:: Mamali :: zondag 26 februari 2017 :: 22:07:14permalink

Ik ben een zeer bezorgde grootmoeder. Mijn dochter had reeds een zoontje, de vader liet haar al tijdens de zwangerschap in de steek, hij kon de verantwoording op zijn jonge leeftijd niet aan. Mijn dochter wilde het kindje toch laten komen, wij hebben haar daarin bijgestaan. Toen het kindje ongeveer een half jaar oud was leerde mijn dochter, naar het leek, een aardige man kennen. Mijn dochter ging na een jaar met de man samenwonen en kreeg na verloop van tijd van deze man een dochtertje. De man werd al tijdens de zwangerschap steeds vaker agressief. Hier van waren zowel mijn dochter als, eerst haar zoontje maar later ook haar dochtertje de dupe.rnDe man begon te slaan, te schelden, ging kleineren en mijn dochter verkrachten. Ook de kinderen werden geschopt en geslagen en gekleineerd en genegeerd. Mijn dochter heeft van alles aangiften gedaan, soms niet meteen uit angst voor de gevolgen. Ook wij als familie hebben aangiften gedaan omdat uiteindelijk de agressie zich ook tegen ons ging richten. Nadat onze dochter weer bij ons is komen wonen omdat de toestand onhoudbaar werd en zij vreesde voor haar leven en dat van de beide kinderen, heeft zij nog geprobeerd enige vorm van contact te laten bestaan tussen vader en dochter. Vader wilde zijn dochter en heeft uiteindelijk een rechtszaak aangespannen om zijn dochter te kunnen krijgen.Moeder en vader kregen een traject bij Elker opgelegd, hier had vader ook contact met zijn dochter en liet hij onder toezicht zich van een goede kant zien. Na het, zeer rooskleurige bijna geromantiseerde verslag van Elker, werd er bij de rechtbank bepaald dat de man zijn dochter mocht zien voor een paar uur zonder begeleiding. Elke keer wanneer dit contact had plaatsgevonden kwam het kleine meisje overstuur terug en klaagde ze over dat hij haar had geduwd of geslagen. Mijn dochter deed haar uiterste best hier zo rustig mogelijk op te reageren en haar hierin af te leiden. Na een paar keer contact tussen vader en dochter ging vader opnieuw de fout in en ditmaal waren mijn dochter en ikzelf hierbij aanwezig en werden wij door hem mishandelt . Wij hebben de politie gebeld, aangiften gedaan en hadden het geluk dat hierbij een getuige was die ook zijn verklaring bij de politie had afgegeven. Deze aangiften zijn tot en met het OM behandeld en gewoon van tafel geveegd.rnOndertussen is er wel 1x per 3 weken een begeleide omgang tussen vader en dochter geweest. Na wederom een rechtszaak is er een uitspraak gedaan dat mijn dochter en de ex gesprekken moeten hebben met een forensisch mediator. Reeds na een paar gesprekken is er bepaald dat er alsnog een contactregeling gaat komen ondanks alles wat mijn dochter en de kinderen is aangedaan en mijn dochter, door alle bedreigingen en uitlatingen van haar en de kinderen te zullen vermoorden, vreest voor de veiligheid van haar dochtertje.rnNa rondbellen en informeren van mijzelf om er achter te komen wat mogelijk is, kreeg ik steeds weer te horen dat de vader rechten heeft en er dus een regeling komt. Dit alles als gevolg van een wet aangenomen vanuit de klachten gedaan door de dwaze vaders. Mijn dochter heeft er geen enkel bezwaar tegen dat de man met het kind in contact zal treden echter dit moet wel op een veilige manier kunnen gebeuren. Zij krijgen nergens hulp en ik vraag me ernstig af waar in dit verhaal de rechten van het kind zijn, die komen nergens aan bod en mijn dochter krijgt nergens gehoor in alles wat ze met de man heeft meegemaakt.Elke instantie roept hoe erg ze het allemaal vinden, maar ingrijpen ho maar. Mijn dochter vreest dat het ook voor haar kindje straks te laat is en er dan ook wordt gezegd dat de instanties dit toch verkeerd hebben ingeschat. Wat nu? Waar kan ze nu nog gehoor krijgen in het belang van een meisje van 3 jaar?

:: Jayli :: woensdag 19 oktober 2016 :: 10:42:49permalink

Mijn zoontje is bijna anderhalf. Ik heb een relatie van 3 jaar achter de rug met zijn vader, mijn ex, Tijdens de zwangerschap was hij erg agressief en soms fysiek naar mij toe ook.
Toen ik zwanger was moest ik het weghalen van hem. Dit heb ik niet gedaan en hij kwam weer terug omdat hij z'n gezin niet kwijt wou. Soms ging het goed, vaak niet.
Mijn ex was vaak weg en als ie thuis kwam was er ruzie.

Mijn ex ging vreemd in die tijd. Ook verkoos hij z'n 'werk' op straat. Mijn zoontje is te vroeg geboren en heeft daardoor 7 weken in het ziekenhuis gelegen. Bij de bevalling was hij nog maar grotendeels zat ik daar alleen met mijn zoontje. Toen we thuis kwamen was er alleen maar ruzie.
Liet hij me vaak alleen en hielp me niet.
Na de bevalling kwam er ook nog bijdat mijn zoontje medische klachten had. Hoe dit komt weten we niet, volgens mijn ex komt het door mij. Mijn ex heeft 'n strafblad waar je u tegen zegt (veel wist ik niet want hij liegt over alles) Hij drinkt veel en blowt ook.
Na een paar maanden thuis ging hij officieel weg.

Hij moest een oude straf gaan uitzitten waarbij de eis 40 maanden was.
Omdat hij mij liet zitten met mijn zoontje (al hiervoor) en ik op instorten stond door alles wat er gebeurd was en dit er bovenop, ben ik verhuisd naar mijn ouders. Uiteindelijk is zijn zaak geschorst en kreeg ik de volle laag dat ik weg was gegaan.
Elke afspraak die ik maakte met hem om bij zijn kind te zijn kwam ie maar enkele keren na.
Meebetalen deed hij niet want dat verdiende ik niet. Hij heeft me meerdere malen bedreigd.
Ook de dag dat hij echt weg ging, heeft hij m'n halve huisje gesloopt en mij geslagen terwijl ik mijn zoontje in m'n armen had. Ik heb hiervoor aangifte gedaan maar de politie kon niets doen omdat ik geen zichtbaar letsel had.

Dit was voor mij de druppel.

Toch heb ik hem overal bij betrokken en wou ik dat hij tijd met ons zoontje had. Alleen ging het niet zoals hij wou dus kwam hij vaak niet en bedreigde hij mij waardoor ik me niet meer veilig voel op straat. Mijn zoontje is nog 2 keer geopereerd. Dit heb ik hem laten weten, ook al had ie mijn zoontje verder niet gezien. Hij kwam dan enkele keren langs in het ziekenhuis en dan moest hij snel weer weg voor wat dan ook. Daardoor was ik erg gestresst en emotioneel.

Ik heb een advocaat genomen voor een omgangsregeling. Ik vind dat een kind zijn vader moet kunnen zien. Mijn zoontje is anders dan anderen en hij heeft geen idee hoe hij voor zijn zoontje moet zorgen. Mijn zoontje verdient aandacht en liefde, niet om door zijn vader bij oma gedumpt te worden die ook niet weet wat ze moet doen.
Ik heb dus een omgangsregeling aangevraagd onder toezicht, zodat hij zich aan zijn afspraken leert te houden en een band kan opbouwen.

Hij neemt een advocaat in de arm omdat hij het hier niet mee eens is. Maar ik ben bang voor de veiligheid van mijn kind en voor mij. Ik ben emotioneel op en communicatie is er niet.
Ik ben daar niet welkom in huis en kan ook geen contact krijgen met hem of zijn moeder.
Zij vinden dat ik mijn zoontje daar weg hou en ik moet hem daar brengen. Maar ben dus bang dat ik m'n zoontje niet terug krijg of dat mijn ex mij wat aan doet uit frustratie.
Dit is nooit wat ik wou, maar mijn ergste nachtmerrie is uitgekomen. Dat het zover moet komen en hij mii nog tegen wil zitten.
Ik weet niet meer wat ik moet doen.

:: wilweter :: woensdag 8 juni 2016 :: 13:11:43permalink

Door al die schrijnende verhalen die ik hier lees, ga je vanzelf weldenken aan eigenrichting. En zover mogelijk vandaan blijven van de Rvdb en jeugdzorg. Wat verschrikkelijk dat die prutsers beslissingen nemen die neerkomen op het toelaten van kindermishandeling. En de mentaal gezonde ouder dwangsommen opleggen en daarna in de bak gooien. Dat verhaal van die vrouw die was verhuist naar Duitsland en dat er een heel arrestatieteam de deur intrapt om haar kinderen weg te halen.

Is er dan nergens een sanctuary voor vrouwen die hun kinderen willen beschermen tegen hun mishandelaar?

Beseffen mensen wel dat er heel veel mishandelaars zijn op deze wereld?

"je hebt hem anders wel zelf uitgezocht" zei een rechter in een ander verhaal dat ik hier las.
Rechters en andere instellingen moeten zich eens verdiepen in persoonlijkheidsstoornissen, dan zouden ze begrijpen dat dit soort mensen met een Cluster B persoonlijkheid verschillende maskers dragen en dat de ware aard heel anders is. Daarom trappen er ook zoveel vrouwen in. Later komt pas het Cluster B -aapje uit de mouw.

Ook intelligente en lieve vrouwen die wat bereikt hebben in hun leven kunnen ten prooi vallen aan dit soort Cluster B mannen (omgekeerd gebeurd ook natuurlijk, Ik vind dus dat vrouwen die mishandelen ook geen omgang mogen krijgen).

Ik heb al 2 dagen niet goed geslapen door alle verhalen op dit forum. Ik werd er misselijk van. Mijn priveleven is ook op z'n kop gezet door een Cluster B. Nu heb ik een co-ouderschap met hem voor onze dochter van 2. Ik ben heel bang dat ik ooit in hetzelfde schuitje kom te zitten als de moeders op dit forum.

Welke politicus heeft persoonlijke ervaring (of uit zijn eigen sociale kring) met de desastreuze gevolgen van onze wetgeving omtrent omgangsrecht e.d.? Het lijkt nu wel alsof de het voor de mensen die erover moeten beslissen, een ver van hun bed show is. Ze denken zo sociaal en geëmancipeerd te zijn door koste wat kost op te komen voor de rechten van een vader. Ze leven echt in Disneyland.

Er zijn nu eenmaal heel veel ouders die niet geschikt zijn om kinderen op te voeden. Geen fijne waarheid, maar het is gewoon een feit. Het is de taak van de overheid om deze ongeschikte ouders dan ook GEEN omgangsrecht te geven over hun kinderen. Doe je dat niet dan faciliteer je dus kindermishandelaars als overheid.

En over de geschiktheid van een ouder moet je niet laten beslissen door een 22 jarige maatschappelijkwerk- stagiaire, maar door onpartijdige gespecialiseerde psychiaters, therapeuten en (kinder) artsen. Weg met die falende instellingen, ontsla iedereen daar. Gewoon afschaffen en met een heel nieuw systeem komen met integere, intelligente, doortastende deskundigen.

Pfff, zou dat mogelijk kunnen zijn in de toekomst?

:: GW :: woensdag 6 januari 2016 :: 22:43:59permalink

Vandaag voor het eerst bij de Raad van Kinderbescherming geweest. Wat een ramp! Iedereen blijft mij maar vertellen dat ik niet kan voorkomen dat mijn kind van 2 1/2, die nu anderhalf jaar lang niet zijn vader heeft gezien mag zien. eerst onder begeleiding en daarna zelfstandig!
Mijn ex is verslaafd, is geestelijk niet in orde en heeft mij en mijn zoon herhaaldelijk mishandeld. Zowel geestelijk, emotioneel als fysiek. Ook heeft hij gedreigd met ZL ontvoeren en zelfmoord plegen, dit neem ik uiterst serieus omdat hij suïcidaal verleden heeft. Tevens blijft mijn ex ons lastig vallen met mails, telefoontjes, achtervolgt ons en is heel vaak, precies rond bedtijd, aan voordeur komen rammen en zeer hard bonzen en slaan op de ramen, precies waar mijn zoontje slaapt.

Zoon lief is doodsbang voor hem en heeft, als hij dat doet, maar ook als hij hem op straat ziet, dagen lang nachtmerries en wil niet meer de deur uit, lopen op straat of iets doen zonder mij er bij. Nu is mij door de raad verteld dat ik, omdat ik aantoonbaar PTSS heb door de jaren lange mishandeling er niet bij mag zijn als mijn zoon voor eerst weer zijn vader ziet onder begeleiding!! Ik zou overbezorgd zijn hem teveel beïnvloeden met mijn trauma! Dat hij misschien de eerste 10 keer doodsbang is wil nog niet zeggen dat hij dat ook de 11de keer is!!

En als hij toch een trauma overhoud aan dat hij gedwongen word zijn vader te zien, dan is daar toch altijd hulpverlening voor... ?!! Hulpverlening wil ik het niet meer noemen. Na alles wat we hebben meegemaakt, nu eindelijk, met heel veel moeite uit het dal te zijn gekropen, er weer hardhandig ingetrapt te worden door de Raad...

:: Avital :: donderdag 17 december 2015 :: 21:47:01permalink

Na gevlucht te zijn vanwege huiselijk geweld en kindermishandeling zit ik nu al een aantal jaar in een moeizame scheiding. De scheiding is inmiddels uitgesproken maar mijn ex doet er alles aan om in ons leven te infiltreren. Zelf na het ontvoeren van mijn jongste kind (de oudste is niet van hem) wordt hij nog vrijgepleit en krijgt een omgangsregeling. Mijn ex duikt zonder pardon in mijn hele verleden en is volledig geobsedeerd door mij. Alleen maar bezig met proberen mij gek te laten verklaren. Hij wil dat ik word opgenomen zodat de zorg voor de jongste naar hem toe gaat. Het is juist zijn alcoholisme wat een gevaar vormt voor mijn jongste kind.

De kinderen hebben een OTS door de mishandelingen. Het gaat enorm slecht met de oudste die net als ik een PTSS heeft. De eerste gezinsvoogd bekommerde zich niet om mijn oudste, met alle gevolgen van dien. Ik moest toch maar eens een voorbeeld nemen aan haar dochter, want die doet het zo goed. De tweede voogd vond het niet interessant genoeg. Een blauwe plek, ach ja, kinderen vallen wel eens hé.

De derde voogd: super! Deze heeft wel het inzicht en mijn dochter binnen no-time voorzien van hulpverlening. Oké het is nog niet helemaal de goede weg, maar die zijn we aan het bewandelen.
En toch, er is een melding gekomen over de zorgen omtrent de jongste wanneer zij verblijft bij mijn ex. Ik ben over mijn toeren, mijn PTSS verhinderd mij te functioneren. Ik ben van mijn werk naar huis gegaan, morgen weer een dag. Ik ben ziek van ellende. Ik weet wat het kindje moet doormaken en ik kan er niets tegen doen. Jeugdzorg deelt de zorgen van de melding niet. Nu dus weer een volgend gesprek afwachten.

Ga nooit weg zonder de kinderen. Geef niet je hele leven bloot aan de raad voor de kinderbescherming/ jeugdzorg en dat soort instanties op een kwetsbaar moment. Het wordt mij nog steeds in de schoenen geschoven dat mijn draagkracht/ draaglast verhouding uit balans is. Tja, dat was een maand nadat ik gevlucht was en een leven moest gaan opbouwen.

Neem een goede psycholoog of psychiater voor ondersteuning en de huisarts. Noteer alles wat je hoort/ ziet/ opvangt. Maak foto's en kopieën van documenten, verslagen, e-mails etc.
Maar bovenal, bescherm jezelf en de kinderen. Bij de bouwmarkt zijn persoonlijke alarmen te koop voor ongeveer 7,50. Deze geven een flink geluid en past prima in de broekzak. Het heeft mij geholpen om weer over straat te durven.

:: M :: vrijdag 11 december 2015 :: 16:37:19permalink

Aan iedereen die begaan is met een medemens

Recht op vrijheid dat is waar we ons in Nederland zo hard voor maken…
Maar wat als je gestalkt wordt? Heeft u enig idee wat dat voor een impact op je leven heeft?
Ik zal u een kijkje in mijn leven geven:

Na een huwelijk van 12 jaar met een geesteszieke man, waarin ik alles heb geprobeerd om ons huwelijk te redden, word ik gestalkt. In december 2012 geef ik mijn man te kennen dat ik wil scheiden en vanaf dat moment begint de stalking. We wonen nog onder 1 dak en hij houdt precies in de gaten wat ik op de computer doe, met wie ik praat, wat ik zeg, hoe lang ik op een site ben. Hij is ICT-specialist moet u weten.
Hij dreigt met suïcide en daar blijft het niet bij. Hij zegt tegen de kinderen dat hij veel van ze houdt maar dat hij niet meer terug zal komen. Hij stapt in de auto en rijdt weg. Dit niet 1 keer maar dit is bijna een dagelijks ritueel. Hij neemt een hand vol pillen en sluit zich op, op het toilet. De tweede keer neemt hij een hand vol pillen en sluit zich op, op de badkamer. Ook het springtouw van mijn dochter was niet veilig….hij heeft geprobeerd zich te verhangen in het trappengat. De dreigingen dat hij tegen een boom zou rijden zijn ontelbaar.

Ik heb de crisisdienst gebeld maar deze vonden het niet de moeite om langs te komen. Omdat dit geen gezonde en houdbare situatie was voor mij en de kinderen heb ik in maart 2013 het huis verlaten. Ik ben met mijn kinderen bij mijn ouders gaan wonen. De intentie was om alles zo snel en goed mogelijk te regelen qua scheiding. Vanaf dat moment begint de stalking via de email, de sms, de whatsapp, de rest van de social media, het achtervolgen en het lastig vallen van mijn familie en vrienden. Zelf heb ik nog niet in de gaten dat ik een stalker heb. Mijn enige doel op dat moment is het zo snel en goed mogelijk regelen van de scheiding en een goede omgangsregeling voor de kinderen.

Omdat hij een suïcide uitspraak doet terwijl de kinderen bij hem zijn besluit ik om de kinderen bij hem te gaan halen. Mijn auto had ik geparkeerd in de straat achter het huis bij een vriendin voor de deur. Ik heb de kinderen in de auto gezet en de man van mijn vriendin reed achter me aan zodat ik veilig thuis zou komen. Toen ik de grote weg op wilde rijden kwam hij mij tegenmoet gereden en gooide zijn auto voor de mijne. Met twee kinderen in de auto moest ik hem ontwijken. Ik ben snel naar huis gereden maar hij reed achter mij aan en ik zag hem op een andere manier naar mijn ouders huis rijden. Ik heb de auto snel voor de deur geparkeerd en de kinderen zo snel mogelijk naar binnen gestuurd.

Hij had zijn auto inmiddels al naast de mijne geparkeerd. Hij kwam op mij afgelopen en hij greep mijn tas. Dit werd een handgemeen. De man van mijn vriendin was inmiddels uitgestapt en hij heeft mijn ex-man van me afgetrokken. Ik liep snel naar de voordeur om naar binnen te gaan. Mijn ex is ontglipt aan de man van mijn vriendin en greep me van achter bij de keel. Opnieuw heeft de man van mijn vriendin hem van me afgehaald. Ik ben toen binnen gekomen en de man van mijn vriendin volgde. Dit was het eerste incident waarbij de politie betrokken is geraakt. Ze zijn gekomen maar ik moest maar geen aangifte doen want dan zou het een vechtscheiding worden.

's Avonds in bed heb ik een gesprekje gevoerd met mijn kinderen. Ik had ze zo snel mogelijk naar binnen gedaan maar ik kon niet voorkomen dat mijn dochter voor het raampje is blijven staan. Ze deed haar handjes om haar keel en zei: "Mama, papa deed zo he, dan ga je dood he?
De melding is wel doorgegeven aan stichting huiselijk geweld en binnen een paar dagen kreeg ik telefoon. Ieder mailtje dat ik krijg gaat ook naar het Vincent van Gogh instituut. Ik blijf daar aangeven dat hij dringend hulp nodig heeft. Helaas kunnen zij niet heel veel voor mij betekenen omdat het allemaal op vrijwillige basis is. Vrijheid blijheid in Nederland!

De scheiding verloopt inmiddels moeizaam. Hij werkt op allerlei mogelijk manieren alles tegen dat zelfs de advocaat er hartstikke dol van wordt. Op een gegeven moment heb ik een afspraak bij de advocaat. Mijn ex achtervolgd mij naar de advocaat en ik vraag mijn advocaat om ook even te kijken zodat hij ziet dat ik achtervolgd word. Later ontstaat een handgemeen. Uiteindelijk moet ik het opgeven en vernielt hij mijn telefoon. Hij is daar voor veroordeeld.

De dagelijks stroom aan app-berichten, telefoontjes en mailtjes houden niet op. Hij volgt me en duikt overal op waar ik ook ben. Hij wacht me op in de pauzes van het werk en na het werk. Na maanden roeien met de riemen die ik heb was ik het helemaal zat. Ik bel op naar stichting huiselijk geweld en geef aan dat zij, het veiligheidshuis, Vincent van Gogh instituut, politie, justitie en reclassering helemaal niks kunnen om dit te stoppen en dat ik nog steeds moet dealen met dagelijkse terreur. Hierop wordt een Casemanager ingeschakeld. Deze heeft van alles geprobeerd maar ook hem lukt het niet deze man te stoppen. Volgende instantie: Bureau Jeugdzorg!

Zij zijn er voor de kinderen en dat snap ik allemaal prima. Maar doordat deze man de dingen kan doen zoals hij ze doet moet ik met alle instanties dealen en bewijzen dat hij deze dingen doet. Tot overmaat van ramp word mij ook nog medegedeeld dat de kinderen mij ook nog afgenomen kunnen worden. Het laatste wat ik heb zijn mijn kinderen en daar ga ik voor door het vuur als het moet.

Stalking neemt je alles af! Je raakt geïsoleerd doordat hij ook je omgeving lastig valt en dit wil je niet. Je stapt af van steeds meer social media. Je gaat nergens meer alleen naar toe. Je bent constant alert. Je mag niet terug reageren naar je stalker dus je moet je emoties onderdrukken tot je volgende boswandeling waar je een keer tegen een boom kan schoppen of schreeuwen. Ondertussen heb je een dagtaak aan het afgaan van instanties en je mails doorspitten. Verder werk ik en probeer ik voor de kinderen een zo normaal mogelijk leven te leiden.

Hoe is dit in hemelsnaam mogelijk....

:: w.s.t. :: zondag 6 december 2015 :: 16:12:52permalink

PTSS en ots vanwege huiselijk geweld. Vervolgens verhuisd om van agressie en gestalk af te zijn. Wat doet Jeugdzorg? Geeft vervolgens 'op een prensenteerblaadje' mijn nieuwe adres door!
Ik klaag hierover.
Zeggen zij laatst dat hun werk van belang is omdat de agressie schadelijk is voor mijn kind. Maar als zij dat weten, waarom verraden zij mijn nieuwe adres aan hem?

Misschien zodat de ots weer wordt verlengd vanwege toenemende agressie? Immers, elke ots levert geld op. En door mijn nieuwe en geheime adres door te spelen weten zij zeker dat ik weer mikpunt zal worden van huiselijk geweld. Werk gegarandeerd!

:: blauwe vogel :: zondag 29 november 2015 :: 15:35:23permalink

Beste moeders,

Ik lees de verhalen en stuk voor stuk breekt mijn hart. Helaas zit ook ik in een echtscheidings zaak die door de advocaat van ex, de rechtbank en nu ook de rvdkb erger en erger wordt.
Ook ik wordt aan de schandpaal genageld en ben een slechte moeder, ik hou haar stelselmatig van haar vader af. Hij een narcist met veel psychische problemen is zijn macht kwijt toen ik hem vroeg het huis te verlaten. mijn meisje was net 4 maanden en ik was de intimidatie, dreigingen, fysiek als geestelijk, emotioneel geweld na 15 jaar zat. kon het niet meer aan.
Dochter is geboren met het Down Syndroom waarvan de vader vanaf het begin 0 steun heeft gegeven aan mij en na de geboorte aan de kleine. Het is zwaar om voor haar te zorgen, en daarnaast alle rechtszittingen en onnodige procedures.
Na 5 advocaten die er stuk voor stuk een potje van maken ben ik weer op zoek naar een nieuwe. Het kost mij alles, maar mijn dochter nu 2 is het waard.

Dat er in de beschikkingen alleen maar leugens staan en dat ik niet geloofd wordt als moeder is frustrerend. rvdkb komt partijdig bij de zitting. ze weten allemaal wat in het belang is van mijn dochter. Ik als moeder en verzorgster klaarblijkelijk niet. Er wordt door hun bepaald en ik sta in de weg. Vader wordt nergens op aangesproken hoeft geen alimentatie te betalen of mee te werken aan mediation afspraken. etc alles draait en staat en gaat om vader, hij is zo zielig en benadeeld in deze...ik ben het slachtoffer en nu moet ik boeten....dank rechtssysteem.hartelijk dank voor het kapot maken van mensen en dan klagen dat er te veel vechtscheidingen zijn, kinderen die niet functioneren, mensen die niet naar behoren functioneren in de maatschappij...krankzinnig deze tegenstrijdige wetten.

Graag zou ik jullie willen mobiliseren waar het kan om te demonstreren tegen deze Wetsovertreders...onze stem verdwijnt in de ruimte van de rechtbank en in tranen van verdriet en machteloosheid. Deze wet moet veranderen, de alimentatie wet, de wet waar er zogenaamd gezegd wordt ...in het belang van het kind. Het kind laat duidelijk zien verbaal als non verbaal wat het wil... er zijn specialisten die het weten, maar weinig kunnen vanwege deze wet.
Ik wil de strijd aangaan door te demonstreren met evt flyers bij de rechtbank van amsterdam.
het liefst bundel ik al deze verhalen en geef ze aan de minister van Welzijn...mag ze eindelijk eens dit woord invulling geven.

Hoop op vele reacties..laten we deze strijd aangaan voor onze kinderen.

:: sneeuwitje :: vrijdag 5 juni 2015 :: 10:36:07permalink

Zestien jaar ben ik mishandeld geweest, lichamelijk, pschychisch en sexueel, vier jaar geleden heb ik de moed gehad om er een eind aan te maken, mijn twee dochters die alles gezien hebben woonden bij mij. Hij verloor zijn bezoekrecht omdat hij agressief was tegen de rechter.
Een jaar geleden in beroep kreeg hij weer elke week bezoekrecht over de meisjes, die weigerde van te gaan, ik heb tientallen klachten ingediend voor stalking, doodsbedreigingen, alles werd geseponeerd... De meisjes zijn niet met hem meegegaan waardoor ik voor de correctioneel rechtbank moest verschijnen, het parket vroeg vier maanden onvoorwaardelijk en een geldboete. Gelukkig had ik mijn advocaat, wat met die zestien jaar dat ik verloren bent? De trauma's van de kinderen - ze zijn nog altijd in behandeling...

Wij staan constant met onze rug tegen de muur, nu is er omgang onder toezicht waardoor hij de meisjes anderhalf uur mag zien. Wanneer wordt ik eens gelooft? Wanneer komt er voor ons gerechtigheid? Wanneer gaan wij eens rust hebben?
De haat en woede zijn nog altijd op zijn gezicht te zien, ik weet dat hij wraak wilt, hij heeft toch niks te verliezen...

:: hopenloze mama :: maandag 18 mei 2015 :: 11:05:43permalink

Sinds enige tijd ben ik weg bij mijn ex door zijn alcoholverslaving en het huiselijk geweld wat er wad, sinds kort komt mijn dochter (3jaar) met zeer zorgwekkende uitspraken thuis over haar vader dat hij haar pijn zou hebben gedaan bij haar plasser ed.
Nu is het op dit moment zo dat er een strafrechtelijk onderzoek loopt naar hem en mij door politie is verteld dat er geen omgang mag zijn ten tijde van dit onderzoek.

Veilig thuis, het voormalig AMK acht het in het belang van het kind dat er een begeleide omgamg komt met vader, ik heb gezegd (na overleg met politie) hier niet vrijwillig aan mee te gaan werken en er werd toen gezegd dat mijn ex een kort geding zou starten waarop ik heb geantwoord dat ik mij volgens politie daarover niet hoef druk te maken.

Mijn advocaat belde net met de mededeling dat mijn ex inderdaad een kort geding is gestart en als politie niks op papier zet wij dit kort geding niet gaan winnen. Ik heb direct de politie gebeld en die zeggen het volgende: de rechtbank kan zien dat er een strafrechtelijk onderzoek loopt en dat er spullen in beslag zijn genomen. Hier moet ik het dus mee doen...ik ben zo ontzettend bang dat omdat mijn kindje pas 3 is en dus niet gehoord mag en kan worden er straks gewoon een omgang komt....ik wil mijn kindje beschermen en ik vind echt dat ze iets onmogelijks van mij vragen.

:: Artoise :: vrijdag 6 maart 2015 :: 01:22:19permalink

Ik heb dringend advies nodig. Mijn ex en ik zijn inmiddels een jaar uit elkaar, maar nog niet gescheiden. Hij is een (verborgen) alcoholist met narcistische trekken die probeert eenhoofdig gezag over mijn dochter van 3,5 te krijgen. Hij heeft zijn vriendin ertoe aangezet een valse melding over mij te doen bij het AMK. Het AMK heeft vervolgens 'onderzoek' gedaan. Dit onderzoek hield in dat ze een selectie hebben gemaakt van de door ons opgegeven informanten en vervolgens hun eigen draai aan deze verklaringen hebben gegeven. Daarnaast heeft het AMK er informatie bij verzonnen die afkomstig was van mijn ex.

De selectie bestond uit alle partijen die NIET konden bevestigen dat mijn ex alcoholist is en tevens gewelddadig. Ondanks dat ik aangaf meerdere meldingen te hebben gedaan bij de politie, en dat mijn ex een gedwongen traject bij de Jellinek heeft doorlopen, hebben ze dit niet gecheckt. Bij de huisarts hebben ze alleen mijn info opgevraagd en deze vervolgens verdraait, geen enkele informant heeft de gelegenheid gekregen zijn/haar citaten goed te keuren en was hier zeer verbaasd over.

Alle informanten hebben mij hun verklaringen gestuurd waar ze WEL achter stonden. Deze zijn ook gestuurd naar het AMK door hen en door mij. Ik zelf heb ook vele bewijsstukken gestuurd die bevestigen dat mijn ex en zijn vriendin liegen. Het AMK heeft hier helemaal niets mee gedaan...

Nu, een half jaar later, is het onderzoek nog steeds niet afgerond, ondanks vele beloftes van het AMK om het af te ronden. Het laatste bericht wat ik kreeg was dat men niet voornemens was de conclusies van het onderzoek aan te passen, terwijl ik heb aangetoond (met een dossier van ruim 400 pagina's aan bewijzen, verklaringen etc.) dat 1) de melding vals was, 2) de informanten verklaringen onjuist zijn en 3) dat haar vader degene is die het gevaar vormt in het leven van mijn dochter, niet ik.

Het AMK liet ook aan mij weten dat 'het niet de bedoeling is dat u zelf onderzoek doet.'

Ik ben zelf onderzoeker in het bedrijfsleven en weet dat de essentie van objectief en goed onderzoek het beoordelen en vaststellen van de betrouwbaarheid van de informatiebronnen is. Daarnaast is het van belang dat bewijs kritisch wordt beoordeeld op met name authenticiteit en relevantie. Aan de hand daarvan kan men een gedegen conclusie trekken.

In mijn geval, is aan bovenstaande compleet voorbij gegaan. Ik vermoed dat de onderzoeker dusdanig incompetent is dat ze geen idee heeft waar ze mee bezig is en dat beangstigt me, dat zo'n persoon bevoegd is zo'n grote verantwoordelijkheid te dragen. Bevoegd om te beslissen over kinderen nota bene, met mogelijk verstrekkende gevolgen. De onderzoeker maakte zulke grove fouten en is compleet het belang van mijn dochter uit het oog verloren. Hierbij heeft ze mijn persoonsgegevens misbruikt, mijn bewijzen genegeerd, mijn zorgen genegeerd, etc. In plaats van het belang van mijn dochter, dient zij het belang van de vader en het belang hun verkeerde conclusies te rechtvaardigen.

Ik kan nog steeds niet geloven dat dit mij en mijn dochter echt overkomt, in Nederland nota bene. Hoe is dit mogelijk?

:: CZA :: maandag 2 februari 2015 :: 23:54:04permalink

Nu vier en een half jaar geleden heeft mijn ex, mijn oudste dochter geschud (shaken baby syndroom), het was een zeer gewelddadige relatie. Ik ben psychisch en lichamelijk misbruikt, en hij had mij volkomen geïsoleerd van de mensen om mij heen. Uiteindelijk is dit dus gebeurt, mijn dochter is net voor de dood weg gehaald, maar heeft zowel lichamelijk als psychisch beperkingen opgelopen.rnrnIk was op dat moment zwanger van mijn jongste, waarbij hij mij ook geregeld heeft gedreigd mij een miskraam te bezorgen. Uiteindelijk naar maanden politie onderzoek is mijn ex opgepakt en heeft tbs gekregen. Nu vier en een half jaar later, wil hij een omgangsregeling met zijn biologische dochter. Mijn jongste!Ik vind het zo ongelofelijk dat iemand überhaupt nog het lef heeft dit te vragen, en ook nog in de rechtsstaat van ons grote kans heeft dat hem dit nog gaat lukken ook!rnrnIk snap deze rechtsstaat echt niet! Nu moet ik dus dit aanvechten via advocaten en rechters etc. In wat voor wereld leven wij! Terwijl in zijn dossier van zowel politie als behandelaars staat kans op herhaling!rnrnIk weet me gewoon echt geen raad!

:: Renate :: zondag 25 januari 2015 :: 20:09:28permalink

Relatie gehad man 10 jaar jonger... Relatie na 4 jaar gestopt... Toch weer gestart maar dan LAT. Ik ben zwanger... Ik wilde heel graag maar durfde het met hem niet aan... Hij wilde niks dus werd ik bom moeder.. Hij begon steeds meer kenmerken van narcisme te laten zien... Nu blijkt dat hij pathologische leugenaar is... Hij leide een drie dubbel leven... 2014 er wordt bekend dat er nog een vrouw is met een kind van hem toch bleef ik hem ruimte geven zijn zoon te zien of bellen... Hij kwam toch niet...

Hij heeft mijn zoontje een paar x gezien maar liet het vaak af weten zeker vanaf 2 de jaar. Alleen nog belcontact. Op zijn 3 de verjaardag stopt het contact. Kerst oud en nieuw Sinterklaas verjaardag hij was er nooit.
En nu ineens een dwangsom. Eis co-ouderschap, 50/50 omgang en belofte betalen alimentatie.
Ik wil niks! Na wat onderzoek blijkt dat hij veel schulden heeft, criminele zaken er op na houdt, veel drugs en alcohol gebruikt en gezocht wordt door politie.

Kinderrechter wijst omgang toe per direct en vraagt de Raad Vd K om een onderzoek nadat ik hier om gesmeekt heb. Al mijn aangeleverde stukken bewijs gingen van tafel. Omgang is het recht en vader heeft spijt van alles Zijn verhaal en die mijn mij staat recht tegenover elkaar en de Raad doet niet aan waarheid onderzoek.
Daar sta ik dan met mijn prachtige zoon van bijna 4 tegen de muur! Je kan een vrouw maar op 1 manier pijn doen en dat is dmv van haar kind :( dus daar geniet mijn ex van.

Maar ik ben een leeuwin net als alle mama's hier! Vecht voor je kind en laat me jullie 1 tip geven maak je kind sterk zorg dat je kind hiermee om kan gaan stop geen energie in die ex dat is altijd verloren energie. Een kind in een "vecht" scheiding loopt veel schaden op dus stap daaruit vertrouw op de kracht van je kind en blijf alert!

:: Josje :: woensdag 17 december 2014 :: 20:03:08permalink

Mijn exman is 4,5 jaar geleden bij ons weggegaan en ik ben doorgegaan met onze 2 kinderen.

Nu heeft meneer ineens zijn zinnen op ze gezet. 4,5 jaar lang wilde hij zo nu en dan een hervatting van de omgang om vervolgens na de reactie van mijn advocaat en ik niks meer te laten horen. Nu heb ik augustus jl eenhoofdig gezag aangevraagd, maar idd dat wilde hij natuurlijk niet en kwam opdagen. Allemaal spijt en jaa financiele en psychische problemen, maar wilde toch nog een kans.

Nou de zaak werd dus aangehouden en we werden doorgeleid naar het omgangshuis. Papieren ingestuurd en nooit meer wat van mijn exman vernomen. Dus de zaak ging naar de rvdk. Wat een farce! Moest alles op tafel gooien. Mn ex hoorde ook te komen maar deed dit niet. Tussen neus en lippen door stuurt hij wel zijn bewindvoerder op mij en de kinderen af, omdat hij van mening is dat ik verantwoordelijk ben voor zijn schulden. Gelukkig te weerleggen.

Komt hij dus deze maand wel op hoge poten aandraven bij de rvdk met wederom sorry sorry, jaaa ik ben gedetineerd geweest, agressief geweest, heb bedreigingen geuit maar wil het toch graag opnieuw proberen. En hop! Is goed meneer, daar hebben de kinderen recht op, dus we kunnen ons nieuwe jaar starten met wederom een verwijzing naar het omgangshuis.

Ik snap het niet meer, iemand? Hoe kan ik mijn kinderen beschermen?

:: Krachtmens :: vrijdag 31 oktober 2014 :: 19:35:40permalink

Ik ben moeder van 2 dochters die mij recentelijk verteld hebben dat hun vader hun seksueel heeft misbruikt. Ik heb gedaan wat ik in mijn ogen moet doen..... Achter je kinderen gaan staan.
Het zal een lang traject worden maar we gaan ervoor.

Moet wel even vertellen dat mijn dochters nu rond de 15 jaar oud zijn. Het misbruik heeft 3 jaar geduurd. Ik hoef jullie waarschijnlijk niet te vertellen hoe je wereld instort en je hart breekt wanneer je deze vreselijke dingen hoor.

Nadat ik het hoorde ben ik vertrokken met mijn dochters. Diverse instanties gebeld en op hun advies toch weer terug gegaan naar het huis waar dit allemaal gebeurt is. Nou dat is echt geen oplossing. Een sopje erdoor werkt echt niet.

Ben heel benieuwd hoe het zal gaan omdat vader uiteraard ontkent en graag contact wenst met de meiden.

Iemand tips?

:: roos :: zaterdag 25 oktober 2014 :: 08:55:55permalink

Mijn ex partner heeft NY ernstig mishandled Toen k hoogzwanger was En mes tegen my keel. Ik heb bewijs op mijn lichaam. Hy mocht weer vry. Hy heeft myn moeder ook mishandeld En mij nog twee keer. De ggd blijft pushen DAT hij haar mag blijven zien. Ik snap niet DAT zo iemand verbod krijgt. Politie is zelfs getuige van bedreiging.

:: patricia :: woensdag 15 oktober 2014 :: 13:38:56permalink

Maar wat doet bureau jeugdzorg nou voor een moeder in nood?

Ik zelf moet over 2 weken bevallen met een geplande keizersnede en valt er ineens een brief op de deurmat van de advocate van mijn ex hij wilt na 6 jaar een omgangsregeling en gezamenlijke voogdij over ons kind en heeft een verleden als drugsdealer!

Wat doe je dan als moeder? En wat kan bureau jeugdzorg hieraan doen?
Helemaal niets want een verwekker heeft ook rechten!

:: Francisca :: zondag 28 september 2014 :: 14:23:57permalink

Ik leerde mijn ex kennen in 2007, hij was een man die de touwtjes in handen nam en daar had ik erg veel behoefte aan. In korte tijd liet hij controlerend gedrag zien (hij wilde bijvoorbeeld bepalen hoe ik mijn eigen koophuis verbouwde) en als ik daarin niet meeging weigerde hij me nog ergens mee te helpen: hij ging op de bank zitten terwijl ik tegels in de keuken aan het afbikken was. Na enkele maanden was ik er klaar mee, ik ben op vakantie geweest met een vriendin en had me voorgenomen een einde aan onze prille relatie te maken bij terugkomst. Ik bleek zwanger... Ik heb hem dit verteld, maar hij wilde geen kinderen, dus een abortus was voor hem de enige oplossing. Dit wilde ik niet, ik heb hem gevraagd te vertrekken en dat heeft hij gedaan. Tijdens de zwangerschap heb ik wel regelmatig met hem gesproken, ik vond het namelijk toch lastig te aanvaarden dat mijn kind geen vader zou hebben.

Na de bevalling hebben wij het, op zijn initiatief en tegen beter weten in, toch weer samen geprobeerd. Hij vond dat hij recht had op sex, hij was immers een man, en dwong dat af, terwijl ik net bevallen was en nog moest genezen. Mijn zoontje lag vaak in mijn bed (vanwege borstvoeding), maar hij wilde dan toch sex.

Acht weken na de bevalling brak ik, en heb ik bij het consultatiebureau aan de bel getrokken. Postnatale depressie. Mijn ex kon dit niet accepteren, ik stelde me aan, ik moest een schop onder mijn kont krijgen, ik spoorde niet. Hij wilde gewoon zijn leven leiden, en ik moest daaraan mee doen, goedschiks of kwaadschiks. Als hij 's avonds film wilde kijken met mij, terwijl ik moe was, dwong hij mij om naast de bank te gaan staan zodat ik in ieder geval niet in slaap kon vallen.

Door mijn depressie was het voor mij heel lastig om te zien hoe ver hij over mijn grenzen ging. Uiteindelijk heb ik er (wederom) een punt achter gezet toen mijn zoontje 1 werd. Na eindeloze gesprekken (en ook de irreële wens van mijn kant om mijn kind in een gezin te laten opgroeien) zijn we toch samen verder gegaan.

In de daaropvolgende jaren hebben wij toch nog een tweede kind gekregen, zijn we verhuisd, en heeft hij zijn intimiderende gedrag verfijnd. Mijn jongens (vooral de oudste, toen 3 jaar) liepen constant met hun schouders opgetrokken, schrokken van iedere opmerking die hij maakte naar de kinderen toe (ze knoeiden, waren niet netjes op hun kleding, spraken niet fatsoenlijk etc.). De oudste sprak inmiddels net zo respectloos met mij als hun vader. Hij strafte zichzelf (sloeg zichzelf en zette zichzelf in de hoek), ook op school.

Ik heb maandenlang geprobeerd om met mijn ex te praten over mijn gevoelens, mijn mening over onze relatie etc., maar hij vond alles onzin: ik spoorde namelijk niet, hij zou me de kinderen afpakken als we uit elkaar gingen, hij wist wel hoe we gelukkig moesten worden.

Toen de bom barstte (ik kon het niet meer verdragen om in zijn nabijheid te zijn en vluchtte regelmatig naar buiten, waarbij ik uren in het park zat, in de auto sliep, eindeloos rondreed) en ik weer eens midden in de nacht toch maar naar huis ging na uren gezworven te hebben, heeft hij mij fysiek het huis uit gegooid. De door mij gebelde politie vond dat hij in onze woning mocht slapen met de kinderen, en ik moest maar gaan afkoelen elders... Hij heeft toen de kinderen naar zijn ouders gebracht met de instructie dat ik ze NIET mee mocht nemen.

Ik heb, met een vriendin, de kinderen met hulp van de politie bij zijn ouders weggehaald en ben gevlucht naar een Blijf-van-mijn-Lijf huis. Stom, maar mishandeling was niet te bewijzen, psychische mishandeling ook niet, en dus deed de politie niets.

Nu zijn we vier jaar verder. Sinds vorig jaar sta ik regelmatig bij de rechtbank: om alimentatie te vragen, om een bezoekregeling te krijgen etc. Mijn ex bestookt de kinderen met negatieve verhalen over mij, en de kinderen komen iedere zondag terug met woede uitbarstingen, huilen, dwars gedrag, noem het maar op. Ik ben in de ogen van de kinderen een heks, een egoïst (papa is namelijk heel zielig), een geldwolf (papa betaalt heel veel alimentatie, en hij betaalt het huis, en jij doet niets voor ons met dat geld), een leugenaar (papa vertelt tenminste de waarheid, jij liegt altijd over alles, geen wonder dat papa niet meer met jou samen wil zijn).

Tijdens de laatste procedure hebben we aangestuurd op een onderzoek door de Raad vd Kinderbescherming. Mijn god, wat een aanfluiting! In de eerste week van de zomervakantie hebben ze hun onderzoek gestart, in de tweede week van het nieuwe schooljaar is het onderzoek afgerond. Ik sta nu te boek als de gestoorde moeder, die tegenwerkt in alles, en hij is de rationele huisvader! School, kinderdagverblijf, huisarts, psycholoog, alle instanties waar ik al jaren bezig ben om hulp te krijgen voor mijn kinderen (de oudste wil dood, hij voelt zich waardeloos, de wereld zou beter af zijn zonder hem) zodat zij handvaten krijgen om om te gaan met het narcistische en manipulerende gedrag van hun vader, hebben allen afgehaakt: ze willen neutraal blijven, nu (echt op dit moment, deze week) gaat het goed met de kinderen, het is een kwestie van 2 mensen met 2 verschillende opvoedstijlen...

Het resultaat: we moeten terug naar een co-ouderschapsregeling... Er valt met hem niet te overleggen, alles moet zoals hij het wil. Ik heb bij de Raad ook aangegeven dat de grondbeginselen voor co-ouderschap volledig ontbreken, namelijk respect en goede communicatie! Maar de Raad heeft besloten dat, omdat vader wel co-ouderschap wil, dit invulling moet gaan krijgen.

Vorige week is mijn oudste zoon in woede van het schoolplein gevlucht, en stond op straat te roepen dat ik een rotmoeder was, dat hij dood wilde, dat hij liefst de straat op zou rennen! Nu eindelijk heeft school gezien dat er een probleem is, en ze hebben de Raad gebeld en gerectificeerd: de kinderen hebben een probleem, ze worden belast door vader...

Helaas te laat: morgen moeten wij (vader, ik en de kinderen) naar de Raad, waar de Raad de kinderen gaat vertellen dat de omgangsregeling gaat worden gewijzigd.

Ik ben intens verdrietig over de gang van zaken, vooral voor mijn kinderen. Ik vind het immens triest om te zien hoe hun vader zieltjes aan het winnen is, en hoeveel last mijn kinderen hiervan hebben. Ik praat iedere week met mijn kinderen over hun gevoelens, en geef ook aan dat ik het met hen niet inhoudelijk wil hebben over volwassen zaken (alimentatie, huisarts, RvdK, rechtbank, hypotheek etc) die vader wel met een negatief mama-sausje, bij hun neerlegt.

Het is vechten tegen de bierkaai, ik ben mijn kinderen al voor de helft kwijt. Het is vrijwel onmogelijk om het vertrouwen van de kinderen in mij te herstellen als ze wekelijks gebrainwashed worden door hem. En nu moeten ze nog vaker en langer bij hem zijn...

:: Anoniem :: vrijdag 19 september 2014 :: 17:32:09permalink

Kan iemand mij advies geven? Het gaat niet over mijzelf, maar over mijn zusje.
Mijn zusje leeft samen met een Marokkaanse man en hebben een zoon. Wettelijk zijn ze niet samen, zij heeft een postadres, geen inkomen, het kind staat bij hem ingeschreven, is erkend en hij ontvangt ook de kinderbijslag.

Haar leven is een hel. Zij wordt mishandeld en afgesloten van de buitenwereld. Heel af en toe kan ze iemand uit de familie bellen wanneer zij allssn is, maar dat is minimaal.

Zij wilt vluchten, maar niet ten koste van haar kind. Hij heeft haar gezegd, meerdere malen dat wanneer zij weggaat met haar zoon, er een dag komt dat hij zijn kind weer mag zien... Wanneer die dag komt, ontvoert hij zijn zoon naar Marokko... Met of zonder paspoort, hij komt daar wel binnen voor een paar honderd euro.

Wat kan zij doen om haar kind te beschermen? Blijven is toch niet de enige optie?

:: Hoop :: zondag 13 juli 2014 :: 17:37:21permalink

Ik wil hier graag ook een hoopvol verhaal delen...misschien heeft er iemand iets aan. Na veel gekonkel en partijdigheid van jeugdzorg & co heeft een heel ervaren en moedige rechter uiteindelijk alle jeugdhulpverlening aan de kant geschoven en besloten: GEEN erkenning en GEEN omgang! :-)

Nadat ik de korte relatie met mijn ex had verbroken bleek ik zwanger te zijn. Ik besloot hem er toch bij te betrekken. Tijdens de zwangerschap en kraamtijd gedroeg hij zich steeds beangstigender. Hij begon zich ook op mijn pasgeboren zoon te richten. Hij was vooral subtiel sadistisch, dreigend, manipulatief, paranoïde...niet vaak openlijk mishandelend, minder ernstig dan veel verhalen hier, dus moeilijk te bewijzen.

