:: M :: 11-12-2015 [16:12]permalink

Aan iedereen die begaan is met een medemens

Recht op vrijheid dat is waar we ons in Nederland zo hard voor maken…
Maar wat als je gestalkt wordt? Heeft u enig idee wat dat voor een impact op je leven heeft?
Ik zal u een kijkje in mijn leven geven:

Na een huwelijk van 12 jaar met een geesteszieke man, waarin ik alles heb geprobeerd om ons huwelijk te redden, word ik gestalkt. In december 2012 geef ik mijn man te kennen dat ik wil scheiden en vanaf dat moment begint de stalking. We wonen nog onder 1 dak en hij houdt precies in de gaten wat ik op de computer doe, met wie ik praat, wat ik zeg, hoe lang ik op een site ben. Hij is ICT-specialist moet u weten.
Hij dreigt met suïcide en daar blijft het niet bij. Hij zegt tegen de kinderen dat hij veel van ze houdt maar dat hij niet meer terug zal komen. Hij stapt in de auto en rijdt weg. Dit niet 1 keer maar dit is bijna een dagelijks ritueel. Hij neemt een hand vol pillen en sluit zich op, op het toilet. De tweede keer neemt hij een hand vol pillen en sluit zich op, op de badkamer. Ook het springtouw van mijn dochter was niet veilig….hij heeft geprobeerd zich te verhangen in het trappengat. De dreigingen dat hij tegen een boom zou rijden zijn ontelbaar.

Ik heb de crisisdienst gebeld maar deze vonden het niet de moeite om langs te komen. Omdat dit geen gezonde en houdbare situatie was voor mij en de kinderen heb ik in maart 2013 het huis verlaten. Ik ben met mijn kinderen bij mijn ouders gaan wonen. De intentie was om alles zo snel en goed mogelijk te regelen qua scheiding. Vanaf dat moment begint de stalking via de email, de sms, de whatsapp, de rest van de social media, het achtervolgen en het lastig vallen van mijn familie en vrienden. Zelf heb ik nog niet in de gaten dat ik een stalker heb. Mijn enige doel op dat moment is het zo snel en goed mogelijk regelen van de scheiding en een goede omgangsregeling voor de kinderen.

Omdat hij een suïcide uitspraak doet terwijl de kinderen bij hem zijn besluit ik om de kinderen bij hem te gaan halen. Mijn auto had ik geparkeerd in de straat achter het huis bij een vriendin voor de deur. Ik heb de kinderen in de auto gezet en de man van mijn vriendin reed achter me aan zodat ik veilig thuis zou komen. Toen ik de grote weg op wilde rijden kwam hij mij tegenmoet gereden en gooide zijn auto voor de mijne. Met twee kinderen in de auto moest ik hem ontwijken. Ik ben snel naar huis gereden maar hij reed achter mij aan en ik zag hem op een andere manier naar mijn ouders huis rijden. Ik heb de auto snel voor de deur geparkeerd en de kinderen zo snel mogelijk naar binnen gestuurd.

Hij had zijn auto inmiddels al naast de mijne geparkeerd. Hij kwam op mij afgelopen en hij greep mijn tas. Dit werd een handgemeen. De man van mijn vriendin was inmiddels uitgestapt en hij heeft mijn ex-man van me afgetrokken. Ik liep snel naar de voordeur om naar binnen te gaan. Mijn ex is ontglipt aan de man van mijn vriendin en greep me van achter bij de keel. Opnieuw heeft de man van mijn vriendin hem van me afgehaald. Ik ben toen binnen gekomen en de man van mijn vriendin volgde. Dit was het eerste incident waarbij de politie betrokken is geraakt. Ze zijn gekomen maar ik moest maar geen aangifte doen want dan zou het een vechtscheiding worden.

's Avonds in bed heb ik een gesprekje gevoerd met mijn kinderen. Ik had ze zo snel mogelijk naar binnen gedaan maar ik kon niet voorkomen dat mijn dochter voor het raampje is blijven staan. Ze deed haar handjes om haar keel en zei: "Mama, papa deed zo he, dan ga je dood he?
De melding is wel doorgegeven aan stichting huiselijk geweld en binnen een paar dagen kreeg ik telefoon. Ieder mailtje dat ik krijg gaat ook naar het Vincent van Gogh instituut. Ik blijf daar aangeven dat hij dringend hulp nodig heeft. Helaas kunnen zij niet heel veel voor mij betekenen omdat het allemaal op vrijwillige basis is. Vrijheid blijheid in Nederland!

De scheiding verloopt inmiddels moeizaam. Hij werkt op allerlei mogelijk manieren alles tegen dat zelfs de advocaat er hartstikke dol van wordt. Op een gegeven moment heb ik een afspraak bij de advocaat. Mijn ex achtervolgd mij naar de advocaat en ik vraag mijn advocaat om ook even te kijken zodat hij ziet dat ik achtervolgd word. Later ontstaat een handgemeen. Uiteindelijk moet ik het opgeven en vernielt hij mijn telefoon. Hij is daar voor veroordeeld.

De dagelijks stroom aan app-berichten, telefoontjes en mailtjes houden niet op. Hij volgt me en duikt overal op waar ik ook ben. Hij wacht me op in de pauzes van het werk en na het werk. Na maanden roeien met de riemen die ik heb was ik het helemaal zat. Ik bel op naar stichting huiselijk geweld en geef aan dat zij, het veiligheidshuis, Vincent van Gogh instituut, politie, justitie en reclassering helemaal niks kunnen om dit te stoppen en dat ik nog steeds moet dealen met dagelijkse terreur. Hierop wordt een Casemanager ingeschakeld. Deze heeft van alles geprobeerd maar ook hem lukt het niet deze man te stoppen. Volgende instantie: Bureau Jeugdzorg!

Zij zijn er voor de kinderen en dat snap ik allemaal prima. Maar doordat deze man de dingen kan doen zoals hij ze doet moet ik met alle instanties dealen en bewijzen dat hij deze dingen doet. Tot overmaat van ramp word mij ook nog medegedeeld dat de kinderen mij ook nog afgenomen kunnen worden. Het laatste wat ik heb zijn mijn kinderen en daar ga ik voor door het vuur als het moet.

Stalking neemt je alles af! Je raakt geïsoleerd doordat hij ook je omgeving lastig valt en dit wil je niet. Je stapt af van steeds meer social media. Je gaat nergens meer alleen naar toe. Je bent constant alert. Je mag niet terug reageren naar je stalker dus je moet je emoties onderdrukken tot je volgende boswandeling waar je een keer tegen een boom kan schoppen of schreeuwen. Ondertussen heb je een dagtaak aan het afgaan van instanties en je mails doorspitten. Verder werk ik en probeer ik voor de kinderen een zo normaal mogelijk leven te leiden.

Hoe is dit in hemelsnaam mogelijk....

:: ook een angstige moeder :: 01-06-2013 [13:06]permalink

Voor alle bezorgde moeders

Ik ben het ook met oma van kleinzoon mee eens.
Het rechtsysteem is inderdaad waardeloos.
En ik ben er ook voor dat wij met zijn allen de koppen bij elkaar steken, om op die manier onze kinderen toch gelukkig te maken, daar hebben ze recht op.

Want ik kan heel duidelijk zeggen, dat die vaders die dit allemaal veroorzaken, ABSOLUUT NIET VAN DE KINDEREN HOUDEN, HET IS ALLEEN MAAR MACHT !!!

:: Tiana :: 27-02-2013 [12:02]permalink

Hallo,
Ik heb twee kleine jongens uit een huwelijk met een ernstig narcistische man van buitenlandse komaf. Ook ik heb al ontelbare rechtzaken gehad in de afgelopen 4 jaar, zijn mijn jongens getraumatiseerd, maar word ik steeds sterker in het verdedigen van mezelf (ook met dank aan jullie!!) en voor de kinderen.
Ik heb voldoende negatieve ervaringen betreft BJZ, RvdK, SHG en de politie.
Ik wil helpen, iets doen. We kunnen het!! We zijn het aan onze kinderen en onszelf verplicht!
Ik hoor het graag als ik iets kan doen!

:: Chris :: 07-02-2013 [12:02]permalink

Ik was samenwonend, mijn ex heeft (gelukkig) niet erkend. Ik ben in de 15e zwangerschapsweek in de steek gelaten, ons gezamenlijke huis uitgezet, en vlak na de bevalling kwam meneer mijn kind opeisen. Nu, ruim een jaar verder, heeft meneer het voor elkaar gekregen om via een voorlopige voorziening mijn kind elke zaterdag op te halen en mee te nemen van 15 tot 18 uur. Sorry???

Ik heb voor mijn bevalling een fantastische man leren kennen die de papa voor mijn kindje is, ik heb 4 mediationpogingen ondernomen die door meneer afgeketst zijn, ik heb een trauma opgelopen door hem en ben inmiddels 20.000 euro lichter. Ik ben zwanger van de tweede en ons gezin zou het geluk tegemoet kunnen zien, maar helaas, mijn ex weet ons gezinsleven te verstoren met deze belachelijke zaak.

Tijdens het kort geding heb ik bewijzen van de huisarts, psycholoog en mediationgesprekken overlegd, maar die zijn door de rechtbank in de bureaula gelegd. Inmiddels heb ik een gesprek met een curator gehad die moet oordelen over de erkenning, die meneer toch wel gaat krijgen. Pardon??? Hij laat mij en mijn kind barsten en vervolgens eist hij alles op?

De bodemprocedure is pas volgend jaar en nu moet ik voorlopig elke zaterdag (jawel, wij hebben geen weekend meer) mijn 13 maanden oude zoon meegeven aan iemand die niet eens weet hoe hij een luier moet verschonen en die mijn zoon niet kent. Op een tijdstip waarvan iedere moeder weet dat het juist de moeilijkste uren voor een klein kindje zijn (middagdutje, aan het einde van de dag moe...)

Ik ben ten einde raad! Ik wil de RvK en BJ erbuiten laten, want wij zijn een doorsnee gezin en mijn kind heeft een papa! Ik heb niet het gevoel dat RvK mij verder kan helpen, die zullen ons alleen maar dieper in de put helpen. Ik weet het niet meer! Ik wil mijn kind beschermen omdat ik van mening ben dat een kindje wel een mannelijk rolmodel nodig heeft (zijn papa die hem toevallig niet verwekt heeft), maar dat zijn biologische verwekker zijn jonge prille leventje niet hoeft te verstoren. Dat komt later wel. En nee, ik ben geen moeder die wraak wil nemen, of haar kind zijn papa onthoudt... want die heeft hij al. Ik voel me in de steek gelaten door deze belachelijke wet, want mijn kind heeft hier niets aan. Help!

