:: Webmoeder::27-07-2007 [10:07]

Hallo Misha, Ik begrijp uit je verhaal dat er voor een omgangshuis is gekozen. Is dat voor het komende half jaar? Zou je het kunnen zien als een teken dat er toch wel rekening wordt gehouden met je angsten, want anders had men wel een regeling zonder toezicht goedgekeurd? M.a.w. ook de rechtbank wil geen risico nemen? Probeer er in ieder geval alles aan te doen om zelf op te been te blijven, hoe moeilijk dit ook is. Heb je psychische hulp? Ga naar je huisarts en laat je officieel verwijzen. Niet alleen voor jezelf, maar ook om later evt. de rechter te laten zien dat je alles doet om een goede moeder te zijn. Het allerlaatste dat er mag gebeuren is dat je instort! Veel sterkte van de webmoeder, Bezorgdemoeders.nl

:: Misha::27-07-2007 [12:07]

Het omgangshuis is maar 4 keer; niet omdat de rechtbank met mijn angsten rekening houdt maar meer omdat ik niet wenste mee te werken. Uiteindelijk heb ik toch toegezegd omdat ik de OTS riskeerde en dat natuurlijk absoluut niet wenste. Hetzelfde geldt voor hulp zoeken. Helaas kan ik dit niet. ik heb het in het verleden gedaan, zowel voor mijn dochter die in een psychose terecht is gekomen en voor mezelf. Daarna heb ik wederom bij het GGz aangeklopt via huisarts voor hulp. Mijn ex en zijn advocaat pakken dit weer aan om mij in een slecht daglicht te zetten en hebben dus in de rechtzaal aangegeven dat ik voor ieder wissewasje naar de professionele hulp ren. Ik ren natuurlijk naar deze hulp omdat mijn hoofd overloopt en ik me terdege besef dat ik nooit van deze tiran afkom, omdat mijn kinderen en ik in angst leven en we nu op een geheimadres wonen. Hij en zijn advocaat willen hiermee aantonen dat ik een slechte moeder ben en de opvoeding niet aan zou kunnen. Helaas kan ik alleen maar zeggen dat het rechtsysteem in alle gevallen heeft gefaald bij mij. Bij een eerder raadsonderzoek krijg ik een beschikking thuis met namen van andere kinderen totaal andere namen, ze lijken zelfs niet op die van mijn kinderen... Ik heb dit aangegeven bij de Raad en heb om een nieuw onderzoek gevraagd omdat ik er niet zeker van kon zijn dat alleen de namen waren verwisseld en niet het hele dossier. Ze bedankten mij voor mijn opmerkzaamheid en stuurden vervolgens een nieuwe beschikking" precies hetzelfde alleen de namen waren aangepast! Ik ben zelf van huis uit maatschappelijk werkster en ik heb door mijn privé toestanden een hekel aan mijn eigen vakgebied gekregen. Ook de Raad heb ik gevraagd om naar mijn oudste dochter te kijken en haar te horen, maar men vond het blijkbaar niet belangrijk genoeg. Ook nu weer... ik heb de kinderrechter aangeschreven met een verzoek tot bijschrijving van mijn kinderen op mijn pas. Deze dame geeft aan dat ze mijn ex-partner niet kunnen vinden. Ze zeggen nu dat ze hem dan via de dagbladen zullen moeten oproepen. De rechter vroeg me welke krant hij leest zodat ze het daarin kunnen zetten... Mijn kleintjes waren net 1 week 1 jaar en 2 1/2 maand 2 jaar toen hij ons verliet. Ze hebben hem nu bijna 3 jaar niet meer gezien. Je beschermt je kinderen door te zeggen dat ze niet met vreemden mee mogen gaan en nu moet ik mijn kinderen aan een vreemde meegeven. Na die 4 keer moet ik mijn kinderen gewoon eens in de twee weken afstaan voor een weekend. Ik heb de hogerberoepzaak zoals de meeste verloren. Er was voor hem een omgang onder toezicht. Hij is gewoon nooit komen opdagen. Daarom snap ik niet dat hij nu gewoon een omgang kan krijgen. Zoals al eerder gezegd: ons rechtsysteem verbaast me keer op keer en ik heb er totaal geen vertrouwen in. Ik ben nu van mening dat de enige manier de Media is. Mijn ouders steunen mij gelukkig en hebben ook aangegeven direct alles in te schakelen. Laat ze maar filmen hoe Nederland het in het belang van de kinderen vindt om ze bij hun moeder vandaan te halen. Ze krijgen zo mijn dossier te lezen met alle namen van onderzoekers en rechters. Morgen komt hoogstwaarschijnlijk de 2de vrouw van mijn ex bij mij op bezoek. We zijn door deze omstandigheden goede vriendinnen geworden en onze kinderen zijn broertjes en zusjes van elkaar. Voor haar is het al bijna 6 jaar geleden en nog steeds heeft zij problemen met onze ex. Bij haar is het zo erg dat ze lichamelijke klachten heeft gekregen en nu in de ziekenhuisdraaimolen terecht is gekomen. Zijn eerste vrouw willen we graag buiten schot laten. Zij heeft het het slechtst van ons allemaal getroffen; ze is door heel de situatie zelfs in een psychose terecht gekomen en uiteindelijk op de PAAS afdeling (voor permanent psychiatrische patiënten) van het algemeen ziekenhuis belandt. Wij zijn stuk voor stuk ook financieel zwaar belazerd door deze man. Bij zijn eerste vrouw is hij weggegaan toen ze 7 maanden zwanger was en heeft daarbij geld van de zaak van haar ouders meegenomen (en dan niet zomaar een graai uit de kassa). Ik heb veel van zijn schulden moeten betalen (doordat ik stom genoeg in gemeenschap van goederen was getrouwd) loonbeslag op mijn salaris gehad. Bij vertrek heeft hij mijn rekening en die van mijn oudste dochter geplunderd. Deze man moet gestopt worden - zijn volgende slachtoffer is vrees ik al gemaakt... en Nederland laat deze mannen gewoon hun gang gaan! En ik weet dat het een kwestie van tijd is... deze meneer is zo slecht... op een dag loopt hij tegen de verkeerde aan... Tot die tijd zal ik je ondertekenen met "een zeer bezorgde moeder". Pas als het veilig is - en veilig betekent veilig voor alle moeders en kinderen in deze situatie - zal ik met mijn ware naam tekenen.

