:: Anoniem :: 19-09-2014 [17:09]permalink

Kan iemand mij advies geven? Het gaat niet over mijzelf, maar over mijn zusje.
Mijn zusje leeft samen met een Marokkaanse man en hebben een zoon. Wettelijk zijn ze niet samen, zij heeft een postadres, geen inkomen, het kind staat bij hem ingeschreven, is erkend en hij ontvangt ook de kinderbijslag.

Haar leven is een hel. Zij wordt mishandeld en afgesloten van de buitenwereld. Heel af en toe kan ze iemand uit de familie bellen wanneer zij allssn is, maar dat is minimaal.

Zij wilt vluchten, maar niet ten koste van haar kind. Hij heeft haar gezegd, meerdere malen dat wanneer zij weggaat met haar zoon, er een dag komt dat hij zijn kind weer mag zien... Wanneer die dag komt, ontvoert hij zijn zoon naar Marokko... Met of zonder paspoort, hij komt daar wel binnen voor een paar honderd euro.

Wat kan zij doen om haar kind te beschermen? Blijven is toch niet de enige optie?

:: Sister :: 12-06-2014 [12:06]permalink

Bij mij begon het toen ik een paar maanden samen was met m'n inmiddels ex-vriend. Tijdens een ruzie kreeg hij een woedeuitbarsting. Ik werd de trap afgesleurd, neergegooid, keel dichtgeknepen waardoor ik geen lucht kreeg. Ik hield er een hersenschudding, blauwe plekken en gekneusde schouder aan over. Ik had daar toen (gelukkig)aangifte van gedaan. Achteraf had hij zo'n spijt, huilen en beloftes maken, het kwam allemaal door zijn traumatisch verleden en zou er hulp voor zoeken. Hij zou zijn straf aannemen voor wat er is gebeurd, maar zolang hij mij niet kwijt raakt. Helaas geloofde ik hem en vergaf ik hem, tegen het advies van mijn familie in.

Een paar maanden na dit incident raakte ik zwanger en besloten we daarom te gaan samenwonen. In eerste instantie heel blij, want we hadden beiden een kinderwens. Maar helaas verliep de zwangerschap niet naar verwachting. Ik ben letterlijk de hele zwangerschap ziek geweest met alle zwangerschapskwalen die er bestaan. Hij had inmiddels een voorwaardelijke straf gehad, met taakstraf en een aantal jaar reclassering voor die mishandeling.

Ik werd eigenlijk m'n hele zwangerschap aan m'n lot overgelaten omdat hij me niet meer gezellig vond omdat ik hele dagen ziek op bed lag. Ook vond hij dat hij m'n stemmingswisselingen niet hoefde te accepteren en dat ik een slecht karakter had en het op de hormonen af ging schuiven, dus ging hij bij een vriend wonen.
Tijdens een ruzie, ik was toen 10 weken zwanger, liep het weer uit de hand. Er werden meubelstukken naar me gegooid en is er een gitaar op m'n arm kapot geslagen. Ik had toen 112 kunnen bellen, maar hij was al gevlucht.

Helaas door die stomme hormonen en de hoop mijn dochter een gezin te kunnen geven met beide ouders, had ik geen aangifte gedaan en vergaf ik hem (weer).
Bij 36 weken zwangerschap werd ik helaas weer zwaar mishandeld en moest met de ambulance naar het ziekenhuis worden gebracht om te controleren of het nog goed ging met het kindje. 2 Weken later beviel ik van een (gelukkig!) gezonde dochter.
Ondanks de mishandelingen besloot ik dat mijn ex haar ten allen tijde kon komen opzoeken, want ik wilde dat ze haar vader zou kennen ondanks het feit dat we uit elkaar waren. In het begin kwam hij vaak, maar dat werd steeds minder.

De spanningen begonnen ook weer op te lopen en hij heeft toen ook gedreigd m'n dochter van me af te zullen pakken, en niet zodat hij haar kon krijgen, maar puur zodat ik haar niet had en hij mij daarmee pijn kon doen (zo heeft hij het letterlijk gezegd!). Vanaf dat moment besefte ik dat hij niet echt om m'n dochter kon geven als hij zoiets kan zeggen.
Uit angst dat hij m'n dochter af zou pakken of kwaad zou doen uit wraak om mij pijn te doen besloot ik de omgang te stoppen. Hij was inmiddels toch al 2 maanden niet meer geweest om haar op te zoeken.
Na die bedreigingen heb ik alsnog aangifte gedaan van alle mishandelingen tijdens de zwangerschap en van de bedreiging.

We zijn nu bijna een half jaar verder, maar ik ben nog steeds bang voor hem. Bang dat hij op een dag ineens besluit dat hij een omgangsregeling wilt met m'n dochter.
Dat durf ik echt niet aan omdat hij zo gewelddadig, agressief en wraakzuchtig is. Tijdens mijn zwangerschap had hij al een maand vast gezeten omdat hij wraak had genomen op iemand met wie hij een paar jaar eerder had gevochten. En ik ben ook bang dat hij m'n dochter wat aan doet of mee neemt naar zijn geboorteland.
Ik hoop echt dat ze tegen die tijd rekening zullen houden met zijn gewelddadig verleden en m'n dochter niet met hem mee laten sturen.

:: Naief?! :: 06-11-2013 [14:11]permalink

Hallo moeders,

Alvorens verder te gaan wil ik even zeggen dat ik bid dat wij allen uit deze benarde situatie komen.
Mijn ex (tevens ook mijn eerste en enige vriendje)en ik hebben 15 jaar een lange afstandrelatie gehad voordat hij eindelijk in december 2011 naar NL kwam. We hebben meerdere keren geprobeerd hem hierheen te halen, gewoon voor vakantie. Maar elke keer wanneer hij op gesprek moest voor zijn visum aanvraag werd het geweigerd. (Blijkbaar vertelde hij heel wat leugens tijdens die gesprekken, als die uberhaupt plaats gevonden hebben).

Onze relatie is veranderd toen ik 3 jaar voordat ik zwanger werd iemand anders ontmoet hadin NL en mijn ex hier eerlijk over verteld heb toen ik op vakantie was bij hem. Hij werd heel agressief en heeft mij toen een paar keer geslagen. Ik heb toen gezegd dat we er toen een punt achter moesten zetten, want slaan is VER over mijn grens. Hij heeft toen gesmeekt en gehuild en allerlei beloftes gedaan, ik heb gekozen hem te geloven en te vergeven. Hij gaf aan dit achter ons te willen laten en te vergeven en te vergeten. Dit was alles behalve waar, elk ruzie en/of discussie die daarna volgde eindigde in hem schreeuwend in mijn gezicht om mij goed duidelijk te maken dat ik een hoer was en blij moest zijn dat hij in mij geinteresseerd was.

In 2010 ben ik bevallen van onze zoon, hij kon hierbij niet aanwezig zijn omdat hij bij zijn visumgesprek heeft gelogen. Later dat jaar ben ik met onze zoon naar zijn thuisland afgereisd om te trouwen. We hebben toen een MVV aangevraagd op grond van gezinshereniging. Dit is gelukt en in 2011 kwam hij dus naar NL. Dit heeft zo lang geduurd omdat hij het ticketgeld dat hem door zijn vader gestuurd was heeft vergokt en niet wist hoe dat te vertellen. Uiteindelijk heeft mijn moeder zijn ticket betaald.

Toen hij er nog geen week was ging het al fout, hij was constant ontevreden; "het was te koud", "hij miste zijn vrienden", "hij was niet gelukkig". Na al die moeite die ik gedaan had, het feit dat we een gezin hebben, getrouwd zijn etc vond ik het meer dan overdreven dat jhij dit binnen een week al kon vertellen. Ik vond dat hij het geen eerlijke kans gaf. Hij besloot te blijven. Dit was het begin.
Bij een discussie, begonnen omdat we naar iets op tv keken, vertelde hij me dat het helemaal niet de bedoeling was dat hij hier zou zijn. Hij was namelijk nog steeds boos op mij voor het vreemd gaan en was van plan mij te straffen door mij zwanger te maken en dan nooit meer iets van zich te laten horen. Al snel kwam ik erachter dat hij belde naar zijn vrienden in zijn thuisland op mijn huistelefoon ( ik wist niet eens dat dat kon), hij belde ook naar zijn minnares op mijn huistelefoon. Hij bezorgde me een telefoonrekening van over de €500,-. Zijn minares begon ons te stalken op mijn huistelefoonnr en op mijn mobiel (hoe komt ze aan mijn nr?).

Eerst wilde hij het in mijn schoenen schuiven, "ik was zeker weer de hoer aan het uithangen". Pas toen zijn minares begon te praten wanneer ze belde gaf hij toe, dat hij degene was voor wie ze belde. Hij was letterlijk uit haar bed gerold om naar NL te vliegen.
Ik wilde in relatie -therapie om te werken aan onze communicatievaardigheden. Hij zag dit niet zitten.
Eenmaal zijn draai gevonden (werk, vrienden etc), ging het van kwaad tot erger. Hij begon steeds meer te blowen, te drinken, uit te gaan en dergelijke. Was totaal niet betrokken bij de opvoeding van onze zoon en weigerde mee te helpen op financieel gebied. De ruzies werden heftiger, steeds agressiever en vaak ook geweldadig dit allemaal waar onze zoon bij was.

In de zomer van 2012 escaleerde onze ruzie en maakte hij heel wat dreigementen mbt onze zoon. Hij probeerde hem uit mijn armen te trekken met de dreiging haar te vermoorden...want dat zou mij leren. Omdat ik niet los wilde laten begon hij met zijn vuisten op mij in te slaan. Dit alles gebeurde voor de ogen van zowel mijn zoon als mijn moeder. De politie moest erbij te pas komen.

Ik wilde niet meer, ik was er helemaal klaar mee. Maar hij en familie hebben op mij ingepraat en hij was bereid om in relatie-therapie te gaan. We hebben 5 sessies bijgewoond en omdat hij daar zijn gelijk niet kreeg moesten we stoppen. Hij wilde zijn gelijk omdat hij terecht handelde als hij boos, geweldadig en dreigend werd. Want ik was te mondig, brutaal, respectloos, een hoer en gevoelloos. We hoefden het helemaal niet te hebben over zijn geweldadigheid, zijn gebrek aan betrokkenheid bij de opvoeding van onze zoon of over het feit dat hij mij een SOA heeft gegeven als kado voor zijn vreemd gaan.

Maart 12013 ging het weer mis. Een normaal gesprek liep totaal uit de hand. In alle tijd dat hij hier was en werkte heeft hij in totaal €100,- bijgedragen, mijn vraag wanneer gaan we alles goed verdelen ezodat hij mee kan helpen. Dit was teveel gevraagd en ik was uit op zijn geld etc...
Hij werd bozer en bozer en uiteindelijk weer geweldadig.

Ik heb aangifte gedaan van huiselijk geweld. Hij heeft 2x een huisverbod gekregene en dit werd verlengd omdat hij begon te stalken. We hebben gesprekken gevoerd samen met de mensen van Steunpunt Huiselijk Geweld en Bureau Jeugdzorg (onze zoon was er weer bij). Dit alles leidde tot niets, want hij was te emotioneel en wilde er niet over praten. Hij wilde alleen maar weer naar huis komen.

We zitten nu nog steeds in een proces voor de omgangsregeling en de scheiding. Hij is nu niet meer bezig met het goed te maken maar meer met zijn verblijfsvergunning behouden (omgangsregeling etc) Hij probeert mij zwart te maken bij de rechter via zijn advocaat. Alles wat ik zeg is een leugen en ik ben een slechte moeder, was een slechte echtgenote. Ik heb hem juist mishandeld, want ik beledigde hem altijd en betrok hem niet bij de opvoeding. Ook ben ik volgens hem meerdere keren met verschillende mannen naar bed geweest tijdens onze huwelijk.

Dit alles is maar een deel van alles wat er gebeurd is sinds ik aangifte heb gedaan. Bedreigingen dat ik mijn zoon nooit meer zal zien, want hij gaat hem vermoorden, mij vermoorden, mijn moeder vermoorden etc.
Ik hoef niet te vertellen dat dit alles mij enorm stresst en deprimeerd. Ik probeer sterk te zijn voor mijn zoon. Voor hem moet ik blijven vechten. Mijn zoon staat onder OTS en hij wilt de omgangregeling aanvechten, op dit moment mag hij hem niet zien en wanneer dit wel mag wordt het onder begeleiding van de gezinsvoogd.

:: kitty :: 09-09-2013 [14:09]permalink

hallo iedereen, deze verhalen zijn vrij herkenbaar voor me. Ik ben een jaar geleden bij mijn ex weg gegaan.

in 2009 kregen wij een relatie, begin 2010 bleek ik zwanger, en diezelfde maand werd hij gearresteerd door de politie. Vanwege mijn zwangerschap heb ik besloten mijn ex het voordeel van de twijfel te geven daar hij alle betrokkenheid ontkende en ik hoopte dat door de zwangerschap en zijn gevangenschap hij zou leren en daarna niet meer het criminele pad te belopen.

Een jaar later kon mijn ex met weekendverlofen, en ik had er vertrouwen in dat hij zijn lesje geleerd had. Hij zat nog in de gevangenis maar met meer vrijheid en zou begin 2012 vrijkomen. Ik besloot dat ik graag een 2e kindje wilde. Begin 2012 ben ik gaan samenwonen met mijn ex, ik was toen zwanger van mijn zoontje. op het moment dat wij samen in 1 huis wonen was mijn leven een hel. Hij mishandelde mij zowel fisiek als verbaal, en ook ons dochtertje werd uitgescholden wanneer ze niet precies deed wat hij wilde. Na de geboorte van mijn zoontje had ik hier genoeg van en ook daadwerkelijk naar de politie gegaan.

Nu zijn wij bezig in het proces omdat de vader een bezoekregeling wil. Hij heeft mij vaker gedreigt dat wanneer hij de kinderen zou krijgen mijn leven een hel zou worden en ik mijn kinderen niet meer zou terug zien, ook is hij weer (of nog steeds) betrokken in de criminaliteit.

Ik zou nu heel graag informatie willen over de dingen die ik kan doen om mijn kinderen veilig te houden indien hij een bezoekregeling krijgt. (ik heb eenhoofdig gezag) mijn kinderen hebben ook de turkse nationaliteit gekregen toen hij ze heeft erkend, dit zonder dat ik me hiervan bewust was. Kan hij nu een paspoort aanvragen zonder mijn toestemming?

Als mijn kinderen eenmaal in turkije zouden zitten zou het indien niet onmogelijk, jaren duren voordat zij weer in Nederland kunnen terug keren, dus alle informatie om dit te voorkomen is welkom! ik kan niets terugvinden over wat voor rechten de vader heeft bij het turks consulaat betreft mijn kinderen?! Weet iemand waar ik dat kan terugvinden?

Alvast heel erg bedankt.

:: Maria :: 03-03-2013 [12:03]permalink

Ik heb een Turkse vriendin die in haar huwelijk ernstig is mishandeld. Zij is ook gevlucht zonder haar zoontje en heeft hem nu al jaren niet gezien. Zoontje is nu 12. vader en diens familie hebben hem al die jaren verteld dat moeder een hoer is en dat zij hem heeft achtergelaten en nooit meer naar hem heeft omgekeken. Bovendien is de hele familie agressief en crimineel, dus er zal ook angst spelen bij zoontje.