:: omeko :: 23-11-2012 [14:11]permalink

Dús we worden niet gezien als groep, maar als incident, dús niet gehoord!

Ik begrijp best dat men in de politiek vindt dat men zou moeten spreken van gelijkwaardig ouderschap, om duidelijk te maken dat beide ouders gelijke rechten hebben, ook na echtscheiding. En dat het in het belang van het kind is dat het contact heeft met beíde ouders en ook verzorgd wordt door beide ouders. (Geloof me, als ik het gevoel had gehad, dat mijn kind veilig zou zijn bij deze man, zou ik absoluut meewerken aan een goede omgangsregeling, hoe zeer hij me ook persoonlijk tegen staat. Je wilt immers het beste voor je kind)

Maar wat als niet- primair zorgende ouder nog nooit voor het kind heeft gezorgd en eigenlijk vooral geïnteresseerd is in zijn belangen, niet die van het kind?

Wat betekent deze wet voor de positie van vrouwen, die na een vaak pijnlijke, soms gewelddadige scheiding, al achteruit gaan in inkomen, hun carrière veelal vaarwel kunnen zeggen en door de gedwongen omgang met iemand waarvan ze niet voor niets willen scheiden, dusdanige psychische schade oplopen, dat zij nauwelijks hun leven weer op kunnen pakken?

Hebben de (meestal) heren politici erover nagedacht wat een spanning dit oplevert binnen het gezin waar de kinderen (het grootste gedeelte van de tijd) leven?

En, misschien minder van belang, maar toch: wat voor een signaal geven deze politici af aan (met name) mannen die tijdens de zwangerschap of vlak daarna de benen nemen en alleen als het hen uitkomt hun "eigendom" opeisen en daar nu dan ook nog in worden gesteund?

Wat een voorbeeld is dit voor (met name mannelijke) kinderen? Dat het normaal is om zo met mensen (vrouwen) én kinderen om te gaan? Mijn ex-man is het levende bewijs dat je hierdoor generatie op generatie wangedrag van mannen doorgeeft en hij is niet de enige.

De politici wilden waarschijnlijk, heel terecht overigens, met deze wet vaders en kinderen beschermen tegen moeders die kinderen inzetten als pressie-of wraakmiddel. Maar zien zij niet dat door deze wetgeving vrij baan wordt gegeven aan het omgekeerde? Aan vaders die nooit hebben gezorgd, niet van plan zijn de zorg op zich te nemen, maar die hun ex-vrouw en kinderen in hun macht willen houden om wat voor reden dan ook?

Ik heb met het op de wereld zetten van mijn kind, de belofte gedaan dat ik mijn kind zou beschermen. Hoe moet ik het beschermen als ik door de rechterlijke macht gedwongen wordt om hem naar iemand te sturen, die een vreemde is voor het kind, die geen enkele ervaring heeft met de verzorging van het kind, die blijkt zijn agressie niet te kunnen beheersen als men zich niet gedraagt zoals hij wil en die aangegeven heeft dat hij er niet voor terugschrikt om het kind te ontvoeren als hij zijn zin niet krijgt? IK BEN DOODSBANG!

:: Maantje :: 22-09-2012 [11:09]permalink

Afgelopen week is het omgangshuis gestopt omdat mijn dochter van nog geen 1,5 hysterisch op haar vader reageert. Panisch is ze en houdt het nog geen uur bij hem vol. We hebben nu meerdere omgangsmomenten gehad en BJZ komt met de slotsom dat ze geen perspectief zien tot zelfstandige omgang. Heeft iemand hier ervaring mee? Sta ik hiermee sterk naar een rechter toe? Ik denk zelf van wel. De rechter kan toch niet zomaar over de belangen van een kindje heen stappen?

:: anoniem :: 23-06-2012 [21:06]permalink

Eigenlijk was de geestelijke mishandeling al vanaf dag een begonnen alleen zag ik dat zelf niet doordat ik al zoveel had meegemaakt. Hij kleineerde mij en als ik niet op juiste wijze reageerde werd hij helemaal razend en dan werd het ook fysiek, Echt eng om te mee te maken,hij is iemand met blinde woede. Voor mijn zelf heb ik het nooit gedurfd om bij hem weg te gaan. Maar toen mijn zoontje geboren werd heb ik het eindelijk aangedurfd nadat hij al een keer met een mes op de slaapkamer had gestaan toen hij huilde en paar keer in zijn gezicht had gespuugd en zelf zei op een dag nou begrijp ik waarom sommige ouders kinderen vermoorden. Ik ben zo lang bij hem gebleven omdat hij altijd tegen mij zei mijn zoontje van mij af te nemen. Maar op de dag dat hij mij sloeg waar mij zoontje bij was omdat we onderweg naar het consultatiebureau waren en hem uit mijn armen greep. Had ik het helemaal gehad en ben ik gevlucht. Het heeft drie weken geduurd voordat ik aangifte durfde te doen. Helaas is deze geseponeerd wegen onvoldoende bewijslast. Mijn zoon staat wel op mijn naam omdat hij geen akte kon overleggen. Maar tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds bang dat hij hem komt opeisen, en dan wat? Ondanks ik nu een nieuw leven op een geheime locatie probeer op te bouwen blijf ik altijd over mijn schouder kijken.

:: Melanie :: 20-05-2012 [14:05]permalink

Mijn man dreigt nu dat hij mijn dochter van me af zal nemen als ik bij 'm wegga. Aan de ene kant wil ik het haar ook niet aan doen om haar van haar vader weg te nemen want zij is gek op hem. Wat moet ik nu doen? Kan iemand mij vertellen wat er zou gebeuren als ik mijn spullen pak en weg ga? Krijg ik dan een regeling met mijn dochter? ik kan geen stappen met advocaten gaan ondernemen en durf ook geen aangifte te doen van huiselijk geweld, hij mishandelt me vaak. Ik durf het niet want we leven nu nog ondr 1 dak en als hij daar lucht van krijgt dan maakt ie me af. Wat zou er gebeuren als ik weg ga, een ander onderkomen heb bij iemand? Dan ben ik tenminste veilig, maar wat gebeurt er met mij en mijn dochtertje? Mag ik haar dan nog wel zien?

:: Sil :: 17-03-2012 [19:03]permalink

Lieve mede-mama's. Wat ben ik BLIJ (en verdrietig tegelijk), dat er weer nieuwe verhalen geplaatst zijn op de site. Maanden heb ik gekeken en er zijn amper updates bijgekomen. Nu check ik voor de zoveelste keer en zie ik een rij aan nieuwe berichten. Ik probeer steun te putten uit 'jullie' allemaal hier. Ik voel zoveel schaamte, zelfs vanuit familie wordt niet begrepen dat je je kind beschermt en dat je een biologische vader niet in beeld wilt als dit schadelijk is voor je kind. Het doet me zoveel pijn. Ik ben daarom blij dat ik hier soortgenoten vind, "ik ben dus niet gek" zeg ik tegen mezelf. "Er zijn meer vrouwen die weten wat ik meemaak, en begrijpen wat ik bedoel, en die OOK knokken omdat ze hetzelfde meemaken". Tranen in m'n ogen, omdat ik net weer een nieuwe uitspraak van de rechtbank heb gekregen en weer niet weet waar ik nog een sprankje hoop vandaan moet halen. Ik duim heel hard dat deze nachtmerrie ooit een keer voorbij is, zodat wij weer normaal kunnen leven. Ik duim dat alle vrouwen hier gehoord worden, dat er ooit een einde komt aan de macht van 'vaders' die overal mee weg komen. Een hele dikke knuffel voor alle vrouwen die vechten...

:: mies :: 13-12-2011 [14:12]permalink

Wij hebben gelijkaardige ervaringen in Belgie. Het hof van beroep verplicht verder contact ook al zijn er meerdere verklaringen van bevoegden die het misbruik hebben vastgesteld. Volgens mijn advocaat is de uitspraak van het Hof almachtig en kan het Europees Hof niet tussenbeide komen. Wij willen het kind ten alle prijs blijven beschermen en zoeken moeders in dezelfde situatie om 1 front te vormen zodat de wetgeving veranderd wordt.

:: Bernice :: 10-04-2011 [11:04]permalink

Ik werd weduwe in 1995; mijn man overleed op 39 jarige leeftijd. Ik kwam 2 jaar later andere partner tegen. Hij was zeer charmant, attent, prins op het witte paard. Wilde snel een kind en trouwen. Na het trouwen begon het: jaloezie, trappen, vernederen. Ik en mijn jongens werden jaren gekweld, maar ik ging door; ik begreep dit gedrag niet. Ik wilde een leuk gezin bij elkaar houden, ook voor onze prachtige gezamenlijke dochter. Telkens ging meneer vreemd. Toen gingen we verhuizen en bleek ik ziek te zijn. Ik voelde geen steun, hij schreef een van zijn vriendinnen dat ik gauw dood zou gaan. Niets deed ik goed in zijn ogen. Ik heb me dit alles achteraf bezien maar laten gebeuren. Hij ging weg toen ik 5 maanden ziek was, maar kwam terug toen ze een uitzaaiing hadden gevonden in mijn hoofd en ik de mededeling kreeg dat het geen jaren zou duren. Hij knapte de tuin op, we gingen op vakantie enz. Maar toch voelde het niet goed. Hij zocht constant ruzie of ging weer weg. Zei dan: ik maak jou helemaal kapot ik zorg dat jij niets meer hebt. Ik stond met mijn rug tegen de muur. Nooit hadden wij achteraf gezamenlijke bankrekeningen moeten nemen, want alle gelden van mijn eerste man zijn weg, al het wezengeld van de jongens. Ik knapte op en zag de puinhoop die het geworden was. Alles is fake geweest. Deze meneer houdt alleen van zichzelf. Daarna heeft hij mij nog meer bedreigd per telefoon en meldde mij dat ik op moest rotten uit zijn huis. Vorig jaar ging hij op vakantie met onze dochter. Ik ging door de grond voor het eerst was zij 2 weken weg zonder mij. Ik zag het niet meer zitten omdat hij mij geestelijk totaal kapot had gemaakt. Ik heb te kampen met longkanker en hersenmetastasen, wat gelukkig al bijna 3 jaar stabiel is. Mijn moeder was in de tussentijd ook overleden aan kanker in 2008. Het enigste wat hij deed was achter geld aan gaan, alles draaide altijd om geld. Ook het geld uit nalatenschap van mijn moeder wilde hij hebben. Gelukkig heb ik toen testament laten maken en de koude kant uitgesloten. Nu vecht ik voor de gelden voor mijn kinderen van mijn 1ste man. Testament weer opgevraagd en kijken of ik hun kindsdeel alsnog terug kan vorderen van deze man. Ik was zo stom, dat mijn dochter 2 was had ik al op moeten stappen, toen hij voor de 1ste maal vreemd ging. Ik heb telkens geloofd dat hij zou veranderen en hij beloofde het telkens weer. Ik heb niet naar mijn gevoel en hart geluisterd, terwijl ik dit al jaren wist. Nu ben ik straks op; hij heeft ook gezegd: "ik heb liever en dooie vrouw dan een gescheiden vrouw". Gelukkig gaat hij een gescheiden vrouw meemaken. Ik vecht inmiddels voor mijn geluk - wat er nog van over is. En voor de juiste afwikkeling van de scheiding. Nu loopt hij te trekken en te manipuleren richting onze dochter. Hij wil haar langer hebben in de omgang om mij te kwellen en het geld, zodat ik minder alimentatie krijg. Hij gaat door. Gelukkig heeft hij weer een nieuwe vrouw met weer 2 kleine kinderen die geld van haar onlangs overleden vader heeft geërft. Hij is weer de zelfde charmante man en meldt dat ik een verschrikkelijke vrouw ben. Ik weet beter en houdt mijn hart vast voor deze vrouw en vooral voor haar kinderen. Deze man is geestelijk goed ziek. Ik probeer nu te redden wat er nog te redden valt.

