Deze ervaringen rond omgangsregelingen zijn de afgelopen jaren verzameld. Omdat het onoverzichtelijk werd en omdat we krapper in onze tijd zitten, verzamelen we geen nieuwe bijdragen meer. Dat wil niet zeggen dat alle problemen nu zijn opgelost.
In de statistieken zien we wel de zoektermen waarmee jullie deze pagina weten te bereiken en die alleen al zijn echt verschrikkelijk.

Ondanks dat we geen ervaringen meer plaatsen, blijft de problematiek actueel.
Voor iedere geplaatste bijdrage is er nog altijd een veelvoud aan moeders dat in soortgelijke omstandigheden verkeert.

We hebben alle ervaringen ook in de volgende thema's opgedeeld:

Bijdragen over gevlucht zonder kinderen:

:: onmacht :: dinsdag 4 juni 2013 :: 22:38:47permalink

ouders hebben bijde gezag vader is erg gewelddadig (vuurwapens, huiselijkgeweld, meerdere strafbare feiten). Kinderen zijn na mishandeling door vader naar moeder (terwijl moeder net onderweg was met de kinderen naar bjz omdat vader de kinderen wou zien maar moeder daar te laat was heeft vader hen klemgereden op de weg). Kinderen zijn (tijdelijk) uit huis gehaald en veilig ondergebracht door voogd(ots). Moeder is volgende dag ondergebracht en word nu verplicht door BJZ om ergens anders in nederland een nieuw leven op te bouwen.
Moeder mag met NIEMAND contact hebben zelf niet met haar familie, niemand! Vader zit in de gevangenis.

BJZ legt haar op ergens anders nieuw leven op te bouwen en dan kan ze haar kinderen terug krijgen, als het veilig is. We leven toch in een vrij land? ONGELOOFELIJK! Mag dit echt? Is het niet zo dat vader hiervoor aangepakt moet worden?maar bjz vind wel belangrijk dat kinderen contact met vader krijgen/hebben. Moet zij nu werkelijk vluchten?
:: Evy :: zaterdag 19 november 2011 :: 10:42:45permalink

Ik ben echt radeloos. Tijdens mijn zwangerschap heb ik de relatie verbroken. Dit komt hoofdzakelijk, omdat hij mij heel duidelijk had gemaakt dat hij nog niet klaar was voor kinderen. En dat ik het kind maar weg moest halen, omdat ik "volgens hem" te labiel was om een kind te nemen. Ja, zo zag onze relatie eruit. Maar ik had een hele sterke kinderwens. Deze was al in het begin van onze relatie en daarom zette ik mijn zwangerschap door. Alleen maakte ik een grote fout. Ik liet een deur open, zodat hij toch een vorm van contact met mijn kind kon hebben. Want in die tijd, dacht ik werkelijk dat ik in het belang van mijn kind handelde, dat mijn kind toch zijn vader zou moeten leren kennen. Maar na de geboorte van mijn kind had hij een nieuw machtmiddel gevonden om mij te manipuleren en te controleren. Als ik niet doe wat hij wil dan gaat hij eisen dat hij 50% van de zorg van mijn kind gaat krijgen. Dit betekent, dat mijn kind 50% van de tijd bij hem moet zijn en dat hij overal mee in kan beslissen en dat ik iedere dag hem moet vertellen wat we samen doen. Ik moet zelf verslag geven over met wie ik leef en hoe ik mijn werkdagen moet indelen. Hij heeft gelukkig geen gezag en erkenning heb ik hem ook niet vrijwillig gegeven. Maar blijkbaar kan hij die dingen toch zomaar verkrijgen zonder mijn toestemming en dan kan hij dus co-ouderschap eisen. Eigenlijk is de huidige wetgeving nu zo, dat een spermadonor die claimt de biologische vader te zijn van jouw kind, zomaar erkenning, gezag en daarna co-ouderschap kan krijgen. Sterker nog, de huidige wetgeving is zo dat een verkrachter waarbij geen aanklacht is ingediend erkenning, gezag en co-ouderschap over jouw kind kan krijgen. Hij hoeft alleen maar te claimen dat hij de biologische vader is van het kind. Dat jij voorheen geen huwelijk, samenlevingscontract, niet heb samengewoond of een relatie heb gehad, doet helemaal niet ter zake. Deze persoon kan zijn rechten gewoon claimen en jij moet maar toekijken en toestemmen. Dit kan toch niet de bedoeling zijn geweest van deze wet. Waar blijft het belang van het kind hierin?
:: evelien :: maandag 23 maart 2009 :: 23:17:05permalink

