:: onmacht :: 04-06-2013 [22:06]permalink

ouders hebben bijde gezag vader is erg gewelddadig (vuurwapens, huiselijkgeweld, meerdere strafbare feiten). Kinderen zijn na mishandeling door vader naar moeder (terwijl moeder net onderweg was met de kinderen naar bjz omdat vader de kinderen wou zien maar moeder daar te laat was heeft vader hen klemgereden op de weg). Kinderen zijn (tijdelijk) uit huis gehaald en veilig ondergebracht door voogd(ots). Moeder is volgende dag ondergebracht en word nu verplicht door BJZ om ergens anders in nederland een nieuw leven op te bouwen.
Moeder mag met NIEMAND contact hebben zelf niet met haar familie, niemand! Vader zit in de gevangenis.

BJZ legt haar op ergens anders nieuw leven op te bouwen en dan kan ze haar kinderen terug krijgen, als het veilig is. We leven toch in een vrij land? ONGELOOFELIJK! Mag dit echt? Is het niet zo dat vader hiervoor aangepakt moet worden?maar bjz vind wel belangrijk dat kinderen contact met vader krijgen/hebben. Moet zij nu werkelijk vluchten?

:: Evy :: 19-11-2011 [10:11]permalink

Ik ben echt radeloos. Tijdens mijn zwangerschap heb ik de relatie verbroken. Dit komt hoofdzakelijk, omdat hij mij heel duidelijk had gemaakt dat hij nog niet klaar was voor kinderen. En dat ik het kind maar weg moest halen, omdat ik "volgens hem" te labiel was om een kind te nemen. Ja, zo zag onze relatie eruit. Maar ik had een hele sterke kinderwens. Deze was al in het begin van onze relatie en daarom zette ik mijn zwangerschap door. Alleen maakte ik een grote fout. Ik liet een deur open, zodat hij toch een vorm van contact met mijn kind kon hebben. Want in die tijd, dacht ik werkelijk dat ik in het belang van mijn kind handelde, dat mijn kind toch zijn vader zou moeten leren kennen. Maar na de geboorte van mijn kind had hij een nieuw machtmiddel gevonden om mij te manipuleren en te controleren. Als ik niet doe wat hij wil dan gaat hij eisen dat hij 50% van de zorg van mijn kind gaat krijgen. Dit betekent, dat mijn kind 50% van de tijd bij hem moet zijn en dat hij overal mee in kan beslissen en dat ik iedere dag hem moet vertellen wat we samen doen. Ik moet zelf verslag geven over met wie ik leef en hoe ik mijn werkdagen moet indelen. Hij heeft gelukkig geen gezag en erkenning heb ik hem ook niet vrijwillig gegeven. Maar blijkbaar kan hij die dingen toch zomaar verkrijgen zonder mijn toestemming en dan kan hij dus co-ouderschap eisen. Eigenlijk is de huidige wetgeving nu zo, dat een spermadonor die claimt de biologische vader te zijn van jouw kind, zomaar erkenning, gezag en daarna co-ouderschap kan krijgen. Sterker nog, de huidige wetgeving is zo dat een verkrachter waarbij geen aanklacht is ingediend erkenning, gezag en co-ouderschap over jouw kind kan krijgen. Hij hoeft alleen maar te claimen dat hij de biologische vader is van het kind. Dat jij voorheen geen huwelijk, samenlevingscontract, niet heb samengewoond of een relatie heb gehad, doet helemaal niet ter zake. Deze persoon kan zijn rechten gewoon claimen en jij moet maar toekijken en toestemmen. Dit kan toch niet de bedoeling zijn geweest van deze wet. Waar blijft het belang van het kind hierin?