:: Hulpverlener :: 08-04-2010 [19:04]permalink

Als hulpverlener werk ik veel met getraumatiseerde mensen en heb ik veel te maken met vrouwlijke slachtoffers van huiselijk geweld. Ik vind het onvoorstelbaar hoe er momenteel beslissingen worden genomen met betrekking tot omgangs-regelingen. Er wordt totaal voorbij gegaan aan het feit wat voor een enorme stress dit voor de slachtoffers vaak met zich meebengt en wat dit uiteindelijk nog eens voor een extra schade aanricht!! Behalve voor de vaak psychopate, narcistische ex echtgenoot, die zijn intimidatie op slinkse wijze kan voortzetten en dit natuurlijk ervaart als een overwinning! In tegenstelling tot vaak de totale ontreddering die een dergelijke beslissing van een rechter vaak bij de slachtoffers oproept Een blik bij het ophalen van het kind, een toegefluisterde opmerking, de man krijgt zijn kans zijn sadstische terreur voort te zetten! Ik vind het gewoonweg onbegrijpelijk dat hier in ons o zo beschaafde Nederland, compleet aan voorbij wordt gegaan! Op de eerste plaats raakt me dit enorm als mens. De pijn en het verdriet zijn vaak niet in woorden te vangen en de soms zeer schokkende verhalen laten mij niet onberoerd. Daarnaast frustreert het me als hulpverlener, dat ik mensen moet proberen te helpen, behandelen, die al bij me komen vanuit de verschrikkingen die zij vaak hebben doorstaan, maar die ten gevolge van ons juridisch systeem, jarenlang nog eens extra onder zware psychische druk moeten leven. Ik hoef vast niet te benoemen wat dat doet met het proberen te herstellen en vergeten van de trauma's bij de slachtoffers. Het psychisch lijden dat dit met zich meebrengt is hen opgelegt en wordt zo onnodig in stand gehouden! Ik wil hierbij alle bezorgde moeders heel veel sterkte toewensen en de kracht om vol te houden....... Vol te houden tot tot je eindelijk alles achter je kan laten, je weer kan genieten, van je kind(eren) en je nieuwe leven!

:: S :: 30-01-2010 [23:01]permalink

Ik ben een alleenstaande mama van 20 jaar en heb een zoontje van 2 jaar. de verwekker en ik zijn al uitelkaar toen ik 4 maanden zwanger was. tijdens de relatie heeft hij veel geweld gebruikt. hij heeft gezorgt tot ik ruzie kreeg met de hele familie. toen hem dat was gelukt had hij mij ook helemaal in zijn macht want uiteindelijk was dat zijn doel, tot ze mij links lieten liggen en ik niet meer terug kon gaan. ik was bang durfde niks fout te doen. maar in zijn ogen deed ik alles verkeerd. ik was zo verward dat ik gewoon niks meer kon doen. maanden gingen voorbij.... en het werd echt steeds erger. ik heb echt geleerd dat in je mensen kunt vergissen . ik heb gezien hoe iemand in de buitenwereld heeel anders is dan dat hij tussen 4 muren. hij speelt het goed. zodra ik het aan iemand vertel geloven ze me toch niet want dan zouden hun reactie zijn '' zo is hij niet''. hij heeft een strafblad, schulden en kan zichzelf niet verzorgen. denkt alleen maar aan wiet. ik had de kans om te vluchten weg te gaan en niet meer terug te komen en wat doe ik ik ga fijn naar de politie. uiteindelijk ging het gesprek heeel anders over dan waarvoor ik daar kwam. die agent vond het raar ... en nam de aangiften niet serieus ... ik dacht nog oooeeeh wat ben ik dom, was gewoon weggegaan... maar toch verwacht je hulp van de politie. toen zei de agent dat hij mee ging om eens naar de situatie te kijken eenmaal bij de voordeur zagen ze al dat er wat is. wat doe ik hier. ik moet hier weg en zo snel mogelijk. dammnnn wat kan je je toch vergissen in mensen. het was net alsof ik in een film zat waar gewoon geen einde aan kwam. ik moest sterk zijn en daar weg komen . stiekem me moeder gebelt en alles uitgelegt .(ik had toen nog niet over gehad wat me ex allemaal deed). zij zei dat ik meteen daar heen moest komen... dag erna op het punt van vertrek zei me ex ik ga mee of je het nu wil of niet. uit angst zei ik oke. maar in me achterhooft wist ik dat als ik eenmaal bij me ouders was ook gelijk veilig was. toen we bij me moeder aankwamen zagen ze dat er iets was maar toch zei ik niks omdat me ex + zijn familie altijd aan het dreigen waren als ik weg zou lopen of het aan iemand zou vertellen me eigen graf graafde. dus ik hield me mond. ooeeeh wat was ik toen dom had ik het maar gelijk gezegt. 2 dagen erna begon me moeder het een beetje door te krijgen ik wou geen aangiftes gaan doen ik wou alles vergeten en me richten op me zwangerschap .ik was toen 19/20 weken toen het uitging. door stress is me zoontje 6 weken te vroeg geboren . nu 2 jaar later kreeg ik een brief tot hij omgang wil maar ik wil dit ABSOLUT NIET.... nu komt de kinderbescherming en heb de volgende week mijn eerste gesprek met ze. ik ben zo bang! bang dat ze zijn praatjes toch geloven en hem zijn zin geven ik heb bewijzen dat hij niet 100% is en een ex vriendin heeft dat bevestigt alleen zij heeft wel aangiftes gedaan. heeft iemand dit ook ongeveer meegemaakt en kan iemand mij gerust stellen ik wil niet dat mijn kindje uit zijn vertrouwde omgeving word gehaald en aan een wildvreemde word gegeven. hij heeft me zoontje nog nooit gezien niet erkent niks heeft de zwangerschap niet eens meegemaakt . zou hij dan kans hebben ? en waar kijkt de raad van kinderbescherming naar. ik weet dat ik niks te verbergen heb en dat ik alles goed voor elkaar heb maar kijken ze ook naar iemand zijn verleden .. politiedossier enzo? want als ze dat doen moet het toch duidelijk zijn mijn advocaat heeft contact opgenomen met een agent en hij zei aangezien zijn (mijn ex) jonge leeftijd heeft hij een behoorlijk politie dosier! kan iemand mij helpen ...

:: Fiz :: 13-01-2010 [09:01]permalink

Ik lees de verhalen en denk, hoe kan het zo zijn. Ook mijn verhaal kan hier zo bij. Wordt het niet tijd om de handen ineen te slaan? En dan mijn vraag, weet iemand of er praatgroepen of zelfhulpgroepen bestaan voor moeders die te maken krijgen met dit soort afschuwelijke zaken. Het lijkt mij zo verstandig om hier met elkaar over te praten elkaar tips te geven maar ook om te kijken wat we in hemelsnaam kunnen doen om de wetgeving te veranderen.

:: Linda :: 12-11-2009 [11:11]permalink

Afgelopen week heb ik een rechtzitting gehad, waarin er een aantal zaken zijn besproken. Onze relatie van 11 jaar is verbroken. We hebben twee kinderen (1 en 4 jaar). We wonen sinds 2 jaar in een dorp bijna twee uur rijden van de plek waar we eerst 8 jaar hebben gewoond. Twee jaar geleden zijn we verhuisd. Toen we hier kwamen is hij zich steed egoïstischer gaan gedragen. Hij is heel veel gaan drinken. Hierdoor werd hij ook heel agressief en loog alles aan elkaar etc. Dit is ook de reden dat het over is gegaan. Ik wil nu graag terug naar waar ik vandaan kom. Naar mijn vrienden, kennissen en familie. Daarnaast heeft hij al een ander waar hij bij woont en dat hoef ik allemaal niet te zien. Bij de zitting werd gevraagd of ik toch niet hier wilde blijven aangezien het anders heel moeilijk word om een omgangsregeling voor de kinderen te treffen. Er werd mij de vraag gesteld of ik wel hier zou blijven als dit inhield, dat mocht ik gaan verhuizen, het hoofdverblijf naar vader zou gaan. Ik voelde dat er behoorlijk het mes op mijn keel werd gezet. Naar mijn idee kan mijn ex-partner ook weer mee terug gaan naar onze vorige woonplaats of zijn werk zo inrichten dat een normale omgangsregeling mogelijk is. Het voelt gewoon als een complot tegen mij. Wat mij nog het meeste bevreemde was dat mijn advocaat hier allemaal niks van zei. Ze heeft het verweerschrift mondeling toegelicht en dat was het. Toen de rechter verkeerde informatie gaf, reageerde ze niet. Ze keek alleen maar naar mij. Vlak voor de zitting begon ze nog even over het verhuizen en zei dat ze dit toch nog eens na had gevraagd bij collega's. Deze gaven aan dat dit misschien toch nog wel een probleem zou kunnen worden. Naar mijn idee had ze dit veel eerder moeten doen dan hadden we hier toch nog meer op ingestoken bij het verweerschrift. Daarnaast heeft ze een aantal bewijsstukken die ik bij haar had aangedragen niet gebruikt. Bijvoorbeeld bewijs van huisarts waar ik al een jaar geleden mijn zorg over mijn ex-man heb aangegeven. Daarnaast ben ik bij de politie geweest. Wat mag ik van mijn advocaat verwachten en wat moet ik hiermee? Ik hoop dat iemand mij kan helpen. Als ik hier moet blijven voelt het voor mij of dat ik in de gevangenis word gestopt. Groetjes, Linda Ik hoorde dat er een nieuwe petitie zou zijn (als ik het mis heb hoor ik het graag), dat moeders zelf beslissen waar ze gaan wonen en dat de omgangsregeling daaro p aangepast moet worden. Klopt dit? Weet iemand hier iets meer van of heeft iemand hier ervaring mee?