RvdK en rechtbank: pro vader, zogenaamd in het belang van de rust van het kind kan mijn vriendin naar omgang fluiten. Het feit dat vader en diens broer overmatig alcohol gebruiken en agressief zijn en iedereen de hele tijd met de dood bedreigen is voor hen geen reden te denken dat dit misschien niet de goede omgeving is voor een kind om op te groeien.

Ze krijgt niet eens de kans haar zoon HAAR kant van het verhaal te vertellen. Zij krijgt nu EMDR voor de verwerking van de mishandelingen en het onrecht, maar dat onrecht gaat maar door dus. Hoe kan zij verwerken en gezond worden als ze haar eigen vlees en bloed niet mag zien, terwijl zij niets fout heeft gedaan?Ik heb een paar dagen geleden contact gezocht met Hart van Nederland, die er graag een item over willen maken. Zij zoeken alleen wel naar onderbouwing zodat het duidelijk is dat het hier niet alleen om een incident gaat.

Ik ben aan het zoeken geweest, maar kan eigenlijk geen cijfers vinden. Op deze site vind ik echter heel veel ervaringen van vrouwen, ook als het gaat om de verplichte omgang met vader terwijl die heeft mishandeld en doorgaat met treiteren en bedreigen. ook vraag ik me af hoeveel van de verdachten van misahndeling/huiselijk geweld daadwerkelijk worden veroordeeld (en dan bedoel ik niet die lullige 20 uur werkstraf).

:: trees :: 22-11-2012 [12:11]permalink

Een ieder die ermee te maken heeft gehad zal de pyschopaat herkennen. Alles moet kapot, de moeder moet eraan, het kind moet eraan, de instanties zijn slechts 'middelen' om het gelijk te halen en bij gebrek aan inzicht is de kans groot dat ze meedrijven op zijn leugens.

Jaren lang stalken, bedreigen, huiselijk geweld, instantie's, ontvoering verkrachting noem heel het lijstje maar op wat daar bij hoort zal de details er maar uitlaten kan er boeken over schrijven. Ben nu drie jaar verder: 125 aangiftes en meldingen en 12 hoger beroepen van de dader al achter de rug.

Heb de stafzaak gehad en lees net de beschikking. Krijg er hardkloppingen van. Deze uitspraak is dan allemaal wel bewezen dat ik bijna kapot ben geslagen, maar deze strafrechter is van mening dat ik een goeie verstandhouding moet hebben met deze biologische psychopaat?
Hij krijgt geen voorwaardelijke straf want dat zou hem weer eens geweldadig kunnen maken. Staat in mijn beschikking echt waar hoe is het mogelijk? En nu heeft de biologische dader een OTS aangevraagd om omgang manipuleerbaar te maken - puur uit wraak. Het gaat vooral om daderbelangen

:: Rosefine :: 13-06-2012 [00:06]permalink

Ik heb 10 jaar een relatie gehad. Ik heb hem zien veranderen van een vlotte jonge man in een strenge, dogmatische moslim. Ik heb een kind met hem gekregen (het was een ongelukje, maar wat mij betreft heel gewenst). Hij heeft nauwelijks naar haar omgekeken. Mij heeft hij (naar mijn vermoedens) gebruikt voor een verblijfsvergunning. Gelukkig is dit niet gelukt. Nu heb ik een conversatie tussen hem en een andere persoon gevonden waarin hij mededeelt dat hij onze dochter wil ontvoeren naar zijn thuisland. Het Centrum voor Internationale Kinderontvoering acht de kans reëel dat hij haar mee zal nemen. Dit omdat hij geen familie in Nederland heeft, streng moslim is, zich afkeert tegen Nederland en hier verder geen binding heeft (hij verblijft illegaal) en hij dit feit letterlijk heeft gezegd. Ik ben nooit fysiek mishandeld door hem, gelukkig. Dit ook omdat hij wist dat hij dat bij mij niet moest proberen! Emotionele chantage en emotionele manipulatie waren echter wel aan de gang. Hij werkte in op mijn schuldgevoelens (ik had hem immers toch moeten helpen om een verblijfsvergunning) en op mijn afhankelijkheid van hem (mijn emotionele afhankelijkheid, ik hield erg veel van hem). Ik ben niet boos op de Nederlandse wetgeving of op welke instantie dan ook. De mensen handelen naar beste weten. De regels zijn nou eenmaal niet gunstig voor mij en velen met mij. Ik begrijp ook dat vaders recht hebben hun kinderen te zien, indien dit niet schadelijk is voor het kind. In dit geval is omgang met mijn dochter gevaarlijk voor haar (dit in verband met dreiging voor ontvoering). Ik ben overigens wel heel bang voor hem. Ik ben nog niet naar de rechtbank geweest, maar ik lees hier op deze site wel veel horrorverhalen over. Ik geloof dat hij een kort geding tegen mij gaat aanspannen, maar hier hoor ik meer over als het zover is, van mijn advocaat. Ik zit erover te denken om te vluchten. Om een tijdelijk onderduikadres te vinden en dan een andere woning te zoeken, zodat hij mij niet kan vinden. Ik ga ervan uit dat dit zal werken. Ik hoop dat deze brief een bijdrage kan leveren voor anderen, door niet in het slachtofferschap te verzanden, maar juist actie te blijven ondernemen. Ook hoop ik op steun van anderen en eventueel tips en adviezen.

:: Ilja (Oudere broer van een tweeling die voor wraak door BJZ zijn meegenomen) :: 24-03-2012 [00:03]permalink

De ex-man is vertrokken uit onze woning nadat moeder heeft geconstateerd dat hij vreemdgaat, zich bij een sekte heeft aangesloten en kinderen dwingt te leven volgens de sekte. In september brengt rechtbank Arnhem eerste uitspraak betreft voorlopige voorzieningen. Uitspraak is dat kinderen eens per week zaterdag omgang met vader hebben voor aantal uur. Tijdens die regeling komt de ex-man paar keer dronken aan de deur, hij krijgt dan de kinderen niet mee. Tijdens de 2de zitting over voorlopige voorzieningen (waar ik als oudste zoon weer niet aanwezig mag zijn, op verzoek van de ex-man en waar geen tolk aanwezig is) probeert mijn moeder aan te geven dat zij zich zorgen maakt dat ex-man de kinderen probeert te dwingen regels van zijn sekte te volgen, en dat hij van plan is naar het buitenland te vertrekken. In de uitspraak krijgt hij een uitbreiding van de bezoekregeling op basis van het feit dat ex-man een woning heeft gekregen en verklaarde dat hij niet van plan is om naar het buitenland te verhuizen. Op verjaardag van de tweeling haalt de vader de tweleing over om met hem mee te gaan nar België. Er wordt een paar keer gedreigd dat als zij niet mee gaan, moeder in de gevangenis gegooid wordt. Vader zet zijn telefoon af vanaf zaterdagmorgen tot zondag avond. Zondag avond worden de kinderen snel afgegooid door hun vader, zonder ook maar een woord te zeggen rijd hij meteen weg. Kinderen blijken bezeerd en ondervoed te zijn. Kinderen hebben tot in de detail verteld wat er tijdens het weekendbezoek is gebeurd, er was sprake van grove mishandeling, ondervoeding en hersenspoeling wat overeenkomt met de nieuwe geloofsovertuiging van de ex-man ( sekte ). Moeder besluit daar op de kinderen niet langer mee te geven. Ten eerste omdat de kinderen het zelf niet willen en dat ook meerdere malen aan de ex-man hebben aangegeven en ten tweede omdat zij haar kinderen wil beschermen en het maakt haar niets uit dat de autoriteiten lopen te dreigen met sancties. Kinderen hebben een aantal sessies bij een kinderpsycholoog gehad die in haar rapport verteld dat de kinderen eerst een speltherapie moeten doorlopen om over hun angsten heen te zijn ( angsten die zij hebben overgehouden na de bezoek aan België ) voordat er enige sprake kan zijn van een of andere bezoekregeling met de vader. Rechter besluit dat de raad voor de kinderbescherming onderzoek moet gaan doen naar wat het beste is voor de kinderen en wat er in België daadwerkelijk is gebeurd. Ook schroeft de rechter de bezoekregeling terug naar alleen op zaterdag vanaf 10:00 in de ochtend tot 17:00 in de middag in Nederland. Er vindt maar 1 bezoek plaats, alleen dochter besluit met de ex-man mee te gaan, zoon heeft herhaaldelijk nee tegen de ex-man gezegd. Daarna vinden er geen bezoeken plaats omdat ex-man eist dat hij de kinderen alleen wil ontmoeten als met hem naar België mogen gaan ( dus hij wil geen bezoekregeling in NL ). Bij een afspraak met de raad van de kinderbescherming geeft de raad aan, dat zij geen stukken willen zien ( dat notabene van hun zelf zijn ) over de eerdere mishandelingen van de ex-man. Op verzoek van de kinderbescherming wordt nog een keer geprobeerd met eendaagse bezoekregeling. Dit keer willen allebei de kinderen niet met ex-man mee. Terwijl in de afspraak met de Raad was dat de regeling doorgaat mits de kinderen het zelf willen, belt de ex-man de politie met een leugen dat de moeder de kinderen aan hem niet meegeeft. Kinderrechter spreekt OTS uit op advies van de raad van de kinderbescherming. Met zuster instantie Entrea wordt gesproken over speltherapie voor de kinderen op advies van een kinderpsycholoog bij wie de kinderen aantal sessies hebben gehad na mishandeling door de ex-man. Spel therapie werd nodig geacht om de kinderen te helpen die mishandeling te verwerken. Eerst moest er volgens de advies van de kinderpsycholoog speltherapie komen voordat er enige sprake kon zijn over een of andere bezoekregeling. Jeugdzorg heeft dit gewoon genegeerd en als eerste begonnen met bezoekregeling. Eerste begeleide bezoek verliep redelijk rustig. bij de tweede bezoek begon de boel te escaleren omdat er geen tolk aanwezig was en ex-man in het Russisch allemaal hatelijke dingen over moeder en oudere broer tegen de kinderen vertelde. Derde bezoek loopt compleet uit de hand omdat een van de kinderen weigert naar de spreekruimte te gaan. Gezinsvoogd probeert hem naar binnen te trekken, dat lukt niet, het andere kind gaat onder dwang mee. Er vind evaluatie plaats over de verlopen bezoeken, de evaluatie wordt vroegtijdig beëindigt, omdat gezinsvoogd weigert te aanvaarden dat moeder haar oudste zoon als tolk kiest, en evaluatie gesprek wordt beëindigd zonder dat er iets besproken is, wat de partijdigheid aantoont van de gezinsvoogd, want zij zegt dat ook de vader niet wil dat oudste zoon van moeder aanwezig is / hij weet te veel. Na de evaluatie heeft moeder meerdere malen aangekaart dat zij niet langer met de gezinsvoogd wil samenwerken, en gevraagd dat de zaak terug gaat naar de kinderrechter of dat er op z'n minst een nieuwe onpartijdige gezinsvoogd wordt aangesteld. Op allebei de verzoeken kreeg moeder geen reactie. Wel begonnen er aankondigingen van schriftelijke aanwijzingen te komen. In augustus is moeder veroordeeld wegens de zogenaamde onttrekking aan ouderlijk gezag ( daar heeft ex-man aan het begin van OTS een aangifte van gedaan om zo de zaak te laten escaleren ). Ik mocht als getuige optreden en uitleggen waarom er na dat ene bezoek in maart geweigerd werd de kinderen mee te geven, ik heb alles uitgelegd en onderbouwd, en later zeiden zowel de rechter als de officier van justitie dat hun de getuigenis niet zouden meenemen in hun beslissing omdat zij dat niet nodig vonden, en moeder werd alsnog veroordeeld tot een werkstraf en het betalen van emotionele schade dat de ex-man had opgelopen. In september kwam de eerste schriftelijke aanwijzing van BJZ. Daarna volgde er een verzoek tot verlenging van OTS met als bijlage door de gezinsvoogd zelf opgemaakt rapport uit naam van de school van de kinderen ( dus zij heeft in feite valsheid in geschrifte gepleegd, door uit naam van iemand anders een rapport op te stellen, uiteraard negatief om zo verlenging te krijgen ). Op hetzelfde dag van de zitting eind oktober heeft jeugdzorg even snel een 2de schriftelijke aanwijzing er bij gedaan ( zonder het van te voren naar de moeder sturen ). Op hetzelfde dag volgde er zitting waar ex-man volledige voogdij eiste en dat de kinderen bij hem in België zouden komen wonen. In December ging moeder met een ambtenaar van gemeente Culemborg op gesprek bij locale jeugdzorg te Tiel, daar werd onder andere afgesproken dat kinderen niet gedwongen zouden worden met hun vader om te gaan als ze dan niet willen en dat er een nieuwe gezinsvoogd zou komen. Ook werd er afgesproken, maar dat werd door jeugdzorg niet op papier gezet, dat er geen nieuwe aanvraag tot hulp aan huis zou komen omdat het niet nodig was gevonden. Begin februari volgde er een definitieve uitspraak betreft voorzieningen. Er is geschreven dat kinderen bij moeder blijven wonen en voorlopig alleen onder begeleiding een bezoek zullen hebben met de ex-man. Wat voor moeder een verrassing was is dat, er in de uitspraak stond dat er ook hulp aan huis zou volgen, terwijl dat eerder niet nodig was gevonden. Op advies van de advocaat is moeder akkoord gegaan met hulp aan huis omdat haar op 27 februari is verteld dat het als volgt uit zou zien, een persoon zou eens in de week komen om beeld te krijgen hoe alleenstaande moeder de kinderen opvoed en eventueel wat extra sturing te geven. Op dezelfde dag vond ook de klachtencommissie plaats dat klachten behandelde betreft het handelen van de vorige gezinsvoogd. Waar oudste zoon naartoe ging om de klachten te onderbouwen. Op 22 maart volgt een nieuwe afspraak met jeugdzorg, opeens hebben zij eenzijdig flink wat meer eisen gesteld aan de hulp aan huis, eisen waar moeder niet mee akkoord kan gaan omdat het gewoon het volgende is: Indirect dwingen van moeder dat zij de kinderen dwingt met vader om te gaan dat hun meerdere malen mishandeld heeft. Volgende dag ( 23ste ) staat opeens een kleine legertje voor de deur en onder dreiging van aanhouding van moeder en oudere broer eist kinderen af te staan. Moeder stort letterlijk in elkaar, en de broer wil het hele bende iets aandoen, maar weet dat als hij het doet dat hij dan voor het eerste keer in de aanraking met politie komt en helemaal niets meer voor z'n moeder en broer en zus kan betekenen. Jeugdzorg belt na 6 uur s'avonds nog een keer op, met mededeling dat ze pas maandag iets te horen zal krijgen, omdat de gezinsvoogd op vrijdag altijd vrij is.

:: maflingo :: 29-01-2012 [22:01]permalink

Ik ben op het moment vooral bang. Ik ben getrouwd geweest met een buitenlander. Een paar jaar geleden zijn we uit elkaar gegaan, en ben ik met 1 kind, onder dwang, terug naar Nederland gegaan. Gelukkig volgde nummer 2 gauw. Sinds eind vorig jaar is de scheiding eindelijk rond. In het ouderschapsplan staat dat we beiden voogdij hebben, maar ik het laatste woord, want de kinderen wonen bij mij. Er staat in dat ik het contact tussen vader en kids niet mag belemmeren. Ik heb mn best gedaan om dit goed te houden. Maar meneer zelf doet er nix aan, en heeft altijd 101 excuses. Nu komen er dreigementen vanuit het buitenland dat ze de kids willen, en ik ze nooit meer zal zien. Want ik heb me zogenaamd niet aan de regels gehouden. Zegt een vader die de spaarrekeningen van z'n kids heeft leeggeroofd. Ik vraag me echt af of hij een poot heeft om op te staan? En wat als hij de kinderen ontvoert? Wat als hij met een voogdij toezegging komt van de rechter in het buitenland? Iemand hier ervaring mee?