In 2003 ben ik, omdat het op dat moment echt niet anders kon, vanwege het fysieke en psychische geweld van mijn ex zonder kinderen gevlucht van de ene naar de andere kant van het land. Ik heb aangifte gedaan, maar mijn aangifte is niet serieus genomen door de politie en daardoor kon ik ook geen bewijzen overleggen binnen de rechtszaal over waarom ik was gevlucht. Mijn ex heeft het er op gegooid dat ik ontzettend labiel was, maar "vergat" erbij te vertellen dat dit door zijn mishandelingen kwam. Er zijn twee rechtszittingen geweest: één voor de vaste verblijfplaats van de kinderen en één waarin mijn ex mij het ouderlijk gezag wilde wegnemen. Dat laatste is hem niet gelukt, maar de rechter besloot wel dat de kinderen bij hun vader moesten blijven wonen. Met als argument dat ze daar op school zaten en ze daar gewend waren. Mede dankzij een familielid van mijn ex, die grote invloed heeft kunnen doen gelden op beslissingen van de Raad van de Kinderbescherming vanwege zijn functie, heb ik mijn kinderen negen maanden niet gezien. Vervolgens was er eindelijk een ontmoeting met mijn kinderen in de speelkamer van de Raad waarbij mijn ex aanwezig was, gemotiveerd door: "de situatie moet zo normaal mogelijk zijn." Alsof het normaal is dat kinderen de ouder die hen tot dan toe had verzorgd, negen maanden niet te zien krijgen. Alsof het normaal is dat je samen met degene waarvoor je zelfs uit doodsangst je kinderen hebt achtergelaten, in een ruimte moet zitten alsof er niets is gebeurd. Inmiddels is er de minimale bezoekregeling (om het weekend) bij mij thuis, waarbij ik me steeds aan de voorschriften heb gehouden. Tijdens één van deze bezoeken is één van de kinderen vanwege zijn chronische ziekte met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Mijn ex was niet te bereiken. Ik ben de gehele periode dat mijn kind opgenomen was voortdurend bij hem geweest. Mijn ex is even opgedoken en vervolgens vertrokken. Toen mijn kind werd ontslagen, was mijn ex weer onvindbaar. Ik heb mijn kind toen maar meegenomen naar mijn huis, maar heb hem steeds proberen te bereiken. Mijn ex is bijna een dag later woedend het kind komen ophalen en dwarsboomt sindsdien de omgang, vanwege het feit dat ik mijn kind niet op de stoep bij het ziekenhuis heb laten zitten wachten totdat zijn vader te bereiken was. Het is voor hem het excuus om weer opnieuw macht over me uit te oefenen. Ik ben zelfs naar de Nationale Ombudsman geweest met mijn verhaal. Heeft iemand nog suggesties of eenzelfde verhaal? gr. evelien
:: Savera Rijksen::donderdag 12 juli 2012 :: 16:46:38

hey Eveline dit komt me enorm bekend voor, en weet er alles van. bjz is hier de hoofdoorzaak van dat ik niet verder geraak, terwijl ik buiten ben gezet met mijn jongste zoontje van 8 en een ADHD patientje met enkel hetgene aan wat we toen droegen. mijn zoontje op zijn sokjes zonder schoentjes en jasje in de regen. Bij een poging tot binnengaan heeft mijn ex mij aan de trui getrokken die ik toen aanhad waardoor ik keihard tegen de grond knalde met mijn hoofd. mijn dochter werd door hem naar binnengestuurd. ik heb amper twee jaar een relatie met hem gehad mijn drie kinderen zijn van een andere man. ik kon echter niet langer mijn zoontje laten staan in de regen en begon te lopen en zocht naar onderdak. mijn ex heeft nu zonder meer uitleg gezamelijk gezag toegekend gekregen van de rechter ondanks hij niet de vader is en het kind niet erkend heeft. Jeugdzorg heeft mij enorm bedreigd toen ik vertelde dat ik niet voor akkoord zou tekenen, ik zou mijn kind dan nooit meer terug zien. ondanks dat kon ik dat moment niet gaan tekenen en heeft de jeugdzorg de rechtbank gemeld dat ik zelfs opgenomen was in een psychiatrisch centrum voor geestesgestoorden. Toen ik de uitspraken thuis kreeg wist ik niet wat ik las. Ik krijg nu al 13 maanden geen contact met mijn eigen kind waar ik 13 jaar alleen voor heb moeten zorgen, en dit aan een man die amper 24 maanden in ons leven is geweest.Het laatste bericht dat ik had gekregen was vorige zomer. ik ben nu allerhande manieren aan het zoeken mijn engeltje terug te krijgen,maar word telkens opnieuw verweten dat ik mijn kind heb achtergelaten en dat ik mijn ex nooit had mogen verlaten ook niet nadat hij mij had geslaan, de twee jongens bont en blauw had geklopt en drugs gebruikte, ik had als moeder daar moeten blijven. grt savera
:: Verdrietige moeder, :: zondag 30 november 2008 :: 13:05:29permalink

Jeetje wat een herkening hier, Ik ben moeder van twee kindjes, een jongetje van 8 uit een eerder huwelijk die gelukkig bij me woont en een dochtertje van drie uit mijn tweede huwelijk, zij woont helaas bij haar vader. De vader waar door ik drie jaar geestelijk en lichaamlijk door ben mishandeld. Ik moest kiezen tussen twee kwaden, vluchten met beide kinderen ging niet, dan had ik het er niet levend van af gebracht. Ik kon alleen maar mijn zoontje meenemen. Nadat ik een straat verbod had voor de vader kon ik terug naar mijn woning, daar wilde ik het contact weer terug met mijn dochter, maar daar werd ik 18 weken mee voor de gek gehouden telkens als het bijna zo ver was had de vader weer een smoes waardoor we haar niet zagen!! Uiteindelijk voor de rechter en die geweldige man besloot dat mijn mooie meisje bij de vader moest blijven. De man die me de hele zwangerschap door heeft mishandeld, van de trap heeft gegooid, me de adem benam omdat de baby dood moest. Ik die het niet waard was een baby van hem te dragen. Dat ook nog in het bijzijn van mijn zoontje. Hij is hier voor ook berecht maar kreeg door mijn stomme toedoen alleen maar een taakstraf. Daar kwam de omgangsregeling, ik mocht haar twee keer in de week zien, maar ik mocht nergens met haar naar toe en deed ik dat dan kwam hij er wel weer achter. Ik was doodsbang, ik heb hier door afstand van haar gedaan wat ik nooit had moeten doen, maar ik trok het niet meer telkens een stukje van mezelf weg te brengen en haar telkens los moest laten. Het gevaar was ook te groot hij kon nog doen met me wat hij wilde zo bang was ik. Nu twee jaar verder en weer redelijk stabiel zou ik haar weer graag in ons leven willen. Ik droom zulke slechte dromen en de wetenschap dat hij nooit zal veranderen en ook in zijn hudige relatie het geweld gewoon door zal gaan vraag. Help, hoe pak ik dit aan?
:: esther::zaterdag 28 juli 2012 :: 18:06:11

