:: Mamali :: zondag 26 februari 2017 :: 22:07:14permalink

Ik ben een zeer bezorgde grootmoeder. Mijn dochter had reeds een zoontje, de vader liet haar al tijdens de zwangerschap in de steek, hij kon de verantwoording op zijn jonge leeftijd niet aan. Mijn dochter wilde het kindje toch laten komen, wij hebben haar daarin bijgestaan. Toen het kindje ongeveer een half jaar oud was leerde mijn dochter, naar het leek, een aardige man kennen. Mijn dochter ging na een jaar met de man samenwonen en kreeg na verloop van tijd van deze man een dochtertje. De man werd al tijdens de zwangerschap steeds vaker agressief. Hier van waren zowel mijn dochter als, eerst haar zoontje maar later ook haar dochtertje de dupe.rnDe man begon te slaan, te schelden, ging kleineren en mijn dochter verkrachten. Ook de kinderen werden geschopt en geslagen en gekleineerd en genegeerd. Mijn dochter heeft van alles aangiften gedaan, soms niet meteen uit angst voor de gevolgen. Ook wij als familie hebben aangiften gedaan omdat uiteindelijk de agressie zich ook tegen ons ging richten. Nadat onze dochter weer bij ons is komen wonen omdat de toestand onhoudbaar werd en zij vreesde voor haar leven en dat van de beide kinderen, heeft zij nog geprobeerd enige vorm van contact te laten bestaan tussen vader en dochter. Vader wilde zijn dochter en heeft uiteindelijk een rechtszaak aangespannen om zijn dochter te kunnen krijgen.Moeder en vader kregen een traject bij Elker opgelegd, hier had vader ook contact met zijn dochter en liet hij onder toezicht zich van een goede kant zien. Na het, zeer rooskleurige bijna geromantiseerde verslag van Elker, werd er bij de rechtbank bepaald dat de man zijn dochter mocht zien voor een paar uur zonder begeleiding. Elke keer wanneer dit contact had plaatsgevonden kwam het kleine meisje overstuur terug en klaagde ze over dat hij haar had geduwd of geslagen. Mijn dochter deed haar uiterste best hier zo rustig mogelijk op te reageren en haar hierin af te leiden. Na een paar keer contact tussen vader en dochter ging vader opnieuw de fout in en ditmaal waren mijn dochter en ikzelf hierbij aanwezig en werden wij door hem mishandelt . Wij hebben de politie gebeld, aangiften gedaan en hadden het geluk dat hierbij een getuige was die ook zijn verklaring bij de politie had afgegeven. Deze aangiften zijn tot en met het OM behandeld en gewoon van tafel geveegd.rnOndertussen is er wel 1x per 3 weken een begeleide omgang tussen vader en dochter geweest. Na wederom een rechtszaak is er een uitspraak gedaan dat mijn dochter en de ex gesprekken moeten hebben met een forensisch mediator. Reeds na een paar gesprekken is er bepaald dat er alsnog een contactregeling gaat komen ondanks alles wat mijn dochter en de kinderen is aangedaan en mijn dochter, door alle bedreigingen en uitlatingen van haar en de kinderen te zullen vermoorden, vreest voor de veiligheid van haar dochtertje.rnNa rondbellen en informeren van mijzelf om er achter te komen wat mogelijk is, kreeg ik steeds weer te horen dat de vader rechten heeft en er dus een regeling komt. Dit alles als gevolg van een wet aangenomen vanuit de klachten gedaan door de dwaze vaders. Mijn dochter heeft er geen enkel bezwaar tegen dat de man met het kind in contact zal treden echter dit moet wel op een veilige manier kunnen gebeuren. Zij krijgen nergens hulp en ik vraag me ernstig af waar in dit verhaal de rechten van het kind zijn, die komen nergens aan bod en mijn dochter krijgt nergens gehoor in alles wat ze met de man heeft meegemaakt.Elke instantie roept hoe erg ze het allemaal vinden, maar ingrijpen ho maar. Mijn dochter vreest dat het ook voor haar kindje straks te laat is en er dan ook wordt gezegd dat de instanties dit toch verkeerd hebben ingeschat. Wat nu? Waar kan ze nu nog gehoor krijgen in het belang van een meisje van 3 jaar?

:: roos :: zaterdag 25 oktober 2014 :: 08:55:55permalink

Mijn ex partner heeft NY ernstig mishandled Toen k hoogzwanger was En mes tegen my keel. Ik heb bewijs op mijn lichaam. Hy mocht weer vry. Hy heeft myn moeder ook mishandeld En mij nog twee keer. De ggd blijft pushen DAT hij haar mag blijven zien. Ik snap niet DAT zo iemand verbod krijgt. Politie is zelfs getuige van bedreiging.

:: omeko :: maandag 19 november 2012 :: 21:07:41permalink

De komende week moet ik voor de zoveelste keer verschijnen voor een rechtszitting aangaande de omgangsregeling voor mijn kind met zijn biologische vader. Drie weken na de geboorte van mijn zoon kondigde hij al aan te willen vertrekken en na een periode van agressie en spanning vertrok hij inderdaad. Drie jaar in Nederland betekende dat hij ook zonder gezin in Nederland mocht blijven, als hij maar gebonden bleef aan de omgang met het kind, dan was vast werk niet nodig, en kan hij op termijn een vaste verblijfsvergunning krijgen.

We zijn inmiddels twee jaar verder en na een aantal rechtszittingen waaronder één waarbij hij tevergeefs probeerde te eisen dat hij geen alimentatie hoefde te betalen, gaat het nu opnieuw om het omgangsrecht. Na acht maanden niks van zich te hebben laten horen omdat hij het niet eens was met de toenmalige omgangsregeling onder toezicht, eist hij een omgang van om het weekend, het hele weekend.

Een andere reden om deze vorm van omgang te eisen, hoewel hij deze vanwege zijn werkzaamheden niet eens kan handhaven, is, dat hij bijzonder kwaad is dat niet vrij over "zijn eigendom"(zoals hij eens mijn kind omschreef) kan beschikken, dus wanneer het hém uitkomt. Om hem verder te citeren: "Ik heb het recht om mijn kind, wanneer dan ook, overal mee naar toe te nemen. Als mijn kind drie maanden in mijn vaderland woont krijgt het mijn nationaliteit." (Zowel hij als ik weten dat het vrijwel onmogelijk is om een kind dat land uit te krijgen) Bij een door de rechter beslist "toenaderings"gesprek in bijzijn van beider advocaten: "I will not speak directly to her, I am too disgusted to even look at her face."

Deze man heeft mij tijdens mijn zwangerschap met de dood bedreigd, hoogzwanger bij de keel gegrepen en door elkaar geschud, mij met mijn enkele weken oude baby in de arm proberen te slaan en erger. Ik was destijds te vertwijfeld en verbaasd om aangifte te doen, maar ook dat had me in deze zaak waarschijnlijk niet geholpen. Het lijkt erop, als ik de verschillende forums op dit gebied bekijk, dat mijn kind en ik slechts een van de vele voorbeelden zijn, die door de huidige en toekomstige wetgeving in grote problemen raken. Helaas zijn wij moeders waarschijnlijk zo lamgeslagen dat we ons niet hebben verenigd in pressiegroepen als Dwaze vaders en SOS papa.

Dús we worden niet gezien als groep, maar als incident, dús niet gehoord!

:: geen vertrouwen :: dinsdag 3 april 2012 :: 07:57:09permalink

De moed zakt me in de schoenen na het lezen van deze verhalen op de site. Om het het weekend dat mijn kinderen bij mijn ex zijn geweest probere ik ze weer op de been te krijgen. Een paar weken geleden is mijn zoontje bij de keel gegrepen en tegen de muur aan gedrukt en flink uitgescholden, vervolgens is hij zijn kamer in gegooid en heeft hier uren moeten zitten. Zijn zus was hier getuige van. En dat alles zonder echte aanleiding. Op school waren ze al van plan een melding te doen bij het AMK vanwege mijn oudste dochter. Maar het kreeg een hele andere wending. Ik had de maandag na dat weekend zelf advies gevraagd bij het AMK en deze zei dat ik naar school moest en dat school daar een protocol voor heeft dat ze moeten volgen. Maar school belde mij op dat het besproken was met de directeur en dat ik al een melding had gedaan en dat zij dus niets zouden doen. Dit terwijl we allebei wisten dat ik slechts advies had gevraagd omdat je als moeder niets te melden hebt. Ze doen niets als je als moeder, oma op opa of zelfs schoonmoeder (moeder van ex) het AMK belt, dat zijn namelijk meldingen uit tweede hand. In de prachtige folders staat dat iedereen bij de geringste vermoeden al mag melden maar ze zijn vergeten dat dit niet geldt voor naaste familie. Uit pure wanhoop heb ik de politie gebeld. Daar is een zorgmelding gedaan en binnen een week is er vergaderd en is "kindspoor" dat mij moeten gaan volgen. Het AMK was niet blij dat het nu via de politie was gegaan want het moest eigenlijk via school. Maar school vind het geen zaak voor hen omdat het huiselijk geweld betreft en ze dat meer bij de politie vinden passen. En ondertussen moeten de kinderen met lood in hun schoenen weer naar PAPA. Als ik vraag of ik de kinderen thuis mag houden totdat de gesprekken met ex plaatsgevonden hebben. Hoor ik 'nee'; ik mag ze wel thuis houden als ik het niet veilig vind maar ze adviseren ze toch gewoon mee te geven. De advocaat zegt dat ik niet sterk sta als de politie straks voor de deur staat als ik ze niet meegeef aan mijn ex en dat straks tegen mij gebruikt gaat worden. De man van het AMK vraagt of het wel goed met mij gaat omdat ik emotioneel ben. Nee, natuurlijk niet! Maar moeten we nu echt zo ver gaan dat het hele gezin aan de pillen gaat en in therapie moet en dat terwijl mijn ex maar doorkan gaan met wat hij allemaal flikt. Het antwoord kan ik raden JA, maar het wordt niet uitgesproken. "Doe nou even rustig, over een paar weken komt de hulpverlening op gang" zegt-ie dan. IK WEET NIET WAT IK HOOR! Laat de mishandeling gewoon maar doorgaan en ondertussen gaan we uw man helpen. Dat is wat ik vermoed. En natuurlijk moet ik aan dat hele toneelstukje gaan meewerken omdat ik wanneer ik straks weer niet meewerk nog meer problemen krijg. Het is toch raar dat als ik het woord JEUGDZORG uitspreek, iedereen zijn hand voor zijn mond slaat en roept "o nee" Ik moet het allemaal maar gaan afwachten misschien loopt het in mijn geval wel goed af. Maar ik heb er weinig vertrouwen in. Ik ga in ieder geval naar een eerste lijn kinderpsychologe toe met de kinderen. Ik hoop dat hij hier zijn medewerking aan verleent. Zij zullen tenminste hulp kunnen bieden aan de zorgen van de kinderen, en hebben niet als doel de communicatie tussen de ouders te herstellen. Ik ben daar ooit eerder geweest, het fijne was dat ik mijn verhaal kon vertellen en serieus genomen werd al hadden ze het verhaal van mijn ex niet gehoord. het amk geeft je het gevoel dat je bij voorbaat niet geloofd wordt en dat je ex het voordeel van de twijfel heeft. Ik hoop dat ik snel eens goed nieuws hier kan plaatsen.

:: Chantal :: vrijdag 9 december 2011 :: 18:32:36permalink

Toen ik zwanger was heeft mijn ex mij in mijn buik geslagen en van de trap gegooid. Ik heb uiteindelijk een miskraam gefaked en hij heeft me al roepend en tierend naar het ziekenhuis gebracht en is daar met piepende banden weggeraced en ik en de kids zijn gevlucht. Een week later werd ik wakker en zag ik dat ik enorm veel telefoontjes had gemist. Hij had die nacht het huis in brand gestoken. Hij heeft enkele dagen in de gevangenis gezeten en is onder strenge voorwaarden vrijgelaten. Hij laat mij niet met rust. Is zelf 2 etages hoog geklommen midden in de nacht om mij te bedreigen. Hij heeft me gezegd dat hij de kinderen bij mij gaat weghalen. Maar hij heeft altijd gelogen en hoop dat ook dit een leugen is. Ik ben bang dat hij ons iets gaat aandoen. Hij is echt een psychopaat en is in staat tot familiedramas. Ik wil uit deze nachtmerrie want ik raak op. Ik kan niet rusten want er is elke dag wel iets nieuws dat mij opjut. Hoe lang nog? ik wil veiligheid voor mijn kinderen. Rotsysteem! Het werkt langs geen kanten. Wanneer gaan ze eindelijk doorhebben dat alleen rust en stabiliteit onze kinderen kunnen redden?

:: oma :: woensdag 30 november 2011 :: 19:02:55permalink

Ik kan mij zo voorstellen hoe machteloos jullie zijn en hoe jullie je voelen. Onze dochter zit in een soortgelijke situatie.Toen ze haar ex leerde kennen was hij zo lief en aardig overstelpte haar met cadeau's het kon niet op. Al gauw liet hij weten een kindje met haar te willen en onze dochter trapte hierin. Toen begon de ellende. Ze kenden elkaar nog maar een half jaar hij dronk erg veel en gebruikte drugs en had heel veel schulden. Toen onze dochter zwanger was schopte hij haar op de grond in haar buik en rug trok haar met haar haren door de kamer. Eenmaal toen het kindje geboren was en het huilde deed hij zijn hand op zijn neus en mondje om het huilen te stoppen hij kon daar niet tegen. Om een erg lang verhaal kort te maken is hij toen die kleine een half jaar oud was weggegaan. Toen begonnen de dreigementen via telefoon en de deur intrappen. Hij is erg agressief en heeft al een aantal malen vastgezeten voor geweldsmisdrijven. Onze dochter is doodsbang voor hem. Maar nu wil hij een omgangsregeling. De kinderbescherming heeft als advies omgangshuis gegeven en dit is door de rechter overgenomen. Dan denk ik als zeer bezorgde oma deze vader en zo veel vaders zoals hij hebben hun rechten toch al verspeeld? Maar nee hoor, een vader heeft rechten. Wordt hier dan niet meer in het belang van het kind gekeken? Nee, hier wordt naar de vader en zijn rechten gekeken! Waar gaan we naar toe in Nederland? Waar staat KINDERBESCHERMING voor? Je moet hier toch de kinderen beschermen? Nee hoor eerst moet je je kind meegeven in het hol van de leeuw gooien en dan met een trauma voor heel zijn leven terug krijgen. Nou dan zijn ze goed bezig hoor! Dan is het leed al geschied en kan je het nooit meer goedmaken. Die kinderen zijn toch geen proefkonijnen? Hoeveel fouten maken ze nog bij de kinderbescherming? Ik zeg tegen onze dochter geef je kind niet mee, je eigen gevoel is goed. Allemaal sterkte in jullie gevecht ik leef met jullie allemaal mee. Groetjes een zeer bezorgde oma

:: Proud Mum :: zondag 4 september 2011 :: 01:14:22permalink

Een jaar of tien geleden leerde ik een hele leuke jongen kennen. Ik noem 'm even A. Na een tijdje leerde ik een vriend van A kennen, B. B leek op zich een rustige jongen. Na B een paar keer gezien te hebben met mijn vriend A vroeg hij mij om een keer af te spreken. A vond dat niet zo een goed idee, maar ik ben toch gegaan. Eenmaal bij hem aangekomen vroeg hij mij of ik nog maagd was, waarop ik "ja" antwoorde. Grootste fout in mijn leven, ik had achteraf beter nee kunnen zeggen. B heeft mij toen verkracht. Ik schaamde me zo erg dat ik dat tegen niemand durfde te vertellen. Nadat B mij verkracht had chanteerde hij mij dat ik een relatie met hem moest beginnen of anders het bekend zou maken bij mijn ouders dat ik geen maagd meer was. Doordat ik zo bang was gaf ik toe en verbrak mijn relatie met A. Nu kwam ik terecht in een hel. Ik moest al mijn vrije tijd met hem doorbrengen. Ik mocht geen vrienden hebben. Ik had met niemand meer contact. Op een dag ben ik met hem gezien door iemand die mijn vader kende. Mijn ouders wilden toen kennis maken met hem. Ik wou het niet. Ze begrepen niet waarom. Doordat mijn ouders bleven aandringen had ik dat tegen B gezegd. Hij zei dat hij kennis zou maken. Toen ik vertelde dat ik dat liever niet had, dreigde hij dat hij tegen mijn ouders zou vertellen dat ik geen maagd meer was. -- zeer nare details geknipt om privacy redenen -- Ik ben na alle mishandelingen en verkrachtingen uiteindelijk weggelopen. Waar B me ook zocht, hij kon me niet vinden. Na anderhalve week vertelde ik pas aan mijn ouders en familie dat ik was weggelopen, maar niet waar ik was. Er was 1 familielid dat ik in vertrouwen nam. Na een tijdje kwam via via ook B er achter. Mijn rustige leven was weer een hel. B dreigde iedereen in mijn omgeving iets aan te doen. Ik wist waar hij toe in staat was. Hij had een wapen en was heel geweldadig. Op een dag trapte hij de deur in van mijn schuilplaats. Ik had geen keus en ben met hem meegegaan. Er volgden 2 jaar van mishandelingen en verkrachtingen. B kreeg gaandeweg last van waanideeën. -- overtuigende details geknipt om privacy redenen -- Op een dag vluchtte ik naar de buren. Ik vertelde waar B mee bezig was. De buurvrouw zei dat als ik klaar zou zijn met werken ik haar moest bellen zodat wij samen naar huis konden gaan. Na werk belde ik haar op en we gingen samen naar huis. Onderweg naar huis kwam een buurman aangelopen en zei dat B was meegenomen door de politie. -- details geknipt wegens privacy redenen -- B heeft toen bijna een jaar gezeten en werd behandeld voor een psychose. Na zijn vrijlating was B veranderd in een rare verwarde jongen. Een gedeelte van mijn familie had medelijden met hem en nodigden hem uit om een keer langs te komen. B heeft mij toen opnieuw verkracht. Na 2 maanden kwam ik erachter dat ik zwanger was geraakt na die verkrachting. Ik kreeg het niet over mijn hart om een abortus te laten plegen en besloot het kind te houden. Ik werd steeds dikker en je kon zien dat ik zwanger was. Toen B erachter kwam dat ik zwanger was zei hij dat ik abortus moest plegen omdat ik hem niet wilde dan wat moest ik met een kind van hem. Hij vergat dat het ook mijn kind was en in mij groeide. B begon opnieuw met dreigementen en zei dat mijn kind niet levend geboren zou worden. Gelukkig kwam hij opnieuw vast te zitten. Een paar maanden na de geboorte kwam hij vrij en wilde mijn zoon zien. Mijn moeder vond dat hij dat recht had. Zij wist niks over die verkrachting omdat ik het niet durfde te zeggen. Ik heb me daar altijd voor geschaamd. Na twee maanden kwamen de mishandelingen en de bedreigingen weer omdat ik niet verder met hem wilde gaan. Op een zeker moment probeerde hij me te wurgen. Ik kreeg geen adem en mijn zoontje dat ik op het bed had neergelegd, bleef maar huilen. B liep naar mijn zoontje toe en gaf hem een klap omdat hij niet tegen het gehuil kon. Ik rende naar B toe en duwde hem opzij. Ik schold hem uit omdat hij het lef had om mijn zoontje een klap te geven. B liep mijn kant weer op. Net toen ik mijn zoontje wilde pakken trok hij mijn haar en ik gilde van de pijn. Een ander familielid dat ook in dat huis aanwezig was hoorde dit en kwam de kamer binnen en duwde B opzij. Ik pakte mijn kind en rende het huis uit. Mijn ex bleef daarop mijn familie bedreigen. Ieder keer dat had hij mij in het verleden heeft mishandeld en bedreigd had ik aangifte gedaan. Er was alleen helaas nooit iets mee gedaan. Ik ben zelfs naar de Farr arts geweest die mijn verwondingen aan de politie heeft doorgegeven. Ik belde iedere keer als hij voor de deur bij mijn moeder kwam de politie en heb toen een urgentie aangevraagd. Het huis dat ik uiteindelijk kreeg was een veilige haven voor mij en mijn zoontje. Ik kwam erachter dat B weer een psychose had gekregen en in een inrichting was opgenomen. Het kon me allemaal niks schelen. Wij waren veilig. Een paar maanden later kreeg kwam ik weer in contact met A. Het was weer net als vroeger. We konden goed praten en er kwam weer een band en ik was eindelijk gelukkig. Hij kwam terug in mijn leven en in het leven van mijn zoontje. Alles lijkt perfecht. A zag mijn zoontje als zijn kind en mijn zoontje hem als pappa. A wilde mijn zoontje erkennen als zijn kind. We hebben alles opgezocht en kwamen erachter dat het mogelijk was. Eindelijk het perfecte leventje dacht ik. Toen wij op het punt stonden om het definitief te maken krijg ik een brief van de rechtbank in de brievenbus dat B een omgangsregeling wilde en mijn zoontje wilde erkennen. Bij de brief is ook een bevolkingregister van mij en mijn zoontje waarop mijn adres staat vermeld. Die brief heeft B ook gehad waarom mijn adres staat vermeld. B kwam bij mij voor de deur en begon weer te dreigen. Mijn zoontje werd na die nachtmerries uit het niets druk en toonde agressief gedrag. Ik werd op het consulatieburo doorverwezen naar een kinderpedagoog. Uiteindelijk werd mijn zoontje doorverwezen naar een specialist om te kijken hoe erg mijn zoontje door B z'n stalking voor onze heilige haven is beschadigd. B hield maar niet op met stalken, ondanks aangiftes. Dus ik besloot om steeds met mijn zoontje te vluchten. Na een tijdje toen ik erachter kwam dat wij zo niet verder konden schakelde ik een advocaat in die mij doorverwees naar Stichting Arosa. Ik kreeg gesprekken met een medewerkster van Stichting Arosa om over mijn angst heen te komen. Tijdens de eerste rechtzitting was ik een paar maanden zwanger van het kind waarvan A de vader is. B heeft ook tijdens mijn zwangerschap gedreigd dat mijn kindje niet levend geboren zou worden. De rechter besluit dat er een onderzoek moet komen of het wel verstandig is dat B in het leven komt van mijn zoontje. Ik krijg na een half jaar het eerste gesprek met de Raad voor de kinderbescherming die uiteindelijk besluit dat het niet verstandig is om B toe te laten in het leven van mijn zoontje vanwege zijn verleden en instabiliteit. Ik kon me niet beter wensen. Nu was het afwachten totdat de rechter zijn besluit zou nemen. En ja hoor er kwam weer een brief met de datum van de rechtzitting. Mijn advocaat adviseerde mij dat ik niet aanwezig hoefde te zijn. Fout advies. Ik ben toen niet geweest. Ik heb netjes een brief geschreven waarom ik niet aanwezig was. Ik was als de dood voor B. Ik legde in die brief uit over mijn verleden met B. Die brief kwam volgens mijn advocate te laat bij haar en zo kon zij de brief niet meenemen naar de zitting. De rechter twijfelt en wilt een beschermingsonderzoek. Een maand na de rechtzitting kwam ik toevallig een kennis tegen die vertelde dat B een paar dagen voor de rechtzitting was neergestoken omdat hij onder invloed van van alles met iedereen zomaar ruzie zoekt. Mijn dochtertje - dat niet van B is - wordt inmiddels ook in al die onderzoeken gemengd; onderzoeken die B zou moeten krijgen. Hij is niet in staat om voor mijn zoontje te zorgen gezien zijn verleden en zijn losse handjes. Ik heb mijn contactpersoon van de Raad van Kinderbescherming op de hoogte gebracht dat hij is neergestoken. Hij was hiervan niet op de hoogte. Wat voor onderzoeken worden er daar dan gedaan als ze hier niet van op de hoogte zijn? Wat als hij die omgangsregeling had gekregen en mijn zoontje bij die steekpartij had gestaan? Hoe zit het met dit rechtssysteem? Hoe is het mogelijk dat de rechter twijfelt? Ik heb bewijzen ingeleverd bij mijn advocaat en de contactpersoon van de Raad van Kinderbescherming dat B deigde de familie van A wat aan te doen als A en ik niet uit elkaar zouden gaan. Ik snap niet dat na het besluit van de Kinderbescherming en het bewijs van dreigementen er niks door de rechter wordt gedaan. Nu over 6 maanden zal alweer de 3de zitting komen. Na de 2de had het duidelijk moeten zijn! Het is diep triest dat men niet inziet, of niet wil inzien, hoeveel impact dat heeft op kinderen! B zou moeten nagekeken en onderzocht worden. Hij is geschift.