Voorbeeldjes: hij stuurde extreem gedetailleerde plannen om een afgelegen boerderij te kopen in zijn eigen land en zei telefonisch mijn zoon daarheen te ontvoeren zodra hij de kans kreeg (allebei aantoonbaar, maakte bjz&co niks uit), hij besloop een onbekende vrouw met een mes omdat hij dacht dat ze ons achtervolgde, de eerste en enige keer dat hij een dag oppaste schepte hij achteraf op dat hij onze zoon expres de hele tijd had wakker gehouden terwijl hij uitgeput was om mij te treiteren, hij randde me hoogzwanger aan met geweld, stalkte ons, schudde onze pasgeboren zoon door elkaar. Dat soort dingen.

Na een half jaar pas durfde ik hem weg te houden. Hij zei dat hij iedereen kon manipuleren en zou zorgen dat ik voor gek werd verklaard en startte direct een rechtszaak voor erkenning en omgang.

Wat ik heb gedaan:
- Niet toegegeven aan zijn dreiging en hem geen erkenning en omgangsregeling gegeven - erg goed idee
- BJZ er bijgehaald en daar eerlijk gepraat - erg slecht idee
- Onafhankelijke pedagoge erbij gehaald. Zij rapporteerde steeds dat het goed ging met mijn zoon en ik goed voor hem zorgde, zodat jeugdzorg en ex daar niet over konden liegen - erg goed idee.
- Verklaringen van mensen (baas, vriend, kennis) dat ik altijd goed heb gefunctioneerd en alles goed voor elkaar had tot ik mijn ex ontmoette - goed idee.
- Gezocht naar een fijne psycholoog en psychiater. Verklaringen van hen op papier dat ik PTSS had door de relatie met mijn ex, dat omgang de opvoedingssituatie te zeer zou verstoren, dat psychologisch onderzoek werd aanbevolen en dat ze obv mijn verhaal dachten aan psychopathie in mijn ex - tricky, maar goed uitgepakt.
- Alle mogelijke bewijsjes bij elkaar geschraapt, bijv. terloopse mailtjes over vuurwapens - goed idee.

En toen:
- RvdK erbij. 1 uur met allebei gepraat, advies: toewerken naar omgang voor zover mijn ptss dat toeliet, psychologisch onderzoek en (omgangs) OTS. Gevolg: ik moest direct worden opgenomen met ernstige ptss klachten uit angst voor omgang.
- BJZ erbij. Zwaar partijdige gezinsvoogd. Zette bijvoorbeeld de pedagoge en het NIFP onder druk om negatiever over mij en positiever over mijn ex te rapporteren (gehoord van pedagoge en nifp) en loog in de rechtszaak de hele boel bij elkaar.
- NIFP (forenisch psychologe) erbij. Constateerde dat mijn ex autistisch was en een slechte jeugd heeft gehad en ernstig bedreigend kon worden naar mijn zoon en dat omgang permanent begeleid moest worden. Na een gesprek met de gezinsvoogd werd dat erg afgezwakt, hij zou goed kunnen omgaan met omgang (!?), en teruggebracht tot 1 jaar omgangshuis en opvoedondersteuning voor hem.

Achteraf had ik alle gesprekken met ex en met hulpverleners moeten opnemen. Klinkt raar, had wel veel beter gewerkt.

Uitspraak van de rechter: geen erkenning, geen omgang. Deels door wat er met mijn ex aan de hand was, deels omdat ik doodsbang van hem was en daardoor niet meer functioneerde, deels omdat hij geen hulp wilde accepteren. De OTS werd ook in hoger beroep opgeheven.

Nu is mijn zoon dus VEILIG!!

Het gaat heel goed met mijn zoon, steeds een beetje beter met mij en we horen niks meer van mijn ex.

Ik vond het heel belangrijk dit verhaal ook even te vertellen. Ik heb namelijk 3 jaar lang doodsangsten uitgestaan tijdens de rechtszaken, door het gedrag van mijn ex, maar ook door jeugdzorg en omdat ik van iedereen hoorde dat omgang nooit wordt afgewezen...

...maar misschien dat dit een sprankje hoop geeft voor mensen die nog in het traject zitten...soms tref je ineens een goed iemand die de boel doorziet en loopt het wel goed af!

:: Sister :: donderdag 12 juni 2014 :: 12:01:51permalink

Bij mij begon het toen ik een paar maanden samen was met m'n inmiddels ex-vriend. Tijdens een ruzie kreeg hij een woedeuitbarsting. Ik werd de trap afgesleurd, neergegooid, keel dichtgeknepen waardoor ik geen lucht kreeg. Ik hield er een hersenschudding, blauwe plekken en gekneusde schouder aan over. Ik had daar toen (gelukkig)aangifte van gedaan. Achteraf had hij zo'n spijt, huilen en beloftes maken, het kwam allemaal door zijn traumatisch verleden en zou er hulp voor zoeken. Hij zou zijn straf aannemen voor wat er is gebeurd, maar zolang hij mij niet kwijt raakt. Helaas geloofde ik hem en vergaf ik hem, tegen het advies van mijn familie in.

Een paar maanden na dit incident raakte ik zwanger en besloten we daarom te gaan samenwonen. In eerste instantie heel blij, want we hadden beiden een kinderwens. Maar helaas verliep de zwangerschap niet naar verwachting. Ik ben letterlijk de hele zwangerschap ziek geweest met alle zwangerschapskwalen die er bestaan. Hij had inmiddels een voorwaardelijke straf gehad, met taakstraf en een aantal jaar reclassering voor die mishandeling.

Ik werd eigenlijk m'n hele zwangerschap aan m'n lot overgelaten omdat hij me niet meer gezellig vond omdat ik hele dagen ziek op bed lag. Ook vond hij dat hij m'n stemmingswisselingen niet hoefde te accepteren en dat ik een slecht karakter had en het op de hormonen af ging schuiven, dus ging hij bij een vriend wonen.
Tijdens een ruzie, ik was toen 10 weken zwanger, liep het weer uit de hand. Er werden meubelstukken naar me gegooid en is er een gitaar op m'n arm kapot geslagen. Ik had toen 112 kunnen bellen, maar hij was al gevlucht.

Helaas door die stomme hormonen en de hoop mijn dochter een gezin te kunnen geven met beide ouders, had ik geen aangifte gedaan en vergaf ik hem (weer).
Bij 36 weken zwangerschap werd ik helaas weer zwaar mishandeld en moest met de ambulance naar het ziekenhuis worden gebracht om te controleren of het nog goed ging met het kindje. 2 Weken later beviel ik van een (gelukkig!) gezonde dochter.
Ondanks de mishandelingen besloot ik dat mijn ex haar ten allen tijde kon komen opzoeken, want ik wilde dat ze haar vader zou kennen ondanks het feit dat we uit elkaar waren. In het begin kwam hij vaak, maar dat werd steeds minder.

De spanningen begonnen ook weer op te lopen en hij heeft toen ook gedreigd m'n dochter van me af te zullen pakken, en niet zodat hij haar kon krijgen, maar puur zodat ik haar niet had en hij mij daarmee pijn kon doen (zo heeft hij het letterlijk gezegd!). Vanaf dat moment besefte ik dat hij niet echt om m'n dochter kon geven als hij zoiets kan zeggen.
Uit angst dat hij m'n dochter af zou pakken of kwaad zou doen uit wraak om mij pijn te doen besloot ik de omgang te stoppen. Hij was inmiddels toch al 2 maanden niet meer geweest om haar op te zoeken.
Na die bedreigingen heb ik alsnog aangifte gedaan van alle mishandelingen tijdens de zwangerschap en van de bedreiging.

We zijn nu bijna een half jaar verder, maar ik ben nog steeds bang voor hem. Bang dat hij op een dag ineens besluit dat hij een omgangsregeling wilt met m'n dochter.
Dat durf ik echt niet aan omdat hij zo gewelddadig, agressief en wraakzuchtig is. Tijdens mijn zwangerschap had hij al een maand vast gezeten omdat hij wraak had genomen op iemand met wie hij een paar jaar eerder had gevochten. En ik ben ook bang dat hij m'n dochter wat aan doet of mee neemt naar zijn geboorteland.
Ik hoop echt dat ze tegen die tijd rekening zullen houden met zijn gewelddadig verleden en m'n dochter niet met hem mee laten sturen.

:: Feniks :: dinsdag 27 mei 2014 :: 11:14:51permalink

Schrijnende verhalen die ik hier lees, net zo schrijnend als de mijne.
Ik word bedreigd, ben gestalkd, ben zwart gemaakt, ben bedrogen, ben geld afhandig gemaakt. Mijn kind werd blootgesteld aan drugsdealers en gebruikers. Bewijzen en verklaringen voldoende aanwezig, advocaat rkeningen waar je u tegen zegt over alles wat er plaatsvindt. Politie doet niets, AMK kijkt je argwanend aan, advocaat denkt ik krijg mijn centen wel en NIEMAND die wat doet. Dit mag namelijk allemaal.
Een normaal mens waar een kind van wordt mishandeld mag aangifte doen. Ik niet. En waarom? Omdat ik getrouwd ben met de dader. Dit is de omgekeerde wereld. Dader is slachtoffer en slachtoffer is dader. Zo wordt je berecht. We staan allemaal op voor kindermishandeling, WANT HET HOUDT NIET OP.

Elke wantrouwende burger mag bellen om een melding te maken als er een vermoeden van mishandeling is, maar ik niet, want ik ben de moeder. Wat is dit voor debielerie hier?
Laat een ding duidelijk zijn, ik ben niet tegen omgang, maar wel tegen een co-ouderschap als vader niet in staat is om voor een kind te zorgen. Waarom betalen we allemaal voor die zogenaamde hulp in Nederland (BJZ, AMK etc), die zijn er namelijk niet voor vaders en moedere en ook niet voor kinderen, die zijn er om hun eigen verhaaltjes in stand te houden.

Ongetwijfeld dat dit soort mensen nooit met een dergelijke scheiding te maken hebben gehad waarbij je met je rug tegen de muur staat, omdat je ex partner een hetze tegen je begint van haat en verderf en ook al doe jij niet mee in het verhaal, je huid moet wel heel dik zijn. Maar als het je kinderen aangaat, die verwaarloosd worden op alle fronten ook dan moet je je mond in Nederland houden, want hoe meer je voor je kind opkomt, hoe meer je je gedeisd moet houden, jij hebt niets te zeggen, maar een kinderdagverblijf wel of een leraar of je buren of jeugdzorg.

Heb je wel eens op de website van het AMK gekeken, ouders worden automatisch aan de kant geschoven, die zijn namelijk bij voorbaat schuldig. Dit land is te triest voor woorden, om te janken met mensen die werkelijk niet weten waar dit over gaat, te lag gewoonweg. Zodra er ooit een einde aan deze hel gaat komen, zweer ik dat ik weg ben, ik wil mijn kind niet in dit hypocriete land op laten groeien, met deze verschrikkelijke mishandelende wetgeving. We weten toch allemaal dat een man niet zo voor zijn kinderen kan zorgen, net zo min dat ik als bouwvakker kan werken, dan moet je ze dit niet in de strot willen duwen.
Dat is pas kindermishandeling en ik zou willen dat dit meer onder de aandacht gebracht zou worden.

:: Martina :: woensdag 12 februari 2014 :: 16:05:34permalink

Ik zal me even voorstellen. ben een vrouw met 3 kinderen, waarvan 2 kinderen van mijn toekomstige EX man. Mijn ex man zit in detentie, heb hem 6 maanden geleden aangeven en sindsdien zit hij vast. hij heeft een eis van 36 maanden en 12 maanden voorwaardelijk. Mijn scheiding heb ik ook al 6 maanden geleden bij mijn advo gelegd. Nu kon hij een verweer in dienen en dat heeft hij nog gedaan ook! Nu wil hij de kinderen elke week over de telefoon spreken en maandelijks zien in de gevangenis! Ik spreek over mijn zoontje van 3 en mijn dochtertje van bijna 2. Als jullie tussen de regels door lezen, hij heeft ze al 6 maanden niet gezien of gehoord, en ik heb hem natuurlijk niet voor niets aangegeven.

Voel me machteloos, wil mijn kinderen beschermen. maar met het recht in nederland..... denk ik toch wel dat mijn kinderen de pineut zijn.

:: Rosa :: zaterdag 25 januari 2014 :: 22:13:08permalink

Als ik dit lees word ik zo kwaad. Het zou niet nodig moeten zijn dat zoveel vrouwen en kinderen!, dit wordt aangedaan. De wet moet terug naar de voogdij voor de moeder en een omgangsregeling voor de vader, mits er geen prolemen zijn! Dan moet de omgangsregeling gewoon stopgezet kunnen worden. Men kijkt teveel naar de belangen van mannen/vaders en te weinig naar die van de kinderen. Ik heb heel veel situaties meegemaakt. Zelf ben ik destijds op tijd naar het buitenland vertrokken. Heb daar ook lotgenoten ontmoet. En verhalen gehoord. Het is onvoorstelaar dat dit gewoon kan. En dat de levens van kinderen en hun moeder door dit soorte rare regelingen in gevaar komen!

:: Eventueel :: woensdag 22 januari 2014 :: 15:15:19permalink

Allereerst veel sterkte voor jullie allemaal.

Ik had een tijdje contact met een afrikaan. Hij mishandelde mij geestelijk en als ik er langer was mee doorgegaan denk ik ook lichamelijk. De laatste keer wilde ik geen seks meer met hem, omdat hij het voor de zoveelste keer had uitgemaakt( hij leek wel een borderliner ) Hij kwam dwingend op mij af nadat ik opgestaan was, toen hij mij tegen mijn zin in, wilde gebruiken. Ik wilde ook geen seks meer met hem zonder condoom omdat ik het vermoeden kreeg dat hij mij zwanger wilde maken en ook zo via zijn ongeboren kind, hier een verblijfsvergunning wilde verkrijgen.

De laatste keer, deed ie toch maar een condoom om maar ik wilde het echt niet. Nou meneer was daar niet van gediend en kwam op mij af nadat ik naar de douche was gevlucht. Hij smeekte mij en ging zelfs smekend janken om toch zijn zin te hebben. Op moment dat ik en hij in de douche stond, was ik bang dat hij mij ging verkrachten, echt, dat had ik nog nooit met hem meegemaakt. Maar dat deed hij gelukkig niet maar ging mij toen wel vernederen. Ik moest condoom eraf halen en door toilet trekken. Ik had mij nog nooit zo vernederd gevoelt. Uiteindelijk ging hij weer terug naar de woonkamer en ben ik snel de voordeur uitgerend.

Al die tijd en dat was ik al wantrouwend over zijn bedoelingen met mij. Vreselijk gozer was het. Hij speelde altijd op mijn gevoel, alles wat hij verkeerd deed, draaide hij om zodat hij altijd leek alsof alles mijn schuld was. Ook probeerde hij mij af te zonderen van andere mensen. Gek genoeg heeft hij hier veel fans/vrienden en vriendinnen. Iedereen staat altijd voor hem klaar. Mensen waar ik voorheen nooit problemen mee had, moeten mij opeens niet meer. Vreemd hoor. Ook is dit iemand die niets zelf regelt maar alles een ander laat regelen. Hij denkt werkelijk dat hij mag blijven maar ik weet zeker dat hij moet vertrekken, want zijn reden van verblijf is veranderd en dat heeft hij niet doorgegeven.

Nu denkt hij dat hij via iets anders hier mag blijven maar dat gaat hem niet lukken. Meneer is zijn huis aan het veranderen, veel nieuwe spullen aan het kopen, terwijl er door het IND nooit is gezegd dat hij mag blijven. Hoe dom ben? Meneer is zo arrogant dat ie denk dat er voor hem andere regels gelden. Reden waarom ik wil dat hij vertrekt? Omdat hij mij al maanden stalkt. Hij midden in de nacht aanbelt. Ik mijn bel er al weken vanaf heb moeten halen, omdat ik anders elke nacht wakker werd gebeld. Nu wil ik op de dag van zijn eigenlijke vertrek, mijn bel er weer op doen, want ik wil verder met het leven. Meneer moet goed weten dat ik wel aangifte tegen hem ga doen, als hij mij weer lastig valt.

Hij woont vlakbij mij en iedereen vindt hem aardig, maar ik heb een hele andere kant van hem gezien en ik weet dat ik op mijn hoede voor hem moet zijn. Ik heb werkelijk niemand die mij beschermt en moet er in de avond veel uit, in het donker dus. Hij accepteert geen: nee. Nu even dit: ik kan mogelijk toch zwanger zijn geraakt. Dom he? Zeer dom van mij. Maar deze man had mij in zijn greep een paar maanden. Sinds een paar weken kom ik daar niet meer over de vloer en dat wil ik zou houden maar helaas woont hij vlakbij en heeft hij met iedereen die rond mij heen woont contact en komt hij daar ook over de vloer.

Weetje als hij hier toch nog mag blijven, dan ga ik verhuizen. Ik moet ook bekennen dat ik het hier ook niet naar mijn zin hebt maar hij is zeker ook een hoofdreden. Weetje ik ben iemand die zich nooit liet overnemen door andere mensen, maar deze man was het gelukt. Als ik zwanger ben houdt ik het kindje, hij moet vertrekken, walgelijke vent is het.

:: Lies :: zaterdag 28 december 2013 :: 14:37:15permalink

Ik ben 14 jaar getrouwd geweest en 20 jaar samen met een pure narcist in het begin van de relatie was het super ik was zijn vriendin en hij gaf me het gevoel de belangrijkste te zijn maar na de geboorte vsn de oudste veranderde dit .er was wel vaker wat voor gevallen als het niet ging zoals hij dat wilde maar slap als ik was accepteerde ik dit!, na de geboorte kreeg ik steeds vaker het gevoel dat hij jaloers was op de aandacht die ik onze zoon gaf want nu was ik er niet meer 100 % voor hem en toen ene jaar later kwam nr 2 en werd het nog erger. niets was goed ik was een thuis blijf moeder en hij werkte aan zijn carriere verdiende goed en kon dit dus ook. ik genoot van de knullen en regelde verder alles in en om het huis incl de sociale contacten.

naar mate de kinderen ouder werden en meer hun eigen mening kregen werden de problemen groter vooral met de oudste een wwer woord accepteerde mijn ex niet en gebruikte zijn handen regelmatig en dit werd erger later schopte hij duwde mijn kind van de trap spuugde naar hem schold hem uit en ik ik stond er tussen in want als ik het opnam voor mijn kind had ik ruzie en anders liet ik mijn kind vallen en dit kon ik niet. mijn kinderen zijn mijn alles.

het laatste jaar is vreselijk geweest mijn ex heeft ons uit huis gezet bespuugd geschopt uit gescholden bedreigd diverse malen is er politie aan te pas gekomen maar iedere keer kletst hij zich er weer uit en komt overal mee weg, heel frustrerend. de jongens en ik zijn vorig jaar november gevlucht en hebben een aantal weken ergens anders verbleven totdat er met de voorlopige voorzieningen een uit spraak was geweest dat mijn ex de woning voor de duur van de scheiding moest verlaten, wij hoopte op rust kids weer naar schoolsporten spelen met vriendjes maar niets van dit constant zocht hij ze op viel ze lastig op school in de pauze na school op het fiets pad als ze buiten speelde noem maar op .

het is vreselijk te zien dat je kinderen bang zijn voor hun vader, hij kwam hier aan de deur zocht ruzie bedreigde me heeft mijn arm tussen de achterklep van zijn auto gedaan en hem meerdere malen dicht geduwd maar ook hier had hij een mooi verhaal voor voor de politie toen deze arriveerde en werd er gezegd als ik aangifte deed hij dit ook zou doen en we dus beide op het bureau moesten zitten die avond (handig met 2 kinderen in huis) heb dit dus niet gedaan.

maanden is mijn ex bezig geweest om te proberen de kinderen uit hus te laten plaatsen omdat ze niet naar hem wilde ook maar niet bij mij, hoe walgelijk hij heeft dit overal lopen verkondigen bij buren familievrienden noem maar op tot nu is dit niet gelukt er is ook geen reden voor volgens de psycholoog waarmee ik praat maar ze zijn wel onder toe zicht gesteld en ook hier probeert hij dit voor elkaar te krijgen. ik heb hier echt slapeloze nachten van weet hoe machtig die lui van jeugdzorg zijn en mijn ex is heel geraffineerd en vals en voordat mensen door hebben hoe hij is .
ik kan je vertellen het is een slopende anderhalf jaar geweest.

en hoop dat die scheiding nu eindelijk eens wordt uit gesproeken zodat ik verder kan met de kinderen. ik leef nu van een bijstand hij betaald niets maar leeft er zelf goed van met zijn nieuwe vriendin en haar kinderen zijn nieuwe gezin zoals hij het bij ieder een noemt ook fijn voor de jongens ze voelen zich ingeruild zoals ze dit zelf noemen.
zolang mijn ex niet de verantwoording neemt voor zijn daden vooral tegenover de oudste komt het nooit meer goed ben ik bang hij ontkent alles maar ik denk dat je met erkennen en er aan werken verder komt. toch heb ik hoop voor de toekomst

:: Yolanthe :: vrijdag 27 december 2013 :: 13:25:46permalink

Op mijn 19e leerde ik mijn ex kennen. Na 1,5 jaar kwam ik erachter dat ik zwanger was. Vanaf de dag dat we wisten dat ik zwanger was begon de ellende. Geweld, intimidatie, bedreiging etc. Toen ik 20 weken zwanger was kon ik er niet meer tegen en ben ik bij hem weggegaan. Hierna werd alles heftiger, bedreigingen van mijn ouders, etc.

Ik heb altijd meegewerkt aan omgang en die heeft 4 jaar altijd plaats gevonden.
Nu kan mijn kindje praten en komen er vreselijke dingen aan het licht. O.a. Mishandeling, fysiek en mentaal, maar nog erger seksueel misbruik. Nadat ik dit verhaal hoorde vielen er veel puzzelstukken op hun plek. Blauwe plekken, paniek wanneer hij zijn vader ziet, etc. Nadat ik deze verhalen heb gehoord heb ik mijn kindje thuis gehouden. Vader was het hier niet mee eens en begon weer zoals vanouds met bedreiging en heeft nu een rechtszaak aangespannen.

Er is intussen een officiële aangifte gedaan en zelfs mijn kindje heeft 2 dagen getuigd. Verdere getuigen worden op dit moment nog gehoord.
Ik heb inmiddels 2 zittingen gehad en ik voel me zo vreselijk machteloos en niet gehoord want er is nu besloten dat er begeleide omgang moet komen en ik moet samen met mijn ex in therapie voor onderlinge communicatie.
Mijn kindje zegt iedere avond weer dat hij nooit meer daar naar toe wil en of ik hem dat kan beloven. Dit breekt echt je hart want je kan die belofte niet maken.

Bjz laat ons in de kou staan, de rechter vond maar dat ik een slecht moment had gekozen om de aangifte te doen en ik sta er overal alleen voor. Nu weet ik dat er binnenkort weer een zitting komt en dat er dan een definitieve uitspraak genomen word. Ik ben zo bang dat de uitspraak niet in het belang van mijn kindje is, maar voel me totaal machteloos want ik heb het niet in de hand.

Geregeld loopt mijn ex hier door de straat om alles in de gaten te houden, hij schrijft anonieme brieven naar allerlei instanties namens buurtbewoners dat ik een slechte moeder ben etc. Is er iemand die mij advies kan geven wat ik nog meer kan doen?
Dit mag mijn kindje nooit meer overkomen. Het is al 2x gebeurt en dat 2x te veel.
Ik ben echt ten einde raad en het voelt alsof ik mijn kindje niet kan beschermen.

:: Bel :: zaterdag 21 december 2013 :: 10:59:49permalink

Ongeloof, onbegrip, machteloosheid, woede...Dit is hoe ik mij nu voel. Mijn kinderen zijn dubbel slachtoffer geweest, zijn zelf geslagen door mijn ex en mijn oudste dochter heeft vaak meegemaakt hoe ik in elkaar ben geslagen door mijn ex, haar vader. De kinderen worden gedwongen om te gaan met vader, is zelfs dwangsom aan mij opgelegd toen ik het niet meer over mijn hart kreeg als moeder om mijn kinderen huilend, krijsend en knijpend in mijn arm over te dragen aan vader.

Gevolg: vader spant proces aan en kinderen worden nu gedwongen. Moet de deur maar achter hen dicht slaan, zodat ze zeker niet terug kunnen komen. Advies van de kinderrechter! Mijn kinderen zijn zonder toestemming van mijn ex behandeld bij een psychologe, omdat school aangaf dat er dringend hulp nodig was. Vader verleende geen toestemming, toch gedaan.
Daaruit kwam naar voren dat ze veel meegemaakt hadden en bang waren voor hun vader. Dit onderzoek is ingediend met de overige bewijsstukken (foto's en email met ex mbt de mishandelingen), maar daar is niets mee gedaan.

Mijn oudste dochter van 12 heeft zelf aangifte willen doen bij de politie, maar omdat ze minderjarig was moest ik dat voor haar doen. Er wordt niet gekeken naar de bewijzen die er zijn, dat zou later wel komen...niet dus! Nu wordt mij dat verweten dat ik dat gedaan heb voor haar en dat ik zonder toestemming van vader hulp heb gezocht voor mijn kinderen. Gisteren zitting. De vrouw van de Raad voor kinderbescherming en de vrouw van Jeugdzorg kregen onder ons toezicht 10 minuten voor aanvang van de zitting het rapport onder ogen van de advocaat van mijn ex! Ze kenden mijn kinderen niet en het verhaal niet!!! En dan toch daar keihard gaan zitten zeggen dat het toch echt gaat om een loyaliteitsconflict.

Ik heb me nog beroept om een onafhankelijk onderzoek door een psycholoog in te laten stellen, om dan vast te laten stellen of het dan echt zou gaan om angst of loyaliteit bij mijn kinderen, maar is verworpen. Communicatie met mijn ex verloopt per sms, zodat er geen dreiging en geen mishandeling kan plaatsvinden. Nu wordt dat gezien als slechte vorm van communicatie?! Ik doe er juist alles aan om spanningen voor mijzelf en de kinderen te voorkomen. Onlangs moest mijn oudste dochter haar vormsel doen en we liepen in een groepje naar de kerk. Ineens trekt de jongste mij aan mijn jas en begint keihard te huilen en te roepen...kom mama, kom...Ik vroeg haar wat er was en ze wees naar de overkant waar mijn ex liep. Kom mama, anders gaat hij je weer schoppen of pijn doen...Ik heb haar toen apart genomen en gerust proberen te stellen en gezegd dat er niks kon gebeuren want er waren nu mensen bij ons. Toen droogde ze haar tranen en konden we verder lopen...

Men wil niet inzien wat voor impact het heeft als je zelf mishandeld en verkracht ben door je ex (maar probeer dat maar eens te bewijzen) en je vaak tussen hem en je kinderen ben ingesprongen om ze te beschermen. Als je niets hebt waar naar toe te gaan, dan gebeurd het en wordt je in bedwang gehouden. Bang voor als je weg gaat wat er dan gebeurt..Dan is het eindelijk zover en het gaat gewoon door. Er wordt niet gesproken over de mishandelingen of de dooruit voortvloeiende angst..nee hoor, het ligt aan moeder die haar angsten overbrengt op haar kinderen..Makkelijk gezegd als moeder voor PTSS wordt behandeld door toedoen van haar ex en haar eigen vader.

Nee lekker makkelijk..Nu gedwongen worden met hem om 1 tafel te gaan zitten om te leren praten...Hoe gek moet het hier nog worden in Nederland! Vinden ze het gek dat er allerlei rare verhalen op tv komen waarbij die instanties betrokken zijn..ze drijven je echt tot waanzin. Maar het ergste van alles: de kinderen zijn de dupe! Waarom wordt er niet naar hen geluisterd, waarom krijgen zij geen inspraak? Een kind van 8 en 12 weten echt wel wat er speelt en wat zij voelen hoor! Wat is dit voor land?

:: rebell :: woensdag 20 november 2013 :: 22:35:59permalink

Hier een oma die zich grote zorgen maakt en zich afvraagt wat de rechten van de biologische vader zijn.

Twee jaar geleden komt mijn dochter van toen nog 16 thuis met nieuwe vriend. Een Poolse jongen van 23 jaar. Geen dak boven zijn hoofd en geen werk dus zat hier al snel iedere dag aan tafel en sliep hier. Hij heeft een ex vriendin waar hij ook een kindje bij heeft. Veel verhalen en blabla waar ik al vaak vraagtekens bij zette maargoed...Vreselijk veel ruzies en dan vernielde hij weer spullen van mijn dochter knipte kleding stuk etc.. Werkte af en toe maar meestal na 2 a 3 dagen was er wel weer wat en zat hij weer zonder werk.

November 2012 een arrestatie team valt mijn woning binnen, hij, mijn dochter en ik worden afgevoerd naar politieburo. Mijn dochter en ik mogen na een uur weer naar huis maar hij moet blijven. Op het politieburo word mij medegedeeld of ik weet dat mijn dochter zwanger is ondertussen net 17 jaar. Nee dat wist ik niet dat wisten ze zelf pas een dag.

Hij is opgepakt voor een woningoverval en inbraken. Heeft geen goed verleden naar blijkt en daarom ook dat arrestatieteam... Jullie begrijpen dat ik mijzelf even flink op het hoofd heb gekrabt toen duidelijk werd hoe deze jongen echt was.
Mijn dochter wilde kindje graag houden en dat is juli dit jaar geboren.

Hij is veroordeeld tot 4 jaar gevangenisstraf. Mijn dochter was hem al zat voor dat alles gebeurde en toen hij vastzat werd dat steeds erger, vooral ook omdat hij een vreselijke fantast is en zelf in al zijn verhalen geloofd. Zijn vader is bv al 2 keer doodgegaan en steeds weer herrezen en dat soort dingen. En dan vooral vasthouden aan zijn verhaal als je hem ermee confronteerd dat je zijn vader in Polen hebt gesproken en dat hij springlevend is...

Ze heeft alle contact met hem afgekapt en we gaan niet meer naar de bezoekuren omdat we van hem walgen. Hij heeft geprobeerd te ontsnappen om die kleine te ontvoeren want het gaat hem alleen om het kind en dan weer met een fantastisch verhaal dat wij gevaar liepen en hij ons wilde waarschuwen..tja...( het kindje wat hij heeft bij ex heeft hij ook al een keer te proberen ontvoeren bij de peuterspeelzaal)

Nadat we niet meer op bezoek kwamen begonnen de telefonische bedreigingen. Bv wil je net zoals mijn ex alleen nog met politie over straat, ik ga mijn kind zien wanneer ik wil en ga zo maar door.Ik heb geen levenslang en als ik vrij ben dan kom ik wanneer ik wil etc. Wij hebben de gevangenis gebeld en melding gemaakt en aangifte bij de politie gedaan. De politie kent dit heerschap zeer goed en heeft ons al gewaarschuwd dat het niet makkelijk gaat worden voor ons. Hij heeft een hele duistere kant.

Nu de vraag hij heeft het kindje niet erkend, kon ook niet omdat hij vast zit.. Ze heeft mijn dochters achternaam. En hij is gestoord en gevaarlijk. Hoeveel kans maakt hij op een omgangsregeling? Want dat wil hij gaan afdwingen.
Als hij het gaat doen met hier inbreken en vervelen dan is de politie binnen 1 minuut ter plaatse maar wat als hij met advocaat naar rechter stapt?

:: riviera :: dinsdag 19 november 2013 :: 23:43:19permalink

Hele slechte ervaringen met door de rechtbank opgelegde mediation. Mediator die aanhanger was van Irene Zwaan en direct allerlei passages opdreunde uit het boek 'de afwezige vader bestaat niet'. Voordat zij ook maar iets had gehoord riep ze dat mijn kind bij vader zou gaan logeren voor de weekenden. Let wel.. vader die in de kraamweek weggelopen is en roept dat hij alleen gezag wil. Toen ik zei dat het als het aan mij lag niet zou gebeuren gaf mevrouw aan dat 'we dat nog wel zouden zien.' Zeer agressief dus.

:: Naief?! :: woensdag 6 november 2013 :: 14:23:13permalink

Hallo moeders,

Alvorens verder te gaan wil ik even zeggen dat ik bid dat wij allen uit deze benarde situatie komen.
Mijn ex (tevens ook mijn eerste en enige vriendje)en ik hebben 15 jaar een lange afstandrelatie gehad voordat hij eindelijk in december 2011 naar NL kwam. We hebben meerdere keren geprobeerd hem hierheen te halen, gewoon voor vakantie. Maar elke keer wanneer hij op gesprek moest voor zijn visum aanvraag werd het geweigerd. (Blijkbaar vertelde hij heel wat leugens tijdens die gesprekken, als die uberhaupt plaats gevonden hebben).

Onze relatie is veranderd toen ik 3 jaar voordat ik zwanger werd iemand anders ontmoet hadin NL en mijn ex hier eerlijk over verteld heb toen ik op vakantie was bij hem. Hij werd heel agressief en heeft mij toen een paar keer geslagen. Ik heb toen gezegd dat we er toen een punt achter moesten zetten, want slaan is VER over mijn grens. Hij heeft toen gesmeekt en gehuild en allerlei beloftes gedaan, ik heb gekozen hem te geloven en te vergeven. Hij gaf aan dit achter ons te willen laten en te vergeven en te vergeten. Dit was alles behalve waar, elk ruzie en/of discussie die daarna volgde eindigde in hem schreeuwend in mijn gezicht om mij goed duidelijk te maken dat ik een hoer was en blij moest zijn dat hij in mij geinteresseerd was.

In 2010 ben ik bevallen van onze zoon, hij kon hierbij niet aanwezig zijn omdat hij bij zijn visumgesprek heeft gelogen. Later dat jaar ben ik met onze zoon naar zijn thuisland afgereisd om te trouwen. We hebben toen een MVV aangevraagd op grond van gezinshereniging. Dit is gelukt en in 2011 kwam hij dus naar NL. Dit heeft zo lang geduurd omdat hij het ticketgeld dat hem door zijn vader gestuurd was heeft vergokt en niet wist hoe dat te vertellen. Uiteindelijk heeft mijn moeder zijn ticket betaald.

Toen hij er nog geen week was ging het al fout, hij was constant ontevreden; "het was te koud", "hij miste zijn vrienden", "hij was niet gelukkig". Na al die moeite die ik gedaan had, het feit dat we een gezin hebben, getrouwd zijn etc vond ik het meer dan overdreven dat jhij dit binnen een week al kon vertellen. Ik vond dat hij het geen eerlijke kans gaf. Hij besloot te blijven. Dit was het begin.
Bij een discussie, begonnen omdat we naar iets op tv keken, vertelde hij me dat het helemaal niet de bedoeling was dat hij hier zou zijn. Hij was namelijk nog steeds boos op mij voor het vreemd gaan en was van plan mij te straffen door mij zwanger te maken en dan nooit meer iets van zich te laten horen. Al snel kwam ik erachter dat hij belde naar zijn vrienden in zijn thuisland op mijn huistelefoon ( ik wist niet eens dat dat kon), hij belde ook naar zijn minnares op mijn huistelefoon. Hij bezorgde me een telefoonrekening van over de €500,-. Zijn minares begon ons te stalken op mijn huistelefoonnr en op mijn mobiel (hoe komt ze aan mijn nr?).

Eerst wilde hij het in mijn schoenen schuiven, "ik was zeker weer de hoer aan het uithangen". Pas toen zijn minares begon te praten wanneer ze belde gaf hij toe, dat hij degene was voor wie ze belde. Hij was letterlijk uit haar bed gerold om naar NL te vliegen.
Ik wilde in relatie -therapie om te werken aan onze communicatievaardigheden. Hij zag dit niet zitten.
Eenmaal zijn draai gevonden (werk, vrienden etc), ging het van kwaad tot erger. Hij begon steeds meer te blowen, te drinken, uit te gaan en dergelijke. Was totaal niet betrokken bij de opvoeding van onze zoon en weigerde mee te helpen op financieel gebied. De ruzies werden heftiger, steeds agressiever en vaak ook geweldadig dit allemaal waar onze zoon bij was.

In de zomer van 2012 escaleerde onze ruzie en maakte hij heel wat dreigementen mbt onze zoon. Hij probeerde hem uit mijn armen te trekken met de dreiging haar te vermoorden...want dat zou mij leren. Omdat ik niet los wilde laten begon hij met zijn vuisten op mij in te slaan. Dit alles gebeurde voor de ogen van zowel mijn zoon als mijn moeder. De politie moest erbij te pas komen.

Ik wilde niet meer, ik was er helemaal klaar mee. Maar hij en familie hebben op mij ingepraat en hij was bereid om in relatie-therapie te gaan. We hebben 5 sessies bijgewoond en omdat hij daar zijn gelijk niet kreeg moesten we stoppen. Hij wilde zijn gelijk omdat hij terecht handelde als hij boos, geweldadig en dreigend werd. Want ik was te mondig, brutaal, respectloos, een hoer en gevoelloos. We hoefden het helemaal niet te hebben over zijn geweldadigheid, zijn gebrek aan betrokkenheid bij de opvoeding van onze zoon of over het feit dat hij mij een SOA heeft gegeven als kado voor zijn vreemd gaan.

Maart 12013 ging het weer mis. Een normaal gesprek liep totaal uit de hand. In alle tijd dat hij hier was en werkte heeft hij in totaal €100,- bijgedragen, mijn vraag wanneer gaan we alles goed verdelen ezodat hij mee kan helpen. Dit was teveel gevraagd en ik was uit op zijn geld etc...
Hij werd bozer en bozer en uiteindelijk weer geweldadig.

Ik heb aangifte gedaan van huiselijk geweld. Hij heeft 2x een huisverbod gekregene en dit werd verlengd omdat hij begon te stalken. We hebben gesprekken gevoerd samen met de mensen van Steunpunt Huiselijk Geweld en Bureau Jeugdzorg (onze zoon was er weer bij). Dit alles leidde tot niets, want hij was te emotioneel en wilde er niet over praten. Hij wilde alleen maar weer naar huis komen.

We zitten nu nog steeds in een proces voor de omgangsregeling en de scheiding. Hij is nu niet meer bezig met het goed te maken maar meer met zijn verblijfsvergunning behouden (omgangsregeling etc) Hij probeert mij zwart te maken bij de rechter via zijn advocaat. Alles wat ik zeg is een leugen en ik ben een slechte moeder, was een slechte echtgenote. Ik heb hem juist mishandeld, want ik beledigde hem altijd en betrok hem niet bij de opvoeding. Ook ben ik volgens hem meerdere keren met verschillende mannen naar bed geweest tijdens onze huwelijk.

Dit alles is maar een deel van alles wat er gebeurd is sinds ik aangifte heb gedaan. Bedreigingen dat ik mijn zoon nooit meer zal zien, want hij gaat hem vermoorden, mij vermoorden, mijn moeder vermoorden etc.
Ik hoef niet te vertellen dat dit alles mij enorm stresst en deprimeerd. Ik probeer sterk te zijn voor mijn zoon. Voor hem moet ik blijven vechten. Mijn zoon staat onder OTS en hij wilt de omgangregeling aanvechten, op dit moment mag hij hem niet zien en wanneer dit wel mag wordt het onder begeleiding van de gezinsvoogd.

:: Kim :: maandag 7 oktober 2013 :: 21:02:27permalink

Hoi,

Hierbij wil ik graag even kort mijn verhaal kwijt bij mensen die begrijpen hoe het voelt om zoiets te moeten doormaken en die mijn bezorgdheid delen ivm de huidige wetgeving.

Op 19 jarige leeftijd werd ik verliefd op mijn ex-partner.
Ik had nog geen ervaring met relaties en doordat hij 12 jaar ouder was keek ik ook enorm naar hem op. Ik merkte wel dat hij soms wat excentriek en anders was, maar verder was hij goed voor mij. Hij had veel aandacht voor me en vroeg me na een jaar samen zijn om te trouwen . Waarop ik dus ja zei en we gingen samenwonen en trouwen.

Al snel, na een 3 tal maand, volgde zijn eerste woedeuitbarsting. Hier hield ik brandwonden en een gebroken pols aan over, ik was heel erg geschrokken. Uit schaamte durfde ik niemand vertellen wat er gebeurd was, ik was bang om me belachelijk te maken ook, 3 maand gehuwd en al de scheiding moeten aanvragen... Hij beloofde dat het niet meer zou gebeuren, maar het ging van kwaad naar erger. 1 keer heeft hij me zelfs bewusteloos geslagen en verkracht, waarna ik zwanger bleek. Ik besloot om het kindje te houden en ben terug bij mijn moeder gaan inwonen, ik wou niet dat mijn kindje in zo'n gezin zou moeten opgroeien.

Ondanks talloze pv's en doktersattesten uit het verleden werd aan mijn ex als vanzelfsprekend co-ouderschap toegekend. Mijn zoontje is nu 7 jaar en al die tijd al maakt zijn vader ons leven vaak tot een hel. Hij mishandelt mijn zoontje uit wraakgevoelens omdat ik bij hem weggegaan ben. Zo weet ik dat hij hem dwangvoedert en soms bijna verstikt, dit laat ook geen sporen na en geen bewijs. Wel heb ik getuigenissen van mensen die reeds bij hem thuis dit gezien hebben maar de rechtbank doet niks.

Hun enige antwoord is "Of je dat nu leuk vind of niet, hij is de biologische vader en heeft ook rechten. " Ik begrijp niet waarom mijn zoontje moet gestraft worden voor een fout die ik in het verleden gemaakt heb. Mijn zoontje zal voor de rest van zijn leven getekend zijn door deze situatie en ik vind het zeer triest. Ik voel me erg machteloos want na 7 jaar procederen en bewijzen verzamelen merk ik dat co-ouderschap echt de Heilige graal geworden is en dat er letterlijk doden moeten vallen eer er hier vanaf geweken wordt, ik ben bang dat er hier door onnodige slachtoffers zullen vallen en veel kinderen hun onbezorgde jeugd ontnomen wordt...

:: kitty :: maandag 9 september 2013 :: 14:17:02permalink

hallo iedereen, deze verhalen zijn vrij herkenbaar voor me. Ik ben een jaar geleden bij mijn ex weg gegaan.

in 2009 kregen wij een relatie, begin 2010 bleek ik zwanger, en diezelfde maand werd hij gearresteerd door de politie. Vanwege mijn zwangerschap heb ik besloten mijn ex het voordeel van de twijfel te geven daar hij alle betrokkenheid ontkende en ik hoopte dat door de zwangerschap en zijn gevangenschap hij zou leren en daarna niet meer het criminele pad te belopen.

Een jaar later kon mijn ex met weekendverlofen, en ik had er vertrouwen in dat hij zijn lesje geleerd had. Hij zat nog in de gevangenis maar met meer vrijheid en zou begin 2012 vrijkomen. Ik besloot dat ik graag een 2e kindje wilde. Begin 2012 ben ik gaan samenwonen met mijn ex, ik was toen zwanger van mijn zoontje. op het moment dat wij samen in 1 huis wonen was mijn leven een hel. Hij mishandelde mij zowel fisiek als verbaal, en ook ons dochtertje werd uitgescholden wanneer ze niet precies deed wat hij wilde. Na de geboorte van mijn zoontje had ik hier genoeg van en ook daadwerkelijk naar de politie gegaan.

Nu zijn wij bezig in het proces omdat de vader een bezoekregeling wil. Hij heeft mij vaker gedreigt dat wanneer hij de kinderen zou krijgen mijn leven een hel zou worden en ik mijn kinderen niet meer zou terug zien, ook is hij weer (of nog steeds) betrokken in de criminaliteit.

Ik zou nu heel graag informatie willen over de dingen die ik kan doen om mijn kinderen veilig te houden indien hij een bezoekregeling krijgt. (ik heb eenhoofdig gezag) mijn kinderen hebben ook de turkse nationaliteit gekregen toen hij ze heeft erkend, dit zonder dat ik me hiervan bewust was. Kan hij nu een paspoort aanvragen zonder mijn toestemming?

Als mijn kinderen eenmaal in turkije zouden zitten zou het indien niet onmogelijk, jaren duren voordat zij weer in Nederland kunnen terug keren, dus alle informatie om dit te voorkomen is welkom! ik kan niets terugvinden over wat voor rechten de vader heeft bij het turks consulaat betreft mijn kinderen?! Weet iemand waar ik dat kan terugvinden?

Alvast heel erg bedankt.

:: mama :: vrijdag 6 september 2013 :: 10:01:26permalink

Bij ons zijn de rechtzaken al enkele jaren geleden uitgevochten geweest.Ik zal hierover niet vertellen maar het was kort gezegd de hel. De machteloosheid waarmee je constant zit als allemaal vreemde mensen over het lot van jouw kind beslissen, zonder er eigenlijk ook maar één moer om te geven.

Ze beslissen in enkele minuten over het verdere leven van jouw kind! En daar moet jij mee leren omgaan. Constante angst, constante druk, constante emotionele chantage, een echte nachtmerrie die maar blijft doorgaan! Ik heb alles geprobeerd, alles om mijn kind daar weg te houden, maar het heeft niet mogen baten. Toen mijn kind niet wou gaan zijn ze hem met de politie komen halen en meegesleurd! Ik kon mijn kind horen roepen tot hij reeds ver weg was. Dan sterf je binnenin. Waarom ik dit bericht schrijf is omdat we nu enkele jaren 'hel' verder zijn.

De situatie is nog steeds dezelfde maar ik overweeg om nogmaals het gevecht aan te gaan. Ik heb in de loop der jaren alles bijgehouden, politie interventies bij de vader thuis, ziekenhuisopnamens wegens huiselijk geweld van de nieuwe vrouw, getuigen in overvloed waaronder ook het schoolpersoneel die willen verwoorden hoe mijn kind aan zijn lot overgelaten wordt ginds, tal van berichten waarin de thuissituatie ginds zo erg was dat ik mijn kind moest gaan ophalen.

Ik heb in mijn ogen zoveel bewijzen waarom ik geen seconde rust heb als mijn kind ginds is, maar ik zeg in mijn ogen.. want diegenen die reeds ginds voor de rechter gestaan hebben weten hoe ze met die gegevens omgaan, als ze al de moeite doen om het dossier langer dan een paar seconden te openen. Dus nu zit ik met dit grote dilemma.. ga ik ervoor, neem ik het risico dan loop ik de kans dat hij weer woest is op mij en dan wordt het voor mijn kind nog erger! als ik win, heb ik mijn kind gered, als ik verlies, dan weet ik niet eens tot wat hij in staat is, eens hij ons kind weer bij zich heeft... ik denk tot alles!

Ik ben zelfs bang dat hij hem nog liever iets aandoet dan dat hij zich erbij zou neerleggen dat ik ons kind heb en dat we gelukkig zouden zijn, want dat zou voor hem ondraaglijk zijn! Als iemand raad heeft of een mening.. ik kan niet beslissen.. ik voel mij zo schuldig en zo'n slechte moeder dat ik niets méér doe om mijn kind te helpen.. het knaagt elke seconde van de dag en nacht aan mij.. ik ben ervan kunnen weglopen maar nu stuur ik er mijn kind naartoe, alleen, zonder dat ik het kan beschermen!

Maar als ik iets wil doen, en het systeem laat ons weer in de steek, dan heb ik alles alleen nog erger gemaakt.. ik weet het gewoon niet meer... ik wil gewoon mijn kindje gelukkig zien, zonder al die zorgen en verdriet.. het is zo onmenselijk!