:: Aimee :: 28-11-2011 [15:11]permalink

Ik weet niet zo goed waar ik mijn verhaal moet neerzetten. Ik heb samen met een buitenlandse man een kind gekregen. Dit kind is geboren in Nederland, heeft mijn achternaam en heeft alleen de Nederlandse nationaliteit. Mijn ex heeft mij min of meer gedwongen dat hij zijn kind kon gaan erkennen in Nederland. Dit heb ik gedaan omdat ik erg bang voor hem ben, omdat hij mij vaak mishandeld heeft. Ik heb het volledige gezag over mijn kind, want hij wist niet dat in Nederland als je ongehuwd bent dat alleen de moeder het gezag krijgt. Wij zijn nu uit elkaar. Hij is mij nu aan het dreigen dat hij de voogdij wil hebben of zijn kind wil zien. Nu staat in de geboorteakte dat het recht van zijn land toegepast is in de erkenning. Heeft iemand enig idee waar ik meer informatie kan krijgen over de rechten van het kind in dat land en weet iemand of hij perse zijn kind in Nederland moet bezoeken of dat hij het kind kan meenemen naar zijn land voor x aantal dagen per jaar?

:: bezorgd :: 17-10-2011 [11:10]permalink

Ik moeder (alleen gezag) van een Turks zoontje ben zelf Nederlandse, is al jaren in gevecht, de ex draait om de paar jaar om. Voordat zoonlief geboren werd ben ik onder druk gezet om zoonlief weg te laten halen, maar heb dat niet gedaan. Toen hij levensvatbaar was heeft hij hem uiteindelijk erkent, maar na de geboorte draaide ex geheel door, heeft met zoonlief gegooid enz, kinderbescherming erbij gehaald maar ex heeft hele mooie verhalen en is onder alles uitgekomen. Na een tijdje werd hij weer redelijk normaal en heb ik mijn zoontje vaker naar hem toe laten gaan, vanuit de kinderbescherming had hij een minimaal aantal uur in de week, uiteindelijk kwam ik er achter dat hij zoonlief dumpte bij zijn ouders en zelf in de nacht werken ging, heb hier meerdere malen wat van gezegd, afgelopen jaar is ex veroordeeld voor een geweldsdelict, heeft grote schulden, raakt zijn werk kwijt omdat hij daarvoor een bewijs van goed gedrag moet hebben, en met zijn opleiding komt hij niet meer aan het werk in Nederland, dus heeft hier geen toekomst meer. Is afgelopen zomer op vakantie geweest in Turkije met zoonlief, heb naast zijn Nederlandse paspoort zijn Turkse legitimatie meegegeven en die weigert ex terug te geven, toen hij terug kwam zei hij dat hij met zijn opleiding daar zo werk kon krijgen en eigenlijk wel daar zou willen wonen. Na een maand begonnen de rechtszaken hij wil mede gezag en een vergrootte bezoekregeling, ook wil hij toestemming van de rechter om zonder toestemming van mij naar het buitenland te gaan met zoonlief. Komt met allerlei leugens wat zoonlief kan weerleggen, nu is mijn vraag wie oh wie weet waar ik een onafhankelijk persoon kan vinden die mijn zoon kan horen en dit op papier kan zetten zodat het rechtsgeldig is?

:: Lotgenoot :: 16-09-2011 [23:09]permalink

Ik ga binnen kort een rechtzaak aan met mijn ex, de vader van mijn zoon van acht. Ik heb 8 jaar lang geprobeerd normaal contact te blijven houden in het belang van mijn zoon. De communicatie was zeer slecht, mijn ex kan niet met mij praten; ik heb het tientallen keren wel geprobeerd. Mijn ex haalde onze zoon op wanneer het hem uit kwam (dit gevoel kreeg ik) wanneer ik hierover een gesprek wou hebben om bijvoorbeeld te vragen of wij duidelijke afspraken konden maken wanneer en hoelaat hij zijn zoon zou willen ophalen en weer terug brengen ging liep dit altijd uit op een ruzie. Jaar in en jaar uit liet ik hem maar komen en gaan ''mijn zoon verdient zijn vader'' (dacht ik altijd). Ik heb met hem zelf een zeer moeilijke relatie gehad 3 jaar goed 3 jaar slecht, mijn ex had een verslaving (gokken) en hier nam zijn agressie heel erg toe. Ik heb toen besloten om weg tegaan, omdat ik zo niet meer verder kon leven en het ook niet gezond is voor een kind wanneer ouders steeds ruzie maken en wanneer er fysiek geweld aanwezig is. Mijn zoon was nog geen jaar oud toen ik bij hem weg ging. Mijn ex heeft mij in 8 jaar nog nóóit geholpen met mijn zoon, bv Schoolgeld mee betalen - nieuwe kleren/schoenen, in het begin heb ik het heel moeilijk gehad met een kind alleen ik was nog heel jong, maar hulp kon ik van hem niet verwachten ook dit heb ik zo genomen ik heb mijn kunnen redden en het heeft mij nooit om geld gedraaid maar om de omgang tussen vader en zoon. Toen mijn zoontje 7 was is hij helemaal in paniek thuis gekomen en schreeuwde alles bij elkaar dat hij niet besneden wilde worden! Hierop heb ik geprobeerd een gesprek te voeren met mijn ex, waar dus niet een gesprek mee te beginnen viel. Ik wilde absoluut niet dat mijn zoon ritueel besneden zou worden en al helemaal niet omdat er met mij niet was overlegd ''ooit''. Dit kwam uit het niets, terwijl ik hem toen heel duidelijk heb gezegd dat wanneer hij zijn zoon besneden wou hebben dit in goed overleg moest gaan en dat wij hem samen zouden voor bereiden en dat dit onder narcose moest en niet ritueel. Na deze confrontatie is het heel grimmig geworden tussen vader en mij. Ik werd bang, bang dat hij dit toch zou doen, omdat mijn zoontje hiermee steeds thuis kwam hij werd zo onzeker en bang dat het niet goed meer op schoon ging. Mijn zoon vertelde mij dat zijn vader wel eens ruzie maakte met zijn vrouw (hij is hertrouwd) en dat zij dan klappen kreeg van hem, mijn zoontje nam dan zijn zusje mee en deed boven de muziek dan hard aan zodat zijn zusje niet zou huilen door dat zij haar moeder zo hoorde gillen. Dit zat mij niet lekker en mijn zoon hoeft die verantwoording niet te nemen voor zijn zusje daar is hij veelste klein voor en daar kan hij ook niets mee. Laatst was hij te laat en toen zijn we iets anders gaan doen. Hij belde me op en schold en schreeuwde zo hard dat ik er geen woord tussen kreeg en ik heb opgehangen. 10 min erna belde hij weer met de mededeling dat hij mij haatte en zijn zoon nu kwam ophalen, waarop ik zei nee wij gaan eerst afspraken maken. Hij begon mij te dreigen en zou nou komen en dan zouden we wel zien of hij zijn zoon zou meekrijgen ''ik pak hem jou af'' waren zijn woorden. Ik heb meteen de politie gebeld en verteld dat hij onderweg was en dit kon gaan escaleren. Ik zou bellen wanneer het uit de hand zou gaan lopen. Eenmaal bij huis kreeg ik wel 100 verwijten ik heb hem verzocht om even weg te gaan hij nu te boos was en mijn zoon bang werd van hem, maar ook dit hielp niet uit. Ik bleef bij mijn standpunt eerst afspraken niet meer alleen op jou manier we moeten samen werken dit kan niet meer. Dit wou vader niet en omdat ik bij mijn standpunt bleef werd hij heel boos verbaal en fysiek. Dit was het punt voor 112. Mijn ex zweerde op de Koran en zweerde op zijn kinderen dat hij mijn zoon zou meenemen en ik hem nooit meer zou krijgen te zien hij zweerde dat ik beter dood kon zijn zodat hij dan zijn zoon kreeg en niet meer bij mij zou zijn, hij kraamde van alles uit. Ik neem bedreiging van ontvoering heel serieus, en ben hier ook mee naar politie geweest. Instanties zoals -Nationale kinderontvoering van nederland Zijn niet goed wijs, want die geven als advies dat het niet goed is om het kind bij vader weg te houden. Stichting huiselijk geweld is hierin wel weer heel erg direct ''er is een serieuze bedreiging dus niet meegeven'' Politie en SHG hebben geconstateerd na bezoek aan huis bij vader: vader blijft bij zijn standpunten komt zeer agresief over en toen geen enkele samenwerking. Hij is een moslim en zijn zoon moet worden besneden en ziet dit niet als een kind uit een gemengd gezin waar in overlegd moet worden. Wij moeten nu de rechtbank in wanneer en hoe is nog niet duidelijk. Maar 1 ding weet ik wel DAMES blijf sterk en blijf geloven in jezelf!!! Het is belachelijk hoe veel fouten jeugdzorg en de raad van kinderbescherming in hun adviezen maken. Dat geldt ook voor stichtingen zoals nationaal kinder ontvoering! Luister naar jezelf en niet teveel naar andere debielen. Wat je voelt als moeder voel je! Samen sta je sterk! Ik ben bang voor mijn kind hij is de dupe hij heeft hier niet om gevraagd. Ik luister naar niemand geen jeugdzorg helemaal niets zolang ik kan houd ik die mensen buiten mijn deur geef je ze 1 opening zijn ze binnen en zolang dit niet gebeurd kunnen zij niets Wij moeten elkaar helpen en ben het er helemaal mee eens wij samen als lotgenoten staan samen sterker dan alles en iedereen. Ik wil er zijn voor jullie want ook ik vecht voor mijn kind!

:: bange moeder :: 18-08-2011 [01:08]permalink

Ik heb 5 jaar een relatie gehad waarbij als ik iets verkeerd zei de grootste ruzie kreeg. Een tijdje ging het goed en besloten we een kleintje te nemen. Tijdens mijn zwangerschap kregen we ruzie en ik kreeg verbaal heel veel naar me toegesmeten zoals "je laat maar abortus plegen" of "ik haal het er zelf uit" terwijl hij met een mes voor me stond. M'n ouders en bekenden waren voor een deel al gewist uit mijn leven. Hij probeerde me te manipuleren. Na de geboorte ging mijn ex op een dag helemaal uit zijn dak. Hij trok mij aan m'n haren van de achterdeur naar de voordeur. Hij pakte een ijzeren stang waarmee hij heel hard op mijn benen sloeg. Ik wilde niet de deur uit omdat mijn dochtertje van 3 maanden in de box lag. We kregen steds meer ruzie ik kon er niet meer tegen en heb me spullen en m'n kleine gepakt en ben weggegaan. Hij weet niet waar ik zit en valt me elke dag lastig met vragen. Hij heeft aangifte gedaan bij de politie, omdat hij vindt dat ik zonder reden ben weggegaan en hij heeft geëist dat ik mijn kleine binnen 24 uur terug brengen. Ik heb nu een advokaat ingeschakeld. Mijn ex partner heeft wel recht om zijn dochtertje te zien omdat hij haar erkend heeft? ik ben bang dat ik haar verlies en dat hij met haar weggaat. Wat kan ik doen?

:: mai :: 16-06-2011 [11:06]permalink

Ik was getrouwd met een Turkse man. Onze kinderen kennen hem niet omdat hij ons al 8 jaar geleden in de steek liet. Nu wil hij de kinderen zien, maar ze willen echt niet. Ze mogen zelf bij de rechtbank zeggen nu wat ze willen, maar toch moeten we van jeugdzorg naar contactgesprekken gaan met de vader. Belachelijk. Een kind dwingen naar een vreemde te gaan. Hij heeft het wel eens eerder geprobeerd maar dat konden we echt niet aan, ik laat het niet weer gebeuren dat hij ze in de steek laat. Zijn familie zien of horen we gelukkig niet, maar daar ben ik soms bang voor. Het is toch een andere cultuur hoor. Ik ben bang. En nu moeten ze van die debiele regering ook een eigen id-kaart, zitten ze nog zo met hem in het buitenland ook als ik niet oplet. Eerst stonden ze in mijn paspoort. Gelukkig zijn ze groter nu, ze zijn pas 16 geworden. Wat wil hij in godsnaam ineens van ze?

:: Markla :: 01-05-2011 [17:05]permalink

Ik zit momenteel middenin een procedure over een HKOV [Haags Kinder Ontvoerings Verdrag]. De rol van de kinderbescherming is daarin zeer dubieus, maar vooral die van de advocaat van de tegenpartij. Ik zit maar wat te brainstormen samen met mijn vriend, maar er zou een werkgroep of stichting in het leven moeten worden geroepen die de belangen behartigt van ouders die vechten tegen de advocatuur die de belangen en rechten van kinderen grof schenden. In ieder geval is mijn 7-jarige dochter al zo door de mangel gehaald (in eerste aanleg natuurlijk door haar 'vader') dat er voor de rest van haar leven een trauma is ontstaan. Ik heb in de laatste 3 jaar al vele ongelooflijke zaken moeten doorstaan die ik hier niet kan beschrijven, dat is echt teveel, maar ik wil wel iets met die ervaringen gaan doen. Er moet iets gebeuren waardoor wij als ouders de aandacht kunnen gaan vestigen op onze KINDEREN, ipv de ouders, hun advocaten en de totaal onbekwame 'kinderbescherming', welke gelijk opgedoekt of vervangen zou moeten worden door een echte, onafhankelijke en zorgzame instelling. DAT missen we in Nederland. Ook advocaten moeten we kunnen screenen! Dit kan met onze ervaringen. Misschien kunnen we samen brainstormen. Er MOET iets gebeuren anno 2011!