:: evelien :: 23-03-2009 [23:03]permalink

In 2003 ben ik, omdat het op dat moment echt niet anders kon, vanwege het fysieke en psychische geweld van mijn ex zonder kinderen gevlucht van de ene naar de andere kant van het land. Ik heb aangifte gedaan, maar mijn aangifte is niet serieus genomen door de politie en daardoor kon ik ook geen bewijzen overleggen binnen de rechtszaal over waarom ik was gevlucht. Mijn ex heeft het er op gegooid dat ik ontzettend labiel was, maar "vergat" erbij te vertellen dat dit door zijn mishandelingen kwam. Er zijn twee rechtszittingen geweest: één voor de vaste verblijfplaats van de kinderen en één waarin mijn ex mij het ouderlijk gezag wilde wegnemen. Dat laatste is hem niet gelukt, maar de rechter besloot wel dat de kinderen bij hun vader moesten blijven wonen. Met als argument dat ze daar op school zaten en ze daar gewend waren. Mede dankzij een familielid van mijn ex, die grote invloed heeft kunnen doen gelden op beslissingen van de Raad van de Kinderbescherming vanwege zijn functie, heb ik mijn kinderen negen maanden niet gezien. Vervolgens was er eindelijk een ontmoeting met mijn kinderen in de speelkamer van de Raad waarbij mijn ex aanwezig was, gemotiveerd door: "de situatie moet zo normaal mogelijk zijn." Alsof het normaal is dat kinderen de ouder die hen tot dan toe had verzorgd, negen maanden niet te zien krijgen. Alsof het normaal is dat je samen met degene waarvoor je zelfs uit doodsangst je kinderen hebt achtergelaten, in een ruimte moet zitten alsof er niets is gebeurd. Inmiddels is er de minimale bezoekregeling (om het weekend) bij mij thuis, waarbij ik me steeds aan de voorschriften heb gehouden. Tijdens één van deze bezoeken is één van de kinderen vanwege zijn chronische ziekte met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Mijn ex was niet te bereiken. Ik ben de gehele periode dat mijn kind opgenomen was voortdurend bij hem geweest. Mijn ex is even opgedoken en vervolgens vertrokken. Toen mijn kind werd ontslagen, was mijn ex weer onvindbaar. Ik heb mijn kind toen maar meegenomen naar mijn huis, maar heb hem steeds proberen te bereiken. Mijn ex is bijna een dag later woedend het kind komen ophalen en dwarsboomt sindsdien de omgang, vanwege het feit dat ik mijn kind niet op de stoep bij het ziekenhuis heb laten zitten wachten totdat zijn vader te bereiken was. Het is voor hem het excuus om weer opnieuw macht over me uit te oefenen. Ik ben zelfs naar de Nationale Ombudsman geweest met mijn verhaal. Heeft iemand nog suggesties of eenzelfde verhaal? gr. evelien

