:: Adriana Wijs :: 13 Januari 2011 :: 11:30

Ik ben door velen van jullie benaderd.

Samengevat heb ik het volgende gehoord in de afgelopen periode:
1. Verhalen van moeders gehoord
2. Overleg gevoerd met moeders
3.Tientallen organisaties benaderd op het gebied van kinderrechten, gedwongen omgang en kindermishandeling
4. De Tweede Kamer benaderd
5. Professoren en Justitie benaderd
6. Rechtswinkel en consumentenbond benaderd

Conclusie: ons probleem is complex en is onder te verdelen in:

• rechters, bjz, rvk, amk, politie, die wel macht maar niet de daarmee gepaard gaande verantwoordelijkheid op zich nemen. Bovendien doen zij in de praktijk niet aan waarheidsvinding, niet aan objectief onderzoek en nemen zij vaak de gemakkelijkste weg, ook als deze niet in het belang van het kind is. Zij hanteren doofpotten. Zij stellen het kind en z'n ontwikkeling niet centraal
  kinderen worden niet/onvoldoende serieus genomen. terwijl zij vaak kroongetuige #1 zijn!
• er zijn veel vooroordelen over ons, zoals een verbitterde wraakzuchtige, domme, kinderen verwaarlozende, lastige, liegende moeders. Wij moeders zijn niet zo en moeten er alles aan doen om de verbittering (die iedereen zou voelen na jarenlange onderdrukking en chantage) om te zetten in een positieve kracht en uit LIEFDE voor onze kinderen handelen en de strijd in gaan uit liefde. Anders vallen we in de valkuilen van hoe BJZ ed juist willen dat over ons gedacht wordt.
• er zijn veel organisaties in nederland, maar ieder doet z'n eigen ding, waardoor ze ons niet kunnen helpen. Iedere organisatie verwijst naar een andere voor hulp.

De grootste problemen die ik ben tegengekomen bij het opzetten van een actiegroep zijn:

• mensen die blijven steken op het praten en niet daadwerkelijk met elkaar en voor elkaar willen handelen
• organisaties die niet constructief willen samenwerken met een andere organisatie
• moeders die andere prioriteiten stellen (ik wil nu eerst even een bedrijf voor mezelf opstarten).
• het niet geloven dat we met z'n allen iets duidelijk kunnen maken aan Nederland.

Inmiddels heb ik met vallen en opstaan de juiste mensen gevonden die ons willen helpen.
Nu zoeken zij alleen nog de moeders die ook echt de kracht en positief denken in zich hebben om de media tegemoet te treden. (tv en boek). Je moet wel er wat voor over hebben om samen te werken.

Bijvoorbeeld:
-Je hoeft natuurlijk niet op de voorgrond op tv als je dit echt niet durft, maar je kunt wel in het publiek zitten om de moeder te ondersteunen die op tv gaat.
-In een boek je verhaal doen op duidelijke toegankelijke wijze voor het publiek. En de auteur zoveel mogelijk helpen hierbij.Dit kost dus ook enige tijdsinvestering.
-Samen actie voeren in den haag ed. Het zou fijn zijn als dan ook echt iedereen gaat, vrij regelt voor werk e.d. Of je met een masker op wilt komen moet je zelf weten, maar het is wel goed als we op 1000 moeders kunnen rekenen en niet op 10 omdat de rest allemaal met een smoesje op het laatste moment afzegt. NOGMAALS WE MOETEN HET ECHT SAMEN DOEN.WANT WE STAAN ANDERS ECHT NIET STERK. En als we niet sterk staan bepalen we hiermee ook onze toekomst, namelijk dat we nog jaren zo door gaan. Niemand die ons nog serieus zal nemen in de toekomst als onze eerste acties al geen succes waren.

Groet, Adriana
Mail me via adrianawijs@gmail.com !