:: Roos :: 23-10-2009 [09:10]permalink

Lang getwijfeld of ik hier ook zou schrijven, mijn verhaal is lang zo schrijnend niet. Geen fysieke mishandeling, geen stalking. De vader van mijn nog jonge kinderen is een man met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ook ik bereid me voor op jarenlange strijd, de eisen die aan de kinderen gesteld worden zijn absurd, hij heeft geen idee hoe met kinderen om te gaan. Geen empathisch vermogen, liegt vanalles bij elkaar en de kinderen vertrouwen hem niet, de hechting is mislukt maar ja, omgang is een europees recht. Ik zal niet verzanden in eindloze voorbeelden, zou ik ook te herkenbaar van worden. Narcisten in het nauw zijn onberekenbaar en ik heb in de scheiding wel ooit een mes op mijn keel gekregen. Een narcist verlaten is zijn ego in mootjes hakken. Ook ik zal mijn kinderen moeten dwingen en nee, ze worden niet geslagen of misbruikt, dit is een erg subtiele vorm van psychologische mishandeling, totaal onbewijsbaar. Waarom wordt er toch zo slecht gelezen en geluisterd door rechters, hoe is de lobby van f4j en sos-papa's zo groot geworden? Zou hier graag wat aan willen doen, er zijn veel te veel kinderen in dit land die gedwongen speelballen zijn door het prachtig concept van gelijkwaardig ouderschap. Een ouders voor ouders over de rug van de kinderen. Aan jullie allemaal: sterkte, houd je rug recht en blijf ademen. Roos

:: Belgische moeder :: 21-10-2009 [17:10]permalink

Ik ben in België woonachtig dus de wetgeving zal wel anders zijn. Ik zou ook graag kort mijn verhaal doen. Mijn kinderen zijn nu 12,15 en 19. Ik heb ze altijd meegegeven om de twee weken bij hun vader en dit gedurende vijf jaar. Op een bepaald moment kon ik ze niet meer overtuigen om te gaan. Hun vader was onverschillig, agressief met af en toe een klap. De nieuwe vrouw (jonge Russin voor wie hij ons verliet) maakte hen, vooral na de geboorte van een zoontje duidelijk dat het haar huis was, ze moesten telkens koken,wassen etc. Geen ontspanning en dikwijls waren ze alleen thuis terwijl mijn ex en zijn vrouw en/of zoontje weg waren. Dus ze beslisten om niet meer te gaan en ik kon ze niet meer overtuigen. Nu moet ik voor de rechter komen wegens weigeren van omgangsrecht, terwijl ik dat nooit heb gedaan en ook al de advocaatskosten terwijl hij geen alimentatie betaald. Ik krijg voorschotten van DAVO. Wat kan ik doen?

:: Deryl :: 16-10-2009 [15:10]permalink

Hoi dames, Namens de Alleenstaande Moeders Voor Elkaar willen we graag 1 januari een petitie aanbieden in Den Haag met betrekking tot de rechten van afwezige vaders! www.zwangerenalleen.petities.nl Teken de petitie! Hopelijk verandert er iets!

:: Henry :: 06-10-2009 [17:10]permalink

In onze relatie was er veel huiselijk geweld, alcoholproblematiek en agressie, waardoor ik steeds ben gevlucht met mijn kind, de laatste keer naar een opvanghuis. Daarna heb ik de relatie verbroken. Vader heeft ook voogdijschap, maar regelt via de advocaat geen bezoekersregeling, waar ik natuurlijk blij om ben, wegens zijn aggressieve gedrag en de angst dat hij zich doodrijdt met het kind (wat bijna eerder is gebeurd). Nu is er identificatieplicht en moet ik een handtekening hebben om het kind op paspoort te krijgen, maar die krijg ik niet en ik durf geen contact op te nemen ivm dat hij misschien wakker geschud word en toch nog iets wilt doen jegens het kind. Nadat ik met de dood bedreigd ben geeft me dat geen zeker gevoel. Wanneer kan mijn kindje eindelijk genieten zonder dat er steeds maar dreigingen boven het hoofd kunnen hangen? Dit kind heeft er toch ook recht op, terwijl het de vader niet eens meer kent. Ze was 1,5 jaar toen hij wegging. Hopend dat er iemand is die me kan helpen met dit probleem, groetend, henry [is verzonnen naam]

:: natascha :: 03-10-2009 [09:10]permalink

Is er iemand die me kan helpen? Ik woon in spanje en heb 2 kinderen. Mijn relatie is stuk aan het gaan en ik wil graag terug naar nederland en wil uiteraard mijn kinderen meenemen, omdat ik het hier financieel niet kan redden. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

:: Jasperina :: 10-09-2009 [22:09]permalink

Lieve meiden, De moed zakt me helemaal in de schoenen door het lezen van jullie verhalen.. Ik ben alleenstaande moeder van 2 kinderen. Ik heb met de vader van mijn tweede kind een tijdje een relatie gehad en samen gewoond. Hij was hier al weg toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Hij is hier het huis uit gegaan, nadat hij mijn andere zoon heeft geslagen en een poepluier in zijn gezicht heeft gesmeerd, toen hij even op moest passen. Puur omdat mijn manneke niet wou slapen. Ik zie hem nog liggen.. slapend onder de poep en stank! Toch heb ik hem verteld dat ik zwanger was. Hij werd boos: ik moest het van hem weg laten halen, dat wilde ik niet, waarna heel vervelende ruzies zijn geweest. Daarna heeft hij me een brief geschreven waarin staat dat hij het emotioneel gezien niet aan kan om mijn kind te zien of er iets mee te maken te hebben. Deze brief kreeg ik in het begin van mijn zwangerschap. Nu mijn kindje er is wil hij ineens wel. Hij heeft een advocaat in de arm genomen en wil erkenning en gedeeltelijk gezag. Ik zakte door de grond toen ik het las. Hij heeft heel mijn zwangerschap geen interesse getoond in mij of mijn ongeboren baby. Ik heb ook een advocaat in de arm genomen, maar ben zo bang dat die rechtzaak voor niks gaat komen, want als ik het hier zo lees krijgen de vaders toch wat ze willen. Maar toestemming geven kan ik gewoon niet! Ik vecht voor mijn kinderen. Mijn oudste heeft nog steeds nachtmerries over mijn ex. Ik heb hem moeten beloven dat hij hier nooit meer binnen zou komen. Mijn oudste was getuige van zijn woede aanvallen die hij hier had: gat in de wc deur geslagen, tafels omgegooid. Hij is me naar mijn keel gevlogen, terwijl mijn zoon naast me stond! En als ik dit zo lees maakt het allemaal niks uit. Aangezien mijn eerste zijn kind niet is, ben ik bang dat de rechter er gewoon geen rekening mee houdt, wat hij mijn kind heeft aangedaan. Ik ben werkelijk waar bang voor hem! Als hij de erkenning en gezag krijgt ben ik er van overtuigd, dat hij vroeg of laat mijn kind iets aan doet. Krijgt hij het niet van de rechter, ben ik bang dat hij mijn kinderen alsnog iets aan doet! Ik ben nu al elke dag bang om mijn oudste naar school te brengen en misschien wel niet meer op te kunnen halen omdat hij hem heeft. Ik durf mijn jongste (zijn kind) niet na de kinderopvang te brengen, bang dat hij daar na toe gaat en hem wat aan doet. Hij gebruikt soft drugs, hard drugs en is duidelijk geestelijk niet helemaal goed gesteld. Ik ben zo blij met mijn kinderen! Ze zijn het mooiste wat me overkomen is! Maar de vader van mijn tweede maakt het me haast onmogelijk om te genieten van de babytijd van mijn tweede. Ik ben constant bang, zelfs thuis. Mijn jongste ligt nooit in de kinderwagen, maar heb ik altijd op mijn buik hangen buiten, bang dat ik hem anders tegen zou komen en hij mijn kind meeneemt uit de kinderwagen. Het vervelende is gewoon, wat de rechter ook beslist: mijn angst, mijn in mijn ogen gegronde angst, zal nooit overgaan! Ik zal moeten leren leven met mijn angst en dat is heel erg moeilijk. Mijn kinderen houden me op de been. Een nieuwe relatie zal ik ook niet meer aangaan, want ben alle vertrouwen in mannen kwijt. Vraag me af met dit kromme rechts systeem wat ik nog kan doen om mijn kinderen te beschermen!