:: Misha::27-07-2007 [12:07]

Voor de beeldvorming, waarom ik zo bang ben voor mijn kinderen: Mijn dochter van 11 jaar is door mijn ex dusdanig mishandeld dat ze monsters is gaan ontwikkelen. Er waren monsters in haar hoofd die zeiden dat ze niet mocht eten - als ze dit zou doen zou ze dood gaan. De huisarts hield haar onder strenge controle om te voorkomen dat ze nog meer ondergewicht kreeg. Alle maar dan ook alle botten staken uit haar lijfje. De huisarts wilde haar eigenlijk opnemen en aan een infuus leggen, maar op het advies van de psychiater is dit niet gebeurd omdat dit haar angsten zou versterken en wellicht andere zou oproepen. Daarnaast had mijn dochter monsters in haar hoofd die juist zeiden dat ze dingen in haar mond moest stoppen om te stikken, of dat ze met scherpe dingen in haar armen moest prikken om het te laten bloeden. Ze kon ineens voor je staan in totale paniek en plaste dan als 9-jarig meisje in haar broek; en dit gebeurde dagelijks. Op school hadden ze hun handen vol aan haar. Ze heeft ooit een paniekaanval (psychose) in de klas gehad. Ze rende schreeuwend door de klas en alle kinderen in de klas natuurlijk heel bang. Er moesten 3 volwassen mannelijke docenten op haar gaan zitten om mijn graatmagere dochter tot rust te brengen. En ik dan weer over mijn toeren naar de psychiater om te smeken om mijn dochter op te nemen. Zoals boven vermeld: opnemen wilde de psychiater niet uit de angst dat mijn dochter niet meer uit de psychiatrie zou komen. Op school is toen afgesproken dat mijn dochter rustig op de bank mocht zitten en lezen...(dat doet ze graag) als ze de les wilde volgen ging ze erbij zitten en ze ging op een hele zware medicatie: zoloft en oxazepam. Daar krijg je volwassenen mee plat. Nu, 2 jaar later en na zeer zware en intensieve hulp en medicatie gaat het goed met haar, maar de naam van mijn ex kan ik niet noemen want dan is er weer paniek. Ook het feit dat mijn 2 kleintjes naar hem zouden moeten gaan veroorzaakt paniek bij mijn dochter en kan een terugval veroorzaken. Dit alles is bij de rechtbank bekend, maar hoogstwaarschijnlijk niet genoeg om hem te stoppen... Mijn ex had ingebroken op mijn pc en daar e-mail berichten gevonden van een goede vriend van mij die mij had geadviseerd alles te noteren en voor alles de huisarts in te schakelen. Hij werkte toentertijd voor het Nederlands huisartsengenootschap. Mijn ex heeft deze e-mailberichten gebruikt in het hoger beroep. Aangegeven dat dit mijn minnaar zou zijn en dat ik nog bij die man zou zijn. Deze man is zo goed als getrouwd en nooit mijn minnaar geweest, maar toch, hij krijgt het weer voor elkaar... De rechter (een vrouw...en dit verbaasd me werkelijk) gaf te kennen dat ze nu zelfs de doktersmeldingen en rapporten in twijfel moest nemen. Ik draaide in de rechtzaal door en schreeuwde of ze dacht dat een kind van 9 of 10 jaar dit soort dingen verzint en voor de lol een psychose gaat ontwikkelen en in haar broek plassen. En wat ze dacht van de eed die een arts moet afleggen - dat die echt niet om mij een plezier te doen een verhaal op papier zou zetten... Maar floeps... ik moet opboxen tegen een ex in 3-delig kostuum met gladde praatjes en met een duivel van een advocaat. Ik ben moe... Ik ben het vechten zo moe...het enige dat ik wil is rust en veiligheid voor mijn kinderen. Waarom maken ze me het zo moeilijk?