:: Loysia :: 13 oktober 2008 :: 11.33

Geachte bezorgde moeders en andere betrokkenen,

Graag wil ik een bijdrage leveren, maar ik doe dit niet vanuit een situatie waarbij er sprake is van fysiek huiselijk geweld. Ik spreek vanuit een situatie waarin ik, moeder van 2 kinderen, door hun vader aanhoudend werd en wordt gemanipuleerd en me niet kan onttrekken aan een situatie van machtsongelijkheid. De geschiedenis die hiertoe geleid wil ik alleen kort aanstippen. Mijn verhaal is peanuts vergeleken met de afschuwelijke drama’s op deze website. Ik wordt niet bedreigd en ben niet bang voor mijn ex, maar heb wel ondervonden hoe ontoereikend de Nederlandse wet is ten aanzien van gescheiden levende ouders. Dat de consequenties voor veel vrouwen zo bar en boos zijn wist ik niet. Graag wil ik iedereen die onder dergelijk zware condities kinderen opvoedt, veel kracht en doorzettingsvermogen toewensen een hart onder de riem steken.

Mijn visie is dat het familierecht in Nederland eens grondig onder de loep moet worden genomen en er nieuwe en betere uitgangspunten moeten worden geformuleerd ten aanzien van het gedeelde ouderschap. In principe zou wetgeving op dit punt zo ingericht moeten zijn dat het niet uitmaakt of mensen samenleven, gescheiden zijn of wat dan ook. Erkenning van het ouderschap is tevens een erkenning van de andere ouder en van de wederzijdse verplichting tot een evenredige bijdrage in zorg dan wel inkomen of een combinatie van beiden. Dat geeft mensen de mogelijkheid om deze afspraken conform de eigen behoefte al tijdens de relatie in te richten en daarmee is een scheiding als het om de kinderen gaat wat meer uit het krachtenveld van de wederzijdse belangensfeer van de ouders getrokken. Niet de stand van de onderlinge relatie tussen de ouders, maar het gedeelde ouderschap zou richtinggevend moeten zijn met betrekking tot de wetgeving. Hoe kun je anders gericht de wet handhaven richting het belang van de kinderen?

De huidige wetgeving en voorgenomen wetswijziging

Waar ik verder op in wil gaan is het levensgrote belang van betere en sluitende wetgeving ten aanzien van kinderen en hun ouders. In de huidige setting en met de voorgenomen wetswijziging is het zo dat:

*wie zich onttrekt aan de verantwoordelijkheid als mede-ouder en ouder en onbetrouwbaar handelt ten aanzien van zijn of haar gezin het Nederlandse recht geheel aan zijn of haar kant vind.

*de wet zich, buiten het vaststellen van kinderalimentatie, op geen enkele wijze tot ouders van kinderen verhoudt die onderling niets geregeld hebben. Dit ongeacht wat daar de toedracht voor is en hoe de omstandigheden binnen het gezin zijn geweest.

* de overheid zich door deze wetgeving op geen enkele wijze tot bestaande ongelijkwaardigheid tussen partners verhoudt en bestendigd daarmee zelfs situaties waarin verzorgende ouders gedwongen naar de pijpen van hun ex moet blijven dansen.

*het enorm loont indien ouders die niet optreden als hoofdverzorger van de kinderen, omzich onttrekken aan formele verplichtingen jegens hun partner en jegens hun kinderen: wel de lusten en niet de lasten. Vaders die zich kunnen gedragen als opa’s, suikeroom of als speelkameraadje... en dat ook daadwerkelijk op grote schaal doen! De medeouders die wel hun verantwoordelijkheid nemen worden hierdoor onevenredig gedupeerd.

Een aantal punten ter (her)overweging

Hoe de wetgeving er daadwerkelijk uit moet zien, weet ik niet, maar een aantal uitgangspunten zouden mijns inziens serieus overwogen moeten worden:

*ouders, (meestal) vaders die door genoemde wetswijziging rechten verwerven op grond van de belangen van de kinderen en daarbij wettelijk beschermd worden ten aanzien van deze rechten, dienen gelijktijdig concreet aangesproken te worden ophun plichten,door middel van diezelfde wetgeving. Wetgeving op het vlak van ouderschap hoort uit te gaan van de plichten die ouders hebben ten aanzien van hun kinderen en behoort daar een zeer zwaarwegend en concreet beroep op te doen, anders is wetgeving ten aanzien van de rol die zij vervullen in het leven van hun kinderen zinloos. Indien (meestal) vaders jarenlang hun partner als vanzelfsprekend alle zorg en huishoudelijke taken hebben laten uitvoeren en zichzelf meer dan fulltime op hun carrière hebben gericht, dan dient deze situatie meegenomen te worden in de afspraken die vervolgens gemaakt worden, nadat deze vaders een beter, leuker of spannender leven verkiezen...of zich anderszins onttrekken aan het gezinsleven en dit gezin als een versleten jas van zich afschud. Die keuze wordt al te makkelijk gemaakt door voorgenomen wet en lijdt al in de basis tot ondermijning van vele gezinnen in hun basisstrictuur. Genoemdeverplichtingen moeten dan ook ten eerste bezien worden vanuit de belangen van degene die de verzorging van de kinderen op zich nemen (meestal de moeders).

