Fantoomsyndroom gereanimeerd door Jan de WitGeplaatst: 29-10-2009 16:36
We kunnen er niet omheen: het zijn toch echt de beebieboemers die in scheidingsland de problemen veroorzaken. De generatie van de ongebreidelde zelfverwerkelijking, het alles willen hebben, de generatie ook waar alles voor moet wijken en waarvoor een eenmaal opgedane ervaring maatgevend is voor de rest van Nederland. Of hoe de jongens van Jan de Wit een dwarsliggende moeder 'pakken'.
PAS - het Parental Alienation Syndrome, of 'ouderverstoting' in het Nederlands- is een aandoening die door de Amerikaanse psychiater Gardner is bedacht. Het komt erop neer dat wie kwaadspreekt over de andere ouder de kinderen met een syndroom opzadelt waar ze nooit meer helemaal overheen komen.
Ondanks het feit dat dit syndroom volgens heel veel psychiaters die naam niet waardig is, heeft het er met name in de VS toch een poosje toe geleid dat getuigenissen van moeders of kinderen over de ex-man in rechtzaken aanleiding vormden voor een "paradoxale toewijzing" waarbij het gezag aan de moeder ontnomen werd omdat zij zich schuldig maakt aan kindermishandeling door slechte verhalen over haar ex-partner te vertellen, die vervolgens het gezag over de kinderen in de schoot krijgt geworpen.
Als zodanig past het naadloos in het gangbare "blame-the-victim-principe" waarbij slachtoffers graag tot dader worden gemaakt en dat bij voorkeur toegepast wordt op vrouwen ["ze droeg een kort rokje" - "ze haalde het bloed onder m'n nagels vandaan"].
Dat dit soort denken tot tragedies aanleiding is geweest spreekt voor zich. Soms is het namelijk wel eens waar en terecht wat een moeder over haar ex-partner zegt en soms hebben kinderen een zeer goede kijk op wat voor pappa die pappa werkelijk is. Voor de aanhangers van de PAS-theorie zijn beschuldigingen van geweld of sexueel misbruik symptomen van dit syndroom en volgens Gardner is de beste remedie onvoorwaardelijke toewijzing van de kinderen aan de vader.
In Nederland heeft op dit moment 97% van de kinderen onder de 12 na scheiding een omgangsplicht met de uitwonende ouder. Daarmee is het syndroom niet alleen wetenschappelijk maar ook praktisch een probleem van een vorige generatie. Bij de presentatie van het zoveelste zwaar doortimmerde werk rond dit thema van Joep Zander - lid van de SPafdeling Deventer - is dit maal Jan de Wit - justitiewoordvoerder van de SP - zo vriendelijk geweest om acte de présence te komen geven om dit fantoomsyndroom te reanimeren.
PAS is een dominant thema in zowel het schilder- als prozawerk van Zander en we durven nu al ongelezen te stellen dat in dit werkje een slachtoffer van voor de wetwijzigingen van 1998 aan het woord is gekomen dat de reden voor al haar malaise weet terug te voeren op het niet zien van de man die haar moeder zwanger maakte.
Op basis van dit als actueel gepresenteerde relaas, dat op geen enkele manier verband houdt met de huidige stand van zaken in de familierechtspraak, prijst Jan de Wit iets, dat 40 jaar geleden een uitstekend hulpmiddel was bij onwillige moeders ook voor de huidige praktijk aan als redmiddel om deze categorie te 'pakken'.
We kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat deze exponent der beebieboemers, die gewend is om altijd gelijk te hebben, waar het niet bij opkomt dat er in een generatie iets veranderd zou kunnen zijn in het familierecht, die pocht op een ervaring van 40 jaar in de advocatuur - wat op zich al geen aanbeveling is - terwijl men al bij gratie van de Nederlandse proteststemmer vanaf 1998 op het pluche van de Tweede Kamer zit en de uitwerkingen van de veranderingen dus nooit in de praktijk heeft mogen meemaken en die niet geneigd is om zelfs maar te luisteren naar de argumenten die zijn eigen heilige overtuiging tegenspreken, niet alleen de kenmerken van zijn generatie in zich verenigt door zijn kortzichtigheid en de manier waarop hij zijn eigen ervaring als maatgevend voor het hele Nederlandse volk presenteert, maar zich ook nog op een werkelijk schandalige wijze door zijn generatiegenoten laat misbruiken om hun gekwetste egootjes te voorzien van ondersteuning in hun op drogredenen gebaseerde relaas over psychische aandoeningen die niet alleen niet bestaan maar zelfs in de huidige wetspraktijk niet eens meer zouden kunnen voorkomen alvorens deze problemen als 'actueel' te bestempelen.
Twee keer lezen.
En dan volgt nu de visuele instructie hoe een moeder te pakken [sic!] die haar kinderen blootstelt aan het ouderverstotingssyndroom:
Nog wat achtergrondinformatie over de man wiens denkbeelden Jan de Wit hier verdedigt:
<