:: Misha::13-08-2007 [12:08]

Goedenavond Webmoeder, Volgens mij was er vandaag toch heel even een GOD bij mij in de buurt! Om 11.55 uur was de zitting over het geven van toestemming van het bijschrijven van mijn kinderen in mijn paspoort gepland. Zoals je weet is daarvoor de toestemming van de vader nodig, als je, zoals de meeste van ons, gezamenlijk gezag hebt opgelegd gekregen. Helaas is de zitting voor mij uitgelopen tot ongeveer 12.30 uur. Ik was er op tijd en kreeg buikpijn toen ik zag dat er verder niemand was. Ik loop zenuwachtig op en neer, en op en neer, en blijf maar naar de pakketwachter kijken en naar de ingang van het gerechtshof. "Zou hij dan echt niet verschijnen?". Ik houd mijn vingers gekruisd en bel mijn moeder op (die wel gelovig is) en zeg haar dat mijn ex er nog niet is. Ik vraag haar dan toch maar te bidden voor mij dat hij niet komt. In de tussentijd zeg ik in mezelf: "Als hij niet komt...brand ik alle kaarsjes die ik maar kan vinden!". Om ongeveer 12.30 uur word ik naar binnen geroepen; Mijn ex is er niet! De rechter vertelt me als eerste dat ze veel moeite hebben moeten doen om mijn ex te traceren en vraagt of dit een gewoonte van hem is. Ik geef aan dat mijn ex zich nog nooit op de plek heeft ingeschreven waar hij daadwerkelijk woont. Pas toen wij getrouwd waren, toen moest hij wel. De rechter vervolgt met de vraag waarom hij dit doet. "Tja...", antwoord ik, "Ik kan natuurlijk niet in zijn hoofd kijken, maar ik denk dat hij op de vlucht is voor iedereen en alles, ook voor allerlei instanties". Ik geef aan dat ik zo stom ben geweest om in gemeenschap van goederen te trouwen met deze man en voordat ik met hem getrouwd was een behoorlijk kapitaal had opgebouwd. Helaas verdween dit kapitaal snel nadat ik met deze man getrouwd was en helemaal toen hij eenmaal weg was. Ik kreeg de ene na de andere beslaglegging door zijn opgebouwde schulden. De rechter schud zijn hoofd en antwoord dan tegen mij: "Ik weet genoeg. Ik heb ook geen zin om deze man nog via de kranten op te roepen. We hebben genoeg gedaan. U mag wat mij betreft uw kinderen op uw pas zetten!". Jippee Jaheeeee! Ik kan wel huilen van geluk, maar doe het niet. Deze keer wil ik echt sterk blijven. Maar ik bedank wel de rechter en zeg dat hij mij vandaag zeer gelukkig heeft gemaakt. Als ik mag gaan en bij de deur sta om naar buiten te lopen, zegt de rechter nog: "Mevrouw, heeft u beider het ouderschap?" Ik draai me om en kijk de rechter aan en antwoord: "Meneer de rechter, dat heb ik inderdaad. Zoals u weet heb ik dit te danken aan de nieuwe wetgeving". En, je zal het niet geloven, maar deze rechter zucht en zegt: "Tja...". Als ik dan naar buiten wil gaan zegt hij: "Ik adviseer u om een goede advocaat te nemen en alleen ouderschap aan te vragen." Ik bedank de rechter en wil gaan. Dan zegt hij tegen mij: "Nee mevrouw, ik ben serieus. Kom eens even hier. Ik adviseer u echt om alleen ouderschap aan te vragen. Als één van uw kinderen ooit in het ziekenhuis terecht komt met een levensbedreigend iets, kan het zelfs zo zijn dat de arts aan u vraagt om toestemming van uw ex. Of hij kan zich met de schoolkeuze bemoeien. Neem aub een goede advocaat, mevrouw". Ik weet niet wat ik hoor. Zijn er dan toch nog rechters en nog wel mannelijke, met een hart! Ik bedank deze rechter voor zijn (gratis) advies en loop in volle euforie naar buiten. De boerenpummel was er niet. IK MAG MIJN KINDEREN OP MIJN PAS ZETTEN! Liefs, bezorgde moeder Misha.