:: Verdrietige moeder, :: 30-11-2008 [13:11]permalink

Jeetje wat een herkening hier, Ik ben moeder van twee kindjes, een jongetje van 8 uit een eerder huwelijk die gelukkig bij me woont en een dochtertje van drie uit mijn tweede huwelijk, zij woont helaas bij haar vader. De vader waar door ik drie jaar geestelijk en lichaamlijk door ben mishandeld. Ik moest kiezen tussen twee kwaden, vluchten met beide kinderen ging niet, dan had ik het er niet levend van af gebracht. Ik kon alleen maar mijn zoontje meenemen. Nadat ik een straat verbod had voor de vader kon ik terug naar mijn woning, daar wilde ik het contact weer terug met mijn dochter, maar daar werd ik 18 weken mee voor de gek gehouden telkens als het bijna zo ver was had de vader weer een smoes waardoor we haar niet zagen!! Uiteindelijk voor de rechter en die geweldige man besloot dat mijn mooie meisje bij de vader moest blijven. De man die me de hele zwangerschap door heeft mishandeld, van de trap heeft gegooid, me de adem benam omdat de baby dood moest. Ik die het niet waard was een baby van hem te dragen. Dat ook nog in het bijzijn van mijn zoontje. Hij is hier voor ook berecht maar kreeg door mijn stomme toedoen alleen maar een taakstraf. Daar kwam de omgangsregeling, ik mocht haar twee keer in de week zien, maar ik mocht nergens met haar naar toe en deed ik dat dan kwam hij er wel weer achter. Ik was doodsbang, ik heb hier door afstand van haar gedaan wat ik nooit had moeten doen, maar ik trok het niet meer telkens een stukje van mezelf weg te brengen en haar telkens los moest laten. Het gevaar was ook te groot hij kon nog doen met me wat hij wilde zo bang was ik. Nu twee jaar verder en weer redelijk stabiel zou ik haar weer graag in ons leven willen. Ik droom zulke slechte dromen en de wetenschap dat hij nooit zal veranderen en ook in zijn hudige relatie het geweld gewoon door zal gaan vraag. Help, hoe pak ik dit aan?