*wetgeving behoort allereerst antwoord te geven op situaties die zonder deze wetgeving leiden tot onrecht. Gebeurt dit niet, dan is dit op termijn in het nadeel is van de kinderen.

*indien (meestal) vaders het recht aan hun zijde vinden en tegelijkertijd een situatie van onrecht blijft bestaan ten aanzien van de hoofdverzorger (meestal de moeder) dan komt dit het leven en de omstandigheden, het zelfbeeld en het vertrouwen van zowel de (meestal) moeder als haar kinderen niet ten goede en treedt daarmee deze voorgenomen wet op in strijd met de belangen van het gezin van de moeder en is aantoonbaar slechts het belang van de vader gediend.

 *het evenwicht en de balans in de afstemming tussen de ouders kan alleen dan kan bestaan als er ook daadwerkelijk een gelijkheidsprincipe wordt toegepast en de niet-verzorgende ouder per definitie niet alleen een verplichting heeft in de alimentatieplicht ten aanzien van de kinderen, maar er ook een financiële verplichting moet zijn van de hoofdkostwinner ten aanzien van de hoofdverzorger van de kinderen, zodat deze de verzorgende taken ook vanuit een min of meer gekoppelde financiële positie op zich kan nemen. Daarbij moet dus niet het arbeidsvermogen van de verzorgende ouder om te kunnen participeren op de arbeidsmarkt richtinggevend zijn volgens de wet, maar het vermogen van de verzorgende ouder(s) om voor de kinderen te zorgen.

Momenteel is de tendens dat vrouwen het heft maar zelf in handen moeten nemen en hun eigen boontjes maar moeten doppen na een scheiding, aangezien men dat juist vanuit politiek perspectief en doelstelling goed acht voor de arbeidsparticipatie van vrouwen. Een dergelijke gedachte is echter absurd en doet geen recht aan kinderen en al helemaal geen recht aan de zwaarte en de verantwoordelijkheid aan de orde bij de dagelijkse zorg en verantwoordelijkheid voor een gezin. Een vrouw die jarenlang de hoofdverzorger is geweest van een gezin en dat ook na een scheiding blijft, wordt veel te zwaar belast indien zij vervolgens ook nog eens fulltime moet gaan werken.

Indien de verzorgende ouder echter afziet van een full-time betrekking, omwille van de zorg voor de kinderen dan betekent dit dat haar inkomensniveau dramatisch zakt (ook gezien het andere gewicht van part-time functies) en los daarvan kan er ook geen sprake kan zijn van een fatsoenlijke opbouw van een pensioen. Mijns inziens behoort nieuwe wetgeving op het vlak van familierecht gebaseerd te zijn op het belang van de kinderen. Juist de tijd en de aandacht die nodig is voor de zorg van die kinderen dient zo goed mogelijk geconsolideerd te worden. Dit kan betekenen dat partneralimentatie wanneer er kinderen in het spel zijn uitgaat van de toekomstig gedorven inkomsten van de verzorgende ouder vanwege de tijd en aandacht die deze verzorging ook in de toekomst vraagt. Om te voorkomen dat de samenleving voor die gedachte of dat uitgangspunt opdraait, kan men slechts een andere partij verantwoordelijk stellen voor de bijdrage in een goed evenwicht tussen zorg en inkomen. 

 * indien een hoofdkostwinner een grotere rol wil krijgen in de verzorging, dan kan daarin een groeimodel worden gehanteerd. De verzorger gaat meer verdienen en de kostwinner gaat mindere werken en meer zorgen. Maar dit op voorwaarde dat de draagkracht ten aanzien van de kinderen wordt gehandhaafd. Dit natuurlijk enkel indien duidelijk is dat beide ouders kunnen voorzien in een goed co-ouderschap en in staat zijn om op een gezonde wijze voor de kinderen te zorgen. Zoniet dan zal er anders besloten moeten, met als principieel doel het evenwicht in het leven van de kinderen.

