Stemadvies: we weten het niet!Geplaatst: 07-06-2010 15:57
Recentelijk werden van diverse kanten gevraagd om een stemadvies voor de komende verkiezingen. In tegenstelling tot de stemwijzers hebben we niet gekeken naar wat er beloofd wordt, maar wat er gezegd en gedaan is de afgelopen kabinetsperiode. Niets om vrolijk van te worden. Hieronder ons persbericht.
De webgroep bezorgdemoeders.nl inventariseert problemen rond echtscheidingen en omgang na huiselijk geweld. Op basis van onderzoek naar de bijdragen door de woordvoerders familierecht in de afgelopen regeringsperiode, is de webgroep tot de conclusie gekomen dat de partijen aan het linker en rechter einde van het politieke spectrum de meest ongenuanceerde moeder- en kindonvriendelijke standpunten vertolken.
We vinden het na nalezing van alle debatten rond het familierecht in de afgelopen regeringsperiode moeilijk om een positief stemadvies te geven, omdat de problematiek die we bij bezorgdemoeders.nl aankaarten, kennelijk volledig tegen de politieke tijdgeest indruist.
In het geval van de SP komen we wel met een duidelijk negatief stemadvies, omdat deze partij de situatie en problemen van vrouwen en kinderen na huiselijk geweld stelselmatig ontkent en zich daarnaast - net als VVD en PVV - een zeer hardnekkig voorstander heeft betoond van de zgn. paradoxale toewijzing als moeders zich verzetten tegen omgang of gedeeld ouderlijk gezag.
De tendens in het familierecht is, zoals de minister van Jeugd en Gezin het de afgelopen kabinetsperiode herhaaldelijk verwoordde, dat het altijd in het belang van de kinderen is dat er na scheiding een omgangsregeling wordt getroffen.
In de rechterlijke praktijk betekent dat, dat ook bij gevallen waarbij er tijdens het huwelijk sprake was van mishandeling of misbruik, tegenwoordig vrijwel altijd bij scheiding een omgangsregeling wordt opgelegd.
Deze wetgeving leidt ertoe, dat ex-partners ook na de scheiding via de rechter inmenging in een gezin kunnen afdwingen, terwijl met name na situaties van huiselijk geweld of misbruik het in het belang van de getroffenen is om juist in alle rust een nieuw bestaan op te bouwen.
Om die reden is in recente wetenschappelijke publicaties rond deze problematiek al gepleit om de wetswijzigingen van 1998, die onder invloed van de acties van de zogenoemde Dwaze Vaders en een eenzijdige interpretatie van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens en die van het Kind tot stand is gekomen, terug te draaien naar de situatie waarbij instemming van beide ex-partners een voorwaarde voor omgang was.
Er is op dit moment geen enkele partij in de Tweede Kamer vertegenwoordigd die iets met deze conclusies wil doen.
Alle partijen zijn wel voor een kordate aanpak van huiselijk geweld, maar als de consequentie daarvan een scheiding is, dan betonen al die zelfde partijen zich zonder uitzondering Oost-Indisch doof voor de consequentie dat een ex-partner, ongeacht zijn gedrag, gewoon via de familierechter gezag over zijn gezin kan blijven uitoefenen.
Op het moment regeert nog steeds de indruk, dat alle vaders die geconfronteerd worden met zich verzettende moeders als het gaat om een omgangsregeling of gedeeld gezag, het slachtoffer zijn van recalcitrante ex-en die op basis van afgunst en jaloezie handelen.
De prevalentie van huiselijk geweld - volgens de meest voorzichtige schattingen speelt het een rol in 15-17% van de scheidingen waarbij kinderen betrokken zijn - zou aanleiding moeten zijn om te veronderstellen dat omgang in die gevallen op grote bezwaren bij de direct betrokken slachtoffers stuit.
Bij twee partijen hoorden we zeer nadrukkelijk de roep om, in de woorden van woordvoerder familierecht van de SP Jan de Wit, tegenwerkende moeders te 'pakken' middels een paradoxale toewijzing; het eenhoofdig gezag over de kinderen toekennen aan de vader. Ook mevrouw Agema van de PVV en Teeven van de VVD betoonden zich in de debatten over de juridische verankering van het 'gelijkwaardig ouderschap' een voorstander van deze ultieme sanctie.