:: Natasha :: 20-11-2008 [08:11]permalink

Ik ben hetzelfde als velen aan het meemaken, mijn ex, vader van mijn baby blijkt een psychopaat, die graag mij en zijn kinderen stiekem geestelijk mishandelt. Hij is extreem geraffineerd, ik wist niet dat iemand door alleen geestelijke mishandeling zoveel schade kon doen. Helaas is hij zo doortrapt dat bijna iedereen gelooft dat hij een normale, leuke vader is. Bekend probleem: hoe toon je het aan, het is snel mijn woord tegen het zijne. Ik wil nu vluchten, heb nu nog alleen het gezag. Weet iemand wat gunstige landen zijn, dwz waar de rechters niet zo pro-vader zijn als hier? Ik hoop dat iemand mij hier wat over kan vertellen. Verder wil ik de mishandelde moeders zeggen dat ik zelf baat heb bij EMDR-therapie voor werking van de nare gebeurtenissen. Heel belangrijk, om te kunnen blijven opkomen voor je kind!

:: Buitenlandse moeder :: 20-05-2008 [15:05]permalink

Beste lezers, ik lees hier veel over moeders die hun kind na de scheiding toegewezen gekregen. Ik ben de moeder van een kleuter, maar het kindje is toegewezen aan de vader. Ik zorgde voor mijn kind vanaf de geboorte. Pas toen ze 2 jaar was begon ik met een studie en parttime werk. Sindsdien ben ik financieel onafhankelijk van vader geworden. Ik ben zelf naar Nederland gekomen voor mijn man. Wij zijn 5 jaar getrouwd geweest. Tijdens onze huwelijk heeft mijn man huiselijk geweld gepleegd, ook toen ik zwanger was. Een paar keer ben ik van de trap gegooid, bijna gewurgd, meubels naar mij gegooid. Ook psychisch heeft hij mij mishandeld. Na de laatste ruzie met lichamelijk geweld, besloot ik definitief (we hadden het er al eerder over gehad) van hem te scheiden. Toen heb ik het hem verteld en ben naar mijn werk gegaan. Hij heeft die dag de sloten van de deur veranderd en gedreigd dat als ik nog eens aan de deur zou komen, hij mij zou vermoorden. Ik ging toen maar bij een vriendin logeren, omdat ik niet wilde dat mijn kind zou zien dat papa mama zal mishandelen (of erger doden). Natuurlijk had ik er veel moeite mee. Ik heb geprobeerd met de ouders van mijn ex te praten. Zij wilden niet eens naar mij luisteren, ze hebben gezegd dat het probleem bij mij lag. Ik ben toen naar een advocaat gestapt. Die heeft mij geadviseerd eerst een woning te vinden. Ik heb als een gek naar een woning gezocht en er een gevonden. Ondertussen heeft echter mijn man voorlopige voorziening aangevraagd. Binnen 2 dagen moest ik bij de rechter verschijnen. De advocaat met wie ik eerder gesproken had, was op vakantie op dit moment. Ik heb toen heel snel een andere advocaat moeten nemen. Bij de rechtzaak heeft mijn man alles verdraaid: hij deed net alsof ik mijn kind achtergelaten had en zei dat ik slecht voor het kindje gezorgd zou hebben. Omdat ik niet meer in de huis woonde, is mijn kindje toegewezen aan mijn ex, ongeacht dat ik de hele tijd voor haar heb gezorgd en niet vrijwillig ben weg gegaan. Het blijkt dat vaders veel rechten hebben in Nederland. Ook als ze hun vrouwen mishandelen en bedreigen. De laatste 3 maanden heeft mijn ex 2 auto's vernield: van mij en van mijn buurman, omdat hij dacht het mijn auto was. Hij heeft dingen uit mijn huis gestolen, me bedreigd, s'nachts geprobeerd om in mijn huis te komen en is de omgangsregeling 4 keer niet nagekomen. Ik merk aan mijn kindje dat hij slechte dingen over mij verteld. Hij brengt het kindje om 6 uur s'ochtends naar opvang en haalt s'avonds laat weer op, terwijl ik een parttimebaan heb en erop heb gerekend om voor haar te zorgen. Het kindje is uitgeput en moe en ziet er mager uit. Het kindje huilt als het bij mij is en zegt zelf, niet meer naar papa te willen, omdat hij de hele tijd tegen het kind schreeuwt. Ik heb bij de politie melding gedaan en bij de Jeugdzorg. Ik ben bang dat deze situatie echt gevaarlijk wordt voor mijn kind. Zij luisteren wel, maar kunnen verder niks aan te doen: er zijn geen aanwijzigingen van lichamelijke kindermishandeling. Ik ben bezorgd over mijn dochter. Ik ben bang dat mijn kind ook bij de scheiding aan hem wordt toegewezen en niemand verder iets voor mijn kindje kan doen. Ik ben zo machteloos in dit land en sta helemaal alleen met mijn zorgen.