:: door de ogen van het kind :: 02-09-2009 [01:09]permalink

Lieve moeders, We zijn allen warme, liefdevolle, onzelfzuchtige moeders, die het beste willen voor hun kind. Want zo zijn wij opgevoed, of zo denken wij. Maar...werkt dit anno 2009 in onze specifieke situaties? Nee, omdat wij zo lief en ongevaarlijk zijn, kunnen wij eindeloos geteisterd worden. Geen lief onzeker vrouwtje zal er immers een stokkie voor steken, en doet ze het wel, dan plakken we daar gewoon een plakkertje op: dit is een aansteller, ruziemaker, gewoon negeren. Ook ik ken de horrorfilm van de rechters, jeugdzorg en het AMK, die doen alsof er niets aan het handje is. Laat je er niet door misleiden. Vaders die hun kinderen misbruiken, kunnen dit omdat wij dit als maatschappij toelaten. Vat het niet verkeerd op, maar ook wij moeders laten dit toe. Denk eens helder na: al deze vreselijke mishandelingen zullen doorgaan en doorgaan, tot in de eeuwigheid. Zouden deze incestplegers hun gang gaan, wanneer ze weten dat wij moeders, iemand in zouden schakelen om hem eens goed aan te pakken? Zou de incestpleger een kans hebben, wanneer wij als moeder besluiten, dat wij tot het alleruiterste gaan, om te zorgen dat hij het kind dit nooit meer aan kan doen? Denk erom: we wonen in Nederland, een land waarin je een kind mag mishandelen zonder dat iemand va het AMK of een andere instantie even van z'n bureaustoeltje komt om je te helpen. Niemand zal je met een vingerbreed helpen. En niemand zal je kind helpen. Erger nog: jouw kind is helemaal afhankelijk van jou! Zeggen die bange ogen niet genoeg? Ze zeggen help me alsjeblieft..alsjeblieft. Ik zit nog liever een jaar in de bak, omdat ik gezorgd heb dat vader dit nooit meer kan doen, en mijn kind zal een veiliger leven hebben in ook al is het maar een pleeggezin (niets kan toch erger zijn dan kindermishandeling en het stilzwijgend goedkeuren daarvan door een mensje dat z'n salaris weer binnen heeft en er geen nacht minder om slaapt, maar die zich wel de voordelen laat welgevallen en zich rechter, politie, politicus of koningin te noemen. Ik sta achter mijn kind en ik zal nooit zeggen, jij moet naar je vader, anders raak ik al het geld kwijt of jou kwijt. Ik zal zeggen: dit gedrag van je vader is heel erg en het mag niet. Mama zal doen wat nodig is om jou te beschermen, zodat dit nooit en nooit meer gebeurt. Denk aan alle harde revoluties die er zijn geweest. Waren ze niet zo hard en heftig, dan waren wij nu nog steeds de domme lage bevolking zonder mensenrechten geweest. Leve de bezorgde moeders die 100 procent voor het kind gaan!

:: door de ogen van het kind :: 27-08-2009 [18:08]permalink

Weet iemand wat je moet doen tegen een bevooroordeelde, rampzalig functionerende AMK? Wat zijn hun rechten en plichten versus de mijne? Ze zijn zo niet transparant. Ik kan helemaal geen info over hen vinden. Welke onafhankelijke instantie weet hier meer van. AKJ zei mij niet veel te kunnen vinden over ze. Wie reguleert en controleert het functioneren van het AMK? Bestaan er onafhankelijke instanties, die meer van RVK, BJZ en AMK weten? Ze lijken allemaal op elkaar voort te borduren, zonder serieus onderzoek te doen. Wie kan mij verder helpen wanneer vader het kind en mij psychisch mishandelt? Wat kan de politie?

:: miesje :: 26-08-2009 [20:08]permalink

Ik kan alleen maar zeggen: vrouwen vecht voor jullie kind en weiger gewoon mee te werken, zelfs als er een uitspraak komt. Probeer alles zoveel mogelijk te rekken en werk niet mee aan mediation. Kijk eens op rechtspraak.nl! Ook al werken de moeders niet mee aan omgangsregeling, er worden niet zo snel dwangsommen opgelegd en al helemaal niet aan moeders waarvan de vaders de kinderen niet eens kennen. Vecht! Vecht! en geef niet toe aan oplossingen als een mediator. Deze is er namelijk voor om tot een omgangsregeling te komen hoe dan ook. Als je niet wilt weiger dit dan! We moeten een vuist maken tegen de nieuwe wetgeving! Ik heb al enkele hoopvolle uitspraken van rechters gelezen. Geef niet op sterke vrouwen!

:: puntpuntpunt :: 23-08-2009 [12:08]permalink

kan iemand de volgende vragen beantwoorden voor mij; wat houdt ecxact de nieuwe wijziging omgangsregeling in. heb je hier altijd mee te maken, of niet als je al jaren bezig bent met rechtzaken. wat is exact het recht van een twaalf jarige.. wat is het recht bij verplichte mediation. weten jullie een goede advocaat ,pro deo graag. wat zijn de haken en ogen zodat er recht kind kan zijn.

:: Nederlands staatsburger :: 17-05-2009 [12:05]permalink

Hallo, Mijn verhaal is nog een stukje erger. Ik woon in het buitenland, samen met mijn Nederlandse ex-man, Nederlandse dochter en ik, ook Nederlands staatsburger. Ik ben hier bezig met een omgangsregeling en omdat ik aangegeven heb met mijn dochter terug te willen naar Nederland is ze in de voorlopige voorzieningen aan haar VADER toegewezen. Mijn dochter wil ook graag terug. Mijn ex heeft een stoornis en heeft mij emotioneel mishandeld. Hij kan onze dochter (6 jaar) niet aan en doet hetzelfde bij haar gezien haar gedragssymptomen. De rechter 'vindt' dat dit gedrag komt door de scheiding. Ben nu bezig met hoger beroep. De hoofdzaak dient op 8 juli. Ik moet dus met mijn dochter hier blijven, omdat vader niet terug naar Nederland wil. In een mishandelende situatie. Krommer kan haast niet, ik denk dat Nederland heilig is in vergelijking met dit land. Ik heb dringend hulp nodig.

:: puntpuntpunt :: 14-05-2009 [11:05]permalink

Vertrek uit huwelijk met huiselijk geweld. Stalking en dreiging blijven, vele rechtzaken blijven duren. Nieuwe wet zegt omgang moet! Rechter zegt nu forensische mediation. Ik kan dit niet maar het moet. Heeft iemand uitleg over hoe dit in zijn werk gaat? Wat zijn mij rechten en kansen? Ben erg bang!

:: sade :: 13-05-2009 [14:05]permalink

Beste bezorgde moeders, Ik heb deze website eens doorgespit en ben zelf ook verwikkeld in een rechtzaak omtrent verzoek tot omgang. Ik kan met al deze vervelende verhalen en mijn eigen ervaring alleen maar adviseren dat je vol moet blijven houden dat er zeer minimale contacten/geen contacten zijn geweest tussen de biologische vader en het kind. Want het recht op omgang wordt voornamelijk bepaald door het zeer rekbare begrip familylife/nauwe persoonlijke betrekking. Family-life kan al worden geconcludeerd indien de biologische vader één keer een luier heeft verschoond. Het is namelijk zo dat men in Nederland de opvatting heeft dat ook al is de biologische vader een moordenaar/incestpleger/verkrachter, het recht op omgang blijft bestaan. Dus in plaats van de omgang die heeft plaatsgevonden te omschrijven (waar je bezwaren aan ten grondslag liggen), kun jeje beter focussen op het aantonen van geen family-life. De biologische vader wordt dan niet ontvankelijk verklaard in zijn verzoek en is dus juridisch geen vader meer en heeft dus geen rechten meer. Helaas kom je hier pas achter als je die spaarzame contactmomenten al beschreven hebt (die mis gingen) en dus of mediation wordt voorgesteld of omgang onder toezicht...met alle gevolgen van dien. groet, ook een bezorgde moeder