Op dit moment hebben familierechters geen duidelijk juridisch kader waarbinnen ze gedeeld gezag of een omgangsregeling kunnen afwijzen. In de praktijk leidt dit tot de excessen die we op onze website inventariseren. Wanneer we deze politieke partijen met deze misstanden confronteren dan verwijst men doorgaans naar de optie die de wet biedt om wel eenhoofdig gezag op te leggen.
In de praktijk blijken rechters echter meer ontzag te hebben voor de uitspraken van de Hoge Raad die al een tijdje vooruit liepen op de in 2007 in de Tweede Kamer aangenomen wet en die ook de aanleiding vormde voor het ontstaan van bezorgdemoeders.nl.
Deze nieuwe wetgeving vormde, door de nadruk op de dwaling dat ouderschap per definitie gelijkwaardig ouderschap is, de bevestiging van ons standpunt dat alle rechten eenzijdig bij de vader, alle plichten eenzijdig bij de moeder en alle resulterende ellende bij de kinderen komt te liggen.
De nadruk op gelijkwaardig ouderschap is in de wet verwerkt naar aanleiding van een amendement van de SP, de enige partij waar de Verongelijkte Vaders niet alleen een luisterend, maar ook een welwillend oor hebben gevonden. Zo fungeert SP kamerlid Harry van Bommel als uithangbord voor Fathers for Justice, een internationaal actieve groep waarvan leden in het verleden ook strafrechtelijk zijn vervolgd wegens stalking en mishandeling.
Jan de Wit is met zijn extreme pro-vader standpunten een graag geziene gast bij bijeenkomsten waar hij uitgebreid verslag doet van zijn ervaringen als advocaat over hoe hij moeders 'pakte' die in zijn optiek omgangsregelingen frustreerden.
Beiden zijn door de partij hoog op de kieslijst gezet.
De kamerleden van de SP lijken niet in staat om hun persoonlijke ervaringen van voor de wetswijzigingen van '98 los te zien van de huidige misstanden in het familierecht waar zij met hun gedateerde standpunten een zeer actieve rol in hebben gespeeld en nog spelen.
De mythe van de gescheiden vader zonder omgang als slachtoffer is bijzonder hardnekkig. Lichtpuntjes zijn in deze problematiek maar moeilijk te ontdekken in Den Haag. De vorige schaduwreportage over de naleving van de VN-verdrag rond vrouwenrechten onderschrijft expliciet onze kijk op deze misstand, maar heeft maar heeft geen enkele impact in politiek Den Haag gehad.
In het debat rond de 'Wet bevordering voortgezet ouderschap en zorgvuldige scheiding' vinden we over het hele politieke spectrum slechts één verwijzing naar de problematiek rond misbruik en omgang en die is afkomstig van Halsema van Groen Links.
Het gaat daarbij over een bijzin waaruit blijkt dat de urgentie van de problemen ook bij haar niet geheel is doorgedrongen: "er kunnen extreme situaties zijn waarin het voor het kind beter is als er minder omgang met de ouder is", zo stelt zij, maar dit is niet meer dan een kanttekening bij haar dominante betoog, dat uitgaat van het standpunt dat "het verbreken van de omgang met de niet-verzorgende vader strijdig is met de wet, buitengewoon kwetsend voor vaders en ook nog eens discriminatoir."
Daarmee is Groen links de enige partij waar ons standpunt in afgezwakte vorm over het voetlicht is gebracht, maar is meteen ook duidelijk dat aan de mening van de groene pappa's binnen de partij een groter belang wordt gehecht.
Overigens bleek Halsema uit te gaan van verouderde cijfers over het niet naleven van omgangsregelingen. Zij ging uit van 20% van de kinderen die geen omgang zouden hebben, terwijl volgens het meest recente onderzoek van de kinderen onder de 11 98% wel omgang met de ex-partner heeft.
Extreme situaties zijn in onze optiek alle situaties waarbij sprake is geweest van misbruik of huiselijk geweld binnen een relatie. Dat is dus ruwweg in één op de vijf scheidingen waarbij kinderen in het spel zijn het geval. Het getuigt in onze optiek van eenzijdigheid en ideologische verblinding om al deze gevallen af te doen als 'excessen'.