:: Porselein :: zaterdag 2 juli 2011 :: 00:35:49permalink

Zeven jaar geleden dacht ik de liefde van mijn leven te hebben gevonden. Na drie maanden van verkering vroeg hij mij ten huwelijk. Mijn ouders waren niet blij met dit plan en probeerden mij te waarschuwen, maar ik luisterde niet. Zes maanden later waren we getrouwd. Van toen af ging alles van een roze wolk naar een nachtmerrie, waar ik maar niet uitraakte. Hij wilde me opsluiten in huis, moest altijd laten weten waar ik was en hij werd echt woest als ik bv vijf minuten later aankwam. Toen kwam het geweld, op den duur was ik een freak die overal op tijd wou zijn omdat hij anders kwaad zou worden, het was echt beangstigend. Op een dag kreeg hij het idee om een zaak te beginnen aan de andere kant van het land. Ik hield me sterk voor mijn ouders want ik wou niet dat ze ooit een idee hadden van hoe bang ik was om zo ver van hen te gaan wonen met een man die mij in zijn macht had. Alles werd nog erger. Ik had geen rijbewijs, dus isoleerde hij me totaal van de buitenwereld en op de koop toe wou hij een kind. Ik was daar niet klaar voor, maar hij gaf me schuldgevoelens dat ik alleen aan mezelf dacht, aan carrièremaken, dat ik een slechte echtgenote was en het was toch zijn recht. Uiteindelijk bezweek ik en stopte met de pil. De dag voor ik wist dat ik zwanger was, had hij mij in een dronken bui hard toegetakeld. Ik besloot nog die avond om mijn pil weer te gaan slikken. De volgende ochtend was ik supermisselijk en kon niet gaan werken. Ik dacht dat het was door de commotie de avond ervoor, maar de dokter ontdekte dat ik zwanger van ene tweeling was. Ik werd mishandeld tijdens mijn zwangerschap, zowel mentaal als fysiek, werd te vroeg opgenomen in het ziekenhuis, en toch kon ik er nog niet van loskomen, want ik schaamde me dat ik het zover had laten komen. De ommekeer kwam er na hun derde jaar, toen hij één van de kinderen te hard aanpakte, gewoon omdat ze met hem wilden spelen. Ik kwam ertussen en heb al de klappen opgevangen voor hen. Ik ging naar de dokter, geen politie, dat zou het toch maar erger maken, stom als ik was! Een poosje later zat hij slecht in zijn vel en verweet me weer eens van alles, dat in zijn leven fout ging. Daar was ik altijd al de oorzaak van, maar de kinderen nu ook. Ik nam het op voor hen en toen begon hij me uit te schelden en moest ik de kinderen naar hun bedje brengen omdat hij het wou uitpraten met mij, want ik vertelde hem dat dit zo niet langer ging en hij me met respect moest behandelen. Hij heeft me die avond zo toegetakeld, met mijn hoofd tegen de muur geslagen, me tegen de grond aangeduwd en geprobeerd me te wurgen. Ik kon nog net de kracht vinden om hem een trap te geven en te vechten voor mijn leven. De kinderen lagen boven te huilen, ik moest vechten voor hen! Hij liet los, het was net alsof hij uit een trance kwam. Hoeveel hij zich ook excuseerde, ik moest weg voor er iets vreselijks zou gebeuren. De scheiding verliep gepland, ik had een weekend bij mijn ouders voorzien, niet om ze te bezoeken, maar om ze eindelijk de waarheid te vertellen. Dit is nu twee jaar geleden en alles zit nog te vers om zomaar te vergeten, ik zit zelfs bij slachtofferhulp om het een plaatsje te geven. Bij de scheiding wilde hij niets weten van de kinderen en wou eerst onderling scheiden voor een notaris, maar de dag van het gerecht kwam hij niet opdagen en zei me telefonisch dat ik maar een goeie advocaat moest zoeken. Het vonnis werd uitgesproken aan de andere kant van België, omdat dat onze laatste gezamelijke woonplaats was. De uitkomst was dat hij de kinderen (ondanks mijn bewijzen van geweld tegen mij en de kinderen) om de twee weekends mocht zien plus vakanties. Ik voelde mij verslagen, nu vecht ik terug en ik ga tot het uiterste. Als ze naar hun vader geweest zijn, komen ze ontredderd terug met verhalen dat ze overal rond zijn geweest bij mensen die ze niet eens kennen, omdat hij aan het werk was en het hem niet interesseert hoe zij zich voelen. Hij neemt ze alleen maar mee omdat zij mijn zwakke schakel zijn, hij weet dat het me niets doet als hij mij iets aandoet, maar met mijn kinderen weet hij dat hij me de grootste pijn kan aandoen, want ik leef letterlijk voor hen. Het is onrechtvaardig dat hij zich verstopt achter zijn vaderrecht, om mij mijn leven lang in zijn macht te hebben. Hij heeft me al opnieuw bedreigd, dat als ik niet doe wat hij wil ik het me zal beklagen, maar de procureur van de politie, vond het geen inbreuk. Ik hoop maar dat de jeugdrechter die zich binnenkort ontfermt over onze zaak echt de ernst ervan inziet en hij niet zomaar zijn zin krijgt, want bij momenten voel ik me zo verdrietig en radeloos, heb ik zin om het uit te schreeuwen van HEEELLPP!!!! Ik kan alleen maar vechten voor mijn gezin, hij heeft mij eronderdoor willen krijgen, ik kan dit niet toestaan dat hij dit met onze kinderen nog eens doet, want nu worden zij zijn doelwit en ik sta er machteloos tegenover.

:: Carolien :: woensdag 26 januari 2011 :: 21:16:42permalink

Mijn ex vriend heeft mij ook mishandeld tijdens de zwangerschap, maar erger waren al zijn geestelijke mishandelingen gedurende vele jaren. Wij zijn uit elkaar gegaan (definitief) toen ik hoogzwanger was van de tweede, na de geboorte heb ik hem gebeld maar pas 7 weken later kwam hij kijken bij de tweede zoon! In twee maanden tijd is hij maar twee keer geweest en was altijd dronken, toen heb ik verteld dat dit zo niet kon (ik kon dat niet aan, hij had geen enkele interesse in zijn kinderen) en dat er een omgang op papier moest komen zodat hij zich daaraan moest houden. Wilde hij niet. Toen ben ik mijn eigen leven op poten gaan zetten want ik was kapot na die relatie, kapot na het steeds weer zien dat hij geen interesse had, heb hem laten weten dat omdat hij toch geen enkele interesse had ik mijn droom ging waar maken en naar het buitenland zou gaan verhuizen. Opeens ging hij naar de rechtbank!! Aangiftes bij politie gedaan van mishandeling, maar dan adviseren ze geen aangifte te doen en alleen maar een melding te maken die dan vervolgens weer meteen uit de computer verdwijnt. Daar is uitgekomen dat ik naar het buitenland kon verhuizen en dat hij geen omgang kreeg daar de kinderen te klein waren en hij ondertussen al een vreemde voor ze was. 10 jaar heeft hij niks gedaan, 10 jaar heeft hij geen kaartje gestuurd (maar wel pas geleden tegen mijn man verteld dat hij mijn adres altijd wist, hij noemde mijn man ook het juiste adres op) 10 jaar niks voor zijn kinderen gedaan, jaren ben ik naar hem op zoek geweest, ik mijn oudste zoon en zelfs mijn man,maar niks en nergens kon ik wat vinden,de brieven die ik naar zijn vader zijn adres heb gestuurd zijn altijd genegeerd. Nu na 10 jaar is hij terug in beeld omdat mijn oudste zoon hem wilde leren kennen en namens de zoon heb ik hem een e-mail daarover gestuurd, waarop een mail terug kwam die de kinderen niet fijn vonden. Dit alles heeft hij op facebook gezet wetende dat de kinderen dat zouden lezen, hij bedreigt en chanteert mij, en nu ook mijn man, mijn huwelijk probeert hij op alle manieren kapot te maken( dathad hij mij al per e-mail laten weten). Toch hebben wij hem nog ons huis binnen gelaten verleden maand toen hij voor het eerst bij de kinderen kwam kijken na 10 jaar, hopende dat hij zou veranderen. Maar na 3 dagen begon hij al problemen te maken (de zoveelste keer) en nu willen de kinderen niks meer hem te maken hebben! Dat die kinderen schrikken van zijn gedrag wil hij niet begrijpen. Het leven van de kinderen staat op zijn kop; hij zegt overal en tegen iedereen dat ik de kinderen gestolen en gekidnapt heb (waarom is hij dan in die 10 jaar NOOIT naar de politie gegaan??). Nu kregen wij telefoon dat meneer de hele boel op stelten aan het zetten is en dat de enigste oplossing is dat de kinderen aan een rechter gaan vertellen dat ze hem niet meer willen zien (hij heeft ze hier 3 dagen gezien in 10 jaar) en zijn gedrag erg vinden. Dit heeft hij nu opeens via de Nederlandse autoriteiten weten te spelen naar de autoriteiten in dit land en die mij dus belden. 10 jaar lang kan en mag je kinderen zo verwaarlozen en dan na 10 jaar zo het leven van hen maar ook van mij en mijn man, die altijd als een vader voor ze gezorgd heeft, zo kapot maken. Machteloos sta je dan als moeder, alle rust die je de kinderen heb gegeven wordt in een keer kapot gemaakt, dat nadat hij 10 jaar lang niet eens een kaartje kon sturen! Dit is maar een klein stukje van mijn verhaal want ik kan er echt nog niet goed over praten.

:: Senorita :: zaterdag 8 januari 2011 :: 20:25:38permalink

Ik ben de trotse moeder van een dochtertje. Vanaf het begin van de zwangerschap zijn er problemen met de vader. Hij bleek toen ik al zwanger was heel anders te zijn dan hij zich al die tijd had voorgedaan. Verbaal agressief, zelfs waar zijn zoontje van 2 jaar bij was. Vreselijk om te zien en ook om dan te bedenken dat je eigen kind daar ook mee te maken krijgt. Ik ben toen bij hem weggegaan. Abortus was voor mij geen optie (meer). De zwangerschap zelf ging super al was het een hele stressvolle tijd. Meneer had geen interesse meer en deed lekker zijn ding. Mijn pogingen hem nog bij de zwangerschap te betrekken waren tevergeefs. Hij wilde alleen mij terug en anders kon het hem weinig schelen. Pas in de weken voor mijn bevalling begon hij weer contact te zoeken. Hij wilde de naam uitkiezen en mijn dochter moest maar zijn achternaam krijgen. Dit terwijl hij haar eerder absoluut niet wilde erkennen! Ik heb aangegeven dat dit geen optie was en toen begon de ellende. Hij begon me te stalken. Ik zat hoogzwanger alleen in mijn huisje en was doodsbang. Zelfs tijdens de bevalling is het uit de hand gelopen en moest de bewaking erbij komen. Er was namelijk duidelijk afgesproken dat hij niet bij de bevalling zou zijn maar meneer heeft weten te achterhalen in welk ziekenhuis ik lag en dacht dat ik hem wel binnen zou laten. Ik was op dat moment (na een bevalling van 40 uur) net aan het persen. Vreselijk. Aan de kraamperiode heb ik ook hele nare herinneringen. Ik heb hem toegelaten maar het was nooit genoeg en in de kraamperiode werd er meerdere malen gedreigd met hem afnemen van mijn kindje door hem. Ik heb hem daarna een aantal weken een uurtje toegelaten om mijn dochter te zien. Dat ging even goed maar toen kwam hij met de boodschap dat hij mij terug wilde. Ik gaf aan dat ik dit niet wilde en dat ons contact puur voor mijn dochter was. Toen begon de ellende weer. Hij wilde mijn dochter (toen twee maanden) meenemen, twee uurtjes. Ik ging hier niet mee akkoord. Toen deed hij (volgens hem) afstand van mijn dochter. Hij ging niet alles op mijn voorwaarden doen. Twee dagen later kwam hij hier weer op terug en wilde hij mijn dochter die dag zien. Ik gaf aan dat zowel ik als mijn dochter geen jojo's zijn. De week erna kon hij mij bellen om nieuwe afspraken te maken. Hier ging hij niet mee akkoord en hij stond weer dag en nacht op de stoep (te dreigen, zelfs een keer met zijn zoontje op zijn arm). Ook werd ik gek gebeld en dreigende smsjes waren ook vaste prik. Ik heb toen de politie ingeschakeld. Zij hebben het heel serieus opgepakt. Maar nu na drie maanden is het nog steeds aan de gang. De politie neemt het nu heel hoog op omdat de situatie onleefbaar begint te worden. Hij zorgt ervoor dat het steeds op het randje van strafbaar zit maar omdat er nu een dossier ligt staat de politie op het punt er een stalkingszaak van te maken. Nu verwacht ik wel dat hij op een gegeven moment naar een advocaat zal stappen. Waar moet ik op voorbereid zijn? Ik heb gesproken met een advocaat toen ik nog wel een omgangsregeling wilde maar wel eentje die op papier stond. Zij was vrij positief. Maar als ik de verhalen hier lees schrik ik toch wel.

:: Een verdrietige bange mama :: vrijdag 17 december 2010 :: 11:21:06permalink

Ik ben na twee jaar psychische mishandeling van mij, mijn stiefkindje en uiteindelijk ook ons eigen kind, vertrokken bij vader. Twee jaar lang is er sprake geweest van dagelijks huiselijk geweld, waarin aan vaders zijde ook cocaïnegebruik en alcoholproblemen meespelen. Verder heeft vader te kampen met persoonlijkheidsproblematiek en een verminderd inlevingsvermogen. Zijn oudste kind van 4 is vaak bang geweest voor haar vader. Ik tijdens mijn zwangerschap ook, er is zelfs een zware tas tegen mijn buik aan gegooid door hem. Er is een anonieme melding geweest bij AMK en toen zij op de stoep stonden bij ons, dacht ik dit is mijn kans. Helaas was ik nog niet zover. We hebben samen een toneelspel zitten opvoeren omdat we beiden bang waren ons paar maanden oude kindje kwijt te raken. Toch heb ik daarna de knoop doorgehakt en bij het AMK opgebiecht dat we gelogen hadden en ze de hele waarheid verteld, iets wat ik erg moeilijk vond. Het AMK reageerde heel nors. Tijdens het eerste onderzoek richtte ze zich in positieve zin op de vader. Nu ook weer. Dat vader volgens veel mensen als pcychopaat bestempelt word, leggen ze ook naast zich neer. Volgens hen zou ik het hele verhaal verzonnen hebben, terwijl vader samen in een gesprek met mij en het AMK toegegeven heeft harddrugs gebruikt te hebben. Ik zou nu een van die moeders zijn die het kind bij vader weghoudt. Ik moest het huiselijk geweld en het politierapport maar naast me neer leggen en naar de toekomst gaan kijken hoe ik op goede voet met vader verder kon gaan. Hallo het gaat hier toch om het kind en niet om mij en de vader? Vader gaf verder aan dat hij zich zorgen maakte omdat ik een labiele moeder ben. Dat nam ze echter wel serieus en ze zei ja je woont nu nog bij je ouders in, maar als jij straks weer op jezelf gaat wonen moeten we goed in de gaten houden of jij niet te labiel bent om je dochter bij je te hebben! Waar kan ik nu nog terecht? Als dit een rechterlijke procedrue wordt wat betreft de omgang, heb ik nu dus al geen poot meer om op te staan. Bedankt Jeugdzorg, bedankt AMK! Jullie hebben vader nog machtiger gemaakt dan hij al was, en ik was al zo bang voor hem. Ik durfde eindelijk te praten en nu word ik ervoor gestraft! Dit kan toch niet? Ik ben als de dood zo bang mijn 5 maanden oude kindje kwijt te raken aan die psychopaat.

:: dadyda :: donderdag 2 december 2010 :: 12:39:22permalink

Ik ben getrouwd geweest met een man uit een ander Europees land. Hij heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk en is verslaafd aan coke en drank. Ik ben door hem voor en tijdens mijn zwangerschap geestelijk en lichamelijk mishandeld. Bij mij was de druppel toen hij met mijn 2 maanden oude kind gooide toen hij weer eens onder invloed was. Ik heb toen aangifte gedaan van mishandeling met foto's als bewijs en hij is voor 4 maanden de gevangenis ingegaan. Ik heb toen gelijk de scheiding aangevraagd. Tijdens zijn detentie hebben we veel gepraat en ik vond hem weer zielig. Ben dus ook op bezoek gegaan en we hadden afgesproken dat als hij vrij kwam dat hij dan een eigen huis zou hebben en we dan wel zouden zien hoe het gaat met zijn verslavingen. Hij kwam vrij en stond toen bij mij aan de deur dat hij geen huis had. Ik heb gezegd dat hij een paar dagen mocht blijven maar dat hij dan toch weg moest. In deze dagen is mijn 2de kind verwekt (ik weet dat jullie nu denken hoe dom kan je zijn maar ik besloot het kind te houden met in mijn hoofd dat ik het alleen zou opvoeden). Na een half jaar had hij de scheiding nog niet getekend en wilde deze pas tekenen als we een omgangsregeling hadden afgesproken. Nou is de wet tegenwoordig zo krom dat je dit moet hebben voordat je kan scheiden en aangezien hij niks mee betaalde moest ik een uitkering aanvragen en dat kan alleen als je definitief gescheiden bent. Je wordt dus voor het blok gezet. In zijn vorige huwelijk bleek hij ook zijn vrouw en kinderen te hebben mishandeld. De omgang betrof 1 x 2 wkn 6 uurtjes. Vanaf de eerste dag liet hij het afweten. Hij kwam bij mij aan de deur wanneer hij wilde met de smoes voor de kinderen. Hij checkte m'n post, telefoon en controleerde alles in mijn huis of hij iets kon vinden over een andere man (alsof je daar behoefte aan hebt na alles en 2 kleine kinderen). Een half jaar geleden was ik het zat en heb aangegeven dat de situatie niet meer te houden is en dat ik wil dat hij een veilig huis heeft voor de kinderen en ook niets gebruikt voordat de kinderen komen. Hij is zeer onoplettend, valt in slaap bij de kleintjes en is alleen maar met zichzelf bezig. Hij heeft tevens 3 jaar geen contact gehad met zijn andere kinderen ivm mishandeling van zijn zoon. Helaas is die moeder gewoon weer akkoord gegaan met omgang en is deze jongen vorige week van de trap 'gevallen' bij zijn vader. Mijn ex ging niet akkoord dreigde mij met de dood en dat hij mijn kinderen zou meenemen naar het buitenland, waarna ik heb aangeven het via de advocaat te doen. We hebben nu vorige week de zitting gehad en hij heeft veel leugens vertelt maar gelukkig is de rechter toch niet akkoord gegaan met omgang zonder toezicht. (ik had geëist dat hij zijn kinderen mag zien onder toezicht). Ik vind zelf dat de kinderen hun vader moet en leren kennen maar het moet wel veilig zijn. Nu vond de rvk dat ze te jong zijn voor tussenthuis dus is de regeling nu dat hij 1 x 2 wkn 3 uurtjes in een speeltuin (binnen) de kinderen mag zien en dat ik verderop moet gaan zitten kijken. Vervolgens moeten we ook naar een mediator. Mijn angst voor deze man wordt dus opzij geschoven en ik moet mezelf maar overwinnen (ik heb straatangst) om me aan de regeling te houden. Tot op heden betaalt hij nog steeds geen alimentatie, valt mij lastig met dreigementen en heeft zelfs mijn nicht die een verklaring heeft getekend bedreigd. Hij blijft mijn familie lastig vallen en blijft liegen. Ik heb mijn advocaat hier van op de hoogte gesteld en die zegt dat ik me aan de omgang moet houden en met de mediator moet praten.Wat kan ik als bezorgde moeder nog doen? Wat voor rechten hebben moeders eigenlijk?

