het goed vind. Ik ben daar op vrijdag heengegaan, ontzettend leuke dag gehad met mijn zoon, echter mijn zoon wil niet dat ik naar huis ga omdat hij weet dat ik het weekend vrij heb. Overlegd met zijn vader, en het kwam wel goed uit want vader had een feest. Ik heb toen een hotel geboekt en ben daar met mijn zoon naar toe gegaan. De andere dag heb ik mijn zoon naar het huis van zijn vader gebracht en zelf naar huis vertrokken, maar de uitdrukking op het gezicht van mijn zoon was hartverscheurend. 's Maandags moet ik om 07.00 uur beginnen, 5 minuten over 7 gaat mijn mobiel, mijn zoon helemaal overstuur aan de telefoon, op de achtergrond zijn vader tierend en schreeuwend. mijn zoon raakt meer en meer overstuur tot hyperventileren toe. Terwijl ik aan de telefoon ben hoor ik hen ruzie maken, en ik weet niet precies wat er gebeurt, maar volgens mij had mijn zoon zijn vader een duw gegeven, waardoor mijn ex helemaal door het lint ging. Ondertussen maak ik mijn zoon duidelijk dat hij geld op zijn rekening heeft en dat hij zijn spullen moet pakken en met de trein naar huis kan komen. Kost me nogal overredingskracht om hem te overtuigen dat hij dat wel kan. En uiteindelijk geeft hij toe, ik krijg zijn vader aan de lijn die mij helemaal verrot scheld, maar dat geeft mijn zoon de gelegenheid om zijn spullen te pakken en de benen te nemen. Nou ja om een lang verhaal kort te maken, mijn zoon is naar huis gekomen, en heeft sindsdien nog 1 keer contact gehad met vader, als in levende lijve elkaar zien. Mijn zoon houdt op dit moment elk contact af, heeft een ander nummer van zijn mobiel. Heeft zijn vader op msn maar deze is geblokt. Mijn zoon heeft met zijn vader wel afgesproken dat als hij wil komen dat hij dan belt, wat dus niet gebeurt! Niet met verjaardag, niet met vaderdag gewoon helemaal niet. Ondertussen loopt mijn zoon bij verschillende therapeuten, hij heeft niet alleen te maken gehad met een gewelddadige vader, maar ook met een moeder die op het randje van gekte leefde. Mijn zoon heeft mij tot drie keer toe gered, door zijn vader aan te vallen, twee keer omdat hij mij probeerde te wurgen en 1 keer toen mijn ex mij bedreigde met een mes, en mijn zoon de aandacht op zichzelf vestigde zodat ik weg kon komen. Ik werd zo paranoide als een tierelier als er een auto aan de overkant geparkeerd stond en iemand bleef erin zitten dacht ik dat diegene kwam om mij te vermoorden, een auto die langzaam achter mij bleef rijden idem dito. Ik werd iemand die zichzelf pijnigde, bonken met mijn hoofd tegen een muur etc etc. Waarom? Ik weet het niet, en dit is de eerste keer dat ik het opschrijf. Ik ben op weg terug naar het normale, nou ja wat is normaal. Maar mijn zoon is psychisch geknakt, heeft moeite met gezag, heeft jarenlang op mij gepast, dus waarom zou hij mijn gezag pikken. En zo zijn er nog een aantal problemen die nu aan de oppervlakte komen bij hem. Stapje voor stapje gaat het beter met hem, met mij, met ons samen, we werken heel hard. Maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat als de hulpverlening beter in zou springen op dit soort excessen wij niet deze lange weg voor ons hadden gehad. Doordat ik de dingen steeds helderder ga zien, en geconfronteerd wordt met de nawerking, effecten op mijn zoon, ben ik erg gedreven om dit soort dingen onder de aandacht te brengen. Er is een overkill aan aandacht voor huiselijk geweld probleem, maar als we uit de situatie stappen staan we er helemaal alleen voor. Is dit werkelijk in het belang van de kinderen? Een voorbeeld op een heel ander vlak: Een moeder word in bijzijn van kind in elkaar geslagen door een man. De man wordt gearresteerd en moeder moet de dader aanwijzen. Het kind, getuige in de zaak hoeft dit niet want dat is te traumatisch voor het kind! Maar wij worden gedwongen om onze kinderen naar iemand te laten gaan die onberekenbaar is omdat het toevallig de vader is. Zou de man in kwestie een wildvreemde zijn die mij dat aangedaan heeft dan hoef ik er helemaal niets mee, want dat zou toch wel onmenselijk zijn! Mijn gevoel zegt dat het erger is door iemand kapot gemaakt te worden die je in het begin vertrouwde. Het is diep triest dat men niet inziet, of niet wil inzien hoeveel impact dat heeft op kinderen!

