Misbruik is een diagnoseGeplaatst: 06-03-2010 13:31
We weten niet meer welke socioloog het was die die prachtige verhalen heeft geschreven over professionalisering en de manier waarop "professionals" hun eigen vakgebied afbakenen tegen vreemde honden die in hun territorium actief zijn. In dit geval moeten we meneer Bilo van het Nederlands Forensisch Instituut wel gelijk geven dat hij een waarschuwende vinger heeft opgestoken. Maatschappelijk werkers zouden geen medische diagnoses moeten stellen.
Uit een oude casestudy in Amerika was ons al bekend dat van de maatschappelijk werkers die uit hoofde van hun functie rechters moeten adviseren over misbruikzaken, in 91% van de gevallen misbruik niet onderkenden of verkeerd inschatten. Naar verluid hebben die cijfers tot ingrijpende maatregelen geleid. We hamerden al een tijdje op onafhankelijk onderzoek naar de Nederlandse situatie en, naar nu blijkt, is onze zorg op het vlak van de expertise bij AMK en Jeugdzorg zeer terecht.
In Nederland is er recentelijk naar tweehonderd onderzoeken gekeken en op basis daarvan is er geconcludeerd dat in de helft van de gevallen een dubieuze diagnose is gesteld. Het kan daarbij zowel gaan om onterecht veroordeelde daders als onterecht niet veroordeelde daders.
Francien Lamers, de oprichter van een van de vijf kinder- en jeugdtraumacentra in dit land, laat weten dat hooguit 1-2% van de gevallen die bij haar binnenkomen eerder door een arts is gezien. Dat betekent dat in zeer veel van de gevallen van kindermishandeling de diagnose door een maatschappelijk werker van de Raad of Jeugdzorg is gesteld en dat er kennelijk in die diagnoses een zeer grote foutmarge bestaat.
Vertrouwensartsen bij het AMK - voor zover aanwezig - onderzoeken op een enkele uitzondering na, geen kinderen. Zij gaan af op de rapportages die in het voortraject zijn opgemaakt; meestal door maatschappelijk werkers of gedragsonderzoekers. Wanneer ouders niet meewerken, schakelt het AMK de Raad in, waarbij ervan wordt uitgegaan dat wat het AMK zegt juist is.
De makers van het VPRO-programma Argos, die deze misstand aan de kaak stellen in hun uitzending van zaterdag, laten Paul van der Donk, beleidschef van de Raad, zeggen dat hij vindt dat in principe elk kind door een arts bekeken moet zijn. Hij blijkt er niet van op de hoogte te zijn dat dat in de praktijk zelden of nooit gebeurd, en dat levert heel aardige radio op. Ook de reactie van de demissionaire Rouvoet op de conclusies van het NFI en een vasthoudende journaliste is zeer de moeite waard. [Link staat onderaan]. De vraag die zich wel bij ons opdringt, is waarom Bilo op dit moement naar buiten treedt met zijn gegevens; Rouvoet klonk weinig gelukkig nu deze journalisten hem met de - reeds bij hem bekende - feiten confronteren.
Het lijkt ons een goede zaak om de expertise van het NFI zo veel mogelijk te gebruiken; in de zaak van Karin werd het rapport van het NFI bewust buiten de rechtsgang gehouden en werden maatschappelijk werksters van de Raad officieel berispt, zo vernamen we hier vorige week. U begrijpt dat er nu al de nodige spanningen in de door Rouvoet zo vurig gewenste multidisciplinaire samenwerking, waar ze volgens de minister in Amerika zo jaloers op zijn, bestaan.
De reportage van Argos staat hier.
Een bewijs van de stelling van Bilo werd meteen geleverd vandaag. Hier.