:: Maryclair :: 11-11-2007 [11:11]permalink

Het was 1993, toen mijn moeder op 52-jarige leeftijd kanker kreeg. Ze is gestorven met mij in haar armen en zei: "Lieverd, zul je een goede moeder zijn?" Dit waren haar laatste woorden. "Natuurlijk", zei ik niet wetende dat ik in verwachting was van mijn prachtige, eerste dochter. In die tijd dat mijn moeder stervende was, ben ik getrouwd met de man waar ik al 9 jaar mee samenwoonde in een appartement in Amsterdam. Ik kreeg de baby zo'n zes maanden na de dood van mijn beide ouders (mijn vader overleed enkele weken eerder dan mijn moeder), door al deze veranderingen zag ik niet in met wat voor een inmiddels zieke man ik getrouwd bleek te zijn. Ik genoot van mijn dochter, maar werkte niet meer, omdat mijn man dat absoluut niet wilde. Ik ging er eerst wel vaak tegen in, maar dat escaleerde altijd in ruzie, dus hield ik mijn mond uiteindelijk. Ook omdat mijn moeder had gezegd: "zul je een goede moeder zijn?", heb ik me toen vol overgave gestort op mijn kind. Voor mijn gevoel plotseling, bleek ik me in een wereld van zeer vermogende, 'fake' mensen te bevinden, hierin getrokken door mijn man, die 's avonds op bepaalde feesten ging werken. Tot overmaat van ramp bleek hij begonnen te zijn met gokken op de internationale beurzen. Ik durfde niet voor mijzelf op te komen, omdat ik inmiddels drie kinderen had en volkomen financieel afhankelijk was geworden van hem. Er werd met behulp van zijn vermogende vrienden een groot huis in het Gooi gekocht. Ik wilde niet, vond het geen goede omgeving voor de kinderen, maar daar werd niet naar geluisterd. Ik praatte erover met mijn 'nieuwe vriendinnen' die me wel begrepen en zeiden dat ik gelijk had, maar die vervolgens gauw weer weg reden in hun dikke auto's, bang om hun eigen zo beschermende wereld te verliezen. Ik raakte steeds meer in een isolement. Ondertussen verdiende mijn ex meer en meer geld, maar ik kreeg bijna geen huishoudgeld. Ik moest eerst het vermogen van mijn moeder, die mij een klein beetje geld had nagelaten maar op maken, zei hij, en ik moest maar eens met mijn stief vader, die het levenslange vruchtgebruik heeft over het vermogen van mijn moeder, gaan praten, als ik weer eens niet uit kwam met mijn huishoudgeld. Mijn man bleek ziek en is nog steeds ziek, heel ziek: gokverslaafd in het casino, op de beurzen en een workaholic en niemand wilde of kon helpen. Ik hield mijn kinderen bij me, bracht ze naar school, had ze altijd om mij heen. Ik bleef bij mijn ex, omdat ik de kinderen geen scheiding wilde aandoen en hoopte op beterschap, maar hij was al begonnen met slaan en nu steeds meer ook waar de kinderen bij waren. Ik was inmiddels zo geïsoleerd geraakt, zonder familie en betrouwbare vrienden dat ik met niemand meer durfde te praten. Achteraf vraag ik mij af hoe en waarom ik het toch zo nog zes jaar heb vol gehouden, maar zag toen niet hoe ik weg kon, want ik had inmiddels allang geen financiële mogelijkheden of contacten meer. Toen mijn ex er hoogte van kreeg dat ik als laatste poging om ons huwelijk te redden een cursus voor ouders en partners van gokverslaafden ben gaan volgen, hij heeft mij het huis uit geslagen en ik ben op de vlucht gegaan, vorig jaar rond kerst, met gevaar voor eigen leven. De kinderen waren uit logeren en hij zag zijn kans schoon mij te doen vertrekken. De kinderen wilde ik gaan ophalen, maar ik werd door niemand binnen gelaten omdat ze hem geloofden, ook al was ik bont en blauw! De volgende dag heb ik opnieuw geprobeerd de kinderen op te halen maar er werd niet open gedaan, met als gevolg dat hij zich de kinderen heeft kunnen toe-eigenen. Achteraf blijkt dat het mij uit het huis schoppen, toen de kinderen er niet waren, met voorbedachten rade is geweest, geholpen door vermogende vrienden: iedere aanleiding