:: Financiële wegwerpvader :: zaterdag 6 juli 2013 :: 22:55:15permalink

Geachte "fatherkillers",

Aangezien ik één van de honderdduizenden/miljoenen slachtoffers van jullie ben zal mijn reactie wel niet geplaatst worden. Tenslotte is de waarheid hard en uiteraard voor (haatdragende)vrouwen niet verteerbaar. Jullie verhalen zijn tranentrekkend en zeer waarschijnlijk van a tot z gelogen. De waarheid is in Nederland dat mannen tot op het bot geterroriseerd worden door vrouwen waarbij machtswellust en geldzucht de drijfveer zijn. Van gelijkwaardigheid is geen enkele sprake. Helaas zijn vrouwen vele malen intelligenter dan mannen die dit (nog steeds) lijdzaam ondergaan. Het belangrijkste machtsmiddel zijn de kind(soldaten) die zoals te doen gebruikelijk door de "moeder" volkomen geïndoctrineerd "niets" meer met hun vader te maken willen hebben. Vaders die uiteraard wel goed genoeg waren om hun gehele leven te financieren. Daarnaast heeft de man natuurlijk "altijd de kinderen verwaarloosd, misbruikt en zich uiteraard vergrepen aan de vrouw". De doctrine van dit matriarchale systeem voltrekt zich nu al vele decennia als een etterend kankergezwel door deze maatschappij. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de gehersenspoelde nazaten van deze (dubbel X-chromosomale) terroristen zich diepgeworteld hebben in diverse instanties in deze maatschappij w.o. de Raad Voor De Kindermishandeling, BJZ, politie en justitie, scholen, kinderopvangcentra en legers (ortho)pedagogen etc. waarbij zij eendrachtig samenwerken in het in stand houden van het man/vaderbeeld en het plegen van "vadermoord". Van tijd tot tijd staat er weer eens een vader op die durft te strijden tot de dood er opvolgt, hetgeen uiteraard het bestaande beeld "bevestigd".
Het wordt dan ook hoog tijd dat mannen zichzelf beschermen tegen deze terreur. Hiervoor zijn verschillende oplossingen. Het afnemen van alle kinderen direct na de geboorte en de "moeder" tenminste 8 jaar laten betalen en "dood" treiteren met haar kind, waarbij het kind volledig geïndoctineerd en vervreemd wordt van de moeder is denk ik wel de meest effectieve. Tenslotte is dit exact dezelfde tactiek die de "moeder" nu ook volgt en deze blijkt zeer effectief. Aangezien ik geloof in het oud-testamentische "oog om oog, tand om tand" geniet deze methode de voorkeur. Indien de "moeder" daarna nog steeds probeert vaders hun kinderen te onthouden is standrechtelijke executie het overwegen waard.
Ik heb na 7 jaar terreur voldoende ervaring met vrouwen en hun geldzucht en machtsmisbruik. Alles heeft hierin de revu gepasseerd, diefstal, valse aangiften, negeren afspraken over omgang, pogingen om mij uit de ouderlijke macht te zetten, negeren door "moeder" van KG-uitspraak om omgang te hervatten, liegende politieambtenaren, liegende RvdKindermishandelingcriminelen, gillende OM-keukenmeiden, zelfs een taakstraf wegens het "vermeend" verwonden van een corrupte politieambtenaar die mij wilde aanhouden na een valse aangifte. En dat terwijl ik hiervoor slechts 1 parkeerboete had in 40 jaar en 25 jaar een goede baan bij dezelfde firma heb. Het prototype slachtoffer dus want een echte vent maakt korte metten met dit soort aangelegenheden. Er is helaas maar 1 conclusie. Jullie zijn (bijna) allemaal hetzelfde en moeten gestopt worden. Niet goedschiks dan maar kwaadschiks. Ik heb inmiddels alle giften aan kindvriendelijke instanties gestopt, alsmede alle giften aan instanties waarbij vrouwen ook meeprofiteren. De rest van mijn leven zal ik alles doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt om te voorkomen dat mannen ten prooi zullen vallen aan deze terreur. Dus dames "be ware".
Trouwens, Ik ben nog op zoek naar een lieve, trouwe, onbaatzuchtige en niet machtswellustige en geldzuchtige vrouw ......... weinig kans he .......0.00000000000000000000?%

Met vriendelijke groet,
Financiële wegwerpvader

:: Leeuwin :: zondag 23 juni 2013 :: 00:15:27permalink

Beste moeders,

Ik denk dat het belangrijk is dat we ons, onszelf onze kinderen zichtbaar maken en onze verhalen laten horen. Ikzelf ga inmiddels al bijna 3 jaar van zitting naar zitting en heb slechte ervaringen met de RvdK en weiger mijn dochter en mezelf over te leveren aan het omgangshuis. Stiefvader moeder en grootouders worden niet geloofd over hun observaties over hoe biologische vader naar mijn dochter doet en hoe slecht zij op hem reageert daarentegen wordt alles wat deze man beweert klakkeloos aangenomen. Het systeem staat toe dat hij mijn dochter en haar directe leefomgeving schade mag worden aangebrenen en het belang van een man met wie mijn dochter geen hechtingsband heeft en bij wie zij zich niet veilig voelt boven ales gaat. Belangrijke klachten tegen de Raad zijn gegrondverklaard , zowel door de directeur zelf als door de externe klachtencomissie maar de reactie is niet ' we moeten het onderzoek inderaad opnieuw doen', maar we zullen het in de toekomst beter doen. Ondertssen bepaalt een rapport dat aan alle kanten rammelt, onprofessionaliteit, blinde vlekken, en het feit dat je als moeder al met 10-0 achterstaat voor de rechter het leven van mijn dochter.


Inmiddels ben ik al mijn vertrouwen in instanties verloren, ook door alle verhalen die ik al gehoord heb. Uiteindelijk kan het welzijn van het kind ze niet echt wat schelen.
Moeders, we moeten ons laten horen! Desnoods ook in rare pakjes van stripfiguren of verkleed als leeuwinnen die voor het welzijn van hun kinderen vechten.
Misschien moeten we een zwartbok maken en deze aan de tweede kamer, minister etc aanbieden, verhalen verzamelen etc. Ik wil mij graag hiervoor inzetten maar heb wel input van jullie nodig.

:: Doortje :: maandag 17 juni 2013 :: 00:53:03permalink

ik ben een alleenstaande moeder met 2 dochters een van 16 jaar en een dochtertje van 5 jaar. Ik heb ongeveer 3 jaar met hem samen geleefd en ben uiteindelijk bijna 8 jaar geestelijk, fysiek en emotioneel en financieel mishandeld.
Nu mijn jongste 5 jaar is is mijn ex een rechtzaak tegen mij begonnen omdat ik na eindelijk bijna 8 jaar de knop heb om kunnen zetten en hem niet meer toe wilde laten in mijn/ons leven omdat hij al zoveel had aangericht.

Hij probeert nu zogenaamd de geweldige papa uit te hangen terwijl hij dat helemaal niet is zijn andere 2 kinderen uit vorige relaties heeft hij gewoon laten barsten, en voor mijn dochtertje was hij er ook eigenlijk niet. Hij kwam alleen wanneer het hem uitkwam en vaak kwam hij meer voor mij dan voor haar.

Maar wat mij nu het meest frustreert is het volgende. Een tijdje terug is er een kort geding geweest waarin hij omgang met haar eist. De enige vraag die ik van de rechter kreeg was wat hij kon doen om mijn vertrouwen terug te winnen, nou ik zeg jullie dat gaat nooit meer lukken ik vertrouw door deze zieke persoon bijna niemand meer, laat staan hem.

Nadat mijn advocaat haar pleitnota had voorgelezen waarin duidelijk aangegeven is dat er huiselijk geweld heeft plaats gevonden waarvan mijn oudste dochter ook getuigen was, en dat ik bang ben voor hem, werd er door de rechter doodleuk beslist dat meneer iedere zaterdag tot aan de bodemprocedure omgang met mijn dochtertje mag hebben in mijn woning.
Dit alles in opbouwende vorm eerste 2 x van 11 tot 1 uur en dan komt er iedere 2 weken een uur bij.

Dit is nu afgelopen zaterdag de 3de keer geweest dat hij hier was en steeds maakt hij ruzie met mij en respecteert mijn privacy totaal niet. ik ben gewoon letterlijk misselijk in de tijd dat hij hier is en voel me niet op me gemak in mijn eigen huis ondanks dat er een vriendin van mij bij aanwezig is.

Wat moet ik hier toch mee, ik wil nu naar 8 jaar eindelijk rust en normaal mijn leven op kunnen pakken.

Ook heeft hij anonieme meldingen gedaan bij het amk dat ik mijn kinderen zou mishandelen en verwaarlozen, amk heeft niks kunnen vinden enhet dossier per direct weer gesloten. die man die ik daar sprak vroeg ik wie de melding had gedaan maar mocht dat niet zeggen. toen ik zei dat ik een vermoeden had en waarom zie hij tegen mij dan weet u ook wel dat 1+1 2 is mevrouw dus mijn vermoeden werd bevestigd.

Daarna heeft hij nog een annonieme melding bij de politie gedaan dat ik een hennepkwekerij in mijn schuur zou hebben. politie is hier geweest is over mijn schutting geklommen in mijn schuur geweest maar juist inderdaad niks gevonden. Ik kan hier helaas niks mee omdat deze meldingen steeds anoniem worden gedaan.

sterkte allemaal

:: dtje :: dinsdag 11 juni 2013 :: 09:09:41permalink

Beste Moeders,

Mijn dochtertje van nu bijna 2 en ik zijn nu bijna een jaar geleden vertrokken bij mijn ex met de politie omdat hij ons voor 1,5 jaar mishandelde (geestelijk/lichamelijk). Hij is meegenomen toen en wij zijn daar weggegaan omdat ik anders last zou hebben van zijn ouders. Hij heeft mijn dochter geregeld op bed gegooid en bij haar nek vel vast gepakt, en bedreigd hij haar wat aan zou doen als ze niet zou stoppen met huilen. Hij heeft mij geschopt, geduwd, aan me haren getrokken, uitgescholden, bij mijn keel gegrepen en geslagen.
Hij heeft dus in het verleden hard drugs gebruikt. Ons huwelijk kwam voort uit leugens en bedrog en het werd me aangespoord door die familie, ik trapte in alle leugens. Hij heeft toegegeven in een verslag van de kinderbescherming ons bedreigd te hebben en mij geslagen te hebben... ook heb ik medische dossier en aangifte. Waar doen ze dan nog zo moeilijk over? ze zien toch dat hij een gestoord persoon is!

Ben nu dus al een jaar bezig om omgang te ontzeggen, we staan onder een gezinsvoogd en er komt nog 1 omgangsregeling onder toezicht. Als deze slecht afloopt kan er iets opgebouwd worden om voor de rechter te gooien en te stoppen. Mijn dochtertje is hyper na het bezoek, eet slecht, slaap slecht, is angstig, krijgt meteen luier uitslag door zure poep, en ik heb vreselijk moeite om in haar bedwang te houden.
Wij gaan hier echt kapot aan, maar we blijven volhouden! Nu wil zijn moeder ook nog een omgangsregeling, hier ga ik absoluut niet mee akkoord! Ook heeft hij een hoop schulden waar ik niks van af wist, die ik absoluut niet kan hebben omdat ik dan ver beneden bijstands- niveau leef, hoe kan mijn dochter dan een normale toekomst krijgen?

Ik ben van mening, en dit houd mijn sterk:
Ik ben de moeder, ik ben verantwoordelijk voor mijn dochter, ik doe alles voor haar, verzorg haar, betaal alles voor haar, doe echt alles voor haar! IK ben dus uiteindelijk die het laatste woord heeft waar zij heen gaat en of dat veilig voor haar is, niet zij!

Ze laten jou geloven dat zij de baas zijn, dit is niet zo! Moeders, wij staan boven hun! Vergeet dat niet, jij hebt je kindje gebaard, jij verzorgt haar! Jij beslist wat veilig voor haar is!

:: onmacht :: dinsdag 4 juni 2013 :: 22:38:47permalink

ouders hebben bijde gezag vader is erg gewelddadig (vuurwapens, huiselijkgeweld, meerdere strafbare feiten). Kinderen zijn na mishandeling door vader naar moeder (terwijl moeder net onderweg was met de kinderen naar bjz omdat vader de kinderen wou zien maar moeder daar te laat was heeft vader hen klemgereden op de weg). Kinderen zijn (tijdelijk) uit huis gehaald en veilig ondergebracht door voogd(ots). Moeder is volgende dag ondergebracht en word nu verplicht door BJZ om ergens anders in nederland een nieuw leven op te bouwen.
Moeder mag met NIEMAND contact hebben zelf niet met haar familie, niemand! Vader zit in de gevangenis.

BJZ legt haar op ergens anders nieuw leven op te bouwen en dan kan ze haar kinderen terug krijgen, als het veilig is. We leven toch in een vrij land? ONGELOOFELIJK! Mag dit echt? Is het niet zo dat vader hiervoor aangepakt moet worden?maar bjz vind wel belangrijk dat kinderen contact met vader krijgen/hebben. Moet zij nu werkelijk vluchten?

:: ook een angstige moeder :: zaterdag 1 juni 2013 :: 13:32:28permalink

Voor alle bezorgde moeders

Ik ben het ook met oma van kleinzoon mee eens.
Het rechtsysteem is inderdaad waardeloos.
En ik ben er ook voor dat wij met zijn allen de koppen bij elkaar steken, om op die manier onze kinderen toch gelukkig te maken, daar hebben ze recht op.

Want ik kan heel duidelijk zeggen, dat die vaders die dit allemaal veroorzaken, ABSOLUUT NIET VAN DE KINDEREN HOUDEN, HET IS ALLEEN MAAR MACHT !!!

:: Johan :: vrijdag 10 mei 2013 :: 16:18:31permalink

Mijn naam is Johan en wil hier toch een verhaaltje doen over mijn schoonzus,

Zij is ongeveer 3 weken geleden gevlucht uit hun huis met 5 kinderen, vanwege onder andere het huiselijk geweld naar de kinderen en naar haar, waardoor ook de relatie voor haar kant ten einde kwam, zonder geld en alleen wat kleding is ze naar haar ouderlijk huis gevlucht.

Ze heeft 3 zoons van 12,9 en 5 en 2 dochters van 2 en 1 jaar oud.
De oudste zoon heeft gedragsprobleem (soort borderline) en de andere 2 zoons zijn autistisch, over de dochters is nog niks te zeggen,maar volgens mij hebben hun niks.

Na een week bij opa en oma te zitten, bleek dat de oudste zoon nog contact had met zijn vader, geeft niks opzich....maar hun vader was dus zijn oudste zoon via de telefoon aan opstoken, waardoor de oudste zijn broertje onder zich mee in opnam.
En vanwege zijn gedragsproblemen en beginnend puber,ook waarschijnlijk te bang voor zijn vader, heeft ie tegen hem gezegd dat hij geslagen is door mama en door oma, heeft de vader Jeugdzorg gebeld. Ze hebben nog nooit een vlieg kwaad gedaan!..hij wel..! Ze kwamen nog dezelfde dag de 2 oudste ophalen, ze zitten nu in een crisisopvang. De andere 3 mochten nog blijven.

Als je de 3 kinderen ziet dan lijkt het net of ze nu eindelijk vrij zijn weet je wel, lachen,spelen, krijgen een mooi kleurtje in hun gezicht en komen weer wat grammetjes aan. En dat in 2 weken.

Nu is de vader zo bezig dat de oudste zoon aan het verkondigen is dat de moeder de kinderen mishandeld tegen Jeugdzorg, weet nu nog niet of er echt aangifte is gedaan hoor. Maar dat betekent dat ze straks de andere 3 ook gaat kwijt raken.

Ze heeft nu wel al het een en ander geregeld, zoals uitkering/bijstand, zodra ze dat heeft kan ze pas aan een Advocaat, bezig met nieuwe woonruimte en de jongste zoon moet weer naar school dus ook vervoer voor geregeld.

Ze doet haar best,maar ik zie binnenkort echt instorten, gezien nu met de gedachte loopt de andere 3 ook kwijt te raken.

Met zoeken op internet naar info, kwam ik hier terecht en moet zeggen dat ik het echt erg met iedereen te doen heb, verschrikkelijk is het gewoon..sterkte aan iedereen...

:: Bange mama :: zaterdag 23 maart 2013 :: 18:15:39permalink

Ik ben vorige maand mama geworden van een zoontje. Dit was een geplande zwangerschap, maar na 8 weken ontdekte ik dat mijn ex bezig was met andere meisjes, en hij zei dan dat ik maar abortus moest doen. Heb ik geweigerd, heb hem nog enkele kansen gegeven om er samen uit te komen, maar toen ik 15 weken was is hij definitief vertrokken.
Heb hem toen 3maanden niet gehoord of gezien. Tot hij ineens, als ik 7maand ver ben, vraagt om bij de bevalling te zijn en zijn zoontje toch te erkennen en dan een weekend om de 2-regeling op te stellen.
Ben ik niet op ingegaan, mijn zoontje is niet erkend, heeft mijn achternaam, en ondertussen zijn we met advocate bezig.

Mijn ex wilt persé op bezoek komen, wilt mijn zoontje wekelijks enkele uren meenemen (ik geef borstvoeding, maar hij zegt dat ik moet afkolven). Vanaf hij 6maanden is, wilt hij hem een heel weekend.
Ik vind dit lachwekkend! Ik wil dat mijn zoontje zijn papa kent, maar ik vind 3 uurtjes om de 2 weken meer dan voldoende, bij mij thuis. Vertrouwde omgeving, alles bij de hand, borstvoeding enzovoort. Hij is hier niet mee akkoord en wilt, als ik nog steeds weiger te erkennen, een rechtzaak opstarten en meer omgangsregeling eisen voor een kind dat hij zelfs niet wou..
Ik vind het prima alleen met mijn kindje en vind het onbegrijpelijk dat hij nu opeens mijn kind wilt komen afpakken..

:: Maria :: zondag 3 maart 2013 :: 12:46:08permalink

Ik heb een Turkse vriendin die in haar huwelijk ernstig is mishandeld. Zij is ook gevlucht zonder haar zoontje en heeft hem nu al jaren niet gezien. Zoontje is nu 12. vader en diens familie hebben hem al die jaren verteld dat moeder een hoer is en dat zij hem heeft achtergelaten en nooit meer naar hem heeft omgekeken. Bovendien is de hele familie agressief en crimineel, dus er zal ook angst spelen bij zoontje.

RvdK en rechtbank: pro vader, zogenaamd in het belang van de rust van het kind kan mijn vriendin naar omgang fluiten. Het feit dat vader en diens broer overmatig alcohol gebruiken en agressief zijn en iedereen de hele tijd met de dood bedreigen is voor hen geen reden te denken dat dit misschien niet de goede omgeving is voor een kind om op te groeien.

Ze krijgt niet eens de kans haar zoon HAAR kant van het verhaal te vertellen. Zij krijgt nu EMDR voor de verwerking van de mishandelingen en het onrecht, maar dat onrecht gaat maar door dus. Hoe kan zij verwerken en gezond worden als ze haar eigen vlees en bloed niet mag zien, terwijl zij niets fout heeft gedaan?Ik heb een paar dagen geleden contact gezocht met Hart van Nederland, die er graag een item over willen maken. Zij zoeken alleen wel naar onderbouwing zodat het duidelijk is dat het hier niet alleen om een incident gaat.

Ik ben aan het zoeken geweest, maar kan eigenlijk geen cijfers vinden. Op deze site vind ik echter heel veel ervaringen van vrouwen, ook als het gaat om de verplichte omgang met vader terwijl die heeft mishandeld en doorgaat met treiteren en bedreigen. ook vraag ik me af hoeveel van de verdachten van misahndeling/huiselijk geweld daadwerkelijk worden veroordeeld (en dan bedoel ik niet die lullige 20 uur werkstraf).

:: Tiana :: woensdag 27 februari 2013 :: 12:13:44permalink

Hallo,
Ik heb twee kleine jongens uit een huwelijk met een ernstig narcistische man van buitenlandse komaf. Ook ik heb al ontelbare rechtzaken gehad in de afgelopen 4 jaar, zijn mijn jongens getraumatiseerd, maar word ik steeds sterker in het verdedigen van mezelf (ook met dank aan jullie!!) en voor de kinderen.
Ik heb voldoende negatieve ervaringen betreft BJZ, RvdK, SHG en de politie.
Ik wil helpen, iets doen. We kunnen het!! We zijn het aan onze kinderen en onszelf verplicht!
Ik hoor het graag als ik iets kan doen!

:: Chris :: donderdag 7 februari 2013 :: 12:30:24permalink

Ik was samenwonend, mijn ex heeft (gelukkig) niet erkend. Ik ben in de 15e zwangerschapsweek in de steek gelaten, ons gezamenlijke huis uitgezet, en vlak na de bevalling kwam meneer mijn kind opeisen. Nu, ruim een jaar verder, heeft meneer het voor elkaar gekregen om via een voorlopige voorziening mijn kind elke zaterdag op te halen en mee te nemen van 15 tot 18 uur. Sorry???

Ik heb voor mijn bevalling een fantastische man leren kennen die de papa voor mijn kindje is, ik heb 4 mediationpogingen ondernomen die door meneer afgeketst zijn, ik heb een trauma opgelopen door hem en ben inmiddels 20.000 euro lichter. Ik ben zwanger van de tweede en ons gezin zou het geluk tegemoet kunnen zien, maar helaas, mijn ex weet ons gezinsleven te verstoren met deze belachelijke zaak.

Tijdens het kort geding heb ik bewijzen van de huisarts, psycholoog en mediationgesprekken overlegd, maar die zijn door de rechtbank in de bureaula gelegd. Inmiddels heb ik een gesprek met een curator gehad die moet oordelen over de erkenning, die meneer toch wel gaat krijgen. Pardon??? Hij laat mij en mijn kind barsten en vervolgens eist hij alles op?

De bodemprocedure is pas volgend jaar en nu moet ik voorlopig elke zaterdag (jawel, wij hebben geen weekend meer) mijn 13 maanden oude zoon meegeven aan iemand die niet eens weet hoe hij een luier moet verschonen en die mijn zoon niet kent. Op een tijdstip waarvan iedere moeder weet dat het juist de moeilijkste uren voor een klein kindje zijn (middagdutje, aan het einde van de dag moe...)

Ik ben ten einde raad! Ik wil de RvK en BJ erbuiten laten, want wij zijn een doorsnee gezin en mijn kind heeft een papa! Ik heb niet het gevoel dat RvK mij verder kan helpen, die zullen ons alleen maar dieper in de put helpen. Ik weet het niet meer! Ik wil mijn kind beschermen omdat ik van mening ben dat een kindje wel een mannelijk rolmodel nodig heeft (zijn papa die hem toevallig niet verwekt heeft), maar dat zijn biologische verwekker zijn jonge prille leventje niet hoeft te verstoren. Dat komt later wel. En nee, ik ben geen moeder die wraak wil nemen, of haar kind zijn papa onthoudt... want die heeft hij al. Ik voel me in de steek gelaten door deze belachelijke wet, want mijn kind heeft hier niets aan. Help!

:: Nadia :: zondag 3 februari 2013 :: 23:56:44permalink

Dag moeders,

Wie kan mij vertellen hoe het anno 2013 zit met de wet omtrent verkrijgen van een verblijfsvergunning op basis van omgang met je kind? Mijn (nu nog) man probeert op allerlei manieren zijn verblijfsvergunning te houden over de rug van ons zoontje. Heb een paar maanden geleden de echtscheiding aangevraagd en sindsdien doet hij er alles aan om de uitspraak uit te stellen door alles te dwarsbomen. Hij heeft mij nooit benaderd in de maanden voordat ik de echtscheiding aangevraagd heb om de kleine te zien, en nu wil hij ineens een omgangsregeling??!! En als ik niet akkoord ga dan gaat zijn advocaat om een voorlopige voorziening vragen bij de rechter.

Wie kan mij helpen wat ik het beste kan doen? Ik weet het gewoon even niet meer. Wat mij betreft gaat hij terug naar land van herkomst, ons zoontje heeft niks aan een vader die hem alleen gebruikt voor zijn papieren.

Groetjes,
radeloze moeder

:: Walhalla :: donderdag 31 januari 2013 :: 17:53:52permalink

Onlangs was er een zitting omdat BJZ de (omgangs)-OTS wilde verlengen, en die is, geheel tegen alle verwachtingen van de meeste ervaringsdeskundigen, AFGEWEZEN door de kinderrechter! De rechter had het recente rapport van de ombudsman gelezen over omgangsOTS http://www.bezorgdemoeders.nl/nieuws/121/ombudsvrouwen_schrijven_rapport_over_ots_bij_omgang.html
En ik had haarfijn mijn onschuld aangetoond met verklaringen van betrokkenen en de valse beweringen van BJZ weerlegd met bewijzen (het heeft me ruim een maand gekost). De partijdigheid van de gezinsvoogd werd de rechter duidelijk. Tezamen met rapporten als dat van Samson wordt steeds duidelijker dat BJZ niet voor de kinderen opkomt en dat wij zelf alternatieven moeten zoeken. Die had ik dan ook zelf aangedragen: mijn plan werd door de rechter goedgekeurd.

Voor wie de uitspraak als jurisprudentie wil gebruiken om van haar eigen OTS af te komen: laat het je advocaat opzoeken, of zoek contact met mij. (jurisprudentie= een uitspraak van een rechter is bindend, en geldt ook als leidraad voor uitspraken die daarna komen! vraag je advocaat hoe het precies zit)
veel succes allemaal en WE KUNNEN HET ECHT!

:: Thea :: dinsdag 11 december 2012 :: 22:22:08permalink

Zijn er hier moeders die hun kind naar een omgangshuis hebben moeten brengen en dat de omgangsbegeleiding de omgang stop heeft gezet, omdat het kind het niet aan kon/overstuur was/niet wilde?

Ik hoop dat iemand ervaringen kan delen, of er ook rechters zijn die je kind na 2 maanden weer richting een omgangshuis sturen.

STERKTE AAN ALLE MOEDERS DIE AAN HET VECHTEN ZIJN. Ik zou willen dat we elkaar konden helpen en krachten konden bundelen. Spijtig genoeg worden er nog teveel handen boven het hoofd van de vader gehouden, ook als deze geen goede invloed op kinderen hebben :(

:: omeko :: vrijdag 23 november 2012 :: 14:47:15permalink

Dús we worden niet gezien als groep, maar als incident, dús niet gehoord!

Ik begrijp best dat men in de politiek vindt dat men zou moeten spreken van gelijkwaardig ouderschap, om duidelijk te maken dat beide ouders gelijke rechten hebben, ook na echtscheiding. En dat het in het belang van het kind is dat het contact heeft met beíde ouders en ook verzorgd wordt door beide ouders. (Geloof me, als ik het gevoel had gehad, dat mijn kind veilig zou zijn bij deze man, zou ik absoluut meewerken aan een goede omgangsregeling, hoe zeer hij me ook persoonlijk tegen staat. Je wilt immers het beste voor je kind)

Maar wat als niet- primair zorgende ouder nog nooit voor het kind heeft gezorgd en eigenlijk vooral geïnteresseerd is in zijn belangen, niet die van het kind?

Wat betekent deze wet voor de positie van vrouwen, die na een vaak pijnlijke, soms gewelddadige scheiding, al achteruit gaan in inkomen, hun carrière veelal vaarwel kunnen zeggen en door de gedwongen omgang met iemand waarvan ze niet voor niets willen scheiden, dusdanige psychische schade oplopen, dat zij nauwelijks hun leven weer op kunnen pakken?

Hebben de (meestal) heren politici erover nagedacht wat een spanning dit oplevert binnen het gezin waar de kinderen (het grootste gedeelte van de tijd) leven?

En, misschien minder van belang, maar toch: wat voor een signaal geven deze politici af aan (met name) mannen die tijdens de zwangerschap of vlak daarna de benen nemen en alleen als het hen uitkomt hun "eigendom" opeisen en daar nu dan ook nog in worden gesteund?

Wat een voorbeeld is dit voor (met name mannelijke) kinderen? Dat het normaal is om zo met mensen (vrouwen) én kinderen om te gaan? Mijn ex-man is het levende bewijs dat je hierdoor generatie op generatie wangedrag van mannen doorgeeft en hij is niet de enige.

De politici wilden waarschijnlijk, heel terecht overigens, met deze wet vaders en kinderen beschermen tegen moeders die kinderen inzetten als pressie-of wraakmiddel. Maar zien zij niet dat door deze wetgeving vrij baan wordt gegeven aan het omgekeerde? Aan vaders die nooit hebben gezorgd, niet van plan zijn de zorg op zich te nemen, maar die hun ex-vrouw en kinderen in hun macht willen houden om wat voor reden dan ook?

Ik heb met het op de wereld zetten van mijn kind, de belofte gedaan dat ik mijn kind zou beschermen. Hoe moet ik het beschermen als ik door de rechterlijke macht gedwongen wordt om hem naar iemand te sturen, die een vreemde is voor het kind, die geen enkele ervaring heeft met de verzorging van het kind, die blijkt zijn agressie niet te kunnen beheersen als men zich niet gedraagt zoals hij wil en die aangegeven heeft dat hij er niet voor terugschrikt om het kind te ontvoeren als hij zijn zin niet krijgt? IK BEN DOODSBANG!

:: trees :: donderdag 22 november 2012 :: 12:50:21permalink

Een ieder die ermee te maken heeft gehad zal de pyschopaat herkennen. Alles moet kapot, de moeder moet eraan, het kind moet eraan, de instanties zijn slechts 'middelen' om het gelijk te halen en bij gebrek aan inzicht is de kans groot dat ze meedrijven op zijn leugens.

Jaren lang stalken, bedreigen, huiselijk geweld, instantie's, ontvoering verkrachting noem heel het lijstje maar op wat daar bij hoort zal de details er maar uitlaten kan er boeken over schrijven. Ben nu drie jaar verder: 125 aangiftes en meldingen en 12 hoger beroepen van de dader al achter de rug.

Heb de stafzaak gehad en lees net de beschikking. Krijg er hardkloppingen van. Deze uitspraak is dan allemaal wel bewezen dat ik bijna kapot ben geslagen, maar deze strafrechter is van mening dat ik een goeie verstandhouding moet hebben met deze biologische psychopaat?
Hij krijgt geen voorwaardelijke straf want dat zou hem weer eens geweldadig kunnen maken. Staat in mijn beschikking echt waar hoe is het mogelijk? En nu heeft de biologische dader een OTS aangevraagd om omgang manipuleerbaar te maken - puur uit wraak. Het gaat vooral om daderbelangen

:: omeko :: maandag 19 november 2012 :: 21:07:41permalink

De komende week moet ik voor de zoveelste keer verschijnen voor een rechtszitting aangaande de omgangsregeling voor mijn kind met zijn biologische vader. Drie weken na de geboorte van mijn zoon kondigde hij al aan te willen vertrekken en na een periode van agressie en spanning vertrok hij inderdaad. Drie jaar in Nederland betekende dat hij ook zonder gezin in Nederland mocht blijven, als hij maar gebonden bleef aan de omgang met het kind, dan was vast werk niet nodig, en kan hij op termijn een vaste verblijfsvergunning krijgen.

We zijn inmiddels twee jaar verder en na een aantal rechtszittingen waaronder één waarbij hij tevergeefs probeerde te eisen dat hij geen alimentatie hoefde te betalen, gaat het nu opnieuw om het omgangsrecht. Na acht maanden niks van zich te hebben laten horen omdat hij het niet eens was met de toenmalige omgangsregeling onder toezicht, eist hij een omgang van om het weekend, het hele weekend.

Een andere reden om deze vorm van omgang te eisen, hoewel hij deze vanwege zijn werkzaamheden niet eens kan handhaven, is, dat hij bijzonder kwaad is dat niet vrij over "zijn eigendom"(zoals hij eens mijn kind omschreef) kan beschikken, dus wanneer het hém uitkomt. Om hem verder te citeren: "Ik heb het recht om mijn kind, wanneer dan ook, overal mee naar toe te nemen. Als mijn kind drie maanden in mijn vaderland woont krijgt het mijn nationaliteit." (Zowel hij als ik weten dat het vrijwel onmogelijk is om een kind dat land uit te krijgen) Bij een door de rechter beslist "toenaderings"gesprek in bijzijn van beider advocaten: "I will not speak directly to her, I am too disgusted to even look at her face."

Deze man heeft mij tijdens mijn zwangerschap met de dood bedreigd, hoogzwanger bij de keel gegrepen en door elkaar geschud, mij met mijn enkele weken oude baby in de arm proberen te slaan en erger. Ik was destijds te vertwijfeld en verbaasd om aangifte te doen, maar ook dat had me in deze zaak waarschijnlijk niet geholpen. Het lijkt erop, als ik de verschillende forums op dit gebied bekijk, dat mijn kind en ik slechts een van de vele voorbeelden zijn, die door de huidige en toekomstige wetgeving in grote problemen raken. Helaas zijn wij moeders waarschijnlijk zo lamgeslagen dat we ons niet hebben verenigd in pressiegroepen als Dwaze vaders en SOS papa.

Dús we worden niet gezien als groep, maar als incident, dús niet gehoord!

:: Maantje :: zaterdag 22 september 2012 :: 11:40:11permalink

Afgelopen week is het omgangshuis gestopt omdat mijn dochter van nog geen 1,5 hysterisch op haar vader reageert. Panisch is ze en houdt het nog geen uur bij hem vol. We hebben nu meerdere omgangsmomenten gehad en BJZ komt met de slotsom dat ze geen perspectief zien tot zelfstandige omgang. Heeft iemand hier ervaring mee? Sta ik hiermee sterk naar een rechter toe? Ik denk zelf van wel. De rechter kan toch niet zomaar over de belangen van een kindje heen stappen?

:: johanna :: maandag 23 juli 2012 :: 00:42:32permalink

Ik, moeder van een kindje van ruim een jaar loop ook behoorlijk tegen het 'rechts' systeem op. In plaats van slachtoffer, ben je dader in de ogen van de rechter. Het is 'in het belang van het kind' heb ik al te veel gehoord. Het is tijd dat er iets aan gedaan wordt. De verhalen verzamelen is één ding, maar wat wordt er nu daadwerkelijk gedaan door jullie? Ik wil dat er iets in de wet gaat veranderen. Het is toch te gek voor woorden dat je als moeder niet voor je kind op kunt komen zonder gezien te worden als hysterische ex die het op vader gemunt heeft? Mijn dochter is het belangrijkste in mijn leven. Zij mag heus haar vader zien. Ik wil echter haar vader NIET zien. Hij heeft recht op zijn kind, maar niet (meer) op mij. Ik wil niet dat mijn dochter letterlijk tussen de confrontatie tussen mij en mijn ex terecht komt. Zij heeft hier niets mee te maken. Er wordt door de rechter gezegd dat ik in mijn 'NETWERK' mag kijken wie het kind aan vader wil overdragen. Dit moet echter 2 x per week gebeuren en de ene dag 10 uur en de andere 4. (is dat niet al te veel?!). Er is niemand te vinden die dat kan doen. Er is echter ook geen instantie te vinden die dit wil doen (maatschappelijk werk, blijf van mijn lijf, jeugdzorg). Mijn ouders (op leeftijd) doen het nu voor me, omdat ook zij vinden dat dochter niet tussen ouders in verzeild moet raken. Ik begrijp dit niet. Dit is voor mijn ouders buitengewoon belastend (emotioneel gezien). Moeder zit al aan de slaappillen omdat ze anders de nacht ervoor niet slaapt. Ze trilt de hele ochtend als ze het kind heeft over gegeven. Die 2x per week moet het kind dus naar vader. Zonder uitzondering. Dit betekent dat ik nooit meer een weekend met mijn kind heb (1 omgangsdag is elke zaterdag) en het betekent ook dat ik nooit meer op vakantie kan. Er is namelijk ook een dwangsom uitgesproken wanneer ik het kind niet overgeef. Dit is niet te geloven. Ik heb haar altijd mee gegeven. Alleen niet aan hem persoonlijk. Dit kunnen ze me toch niet verplichten? Alleen omdat ik moeder ben geworden, is het plotseling mogelijk iemand te verplichten een ander te zien?!! Wat gaan we hieraan doen? Hoe gaan we dit doen? Dit is schending van mensenrechten (o.a. recht op privacy). Ik heb er geen bezwaar tegen wanneer dit op jullie site wordt gepost, maar dan moet er ook wel iets GEBEUREN. Ik help graag mee. Wie nog meer?!

:: Leila :: zondag 8 juli 2012 :: 00:54:35permalink

Mijn zoon is bijna 15. Hij wil niet naar zijn vader en heeft hem nu een jaar niet gezien. Voor dat jaar ging hij af en toe, eigenlijk wilde hij niet. Vader is erg bezig met zichzelf en heeft weinig echte aandacht en zorg gehad voor zijn zoon. Het gevolg is dat gaandeweg de band die er had kunnen zijn verloren is gegaan. Mijn zoon voelde zich in de steek gelaten en de vele teleurstellingen is een proces geweest voor hem, als elke keer een stukje afsterven in de band met zijn vader, totdat er alleen maar een leegte is ontstaan voor hem. Inmiddels wil vader na een jaar zonder contact de bezoekregeling hervatten. Zoon heeft aangegeven dit niet te willen. Toen kwam er een brief van de advocaat en een oproep van de rechtbank voor een kort geding met de eis de omgangsregeling te hervatten zoals afgesproken in het confernant met dwangsom van 500 euro. Zoon is ook verhoord, maar klapte dicht door de koele houding van de rechter en de confrontatie met vader op de gang. De uitspraak heb ik nu net binnen: bezoekregeling zoals in het confenant beschreven en dwangsom van 500,00 euro tot een maximum van 10.000. Wie neemt het kind serieus en geeft hem een stem? Zodra de moeder het kind een stem geeft, is een moeder verdacht. Maar wie moet het dan doen? Moeders zijn vaak de grootste beschermers van hun kinderen en de grootste verdachten. En deze twee kunnen in het proces niet samengaan dus kiezen de meeste in het conflict met vaders, dat moeders niet de beschermers zijn, maar de verdachten. En hoe harder moeders vechten, hoe verdachter ze worden.

:: anoniem :: zaterdag 23 juni 2012 :: 21:43:59permalink

Eigenlijk was de geestelijke mishandeling al vanaf dag een begonnen alleen zag ik dat zelf niet doordat ik al zoveel had meegemaakt. Hij kleineerde mij en als ik niet op juiste wijze reageerde werd hij helemaal razend en dan werd het ook fysiek, Echt eng om te mee te maken,hij is iemand met blinde woede. Voor mijn zelf heb ik het nooit gedurfd om bij hem weg te gaan. Maar toen mijn zoontje geboren werd heb ik het eindelijk aangedurfd nadat hij al een keer met een mes op de slaapkamer had gestaan toen hij huilde en paar keer in zijn gezicht had gespuugd en zelf zei op een dag nou begrijp ik waarom sommige ouders kinderen vermoorden. Ik ben zo lang bij hem gebleven omdat hij altijd tegen mij zei mijn zoontje van mij af te nemen. Maar op de dag dat hij mij sloeg waar mij zoontje bij was omdat we onderweg naar het consultatiebureau waren en hem uit mijn armen greep. Had ik het helemaal gehad en ben ik gevlucht. Het heeft drie weken geduurd voordat ik aangifte durfde te doen. Helaas is deze geseponeerd wegen onvoldoende bewijslast. Mijn zoon staat wel op mijn naam omdat hij geen akte kon overleggen. Maar tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds bang dat hij hem komt opeisen, en dan wat? Ondanks ik nu een nieuw leven op een geheime locatie probeer op te bouwen blijf ik altijd over mijn schouder kijken.

:: beertje :: donderdag 21 juni 2012 :: 07:59:22permalink

Gezien de politieke ontwikkelingen en mijn eigen ervaringen kan ik elke vrouw alleen adviseren om haar kind voor het huwelijk te krijgen dan heeft de vader namelijk niet automatisch gezag. Het moet dan bij de kinderrechter aangevraagd worden. Had ik dat geweten was mijn kind veel ellende bespaard gebleven.

:: Rosefine :: woensdag 13 juni 2012 :: 00:09:49permalink

Ik heb 10 jaar een relatie gehad. Ik heb hem zien veranderen van een vlotte jonge man in een strenge, dogmatische moslim. Ik heb een kind met hem gekregen (het was een ongelukje, maar wat mij betreft heel gewenst). Hij heeft nauwelijks naar haar omgekeken. Mij heeft hij (naar mijn vermoedens) gebruikt voor een verblijfsvergunning. Gelukkig is dit niet gelukt. Nu heb ik een conversatie tussen hem en een andere persoon gevonden waarin hij mededeelt dat hij onze dochter wil ontvoeren naar zijn thuisland. Het Centrum voor Internationale Kinderontvoering acht de kans reëel dat hij haar mee zal nemen. Dit omdat hij geen familie in Nederland heeft, streng moslim is, zich afkeert tegen Nederland en hier verder geen binding heeft (hij verblijft illegaal) en hij dit feit letterlijk heeft gezegd. Ik ben nooit fysiek mishandeld door hem, gelukkig. Dit ook omdat hij wist dat hij dat bij mij niet moest proberen! Emotionele chantage en emotionele manipulatie waren echter wel aan de gang. Hij werkte in op mijn schuldgevoelens (ik had hem immers toch moeten helpen om een verblijfsvergunning) en op mijn afhankelijkheid van hem (mijn emotionele afhankelijkheid, ik hield erg veel van hem). Ik ben niet boos op de Nederlandse wetgeving of op welke instantie dan ook. De mensen handelen naar beste weten. De regels zijn nou eenmaal niet gunstig voor mij en velen met mij. Ik begrijp ook dat vaders recht hebben hun kinderen te zien, indien dit niet schadelijk is voor het kind. In dit geval is omgang met mijn dochter gevaarlijk voor haar (dit in verband met dreiging voor ontvoering). Ik ben overigens wel heel bang voor hem. Ik ben nog niet naar de rechtbank geweest, maar ik lees hier op deze site wel veel horrorverhalen over. Ik geloof dat hij een kort geding tegen mij gaat aanspannen, maar hier hoor ik meer over als het zover is, van mijn advocaat. Ik zit erover te denken om te vluchten. Om een tijdelijk onderduikadres te vinden en dan een andere woning te zoeken, zodat hij mij niet kan vinden. Ik ga ervan uit dat dit zal werken. Ik hoop dat deze brief een bijdrage kan leveren voor anderen, door niet in het slachtofferschap te verzanden, maar juist actie te blijven ondernemen. Ook hoop ik op steun van anderen en eventueel tips en adviezen.

:: Bijeenkomst van Lotgenoten :: maandag 28 mei 2012 :: 10:22:02permalink

Zoveel mamma's, zoveel verdriet, zoveel onrecht, zoveel leugens en gedraai, zoveel schade aan de kinderen... Het voelt als vechten tegen de bierkaai en je valt tussen het wal en schip met hulpverlening. Wij zijn niet gek of labiel. Ja, labiel wordt je wel gemaakt omdat het om je KINDEREN gaat! Of om valse beschuldigingen die je weer moet weerleggen. Waarom geen forum of beter nog; waarom geen bijeenkomst van lotgenoten? Ik denk dat daar best behoefte aan is. Gewoon een dag/tijd/plaats prikken waar we centraal naar toe kunnen komen. We kunnen dan het ongeloof, het verdriet delen maar ook de ervaringen met instanties en volgens mij worden we daar allemaal wijzer van!

:: Wanhopige mamma :: donderdag 24 mei 2012 :: 10:01:34permalink

Het is nu de 2e keer dat ik mijn verhaal op bezorgde moeders zet. We zijn dik 1,5 jaar verder. Ook ik heb te maken gehad met geweld tijdens de zwangerschap, cocaïnegebruik van vader en alcoholgebruik en zijn gestoorde gedrag en mishandelingen. De rechter heeft besloten in de voorlopige voorziening dat hij na een jaar van contactverbod en afwezigheid toch een uur per week onder toezicht omgang kan hebben met mijn dochtertje, dat nu bijna twee wordt. Verder moest door de Raad van de Kinderbescherming onderzoek worden gedaan of omgang mogelijk was en in hoe dit dan zou moeten uitzien. Het gaat ronduit slecht tijdens deze omgangsuurtjes. Hij bedreigt mij, scheldt waar mijn dochter bij is en mijn dochter gaat er finaal aan onderdoor. Dit alles wordt na een consult bij een orthopedagoog en een psychotherapeute waargenomen en als risicofactor gezien voor het psychisch welbevinden van mijn dochtertje. Beiden hebben bij de rechter erop aangedorngen omgang te stoppen, want als het doorgaat vrezen zij voor grote problemen. Ook ik loop nog steeds bij een psychologe en volg daar EMDR therapie voor de traumatische gebeurtenissen met vader destijds en nu nog. Ieder normaal denkend mens zou nu denken, nou dan lijkt mij logisch dat omgang moet stoppen en er genoeg mensen mee gemoeid zijn die vanuit hun professie zeggen dat het absoluut NIET in het belang van het kind is. Nou niets is minder waar. Vorige week heb ik de rechtszaak gehad en er werd doodleuk gesproken over hoe omgang er dan nu uit zou komen te zien. Ook de Raad zegt dat het allemaal wel meevalt en ook zij adviseren omgang! Jongens ik ken deze site nu al een dik jaar en nog steeds heb ik het idee dat we wel allemaal schreeuwen, maar er gewoon niets van de grond komt. Ik ben het helemaal zat. Ik wil als moeder dat we nu eens gehoord gaan worden en ik wil er alles aan doen. ik vind echt dat we onze verhalen nu moeten bundelen en ter kennisgeving naar de eerste of tweede kamer moeten sturen, desnoods naar de koningin. Kom op, er zijn genoeg verhalen, genoeg moeders die zo erbij zitten, het familierecht en Jeugdzorg is een maffiale corrupte organisatie aan het worden over de ruggen van ONZE kinderen. Hoeveel psychische stoornissen moeten er nog worden gekweekt in Nederland? Want dat staat onze kinderen te wachten later! En dan spreken over bezuinigingen? Nou ik denk dat je heel wat kan bezuinigen op de jeugdzorginstanties die hun werk niet doen, op kinderpsychiaters en kinderpsychologen. En op latere leeftijd heeft dat slag nog meer werk als onze kinderen volwassen zijn! WE MOETEN VECHTEN VOOR ONZE KINDEREN!

:: Melanie :: zondag 20 mei 2012 :: 14:40:57permalink

Mijn man dreigt nu dat hij mijn dochter van me af zal nemen als ik bij 'm wegga. Aan de ene kant wil ik het haar ook niet aan doen om haar van haar vader weg te nemen want zij is gek op hem. Wat moet ik nu doen? Kan iemand mij vertellen wat er zou gebeuren als ik mijn spullen pak en weg ga? Krijg ik dan een regeling met mijn dochter? ik kan geen stappen met advocaten gaan ondernemen en durf ook geen aangifte te doen van huiselijk geweld, hij mishandelt me vaak. Ik durf het niet want we leven nu nog ondr 1 dak en als hij daar lucht van krijgt dan maakt ie me af. Wat zou er gebeuren als ik weg ga, een ander onderkomen heb bij iemand? Dan ben ik tenminste veilig, maar wat gebeurt er met mij en mijn dochtertje? Mag ik haar dan nog wel zien?

:: marijke :: maandag 7 mei 2012 :: 22:55:40permalink

Na jarenlang (voornamelijk geestelijk) geweld, met heel veel scheldpartijen en alcoholmisbruik van mijn partner, besloot ik op advies van mijn huisarts, in een half uur tijd, te vluchten. Met kind (uitdrukkelijk advies van mijn huisarts: MET kind), naar een Blijf van mijn Lijf huis. Tot mijn stomme verbazing stond het Blijf van mijn Lijf huis niet toe dat ik er anoniem verbleef. Binnen drie weken had mijn ex niet alleen mijn adres, maar ook nog een bezoekregeling. Die vanaf het begin dramatisch verliep: huilpartijen, broekplassen, ik wil niet naar paappaa, angstig gedrag tot en met zelfbeschadiging toe. Ik heb alles op alles gezet om de bezoekregeling tegen te houden. De bezoekregeling, onder dwang van een boete en dreiging van een OTS, heeft mijn kind echt kapot gemaakt: het moet nu nog in behandeling voor een PTST. (10 jaar later, de bezoekregeling is al 5 jaar niet meer bestaand). ALLE instanties: de RAAD, de kinderrechters, Jeugdzorg, de school, het BVML huis, de buren ALLEMAAL keken ze de andere kant op. Alles IS ook om te draaien. Bijvoorbeeld door de zeer gewiekste advocaat van mijn ex, maar ook door domme of bange mensen als leraren en onbekwame Raadsmedewerkers. Voorbeeld: van nachtmerries over pappa maak je: nachtmerries omdat het kind pappa zo mist. Broekplassen en de rest idem dito. "loyalitietsconflict" is ook zo'n mooie term om getraumatiseerd gedrag mee te verklaren in de rechtszaal. Of het PAS syndroom, ik kan het niet meer horen. Ik werd van slachtoffer van een geweldadige alcoholist, tot dader gemaakt: een labiele en angstige moeder, die zelf niet door had dat ze haar kind opzette tegen haar ex man. NOT. Ik was en ben niet labiel en voorzover ik het wel was, was het door een misdadige vader. Die mijn kind, ik zeg niet eens meer ONS kind, mishandelde en kapot maakte. Hulpverleners die ik privé inschakelde, werden door mijn ex met aangetekende brieven bedreigd, als ze de waarhied naar buiten brachten (onder het mom van ik heb geen toestemming gegeven voor de behandeling en ik ben de vader, dus ben jij, hulpverlener, in overtreding. Dus kan ik, vader, jouw je titel af laten pakken als je de brief aan de rechter laat zien. Wat stond er in de brief?: dat hij, vader, zijn kind mishandelde. Dit was dus een BIG erkende hulpverlener, gespecialiseerd in getraumatiseerde kinderen) Zelfs de verslavingszorg, waar ex ten tijde van de scheiding nog onder behandeling stond, schreef een ontlastende brief: och arm, hij deed zo zijn best. De oude huisarts, op advies van wie ik gevlucht was (!), schreef nog dat mijn ex zo'n fantastische vader was. (dit is dus klachtwaardig bij de medisch tuchtrechter, ik had de kracht niet meer). Wat ik wil zeggen is dit: deze tijd staat geheel in het teken van de vader. NIET van het kind. Letterlijk citaat van de kinderbescherming: "maar mevrouw, u kunt nu wel bang zijn dat uw man met kind en al dronken tegen een boom rijdt, maar dat zal dan toch eerst wel moeten gebeuren." (Dan is je kind dus dood). Ik ben nog steeds sprakeloos dat dit in een beschaafd land kan gebeuren: mijn kind vertelde aan de vertrouwensjuf op school hoe vader haar mishandelde. Juf zei: "ik kan helaas alleen iets doen als ik blauwe plekken zie" en vervolgens weigerde ze dat voor de rechter te verklaren. Scholen hebben een heilig ontzag voor procederende vaders. De jeugdzorg, - waar ik met spoed naar toe was verwezen door de nieuwe huisarts, (nieuwe woonplaats) omdat het zo slecht ging met mijn kind -, weigerde mijn kind te zien. Waarom? Omdat vader geen toestemming gaf. Ik kan hier wel drie vellen vol schrijven over mijn afgrijselijke weg, - en de vooral voor mijn kind afgrijselijke jeugd -, ik doe het niet. Ik kan de verhalen niet meer lezen hier. Één op één herkenning. Sterkte allemaal! En vooral succes!