*de wetgever behoort zich te verhouden tot het feit dat niet alle vormen van huiselijk geweld opzichtig en aantoonbaar zijn. Huiselijk geweld is een groot en deels grijs gebied. Om te voorkomen dat er een ziekelijk machtsspel blijft voortduren na de scheiding, is het daarom van belang dat de autonomie van de ouders, buiten de zorgafspraken, zo goed mogelijk afgeschermd wordt, anders is er eenvoudig geen uitweg. Een ongezonde basis leidt tot ongezond gedrag en scheve machtsverhoudingen dienen te worden voorkomen. Daar ligt een taak voor de overheid. Het is in het belang van kinderen om wetgeving naar gescheiden ouders op zo’n manier in te richten dat misbruik, gebruik van geweld, manipulatie, machtsmisbruik en valse voorwendselen (zoals het claimen van een zorgwens omdat vader geen zin heeft om alimentatie te betalen.. )zo goed als mogelijk worden uitgesloten.

*gezinsstructuren in Nederland zijn dermate gewijzigd dat we hoe dan ook toemoeten naar nieuwe wetgeving die in de basis gericht is op het beschermen van kinderen en de onderlinge afhankelijkheid en lotverbondenheid binnen gezinnen.

 * de wetgeving moet mijns inziens gestoeld zijn op een structuur van elementen die gedegen ouderschap bepalen en gunstig beïnvloeden en die bijdragen aan stabiliteit in de gezonde en veilige groei en ontwikkeling van het kind zowel binnen als buiten de relatie van de ouders. Een van de belangrijkste hoofdfactoren is voldoende gelegenheid voor de aandacht en de zorg voor de kinderen, dit onlosmakelijk gekoppeld aan goede materiele voorzieningen en faciliteiten en een stabiele leefsituatie. Dit evenwicht is voor ieder gezin in Nederland een kwestie van koorddansen, er worden hoge eisen gesteld aan ouders in deze. In de meeste gevallen is er na een scheiding geen goed evenwicht tussen beide ouders ten aanzien van zorg en inkomen en mijns inziens komt een groot deel van de problemen voor kinderen voort uit deze onevenwichtigheid, komen de verziekte relaties tussen beiden ouders voort uit een slechte balans tussen inkomen en zorg. Als de randvoorwaarden goed zijn is het evenwichtig begeleiden en verzorgen van kinderen gewoon veel eenvoudiger en beter haalbaar dan wanneer het evenwicht zoek is.

*laat wetgevers inzien dat indien ouders/vaders alleen maar rechten claimen en gelijktijdig noch in aandacht, noch in zorg, noch in geld hun evenredige verplichtingen nakomen zij naar hun kinderen verstoorde en onverantwoordelijke boodschappen overdragen. Het is onacceptabel dat kinderen in een te klein huis bij de ene ouder wonen, die daar ploetert om maar rond te komen met de hoeveelheid geld en aandacht die nodig is om dat gezin fatsoenlijk op de rit te houden en tegelijkertijd de kinderen wanneer ze bij de andere ouder zijn meemaken dat het iedere dag Sinterklaas is. Bij de wetgever ligt de dringende verplichting te voorkomen dat een verdeling in de rollen rondom het ouderschap, waarbij de ene ouder zich stelselmatig onttrekt aan verplichtingen en daardoor de andere ouder structureel overvraagt wordt en teveel verantwoordelijkheid op de schouders draagt, eenvoudigweg en doelmatig de pas af wordt gesneden! Laten we met z’n allen inzien dat dit volstrekt onethisch is.

*Gedeeld ouderschap houdt naast een gunst niet alleen een recht of verplichting in naar de kinderen, maar er is wel degelijk ook wederzijds naar de medeouder een plicht. Kinderen zijn namelijk voor 100% afhankelijk van de goede verzorging van hun ouders en het is dan ook a priori in het belang van de kinderen dat de ouders bij wet aanspraak kunnen maken op deze wederzijdse plicht. Een ouderschapsplan is anders gestoeld op een fout en wankel fundament en indien onrecht en ongelijkwaardigheid jegens de mede-ouder niet wettelijk aangekaart kunnen worden, kan men verwachten dat waar de ene ouder zich maar denkt alles te kunnen permitteren en zich te beroepen op diens privileges, de andere ouder zich al ploeterend om te overleven ook nog eens behoort te gedragen als een heilige (ondanks alle frustraties die dit emotioneel met zich meebrengt) door op tijd met de kleertjes gewassen en gestreken in een koffertje het kroost af te leveren bij (meestal) paps.