:: Karin :: donderdag 22 juli 2010 :: 14:31:45permalink

Mijn verhaal wijkt niet veel af van andere verhalen. Ik ben ook getrouwd met een man die mij mishandeld heeft. De mishandelingen (fysieke en psychische) begonnen tijdens de zwangerschap en werden alleen maar erger en erger. Drie weken na de bevalling ben ik weer gaan werken om zijn drugs- en gokschulden te betalen om me zo van hem vrij te maken, dacht ik... Ik heb de situatie volgehouden totdat mijn zoontje anderhalf jaar oud was. De dag dat ik klaar was om mijn man te verlaten, brak een heftige ruzie uit omdat hij mij zou gaan vermoorden als ik weg ging. Wat hierna gebeurde heeft mijn leven voor altijd veranderd. Onze zoontje was toen anderhalf jaar oud en heeft alles gezien en ook schoppen in zijn buikje gekregen toen hij naar mij wilde komen. Ik lag op de grond en ik dacht echt dat ik dood zou gaan maar door de actie van mijn ex tegen ons kind kreeg ik een behoorlijke kracht waardoor ik opstond en met mijn zoontje van het balkon gesprongen ben. Ik ben toen naar de politie gebracht door onbekenden. De politie bracht ons naar het ziekenhuis en daarna naar een opvangplaats. Hierna volgt wat al veel vrouwen weten: Onzekere dagen, altijd maar werken en doorgaan met het leven zodat mijn kind en ik zo snel mogelijk alles achter de rug zouden hebben. Het waren dagen vol hoop en zelfvertrouwen, omdat ik in de veronderstelling was dat mijn kind en ik vrij waren en leven zonder ruzie en geweld konden leiden. Verder was de scheidingsprocedure alles behalve optimaal. Mijn ex stemde toe met de scheiding als ik geen aangifte tegen hem deed en hij zou ons voor altijd met rust laten. Hij was niet van plan om alimentatie te betalen omdat de schulden te hoog waren. We waren in gemeenschap van goederen getrouwd dus het was een echte klus om voor elkaar te krijgen dat hij zijn deel van de schulden op zich nam maar daar zorgde onze advocaat voor… En ja, we zijn gaan scheiden met één advocaat in een versnelde procedure zoals mijn ex wilde. Daarna volgen vijf jaar van kwetsbaar evenwicht. De ruzies hielden niet helemaal op maar nu ook tussen mijn ex-schoonouders en mij. Ze wilden de omgangsregeling tussen vader en zoon afdwingen omdat volgens hen waren al mijn verhalen over mishandelingen erg overdreven en na vijf jaar zou 'de vader' wel in staat zijn om van zijn kind te zorgen omdat hij geen drugs meer zou gebruiken, en een woning hebben en een baan, enz. Nu zijn we vijf jaar verder en de procedures zijn nog in gang. Mijn zoon is inmiddels 10 jaar oud en de situatie en de bedreigingen houden nog steeds niet op. Sinds 2008 ben ik in de ziektewet gekomen en na een instorting is bij mij PTSS gediagnosticeerd. Sinds 2003 ben ik in behandeling bij verschillende hulpverleners die mijn klachten niet konden plaatsen. Ik heb periodes van heftige crisis gehad en dat had ik niet voordat ik in aanraking met mijn ex-partner kwam. Bovendien ben ik echt niet vrij van mijn ex omdat we een kind 'samen' hebben. Tenminste op papier want de hij steunt zijn kind op geen enkele manier en zei zelf tegen de rechter dat hij toen ik zwanger raakte niet klaar was om kinderen te hebben door zijn drugsverleden enz. Hij heeft nog steeds geen partner of andere kinderen en gebruikt nog steeds. Wat mij betreft: ik wil en kan al lang niet verder met mijn leven maar elke dag sta ik met broze kracht op om voor mijn gezin te zorgen zo goed als ik kan. Ik heb soms hulp aan huis gehad van psychiatrische verpleegkundigen die niet kunnen begrijpen hoe de rechter mij nog steeds verplicht er 'samen' met mijn belager uit te komen over een omgangsregeling zonder begeleiding. Mijn ex-man houdt zijn handen niet thuis, ik word nog steeds voor ho*r en allerlei ongepaste zaken uitgescholden; ook als de kinderen daarbij aanwezig zijn. Financieel heb ik nooit wat gekregen maar ik heb niets nodig want ik heb immiddels een zeer lieve man met wie ik twee kinderen heb en hij zorgt voor mijn oudste zoon zoals een vader voor een zoon hoort te zorgen. En verder: - volgens mijn ex en zijn ouders ben ik een kanker trut - volgens de rvkb ben ik een zeer labiele moeder die de omgang wil belemmeren, - volgens de rechter ben ik een lastige moeder die haar best moet doen om een kans te geven aan de biologische vader, - volgens mijn advocaat ben ik een hardnekkige vrouw want ik blijf maar vechten, - volgens mijn psycholoog ben ik een zeer sterke vrouw die met de juiste begeleiding boven water zal komen - volgens mijn moeder en mijn tante ben ik een heldin, - volgens mijn lieve man ben ik zijn leven en lust - en volgens mijn kinderen ben ik de allerliefste moeder van de hele wereld... PTSS is een woedestoornis. Er zit veel woede in mij richting de dader maar hij blijft zijn zin krijgen en gaat keer op keer over mijn grenzen zonder dat ik iets kan doen want ik raak in paniek als ik hem zie. Dan bevries ik en daarna ben ik erg lang bezig om alle nare herinneringen van het verleden op zijn plaats te zetten. Tijdens deze dagen ben ik een gestoorde die liever dood wil. Maar dan word ik weer gesteund en geholpen zodat ik weer de goede moeder en de lieve en dappere vrouw word wie ik werkelijk ben. Deze situatie herhaalt zich keer op keer. Dit is mijn verhaal in het kort. Andere gruwelijke beschrijvingen wil ik voor mijzelf houden omdat het doet mij niet goed om erover te praten. Succes en sterkte aan alle moeders en kinderen die hier en overal met huiselijk geweld te maken krijgen. Let op: Geef de dader geen kans tot verzoening want geweld houdt nooit op! Breng zo snel mogelijk jezelf en je kinderen in veiligheid. Doe altijd aangifte tegen de dader en verhuis zo ver mogelijk. Als ik dat gedaan had dan ging met mijn gezin en mijzelf veel beter vandaag de dag maar ik dacht toen dat al die maatregelen onnodig waren! Nogmaals sterkte en de groeten van een dappere vrouw.

:: Chantal :: dinsdag 13 juli 2010 :: 09:14:34permalink

Ik ben moeder en heb een zoontje van 6 maanden. Mijn ex-vriend mishandelde me tijdens mijn zwangerschap. Met 4 maanden ben ik gestopt met de relatie heb toen een melding gemaakt bij de politie. Ik deed geen aangifte toen en ik heb vervolgens niks meer vernomen van mijn ex (ik heb veel bewijzwen van mijn verloskundige, buren, etc.). Ik heb, toen ik bevallen was, wel aangifte gedaan. Ik heb altijd heel erg in angst geleefd en toen ik zwanger was heb ik die aangifte nooit gedurfd omdat hij me dreigde het kind uit me buik te schoppen. Mijn ex is niet vervolgd en nu een paar weken geleden krijg ik een brief van een advocaat dat hij het kind wil erkennen, een omgangsregeling en gezag. Ik ben zo bang! Ik kreeg zaterdag een brief van zijn advocaat dat hij alles betaald zou hebben voor die kleine maar ik heb echt nooit wat gehad voor het kind. Hij beweert daarin dat hij het kinderkamertje betaald heeft. Gelukkig heb ik alle bonnen en afschrijften en heeft mijn moeder het kamertje betaald. Hij liegt en dat kan ik bewijzen. Iedereen zegt: "Hij doet dit om jou terug te pakken omdat jij aangifte heb gedaan."

:: Sherazade :: zaterdag 24 april 2010 :: 14:05:35permalink

Na al deze verhalen ben ik erg angstig geworden. Ik heb mijn man in 2007 naar Nederland gehaald voor gezinshereniging. Sinds kort zijn we uit elkaar omdat hij me bij de keel greep en op mijn hoofd begon in te slaan in het bijzijn van mijn dochtertje terwijl ik ook nog zwanger ben. Ik heb aangifte gedaan en de volgende dag meteen de sloten veranderd. In het begin was hij niet agressief in huis maar wel buiten de deur. Daarna begon het thuis. Een maand geleden sloeg hij zelfs midden in de nacht een ruit kapot omdat ik geen zin had in seks. Sinds hij naar Nederland is gekomen weigert hij te werken, heeft hij zijn inburgeringscursus niet gedaan en ga zo maar door. Ik werd al door iedereen gewaarschuwd in het begin dat hij alleen voor zijn verblijfsstatus met mij getrouwd was, maar liefde maakt blind. Ik ben nu een echtscheidingsprocedure begonnen en nu wil hij een omgangsregeling met mijn dochtertje. Ik ben heel erg angstig dat hij dit ook alleen doet voor verblijf in Nederland. Wat moet ik doen. Hij woont nu bij iemand in, heeft geen inkomen maar wil wel het kind een hele dag! Hoe wil hij voor haar zorgen tijdens de dagen dat ze bij hem is? Moet ik instemmen met deze regeling? Advocaat zegt dat het beter is voor mijn zaak. Ik betwijfel dat. Ik wil het beste voor mijn dochtertje.

:: Beautje :: vrijdag 23 april 2010 :: 11:06:46permalink

Soms denk ik dat ik nog wakker moet worden, hoe bizar zit dit land qua wetgeving toch in elkaar. Ik kom uit een lesbisch huwelijk. Ons is altijd verteld toen we onze kinderwens uitspraken dat je na de geboorte wel de adoptie moet regelen zodat je als meemoeder wel rechten hebt. We hebben uiteindelijk allebei een kind gebaard. Helaas bleek mijn vrouw al vrij snel na de geboorte van onze 2de een andere vrouw te hebben. Ik had dit niet door, sterker nog zij bleef mij maar beschuldigen dat ik vreemd ging... het was allemaal erg bizar hoe het verliep. Hierbij zijn helaas zelfs klappen gevallen. Terwijl ik onze oudste zelfs in mijn armen had sloeg zij mij meerdere malen, ik heb me toen steeds zodanig moeten opstellen dat ons kind niet per ongeluk ook een klap zou krijgen, ik heb dus echt alles vol moeten opvangen helaas. Omdat ik niet zomaar een huwelijk opgeef heb ik (helaas) geen aangifte gedaan. Tot zij ineens toch een einde maakte aan ons huwelijk. Ik wilde helemaal niet opgeven, wist ondertussen nog steeds niks van die andere vrouw maar had inmiddels wel al vermoedens. Ze wilde pertinent scheiden, ik moest ook maar weg vond ze. Dat deed ik natuurlijk niet wat weer escaleerde toen ik gewoon in ons bed stapte om te slapen, zij vond dat ik maar op een matrasje moest... dus met 2 harde schoppen lag ik naast het bed. Nee (helaas) weer geen aangifte gedaan. We hadden samen het huis gekocht, ingericht e.d. dus ik wilde niet weg ondanks haar dreigementen. Ik ging met de oudste een middag weg en bij terugkomst waren de sloten veranderd, kon mijn eigen huis niet meer in. Onder haar toezicht heb ik met veel moeite wat kleding van mijzelf en de oudste meegekregen en toen konden we samen oprotten. Ik heb toen noodgedwongen op een zolder moeten wonen met mijn kind tot ik pas na 8 maanden een eigen woning kreeg! In de tussentijd verliep de scheiding als een hel... ik mocht niks, zij had de kronkel dat ze vond dat alles van haar was... ik voeg er even aan toen dat slecht 1 week na mijn uithuiszetting haar nieuwe liefje bij haar introk. Ik heb uiteindelijk na maanden ellende gekozen voor mijn kind en mezelf en liet haar barsten in het huis en de spullen, ik had het belangrijkste en dat is mijn kind. Ik dacht na de scheiding rust te hebben. Ze vroeg amper naar mijn kind en hoorde zelfs maanden niks, mijn andere kind mocht ik nooit zien ondanks mijn moeite dus die heb ik met erg veel pijn en verdriet los moeten laten. Totdat er ineens een brief van haar advocaat op de mat lag... omgangsregeling werd er geëist. Leuk, maar NO WAY ! We hadden de adoptie nooit opgestart dus ik was daar zo blij om alleen jammer dat nooit iemand mij vertelde dat er een nieuwe wet was sinds 2002 dat als je tijdens een huwelijk een kind krijgt beiden ouders (ongeacht geslacht) automatisch ouderlijk gezag hebben. Kwam dus pas in de rechtszaak boven water. De zaak heeft 8 maanden geduurd met onderzoek van kinderbescherming. Ik heb voor 1 jaar (is het maximale) gewonnen. Ze mag geen omgang voor 1 jaar en mag niet in de buurt komen, en ik hoef slechts 4 keer een brief te sturen om te zeggen hoe het met mijn kind gaat. Ik wil eraan toevoegen dat er bij mij en mijn inmiddels nieuwe vrouw een enorme angst heerst dat zij mijn kind wegneemt van school, dit staat ook zelfs in het vonnis van de rechtbank. We hadden alles na de verhuizing als geheim laten registreren maar ze wist alles alweer erg snel (hoe? ze woont ver bij ons vandaan) Inmiddels is zij met haar nieuwe liefde hertrouwd is daar weer een kind geboren en vraag ik me af waarom ze ons niet met rust laat. Want amper 6 weken na het vonnis van de rechtbank ligt er weer een brief van haar (inmiddels 3de) advocaat, ze eist weer van alles! Hoe is het toch mogelijk... mijn huidige vrouw zorgt inmiddels als langer voor mijn kind dan mijn ex heeft gedaan. Mijn ex heeft mijn kind nu al bijna 2 jaar niet gezien en in 3 jaar totaal maar 2 keer gezien. Hoe kom ik van haar af, hoe zorg ik dat ze mij en mijn gezin met rust laat! Waarom zit de wet zooooo krom in elkaar !!? Kan ik geholpen worden want geloof me, dit is zo'n zwaar leven als je ex je constant lastig valt en je gezin wilt openbreken! Ze maakt ons leven kapot en de rechtbank laat het gewoon toe. Help!

:: Rehoboth :: vrijdag 26 februari 2010 :: 23:54:21permalink

Mijn ex man krijgt binnenkort te horen dat hij mijn 4 jarige dochter onder toezicht mag zien. Ik heb 12 jaar een relatie met hem gehad waarvan 3 jaar helaas getrouwd. Na ons huwelijk werden de geestelijke en lichamelijke mishandelingen erger en regelmatiger. De eerste keer dat ik aangifte durfde te doen was ik al een tijdje zwanger. Hij heeft toen verplicht een plegerscursus moeten doen. Hij heeft toen gedaan wat er van hem werd verwacht en liet heel even zijn goede kant zien. Achteraf heeft hij tegen mij gezegd dat hij "het spelletje meespeelde "omdat hij anders in de bak terecht kwam. Uiteindelijk ben ik het huis uitgevlucht toen mijn dochter 2 jaar was. Hij kneep mijn keel dicht waar mijn dochter bij stond en ik heb kunnen vluchten omdat ik de mogelijkheid zag om te bellen vanuit de slaapkamer waar ik met mijn dochter zat. Hij dreigde mij te vermoorden als ik naar beneden zou komen. ik heb wekenlang bij vrienden geslapen met als enige bagage onszelf en de knuffel van mijn dochter. Uiteindelijk is hij het huis uit gegaan zodat ik terug kon en een huurwoning kon gaan zoeken. De voorwaarde was dat hij zijn dochter kon komen ophalen. Het halen en brengen ging vaak gepaard met bedreigingen en schreeuwen. Uiteindelijk mocht hij tot aan de voordeur om haar op te halen. Ik ben altijd bang geweest dat hij haar iets zou aan doen. Mijn angst werd werkelijkheid. Ik was bezig om ons nieuwe huisje te verven toen ik door een tante werd gebeld. Hij had haar daar te logeren gebracht om naar een festival te kunnen gaan (hij vond dat belangrijker). Mijn dochter vertelde dat papa haar keel had dicht gehouden en zijn afdrukken waren duidelijk zichtbaar. Dit was de 3e aangifte. Ik heb veel hulp gehad van bureau slachtofferhulp. Uiteindelijk heeft hij in totaal 300 euro boete moeten betalen! Meneer vond nu dat hij zijn straf had gehad (hij noemde het een akkefietje) en vocht de omgangsregeling aan. Na een gevecht dat ontzettend veel tijd,verdriet en energie teweegbrengt heeft de kinderbescherming 4 herstelcontacten geregeld. Ze is nu 4 jaar en bij de kinderbescherming staat geweldig mooi speelgoed in die kamers. Afgesproken was dat ik hem niet zou hoeven zien, pas bij de 3e keer... Ze maakten een foutje en ik kwam hem tegen. Meneer kwam op me af om me gelukkig nieuwjaar te wensen.... Je zult het lef maar hebben. Ik heb aan de hele situatie ptss-klachten overgehouden en heb een lichte depressie. Je zult de dader maar tegenkomen. De laatste 2 keer mochten we aapjes kijken door een soort spiegel. Meneer liet zich van een kant zien die ik nog nooit gezien had... en de kinderbescherming vond hem een voorbeeldvader! Mijn dochter is wisselend bang voor hem, plaste weer in haar broek en had woedeaanvallen. Ze moet nu onder toezicht (dat zijn reclasseringsambtenaar gaat doen omdat het is wegbezuinigd) een half jaar een keer per 2 weken naar haar vader. Hij heeft ons huis, hij is samen met zijn nieuwe partner waar hij al mee vreemdging en gedraagt zich voorbeeldig. Je moet hem horen als er niemand naast hem zit als ik hem wel eens moet bellen daar vreet geen hond brood van. De kinderbescherming neemt de verantwoordelijkheid niet, ik blijf verantwoordelijk en moet doen wat de rechter beslist. Mijn dochter is bang voor hem maar durft dat niet te zeggen met derden erbij. We hebben beiden verplicht psychologische hulp moeten nemen (was ook nodig) van de rechter, maar moeten het zelf bekostigen. Ik ben blij dat ik nu een super lieve vriend heb die achter me en naast me staat anders was ik er al lang aan onderdoor gegaan. Over een half jaar moeten we zelf iemand zoeken die met haar mee gaat. Haar vader heeft haar keel dichtgeknepen omdat ze haar potloden op de grond gooide. Ik denk dat hij borderline heeft maar hij leidt zijn psycholoog om de tuin, heeft een agressietraining (waarom zou het nu wel helpen?) en mag schriftelijk een test doen of hij nog agressief is. Ik moet eigenlijk nog een evaluatiegesprek met hem hebben maar dat doe ik niet, dat krijgen we nu apart. Het ergste is dat ik het niet doe omdat ik hem anders te grazen neem dat weet ik zeker. Hij maakt dat ik kook van binnen en dat maakt mij tot een agressief mens dat ik normaal niet ben. Ik ga me niet verlagen tot hem. Dit soort mannen met een slechte jeugd vervalt in dit gedrag als ze zelf vader worden. Ik hoor dat ze een gezinnetje willen, ben benieuwd wie de volgende is. Alles bij elkaar geteld hoe teleurstellend de uitslag ook is, wij hebben nu een gelukkig veilig leven dankzij onszelf dat we de stap namen om te vluchten en dankzij lieve mensen om ons heen. Ik hou heel veel van mijn nieuwe vriend en wil zelf na alles wat ik achter de rug heb met hem trouwen. Mijn kind heeft er een papa bij en ik hoop dat ze als het ouder is zelf een bewuste keuze gaat maken die niet gebaseerd is op de nieuwe speelkamer van de kinderbescherming in Maastricht. Ik denk dat ze zich beter daderbescherming kunnen gaan noemen. Ik ben heel lang bang geweest, straatvrees, had herbelevingen, concentratieproblemen en een slaapstoornis. Ik voel me vooral heel schuldig naar mijn dochter toe , ik heb haar naar die gek laten gaan. Ik wilde haar niet zonder vader laten opgroeien. Ik wilde de cirkel van geweld nu doorbreken... hopelijk is alles niet voor niks geweest.