We zijn alweer enkele jaren verder maar ik herken je verhaal. Mij is destijds hetzelfde overkomen. ook ik heb jaren met een man gewoond die mij lichamelijk en geestelijk mishandelde; ik was van een sterke vrouw naar een hoopje ellende gegaan. Ik heb na het verbreken van de relatie op de PAAZ gezeten en in dagbehandeling bij het GGZ. Mijn zoon heeft al die tijd bij zijn vader gewoond. Nu, 10 jaar later, is mijn zoon gaan praten en heeft dus al die jaren hetzelfde meegemaakt met zijn vader als ik destijds. Hij werd ook geestelijk en lichamelijk mishandeld. Nu ben ik gelukkig een sterke vrouw en droom er soms van dat ik zo graag had gewild dat ik toen ook zo sterk was en mijn kind nooit bij hem had achtergelaten zodat ik mijn eigen kind had kunnen beschermen tegen deze psychopaat. Een ding geldt voor iedere moeder: Geef je kind nooit op want er komt een dag van spijt!
:: Natasha :: donderdag 20 november 2008 :: 08:24:17permalink

Ik ben hetzelfde als velen aan het meemaken, mijn ex, vader van mijn baby blijkt een psychopaat, die graag mij en zijn kinderen stiekem geestelijk mishandelt. Hij is extreem geraffineerd, ik wist niet dat iemand door alleen geestelijke mishandeling zoveel schade kon doen. Helaas is hij zo doortrapt dat bijna iedereen gelooft dat hij een normale, leuke vader is. Bekend probleem: hoe toon je het aan, het is snel mijn woord tegen het zijne. Ik wil nu vluchten, heb nu nog alleen het gezag. Weet iemand wat gunstige landen zijn, dwz waar de rechters niet zo pro-vader zijn als hier? Ik hoop dat iemand mij hier wat over kan vertellen. Verder wil ik de mishandelde moeders zeggen dat ik zelf baat heb bij EMDR-therapie voor werking van de nare gebeurtenissen. Heel belangrijk, om te kunnen blijven opkomen voor je kind!
:: Sonja::woensdag 22 december 2010 :: 19:06:08

Camera opstellen! Al is het alleen maar voor het geluid. Ik weet wat het is. Sterkte!
:: Buitenlandse moeder :: dinsdag 20 mei 2008 :: 15:31:26permalink

Beste lezers, ik lees hier veel over moeders die hun kind na de scheiding toegewezen gekregen. Ik ben de moeder van een kleuter, maar het kindje is toegewezen aan de vader. Ik zorgde voor mijn kind vanaf de geboorte. Pas toen ze 2 jaar was begon ik met een studie en parttime werk. Sindsdien ben ik financieel onafhankelijk van vader geworden. Ik ben zelf naar Nederland gekomen voor mijn man. Wij zijn 5 jaar getrouwd geweest. Tijdens onze huwelijk heeft mijn man huiselijk geweld gepleegd, ook toen ik zwanger was. Een paar keer ben ik van de trap gegooid, bijna gewurgd, meubels naar mij gegooid. Ook psychisch heeft hij mij mishandeld. Na de laatste ruzie met lichamelijk geweld, besloot ik definitief (we hadden het er al eerder over gehad) van hem te scheiden. Toen heb ik het hem verteld en ben naar mijn werk gegaan. Hij heeft die dag de sloten van de deur veranderd en gedreigd dat als ik nog eens aan de deur zou komen, hij mij zou vermoorden. Ik ging toen maar bij een vriendin logeren, omdat ik niet wilde dat mijn kind zou zien dat papa mama zal mishandelen (of erger doden). Natuurlijk had ik er veel moeite mee. Ik heb geprobeerd met de ouders van mijn ex te praten. Zij wilden niet eens naar mij luisteren, ze hebben gezegd dat het probleem bij mij lag. Ik ben toen naar een advocaat gestapt. Die heeft mij geadviseerd eerst een woning te vinden. Ik heb als een gek naar een woning gezocht en er een gevonden. Ondertussen heeft echter mijn man voorlopige voorziening aangevraagd. Binnen 2 dagen moest ik bij de rechter verschijnen. De advocaat met wie ik eerder gesproken had, was op vakantie op dit moment. Ik heb toen heel snel een andere advocaat moeten nemen. Bij de rechtzaak heeft mijn man alles verdraaid: hij deed net alsof ik mijn kind achtergelaten had en zei dat ik slecht voor het kindje gezorgd zou hebben. Omdat ik niet meer in de huis woonde, is mijn kindje toegewezen aan mijn ex, ongeacht dat ik de hele tijd voor haar heb gezorgd en niet vrijwillig ben weg gegaan. Het blijkt dat vaders veel rechten hebben in Nederland. Ook als ze hun vrouwen mishandelen en bedreigen. De laatste 3 maanden heeft mijn ex 2 auto's vernield: van mij en van mijn buurman, omdat hij dacht het mijn auto was. Hij heeft dingen uit mijn huis gestolen, me bedreigd, s'nachts geprobeerd om in mijn huis te komen en is de omgangsregeling 4 keer niet nagekomen. Ik merk aan mijn kindje dat hij slechte dingen over mij verteld. Hij brengt het kindje om 6 uur s'ochtends naar opvang en haalt s'avonds laat weer op, terwijl ik een parttimebaan heb en erop heb gerekend om voor haar te zorgen. Het kindje is uitgeput en moe en ziet er mager uit. Het kindje huilt als het bij mij is en zegt zelf, niet meer naar papa te willen, omdat hij de hele tijd tegen het kind schreeuwt. Ik heb bij de politie melding gedaan en bij de Jeugdzorg. Ik ben bang dat deze situatie echt gevaarlijk wordt voor mijn kind. Zij luisteren wel, maar kunnen verder niks aan te doen: er zijn geen aanwijzigingen van lichamelijke kindermishandeling. Ik ben bezorgd over mijn dochter. Ik ben bang dat mijn kind ook bij de scheiding aan hem wordt toegewezen en niemand verder iets voor mijn kindje kan doen. Ik ben zo machteloos in dit land en sta helemaal alleen met mijn zorgen.
:: Daantje::zondag 13 juli 2008 :: 16:12:08