Persoonlijke ervaringen

Ik heb persoonlijk ondervonden dat het ontbreken van goede afspraken tussen ouders buitengewoon slecht is voor de belangen van kinderen en hoe dit kan leiden tot een nachtmerrie. Ik had graag gewild in de afgelopen 14 jaar dat de wet ten aanzien van het gedeelde ouderschap richtinggevend was geweest. Nu heb ik moeten aanzien dat het mis ging zonder bij machte te zijn om in te grijpen en zonder dat mijn ex ook maar ooit ergens toe verplicht kon of kan worden. Als gaandeweg een relatie blijkt dat een partner onvoldoende verantwoordelijkheid blijkt te willen dragen voor dit gezamenlijke ouderschap is het, zoals in mijn situatie, al te laat. Ik heb meegemaakt dat dit mijn leven en dat van mijn kinderen gedurende jaren verstoord heeft en kan op dit moment nog altijd niet overzien wanneer dit stopt.

Tot op heden is er in de afgelopen twee jaar na de scheiding nog altijd niets bereikt, helemaal niets. Er zijn geen afspraken op papier en de situatie blijft uitzichtloos. Ik slaap met mijn dochter en zoon opéén slaapkamer. Ik kom niet in aanmerking voor een urgentie omdat (lach niet) ik niet getrouwd ben;ja hoor,dit kan in ons vrijdenkende Nederland.

Mijn ex-partner reageert niet eens op brieven van de advocate, anders dan dat hij het 'mee zal nemen'. Ik heb geen idee waar ik moet aankloppen aangezien geen enkele wet mijn positie in deze beschermt. Mijn advocaat maant mij er met het schaamrood op de kaken toe dat ik mij vooral moet schikken en vooral vriendelijk moet blijven tegen mijn ex omdat hij mij wettelijk gezien slechts een gunst verleend: pure onderdanigheid, slavengedrag is het devies!

Met de nieuwe wetgeving op komst is de enige mogelijkheid om ooit nog druk op mijn ex uit te oefenen vervlogen. Ik ben verbijsterd dat enerzijds een zo verregaand onrecht op geen enkele manier via het Nederlands recht is aan te vechten en anderzijds jarenlang onvoldoende betrokken ouders (meestal vaders) zo los van iedere context in hun eisen tegemoet worden gekomen. De wet verhoudt zich niet tot wat mij moreel en feitelijk op grond van onze geschiedenis toekomt. Dat het niet in belang is van de kinderen dat ze een moeder hebben, die jarenlang in een dergelijke crisissituatie verkeerd en zo wordt behandeld laat zich makkelijk raden. Het is ook volstrekt onnodig: hun vader heeft een meer dan riante baan en een zeer riant inkomen, maar kent alleen maar rechten en geen plichten, buiten een volstrekt buiten iedere verhouding staande kinderalimentatie.

Het is uiterst pijnlijk dat als iemand zich maar nergens toe verplicht in dit kikkerlandje, hij het recht toch aan zijn zijde vindt en ik nergens mijn verhaal kan halen.Ik weet niet waar dit gaat eindigen, maar ben ervan doordrongen dat op deze wijze vrouwen worden misbruikt, uitgebuit, misleid, (psychisch) mishandeld.

Het meest trieste in deze geschiedenis zijn en blijven de kinderen: indien in de Nederlands wet verzorgende ouders niet zo vogelvrij zou verklaren, moeten de partners gewoon van begin af aan meewerken. Dat voorkomt een bittere strijd van jaren en het geeft een betere basis voor gezamenlijk ouderschap zowel tijdens als na beëindiging van een relatie. Het zou mijn ex ook wat minder van het pad af hebben gehaald. Ik ben ervan overtuigd dat mijn ex dan wel gericht is op zijn eigen gewin, maar daarbij volstrekt niet door heeft wat de gevolgen op de langere termijn zijn. Dat is natuurlijk zijn verantwoordelijkheid, maar het sleept mij en de kinderen wel in de val mee.