zou genoeg geweest zijn. Ik stond op straat, zonder papieren, zonder geld, machteloos. Ik kreeg geen huis, omdat ik niet urgent genoeg zou zijn, heb in een opvangcentrum gezeten en bij collega's gelogeerd tot ik een appartement kon regelen. Ik kreeg geen uitkering, moest aan het werk, maar had al jaren niet meer gewerkt, dus moest helemaal opnieuw beginnen. Ik werk nu zoveel mogelijk overuren in een weinig betalende baan om mijn leven van de grond af aan weer op te bouwen. Ik krijg geen alimentatie, geen pensioen, want heb geen enkele vorm van documenten kunnen overleggen en geen kinderbijslag, want de kinderen staan op zijn adres ingeschreven. Het ergste vind ik dat ik wordt gezien als slechte moeder, want ik zou mijn kinderen hebben achtergelaten. Ik heb een pro deo advocaat toegewezen gekregen, die gelukkig voor de kinderen wil vechten. Ze zijn mij toegewezen, maar omdat ik financieel niet voor ze kon zorgen, heb ik nu voor de tweede keer een voorlopige omgangsregeling, deze keer waardoor ik ze een keer in de twee weken zes uur kan zien. Het is hartverscheurend als ik ze weer terug moet brengen, want ze willen bij mij wonen. Mijn ex hangt nu een voorbeeldige vader uit voor de buitenwereld, maar geestelijk maakt hij ze kapot. Ik had nooit moeten vluchten, want nu heeft hij de kids en ze staan ingeschreven op zijn adres, omdat ik geen adres had. Nu is er toestemming nodig van mijn ex om ze op mijn huidige adres te laten inschrijven en dat geeft hij natuurlijk nooit. Jeugdzorg wil niet geloven dat hij gokverslaafd is. De advocaat wil bewijzen voor gokverslaving op de beurzen, maar bewijs je dat? Hij vertoont agressief gedrag zoals iedere gokverslaafde uiteindelijk vertoont als hij met zichzelf wordt geconfronteerd, maar ook al krijg ik s' nachts stenen door mijn raam, etc. niemand gelooft mij. Ik heb maatregelen genomen, mijn huis lijkt wel een fort. Veel erger vind ik dat de kinderen gevaar lopen in zijn buurt en ik niks kan doen. Iedereen om me heen zegt dat dit verhaal niet kan in Nederland, maar ja, ik ben toch echt het levende voorbeeld. Het vertrouwen in dit rechtssysteem ben ik kwijt, omdat men niet goed inhoudelijk naar ingewikkelde zaken kijkt. De Nederlandse wetgeving, de advocaten,de rechters hebben terecht genoeg van al die echtscheidingen, maar maken ze er zich vaak te gemakkelijk vanaf: er wordt inhoudelijk te weinig aandacht aan besteed. Daar zijn mensen zoals ik, die graag voor hun kroost willen zorgen maar dat of niet kunnen of niet mogen de dupe van. Wat ik nog veel erger vind: de kinderen van de nieuwe generatie, hoe moeten zij wel niet denken over het recht van de wanhopige moeders in dit land? Is dat een goed voorbeeld? Telkens zie ik de film voor me "Not without my daugther": het gebeurt, hier in Nederland! En dichterbij dan je denkt, in wat voor een wereld je je ook beweegt. Alleen die film eindigde goed, de moeder was door vechten herenigd met haar dochter. Ik wil andere vrouwen waarschuwen: als je weg wilt gaan, ben dan eerst sluw en kopieer dingen, stukken van levensverzekeringen, bankrekeningen, alles wat je maar kan verzamelen, dat van belang kan zijn. Hou het nog even vol totdat je alles hebt, want het kan je je kinderen kosten als je in paniek wegvlucht. En denk nou niet, dat doet mijn man niet, dat dacht ik natuurlijk ook! Bij mij blijkt dat het daarvoor te laat en ik zal moeten leven, vechtend om voor mijn kinderen te mogen zorgen. Een moeder hoeft gelukkig nooit te vechten voor de ondoorgrondelijke liefde die er is tussen haar en haar kinderen. Moeders geef niet op en wat leef ik ook met jullie mee, samen staan we sterk, het wordt tijd dat we ons eens gaan profileren door samen naar buiten te treden en daar is zo'n site fantastisch voor. Dank jullie wel initiatiefnemers hiervan.