:: VB :: 27-04-2009 [16:04]permalink

Hallo. Na langdubben heb ik toch maar besloten mijn verhaal hier zo beknopt mogelijk neer te zetten... Sinds anderhalf jaar ben ik weg bij mijn ex partner (niet gehuwd geweest). We waren ruim zes jaar bij elkaar en tijdens de relatie en (zeker daarna!) bleek zo'n beetje alles gelogen te zijn van hem uit. Van drankgebruik tot kinderporno aan toe. Als je in het begin staat van een relatie en in de weekeinden samen bent en uit gaat en de ander drinkt wel wat veel, is dat niet een reden om die persoon maar meteen te betitelen als alcoholist. Toen we na dat half jaar gingen samenwonen bleek echter al snel dat dat wel het geval was. Ik ben gaan helpen waar ik maar kon (tot kotsbakkies vasthouden, nachten opzitten tot hem opnieuw in de maatschappij laten passen en therapieen regelen-die hij uiteindelijk nooit heeft afgemaakt). Op een gegeven moment leek het al anderhalf jaar heel goed te gaan en leek mijn ex echt met sprongen vooruit te zijn gegaan. Dus je gaat een toekomst plannen: we wilden allebei graag een kindje en ik bleek al snel zwanger van onze dochter. In de zwangerschap ging het al weer fout: weer drinken, vreemdgaan, liegen. De kleine werd geboren en hij bleek zonder mij niet te kunnen zorgen voor het kind, maar weer opnieuw (of nog steeds) niet voor zichzelf. Hij begon steeds met een intakegesprek, maar stopte daarna weer, waardoor therapieen niet tot stand kwamen. Ook werd hij verbaal steeds aggressiever en intimiderender, zelfs zo erg dat ik bang werd: ik zie hem er echt toe in staat dat hij kan flippen op een manier die kan leiden tot de dingen over vaders die je wel op het nieuws hoort, als het niet gaat zoals hij wil. Uiteindelijk ben ik (om een lang verhaal veel korter te maken) begin vorig jaar bij hem weggaan, toen ik voor de tweede keer kinderporno op zijn computer vond. Het was al eens gebeurd en hij vertelde dat dat per ongeluk was. Het is je partner op dat moment, de vader van je kind en ik was altijd bij mijn dochter, dus je gelooft (of wilt geloven) het in eerste instantie. Ik stuitte niet lang daarna op een cd-rom met honderden kinderpornofoto's en filmpjes en schrok me dood. Zo per ongeluk was het dus helemaal niet! Ik heb gekotst en gehuild en hem er toen hij thuiskwam mee geconfronteerd. Hij zei dat het niet voor hem was, maar voor de verkoop. Hij wilde een postadres aanmaken zei hij en die shit verkopen. Zou veel geld gaan opbrengen. Ik dacht dat ik gek werd! In mijn reactie heb ik alles wat ik kon vinden gewist en die cd-rom doorgebroken en bekrast: weg met die troep was mijn reactie. Ik ben weggegaan. Hij dacht zijn dochter gewoon mee te kunnen krijgen in het weekend, maar dat weigerde ik en schakelde mijn advocaat in. Kijk, als een relatie tussen twee mensen niet gaat, jammer, maar dan kun je samen zorgen voor een goede omgengsregeling of co-ouderschap, als het tenminste verantwoord is. Op basis van wat ik gevonden had en zijn gebrek aan inzicht van veiligheid voor en onvermogen tot zorgen voor kinderen, vond ik dat dat niet het geval was. Vorig jaar rond deze tijd kwam er een zitting. Ik wilde wel dat er omgang was. Ik ben daar - als het op een veilige manier kan - voor in verband met het kind. Maar ik wilde die omgang onder toezicht van mij of door een door mij goedgekeurde volwassen persoon op één middag in de week en ik heb gevraagd om een onderzoek bij de Raad voor de Kinderbescherming naar mn ex. Dat is tijdelijk toegewezen en het wachten was op een adviesraport van de Raad voor een definitieve omgangsregeling. Later bleek in schrift dat er door de griffier (en ondertekend door de rechter) fouten waren gemaakt. Van 'moeder' waar 'vader' had moeten staan, tot het alleen schrijven onder toezicht door 'een' derde volwassen persoon, zonder 'goedgekeurde' persoon te vermelden! De rechter wilde niet de hand in eigen boezem steken en ging zich ineens pro-papa opstellen en of ik maar even een procesverbaal wilde tekenen en dan waren we daar vanaf.(dat laatste werd besloten in een kort geding). Dat heb ik geweigerd. De rechter zei dat als ik tot opmaken van vonnis wilde overgaan, ik het risico liep dat zij er dan een boeteclausule in zou kunnen opnemen van 500 euro per keer, dat ik onze dochter niet mee zou geven. Uiteindelijk heeft het niet gedaan, zal wel gemerkt hebben dat het me ernst was denk ik. Ze baalde wel, want door te vragen vonnis op te maken en geen proces verbaal te tekenen, legde ik de verantwoording voor het meegeven van de kleine met een willekeurige derde volwassen persoon (iedere mafkees kan dan van de straat geplukt worden) bij haar. Er kwamen ook zaken naar voren uit stukken uit het dossier van mijn ex bij een hulpverlener dat mijn ex in zijn eigen leugens gelooft en dat werd allemaal maar naast zich neergelegd. Mijn ex gaf het hele kinderpornoverhaal toe, maar zei dat het niet veel voorgesteld had. De rechter vroeg of hij begreep dat ik me zorgen maakte hierover. Ja, zei hij en daarmee was het einde van het verhaal. Ongelofelijk! Ik wilde therapie of onderzoek: wat voor risicofactor is de vader voor het kind of andere kinderen, dat soort dingen. Tijden gingen voorbij, want de Raad vd Kinderbescherming heeft lange wachtlijsten. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een soort van mediation. Ongelofelijk maar waar: deze hulpverlener hecht heel veel waarde aan het kinderporno verhaal en wederom bevestigde en praatte mijn ex daar weer over. Ook over veiligheid en dat ik een overbezorgde moeder zou zijn. Hij gaf de meest rare voorbeelden Een paar gesprekken verder en ik heb vanmorgen de hulpverlener gesproken en hij heeft binnenkort een overleg met een gedragsdeskundige en naar alle waarschijnlijkheid brengen zij dan al een rapport uit naar de rechter, want hij vindt dat mijn ex zich in zn handen mag knijpen met de omgang zoals die nu is en dat ik meer dan coulant ben en ben geweest. Zou het geluk en de veiligheid van -in dit geval- mijn kind dan eindelijk zo zijn? Binnenkort hoor ik meer. Ik ben voorzichtig blij....heeeeeeeel voorzichtig;-) Mijn verhaal is ondermeer bedoeld als hart onder de riem. Geef niet op, vecht door en wees niet bang voor justitie of wie dan ook. Ik kan mezelf en mijn kind (!) later echt aankijken en zeggen dat ik er alles aan gedaan heb voor haar veiligheid, zonder dat zij mij -en dan wel terecht- als er wat zou gebeuren, later dingen kan verwijten. Ik zou het mezelf nooit vergeten als ik voor haar niet alles had gedaan wat in mijn macht ligt (en daar bedoel ik ook mee, in mijn geval, dat er wel een vorm van omgang blijft) Sterkte allemaal...

:: marion :: 06-04-2009 [19:04]permalink

Ik ben op zoek naar ervaringen met kinderen die vanaf 12jaar hun mening over de omgangsregeling bij de rechter hebben gedaan. Mijn kinderen hebben reeds een gesprek gevoerd bij de kinderrechtswinkel, hiervan is verslag gemaakt en gestuurd naar de rechter. Dit moest onderdeel vormen van een rechtszaak over de omgangsregeling. Triest te zien dat er niets mee gedaan werd. Straks zijn de kinderen 12 jaar en willen hun zegje bij de rechter doen. Om teleurstelling te voorkomen wil ik graag weten of het zin heeft en wie me daar iets meer over kan vertellen. Wat is van belang, hoe bereiden ze zich voor etc.

:: Esther :: 18-03-2009 [19:03]permalink

De vader van mijn kinderen (inmiddels mijn ex-man) heeft ons gezin verlaten toen de kinderen drie jaar waren en de andere twee maanden. We zijn acht maanden verder en hij heeft niet naar de kinderen omgekeken en tijdens onze relatie heeft hij mij mishandeld. Daardoor komt dat ik doodsbang ben, dat de kinderen iets overkomt als hij de kinderen mee mag nemen. De rechter heeft een uitspraak gedaan dat hij ze over drie maanden mee mag nemen. Ik ben doodsbang dat ik ze nooit terugzie. Ik zoek naar instanties waar ik mijn angsten kenbaar kan maken. Kan ik hiervoor bij de kinderbescherming terecht of jeugdzorg of elders? Ik kan als moeder toch onmogelijk mijn jonge kinderen meegegeven aan iemand die nooit voor ze heeft gezorgd, nooit om ze heeft gegeven, ze zomaar heeft achtergelaten en in staat is ze iets aan te doen? Hoe kan ik dit aanvechten?

:: MaryJane :: 02-03-2009 [21:03]permalink

Vandaag was het weer zover, een dag, die als het aan mij lag, zo snel mogelijk weer voorbij was. Ik ben moeder van een prachtige dochter, 3,5 jaar, en o zo trots op haar. Zij is een kindje dat ter wereld is gekomen zonder vader. Net als in sommige voorgaande verhalen, per ongeluk zwanger geworden, hadden al een gewelddadige relatie, en meneer wou er allemaal niks van weten. Alleen maar ellende gehad tijdens de zwangerschap, tot geweld aan toe. Door het proces waar je dan in beland, de weg van Maatschappelijk Werk, Thuisfront, kom je eindelijk los van de man, die jouw en je dochters' leven moedwillig aan het kapotmaken is. Hij word in de tussentijd met rust gelaten, en ik word geleefd. Na een jaar, komt er opeens een brief van zijn advocaat: meneer wil een omgangsregeling. Wat?Hoe kan dat nou? Hij wil haar niet, maakt ons leven tot een hel, en nu dit? Maar goed, je moet vechten voor je kind en hard ook. Daar ben ik al wel achter. Na jaren rechtzaken te hebben gehad, onderzoeken van de Raad van Kinderbescherming, enz, is omgang gelukkig afgewezen: alleen om het feit dat hij gewelddadig is, en niet omdat hij haar eigenlijk niet eens wilde. Ben nu een jaar verder na de uitspraak, hij heeft zich intussen verdacht rustig gehouden, maar vandaag was het weer zover. Hij begon twee maanden terug te treiteren, enz., en heb vandaag alweer een afspraak gemaakt bij de politie. Wanneer houdt het op? Inmiddels is mijn dochter dus al 3,5 jaar en ik voel me nog steeds onveilig, en heb naar mijn idee door alle zorgen en stress, niet optimaal van mijn meisje kunnnen genieten. En kijk eens wat ik nu aan het doen ben, een verhaal typen op een site, omdat je een bezorgde moeder bent en je eigenlijk geen raad meer weet, want anders hoefde ik dit niet eens te doen. Een heel bezorgde moeder.

:: worried :: 17-02-2009 [12:02]permalink

Hoi allemaal! Als eerste leef ik erg met jullie mee. Ik stond er nooit bij stil dat de wetgeving in ons land en buitenland zo bekrompen geregeld kon zijn. Ik ben nu zelf 16 weken zwanger van mijn eerste kindje. Ik ben 20 jaar en heb 5 jaar aan/uit relatie gehad met verwekker van mijn kind. In deze tijd kon hij plotseling uitbarsten en mij ernstig mishandelen en alles slopen in het huis. Hij gebruikt drugs, was crimineel en heeft schulden. Aangezien ik blijkbaar erg naïef ben en van hem hou op een voor de meeste onbegrijpbare manier, denk ik altijd dat alles goed zal komen. Hij maakt mijn geld op heeft geen verantwoordelijkheidsgevoel in daden. Maar is een mooie prater. We wonen nu apart omdat hij in de zwangerschap weer woede aanval kreeg en ik voor veiligheid van kindje koos. Er word mij door onafhankelijke aangeraden hem niet te erkennen als vader. Hij laat ook niks van zich horen. Maar naasten kennen hem niet zoals hij is en reageren met harde onbegrip. Sta echt voor een dilemma aangezien ik hier een beetje zijn rechten kan lezen. En daar schrik ik van dat als hij zelfs mijn kindje mishandeld dat in Nederland niet belangrijk genoeg word gevonden om een omgangsverbod te krijge. Ik zit echt met mijn handen in het haar en bij de gedachte van geen erkenning voel ik me schuldig, omdat hij ook wel goed kan zijn..Als hem uitkomt. Help

:: Nicolle Martens :: 12-01-2009 [15:01]permalink

Oproep aan alle wanhopige moeders die hun kind moeten missen, wetende dat hun kind in een onveilige situatie verkeert. Met een aantal moeders ben ik bezig een civiele rechtszaak (aanklacht tegen de staat) op te starten. Een financiering hiervoor is zelfs bijna rond. Wat we nu nodig hebben is een verzameling van dossiers van ouders die de dupe zijn geworden van het huidige Nederlandse beleid dat door jeugdbescherming wordt nageleefd. Door deze dossiers aan te verzamelen kan de problematiek die hier speelt aangepakt worden. Contact tel:0624434090/ email:ikmismijnmama@hotmail.com

:: me :: 27-12-2008 [20:12]permalink

Jeetje wat een heftige verhalen. Ook ik ben helaas gescheiden toen ik (manisch) depressief was. Het was voor onze kinderen geen gezonde omgeving om op te groeien. Na een lange tijd in een kliniek gezeten te hebben hing er beschermd wonen boven mijn hoofd. Ondanks het inmense verdriet v.d. scheiding zie ik mijn ex vrouw en de kinderen regelmatig. Het overleg is goed en ik kan weer sporten met mijn zoon en zwemmen met mijn dochter inmiddels. Ik begrijp aan de omringende verhalen hier dat ik dan geluk heb wat overleg betreft. De meeste energie ben ik kwijt geraakt aan het administratief regelen van deze hele periode. Ook zoek ik nu werk, maar dat valt op mijn leeftijd niet meer mee. Heb nog maar 1 doel in het leven, en dat is dat mijn kinderen er wat betreft scheidings perikelen er zo min mogelijk mee belast worden, desnoods ten koste van mezelf. sterkte allemaal (en ja ik weet het af en toe moet je ook even aan je zelf denken, doen jullie het ook o.k.!?)