:: Marieke :: zondag 6 mei 2012 :: 08:24:00permalink

Mijn eigen scheiding is nu 9 jaar geleden. Alles dat ik hier lees is helaas één en al herkenning. Zelf ben ik nu veilig, de wonden zijn nog niet over. Met mijn kind gaat het naar omstandigheden goed. Beiden, ik dus ook, hebben we een PTST en nu pas behandeling. Raad? Zoek een goede hulpverlener: in het particuliere circuit. De behandeling is nog verboden ook door die achterlijke wetgeving, die bepaalt dat je kind niet gehoord mag worden, zonder toestemming van je natuurlijk weigerende ex. Toch: zoek een vrijgevestigde, erkende, BIG geregistreerde kinderpsychiater, orthopedagoog of kinderpsycholoog. Ga er zonder kind heen en vertel zo kalm mogelijk al je zorgen over de nachtmerries, de uitspraken en de gedragingen van je kind. Verzamel zo goed mogelijke betrouwbare documentatie: huisarts, school, briefjes van kind, indien geschreven, of tekeningen. Documenteer alles. Tenslotte: als je kind acuut ziek is, bijvoorbeeld een blinde darm ontsteking, dan bellen de artsen óók niet éérst je ex! Onthoud dit als je praat over ernstige lichamelijke en geestelijke mishandeling. De kinderbescherming en Jeugdzorg intimideren je, met de wet in de hand. Recht je rug en bedenk: ik mag en moet als moeder mijn eigen kind beschermen! En elk kind heeft recht op de juiste zorg!

:: Gwen :: zondag 8 april 2012 :: 11:36:32permalink

Na het lezen van jullie verhalen zakt de moed me in de schoenen. Ik ben dus niet de enige. . . Er is afgelopen maand een rechtzaak geweest waarbij is bepaald dat er OTS komt en er omgang gaat zijn tussen mijn ex en ons kind. De opvoedsituatie wordt sterk in de gaten gehouden want die zou schadelijk zijn voor onze dochter. Er is een onderzoek geweest van de kinderbescherming waarin ik wordt beschreven als een moeder met veelvoudige psychische problematiek en dat ik een beperkt netwerk heb en dat ik heel sterk afhankelijk ben van medicijnen. Mijn arts is niet geraadpleegd. Ik ben verbijsterd! Ja ik heb add en PTSS, maar die PTSS is door mijn ex ontstaan. Mijn kind en ik zijn ooggetuige geweest van geweld. We zijn geestelijk en emotioneel mishandeld en nu ben IK ineens de dader en word IK in de gaten gehouden? Nu heb ik nachtmerries sinds de uitspraak

:: geen vertrouwen :: dinsdag 3 april 2012 :: 07:57:09permalink

De moed zakt me in de schoenen na het lezen van deze verhalen op de site. Om het het weekend dat mijn kinderen bij mijn ex zijn geweest probere ik ze weer op de been te krijgen. Een paar weken geleden is mijn zoontje bij de keel gegrepen en tegen de muur aan gedrukt en flink uitgescholden, vervolgens is hij zijn kamer in gegooid en heeft hier uren moeten zitten. Zijn zus was hier getuige van. En dat alles zonder echte aanleiding. Op school waren ze al van plan een melding te doen bij het AMK vanwege mijn oudste dochter. Maar het kreeg een hele andere wending. Ik had de maandag na dat weekend zelf advies gevraagd bij het AMK en deze zei dat ik naar school moest en dat school daar een protocol voor heeft dat ze moeten volgen. Maar school belde mij op dat het besproken was met de directeur en dat ik al een melding had gedaan en dat zij dus niets zouden doen. Dit terwijl we allebei wisten dat ik slechts advies had gevraagd omdat je als moeder niets te melden hebt. Ze doen niets als je als moeder, oma op opa of zelfs schoonmoeder (moeder van ex) het AMK belt, dat zijn namelijk meldingen uit tweede hand. In de prachtige folders staat dat iedereen bij de geringste vermoeden al mag melden maar ze zijn vergeten dat dit niet geldt voor naaste familie. Uit pure wanhoop heb ik de politie gebeld. Daar is een zorgmelding gedaan en binnen een week is er vergaderd en is "kindspoor" dat mij moeten gaan volgen. Het AMK was niet blij dat het nu via de politie was gegaan want het moest eigenlijk via school. Maar school vind het geen zaak voor hen omdat het huiselijk geweld betreft en ze dat meer bij de politie vinden passen. En ondertussen moeten de kinderen met lood in hun schoenen weer naar PAPA. Als ik vraag of ik de kinderen thuis mag houden totdat de gesprekken met ex plaatsgevonden hebben. Hoor ik 'nee'; ik mag ze wel thuis houden als ik het niet veilig vind maar ze adviseren ze toch gewoon mee te geven. De advocaat zegt dat ik niet sterk sta als de politie straks voor de deur staat als ik ze niet meegeef aan mijn ex en dat straks tegen mij gebruikt gaat worden. De man van het AMK vraagt of het wel goed met mij gaat omdat ik emotioneel ben. Nee, natuurlijk niet! Maar moeten we nu echt zo ver gaan dat het hele gezin aan de pillen gaat en in therapie moet en dat terwijl mijn ex maar doorkan gaan met wat hij allemaal flikt. Het antwoord kan ik raden JA, maar het wordt niet uitgesproken. "Doe nou even rustig, over een paar weken komt de hulpverlening op gang" zegt-ie dan. IK WEET NIET WAT IK HOOR! Laat de mishandeling gewoon maar doorgaan en ondertussen gaan we uw man helpen. Dat is wat ik vermoed. En natuurlijk moet ik aan dat hele toneelstukje gaan meewerken omdat ik wanneer ik straks weer niet meewerk nog meer problemen krijg. Het is toch raar dat als ik het woord JEUGDZORG uitspreek, iedereen zijn hand voor zijn mond slaat en roept "o nee" Ik moet het allemaal maar gaan afwachten misschien loopt het in mijn geval wel goed af. Maar ik heb er weinig vertrouwen in. Ik ga in ieder geval naar een eerste lijn kinderpsychologe toe met de kinderen. Ik hoop dat hij hier zijn medewerking aan verleent. Zij zullen tenminste hulp kunnen bieden aan de zorgen van de kinderen, en hebben niet als doel de communicatie tussen de ouders te herstellen. Ik ben daar ooit eerder geweest, het fijne was dat ik mijn verhaal kon vertellen en serieus genomen werd al hadden ze het verhaal van mijn ex niet gehoord. het amk geeft je het gevoel dat je bij voorbaat niet geloofd wordt en dat je ex het voordeel van de twijfel heeft. Ik hoop dat ik snel eens goed nieuws hier kan plaatsen.

:: Pinsy :: maandag 26 maart 2012 :: 20:04:40permalink

Mijn ex partner en ik zijn vanaf dat mijn dochter 3 maanden is uit elkaar. Toen we samen woonde had hij nooit zin of tijd voor haar. Grootste gezeur over flesjes, luiers. Ik heb een jaar lang geprobeerd hun een band te laten scheppen. Ik belde iedere dag twee weken lang zodat hij een keer in de twee weken maar is zou langskomen. Was hij er kreeg ze nog geen aandacht. Nu woon ik 170km van hem vandaag, tot en met de dag van vandaag heb ik alles geprobeerd. Gratis treinkaartjes te geven, zelf te bellen. Hij toont geen intresse. Hij belt nooit. Zelfs met de doop heeft hij een leugen gemaakt zodat hij niet hoefde te komen. Hij wil wel een omgangsregeling voor zijn dochter nu ineens, maar ik weet het echt niet meer. Paar jaar geleden heeft hij een psychologisch onderzoek gehad, hieruit was gekomen dat hij een agressiestoornis had, niet specifieke persoonlijkheidsstoornis, en een drugsverslaving. Hij heeft begeleiding van een psychische maatschappelijke instantie - gigantisch veel schulden en kan niet voor zichzelf zorgen. Alleen ik ben zo ontzettend bang dat als hij gezag gaat vragen dat hij dat krijgt. Hij heeft me nooit mishandeld en zijn dochter ook niet maar hij is niet te vertrouwen. Hij is een pathologische leugenaar. Ik ben er achteraf achter gekomen dat hij ALLES in onze relatie had gelogen. Verhalen over exen die hij niet had, geld dat hij nooit had, ongelukken die hij nooit heeft gehad, wapentransport etc dat hij gedaan zou hebben. Het breekt mij letterlijk op van binnen. Ik blijf de boeman, Ik ben de slechterik. Volgens hen en zijn familie hou ik de omgang tegen. Wat ik tot nu toe niet heb gedaan Alleen nu zit ik er ZO aan te denken. Gewoon, om de hele omgang te laten gaan. Om er tegen te vechten. Dit breekt mij gewoon op. Ik kan niet met een man praten die iedere keer loze beloftes doet, ja ik kom, ja ik kom, nee hoor, hij komt niet. Met haar verjaardag was hij er 10 minuten, toonde hij ook geen intresse in haar. Hij wil haar wanneer het HEM uit komt. In mijn ogen is het ENIGSTE wat nog redelijk is, is ALS er omgang moet komen dat dit in een omgangshuis gebeurt en dat ik een drugstest wil voordat hij daar komt. Desnoods betaal ik hier zelf voor! Ieder ding waarmee ik hem confronteer heeft hij altijd een smoesje voor. Het is altijd mijn schuld. En hij liegt zó mooi. Ik zou het ook geloven als ik niet beter wist. Ik ben bang, boos. Zo teleurgesteld. Stom dat ik dit niet zag voordat ik zwanger was, en toen ik zwanger was. Blij dat ze mijn achternaam heeft, blij dat ik geen gezag heb gegeven. Mijn dochter kent haar vader niet, ze hebben door hem nooit de kans gekregen om een band te creeeren. Moet ik haar straks gewoon maar meegeven? Ik heb toen ze wat jonger was wel een middagje aan haar vader gegeven, dan kreeg ze geen enkele schone luier, of als ze een weekend daar bleef, dan kreeg ze geeneens schone kleren. Als ik haar wegbracht, dan was het huis echt vuil, niet gewoon een vies vlekje maar stof van zoveel weken dat niet gestofzuigd was. Ik heb hem daarmee wel is geconfronteerd en dan was het ja maar ze slaapt toch boven en ze kruipt nog niet... Hij ziet haar nu een keer in de 1-2 maanden voor 10-15minuten. Hij kiest zelf om de kansen te laten schieten die ik hem geef. Ik krijg het maar iedere keer in mijn gezicht geschoven en ik weet het gewoon echt niet meer.

:: misbruikt :: zaterdag 24 maart 2012 :: 03:42:29permalink

Ook ik ben misbruikt, precies 1 week na de naturalisatie wilde hij scheiden. Daarvoor werd ik ook als een stuk vuil behandeld. Wat ben ik dom en naief geweest en misbruikt. Hij noemt mij atijd k-hoer en maakt alles kapot. Hij heeft nooit van mij gehouden. Een gewaarschuwd mens telt voor 2! Als een man echt van je houdt, toont hij respect voor je en zal je nooit uitschelden of slaan of spullen slopen. Ook niet naast het kind, hoe ziek kan je zijn?

:: Ilja (Oudere broer van een tweeling die voor wraak door BJZ zijn meegenomen) :: zaterdag 24 maart 2012 :: 00:01:46permalink

De ex-man is vertrokken uit onze woning nadat moeder heeft geconstateerd dat hij vreemdgaat, zich bij een sekte heeft aangesloten en kinderen dwingt te leven volgens de sekte. In september brengt rechtbank Arnhem eerste uitspraak betreft voorlopige voorzieningen. Uitspraak is dat kinderen eens per week zaterdag omgang met vader hebben voor aantal uur. Tijdens die regeling komt de ex-man paar keer dronken aan de deur, hij krijgt dan de kinderen niet mee. Tijdens de 2de zitting over voorlopige voorzieningen (waar ik als oudste zoon weer niet aanwezig mag zijn, op verzoek van de ex-man en waar geen tolk aanwezig is) probeert mijn moeder aan te geven dat zij zich zorgen maakt dat ex-man de kinderen probeert te dwingen regels van zijn sekte te volgen, en dat hij van plan is naar het buitenland te vertrekken. In de uitspraak krijgt hij een uitbreiding van de bezoekregeling op basis van het feit dat ex-man een woning heeft gekregen en verklaarde dat hij niet van plan is om naar het buitenland te verhuizen. Op verjaardag van de tweeling haalt de vader de tweleing over om met hem mee te gaan nar België. Er wordt een paar keer gedreigd dat als zij niet mee gaan, moeder in de gevangenis gegooid wordt. Vader zet zijn telefoon af vanaf zaterdagmorgen tot zondag avond. Zondag avond worden de kinderen snel afgegooid door hun vader, zonder ook maar een woord te zeggen rijd hij meteen weg. Kinderen blijken bezeerd en ondervoed te zijn. Kinderen hebben tot in de detail verteld wat er tijdens het weekendbezoek is gebeurd, er was sprake van grove mishandeling, ondervoeding en hersenspoeling wat overeenkomt met de nieuwe geloofsovertuiging van de ex-man ( sekte ). Moeder besluit daar op de kinderen niet langer mee te geven. Ten eerste omdat de kinderen het zelf niet willen en dat ook meerdere malen aan de ex-man hebben aangegeven en ten tweede omdat zij haar kinderen wil beschermen en het maakt haar niets uit dat de autoriteiten lopen te dreigen met sancties. Kinderen hebben een aantal sessies bij een kinderpsycholoog gehad die in haar rapport verteld dat de kinderen eerst een speltherapie moeten doorlopen om over hun angsten heen te zijn ( angsten die zij hebben overgehouden na de bezoek aan België ) voordat er enige sprake kan zijn van een of andere bezoekregeling met de vader. Rechter besluit dat de raad voor de kinderbescherming onderzoek moet gaan doen naar wat het beste is voor de kinderen en wat er in België daadwerkelijk is gebeurd. Ook schroeft de rechter de bezoekregeling terug naar alleen op zaterdag vanaf 10:00 in de ochtend tot 17:00 in de middag in Nederland. Er vindt maar 1 bezoek plaats, alleen dochter besluit met de ex-man mee te gaan, zoon heeft herhaaldelijk nee tegen de ex-man gezegd. Daarna vinden er geen bezoeken plaats omdat ex-man eist dat hij de kinderen alleen wil ontmoeten als met hem naar België mogen gaan ( dus hij wil geen bezoekregeling in NL ). Bij een afspraak met de raad van de kinderbescherming geeft de raad aan, dat zij geen stukken willen zien ( dat notabene van hun zelf zijn ) over de eerdere mishandelingen van de ex-man. Op verzoek van de kinderbescherming wordt nog een keer geprobeerd met eendaagse bezoekregeling. Dit keer willen allebei de kinderen niet met ex-man mee. Terwijl in de afspraak met de Raad was dat de regeling doorgaat mits de kinderen het zelf willen, belt de ex-man de politie met een leugen dat de moeder de kinderen aan hem niet meegeeft. Kinderrechter spreekt OTS uit op advies van de raad van de kinderbescherming. Met zuster instantie Entrea wordt gesproken over speltherapie voor de kinderen op advies van een kinderpsycholoog bij wie de kinderen aantal sessies hebben gehad na mishandeling door de ex-man. Spel therapie werd nodig geacht om de kinderen te helpen die mishandeling te verwerken. Eerst moest er volgens de advies van de kinderpsycholoog speltherapie komen voordat er enige sprake kon zijn over een of andere bezoekregeling. Jeugdzorg heeft dit gewoon genegeerd en als eerste begonnen met bezoekregeling. Eerste begeleide bezoek verliep redelijk rustig. bij de tweede bezoek begon de boel te escaleren omdat er geen tolk aanwezig was en ex-man in het Russisch allemaal hatelijke dingen over moeder en oudere broer tegen de kinderen vertelde. Derde bezoek loopt compleet uit de hand omdat een van de kinderen weigert naar de spreekruimte te gaan. Gezinsvoogd probeert hem naar binnen te trekken, dat lukt niet, het andere kind gaat onder dwang mee. Er vind evaluatie plaats over de verlopen bezoeken, de evaluatie wordt vroegtijdig beëindigt, omdat gezinsvoogd weigert te aanvaarden dat moeder haar oudste zoon als tolk kiest, en evaluatie gesprek wordt beëindigd zonder dat er iets besproken is, wat de partijdigheid aantoont van de gezinsvoogd, want zij zegt dat ook de vader niet wil dat oudste zoon van moeder aanwezig is / hij weet te veel. Na de evaluatie heeft moeder meerdere malen aangekaart dat zij niet langer met de gezinsvoogd wil samenwerken, en gevraagd dat de zaak terug gaat naar de kinderrechter of dat er op z'n minst een nieuwe onpartijdige gezinsvoogd wordt aangesteld. Op allebei de verzoeken kreeg moeder geen reactie. Wel begonnen er aankondigingen van schriftelijke aanwijzingen te komen. In augustus is moeder veroordeeld wegens de zogenaamde onttrekking aan ouderlijk gezag ( daar heeft ex-man aan het begin van OTS een aangifte van gedaan om zo de zaak te laten escaleren ). Ik mocht als getuige optreden en uitleggen waarom er na dat ene bezoek in maart geweigerd werd de kinderen mee te geven, ik heb alles uitgelegd en onderbouwd, en later zeiden zowel de rechter als de officier van justitie dat hun de getuigenis niet zouden meenemen in hun beslissing omdat zij dat niet nodig vonden, en moeder werd alsnog veroordeeld tot een werkstraf en het betalen van emotionele schade dat de ex-man had opgelopen. In september kwam de eerste schriftelijke aanwijzing van BJZ. Daarna volgde er een verzoek tot verlenging van OTS met als bijlage door de gezinsvoogd zelf opgemaakt rapport uit naam van de school van de kinderen ( dus zij heeft in feite valsheid in geschrifte gepleegd, door uit naam van iemand anders een rapport op te stellen, uiteraard negatief om zo verlenging te krijgen ). Op hetzelfde dag van de zitting eind oktober heeft jeugdzorg even snel een 2de schriftelijke aanwijzing er bij gedaan ( zonder het van te voren naar de moeder sturen ). Op hetzelfde dag volgde er zitting waar ex-man volledige voogdij eiste en dat de kinderen bij hem in België zouden komen wonen. In December ging moeder met een ambtenaar van gemeente Culemborg op gesprek bij locale jeugdzorg te Tiel, daar werd onder andere afgesproken dat kinderen niet gedwongen zouden worden met hun vader om te gaan als ze dan niet willen en dat er een nieuwe gezinsvoogd zou komen. Ook werd er afgesproken, maar dat werd door jeugdzorg niet op papier gezet, dat er geen nieuwe aanvraag tot hulp aan huis zou komen omdat het niet nodig was gevonden. Begin februari volgde er een definitieve uitspraak betreft voorzieningen. Er is geschreven dat kinderen bij moeder blijven wonen en voorlopig alleen onder begeleiding een bezoek zullen hebben met de ex-man. Wat voor moeder een verrassing was is dat, er in de uitspraak stond dat er ook hulp aan huis zou volgen, terwijl dat eerder niet nodig was gevonden. Op advies van de advocaat is moeder akkoord gegaan met hulp aan huis omdat haar op 27 februari is verteld dat het als volgt uit zou zien, een persoon zou eens in de week komen om beeld te krijgen hoe alleenstaande moeder de kinderen opvoed en eventueel wat extra sturing te geven. Op dezelfde dag vond ook de klachtencommissie plaats dat klachten behandelde betreft het handelen van de vorige gezinsvoogd. Waar oudste zoon naartoe ging om de klachten te onderbouwen. Op 22 maart volgt een nieuwe afspraak met jeugdzorg, opeens hebben zij eenzijdig flink wat meer eisen gesteld aan de hulp aan huis, eisen waar moeder niet mee akkoord kan gaan omdat het gewoon het volgende is: Indirect dwingen van moeder dat zij de kinderen dwingt met vader om te gaan dat hun meerdere malen mishandeld heeft. Volgende dag ( 23ste ) staat opeens een kleine legertje voor de deur en onder dreiging van aanhouding van moeder en oudere broer eist kinderen af te staan. Moeder stort letterlijk in elkaar, en de broer wil het hele bende iets aandoen, maar weet dat als hij het doet dat hij dan voor het eerste keer in de aanraking met politie komt en helemaal niets meer voor z'n moeder en broer en zus kan betekenen. Jeugdzorg belt na 6 uur s'avonds nog een keer op, met mededeling dat ze pas maandag iets te horen zal krijgen, omdat de gezinsvoogd op vrijdag altijd vrij is.

:: Sil :: zaterdag 17 maart 2012 :: 19:58:20permalink

Lieve mede-mama's. Wat ben ik BLIJ (en verdrietig tegelijk), dat er weer nieuwe verhalen geplaatst zijn op de site. Maanden heb ik gekeken en er zijn amper updates bijgekomen. Nu check ik voor de zoveelste keer en zie ik een rij aan nieuwe berichten. Ik probeer steun te putten uit 'jullie' allemaal hier. Ik voel zoveel schaamte, zelfs vanuit familie wordt niet begrepen dat je je kind beschermt en dat je een biologische vader niet in beeld wilt als dit schadelijk is voor je kind. Het doet me zoveel pijn. Ik ben daarom blij dat ik hier soortgenoten vind, "ik ben dus niet gek" zeg ik tegen mezelf. "Er zijn meer vrouwen die weten wat ik meemaak, en begrijpen wat ik bedoel, en die OOK knokken omdat ze hetzelfde meemaken". Tranen in m'n ogen, omdat ik net weer een nieuwe uitspraak van de rechtbank heb gekregen en weer niet weet waar ik nog een sprankje hoop vandaan moet halen. Ik duim heel hard dat deze nachtmerrie ooit een keer voorbij is, zodat wij weer normaal kunnen leven. Ik duim dat alle vrouwen hier gehoord worden, dat er ooit een einde komt aan de macht van 'vaders' die overal mee weg komen. Een hele dikke knuffel voor alle vrouwen die vechten...

:: banggie :: donderdag 8 maart 2012 :: 14:16:20permalink

Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, en heel herkenbaar. Jammer dat ik deze site nu pas zie. In 2007 besloot ik na 20 jaar relatie eruit te stappen. Eigenlijk begon het met een burn out van mijn ex en het krijgen van kinderen. Hij heeft me nooit geslagen maar schelden dreigen enz enz was aan de orde van de dag. Ook naar de kinderen toe, waarom ik het zolang vol heb gehouden weet ik niet, vermoed dat ik mijn grenzen verlegde en ik hoopte dat het allemaal wel goed zou komen. Hij had nooit verwacht dat ik hem zou verlaten. Financieel was ik afhankelijk van hem, we hadden een koopwoning en ik was fulltime moeder. De dag dat ik besloot hem te verlaten ontstond nadat hij mijn zoontje zo gemeen aan het uitschelden was, de angst in die oogjes zie ik nog zo voor me. Mijn ex scholt met veel armbewegingen, hij is lang en dat maakte zijn woorden nog indrukwekkende. Het was een opluchting om eindelijk uit die relatie te stappen, maar dat het zo'n hel zou worden en nu 4 jaar later nog steeds erg moeilijk is, had ik nooit voorzien. Mijn ex man is een vlotte man om te zien, heeft een goede baan en ik moet toch aardig vechten tegen vooroordelen ten goede van zijn voorkomen. Vanaf dag 1 : bankrekening werd leeg gehaald, mijn bankpas als vermist opgegeven zodat die het ook niet meer deed, contracten met energiem. telefoon, water, verzekeringen werden door hem opgezegt. Ik leefde met de kinderen van giften van vrienden, een maand later ging ik aan het werk voor 32 uur in de week. Toen kwamen de onverwachte bezoekjes aan huis, of tijdens de hond uitlaten het passeren op de fiets met veel kabaal. Bang maken daar was hij heel goed in, en alles wat in zijn macht was om te laten merken hoe afhankelijk ik van hem zou moeten zijn greep hij aan. Ondanks mijn weinige zelfvertrouwen ontmoete ik een geweldige man. Toen die mijn ex duidelijk maakte dat hij voor mij op zou komen als hij me wat aan zou doen werd het op dat gebied rustiger. Wel provoceerde mijn ex maar niet zo eng en erg meer als daarvoor. (Hij heeft zelfs een keer de boel kort en klein geslagen, maar de politie kon niets doen omdat het huis ook zijn eigendom was). Hij deed uitspraken van ik snap wel dat er vaders zijn die hele gezinnen uitmoorden want die zijn in het nauw gedreven of van "als ik jou niet heb dan krijgt niemand je". Ik wilde hulp voor de kinderen die al zoveel hebben meegemaakt, maar overal loop ik vast. Van beide ouders is er toestemming nodig. Om een lang verhaal kort te maken. De kinderen zijn door een hel gegaan waarin ze uitgehoord werden door hem, en moesten aanhoren wat hij over mij vertelde. De kinderen wilden niet meer naar hem toe, maar als ik ze thuis zou houden moest ik € 250,- per dag betalen want hij had een omgangsregeling gekregen van de rechter. Er is zoveel gebeurd, uiteindelijk zijn de kinderen onder toezicht gesteld van BJZ maar ondanks dat werkt hij met alles tegen. Kinderen kunnen niet geholpen worden een dyslexie-test krijgen ze niet, psycholoog krijgen ze niet enz enz, want ook de handtekening van vader is nodig zelfs bij een instantie van het riagg. Onndanks dat ik al bijna 5 jaar bij hem weg ben ben ik tot op de dag van vandaag bang voor hem. Het benaderen via fakeprofielen op internet, dreigen aan de deur en in het donker opduiken in je tuin dat doet hij nu al een tijdje niet meer, maar de onvoorspelbaarheid maakt me bang. Politie doet niets, Jeugdzorg doet niet en hij blijft zijn machtspel voeren. Soms lijkt het alsof al die instanties die er zouden moeten zijn om mij te helpen struikelen over hun eigen regels. Rechten hebben wij niet, integendeel, mijn ex heeft de touwtjes in handen. Weet je wat het is, al die mooie woorden uit de wet, ja ze staan er en ze zouden ons moeten beschermen, maar ja niemand kan aan waarheidsbevinding doen. De kinderen praten en vragen om hulp ik als moeder praat en vraag om hulp en het enige wat we terug krijgen is WE KUNNEN NIET AAN WAARHEIDSBEVINDING DOEN...

:: droompje :: woensdag 7 maart 2012 :: 22:41:22permalink

Mijn exman heeft een omgangsregeling met de kinders, en die is vastgelegd in het scheidingsconvenant. Zij gaan dan ook om de week een weekend naar vader. Mijn ex heeft een kind uit een eerdere relatie. Die ex-vriendin heeft mij nog gewaarschuwd voor mijn nu ex-man. Hij heeft problemen,met name rondom drugs en criminele vrienden. En hij heeft geprobeerd me te isoleren en was extreem jaloers op alles en iedereen die dicht in mijn buurt kwam. Hij loog en manipuleerde alles en iedereen inclusief mijn kinderen. De omgangsregeling heb ik sinds een poosje echt stop gezet. Enige tijd geleden heeft iemand bij hem de deur ingetrapt en zowel mijn ex-man als mijn kinderen enkele uren vast gehouden. Om welke redenen is mij nog steeds niet geheel duidelijk. We hebben toen het hele politiekorps op poten gezet om te kijken wat er precies is gebeurd. Uiteindelijk heeft deze zgn vriend mijn exman en de kinderen laten gaan. De politie heeft de verklaringen van mijn exman en zijn vriendin opgenomen. Omdat ik geen directe getuige was kon ik geen aanklacht indienen. Deze zgn vriend van mijn exman blijkt volgens mijn kids vaker drama te hebben veroorzaakt bij hem thuis in hun bijzijn. Ik zelf zit nu met een burn-out thuis omdat ik al die stress en spanning rondom deze situatie niet meer aankon en kan. Nu heeft zowel de school van mijn oudste zoon een amk melding gedaan en ook de politie een zorgformulier ingediend. Ik heb zelf alle lijnen uitgezet mbt mijn kinderen, maatschappelijk werk/psycholoog/psychiater en huisarts zijn op de hoogte. Ook heb ik zelf Jeugdzorg ingeschakeld. Mijn vraag is nu in ik in mijn recht sta om de omgangsregeling nu stop te zetten? Ik vrees voor de veiligheid van mijn kinderen. Mijn gevoel is altijd zo geweest dat de kinders recht hebben op beide ouders. Maar dit was gewoon de druppel na zoveel jaar leugens/manipulaties. Ik ben er klaar mee. Mijn kinderen snappen het niet en vinden dat die vriend van papa de schuldige is. Hoe treurig is dat om te horen terwijl je diep in je hart weet dat het hun vader geen bal interesseert.

:: Guus :: maandag 5 maart 2012 :: 14:14:46permalink

Ik heb een dochtertje van bijna een jaar, haar vader en ik zijn sinds enige tijd uit elkaar, maar we worden het niet eens over de kleine. Mijn ex wil haar 1 keer in de 14 dagen meenemen, maar ik heb totaal geen vertrouwen in hem. Dit heeft meerdere redenen. Zo kan hij behoorlijk agressief zijn ( hij gebruikt al jaren ontzettend veel annabolen wat hier misschien ook een oorzaak voor kan zijn ). Ook drinkt hij heel erg veel en gaat gewoon straal bezopen achter het stuur zitten, heeft hij drugs (coke) gebruikt en gedealt (hij zegt dat hij dit niet meer doet, maar ook dat geloof ik niet). Hij heeft vrienden met kleine kinderen die coke snuiven waar de kinderen bij zijn, ik ben dan ook heel bang dat dat met mijn kleine meid ook een keer gebeurd.Hij heeft de afgelopen tijd ook bijna helemaal niet voor onze dochter gezorgd, is nog te beroerd om een fles te geven of een luier te verschonen. Hij heeft haar wel erkend, maar heeft geen gezag over haar, dat heb ik alleen. Ik weet bijna 100% zeker dat dit via advocaten en rechters zal gaan lopen, maar ik heb totaal geen idee wat mijn kansen zijn. Een aantal dingen kan ik wel bewijzen, waaronder zijn alcoholgebruik, daar zijn meerdere getuigen van. Ook is hij al eens opgenomen in het ziekenhuis, na te veel coke gebruik en is hij al eens aangehouden met alcohol op achter het stuur en is daardoor ook enkele maanden zijn rijbewijs kwijt geweest en heeft hij jaren geleden een taakstraf gehad voor geweldpleging. Kan iemand mij hier mee helpen of heeft iemand zo'n zelfde soort verhaal? Ik ben radeloos en doodsbang voor de toekomst van mijn kleine meid.

:: Winx :: zaterdag 25 februari 2012 :: 22:17:17permalink

Jaren later denk ik, jee wat ben ik toch een naïef schaap geweest. Na 10 jaar van kleineren, sneren, mishandelen en verkrachten was ik er eindelijk helemaal klaar mee. Het breekpunt voor mij was dat ineens de kinderen aan de beurt waren toen ik mentaal te sterk voor hem werd. Dat was het punt dat voor mij alles gewoon ophield. Mij OK, maar van de kinderen blijf je af, heb ik tegen hem gegild, toen hij het kleintje van net 3 door de gang heeft gesmeten zodat die met z'n kop tegen de muur terecht kwam. En waarom, omdat het arme kind afgeleid was en niet snel genoeg de gang in liep en ik daar naar zijn zin niet genoeg op had gereageerd. Heel veel aangiftes, contactverboden, procedures en angstige momenten later word ik nog steeds gestalkt en bedreigd. Maar de kinderen voelen het nu gelukkig heel even niet. Zij kunnen heel even onbezorgd kind zijn. Genieten van hun jeugd. We zitten weer veilig achter een strafrechtelijk contactverbod. Nog heel even, maar we nemen wat we krijgen. Verdrietig is dat dat inmiddels allemaal onder het toeziende oog van de raad voor de kinderbescherming en BJZ gebeurt. Erger nog is dat BJZ deze broodnodige bescherming koste wat kost ongedaan wilde maken. Alleen omdat het een strafrechtelijk en niet een civielrechtelijk is, kon dat niet. Gelukkig. Dus nog even hebben we rust en veiligheid. Wat me erg verbaasd is dat ook BJZ zich eigenlijk geen raad weet met deze psychopaat. BJZ kan alleen bedenken dat ze moeten bemiddelen, toegeven, onderhandelen, want ja de kinderen moeten naar hem toe. Waarom? De rechter heeft gezegd dat ze dat moeten proberen. Ondanks een meters dik dossier en problemen tussen hem en elke instantie die je kunt verzinnen, willen ze dit almaar maar blijven proberen. Waarom? Vraag ik me in lange slapeloze nachten af? Om te leren alles wat anders is te haten, om te leren mij te haten, om te leren mijn afkomst en alles wat met mij en mijn afkomst te maken heeft te leren haten. Nog kan ik het legaal voorkomen, maar het evenwicht tussen zichtbare coöperatie en verantwoord zorgen voor de kinderen en ze effectief bij hem vandaan houden met kans op de stempel van stereotype opstandige wraakzuchtige ex, komt nauw en de afgrond is diep, heel diep. Te diep. Ik kan en mag hier geen fouten in maken. En hij is geraffineerd, weet handig gebruik te maken van de overheidsregeltjes en de overheidsangsten om z'n zin er letterlijk door te rammen. Hij is bezig met een campagne en maakt gebruik van de onbenulligheid van arme vaders die wel ten onrechte bij hun kind vandaan gehouden worden. Daar krijgt hij handige tips aangereikt, waarmee hij het systeem tegen me kan keren. En hij is goed in het beschuldigen van hulpverleners. Door hen te beschuldigen van pedofilie en hen te beschuldigen van het aannemen van seksuele gunsten kan hij ze professioneel en persoonlijk beschadigen als ze niet doen wat hij wil. Ook daar is hij erg goed in. Hij is heel erg goed in het opstarten van klachtenprocedures. Het benaderen van media en publicaties via internet zijn zijn dagelijkse hobby. Al zijn de media voor de moment nog steeds slimmer dan de overheid en laten hem links liggen. Hoe lang nog? Ik weet het niet. Hij weet gewoon heel goed hoe je dit 'spel' van indruk en tegenspraak speelt. En dan zijn daar nog de bijna wekelijkse aangiftes kindermishandeling, die mij in een zeer ongunstig daglicht plaatsen. Daardoor wordt het in de ogen van de overheid een strijd en is de overheid niet meer genegen om actie te ondernemen. Daar bestaat nauwelijks een verweer tegen. De wetgever is heel erg zwak en de tegenstander heeft alle tijd in de wereld om er zich in te verdiepen en nieuwe tactieken te verzinnen en uit te proberen. En dat al jaren. Hij werkt niet en leeft op de overheid. En zijn doel? Mij helemaal kapot te maken. Dat heeft hij me verteld toen hij probeerde om me in elkaar te slaan en ik te snel voor hem was. En omdat hij gemerkt heeft dat ik dat niet langer toe sta, wil hij nu de kinderen kapot maken. Ook dat heeft hij me verteld. En ook dat sta ik niet toe. Omgang prima? Kinderen beschadigen? Nooit! Ik laat me niet klein maken, ik blijf staan in mijn recht, handel vanuit het belang van de kinderen. En ook al heb ik na jaren van strijd en roofbouw op mijn lichaam nog maar weinig fut voor nog meer strijd, kies ik mijn strijdtoneel zorgvuldig, verspil zo min mogelijk energie en ga alleen maar in de verdediging of in de aanval als we direct bedreigd worden en ik kan gaan voor winst. Altijd. En keer op keer boek ik kleine successen, maar als puntje bij paaltje komt, is de enige mogelijkheid die ik heb om deze strijd ooit echt te kunnen winnen, te spelen op tijd. Zolang mijn gezondheid het nog volhoudt en de kinderen verstandig opgroeien heb ik een kansje. En hoe meer tijd ik krijg, hoe meer ik kan hopen op het succes, de dag dat de kinderen verstandig genoeg zijn om er zelf achter te komen hoe het allemaal in elkaar zit, en de dag dat mijn schatten gewoon helemaal zelf tot de conclusie zullen komen wat voor een ongelooflijke klootzak hun vader eigenlijk is. En tot die tijd, doe ik een dag tegelijk, een aangifte tegelijk, een procedure tegelijk. Zolang tot dit dossier eindelijk zwaar genoeg is om hem eronder te begraven. Dat is de dag dat we vrij zullen zijn, of de dag dat hij mij zal vermoorden. Want dat is zijn plan als hij me niet kapot kan krijgen. En ook dat heeft hij me verteld. Als ik jullie verhalen lees krijg ik tranen in mijn ogen. Ik leef met jullie allemaal mee. Sterkte voor wat je nog te wachten staat. Ik bid voor ons allemaal. Hopelijk worden we nooit die krantenkop: 'Gezinsdrama in... slachtoffer bekend bij jeugdzorg en de politie'. Want dat is dan weer mijn persoonlijke nachtmerrie.

:: Raeven :: vrijdag 24 februari 2012 :: 14:14:33permalink

Het blijft onvoorstelbaar dat het recht systeem hier zo krom is. Ook ik ben in het verleden mishandeld door mijn ex lichamelijk en geestelijk. Huiselijk geweld is voor kinderen die dat mee maken ook mishandeling. Daarnaast is hij geestelijk ziek, iets waar ik helaas te laat achter kwam. Maar wat wel de reden was dat ik bij hem weggegaan ben. Hiervan heb ik dan ook aangifte gedaan en de politie heeft hem destijds uit huis gehaald. Ik ben met mijn kinderen apart gaan wonen en heb toen toch toegestaan dat er een omgangsregeling zou zijn. Maar steeds vaker ging dat niet echt goed. 1 van de kinderen om de week verdrietig en onhandelbaar thuis en van te voren alweer zeuren over buikpijn als de tijd eraan kwam dat ze weer heen moesten. Maar toch steeds laten gaan. Ook sloeg hij ze wel eens, gaf ze de medicijnen niet die ze nodig hadden want hij vond dat die niet nodig waren, rookt in het bijzijn van ze terwijl er 1 astma heeft en naast een omgangsregeling heeft hij ook een zorgregeling omdat we beiden het gezag hebben. Maar die laatste daar deed hij niks mee. Als het erop aan kwam dat ik niet voor de kinderen kon zorgen door overmacht vond hij het heel normaal dat de kinderen bij derden die officieel niet eens familie waren verbleven. En dan heb ik het niet over een paar dagen maar weken. Nu zijn mijn kinderen weer de dupe geworden van hem, meneer gaat weg terwijl de kinderen in bed lagen en was nog weg toen de kinderen wakker werden. Bed was onbeslapen dus vermoedelijk heeft hij ze de hele nacht alleen gelaten. Uitleg heb ik hierover nog niet gehad maar wel verwacht hij dat hij ze gewoon weer op kan halen en dreigt mij nu met juridische stappen te ondernemen omdat ik ZIJN (ja ja daar dacht ie eerder ook niet aan) kinderen aan de ouderlijke macht onttrek. Zelf allang stappen ondernomen, jeugdzorg is op de hoogte gebracht door de politie, de politie acht het niet verstandig dat de kinderen daar nog heen gaan. Advocaat gaat een verzoek indienen om een bodemprocedure bij de rechtbank te starten. Maar aan de andere kant wordt je aan alle kanten tegen gewerkt als het gaat om informatie om het verzoekschrift te onderbouwen.

:: mmm :: woensdag 22 februari 2012 :: 22:42:33permalink

Ik ben toen mijn dochter bijna 1 was bij m'n ex weggegaan, na een relatie van jaren vol geweld, drank, vernedering, verdriet. Hij is alcoholist. Toen ik weg was, is hij na een dramatisch jaar waarin het steeds slechter met hem ging, opgenomen geweest en een paar jaar clean geweest. Daarna weer begonnen met af en toe drinken, en met goede en slechte tijden zijn we nu bijna 10 jaar verder. Hij komt elke week een dag in mijn huis om op onze dochter te passen, haar te zien. dat ging redelijk goed, op enkele dieptepunten na, dronken op de zwemles; mijn dochter thuis gebracht door anderen omdat de zwemleraar hem verhinderde te rijden met haar; rijbewijs kwijt voor een jaar, na een jaar rijbewijs terug. Na 3 weken weer dronken aangehouden. Inmiddels ziet mijn dochter van 8 dat hij anders is dan andere vaders; ze wil niet meer naar hem toe. Ze ging eerst regelmatig een weekend naar hem toe. Maar na een paar vervelende ervaringen daar, en hier, wil ze niet meer. En omdat ze me precies kan vertellen waarom, en ik het ook zo begrijp, respecteer ik dat en vertel hem dat ze niet wil en ook waarom. Hij blijft mij dingen van het verleden kwalijk nemen; legt het probleem bij mij neer; ik ben volgens hem iemand met persoonlijkheidsstoornissen en beschadig zijn dochter. Ik heb het hier over gehad met mijn huisarts en een psychologe bij wie ik kwam om hulp te zoeken om het verdriet en de beschadigingen door hem te verwerken. Volgens hen en ook uit testen is gebleken dat ik niet lijd aan die stoornissen die hij benoemt. In ieder geval houdt het niet op. Hoe kan ik zorgen dat mijn dochter een goede, veilige relatie met haar vader heeft; hoe voorkom ik dat hij haar pijn doet en beschadigt - wat misschien allang gebeurd is. Bedoel maar, welk kind van 7 is nou bang dat andere kinderen/mensen haar vader zien. En hoe kan ik hem laten stoppen mij lastig te vallen...?

:: andersom :: maandag 20 februari 2012 :: 13:29:21permalink

Mijn kind en ik zijn mishandeld en we verblijven in de vrouwenopvang. Mijn zaak is geseponeerd omdat mn ex-man de waarheid zou spreken, maar hij is constant aan het liegen. Mijn kind is angstig voor zn vader. Het is oneerlijk tegen over ons. Er lijkt alsof er geen vrouwen- en kinderrechten meer bestaan. We worden flink gedwongen en onderdruk gezet om in contact te komen met de ex-man/vader. Nu krijg ik een gezinsvoogd en m'n kind wordt onder toezichtgesteld. Bij weigering om mee te werken heb ik begrepen dat m'n kind uit huis geplaatst zal worden. Maar uit onderzoek is gebleken dat ik mn kind goed opvoed en verzorg. Mijn kind wordt ondertoezichtgesteld met gezinsvoogd om in contact te komen met z'n vader. Kan iemand mij hierover adviseren hoe ik hiermee om moet gaan. Ik vind het lastig en ik ben bang dat het gezinsvoogd mijn kind zal dwingen om zn vader te spreken.

:: Machteloos :: zaterdag 18 februari 2012 :: 16:45:22permalink

Mijn zoon vindt het leven niet leuk meer, wil dat het leven ophoudt, als papa niet ophoudt, nachtmerries, zindelijkheidsproblemen, buikpijn, moe, opstandig. ik zie geen andere mogelijkheid dan omgang stopzetten, zodat mijn zoon bij kan komen van 6 jaar ellende. Dat zijn angsten verwerkt kunnen worden, hij kan slapen, ontwikkelen en misschien zelfs weer kan genieten. maar langzaam aan besef ik, dat niet 1 instantie dat advies zal geven. Wat gebeurt er als ik de omgang stop zet? Over een paar maanden is de uitspraak over de omgang. Stel, dat mijn zoon tot rust komt en weer functioneert door geen contact met vader te hebben? Dan is dat toch het mooiste bewijs? Ik hoor graag jullie mening. Er is lef voor nodig en dat is bij mij verdwenen na jaren van intimidatie en manipulatie.

:: Henriëtte :: donderdag 16 februari 2012 :: 23:54:11permalink

Nou, ík heb onder andere ervaring met mediation, door de rechter opgelegd in de zaak die tegen mij is aangespannen door exman. Hij wilde dit niet, dacht al dat 'ie gewonnen had, en ging er dwars tegenin. Hij heeft vanaf het eerste moment aan mij laten doorschemeren dat hij niet bereid was om tot een goede afspraak te komen voor de omgang met onze kinderen. De mediator was een rustige aardige man en toen dacht ik al: help! Dit gaat hem niet worden meneer! Want hij kende mijn exman nog niet hè. Deze heeft me daar zitten kleineren, uitlachen, beledigen en noem het maar op, en steeds weer met dat dreigende wijsvingertje erbij omhoog. Ik kon er niet tegenop, barstte in tranen uit en de mediator liet het gewoon gebeuren. Na 4 gesprekken is de boel afgeblazen omdat er met exman geen redelijk gesprek te voeren is, ik daarentegen heb enorm mijn best gedaan, juist voor onze kinderen. Aan het eind vroeg de mediator of hij het goed had gedaan en of er iets anders had gemoeten. Ex zei niks, maar ik heb hem gevraagd of hij dit normaal vond: dit gedrag van exman ten opzichte van mij. Omdat ík het niet normaal vond en dat hij best eens had mogen ingrijpen. Dus, zei hij, ik was te lief? Ik zei: JA! Conclusie: Met bepaalde types zoals mijn ex kun je alleen in mediation als de mediator een sterke stoere kerel is met haar op zijn tanden, want met een watje kom je er niet, helaas...

:: ongeloof :: donderdag 16 februari 2012 :: 18:32:55permalink

Ik ben moe... De kinderbescherming is weer bezig met een vervolgonderzoek, maar ik sta met de rug tegen de muur en mijn ex man komt met alles weg... ik begin me inmiddels een waardeloze moeder te voelen, want wat ik ook doe: 't is nooit goed genoeg en voor de kinderen is het belangrijk dat ze omgang hebben met hun vader en dat hij gewoon naast mij kan gaan zitten. Sorry, maar als je op straat eenmalig met geweld te maken krijgt is er niemand die van je verwacht dat je in dezelfde ruimte zit als met de pleger, maar omdat je een ouder bent.... Als moeder heb je weer geen rechten, moet je weer volgend zijn. Hoe kan je je kind beschermen? Ik ging vanmiddag bij de raad weg om half huilend mijn zoontje naar een preventiegroep te brengen... Vingers in de oren... Ik vecht, maar de raad zei tegen mij, het gaat er niet om of ze weer naar hun vader gaan, want dat gaan ze wel, maar hoe en in welke vorm. Of ik ooit bedreigd ben... Pardon, ze vroeg of het ernstig was. Ja... maar het is niet ernstig genoeg om klem gezet te zijn met een vleesmes en bijna doodgestoken te worden. Kan je gedwongen worden tot samenwerking? Hoe kunnen ze vragen om zo'n man te vertrouwen in het belang van de kinderen? Iemand advies, ik voel me zo machteloos en na ruim 12 jaar knokken is het zo'n beetje op.

:: Gab :: donderdag 9 februari 2012 :: 15:32:06permalink

Ik heb deze website pas vandaag gevonden. Ik ben geen Nederlandse maar ik was getrouwd met een Nederlandse man en nu zit ik hier met een echtscheidingsprocedure in een paradoxale wereld. Veel van jullie ervaringen zijn min of meer gelijk aan de mijne. Ik kan niet geloven wat ik lees. Ik vecht al drie jaar in allerlei procedures tegen het "gelijkwaardig ouderschap" van onze zoon met een man die werd veroordeeld voor huiselijk geweld. Ik ben al mijn geld aan advocaten kwijt geraakt en tot nu ik heb niets kunnen bereiken. Ik kreeg mediation na mediation na mediation. Ik merk intussen dat het steeds moeilijker is om contact met mijn zoon te onderhouden. In de week die hij bij zijn vader doorbrengt kan ik geen contact met hem hebben. Zijn vader doet dan alsof zijn mama dood is. Wat voor een wereld is dit? Ik was slachtoffer en op deze manier blijf ik het. Dat kan toch niet! Ik wil niet stoppen met vechten. Wij moeten iets doen om deze situaties te stoppen!