Hoi Erica, Ik herken zoveel in jouw verhaal. Het is gewoon een kopie van de mijne. Ook mijn ex probeert een verblijfsvergunning te krijgen op basis van zijn kind, heeft mij onder druk gezet een verblijfsvergunning voor hem te regelen, heeft mij psychologisch mishandeld. En dan nu omgangsregeling durven aan te vragen.....Engerd... Wat bezielen deze mannen?Zijn ze nou echt zo egoistisch of is er psychisch niet iets helemaal snor?
:: pim::zaterdag 15 november 2008 :: 18:36:41

Lieve moeder, je hebt helemaal gelijk dat mishandelende vaders in dit land onterecht meer rechten hebben dan mishandelde moeders. Ik ben nederlandse, niet van buitenlandse afkomst de vader van mijn kind is ook Nederlander. Ondanks getuigen en medische rapporten van mishandeling door mijn ex en waar mijn kind getuige van is geweest heeft de raad voor kinderbescherming; - ik noem ze raad voor de vaderbescherming - mijn kind met geweld bij mij weggehaald omdat de vader volgens hen de betere ouder was. Misbruikende vaders maken zoals ze hun leven lang doen misbruik van het sytseem, domme politici die zich laten misleiden door misbruikende vaders. In Nederland heerst nu het uitgangspunt dat de vader de betere ouder is. De raad voor de vaderbescherming en Jeugdzorg als ambassadeur voor vaders weigeren psychologische onderzoeken te doen naar iets wat heet GOED OUDERSCHAP! het wordt tijd dat wij mishandelde moeders een vuist maken en van ons laten horen. Als er meerdere moeders zijn die onze verhalen herkennen geef mij dan een berichtje.
:: Sarah::woensdag 8 juni 2011 :: 15:24:36

Beste Erica, Ik heb het verhaal van jouw gelezen, en ik herken het type - nu ben ik bang dat het voor mij ook zo gaat verlopen. Ik zit nu in een opvang met een zoontje van wat minder dan 6 mnd, weggegaan nadat huiselijk geweld opnieuw escaleerde: bedreigingen, slaan, geestelijk mishandeling. Ik wacht op een uitspraak van de familierechter, qua hoofdverblijfsplaats, omgang, ID-kaart. Alles na verzoek van mijn ex dat hij voltijd voor een babytje dat borstvoeding krijgt zou zorgen, omdat ik 'een zwervende hoer met ernstige depressies en noem-maar-wat-psychische stortnissen ben, die nooit over haar kind zorgde'. Geweld ontkent hij ondanks de meldingen en dat het steunpunt huiselijk geweld regelmatig bezig was met ons. Het mannetje is een genaturaliseerde Nederlander, permanent werkonwillig, en zijn DWI uitkering verrookt hij bij dichtsbijziende coffeeshops. Hij komt uit een land waar kinderen en vrouw de eigendom van de man zijn, en lichamelijke straffen normaal zijn; 60% van de bevolking noemt zichzelf islamitisch, ook zijn ouders. Het is ook normaal om je kind aan familie weg te geven, als je hem niet wilt of kan opvoeden. Zo is hij ook opgevoed totdat hij 7 jaar oud was. Helaas heb ik hem het gezag gegeven, en volgende dag moest ik naar de politie om een volgende melding te doen, met een kind van minder dan een week. Ik wil hem gewoon vergeten, en ik wil niet dat hij mijn kind 'opvoedt' tot zijn evenbeeld. Met mijn advocaat ben ik heel blij, omdat zij realistisch speelt. Maar de man is echt een een controlefreak (TV afstandsbediening mee naar de wc nemen!). In het openbaar, zoals de ex van Erica, speelt hij een zoetje, een slachtoffer van het systeem. Nu moet ik een uitkering aanvragen (tijdelijk, ik ben bezig met sollicitaties), en op basis daarvan is de IND er ook bij betrokken - ik heb daar alle problemen, maar hij blijft brandschoon. Vanaf de tijd dat ik weg ben, heeft hij de eerste betaling kinderbijslag en de toeslagen voor mijn zoontje gestolen om nieuwe kleertjes voor zichzelf te kopen. Heeft iemand meer ervaring met zulke typetjes?
:: Maryclair :: zondag 11 november 2007 :: 11:42:05permalink