:: S. :: 01-10-2007 [10:10]permalink

Tja waar moet ik beginnen... Na 6 jaar er alleen voor te hebben gestaan met mijn kinderen heeft mijn ex, de man die mij voor en na mijn scheiding stalkte en met de dood bedreigde, zijn kinderen opgeeist en gekregen. Dat is nu drie jaar geleden. Een van de kinderen zit in een pleeggezin omdat ze niet bij haar vader wil wonen en van Jeugdzorg niet bij mij mag wonen, terwijl ze zelf aangeeft niets liever te willen. De oudste is, nadat hij twee jaar in een pleeggezin heeft gewoond, bij zijn vader geplaatst. Ik kreeg laatst een brief van Jeugdzorg dat hij, als zijn gedrag niet verandert, hij weer uit huis geplaatst wordt. Het gaat echt niet goed met hem. De jongste woont sinds een paar maanden bij zijn vader, nadat hij in drie pleeggezinnen en een tehuis heeft gezeten. Ik mag eens in de drie maanden anderhalf uur omgang hebben met de kinderen, die inmiddels boven de 12 jaar zijn. Wat is er gebeurd? Ik heb de omgangsregeling, toen de kinderen nog bij mij woonden gestopt, omdat een nicht van de vader twee van mijn kinderen seksueel misbruikt heeft toen ze tijdens de omgang bij hem waren. De vader geloofde mijn kinderen en mij niet, alhoewel er bewijzen waren. Hij weigerde dan ook de kinderen tegen haar te beschermen. Hij zag het als een kans om mij en mijn kinderen opnieuw in zijn greep te krijgen en heeft vervolgens met behulp van Jeugdzorg proberen aan te tonen dat ik mijn kinderen "pedagogisch en affectief" zou verwaarlozen. Niemand vond dat: de schoolleiding niet, huisarts niet, mijn zeer ervaren oppas van 60 jaar niet, mijn familie niet, mijn kinderen niet en ga zo maar door, maar de vader hield ook in hoger beroep voet bij stuk, men geloofde mij niet en ik verloor. Een uithuisplaatsing dreigde. Ik ben toen met de kinderen naar Duitsland vertrokken. Ik heb daar een jaar met ze gewoond en er kwam rust voor iedereen: de kinderen gingen naar school, hadden vriendjes etc. Tot op een dag 20 politiemannen binnen stormden, de kinderen meenamen en mij arresteerden. Ik werd beschuldigd van twee dingen: ik zou mijn kinderen, die al 6 jaar bij mij waren, hebben ontvoerd en ik zou mijn ex willen laten vermoorden. Ik kwam in de Duitse gevangenis terecht en mijn kinderen werden naar een tehuis in Duitsland gebracht waar ze twee weken hebben gezeten. Zonder mijn medeweten en afscheid van de kinderen te kunnen nemen heeft Jeugdzorg de kinderen opgehaald. In Nederland zijn ze vervolgens alle drie in verschillende pleeggezinnen ondergebracht en later, als gezegd, afwisselend in verschillende pleeggezinnen, tehuizen en bij vader geplaatst. Eens in de maand zien de kinderen elkaar. Na een week in Duitsland in het gevangenis te hebben gezeten, moest ik verder wachten op uitlevering en me elke week bij de Duitse politie melden. Toen werd ik opgehaald door de politie en heb nog eens een week in Nederland in het gevang gezeten. De rechter vond, ondanks het feit dat ik altijd voor mijn kinderen heb gezorgd, dat ik mij schuldig heb gemaakt aan ontvoering van de kinderen en aannemelijk dat ik bezig was met de voorbereiding van een moord op mijn ex, ondanks gebrek aan bewijs. Natuurlijk heb ik wel eens gezegd dat ik die man die mij en mijn kinderen de vreselijkste dingen heeft aangedaan wel kon vermoorden, maar er is werkelijk niks gebeurd. Ik heb echt niemand ingeschakeld of hem persoonlijk bedreigd of zo. Ik ben nu uiteindelijk veroordeeld tot een werkstraf van 240 uur en mag me elke maand bij de reclassering melden. Terwijl hij degene is die de echte strafbare feiten heeft gepleegd, zoals me met de dood bedreigen, psychisch mishandelen en stalken. Ik ben bang voor omgang met mijn kinderen en durf ook niets meer op dat gebied via de rechter te eisen tot ze 18 zijn, want ik wordt toch niet geloofd door instanties. Bovendien betekent omgang dat de vader weer toegang heeft tot mijn leven en ongetwijfeld weer verder gaat met zijn intimidaties. Ik zal altijd van mijn kinderen houden en vind het verschrikkelijk wat er allemaal is gebeurd met hen en dat ik dit niet heb weten te voorkomen.