Verplichte omgang is ook in deze gevallen de gebruikelijke gang van zaken.
Wanneer we ons toespitsen op de problematiek die bezorgdemoeders.nl dagelijks inventariseert, dan kunnen we niet anders stellen, dan dat er door de politiek louter lippendienst aan onze zaak bewezen wordt.
Zo heeft onze lobby rond de behandeling van de 'Wet bevordering voortgezet ouderschap en zorgvuldige scheiding' in de Eerste Kamer wel enige verbale, maar geen enkele praktische steun opgeleverd. De senatoren Meulenbelt en Quick-Schuijt van de SP beweerden geheel op onze lijn te zitten, maar bezweken bij de stemming onder de partijdiscipline.
De PvdA steunde de 'Wet bevordering voortgezet ouderschap en zorgvuldige scheiding' zowel in de Tweede- als de Eerste Kamer, net als de andere coalitiepartijen. In het debat in de Eerste Kamer werd door de PvdA uitgebreid lippendienst bewezen aan ons webinitiatief, maar ook hier zonder concrete gevolgen bij de stemming.
De PvdA moeten we wel nageven dat zij als enige van oudsher al door de argumentatie van de Verongelijkte Vaders, die vaderrechten als kinderrechten plegen te vermommen, heeft heengekeken.
Dat heeft dusdanig veel kwaad bloed gezet, dat de heren nog altijd wensen te demonstreren bij congressen van die partij.
D'66 was een sterk voorstander van de eerdere initiatiefwet Luchtenveld, die ongeveer alle wensen van de Verongelijkte Vaderbeweging inwilligde op het gebied van sancties bij het niet naleven van een omgangsregeling. Het probleem dat D'66 met de nieuwe wet had, zat 'm in hun voorkeur voor de Flitsscheiding die voor coalitiepartners CDA en CU onverteerbaar was.
Groen Links stemde in de Eerste Kamer ook tegen, net als de VVD die zich - net als D'66 - op het standpunt stelde dat de overheid zich wel wat bescheidener mag opstellen in de gezins- en privésfeer.
Omdat de wet Luchtenveld afkomstig was en gesteund werd door de 'liberale' hoek en sterke nadruk legde op sancties bij het niet naleven van omgangsregelingen, is het duidelijk dat onze problemen ook daar niet zijn doorgedrongen. Ook Harry van Bommel was - in tegenstelling tot de Eerste Kamer fractie van zijn partij - verklaard voorstander van deze initiatiefwet.
Overigens komen de woordvoerders van Marokkaanse origine bij Groen Links [Azough] en de PvdA [Bouchibti] niet terug in de kamer. Binnen de politieke beperkingen van hun partijen hebben zij gedaan wat ze konden en sommige van onze punten - zoals het sterk onderschatte geweld tegen zwangere vrouwen - expliciet aan de kaak gesteld en hebben ze hun nekken verder uitgestoken dan veel anderen. Ze verdienen daarvoor respect, maar wat we wel teleurstellend vonden was dat toen politieke en maatschappelijke steun uitbleef voor hun standpunten zich snel hebben toegelegd op andere punten die kennelijk beter scoorden.
Aan de confessionele partijen maken we weinig woorden vuil, want van hen hebben moeders en kinderen in ons soort omstandigheden weinig tot niets te verwachten.
De PVV betoonde zich overigens de afgelopen kabinetsperiode een voorstander van een minimumsanctie; 1000 euro per keer dat een omgangsregeling niet wordt nageleefd.
Dat idee werd door geen enkele andere partij gesteund.
Al met al zijn we niet in staat om een positief stemadvies te geven. Zoals we al herhaaldelijk hebben moeten concluderen, wordt de thematiek rond mishandeling en scheiding te veel gedomineerd door het beeld dat in de vorige eeuw is ontstaan van de recalcitrante moeder die haar kinderen uit wraak weghoudt bij haar ex.
Als gevolg daarvan hebben alle partijen ingestemd met wetgeving die de mannelijke ex-partner in de gelegenheid stelt om invloed, gezag en in onze gevallen ook terreur, uit te blijven oefenen na een scheiding.
Wie vanuit deze optiek wil gaan stemmen raden we in ieder geval af om SP te stemmen. Voor de rest zal een ieder voor de minst slechte keuze bij zichzelf te rade moeten gaan.