Het was 1993, toen mijn moeder op 52-jarige leeftijd kanker kreeg. Ze is gestorven met mij in haar armen en zei: "Lieverd, zul je een goede moeder zijn?" Dit waren haar laatste woorden. "Natuurlijk", zei ik niet wetende dat ik in verwachting was van mijn prachtige, eerste dochter. In die tijd dat mijn moeder stervende was, ben ik getrouwd met de man waar ik al 9 jaar mee samenwoonde in een appartement in Amsterdam. Ik kreeg de baby zo'n zes maanden na de dood van mijn beide ouders (mijn vader overleed enkele weken eerder dan mijn moeder), door al deze veranderingen zag ik niet in met wat voor een inmiddels zieke man ik getrouwd bleek te zijn. Ik genoot van mijn dochter, maar werkte niet meer, omdat mijn man dat absoluut niet wilde. Ik ging er eerst wel vaak tegen in, maar dat escaleerde altijd in ruzie, dus hield ik mijn mond uiteindelijk. Ook omdat mijn moeder had gezegd: "zul je een goede moeder zijn?", heb ik me toen vol overgave gestort op mijn kind. Voor mijn gevoel plotseling, bleek ik me in een wereld van zeer vermogende, 'fake' mensen te bevinden, hierin getrokken door mijn man, die 's avonds op bepaalde feesten ging werken. Tot overmaat van ramp bleek hij begonnen te zijn met gokken op de internationale beurzen. Ik durfde niet voor mijzelf op te komen, omdat ik inmiddels drie kinderen had en volkomen financieel afhankelijk was geworden van hem. Er werd met behulp van zijn vermogende vrienden een groot huis in het Gooi gekocht. Ik wilde niet, vond het geen goede omgeving voor de kinderen, maar daar werd niet naar geluisterd. Ik praatte erover met mijn 'nieuwe vriendinnen' die me wel begrepen en zeiden dat ik gelijk had, maar die vervolgens gauw weer weg reden in hun dikke auto's, bang om hun eigen zo beschermende wereld te verliezen. Ik raakte steeds meer in een isolement. Ondertussen verdiende mijn ex meer en meer geld, maar ik kreeg bijna geen huishoudgeld. Ik moest eerst het vermogen van mijn moeder, die mij een klein beetje geld had nagelaten maar op maken, zei hij, en ik moest maar eens met mijn stief vader, die het levenslange vruchtgebruik heeft over het vermogen van mijn moeder, gaan praten, als ik weer eens niet uit kwam met mijn huishoudgeld. Mijn man bleek ziek en is nog steeds ziek, heel ziek: gokverslaafd in het casino, op de beurzen en een workaholic en niemand wilde of kon helpen. Ik hield mijn kinderen bij me, bracht ze naar school, had ze altijd om mij heen. Ik bleef bij mijn ex, omdat ik de kinderen geen scheiding wilde aandoen en hoopte op beterschap, maar hij was al begonnen met slaan en nu steeds meer ook waar de kinderen bij waren. Ik was inmiddels zo geïsoleerd geraakt, zonder familie en betrouwbare vrienden dat ik met niemand meer durfde te praten. Achteraf vraag ik mij af hoe en waarom ik het toch zo nog zes jaar heb vol gehouden, maar zag toen niet hoe ik weg kon, want ik had inmiddels allang geen financiële mogelijkheden of contacten meer. Toen mijn ex er hoogte van kreeg dat ik als laatste poging om ons huwelijk te redden een cursus voor ouders en partners van gokverslaafden ben gaan volgen, hij heeft mij het huis uit geslagen en ik ben op de vlucht gegaan, vorig jaar rond kerst, met gevaar voor eigen leven. De kinderen waren uit logeren en hij zag zijn kans schoon mij te doen vertrekken. De kinderen wilde ik gaan ophalen, maar ik werd door niemand binnen gelaten omdat ze hem geloofden, ook al was ik bont en blauw! De volgende dag heb ik opnieuw geprobeerd de kinderen op te halen maar er werd niet open gedaan, met als gevolg dat hij zich de kinderen heeft kunnen toe-eigenen. Achteraf blijkt dat het mij uit het huis schoppen, toen de kinderen er niet waren, met voorbedachten rade is geweest, geholpen door vermogende vrienden: iedere aanleiding zou genoeg geweest zijn. Ik stond op