:: God sta me bij! :: woensdag 1 februari 2012 :: 10:12:55permalink

Na een relatie van jarenlang lichamelijk,geestelijk en seksueel geweld is mijn relatie met mijn ex beëindigd. Tijdens deze relatie heeft mijn ex als dagelijkse kost gedreigd de kinderen bij me weg te laten halen en mee te nemen naar een ander Europees land. Mijn ex had de kinderen wel erkend,maar het ouderlijke gezag was niet vastgelegd, dus toen we uit elkaar gingen dacht ik dat ik me geen zorgen meer hoefde te maken over deze bedreigingen omdat hij toch het land niet uit kon met de kinderen als hij geen ouderlijk gezag had. Nu heb ik van zijn advocaat te horen gekregen dat bij de erkenning van de kinderen, de kinderen automatisch ook zijn nationaliteit hebben verkregen en daarmee ook nog eens onder de wetgeving van dat land vallen wat inhoudt dat vader automatisch het ouderlijk gezag heeft! Ik weet dit nu een paar dagen en ik verteer van binnen van de angst want er is niets wat mijn ex in nederland houdt behalve de kinderen. Hij heeft geen werk, geen geld, geen familie hier en woont op een zolderkamertje. Mijn maatschappelijk werkster heeft mij nu wel geholpen om alsnog aangifte te doen van huiselijk geweld en er loopt nu een proces bij zedendelicten. Tevens heb ik een zorgmelding laten doen bij Bureau Jeugdzorg want ik heb met een videocamera stiekem kunnen vastleggen dat hij mij zegt dood te maken in mijn slaap, dreigt de kinderen bij me weg te laten halen en ze mee te nemen. Ook heb ik zijn agressiviteit in bijzijn van de kinderen kunnen vastleggen. Dit is bewijsmateriaal en sterk aan te raden voor alle vrouwen en kinderen die mishandeld worden (kan ook filmen met je telefoon of een videocamera of op zn minst audio) Ik heb op internet kunnen vinden dat wanneer kinderen getuige zijn van partnermishandeling, dit een vorm van kindermishandeling is. Dat wil dus zeggen dat mijn ex niet alleen mij maar ook mijn kinderen heeft mishandeld (dat wist ik natuurlijk al,maar ik wist niet dat dat dus ook voor de wet zo geldt). Nu hoop ik dat ik hiermee het ouderlijke gezag kan laten ontzeggen om te voorkomen dat hij de kinderen ontvoert. Daarnaast eis ik van bureau jeugdzorg dat zij onderzoek gaan doen of mijn ex uberhaupt wel geschikt is als vader, want ondertussen ben ik gedwongen een omgangsregeling met hem aan te gaan, en ja, het is waar mijn kinderen houden van hun vader en ik vind ook niet dat ik hun hun vader mag ontzeggen maar ik als moeder heb de plicht om aan hun veiligheid te denken en dus te zoeken naar wat het beste is voor mijn kinderen. Ik hoop dat bureau jeugdzorg kan uitzoeken op welke manier mijn kinderen en gezonde en veilige omgang kunnen hebben met mijn vader. Waar ik overigens ook tegen op loop,is dat wanneer ik praat over alles wat er de afgelopen jaren gebeurt is, ik heel sterk en zelfverzekerd overkom. Maar van binnen ben ik helemaal kapot. Ik merk dat mensen mij daarom minder serieus nemen,omdat ik niet als een gebroken vogeltje voor ze zit. Ze snappen alleen niet dat er zoveel pijn zit,dat ik een keihard harnas heb moeten aantrekken en nu nog even niet weet hoe ik hem weer uit moet trekken.... immers de strijd is nog niet voorbij Dames, bid voor mij en mijn kinderen. En ik hoop dat ik iemand heb kunnen helpen met mijn verhaal.

:: maflingo :: zondag 29 januari 2012 :: 22:36:05permalink

Ik ben op het moment vooral bang. Ik ben getrouwd geweest met een buitenlander. Een paar jaar geleden zijn we uit elkaar gegaan, en ben ik met 1 kind, onder dwang, terug naar Nederland gegaan. Gelukkig volgde nummer 2 gauw. Sinds eind vorig jaar is de scheiding eindelijk rond. In het ouderschapsplan staat dat we beiden voogdij hebben, maar ik het laatste woord, want de kinderen wonen bij mij. Er staat in dat ik het contact tussen vader en kids niet mag belemmeren. Ik heb mn best gedaan om dit goed te houden. Maar meneer zelf doet er nix aan, en heeft altijd 101 excuses. Nu komen er dreigementen vanuit het buitenland dat ze de kids willen, en ik ze nooit meer zal zien. Want ik heb me zogenaamd niet aan de regels gehouden. Zegt een vader die de spaarrekeningen van z'n kids heeft leeggeroofd. Ik vraag me echt af of hij een poot heeft om op te staan? En wat als hij de kinderen ontvoert? Wat als hij met een voogdij toezegging komt van de rechter in het buitenland? Iemand hier ervaring mee?

:: Gerania :: donderdag 26 januari 2012 :: 14:43:23permalink

Het is verschrikkelijk wat er allemaal met onze kinderen gebeurt. Bij niemand kunnen we terecht, elke instantie luistert naar je en de een zegt dit en de ander dat, maar in de tussentijd moeten ze wel gaan. Geestelijk maakt hij mijn dochter kapot met al zijn rechtzaken, het beseffen ho maar. Nu heeft hij weer een rechtzaak aangespannen voor co-ouderschap; we moeten maar weer opdraven. Dat soort mensen kan je kapot maken. Mijn kind heeft zelf een brief naar de politie geschreven dat ze niet wil, maar wordt niet gehoord omdat ze 11 is. Vanmorgen kwam ze naar me toe met de vraag mama zou ik maar tegen papa zeggen dat het me spijt ,waaaaaaaaaaatttt ja dan is het allemaal voorbij mama dit is niet goed voor jouw al die stress. Hoe kunnen mensen dat hun kindjes aandoen? We wensen iedereen sterkte en dat het maar allemaal goed gaat komen.

:: san :: dinsdag 24 januari 2012 :: 17:50:56permalink

Ik ben zwanger geraakt na een onenightstand. Ik heb toen verteld aan diegene dat ik zwanger was. Hij heeft mij toen duidelijk aangegeven er niks mee te maken willen hebben. Prima vond ik. Na de bevalling niks gehoord tot m'n kleine 4 maanden was. Wou hij hem ineens zien. Hij is 3 x geweest. Nu is m'n kind 8 maanden en komt hij met een advocaat. Hij wil erkenning, omgang en alles wat er bij hoort en ik wil dat niet. Bij de gemeente staat vader onbekend. Wat kan hij me maken? Help alstublieft!

:: dadeltje :: vrijdag 20 januari 2012 :: 14:02:13permalink

Als ik dit allemaal lees zie ik het somber in voor mijn rechtszaak. Als zelfs de grootste idioten nog omgangsregelingen krijgen. En ik slechts aankom met psychische mishandeling van de kinderen. Huiselijk geweld weet ik door dit huwelijk ook alles van. Maar het gaat om de kinderen. Ik ben inmiddels 8 jaar gescheiden van mijn ex. Hij is hertrouwd en heeft 3 kids bij zijn nieuwe slachtoffer. Lichamelijk geweld is daar ook orde van de dag. Hij slaat alleen mijn kids niet. De kinderen hebben een groot probleem met zelfvertrouwen door hem, waardoor school een AMKmelding wilde doen. Nu gaat deze melding niet door omdat ik zelf een rechtszaak ben gestart om het gezag en bezoekregeling. Maar als ik dit allemaal zo lees zakt me de moed in mijn schoenen.

:: ongerust :: vrijdag 20 januari 2012 :: 00:53:56permalink

Ik heb een vraagje over mijn kleindochter. Haar biologische vader, die nooit naar haar omgekeken heeft, wil opeens dat de moeder tekent en erkent dat hij de vader is, maar het kind is net door haar nieuwe vader, die al meer dan 6 jaar voor haar zorgt, erkend en de papieren liggen klaar voor de zeggenschap. Mijn dochter heeft al zo vaak geprobeerom op een goede manier het meisje met haar vader om te laten gaan maar telkens komt hij zijn afspraken niet na. Hij heeft zelf een vriendin met zoontje, heeft geen geld, gebruikt drugs drinkt enz, terwijl mijn dochter en schoonzoon zich een slag in de ronte werken om alles voor hun twee dochters te kunnen doen. Wat voor rechten heeft die biologische vader nu? En hoe zit dat als ze al erkend is door een vader? En wie moet die advocaatkosten betalen? Hij heeft geen geld maar wij krijgen er geen op onvermogen. Kan iemand zomaar een rechtzaak beginnen? Het kind wil zelf niet naar hem toe maar is pas 10. Wie weet er raad?

:: weet het niet meer :: maandag 26 december 2011 :: 21:28:44permalink

Ik ben al ruim 8 jaar gescheiden en al sinds het begin van de scheiding gaat het niet lekker. Tijdens mijn relatie heb ik heel vaak te maken gehad met geestelijk en lichamelijk geweld, waar onze dochter nog steeds mee zit. Ik heb uit goede wil een omgangsregeling afgesproken die ik steeds netjes na probeer te komen. Helaas is het zo dat mijn ex zijn afspraken nooit echt nakomt. Ik kom hem steeds tegemoet als er dingen zijn die betrekking hebben met de omgangsregeling, maar als ik eens iets vraag ivm de omgangsregeling dan krijg ik te horen dat het niet gaat. Heb het er helemaal mee gehad. Verder is het zo dat onze dochter(10) niet eens meer naar haar vader toe wil. Ik heb (met pijn in mijn hart) haar duidelijk proberen te maken dat het toch haar vader is en altijd zal blijven. Haar reactie daarop was: "hij is mijn vader niet meer, ben blij als ik 12 ben dat ik niet meer naar hem toe moet". Weet echt niet meer wat ik moet doen....ook aangezien onze dochter steeds minder graag naar haar vader gaat en het ieder weekend dat ze moet gaan weer stress, ellende en strubbelingen oplevert. Kan iemand mij zeggen wat ik hiermee aan moet en of er toch een mogelijkheid bestaat om onder de omgangsregeling van onze dochter uit te komen uit liefde voor "onze" dochter?

:: lotgenoot :: woensdag 21 december 2011 :: 10:51:07permalink

Wie heeft ervaring met mediation? Ik heb er bij voorbaat weinig vertrouwen in. Dat heeft niets met de mediatior te maken, als wel met ex. Ik zie er erg tegenop........

:: Meera :: woensdag 14 december 2011 :: 14:49:29permalink

Ik ben verbijsterd en wanhopig. Ik weet niet wat ik kan bereiken door mijn verhaal hier neer te zetten, maar denk sowieso dat het goed en noodzakelijk is dat de buitenwereld weet wat er zich afspeelt. Ik ben zwanger geraakt van een man die ik slechts een paar keer heb gezien. Van mijn zwangerschap is deze man zo in paniek geraakt dat hij agressief is geworden en liet weten nooit meer iets met mij of het kind te maken te willen hebben. Na de bevalling is hij op mijn verzoek (om toch het kindje te leren kennen) een paar keer langs geweest, na de afspraak geen agressief gedrag meer te vertonen. Hij heeft nooit willen praten, maar is enkele maanden later een rechtzaak gestart voor omgang, erkenning en gezag. Dit is 3 jaar geleden. Mijn kindje kent deze man dus helemaal niet, inmiddels heb ik door heel hard te werken een heel goed en stabiel leven opgebouwd voor ons tweeen. Af en toe moest ik naar de rechtbank wat veel spanning opleverde. De inzet is heel hoog. De veiligheid van mijn kind en ons leven staat op het spel. Inmiddels ligt deze zaak op verzoek van de rechtbank bij de Raad van kinderbescherming om te onderzoeken of omgang mogelijk is. Tijdens dit onderzoek heeft de Raad van kinderbescherming niet alleen het recht om in mijn privacy te wroeten, ook kunnen ze, als ze willen, een beschermingsonderzoek starten of ik wel in staat ben mijn kind goed op te voeden! Dus iemand die enkel de verwekker is, nooit enige verantwoording heeft genomen en destructief gedrag heeft vertoond heeft dus na jaren de macht via de rechtbank en de Raad van Kinderbescherming, het hele leven van de verzorgende ouder met enkelvoudig gezag en zonder erkenning van het kind haar hele leven om te gooien en zelfs een beschermingsonderzoek te starten naar de gezondheid van het kind! Hun advies naar de rechtbank is vernietigend. Veel feiten zijn buiten beschouwing gelatn, bv. het feit dat de verwekker en ik nooit samen zijn geweest en het kindje de verwekker helemaal niet kent, nog los van het gedrag van deze verwekker. Mijn verhaal wordt afgedaan als niet te bewijzen en dus niet relevant. Zijn verhaal wordt compleet geloofd en gebaseerd daarop is het advies van de rechtbank dat alle eisen van deze verwekker moet worden toegewezen. Dus en omgang, iedere week en opgebouwd van omgangshuis naar omgang bij hem thuis en gezag! De communicatie tussen mij en de verwekker moet zo snel mogelijk op gang gebracht worden. In het rapport staat dat enkel bij de moeder een blokkade zit die zo snel mogelijk moet worden opgeheven en wanneer zij moeite heeft met deze gang van zaken, zij maar professionele hulp moet gaan zoeken. Na dit advies ben ik ingestort en zit nu ziek thuis. Ik niet, mijn advocaat niet, niemand in mijn hele omgeving had dit verwacht of zien aankomen. Ik ben verbijsterd en heb hier geen woorden voor. Wat kan ik doen?

:: mies :: dinsdag 13 december 2011 :: 14:29:29permalink

Wij hebben gelijkaardige ervaringen in Belgie. Het hof van beroep verplicht verder contact ook al zijn er meerdere verklaringen van bevoegden die het misbruik hebben vastgesteld. Volgens mijn advocaat is de uitspraak van het Hof almachtig en kan het Europees Hof niet tussenbeide komen. Wij willen het kind ten alle prijs blijven beschermen en zoeken moeders in dezelfde situatie om 1 front te vormen zodat de wetgeving veranderd wordt.

:: boze moeder :: zaterdag 10 december 2011 :: 16:28:21permalink

Ik ben een alleenstaande moeder en ik ben vanaf de geboorte bezig met rechtzaken. De vader van mijn dochter, of beter: de verwekker, wil een omgangsregeling maar na alle elende die ik met die vreselijke vent heb meegemaakt wil ik mijn dochter zo goed mogenlijk beschermen. Ik zou graag mijn hele verhaal willen doen maar het is teveel om op te noemen daarom wil ik een oproep doen op alle moeders die gek gemaakt worden door die vervelende verwekkers om ook eens in een superwomen pak te staan op de Dom of op de Dam om de rechters is goed te laten weten wat wij als moeder wel niet meemaken. Dat wij ons kinderen willen beschermen tegen het kwade en dat wij als moeders niet voor niets ons kind niet mee willen geven aan die verwekkers. Want ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik voel me als een zware crimineel behandeld. En dat je door de rechters niet geloofd word, terwijl ze stapels processen-verbaal voor zich hebben liggen en dan toch nog zeggen dat een kerel van 30 op de een of andere dag verandert. Nou, ik geloof daar helemaal niets van!

:: Chantal :: vrijdag 9 december 2011 :: 18:32:36permalink

Toen ik zwanger was heeft mijn ex mij in mijn buik geslagen en van de trap gegooid. Ik heb uiteindelijk een miskraam gefaked en hij heeft me al roepend en tierend naar het ziekenhuis gebracht en is daar met piepende banden weggeraced en ik en de kids zijn gevlucht. Een week later werd ik wakker en zag ik dat ik enorm veel telefoontjes had gemist. Hij had die nacht het huis in brand gestoken. Hij heeft enkele dagen in de gevangenis gezeten en is onder strenge voorwaarden vrijgelaten. Hij laat mij niet met rust. Is zelf 2 etages hoog geklommen midden in de nacht om mij te bedreigen. Hij heeft me gezegd dat hij de kinderen bij mij gaat weghalen. Maar hij heeft altijd gelogen en hoop dat ook dit een leugen is. Ik ben bang dat hij ons iets gaat aandoen. Hij is echt een psychopaat en is in staat tot familiedramas. Ik wil uit deze nachtmerrie want ik raak op. Ik kan niet rusten want er is elke dag wel iets nieuws dat mij opjut. Hoe lang nog? ik wil veiligheid voor mijn kinderen. Rotsysteem! Het werkt langs geen kanten. Wanneer gaan ze eindelijk doorhebben dat alleen rust en stabiliteit onze kinderen kunnen redden?

:: oma :: woensdag 30 november 2011 :: 19:02:55permalink

Ik kan mij zo voorstellen hoe machteloos jullie zijn en hoe jullie je voelen. Onze dochter zit in een soortgelijke situatie.Toen ze haar ex leerde kennen was hij zo lief en aardig overstelpte haar met cadeau's het kon niet op. Al gauw liet hij weten een kindje met haar te willen en onze dochter trapte hierin. Toen begon de ellende. Ze kenden elkaar nog maar een half jaar hij dronk erg veel en gebruikte drugs en had heel veel schulden. Toen onze dochter zwanger was schopte hij haar op de grond in haar buik en rug trok haar met haar haren door de kamer. Eenmaal toen het kindje geboren was en het huilde deed hij zijn hand op zijn neus en mondje om het huilen te stoppen hij kon daar niet tegen. Om een erg lang verhaal kort te maken is hij toen die kleine een half jaar oud was weggegaan. Toen begonnen de dreigementen via telefoon en de deur intrappen. Hij is erg agressief en heeft al een aantal malen vastgezeten voor geweldsmisdrijven. Onze dochter is doodsbang voor hem. Maar nu wil hij een omgangsregeling. De kinderbescherming heeft als advies omgangshuis gegeven en dit is door de rechter overgenomen. Dan denk ik als zeer bezorgde oma deze vader en zo veel vaders zoals hij hebben hun rechten toch al verspeeld? Maar nee hoor, een vader heeft rechten. Wordt hier dan niet meer in het belang van het kind gekeken? Nee, hier wordt naar de vader en zijn rechten gekeken! Waar gaan we naar toe in Nederland? Waar staat KINDERBESCHERMING voor? Je moet hier toch de kinderen beschermen? Nee hoor eerst moet je je kind meegeven in het hol van de leeuw gooien en dan met een trauma voor heel zijn leven terug krijgen. Nou dan zijn ze goed bezig hoor! Dan is het leed al geschied en kan je het nooit meer goedmaken. Die kinderen zijn toch geen proefkonijnen? Hoeveel fouten maken ze nog bij de kinderbescherming? Ik zeg tegen onze dochter geef je kind niet mee, je eigen gevoel is goed. Allemaal sterkte in jullie gevecht ik leef met jullie allemaal mee. Groetjes een zeer bezorgde oma

:: Aimee :: maandag 28 november 2011 :: 15:07:51permalink

Ik weet niet zo goed waar ik mijn verhaal moet neerzetten. Ik heb samen met een buitenlandse man een kind gekregen. Dit kind is geboren in Nederland, heeft mijn achternaam en heeft alleen de Nederlandse nationaliteit. Mijn ex heeft mij min of meer gedwongen dat hij zijn kind kon gaan erkennen in Nederland. Dit heb ik gedaan omdat ik erg bang voor hem ben, omdat hij mij vaak mishandeld heeft. Ik heb het volledige gezag over mijn kind, want hij wist niet dat in Nederland als je ongehuwd bent dat alleen de moeder het gezag krijgt. Wij zijn nu uit elkaar. Hij is mij nu aan het dreigen dat hij de voogdij wil hebben of zijn kind wil zien. Nu staat in de geboorteakte dat het recht van zijn land toegepast is in de erkenning. Heeft iemand enig idee waar ik meer informatie kan krijgen over de rechten van het kind in dat land en weet iemand of hij perse zijn kind in Nederland moet bezoeken of dat hij het kind kan meenemen naar zijn land voor x aantal dagen per jaar?

:: Evy :: zaterdag 19 november 2011 :: 10:42:45permalink

Ik ben echt radeloos. Tijdens mijn zwangerschap heb ik de relatie verbroken. Dit komt hoofdzakelijk, omdat hij mij heel duidelijk had gemaakt dat hij nog niet klaar was voor kinderen. En dat ik het kind maar weg moest halen, omdat ik "volgens hem" te labiel was om een kind te nemen. Ja, zo zag onze relatie eruit. Maar ik had een hele sterke kinderwens. Deze was al in het begin van onze relatie en daarom zette ik mijn zwangerschap door. Alleen maakte ik een grote fout. Ik liet een deur open, zodat hij toch een vorm van contact met mijn kind kon hebben. Want in die tijd, dacht ik werkelijk dat ik in het belang van mijn kind handelde, dat mijn kind toch zijn vader zou moeten leren kennen. Maar na de geboorte van mijn kind had hij een nieuw machtmiddel gevonden om mij te manipuleren en te controleren. Als ik niet doe wat hij wil dan gaat hij eisen dat hij 50% van de zorg van mijn kind gaat krijgen. Dit betekent, dat mijn kind 50% van de tijd bij hem moet zijn en dat hij overal mee in kan beslissen en dat ik iedere dag hem moet vertellen wat we samen doen. Ik moet zelf verslag geven over met wie ik leef en hoe ik mijn werkdagen moet indelen. Hij heeft gelukkig geen gezag en erkenning heb ik hem ook niet vrijwillig gegeven. Maar blijkbaar kan hij die dingen toch zomaar verkrijgen zonder mijn toestemming en dan kan hij dus co-ouderschap eisen. Eigenlijk is de huidige wetgeving nu zo, dat een spermadonor die claimt de biologische vader te zijn van jouw kind, zomaar erkenning, gezag en daarna co-ouderschap kan krijgen. Sterker nog, de huidige wetgeving is zo dat een verkrachter waarbij geen aanklacht is ingediend erkenning, gezag en co-ouderschap over jouw kind kan krijgen. Hij hoeft alleen maar te claimen dat hij de biologische vader is van het kind. Dat jij voorheen geen huwelijk, samenlevingscontract, niet heb samengewoond of een relatie heb gehad, doet helemaal niet ter zake. Deze persoon kan zijn rechten gewoon claimen en jij moet maar toekijken en toestemmen. Dit kan toch niet de bedoeling zijn geweest van deze wet. Waar blijft het belang van het kind hierin?

:: bezorgd :: maandag 17 oktober 2011 :: 11:30:01permalink

Ik moeder (alleen gezag) van een Turks zoontje ben zelf Nederlandse, is al jaren in gevecht, de ex draait om de paar jaar om. Voordat zoonlief geboren werd ben ik onder druk gezet om zoonlief weg te laten halen, maar heb dat niet gedaan. Toen hij levensvatbaar was heeft hij hem uiteindelijk erkent, maar na de geboorte draaide ex geheel door, heeft met zoonlief gegooid enz, kinderbescherming erbij gehaald maar ex heeft hele mooie verhalen en is onder alles uitgekomen. Na een tijdje werd hij weer redelijk normaal en heb ik mijn zoontje vaker naar hem toe laten gaan, vanuit de kinderbescherming had hij een minimaal aantal uur in de week, uiteindelijk kwam ik er achter dat hij zoonlief dumpte bij zijn ouders en zelf in de nacht werken ging, heb hier meerdere malen wat van gezegd, afgelopen jaar is ex veroordeeld voor een geweldsdelict, heeft grote schulden, raakt zijn werk kwijt omdat hij daarvoor een bewijs van goed gedrag moet hebben, en met zijn opleiding komt hij niet meer aan het werk in Nederland, dus heeft hier geen toekomst meer. Is afgelopen zomer op vakantie geweest in Turkije met zoonlief, heb naast zijn Nederlandse paspoort zijn Turkse legitimatie meegegeven en die weigert ex terug te geven, toen hij terug kwam zei hij dat hij met zijn opleiding daar zo werk kon krijgen en eigenlijk wel daar zou willen wonen. Na een maand begonnen de rechtszaken hij wil mede gezag en een vergrootte bezoekregeling, ook wil hij toestemming van de rechter om zonder toestemming van mij naar het buitenland te gaan met zoonlief. Komt met allerlei leugens wat zoonlief kan weerleggen, nu is mijn vraag wie oh wie weet waar ik een onafhankelijk persoon kan vinden die mijn zoon kan horen en dit op papier kan zetten zodat het rechtsgeldig is?

:: Zoon van een bezorgde moeder :: vrijdag 7 oktober 2011 :: 13:41:27permalink

Ik ben een 24 jarige zoon en mijn moeder heeft naast mij nog een prachtig zoontje van 12 en een prinsesje van 5. Ik lees al de verhalen hier en zie veel overeenkomsten. Mijn moeder zit in een soortgelijke situatie. De ex van me moeder ("verwekker" van mijn halfzusje) heeft mijn moeder bedreigd, gestalkt, achtervolgd, mishandeld en zit zelf in een crimineel circuit en eiste een dnatest. Hij heeft mijn halfzusje enige tijd in de weekend op bezoek gehad. Mijn moeder heeft haar uit angst en ter voorkoming van ernstige situaties mee gegeven, maar doordeweeks ging hij schijnheilig door met stalken, dreigen en achtervolgen. Mijn moeder durfde het huis niet eens meer in als ze van buitenaf kwam. Na al die bedreigingen van de ex heeft ze besloten om de regeling stop te zetten. Mijn halfzusje kwam elke keer als ze bij hem geweest was overstuur thuis, onverzorgd en plaste 's avonds in bed. Ze at daar kant en klare pannekoeken en moest bij hem in bed slapen op een camping omdat hij een paar maanden eerder uit zijn huis is gezet. Ook heeft hij haar een dag langer gehouden, tegen de wil van mijn moeder in. Ze wilde nog de politie bellen maar ze wil niet dat haar dochtertje dat mee moest maken. Dat heeft haar er uiteindelijk toe gebracht om het contact te stoppen. Hij was het er niet mee eens en dreigde haar gewoon op te halen. Dus hebben we de kinderen (mijn broertje en zusje) naar mijn tante gebracht en ik ben terug gegaan naar me moeder, samen met m'n oma en opa in haar huis om dus me moeder bij te staan, mocht hij komen. En ja hoor 7 uur stond hij voor de deur en hij had een brede kerel meegenomen. Mijn moeder heeft meteen de politie gebeld. Wij deden niet open en wachtten op de politie. Politie naderde de ex en haalde verhaal bij hem, even later kwam politie naar ons, wij hebben toen alles uitgelegd en hij werd weggestuurd. Enige weken later kreeg ze een brief, zoals de meeste moeders hier, een brief met de vraag om omgang en vervangende erkenning, Hij is gepakt voor wapenbezit , zit in de criminele circuit en heeft ook nog eens mijn kleine broertje in het gezicht geslagen, en nu vraagt hij om erkenning en omgang? Me moeder heeft een advocaat ingeschakeld. De rechtzaak over de omgang hebben we inmiddels gehad en daar is besloten tot een onderzoek. Nu de erkennig nog. Maar het lijkt er inderdaad op dat we die gaan verliezen. De enige mogelijkheid waarbij een rechter de erkening afkeurt is bij een rapport van een psycholoog waarin vermeld staat dat zodra de "vader" erkenning zou krijgen dat de moeder er onder dor zou gaan en zodanig dus niet voor de kinderen meer zou kunnen zorgen. Het probleem is dat huisartsen en psychologen daar niet zo graag aan meewerken, en dat hebben we zelf ook al gemerkt. Maar mijn moeder gaat er weldegelijk aan onderdoor , ze blijft vechten maar er is geen hoop meer. Ik vind het vreselijk om mijn moeder zo te zien. Ze houdt zich groot bij de kleintjes maar wij praten er wel over en we steunen elkaar maar we zitten allebei met de handen in het haar. Ze heeft steeds meer moeite met het verwoorden, klap vaker dicht terwijl ze vroeger dus echt niet zo was, hartkloppingen en hyperventilaties waarbij ze een pijn krijgt van de borst door naar de arm. Veel moeders gaan hier aan onder door, door de kromme wetten en jaloerse afgunstige mannen "vaders". Ze helpen via de rechter het gezin naar de kloten omdat ze niet weten wat ze moeten doen en zich dus niet volwassen kunnen gedragen. Binnen een maand hebben we de rechtzaak van vervangende erkenning. Ik baal al helemaal want ik mag mijn moeder niet ondersteunen, omdat er verder niemand bij mag zijn en daar baal ik van, want mijn moeder klapt dicht en vooral in het bijzijn van de ex. Angst, stress, onmacht, oneerlijkheid... Bah hoe een mmens wel niet kan zijn... Nou ja ik kan wel vragen of iemand ideeen of tips heeft, maar ben bang van niet. Machteloos moet ik toekijken hoe ons gezin uit elkaar word gehaald, en voor me moeder is het helemaal een ramp; die lijdt hier het meest onder. En de kinderen zijn altijd de dupe van de keuzes van instanties en noem maar op, mijn begrip en medeleven naar alle moeders die hier hun verhaal hebben neergezet en de andere moeders die in zulke onmachtige situaties zijn beland. mvg . zoon van een erg bezorgde moeder

:: Lotgenoot :: vrijdag 16 september 2011 :: 23:56:37permalink

Ik ga binnen kort een rechtzaak aan met mijn ex, de vader van mijn zoon van acht. Ik heb 8 jaar lang geprobeerd normaal contact te blijven houden in het belang van mijn zoon. De communicatie was zeer slecht, mijn ex kan niet met mij praten; ik heb het tientallen keren wel geprobeerd. Mijn ex haalde onze zoon op wanneer het hem uit kwam (dit gevoel kreeg ik) wanneer ik hierover een gesprek wou hebben om bijvoorbeeld te vragen of wij duidelijke afspraken konden maken wanneer en hoelaat hij zijn zoon zou willen ophalen en weer terug brengen ging liep dit altijd uit op een ruzie. Jaar in en jaar uit liet ik hem maar komen en gaan ''mijn zoon verdient zijn vader'' (dacht ik altijd). Ik heb met hem zelf een zeer moeilijke relatie gehad 3 jaar goed 3 jaar slecht, mijn ex had een verslaving (gokken) en hier nam zijn agressie heel erg toe. Ik heb toen besloten om weg tegaan, omdat ik zo niet meer verder kon leven en het ook niet gezond is voor een kind wanneer ouders steeds ruzie maken en wanneer er fysiek geweld aanwezig is. Mijn zoon was nog geen jaar oud toen ik bij hem weg ging. Mijn ex heeft mij in 8 jaar nog nóóit geholpen met mijn zoon, bv Schoolgeld mee betalen - nieuwe kleren/schoenen, in het begin heb ik het heel moeilijk gehad met een kind alleen ik was nog heel jong, maar hulp kon ik van hem niet verwachten ook dit heb ik zo genomen ik heb mijn kunnen redden en het heeft mij nooit om geld gedraaid maar om de omgang tussen vader en zoon. Toen mijn zoontje 7 was is hij helemaal in paniek thuis gekomen en schreeuwde alles bij elkaar dat hij niet besneden wilde worden! Hierop heb ik geprobeerd een gesprek te voeren met mijn ex, waar dus niet een gesprek mee te beginnen viel. Ik wilde absoluut niet dat mijn zoon ritueel besneden zou worden en al helemaal niet omdat er met mij niet was overlegd ''ooit''. Dit kwam uit het niets, terwijl ik hem toen heel duidelijk heb gezegd dat wanneer hij zijn zoon besneden wou hebben dit in goed overleg moest gaan en dat wij hem samen zouden voor bereiden en dat dit onder narcose moest en niet ritueel. Na deze confrontatie is het heel grimmig geworden tussen vader en mij. Ik werd bang, bang dat hij dit toch zou doen, omdat mijn zoontje hiermee steeds thuis kwam hij werd zo onzeker en bang dat het niet goed meer op schoon ging. Mijn zoon vertelde mij dat zijn vader wel eens ruzie maakte met zijn vrouw (hij is hertrouwd) en dat zij dan klappen kreeg van hem, mijn zoontje nam dan zijn zusje mee en deed boven de muziek dan hard aan zodat zijn zusje niet zou huilen door dat zij haar moeder zo hoorde gillen. Dit zat mij niet lekker en mijn zoon hoeft die verantwoording niet te nemen voor zijn zusje daar is hij veelste klein voor en daar kan hij ook niets mee. Laatst was hij te laat en toen zijn we iets anders gaan doen. Hij belde me op en schold en schreeuwde zo hard dat ik er geen woord tussen kreeg en ik heb opgehangen. 10 min erna belde hij weer met de mededeling dat hij mij haatte en zijn zoon nu kwam ophalen, waarop ik zei nee wij gaan eerst afspraken maken. Hij begon mij te dreigen en zou nou komen en dan zouden we wel zien of hij zijn zoon zou meekrijgen ''ik pak hem jou af'' waren zijn woorden. Ik heb meteen de politie gebeld en verteld dat hij onderweg was en dit kon gaan escaleren. Ik zou bellen wanneer het uit de hand zou gaan lopen. Eenmaal bij huis kreeg ik wel 100 verwijten ik heb hem verzocht om even weg te gaan hij nu te boos was en mijn zoon bang werd van hem, maar ook dit hielp niet uit. Ik bleef bij mijn standpunt eerst afspraken niet meer alleen op jou manier we moeten samen werken dit kan niet meer. Dit wou vader niet en omdat ik bij mijn standpunt bleef werd hij heel boos verbaal en fysiek. Dit was het punt voor 112. Mijn ex zweerde op de Koran en zweerde op zijn kinderen dat hij mijn zoon zou meenemen en ik hem nooit meer zou krijgen te zien hij zweerde dat ik beter dood kon zijn zodat hij dan zijn zoon kreeg en niet meer bij mij zou zijn, hij kraamde van alles uit. Ik neem bedreiging van ontvoering heel serieus, en ben hier ook mee naar politie geweest. Instanties zoals -Nationale kinderontvoering van nederland Zijn niet goed wijs, want die geven als advies dat het niet goed is om het kind bij vader weg te houden. Stichting huiselijk geweld is hierin wel weer heel erg direct ''er is een serieuze bedreiging dus niet meegeven'' Politie en SHG hebben geconstateerd na bezoek aan huis bij vader: vader blijft bij zijn standpunten komt zeer agresief over en toen geen enkele samenwerking. Hij is een moslim en zijn zoon moet worden besneden en ziet dit niet als een kind uit een gemengd gezin waar in overlegd moet worden. Wij moeten nu de rechtbank in wanneer en hoe is nog niet duidelijk. Maar 1 ding weet ik wel DAMES blijf sterk en blijf geloven in jezelf!!! Het is belachelijk hoe veel fouten jeugdzorg en de raad van kinderbescherming in hun adviezen maken. Dat geldt ook voor stichtingen zoals nationaal kinder ontvoering! Luister naar jezelf en niet teveel naar andere debielen. Wat je voelt als moeder voel je! Samen sta je sterk! Ik ben bang voor mijn kind hij is de dupe hij heeft hier niet om gevraagd. Ik luister naar niemand geen jeugdzorg helemaal niets zolang ik kan houd ik die mensen buiten mijn deur geef je ze 1 opening zijn ze binnen en zolang dit niet gebeurd kunnen zij niets Wij moeten elkaar helpen en ben het er helemaal mee eens wij samen als lotgenoten staan samen sterker dan alles en iedereen. Ik wil er zijn voor jullie want ook ik vecht voor mijn kind!

:: Daisy :: dinsdag 13 september 2011 :: 12:17:38permalink

Ik heb een korte relatie gehad waaruit ik zwanger werd na 2 weken. Mijn wereld stond op zijn kop omdat ik 19 was en nog een heel ander leven had. Wij zijn met ruzie uit elkaar gegaan toen ik 9 weken zwanger was. Hij nam toen ook een ander nummer en liet niks meer horen. Toen mijn kindje vier maanden was nam ik contact op via het internet om te vragen of hij mijn zoontje wilde zien. Ik had verwacht dat hij heel veel te vertellen had maar hij liet weten hoe moeilijk hij het had gehad en geen contact kon opnemen. Hij zei dat hij ook nog dat hij nog een kind had die hij niet mocht zien terwijl hij mij dat nooit verteld had. Ik heb hier verhalen gelezen en krijg er pijn in mijn buik van. Hij stuurt nu ook mailtjes of hij foto's mag hebben. Hij weet niet waar ik woon maar daar kunnen ze via de rechter zo achterkomen. Voor zover ik weet heeft hij een strafblad, en drinkt erg veel. Ook was hij erg agressief naar mij toe in de korte 'relatie'. Niet met geweld maar met dingen verbieden etc al naar paar weken. Wat zijn mijn rechten en hoe groot is de kans dat als die het via de rechter speelt dat die contact krijgt?

:: Koosje :: zaterdag 10 september 2011 :: 12:58:24permalink

Ik ben een moeder van 2 kinderen. De vader is een rechtzaak gestart om een omgangsregeling te verkrijgen via de rechter. Zelf heb ik ook een advocaat genomen omdat ik helemaal geen omgangsregeling wens. De vader is aan drugs- en alcohol verslaafd en heeft psychische problemen. De vader heeft zelfmoordneigingen en is in zijn jeugd een aantal keren misbruikt. Hij is heel vaak dronken geweest in bij zijn van de kleine. Ook heeft hij mij mishandeld en mijn dochter geslagen. Helaas heb ik hier geen aangifte van gedaan waardoor ik geen bewijzen heb. Omdat hij de kleine zo snel mogelijk wil zien heb ik een dagvaarding gekregen voor kort geding. Er wordt gezegd dat er altijd in belang van het kind word gekeken maar ik heb mijn twijfels . Deze man liegt alles bij elkaar, hij heeft verslavingen is niet 100% en hij kan een omgangsregeling eisen. Iemand die niet op een kind zat te wachten en toen ik zwanger was heeft hij zijn verantwoordelijkheid niet genomen. Maanden is hij weggebleven en wou daarna als vrienden omgaan. Drugs en drank zijn voor hem belangrijker dan wat dan ook. Iemand die alle geluidsapparatuur van mij verkocht heeft om aan geld te komen voor drugs. Iemand die zijn huis kwijt is geraakt door eigen toedoen. Is wel heel erg bizar dat de rechter dan vindt dat "het hard voor een vader is dat hij zijn kind niet mag zien". Je probeert je kind te beschermen tegen zulke mensen maar je wordt van alle kanten tegengewerkt. Ze hoeven maar een beetje moeite te doen en dan kunnen ze alle bewijzen achterhalen via huisarts, parnasia en zijn werkgever want hij is op staande voet ontslagen wegens alcoholgebruik. Mijn kleine weet niet eens het verschil tussen goed en slecht en hij wordt meegesleurd in de rotzooi van zijn vader. Een man die vrouwen haat en hun als een ding ziet en mij voor kutwijf en kankerhoer uitmaakt mag zomaar een omgangsregeling eisen. Tegenwoordig word er meer in het belang van de zogenaamde vader gekeken dan van het kind , waarvoor is de kinderbescherming dan?

:: verbijstering :: woensdag 7 september 2011 :: 22:19:48permalink

Lotgenoten! Met ontzetting en totale verbijstering lees ik al de hele avond jullie verhalen. Per toeval kwam ik op deze site terecht toen ik bij google informatie zocht over het "klemcriterium". Ikzelf ben ook al vanaf 2006 aan het procederen. Mijn ex komt uit west-afrika en voldoet qua beschrijving aan al die mannen die hier de revue zijn gepasseerd (onbetrouwbaar, gewelddadig, narcist, psychopaat, mr jekil and mr hyde, en ga zo maar door). En allemaal zijn wij in eerste instantie uit pure liefde in deze neprelaties beland vol oplichterij en helaas lichamelijk danwel geestelijk geweld naar zowel de moeders als de kinderen. En allemaal worden wij afgeschilderd door zowel onze eigen advocaten, rechters en medewerkers van instanties waarvan je verwacht dat ze in ieder geval voor de kinderen opkomen, als vrouwen die dom zijn, verbitterd, wraak willen nemen op onze ex en tot overmaat van ramp het (lees: de hel) tenslotte over ons zelf hebben afgeroepen. Ik ben zelf hoogopgeleid, niet op mijn mondje gevallen en dat wordt dus niet in dank afgenomen wanneer je voor de veiligheid en bescherming van je eigen kinderen knokt. Het is inderdaad diep en diep treurig. Ik heb 3 jaar geleden contact gehad met IKO (Internationale Kinder Ontvoering). Dit is een instituut dat hoort bij het Ministerie van Justitie. Er werkte destijds professionele mensen die ons probleem in kaart wilde brengen (kinderontvoering met name door vaders die uit landen komen waarmee Nederland geen Haags kinderontvoeringsverdrag heeft gesloten). Er werd een risico-analyse gemaakt. Hieruit kwam naar voren dat de vader van mijn kinderen een reeel gevaar is voor mijn kinderen om ze naar het buitenland mee te nemen. De persoon in kwestie van IKO adviseerde mij om met spoed deze bevindingen door mijn toenmalige advocaat in te brengen in de rechtszaak. Dit werd geweigerd. Gelukkig heb ik nu een derde advocaat gevonden die bereid is mij bij te staan (de meesten bedankten voor de eer want ze hadden geen zin om het inmiddels ellenlange dossier door te worstelen of omdat nu ik financieel leeggeprocedeerd ben in 6 jaar hun schoorsteen moet roken - ze verdienen niets aan mijn zaak - mijn schoorsteen hoeft kennelijk niet te roken). Want 1 dreigemen van mijn ex is inmiddels gelukt: ik maak je helemaal kapot en niet alleen financieel waren zijn woorden. Ik ben nog net niet dood. Maar mijn kinderen hebben regelmatig nachtmerries dat ik door mijn ex wordt vermoord. Ach, het is toch in het belang van de kinderen dat zij een beeld vormen van hun vader en zich kunnen identificeren met hem? Wie leeft er nu niet in de realiteit? Onze roze bril is al lang geleden aan diggelen geslagen (letterlijk!). Ik sluit me aan bij iedereen die zich voor ons sterk wil maken. Dat er met spoed wat moet gebeuren is duidelijk. En wel zo snel mogelijk. Sterkte allemaal. Mijn vertrouwen in het rechtsysteem is vanavond naar walhalla verdwenen. TREURIG.

:: Proud Mum :: zondag 4 september 2011 :: 01:14:22permalink

Een jaar of tien geleden leerde ik een hele leuke jongen kennen. Ik noem 'm even A. Na een tijdje leerde ik een vriend van A kennen, B. B leek op zich een rustige jongen. Na B een paar keer gezien te hebben met mijn vriend A vroeg hij mij om een keer af te spreken. A vond dat niet zo een goed idee, maar ik ben toch gegaan. Eenmaal bij hem aangekomen vroeg hij mij of ik nog maagd was, waarop ik "ja" antwoorde. Grootste fout in mijn leven, ik had achteraf beter nee kunnen zeggen. B heeft mij toen verkracht. Ik schaamde me zo erg dat ik dat tegen niemand durfde te vertellen. Nadat B mij verkracht had chanteerde hij mij dat ik een relatie met hem moest beginnen of anders het bekend zou maken bij mijn ouders dat ik geen maagd meer was. Doordat ik zo bang was gaf ik toe en verbrak mijn relatie met A. Nu kwam ik terecht in een hel. Ik moest al mijn vrije tijd met hem doorbrengen. Ik mocht geen vrienden hebben. Ik had met niemand meer contact. Op een dag ben ik met hem gezien door iemand die mijn vader kende. Mijn ouders wilden toen kennis maken met hem. Ik wou het niet. Ze begrepen niet waarom. Doordat mijn ouders bleven aandringen had ik dat tegen B gezegd. Hij zei dat hij kennis zou maken. Toen ik vertelde dat ik dat liever niet had, dreigde hij dat hij tegen mijn ouders zou vertellen dat ik geen maagd meer was. -- zeer nare details geknipt om privacy redenen -- Ik ben na alle mishandelingen en verkrachtingen uiteindelijk weggelopen. Waar B me ook zocht, hij kon me niet vinden. Na anderhalve week vertelde ik pas aan mijn ouders en familie dat ik was weggelopen, maar niet waar ik was. Er was 1 familielid dat ik in vertrouwen nam. Na een tijdje kwam via via ook B er achter. Mijn rustige leven was weer een hel. B dreigde iedereen in mijn omgeving iets aan te doen. Ik wist waar hij toe in staat was. Hij had een wapen en was heel geweldadig. Op een dag trapte hij de deur in van mijn schuilplaats. Ik had geen keus en ben met hem meegegaan. Er volgden 2 jaar van mishandelingen en verkrachtingen. B kreeg gaandeweg last van waanideeën. -- overtuigende details geknipt om privacy redenen -- Op een dag vluchtte ik naar de buren. Ik vertelde waar B mee bezig was. De buurvrouw zei dat als ik klaar zou zijn met werken ik haar moest bellen zodat wij samen naar huis konden gaan. Na werk belde ik haar op en we gingen samen naar huis. Onderweg naar huis kwam een buurman aangelopen en zei dat B was meegenomen door de politie. -- details geknipt wegens privacy redenen -- B heeft toen bijna een jaar gezeten en werd behandeld voor een psychose. Na zijn vrijlating was B veranderd in een rare verwarde jongen. Een gedeelte van mijn familie had medelijden met hem en nodigden hem uit om een keer langs te komen. B heeft mij toen opnieuw verkracht. Na 2 maanden kwam ik erachter dat ik zwanger was geraakt na die verkrachting. Ik kreeg het niet over mijn hart om een abortus te laten plegen en besloot het kind te houden. Ik werd steeds dikker en je kon zien dat ik zwanger was. Toen B erachter kwam dat ik zwanger was zei hij dat ik abortus moest plegen omdat ik hem niet wilde dan wat moest ik met een kind van hem. Hij vergat dat het ook mijn kind was en in mij groeide. B begon opnieuw met dreigementen en zei dat mijn kind niet levend geboren zou worden. Gelukkig kwam hij opnieuw vast te zitten. Een paar maanden na de geboorte kwam hij vrij en wilde mijn zoon zien. Mijn moeder vond dat hij dat recht had. Zij wist niks over die verkrachting omdat ik het niet durfde te zeggen. Ik heb me daar altijd voor geschaamd. Na twee maanden kwamen de mishandelingen en de bedreigingen weer omdat ik niet verder met hem wilde gaan. Op een zeker moment probeerde hij me te wurgen. Ik kreeg geen adem en mijn zoontje dat ik op het bed had neergelegd, bleef maar huilen. B liep naar mijn zoontje toe en gaf hem een klap omdat hij niet tegen het gehuil kon. Ik rende naar B toe en duwde hem opzij. Ik schold hem uit omdat hij het lef had om mijn zoontje een klap te geven. B liep mijn kant weer op. Net toen ik mijn zoontje wilde pakken trok hij mijn haar en ik gilde van de pijn. Een ander familielid dat ook in dat huis aanwezig was hoorde dit en kwam de kamer binnen en duwde B opzij. Ik pakte mijn kind en rende het huis uit. Mijn ex bleef daarop mijn familie bedreigen. Ieder keer dat had hij mij in het verleden heeft mishandeld en bedreigd had ik aangifte gedaan. Er was alleen helaas nooit iets mee gedaan. Ik ben zelfs naar de Farr arts geweest die mijn verwondingen aan de politie heeft doorgegeven. Ik belde iedere keer als hij voor de deur bij mijn moeder kwam de politie en heb toen een urgentie aangevraagd. Het huis dat ik uiteindelijk kreeg was een veilige haven voor mij en mijn zoontje. Ik kwam erachter dat B weer een psychose had gekregen en in een inrichting was opgenomen. Het kon me allemaal niks schelen. Wij waren veilig. Een paar maanden later kreeg kwam ik weer in contact met A. Het was weer net als vroeger. We konden goed praten en er kwam weer een band en ik was eindelijk gelukkig. Hij kwam terug in mijn leven en in het leven van mijn zoontje. Alles lijkt perfecht. A zag mijn zoontje als zijn kind en mijn zoontje hem als pappa. A wilde mijn zoontje erkennen als zijn kind. We hebben alles opgezocht en kwamen erachter dat het mogelijk was. Eindelijk het perfecte leventje dacht ik. Toen wij op het punt stonden om het definitief te maken krijg ik een brief van de rechtbank in de brievenbus dat B een omgangsregeling wilde en mijn zoontje wilde erkennen. Bij de brief is ook een bevolkingregister van mij en mijn zoontje waarop mijn adres staat vermeld. Die brief heeft B ook gehad waarom mijn adres staat vermeld. B kwam bij mij voor de deur en begon weer te dreigen. Mijn zoontje werd na die nachtmerries uit het niets druk en toonde agressief gedrag. Ik werd op het consulatieburo doorverwezen naar een kinderpedagoog. Uiteindelijk werd mijn zoontje doorverwezen naar een specialist om te kijken hoe erg mijn zoontje door B z'n stalking voor onze heilige haven is beschadigd. B hield maar niet op met stalken, ondanks aangiftes. Dus ik besloot om steeds met mijn zoontje te vluchten. Na een tijdje toen ik erachter kwam dat wij zo niet verder konden schakelde ik een advocaat in die mij doorverwees naar Stichting Arosa. Ik kreeg gesprekken met een medewerkster van Stichting Arosa om over mijn angst heen te komen. Tijdens de eerste rechtzitting was ik een paar maanden zwanger van het kind waarvan A de vader is. B heeft ook tijdens mijn zwangerschap gedreigd dat mijn kindje niet levend geboren zou worden. De rechter besluit dat er een onderzoek moet komen of het wel verstandig is dat B in het leven komt van mijn zoontje. Ik krijg na een half jaar het eerste gesprek met de Raad voor de kinderbescherming die uiteindelijk besluit dat het niet verstandig is om B toe te laten in het leven van mijn zoontje vanwege zijn verleden en instabiliteit. Ik kon me niet beter wensen. Nu was het afwachten totdat de rechter zijn besluit zou nemen. En ja hoor er kwam weer een brief met de datum van de rechtzitting. Mijn advocaat adviseerde mij dat ik niet aanwezig hoefde te zijn. Fout advies. Ik ben toen niet geweest. Ik heb netjes een brief geschreven waarom ik niet aanwezig was. Ik was als de dood voor B. Ik legde in die brief uit over mijn verleden met B. Die brief kwam volgens mijn advocate te laat bij haar en zo kon zij de brief niet meenemen naar de zitting. De rechter twijfelt en wilt een beschermingsonderzoek. Een maand na de rechtzitting kwam ik toevallig een kennis tegen die vertelde dat B een paar dagen voor de rechtzitting was neergestoken omdat hij onder invloed van van alles met iedereen zomaar ruzie zoekt. Mijn dochtertje - dat niet van B is - wordt inmiddels ook in al die onderzoeken gemengd; onderzoeken die B zou moeten krijgen. Hij is niet in staat om voor mijn zoontje te zorgen gezien zijn verleden en zijn losse handjes. Ik heb mijn contactpersoon van de Raad van Kinderbescherming op de hoogte gebracht dat hij is neergestoken. Hij was hiervan niet op de hoogte. Wat voor onderzoeken worden er daar dan gedaan als ze hier niet van op de hoogte zijn? Wat als hij die omgangsregeling had gekregen en mijn zoontje bij die steekpartij had gestaan? Hoe zit het met dit rechtssysteem? Hoe is het mogelijk dat de rechter twijfelt? Ik heb bewijzen ingeleverd bij mijn advocaat en de contactpersoon van de Raad van Kinderbescherming dat B deigde de familie van A wat aan te doen als A en ik niet uit elkaar zouden gaan. Ik snap niet dat na het besluit van de Kinderbescherming en het bewijs van dreigementen er niks door de rechter wordt gedaan. Nu over 6 maanden zal alweer de 3de zitting komen. Na de 2de had het duidelijk moeten zijn! Het is diep triest dat men niet inziet, of niet wil inzien, hoeveel impact dat heeft op kinderen! B zou moeten nagekeken en onderzocht worden. Hij is geschift.