:: Webma::13-08-2007 [12:08]

Hallo Misha, Gefeliciteerd, wat een geweldig nieuws! Wat heerlijk voor je! Wat ongelofelijk dat die rechter je een dergelijk advies heeft gegeven. Ik wou dat dit wat vaker voorkwam. Het blijft natuurlijk te idioot voor woorden dat je afhankelijk bent van het feit dat je ex het nu eindelijk eens echt voor zichzelf verprutst heeft. Maar linksom of rechtsom, dat maakt uiteindelijk niet uit; jij en je kinderen zijn weer een stap verder! Nogmaals gefeliciteerd! Alle goeds, Webmoeder

:: Misha::13-08-2007 [13:08]

Dank je wel voor de felicitaties, Webmoeder Ik ben nog steeds erg blij, of zelfs in euforie! Alhoewel die stemming soms ook een donker randje krijgt, want het feit dat hij niet is komen opdagen is voor mij ook een teken dat hij nu dus echt diep, heel diep in de shit (sorry) zit. Tot nu toe is hij namelijk altijd naar een rechtzaak gekomen. Hij kon doen zielig doen in de rechtzaal, de rechters geloofden hem en zo kon hij mij intimideren. Het betekent voor mij dat ik nu ook even zeer op mijn hoede moet zijn. Mijn angst is niet minder geworden, maar eigenlijk alleen maar versterkt door zijn niet verschijnen. Voorheen wist ik nog dat hij zich ophield bij zijn huidige vriendin, maar aangezien hij weer van postadres is veranderd (dit was het adres bij zijn stiefvader) vrees ik dat hij niet meer bij zijn vriendin is. Dús hij zwerft weer rond. Dús betekent dit ook dat hij op een ei zit te broeden en is het weer even de stilte voor de storm. Voor de zoveelste keer! Maandag als de kinderen naar school gaan, ga ik voor de middelste naar een andere school kijken. Ik moet alles weer even veilig stellen. Hij weet namelijk waar de twee oudsten op school zitten en kent het adres van de kinderopvang van alle drie. Dus maandag zoeken naar een andere school voor de middelste en andere opvang zien te krijgen voor de middelste en de jongste. Het zal wel moeilijk zijn om weer andere opvang te vinden, maar misschien als ik ze de situatie uitleg, dat ze er open voor staan. Gezien eerdere ervaringen wil ik geen risico meer lopen. Het is veiliger is om weer van school en opvang, hoe vervelend ook voor de kinderen. Vandaag ook inderdaad even van de zon en de kids genoten, maar ook weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik kwam bij een buurtfeest een oud medestudent tegen. Deze schrok van het feit dat ik zo mager was geworden. Ik dacht nog: "Dun, dan had je me een jaar geleden moeten zien, ondertussen ben ik denk ik toch weer tussen de 5 en 7 kilo aangekomen". Maar ja, toen ze vroeg hoe het kwam dat ik zo dun was geworden, of ik zorgen had, dacht ik: "Zorgen...je moest eens weten". Dus al deze ellende heeft me zichtbaar getekend. Zodra ik de papieren van de rechtbank heb gekregen, laat ik direct de kleintjes op mijn pas bijschrijven, en ben ik er weer voor 5 jaar van af. Want hoe vreemd ook. Als er niks veranderd, moet ik over 5 jaar, als de pas moet worden vernieuwd, deze procedure dus weer gewoon opnieuw opstarten! Misha