Ik weet dat mijn situatie een verhaal is van duizenden, zoniet tienduizenden vrouwen in Nederland en daarmee ook dat van al hun kinderen en wie weet in zeker zin ook van hun partners. Het zijn situaties waarin er alleen maar verliezers zijn, die veel verdriet, pijn en onmacht geven. De overheid is gewoon buiten het traditionele huwelijk én buiten gezonde verstandhoudingen onvoldoende richtinggevend ten aanzien van de rechten en plichten van kinderen en daarmee samenhangend hun ouders. Zowel mannen als vrouwen beseffen dit onvoldoende en kunnen bij aanvang van hun gezin helemaal niet inschatten wat de gevolgen zijn. Het probleem is ook veel te onbekend bij jonge mensen die hoopvol een relatie beginnen: het krijgen van kinderen raakt aan andere grondslagen van een mens, ook al wordt je vertrouwen beschadigd, je wil het gewoon te graag recht zetten en niet zomaar opgeven, juist voor je kinderen.Daarbij worden eigen grenzen overschreden.Maar dat was in mijn geval pas met terugwerkende kracht zichtbaar en ik weet voor vele vrouwen met mij. Ook daarom en daarvoor mijn bijdrage in deze!

Het zou goed zijn wanneer daadwerkelijk het familierecht in deze wordt onderzocht op de bestaande rechtspositie van ouders en kinderen van alleenstaande ouders na een scheiding. Algemeen is bekend dat vrouwen er in inkomen dramatisch op achteruitgaan na een scheiding en algemeen is bekend dat kinderen juist vaak bij hun moeders blijven wonen. Hoezo treedt de wet hierin op in het belang van deze kinderen? Wat verstaan we dan precies onder het belang van de kinderen en wanneer gaat het niet om belangen maar om behoeftes? Kinderen voelen een behoefte beide ouders te zien en de behoefte voelen om door papa verwend te worden, maar een behoefte is iets heel anders dan een belang. Zeker op de lange termijn.

Indien een betrouwbare en toegewijde moeder keurig netjes meewerkt aan de erkenning van de kinderen verzwakt zij daarmee haar positie buitensporig.Terwijl zij aan de andere kant zich op geen enkele wettige grondslag kan verdedigen met betrekking tot haar positie als moeder binnen het gezin en aan de andere kant de andere ouder op geen enkele fundamentele plicht kan aanspreken.

Loysia

:: Stichting Minderjarigen Noord Nederland :: 22 maart 2008 :: 11:24

Hallo Bezorgdemoeders.nl,

Al in 2004 hebben wij als Stichting Minderjarigen Noord Nederland een poging gedaan om een organisatie op te starten van bezorgde ouders met een risicovolle opvoedingssituatie. Aanvankelijk beperkten we ons tot een kleinere doelgroep, namelijk ouders met een risicovolle omgangsregeling. Wij hebben via onze cliënten (alleenstaande, verzorgende (minderjarige) ouders) dagelijkse ervaring met het onderwerp en delen volledig jullie kritiek. Wij hebben veel identieke cliënten in ons cliëntenbestand waarvan sommigen samen met ons jarenlang een (juridische) strijd moeten voeren om de (seksueel) mishandelende ex op verre afstand te houden.

De Raad voor de Kinderbescherming maakt er een puur familierechtelijk probleem van, terwijl de verzorgende ouders meer aandacht vragen voor - juist - de jeugdbeschermingsrechtelijke aspecten van (het opstarten van) de omgangsregeling.

De SMN heeft met name hierover een kritisch onderwerp gewijd in het tijdschrift Perspectief van het Ministerie van Justitie. Onderstaand een kopie van het artikel dat in 2004 is verschenen, helaas is de situatie sindsdien alleen ten slechte veranderd.

Jan Faasse,

Voorzitter Stichting Minderjarigen Noord Nederland.
(Bemiddeling in probleem- en conflictsituaties, inlichtingen, advies/begeleiding, signalering en onderzoek in de (justitiële) jeugdzorg en preventieactiviteiten)

Artikel in Perspectief 2004:

De Stichting Minderjarigen Noord Nederland heeft in maart de Cliëntenorganisatie van Verzorgende ouders tegen een Risicovolle Omgangsregeling (CVRO) opgericht. Doel is meer aandacht te vragen voor de schadelijke effecten van niet goed afgewogen omgangsregelingen.