:: veuniks :: dinsdag 9 februari 2010 :: 21:43:00permalink

Ik wil jullie allemaal oproepen de krachten en ervaringen te bundelen. We staan namelijk samen sterker dan je denkt. Klagen en ervaringen delen via deze site en andere sites is een begin maar voor concrete veranderingen binnen het rechtssysteem is meer nodig. Ik heb me zojuist aangesloten bij reageerster RAM. Wie doet er mee? Geen verzoek maar een bevel! Je hebt het recht als moeder je kind te beschermen. Wat de rest allemaal voor je probeert te bepalen, nooit aan toegeven. Jouw kind gaat eraan. Is de wereld weer een psychopaat rijker. Realiseer je dat het kind niet in staat is om zichzelf te beschermen. JIJ moet dat voor hem/haar doen. Ik ben erachter gekomen dat de verwekker van mijn kind een persoonlijkheidsstoornis heeft. Ik heb alle info via sites en boeken doorgespit. Misschien dat er bij jullie ook een licht gaat branden als je je verdiept in deze materie. Het heet: NARCISME. De verwekker in deze situatie heeft een andere richting te pakken en dat is: PERVERS NARCISME. Pervers staat in het Latijn voor: omkeren. Hij zal altijd het tegenovergestelde zeggen dan van wat hij werkelijk heeft gezegd of gedaan. Bijvoorbeeld: Ben je een hoer? Dan bedoelt hij eigenlijk: ik ga vreemd. Alles wat hij tijdens de zitting aan info/producties in de verdediging gooit wordt omgedraaid. Sommige stukken had ik b.v. zelf als tekst in kunnen zetten want hij beweert continu het tegenovergestelde. Deze man heeft me systematisch psychisch en fysiek kapot proberen te maken. Op een gegeven moment ging ik werkelijk aan mezelf twijfelen, werd depressief en ben ik zwanger en al gevlucht. Ik dacht liever alleen leven met een gezond kind dan samen met zo'n agressor een beschadigd kind. Hij probeerde via manipulatie, intimidatie, vernedering, kwetsende opmerkingen in het bijzijn van publiek of stiekem, leugens, vreemd gaan, mij te breken, mij afhankelijk te maken, isoleren van mijn vertrouwde omgeving/vrienden en kennissen. Iedereen in zijn omgeving stelde zich onderdanig op. Zijn wil was altijd wet. Nadat ik was gevlucht heeft hij me bij iedereen zwart gemaakt. Hij stalkte me wekelijks met brieven. Met oh zo zoete teksten en sprirituele one-liners. Niet intrappen hoor. Dat is alleen een tactiek om weer een ingang te vinden zodat hij bewijsmateriaal kan verzamelen om een zgn familylife neer te zetten. Ik heb toen ook aangifte gedaan bij de politie over dit stalken. Ik werd er echt misselijk van en depressief. Zelfs na mijn vluchtactie bleef hij doorgaan met vernederen en dreigen. Ook al waren deze verpakt in zoete woorden. Nog bedreigender. In een gezonde situatie ben ik altijd voor een contact met beide ouders in dit geval vrees ik voor de ongezonde resultaten van een dreigende omgangsregeling. Deze wordt momenteel afgedwongen via een dwangsom. Dit terwijl mijn hoger beroep bijna zal plaats vinden. Het betreft hier een tijdelijke omgang, die inhoudt dat ik het kind iedere zaterdag zonder toezicht (ze kent hem niet eens) drie uur lang aan een vreemde meegeef. Doe ik dit niet dan betaal ik 800 per geweigerde omgang. Dit is toch de omgekeerde wereld? En deze man heeft trouwens genoeg geld en...geniet status, helaas. Ik heb nooit met hem samen gewoond. Wel regelmatig gelogeerd. Wat ik ook aan feiten tijdens de zitting inbreng, ze nemen me niet serieus. Zelfs mijn advocaat geeft aan dat dit niet de reguliere wijze is waarop alles zich voltrekt. MENSEN wakker worden het is tijd om actie te ondernemen. Je bent er wel degelijk debet aan als je je laat voorschrijven via een nepstaat, neprecht hoe te leven en hoe je kind te laten mishandelen/misbruiken incl. jezelf. Amen. Dus aansluiten bij onze actiegroep/vereniging/partij what ever! Durf in je kracht te staan!

:: Sil :: zaterdag 31 oktober 2009 :: 21:44:57permalink

Hallo moeders, Ik heb een kind van bijna 1 jaar en de "verwekker" is bezig om een omgangsregeling en erkenning af te dwingen bij de rechtbank. Ik ben aan het wachten op een datum. De reden dat ik dat niet wil is omdat ik een zeer gewelddadige relatie met hem heb gehad, en dat is nooit veranderd, hoeveel kansen ik ook heb gegeven. Ook tijdens m'n zwangerschap ging dit door. Ook heeft hij een crimineel verleden en is zo vaak onder invloed, hij heeft geen benul van wat voor schade al deze dingen zullen doen bij een klein kind. Ik hoop hier meer verhalen te lezen, misschien wat tips voor de rechtzaak op te doen. Ik ben zo nerveus. Ik ga knokken tot het einde, maar ik ben wel erg bang. Liefs, Sil.

:: Lula :: zaterdag 31 oktober 2009 :: 00:15:38permalink

Ik heb al jullie ellendige verhalen gelezen en ik ben erg onder de indruk. Ik dacht dat ik helemaal alleen was met datgene ik meemaakte. Nee, mijn ex heeft mijn zoontje niet seksueel misbruikt, maar jullie mogen mij vertellen of mijn kindje toch niet net zoveel schade heeft opgelopen. Ik denk van wel, omdat ik persoonlijk van mening ben dat het nog niet eens zoveel voor het blijvende letsel uitmaakt, als het maar erg genoeg was, dan is het gevoel waar je mee blijft zitten hetzelfde. Kinderen kunnen hun gevoel nog niet zo goed benoemen, dat kunnen ze later pas, alhoewel die van mij een eigenheimer is. Ik luister naar mijn kindje(dat God zij dank alles met mij bespreekt en heel sterk lijkt) maar ik schreeuw het van binnen uit van angst om mijn kind. Ik kies even voor de beknopte versie: tywintig jaar lang (waarvan het grootste gedeelte getrouwd) heb ik gefungeerd als een letterlijke boksbal, een schietschijf, iets waar je helemaal geen rekening mee diende te houden, ik werd vernederd en verraden, nachten duurde eindeloos omdat ik genomen werd, zelfs als ik sliep. Ik kreeg uiteindelijk na weer de zoveelste miskraam mijn kind en alsof het nog erger kon, mijn man werd toen geleidelijk aan helemaal een duivel. Maar nu niet alleen naar mij, maar ook naar mijn kindje. Na al zoveel jaren slaafs te zijn geweest veranderde er iets in mij vanaf het moment dat ik mijn kindje op de wereld zette. Langzamerhand pikte ik het niet meer zo een, twee, drie. Dat maakte dat ik op de verkeerde knop drukte bij mijn, inmiddels, ex-man. Het werd nog erger dan het al was. Hij mishandelde me maar mijn kindje ook, weliswaar "alleen" verbaal (want oh, weet je hoe een bange hond eruit ziet, zo zag ik er ook uit denk ik) vond ik nog erger dan fysiek. Gek genoeg was mijn kindje vanaf meet af aan veel sterker dan ik dacht, want hoe klein het ook was, het sloeg en schopte terug. Mijn kindje wilde nooit iets met de vader te maken hebben en vice versa. Mijn kindje en ik kregen steeds meer en meer een nog sterkere band dan we al hadden. Ik beschermde mijn kindje waar ik maar kon, maar de lichamelijke en psychische onderdrukking werd steeds erger. Ik heb nooit aangifte durven doen, had ik het maar wel gedaan. Mijn kindje werd bijna vier en ik raakte er geleidelijk aan toch klaar mee (mede door vrienden) en eiste gezamenlijke therapie en zo niet scheiding. Ik maakte me ernstige zorgen om mijn kindje en voorzag de groots mogelijke ellende met de vader als ik geen hulp inschakelde. Scheiden van hem was onmogelijk, zei hij, "want ik maak jullie dood." Therapie deed hij ook niet want dan ging hij zelf liever dood. Uiteindelijk werd het toch therapie en dat was een overwinning voor mij. Die therapie heeft twee jaar geduurd. Althans voor mij, mijn ex liet het afweten, of hij was er, maar deed er niets mee, of hij kwam niet opdagen. Toch is er een periode van onderzoek geweest door de behandelaar (niet zomaar de eerste de beste trouwens) naar de persoonlijkheid van mijn inmiddels ex-man. Daar komt ie: hij bleek een persoonlijkheidsstoornis te hebben nl. Narcistische Persoonlijkheidsstoornis (NPS). Dit zegt jullie allemaal waarschijnlijk niks, maar het is het meest erge wat je je maar kunt voorstellen bij iemand. Mijn gevoelens werden bevestigd en nog voor ik hem kon en durfde te verlaten, verliet hij mij. Hij ging ongeveer met deze woorden: "ik hou de rest en jij mag dat rotkind houden." Verdwaasd keek ik hem aan, enerzijds brak ik (snap je dat nou?) en anderzijds voelde ik opluchting. Het bleek dat ons dure huis en alles al verkocht was. Alles bleek van te voren te zijn opgezet. Mijn oogkleppen vielen voorgoed af. Mijn kindje jubelde: "Mám, ben je ook zo blij dat ie weg is?" Ja dat was ik zeker! Maar toen plotseling eiste mijn ex een latrelatie, ik weigerde en hij flipte. Nee, was voor hem geen antwoord en hij wilde vervolgens mijn kindje zien. Ik hoef jullie denk ik niet te vertellen hoe dit verder is afgelopen. Ik liet hem het eerste jaar gewoon nog liet komen, maar zag mijn kindje in een hoek wegkwijnen of weglopen. Mijn ex bleef doorgaan met domineren en nog veel meer dan dat. Toen ik uiteindelijk mijn eigen woning kreeg (net voordat mijn kind en ik op straat zouden komen te staan) en mijn ex me wilde slaan terwijl mijn kind het zag en me mijn eigen woonkamer niet in wilde laten, ging er voor de tweede maal bij mij een knop om. Ik heb hem nooit meer toegang verleend tot mijn woning. Hierna is er nog veel meer gebeurd. Er ligt een psychologisch rapport dat omgang met vader voor mijn kindje schadelijk is. School gaf met een verklaring die liegt er niet om. Ik heb dossier opgevraagd van relatietherapie waar ik jullie eerder in dit verhaal over vertel. Ik neem alles op met tape recorder. Het maakt niet uit hoeveel bewijs je hebt. Kind gaat naar vader, want zeggen ze dan ook nog doodleuk, beter een slechte vader dan géén vader! Ik ben nu voor de derde keer beland bij de Raad van de Kinderbescherming, en ik word bedreigd en mijn zoontje ook. Letterlijk bedreigd, maar ik ben inmiddels een slimme meid geworden, ik neem alles op met een recorder. Letterlijk werd er gezegd dat het niet uitmaakt wat vader heeft gedaan/misdaan, mijn kindje gaat of het nu wil of niet naar de vader. "Al zou het kind misbruikt zijn geweest," zo zei de man van de kinderbescherming, "dan nóg gaat het kind naar de vader. Waar twee kijven hebben twee schuld en wat is jou aandeel? Al plast het kind tien keer per nacht in bed, al steekt het kind een mes in de eigen buik (mijn kindje heeft dit uit angst gezegd), het kind gáát naar de vader en zo niet dan is het jouw schuld en krijg je flinke problemen. Wij beginnen dan maar eens met Onder Toezichtstelling en je kunt ook nog eens in de gevangenis komen. Bovendien kan je ex je kind opeisen en kun je de voogdij over je kind verliezen. " En ga zo maar door! Ik ben in shock geraakt, hoeveel erger kan het nog worden? Nu durf ik gewoon te zeggen dat ik niet zonder mijn kindje kan, maar mijn kindje ook niet zonder mij. Erger nog, ik durf te zeggen dat het belang van mijn kind is géén omgang met "vader". Ik heb te doen met een man die aanzien geniet, hij draagt pakken en heeft een bedrijf. Hij heeft een persoonlijkheidsstoornis, maar het enge is dat mensen met deze stoornis voor de buitenwacht overkomen als zeer attente, joviale mensen. Bovendien is hij zeer intelligent. Zo intelligent dat hij altijd wint. Ik heb bij de rechter verzocht om vanalles en nogwat, maar als moeder ben je gewoon de pineut! Ik heb jullie maar een fractie verteld met dit verhaal, ik kan boeken vullen, maar waar het op neerkomt is dat ik de wet veranderd wil zien. Ik wil protest, ik wil aktie, ik wil vechten, ik wil media inschakelen, ik wil gerechtigheid voor mijn kind (alle kinderen). Anderzijds ben ik in doodsangst, ik heb een onbeschrijflijke druk op de borst enzo. Mijn kindje heeft het onderzoek van de Raad vd Kinderbescherming speelt, de ene nachtmerrie na de andere en draagt weer luiers 's nachts. Ik heb het gevoel in een soort van science fictionachtig verhaal te zijn beland. Of dat ik gewoon een nachtmerrie heb, die maar niet over wil gaan. Ik voel echte doodsangst, ik voel wanhoop, ik voel me verlaten, ik voel me rechtenloos. Ik denk louter en alleen nog maar aan mijn kind. Hoe moet ik je redden, mijn schat? Ik kan wel gek worden van ellende, maar ik moet mijn rug rechthouden voor mijn kind. Voel me zo eenzaam.

:: C :: donderdag 15 oktober 2009 :: 22:51:25permalink

Hallo allemaal, Wat een verhalen, pff... Ik ben met mijn ex nu 2 jaar uit elkaar. Samen hebben we een zoontje. Hij heeft hem nog nooit gezien. Toen ik nog iets met hem had was hij erg agressief. Sloeg me en dreigde me. Ik was in die tijd echt heel bang, bang dat ik iets verkeerds deed om weer klappen te krijgen. Zijn ouders vonden het de normaalste zaak. Natuurlijk hielden ze hem een hand boven het hoofd. Tijdens de zwangerschap kwam ik erachter dat hij een strafblad had en nog steeds bezig hield met bepaalde zaken, waar ik opeens ook bij werd betrokken. Op een avond hadden we flinke ruzie omdat ik weg bij hem wou, maar hij liet me niet gaan. Hij trapte me in de buik waardoor ik een dreigende miskraam had. Toen heeft hij gedaan als of zijn neus bloedde. Toen de ambulance kwam heeft hij gezegd dat ik een miskraam kreeg en dat hij niet wist hoe het kwam. Ik wou het vertellen hoe het kwam, maar ik durfde niet, bang voor het vervolg, voor wat mijn ex zou doen. In die tijd was ik echt overspannen. Ik wist me echt geen houding meer te geven. Ik leefde in een film waar geen einde aan kwam. Aan mijn eigen ouders durfde ik het ook niet te vertellen. Dagen gingen voorbij en het werd echt steeds erger. Zijn ouders hielden me ook nog onder druk met allerlei gedreig. Het lukte hun ook nog om tussen mij en me ouders te komen en ik was helemaal bij af. Ik dacht echt dat ik daar nooit meer uit zou komen. Je kan je echt niet voor stellen wat voor mensen dat zijn. Door zielig te doen en mensen te manipuleren kregen hun altijd hun zin en zag niemand hun aan voor zo iets, maar bij de politie waren ze bekend. Op een dag nam de vader van mijn ex mijn ID & bankpas mee omdat hij wist dat daar geld op zat. Mijn ex zei dat ik aangifte daarover moest doen, maar ik moest mijn mond houden over wat hij met mij deed. Hij (en zijn ouders) dachten echt: ze is te bang om het te vertellen. Dat was ik ook maar ik moest daar weg, om mijn kind een normaal leven te geven. Eenmaal op het politie buro vertelde ik over de diefstal, maar automatisch zei ik toch wat mijn ex deed. Heel verward allemaal, maar ik wou dat iemand me hielp! De agent vond het een vreemd verhaal (logisch als ik mijn hart luchtte) Het voelde goed tot ik het helemaal had verteld. De agent, samen met een andere agent, zijn toen met mij naar huis gegaan Ik was bang wat er zou komen. Eenmaal binnen, wist zijn moeder dat ik meer had verteld en begon opeens hard te huilen en paniekerig te doen. Toen moest ik naar boven toe. De moeder vertelde een ander verhaal over haar en haar man en mijn verhaal werd aan de kant gezet. Toen heb ik echt het vertrouwen in de politie kwijt geraakt en ik viel weer in een donker gat. Bang en eenzaam. Toen eenmaal de politie weg was kreeg ik ruzie met mijn ex over of ik iets meer had vertelde. Ik zei van niet, maar hij geloofde het niet en sloeg me. Ik zocht toch weer een uitweg om naar mijn moeder toe te gaan. Eindelijk, na een paar dagen ging ik naar mijn moeder, maar mijn ex ging mee. Onderweg was hij me aan het dreigen dat als ik iets vertellen ik mijn eigen graf zou graven. Maar mijn ouders waren niet dom en zagen aan mij dat ik op was. Er viel echt een last van me schouders af, ik moest gewoon plannen maken om van hem af te komen en dat is gelukt. De afgelopen 2 jaar bleef hij dreigen om zijn zoon te zien, maar ik wil niet dat mijn zoon iets te maken krijgt met hem. Om helemaal van hem te komen is mijn laatste keus de rechter. Hij heeft een advocaat in de hand genomen en nu heb ik een brief gekregen dat hij me voor de rechter sleept voor een omgangsregeling! Nu is mijn vraag: heeft iemand bijna hetzelfde mee gemaakt en weet mij raad te geven, want ik ben op. Ik durf hem niet onder ogen te komen en ben zo bang dat hij zijn zin krijgt om mijn zoon te zien! Mvg C.

:: geschrokken haasje :: donderdag 10 september 2009 :: 13:26:29permalink

Hallo. Mijn situatie is als volgt. Ik denk dat ik met mijn echtgenoot (buitenland, niet-moslim) in een neerwaartse geweldsspiraal ben beland. Als ik hem iets vraag (beroep op hem doe voor bijvoorbeeld een knuffel, kus of steun) wordt hij boos. Wijst eerst met zijn vinger, begint te schreeuwen: "hoe durf je zo tegen mij te praten"en gooit dan met voorwerpen. Sinds een paar maanden neemt de ernst van zijn acties toe. Eerst stond hij over me heen gebukt en sloeg in mijn hals. Hij ontkende dit later, was ongeluk. Daarna heeft hij op straat een fles water naar me gegooid en liep een paar dagen weg, was onvindbaar. Gisteravond vond hij het volume van mijn stem te hoog en gooide een mok. Daarna gooide hij me op de trap, achterover en pakte me bij mijn nek. Hij draaide mijn lijf om aan mijn nek. Ik wil dit niet opschrijven, maar het moet, anders ga ik ontkennen. Het erge is: ik ben 4,5 maanden zwanger van hem. We zouden zeer binnenkort verhuizen naar nieuwe woning. Als ik hem aangeef, verliest de baby ook zijn/haar vader. Het ergste vind ik dat hij aan de buitenkant zo voorbeeldig is. Ik lijk eerder degene die sterk een eigen mening heeft. Hij komt geduldig over, is knap en welbespraakt. Het engste vind ik: bij veel verhalen trapt de vrouw er weer in nadat ze is mishandeld. Dan gaat de man spijt betuigen, lijmen en dingen beloven. Mijn man niet. Hij vindt dat hij het recht heeft, lijkt wel of zijn geweten niet werkt. Ik word soms ook dagen doodgezwegen: passieve oorlogsvoering. Wat staat mij, wat staat mijn onschuldige baby'tje te wachten? Wat is wijs? En, ik was toch HBO ér: mijn verstand lijkt wel verlamd. Ik weet niet of ik hem nu al uit huis moet zetten. Denk van wel. Ik schaam me ook. Sorry als dit verhaal hier niet hoort. Misschien niet juridisch genoeg. Maar ik durf er nog niet met vriendinnen over te praten. Ik wil zo graag genieten van het wonder van in verwachting zijn. Ik ben zo geschrokken dat hij dit doet. Ik heb een handicap waardoor ik weinig energie en ben ook nog zwanger: weet niet hoe het verder moet. Bedankt voor het lezen. Haasje

:: Puck :: zaterdag 6 juni 2009 :: 20:52:41permalink

Help, Ik heb net vandaag uitspraak gekregen van het hoger hof. Vorig jaar is bij ons een beschikking voor omgang uitgesproken betreffende mijn dochter, een peutertje. Schoorvoetend en na een aantal keren de politie op de stoep (via mijn ex) ben ik toen in akkoord gegaan met het eerste deel van de beschikking en heb ik mijn dochter twee losse dagen per week naar mijn ex laten gaan. Dit was voor mij echt de grens. Mijn dochter ook de nachten naar haar vader laten gaan, was ik na een geschiedenis van huiselijk en emotioneel geweld, mede door alcohol- en drugsmisbruik van mijn ex, niet toe bereid. Echter het tweede deel van de beschikking hield wel na drie maanden ook de nachten ook in. Tot nu toe heb ik dat ook tegen kunnen houden omdat de beschikking 'niet uitvoerbaar bij voorraad' was verklaard. Wat zoiets inhoudt als, dat mijn ex mij niet afgedwongen en zonder overleg aan de beschikking kon houden en dat ik de kans had binnen drie maanden in hoger beroep te gaan. Dit hoger beroep zou pas plaats vinden eind april, maar werd inhoudelijk uitgesteld tot na de zomer. Wat wil nu het geval; mijn ex heeft vóór april de 'uitvoerbaarheid bij voorraad' aangevochten en deze rechtzaak heeft wel eind april plaatsgevonden bij het hoger hof. Deze uitspraak heb ik vandaag binnen. De 'uitvoerbaarheid bij voorraad' is geschorst! En ik moet mij nu, alsnog afgedwongen en zonder dat het hoger beroep is geweest, mij aan de beschikking en dus aan de nachten houden! Ik moet eerlijk zeggen dat de omgang die vier maanden redelijk goed verliep, al is de constante confrontatie met mijn ex op zichzelf al een voortdurende herinnering aan de trauma's en het wantrouwen dat er is. Tot de laatste zaterdag voor die rechtzaak in april: toen was mijn ex, ondanks dat dit hem verboden is in het convenant, behoorlijk onder invloed van alcohol toen ik mijn dochter ophaalde. Dit kwam uitgebreid aan de orde tijdens die rechtszaak en niet in het voordeel van mijn ex. Ondanks dat nu deze uitspraak! Het is voor mij een compleet raadsel! Er zijn geen dingen fout gegaan met dochter en dus nu zo'n uitspraak. Waarom is het zo moeilijk met de rechtsgang in het midden uit te komen? Helaas heb ik een ex die vreselijk trots is en gewoon alles opeist waar hij denkt recht op te hebben. Mijn ex mag moreel gezien in zijn handjes knijpen met die twee losse dagen in de week ondanks het verleden! En met mijn getraumatiseerde emoties wordt als moeder maar wat omgesold! Ik moest vandaag notabene bij het brengen van mijn dochter de uitspraak van mijn ex horen! De brief van mijn advocaat kwam vandaag later met de post met de opmerking dat er helaas niks anders op zit en dat ik niet anders kan dan me aan de beschikking te houden. Kil en koud. Ik heb drie maanden geleden aangifte tegen mijn ex gedaan wegens verschillende gevallen van geweld in 2006 (ook tijdens zwangerschap 1 geval), om sterker te kunnen staan in het hoger beroep. Maar hier is nog niets mee gedaan. Ook deze aangifte is aangevoerd, maar heeft niet mogen baten. Help! Wat kan ik nu verder nog doen? Ik ben de wanhoop nabij. Wie heeft ervaring met de dingen die ik vertel?! Ik hoor graag adviezen. Puck