:: polleke87 :: 24-03-2011 [18:03]permalink

Ik heb een relatie gehad van 6 jaar met een jongen die mij zowel lichamelijk als geestelijk mishandelde. Hij vertelde mij altijd hoe lelijk, hoe dik en wat voor slet ik wel niet was. Zo vaak dat ik hem ook ging geloven. Als ik met vrienden had afgesproken om iets te gaan drinken zorgde hij er altijd voor dat ik door 1 van zijn vrienden of door hem in de gaten werd gehouden. Als ik hem dan zag vroeg hij altijd wie er waren waar we het over hadden gehad ga zo maar door als ik een iets te afwijkend antwoord gaf dan sloeg hij mij of bedreigde mij van het leven te beroven met een mes of zijn pistool. Als een vriend van mij een arm om mij heen sloeg en dit werd gerapporteerd aan mijn (toe nog) vriend, dan werd deze jongen ook bedreigd of in elkaar geslagen. Met als gevolg dat mensen niet meer in mijn buurt durfde te komen. Dit ging 4 jaar zo door. Tot een paar jaar terug mijn (toen nog) vriend werd verdacht bij een moordzaak. Ik werd opgeroepen als getuige en kreeg politiebescherming omdat ik niks durfde te zeggen. Mijn vriend bleef mij confronteren met de feiten wat er met mij zou gebeuren als ik ook maar zou durven zeggen dat hij die avond niet bij mij was. Dus ik dacht wat mij goed leek en ik vertelde de politie dat hij bij mij was. Waardoor mijn vriend werd vrijgesproken en de zaak nooit is opgelost. Dat zelfde jaar werd ik op dezelfde manier als het vermoorde meisje door hem gedrogeerd. Ik kan mij alleen nog herinneren dat ik de muren op mij af zag komen en ik snel naar de wc rende om mijn vinger achter in mijn keel te steken, maar kennelijk te laat. Ik ben thuis wakker geworden met mijn (toen nog) vriend boven op mij. Ik wilde schreeuwen om hulp maar dat ging niet. In zowel mijn armen als benen had ik helemaal geen gevoel. Ik weet nog dat hij mij vertelde dat ik kreeg wat ik verdiende. Het was mijn schuld en ik moest dan ook maar niet zo vaak nee zeggen dat ik geen sex met hem wilde. De volgende dag was ik bang (heel bang) en voelde ik mij uitermate vies. Ik dacht ik moet hem hier toch mee confronteren dus schraapte al mijn moed bijeen en vertelde hem wat ik nog wist. Hij verklaarde mij voor gek en ik had waarschijnlijk gehallucineerd want dat zou hij nooit doen of zeggen. Ik geloofde hem. Na 4 maanden voelde ik mij ineens heel slecht en heb toen stiekem een zwangerschap test gehaald. Die mijn moeder vond nadat de test had aangegeven dat ik zwanger was. Ik had gelijk een afspraak bij de gynaecoloog gemaakt want ik kon van hem gewoonweg geen kind krijgen en al helemaal niet op deze manier. Volgens de gynaecoloog was ik al te ver in de zwangerschap voor een abortus. Ik was ten einde raad en wilde niet dat mijn (toen nog) vriend hier achter zou komen. De avond dat ik het wilde uitmaken kwam mijn moeder vrolijk binnen. Met gefeliciteerd! Ik dacht NEE NEEE NIKS ZEGGEN! Maar dat was al te laat ze vertelde vrolijk aan mijn (toen nog) vriend dat ik in blijde verwachting was. Ik heb nog nooit z'n ruzie gemaakt met mijn moeder als die avond. Vanaf dat moment werden de mishandelingen erger. Aangezien ik nog nooit met hem sex had gehad was het onmogelijk dat ik zwanger van hem was dus ik was een hoer en slet. Hij duwde mij van de trap af ga zo maar door. Elke keer had hij het excuus omdat ik niks meer wist dat ik een epileptische aanval had gehad. Wat daarna volgde heb ik z'n spijt van wat ik mezelf ook nooit kan vergeven. Ik stond erop dat hij zijn kind zou erkennen. Omdat de mishandelingen doorgingen en alleen maar erger werden en ook in de buurt van mijn kind kwamen. heb ik uiteindelijk de relatie beëindigt of beter gezegd: ben ik gevlucht. Ik ben naar het blijf van mijn lijf huis gegaan en woonde van het ene illegale onderkomen in het andere zodra mijn ex mij weer op het spoor was, verhuisde ik steeds weer. Meer dan een jaar heeft hij niks gegeven om zijn kind en wilde hij mij alleen maar dood maken omdat ik hem had aangeven bij de politie. Vrienden van hem zaten achter mij aan en heb ik mensen in mijn huis gehad zwaaiend met een pistool. Na dat jaar kreeg mijn ex een vriendin die kinderen heel lief en leuk vond. Ook zij kreeg snel te horen dat hij een kind bij een ander had alleen dat hij haar nooit mocht zien van mij. Hij is zoo zielig. Omdat zijn vriendin dat ook vind steunt ze hem in alles en heeft ze ervoor gezorgd dat hij precies weet met wat hij in zijn recht staat. Ik moest bij de mediator die was aangeschreven door de rechtbank naar een omgangsregeling streven. Het enige wat de mediator voor mij kon regelen was dat ik bij de omgangsregeling aanwezig ben zodat ik niet bang hoef te zijn dat mijn dochter op enig mogelijke manier gevaar loopt of dat hij haar weer ontvoert. Maar dit is toch niet normaal hij stalkt mij, maar vlucht elke keer bij de rechtbank in zijn zielige vaderrol, waardoor de moeder standaard als de boosdoener wordt gezien. en waarom? Omdat ze het kind beschermt. En wat krijg je als tegen antwoord van bijna iedereen? "Een slechte vriend of man hoeft nog niet te betekenen een slechte vader!" Dit gaat al een aantal maanden zo en ik weet niet meer wat ik moet doen. ik ben ten einde raad... Dit gaat vroeg of laat ten koste van mijn kind.... ik weet het echt niet meer. De mannen die het aan zichzelf te danken hebben dat ze hun kinderen nooit tot bijna nooit zien, vallen continue terug in de slachtofferrol en hoe zielig hun wel niet zijn. Hier word ik als moeder GEK VAN. Je kan je kind niet beschermen... Hoezo mannen hebben te weinig rechten in NEDERLAND...?

:: dadyda :: 02-12-2010 [12:12]permalink

Ik ben getrouwd geweest met een man uit een ander Europees land. Hij heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk en is verslaafd aan coke en drank. Ik ben door hem voor en tijdens mijn zwangerschap geestelijk en lichamelijk mishandeld. Bij mij was de druppel toen hij met mijn 2 maanden oude kind gooide toen hij weer eens onder invloed was. Ik heb toen aangifte gedaan van mishandeling met foto's als bewijs en hij is voor 4 maanden de gevangenis ingegaan. Ik heb toen gelijk de scheiding aangevraagd. Tijdens zijn detentie hebben we veel gepraat en ik vond hem weer zielig. Ben dus ook op bezoek gegaan en we hadden afgesproken dat als hij vrij kwam dat hij dan een eigen huis zou hebben en we dan wel zouden zien hoe het gaat met zijn verslavingen. Hij kwam vrij en stond toen bij mij aan de deur dat hij geen huis had. Ik heb gezegd dat hij een paar dagen mocht blijven maar dat hij dan toch weg moest. In deze dagen is mijn 2de kind verwekt (ik weet dat jullie nu denken hoe dom kan je zijn maar ik besloot het kind te houden met in mijn hoofd dat ik het alleen zou opvoeden). Na een half jaar had hij de scheiding nog niet getekend en wilde deze pas tekenen als we een omgangsregeling hadden afgesproken. Nou is de wet tegenwoordig zo krom dat je dit moet hebben voordat je kan scheiden en aangezien hij niks mee betaalde moest ik een uitkering aanvragen en dat kan alleen als je definitief gescheiden bent. Je wordt dus voor het blok gezet. In zijn vorige huwelijk bleek hij ook zijn vrouw en kinderen te hebben mishandeld. De omgang betrof 1 x 2 wkn 6 uurtjes. Vanaf de eerste dag liet hij het afweten. Hij kwam bij mij aan de deur wanneer hij wilde met de smoes voor de kinderen. Hij checkte m'n post, telefoon en controleerde alles in mijn huis of hij iets kon vinden over een andere man (alsof je daar behoefte aan hebt na alles en 2 kleine kinderen). Een half jaar geleden was ik het zat en heb aangegeven dat de situatie niet meer te houden is en dat ik wil dat hij een veilig huis heeft voor de kinderen en ook niets gebruikt voordat de kinderen komen. Hij is zeer onoplettend, valt in slaap bij de kleintjes en is alleen maar met zichzelf bezig. Hij heeft tevens 3 jaar geen contact gehad met zijn andere kinderen ivm mishandeling van zijn zoon. Helaas is die moeder gewoon weer akkoord gegaan met omgang en is deze jongen vorige week van de trap 'gevallen' bij zijn vader. Mijn ex ging niet akkoord dreigde mij met de dood en dat hij mijn kinderen zou meenemen naar het buitenland, waarna ik heb aangeven het via de advocaat te doen. We hebben nu vorige week de zitting gehad en hij heeft veel leugens vertelt maar gelukkig is de rechter toch niet akkoord gegaan met omgang zonder toezicht. (ik had geëist dat hij zijn kinderen mag zien onder toezicht). Ik vind zelf dat de kinderen hun vader moet en leren kennen maar het moet wel veilig zijn. Nu vond de rvk dat ze te jong zijn voor tussenthuis dus is de regeling nu dat hij 1 x 2 wkn 3 uurtjes in een speeltuin (binnen) de kinderen mag zien en dat ik verderop moet gaan zitten kijken. Vervolgens moeten we ook naar een mediator. Mijn angst voor deze man wordt dus opzij geschoven en ik moet mezelf maar overwinnen (ik heb straatangst) om me aan de regeling te houden. Tot op heden betaalt hij nog steeds geen alimentatie, valt mij lastig met dreigementen en heeft zelfs mijn nicht die een verklaring heeft getekend bedreigd. Hij blijft mijn familie lastig vallen en blijft liegen. Ik heb mijn advocaat hier van op de hoogte gesteld en die zegt dat ik me aan de omgang moet houden en met de mediator moet praten.Wat kan ik als bezorgde moeder nog doen? Wat voor rechten hebben moeders eigenlijk?

:: Annemarie :: 07-10-2010 [13:10]permalink

Mijn verhaal wijkt uiteraard niet af van wat ik hier lees al lees ik zo nu en dan wel ergere dingen! Mijn ex partner sloeg mij zo nu en dan maar als ik dat dan mishandeling noemde ontkende hij dit en zei hij dat ik mij niet zo moest aanstellen. Eenmaal bij hem weg besef ik me dat het wel degelijk mishandelingen waren en heb ik van de laatste mishandeling (we waren al uit elkaar maar hij was mijn huis binnengedrongen) aangifte gedaan. Mijn ex heeft mijn dochter ontvoerd en onttrokken van het ouderlijk gezag. Vanmiddag ga ik naar een advocaat want ik begreep van mijn ex zijn advocaat dat als de zaak is voorgekomen hij omgang zal aanvragen. Hij woont nu samen met een meid die hem onderdak bood terwijl hij mijn kind verborgen hield, niet slim. Ik zal er alles aan doen om aan te tonen dat hij heen geschikte vader is. Mensen zeggen mij iets te makkelijk "het is toch de vader van het kind". Ik zie dat anders : hij is de spermadonor want om een pappa te zijn moet je zóveel méér doen!

:: Moesje :: 20-09-2010 [15:09]permalink

Ik ben een alleenstaande moeder van een zoontje van 3,5. Mijn ex is afkomstig uit een Noord-Afrikaans land. Tijdens de relatie heeft hij mij meerdere malen psychish en lichamelijk mishandeld. Hij is doorgedraaid nadat hij mij zei dat ie via de rechter een gezamenlijk ouderschap wilde. Dit heb ik geweigerd omdat hij mij meerdere malen heeft gezegd de kleine mee te willen nemen naar Afrika. Maar voor de kleine bleef ik toch vechten totdat hij mijn moeder heeft mishandeld waar de kleine bij was. Toen ging bij mij de knop om en heb ik de relatie beeindigd. Helaas was het hierna nog niet afgelopen en bleef hij mij stelselmatig lastig vallen en kwam op de raarste tijden aan de deur omdat hij de kleine wilde zien. Hij is toen naar een advocaat gegaan omdat hij een omgangsregeling wilde. Die is er niet doorgekomen omdat hij zijn advocaat niet heeft betaald. Meneer vond het helaas belangrijker om alcohol en drugs te blijven gebruiken dan om zijn advocaat te betalen. Ik heb aan mijn advocaat aangegeven dat ik open stond voor een bezoeksregeling mits hij nuchter was. Hierna is hij helemaal doorgedraaid en begon mij te bellen en liet anderen mensen mij bellen om mij te bedreigen. Hij stuurde mensen langs mijn deur om mij te intimideren. Dit heeft er toe geleidt dat ik mijn deur bijna niet meer uitdurfde. Toen hij mij via de telefoon begon te dreigen met de dood en mijn kleine ook heb ik mijn advocaat ingeschakeld en een straat en contactverbod geëist. Hij bleef door dreigen en dreigde onder andere mijn auto in de fik te steken en de kleine mee te nemen van de creche. Niet lang daarna heeft de rechter gelukkig besloten om in mijn eis mee te gaan en mijn ex kreeg een jaar straat en contactverbod. Dit heeft de rechter overigens ook gedaan omdat mijn ex niet de moeite nam om naar de rechtszaak te komen. Nu na anderhalf jaar kwam 2 weken geleden iemand aan de deur om een kadootje te brengen voor mijn zoontje van mijn ex. Ik stond behoorlijk perplex aan de deur en heb het kadootje aangenomen. Nu heeft hij afgelopen weekend een vriendin van mij aangesproken in de stad met de vraag of zij mij wilde smsen met de vraag of hij schoenen mocht kopen voor de kleine en die bij mij aan de deur mocht afgeven. Ik heb mijn vriendin gezegd dat hij wel schoenen mocht kopen voor de kleine maar die niet aan mijn deur mag komen afgeven. Hiermee ging hij wel akkoord. Maar nu vraag ik me dus af of ik hier goed aan heb gedaan. Vanaf het 1e moment heeft ie nooit een vinger uitgestoken naar de kleine. Hij heeft nooit alimentatie betaald en ook nooit bijgedragen aan alle onkosten. Als ik eens vroeg een pak luiers of voeding mee te nemen verwachtte hij daarna gelijk zijn geld terug. Ik heb bij deze hele situatie een heel raar gevoel. Het lijkt net of dat hij probeert te paaien met kadootjes en zo in een goed blaadje komt bij de rechter en zijn zoontje dan mag meenemen met alle risico's van dien. Ik ben gigantisch bang dat hij de kleine op den duur mee gaat nemen naar zijn vaderland. Hij heeft hiermee eerder gedreigd door te zeggen dat de kleine vanaf zijn 5e tot zijn 10e in zijn land moest wonen om een goede moslim te worden. Heeft iemand een idee wat ik hiermee aan moet? Moet ik het kadootje aan nemen en de lieve vrede bewaren of weigeren en het risico lopen dat er weer problemen komen? Hij heeft de kleine overigens wel erkend en hij draagt ook de achternaam van zijn vader.