straat, zonder papieren, zonder geld, machteloos. Ik kreeg geen huis, omdat ik niet urgent genoeg zou zijn, heb in een opvangcentrum gezeten en bij collega's gelogeerd tot ik een appartement kon regelen. Ik kreeg geen uitkering, moest aan het werk, maar had al jaren niet meer gewerkt, dus moest helemaal opnieuw beginnen. Ik werk nu zoveel mogelijk overuren in een weinig betalende baan om mijn leven van de grond af aan weer op te bouwen. Ik krijg geen alimentatie, geen pensioen, want heb geen enkele vorm van documenten kunnen overleggen en geen kinderbijslag, want de kinderen staan op zijn adres ingeschreven. Het ergste vind ik dat ik wordt gezien als slechte moeder, want ik zou mijn kinderen hebben achtergelaten. Ik heb een pro deo advocaat toegewezen gekregen, die gelukkig voor de kinderen wil vechten. Ze zijn mij toegewezen, maar omdat ik financieel niet voor ze kon zorgen, heb ik nu voor de tweede keer een voorlopige omgangsregeling, deze keer waardoor ik ze een keer in de twee weken zes uur kan zien. Het is hartverscheurend als ik ze weer terug moet brengen, want ze willen bij mij wonen. Mijn ex hangt nu een voorbeeldige vader uit voor de buitenwereld, maar geestelijk maakt hij ze kapot. Ik had nooit moeten vluchten, want nu heeft hij de kids en ze staan ingeschreven op zijn adres, omdat ik geen adres had. Nu is er toestemming nodig van mijn ex om ze op mijn huidige adres te laten inschrijven en dat geeft hij natuurlijk nooit. Jeugdzorg wil niet geloven dat hij gokverslaafd is. De advocaat wil bewijzen voor gokverslaving op de beurzen, maar bewijs je dat? Hij vertoont agressief gedrag zoals iedere gokverslaafde uiteindelijk vertoont als hij met zichzelf wordt geconfronteerd, maar ook al krijg ik s' nachts stenen door mijn raam, etc. niemand gelooft mij. Ik heb maatregelen genomen, mijn huis lijkt wel een fort. Veel erger vind ik dat de kinderen gevaar lopen in zijn buurt en ik niks kan doen. Iedereen om me heen zegt dat dit verhaal niet kan in Nederland, maar ja, ik ben toch echt het levende voorbeeld. Het vertrouwen in dit rechtssysteem ben ik kwijt, omdat men niet goed inhoudelijk naar ingewikkelde zaken kijkt. De Nederlandse wetgeving, de advocaten,de rechters hebben terecht genoeg van al die echtscheidingen, maar maken ze er zich vaak te gemakkelijk vanaf: er wordt inhoudelijk te weinig aandacht aan besteed. Daar zijn mensen zoals ik, die graag voor hun kroost willen zorgen maar dat of niet kunnen of niet mogen de dupe van. Wat ik nog veel erger vind: de kinderen van de nieuwe generatie, hoe moeten zij wel niet denken over het recht van de wanhopige moeders in dit land? Is dat een goed voorbeeld? Telkens zie ik de film voor me "Not without my daugther": het gebeurt, hier in Nederland! En dichterbij dan je denkt, in wat voor een wereld je je ook beweegt. Alleen die film eindigde goed, de moeder was door vechten herenigd met haar dochter. Ik wil andere vrouwen waarschuwen: als je weg wilt gaan, ben dan eerst sluw en kopieer dingen, stukken van levensverzekeringen, bankrekeningen, alles wat je maar kan verzamelen, dat van belang kan zijn. Hou het nog even vol totdat je alles hebt, want het kan je je kinderen kosten als je in paniek wegvlucht. En denk nou niet, dat doet mijn man niet, dat dacht ik natuurlijk ook! Bij mij blijkt dat het daarvoor te laat en ik zal moeten leven, vechtend om voor mijn kinderen te mogen zorgen. Een moeder hoeft gelukkig nooit te vechten voor de ondoorgrondelijke liefde die er is tussen haar en haar kinderen. Moeders geef niet op en wat leef ik ook met jullie mee, samen staan we sterk, het wordt tijd dat we ons eens gaan profileren door samen naar buiten te treden en daar is zo'n site fantastisch voor. Dank jullie wel initiatiefnemers hiervan.
:: helma::woensdag 26 maart 2008 :: 17:06:37