:: s :: maandag 4 mei 2009 :: 20:21:08permalink

Wat een vreselijke verhalen lees ik hier allemaal! Mijn ex en ik zijn al bijna drie jaar uit elkaar en samen hebben we een dochtertje van drie. Hij heeft zich nooit bekommerd om de zwangerschap, ging lekker stappen, vreemd bij het leven, kwam s'nachts gewoon niet thuis, was erg agressief, heeft mij vaak bedreigd, in elkaar geslagen, bestolen, geestelijk en financieel kapot gemaakt zelfs toen ik zwanger was. Hij hield mij vast in mijn huis en het was een hel. Nu ineens kreeg ik een half jaar terug een brief dat hij mijn meisje wilde erkennen. De rechtzaak volgde en ik verloor! Ook in het hoger beroep verloor ik! Terwijl ik al drie jaar lang alleen voor men meisje zorgde en hij nooit ergens naar om heeft gekeken en nog nooit een cent heeft betaald. Hij heeft mijn dochter in totaal misschien tien keer gezien in drie jaar tijd. Nu hij mijn dochter heeft erkend krijg ik direct de volgende brief in de bus, hij wil gezamelijk gezag en een omgangsregeling! Altijd al mijn grote angst geweest en nu is het zover. Weer moet ik vechten voor de veiligheid van mijn dochter en als ik het zo allemaal lees ga ik weer verliezen. Dan kan ik straks mijn dochter afgeven aan een vreemde en maar afwachten wat er allemaal kan gebeuren. Is dit normaal? Kan dit zomaar? Ik het toch mijn plicht om mijn kind te beschermen? En dan gaat een vreemde zomaar beslissen over het leven van mijn dochter? Ik slaap er niet meer van, ben er de hele dag mee bezig, de vorige twee rechtzaken waren vreselijk, ik was helemaal uitgeput. Ik heb het gevoel dat ik met mijn rug tegen de muur staat, het is een hel! Heel erg graag zou ik van jullie wat tips willen hebben, wat kan ik hieraan doen? Weten jullie een goede advocaat? En maak ik kans om te winnen? Waar let de rechter op? Ik kan straks toch niet gaan toezien hoe mijn vrolijke dochter verandert in een depressief kind! Vreselijk! Sanne

:: MaryJane :: maandag 2 maart 2009 :: 21:10:25permalink

Vandaag was het weer zover, een dag, die als het aan mij lag, zo snel mogelijk weer voorbij was. Ik ben moeder van een prachtige dochter, 3,5 jaar, en o zo trots op haar. Zij is een kindje dat ter wereld is gekomen zonder vader. Net als in sommige voorgaande verhalen, per ongeluk zwanger geworden, hadden al een gewelddadige relatie, en meneer wou er allemaal niks van weten. Alleen maar ellende gehad tijdens de zwangerschap, tot geweld aan toe. Door het proces waar je dan in beland, de weg van Maatschappelijk Werk, Thuisfront, kom je eindelijk los van de man, die jouw en je dochters' leven moedwillig aan het kapotmaken is. Hij word in de tussentijd met rust gelaten, en ik word geleefd. Na een jaar, komt er opeens een brief van zijn advocaat: meneer wil een omgangsregeling. Wat?Hoe kan dat nou? Hij wil haar niet, maakt ons leven tot een hel, en nu dit? Maar goed, je moet vechten voor je kind en hard ook. Daar ben ik al wel achter. Na jaren rechtzaken te hebben gehad, onderzoeken van de Raad van Kinderbescherming, enz, is omgang gelukkig afgewezen: alleen om het feit dat hij gewelddadig is, en niet omdat hij haar eigenlijk niet eens wilde. Ben nu een jaar verder na de uitspraak, hij heeft zich intussen verdacht rustig gehouden, maar vandaag was het weer zover. Hij begon twee maanden terug te treiteren, enz., en heb vandaag alweer een afspraak gemaakt bij de politie. Wanneer houdt het op? Inmiddels is mijn dochter dus al 3,5 jaar en ik voel me nog steeds onveilig, en heb naar mijn idee door alle zorgen en stress, niet optimaal van mijn meisje kunnnen genieten. En kijk eens wat ik nu aan het doen ben, een verhaal typen op een site, omdat je een bezorgde moeder bent en je eigenlijk geen raad meer weet, want anders hoefde ik dit niet eens te doen. Een heel bezorgde moeder.

:: Muslimama :: donderdag 12 februari 2009 :: 08:34:52permalink

Dag dames, wat erg al die verhalen. Helaas is mijn verhaal niet veel beter. Ik ken mijn echtgenoot (ja ben er nog steeds mee getrouwd) vanaf rond mijn 16de, als iemand van de buurt. Toen ik me bekeerde tot de islam dacht ik: "Nou, dat is wel een mooie partner." Hij was lief, zorgzaam, attent, luisterend oor en het allerbelangrijkste, goed met kinderen (zo deed hij zich voor). Ik ben Nederlandse, hij is Marokkaan. Nadat we onze handtekening een jaar later onder de huwelijksakte plaatsten, ging hij er als een speer vandoor en alles wat ik daarna had gepland, lapte hij aan zijn laars, zoals inzegening, feestje etc. Hij kwam om 23.00 uur pas aankakken alsof er niks aan de hand was. Ik wilde nog een jaar bij mijn ouders wonen, maar mijn man zorgde voor de nodige wrijving en ik vertrok met hem naar zijn ouderlijk huis. Zijn moeder gaf al aan mij niet te mogen en haar zoon te goed te vinden voor mij. Eenmaal daar wonende sloeg hij me, steelde mijn spaargeld van 5000 euro en plunderde mijn rekening, zodra hij geld rook van mijn salaris. Ik ging naar het stadsdeel om een scheiding aan te vragen en die dame herkende me en moest lachen. Ze riep zelfs de man die ons huwelijk had gedaan en lachte:"Ken je haar, ze wil nu al scheiden." Ik ben toen toch weggegaan bij mijn man. Ik zette mijn spullen op mijn werk en sliep die nacht (in september) in een park. Ik had steeds het gevoel dat ik zwanger was en dat bleek werkelijkheid. Ik ging terug naar mijn man, omdat ik bang was dat instanties anders mijn kind zouden afpakken. Hij begon me bijna dagelijks te slaan en voortdurend te kleineren. Hij zei steeds dat ik niks waard ben, dat zelfs mijn ouders geen contact met me willen. Hij heeft me ook bijna in mijn buik gestoken, maar ik sprong en het mes kwam in mijn been terecht. Ik kwam erachter dat alles wat hij stal hij gebruikte voor drugs. Opnieuw ging ik weg. Uiteindelijk bekende hij zijn drugsgebruik en zei te willen stoppen. Het is zo'n lang verhaal, dan worden jullie moe. Ik ging in ieder geval terug. We zijn nu vier jaar verder. Ik heb twee heerlijke zoontjes gekregen, die helaas al te vaak getuigen zijn geweest van huiselijk geweld. Mijn man heeft in die vier jaar tijd misschien acht maanden gewerkt. Hij zit alleen thuis, gebruikt drugs, vraagt zijn familie om geld en dwingt mij te werken naast mijn studie om niet nog verder in de schulden te raken. Hij heeft een schuld die gemakkelijk de 20.000 euro haalt. Hij helpt niet financieel, huishoudelijk of met de kinderen en heeft nauwelijks aandacht voor ze. Ik wil scheiden, maar wil graag tips van jullie over welke stappen, wat ik vooral wel en wat niet moet doen. Hoe ik aan een advocaat moet komen, terwijl ik amper geld heb enz. Hij heeft wel eens gedreigd de kinderen naar Marokko mee te nemen, maar ze hebben geen Marokkaans paspoort en we zijn niet Marokkaans getrouwd. Hij is hier geboren, maar hij heeft geen Nederlands paspoort. Alvast bedankt.

:: Noeki :: dinsdag 27 januari 2009 :: 14:30:42permalink

Als moeder van een zoon van 7 jaar met een islamitische vader, ben ik een paar dagen voor de eerste verjaardag van mijn zoon vertrokken, na jaren mishandeld, verkracht en vernederd te zijn, ook tijdens mijn zwangerschap. Ondanks alle bedreigingen dat hij ons zou doden of mijn zoon zou weghalen en ondanks dat hij zowel bij de kleine en mij een vleesmes op de keel heeft gezet (vrijwel onder het oog van politie) werd er toch niks gedaan, omdat hij niet daadwerkelijk heeft gestoken. Aangiftes werden steeds geseponeerd vanwege gebrek aan bewijs. Inmiddels zijn wij 6 jaar verder zijn en hebben we nog steeds problemen met de omgang en het ouderlijk gezag. De vader wil omgang, terwijl hij nog nooit heeft omgekeken naar het kind en nog steeds, zoals in het verleden een alcohol drugs- en gokverslaving heeft. Mijn zoon kent zijn vader haast niet. Hij ziet hem niet als zijn vader en wil niks meer met hem te maken hebben, sinds een uit de hand gelopen poging tot bezoeksregeling, waarbij zowel mijn zoon als ik klappen hebben opgelopen. De Raad van de Kinderbescherming heeft achter me gestaan en me gesteund, maar uiteindelijk waren er te weinig juridische bewijzen: alle bewijzen waren ouder dan 12 maanden. Raar he, als je al meer dan een jaar moet wachten voor je een keer aan de beurt bent. Maar al zijn bewijzen al heel wat jaren oud, ze zouden wel aangevoerd mogen worden en men heeft bovendien nauwelijks iets met de ingebrachte informatie gedaan. Mijn verweer was en is heel makkelijk te bewijzen, maar dat gebeurt gewoon niet. Uiteindelijk heeft de Raad wel gesteld, niet op basis van mijn informatie dus, maar van andere gegevens, dat het niet in het belang van het kind geacht dat hij omgang heeft met de vader. Je zou denken dat dit vast genoeg redenenen zijn voor een rechter om omgang te verbieden. Maar nee hoor, de rechter vindt dat er wederom een nieuw onderzoek moet komen. Hij vindt dat de vader is benadeeld, terwijl de vader al zovele verklaringen heeft afgelegd die continu verschillen en mijn verklaring van begin tot eind hetzelfde is gebleven. Nou, we zullen wel weer afwachten. Ik geef sowieso mijn zoon niet mee, want het kind wil niet en ik verraad hem niet daarin. Ook niet met al de gevolgen van dien, sancties, gevangenisstraf enz.

:: vechtentegendebierkaai :: vrijdag 16 januari 2009 :: 13:59:37permalink

Ik ben zelf jaren psychisch,lichamelijk en seksueel mishandeld door de vader van mijn kinderen, ook tijdens de zwangerschappen. Ook ik kon moeilijk weg: ik werd sociaal totaal geïsoleerd en constant in de gaten gehouden. Meneer deinsde er niet voor terug om met een pas geboren kindje te gooien. Als de kinderen huilden (en natuurlijk deden ze dit vaak), schudde hij ze door elkaar of wilde hij ze iets anders aandoen. Ik moest er telkens tussen springen. Ik heb herhaaldelijk signalen afgegeven naar consultatiebureau en huisarts, ook over verdenking van seksueel geweld. Zij zijn nu op miraculeuze wijze alle gegevens kwijt. Toen ik mijn kans zag, ben ik gevlucht. Na een week in een opvanghuis begon mijn oudste dochter (toen net drie jaar) dingen te vertellen en vóórdoen wat ze had meegemaakt, daar kreeg je braakneigingen van... In het bijzijn van de andere vrouwen en begeleiding begon ze zéér vreemd gedrag te vertonen. Ik zocht hulp voor haar en wilde aangifte doen, maar omdat ze nog zo jong was liep ik overal tegen een muur. Inmiddels heeft ze na zéér zwaar getraumatiseerd te zijn (geweest), een achterstand in emotionele ontwikkeling. Na twee jaar intensieve speltherapie te hebben gehad, ging het zachtjes aan beter. Na telkens van 'blijf' naar 'blijf' huizen verhuisd te zijn vanwege stalking en ernstige bedreiging, zelfs met politie erbij, kreeg ik eindelijk een eigen huisje. Hier vond meneer me natuurlijk wéér. In 2003 vond een zitting plaats vanwege omgangsregeling, waarbij tijdelijke omgang werd vast gelegd, bij wijze van proef en onder begeleiding. Heb je enig idee hóe je geïntimideerd wordt door instanties, om vooral maar mooi weer te spelen naar de kinderen? De omgang liep mis: mijn dochter mocht met begeleiding van vader naar de w.c. en miste daarna haar onderbroek. De jongste dochter, toen twee heeft een half uur gehuild en gekrijst in dat huis. Dat werd mij pas veel later verteld. Meneer stond ons bij aankomst al op te wachten en probeerde ons na afloop te volgen. Meneer gaf toen al aan dat de bezoeken niet genoeg waren en dat hij méér wilde. Hij stuurde zijn familie naar de school van de kinderen om ze op te halen, maar gelukkig zag ik dit eerder. Na terugval in gedrag van oudste dochter en hevige nachtmerries besloot ik na drie proefcontacten niet verder mee te werken en heb ik toen voorlopige vrijstelling gekregen voor beide dochters door hulp van jeugdzorg totdat ze uit therapie zou zijn. Veel bedreigingen en stalking later én een poging tot moord zijn we wéér verhuisd. Daarna heeft hij ons wéér gevonden. Wéér zijn er proefcontacten opgelegd. De kinderen worden op deze manier niet meer waard dan een proefkonijn. Hieruit bleek dat het niet alleen nog steeds té belastend is voor mij, maar ook voor de kinderen. De oudste kreeg last van nachtmerries en migraine aanvallen met hevige neusbloedingen en de jongste begon weer opnieuw met bedplassen. Ondertussen had meneer een knokploeg langs huisgestuurd en volgde een inbraak. Gelukkig waren wij niet thuis, maar ik hoorde het van buren. Het advies van de RvdK na die proefcontacten was: omgang ernstig bemoeilijkt, alléén onder strikte en professionele begeleiding mogelijk, ééns in de drie maanden. De uitspraak van de rechter: elke maand een hele middag alleen met vader, zonder toezicht. Ik ben in hoger beroep gegaan. Ik weet welk effect dat heeft op meneer en we zijn nu dus weer verhuisd. Zeven jaar verder en we zijn niets verder gekomen. Het argument rechtbank was: "het is toch een tijdje rustig geweest? Je moet hem een kans geven." God geeft mij de rust en de kracht om dóór te gaan.

:: derryl :: dinsdag 30 december 2009 :: 16:12:29permalink

Gelukkig heb ik mij voordat mijn dochter geboren is wat verdiept in de wetgeving en heeft de verwekker van mijn kindje haar niet erkend. Gelukkig heb ik niet zo'n shocking verhaal als de meeste van jullie! Maar ik ben toch wel bang voor de toekomst soms. Ik heb het een en ander vast laten leggen in een testament voor het geval ik kom te overlijden, want ik wil absoluut niet dat ze bij hem terecht komt. Het gesprek bij de notaris was verhelderend! Zelf als hij niet erkent heeft en hij vecht het aan na mijn overlijden, dan zou hij toch voogdij kunnen krijgen en ook nog mijn erfenis. Kromme wetgeving! Ik hoop dat hij voor altijd weg blijft. Ik ben emotioneel en financieel kaalgeplukt door deze man en ik wil hem uit ons leven. Ik vind dat als een man zijn vrouw niet heeft gesteund tijdens de zwangerschap en alleen maar voor stress heeft gezorgd, hij geen rechten mag hebben. Gelijkwaardig ouderschap betekent ook zorgen voor je kinderen, zowel financieel als emotioneel. En dat doen de mannen niet als ze zomaar hun biezen pakken en na een jaar of wat ineens pappa willen spelen. Als moeder kan het toch ook niet? Je kind een paar jaar afstaan en dan weer ophalen zodra je er weer tijd, zin en geld voor hebt.

:: Verdrietige moeder, :: zondag 30 november 2008 :: 13:05:29permalink

Jeetje wat een herkening hier, Ik ben moeder van twee kindjes, een jongetje van 8 uit een eerder huwelijk die gelukkig bij me woont en een dochtertje van drie uit mijn tweede huwelijk, zij woont helaas bij haar vader. De vader waar door ik drie jaar geestelijk en lichaamlijk door ben mishandeld. Ik moest kiezen tussen twee kwaden, vluchten met beide kinderen ging niet, dan had ik het er niet levend van af gebracht. Ik kon alleen maar mijn zoontje meenemen. Nadat ik een straat verbod had voor de vader kon ik terug naar mijn woning, daar wilde ik het contact weer terug met mijn dochter, maar daar werd ik 18 weken mee voor de gek gehouden telkens als het bijna zo ver was had de vader weer een smoes waardoor we haar niet zagen!! Uiteindelijk voor de rechter en die geweldige man besloot dat mijn mooie meisje bij de vader moest blijven. De man die me de hele zwangerschap door heeft mishandeld, van de trap heeft gegooid, me de adem benam omdat de baby dood moest. Ik die het niet waard was een baby van hem te dragen. Dat ook nog in het bijzijn van mijn zoontje. Hij is hier voor ook berecht maar kreeg door mijn stomme toedoen alleen maar een taakstraf. Daar kwam de omgangsregeling, ik mocht haar twee keer in de week zien, maar ik mocht nergens met haar naar toe en deed ik dat dan kwam hij er wel weer achter. Ik was doodsbang, ik heb hier door afstand van haar gedaan wat ik nooit had moeten doen, maar ik trok het niet meer telkens een stukje van mezelf weg te brengen en haar telkens los moest laten. Het gevaar was ook te groot hij kon nog doen met me wat hij wilde zo bang was ik. Nu twee jaar verder en weer redelijk stabiel zou ik haar weer graag in ons leven willen. Ik droom zulke slechte dromen en de wetenschap dat hij nooit zal veranderen en ook in zijn hudige relatie het geweld gewoon door zal gaan vraag. Help, hoe pak ik dit aan?

:: Sandra :: woensdag 26 november 2008 :: 01:01:37permalink

Hallo, Ik wil hier enkel even mijn verhaal opschrijven voor de mensen die zullen gaan beslissen over de nieuwe wet. Ik ben een jonge vrouw van 21 jaar en nu 6 maanden zwanger. In mijn relatie die 6 jr geduurd heeft, ben ik de laatste 2 jaar veel geslagen, ook in het openbaar. Ik ben geestelijk mishandeld door me voor de meest erge dingen uit te maken, elke dag opnieuw, en mij af te zonderen van mijn bewegingsvrijheid. Mijn ex-partner waar ik geen wettelijke overeenkomst mee heb, zoals een huwelijk bijvoorbeeld, komt uit het buitenland en heeft nu al gedreigd mij mee te nemen naar zijn thuisland om daar te bevallen. Zodat het kind meteen daar geregistreerd zal staan. Tevens zegt hij dat als hij het kind niet mag erkennen, hij het zal meenemen naar zijn thuisland. In dit land is het automatisch zo dat een kind van de vader, ook is het geboren in een ander land automatisch staatsburger is van dat land: een dictatoriaal regime. (I.vm. privacy schrijf ik de naam van het land niet). Mijn ex gebruikt elke dag drugs en heeft veel schulden gemaakt op mijn naam. Ik ben door de hele toestand letterlijk ziek geworden en loop nu in het ziekenhuis door de stress. Hij heeft een aanzienelijk strafblad met gewelds- en drugsdelicten. Ik wou abortus plegen, gezien het feit hij gewoon weg op een dag kan flippen en alles kapot kan maken en doorslaan, maar dit kon ik toch niet over mijn hart verkijgen. Ik was toen in de veronderstelling dat het Nederlands recht mij en mijn kind (vooral mijn kind) recht aan doen. Maar zover ik mij tot nu toe erin heb verdiept kan een vader elk moment erkenning eisen, zal dit krijgen en daarna een weg in de rechtzaak voor omgang bewandelen. En hij zal deze ook volgens deze website en een advocaat die ik geraadpleegd heb krijgen. Hoe kan een man die elke dag drugs gebruikt, mij 2 jaar geslagen heeft, schulden maakt en in criminele circuit handelt en elk moment het kind kan ontvoeren naar buitenland omgang krijgen? Op de dag dat hij de omgang krijgt op die dag is het ticket naar buitenland al geboekt. Hij is heel erg op zijn eigen wensen gesteld en daar moet alles voor wijken of hij daarbij nu over lijken moet gaan. Ik ben bang, heel erg bang, dat de Nederlandse wet mij niet helpt. En wie kan me dan helpen? Ik ben alleen, geen ouders zelf (overleden) en geen familie (woont buitenland). Ik ben bang elke dag opnieuw voor de toekomst. Ik wil mijn kind een rustige omgeving geven zonder een hectisch leven tussen drugs en een man die elk moment alles kapot kan slaan. Hopelijk luisteren jullie naar onze wanhoopskreten. Want een goede vader heeft zo'n wet niet nodig, die zorgt zelf voor zijn kind en doet er juist alles aan uit de rechtbank te blijven. Vergeet de duizende geweldsdelicten en sexueelmisbruik zaken niet! Help ons. Pak ons niet het enige af wat we hebben overgehouden aan die ontzettende geweldadige tijd (ons kind) en gun dat kind een goed stabiel en rustig leven. Daarom gaan wij vrouwen weg, voor onze kinderen.