:: crimineel als vader :: vrijdag 2 september 2011 :: 09:48:16permalink

Ik heb een zoon van 4 jaar oud. Aan het begin van mijn zwangerschap was ik nog samen met de vader. Toen ik 16 weken zwanger was, kwam ik erachter dat hij achter mijn rug om met een ander meisje bezig was. Ik heb toen de relatie beeindigd. 2 weken voordat ik moest bevallen, belde hij ineens op dat het over was met zijn relatie en dat hij zijn kind gewoon wilde zien en dat hij bij de bevalling wilde zijn. Ik heb toen gezegd dat ik er zo klaar mee was en dat hij lekker zijn handen van ons af moest trekken. Toen mijn zoon net een maand oud was, kwam mijn ex steeds bij mij aan de deur staan en ik heb hem toen weggestuurd. Ik ging er wat meer over nadenken en was bang dat hij het mij later zou kwalijk nemen dat hij zijn vader niet zou kennen. Dus ik heb mijn ex de gelegenheid gegeven om toch een band op te bouwen met zijn kind. Hij had gelijk weer allemaal mooie praatjes dat hij echt zou veranderen, en aangezien hij de crimineel uithangt wilde ik dat hij gewoon een vaste baan zou gaan zoeken, daar stemde hij ook mee in. Na een tijdje gingen wij weer een relatie met elkaar aan... Maar hij veranderde niet. Voordat ik onze relatie beeindigde kreeg hij ook weer losse handjes waar mijn zoontje bij was. Mijn vader heeft hem mijn huis uit moeten zetten, omdat hij niet uit zichzelf weg wilde gaan. Ik heb toen ook aangifte gedaan (waar nog steeds niks aangedaan is). Na dit begon de ellende weer... Hij ging me dreigen dat hij mijn kind om de week mee zou nemen, en dat het mijn schuld was dat hij hem niet meer elke dag zag. Ik heb toen voorgesteld dat als hij het op zo'n eerlijke manier zou willen dat hij hem de ene week 3 en de andere week 4 dagen zou hebben. Maar dat kon voor hem niet, omdat hij zijn zogenaamde werk belangrijker vond. We hebben toen gezamenlijk waar mijn familie bij was afspraken gemaakt. Nu is hij in juni of juli opgepakt met een vuurwapen, en heeft 3 maanden vast gezeten. Ik heb in die 3 maanden voor mezelf en mijn kind vooral besloten, dat hij hem niet meer mee krijgt zonder dat er een omgangsregeling wordt afgesproken, aangezien hij zich niet aan de afspraken houd. En ik vind het gewoon belangrijk voor mijn kind dat hij weet waar hij aan toe is anders heeft hij geen rust en regelmaat. Toen mijn ex vrijkwam kreeg ik gelijk een sms dat hij hem het hele weekend wilde hebben. Ik heb hem toen vertelt dat hij zijn kind gewoon kan zien, maar eerst wil ik een omgangsregeling zien. Hier ging hij weer moeilijk over doen en begon weer te dreigen dat als hij zijn zoon niet mocht zien, ik dan ook niet en dat hij de kinderbescherming erbij zou halen. Ik heb me poot stijf gehouden en gezegd dat als hij zijn kind zo belangrijk vind, dat hij dan die omgangsregeling regelt. Toen ik mijn zoon van de week van school ging halen stond hij er weer met zijn vriendin. Ik heb hem toen nogmaals uitgelegd dat ik hem niet eerder meegeef dan dat er een omgangsregeling is. Dit liep een beetje uit de hand aangezien zijn vriendin zich ermee ging bemoeien en er moest politie bijkomen, omdat we voor die school stonden. Ik was hier al bang voor, omdat ik weet dat mijn ex niet logisch nadenkt, hij brengt zo ook andere kinderen in gevaar plus zijn eigen kind dat alles mee krijgt elke keer. Er werd mij verteld door de agent dat ook al heeft hij zijn kind niet aangegeven of erkend, dat ik degene ben die ook een omgangsregeling moet aanvragen, omdat ik nu geen poot heb om op te staan. Hier werd ik best nijdig om, omdat ik vanaf het begin dat ik zwanger was tot nu altijd voor alles opdraai, ik betaal alles, ik draag de zorg, ik draag de lasten en hij doet helemaal niks. Ik vraag me nu af wat zijn rechten zijn als vader die zijn zoon niet erkend heeft en ik als moeder. Ik hoop dat iemand mij hiermee kan helpen. Eigenlijk vind ik niet eens dat hij nog recht heeft om zijn kind te zien, aangezien hij er totaal geen rekening mee houdt dat zijn kind overal tussen zit en alles meemaakt. Hij slaat, scheldt en bedreigt waar hij bij is. Plus het feit dat hij is opgepakt met een vuurwapen vind ik het een eng idee dat mijn zoon hier tussen moet opgroeien.

:: bange moeder :: donderdag 18 augustus 2011 :: 01:05:10permalink

Ik heb 5 jaar een relatie gehad waarbij als ik iets verkeerd zei de grootste ruzie kreeg. Een tijdje ging het goed en besloten we een kleintje te nemen. Tijdens mijn zwangerschap kregen we ruzie en ik kreeg verbaal heel veel naar me toegesmeten zoals "je laat maar abortus plegen" of "ik haal het er zelf uit" terwijl hij met een mes voor me stond. M'n ouders en bekenden waren voor een deel al gewist uit mijn leven. Hij probeerde me te manipuleren. Na de geboorte ging mijn ex op een dag helemaal uit zijn dak. Hij trok mij aan m'n haren van de achterdeur naar de voordeur. Hij pakte een ijzeren stang waarmee hij heel hard op mijn benen sloeg. Ik wilde niet de deur uit omdat mijn dochtertje van 3 maanden in de box lag. We kregen steds meer ruzie ik kon er niet meer tegen en heb me spullen en m'n kleine gepakt en ben weggegaan. Hij weet niet waar ik zit en valt me elke dag lastig met vragen. Hij heeft aangifte gedaan bij de politie, omdat hij vindt dat ik zonder reden ben weggegaan en hij heeft geëist dat ik mijn kleine binnen 24 uur terug brengen. Ik heb nu een advokaat ingeschakeld. Mijn ex partner heeft wel recht om zijn dochtertje te zien omdat hij haar erkend heeft? ik ben bang dat ik haar verlies en dat hij met haar weggaat. Wat kan ik doen?

:: Frederika :: dinsdag 2 augustus 2011 :: 18:17:57permalink

Ik ben nu bijna 4 jaar geleden verkracht door (in die tijd) mijn vriend. We hadden dezelfde vrienden zo hebben we elkaar ook leren kennen. Ik vond hem in het begin helemaal niks en had met een vriendin een afspraak gemaakt dat als hij een auto had of kon rijden ik best wel een keertje met hem wat wilde gaan drinken. Na een lange tijd kregen we een relatie maar om elke hoek kwamen er alleen maar problemen. Mijn vriend ging steeds vreemd. Begon met drugs en wat begon bij 1x in de maand, werd 1x in de week en liep uiteindelijk uit op 5x op een dag. Ook het gedrag van mijn vriend begon steeds meer te veranderen. Van heel lief, naar obsessief jaloers. Hij controleerde mij op alles, echt alles! Had een vriend van mij een bericht gestuurd kreeg ik de volle laag. Hij schold mij vaak uit voor hoer en slet. Stelde eisen dat ik geen contact meer met hun mocht hebben. Gek genoeg luisterde ik in die tijd ook nog naar hem. Zo sloop het er steeds meer in dat ik niemand meer had. Op dat moment als hij het ergens niet mee eens was wat ik deed dan werd hij agressief en had ik vaak kneuzingen en andere letsels maar elke keer als ik nog niet helemaal bij was en er moest een ambulance bij komen zei hij dat ik een epileptische aanval had gekregen. Waardoor er nooit wat geregistreerd is. Toen ik wat meer haar op mijn tanden kreeg wist hij dat ook gelijk weer onder de duim te houden. Hij vond mij lelijk, dik, vroeg zich af wat hij in godsnaam bij mij deed ga zo maar door. Ik kreeg op een avond iets van hem te drinken in een cafe en dronk het op en wat voor mij enkele seconden later leek te zijn begonnen de muren op mij af te komen. De kamer werd waziger en ik raakte in paniek. Ik ben naar boven naar het toilet gerend waar de toilet juffrouw mij nog probeerde tegen te houden. Ik duwde haar opzij en deed mijn vinger achter in mijn keel. Dit gaf niet het resultaat wat ik hoopte. Ik kan mij niet herinneren hoe ik de kroeg ben uitgekomen of hoe ik uberhaupt thuis ben gekomen. Het enige wat ik nog weet is dat hij bovenop mij lag en zei; dit krijg je nou als je steeds NEE zegt. Daarna ben ik weer weg gevallen. Volgende dag kon ik het zelf niet geloven wat er gebeurd was. Ik vertelde hem wat ik dacht dat er gebeurt was en hij vertelde mij dat ik het mij allemaal had ingebeeld. Wel dat ik raar deed die avond maar dat hij mij uiteindelijk op bed had gekregen. Ik geloofde hem en ik denk ergens in mijn onderbewuste wilde ik het ook niet geloven. De relatie ging op dezelfde voet door. Vaak met vriendinnen gesprekken gehad maar iedereen zat bijna in hetzelfde schuitje als ik. Dus was het eigenlijk normaal (wat heel raar klinkt). 4 maanden later werd ik ziek en kreeg ik veel aanvallen. Ik ging naar de dokter en ik bleek zwanger te zijn. Ik kon het niet geloven! Op dat moment woonde mijn vriend bij mij en mijn ouders in. We zatten op mijn kamer. Ik had niemand iets vertelt. Opeens kwam mijn moeder de kamer binnen en feliciteerde mij met de zwangerschap. Mijn vriend zat naast mij en reageerde niet. Ik was heeeeeeeeeeel boos op mijn moeder maar ik kon haar niet vertellen hoe het was gegaan. Ik schaamde mij en kon het zelf niet bevatten. De maanden daarop volgend waren een hel. Mijn vriend was heel boos, want omdat hij bij al zijn vrienden aan het klagen was dat wij nooit sex hadden en ik opeens 4 maanden zwanger was. Moest het wel van een ander zijn. Hij haatte mij, Ik was een hoer, een slet ga zo maar door. Elke dag weer probeerde ik hem ervan te overtuigen dat ik niet was vreemdgegaan maar ik snapte er zelf ook niks van. Ik ben nooit bij deze jongen weg gegaan. Ik hoopte zelfs dat hij net zoveel van mijn kindje zou houden als ik deed. Daarom heb ik hem het kindje laten erkennen. WAT DE GROOTSTE FOUT VAN MIJN HELE LEVEN IS! Nadat ik 10 maanden met hem heb samengewoond moest ik wel weg gaan. Hij was zooo agressief maar ook wegens mijn dochter. Ik heb nooit aangifte gedaan, alleen maar omdat ik zelf zo bang was. Vanaf die tijd moest ik van onderhuur naar onderhuur. Ik kon nergens voor vast wonen want mijn ex en zijn vrienden bedreigden mij met de dood. Een vriend van mij ex maakte mij steeds duidelijk dat hij bij een schietvereniging zat dus ook wist hoe hij met een wapen moest omgaan en buiten dat had hij er 1 in zijn kluis liggen. Ik werd gestalkt ga zo maar door. Uiteindelijk ben ik naar hulpverenigingen gegaan maar veel mensen wilden of konden mij niet helpen. Ik ben daarvoor al naar het blijf van mijn lijf huis gegaan maar daar kan je ook alleen maar praten. Meeste huizen zitten vol en de huizen die wel plek hebben kan je niet met een kind naartoe. Nu zit ik al 2 jaar in lopende rechtzaken tegen mij ex. Sinds hij een vriendin heeft wilt hij opeens zijn dochter zien. In het begin had ik nog hoop, maar door dat de wet zo veranderd is in de afgelopen jaren, heb je als moeder geen poot om op te staan, want wat hij bij de vrouw doet/deed hoeft hem nog geen slechte vader te maken. Ook site's zoals sos vaders heel goed voor de echte vader die onrecht wordt aangedaan maar ook andere mensen halen informatie van die site. Door in een rechtzaal te schreeuwen dat je geen recht heb als man en dat je door je vrouw wordt zwart gemaakt. Ben je als vrouw al klaar. Ik probeer mijn dochter te beschermen want als we nu naar de omgangsmomenten gaan dan probeert hij haar te manipuleren en nog meer, maar pas als het leed geschied is kan ik een rechtzaak tegen hem beginnen. Nu nog ook al ben ik met mijn kind bij hem geweest zegt hij steeds dat ik niet kom. We zitten nu bij de zoveelste rechtzaak en de rechter dacht er al over na om een dwangsom op te leggen. Ik kan niks bewijzen en heb een advocaat die mij ergens in het diepe laat zweven. Goede advocaten kosten veel geld en als 23 jarige heb ik dat geld niet. Ook wil ik graag een DNA test laten doen maar ook dat kost 1500 euro. Dat wil ik omdat ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet weet wat en wie er bij waren. IK HEB ECHT EEN PROBLEEM, IK WEET OP HET MOMENT NIET WAAR IK GOED AAN DOE OM MIJN KIND TE KUNNEN BESCHERMEN.

:: Anoniem :: donderdag 21 juli 2011 :: 21:33:05permalink

Mijn ex was verslaafd aan drugs,ik heb hem zover gekregen om te stoppen ermee,maar ipv drugs werd hij gokverslaafd. Het ging een paar jaar goed tot ik zwanger raakte. Toen de jongste geboren werd en er een knop om ging bij hem. Hij begon mij te slaan. Ik heb hem gezegd als je dat nog 1x doet zet ik je het huis uit. Uiteindelijk begon hij ons oudste zoontje te slaan, nu ben ik al 6 jaar alleen en mijn ex heeft omgangsregeling met de kids via de rechter. De oudste heeft PTSS. Hij is nog doodsbang voor zijn vader, ze worden nog steeds geslagen en er werd ook alcohol gegeven aan de kids. Ik snap niet dat er niks aan gedaan wordt. Waarom is het woord van kinderen niet genoeg bewijs en komt de hulp altijd als het te laat is?

:: Porselein :: zaterdag 2 juli 2011 :: 00:35:49permalink

Zeven jaar geleden dacht ik de liefde van mijn leven te hebben gevonden. Na drie maanden van verkering vroeg hij mij ten huwelijk. Mijn ouders waren niet blij met dit plan en probeerden mij te waarschuwen, maar ik luisterde niet. Zes maanden later waren we getrouwd. Van toen af ging alles van een roze wolk naar een nachtmerrie, waar ik maar niet uitraakte. Hij wilde me opsluiten in huis, moest altijd laten weten waar ik was en hij werd echt woest als ik bv vijf minuten later aankwam. Toen kwam het geweld, op den duur was ik een freak die overal op tijd wou zijn omdat hij anders kwaad zou worden, het was echt beangstigend. Op een dag kreeg hij het idee om een zaak te beginnen aan de andere kant van het land. Ik hield me sterk voor mijn ouders want ik wou niet dat ze ooit een idee hadden van hoe bang ik was om zo ver van hen te gaan wonen met een man die mij in zijn macht had. Alles werd nog erger. Ik had geen rijbewijs, dus isoleerde hij me totaal van de buitenwereld en op de koop toe wou hij een kind. Ik was daar niet klaar voor, maar hij gaf me schuldgevoelens dat ik alleen aan mezelf dacht, aan carrièremaken, dat ik een slechte echtgenote was en het was toch zijn recht. Uiteindelijk bezweek ik en stopte met de pil. De dag voor ik wist dat ik zwanger was, had hij mij in een dronken bui hard toegetakeld. Ik besloot nog die avond om mijn pil weer te gaan slikken. De volgende ochtend was ik supermisselijk en kon niet gaan werken. Ik dacht dat het was door de commotie de avond ervoor, maar de dokter ontdekte dat ik zwanger van ene tweeling was. Ik werd mishandeld tijdens mijn zwangerschap, zowel mentaal als fysiek, werd te vroeg opgenomen in het ziekenhuis, en toch kon ik er nog niet van loskomen, want ik schaamde me dat ik het zover had laten komen. De ommekeer kwam er na hun derde jaar, toen hij één van de kinderen te hard aanpakte, gewoon omdat ze met hem wilden spelen. Ik kwam ertussen en heb al de klappen opgevangen voor hen. Ik ging naar de dokter, geen politie, dat zou het toch maar erger maken, stom als ik was! Een poosje later zat hij slecht in zijn vel en verweet me weer eens van alles, dat in zijn leven fout ging. Daar was ik altijd al de oorzaak van, maar de kinderen nu ook. Ik nam het op voor hen en toen begon hij me uit te schelden en moest ik de kinderen naar hun bedje brengen omdat hij het wou uitpraten met mij, want ik vertelde hem dat dit zo niet langer ging en hij me met respect moest behandelen. Hij heeft me die avond zo toegetakeld, met mijn hoofd tegen de muur geslagen, me tegen de grond aangeduwd en geprobeerd me te wurgen. Ik kon nog net de kracht vinden om hem een trap te geven en te vechten voor mijn leven. De kinderen lagen boven te huilen, ik moest vechten voor hen! Hij liet los, het was net alsof hij uit een trance kwam. Hoeveel hij zich ook excuseerde, ik moest weg voor er iets vreselijks zou gebeuren. De scheiding verliep gepland, ik had een weekend bij mijn ouders voorzien, niet om ze te bezoeken, maar om ze eindelijk de waarheid te vertellen. Dit is nu twee jaar geleden en alles zit nog te vers om zomaar te vergeten, ik zit zelfs bij slachtofferhulp om het een plaatsje te geven. Bij de scheiding wilde hij niets weten van de kinderen en wou eerst onderling scheiden voor een notaris, maar de dag van het gerecht kwam hij niet opdagen en zei me telefonisch dat ik maar een goeie advocaat moest zoeken. Het vonnis werd uitgesproken aan de andere kant van België, omdat dat onze laatste gezamelijke woonplaats was. De uitkomst was dat hij de kinderen (ondanks mijn bewijzen van geweld tegen mij en de kinderen) om de twee weekends mocht zien plus vakanties. Ik voelde mij verslagen, nu vecht ik terug en ik ga tot het uiterste. Als ze naar hun vader geweest zijn, komen ze ontredderd terug met verhalen dat ze overal rond zijn geweest bij mensen die ze niet eens kennen, omdat hij aan het werk was en het hem niet interesseert hoe zij zich voelen. Hij neemt ze alleen maar mee omdat zij mijn zwakke schakel zijn, hij weet dat het me niets doet als hij mij iets aandoet, maar met mijn kinderen weet hij dat hij me de grootste pijn kan aandoen, want ik leef letterlijk voor hen. Het is onrechtvaardig dat hij zich verstopt achter zijn vaderrecht, om mij mijn leven lang in zijn macht te hebben. Hij heeft me al opnieuw bedreigd, dat als ik niet doe wat hij wil ik het me zal beklagen, maar de procureur van de politie, vond het geen inbreuk. Ik hoop maar dat de jeugdrechter die zich binnenkort ontfermt over onze zaak echt de ernst ervan inziet en hij niet zomaar zijn zin krijgt, want bij momenten voel ik me zo verdrietig en radeloos, heb ik zin om het uit te schreeuwen van HEEELLPP!!!! Ik kan alleen maar vechten voor mijn gezin, hij heeft mij eronderdoor willen krijgen, ik kan dit niet toestaan dat hij dit met onze kinderen nog eens doet, want nu worden zij zijn doelwit en ik sta er machteloos tegenover.

:: Brechtje :: woensdag 22 juni 2011 :: 16:20:20permalink

Als ik mijn verhaal wil beginnen te schrijven gaan al jullie verhalen en gruwelijkheden door mijn hoofd. Door wat ik heb gelezen voel ik mij begrepen en gesteund. Inmiddels ben ik al drie jaar alleen met mijn 2 kinderen. Na een flinke hersensschuding, veroorzaakt door mijn ex-man voor de ingang van mijn deur, zijn mijn oogkleppen helemaal verwijderd. Ik wil verlost zijn van zijn dominante heerschappij, geen vernederingen meer op straat, geen diepgewortelde angst omdat ik hem altijd kan tegenkomen, geen controles en geen hard spel die hij altijd schijnt te winnen. De bezoekregeling die de rechter heeft bepaald was blijkbaar niet voor hem bestemd. Weken tot maanden laat hij niets van zich horen en dan ineens staat hij voor de school en neemt de kinderen zonder overleg mee. Hij blijft altijd de vader van mijn kinderen en daar wil ik ook niets aan veranderen. Maar de manier waarop kan ik niet meer tolereren. Als ik gerichte afspraken wil maken en ik wil best flexibel zijn, heeft hij nooit een antwoord. Hij laat ons altijd in de waan en onzekerheid en bepaalt en domineert mij nog steeds ook al is het huwelijk ten einde. Als ik niet of niet inga op zijn verzoeningsverzoeken dan lijkt het of de kinderen worden gestraft door ze niet meer op te halen. Er is een gedeelde voogdij, maar hij betaalt de bijdrage van zijn kinderen niet, houdt zich niet aan de bezoekregeling en is heel onvoorspelbaar. De oudste heeft een post traumatische stress stoornis en er is een lichte vorm van autisme geconstateerd en hij is erg loyaal naar vader toe. Hij heeft een telefoon van z'n vader gekregen. Ze maken zo afspraken, maar hij overlegt niet met mij. Heb er geen goed gevoel over, hoewel ik de vader wel het contact met de kinderen gun. Heb een heel dossier bij de politie van mutaties van huiselijk geweld maar nooit gedurfd een officiële aangifte te doen. De laatste keer dat ik mij verweerde en beschermde nadat hij mij aanviel, deed hij aangifte van mishandeling. De officier van Justitie heeft de zaak geseponeerd. De tip die ik ooit van een vriendin kreeg om een dossier op te bouwen bij de politie van elke stafrechtelijke handeling hij deed, was een gouden tip!

:: Bredase mama :: maandag 20 juni 2011 :: 11:30:52permalink

Na een ´redelijke´ omgangsregeling van een jaar werd ik met spoed gebeld naar het kinderdagverblijf van mijn dochtertje te komen (toen net geen 4 jaar oud). Mijn dochter had namelijk ´dingen´ verteld die ze daar als zeer zorgwekkend beschouwden. Zij hadden hiervan ook melding gedaan bij het AMK. Daar adviseerden zij me om het contact met de vader van mijn dochter (de verdachte) meteen stop te zetten, en natuurlijk heb ik dat ook gedaan. We zijn nu 2,5 jaar en 2 rechtzaken én 1 onderzoek van de Raad van de Kinderbescherming verder. De uiteindelijke uitkomst is dat mijn dochter verplicht contact moet hebben met haar vader in een omgangshuis waarna er bekeken zal worden welke vorm van omgang er daarna zal worden ingevoerd. Van mij wordt dus verwacht dat ik mijn dochter contact laat hebben én in de toekomst alleen laat met de man die haar misbruikt heeft. De reden daarvoor is dat kinderen onder de 4 jaar niet mogen getuigen in een studio van de politie, en er daarom alleen ´indirect´ bewijs was tegen haar vader. De dingen die mijn dochtertje heeft verteld op de opvang gelden helaas niet als bewijs. Ik heb nog dagelijks last van deze situatie en de machteloosheid en nachtmerries die ervan gekomen zijn. Als ouder wil je je kinderen beschermen en als dat niet lukt voel je je een grote mislukkeling, ook al weet je wel dat het niet jou schuld was, zo voelt het wel! Je 3 jarige dochter horen zeggen: "papa ging met zijn vinger in mijn plasje en dat deed au" is het meest afschuwelijke wat een moeder kan overkomen. En om haar daarna uitgebreid te horen beschrijven hoe ze gedwongen is toe te kijken terwijl haar vader oraal bevredigd werd door zijn nieuwe vriendin! Ik vind dat de wetgeving in Nederland te ver doorgeschoten is. Tuurlijk hebben vaders ook rechten maar PEDOFIELEN niet!

:: mai :: donderdag 16 juni 2011 :: 11:16:20permalink

Ik was getrouwd met een Turkse man. Onze kinderen kennen hem niet omdat hij ons al 8 jaar geleden in de steek liet. Nu wil hij de kinderen zien, maar ze willen echt niet. Ze mogen zelf bij de rechtbank zeggen nu wat ze willen, maar toch moeten we van jeugdzorg naar contactgesprekken gaan met de vader. Belachelijk. Een kind dwingen naar een vreemde te gaan. Hij heeft het wel eens eerder geprobeerd maar dat konden we echt niet aan, ik laat het niet weer gebeuren dat hij ze in de steek laat. Zijn familie zien of horen we gelukkig niet, maar daar ben ik soms bang voor. Het is toch een andere cultuur hoor. Ik ben bang. En nu moeten ze van die debiele regering ook een eigen id-kaart, zitten ze nog zo met hem in het buitenland ook als ik niet oplet. Eerst stonden ze in mijn paspoort. Gelukkig zijn ze groter nu, ze zijn pas 16 geworden. Wat wil hij in godsnaam ineens van ze?

:: K :: woensdag 8 juni 2011 :: 13:04:06permalink

Alweer 4 jaar geleden is mijn prachtige dochter geboren. In de tijd tijdens de zwangerschap had ik eigenlijk geen contact meer met de vader. Toch wilde ik het wel een kans geven dus heb ik de vader ingelicht.Toen wist ik niet waar ik aan begon. Mijn ex kon zichzelf nooit beheersen. Wanneer je een verkeerd antwoord gaf sloeg hij met z'n vuisten tegen de muur of gooide alles wat omhanden was kapot. 2 tellen later kon hij als een zielig vogeltje onder de douche gaan zitten huilen en zoals hij zelf zei z'n tranen via het douche putje laten wegvloeien. Toch blijf je hoe erg ik dit ook vind om te schrijven bij zo'n iemand. Waarom? diep van binnen denk ik, dat ik het erg moeilijk vond geen gezin te zijn. Nu weet ik dat ik dat gezin wel ben, ook als je alleen bent met je kind ben je een gezin. Maar toen voelde het anders. Ik heb me mentaal laten mishandelen, lichamelijk werd het erger toen hij als Bijzonder Opsporings Ambtenaar bij de politie in dienst kwam. Hij voelde zich heel wat, zo'n uniform geeft macht. Elke keer als hij me opsloot en de sleutel meenam zei hij bel de politie maar ze geloven je toch niet want: IK BEN DE POLITIE. Je wordt bang en soms denk ik waarom ben ik niet gewoon met een trein weg gegaan. Ik heb daar nog geen antwoorden op, zelfs niet na 4 jaar. Na de geboorte was het al snel mis. De ruzies werden erger en de mentale mishandeling ook. Van sterke vrouw was ik nu nog maar een in elkaar gekropen meisje. Financieel had hij me uitgekleed, als hij kwaad was gooide hij me tegen de muur. Totdat hij zelf besloot voor zichzelf te kiezen. Hij verliet ons. En toen begon ik langzaam aan weer sterker te worden. ook al geloofde ik alles wat hij zei. Uiteindelijk ben ik via juridisch loket bij een advocaat terecht gekomen. Maar dan begint de ellende van 4 jaar. Erger en erger wordt het. Hij neemt een advocaat van de dwaze vaders, Van Weegberg uit Den Haag. Een ieder die tegenover deze man heeft gestaan kent zijn werkwijze en tactieken. Elk half jaar had ik wel weer een rechtszaak die altijd om de omgang ging. Mijn ex zei dat ik me nergens aan hield ook al was dat wel zo. Hij verzon gewoon wat. Wilde meer en meer het was net rupsje nooit genoeg. Ik heb het eenhoofdig gezag en de vader heeft de kleine alleen erkend. Toch komt er uiteindelijk een redelijke omgang en ik dacht dat het goed zou zijn voor de kleine meid. Toen begon de ellende met mijn kleine meisje. op haar 2de sprak ze ineens over piemeltrekken en dat papa's piemel stonk. Ze vertelde dat ze aan papa's piemel moest trekken. Kreeg ook andere rare uitspraken. Toen ik om uitleg vroeg zei hij dat het me niks aanging wat er bij hem thuis gebeurde. Ik kon niet geloven dat mijn ex iets raars zou doen totdat het gedrag van de kleine andere wendingen kreeg. Ik besloot haar naar een speltherapeut te laten gaan waar schokkende dingen uitkwamen. Ik besloot de omgang per direkt te stoppen. Maar toen begon de ellende pas echt. Want de vader heeft natuurlijk wel een uniform. Rechters sluiten hun ogen en zien niet die wanhopige moeder maar zien een huilende hysterische moeder en creëren zo een eigen beeldvorming van jou als moeder. Je wordt als moeder ongeloofwaardig neergezet. Juist omdat ze zeggen dat moeders vaker met seksueel misbruik schermen. Verschrikkelijk want als dat zo was had ik dat vanaf het begin toch al gedaan? En niet na zoveel jaar. Wat verschrikkelijk dat je moet vechten voor de waarheid. We duiken tenslotte onder in de weekeinden, en dan gebeurt het ergste wat je kan overkomen. Eind vorig jaar wordt op een donderdag bij mij aangebeld. Er staan 2 agenten voor de deur, ik geef aan dat ik geen zin heb in dit soort dingen (mijn ex stuurde wel vaker collega's langs). Jawel mevrouwtje werd er gezegd. Er verschijnen 5 agenten vanachter de bomen naast mijn huis. Ik voelde angst en adrenaline. Ik rende naar binnen pakte mijn dochter maar ik werd overmeesterd door 4 agenten. Ik werd half gewurgd en mishandeld maar ik liet haar niet los. De kleine gilde en huilde, ik ook, totdat ze bijna mijn duim braken en ik los moest laten ... weg was ze... ik ben flauw gevallen. Een buurvrouw haalt me van straat waar ik bewusteloos door politie ben achtergelaten. Dan komt de shock: waar is ze? De buurvrouw belt mijn arts en ik ben in shock, kan niet praten alleen maar gillen mijn kind mijn kind, ik hyperventileer en val weer weg. 's Avonds moet ik mij van mijn arts laten onderzoeken op de eerste hulp van het ziekenhuis. Ik ben bont en blauw en heb flinke kneuzingen. Zelfs een week na de inval onderga ik nog een buikecho. Na aangifte van ontvoering/mishandeling te hebben gedaan en veel heen en weer gebel met mijn advocaat kwam ik te weten dat mijn ex haar had. Na een dag kon ik haar ophalen in Zoetermeer. De kleine getraumatiseerd en ik ook. Beiden worden we hiermee geholpen op dit moment. Nu staat er na weer een rechtszaak een schorsing van de omgang. Maar tijdens deze zogenaamde rustperiode gaat mijn ex door, hij legt beslag op mijn huis, mijn spullen, mijn belastingteruggave, mijn ouderschapskortingen en salaris. Ik weet: geld is maar geld en spullen zijn spullen als je kind maar veilig bij je is. Maar ik voel me niet meer veilig in mijn eigen huis. De kleine schrikt bij elke autodeur die dichtslaat. Nu zoveel maanden verder gaat het gelukkig weer een stuk beter. Er volgt een raadsonderzoek. Dat maakt je altijd onzeker maar gelukkig is het advies geen uithuisplaatsing want dat eiste mijn ex en ook geen gezagswissel dat eiste mijn ex ook. De uitspraak van de rechter moet nog komen maar ik hoop dat een ieder nu kan inzien wat voor een man hij is. Zwak zielig lammetje in de rechtbank maar daarbuiten manipuleert chanteert dreigt en schopt deuren in. Aangiftes helpen niet want dienders zijn er voor elkaar ipv voor de burger. Mijn dochter was altijd getuige van zijn geweld. Maar die is minderjarig en is geen getuige. Daar sta je dan zonder getuigen, en volgens de wet wordt alles weer geseponeerd wegens onvoldoende bewijs. Ik had een onderbroek van de kleine meid met sperma erin, maar nee hoor de politie zegt dat ik dat zelf had kunnen planten. Waar moet je dan heen als je dat merkt? Blijkbaar is werken bij de politie een prima dekmantel voor al je wandaden. Wat moet er straks nog gebeuren. Eindelijk dat familie drama? En dan maar zeggen ich habe es nicht gewusst!? Dat is mijn verhaal in het kort. De andere details o.a. van het stalken en bedreigen laat ik er maar uit. Ik hoop dat meerderen met mij durven op te komen voor onze kinderen en tegen de overheid met name de wantoestanden bij politie. Wie helpt mij en mijn dochter en al die moeders die dit meemaken verder?

:: T :: dinsdag 7 juni 2011 :: 23:46:10permalink

Toen ik ene paar maanden zwanger was kwam mijn ex in de gevangenis terecht voor poging tot moord. Hij heeft een paar jaar vastgezeten en ik heb mijn kind in mijn eentje opgevoed en verzorgd. Ik ging bij hem op bezoek in de gevangenis omdat hij tegen mij zei dat hij ging veranderen wanneer hij buiten zou komen; alles zou anders zijn. We zouden een gezin vormen. Mijn kind heeft hem ook leren kennen in de gevangenis en weet dat hij zijn vader is. Dit jaar is hij vrijgekomen en de relatie heeft maar een paar maanden geduurd. Het was een hel. Ik werd mishandeld, geslagen, bedreigd of hij pakte een mes en zette het op mijn gezicht. Elke keer kwam hij met de smoes dat alles anders zou gaan en dat ik een hem een kans moest geven. In het begin trapte ik erin maar op een gegeven moment wilde ik dat hij weg ging. Ik wilde niks met hem te maken hebben. Gelukkig kwam er een eind aan deze relatie. Een maand nadat het uit was, kwam hem tegen op straat. Ik was met 2 vrienden en m'n ex riep me vanuit zijn auto en begon te schelden en mij uit te maken voor hoer etc. Hij is uit de auto gestapt en heeft me geschopt en geslagen zo hard dat ik aan m'n trommelvlies geopereerd moet worden. Daarna wilde hij me neersteken maar die jongens waar ik mee was hebben hem kunnen tegenhouden. Mijn ex is naar mijn vriendin haar huis gegaan, daar sliep mijn kind, en heeft haar in elkaar geslagen. Hij had mijn kind en haar kind uit bed gehaald en die moesten toekijken hoe ze mishandeld werd en bedreigd werd met een mes. Onlangs was de rechtzitting en hij heeft 3 maanden gekregen. Mijn leven staat op zijn kop ik ben zo bang dat wanneer hij vrij komt dat ik en mijn kind niet meer lang te leven hebben. Ik moet mijn kind uit de kinderopvang halen want ze kunnen niet zijn veiligheid garanderen. Daarnaast wilt hij mijn kind erkennen en wilt hij dat via de rechter spelen. Bedankt voor kromme rechtssysteem; de dader krijgt 3 maanden, en de slachtoffers hebben een levenslang trauma opgelopen, angsten, onveilig gevoel etc. Aangezien de rechtssysteem krom is zal hij zijn vaderschap kunnen vastleggen door middel via het rechtssyteem te spelen omdat ik natuurlijk weiger om toestemming te geven voor erkenning van mijn kind. Al vast bedankt rechters!

:: flower :: maandag 30 mei 2011 :: 01:53:01permalink

Mn ex wil mij aanklagen voor omdat hij denkt dat-ie z'n kind niet mag zien van mij. Dat is absoluut niet waar, hij draait het zo omdat ik een bureau heb ingeschakeld dat de alimentatie voor mij gaat innen. Ik denk dat hij sterker wil staan, terwijl hij geen donder doet voor z'n kind: geen kaartje sturen voor haar verjaardag ofzo niks. Hoe kan ik mij het beste verdedigen? En wat kan ik doen? Ben weer bang voor een lange strijd met hem, want de omgangsregeling was al wat en nu weer dit. Ik hoop op jullie reactie en wens alle mamma's heel veel sterkte toe!

:: Markla :: zondag 1 mei 2011 :: 17:35:00permalink

Ik zit momenteel middenin een procedure over een HKOV [Haags Kinder Ontvoerings Verdrag]. De rol van de kinderbescherming is daarin zeer dubieus, maar vooral die van de advocaat van de tegenpartij. Ik zit maar wat te brainstormen samen met mijn vriend, maar er zou een werkgroep of stichting in het leven moeten worden geroepen die de belangen behartigt van ouders die vechten tegen de advocatuur die de belangen en rechten van kinderen grof schenden. In ieder geval is mijn 7-jarige dochter al zo door de mangel gehaald (in eerste aanleg natuurlijk door haar 'vader') dat er voor de rest van haar leven een trauma is ontstaan. Ik heb in de laatste 3 jaar al vele ongelooflijke zaken moeten doorstaan die ik hier niet kan beschrijven, dat is echt teveel, maar ik wil wel iets met die ervaringen gaan doen. Er moet iets gebeuren waardoor wij als ouders de aandacht kunnen gaan vestigen op onze KINDEREN, ipv de ouders, hun advocaten en de totaal onbekwame 'kinderbescherming', welke gelijk opgedoekt of vervangen zou moeten worden door een echte, onafhankelijke en zorgzame instelling. DAT missen we in Nederland. Ook advocaten moeten we kunnen screenen! Dit kan met onze ervaringen. Misschien kunnen we samen brainstormen. Er MOET iets gebeuren anno 2011!

:: Floepie :: woensdag 13 april 2011 :: 09:52:52permalink

Hier ben ik dan. Zelfs bang om dit verhaal op te schrijven. Ik heb 2 kinderen, een meisje van 7 en een jongen van 5. Ik ben met mijn dochtertje en een dikke buike want 8 1/2 maand zwanger, door de politie bij vader weg gehaald. We zijn aan de andere kant van Nederland gaan wonen. In het ziekenhis ben ik bevallen met 3 man bewaking op de gang. Hij is erachter gekomen waar we woonden en is ons huis binnengedrongen. Hij heeft me verkracht. Er is een strafzaak gevolgd, ik kreeg een AWARE systeem. Hij is veroordeeld en in hoger beroep gegaan. In hoger beroep werd hij vrij gesproken wegens gebrek aan bewijs. Hij eist al jaren omgang met de kinderen. Maar we durven niet. Ik heb een post traumatisch Stress Syndroom. Hij heeft de kinderen nu bijna 6 jaar niet gezien. Ik zit al die jaren in therapie, en mijn dochter ook. we zijn niet veilig. De raad van Kinderbescherming vind dat de kinderen omgang moeten hebben. We kregen een OTS en nu dus een gezinsvoogd. De gezinsvoogds liegt alles bij elkaar, staat er "neutraal" in, zegt ze, en begrijpt en hoort heel goed wat ik zeg. Vorige maand was er een rechtzaak. De gezinsvoogd wil mij een schriftelijke aanwijzing geven omdat ik ook omgang moet hebben met die man. De raad van Kinderbescherming is het daarmee eeens. Hij heeft per direct het eenhoofdig ouderlijk gezag geeist. (hij heeft nog nooit ouderlijk gezag gehad) Hij betaalt geen allimentatie. De rechter vroeg advies bij de raad en de voogd. Zij waren het ermee eens. Mijn advocaat ging in verweer. Ik ben in paniek, weer aan de pillen, m'n dochter flipt. Weet iemand wat ik nu nog kan doen? Ik smeek het jullie, help me alsjeblieft!

:: Bernice :: zondag 10 april 2011 :: 11:02:20permalink

Ik werd weduwe in 1995; mijn man overleed op 39 jarige leeftijd. Ik kwam 2 jaar later andere partner tegen. Hij was zeer charmant, attent, prins op het witte paard. Wilde snel een kind en trouwen. Na het trouwen begon het: jaloezie, trappen, vernederen. Ik en mijn jongens werden jaren gekweld, maar ik ging door; ik begreep dit gedrag niet. Ik wilde een leuk gezin bij elkaar houden, ook voor onze prachtige gezamenlijke dochter. Telkens ging meneer vreemd. Toen gingen we verhuizen en bleek ik ziek te zijn. Ik voelde geen steun, hij schreef een van zijn vriendinnen dat ik gauw dood zou gaan. Niets deed ik goed in zijn ogen. Ik heb me dit alles achteraf bezien maar laten gebeuren. Hij ging weg toen ik 5 maanden ziek was, maar kwam terug toen ze een uitzaaiing hadden gevonden in mijn hoofd en ik de mededeling kreeg dat het geen jaren zou duren. Hij knapte de tuin op, we gingen op vakantie enz. Maar toch voelde het niet goed. Hij zocht constant ruzie of ging weer weg. Zei dan: ik maak jou helemaal kapot ik zorg dat jij niets meer hebt. Ik stond met mijn rug tegen de muur. Nooit hadden wij achteraf gezamenlijke bankrekeningen moeten nemen, want alle gelden van mijn eerste man zijn weg, al het wezengeld van de jongens. Ik knapte op en zag de puinhoop die het geworden was. Alles is fake geweest. Deze meneer houdt alleen van zichzelf. Daarna heeft hij mij nog meer bedreigd per telefoon en meldde mij dat ik op moest rotten uit zijn huis. Vorig jaar ging hij op vakantie met onze dochter. Ik ging door de grond voor het eerst was zij 2 weken weg zonder mij. Ik zag het niet meer zitten omdat hij mij geestelijk totaal kapot had gemaakt. Ik heb te kampen met longkanker en hersenmetastasen, wat gelukkig al bijna 3 jaar stabiel is. Mijn moeder was in de tussentijd ook overleden aan kanker in 2008. Het enigste wat hij deed was achter geld aan gaan, alles draaide altijd om geld. Ook het geld uit nalatenschap van mijn moeder wilde hij hebben. Gelukkig heb ik toen testament laten maken en de koude kant uitgesloten. Nu vecht ik voor de gelden voor mijn kinderen van mijn 1ste man. Testament weer opgevraagd en kijken of ik hun kindsdeel alsnog terug kan vorderen van deze man. Ik was zo stom, dat mijn dochter 2 was had ik al op moeten stappen, toen hij voor de 1ste maal vreemd ging. Ik heb telkens geloofd dat hij zou veranderen en hij beloofde het telkens weer. Ik heb niet naar mijn gevoel en hart geluisterd, terwijl ik dit al jaren wist. Nu ben ik straks op; hij heeft ook gezegd: "ik heb liever en dooie vrouw dan een gescheiden vrouw". Gelukkig gaat hij een gescheiden vrouw meemaken. Ik vecht inmiddels voor mijn geluk - wat er nog van over is. En voor de juiste afwikkeling van de scheiding. Nu loopt hij te trekken en te manipuleren richting onze dochter. Hij wil haar langer hebben in de omgang om mij te kwellen en het geld, zodat ik minder alimentatie krijg. Hij gaat door. Gelukkig heeft hij weer een nieuwe vrouw met weer 2 kleine kinderen die geld van haar onlangs overleden vader heeft geërft. Hij is weer de zelfde charmante man en meldt dat ik een verschrikkelijke vrouw ben. Ik weet beter en houdt mijn hart vast voor deze vrouw en vooral voor haar kinderen. Deze man is geestelijk goed ziek. Ik probeer nu te redden wat er nog te redden valt.

:: polleke87 :: donderdag 24 maart 2011 :: 18:03:33permalink

Ik heb een relatie gehad van 6 jaar met een jongen die mij zowel lichamelijk als geestelijk mishandelde. Hij vertelde mij altijd hoe lelijk, hoe dik en wat voor slet ik wel niet was. Zo vaak dat ik hem ook ging geloven. Als ik met vrienden had afgesproken om iets te gaan drinken zorgde hij er altijd voor dat ik door 1 van zijn vrienden of door hem in de gaten werd gehouden. Als ik hem dan zag vroeg hij altijd wie er waren waar we het over hadden gehad ga zo maar door als ik een iets te afwijkend antwoord gaf dan sloeg hij mij of bedreigde mij van het leven te beroven met een mes of zijn pistool. Als een vriend van mij een arm om mij heen sloeg en dit werd gerapporteerd aan mijn (toe nog) vriend, dan werd deze jongen ook bedreigd of in elkaar geslagen. Met als gevolg dat mensen niet meer in mijn buurt durfde te komen. Dit ging 4 jaar zo door. Tot een paar jaar terug mijn (toen nog) vriend werd verdacht bij een moordzaak. Ik werd opgeroepen als getuige en kreeg politiebescherming omdat ik niks durfde te zeggen. Mijn vriend bleef mij confronteren met de feiten wat er met mij zou gebeuren als ik ook maar zou durven zeggen dat hij die avond niet bij mij was. Dus ik dacht wat mij goed leek en ik vertelde de politie dat hij bij mij was. Waardoor mijn vriend werd vrijgesproken en de zaak nooit is opgelost. Dat zelfde jaar werd ik op dezelfde manier als het vermoorde meisje door hem gedrogeerd. Ik kan mij alleen nog herinneren dat ik de muren op mij af zag komen en ik snel naar de wc rende om mijn vinger achter in mijn keel te steken, maar kennelijk te laat. Ik ben thuis wakker geworden met mijn (toen nog) vriend boven op mij. Ik wilde schreeuwen om hulp maar dat ging niet. In zowel mijn armen als benen had ik helemaal geen gevoel. Ik weet nog dat hij mij vertelde dat ik kreeg wat ik verdiende. Het was mijn schuld en ik moest dan ook maar niet zo vaak nee zeggen dat ik geen sex met hem wilde. De volgende dag was ik bang (heel bang) en voelde ik mij uitermate vies. Ik dacht ik moet hem hier toch mee confronteren dus schraapte al mijn moed bijeen en vertelde hem wat ik nog wist. Hij verklaarde mij voor gek en ik had waarschijnlijk gehallucineerd want dat zou hij nooit doen of zeggen. Ik geloofde hem. Na 4 maanden voelde ik mij ineens heel slecht en heb toen stiekem een zwangerschap test gehaald. Die mijn moeder vond nadat de test had aangegeven dat ik zwanger was. Ik had gelijk een afspraak bij de gynaecoloog gemaakt want ik kon van hem gewoonweg geen kind krijgen en al helemaal niet op deze manier. Volgens de gynaecoloog was ik al te ver in de zwangerschap voor een abortus. Ik was ten einde raad en wilde niet dat mijn (toen nog) vriend hier achter zou komen. De avond dat ik het wilde uitmaken kwam mijn moeder vrolijk binnen. Met gefeliciteerd! Ik dacht NEE NEEE NIKS ZEGGEN! Maar dat was al te laat ze vertelde vrolijk aan mijn (toen nog) vriend dat ik in blijde verwachting was. Ik heb nog nooit z'n ruzie gemaakt met mijn moeder als die avond. Vanaf dat moment werden de mishandelingen erger. Aangezien ik nog nooit met hem sex had gehad was het onmogelijk dat ik zwanger van hem was dus ik was een hoer en slet. Hij duwde mij van de trap af ga zo maar door. Elke keer had hij het excuus omdat ik niks meer wist dat ik een epileptische aanval had gehad. Wat daarna volgde heb ik z'n spijt van wat ik mezelf ook nooit kan vergeven. Ik stond erop dat hij zijn kind zou erkennen. Omdat de mishandelingen doorgingen en alleen maar erger werden en ook in de buurt van mijn kind kwamen. heb ik uiteindelijk de relatie beëindigt of beter gezegd: ben ik gevlucht. Ik ben naar het blijf van mijn lijf huis gegaan en woonde van het ene illegale onderkomen in het andere zodra mijn ex mij weer op het spoor was, verhuisde ik steeds weer. Meer dan een jaar heeft hij niks gegeven om zijn kind en wilde hij mij alleen maar dood maken omdat ik hem had aangeven bij de politie. Vrienden van hem zaten achter mij aan en heb ik mensen in mijn huis gehad zwaaiend met een pistool. Na dat jaar kreeg mijn ex een vriendin die kinderen heel lief en leuk vond. Ook zij kreeg snel te horen dat hij een kind bij een ander had alleen dat hij haar nooit mocht zien van mij. Hij is zoo zielig. Omdat zijn vriendin dat ook vind steunt ze hem in alles en heeft ze ervoor gezorgd dat hij precies weet met wat hij in zijn recht staat. Ik moest bij de mediator die was aangeschreven door de rechtbank naar een omgangsregeling streven. Het enige wat de mediator voor mij kon regelen was dat ik bij de omgangsregeling aanwezig ben zodat ik niet bang hoef te zijn dat mijn dochter op enig mogelijke manier gevaar loopt of dat hij haar weer ontvoert. Maar dit is toch niet normaal hij stalkt mij, maar vlucht elke keer bij de rechtbank in zijn zielige vaderrol, waardoor de moeder standaard als de boosdoener wordt gezien. en waarom? Omdat ze het kind beschermt. En wat krijg je als tegen antwoord van bijna iedereen? "Een slechte vriend of man hoeft nog niet te betekenen een slechte vader!" Dit gaat al een aantal maanden zo en ik weet niet meer wat ik moet doen. ik ben ten einde raad... Dit gaat vroeg of laat ten koste van mijn kind.... ik weet het echt niet meer. De mannen die het aan zichzelf te danken hebben dat ze hun kinderen nooit tot bijna nooit zien, vallen continue terug in de slachtofferrol en hoe zielig hun wel niet zijn. Hier word ik als moeder GEK VAN. Je kan je kind niet beschermen... Hoezo mannen hebben te weinig rechten in NEDERLAND...?