ik begrijp dat ook jij het vertrouwen in advocaten rechters en politie kwijt bent . doordat ik deze site lees wil iik met heel mijn hart knokken voor rechtvaardigheid in dit zieke land . samen staan we sterk!
:: S. :: maandag 1 oktober 2007 :: 10:29:21permalink

Tja waar moet ik beginnen... Na 6 jaar er alleen voor te hebben gestaan met mijn kinderen heeft mijn ex, de man die mij voor en na mijn scheiding stalkte en met de dood bedreigde, zijn kinderen opgeeist en gekregen. Dat is nu drie jaar geleden. Een van de kinderen zit in een pleeggezin omdat ze niet bij haar vader wil wonen en van Jeugdzorg niet bij mij mag wonen, terwijl ze zelf aangeeft niets liever te willen. De oudste is, nadat hij twee jaar in een pleeggezin heeft gewoond, bij zijn vader geplaatst. Ik kreeg laatst een brief van Jeugdzorg dat hij, als zijn gedrag niet verandert, hij weer uit huis geplaatst wordt. Het gaat echt niet goed met hem. De jongste woont sinds een paar maanden bij zijn vader, nadat hij in drie pleeggezinnen en een tehuis heeft gezeten. Ik mag eens in de drie maanden anderhalf uur omgang hebben met de kinderen, die inmiddels boven de 12 jaar zijn. Wat is er gebeurd? Ik heb de omgangsregeling, toen de kinderen nog bij mij woonden gestopt, omdat een nicht van de vader twee van mijn kinderen seksueel misbruikt heeft toen ze tijdens de omgang bij hem waren. De vader geloofde mijn kinderen en mij niet, alhoewel er bewijzen waren. Hij weigerde dan ook de kinderen tegen haar te beschermen. Hij zag het als een kans om mij en mijn kinderen opnieuw in zijn greep te krijgen en heeft vervolgens met behulp van Jeugdzorg proberen aan te tonen dat ik mijn kinderen "pedagogisch en affectief" zou verwaarlozen. Niemand vond dat: de schoolleiding niet, huisarts niet, mijn zeer ervaren oppas van 60 jaar niet, mijn familie niet, mijn kinderen niet en ga zo maar door, maar de vader hield ook in hoger beroep voet bij stuk, men geloofde mij niet en ik verloor. Een uithuisplaatsing dreigde. Ik ben toen met de kinderen naar Duitsland vertrokken. Ik heb daar een jaar met ze gewoond en er kwam rust voor iedereen: de kinderen gingen naar school, hadden vriendjes etc. Tot op een dag 20 politiemannen binnen stormden, de kinderen meenamen en mij arresteerden. Ik werd beschuldigd van twee dingen: ik zou mijn kinderen, die al 6 jaar bij mij waren, hebben ontvoerd en ik zou mijn ex willen laten vermoorden. Ik kwam in de Duitse gevangenis terecht en mijn kinderen werden naar een tehuis in Duitsland gebracht waar ze twee weken hebben gezeten. Zonder mijn medeweten en afscheid van de kinderen te kunnen nemen heeft Jeugdzorg de kinderen opgehaald. In Nederland zijn ze vervolgens alle drie in verschillende pleeggezinnen ondergebracht en later, als gezegd, afwisselend in verschillende pleeggezinnen, tehuizen en bij vader geplaatst. Eens in de maand zien de kinderen elkaar. Na een week in Duitsland in het gevangenis te hebben gezeten, moest ik verder wachten op uitlevering en me elke week bij de Duitse politie melden. Toen werd ik opgehaald door de politie en heb nog eens een week in Nederland in het gevang gezeten. De rechter vond, ondanks het feit dat ik altijd voor mijn kinderen heb gezorgd, dat ik mij schuldig heb gemaakt aan ontvoering van de kinderen en aannemelijk dat ik bezig was met de voorbereiding van een moord op mijn ex, ondanks gebrek aan bewijs. Natuurlijk heb ik wel eens gezegd dat ik die man die mij en mijn kinderen de vreselijkste dingen heeft aangedaan wel kon vermoorden, maar er is werkelijk niks gebeurd. Ik heb echt niemand ingeschakeld of hem persoonlijk bedreigd of zo. Ik ben nu uiteindelijk veroordeeld tot een werkstraf van 240 uur en mag me elke maand bij de reclassering melden. Terwijl hij degene is die de echte strafbare feiten heeft gepleegd, zoals me met de dood bedreigen, psychisch mishandelen en stalken. Ik ben bang voor omgang met mijn kinderen en durf ook niets meer op dat gebied via de rechter te eisen tot ze 18 zijn, want ik wordt toch niet geloofd door instanties. Bovendien betekent omgang dat de vader weer toegang heeft tot mijn leven en ongetwijfeld weer verder gaat met zijn intimidaties. Ik zal altijd van mijn kinderen houden en vind het verschrikkelijk wat er allemaal is gebeurd met hen en dat ik dit niet heb weten te voorkomen.
:: Misha::dinsdag 9 oktober 2007 :: 21:14:01