Onder risicovolle omgang verstaan wij de situatie dat een kind niet op een positieve manier reageert op de omgang met vader, op grond van negatieve ervaringen van vóór de echtscheiding. Verder verstaan wij daaronder de reële mogelijkheid van ontvoering van het kind door de niet-verzorgende ouder naar het buitenland. De garanties van de overheid zijn op deze punten ontoereikend gebleken.

In principe hebben kinderen recht op omgang met beide ouders, en dat principe onderschrijven wij volledig. Maar als een moeder bij de scheidingsprocedure bezwaar maakt tegen omgang op grond van ervaringen uit het verleden, wordt zij door de Raad voor de Kinderbescherming vaak afgeschilderd als 'omgangsonwillig' en wordt die omgang desondanks afgedwongen doordat de Raad er positief over adviseert en dekinderrechter dit advies meestal opvolgt. Op zo'n moment ontstaat er een risicovolle omgangsregeling. De verzorgende ouder wordt door de Raad niet serieus genomen.

In die zin zetten wij ook vraagtekens bij art. 1:377a BW, dat stelt dat het kind recht heeft op omgang met de niet-verzorgende ouder. De omgangspraktijk toont aan dat lang niet alle kinderen hiervan gebruik willen maken. Zij willen met een opgedrongen omgangsregeling niet nogmaals in de gevarenzone terechtkomen. Hoe reëel dit gevaar is, blijkt wel doordat zelfs het wapen van de ondertoezichtstelling uit de kast wordt gehaald om bij een weigerende ouder toch omgang af te dwingen. Deze ots dient dan opeens een totaal ander doel dan bescherming van de minderjarige, namelijk het inwilligen van de wensen van de niet-verzorgende ouder.

De CVRO vindt dat er in conflictgevallen eerst relationele hulpverlening moet komen voordat de omgangsregeling tot stand komt,rnrnrnrn rnrnrnrnen daaraan ontbreekt het momenteel. Omgangshuizen en BOR-projecten worden wegbezuinigd, en mediation faalt nogal eens, terwijl politie en Justitie altijd uitgaan van de wettelijke omgangsregeling en daarmee de tijdens het huwelijk veroorzaakte onveiligheid bij het kind terugbrengen.

Daarom bieden wij praktische ondersteuning in de vorm van gesprekken met vader en moeder, die volgens een persoonlijk stappenplan verlopen en uitmonden in een omgangsconvenant. Op die manier willen wij een risicoregeling ombuigen naar een verantwoorde regeling, zodat wij negatieve gevolgen als gedragsafwijkingen, concentratiestoornissen en andere negatieve uitingen bij de kinderen in kwestie tijdig kunnen voorkomen.

Ook zullen wij ons collectief verzetten tegen eenzijdig opgelegde en dwangmatige omgangsregelingen. De kindontwrichtende uitwerking van deze conflictregelingen wordt door de Raad stelselmatig onderschat. De ouders van de CVRO nemen zich voor om bij gebrek aan beter de eigen kinderen te gaan beschermen tegen omgangswillekeur, zodat de balans weer in evenwicht wordt gebracht. Dit gebeurt o.a. door de oprichting van een aantal time-out adressen.

Update: ,

De verhalen over kindbedreigende omgangsregelingen zijn zo erg en ronduit alarmerend dat wij als Stichting Minder-jarigen Noord Nederland (SMN te Groningen bezig zijn met een rapportage. deze wordt met name toegestuurd aan de Tweede Kamer en alle beleidsverantwoordelijke provincies. (Tussen 2006 - 2010)
Tot nu toe hebben wij te maken (gehad) met 447conclicte-rende omgangsregelingen.

::Centrum Internationale Kinderontvoering :: dinsdag 23 oktober 2007::11:07

Naar aanleiding van een ontmoeting met Bezorgdemoeders.nl heeft Centrum Internationale Kinderontvoering het volgende schrijven opgesteld. Er is tevens een brief gestuurd naar de leden van de Eerste Kamer.