:: hopeless :: 23-08-2010 [10:08]permalink

Ik ben een alleestaande moeder van een dochtertje van bijna drie. Nu is het zo dat tijdens mijn zwangerschap de vader wilde dat ik het liet weghalen. We hadden tijdens de zwangerschap besloten uit elkaar te gaan en dat ik alleen voor haar zorgen zou. Hij zou alleen tot aan de geboorte blijven omdat ik complicaties had en op dat moment geen contact met familie had. Ik ben altijd een voorstander geweest van het feit dat een kind de achternaam draagt van de vader. Dit wou hij niet, omdat we niet getrouwd waren en hij er niks mee te maken wilde hebben. Hij komt overigens uit het buitenland. Na de geboorte veranderde dit drastisch. Hij wilde trouwen ivm zijn aanzien bij z'n familie en hij wou niet meer weg. De relatie is altijd al bijzonder heftig geweest: geweldadig zowel lichamelijk als mentaal. Na vier maanden heb ik besloten om er een eind aan te maken, omdat ik niet wil dat mijn kind opgroeit in zo'n omgeving en ik zelf uit ervaring weet dat dat voor een kind niet goed is. Ik heb hem er dus uit gezet. Toen is alle ellende echt begonnen en die duurt nu al twee jaar. Ik ben vanaf het begin heel duidelijk geweest naar hem, dat ook al zijn we niet meer bij elkaar hij altijd zijn kind kon zien en dat hij altijd betrokken kon zijn. Hij was altijd welkom om haar te zien of ophalen. Hij kwam midden in de nacht langs om haar te zien, ik liet hem vaak binnen om drama met de buren te voorkomen. Hij ging dan op de grond liggen en wou niet meer weg hij heeft hele erge dingen gedaan ook lichamelijk bij mij, omdat hij mij terug wou. Mensen met wie ik sprak sprak hij aan en en vroeg wat ze van mij moesten. Daarnaast kwam hij om zijn kind te zien wanneer het hem uitkwam. Dit is een jaar zo gegaan ik werd helemaal gek en wist niet wat ik er mee aan moest. Toen ik na een jaar een nieuwe vriend kreeg werd het alleen maar erger. Ik zat een keer met vrienden en mijn huidige vriend op het balkon toen hij mij belde dat hij wel wist wie er allemaal waren. Hij schold mij uit en ik was van hem totdat hij zei dat het niet zo was ik was een hoer en had een hoerenkeet etc. Te erg voor woorden. Vervolgens belde hij terug en zei dat hij even normaal wou praten. Je bent te ver gegaan, zei ik. Ja, zei hij, dat klopt. Kun je even naar beneden komen dan praten we er rustig over? Ik wou het niet maar wilde er ook van af zijn. Op het moment dat ik de sleutel omdraai en de deur wou opendoen zag ik een schaduw en hij drong zo naar binnen. Hij liep naar het balkon om mijn vriend te pakken. Hij heeft mij geslagen en al mijn vrienden zaten erbij. hij heeft ons kind uit bed gehaald en is naar buiten gelopen. Hele toestanden, politie erbij, etc. Ik heb aangifte gedaan en hij is uiteindelijk vast gezet voor een week. Hij kreeg een contactverbod, maar hield zich er niet aan en achtervolgede mij in de stad, stond ineens voor mijn neus en pakte de kleine uit de buggy etc. Uiteindelijk is hij veroordeeld tot 2 jaar voorwaardelijk (wat dat ook in mag houden) in de tijd dat er nog geen uitspraak is geweest heeft hij mij gedaagd om omgang met zijn kind. Ik ben akoord gegaan, maar onder toezicht en heb heel duidelijk aangegeven,dat het op MIJN tempo moet gaan ivm vertrouwen etc. Drie keer omgang onder toezicht in een speelruimte daarna evaluatie. De mensen die toezicht hielden konden zich totaal niet verplaatsen in mij. Hij kwam altijd te laat, is een keer helemaal niet komen opdagen. Uiteindelijk na 6 x binnen wilde hij met de kleine naar buiten. Ik had hier bezwaar tegen ivm zijn gedrag. Dat was nog altijd heel bedreigend. Hij achtervolgde mij nog steeds en ik kon gewoon aan de haat in zijn ogen en dat hij iets van plan was. Ik heb aangegeven, 1 keer binnen 2e keer naar buiten en ik ben daar ook bij en de 3e keer laat ik afhangen van mijn gevoel van de 2e keer. Hij had zijn neef meegenomen Toezicht gaf aan dat er niemand mee mocht en dat daar afspraken over gemaakt zijn. Desondanks gebeurde dit dus wel en ik was diegene die raar deed. Ik heb na die keer aangegeven, dat naar buiten gaan niet goed voelt omdat hij ook dingen fluistert in het oor van ons kind dat ze binnen kort met hem mee gaat, nog eventjes wachten etc... Ik heb deze gang van zaken aangekaart bij degenen die het toezicht coordineren,maar ze begrepen mij niet: ik moest denken aan het belang van mijn kind en vooruit kijken en vooral niet naar het verleden, en het een kans geven. Terwijl ik niks anders doe dan kansen geven terwijl ik mij nog steeds niet veilig voel en ik verhuisd ben hierdoor! Maar voor hen ben ik degene die niet meewerkt. Ik word gewoon niet serieus genomen en dat baart mij zorgen. Zij hebben contact opgenomen met mijn ex en verteld wat mijn gevoelens over de hele situatie zijn, waarop hij zei dat ie erover na wou denken. Na drie weken heb ik zelf maar gebeld om te vragen wat nu de bedoeling is en er werd mij verteld dat de vader heeft besloten gerechtelijke stappen te ondernemen want hij wil niet meer binnen zitten maar naar buiten en hij stopt er mee. Dus ik vraag: wat houdt dat in?, waarop die man zegt: Ja dat lijkt me logisch, hè?! Dus ik vecht nu op twee fronten: mijn ex en de "hulpverlening". Ik weet mij echt geen raad meer. Ik heb gen rust en ben continu bang voor alles. Wat kan ik doen? Kan iemand mij helpen?

:: K :: 15-03-2010 [09:03]permalink

Ik heb een zoontje van 2 jaar en 3 maanden. Zijn vader woont in Duitsland en heeft sinds de tweede helft van mijn zwangerschap geen contact met me gehad tot hij in oktober ineens contact zocht. Hij wilde weten of ik de baby had gehouden. Hij leek oprecht dus ik heb na een aantal mails hem toegestaan mijn zoontje te ontmoeten. Nu blijkt dus dat hij over van alles heeft gelogen, hij heeft o.a. nog een kind gekregen die maar 9 maanden scheelt met mijn zoontje. Hij zegt afspraken af, komt eens in de 6 á 8 weken en toont dan alleen interesse in mij. Verder heeft hij tegen mijn zoontje gezegd dat zijn piemeltje vies is omdat hij niet besneden is en mijn zoontje zegt dat hij hem pijn heeft gedaan en op zijn rug heeft geslagen. Sinds hij in het beeld is slaapt mijn zoontje niet meer goed en als hij geweest is is mijn zoontje erg boos en uit zijn doen. Ik wil hem niet meer bij mijn kind hebben maar ben bang dat als ik hem weg houdt er gerechtelijke stappen volgen en hem dan mee zou moeten geven. Toen ik zwanger was kreeg ik telefoontje van een vrouw die zei dat hij verloofd was en dat ik bij hem weg moest blijven. En toen het bekend was dat ik zwanger was zei ze dat ze het kind mee naar afrika zouden nemen. Nu heb ik kortgeleden van zijn moeder gehoord dat hij zelf als kind ontvoerd is geweest door zijn eigen vader. Ik vraag me af tot in hoeverre hij daar een knak mee heeft opgelopen. Al met al brengt dit allemaal veel stress. Ik slaap 's nachts met mijn zoontje op mijn kamer met de deur op slot en telefoon naast mijn bed. Zo kan ik niet doorgaan. Ik vraag me af wat ik het beste kan doen?

:: waar blijven de mannen :: 08-03-2010 [16:03]permalink

Ik wil even snel reageren want ik heb het druk als alleenstaande werkende moeder. Al deze verhalen lijken op elkaar en er zijn nog zoveel andere sites met deze verhalen. Ook ik heb een kind met een man uit een noord-afrikaans land, alles ging best okee tot de geboorte van het kind waarna ik me aan een bepaalde lijst met namen moest houden, zelf kon ik geen aangifte doen was net bevallen en was nog niet genoeg op krachten. Wat heb ik daar eeen spijt van, want die naam schijnt bepalend te zijn voor het aanvragen voor de 2e nationaliteit/paspoort. Vantevoren had ik wel eens bij wijze van grapje een balletje opgeggooid van "je zal ons kind toch niet zomaar meenemen, he?" Hij antwooordde toen dat er een verdrag met zijn geboortland was, en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Achteraf stom dat ik dit niet geverifieerd heb, maar toen vertrouwde ik hem nog, want er is geen verdrag met dit land en vaders hebben alle rechten. Bovendien is hij na de geboorte van ons kind erg veranderd en vond plotseling Nederlandse vrouwen veel te "vrij". We wonen niet samen, kindje is een paar jaar oud, ik draag alle zorg alleen, is niet erg. Maar ondanks dat de relatie slecht is durf ik 'm niet te verbreken, formeel heb ik nu hier in Nederland het gezag, maar als hij het kind "meeneemt" naar zijn geboortland is mijn gezag noppes nada waard en sta ik met lege handen. Kan er niet een nationale site komen voor al deze wanhoopsverhalen om de krachten te bundelen en de politiek te dwingen voor betere wetsbescherming van kinderen, want dat is waar het om gaat dat kinderen een veilig en rustig bestaan kunnen hebben, dat is toch of zou toch het recht van ieder kind moeten zijn. Ook zie ik vrijwel alleen reacties van vrouwen, jammer er zijn toch ook wel mannen die ook dit soort situaties kennnen uit familie, vrienden of kennisenkring.

:: Nicky :: 30-01-2010 [11:01]permalink

Hallo, Ik ben alleenstaande moeder van een jong dochtertje. De verwekker is een lover boy. Hij heeft mij jaren lang verkracht en door derden laten verkrachten. Kwam altijd het geld halen en werd hels als er 20 euro miste als ik boodschappen gedaan had. Hij heeft mij nooit geslagen, maar geestelijke mishandeling en seksueel misbruik heeft er toe geleid dat ik een PTSS heb. Ik heb een nieuwe relatie al een paar jaar, maar van seks is geen sprake. Zoenen gaat nog net. We wonen niet samen omdat ik er niet tegen kan altijd een man in de buurt te hebben. Nu is de verwekker van mijn kind een rechtzaak begonnen voor vervangende toestemming tot erkenning. Sinds dat speelt komt mijn vriend niet meer logeren omdat ik alleen maar schreeuwende nachtmerries heb en als hij dan heel lief bedoeld zijn arm om mij heen legt omdat hij met mij meeleeft, dan gil ik de naam van de verwekker en zeg ik dat hij op moet rotten en meer van dat soort taal. Ik zelf weet daar echter nooit wat van omdat ik niet wakker wordt tijdens de nachtmerries. Wel heb ik het gevoel dat ik niet lekker geslapen heb als ik wakker word, maar that's it. Ik ga geestelijk helemaal stuk van dit alles. Ik wil dat hij mij en mijn dochter nu eens met rust laat. Hij heeft mij altijd ook bedreigd. Ben naar de andere kant van het land verhuisd om uit zijn greep te komen. Heb jaren van mijn leven opgegeven door onder te duiken. Durfde me nooit op mijn woonadres in te schrijven uit angst dat hij weer voor de deur zou staan. Hij dreigde dat hij mijn dochter zou ontvoeren, iets aandoen, mij bont en blauw slaan...noem maar op. Hij heeft nooit inzet getoont met de band met zijn dochter. Hij heeft haar tot haar vierde jaar in totaal 10 x gezien waarvan hij 5 keer tegen haar zei dat ze maar een andere papa moest gaan zoeken en dat hij nooit meer terug kwam. Mijn dochtertje heeft daar verlatingsangst aan over gehouden. Ik kan nog niet naar de wc want dan begint ze te huilen dat ze me zo mist. Nu is over een week de rechtzaak van de vervangende toestemming erkenning. Dan moet ik met hem in één ruimte zitten. Ik kan er niet van slapen. Mijn advocaat heeft me geadviseerd met gevoel te spreken in de rechtzaal. Maar wegens mijn verleden met hem en mijn PTSS heb ik heel veel moeite om gevoelens te tonen. Ik ben bang dat als ik met gevoel moet gaan praten dat ik dan alleen zit te trillen en huilen. Ik ben doodsbang voor hem. Ik ben doodsbang dat hij mijn dochter zal ontvoeren naar zijn land van herkomst. Ik ben doodsbang dat hij haar achter het raam zal zetten. Ik ben doodsbang dat hij mij zwart gaat maken tegenover mijn dochtertje. Ik ben gewoon echt doodsbang. Ik weet het niet meer! Hij heeft mijn leven al genoeg kapot gemaakt. En weetje, mijn dochtertje mist wel een vader. En dat doet pijn. Maar ik ben er heilig van overtuigd dat ik haar tegen hem moet beschermen. Wat ze denkt dat ze wil, is niet goed voor haar. Ze doet het heel erg goed op school. Ze is een hele lieve sociale, behulpzame, vrolijke, mooie meid met een goed stel hersens. Ik vrees voor haar. Ik baal van Nederland. Waarom krijgen dit soort dna-delers (ik vind ze het woord vader niet waard) in Nederland toch zoveel voor elkaar? Ze begrijpen niet dat ik voor het belang van het kind ben! IK heb de eerste vier jaar van haar leven geprobeerd dat hij zich zou intereseren voor haar. IK zei:waarom doe je dan geen dna test als je het niet zeker weet. IK zei ga wat leuks met haar doen. IK zei:ze mag jou altijd bellen. JIJ zei tegen haar aan de telefoon dat je nooit meer naar haar toe kwam, alleen nog om MIJ wat aan te doen! Ik wordt hier helemaal radeloos van!

:: toensia :: 14-01-2010 [15:01]permalink

Ik had een goed huwelijk totdat mijn man ineens geweldadig werd, en hij me bedreigde om onze dochter daar te laten. Nu is het zo dat ik bezig ben om te scheiden maar meneer weigert, hij wil niet scheiden. Hij heeft stiekem een buitenlands paspoort zonder mijn toestemming laten maken in de ambassade, ja mensen dat kan tegenwoordig dus ook! Dus niet denken mijn kind heeft geen marokkaanse of turks of een ander paspoort, die mannen kunnen het zo regelen. Nu heb ik gezegd dat ik niet wil dat hij het kind ziet of bij zich mag hebben. Maar de kinderbescherming gaat nu onderzoeken hoe en wat. Ik ben helemaal in de war van het idee dat hij omgang krijgt, want dan zal hij zeker de kans pakken om haar voorgoed mee te nemen. En dat land heeft ook geen Haags Verdrag getekend... Ik heb het paspoort maar ja hij kan zo weer een nw regelen. En voor hun wet geldt de Nederlandse niet! Nee en als hij daar is dan moet de vader toestemming geven om het kind terug naar Nederland te laten gaan. Ik hoop dat ik deze zaak zal winnen, omdat ik elke keer als ik naar vermist kijk naar al die moeders die hun kinderen kwijt zijn, moet huilen, ik zal dat niet aan kunnen 1 dag zonder mijn kindje.... Ik hoop echt dat het niet zal gebeuren, heb ook al gemeld bij het internationale steunpunt voor ontvoeringen, maar hun zeggen dat ik moet afwachten wat de rechter beslist.

:: zegmenietje :: 27-12-2009 [18:12]permalink

Mijn situatie is als volgt: ik heb een zoontje van 5 jaar. Zijn "vader", ik noem hem zijn verwekker; heeft hem 2,5 jaar geleden letterlijk buiten gezet, kon het niet meer aan en wilde hem niet meer zien. Wat schetst mijn verbazing, ongeveer een jaar geleden, eist hij een omgangsregeling en doet hij het voorkomen dat hij vader van het jaar is! Mijn zoontje heeft door deze afwijzing en de afwijzingen in het verleden een stevige knauw gekregen. Ik ben alles afgeweest: huisarts, consultatiebureau, maatschappelijk werk. Zijn verwekker handelt en gebruikt drugs en heeft een pistool (illegaal) in zijn bezit. Hij heeft mij regelmatig bedreigd met de dood en ook met ontvoering van mijn zoontje. Mijn ex komt oorspronkelijk uit een ander land dus de dreiging dat hij hem meeneemt is vrij realistisch. De rechter vindt dat ik een gefrustreerde moeder ben die de omgang tegenhoudt. Nu zijn we door verwezen naar het omgangshuis van bureau Jeugdzorg voor de 2e keer. Ik heb het gevoel dat ze niet in het belang van het kind handelen maar gewoon het doel voor ogen hebben dat het contact hersteld wordt tussen de vader en het kind, en in deze maakt het niet uit of de vader nu goed is voor het kind. Ik sta doodsangsten uit, maar zowel de rechtbank als de politie (ik heb meerdere aangiften tegen mijn ex gedaan) zegt: er moet eerst iets gebeuren voordat iemand iets kan doen?! Belachelijk, dit gaat wel ten koste van mijn kind. Om over de alimentatie nog maar te zwijgen, hij gaat overal tegen in hoger beroep; werkt een beperkt aantal uren (als hij al werkt), zijn auto, huis staan niet op zijn naam, dus hij is nergens op te pakken. Het ironische van dit verhaal is dat hij nog een kind heeft rondlopen dat hij al 6 jaar niet gezien heeft, maar waarbij hij hetzelfde patroon volgt. En uiteraard niets voor betaalt. Ik vind het rechtsysteem hierin falen, en stevig ook! Ik hoop dat als hij dadelijk de omgangsregeling afgedwongen heeft en hij ontvoert mijn zoontje dat de rechter dan ook zo kordaat handelt.