Een niet-geldige omgangsregeling is in Nederland blijkbaar genoeg om een deurwaarder te kunnen sturen én een geheim adres van een ondergedoken gezin openbaar te maken: Vorige week donderdag wordt ik door mijn 11 jarige dochter op mijn werk gebeld: ze is helemaal in paniek, want er is een deurwaarder aan de deur geweest en heeft haar een brief in de handen geduwd. Ik probeer mijn dochter te bedaren, maar ja, een meisje van 11 denkt heel wat te weten. Ze legt me uit dat ze weet wat een deurwaarder is en dat deze ons geld of onze spulletjes komen halen. Ik betaal al mijn rekeningen op tijd, dus weet dat daar niks aan schort. 's Avonds als ik thuis kom wordt mijn vermoeden bevestigd: mijn ex is naar een deurwaarderskantoor gestapt. Ik krijg een dwangsom van maar liefst € 700,-. Deze zou voor het niet verschijnen bij het omgangshuis zijn en de twee weekenden daarna dat ik de kinderen bij hem thuis had moeten brengen. Ik ben verbijsterd. Ik heb me keurig op tijd afgemeld voor de eerste afspraak in het omgangshuis omdat ik die dag examen moest doen voor mijn huidige baan. Het omgangshuis heeft me bericht dat dit is teruggekoppeld naar de rechtbank en dat er nog bericht zou volgen. Van omgang buiten het omgangshuis om is nog helemaal geen sprake, want daar zouden nog verschillende keren omgang in het omgangshuis én begeleidende gesprekken aan vooraf moeten gaan. Hoe kan er dan in vredesnaam een dwangsom worden vastgesteld op basis van een goed gecommuniceerde en akkoord bevonden afmelding en twee maal omgang zonder toezicht, die nooit zouden hebben plaatsgevonden, in ieder geval niet op deze termijn? Overigens zit er achter het dwangbevel een onvolledige, oude kopie van de voorzieningsrechter geniet, die allang niet meer van toepassing is, want er is inmiddels een uitspraak in hoger beroep, die deze uitspraak teniet heeft gedaan. De volgende ochtend bel ik het deurwaarderskantoor op. Eerst wil niemand mij spreken, maar ik blijf aandringen. Ik geef aan dat zij een dwangbevel aan mijn minderjarige dochter hebben afgegeven en dat dit wettelijk gezien niet mag, dus dat ze het fatsoen moeten hebben om mij te woord te staan. Eindelijk krijg ik iemand aan de lijn en vraag deze dame naar haar functie. Ze vertelt me dat ze meester in de rechten is, maar door de manier waarop ze me behandelt, betwijfel ik dit ten zeerste. Ik leg uit dat ik me niet kan verenigen met de dwangsom en waarom, maar ik lijk tegen een muur te spreken. Ik krijg in eerste instantie nauwelijks een reactie, maar uiteindelijk zegt de dame in kwestie dat ze niets kan doen. Ik antwoord dat ze kan doorgeven aan de tegenpartij dat ik heb gebeld met mijn antwoord. Dit wilde ze niet doen. Ik moest alles op papier zetten, want mondeling geldt niets. Een meester in de rechten zou toch moeten weten dat een mondelinge overeenkomst/afspraak net zo bindend is als schriftelijk, maar als ze het op papier wil hebben kan ze dit krijgen, als ze maar doorgeeft dat ik tijdig heb gereageerd. Daarnaast geef ik door dat ze de achtergrond van hun cliënt eerst zelf eens goed moeten controleren, want hij heeft aan hen een andere woonplaats opgegeven, dan waar hij staat ingeschreven, dus als ik mijn kinderen al zou willen brengen, waar heen dan? Bij de laatste rechtszaak in augustus is ook al geconstateerd zijn opgegeven woonadres niet klopt. Ook vraag ik of ze wel rekening willen houden met mijn geheim adres. Vervolgens zegt ze dat ik niet als dusdanig bij hun bekend sta en dat ik me als geheim had moeten inschrijven bij de gemeente. Ik wordt werkelijk witheet en zeg haar dat niet alleen ik, maar ook mijn kinderen met een als geheim geclassificeerd adres sta ingeschreven bij de gemeente. Ik geef haar door dat ik nu wéér moet verhuizen omdat mijn ex, de reden waarom we zijn ondergedoken, nu achter mijn adres is en ik de rekening bij hun gerechtsdeurwaarderkantoor neer leg. De dame zwijgt...tja... Het is nu een week geleden dat ik de brief naar de deurwaarderskantoor heb gestuurd. Ik heb geen reactie terug gehad. Het ergste vind ik nog dat zij mijn dochter, die toch al zo te lijden heeft gehad van mijn ex, onnodig én onwettelijk opnieuw overstuur hebben gemaakt.
:: Engelen::woensdag 24 oktober 2007 :: 17:56:37

Ik heb heel veel waardering voor een moeder als jij! Ik geloof in het recht. Al zal het jaren duren je zult worden herenigd met je kids en ze zullen van je houden. Geef niet op blijf voor hen leven, later trekken ze uit zichzelf naar jou toe terug. Moederliefde gaat veeeeel verder dan 20 politiemannen en een rechter! ik denk aan je, liefs Engelen
:: buitenlandse moeder::dinsdag 20 mei 2008 :: 16:02:12

Ik vind dat jij een heel goede moeder ben, alleen dat je geen kans hebt gehad om dit te bewijzen. Heel veel mensen in Nederland weten niet dat vaders hier heel veel rechten hebben gekregen en deze rechten misbruiken. Het heel zielig voor kids en ik begrijp hoeveel pijn je hebt. Ik denk dat je toch moet proberen om de omgang met de kids te kunnen regelen. Kinderen moeten weten dat jij aan hun denkt, dat jij ongeacht de situatie toch een klein beetje bijdraagt aan hun leven. Op ten duur zullen ze jouw begrijpen. En schaam je niet, wees niet bang. Het gaat om je kinderen en ze hebben recht om moeder te zien, ongeacht van alles. Ik wens je veel sterkte, je heb dit nodig.
:: MIRA::zondag 15 februari 2009 :: 13:16:08

Wil graag even zeggen weet niet je naam/ moeder met drie kinderen die naar Duitsland is gevlucht /maar heb groot respect voor je en geloof jouw verhaal honderd procent wat vreselijk voor je, maar ik denk dat je kinderen ook heel erg veel van jou houden en echt wel bij terugkomen zodra ze achttien zijn. Het echte jammere vind ik het had allemaal niet nodig geweest want ik denk dat de kinderen ook een heel erg moeilijke tijd achter de rug hebben en nog denk ik zoveel pleeggezinnen echt niet te geloven verschrikkelijk en wetende dat ze een liefhebbende moeder hebben de rechtspraak in Nederland laat heel wat te wensen om over Duitsland maar te zwijgen. Ik wens jou en je kinderen heel erg veel sterkte toe. Liefs MIRA