Een omgangsregeling in geval van een dreigende ontvoeringssituatie

Iedereen is het erover eens dat een kind recht heeft op omgang of contact met beide ouders. Toch kunnen zich situaties voordoen waarin omgang juist niet in het belang van het kind is.
In geval van bijvoorbeeld mishandeling is het duidelijk dat omgang niet in het belang van het kind is.

Bij een dreigende kinderontvoering ligt dit echter anders. Geen omgang toestaan kan in dergelijke situaties juist de aanleiding voor ontvoering zijn. De ouder zonder omgang kan geen andere uitweg meer zien dan ontvoering, omdat dat de enige manier is om in contact met zijn of haar kind te komen. De relatie tussen de mogelijk ontvoerende ouder en het kind hoeft niet slecht te zijn. Vaak is de relatie tussen de ouders onderling verstoord en ligt daar het probleem.

In dreigende ontvoeringsituaties is het daarom niet raadzaam het contact tussen kind en ouder volledig af te snijden. Om ontvoering te voorkomen is het wel raadzaam dit contact begeleid te laten plaatsvinden. Niet voor een periode van zes maanden, maar voor de periode waarin de dreiging geldt, afhankelijk van de leeftijd van het kind of de risico-analyse. Wanneer een ouder bang is voor ontvoering van zijn of haar kind naar het buitenland door de andere ouder, kan een onbegeleide omgangsregeling voor extra moeilijkheden zorgen.

Tijdens een normale omgangsregeling is het voor een ouder veel eenvoudiger om een kind ongeoorloofd mee te nemen over de grens. Dat is dikwijls de reden waarom ouders, die bang zijn dat het kind door de andere ouder wordt meegenomen, niet willen meewerken aan een omgangsregeling. Met alle gevolgen van dien, zoals het opleggen door rechters van dwangsommen en zelfs gijzeling.

Een ouder verplichten een kind omgang te laten hebben met de andere ouder, die gedreigd heeft het kind mee te nemen naar een ander land, vergroot de angst en het wantrouwen jegens de ex partner.
De jeugdhulpverlening en ook de medewerkers van de Raad voor de Kinderbescherming zijn nog onvoldoende bekend met de risico’s en de gevolgen van internationale kinderontvoering en herkennen dreigende situaties vaak niet.

De rechter die terecht oordeelt dat het kind met beide ouders contact moet houden heeft dikwijls zelf evenmin inzicht in de gevaren van ontvoering omdat hij/zij nooit eerder een dergelijke zaak heeft behandeld.
Bij het vaststellen door de rechter van het recht op en de verplichting tot omgang van een ouder met zijn of haar kind, zou de rechter daarom mede naast de andere criteria die genoemd zijn in het wetsontwerp serieus moeten kijken naar de risico’s die ten grondslag liggen aan een internationale kinderontvoering.
En mocht de rechter tot de conclusie komen dat deze dreiging er daadwerkelijk is, dan dient de omgang niet onbegeleid plaats te vinden.

Oktober 2007

Centrum Internationale Kinderontvoering

email: info@kinderontvoering.org, website: www.kinderontvoering.org

::TvE :: zondag 9 september 2007 ::16:27

Hallo bezorgde moeders,

Ik ben een ouder van een bezorgde moeder, grootvader van haar kinderen. Ik ben werkzaam in het onderwijs. Het is werkelijk onverteerbaar dat er niet wordt gekeken door de politiek naar het belang van kinderen. Als zelfs (huiselijk)geweld niet meer van waarde is voor de omgangsregeling, waar staan dan de belangen van de belangrijkste producten van het gezin voor? Ik zou hier graag een antwoord van de heer Rouwvoet over hebben. Deze week zal ik hem hierover benaderen. Eigenlijk doet de politiek ook in het onderwijs het zelfde. Het is niet belangrijk wat het kind nodig heeft, maar het is alleen maar belangrijk wat het kost. Daarom wil de regering speciaal onderwijs zoveel mogelijk beperken.

Ik ben blij dat ik gewezen ben op deze site, hoewel het eigenlijk jammer is dat zo'n informatiepunt nodig is. Ik wens u veel succes met uw actie en zal de link zoveel mogelijk doorsturen.

Suggestie van mijn kant: De e-mail adressen van allle kamerleden zijn opvraagbaar bij de 2e Kamer. Misschien handig als zij de link persoonlijk krijgen?