:: chiara :: 14-06-2009 [09:06]permalink

Ik wilde jullie graag nog iets vragen. Op het moment dat een kind 12 wordt, heeft zij, of hij dan nog de verplichting om naar vader te gaan? Of is het dan niet meer strafbaar als ze niet wil? groet chiara

:: chiara :: 14-06-2009 [09:06]permalink

Bijna drie jaar geleden ben ik met mijn dochtertje naar een blijf van mijn lijfhuis vertrokken, ver van de plaats waar we woonden, naar aanleiding van herhaalde agressie, ook waar mijn dochtertje bij was. Ik kwam er pas later achter dat hij in die tijd ook iedereen, waaronder de school van mijn dochter, had verteld dat ik geestelijk niet in orde was. Na drie maanden in het blijf huis, waar alles prima ging met ons en we bij konden komen, werd ik opgeroepen voor de rechtbank. Je raad het al: volgens hem was ik labiel, psychotisch en een slechte moeder. Gelukkig mocht ze, ondanks deze leugens, bij mij blijven. Er kwam een bezoekregeling waarbij ik haar naar en van haar vader moest halen. Mijn ex had een nieuwe vriendin en het ging gelukkig goed. We moesten naar de mediater en ook daar was ex wederom aan het moddergooien. Gelukkig had de mediater heel snel door dat hij de gene was die gestoord was. Hij bedreigde me waar ze bij was. Helaas was het toen uitgegaan met zijn nieuwe vriendin. Mijn dochter vertelde me al huilend dat ze niet meer bij papa onder de douche wilde, als ze bij hem was tijdens de omgangsregeling. Ze is prepuber, heeft vrouwelijke vormen en hij ging haar wassen in zijn blootje. Mijn vroegere advocate(ik heb nu gelukkig een andere) zei dat ze gewoon naar hem toemoest. Door alle ongenuanceerde beschuldigingen stond het hoofdverblijf nog niet vast. De school van mijn dochtertje zei dat ik ex met het douchen moest confronteren, zodat hij zou snappen dat dit niet kon. Dat heb ik gedaan. Het amk zei dat ik moest letten op symptomen. Ex heeft haar het moederdagweekend ontvoerd. Aangezien het hoofdverblijf nog niet officieel vaststond heb ik er 10 dagen over gedaan om haar terug te krijgen. De officier van justitie heeft bepaald dat ze door de politie opgehaald werd. De school van mijn dochtertje heeft ervoor gezorgd dat mijn dochtertje (omdat men de ex kenden), dat hij haar niet op een nieuwe school kon inschrijven. Toen ze terug kwam was ze verschrikkelijk boos op mij omdat ik haar niet eerder op kon halen en het heeft maanden geduurd voor ze weer normaal kon functioneren. Ik heb haar niet meer naar mijn ex laten gaan tot er een half jaar later een nieuw proces was. Bij het nieuwe proces gooide ex wederom met heel veel modder. Wederom moest ik weer in de verdediging. De rechter bepaalde één keer in de maand omgang in onze woonplaats en een onderzoek van de raad van de kinderbescherming. Gelukkig was de man van de raad in staat om ex te doorgronden. Hij heeft het hoofdverblijf bij mij bepaald en een verlenging van één keer in de maand in onze woonplaats gedurende 6 maanden. Eindelijk, na 2,5 jaar komt er iets vast te staan. Toch blijf ik bang. hij is zo onvoorspelbaar en dan gevaarlijk. Ik snap ook echt niet dat rechters niet naar het belang van het kind kijken, maar alleen naar het recht van vader op omgang. Die gekken mogen hun kind beschadigen en dan nog mogen ze hun kind zien. Het is levensgevaarlijk. Als dat maar door kon dringen tot de wetgevers, dan zouden er niet zoveel kinderen met problemen rondlopen. Chiara

:: Diana :: 26-03-2009 [13:03]permalink

Na een lange tijd samen te zijn geweest met een man van Zuid-Europese afkomst is er een einde gekomen aan deze relatie. Veel bedreigingen van zwaar kaliber. Nu wil vader een paspoort hebben en geeft daarvoor geen reden aan waarvoor hij het wil gebruiken. Ik heb zelf het gevoel dat hij het kindje mee wil nemen. Graag kom ik in contact met moeders die hetzelfde mee hebben gemaakt. Of die ik kan helpen in dezelfde situatie.

:: bobelijn :: 10-03-2009 [16:03]permalink

Jeetje, ik heb eindelijk een site gevonden, waarin ik mijn verhaal een beetje herken. Ik ben in het buitenland getrouwd en was erg snel zwanger. Na 20 weken zwangerschap ben ik naar Nederland gegaan, want ik kon het daar niet uithouden. Mijn ex is rond de geboorte naar Nederland gekomen op een toeristenvisa. Dit was een brok ellende. Ik heb toen al een scheiding overwogen, maar omdat hij al een paar keer gedreigd had om mijn zoontje mee te nemen, durfde ik dit niet aan. Toen het visum afgelopen was keerde hij terug naar zijn geboorteland. Na 3 maanden stond hij ineens voor mijn deur vanuit zijn geboorteland om met mij te praten. Uiteindelijk heb ik ingestemd en toen m'n zoontje 1 1/2 was, is hij naar nederland gekomen op een verblijfsvergunning voor gezinshereniging. Na 6 maanden ging het echt niet meer en heb met begleiding van maatschappelijkwerk aangegeven een scheiding te willen, alhoewel hij meerdere malen gedreigd heeft en beleef dreigen als ik wilde scheiden, hij mijn zoontje mee zou nemen. Hij is toen terug gegaan naar het buitenland. Na 3 maanden stond meneer weer op de stoep, maar heb hem er niet ingelaten. Om een lang verhaal kort te maken zijn wij nu verwikkeld in een rechtzaak voor omgang met mijn zoontje. Hij heeft na 2 jaar een verblijfsvergunning gekregen op grond van recht op family life met zijn zoontje! De omgang was daarbij maar 2 uur per maand! We lopen nu bij een mediator voor onderhandelingen. Hij is zeer zeker niet slecht voor mijn zoontje, maar ik ben zo bang dat hij 'm meeneemt, na zoveel bedreigingen die hij gemaakt heeft, maar in de rechtbank ontkent. Het komt misschien weer voor de rechter en volgens mijn advokaat kan het zijn dat ze omgang gaan afdwingen. Hij komt nu om de 14 dagen een zondag hier in huis zijn zoontje bezoeken. Ik vind dit prima omdat ik mijn zoontje de kans wil geven om z'n vader te leren kennen. Maar het voelt niet goed om hem mee te geven na zoveel bedreigingen. Wie heeft hier veel meer ervaring mee en kan mij helpen?

:: ayse :: 20-02-2009 [17:02]permalink

Hallo allemaal, Ik ben 2002 getrouwd met een man, die na ons huwelijk in 2003 naar Nederland mocht komen. We kregen al snel een superlief kind, maar in de vijf jaar dat we samen waren werd ik geestelijk mishandeld. Ons kindje kreeg geen aandacht van zijn vader,vader was altijd moe of hij had geen zin. Na 5 jaar huwelijk had ik de moed om uit het huwelijk te stappen en weg te gaan met onze kindje. Ik ben nu 1 1/2 jaar gescheiden en ben nog steeds niet los van hem. We hadden een omgangsregeling,maar op een dag kwam ons kind met een verhaal thuis wat mij als moeder heel veel zorgen baarde, maar helaas was er te weinig bewijs en is de zaak geseponeerd. De rechter wilde dat wij naar een omgangshuis gingen en nu heeft de ex het stopgezet en is achter mijn rug naar jeugdzorg weer terug gegaan. Hij wil niet communiceren met mij, maar hij wil alleen ons kind hebben, want ik zou een vreselijke moeder zijn en het kind is onder geen bedwing veilig bij mij, dat zegt de ex ten minste. Hij heeft in het verleden al meedere keren gezegd dat hij met ons kind weggaat en hij heeft tijdens de intake gesprek bij omgangshuis gezegd, dat hij maar één doel heeft dat is zijn kind bij mij weg te halen. Wie kan mij vertellen wat me nu te wachten komt te staan en mij van advies geven hoe ik moet handelen, ik ben radeloos. Ayse

:: MIRA :: 15-02-2009 [12:02]permalink

Ik lees hier verhalen over buitenlanders en heb sterk de indruk dat het vaak over Egyptenaren gaat. Daarom, hetzij wat laat, reageer ik even. Misschien dat er vrouwen zijn die er wat mee kunnen. Ikzelf ben ook getrouwd geweest met een Egyptenaar. Ik heb drie kinderen en ben zelf weggegaan, uiteraard met mijn kinderen, om een lang verhaal kort te maken. Egypte kent geen uitleveringsverdrag. Dit heeft met de Haagse conventie te maken. Een Egyptische vader kan zijn kind/eren zo meenemen naar Egypte. Dit gaat heel makkelijk, want je krijgt bij de Egyptische Ambassade in Den haag, zo een Egyptisch paspoort. Ze zijn zo gigantisch corrupt, met wat geld doen ze alles. Ik wil er maar mee zeggen, dat het een Egyptenaar altijd zal lukken zijn kind te ontvoeren naar Egypte. Een kind wat eenmaal in Egypte is krijg je 99,99% van de gevallen nooit of te nimmer meer terug. Het vervelende is dat moeders met kinderen door de Nederlandse rechter gedwongen kunnen worden mee te werken aan een omgangsregeling bij ontvoeringsdreiging. Dat is te gek voor woorden, levensgevaarlijk. Deze vrouwen lopen een heel groot gevaar hun kinderen kwijt te raken door ontvoering. De nieuwe wet is van kracht vanaf 1994. Voor dit jaar was het anders. Ikzelf heb nooit of te nimmer meegewerkt aan een omgangsregeling. Ik ben dan wel financieel slecht uit de echtscheiding gekomen en ben alles kwijtgeraakt, maar met mijn kinderen ben ik zeer gelukkig. Als je gedwongen wordt mee te werken aan een omgangsregeling, probeer het onder toezicht, zodat je er altijd zelf bij bent. Licht ook de school van je kinderen in, dat ze aan niemand, maar dan ook niemand meegegeven mogen worden. Jij bent de enige die ze ophaalt. Vertel ook je kinderen wat te doen bij een eventuele poging tot ontvoering, lijkt raar, maar dit is o zo belangrijk, veel sterkte allemaal.

:: Muslimama :: 12-02-2009 [08:02]permalink

Dag dames, wat erg al die verhalen. Helaas is mijn verhaal niet veel beter. Ik ken mijn echtgenoot (ja ben er nog steeds mee getrouwd) vanaf rond mijn 16de, als iemand van de buurt. Toen ik me bekeerde tot de islam dacht ik: "Nou, dat is wel een mooie partner." Hij was lief, zorgzaam, attent, luisterend oor en het allerbelangrijkste, goed met kinderen (zo deed hij zich voor). Ik ben Nederlandse, hij is Marokkaan. Nadat we onze handtekening een jaar later onder de huwelijksakte plaatsten, ging hij er als een speer vandoor en alles wat ik daarna had gepland, lapte hij aan zijn laars, zoals inzegening, feestje etc. Hij kwam om 23.00 uur pas aankakken alsof er niks aan de hand was. Ik wilde nog een jaar bij mijn ouders wonen, maar mijn man zorgde voor de nodige wrijving en ik vertrok met hem naar zijn ouderlijk huis. Zijn moeder gaf al aan mij niet te mogen en haar zoon te goed te vinden voor mij. Eenmaal daar wonende sloeg hij me, steelde mijn spaargeld van 5000 euro en plunderde mijn rekening, zodra hij geld rook van mijn salaris. Ik ging naar het stadsdeel om een scheiding aan te vragen en die dame herkende me en moest lachen. Ze riep zelfs de man die ons huwelijk had gedaan en lachte:"Ken je haar, ze wil nu al scheiden." Ik ben toen toch weggegaan bij mijn man. Ik zette mijn spullen op mijn werk en sliep die nacht (in september) in een park. Ik had steeds het gevoel dat ik zwanger was en dat bleek werkelijkheid. Ik ging terug naar mijn man, omdat ik bang was dat instanties anders mijn kind zouden afpakken. Hij begon me bijna dagelijks te slaan en voortdurend te kleineren. Hij zei steeds dat ik niks waard ben, dat zelfs mijn ouders geen contact met me willen. Hij heeft me ook bijna in mijn buik gestoken, maar ik sprong en het mes kwam in mijn been terecht. Ik kwam erachter dat alles wat hij stal hij gebruikte voor drugs. Opnieuw ging ik weg. Uiteindelijk bekende hij zijn drugsgebruik en zei te willen stoppen. Het is zo'n lang verhaal, dan worden jullie moe. Ik ging in ieder geval terug. We zijn nu vier jaar verder. Ik heb twee heerlijke zoontjes gekregen, die helaas al te vaak getuigen zijn geweest van huiselijk geweld. Mijn man heeft in die vier jaar tijd misschien acht maanden gewerkt. Hij zit alleen thuis, gebruikt drugs, vraagt zijn familie om geld en dwingt mij te werken naast mijn studie om niet nog verder in de schulden te raken. Hij heeft een schuld die gemakkelijk de 20.000 euro haalt. Hij helpt niet financieel, huishoudelijk of met de kinderen en heeft nauwelijks aandacht voor ze. Ik wil scheiden, maar wil graag tips van jullie over welke stappen, wat ik vooral wel en wat niet moet doen. Hoe ik aan een advocaat moet komen, terwijl ik amper geld heb enz. Hij heeft wel eens gedreigd de kinderen naar Marokko mee te nemen, maar ze hebben geen Marokkaans paspoort en we zijn niet Marokkaans getrouwd. Hij is hier geboren, maar hij heeft geen Nederlands paspoort. Alvast bedankt.

:: vergeetmijniet :: 16-01-2009 [10:01]permalink

Na jaren van geestelijke en financiele mishandeling van mij en de twee kinderen en lichamelijke mishandeling van de jongste is de rechtzitting geweest. Er komt een onderzoek van de RvdK. Mijn ex heeft altijd gedreigd dat als ik bij hem weg zou gaan, dat hij de kinderen naar Suriname zou brengen. Wat kan ik verwachten van dat onderzoek? Wat gaan ze allemaal vragen? Wie heeft hier ervaring mee? Wou dat ik iemand had die me hielp om alles wat er gebeurd is door de jaren heen op papier te zetten. Door gerichte vragen te stellen. Bij de kinderen is de rust terug. Die voelen zich nu veilig. Moeten die gehoord worden? Hoop dat jullie me op weg kunnen helpen.