:: Puck :: vrijdag 24 oktober 2008 :: 11:09:44permalink

Wij (mijn zoon en ik) zijn tijdens mijn korte huwelijk (2 jaar bij elkaar wonend) door mijn ex emotioneel en fysiek mishandeld. Wij hebben tijdens ons huwelijk vrij snel een dochter gekregen. Ze is nu een peuter. En ik had zelf nog een tienerzoon. Ik heb bijvoorbeeld tijdens mijn zwangerschap een kussen op mijn hoofd gehad van hem om mij te stikken en een aantal keren zijn handen om mijn nek gehad. Mijn ex heeft namelijk een alcohol (en drugs)probleem en kon hier erg vervelend van reageren. Mijn ex heeft mijn dochter, als baby, onbeheerd op het terras laten staan in de kinderwagen en haar 's nachts onder invloed uit haar bedje gehaald en mee willen nemen in de auto. Ik was altijd bang dat wanneer hij gedronken had dat hij te onvoorzichtig zou zijn met haar of weer vervelend zou gaan doen naar mij toe. Omdat emotionele mishandeling heel subtiel is heeft het een tijd geduurd voordat ik er voor mezelf achter kwam dat ik wel degelijk mishandeld werd. En ook omdat je door het respectloze gedrag van je ex weleens een enkele keer iets terug gedaan hebt en dit ook tegen je gebruikt wordt, voel je je schuldig en duurt het nog langer om tot die erkenning te komen. Er is door de rechter gewoon een standaard omgang uitgesproken, omdat het niet recent genoeg is wat hij mijn dochter wat heeft aangedaan en men wijt de problemen doodgewoon toe aan onze slechte relatie (en dus dat ik met andere woorden medeverantwoordelijk voor ben geweest)! Terwijl de hele voorgeschiedenis van mijn ex getuigt van dezelfde soort destructie en van het in- en uitlopen van de hulpverlening, waar hij steeds maar weer voor wegloopt! Maar men weigert onderzoek naar hem te doen vanuit de Raad voor Kinderbescherming. Omdat ik mede door de situatie met mijn ex ook problemen heb gekregen met het gedrag van mijn puberzoon ben ik naar Bureau Jeugdzorg gestapt. Er ligt wel een goed rapport bij de Raad voor Kinderbescherming betreffende mijn zoon over de mishandeling van mijn ex. Ik ga dit proberen te gebruiken in de rechtsgang over mijn dochter, al vermoed ik echter dat ze wel weer zullen redeneren dat dit apart van elkaar staande zaken zijn: mishandeling van uw zoon betekent nog niet dat hij uw dochter wat aan gaat doen. Ik ben er nooit op uit geweest het vaderschap van mijn ex volledig te ontnemen, ondanks dat hij het omgangshuis (en verdere omgang onder begeleiding van mijn vader bijvoorbeeld) en mediation weigert. Maar ik wil dit wel afgebakend hebben binnen bepaalde grenzen en met het toezicht van instanties. En absoluut niet de nachten! Maar dit blijkt onmogelijk te zijn. Het moet eerst al fout gegaan zijn voordat men ingrijpt. Zonder die nachten kan ik zicht houden op de situatie en als het misgaat direct ingrijpen. Maar omdat de standaard omgang ook de nachten inhoud is het juridisch gezien erg moeilijk daar op uit te komen! De rechten van een vader gaan zeker uit boven het belang van het een kind, is mijn ervaring!

:: Tinca :: dinsdag 7 oktober 2008 :: 15:30:39permalink

Hallo, Ik ben begin negentiger jaren getrouwd, maar het bleek dat mijn ex in opspraak was geweest vanwege aanranding van een meisje. (Ja, gelukkig is hij daar uiteindelijk voor veroordeeld). Ondertussen waren snel na elkaar twee kinderen geboren en de derde kwam. Ik weet het nog als de dag van gisteren: 's woensdags hoorde ik dat ik van de derde zwanger was (niet gepland, maar wat mij betreft van harte welkom) en vrijdag vloog ik door het hele huis. Ik was bont en blauw. Uiteindelijk heb ik het alarmnummer weten te bellen en een huisarts. Het was een vrouw, die pas durfde te komen toen de politie er was. Ik ben toen een weekeinde bij mijn ouders geweest om op adem te komen. Ik ben nog 14 dagen terug geweest naar hem, domme ik, maar ja, je hebt wel twee kinderen. Toen hij weer begon was de maat was vol en we zijn toen echt van tafel en bed gescheiden na dit huwelijk (meer een Gruwelijk) waar ik eigenlijk continu veel geweld heb meegemaakt. Een jaar na de geboorte van mijn derde kind is de echtscheiding uitgesproken. Ik heb destijds aangifte gedaan vanwege al het geweld. Die moed had ik nog wel. Maar tijdens de echtscheiding had hij een andere advocaat dan voor de strafzaak. Dat is meestel wel zo, denk ik, maar de een wist niet van het bestaan van de ander, dus ook niet wat er tijdens het huwelijk was gebeurd. De rechter vloog mij aan omdat vader de kinderen zo lang niet had gezien, maar wist dus mijn drijfveer niet. Toen mijn advocaat dit vertelde, schrok de hele rechtbank, zelfs de advocaat van mijn ex, die duidelijk nergens van wist. Na de echtscheiding probeerde ik gewoon door te leven, maar na jaren was ineens mijn energie helemaal op. Ik had nergens meer zin in kon niet meer slapen, had flashbacks. Ik kon niet met mijn kinderen mee groeien. Mijn kinderen zijn toen uit huis geplaatst en zitten verspreid over het land. Ik krijg ze maar heel weinig te zien. Mijn ex zien ze al lang niet meer. Begin 2008 heb ik een traumatherapie ondergaan en heb ik eindelijk weer grip op mijn leven. Wat volgens mij ook heel erg belangrijk is dat mensen om je heen ook eens zeggen dat je het goed doet en niet alleen de dingen zien die niet goed gaan, want in mijn geval komt dat overeen met een pak rammel. Dat wil niet zeggen dat ik niet tegen commentaar kan. Juist wel maar alleen negativiteit is taboe. Doordat ik uiteindelijk onderdoor ging aan het geweld van mijn ex-man, zijn mijn kinderen niet bij me, maar hoe krijg ik BJZ overtuigd dat ik de zorg van mijn kinderen weer aan kan?

:: me and my bb girl :: zondag 21 september 2008 :: 13:49:00permalink

Hoi allemaal, Ik heb 8 jaar in een gewelddadige relatie gezeten waarin mijn ex geregeld dronken of onder invloed van drugs mij mishandelde: geestelijk, lichamelijk én seksueel. Mijn ex heeft mij geregeld probeerd achter het raam te zetten, maar dat is hem gelukkig nooit gelukt. Het was 8 jaar lang een drama van weggaan en teruggaan, omdat de sterke arm der wet geen ene moer deed: zij weigerden aangiftes op te nemen of hem MIJN huis uit te zetten. Het liep geregeld ook seksueel uit de hand en ik raakte zwanger, stom, stom. We wisten beiden dat de pil niet echt veilig was, omdat ik geregeld door de stress mijn longen uit mijn lijf spuugde. Ik pleegde abortus onder dwang: de ergste fout in mijn hele leven. Jaren later werd ik weer zwanger en was het hetzelfde drama. Hij wilde abortus, ik weigerde. Ik heb alles naar me hoofd gekregen: hij zou ons afslachten als destijds met Marion en Romy was gebeurd, hij zou mijn kind naar Marokko brengen of zelf zorgen dat de zwangerschap werd verbroken. Hij heeft me destijds van de trap afgegooid, toen ik half jaar zwanger was in de hoop dat het mis ging en zo nog zoveel meer. De agressie ging door toen mijn meissie geboren was. Na 3 maanden ben ik gevlucht. Nu 3,5 jaar later zit ik alweer 2 jaar in rechtszaken omdat omgang wil. Ik heb alleen het gezag, maar dat zegt dus niets! Ik heb klacht ingediend bij politie omdat ze destijds mijn aangiftes niet opnamen. Nu mocht ik wel aangiftes doen, maar deze werden geseponeerd, omdat ik geen getuigen had en de politie zegt zich niks te herinneren. Kinderbescherming zegt dat daarom de mishandelingen niet zijn bewezen, dus is omgang geadviseerd en opgelegd. Mijn kind kent hem niet. Nu mag hij haar zomaar elke week een dag meenemen zonder toezicht, zonder het op te bouwen. Dat er gevaar dreigt boeit ze niet. Na haar verjaardag, als ze 4 wordt, moet ze daar het weekend van zaterdagochtend tot zondagavond heen en na de zomervakantie mag hij haar ophalen van school op vrijdag en maandags terugbrengen naar school. Met andere woorden dan zitten we weer niet veilig! Ik blijf weigeren, maar ben zo bang dat ze mijn dochter van me afnemen! Nu heb ik zoveel vragen: kunnen ze haar van school gaan halen als ik niet meewerk? Gaan ze me echt arresteren? Heeft iemand ervaring? Mensen die hetzelfde meemaken? Ik doe er alles aan dat dit mijn dochter niet overkomt, iedereen die ook maar iets weet van goede advocaat tot acties of dergelijke help me aub. Omgang weigeren: wie doet het en wat zijn de gevolgen? De gevolgen bij wet weet ik maar hoever gaan ze nou echt? Halen ze mijn dochter van school? Plukken ze me van de weg af? Vallen ze mijn huis binnen om mij te arresteren? Pakken ze mijn kind af? Alvast bedankt, vooral namens mijn dochter.

:: Hella :: vrijdag 22 augustus 2008 :: 20:09:05permalink

Zowel mijn kinderen als ik werden tijdens ons huwelijk geestelijk en lichamelijk mishandeld. Zelfs ben ik tijdens de zwangerschap in de buik gestompt, waarop een miskraam volgde. De volgende zwangerschap kon ik uitdragen, hoewel mijn ex door ging met mishandelen. Op een gegeven moment heb ik alle moed verzameld en ben ik gescheiden. Tijdens de scheidingsperiode heb ik onder fysieke dreiging met de dood, papieren getekend waardoor hij een uitgebreide omgangsregeling kreeg. Hij bleef desalniettemin doorgaan met stalken en met dreigementen. Na mishandeling van één van de kinderen tijdens de omgangsregeling, heb ik aangifte gedaan en de omgang gestopt. In hoger beroep heeft hij toch, weliswaar korter, maar toch, omgang gekregen, in afwachting van onderzoek van de RvdK. De kinderen hebben mij vervolgens, onafhankelijk van elkaar, duidelijk gemaakt dat mijn ex seksuele handelingen heeft gepleegd met ze tijdens de omgang. Ik heb aangifte proberen te doen, maar de politie gaf aan dat er niet voldoende 'harde' bewijzen zouden zijn. Wel adviseerden zij, net als alle andere instanties die ik het heb gemeld, om de kinderen niet meer mee te geven. Bij een latere rechtszaak heeft de rechter besloten tot ots (waar ik vrijwillig aan mee heb gewerkt omdat ik veiligheid wil voor de kinderen), en mijn kinderen worden nu tijdelijk uit huis geplaatst ter 'observatie'. De kinderen zijn eerlijk naar buiten gekomen over de incest die hun vader bij hen gepleegd heeft. Als beloning daarvoor worden zij nu op de enige vertrouwde plek, bij hun eigen moeder, weggehaald en betalen zij de prijs i.p.v de dader voor het seksueel misbruik. Ik ga wel in hoger beroep maar de uithuisplaatsing wordt niet uitgesteld.Het kan hooguit de uithuisplaatsing verkorten als deze al snel een feit is. Ik weet nog niet wanneer het gaat gebeuren. Er moet echt een einde komen aan deze ellende waarin wij nu al zo'n tijd verkeren alleen kan niemand ons helpen en bestaat ons leven alleen maar uit letterlijk en figuurlijk pijn lijden. Ik begrijp werkelijk helemaal niets meer van deze rechtstaat, er klopt helemaal niets van.

:: Gestalkte moeder :: vrijdag 15 augustus 2008 :: 13:48:40permalink

Helaas is mijn angst waar geworden! Ik heb steeds instanties duidelijk proberen te maken waar mijn ex mee dreigde: hij wil mijn dochter het zwijgen op leggen, omdat zij over incest en mishandeling kan vertellen. Ik probeerde haar dan ook steeds uit zijn buurt te houden, maar mijn ex zag ons ergens buiten staan. Voor ik wist had ik hem achter mij staan en probeerde hij mijn dochter mee te trekken, ik hield haar vast en zij mij. Hij begon op mij in te slaan en mijn meisje begon te schreeuwen en ik schreeuwde om hulp, maar niemand deed iets. Zelf boeit het me niet dat hij op me in sloeg, want dat ben ik gewend uit mijn huwelijk, maar dat hij dit doet om zijn dochter mee te willen nemen om haar het zwijgen op te leggen dat vind ik echt ziek. Dit is de tweede keer dat hij me in elkaar slaat met een kind in mijn armen: de eerste keer was mijn kind nog geen half jaar oud. Hij is toen opgepakt. Nu zit hij voor de tweede keer in de bak en weer door mishandeling met een kind erbij! Lieve moeders, ik hoop dat hij blijft zitten, want als hij nu weer vrij komt ben ik het leven van mijn kinderen niet zeker! Hij heeft al geen onbegeleide omgang toegewezen gekregen en nu hij dit gedaan heeft en zijn eigen ramen compleet heeft ingegooid, weet ik niet wat hij gaat doen als hij weer vrij komt! Mijn dochter is nu voor de 2 de keer kapot door wat haar vader heeft gedaan: een nieuw trauma terwijl het misbruik nog niet eens verwerkt is! Ik heb alle instanties verteld dat hij tot dit soort dingen in staat is en iedereen zei: het valt wel mee... Mensen moeten eindelijk eens naar het kind kijken i.p.v naar gewelddadige ouders en hun rechten.

:: Lia :: woensdag 2 juli 2008 :: 09:20:21permalink

Ik ben bijna 7 maanden zwanger en getrouwd met een man afkomstig uit een islamitisch land. Jammer genoeg gaat het al enkele weken niet zo goed in ons huwelijk en nu komt er nog eens bij dat mijn man telkens dreigt van ons kind af te pakken als we zouden scheiden. Hij spreekt nog niet van ontvoering naar het buitenland, maar hij wil er wel voor zorgen dat wanneer we uit elkaar gaan, dat hij er voor zal zorgen dat ik haar nooit nog te zien zal krijgen. Ik ben echt bang en kan hierdoor helemaal niet meer genieten van mijn zwangerschap. Ik heb schrik voor de dag dat ik beval en hij haar gewoon van onder mijn neus weg pakt. En dit terwijl hij voordien helemaal geen kind wou. Maar nu dat ik zwanger ben doet hij net alsof ik niets met dat kind te maken heb en hij alleen rechten over haar heeft. Hij bedreigt mij, mishandelt mij psychologisch, roept dat ik geen goeie moeder zal zijn en gisteren heeft hij mij zelfs geslagen en geduwd tot dat ik met mijn buik op de rand van een stoel viel. Al weken zit de angst er bij mij in dat hij haar gaat ontvoeren, ik weet niet meer wat ik nog moet doen. Hij behandelt mij nu als een kweekmachine die zijn kind voor hem bewaart maar als ze geboren is, moet ik uit haar leven verdwijnen. Ik zit echt met de handen in het haar...

:: Maria :: vrijdag 20 juni 2008 :: 00:40:08permalink

Hallo medeslachtoffers van de belachelijke nederlandse wetten... Wat een verschrikkelijke verhalen lees ik hier zeg. Even dacht ik dat ik de enige was die zoveel ellende mee moest maken tijdens en na mijn zwangerschap maar er zijn dus meer slachtoffers. Ik zie ook dat het hier gaat om getrouwde/gescheiden moeders. Ik ben nooit getrouwd gelukkig maar toch zit ik in dezelfde penarie en ik wil toch mijn verhaal kwijt. Aan het begin van dit jaar is mijn zoontje geboren. Een schat van een kind, echt een klein prinsje. Zo denk ik erover en zo denk ik er al vanaf de eerste dag van mijn zwangerschap over. Maar helaas dacht zijn "vader" daar anders over. We hebben een korte relatie gehad maar zijn zo'n anderhalf jaar aan elkaar blijven plakken. Vorig jaar juni bleek ik zwanger te zijn. In mijn dolle bui ging ik hem meteen het nieuws brengen, maar bij hem brak de hel los. Ik moest het maar weghalen want hij wou absoluut geen kind. En al helemaal niet met mij, waren zijn woorden. Wat ik ook zei of deed, het kind moest en zou weg, hij was zelfs bereid om zelf een afspraak voor me te maken om het weg te halen. Hij heeft het hele huis verbouwd nadat ik hem vertelde dat ik dat niet wou doen. Hij flipte gewoon totaal. Noemde het een ongewenst kind, vroeg waarom ik mijn toekomst wou vergooien voor het kind en hij was dat zeker niet van plan, dus weghalen! Later die nacht stond hij na heel veel gedoe voor mijn deur. Hij wou praten, maar daar bleef het niet bij. Ik bleef bij mijn punt, ik haal het niet weg, dat zinde hem niet en voor ik het wist lag ik op de grond met pijn in mijn buik. Hij had me een stomp gegeven in mijn buik, toen ik weer opstond, helemaal verward kreeg ik nog een stomp in mijn gezicht en een trap tegen mijn benen. Ik heb meteen politie gebeld en aangifte gedaan. De hele zwangerschap door heeft mij me lastiggevallen. Ik heb al die keren alles gemeld bij de politie en zelfs een ander telefoon nummer genomen. Toen hield het ineens op. Ik hoorde ineens niks meer van hem, en het getreiter en gedreig hield op. Tot 2 weken na de geboorte van mijn zoon. Toen lag er een brief van zijn advocaat in de bus. Hij eist erkenning van ZIJN KIND en een OMGANGSREGELING! Ik werd daar helemaal naar van, want hoe kan dat nou? Hij wou het kind toch absoluut niet? Ik heb toen ook een advocaat in de hand genomen en die heeft aangegeven dat ik nergens mee akkoord ga. Mijn ex was trouwens veroordeeld voor mishandeling en heeft een taakstraf en een geldboete opgedragen gekregen. Daarna hoorde ik weer een paar weken niks. Tot afgelopen week, toen ik post van de rechtbank kreeg, een verzoek voor vervangende toestemming om mijn zoon te erkennen! Waarom wil hij dit? Hij wou het kind niet, dus waarom nu ineens wel erkennen? Ik ben echt geen voorstander om kinderen bij hun vader weg te houden, maar zo'n man kan ik geen vader noemen. Hij heeft me mishandeld wetende dat ik zwanger ben, maandelnang heeft hij me bedreigd en getreiterd en dan nu ineens wel van alles willen? ALs ik hier al deze verhalen lees ben ik bang dat hij straks zijn zin gaat krijgen. Eerst erkennen en wat dan? Ook nog een omgangsregeling afdwingen? Ik vertrouw hem niet met mijn kind. Het kind zelf interesseert hem volgens mij niks. Hij is 2 keer opgeroepen voor de strafzitting nadat ik aangifte had gedaan. Beide keren is hij niet op komen dagen, dus is hij bij verstek veroordeeld. Toen ging hij in hoger beroep tegen de straf, maar hij was daar ook al te laat mee dus zijn straf staat nu vast. In mijn ogen komt het over dat het hem totaal niet interesseert. Ik ben zo bang voor wat er nog gaat komen. Ik slaap al nachten niet meer normaal. Mijn zoontje slaapt de hele nacht door, en ik zou daar gebruik van moeten maken maar in plaats daarvan lig ik te malen en te piekeren. Ik word er gek van!

:: gestalkte moeder :: maandag 26 mei 2008 :: 22:11:45permalink

lieve moeders, Vreselijke verhalen lees ik hier met helaas zoveel gebroken kinderharten. Mijn verhaal is eigenlijk hetzelfde als bijna iedereen hier. Ik ben in mijn huwelijk en zwangerschappen fysiek en mentaal mishandeld door mijn exman en familieleden, alleen had ik het mentale niet door. Na de geboorte van mijn jongste mishandelde mijn ex behalve mijzelf, mijn zoon van 6 weken oud. Dit was een reden voor mij om weg te gaan. Wat ik toen niet doorhad is dat ik geestelijk aan hem vast zat en geen kant op kon behalve de afgrond in. Psychisch was ik kapot en mijn kinderen gingen bij familieleden wonen op last van Jeugdzorg. Na anderhalf jaar had ik mijn leven op rit en wilde mijn kids terug, uiteindelijk kreeg ik ze terug van BJZ en het ging niet goed met de kinderen. Vooral niet met mijn dochter, allerlei signalen ving ik op, tot dat het moment kwam dat mijn ergste angst werkelijkheid werd: mijn dochter van 5 maakte me duidelijk dat ze misbruikt was door de familie. Mijn zoon vertelde dat ze vaak opgesloten werden in hun slaapkamers en geslagen werden als ze niet wilden eten enzovoort. Ik kreeg 2 gebroken kids terug van waarvan ik dacht dat ze bij familie beter af waren, omdat ik toch borderline zou hebben. Ik heb meteen aangifte gedaan bij de zedenpolitie en mijn dochter is een dag na het vertellen lichamelijk onderzocht door een kinderarts. Deze bevestigde mijn vermoedens helaas. (In deze periode kreeg ik te horen dat ik helemaal geen psychisch stoornis, maar een postnatale depressie te hebben gehad.) Na de aangifte is onze zaak naar een instantie gegaan, waar het 5 maanden gelegen heeft. De uitslag lag zaterdagmorgen op mijn deurmat, met de conclusie dat er niets te vinden is waaruit zou blijken dat mijn dochter misbruikt zou kunnen zijn. Het zou een uit de hand gelopen ruzie zijn tussen mij en mijn ex familie. Waarom wordt de kinderarts dan niet geloofd? Waarom wordt mijn gebroken dochter niet geloofd en waarom zou ik haar ook nog hebben gemanipuleerd? Sinds ze dit weten staat mijn ex-schoonfamilie overal en vallen ze mij lastig. De rechter heeft besloten dat ze mijn kids niet alleen mogen zien en dat de raad een onderzoek moet doen. Maar door de stalking ben ik bijna verplicht om naar een blijf van lijf huis te gaan om mijn kids te beschermen? Wat is jullie advies hierin? lieve moeders, ik heb dringend hulp nodig....