:: ppva :: dinsdag 8 maart 2011 :: 10:04:42permalink

Ik heb een kennis. Zij wordt binnen haar huwelijk tegen haar zin sexueel gebruikt. Ze heeft haar schoonvader betrapt terwijl hij sexuele handelingen verrichtte bij haar 6 jarige dochter. Toen ze dat haar man vertelde kreeg ze klappen. Hij heeft haar vaker geslagen, gedwongen tot sex waar de kinderen bij waren. Ze heeft meerdere keren de politie gebeld maar haar man bleek de politie en de huisarts al eerder gewaarschuwd te hebben dat ze verward is. En inderdaad, als de politie dan kwam dan troffen ze een vrouw aan die overstuur was (lijkt me logisch als je net weer verkracht bent door je man) en troffen ze een hele redelijke man aan. Ook de huisarts gaf het advies aan haar om eens een psychologisch onderzoek te laten doen. Zij is doodsbang haar kinderen kwijt te raken en durft eigenlijk niet te scheiden uit angst voor een omgangsregeling waarbij opa ook weer misbruik van haar kinderen kan maken. Toch beseft ze nu wel dat ze weg moet. Wie kan mij zeggen (stap voor stap) welke stappen ze moet nemen om bij hem weg te gaan zonder dat hij er achter komt voor alles geregeld is.

:: Johanna :: vrijdag 4 maart 2011 :: 22:09:09permalink

Ik heb slechts een tiental verhalen gelezen en word er wanhopig van. Ik heb op verzoek van de vader na 18 jaar de ouderlijke macht over mijn verstandelijk gehandicapte kind verloren. Wat mij opvalt is, dat het vnl. over jonge kinderen gaat (onder de 12). Mijn zoon functioneert op 3-4 jarige leeftijd. Deze kinderen kunnen en mogen zich niet verweren en zijn dus vogelvrij. Ook ik ben bekend met stalking, bedreiging, mishandeling en verwaarlozing door de vader. Grootste probleem zijn de neutrale rapportjes van de kinderbescherming, die vooral zichzelf beschermen en waarop de rechtbank haar oordeel velt. Ik heb gehoord, dat je bij je advocaat kunt vragen om een z.g. "strategie", wat inhoudt, dat je een deskundige kunt vragen naar de zaak te kijken, omdat rechters geen dossiers meer lezen (geen tijd). Ik zit hier nu al zo'n 12 jaar in en ga er kapot aan, ben nu 53 jaar en moe. Tegenwoordig mag je je kind niet meer beschermen tegen zijn vader (of moeder), want dan ben jij verdacht. In Amerika is Kathleen Russel actief op dit gebied (kijk op uitzending gemist naar dr. Phil "Crisis in family court"). Het moet een keer duidelijk worden, dat er sommige ouders zijn die het niet om een omgangsregeing met het kind te doen is, maar om de ex te raken (macht hebben over de (verbroken) relatie; en contact afdwingen via het kind. De mensen die in de hulpverlening werken, rechters en beleidsmakers, kennen dit soort gedrag meestal niet in hun directe omgeving. Ook ik vind dat er op een normale manier omgegaan moet worden met kinderen na scheiding van de ouders. Het belang van het kind moet echter wel voorop staan.

:: wanhopige moeder :: zondag 20 februari 2011 :: 10:20:11permalink

5 jaar terug ben ik bij mijn ex weg gegaan i.v.m. huiselijk geweld, zowel lichaamelijk maar vooral geestelijk (met niemand om mogen gaan en mij het gevoel geven dat ik niks was zonder hem). Onze zoon mocht ik niet mee nemen en heb ik toen via een advocaat terug moeten krijgen. Toen is er een tijdje omgang geweest totdat hij een nieuwe vriendin kreeg en ik wilde weten waar zij woonde omdat hij ons zoontje mee nam naar haar, hij wilde mij dit niet vertellen en ik vertelde hem gezien het verleden dat ik dan niet wilde dat hij onze zoon hier mee naar toe nam. Hij kwam hem vervolgens een jaar niet halen en startte toen een procedure dat hij zijn zoon weer wilde zien en ook het medezeggenschap wilde hebben. Ik was hier niet blij mee maar mijn advocaat vertelde mij dat ik weinig keus had dan hiermee in te stemmen. Hij kreeg medezeggenschap en bij de mediator hebben wij een omgangsregeling vast laten zetten waar hij zich vanaf het begin al niet aan hield. In het afgelopen jaar heeft hij onze zoon 1 keer 10 weken achter elkaar niet gezien en heeft eind vorig jaar de omgang stopgezet omdat hij van mening is dat ik mij niet aan de omgangsregeling hou terwijl hij de gene is die het stop zet. Hij heeft onze zoon nu inmiddels al weer 4 maanden niet gezien. Nu een brief ontvangen van zijn advocaat waarin hij mij overal de schuld van geeft en dat hij zo snel mogelijk onze zoon weer wil zien. Hij betaalt ook geen alimentatie terwijl wij meerdere keren het verzoek hebben ingediend zijn gegevens te sturen naar mijn advocaat en hij maakt zich ook nog druk om de reiskosten die hij moet maken om onze zoon te halen en terug te brengen. Hij wil dat ik hem hierin tegemoet kom. Verder is hij als vader nergens bij betrokken en maakt hij beloftes die hij niet nakomt. Het ergste vind ik dat mijn zoontje hier geestelijk onder lijdt omdat hij nooit weet waar hij aan toe is. Komt zijn vader hem wel halen of zegt hij weer af? En ik als moeder moet zijn gedrag keer op keer maar weer goed praten en dus liegen tegen mijn eigen kind waarmee ik het gedrag van zijn vader als ware goed keur.

:: maria :: donderdag 27 januari 2011 :: 20:38:18permalink

Zes jaar geleden is mijn zoontje geboren, de vader mishandelde mij lichamelijk en geestelijk. Hij was ook drugsverslaafd en alcoholist. Ook heeft hij mijn baby toen laten vallen en ik ben toen naar mijn ouders gevlucht. Het was heel moeilijk om los te komen van al mij nachtmerries en angsten die ik nu nog heb. Al heel de tijd ben ik bezig met rechtzaken en er is een onder toezicht omgang geweest, maar zelfs toen wist hij mij te bedreigen en lastig te vallen. Nu is het zover dat hij foto's wilde maar die durf ik niet op te sturen ivm dat hij hem dan kan herkenen. Het is wat veiliger voor mij gevoel dat hij niet weet hoe hij eruit ziet. De rechter heeft voldaan aan wat hij heeft geeist terwijl wij het slachtoffer zijn. Hij is degene die ons mishandeld heeft en zich altijd zo heeft gedragen dat hij niet deed wat de rechter hem opdroeg. Nu word er beweerd en gezegd dat ik niet mee werk en moet ik een dwangsom betalen van vijftig euro per dag dat ik geen foto's opstuur naar hem. Dat kan ik niet betalen. Ik weet mij geen raad meer hoe kan ik nou mijn gezin veilig stellen en wanneer is het nu eens afgelopen? Wat moet ik doen? Ik kan niet meer in hoger beroep omdat mijn oude advocaat mij daar niet juist had over ingelicht, dus het staat nu. Maar ik kan die foto echt niet opsturen en ik weet niet meer wat ik moet doen. Dit is een kort gehouden verhaal. Weet iemand raad?

:: kaatje :: woensdag 26 januari 2011 :: 23:37:17permalink

Toen ik ondekte dat ik zwanger was, was hij al uit beeld. Ik ben nog geen week met hem omgegaan toen me duidelijk werd dat deze jongen ernstig ziek is. Het best te omschrijven als schizofreen door drugsgebruik. De politie adviseerde me 112 te bellen als hij weer voor mijn neus zou staan. Mijn kindje is 1 jaar geweest en iemand heeft hem verteld dat hij een kind heeft. Ik heb veel nagedacht en denk dat het voor een kind belangrijk is om te weten waar hij vandaan komt. Hij beweert clean te zijn en genezen. Ze hebben elkaar nu 3x ontmoet en gelukkig gaat hij wel goed om met mijn kindje maar het is duidelijk dat hij nog steeds waanbeelden heeft enz. Nu ik hem dus weer een paar keer gesproken heb is me de ernst van de zaak weer heel duidelijk hij is onbetrouwbaar en heeft een verstoord beeld van de werkelijkheid. Ik dacht alles zelf in de hand te hebben en zolang ik hem een beetje te vriend hou en hem soms mijn kindje laat zien dat de beste oplossing zou zijn voor iedereen. Maar nu al na 3x begint hij te claimen en heeft zich helemaal op ons gestort. Hij begint over erkennen en zijn rechten. En ik slaap niet meer want ik lees overal dat hij dat dus zomaar kan krijgen. Ik verhuis nog liever naar het buitenland dan dat ik hem mijn kindje zomaar mee geef. Ze mogen elkaar best zien maar wel als mama de boel in de gaten houdt of iemand anders op zijn minst maar meer ook niet. Ik kan er niet van slapen het leven was makkelijker toen hij het nog niet wist.

:: Carolien :: woensdag 26 januari 2011 :: 21:16:42permalink

Mijn ex vriend heeft mij ook mishandeld tijdens de zwangerschap, maar erger waren al zijn geestelijke mishandelingen gedurende vele jaren. Wij zijn uit elkaar gegaan (definitief) toen ik hoogzwanger was van de tweede, na de geboorte heb ik hem gebeld maar pas 7 weken later kwam hij kijken bij de tweede zoon! In twee maanden tijd is hij maar twee keer geweest en was altijd dronken, toen heb ik verteld dat dit zo niet kon (ik kon dat niet aan, hij had geen enkele interesse in zijn kinderen) en dat er een omgang op papier moest komen zodat hij zich daaraan moest houden. Wilde hij niet. Toen ben ik mijn eigen leven op poten gaan zetten want ik was kapot na die relatie, kapot na het steeds weer zien dat hij geen interesse had, heb hem laten weten dat omdat hij toch geen enkele interesse had ik mijn droom ging waar maken en naar het buitenland zou gaan verhuizen. Opeens ging hij naar de rechtbank!! Aangiftes bij politie gedaan van mishandeling, maar dan adviseren ze geen aangifte te doen en alleen maar een melding te maken die dan vervolgens weer meteen uit de computer verdwijnt. Daar is uitgekomen dat ik naar het buitenland kon verhuizen en dat hij geen omgang kreeg daar de kinderen te klein waren en hij ondertussen al een vreemde voor ze was. 10 jaar heeft hij niks gedaan, 10 jaar heeft hij geen kaartje gestuurd (maar wel pas geleden tegen mijn man verteld dat hij mijn adres altijd wist, hij noemde mijn man ook het juiste adres op) 10 jaar niks voor zijn kinderen gedaan, jaren ben ik naar hem op zoek geweest, ik mijn oudste zoon en zelfs mijn man,maar niks en nergens kon ik wat vinden,de brieven die ik naar zijn vader zijn adres heb gestuurd zijn altijd genegeerd. Nu na 10 jaar is hij terug in beeld omdat mijn oudste zoon hem wilde leren kennen en namens de zoon heb ik hem een e-mail daarover gestuurd, waarop een mail terug kwam die de kinderen niet fijn vonden. Dit alles heeft hij op facebook gezet wetende dat de kinderen dat zouden lezen, hij bedreigt en chanteert mij, en nu ook mijn man, mijn huwelijk probeert hij op alle manieren kapot te maken( dathad hij mij al per e-mail laten weten). Toch hebben wij hem nog ons huis binnen gelaten verleden maand toen hij voor het eerst bij de kinderen kwam kijken na 10 jaar, hopende dat hij zou veranderen. Maar na 3 dagen begon hij al problemen te maken (de zoveelste keer) en nu willen de kinderen niks meer hem te maken hebben! Dat die kinderen schrikken van zijn gedrag wil hij niet begrijpen. Het leven van de kinderen staat op zijn kop; hij zegt overal en tegen iedereen dat ik de kinderen gestolen en gekidnapt heb (waarom is hij dan in die 10 jaar NOOIT naar de politie gegaan??). Nu kregen wij telefoon dat meneer de hele boel op stelten aan het zetten is en dat de enigste oplossing is dat de kinderen aan een rechter gaan vertellen dat ze hem niet meer willen zien (hij heeft ze hier 3 dagen gezien in 10 jaar) en zijn gedrag erg vinden. Dit heeft hij nu opeens via de Nederlandse autoriteiten weten te spelen naar de autoriteiten in dit land en die mij dus belden. 10 jaar lang kan en mag je kinderen zo verwaarlozen en dan na 10 jaar zo het leven van hen maar ook van mij en mijn man, die altijd als een vader voor ze gezorgd heeft, zo kapot maken. Machteloos sta je dan als moeder, alle rust die je de kinderen heb gegeven wordt in een keer kapot gemaakt, dat nadat hij 10 jaar lang niet eens een kaartje kon sturen! Dit is maar een klein stukje van mijn verhaal want ik kan er echt nog niet goed over praten.

:: michelle :: zaterdag 22 januari 2011 :: 10:18:57permalink

Ik heb een dochter van bijna een jaar een heel lief meisje altijd vrolijk. Sinds een paar weken zijn we weg bij haar vader omdat hij agressief is en mij vaak genoeg alle hoeken van de kamer heeft laten zien. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad z'n vader heeft hem verkracht en altijd geslagen en z'n moeder was altijd dronken. Hij heeft nog nooit wat tegen onze dochter gedaan maar hij doet ook niks met haar: nooit eten geven, geen luier verschonen en ga zo maar door. Nu wil hij een omgangsregeling maar ik ben heel bang dat als zij daar is en niet luistert en het niet op zijn manier gaat, dat hij dan hij flipt want daar is niet veel voor nodig en dat zij alle hoeken van de kamer ziet. En dat wil ik niet op mijn geweten hebben, hij drinkt ook en gebruikt drugs en ik wil mijn dochter daar niet tussen hebben maar hij is aan het proberen om het via de rechter voor elkaar te krijgen. Ben zo bang dat ik haar straks moet afgeven aan hem..

:: nathalie :: maandag 17 januari 2011 :: 17:22:47permalink

Ook ik zit al 5 jaar in de ellende. Ik heb 2 zoontjes waarvan 1 zwaar gehandicapt, met dit kind WIL mijn ex geen omgang en de oudste maakt hij het leven zuur. Hun vader is veroordeeld wegens drugsbezit en mishandeling . In zijn nieuwe samengestelde gezin is er zelfs een OTS uitgesproken maar mijn kind moet zonder bescherming mee? In wat voor een land leven we?

:: 2in1 :: zaterdag 15 januari 2011 :: 08:58:33permalink

Sinds het vertrek van de verwekker van mijn kinderen wordt ik stelselmatig door hem geterroriseerd en is communicatie onmogelijk. Hierom, en omdat de verwekker van mijn kinderen de (door meerdere professionals) vastgestelde meervoudige psychiatrische diagnosen voor mijn kinderen ontkent/betwist en hen medicatie en behandeling wil onthouden, heb ik een gezagszaak aangespannen. Dan kom je in de wereld van de Raad voor Kinderbescherming terecht en denk je dat die dan toch zeker de belangen van je kinderen voorop zullen stellen, maar niets is minder waar. Omdat ik vind dat kinderen recht hebben op goed contact met beide ouders ben ik een zeer uitgebreide omgangsregeling overeengekomen. Ondanks al het bovenstaande heb ik mijn kinderen altijd gedwongen tot omgang met hun verwekker. Tot mijn oudste ongeveer anderhalf jaar geleden zelf aangaf niet met hem mee te willen en hij hier zonder enig probleem mee akkoord ging. Niet lang daarna begon ook mijn jongste te weigeren. De keren dat mijn kinderen de afgelopen 18 maanden bij hun verwekker hebben verbleven zijn op twee handen te tellen en slechts tot stand gekomen door intens pushen van mijn kant. Verwekker is inmiddels lid van stichting dwaze vaders, roept van de daken dat ik omgang frustreer, terwijl hij zelf hen keer op keer weer de keuze biedt NIET met hem mee te gaan. Nu ben ik zover dat ik zelf de omgang wil stopzetten. Althans, aan mijn ex wil aangeven dat hij niet steeds (voor niets) hoeft te komen, maar dat de kinderen zelf contact op zullen nemen als zij behoefte hebben hem te zien/naar hem toe willen. Dan behouden zij de keuzemogelijkheid die hij hen wil geven, maar beperk ik wel de stress van voortdurend met hem geconfronteerd worden en zelf te moeten zeggen wat zij willen. Ieder potentieel omgangsmoment levert nu namelijk dermate veel stress op voor de kinderen dat zij letterlijk ziek worden van ellende (overgeven), onhandelbaar gedrag vertonen, nachten niet slapen enzovoort, om, zodra verwekker de straat uit is gereden binnen enkele minuten volledig tot rust te komen en alle spanning uit hun lijfjes te zien verdwijnen. Ik vraag me af welke consequenties dit (voor mij) kan hebben. Tenslotte houd ik mij dan niet aan de (voor recht verklaarde) omgangsregeling. Aan de andere kant (heb ik zelfs zwart op wit) weigert verwekker zelf de kinderen te "dwingen" met hem mee te gaan en wil hij hen zelf de keuze blijven geven en niet in gaan op ieder initiatief dat ik ontplooi de omstandigheden te scheppen de omgang weer op gang te krijgen. Heeft iemand hier ervaring mee? Mijn kinderen zijn niet op de leeftijd dat zij juridisch gezien recht van spreken hebben/recht tot weigeren/keuze hebben. Maar, ondanks dat ik hen hierin geen keuze wilde geven, hebben zij die de afgelopen 18 maanden dankzij mijn ex wel gekregen. Zelfs als ik tracht hen te "dwingen" frustreert hun verwekker de omgang door hen zelf alsnog wel de keuze te geven. Gevoelsmatig denk ik dat de kans dat hij hierover een rechtszaak aan zal spannen gering is. Aan de andere kant, die kans is wel aanwezig, maar zal dan naar mijn mening slechts leiden tot een verplichting tot omgang. En, dat is nu net wat hij niet wil... Patstelling. Wie kan me raad geven?

:: Diane :: woensdag 12 januari 2011 :: 00:34:46permalink

Mijn ex en ik zijn sinds maart 2010 uit elkaar. Vanaf toen heb ik me aan de afspraak tussen ons gehouden en de kinderen eens in de 2 wk op zaterdag naar hem gebracht en hij bracht ze op zondag weer terug. Nu doet het probleem zich voor dat de kinderen absoluut niet meer naar hem toe willen. Ze geven aan dat hij niet lief is en dat ze het er niet leuk vinden. Mijn ex heeft een psychiatrisch verleden, is meermalen opgenomen geweest, heeft een zelfmoordpoging gedaan waarna 1 van de kinderen hem heeft gevonden en ga zo maar door. Hij is op eigen houtje gestopt met zijn laatste opname in maart 2010 en is zijn hele behandeling gestopt. Er is een narcistische persoonlijkheidsstoornis geconstateerd maar hij zegt nu dat hem nooit iets heeft gemankeerd, dat het allemaal lag aan onze relatie. Dit terwijl ik hem in al die jaren nooit heb laten zitten, mijn hele leven aan de kant zette voor hem. Ik ben ten einde raad en weet niet meer wat ik moet doen. Hij dreigt dat wanneer ik de kinderen niet breng hij meteen zijn advocaat zal bellen. Wie kan mij vertellen wat de juiste stappen zijn om nu te nemen en wat het verstandigst is om te doen? Mijn gevoel zegt, breng ze niet meer, emigreer desnoods maar laat hem niet in de buurt van de kinderen. Zij zijn ontzettend beschadigd door wat ze met hem hebben meegemaakt, al zijn ze allen nog jong.

:: Senorita :: zaterdag 8 januari 2011 :: 20:25:38permalink

Ik ben de trotse moeder van een dochtertje. Vanaf het begin van de zwangerschap zijn er problemen met de vader. Hij bleek toen ik al zwanger was heel anders te zijn dan hij zich al die tijd had voorgedaan. Verbaal agressief, zelfs waar zijn zoontje van 2 jaar bij was. Vreselijk om te zien en ook om dan te bedenken dat je eigen kind daar ook mee te maken krijgt. Ik ben toen bij hem weggegaan. Abortus was voor mij geen optie (meer). De zwangerschap zelf ging super al was het een hele stressvolle tijd. Meneer had geen interesse meer en deed lekker zijn ding. Mijn pogingen hem nog bij de zwangerschap te betrekken waren tevergeefs. Hij wilde alleen mij terug en anders kon het hem weinig schelen. Pas in de weken voor mijn bevalling begon hij weer contact te zoeken. Hij wilde de naam uitkiezen en mijn dochter moest maar zijn achternaam krijgen. Dit terwijl hij haar eerder absoluut niet wilde erkennen! Ik heb aangegeven dat dit geen optie was en toen begon de ellende. Hij begon me te stalken. Ik zat hoogzwanger alleen in mijn huisje en was doodsbang. Zelfs tijdens de bevalling is het uit de hand gelopen en moest de bewaking erbij komen. Er was namelijk duidelijk afgesproken dat hij niet bij de bevalling zou zijn maar meneer heeft weten te achterhalen in welk ziekenhuis ik lag en dacht dat ik hem wel binnen zou laten. Ik was op dat moment (na een bevalling van 40 uur) net aan het persen. Vreselijk. Aan de kraamperiode heb ik ook hele nare herinneringen. Ik heb hem toegelaten maar het was nooit genoeg en in de kraamperiode werd er meerdere malen gedreigd met hem afnemen van mijn kindje door hem. Ik heb hem daarna een aantal weken een uurtje toegelaten om mijn dochter te zien. Dat ging even goed maar toen kwam hij met de boodschap dat hij mij terug wilde. Ik gaf aan dat ik dit niet wilde en dat ons contact puur voor mijn dochter was. Toen begon de ellende weer. Hij wilde mijn dochter (toen twee maanden) meenemen, twee uurtjes. Ik ging hier niet mee akkoord. Toen deed hij (volgens hem) afstand van mijn dochter. Hij ging niet alles op mijn voorwaarden doen. Twee dagen later kwam hij hier weer op terug en wilde hij mijn dochter die dag zien. Ik gaf aan dat zowel ik als mijn dochter geen jojo's zijn. De week erna kon hij mij bellen om nieuwe afspraken te maken. Hier ging hij niet mee akkoord en hij stond weer dag en nacht op de stoep (te dreigen, zelfs een keer met zijn zoontje op zijn arm). Ook werd ik gek gebeld en dreigende smsjes waren ook vaste prik. Ik heb toen de politie ingeschakeld. Zij hebben het heel serieus opgepakt. Maar nu na drie maanden is het nog steeds aan de gang. De politie neemt het nu heel hoog op omdat de situatie onleefbaar begint te worden. Hij zorgt ervoor dat het steeds op het randje van strafbaar zit maar omdat er nu een dossier ligt staat de politie op het punt er een stalkingszaak van te maken. Nu verwacht ik wel dat hij op een gegeven moment naar een advocaat zal stappen. Waar moet ik op voorbereid zijn? Ik heb gesproken met een advocaat toen ik nog wel een omgangsregeling wilde maar wel eentje die op papier stond. Zij was vrij positief. Maar als ik de verhalen hier lees schrik ik toch wel.

:: Saartje :: vrijdag 24 december 2010 :: 16:36:50permalink

Als ik al die bijdragen lees, dan besef ik dat ik er wel heel veel moeders zijn als ik. Onbegrijpelijk! Het lijkt wel alsof wij moeder geen recht van spreken meer hebben en op moment van scheiden alle rechten zijn kwijtgeraakt. Onze woorden tellen niet, wij worden niet gehoord en geloofd! En intussen raken steeds meer kinderen beschadigd door een idiote rechtspraak omdat ergens in Amerika één of andere onderzoeker heeft bedacht dat het in het belang van het kind is dat er ALTIJD contact met de vader moet zijn, ongeacht wie de vader ook is en ongeacht wat hij zijn kinderen en andere mensen rondom aandoet. Mijn ex is veroordeeld voor fraude en valsheid in geschrifte, is aangeklaagd geweest voor sexuele intimidatie, is veroordeeld geweest voor huiselijk geweld, maar zijn woord wordt eerder geloofd dan het mijne en of dat van mijn jongste zoon van 7 die fysiek ziek wordt als hij naar zijn vader moet, Is de rechtspraak het spoor niet helemaal bijster en doorgeslagen naar het beschermen van de rechten van vaders in plaats van de rechten van de kinderen?? Maar vooral: waar zijn wij, de moeders?!!! waarom lukt het ons niet om onze stem te laten horen? Waarom komt er niet massaal verzet tegen dit falen van de rechtspraak en de bescherming van het kind? Waarom moet elke keer weer een kind eerst beschadigd worden eer men iets doet of de belangen van het kind laat prevaleren? Want men heeft de mond vol over hoe moeilijk het voor een kind is een scheiding, maar het blijven lege woorden. Het belang van het kind hoort voorop te staan bij het bepalen van een omgangsregeling! niet het belang van de vader of eventueel moeder. De schade die op deze manier wordt aangericht is onherstelbaar!

:: Moeder :: woensdag 22 december 2010 :: 13:19:12permalink

Sinds een half jaar lig ik in scheiding en ben inmiddels met een tweede advocaat bezig. Zowel de vorige als deze lijken te lief en niet opgewassen tegen de advocate van mijn man. Voorlopige voorzieningen liggen er maar worden door omstandigheden niet nageleefd. Volgens de voorzieningen mag ik met de kinderen in de woning verblijven maar door angst en onrust bij onze 2 kinderen ben ik bij mijn moeder gaan wonen, mijn man zit nu in onze koopwoning en heeft de sloten vervangen zodat ik niet eens meer spullen van de kinderen en mezelf op kan halen. Ik ben sinds de scheiding een kleine €15.000 armer en mijn geld is op. De auto die door mij met prive vermogen is betaald, is door mijn man ingeruild. Ik heb geen inkomen en mijn huidige advocaat adviseert mij geld te gaan lenen bij familie. Mijn kinderen zijn bang, vader heeft er een handje van om bij mijn oudste zoon in bed te kruipen en vervolgens zichzelf te mastruberen. Vader is aggressief en slaat de kinderen, dit was immers 1 van de redenen voor de scheiding. Het enige advies dat ik steeds krijg is dat ik met deze man aan tafel moet gaan zitten bij een mediator en te praten over een ouderschapsplan. Twee eerdere bezoeken aan de mediator hebben niets meer opgeleverd dan een boel gemekker over de inboedel en boedel, niets over wat nu te doen met de kinderen. Ik heb het recht in eigen hand genomen en geef de kinderen niet meer mee, ze zeggen zich eindelijk veilig en rustig te voelen. Ik snak naar iemand die de belangen van de kinderen en mijzelf kan behartigen. Er moet op korte termijn uitstel worden aangevraagd voor mijn echtscheiding i.v.m. de problemen rond de kinderen.

:: Een verdrietige bange mama :: vrijdag 17 december 2010 :: 11:21:06permalink

Ik ben na twee jaar psychische mishandeling van mij, mijn stiefkindje en uiteindelijk ook ons eigen kind, vertrokken bij vader. Twee jaar lang is er sprake geweest van dagelijks huiselijk geweld, waarin aan vaders zijde ook cocaïnegebruik en alcoholproblemen meespelen. Verder heeft vader te kampen met persoonlijkheidsproblematiek en een verminderd inlevingsvermogen. Zijn oudste kind van 4 is vaak bang geweest voor haar vader. Ik tijdens mijn zwangerschap ook, er is zelfs een zware tas tegen mijn buik aan gegooid door hem. Er is een anonieme melding geweest bij AMK en toen zij op de stoep stonden bij ons, dacht ik dit is mijn kans. Helaas was ik nog niet zover. We hebben samen een toneelspel zitten opvoeren omdat we beiden bang waren ons paar maanden oude kindje kwijt te raken. Toch heb ik daarna de knoop doorgehakt en bij het AMK opgebiecht dat we gelogen hadden en ze de hele waarheid verteld, iets wat ik erg moeilijk vond. Het AMK reageerde heel nors. Tijdens het eerste onderzoek richtte ze zich in positieve zin op de vader. Nu ook weer. Dat vader volgens veel mensen als pcychopaat bestempelt word, leggen ze ook naast zich neer. Volgens hen zou ik het hele verhaal verzonnen hebben, terwijl vader samen in een gesprek met mij en het AMK toegegeven heeft harddrugs gebruikt te hebben. Ik zou nu een van die moeders zijn die het kind bij vader weghoudt. Ik moest het huiselijk geweld en het politierapport maar naast me neer leggen en naar de toekomst gaan kijken hoe ik op goede voet met vader verder kon gaan. Hallo het gaat hier toch om het kind en niet om mij en de vader? Vader gaf verder aan dat hij zich zorgen maakte omdat ik een labiele moeder ben. Dat nam ze echter wel serieus en ze zei ja je woont nu nog bij je ouders in, maar als jij straks weer op jezelf gaat wonen moeten we goed in de gaten houden of jij niet te labiel bent om je dochter bij je te hebben! Waar kan ik nu nog terecht? Als dit een rechterlijke procedrue wordt wat betreft de omgang, heb ik nu dus al geen poot meer om op te staan. Bedankt Jeugdzorg, bedankt AMK! Jullie hebben vader nog machtiger gemaakt dan hij al was, en ik was al zo bang voor hem. Ik durfde eindelijk te praten en nu word ik ervoor gestraft! Dit kan toch niet? Ik ben als de dood zo bang mijn 5 maanden oude kindje kwijt te raken aan die psychopaat.

:: M :: zondag 12 december 2010 :: 02:15:19permalink

Hallo, Na een geweldadig huwelijk met de vader van mijn kind van 4 jaar ben ik uiteindelijk bij hem weggegaan en inmiddels gescheiden. Er werd een 'standaard' omgangsregeling (om het weekend van vrijdag 18:00 tot zondag 18:00) vastgesteld. Vader was het hier niet mee eens omdat hij anders geen vrij weekend voor zichzelf had en ik 2 per maand (hij moet 2 weekenden per maand werken). Hij had wel al getekend maar wilde zijn zoon eigenlijk alleen maar zien wanneer hij zelf zou kunnen. Ik ging hier niet mee akkoord omdat ik vind dat er regelmaat moet zijn voor een kind en heb gepushed dat hij de regeling zou nakomen. Dit gebeurde na 3 maanden ook met wat afzeggingen en uiteindelijk een switch van de weekenden omdat hij het niet geregeld kreeg op zijn werk. Maar goed ik ging hiermee akkoord zodat mijn zoon hem met regelmaat zou blijven zien. Nu is het zo dat mijn zoon met echt hele vreemde verhalen thuis kwam over dat zijn vader hem zou slaan, knijpen en duwen. In het begin dacht ik nog dat hij dingen anders zou kunnen beleven als dat ze misschien zijn, wel gaf ik dit aan bij het kinderdagverblijf met de vraag of zij hierop wilde letten en of ze iets merkte aan mijn zoon zijn gedrag en of hij daar iets vertelde. Maar de verhalen werden langer en meer gedetailleerd en ben ik ermee naar de huisarts gegaan omdat ik echt niet wist wat ik moest doen. Zij adviseerde mij om naar welzijn te gaan. Zij verwezen me weer door naar het AMK voor advies. Bij het AMK vonden ze dit toch zo ernstig dat zij mij adviseerden om een melding te doen. Ik besloot dit te doen omdat ik vind dat ik verantwoordelijk ben voor het welzijn, geluk en gezondheid van mijn zoon. Mijn zoon kwam vanaf dat moment ook niet meer bij vader. Ik heb vader zelf gebeld en gezegd dat ik me zorgen maakte en dat ik een onderzoek zou laten doen. Hij reageerde erg aggressief, wilde er niets mee te maken hebben en bedreigde mij en mijn familie. Ik heb hiervan een melding gedaan bij de politie. Er kwam telefonisch contact met het AMK en er werd een afspraak gemaakt met vader. Zij zijn bij hem geweest en hij heeft zijn verhaal gedaan. Hij ontkent alles (te verwachten) maar vertelde inderdaad dat hij wel de fout in was gegaan tijdens ons huwelijk (volgens hem door stress). Er was af en toe contact met het AMK maar omdat het allemaal lang duurde en ik niets hoorde, ben ik zelf gaan bellen. Als ik belde was de contactpersoon in gesprek of niet bereikbaar. En als ik vroeg of hij mij terug kon bellen gebeurde dat 9 van de 10 keer ook niet. Ik heb enkele weken daarna een afspraak gehad thuis om mijn kant van het verhaal te doen. Het gesprek was goed naar mijn mening en ik zag het vrij positief in. Tijdens dit gesprek gaf ik ook aan dat ik graag wilde dat een professional met mijn zoon zou praten zodat hij zijn verhaal kwijt kon en er nog een extra bevestiging zou komen. De contact persoon vroeg hoe ik stond tegenover contact met de familie van vader en ik heb gezegd dat ze mij altijd konden bellen om af te spreken. Hierna hoorde ik weer niets van het AMK. Dus ben ik weer gaan bellen en werd ik weer 9 van de 10 keer niet terug gebeld. Elke keer als ik de contactpersoon wel sprak was er een crisis of een rechtzaak ofofof. Hij zou de huisarts gaan bellen, het kinderdagverblijf en de familie van vader. Als hij dat had gedaan zou hij mij weer bellen. Hij stelde voor om wel een regeling te gaan treffen zodat vader weer de mogelijkheid zou krijgen om zijn zoon te zien onder toezicht. Hij stelde voor te beginnen met eens per maand 2 uur op zondag. Dit wilde hij onder toezicht van vaders familie. Ik heb aangegeven dat ik hier best in mee wil gaan maar onder professioneel toezicht. Hij zei dat dit niet in de buurt te regelen was, dus gaf ik aan dat ik mijn zoon overal naar toe wil brengen als het maar onder professioneel toezicht is. Daarnaast heb ik aangegeven dat vader ook zelf therapie moet gaan doen om zijn eigen verleden te gaan verwerken, hij is zelf erg veel door zijn vader geslagen tijdens zijn jeugd. Vader had ook toegestemd overal aan mee te willen werken. De contactpersoon van het AMK was het hier helemaal mee eens. Van het kinderdagverblijf begreep ik dat er niet gebeld was ook niet na weken. Ik ben weer gaan bellen hoe het zat. De contactpersoon bij het AMK was wederom slecht te bereiken en belde niet terug. Uiteindelijk belde hij na 1,5 week terug. Ik vertelde hem dat mijn zoon zijn laatste week bij het kinderdagverblijf had en of hij wilde bellen voordat hij daar weg was. Dit beloofde de contactpersoon echter dit gebeurde niet. Ik belde hem in de week erna weer en kreeg hem na 3 dagen te pakken. Er was weer een crisis tussendoor gekomen en het was hem helemaal ontschoten. Hij vertelde wel dat de zaak er niet heel goed voor stond omdat ik niet veel bewijs heb. Hij zei dat hij de rest nog ging onderzoeken en ik het zou horen. Ik heb aangegeven dat ik zou ophouden met bellen wantr ik had mijn kant verteld en dat het nu niet van mijn kant meer hoeft te komen. Ook heb ik gezegd dat het mij dan ook niets uit zou maken al zou het nog 18 jaar duren. Het kinderdagverblijf is na 1 maand nog niet gebeld en er is geen gesprek geweest met mijn zoon en een profecional van het AMK. Nu dreigt vader (aangegeven bij het amk) met een rechtzaak om volledige voogdij omdat ik mijn zoon zou gijzelen. Hij is boos dat het allemaal zo lang duurt en niet terug gebeld werd door het AMK. Nu heeft de contactpersoon bij het AMK aangegeven aan vader dat vaders stuk afgerond is en maar bij mij nog een onderzoek loopt. Wat moet ik hiermee doen? Ik ben echt bang dat mijn zoon weer terug moet naar zijn vader en alle gevolgen vandien. Daarnaast denk ik ook dat vader hem niet meer terug zal brengen als een rechter dit zou beslissen.

:: dadyda :: donderdag 2 december 2010 :: 12:39:22permalink

Ik ben getrouwd geweest met een man uit een ander Europees land. Hij heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk en is verslaafd aan coke en drank. Ik ben door hem voor en tijdens mijn zwangerschap geestelijk en lichamelijk mishandeld. Bij mij was de druppel toen hij met mijn 2 maanden oude kind gooide toen hij weer eens onder invloed was. Ik heb toen aangifte gedaan van mishandeling met foto's als bewijs en hij is voor 4 maanden de gevangenis ingegaan. Ik heb toen gelijk de scheiding aangevraagd. Tijdens zijn detentie hebben we veel gepraat en ik vond hem weer zielig. Ben dus ook op bezoek gegaan en we hadden afgesproken dat als hij vrij kwam dat hij dan een eigen huis zou hebben en we dan wel zouden zien hoe het gaat met zijn verslavingen. Hij kwam vrij en stond toen bij mij aan de deur dat hij geen huis had. Ik heb gezegd dat hij een paar dagen mocht blijven maar dat hij dan toch weg moest. In deze dagen is mijn 2de kind verwekt (ik weet dat jullie nu denken hoe dom kan je zijn maar ik besloot het kind te houden met in mijn hoofd dat ik het alleen zou opvoeden). Na een half jaar had hij de scheiding nog niet getekend en wilde deze pas tekenen als we een omgangsregeling hadden afgesproken. Nou is de wet tegenwoordig zo krom dat je dit moet hebben voordat je kan scheiden en aangezien hij niks mee betaalde moest ik een uitkering aanvragen en dat kan alleen als je definitief gescheiden bent. Je wordt dus voor het blok gezet. In zijn vorige huwelijk bleek hij ook zijn vrouw en kinderen te hebben mishandeld. De omgang betrof 1 x 2 wkn 6 uurtjes. Vanaf de eerste dag liet hij het afweten. Hij kwam bij mij aan de deur wanneer hij wilde met de smoes voor de kinderen. Hij checkte m'n post, telefoon en controleerde alles in mijn huis of hij iets kon vinden over een andere man (alsof je daar behoefte aan hebt na alles en 2 kleine kinderen). Een half jaar geleden was ik het zat en heb aangegeven dat de situatie niet meer te houden is en dat ik wil dat hij een veilig huis heeft voor de kinderen en ook niets gebruikt voordat de kinderen komen. Hij is zeer onoplettend, valt in slaap bij de kleintjes en is alleen maar met zichzelf bezig. Hij heeft tevens 3 jaar geen contact gehad met zijn andere kinderen ivm mishandeling van zijn zoon. Helaas is die moeder gewoon weer akkoord gegaan met omgang en is deze jongen vorige week van de trap 'gevallen' bij zijn vader. Mijn ex ging niet akkoord dreigde mij met de dood en dat hij mijn kinderen zou meenemen naar het buitenland, waarna ik heb aangeven het via de advocaat te doen. We hebben nu vorige week de zitting gehad en hij heeft veel leugens vertelt maar gelukkig is de rechter toch niet akkoord gegaan met omgang zonder toezicht. (ik had geëist dat hij zijn kinderen mag zien onder toezicht). Ik vind zelf dat de kinderen hun vader moet en leren kennen maar het moet wel veilig zijn. Nu vond de rvk dat ze te jong zijn voor tussenthuis dus is de regeling nu dat hij 1 x 2 wkn 3 uurtjes in een speeltuin (binnen) de kinderen mag zien en dat ik verderop moet gaan zitten kijken. Vervolgens moeten we ook naar een mediator. Mijn angst voor deze man wordt dus opzij geschoven en ik moet mezelf maar overwinnen (ik heb straatangst) om me aan de regeling te houden. Tot op heden betaalt hij nog steeds geen alimentatie, valt mij lastig met dreigementen en heeft zelfs mijn nicht die een verklaring heeft getekend bedreigd. Hij blijft mijn familie lastig vallen en blijft liegen. Ik heb mijn advocaat hier van op de hoogte gesteld en die zegt dat ik me aan de omgang moet houden en met de mediator moet praten.Wat kan ik als bezorgde moeder nog doen? Wat voor rechten hebben moeders eigenlijk?

:: Vera :: maandag 29 november 2010 :: 11:06:19permalink

Ik ben moeder van een kindje van 6 jaar en ben na een lange lijdensweg gescheiden. Mijn ex had een bezoekregeling met ons dochtertje en dat ging wel aardig goed. Totdat er een nieuw persoon in mijn leven kwam. Mijn ex begon me te stalken en te bedreigen en ook de vrienden en familie. Hij wilde dat de mensen om me heen zouden verklaren dat ik een zeer slechte moeder was maar ja niemand wilde meewerken dus heeft hij na een bezoekregeling mijn dochtertje bij zich gehouden. Ik heb haar uiteindelijk na 3 weken via een kort geding weer gekregen gelukkig, maar toen begon de ellende pas echt. Hij is naar een kennis van mij gereden met een shovel en is daar op een goede vriend van mij ingereden. Hij kon gelukkig op tijd wegkomen en vervolgens kwam hij hier. Ook de politie kwam aan de deur en gevraagd of ik wel uit de woning wilde gaan want er was een shovel onderweg. Ze hebben hem uiteindelijk met het arrestatieteam kunnen overmeesteren en hij zit nu voorlopig vast en hij heeft tbs gekregen, maar hij is in hoger beroep gegaan dus ff afwachten. Maar wat ik niet snap is dat ik een rechtzaak tegen hem begonnen ben vanwege de omgangregeling en het gezag ik had zoiets van: "die heb ik in mijn broekzak zitten" want ik had de raad van de kinderbescherming aan mijn kant staan (vanwege een onderzoek dat mijn ex had aangevraagd). Wat denk je de rechter zegt? "Dat wat er gebeurd is staat los van mijn kindje en dus moeten we nog steeds het gezag samen uitoefenen". Ik ga uiteraard in hoger beroep maar snap er niets meer van het blijkt nu wel dat ook al wil je je kind dood rijden dan nog heb je recht van spreken. Hoe raar zit het in elkaar!

:: Morgan :: vrijdag 26 november 2010 :: 23:40:11permalink

Let op! Verborgen agenda! Voor vrouwen wiens ex van buiten het Schengengebied komt: 1) Het IND kan niet iemand uitwijzen die een rechtzaak heeft lopen. Zoals omgang. 2) Het IND kan niet iemand uitwijzen die een schuld heeft bij de Nederlandse staat. Echter die schuld verjaard naar 2 jaar. 3) Er is een wet bij het Europeese Hof die zegt dat verblijf ook wordt toegekent als er aangetoond word dat er familie binding is; bv. een Omgangsregeling met een kind. 4) Rechtzaken duren lang voordat er uitspraken komen. Zeker als er onderzoek gedaan word door de Raad, waar uiteindelijk de omgangsuitspraak op gebaseerd is. Met alle beroepen erbij ben je jaren bezig. Een rapport van de Raad verliest geldigheid ongeveer vlak na de uitspraak in hoger beroep. Dat wil dus zeggen dat er opnieuw omgang aangevraagd kan worden. vanwege het verouderen van het Raadsadvies en wettelijke regelgeving van recht op herziening van die gerechtelijke uitspraken. En dan begint het weer van voren af aan. Je moet weer naar de rechtbank omdat vader van buitenlandse afkomst een omgangsregeling wil. Jammer genoeg weten familie rechters heel weinig over vreemdelingen recht. Net als jeugdzoreg en R.K raad van kinderbescherming. Tip: zoek een advocaat die in beide thuis is. Het gaat deze types uiteindelijk helemaal niet om het kind. Zorg goed voor jezelf en laat je niet gek maken.

:: Koosje :: woensdag 3 november 2010 :: 18:29:58permalink

Mijn ex vertrok zes maanden nadat hij het Nederlands paspoort had uit ons huis en nu krijgt hij alle rechten ondanks dat hij 2 paspoorten heeft en weigert om Nederlands te praten. Volgens de rechter stook ik mijn kind op tegen zijn vader terwijl het kind bij alle woedeuitbarstingen van vader heeft gestaan en bij alle bedreigingen aanwezig is geweest. Iedere keer als ik mijn ex mijn telefoonnr moet geven van de rechter wordt ik lastig gevallen uit alle landen van de wereld en als ik dit aangeef dat het kind bang is om uit het land te verdwijnen en boos op zijn vader is ben ik in het rechtsysteem de boeman om zo maar te zeggen. Waarom worden Nederlandse moeders zo gediscrimineerd door de rechbanken? En waarom mag de Raad beslissen terwijl het hun schuld is dat zoveel muticulturele kindertjes uit Nederland ontvoerd kunnen worden?

:: Trotse moeder van mijn jongens. :: vrijdag 8 oktober 2010 :: 16:05:00permalink

Ik ben een moeder van 2 jongens; een van 9 jaar en een van 4 jaar. Wij zijn geestelijk en lichamelijk mishandeld door de vader. Mijn zoon dwingen ze tot een bezoekregeling maar hij is zo bang en wil er niet heen, maar hij zal moeten van de maadschappelijk werk. Als ik niet mee werk dan komt het voor de rechter zeggen ze en dan moeten ze misschien om het weekend naar hun vader. De laaste keer dat we hem zagen stond hij voor ons met een groot mes, mijn oudste is er tussen gesprongen want anders was ik er niet meer geweest. Toen was het voor mij klaar en ik ga nooit meer terug. Ik ga bij hem weg voor de beschrerming van mij en de jongens en dan kan hij nog van alles maken. Het gaat heel slecht met mijn oudste hij is heel agressief ook op school, hij zegt tegen zijn vriendjes dat hij zo bang is voor hem, ik ga kapot als ik hem zie. We konden niks tegen mijn ex zeggen als ik of de kinderen ergens niet mee eens waren, dan kwam hij weer met zijn losse handjes. Als je met hem samen zal moeten leven zal je hele dagen de mond moeten houden dat kan toch niet. Ik zal omdat mijn zoon echt niet wil hem vast in de auto moeten zetten. Dat kan toch niet?

:: Annemarie :: donderdag 7 oktober 2010 :: 13:03:45permalink

Mijn verhaal wijkt uiteraard niet af van wat ik hier lees al lees ik zo nu en dan wel ergere dingen! Mijn ex partner sloeg mij zo nu en dan maar als ik dat dan mishandeling noemde ontkende hij dit en zei hij dat ik mij niet zo moest aanstellen. Eenmaal bij hem weg besef ik me dat het wel degelijk mishandelingen waren en heb ik van de laatste mishandeling (we waren al uit elkaar maar hij was mijn huis binnengedrongen) aangifte gedaan. Mijn ex heeft mijn dochter ontvoerd en onttrokken van het ouderlijk gezag. Vanmiddag ga ik naar een advocaat want ik begreep van mijn ex zijn advocaat dat als de zaak is voorgekomen hij omgang zal aanvragen. Hij woont nu samen met een meid die hem onderdak bood terwijl hij mijn kind verborgen hield, niet slim. Ik zal er alles aan doen om aan te tonen dat hij heen geschikte vader is. Mensen zeggen mij iets te makkelijk "het is toch de vader van het kind". Ik zie dat anders : hij is de spermadonor want om een pappa te zijn moet je zóveel méér doen!