:: bojo :: 02-12-2008 [21:12]permalink

Het is herkenbaar, al die verhalen. Ik heb net rechtzitting achter de rug. Vanwege geestelijke mishandeling en de leugens, bedrog en onverantwoordelijk gedrag van mijn ex, wilde ik geen omgangsregeling treffen. Mijn advocaat begon meteen met de mededeling dat geen enkele rechter dat toestaat en een omgangsregeling op wat voor manier wenselijk vindt. Goeie advocaat? Vanmiddag bij rechter: mijn advocaat komt te laat, heeft geen verweerschrift geschreven, maar wel een slotpleidooi. Ik voel me in de maling genomen en voel de bui al hangen. Ik krijg nog een snauw van de dame van de kinderbescherming: mijn ex en ik moeten een afspraak maken. Ik ben moe na al die maanden van vechten. Heb schulden door mijn ex, de kinderen zijn niet te handhaven, want vader was zo vertrokken zonder bericht. Mijn jongste heeft verlatingsangst, oudste door dit alles erge gedragsproblemen. Nu is een omgangsregeling ingesteld en in maart wordt die geevalueerd door rechter. Ik ben het zat en wil graag aktie ondernemen. Is er geen tv-programma die ons eens wil horen, of de politiek die nu een echt aan het belang van de kinderen gaat denken? Zijn er vrouwen die ook strijdbaar samen wat voor aktie dan ook willen ondernemen. Wat komt er van deze kinderen terecht? Zelfs advocaten schijnen sommige zaken niet serieus te nemen en dwingen je tot omgangsregeling. Laten we strijdbaar blijven!

:: D. :: 23-10-2008 [10:10]permalink

Hallo lieve mensen, Wat vreselijk al deze verhalen en dat het nog steeds mogelijk is (zelfs bij wet verplicht is) dat vaders na zoveel ellende aangericht te hebben hun kinderen mogen zien. Zelf ben ik inmiddels ruim volwassen, maar heb ik als jong kind zeer veel ellende (mishandeling) meegemaakt en gezien. Ik wenste vanaf mijn zevende mijn vader niet meer te zien, nadat hij door de politie uit huis was gehaald. Hij heeft mijn moeder en ons jaren gestalkt en eigenlijk is de ellende nu na meer dan 30 jaar nog niet voorbij. Al zit hij inmiddels 'opgesloten' in een verzorgingstehuis, hij gaat door, ondersteund door buitenstaanders. Er worden nu ineens familieleden continue benaderd over mijn verblijfplaats. Ik wens met die man geen contact. Wil m'n eigen kinderen juist beschermen tegen zo'n vreselijke 'opa', want dat woord is hij niet eens waard. Lieve mensen, iedereen die met deze ellende te maken heeft, ik wil jullie heel veel kracht wensen om jezelf en je gezin te beschermen tegen dit soort waardeloze figuren. Mijn eigen moeder is er ook aan onderdoor gegaan, maar vond dat ze het zelf wel op kon lossen, waardoor in feite mijn hele jeugd vergald is. Ik wil dus alle moeders (ik ben er zelf ook één) aanraden om hulp te zoeken, voor je kind, voor jezelf en niet te wachten tot het te laat is en je kind de rest van zijn leven opgezadeld zit met een nog groter trauma. Dat BJZ/kinderbescherming etc. gezinnen ook kapot kunnen maken, ben ik het zeker mee eens. Maar er zijn ook vrijgevestigde therapeuten, probeer het dan a.u.b. op die manier. Ik heb gelukkig wel gemerkt dat ik behoorlijk veerkrachtig ben, kom vele ups en downs tegen. Maar elke dag is weer een nieuwe, voor mezelf, maar ook als moeder en als ik eens m'n dag niet heb, loop te mopperen tegen m'n kids, dan probeer ik het altijd weer met ze uit te praten: "jongens, ik had het zo niet bedoeld." Ik hoop dat jullie daar ook de kracht voor mogen vinden. Allemaal heel veel sterkte met jullie (lange) weg die jullie te gaan hebben. En mijn verhaal was niet om jullie angst aan te jagen, maar meer een waarschuwing, omdat sommige mensen écht compleet gestoord zijn. Hoed je daarvoor in het belang van je kinderen en jezelf. Groetjes D.

:: Tinca :: 07-10-2008 [15:10]permalink

Hallo, Ik ben begin negentiger jaren getrouwd, maar het bleek dat mijn ex in opspraak was geweest vanwege aanranding van een meisje. (Ja, gelukkig is hij daar uiteindelijk voor veroordeeld). Ondertussen waren snel na elkaar twee kinderen geboren en de derde kwam. Ik weet het nog als de dag van gisteren: 's woensdags hoorde ik dat ik van de derde zwanger was (niet gepland, maar wat mij betreft van harte welkom) en vrijdag vloog ik door het hele huis. Ik was bont en blauw. Uiteindelijk heb ik het alarmnummer weten te bellen en een huisarts. Het was een vrouw, die pas durfde te komen toen de politie er was. Ik ben toen een weekeinde bij mijn ouders geweest om op adem te komen. Ik ben nog 14 dagen terug geweest naar hem, domme ik, maar ja, je hebt wel twee kinderen. Toen hij weer begon was de maat was vol en we zijn toen echt van tafel en bed gescheiden na dit huwelijk (meer een Gruwelijk) waar ik eigenlijk continu veel geweld heb meegemaakt. Een jaar na de geboorte van mijn derde kind is de echtscheiding uitgesproken. Ik heb destijds aangifte gedaan vanwege al het geweld. Die moed had ik nog wel. Maar tijdens de echtscheiding had hij een andere advocaat dan voor de strafzaak. Dat is meestel wel zo, denk ik, maar de een wist niet van het bestaan van de ander, dus ook niet wat er tijdens het huwelijk was gebeurd. De rechter vloog mij aan omdat vader de kinderen zo lang niet had gezien, maar wist dus mijn drijfveer niet. Toen mijn advocaat dit vertelde, schrok de hele rechtbank, zelfs de advocaat van mijn ex, die duidelijk nergens van wist. Na de echtscheiding probeerde ik gewoon door te leven, maar na jaren was ineens mijn energie helemaal op. Ik had nergens meer zin in kon niet meer slapen, had flashbacks. Ik kon niet met mijn kinderen mee groeien. Mijn kinderen zijn toen uit huis geplaatst en zitten verspreid over het land. Ik krijg ze maar heel weinig te zien. Mijn ex zien ze al lang niet meer. Begin 2008 heb ik een traumatherapie ondergaan en heb ik eindelijk weer grip op mijn leven. Wat volgens mij ook heel erg belangrijk is dat mensen om je heen ook eens zeggen dat je het goed doet en niet alleen de dingen zien die niet goed gaan, want in mijn geval komt dat overeen met een pak rammel. Dat wil niet zeggen dat ik niet tegen commentaar kan. Juist wel maar alleen negativiteit is taboe. Doordat ik uiteindelijk onderdoor ging aan het geweld van mijn ex-man, zijn mijn kinderen niet bij me, maar hoe krijg ik BJZ overtuigd dat ik de zorg van mijn kinderen weer aan kan?

:: merel :: 01-10-2008 [21:10]permalink

Voor alle moeders die blijven vechten voor hun kinderen heb ik het diepste respect. Ik wil hun ook op het hart drukken dat het een goede zaak is om te blijven vechten. Ik heb een iets ander verhaal: Tot mijn 17e heb ik bij een geweldadige vader geleeft, alcoholist die mijn moeder bijna dood heeft geslagen, wat goddank is verhinderd doordat de politie mij onder het bloed (van mijn moeder) heeft opgepikt en zo mijn moeder uit huis kon halen. Ik worstel er nog vaak mee, zeker toen ik zelf een dochter kreeg. Niets heb ik meegemaakt van de vreugde die zij heeft ondervonden, verjaardagen (niet want dat waren zuip- en mishandelfestijnen) Kerstmis heeft hij voor de lol een kat doodgereden ik was toen 6. ik ga er niet verder op door maar ik heb nooit begrepen dat mijn moeder niet voor mij heeft gekozen en voor een rustig bestaan voor mij heeft geknokt. We hebben in pakhuizen geslapen, ben een keer weggelopen toen hij me sexueel wilde misbruiken, hele nachten ben ik opgebleven als hij mn moeder het huis uit had gestuurd omdat ik degene was die hem rustig kon houden. Hij heeft haar polsen doorgesneden en ik als kind van 7 zat 's nachts in het ziekenhuis met haar, bloedend als een rund. Ik weet dat het hier over huidige moeders en niet over kinderen gaat maar als ik er weer over typ en ik ben inmiddels 52 jaar lopen nog de tranen over mijn wangen. Dus moeders... knok voor je kids en vooral blijf doorgaan want het is zoooooooo de moeite waard. Hoop hiermee een ieder die knokt een steuntje in de rug te geven. Alleen al het idee later dat je moeder/vader geknokt heeft voor je geeft je steun!

:: Janet :: 26-09-2008 [09:09]permalink

Hallo, hier mijn verhaal. Mijn zoontje van zeven wil zelf zijn vader niet meer zien. Er zijn in de loop der jaren verschillende vrouwen in het leven van zijn papa geweest en weinig aandacht voor hem. Daarnaast zijn er meerdere dingen gebeurd, waardoor mijn zoontje erg gekwetst is. Mijn zoontje heeft het er heel moeilijk mee gehad, maar nu zelfs na bijna een jaar later wil hij zijn vader nog steeds niet zien. Ook al zeg ik dat mensen fouten maken en soms domme dingen zeggen als ze boos zijn en dat zijn vader erge spijt heeft, hij blijft bij zijn standpunt en wil er niks van weten. Natuurlijk krijg ik hiervan de schuld. Ik zou mijn zoontje opstoken. Nou sorry, ik hoef er niks voor te doen: hij verpest het zelf al genoeg. Hij doet er verder zelf ook niks aan om de situatie te veranderen. Moet ik hier ook wat aan doen, want ik wil niet straks het verwijt hebben dat ik niks gedaan heb. Maar ik wil mijn zoontje er ook niet al te veel mee belasten. Hij heeft het er al moeilijk genoeg mee gehad en heel veel verdriet. Dit wil ik hem besparen, maar ik vind het zo zielig dat hij dit moet mee maken als ik het op een of andere manier zou kunnen veranderen zou ik dit doen. Hij is juist eindelijk weer een beetje opgebeurd. Ik ben bang dat als ik hem dwing om naar zijn vader te gaan, het weer van voor af aan begint. Verder iedereen alvast bedankt.