:: Buitenlandse moeder :: dinsdag 20 mei 2008 :: 15:31:26permalink

Beste lezers, ik lees hier veel over moeders die hun kind na de scheiding toegewezen gekregen. Ik ben de moeder van een kleuter, maar het kindje is toegewezen aan de vader. Ik zorgde voor mijn kind vanaf de geboorte. Pas toen ze 2 jaar was begon ik met een studie en parttime werk. Sindsdien ben ik financieel onafhankelijk van vader geworden. Ik ben zelf naar Nederland gekomen voor mijn man. Wij zijn 5 jaar getrouwd geweest. Tijdens onze huwelijk heeft mijn man huiselijk geweld gepleegd, ook toen ik zwanger was. Een paar keer ben ik van de trap gegooid, bijna gewurgd, meubels naar mij gegooid. Ook psychisch heeft hij mij mishandeld. Na de laatste ruzie met lichamelijk geweld, besloot ik definitief (we hadden het er al eerder over gehad) van hem te scheiden. Toen heb ik het hem verteld en ben naar mijn werk gegaan. Hij heeft die dag de sloten van de deur veranderd en gedreigd dat als ik nog eens aan de deur zou komen, hij mij zou vermoorden. Ik ging toen maar bij een vriendin logeren, omdat ik niet wilde dat mijn kind zou zien dat papa mama zal mishandelen (of erger doden). Natuurlijk had ik er veel moeite mee. Ik heb geprobeerd met de ouders van mijn ex te praten. Zij wilden niet eens naar mij luisteren, ze hebben gezegd dat het probleem bij mij lag. Ik ben toen naar een advocaat gestapt. Die heeft mij geadviseerd eerst een woning te vinden. Ik heb als een gek naar een woning gezocht en er een gevonden. Ondertussen heeft echter mijn man voorlopige voorziening aangevraagd. Binnen 2 dagen moest ik bij de rechter verschijnen. De advocaat met wie ik eerder gesproken had, was op vakantie op dit moment. Ik heb toen heel snel een andere advocaat moeten nemen. Bij de rechtzaak heeft mijn man alles verdraaid: hij deed net alsof ik mijn kind achtergelaten had en zei dat ik slecht voor het kindje gezorgd zou hebben. Omdat ik niet meer in de huis woonde, is mijn kindje toegewezen aan mijn ex, ongeacht dat ik de hele tijd voor haar heb gezorgd en niet vrijwillig ben weg gegaan. Het blijkt dat vaders veel rechten hebben in Nederland. Ook als ze hun vrouwen mishandelen en bedreigen. De laatste 3 maanden heeft mijn ex 2 auto's vernield: van mij en van mijn buurman, omdat hij dacht het mijn auto was. Hij heeft dingen uit mijn huis gestolen, me bedreigd, s'nachts geprobeerd om in mijn huis te komen en is de omgangsregeling 4 keer niet nagekomen. Ik merk aan mijn kindje dat hij slechte dingen over mij verteld. Hij brengt het kindje om 6 uur s'ochtends naar opvang en haalt s'avonds laat weer op, terwijl ik een parttimebaan heb en erop heb gerekend om voor haar te zorgen. Het kindje is uitgeput en moe en ziet er mager uit. Het kindje huilt als het bij mij is en zegt zelf, niet meer naar papa te willen, omdat hij de hele tijd tegen het kind schreeuwt. Ik heb bij de politie melding gedaan en bij de Jeugdzorg. Ik ben bang dat deze situatie echt gevaarlijk wordt voor mijn kind. Zij luisteren wel, maar kunnen verder niks aan te doen: er zijn geen aanwijzigingen van lichamelijke kindermishandeling. Ik ben bezorgd over mijn dochter. Ik ben bang dat mijn kind ook bij de scheiding aan hem wordt toegewezen en niemand verder iets voor mijn kindje kan doen. Ik ben zo machteloos in dit land en sta helemaal alleen met mijn zorgen.

:: Josefientje :: donderdag 6 maart 2008 :: 08:41:27permalink

Na een huwelijk van 18 jaar en 3 prachtige kinderen heb ik een korte relatie gehad met een toen heel leuke man. Na 2 maanden stond hij ineens op de stoep, hij kwam bij me wonen. Wat daarna gebeurde is met geen pen te beschrijven: hij mishandelde mij en zijn kinderen uit zijn eerste huwelijk die bij ons waren. Na 2 maanden heb ik hem de deur gewezen. Letterlijk, hij kwam thuis en zijn spullen had ik op de stoep gezet. Toen bleek ik zwanger, hij kwam terug, had ik het maar nooit gedaan! De hele zwangerschap ben ik geestelijk en lichamelijk mishandeld, mijn jongste zoon ging bij zijn vader wonen uit angst voor deze man en ik...? Ik wist niet waar ik heen moest, dus smeedde plannen om meteen na de bevalling te vertrekken. Heb ik ook gedaan. Deze man heeft geen gezag, maar het kind wel erkend. Nu, 6 jaar later is hij ineens opgedoken en wil een omgangsregeling. Em ja, hij krijgt die nog ook! Het kind kent hem niet, weet niet van zijn bestaan, ja dat hij een zaadje in mama's buik heeft gedaan waaruit zij is gegroeid, maar dat de man waar ik mee getrouwd ben haar papa is. De beste papa van de hele wereld zelfs!!! Hij is onder psychiatrische behandeling en krijgt nu medicijnen, maar moet ik mijn kind naar hem laten gaan?? Hij die mij verkrachtte 7 dagen na de keizersnede, omdat hij vond dat hij daar recht op had? Hij die me van boven naar beneden sloeg, met een baby van 9 dagen in mijn armen, waardoor de hechtingen van de keizernee uitscheurden en ik opnieuw geopereerd moest worden? Hij die mij stapelgek maakte door deuren af te sluiten als ik weg ging. Hij die zijn dochtertjes met volle vuisten in gezicht sloeg? Hij die nooit naar het kind heeft omgekeken, maar nu weet dat ik een tamelijk rijke man ben getrouwd ( al 4 jaar inmiddels) ineens, 'zomaar', omgang wil met het kind?? Nu niet en nooit niet. Mijn man heeft het gezag, ons kind draagt zijn achternaam, hij heeft financieel en emotioneel het kind verzorgd, wij gaan dit niet toestaan die regeling, maar de vraag is hoe? Hoe kunnen wij zo effectief mogelijk de omgang blokkeren?? Ik lees hier de verhalen en besef dat ik niet de enige ben van een belachelijk recht waar de rechters zich ook nog eens aan houden. Als je per ongeluk een kind verwekt kun je zo gek als een deur zijn, maar een omgangsregeling krijg je. Ik zou nog geen hond bij hem plaatsen. Een wanhopige moeder.

:: Noway :: maandag 3 maart 2008 :: 21:49:35permalink

Dromend van het kind in mijn buik. Toekomstplannen over het gezin dat ik voor ogen had. Mijn buik beschermend. Mijn kind is dankzij het geweld van vader tijdens de zwangerschap en door de doodsangsten die ik heb uitgestaan voor de rest van zijn leven verstandelijk gehandicapt. Een lief kind met een beperking die bovendien ook nog moest meemaken hoe zijn moeder door vader stelselmatig mishandeld werd. Die doodsangsten samen met mij heeft doorstaan. Deze man wil omgang!!! Dacht het niet.

:: Natasja :: dinsdag 19 februari 2008 :: 09:42:47permalink

Lieve moeders, Blij was ik om eindelijk nog een site te vinden voor moeders en hun verhalen. Tijdens mijn eerdere zoektochten op het internet kwam ik alleen sites tegen van en voor vaders, met alleen maar onbegrip voor moeders. Toen was het besluit snel genomen om zelf een site te maken: www.onterechteomgang.nl is nog een site voor ons. Misschien dat we een poging kunnen gaan doen om gezamelijk een vuist te maken tegen de heersende regel dat alle kinderen, ongeacht wat, omgang met vader moeten hebben. Dit is mijn verhaal. Mijn ex heeft altijd de neiging gehad om controle te verwerven over iedereen in zijn omgeving d.m.v. kwetsen op de punten die gevoelig liggen. Niemand bleef gespaard, zijn moeder, zijn zussen, zelfs zijn werknemers niet. In het begin gaat het allemaal heel subtiel en heb je eigenlijk niet door wat voor vies spel er eigenlijk gespeeld wordt. Met vlagen werd het erger, maar er volgde altijd weer een excuus, het was druk, hij had stress. Toen ik zwanger raakte werd dit gedrag in overdrive gezet. Ik werd op alle punten afgekraakt, al dan niet in het bijzijn van anderen, er was werkelijk niets meer goed aan mij. Doordat het al jaren sluimerde geloofde ik het. Ik werd van een sterke vrouw veranderd in een bange grijze muis. Hoe? Ik zou willen dat ik het uit kon leggen zodat een ander de tekenen sneller zou herkennnen. Het valt niet uit te leggen, in een traag tempo m.b.v. niet ophoudende kwetsende opmerkingen onderga je een persoonsverandering. Het ging zo subtiel dat zelfs mijn moeder, waar ik een hele goede band mee heb, wel wist dat er iets gebeurde dat niet klopte, maar er ook niet de vinger op kon leggen. Later herkende ik mijn situatie pas toen ik verhalen hoorde over vrouwen die psychisch mishandeld werden. Tijdens mijn zwangerschap werd het dus in overdrive gezet, de beledigingen en dreigementen volgde elkaar in hoog tempo op en als dat niet gebeurde werd ik volledig genegeerd. Wat erger is weet ik niet. Hij begon een affaire met een van zijn werkneemsters, kort nadat hij mij een aanzoek had gedaan. Ons huwelijk werd drie weken voor de plechtigheid afgezegd. Met de meest waardeloze reden allertijden. Ik poetste volgens hem niet goed genoeg en hij had mij vaak genoeg gewaarschuwd. Zijn gedrag veranderde niet, mijn vermoedens over de affaire werden afgeserveerd met dat ik gek was en dingen zag die er niet waren. Zijn moeder en zusters hadden hetzelfde vermoeden, maar het zou allemaal niet waar zijn. De dreigementen namen toe, als ik iets zou zeggen over bepaalde zaken zou hij me van de trap gooien. Hij heeft zelfs een keer gedreigd met mijn vader 'om te laten leggen'. Bepaalde vrienden die hij had maakte er de situatie niet veiliger op voor mij. Toen ik een vriendin in vertrouwen vertelde wat er ongeveer speelde, kreeg ik een paar dagen later van haar te horen dat zij ervan wakker had gelegen. Ik wilde haar niet met mijn problemen opzadelen en zei dat het allemaal wel meeviel. Dit had ik achteraf nooooooit moeten doen. Ons kind werd geboren, hij vertrok de dag dat we uit het ziekenhuis thuis kwamen vijf minuten nadat de kraamhulp was vertrokken (Dit was acht uur s'avonds). Hij moest werken, let wel, hij heeft een eigen bedrijf en deelt zelf zijn uren in. Als hij per dag vijf minuten naar de baby omkeek was het veel, merendeel van die vijf minuten was het ook nog zo dat ik de baby in zijn armen legde. We zouden een samenlevingscontract tekenen, vier dagen nadat we dit gedaan hadden zei hij dat hij niet meer van mij hield, maar dat hij het nog wel wilde proberen. Achteraf stom, ben ik gebleven. De dreigementen namen toe, zijn woorden "zolang de baby op dit adres woont, kan ik de baby overal mee naar toe nemen" zal ik nooit vergeten. Ik werd door mijn huisarts aangeraden om hulp te zoeken bij maatschappelijk werk. Toen ik daar het intake gesprek deed, schreef de medewerkster heel veel op. De volgende dag zouden ze teamoverleg hebben, dan zou ik gebeld worden. Ik werd gebeld, meteen na het overleg, of ik de volgende dag al kon komen. Iedereen zag de ernst van de situatie in behalve ik. Ik moest daar weg, volgens iedereen. De politie werd ingeschakeld en stond stand-by. In een uur tijd heb ik onze spullen gepakt en ben vertrokken. Diezelfde middag zat ik al op de gemeente om ons nieuwe adres te laten registreren, gezien die eerdere opmerking. Na tien dagen elders te zijn gebleven uit angst, zijn we op ons nieuwe adres gaan wonen. Later is hij begonnen met omgang te eisen. Nooit was het genoeg. We zijn nu in drie jaar al zeven keer voor het gerecht geweest. Hij eist het maximale aan omgang en heeft die ook gekregen van de rechter. Met alles wat ik heb wil ik mijn kind beschermen tegen zijn gedrag(de juiste benaming voor dit gedrag heb ik zelfs nu nog niet kunnen achterhalen), volledig tegengezeten door het juridisch gestel. Ik wil voorkomen dat mijn kleintje ook het slachtoffer wordt van hem. Het is een prachtig kind met een geweldig karakter. Hoe iemand het in haar belang acht om met zo iemand omgang te moeten hebben is mij een compleet raadsel. Daarom dus de site www.onterechteomgang.nl, misschien dat we zo een poging kunnen doen het tij te keren. dat de kinderen die blootgesteld worden aan dit soort mishandelende personen, ook beschermd kunnen worden. Niet elke vader is goed voor zijn kinderen, geen enkele ouder verdient omgang met een kind als hiermee de gezondheid, zowel psychisch als fysiek, in gevaar komt. Dit is mijn mening. Ik kijkt uit naar jullie reakties via onze site. Ik wens een ieder die haar reaktie op deze site heeft achtergelaten veel sterkte en geluk. Voor hen die nog niet gereageerd hebben: stop bang te zijn en maak een vuist, je bent niet alleen. Er is hulp, roep en je krijgt hulp. Tot snel.

:: Lichtzoeker :: woensdag 6 februari 2008 :: 17:12:11permalink

Ik ben getrouwd in het buitenland en werd meteen zwanger. Mijn(buitenlandse) ex is daarna met mij naar Nederland gekomen en de problemen begonnen ook vrij direct, waaronder mishandelingen en bedreigingen. Toen mijn kind pas geboren was heeft hij het huis verlaten en heb ik bericht aan de IND dat zijn verblijfsvergunning op grond van gezinsvorming niet meer geldig was. De vader heeft nooit om het kind gegeven, is nooit geïnteresseerd geweest in het kind en was ook niet bij de bevalling. Hij heeft later op grond van verblijf bij kind een verblijfsvergunning aangevraagd. Ik heb tegen de IND gezegd dat er geen sprake is van verblijf bij kind, kort gezegd hij gebruikt het kind om in Nederland te mogen blijven, maar de IND zegt als hij een omgangsregeling krijgt en alimentatie betaald mag hij in Nederland blijven. Nu vraagt hij de minimumomgangsregeling en geeft aan een (zeer laag bedrag) aan alimentatie te willen betalen. Hij heeft het kind meer dan een jaar niet gezien en geen enkele poging gedaan om naar het kind te informeren. Zijn doel is duidelijk. Ik heb aangiftes gedaan wegens mishandeling en bedreiging met getuigeverklaringen die naar de Officier van Justitie zijn verzonden. De RvK is ingeschakeld om te kijken of er een omgangsregeling komt. Ik ben uit angst ondergedoken met mijn kind. Heeft iemand advies?

:: M1 :: dinsdag 11 december 2007 :: 23:12:07permalink

Ik ben moeder van 2 dochters (7 jaar en baby). Mijn oudste dochter beschuldigt haar biologische vader van incest (incest is door kinderarts bevestigd). Mijn huidige echtgenoot (vader van de baby) heeft mij door alle spanningen toen ik 20 weken zwanger was een trap in mijn buik gegeven. Het gevolg was meer dan drie en halve maand hechtenis en een hoop gezeik met de Raad voor Kinderbescherming. Ze verwijten mij een slechte keus in mannen. Ik woon nu sinds oktober alleen en met allebei mijn kinderen gaat het heel goed. De oudste blinkt uit op school en de jongste is een tevreden baby. Mijn echtgenoot is officieel uitgeschreven, de woning is mijn eigendom. De huisarts, de therapeut van mijn dochter en de hulpverlener van de GGZ staan achter mij en vinden mij een goede moeder. De school noemt de thuissituatie stabiel. Ik wordt helemaal gek van de Raad, ze willen een Ondertoezichtstelling om de hulpverlening te continueren. Ik vetrouw die lui niet; ik zal niet de eerste moeder zijn die na een ots tot omgang met een kinderverkrachter wordt gedwongen. Ik verzet me tegen die ots omdat ik nu de omgang officieel heb stopgezet en omdat ik het gezag bij mijn ex-man heb weggehaald; ik heb deze zomer eenhoofdig gezag gekregen. Het conceptrapport staat vol met fouten en verdraaiingen. De grond van het rapport is dat ik nog met de vader van mijn jongste dochter samenwoon. Dit is niet zo en dat kan ik ook aantonen. Vandaag ben ik bij het Consultatiebureau geweest. Volgens de arts daar doet mijn baby het heel erg goed en is het een voorbeeld van een gelukkig en tevreden kind, ze heeft in mijn dossier geschreven dat de zorgen omtrent ots ongefundeerd zijn. Ik moet van de Raad binnen 3 weken verplicht aangifte van incest doen. Mooi niet. Het voegt niets toe en draagt niet bij aan de veiligheid; het zal eerder voor onveiligheid gaan zorgen. De Raad wil deze verplichting niet op papier zetten. Heb na het lezen van het concept rapport een advocaat genomen om mijn belangen en die van mijn meiden te verdedigen. Wie o wie heeft er tips voor me. Dit kan toch allemaal niet zomaar in dit land? Mijn dochter gaat niet naar een kinderverkrachter dat is gewoon belachelijk?

:: hulpeloze moeder :: woensdag 14 november 2007 :: 13:52:11permalink

Ik ben 9 jaar getrouwd geweest met mijn ex. Achteraf gezien vraag ik mij af waarom ik destijds uberhaupt een relatie, laat staan een huwelijk, met hem begonnen ben. Ik had naar mijn gevoel moeten luisteren en niet naar zijn mooie woorden. Want al snel nadat ik een relatie met hem begonnen was, kwamen de eerste geestelijke en lichamelijke mishandelingen al aan de orde. Toch ben ik op een gegeven moment getrouwd. Ook omdat ik van thuis uit had geleerd dat je niet zomaar moet opgeven. En ondanks dat hij regelmatig slecht voor mij was wilde ik hem geen pijn doen. Na 2 jaar huwelijk werd onze oudste dochter geboren.Ik wilde graag voor mijn 30ste moeder zijn en hij gaf daar na veel tegengas toch aan toe. Nadat mijn oudste dochter geboren was viel ik achteraf gezien in een gat. Vanwege gezondheidsproblemen moest ik minder gaan werken en zat ik dus erg veel thuis. Toen mijn oudste dochter 4 was is mijn moeder aan kanker overleden.Ze heeft de dag voor haar overlijden ook nog met mijn ex gepraat.Hij heeft haar moeten beloven om goed voor mij te zijn.Tegen mij zij ze: 'let goed op jezelf' en 'weet je zeker dat je zo verder wilt?'.En ze vroeg mij om vergeving. Na de crematie begon mijn ex opeens te praten over een tweede kind (dit was heel erg raar want hij wilde er altijd 1). Hij vond dat de oudste, als ons iets zou gebeuren, niet alleen achter zou moeten blijven. Ik ben toen naar mijn arts gegaan en heb geïnformeerd of dit mogelijk was. Mijn eerste bevalling was niet vlekkeloos verlopen. Toen ik eenmaal met de pil gestopt was begon mijn ex weer te twijfelen. Hij heeft mij toen in mijn buik geslagen (normaal sloeg hij mij in mijn gezicht). Na een miskraam was ik zwanger van mijn jongste dochter. Ook tijdens de zwangerschap bleef hij aggresief en in mijn buik slaan. Ik heb deze zwangerschap helemaal alleen gedaan. Tijdens de bevalling probeerde hij mij voor zover hij dat kon te helpen(voor het eerst in onze relatie). Nadat de jongste geboren was wilde hij haar opeens vasthouden. Ik was hier verbaasd over,maar net zoals na de eerste bevalling had mijn ex meteen daarna weer geen tijd meer voor ons en ging hij direct aan het werk. Ik heb mij zo eenzaam gevoeld. Regelmatig was hij verbaal erg aggresief tegen mij, maar ook fysiek. Dit is nooit gestopt. Ruim 2 jaar geleden was de maat vol. Ik kon niet meer. Ik dacht constant aan mijn moeders laatste woorden. Niet alleen ik, maar ook de oudste had het flink te verduren bij haar vader. Werd geslagen en ook geestelijk mishandeld. Ze werd ieder weekend vreselijk gekleineerd en als ze dan niet luisterde dat volgde de klappen. Kortom ze voldeed niet aan zijn eisen net als ik. Ik heb toen aangegeven dat het niet meer ging. Hij is het huis uit gegaan. Niet zonder slag of stoot. Hij wilde alles bij de mediator regelen, maar ik werd wel bij elke afspraak bedreigd op de parkeerplaats of per telefoon. Ik mocht niets zeggen, want het moest gebeuren zoals hij dat wilde. Ik werd 's-nachts gebeld met de dood bedreigd. Voordat hij het huis uit ging stond hij om 4 uur s'-nachts met een mes op mijn keel. Ik moest papieren ondertekenen. De tijden daarna ben ik zoveel bedreigd, dat wil je niet weten. Ik heb een convenant ondertekend onder dwang waarin o.a. de kinderen ieder weekend naar vader gingen en ze nooit bij mij mochten zijn. Ik had helemaal niets in te brengen. De dreigementen zijn doorgegaan tot mei dit jaar. Mijn jongste dochter kwam na een weekend mishandeld terug en toen heb ik aangifte gedaan en de kinderen niet meer meegegeven. Dit was niet zonder problemen. Ik moest bij de rechter komen, maar die gaf gelukkig mijn kinderen en mij volledige rust totdat de kinderbescherming onderzoek had gedaan naar de omgang. Mijn ex is in hoger beroep gegaan en heeft het voor elkaar gekregen dat hij de kinderen 1 x per twee weken een paar uur zou zien. Dit is in zekere zin corrupt gebeurd, maar daar kan ik nu niet over uitwijden. In mei, toen ik de omgang heb stopgezet, klaagde mijn jongste dochter al over seksueel misbruik. Ik heb dit toen ook aan de politie gemeld, maar die konden er niets mee doen. De oudste begon een maand geleden ook verhalen los te laten over seksueel misbruik. Ik heb dit bij heel veel instanties gemeld. Ik mocht de kinderen niet meer meegeven, maar niemand wilde zijn handen branden: ik moest naar de politie gaan. Gisteren ben ik weer bij ze geweest: ze doen het niet. Ik hoef ook geen aangifte te doen, omdat ze het juridisch (strafrechtelijk) niet rond krijgen. Het komt er op neer dat mijn ex gewoon mijn dochters mag mishandelen en seksuele handelingen kan verrichten, zonder dat hij daarop aangesproken wordt. Wij hebben hulp nodig wie kan ons helpen?