:: Mavier :: 06-07-2008 [08:07]permalink

Hallo allemaal, Ook ik loop met een erg lang en extreem verhaal. Ik ben een moeder van vier kinderen en sinds een kleine 2 jaar weg bij mijn ex. De kinderen wonen bij mij. Er zijn al diverse gewelddadige incidenten gebeurd, waaronder doodsbedreigingen (waar politie bij was) en een aantal keer heeft vader de kinderen bij mij weg gehaald of niet meer thuis gebracht. De afgelopen 5 maanden verliep de omgang goed. En opeens uit het niets heeft vader 3 weken terug de kinderen gehouden. Zijn argumenten? Mishandeling. De vorige keer was het verwaarlozing, maar na een onderzoek van de Raad bleek dit onzin te zijn. Dus nu gaat hij een stapje hoger, mishandeling. Ook dit is onzin, Jeugdzorg staat dan ook achter ons. Echter, politie wil niets doen. 'We zijn geen breng en haal dienst', 'we blijven aan de gang', 'we hebben ons al zo vaak bemoeid met jullie', krijgen wij te horen. Dus maar een kort geding afwachten, dit blijkt echter niet zo kort, want we moeten er drie weken op wachten! En vader komt er dus gewoon mee weg. Kinderen moesten naar school, zwemles enz enz. Maar het mag allemaal in Nederland. En vier kinderen zijn er mooi de dupe van!! Iedereen veel sterkte. Mavier

:: Lia :: 02-07-2008 [09:07]permalink

Ik ben bijna 7 maanden zwanger en getrouwd met een man afkomstig uit een islamitisch land. Jammer genoeg gaat het al enkele weken niet zo goed in ons huwelijk en nu komt er nog eens bij dat mijn man telkens dreigt van ons kind af te pakken als we zouden scheiden. Hij spreekt nog niet van ontvoering naar het buitenland, maar hij wil er wel voor zorgen dat wanneer we uit elkaar gaan, dat hij er voor zal zorgen dat ik haar nooit nog te zien zal krijgen. Ik ben echt bang en kan hierdoor helemaal niet meer genieten van mijn zwangerschap. Ik heb schrik voor de dag dat ik beval en hij haar gewoon van onder mijn neus weg pakt. En dit terwijl hij voordien helemaal geen kind wou. Maar nu dat ik zwanger ben doet hij net alsof ik niets met dat kind te maken heb en hij alleen rechten over haar heeft. Hij bedreigt mij, mishandelt mij psychologisch, roept dat ik geen goeie moeder zal zijn en gisteren heeft hij mij zelfs geslagen en geduwd tot dat ik met mijn buik op de rand van een stoel viel. Al weken zit de angst er bij mij in dat hij haar gaat ontvoeren, ik weet niet meer wat ik nog moet doen. Hij behandelt mij nu als een kweekmachine die zijn kind voor hem bewaart maar als ze geboren is, moet ik uit haar leven verdwijnen. Ik zit echt met de handen in het haar...

:: Moeder met ontvoerde kinderen :: 24-03-2008 [00:03]permalink

Ik ben ivm stalking naar andere kant van Nederland verhuisd. Ik heb met mijn exman bezoekregeling. De kinderen zijn aan mij toegewezen. Wij hebben gezamenlijk ouderlijk gezag. Nu heb ik vandaag sms gekregen van exman dat hij mijn kinderen niet terug komt brengen en hij een kort geding begint tegen mij om de kinderen bij hem te laten. Ik heb drie kinderen waarvan twee onder de 12 en die willen niet bij vader wonen. Nu zegt hij dat hij om de kinderen te beschermen bij hem laat blijven. Ik ben ten einde raad. Hij zou ze vandaag terugbrengen op een afgesproken plaats. Ik wilde mijn nieuwe adres niet doorgeven ivm stalking. Ik sta nu hier net ingeschreven met mijn kinderen. Ze zouden dinsdag hier naar school gaan. Ik heb al werk hier. Ik sta met rug tegen de muur, omdat ik totaal geen bewijs heb. Wat kan ik nu doen? Ben ik mijn kinderen nu kwijt? Heeft mijn kind van net 12 recht van spreken? Het kind heeft aangegeven niet bij de vader te willen wonen. De allerkleinste ook niet. Help mij! Hij zegt dat ik als ik verstek laat gaan hij de kinderen krijgt en dat terwijl de kinderen zelf hebben aangeven er niet te willen wonen. Wat kan ik doen? Morgen eerst naar bureau voor aangifte, want dit is toch ontvoering? Ik heb mij altijd aan de regels gehouden wat omgang betreft. Waarom toch? Ik heb hulp nodig wie kan mij helpen?

:: doodsbange moeder :: 18-09-2007 [18:09]permalink

IK BEN DOODSBANG!! deze woorden zie ik over me scherm schieten, ik heb net een mailtje met jullie adres van een goede vriendin gekregen. Ik zit echt al dagen op van de zenuwen want vandaag om 11 uur heb ik een rechtzitting over de omgang van me jongste zoontje met mijn ex. Zo toevallig dat ik dit nu voorgeschoteld krijg. Ik sta overal alleen voor met m'n 3 jongens en ik doe zo erg me best om alles goed te kunnen doen voor hen. Ik heb 3 jaar huiselijk geweld meegemaakt en mijn oudste zoon (niet van m'n ex) is ook door hem mishandeld. Ik ben als de dood voor hem. Hij heeft gedreigd om m'n kleintje te ontvoeren en om hem van me af te nemen. Overal praat hij slecht over me en blijft hij me kleineren. Ik ben zo bang dat de rechter niet wil inzien dat hij niet normaal kan fuctioneren en geen goede vader is. Maar ik ben van de ene kant blij dat ik nu zie dat er wat aan gedaan wordt dat er moeders zijn die het beste willen voor hun kinderen en die er ook voor willen en kunnen vechten.

:: Butterfly :: 15-08-2007 [21:08]permalink

Ik heb mijn vriend leren kennen toen ik 20 was en ik raakte al gauw zwanger van hem. Toen ik zwanger was, veranderde hij ineens en begon hij mij zowel geestelijk als lichamelijk te mishandelen. Toen ik 4 maanden zwanger was moest ik van de verloskundige al rustig aan gaan doen, omdat ik harde buiken (zo vroeg in de zwangerschap) had. Ik was net met deze diagnose en de mededeling thuisgekomen dat het een meisje was, of hij begon volop in me buik te rammen want meneer wilde het kindje niet nu het een meisje bleek te zijn. Dit was het begin van een hele reeks mishandelingen. Ik werd ook vaak geestelijk vernederd; ik was niks waard volgens hem, ik was een hoer. Een stuk stront was nog meer waard als ik. Toen onze dochter geboren werd ging het steeds slechter tussen ons, waarom ging ik niet weg...? Ik was bang, bang voor hem, bang dat hij mijn dochter zou ontvoeren want daar dreigde hij mee - en nee, het is geen allochtoon maar een Nederlander. Hij begon onze dochter toen ze 6 weken oud was ook te mishandelen en te misbruiken. Toen mijn dochter 3 maanden was heeft hij geprobeerd om me te wurgen. Ik wilde toen gelijk weg, maar helaas had ik de middelen en contacten niet meer; ik was intussen volledig geïsoleerd. Twee weken nadat hij mij heeft proberen te vermoorden, kwam ik er achter dat hij een ander had. Dat was voor mij een pluspunt. De dag erna moest ik naar het ziekenhuis; ik moest worden opgenomen voor een spoedoperatie wegens galstenen. M'n dochter bleef achter bij hem en zijn nieuwe vriendin. Ik heb de laatste nacht dat ik in het ziekenhuis lag de politie gebeld, maar die wilde niet meer helpen want die hadden zoiets van: 'je gaat toch wel weer terug'. Uiteindelijk, met hulp van de burgemeester, heeft de politie me toch geholpen om mijn dochter terug te krijgen. Toen ik de volgende ochtend ontslagen was uit het ziekenhuis, werd ik door zijn nieuwe vriendin opgehaald en naar ons huis gebracht waar mijn dochter was. Ik heb steeds m'n dochter vastgehouden en ben, toen er werd aangebeld, met m'n dochter naar de deur gelopen en heb open gedaan voor de politie. Toen die binnen kwam ben ik keihard met haar op m'n arm naar buiten gevlucht... en dat met 25 verse hechtingen in me lijf! Ik heb gekozen voor het leven van mijn dochter. Na mij heeft hij helaas nog 3 slachtoffers gemaakt. Die vrouwen zijn ook allemaal zwaar mishandeld en meerdere malen verkracht en hij heeft ook met alle drie die vrouwen een kind gekregen. Die vrouwen hebben inmiddels ook gekozen voor hun kids. Ik heb destijds ook aangifte gedaan maar die werd niet serieus genomen en nu na 5 jaar zijn er van zijn 3 nieuwe slachtoffers ook aangiftes binnen gekomen en heb ik opnieuw aangifte gedaan. Ik heb, nadat ik bij hem weg ben gegaan, ongeveer nog zes keer contact gehad. Hij wilde graag zijn dochter zien en ik hoopte dat hij veranderd was, maar het tegendeel bleek waar. Achteraf heb ik begrepen dat mijn dochter, die toen 2 jaar was, ook ooggetuige geweest is van de mishandelingen van zijn toenmalige vriendin. De laatste keer dat ze bij hem geweest is, kreeg ik een mishandeld en zwaar getraumatiseerd kind terug. Hij heeft mijn dochter erkend en we hadden ook gezamenlijke voogdij over haar. Ik schrijf 'hadden' want ik heb de voogdij aangevochten en gewonnen, want meneer kwam godzijdank niet voor de zitting opdagen. Want wat was er gebeurd als hij wel was komen opdagen??? Ik heb inmiddels een jaar niks meer van 'm gehoord. Bij zijn tweede ex vocht hij ineens na 2 jaar niks van zich te hebben laten horen de omgangsregeling aan en op de dag van rechtzaak haakte hij ook daar af. Zijn derde ex is nu 2 jaar weg bij hem en zij heeft een dochter van 13 maanden van hem. Ook zij werd zwaar mishandeld in haar zwangerschap en ook zij heeft tot op heden niks meer van hem vernomen, maar hij heeft dat kindje ook niet erkend. Wij moeten onze kinderen beschermen tegen de beesten. Laat ons niet in de steek; we hebben heel hard moeten knokken voor wat we nu bereikt hebben. Elke nacht vecht ik opnieuw voor mijn leven en dat van mijn dochter, want elke nacht beleef ik die helse relatie opnieuw in mijn dromen.

:: Alexandra :: 02-08-2007 [14:08]permalink

Tijdens de 4e maand van zwangerschap is mijn relatie beeindigd. Na maanden van psychische mishandeling door mijn ex en zijn familie ben ik vertrokken. Mijn ex (afkomstig uit het Midden-Oosten) was gekrenkt in zijn trots en wilde niets meer met ons te maken hebben. Ik heb geprobeerd d.m.v. een psycholoog de verstandshouding te verbeteren, ten behoeve van ons kind. Mijn ex eiste: het kind krijgt mijn achternaam en anders wil ik niets meer met jullie te maken hebben! Uiteraard heb ik dit geweigerd. Direct na mijn bevalling heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering mijn ex gebeld om te vragen of hij onze dochter wilde zien, dit gebeurde één keer. Hij wenste geen contact meer verder, vertrok voor maanden naar het buitenland en liet niets meer horen. Erkennen wilde hij mijn dochter niet. Het was toch een meisje, daar had hij niets mee; zo stelde hij. Ik raakte in een depressie veroorzaakt door een post-traumatisch stress syndroom en zocht hulp bij een psychiater. Nadat mijn dochter 4 maanden oud was, zocht mijn ex ineens contact. Omdat ik nogal labiel was stond ik dat toe. Er vonden ca. 5 bezoekjes plaats, met mij erbij, op een neutrale plaats. Echt interesse had hij niet voor mijn kind, hij betaalde niets voor haar en bracht nooit iets voor haar mee. Wel maakte hij veel foto's van de bezoekjes. Achteraf stom dat ik dat toeliet... Eén keer heeft mijn ex ons naar huis gebracht waarbij hij zijn handen niet thuis kon houden. Er ontstond een ruzie en een handgemeen, waarbij buren getuigen waren. Mijn ex dreigde mijn kind te zullen ontvoeren en mij kapot te maken. Ik durfde geen aangifte te doen uit angst voor repressailles, wel had ik 2 maal een melding gedaan bij onze wijkagent, die dit bevestigd heeft in een schrijven. Maandenlang hoorde ik niets van mijn ex, totdat ik een jaar later een nieuwe relatie had en ik prompt een brief ontving van de advocaat van mijn ex. Hij eiste een omgangsregeling met zijn dochter. Ik vond een advocaat die mij verraste met haar mening; dit was foute boel voor mij. Als mijn ex een rechtszaak zou beginnen zou ik die te allen tijde verliezen omdat hij de biologische vader is en zij recht heeft op contact met haar verwekker. Het advies van mijn advocaat was: vindt een juridische vader voor je kind, dat maakt zijn kans op een regeling van 99% naar slechts 5% kans. Ik had net een nieuwe relatie en wilde hier niet aan beginnen. Het volgende advies van mijn advocaat was mediation, dat was volgens haar mijn enige kans om een rechtszaak en dus een regeling zoveel mogelijk uit te stellen. Omdat ik nog steeds leed aan dat post-traumatische stress syndroom was ik niet in staat om zoiets als mediation aan te gaan. Het zou volgens mijn psychiater bovendien veel te vroeg zijn om mezelf aan zulke stress bloot te stellen. Ik heb dat dus geweigerd en ging voor een second opinion naar een andere advocaat. Mijn nieuwe advocate, zelf een moeder met 2 kinderen van mijn dochter d'r leeftijd, had een hele andere visie! Niets geen mediation, onderhandeling of iets anders wat het makkelijk zou maken voor mijn ex. We zouden de strijd aan gaan in de rechtszaal en aanvoeren dat het niet in het belang van mijn toen 2 jaar oude dochter zou zijn om contact te hebben met een vreemde. Bovendien haalde we rapporten erbij de van de psycholoog waarmee we tijdens mijn zwangerschap beiden contact hebben gehad, getuigenverslagen van de mishandeling door mijn ex, brief van de politie en bovendien heeft mijn ex een strafrechtelijk verleden wegens geweldpleging en overtreding van de opium wet. Ook de dreigementen voor ontvoering werden aangehaald en besloot ik toch mijn nieuwe vriend mijn dochter te laten erkennen. Hij heeft nl na ruim een jaar wél family-life met haar. De rechtszaak verliep voor mij uiterst verrassend. De kinderrechter leek mij niet zo serieus te nemen. Rapporten van de psycholoog, politie en getuigenverslagen werden zonder pardon van tafel geveegd. Het feit dat mijn huidige vriend nu de vader is van mijn kind werd als 'kwetsend' ervaren voor mijn ex (!). Hij beweerde family-life met mijn dochtertje te hebben aan de hand van de foto's die hij tijdens onze bezoekjes had gemaakt. Ik kon wel huilen! Hij weet niet eens of mijn dochter links of rechtshandig is, waar zij een opvallend moedervlekje heeft op haar lichaam, wat haar lievelingsknuffel is en welke rituelen ze heeft voor het slapengaan! Hoezo family-life? Het feit dat mijn ex nog nooit iets heeft ondernomen om naar mijn kinds welzijn te informeren of financieël bij te dragen werd ook niet besproken. Ik heb tevens zwart op wit van hem dat hij mijn kind niet wil erkennen, omdat hij niet haar vader is en naar mij toe het dringende verzoek om hem vooral verder met rust te laten met mijn kind! Nu zat hij te huilen in rechtszaal omdat ik hem zoveel heb aangedaan en hij zijn kleine prinsesje zo miste. Als bewijs van zijn 'vaderliefde' heeft hij haar naam op zijn rug getatoeërd! Dat vertelde zijn advocaat in de rechtszaal. Natuurlijk was er ook een 'deskundige' bij van de Raad van Kinderbescherming, een meisje wat ik niet ouder dan 20 jaar schatte. Zij pleitte voor het belang van mijn kind om haar biologische vader te kennen. Mijn advocaat haalde mijn ex's strafrechtelijk verleden aan, maar ook daar werd niets over gezegd omdat dit onder een andere wetgeving valt en dit niet hoefde te betekenen dat mijn ex geen goede vader zou kunnen zijn. Ik heb nu 'geluk' dat de kinderrechter heeft bepaald dat er 2 proefbezoekjes gaan plaats vinden in een omgangshuis, daarbij worden mijn ex en mijn dochter geobserveerd en bepaald of dit contact traumatisch zou kunnen zijn voor mijn kind. Uiteraard is het voor mijn ex geen probleem om slechts 2 maal zijn beste beentje voor te zetten, dus die regeling gaat hij krijgen! Straks zit mijn kleine meisje (nu 2,5 jaar oud) tussen vreemden die het allemaal zo 'goed' met haar voor hebben dat ze wordt blootgesteld aan contact met een man die zij niet kent als haar vader. Een man die uit het Midden-Oosten komt en meerdere malen heeft gedreigd met ontvoering. Een man die zeer agressief kan zijn, drugs gebruikt en zich in het criminele circuit begeeft. Een man die nooit haar vader wilde zijn en die nu voor the time being even zijn mening heeft veranderd! Deze wetsverandering heb ik te danken (en met mij velen anderen) aan Dwaze Vaders die in Batmanpakjes naar de Tweede Kamer zijn gegaan... Bedankt daarvoor!