:: Bange Moeder :: woensdag 4 juli 2007 :: 14:33:19permalink

De komende week moet ik voor de zoveelste keer verschijnen voor een rechtszitting aangaande de omgangsregeling voor mijn kind met zijn biologische vader. Drie weken na de geboorte van mijn zoon kondigde hij al aan te willen vertrekken en na een periode van agressie en spanning vertrok hij inderdaad. Drie jaar in Nederland betekende dat hij ook zonder gezin in Nederland mocht blijven, als hij maar gebonden bleef aan de omgang met het kind, dan was vast werk niet nodig, en kan hij op termijn een vaste verblijfsvergunning krijgen. We zijn inmiddels twee jaar verder en na een aantal rechtszittingen waaronder één waarbij hij tevergeefs probeerde te eisen dat hij geen alimentatie hoefde te betalen, gaat het nu opnieuw om het omgangsrecht. Na acht maanden niks van zich te hebben laten horen omdat hij het niet eens was met de toenmalige omgangsregeling onder toezicht, eist hij een omgang van om het weekend, het hele weekend. Een andere reden om deze vorm van omgang te eisen, hoewel hij deze vanwege zijn werkzaamheden niet eens kan handhaven, is, dat hij bijzonder kwaad is dat niet vrij over "zijn eigendom"(zoals hij eens mijn kind omschreef) kan beschikken, dus wanneer het hém uitkomt. Om hem verder te citeren: "Ik heb het recht om mijn kind, wanneer dan ook, overal mee naar toe te nemen. Als mijn kind drie maanden in mijn vaderland woont krijgt het mijn nationaliteit." (Zowel hij als ik weten dat het vrijwel onmogelijk is om een kind dat land uit te krijgen) Bij een door de rechter beslist "toenaderings"gesprek in bijzijn van beider advocaten: "I will not speak directly to her, I am too disgusted to even look at her face." Deze man heeft mij tijdens mijn zwangerschap met de dood bedreigd, hoogzwanger bij de keel gegrepen en door elkaar geschud, mij met mijn enkele weken oude baby in de arm proberen te slaan en erger. Ik was destijds te vertwijfeld en verbaasd om aangifte te doen, maar ook dat had me in deze zaak waarschijnlijk niet geholpen. Het lijkt erop, als ik de verschillende forums op dit gebied bekijk, dat mijn kind en ik slechts een van de vele voorbeelden zijn, die door de huidige en toekomstige wetgeving in grote problemen raken. Helaas zijn wij moeders waarschijnlijk zo lamgeslagen dat we ons niet hebben verenigd in pressiegroepen als Dwaze vaders en SOS papa. Dús we worden niet gezien als groep, maar als incident, dús niet gehoord! Ik begrijp best dat men in de politiek vindt dat men zou moeten spreken van gelijkwaardig ouderschap, om duidelijk te maken dat beide ouders gelijke rechten hebben, ook na echtscheiding. En dat het in het belang van het kind is dat het contact heeft met beíde ouders en ook verzorgd wordt door beide ouders. (Geloof me, als ik het gevoel had gehad, dat mijn kind veilig zou zijn bij deze man, zou ik absoluut meewerken aan een goede omgangsregeling, hoe zeer hij me ook persoonlijk tegen staat. Je wilt immers het beste voor je kind) Maar wat als niet- primair zorgende ouder nog nooit voor het kind heeft gezorgd en eigenlijk vooral geïnteresseerd is in zijn belangen, niet die van het kind? Wat betekent deze wet voor de positie van vrouwen, die na een vaak pijnlijke, soms gewelddadige scheiding, al achteruit gaan in inkomen, hun carrière veelal vaarwel kunnen zeggen en door de gedwongen omgang met iemand waarvan ze niet voor niets willen scheiden, dusdanige psychische schade oplopen, dat zij nauwelijks hun leven weer op kunnen pakken? Hebben de (meestal) heren politici erover nagedacht wat een spanning dit oplevert binnen het gezin waar de kinderen (het grootste gedeelte van de tijd) leven? En, misschien minder van belang, maar toch: wat voor een signaal geven deze politici af aan (met name) mannen die tijdens de zwangerschap of vlak daarna de benen nemen en alleen als het hen uitkomt hun "eigendom" opeisen en daar nu dan ook nog in worden gesteund? Wat een voorbeeld is dit voor (met name mannelijke) kinderen? Dat het normaal is om zo met mensen (vrouwen) én kinderen om te gaan? Mijn ex-man is het levende bewijs dat je hierdoor generatie op generatie wangedrag van mannen doorgeeft en hij is niet de enige. De politici wilden waarschijnlijk, heel terecht overigens, met deze wet vaders en kinderen beschermen tegen moeders die kinderen inzetten als pressie-of wraakmiddel. Maar zien zij niet dat door deze wetgeving vrij baan wordt gegeven aan het omgekeerde? Aan vaders die nooit hebben gezorgd, niet van plan zijn de zorg op zich te nemen, maar die hun ex-vrouw en kinderen in hun macht willen houden om wat voor reden dan ook? Ik heb met het op de wereld zetten van mijn kind, de belofte gedaan dat ik mijn kind zou beschermen. Hoe moet ik het beschermen als ik door de rechterlijke macht gedwongen wordt om hem naar iemand te sturen, die een vreemde is voor het kind, die geen enkele ervaring heeft met de verzorging van het kind, die blijkt zijn agressie niet te kunnen beheersen als men zich niet gedraagt zoals hij wil en die aangegeven heeft dat hij er niet voor terugschrikt om het kind te ontvoeren als hij zijn zin niet krijgt? IK BEN DOODSBANG! Mijn advocaat zegt dat wij hier hoogstwaarschijnlijk toe gedwongen worden, dankzij het de huidige wetgeving en met de nieuwe in het vooruitzicht is de kans nog veel groter dat deze en soortgelijke mannen vrij baan krijgen. Bange moeder p.s. ik begrijp niet dat mannen uit de vaderbeweging beweren dat rechters altijd voor de vrouw kiezen. Ik maak persoonlijk mee dat ik me met hand en tand moet verdedigen, omdat er voortdurend gezegd wordt door de rechters dat omgang met de vader door moet gaan. Mijn advocaat bevestigd dat dit tegenwoordig heel gebruikelijk is en dat het bijzonder moeilijk is, zoniet onmogelijk om hier tegenin te gaan.