:: Victoria :: donderdag 4 oktober 2007 :: 12:31:15permalink

Wat ben ik blij dat ik mensen heb gevonden die hetzelfde doormaken als ik! Het is alleen erg jammer dat we dit moeten meemaken. Ook ik ga door een hel. Mijn dochter is inmiddels 6 en haar verwekker wil ineens omgang. Ik was 8 weken toen ik ben weggevlucht uit mijn eigen woning nadat hij voor de zoveelste keer erg agressief was naar mij toe, terwijl ik op dat moment al zwanger was. De laatste avond dat ik in mijn huis was heeft hij mij proberen te wurgen. Op een gegeven moment kwam ik los en ben ik weggegaan en nooit meer teruggegaan. Hij heeft al die tijd ontkend dat het zijn kind was en hij heeft haar niet erkend. De afgelopen jaren heeft hij mij en mijn familie maar ook het leven van mijn dochter tot een hel gemaakt door te stalken, ramen in te gooien te schelden en zelfs te mishandelen. En nu na al die jaren wil hij omgang met haar. Het gaat nu eindelijk goed; heb sinds 2005 een vriend en mijn dochter noemt hem pappa. Dat heeft ze hem zelf gevraagd en hij vond het een eer! Hij is er erg trots op vader te zijn voor de kleine meid. Mijn dochter kent haar verwekker niet en weet niet wie het is. Eind oktober is de rechtzaak en ik ben zo ontzettend benieuwd wat er gaat gebeuren. Door alle ellende ben ik zo bang voor hem geworden dat ik zelfs de deur niet meer uit durfde uit angst hem tegen te komen. Hij heeft mij en mijn dochter proberen aan te rijden, dus ik ga vaak boodschappen doen als mijn dochter op school zit zodat hij ons niet alle 2 tegelijk kan pakken mocht het mis gaan. Ik heb de afgelopen jaren vreselijk veel aangiftes gedaan maar deze zijn allemaal geseponeerd wegens gebrek aan bewijs. Hij beweert ons met geen vinger te hebben aangeraakt en dat hij als hij mij aansprak dat deed uit frustratie omdat hij van mij zijn kind niet mocht zien! Ik weet het allemaal niet meer. Kan iemand mij vertellen wat ik het beste kan doen en wat er nu gaat gebeuren? sterkte allemaal, veel liefs Victoria

:: Butterfly :: woensdag 15 augustus 2007 :: 21:18:43permalink

Ik heb mijn vriend leren kennen toen ik 20 was en ik raakte al gauw zwanger van hem. Toen ik zwanger was, veranderde hij ineens en begon hij mij zowel geestelijk als lichamelijk te mishandelen. Toen ik 4 maanden zwanger was moest ik van de verloskundige al rustig aan gaan doen, omdat ik harde buiken (zo vroeg in de zwangerschap) had. Ik was net met deze diagnose en de mededeling thuisgekomen dat het een meisje was, of hij begon volop in me buik te rammen want meneer wilde het kindje niet nu het een meisje bleek te zijn. Dit was het begin van een hele reeks mishandelingen. Ik werd ook vaak geestelijk vernederd; ik was niks waard volgens hem, ik was een hoer. Een stuk stront was nog meer waard als ik. Toen onze dochter geboren werd ging het steeds slechter tussen ons, waarom ging ik niet weg...? Ik was bang, bang voor hem, bang dat hij mijn dochter zou ontvoeren want daar dreigde hij mee - en nee, het is geen allochtoon maar een Nederlander. Hij begon onze dochter toen ze 6 weken oud was ook te mishandelen en te misbruiken. Toen mijn dochter 3 maanden was heeft hij geprobeerd om me te wurgen. Ik wilde toen gelijk weg, maar helaas had ik de middelen en contacten niet meer; ik was intussen volledig geïsoleerd. Twee weken nadat hij mij heeft proberen te vermoorden, kwam ik er achter dat hij een ander had. Dat was voor mij een pluspunt. De dag erna moest ik naar het ziekenhuis; ik moest worden opgenomen voor een spoedoperatie wegens galstenen. M'n dochter bleef achter bij hem en zijn nieuwe vriendin. Ik heb de laatste nacht dat ik in het ziekenhuis lag de politie gebeld, maar die wilde niet meer helpen want die hadden zoiets van: 'je gaat toch wel weer terug'. Uiteindelijk, met hulp van de burgemeester, heeft de politie me toch geholpen om mijn dochter terug te krijgen. Toen ik de volgende ochtend ontslagen was uit het ziekenhuis, werd ik door zijn nieuwe vriendin opgehaald en naar ons huis gebracht waar mijn dochter was. Ik heb steeds m'n dochter vastgehouden en ben, toen er werd aangebeld, met m'n dochter naar de deur gelopen en heb open gedaan voor de politie. Toen die binnen kwam ben ik keihard met haar op m'n arm naar buiten gevlucht... en dat met 25 verse hechtingen in me lijf! Ik heb gekozen voor het leven van mijn dochter. Na mij heeft hij helaas nog 3 slachtoffers gemaakt. Die vrouwen zijn ook allemaal zwaar mishandeld en meerdere malen verkracht en hij heeft ook met alle drie die vrouwen een kind gekregen. Die vrouwen hebben inmiddels ook gekozen voor hun kids. Ik heb destijds ook aangifte gedaan maar die werd niet serieus genomen en nu na 5 jaar zijn er van zijn 3 nieuwe slachtoffers ook aangiftes binnen gekomen en heb ik opnieuw aangifte gedaan. Ik heb, nadat ik bij hem weg ben gegaan, ongeveer nog zes keer contact gehad. Hij wilde graag zijn dochter zien en ik hoopte dat hij veranderd was, maar het tegendeel bleek waar. Achteraf heb ik begrepen dat mijn dochter, die toen 2 jaar was, ook ooggetuige geweest is van de mishandelingen van zijn toenmalige vriendin. De laatste keer dat ze bij hem geweest is, kreeg ik een mishandeld en zwaar getraumatiseerd kind terug. Hij heeft mijn dochter erkend en we hadden ook gezamenlijke voogdij over haar. Ik schrijf 'hadden' want ik heb de voogdij aangevochten en gewonnen, want meneer kwam godzijdank niet voor de zitting opdagen. Want wat was er gebeurd als hij wel was komen opdagen??? Ik heb inmiddels een jaar niks meer van 'm gehoord. Bij zijn tweede ex vocht hij ineens na 2 jaar niks van zich te hebben laten horen de omgangsregeling aan en op de dag van rechtzaak haakte hij ook daar af. Zijn derde ex is nu 2 jaar weg bij hem en zij heeft een dochter van 13 maanden van hem. Ook zij werd zwaar mishandeld in haar zwangerschap en ook zij heeft tot op heden niks meer van hem vernomen, maar hij heeft dat kindje ook niet erkend. Wij moeten onze kinderen beschermen tegen de beesten. Laat ons niet in de steek; we hebben heel hard moeten knokken voor wat we nu bereikt hebben. Elke nacht vecht ik opnieuw voor mijn leven en dat van mijn dochter, want elke nacht beleef ik die helse relatie opnieuw in mijn dromen.

:: Erika :: dinsdag 14 augustus 2007 :: 15:44:17permalink

Hallo lieve bezorgde moeders Ik voelde me zo alleen in mijn probleem totdat ik deze site bezocht ik dacht echt dat ik de enige was, maar helaas is dat niet zo. Ik kon wel huilen toen ik de verhalen hier las. Ik wil mijn verhaal graag aan jullie kwijt en als het moet ben ik bereid om het in de media te gooien. Ik heb 5 jaar lang een relatie gehad met mijn ex-vriend (irakees). In deze 5 jaar heeft hij me geestelijk en lichamelijk mishandeld (ook tijdens de zwangerschap) en op alle denkbare manieren van mij geprofiteerd. Hij heeft mij afgezonderd van familie en vrienden om mij te isoleren van de buitenwereld, zodat hij mij volledig in zijn macht zou hebben. Ik heb hem mijn dochtertje onder druk laten erkennen, omdat hij zo een verblijfsvergunning hoopte te krijgen en ik de schuldige zou zijn als hij het niet zou krijgen. Hierbij werd ik geestelijk en emotioneel onder druk gezet en ook mishandeld. Mijn zoontje van 5 maanden heeft hij niet erkend. Ik heb hem in december 2006 de deur uitgezet voor de veiligheid van mijn kinderen. Drie maanden later is mijn zoontje geboren, ik heb hem hiervan op de hoogte gesteld. De dag dat ik thuis kwam waren mijn familie en vrienden al aanwezig. Toen kwam mijn ex-vriend met zijn ouders en ging finaal door het lint omdat mijn beste vriendin bij de geboorte was en hij niet. Hij schold en beledigde iedereen (behalve zijn ouders). Mijn dochtertje was compleet overstuur en de moeder van mijn ex zei tegen haar dat er niks aan de hand was en hield haar tegen, want ze wou naar mij toe. Hij begon mij vaak te bellen varierend van 6 tot 40 keer op een dag en hij schold me hierbij uit en hij zei dat hij mij en mijn land kapot ging maken. Er lag een bezoekregeling op dinsdag van 11.30 to 13.00 bij mij thuis want ik wou dat hij een band kon opbouwen met de kinderen. Hierbij misdroeg hij zich meerder malen, hij kwam onder invloed van wiet, zat in mijn spullen te neuzen en mijn sms-berichten te lezen. De politie is er ook bij betrokken geweest om de bezoeksregeling in stand te houden en hem nog eens uit te leggen hoe hij zich moest gedragen in mijn woning. Nadat hij hier geen gehoor aan had gegeven en meerdere malen niet of te laat kwam opdagen, heb ik de bezoekregeling stop gezet. Eind mei kreeg ik een brief van het juridisch loket met de vraag of ik wou mee werken aan mediation, maar ik zag hier weinig heil in omdat hij zich voor de buitenwereld als perfecte vader voordoet, terwijl mijn dochtertje door hem onzettend bang is voor mannen na alle telefoontjes en beledigingen. Begin augustus spande mijn ex een kortgeding aan tegen mij, omdat hij omgang wil en mijn zoontje wil erkennen. Het verzoekschrift staat vol met leugens. Echt walgelijk gewoon dat hij zo alles naar zijn hand kan zetten. In het kortgeding deed hij zich voor als de perfecte vader die altijd goed voor zijn vrouw en kinderen heeft gezorgd en alles voor mij heeft gedaan in de zwangerschappen en mij nooit met een vinger heeft aangeraakt. Hij zei dat de kinderen bij de moeder horen en hij zal er nooit aan denken om ze af te nemen van mij en dat hij sinds februari zijn kinderen niet heeft gezien. De uitspraak van de rechter was als volgt: Humanitas begeleidt de omgangsregeling totdat de bodemprocedure is geweest. Tot mijn grote verbazing kreeg ik een beschikking van de rechtbank dat mijn zoontje onder curatele is gesteld op verzoek van mijn ex; ik was er zelf niet eens van op de hoogte dat hij dit verzoek heeft ingediend. Ik snap niet dat dit in ons land mogelijk is, want de kinderen hebben geen band met de vader en mijn dochter is bang voor mannen. Ik ben van mening dat het niet in het belang van het kind is maar in het belang van de vader; het is gewoon te zot voor woorden. Ik ben erg bang wat de toekomst gaat brengen als ik mijn kinderen mee moet geven aan mijn ex vriend. Komt mijn dochterje van anderhalf met oorbellen thuis? Of mijn zoontje besneden? Of kan ik ze ophalen uit Irak? Of ik zie ze nooit meer......? Ik wens iedereen veel sterkte en lieve bezorgde moeders laten we onze handen samen ineen slaan om een einde te maken aan dit soort onrecht!

:: anoniem :: zondag 5 augustus 2007 :: 21:51:19permalink

Wat een vreselijke, vreselijke verhalen hier! Het mijne is niet veel anders helaas. Ben ook getrouwd met een tiran; the devil himself kon hij zijn. Bijna 7 jaar een (gewelddadige) relatie mee gehad. Ik ben vorig jaar voor hem gevlucht. Ik was toen 7 maanden zwanger van mijn inmiddels geboren kind. De laatste avond ben ik letterlijk voor hem gevlucht. In plaats van de babykamer op te gaan halen sloeg en trapte hij me (weer). Zelfs in mijn zwangere buik! Dit deed mij besluiten om de deur uit te gaan om nooit meer terug te keren! Een eventuele volgende keer zou m'n dood betekenen! Erger dan die avond zou voor mij niets anders betekenen. Zelf een nacht ter observatie in het ziekenhuis gelegen ter controle van de foetus. De week daarop aangifte gedaan en gelijk door naar een advocaat om een scheiding aan te vragen. Inmiddels is de eerste rechtszitting achter de rug over de voorlopige voorzieningen in verband met de scheiding. Vreselijk die confrontatie aan te moeten gaan, maar wel zo goed als het ging mijn verhaal gedaan bij de rechter. 'Tsja mevrouw wat vertelt u uw kind later als hij gaat vragen naar zijn vader?' Ik vertelde haar dat het me alles beter leek dan m'n zoontje psychisch of lichamelijke schade te doen oplopen. Ook de bedreigingen genoemd: "Ik schiet je kapot met 'jong' en al. Ik snij je strot eraf. Ik snij je van onder tot boven open en spies je kop op het hek." Hij heeft zijn kind nog nooit gezien en dat wil ik uit angst ook graag zou houden! Hij is gek/ziek en het wordt soms zwart voor zijn ogen en dan weet hij niet meer wat hij doet (heeft ie in het verleden meermalen gezegd). Hij sloeg een paar maanden geleden de ruit in van de slaapkamer, waar wij beiden onder sliepen. Het scheelde niet veel of mijn kindje had kunnen baden in het glas. Ik had hem gelukkig op tijd uit het bedje gehaald. Hierdoor heeft hij ook een straatverbod opgelegd gekregen, maar wat houdt hem tegen als hij het in zijn hoofd haalt? Ik weet dat ik nog een superlange en zware weg te gaan heb, maar alles voor de veiligheid van m'n kind!

:: Bange Moeder :: woensdag 4 juli 2007 :: 14:33:19permalink

De komende week moet ik voor de zoveelste keer verschijnen voor een rechtszitting aangaande de omgangsregeling voor mijn kind met zijn biologische vader. Drie weken na de geboorte van mijn zoon kondigde hij al aan te willen vertrekken en na een periode van agressie en spanning vertrok hij inderdaad. Drie jaar in Nederland betekende dat hij ook zonder gezin in Nederland mocht blijven, als hij maar gebonden bleef aan de omgang met het kind, dan was vast werk niet nodig, en kan hij op termijn een vaste verblijfsvergunning krijgen. We zijn inmiddels twee jaar verder en na een aantal rechtszittingen waaronder één waarbij hij tevergeefs probeerde te eisen dat hij geen alimentatie hoefde te betalen, gaat het nu opnieuw om het omgangsrecht. Na acht maanden niks van zich te hebben laten horen omdat hij het niet eens was met de toenmalige omgangsregeling onder toezicht, eist hij een omgang van om het weekend, het hele weekend. Een andere reden om deze vorm van omgang te eisen, hoewel hij deze vanwege zijn werkzaamheden niet eens kan handhaven, is, dat hij bijzonder kwaad is dat niet vrij over "zijn eigendom"(zoals hij eens mijn kind omschreef) kan beschikken, dus wanneer het hém uitkomt. Om hem verder te citeren: "Ik heb het recht om mijn kind, wanneer dan ook, overal mee naar toe te nemen. Als mijn kind drie maanden in mijn vaderland woont krijgt het mijn nationaliteit." (Zowel hij als ik weten dat het vrijwel onmogelijk is om een kind dat land uit te krijgen) Bij een door de rechter beslist "toenaderings"gesprek in bijzijn van beider advocaten: "I will not speak directly to her, I am too disgusted to even look at her face." Deze man heeft mij tijdens mijn zwangerschap met de dood bedreigd, hoogzwanger bij de keel gegrepen en door elkaar geschud, mij met mijn enkele weken oude baby in de arm proberen te slaan en erger. Ik was destijds te vertwijfeld en verbaasd om aangifte te doen, maar ook dat had me in deze zaak waarschijnlijk niet geholpen. Het lijkt erop, als ik de verschillende forums op dit gebied bekijk, dat mijn kind en ik slechts een van de vele voorbeelden zijn, die door de huidige en toekomstige wetgeving in grote problemen raken. Helaas zijn wij moeders waarschijnlijk zo lamgeslagen dat we ons niet hebben verenigd in pressiegroepen als Dwaze vaders en SOS papa. Dús we worden niet gezien als groep, maar als incident, dús niet gehoord! Ik begrijp best dat men in de politiek vindt dat men zou moeten spreken van gelijkwaardig ouderschap, om duidelijk te maken dat beide ouders gelijke rechten hebben, ook na echtscheiding. En dat het in het belang van het kind is dat het contact heeft met beíde ouders en ook verzorgd wordt door beide ouders. (Geloof me, als ik het gevoel had gehad, dat mijn kind veilig zou zijn bij deze man, zou ik absoluut meewerken aan een goede omgangsregeling, hoe zeer hij me ook persoonlijk tegen staat. Je wilt immers het beste voor je kind) Maar wat als niet- primair zorgende ouder nog nooit voor het kind heeft gezorgd en eigenlijk vooral geïnteresseerd is in zijn belangen, niet die van het kind? Wat betekent deze wet voor de positie van vrouwen, die na een vaak pijnlijke, soms gewelddadige scheiding, al achteruit gaan in inkomen, hun carrière veelal vaarwel kunnen zeggen en door de gedwongen omgang met iemand waarvan ze niet voor niets willen scheiden, dusdanige psychische schade oplopen, dat zij nauwelijks hun leven weer op kunnen pakken? Hebben de (meestal) heren politici erover nagedacht wat een spanning dit oplevert binnen het gezin waar de kinderen (het grootste gedeelte van de tijd) leven? En, misschien minder van belang, maar toch: wat voor een signaal geven deze politici af aan (met name) mannen die tijdens de zwangerschap of vlak daarna de benen nemen en alleen als het hen uitkomt hun "eigendom" opeisen en daar nu dan ook nog in worden gesteund? Wat een voorbeeld is dit voor (met name mannelijke) kinderen? Dat het normaal is om zo met mensen (vrouwen) én kinderen om te gaan? Mijn ex-man is het levende bewijs dat je hierdoor generatie op generatie wangedrag van mannen doorgeeft en hij is niet de enige. De politici wilden waarschijnlijk, heel terecht overigens, met deze wet vaders en kinderen beschermen tegen moeders die kinderen inzetten als pressie-of wraakmiddel. Maar zien zij niet dat door deze wetgeving vrij baan wordt gegeven aan het omgekeerde? Aan vaders die nooit hebben gezorgd, niet van plan zijn de zorg op zich te nemen, maar die hun ex-vrouw en kinderen in hun macht willen houden om wat voor reden dan ook? Ik heb met het op de wereld zetten van mijn kind, de belofte gedaan dat ik mijn kind zou beschermen. Hoe moet ik het beschermen als ik door de rechterlijke macht gedwongen wordt om hem naar iemand te sturen, die een vreemde is voor het kind, die geen enkele ervaring heeft met de verzorging van het kind, die blijkt zijn agressie niet te kunnen beheersen als men zich niet gedraagt zoals hij wil en die aangegeven heeft dat hij er niet voor terugschrikt om het kind te ontvoeren als hij zijn zin niet krijgt? IK BEN DOODSBANG! Mijn advocaat zegt dat wij hier hoogstwaarschijnlijk toe gedwongen worden, dankzij het de huidige wetgeving en met de nieuwe in het vooruitzicht is de kans nog veel groter dat deze en soortgelijke mannen vrij baan krijgen. Bange moeder p.s. ik begrijp niet dat mannen uit de vaderbeweging beweren dat rechters altijd voor de vrouw kiezen. Ik maak persoonlijk mee dat ik me met hand en tand moet verdedigen, omdat er voortdurend gezegd wordt door de rechters dat omgang met de vader door moet gaan. Mijn advocaat bevestigd dat dit tegenwoordig heel gebruikelijk is en dat het bijzonder moeilijk is, zoniet onmogelijk om hier tegenin te gaan.