:: Bezorgde moeder :: 28-07-2007 [13:07]permalink

Ook ik ben een zeer bezorgde moeder. Mijn ex woont in het buitenland en er is sprake geweest van psychische mishandeling en 1x heeft hij zelfs het gas aangezet terwijl kind en ik lagen te slapen nadat ik had gezegd de relatie te willen verbreken. Hij gebruikte soft dugs en regelmatig andere zwaardere troep. Ik kende hem maar net toen ik ongepland zwanger werd. Mijn kind is in het buitenland geboren en m'n ex heeft zich er nooit om bekommerd. Toen het kind anderhalf was, heeft hij ons uiteindelijk dakloos in Nederland achtergelaten omdat hij een ander had en niets meer met ons te maken wilde hebben. Na een tijdje kreeg hij spijt en begon te dreigen dat hij het kind zou ontvoeren. Ik ben toen ondergedoken, terwijl hij me probeerde aan te klagen voor ontvoering. Na een rechtszaak zijn we doorverwezen naar het omgangshuis; daar vond men het absoluut niet in het belang van het kind om iets op te starten. De advocaat van mijn ex is in onderhandeling gegaan met iemand anders van het omgangshuis en ineens wilden ze het wel proberen zonder hier met mij eerst over gesproken te hebben. Ik heb hier niet aan meegewerkt omdat er door deze mevrouw niet naar kind gekeken werd en zij vreselijk onder dwang stond van de advocaat van mijn ex. Bij de volgende rechtszaak keek de rechter gelukkig naar mijn idee wel naar het kind en nam ook mijn ex behoorlijk onder vuur. Alleen blijft het zijn verhaal tegen het mijne, zodat een onderzoek van de raad van de kinderbescherming volgt. Daar ben ik echt niet blij mee; de man van de raad, die bij de zitting aanwezig was, leek wel iemand van de vaderbescherming! Hij keek niet naar de afwijzing van het omgangshuis maar stelde wel even duidelijk dat ik niet mee wilde werken. Het kinderpsychologisch rapport vond hij teveel op mij geschreven en hij zei dat de vader nooit een echte kans heeft gehad! De machteloosheid en angst doet de band tussen kind en mij geen goed, maar dat schijnt niet belangrijk te zijn. Hij zegt nu omgang te willen maar uit alles blijkt dat hij haar wil opvoeden in zijn geboorteland. Hij vraagt mij nooit hoe het met kind gaat, hoe ze zich voelt etc. hij heeft het alleen maar over zijn rechten. Ik ben inmiddels totaal uitgeput en weet niet meer hoe ik verder moet. Kind heeft een stiefvader die ze al heeft zo lang ze zich kan herinneren. Herineringen aan haar bio-vader heeft ze niet. Dat het nu goed gaat met haar is ondanks de bio-vader en niet dankzij. Als iemand advies kan geven voor het onderzoek van de raad van kinderbescherming die straks gaat komen, dan hoor ik het graag. Dit is maar heel globaal het verhaal, er is enorm veel gebeurd maar het probleem is dat je het moet kunnnen bewijzen, en hij liegt en ontkent alles. Door de kosten van de rechtszaken moeten we weer gaan verhuizen. Ook in het belang van het kind zeker? Ik wil iedereen die ook in zo'n uitzichtloze situatie zit heel veel sterkte wensen, veel hoop dat we er iets aan kunnen veranderen heb ik niet meer helaas. Zeer bange en bezorgde oververmoeide moeder.

:: nog een strijder :: 27-07-2007 [12:07]permalink

In mijn situatie is er geen huiselijk geweld gebruikt, maar wel bedreiging dat het kind mee genomen zou worden naar het buitenland. En ook al is dit maar 1 keer gebeurd: het blijft toch in je hoofd malen, zeker als er na een mislukte mediation en het omgangshuis het kind niet lekker in haar vel zit maar er nog steeds door de rechter een omgangsregeling wordt vastgesteld. Blijven vechten is mijn motto, maar je gaat er aan onderdoor; zowel lichamelijk als geestelijk. Ook de band tussen mij en het kind gaat er niet op vooruit, maar daar wordt niet naar gekeken, volgens de wet is het belangrijk dat kinderen twee ouders hebben, maar moeten de twee ouders ook allebei de biologische ouders zijn om een kind goed op te kunnen voeden? Nee! Een kind heeft recht op een goede opvoeding en onvoorwaardelijke liefde alleen daarmee kunnen ze het redden, en niet door het getouwtrek dat door de rechter wordt afgedwongen! p.s. Elke situatie is anders, bij de ene zaak heeft de biologische vader wel recht en in de ander niet, maar omdat er massa's moeders zijn die vechten voor hun kind en niet naar de inhoud wordt gekeken of zelfs niet over gesproken mag worden, krijgen de vaders het omgangsrecht waar ze wettelijk recht op hebben, helaas!

:: moedervanéen :: 25-07-2007 [14:07]permalink

Mijn ex-man is afkomstig uit een land dat niet het Haags of Europees kinderverdrag heeft ondertekend, dus waar ook niet mee onderhandeld kan worden over terugkeer van een ontvoerd kind. Het land is een dictatuur waar een kind van een man met die nationaliteit, de nationaliteit overneemt (ongeacht wat waar het geboren is) als het daar woont. Hij heeft hier geen permanente verblijfsvergunning en ook geen vast werk, maar als hij kan aantonen dat hij een omgangsregeling heeft, kan hij waarschijnlijk wel een verblijfsvergunning krijgen en op termijn een paspoort op grond van zijn recht op family life. Dit betekent dat hij zich overal in Europa kan vestigen en gemakkelijker visa voor andere landen kan krijgen. Na zijn vertrek heeft mijn ex-man heeft meerdere malen gedreigd mijn kind mee te nemen. Mijn advocaat heeft mij uitgelegd dat alleen het dreigen met ontvoering niet strafrechtelijk vervolgd kan worden en ook niet in familierecht mee weegt. Mijn ex-man haat Nederland, spreekt na jaren de taal nog steeds niet. Heeft altijd gezegd dat hij niet in Nederland wil blijven en heeft hier ook geen vast werk. Hij kan daar in dat land meteen weer aan de slag en heeft ook onderkomen. Hij heeft een buitenlandse vriendin, die hier ook niet gebonden is. Bovendien is zijn moeder ziek en die woont nog in dat land. Mijn kind kent hem eigenlijk nauwelijks omdat hij zelf slecht contact heeft gehouden. Mijn kind woont bij mij, maar ondanks dit dreigement en andere gewelddadigheden moet ik van de rechter toestemmen met omgang, omdat het in het belang van het kind zou zijn om met beide ouders contact te hebben. Ik vraag mij nu alleen af hoe mijn kind in vredesnaam contact met mij moet blijven houden als het ontvoerd wordt naar de andere kant van de wereld door een bijna vreemde voor haar? Ik heb zelf gezien hoe gemakkelijk het is om een klein kind mee te nemen: men kijkt er nauwelijks naar. Mijn ex-man heeft genoeg contacten met vrouwelijke landgenoten, met ongeveer gelijkende kinderen. Als een van hen toestemt om mee te doen zijn ze zo weg! Ik wacht nu met angst en beven de beschikking af waarin staat of hij omgang zonder toezicht mag. Ik weet niet hoe ik moet voorkomen dat hij het kind meeneemt.

:: Bange Moeder :: 04-07-2007 [14:07]permalink

De komende week moet ik voor de zoveelste keer verschijnen voor een rechtszitting aangaande de omgangsregeling voor mijn kind met zijn biologische vader. Drie weken na de geboorte van mijn zoon kondigde hij al aan te willen vertrekken en na een periode van agressie en spanning vertrok hij inderdaad. Drie jaar in Nederland betekende dat hij ook zonder gezin in Nederland mocht blijven, als hij maar gebonden bleef aan de omgang met het kind, dan was vast werk niet nodig, en kan hij op termijn een vaste verblijfsvergunning krijgen. We zijn inmiddels twee jaar verder en na een aantal rechtszittingen waaronder één waarbij hij tevergeefs probeerde te eisen dat hij geen alimentatie hoefde te betalen, gaat het nu opnieuw om het omgangsrecht. Na acht maanden niks van zich te hebben laten horen omdat hij het niet eens was met de toenmalige omgangsregeling onder toezicht, eist hij een omgang van om het weekend, het hele weekend. Een andere reden om deze vorm van omgang te eisen, hoewel hij deze vanwege zijn werkzaamheden niet eens kan handhaven, is, dat hij bijzonder kwaad is dat niet vrij over "zijn eigendom"(zoals hij eens mijn kind omschreef) kan beschikken, dus wanneer het hém uitkomt. Om hem verder te citeren: "Ik heb het recht om mijn kind, wanneer dan ook, overal mee naar toe te nemen. Als mijn kind drie maanden in mijn vaderland woont krijgt het mijn nationaliteit." (Zowel hij als ik weten dat het vrijwel onmogelijk is om een kind dat land uit te krijgen) Bij een door de rechter beslist "toenaderings"gesprek in bijzijn van beider advocaten: "I will not speak directly to her, I am too disgusted to even look at her face." Deze man heeft mij tijdens mijn zwangerschap met de dood bedreigd, hoogzwanger bij de keel gegrepen en door elkaar geschud, mij met mijn enkele weken oude baby in de arm proberen te slaan en erger. Ik was destijds te vertwijfeld en verbaasd om aangifte te doen, maar ook dat had me in deze zaak waarschijnlijk niet geholpen. Het lijkt erop, als ik de verschillende forums op dit gebied bekijk, dat mijn kind en ik slechts een van de vele voorbeelden zijn, die door de huidige en toekomstige wetgeving in grote problemen raken. Helaas zijn wij moeders waarschijnlijk zo lamgeslagen dat we ons niet hebben verenigd in pressiegroepen als Dwaze vaders en SOS papa. Dús we worden niet gezien als groep, maar als incident, dús niet gehoord! Ik begrijp best dat men in de politiek vindt dat men zou moeten spreken van gelijkwaardig ouderschap, om duidelijk te maken dat beide ouders gelijke rechten hebben, ook na echtscheiding. En dat het in het belang van het kind is dat het contact heeft met beíde ouders en ook verzorgd wordt door beide ouders. (Geloof me, als ik het gevoel had gehad, dat mijn kind veilig zou zijn bij deze man, zou ik absoluut meewerken aan een goede omgangsregeling, hoe zeer hij me ook persoonlijk tegen staat. Je wilt immers het beste voor je kind) Maar wat als niet- primair zorgende ouder nog nooit voor het kind heeft gezorgd en eigenlijk vooral geïnteresseerd is in zijn belangen, niet die van het kind? Wat betekent deze wet voor de positie van vrouwen, die na een vaak pijnlijke, soms gewelddadige scheiding, al achteruit gaan in inkomen, hun carrière veelal vaarwel kunnen zeggen en door de gedwongen omgang met iemand waarvan ze niet voor niets willen scheiden, dusdanige psychische schade oplopen, dat zij nauwelijks hun leven weer op kunnen pakken? Hebben de (meestal) heren politici erover nagedacht wat een spanning dit oplevert binnen het gezin waar de kinderen (het grootste gedeelte van de tijd) leven? En, misschien minder van belang, maar toch: wat voor een signaal geven deze politici af aan (met name) mannen die tijdens de zwangerschap of vlak daarna de benen nemen en alleen als het hen uitkomt hun "eigendom" opeisen en daar nu dan ook nog in worden gesteund? Wat een voorbeeld is dit voor (met name mannelijke) kinderen? Dat het normaal is om zo met mensen (vrouwen) én kinderen om te gaan? Mijn ex-man is het levende bewijs dat je hierdoor generatie op generatie wangedrag van mannen doorgeeft en hij is niet de enige. De politici wilden waarschijnlijk, heel terecht overigens, met deze wet vaders en kinderen beschermen tegen moeders die kinderen inzetten als pressie-of wraakmiddel. Maar zien zij niet dat door deze wetgeving vrij baan wordt gegeven aan het omgekeerde? Aan vaders die nooit hebben gezorgd, niet van plan zijn de zorg op zich te nemen, maar die hun ex-vrouw en kinderen in hun macht willen houden om wat voor reden dan ook? Ik heb met het op de wereld zetten van mijn kind, de belofte gedaan dat ik mijn kind zou beschermen. Hoe moet ik het beschermen als ik door de rechterlijke macht gedwongen wordt om hem naar iemand te sturen, die een vreemde is voor het kind, die geen enkele ervaring heeft met de verzorging van het kind, die blijkt zijn agressie niet te kunnen beheersen als men zich niet gedraagt zoals hij wil en die aangegeven heeft dat hij er niet voor terugschrikt om het kind te ontvoeren als hij zijn zin niet krijgt? IK BEN DOODSBANG! Mijn advocaat zegt dat wij hier hoogstwaarschijnlijk toe gedwongen worden, dankzij het de huidige wetgeving en met de nieuwe in het vooruitzicht is de kans nog veel groter dat deze en soortgelijke mannen vrij baan krijgen. Bange moeder p.s. ik begrijp niet dat mannen uit de vaderbeweging beweren dat rechters altijd voor de vrouw kiezen. Ik maak persoonlijk mee dat ik me met hand en tand moet verdedigen, omdat er voortdurend gezegd wordt door de rechters dat omgang met de vader door moet gaan. Mijn advocaat bevestigd dat dit tegenwoordig heel gebruikelijk is en dat het bijzonder moeilijk is, zoniet onmogelijk om hier tegenin te gaan.