:: tinuske :: 26-07-2008 [11:07]permalink

help help Vanwege diverse conflicten met mijn ex, o.a over geldzaken, maar bovenal het feit dat hij aanpassingen wil doen met de dagen en tijden wanneer hij onze zoon heeft. Ik heb hem vaak duidelijk proberen te maken dat als hij iets verandert wil hebben dat hij dat toch een beetje op tijd mag/moet doen. Nu heeft hij al een aantal keren een wijziging in de terugbreng tijd aangebracht op het laatste moment. Ik heb zelfs diverse malen afspraken moeten veranderen om hem tegemoet te kunnen komen. Aangezien ik zelf in een verwerkingsproces zit en mijn leven op orde probeer te krijgen wil ik graag ook dingen kunnen plannen en niet op het laatste moment nog vanalles moeten regelen. Dat weet hij en hij weet ook dat ik niet gauw nee kan zeggen,daar ben ik nu dus ook mee bezig, want hij liep altijd al over me heen. Vandaar dat ik nu al diverse malen heb moeten weigeren en hij dat eigenlijk niet accepteerde, dus is hij elke keer daarover doorgegaan en kwaad geworden terwijl onze zoon erbij stond. De laatste keer was het zelfs zo dat mijn ex boos werd en kwaad in de auto stapte en aardig hard wegreed terwijl onze zoon in de auto zat. Ik heb daarna besloten om geen conflicten meer aan te willen gaan in het bijzijn van onze zoon. Daarom heb ik nu de eis bij mijn advocaat neergelegd om iets te regelen zodat mijn ex en ik niet met elkaar in contact komen tijdens de "overdracht"van onze zoon. Ik had gedacht om een derde persoon in te schakelen, maar heb geen familie in de buurt en vrienden en kennissen wil ik er eigenlijk niet in betrekken vanwege mijn ex. Ik heb al gezocht op internet maar daar word ik niet veel wijzer. Is er iemand die weet hoe ik met behulp van een 3de persoon/huis/instantie de omgangsregeling kan handhaven zodat mijn ex en ik niet in contact hoeven te zijn bij aanwezigheid van onze zoon. alvast bedankt

:: Robert :: 31-03-2008 [11:03]permalink

Wetsverandering. Deze wetsverandering is niet goed. Het is doorslaan naar de andere kant. Dat vaders die hun kinderen willen zien zich verenigen is net zo verdedigbaar als dat verontruste moeders zich verenigen. Dat daar in beide gevallen kaf onder het koren komt is onvermijdbaar. Niet alle zich verontruste moeder noemende moeders zijn oprecht. Onder "dwaze vaders" zijn er ook te vinden die naar de publiciteit grijpen om, onterecht, hun gelijk te halen. Historie. Vijftig jaar lang werd na een scheiding die probleemvol verliep aan de moeder gevraagd hoe zij over de situatie dacht, daarna confronteerde de kinderbescherming vader met haar bevindingen en werden adviezen van de raad gebaseerd op moeders gedachten daarover. Hier zijn een groot aantal zeer schrijnende breuken tussen kinderen en hun vaders uit voortgekomen. Vaak met als gevolg dat diezelfde kinderen op het moment dat ze oud genoeg waren met diezelfde moeders braken en het contact met hun vaders herstelden. Dat dat herstel ook niet probleemloos verliep is te verwachten omdat hun levens vaak jaren niet parallel zijn verlopen. Incest en mishandeling waren jaren toverwoorden waarmee een deel van de scheidende (rancuneuze) moeders er in slaagden een vaak tijdelijke overwinning op hun exman te bewerkstelligen. Het probleem destijds was dat het belang van de moeder verward kon worden met het belang van de kinderen. Nu is er wetgeving van de grond waarin het belang van de vaders verward kan worden met het belang van de kinderen. Door termen als zaadjesvader en biologische vader te gebruiken verharden zich de standpunten. Net zomin als een moeder een wegwerptitel aan haar moederschap wil hebben hangen wil een vader dat ook niet. Dit soort titels doorlopend bezigen getuigt van een stuk minachting richting vaderschap. Kinderen hebben vaders en moeders. Vaders degraderen tot spermaleveranciers is net zo middeleeuws als vrouwen alleen maar beschouwen als degene die het kind van een man gaat baren. Al is alimentatie geen kijkgeld het af kunnen dwingen van alimentatie door middel van een vaderschapstest heeft denk ik als tegenhanger het af kunnen dwingen van een omgangsregeling. Mannen in batmanpakjes de schuld geven van een wetswijziging is erg kort door de bocht. Wie het verhaal (en de waarheid) achter die batmanpakjes niet kent kan en mag niet oordelen over hun oprechtheid. (en nogmaals er is kaf tussen het koren) Daadwerkelijke mishandeling, misbruik en ontvoeringsdreiging. Ik ben het met bezorgde moeders eens dat deze wetgeving doorschiet naar een kant die we niet willen. Op zich is een ouderschapsplan een heel goed plan voor geciviliseerde mensen. Het wordt tijd dat volwassen mensen na een scheiding gaan kijken hoe de zorg voor de kinderen na een scheiding moet worden (her)verdeeld. Het is een stuk bewustwording naar twee kanten. Pappa kan niet zomaar roepen dat hij werkt en dus geen tijd heeft en mamma kan pappa ook niet zomaar opzadelen met een standaardbezoekregeling. Nu de problematische scheidingen. Vijfentwintig procent van de scheidingen verloopt problematisch. In een deel van de gevallen speelt er geweld en incest. In een ander deel van de gevallen is er sprake van rancune en onwil. Het grote probleem is in veel gevallen de waarheidsvinding. In een aantal gevallen is het overduidelijk. Er liggen stapels dossiers en meldingen van kindermishandeling en misbruik. In die gevallen dien je als rechter je conclusies te trekken en geen omgang te laten plaatsvinden of slechts onder toezicht. Op zich zijn alle instrumenten aanwezig binnen onze samenleving om uitwassen naar beide kanten aan te pakken. Vraag is alleen hoe ga je er mee om. Ik denk niet dat we terug moeten naar de situatie van voor deze wetgeving. Er is daarom tweesporenbeleid nodig. Stimuleren van een volwassen scheiding enerzijds en effectievere aanpak van uitwassen anderzijds. Er is een enorm grijs gebied waarin het moeilijk is om onderscheid te maken tussen onwil van mamma en overwinningsdrang van pappa. Robert. (ik zorg voor de zoon van mij en mijn exvrouw)

:: n l :: 12-02-2008 [10:02]permalink

Hallo, Ik heb een vraagje en hoop dat jullie een antwoord hebben. De vader van mijn ongeboren kind is dakloos en wil wel graag het kindje erkennen, is dit mogelijk??

:: UM :: 12-02-2008 [10:02]permalink

Ik lig in scheiding met een man die vermoedelijk Asperger heeft. Hij heeft tijdens ons huwelijk via internet een andere vrouw gevonden, die hem aan alle kanten manipuleert en indoctrineert. Hij maakt met mij of de kinderen (12,10 en 8) afspraken, die hij na contact met haar weer cancelt. De zoon (23) van haar heeft onze dochter (12) op hyves bedreigd. Denk maar niet dat hij het voor zijn dochter opnam. Hij presteerde het om 2 dagen voor kerst te zeggen dat hij met kerst andere plannen had, terwijl hij de kids beloofd had om iets leuks met ze te gaan doen en onze jongste dochter is de dag voor kerst) jarig. Dus de dag ervoor zei hij ook even en passant dat hij ook geen tijd had om op haar verjaardag te komen. Ze willen nog wel naar hem toe, ondanks dat ze vinden dat hij vaak niet leuk naar hun toe handelt (hij gaat wel met ze naar de film, bowlen etc), maar ze haten die andere vrouw. Ze willen die vrouw niet zien, of kennis met haar maken. Kan de oudste dit via de rechtbank bewerkstelligen?

:: Petra :: 29-10-2007 [20:10]permalink

Ik heb zelf geen ervaring met misbruik of geweldadig gedrag maar heb wel een mening over de huidige wetgeving van gezamenlijk gezag en gelijke verdeling van de omgang. Ik vind dat de argumenten van de politiek niet aangeven wat zij werkelijk willen, ze zeggen nl. dat deze wetten in het belang van de kinderen is maar eigenlijk is het gewoon een probleem van vergrijzing. Alle mensen die kunnen werken moeten werken om dat te kunnen betalen, dus al die parttime of thuiszittende 'nietsdoende' vrouwen moeten ook aan het werk. Met de verdeling van de zorg proberen ze dan weer het probleem van de georganiseerde kinderopvang op te lossen. Ik vind mezelf benadeeld door deze wet want ik kan nu minder voor mijn dochter zorgen dan dat ik tijdens ons huwelijk deed. Dat betekent in mijn geval dat mijn man het toen niet interessant vond (of dat het te veel moeite voor hem was) om in gelijke mate voor haar te zorgen, maar na de scheiding wil hij dat ineens wel... en ik vermoed dat dat is omdat hij dan geen alimentatie hoeft te betalen. Door deze wet is het hem nog gelukt ook. Nog irritanter is dat hij de zorg nu voornamelijk aan zijn vriendin overlaat... terwijl ik alle tijd en gelegenheid heb (ja, ik werk! met hele goede thuisvoorzieningen) om elke dag voor haar te zorgen. Veel sterkte van een gefrustreerde moeder (weliswaar om andere redenen maar ook het gevolg van deze foute wet). Wat betreft mannen die omgaan met hun vrouwen en kinderen zoals ik op deze site lees.... ronduit schandalig. Dat rechters zulke beslissingen kunnen nemen, onbegrijpelijk. Hoe zit het met de Rechten van het Kind??