:: kochana :: woensdag 22 september 2010 :: 11:33:42permalink

Ik dacht dat ik de enige vrouw was die zich zo heeft laten beduvelen. Mijn ex, braziliaan, is ook met mij gehuwd voor de papieren. Ik heb het huwelijk pas ingeschreven in NL, nadat we al uit elkaar waren. Dit door de dreigementen en het stalken, ik wilde er van af zijn. Ik ben ondertussen al 2 jaar samen met mijn huidige partner. Dus ik heb het huwelijk onder valse voorwenselen ingeschreven. In juli 2008 gaf ik mijn ex te kennen dat ik wilde scheiden, ik had hem genoeg geholpen en was niet meer bang voor hem, mijn huidige partner steunt mij enorm. We zouden een flitsscheiding ondertekenen, ik ben naar hem toegegaan (alleen) en hij heeft me verkracht, niet de papieren ondertekend en naakt op straat gegooid. Ik ben naar mijn ouderlijk huis gegaan en mijn verhaal gedaan bij mijn moeder. Zij adviseerde me dit te laten gaan en de echtscheiding aan te vragen via een advocaat. Mijn huidige partner zou uit zijn dak gaan en ik was bang dat er foute dingen zouden gebeuren. Had ik het maar verteld. In september blijk ik zwanger te zijn. In mijn achterhoofd de angst dat het van mijn ex is, maar ik voel me te bang om aan mijn partner te vertellen wat er gebeurd is. De gynaecoloog gaf aan dat het niet langer dan 4 weken was. Mijn ex krijgt via via te horen dat ik zwanger ben, heeft een DNA geeist en wilt omgang. Uiteraard voor zijn verblijfsvergunning. Ik bleek toen 43 weken zwanger te zijn geweest en het is dus van hem. Mijn partner is er kapot van, maar ondanks alles, blijft hij bij ons, het is bijna ongeloofwaardig. Ik heb het DNA-onderzoek geweigerd, dit is afgewezen, hij heeft recht om te weten of hij de vader is. En nu de omgangsregeling, voor de verblijfsvergunning natuurlijk. De Nederlandse wet dwingt je bijna om foute stappen te ondernemen, het recht in eigen handen te nemen. Ik heb achteraf overal aangifte van gedaan en aangegeven dat ik al bij hem weg was toen ik het huwelijk heb ingeschreven. Nu kom ik ongeloofwaardig over. Als het zo ver komt dat hij verblijf krijgt op basis van familylife dan weet ik niet wat ik doe. Ik ben zo boos, boos op mezelf, boos op IND. Zo moeilijk doen ze over het verkrijgen van verblijf, en zo makkelijk over verblijf bij kind. We moeten samen sterk staan en voor ons zelf opkomen.

:: Bertha :: maandag 20 september 2010 :: 19:46:02permalink

Wie zou mij kunnen helpen? Ik ben samen met mijn zoontje van twee weggevlucht. Mijn ex mishandelde mij zowel geestelijk als lichamelijk en ons kind ook. Wij waren beide bang van hem. Hij heeft nooit omgekeken naar onze zoon gedurende de relatie. Nu het volgende. hij heeft 1 weekend in de twee weken onze zoon van vrijdag 19.00 t/m zondag 19.00. Wat ruim is voor een kind van twee dat bang is voor zijn vader. In dat weekend brengt hij het naar vrienden en komt onze zoon met blauwe plekken en bulten thuis en helemaal overstuur. Dit duurt een aantal dagen voordat hij weer in zijn normale doen is. Ex is agressief naar mij en scheldt/bedreigt mij waar kind bij is; hij is een pathologische leugenaar. Ik heb aangifte gedaan en de politie weigert onderzoek te doen daar hij alles ontkent, het is mijn woord tegen het zijne zeggen ze. Om een lang verhaal kort te maken, de communicatie is slecht, ik heb geen vertrouwen in hem en de afstand is 100 km en toch beslist de rechter dat deze omgang door moet gaan. Dan komt er weer een brief met de mededeling kort geding gestart door ex voor verruiming omgangsregeling waar ik het absoluut niet mee eens ben. Wie schetst mijn verbazing: in een kort geding eist hij dus verruiming met iedere week 3 dagen kind mee en de rechter wijst het toe! Tevens vraagt de raad om advies bij de kinderbescherming. Ex plaatst mij bewust in een kwaad daglicht en het belang van onze zoon daar denkt niemand aan. Ex heeft tegen mij gezegd dat hij doorgaat totdat hij volledige ouderschap heeft en ik een regeling krijg. Ik ben zo bang, hij heeft geld genoeg maar betaalt geen alimentatie, hij kan heel goed verhalen verzinnen en manipuleren en dat zal hem bij het raadsonderzoek ook wel lukken. Ik sta perplex door alle leugens en raak emotioneel waardoor ik niet uit mijn woorden kom. Ik kan niet geloven dat mensen in zijn leugens trappen. Hoe is het mogelijk in een land als dit dat rechters in een kort geding een beslissing nemen bij een zaak als deze. Het gaat over een kind binnen een complexe situatie. Heeft iemand tips? Raad? Ik heb een andere advocaat genomen en ik ga in hoger beroep tegen het kort geding.

:: Moesje :: maandag 20 september 2010 :: 15:26:38permalink

Ik ben een alleenstaande moeder van een zoontje van 3,5. Mijn ex is afkomstig uit een Noord-Afrikaans land. Tijdens de relatie heeft hij mij meerdere malen psychish en lichamelijk mishandeld. Hij is doorgedraaid nadat hij mij zei dat ie via de rechter een gezamenlijk ouderschap wilde. Dit heb ik geweigerd omdat hij mij meerdere malen heeft gezegd de kleine mee te willen nemen naar Afrika. Maar voor de kleine bleef ik toch vechten totdat hij mijn moeder heeft mishandeld waar de kleine bij was. Toen ging bij mij de knop om en heb ik de relatie beeindigd. Helaas was het hierna nog niet afgelopen en bleef hij mij stelselmatig lastig vallen en kwam op de raarste tijden aan de deur omdat hij de kleine wilde zien. Hij is toen naar een advocaat gegaan omdat hij een omgangsregeling wilde. Die is er niet doorgekomen omdat hij zijn advocaat niet heeft betaald. Meneer vond het helaas belangrijker om alcohol en drugs te blijven gebruiken dan om zijn advocaat te betalen. Ik heb aan mijn advocaat aangegeven dat ik open stond voor een bezoeksregeling mits hij nuchter was. Hierna is hij helemaal doorgedraaid en begon mij te bellen en liet anderen mensen mij bellen om mij te bedreigen. Hij stuurde mensen langs mijn deur om mij te intimideren. Dit heeft er toe geleidt dat ik mijn deur bijna niet meer uitdurfde. Toen hij mij via de telefoon begon te dreigen met de dood en mijn kleine ook heb ik mijn advocaat ingeschakeld en een straat en contactverbod geëist. Hij bleef door dreigen en dreigde onder andere mijn auto in de fik te steken en de kleine mee te nemen van de creche. Niet lang daarna heeft de rechter gelukkig besloten om in mijn eis mee te gaan en mijn ex kreeg een jaar straat en contactverbod. Dit heeft de rechter overigens ook gedaan omdat mijn ex niet de moeite nam om naar de rechtszaak te komen. Nu na anderhalf jaar kwam 2 weken geleden iemand aan de deur om een kadootje te brengen voor mijn zoontje van mijn ex. Ik stond behoorlijk perplex aan de deur en heb het kadootje aangenomen. Nu heeft hij afgelopen weekend een vriendin van mij aangesproken in de stad met de vraag of zij mij wilde smsen met de vraag of hij schoenen mocht kopen voor de kleine en die bij mij aan de deur mocht afgeven. Ik heb mijn vriendin gezegd dat hij wel schoenen mocht kopen voor de kleine maar die niet aan mijn deur mag komen afgeven. Hiermee ging hij wel akkoord. Maar nu vraag ik me dus af of ik hier goed aan heb gedaan. Vanaf het 1e moment heeft ie nooit een vinger uitgestoken naar de kleine. Hij heeft nooit alimentatie betaald en ook nooit bijgedragen aan alle onkosten. Als ik eens vroeg een pak luiers of voeding mee te nemen verwachtte hij daarna gelijk zijn geld terug. Ik heb bij deze hele situatie een heel raar gevoel. Het lijkt net of dat hij probeert te paaien met kadootjes en zo in een goed blaadje komt bij de rechter en zijn zoontje dan mag meenemen met alle risico's van dien. Ik ben gigantisch bang dat hij de kleine op den duur mee gaat nemen naar zijn vaderland. Hij heeft hiermee eerder gedreigd door te zeggen dat de kleine vanaf zijn 5e tot zijn 10e in zijn land moest wonen om een goede moslim te worden. Heeft iemand een idee wat ik hiermee aan moet? Moet ik het kadootje aan nemen en de lieve vrede bewaren of weigeren en het risico lopen dat er weer problemen komen? Hij heeft de kleine overigens wel erkend en hij draagt ook de achternaam van zijn vader.

:: Sjimmie :: maandag 20 september 2010 :: 01:04:09permalink

Ik had een minnaar van wie ik zwanger werd. daarvan werd hij zo boos, drie maanden lang zette hij me via e-mail onder druk abortus te doen. Ik bleef terugmailen, omdat ik me schuldig voelde aan de zwangerschap, hoewel ik had aangegeven geen voorbehoedsmiddelen te gebruiken. Na de geboorte, waar hij niet bij was, is hij 180 graden gedraaid. Wil opeens vader zijn. Zijn negatieve houding van destijds had ik aan mezelf te danken. Wil hij het niet meer over hebben. Hij doet heel aardig, maar alleen maar om zijn zoon te kunnen zien (nu paar maanden). Ik word gewaarschuwd dat ik familylife creëer en dat hij daar rechten aan kan ontlenen, maar hij is hier paar keer geweest en ik één keer naar zijn oma. Hij wil erkennen, dat wil ik niet, maar als hij dit wil, kan hij het juridisch afdwingen, begrijp ik. Gezag is misschien ander verhaal? We hebben nooit een relatie gehad. Ik merk dat hij meer gaat claimen en kleine dingen niet goed vindt voor zijn zoon. Ik heb nu nog de touwtjes volledig in handen. Wil ik zo houden. Ik gun vader en zoon een relatie, maar ben bang en merk aan kleine voorvallen (afgezien van zijn uiterst slechte gedrag tijdens zwangerschap) dat vader mij niet respecteert en me passeert als het hem uitkomt. Daarnaast kan er maar één kapitein zijn en wil ik niet steeds conflicten over van alles in opvoeding. Omgang zal wel moeten, maar ik heb de volgende oplossing bedacht: Via een mediator op mijn voorwaarden omgang afspreken en anders niet. Belangrijk punt is dat hij zijn kind niet meekrijgt zonder mij tot aan twaalf jaar. Gaat hij niet akkoord met voorwaarden, dan geen omgang. Op basis van wat er nu is (paar keer langsgweest) kan hij dat toch niet afdwingen? Opvallend: hij maakt steeds veel foto's van mijn kind. Ik denk omdat hij zijn zoon mist en het erg vindt dat hij hem 2 uurtjes oer week ziet. Dat vind ik erg voor hem, ik voel erg met hem mee. Of is hij gehaaider dan ik denk en wil hij zo familiy life aantonen?

:: mama de zoveelste :: vrijdag 3 september 2010 :: 13:07:08permalink

Ook mijn dochter word al 6,5 jaar geestelijk mishandeld, lichaamlijk verwaarloosd en geslagen door haar vader. Ze is nu 8 jaar oud, en ik vecht al 6 jaar. Haar school heeft op een gegeven moment ook aangifte gedaan bij het AMK, en mij in contact gebracht met iemand daar. Deze persoon vertelde mij, dat ik net zo schuldig was aan mishandeling als degene die het toebracht als ik de omgang niet stop zou zetten! Hierop heb ik mijn advocaat gebeld en de omgang stop gezet, hiervoor moest ik dan echter wel getuigeverklaringen over leggen. Ik heb er wel een paar over kunnen leggen, maar niet van de school. Het AMK had de school geadviseerd om onpartijdig te blijven, voor als hij op 10 minuten gesprekken zou komen. Hierop werd de omgang weer gestart want alleen de verklaringen van mijn dochter, m'n oppas en kennissen waren niet genoeg. Deze mensen konden volgens hen allemaal een verhaal verzinnen omdat ik misschien m'n ex niet meer wou zien. Ook aan de politie heb je niks. Ik heb ze al zoveel malen gebeld, over de toestand als het weer uit de hand liep, of was gelopen. Eén maal hebben ze me terug gebeld. Dit was toen m`n dochter hoge koorts had, en ik zowel van de advocaat als van de dokter te horen had gekregen dat ik haar thuis moest houden. Hij had de politie gebeld omdat ik m'n dochter onrechtmatig thuis had gehouden. Toen konden ze me bellen, om me even te melden, dat als dit weer zou gebeuren, dat hun dan de volgende keer m`n dochter op zouden komen halen, omdat de vader recht heeft op omgang! Het rechtsysteem in nederland, dat kun je toch geen rechtsysteem meer noemen. Vaders hebben rechten, moeders plichten, en de kinderen gaan eraan onderdoor.

:: *** :: maandag 30 augustus 2010 :: 02:54:41permalink

Ik moet de omgang stoppen. De maat is vol na 5 jaar ellende. Ik heb nu heel lang mijn best gedaan, het is op en ik kan dit niet blijven voortzetten voor mijn kindje (maar ook niet voor mijzelf). Ik zou heel graag advies krijgen van iedereen die begrijpt hoe ernstig dit is om een kind te moeten blootstellen aan een man die enkel in het leven van het kind bekend is als een agressief, niet verzorgend persoon, die omgang afdwingt (puur wegens erkenning en bloedband, er is geen rol verder) via rechters en ondertussen niet komt opdagen, waar geen afspraken mee te maken zijn, die opgelegde mediation zelf stopt, die niet wil communiceren met de verzorgende ouder, die niets weet van het kind en ook niets wil weten, die enkel het kind mee neemt en er mee pronkt om het vervolgens overstuur weer thuis aflevert en niets te maken wil hebben met de verzorgende ouder....die bovendien dagelijks zowel overdag als in de avond drank en drugs gebruikt....waardoor de hele wereld om hem draait... Wie weet een goede advocaat? Ik twijfel aan de daadkracht en aandacht van mijn huidige advocaat. Overigens geeft dit alles een intense eenzaamheid. Ook al heb ik genoeg lieve mensen om mij heen....ik voel me alleen in de ellende....het houd niet op....Niet alleen mijn kind heeft er ernstige last van, ook ik beperk mij al tijden tot het overleven en het zorgen. Ik kan stellen dat ik belemmerd wordt in mijn leven door een man die zelfs ten kosten van zijn kindje zijn eigen leven boven alles zet. De pijn is onbeschrijflijk.

:: hopeless :: maandag 23 augustus 2010 :: 10:43:56permalink

Ik ben een alleestaande moeder van een dochtertje van bijna drie. Nu is het zo dat tijdens mijn zwangerschap de vader wilde dat ik het liet weghalen. We hadden tijdens de zwangerschap besloten uit elkaar te gaan en dat ik alleen voor haar zorgen zou. Hij zou alleen tot aan de geboorte blijven omdat ik complicaties had en op dat moment geen contact met familie had. Ik ben altijd een voorstander geweest van het feit dat een kind de achternaam draagt van de vader. Dit wou hij niet, omdat we niet getrouwd waren en hij er niks mee te maken wilde hebben. Hij komt overigens uit het buitenland. Na de geboorte veranderde dit drastisch. Hij wilde trouwen ivm zijn aanzien bij z'n familie en hij wou niet meer weg. De relatie is altijd al bijzonder heftig geweest: geweldadig zowel lichamelijk als mentaal. Na vier maanden heb ik besloten om er een eind aan te maken, omdat ik niet wil dat mijn kind opgroeit in zo'n omgeving en ik zelf uit ervaring weet dat dat voor een kind niet goed is. Ik heb hem er dus uit gezet. Toen is alle ellende echt begonnen en die duurt nu al twee jaar. Ik ben vanaf het begin heel duidelijk geweest naar hem, dat ook al zijn we niet meer bij elkaar hij altijd zijn kind kon zien en dat hij altijd betrokken kon zijn. Hij was altijd welkom om haar te zien of ophalen. Hij kwam midden in de nacht langs om haar te zien, ik liet hem vaak binnen om drama met de buren te voorkomen. Hij ging dan op de grond liggen en wou niet meer weg hij heeft hele erge dingen gedaan ook lichamelijk bij mij, omdat hij mij terug wou. Mensen met wie ik sprak sprak hij aan en en vroeg wat ze van mij moesten. Daarnaast kwam hij om zijn kind te zien wanneer het hem uitkwam. Dit is een jaar zo gegaan ik werd helemaal gek en wist niet wat ik er mee aan moest. Toen ik na een jaar een nieuwe vriend kreeg werd het alleen maar erger. Ik zat een keer met vrienden en mijn huidige vriend op het balkon toen hij mij belde dat hij wel wist wie er allemaal waren. Hij schold mij uit en ik was van hem totdat hij zei dat het niet zo was ik was een hoer en had een hoerenkeet etc. Te erg voor woorden. Vervolgens belde hij terug en zei dat hij even normaal wou praten. Je bent te ver gegaan, zei ik. Ja, zei hij, dat klopt. Kun je even naar beneden komen dan praten we er rustig over? Ik wou het niet maar wilde er ook van af zijn. Op het moment dat ik de sleutel omdraai en de deur wou opendoen zag ik een schaduw en hij drong zo naar binnen. Hij liep naar het balkon om mijn vriend te pakken. Hij heeft mij geslagen en al mijn vrienden zaten erbij. hij heeft ons kind uit bed gehaald en is naar buiten gelopen. Hele toestanden, politie erbij, etc. Ik heb aangifte gedaan en hij is uiteindelijk vast gezet voor een week. Hij kreeg een contactverbod, maar hield zich er niet aan en achtervolgede mij in de stad, stond ineens voor mijn neus en pakte de kleine uit de buggy etc. Uiteindelijk is hij veroordeeld tot 2 jaar voorwaardelijk (wat dat ook in mag houden) in de tijd dat er nog geen uitspraak is geweest heeft hij mij gedaagd om omgang met zijn kind. Ik ben akoord gegaan, maar onder toezicht en heb heel duidelijk aangegeven,dat het op MIJN tempo moet gaan ivm vertrouwen etc. Drie keer omgang onder toezicht in een speelruimte daarna evaluatie. De mensen die toezicht hielden konden zich totaal niet verplaatsen in mij. Hij kwam altijd te laat, is een keer helemaal niet komen opdagen. Uiteindelijk na 6 x binnen wilde hij met de kleine naar buiten. Ik had hier bezwaar tegen ivm zijn gedrag. Dat was nog altijd heel bedreigend. Hij achtervolgde mij nog steeds en ik kon gewoon aan de haat in zijn ogen en dat hij iets van plan was. Ik heb aangegeven, 1 keer binnen 2e keer naar buiten en ik ben daar ook bij en de 3e keer laat ik afhangen van mijn gevoel van de 2e keer. Hij had zijn neef meegenomen Toezicht gaf aan dat er niemand mee mocht en dat daar afspraken over gemaakt zijn. Desondanks gebeurde dit dus wel en ik was diegene die raar deed. Ik heb na die keer aangegeven, dat naar buiten gaan niet goed voelt omdat hij ook dingen fluistert in het oor van ons kind dat ze binnen kort met hem mee gaat, nog eventjes wachten etc... Ik heb deze gang van zaken aangekaart bij degenen die het toezicht coordineren,maar ze begrepen mij niet: ik moest denken aan het belang van mijn kind en vooruit kijken en vooral niet naar het verleden, en het een kans geven. Terwijl ik niks anders doe dan kansen geven terwijl ik mij nog steeds niet veilig voel en ik verhuisd ben hierdoor! Maar voor hen ben ik degene die niet meewerkt. Ik word gewoon niet serieus genomen en dat baart mij zorgen. Zij hebben contact opgenomen met mijn ex en verteld wat mijn gevoelens over de hele situatie zijn, waarop hij zei dat ie erover na wou denken. Na drie weken heb ik zelf maar gebeld om te vragen wat nu de bedoeling is en er werd mij verteld dat de vader heeft besloten gerechtelijke stappen te ondernemen want hij wil niet meer binnen zitten maar naar buiten en hij stopt er mee. Dus ik vraag: wat houdt dat in?, waarop die man zegt: Ja dat lijkt me logisch, hè?! Dus ik vecht nu op twee fronten: mijn ex en de "hulpverlening". Ik weet mij echt geen raad meer. Ik heb gen rust en ben continu bang voor alles. Wat kan ik doen? Kan iemand mij helpen?

:: S :: woensdag 11 augustus 2010 :: 11:54:30permalink

Ik merk dat het in Nederland ook helemaal fout aan het lopen is. In België worden de rechten van kinderen op bescherming ook voortdurend geschonden. Het recht op contact met een ouder primeert boven het recht op bescherming. Klachten van seksueel misbruik zijn zeer moeilijk te bewijzen. Deze moeilijke bewijsvoering werkt volledig in het voordeel van de daders. Door het geloof in het oudervervreemdingssyndroom of PAS en andere vreemde ideologieën, die niet officieel erkend zijn als pathologie, worden daders goedgepraat. In België wordt hooguit 10% van de daders van seksueel misbruik van kinderen veroordeeld, en ik vrees dat het bij incest in het kerngezin en bij echtscheiding nog minder is, maar daar bestaan geen cijfers over. Als een dader niet veroordeeld is, dan bestaat er juridisch gezien geen seksueel misbruik. Als de dader de vader is, dan heeft deze "onschuldige" dader uiteraard recht op contact met het kind, ongeacht of dit kind dit nu wil of niet. Uit internationaal onderzoek blijkt overduidelijk dat klachten van seksueel misbruik van kinderen, ook bij echtscheiding meestal waar zijn. Waarom handelt men bij echtscheiding dan steeds alsof het niet waar is? Deze vreemde manier van denken komt uit de USA en heeft via de Angelsaksische landen ondertussen heel Europa overspoeld. Ik ben zelf ook een moeder die dit meemaakt. Mijn kinderen zijn ondertussen bijna vijftien en bijna twaalf. De jeugdrechter heeft hen gehoord, en ze hebben duidelijk aangegeven dat ze geen of een sterk verminderd contact met de vader willen. In België houdt men dus zelfs geen rekening met de verklaring van tieners. In België is de inspraak dode letter: de kinderen worden wel door de rechter gehoord, maar er wordt niet naar de kinderen geluisterd. Het is te zeggen, zolang je geen klacht indient over seksueel misbruik of andere mishandeling wordt er enigszins rekening gehouden met de wensen van de kinderen. Maar als je klacht durft neer te leggen, dan moet je als het ware gestraft worden voor die klacht. Ik heb besloten om verder te procederen tot voor het Europees Hof van de Rechten van de Mens. Ik denk dat het goed zou zijn als we dat met een hele groep zouden doen en vanuit verschillende landen. Nu lijkt het wel alsof alle klachten van seksueel misbruik bij echtscheiding valse klachten zijn. Uiteraard is dat niet zo!

:: Karin :: donderdag 22 juli 2010 :: 14:31:45permalink

Mijn verhaal wijkt niet veel af van andere verhalen. Ik ben ook getrouwd met een man die mij mishandeld heeft. De mishandelingen (fysieke en psychische) begonnen tijdens de zwangerschap en werden alleen maar erger en erger. Drie weken na de bevalling ben ik weer gaan werken om zijn drugs- en gokschulden te betalen om me zo van hem vrij te maken, dacht ik... Ik heb de situatie volgehouden totdat mijn zoontje anderhalf jaar oud was. De dag dat ik klaar was om mijn man te verlaten, brak een heftige ruzie uit omdat hij mij zou gaan vermoorden als ik weg ging. Wat hierna gebeurde heeft mijn leven voor altijd veranderd. Onze zoontje was toen anderhalf jaar oud en heeft alles gezien en ook schoppen in zijn buikje gekregen toen hij naar mij wilde komen. Ik lag op de grond en ik dacht echt dat ik dood zou gaan maar door de actie van mijn ex tegen ons kind kreeg ik een behoorlijke kracht waardoor ik opstond en met mijn zoontje van het balkon gesprongen ben. Ik ben toen naar de politie gebracht door onbekenden. De politie bracht ons naar het ziekenhuis en daarna naar een opvangplaats. Hierna volgt wat al veel vrouwen weten: Onzekere dagen, altijd maar werken en doorgaan met het leven zodat mijn kind en ik zo snel mogelijk alles achter de rug zouden hebben. Het waren dagen vol hoop en zelfvertrouwen, omdat ik in de veronderstelling was dat mijn kind en ik vrij waren en leven zonder ruzie en geweld konden leiden. Verder was de scheidingsprocedure alles behalve optimaal. Mijn ex stemde toe met de scheiding als ik geen aangifte tegen hem deed en hij zou ons voor altijd met rust laten. Hij was niet van plan om alimentatie te betalen omdat de schulden te hoog waren. We waren in gemeenschap van goederen getrouwd dus het was een echte klus om voor elkaar te krijgen dat hij zijn deel van de schulden op zich nam maar daar zorgde onze advocaat voor… En ja, we zijn gaan scheiden met één advocaat in een versnelde procedure zoals mijn ex wilde. Daarna volgen vijf jaar van kwetsbaar evenwicht. De ruzies hielden niet helemaal op maar nu ook tussen mijn ex-schoonouders en mij. Ze wilden de omgangsregeling tussen vader en zoon afdwingen omdat volgens hen waren al mijn verhalen over mishandelingen erg overdreven en na vijf jaar zou 'de vader' wel in staat zijn om van zijn kind te zorgen omdat hij geen drugs meer zou gebruiken, en een woning hebben en een baan, enz. Nu zijn we vijf jaar verder en de procedures zijn nog in gang. Mijn zoon is inmiddels 10 jaar oud en de situatie en de bedreigingen houden nog steeds niet op. Sinds 2008 ben ik in de ziektewet gekomen en na een instorting is bij mij PTSS gediagnosticeerd. Sinds 2003 ben ik in behandeling bij verschillende hulpverleners die mijn klachten niet konden plaatsen. Ik heb periodes van heftige crisis gehad en dat had ik niet voordat ik in aanraking met mijn ex-partner kwam. Bovendien ben ik echt niet vrij van mijn ex omdat we een kind 'samen' hebben. Tenminste op papier want de hij steunt zijn kind op geen enkele manier en zei zelf tegen de rechter dat hij toen ik zwanger raakte niet klaar was om kinderen te hebben door zijn drugsverleden enz. Hij heeft nog steeds geen partner of andere kinderen en gebruikt nog steeds. Wat mij betreft: ik wil en kan al lang niet verder met mijn leven maar elke dag sta ik met broze kracht op om voor mijn gezin te zorgen zo goed als ik kan. Ik heb soms hulp aan huis gehad van psychiatrische verpleegkundigen die niet kunnen begrijpen hoe de rechter mij nog steeds verplicht er 'samen' met mijn belager uit te komen over een omgangsregeling zonder begeleiding. Mijn ex-man houdt zijn handen niet thuis, ik word nog steeds voor ho*r en allerlei ongepaste zaken uitgescholden; ook als de kinderen daarbij aanwezig zijn. Financieel heb ik nooit wat gekregen maar ik heb niets nodig want ik heb immiddels een zeer lieve man met wie ik twee kinderen heb en hij zorgt voor mijn oudste zoon zoals een vader voor een zoon hoort te zorgen. En verder: - volgens mijn ex en zijn ouders ben ik een kanker trut - volgens de rvkb ben ik een zeer labiele moeder die de omgang wil belemmeren, - volgens de rechter ben ik een lastige moeder die haar best moet doen om een kans te geven aan de biologische vader, - volgens mijn advocaat ben ik een hardnekkige vrouw want ik blijf maar vechten, - volgens mijn psycholoog ben ik een zeer sterke vrouw die met de juiste begeleiding boven water zal komen - volgens mijn moeder en mijn tante ben ik een heldin, - volgens mijn lieve man ben ik zijn leven en lust - en volgens mijn kinderen ben ik de allerliefste moeder van de hele wereld... PTSS is een woedestoornis. Er zit veel woede in mij richting de dader maar hij blijft zijn zin krijgen en gaat keer op keer over mijn grenzen zonder dat ik iets kan doen want ik raak in paniek als ik hem zie. Dan bevries ik en daarna ben ik erg lang bezig om alle nare herinneringen van het verleden op zijn plaats te zetten. Tijdens deze dagen ben ik een gestoorde die liever dood wil. Maar dan word ik weer gesteund en geholpen zodat ik weer de goede moeder en de lieve en dappere vrouw word wie ik werkelijk ben. Deze situatie herhaalt zich keer op keer. Dit is mijn verhaal in het kort. Andere gruwelijke beschrijvingen wil ik voor mijzelf houden omdat het doet mij niet goed om erover te praten. Succes en sterkte aan alle moeders en kinderen die hier en overal met huiselijk geweld te maken krijgen. Let op: Geef de dader geen kans tot verzoening want geweld houdt nooit op! Breng zo snel mogelijk jezelf en je kinderen in veiligheid. Doe altijd aangifte tegen de dader en verhuis zo ver mogelijk. Als ik dat gedaan had dan ging met mijn gezin en mijzelf veel beter vandaag de dag maar ik dacht toen dat al die maatregelen onnodig waren! Nogmaals sterkte en de groeten van een dappere vrouw.

:: Sanne :: zondag 18 juli 2010 :: 07:22:43permalink

Ik heb een dochter van 8 maanden. Zij is alles voor mij. Toen ik zwanger raakte was veranderde alles tussen de biologische vader en mij. Hij verloorde zijn baan en wilde niet werken. Gellukig woonde ik bij mijn moeder en na veel gezeik van hem dat ik bij hem moest intrekken ben ik ook daar bij mijn moeder gebleven. Waarom? het leven van hem was hopeloos, geen baan, nooit eten in huis, moest hem altijd mijn auto lenen en altijd geld geven voor benzine en had overal schulden. Hij was niet aanspreekbaar want hij deed nooit iets fout en werd agressief. Ik zag hem amper. Mijn 9 maanden was een hel. Ik heb tot mijn 9de maand gewerkt om alles voor mijn baby te kopen. Na de geboorte kwam hij zeggen dat hij het kind wilde erkenen. Hij had het zonder mijn toestemming geprobeerd bij de gemeentehuis, maar dat kon niet. Bij de geboorte was hij erbij omdat mijn moeder hem is gaan ophalen. Hij komt amper het kind bezoeken want hij is druk of heeft geen vervoer. Ik ging het kind naar zijn familie brengen anders kwam er niemand. We hebben afgesproken dat hij het kind mag komen bezoeken op zondag maar hij komt 2 weken dan 3 weer niet en soms 2 weken dan 2 maanden niet. Hij eist dat hij het kind kan meenemen naar zijn familie en hij eist dat als hij bij het kind is, ik weg moet. Maar hoe kan ik dat doen terwijl het kind bij hem al zo huilt? Hij is nu razend omdat hij het kind wil en is naar de voogdijraad gestapt. Wat kan ik doen? Ik wil niet dat hij het kind erkent en ook niet dat hij gezag krijgt. Ik vertrouw hem van geen kanten. Hij heeft al geprobeerd zijn oudste dochter van zijn moeder weg te halen maar dat is niet gelukt want de moeder is steeds op de vlucht voor hem. Het is toch niet goed dat een baby van 8mnd zo huilt totdat zij ziek wordt? En het is toch niet normaal dat de vader dan antwoordt: " laat haar huilen want ze moet er gewoon aan wennen". Ik er kan gewoon niet meer tegen om mijn prinsesje zo te zien.

:: Jasperina :: dinsdag 13 juli 2010 :: 23:33:34permalink

Mijn ex is afgelopen maart vertrokken omdat hij er geen zin meer in had. Achteraf een prima keus geweest. Ons gezin was kapot. Met de kinderen ging het slecht op school niet kunnen stilzitten, niet kunnen spelen enz. Mijn ex is de afgelopen jaren een aantal keren opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis. De laatste keer was november vorig jaar tot afgelopen maart. Ook heeft hij 2 jaar geleden een zelfmoordpoging gedaan, die bijna gelukt was, waarbij de oudste hem heeft gevonden en hier dus ook alles van mee heeft gekregen. Nu wil hij een omgangsregeling. Maar dit voelt niet goed voor mij, hij kon eerder ook niet voor de kinderen zorgen, 't was hem veel te druk etc en hij behandelde ze ook niet goed. Bij hem is de aandoening narcistische persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Hij is na de laatste opname gestopt met therapie omdat dit volgens hem niet meer nodig was. Ik weet niet wat ik hiertegen mag en kan doen. Kan ik via mijn advocaat en alle rapporten die over hem bekend zijn een omgangsregeling weigeren? Moet ik totdat er een uitspraak is de kinderen naar hem toe brengen of kan ik dat weigeren zonder dat ik daar later (tijdens een rechtzaak) op gepakt wordt? Ik hoop dat er iemand is die mij iets meer kan vertellen want ik wil niet dat de kinderen in een onveilige omgeving zijn. Toen mijn ex nog geen 2 wk weg was merkten ze op school al een enorme omslag bij de kinderen. Van de gedragsproblemen van de oudste is niks meer te merken en hij is weer een stralend, vrolijk, gelukkig kind.

:: Chantal :: dinsdag 13 juli 2010 :: 09:14:34permalink

Ik ben moeder en heb een zoontje van 6 maanden. Mijn ex-vriend mishandelde me tijdens mijn zwangerschap. Met 4 maanden ben ik gestopt met de relatie heb toen een melding gemaakt bij de politie. Ik deed geen aangifte toen en ik heb vervolgens niks meer vernomen van mijn ex (ik heb veel bewijzwen van mijn verloskundige, buren, etc.). Ik heb, toen ik bevallen was, wel aangifte gedaan. Ik heb altijd heel erg in angst geleefd en toen ik zwanger was heb ik die aangifte nooit gedurfd omdat hij me dreigde het kind uit me buik te schoppen. Mijn ex is niet vervolgd en nu een paar weken geleden krijg ik een brief van een advocaat dat hij het kind wil erkennen, een omgangsregeling en gezag. Ik ben zo bang! Ik kreeg zaterdag een brief van zijn advocaat dat hij alles betaald zou hebben voor die kleine maar ik heb echt nooit wat gehad voor het kind. Hij beweert daarin dat hij het kinderkamertje betaald heeft. Gelukkig heb ik alle bonnen en afschrijften en heeft mijn moeder het kamertje betaald. Hij liegt en dat kan ik bewijzen. Iedereen zegt: "Hij doet dit om jou terug te pakken omdat jij aangifte heb gedaan."

:: Sandra :: zaterdag 19 juni 2010 :: 21:20:55permalink

Ik heb twee kids, een jongen van 13 en meid van 6. Na jaren van psychische mishandeling en vernedering ben ik vertrokken. Nu, vijf jaar later, valt hij ons nog steeds lastig. De oudste wil niet meer naar hem toe en mijn dochter heeft veel psychische schade opgelopen. Ik heb al 12 keer aangifte gedaan voor mishandeling, huisvredebreuk, aanranding, stalken en vernedering. Tot nu toe heeft dat niks veranderd aan de situatie. Hij doet het nog steeds. Ik heb geen leven, ik kan niet mijn eigen gang gaan uit angst dat hij weer langs komt en mij uitscheldt voor hoer. Hij wil mij terug; voor hem is dat al jarenlang een obsessie. Als hij denkt dat ik iemand anders heb, dan word hij boos. Hij haalt info uit de kids, hij gebruikt ze. Ik kan boeken schrijven over psychische mishandeling van kinderen en mij. Niemand doet wat. Mijn dochter wil niet langer dan twee nachten bij hem blijven, dan wil ze naar mij toe. Geen vakantie met hem, geen extra dagen. Ze moet haar groep overdoen; ze kan het gewoon niet aan. Ze heeft last van faalangst en heeft weinig zelfertrouwen. Mijn zoon slaat aan het bibberen als hij naar hem toe moet (hij is niet eens van hem en is ook nooit erkend). Toen ik mijn ex vertelde dat ik wou scheiden kreeg ik een mes op mijn keel en een dag later was hij vrij. Alle aangiften waren mijn woord tegen het zijne. Iedereen zegt dat er eerst wat moet gebeuren om te kunnen helpen, iedereen staat op scherp te wachten wanneer dat gebeurt, inclusief ik zelf. Ik slaap slecht. Bij elk geluid word ik wakker, bang dat het zo ver is. De ene dag zegt hij dat hij van mij houdt en een dag later ben ik een hoer en kan ik dood vallen. En altijd maar dreigen: dat hij de kids van me afpakt, of mij vermoordt. Ik kan dit niet meer aan. Ik wil een kinderpsychiater inschakelen om mijn dochter te laten nakijken om te weten wat de schade bij haar is en wat ik nog meer kan doen. Mijn zoon hoeft niet naar hem toe, maar wij wonen dicht bij elkaar. Hij stalkt hem ook via telefoon, zo van "waar ben je?", "wat doe je?", "waar is je moeder?", "met wie?", "ik geloof je niet,vertel!" Waarom bestaat dat soort mannen, dat de eigen onmacht op kinderen en vrouwen afreageert? Wanneer is dat afgelopen en ik kan weer verder met mijn leven? Normaal kunnen slapen, deuren niet op slot en ramen zonder alarm.

:: fries memke :: zaterdag 19 juni 2010 :: 13:57:34permalink

Ook ik zit met mijn handen in m'n haar. Na een lange relatie met veel geweld ben ik met mijn 2 kinderen vertrokken. Nooit aangifte gedaan want wat is het moeilijk om de vader van je kinderen aan te geven en eigenlijk schaam je je er ook nog kapot voor dat je het zover hebt laten komen. Omgangsregeling opgezet die meestal vrij redelijk verliep, tot vader andere interesses kreeg. Maanden geleden waarschuwde ik hem al dat hij tijd in het contact met zijn kinderen moest steken omdat dit niet goed zou komen, maar dat deed hij niet. Wanneer de kinderen bij hem waren werden beloftes niet gehouden waardoor het al minder leuk was om bij vader te zijn, daarna kwamen een aantal leugens van vader uit waardoor het nog minder leuk werd om naar hem toe te gaan. Ze voelden zich niet serieus genomen. Vervolgens gaat vader tijdens een overdracht weer eens ouderwets door het lint, met weer onze kinderen als getuige. Met lood in de schoenen aangifte gedaan want wie weet hoe hij daar weer op gaat reageren. De kinderen weer s'nachts wakker met enge dromen, deuren die door de kinderen beveiligd worden met een zelf gemaakt alarm. Jeugdzorg gebeld: wat moet ik, de kinderen(en ik) zijn vreselijk bang en willen niet naar hun vader. Antwoord: wij mogen niks aan de omgangsregeling veranderen maar bied de kinderen veiligheid. uhhh....???? Politie gebeld: wat moet ik, help! Antwoord: als u de kinderen niet aan hun vader mee geeft bent u strafbaar. Dus hup kinderen, dan maar psychische schade, maar jullie moeten naar vader, mem wil jullie zo graag helpen maar ze kan niks voor jullie doen. En daar staan je kinderen, je de kleren van het lijf te trekken uit angst en het enige wat je kan doen is ze een kus geven en ze een fijn weekend wensen. Zo frustrerend! En al helemaal als vader dan dreigt je kinderen van je af te pakken omdat jij als moeder je kinderen veiligheid wil bieden en tijd wil geven om de dingen te verwerken en rust te creëren, en daarvoor trekt hij alles uit de kast om de instanties te doen geloven dat hun moeder psychisch in de war is. Ik had het allemaal al zien aankomen voor ik aangifte deed maar wat moest ik dan, me zelfs nu nog laten slaan? Waarom hebben al die instanties die zogenaamd voor veiligheid moeten zorgen, zo'n verschil in hun standpunten? Wie hakt er dan nu een knoop door? Wanneer is het nou eindelijk afgelopen?

:: Greet :: woensdag 16 juni 2010 :: 22:55:22permalink

Wat is dit herkenbaar, helaas. Ook ik heb mijn man naar nederland gehaald door te trouwen in Spanje in 2008. Sinds mei 2009 staat hij officieel ingeschreven en ik ben zwaar bedonderd. In januari 2010 begonnen met de echtscheiding, welke nog steeds niet is uitgesproken. Ook problemen met de omgang van de kinderen. Hij kijkt er niet naar om en wil ze gebruiken voor zijn papieren. Mijn dochtertjes zijn 4 en 2 en willen absoluut niet achter blijven bij hun vader. Toch moet er een omgangsregeling komen, dit is onbegrijpelijk. Iemand die geen verantwoordelijkheidsbesef heeft en geen vader is geweest, moet toch recht hebben op een omgangsregeling? Hoe kan dit toch? We hebben al meerdere gesprekken gehad met onze advocaten maar hij liegt de boel bij elkaar. Ik ben bang om ze mee te geven. Wat kan ik doen, wat kan eventueel hiertegen gedaan worden? Zijn papieren laten intrekken of hoe de omgangsregeling aan te pakken?

:: Lady :: maandag 17 mei 2010 :: 22:24:04permalink

Hallo, ik wilde toch even mijn verhaal kwijt. In 2008 zijn mijn ex en ik gescheiden. Wij hebben een dochter van 4 genaamd. We kunnen het niet eens worden met omgang met mijn dochter. De raad heeft een onderzoek gedaan, en er werd dus gezegd dat er geen omgang kon plaatsvinden, omdat mijn ex drastisch moest veranderen. Ons kind is nu onder toezicht gesteld. Wij hebben verschillende rechtzaken gehad, de laatste uitspraak van de rechter is dat de gezinsvoogd moet kijken of er een omgangsregeling kan plaatsvinden bij bureau jeugdzorg (dus onder begeleiding). De gezinsvoogd zegt dat er een omgangsregeling kan plaatsvinden. Mijn advocaat vind ook dat mijn ex eerst aan zich zelf moet gaan werken, voor zijn eigen problemen. Die zijn er genoeg, maar ga het niet uitleggen,want dan word het een lang verhaal, hij is wel zeer agressief. Nu heb ik hun advies gegeven hoe ik het wil hebben, maar blijkbaar zijn ze het er niet mee eens. Het komt er op neer dat je zelf niks in te brengen heb, en dat je maar moet doen wat de gezinsvoogd zegt. Wat moet ik doen het verder laten bepalen door de gezinsvoogd, of het spelen via de rechter? Ik weet het allemaal niet meer. Mijn kindje vraagt geen eens naar de vader en heeft hem een paar jaar niet gezien. Ik ben bang als ik het via de rechter speel, dat ik te horen ga krijgen dat ik niet meewerk. Wie kan mij raad geven. Ik zit dag en nacht te denken hoe en wat. Mijn vertrouwen is erg beschadigd. Ik hoop dat mensen hier op reageren en dat ze mij advies kunnen geven.

:: Godelief :: zondag 9 mei 2010 :: 12:42:38permalink

Beste moeders, Wat een herkenning bij het lezen van deze site. Waarom is er toch zo weinig voor ons, wij zijn toch ook mens? Ook bij mij is PTSS geconstateerd door toedoen van de man die mij ongevraagd drie jaar uit de maatschappij heeft gehaald en waar ik en mijn zoontje weg hebben moeten vluchten. Het standaard verhaal haast; RvdK kwam erbij, vond deze man zo enorm leuk en alles wat mij en mijn zoontje is overkomen werd ontkend. Sterker nog, ik werd door de mangel heen gehaald, had zogenaamd geen band met mijn kind en er werd een verschrikkelijk rapport geschreven en daardoor kregen we nog meer schade. Een extra jaar OTS, flink onderdrukt door voogd, kon geen kant op en nu willen ze weer contact herstellen tussen vader en moeder in het belang van het kind. Zie je het al voor je, met je verkrachter praten over je eigen vlees en bloed? Moet ik echt contact met hem hebben? Zo niet, is dit dan strafbaar? Ik kan het namelijk echt niet. Ik loop vast. We zijn nu bijna drie jaar bij hem weg en ik en mijn kind zijn herstellende na alle gruwelijke situaties die zich hebben afgespeeld. En nee, ik heb geen goede advocaat en kan niet meer switchen omdat haast niemand de zaak overneemt. Veel sterkte voor jullie allemaal en blijf geloven in jezelf, niemand heeft het recht het leven af te nemen.

:: monique en sacha :: zondag 2 mei 2010 :: 09:30:37permalink

Door geestelijke en fysieke mishandeling door mijn ex, de vader van mijn kindje van 2 , heb ik PTSS gekregen. Dit uit zich in niet ver van mijn huis af durven gaan, constant op mijn hoede zijn, overal van schrikken herbelevingen/flasbacks, nachtmerries, angstaanvallen, enz. Hij sloeg mij als hij weer eens boos werd om niks. Steeds kleinerend gedrag, dat ik niks goed kon doen, dat alles mijn fout was en toen op een gegeven moment de ptss werd vastgesteld moest ik me niet aanstellen want ik mankeerde niks! Ook ging hij regelmatig vreemd en heeft een andere relatie gehad, terwijl hij en ik ook nog een relatie hadden. Hij heeft mijn een keer zo mishandeld dat ik behandeld moest worden in het ziekenhuis en dat er op het buro van de politie fotos gemaakt werden van mijn blauwe plekken e.d. Andere keren bleef het bij een mep of bedreigingen. De laatste keer dacht ik echt dat mijn leven over was, dat hij zo ver door zou flippen dat ik het niet meer zou overleven. Toen heb ik mijn spullen gepakt en ben ik vertrokken met mijn kind. Al weet ik heel goed dat ik dat veel eerder had moeten doen! Toen begonnen de problemen met de omgang. Hij heeft mijn kind wel erkend. Ikzelf heb nooit moeilijk gedaan qua bezoeksregeling. Ons kind gaat 1 x per 2 weken een weekend naar hem toe. In overleg met mij kon hij ons kind wel eens tussendoor ophalen, zo ook in overleg de helft van vakanties en feestdagen. Dus niet verkeerd lijkt mij, ondanks alles wat er gebeurd is, vind ik dat ik heel schappelijk ben tegenover hem. Omdat ik vind dat de vader het recht heeft zijn kind te zien en andersom. Wat er tussen hem en mij is gebeurd is er niet tussen hem en ons kind gebeurd. Het is een tijdje goed gegaan, de haal en breng momenten, maar nu de laatste tijd is het een ramp omdat hij mij terug wil en ik hem niet. Steeds ruzie en verwijten. Als we ruzie hebben gaat hij weer dreigen met ons kind, dat hij de voogdij wil, gezamelijk ouderschap, dat hij ons kind niet terug komt brengen, dat hij ons kindje dan en dan komt halen en terug brengen zonder overleg met mij of hij dreigt mij weer wat aan te doen. De kinderbescherming is er ook bijgeroepen en ik herken een eerder geschreven verhaal hier heel goed. Mijn ex heeft daar bij de RvdK een gesprek gehad en ze noemen hem ook een hele sociale aardige vriendelijke goede vader. Terwijl hij drugs gebruikt, agressief is, dreigt met zelfmoord, nooit geen geld heeft enz. enz. En daar moet ik mijn kind aan meegeven! Aan de KB heb je dus ook niet altijd iets. Gelukkig heb ik ook hulp en bescherming via een andere instantie die er wel voor me zijn en wel achter me staan en me overal mee helpen. Ook mijn advocaat helpt me met alles! Ik heb mijn ex veel tijd gegeven om de haal en breng momenten en de momenten eromheen rustig te laten verlopen maar mijn emmer zit haast vol nu. Hij verziekt het steeds en toch word hij in 't goede daglicht gezet. Daar kan ik me zo boos over maken. Ik zit te overwegen of ik het nu nog 1 x aankijk of het rustig kan of dat ik stappen ga ondernemen dat er voortaan iemand bij de haal en breng momenten is. En als dat niet gaat werken dat hij ons kind alleen nog maar onder toezicht kan zien. Dit kan zo niet meer, dit is niet goed voor mij en mijn kind. Ik ben hard aan het knokken om over mijn ptss heen te komen. Telkens tijdens rustige momenten , kruip ik weer omhoog, gaat 't weer beter met me, maar als het dan weer zo onrustig verloopt, zit ik weer in dat diepe dal, zijn alle flashbacks weer terug en ook de andere klachten van de PTSS en kan ik weer overnieuw beginnen om weer uit dat dal te klimmen. Ik hoop dat de volledige rust heel snel terug gaat keren en terug blijft!

:: Sherazade :: zaterdag 24 april 2010 :: 14:05:35permalink

Na al deze verhalen ben ik erg angstig geworden. Ik heb mijn man in 2007 naar Nederland gehaald voor gezinshereniging. Sinds kort zijn we uit elkaar omdat hij me bij de keel greep en op mijn hoofd begon in te slaan in het bijzijn van mijn dochtertje terwijl ik ook nog zwanger ben. Ik heb aangifte gedaan en de volgende dag meteen de sloten veranderd. In het begin was hij niet agressief in huis maar wel buiten de deur. Daarna begon het thuis. Een maand geleden sloeg hij zelfs midden in de nacht een ruit kapot omdat ik geen zin had in seks. Sinds hij naar Nederland is gekomen weigert hij te werken, heeft hij zijn inburgeringscursus niet gedaan en ga zo maar door. Ik werd al door iedereen gewaarschuwd in het begin dat hij alleen voor zijn verblijfsstatus met mij getrouwd was, maar liefde maakt blind. Ik ben nu een echtscheidingsprocedure begonnen en nu wil hij een omgangsregeling met mijn dochtertje. Ik ben heel erg angstig dat hij dit ook alleen doet voor verblijf in Nederland. Wat moet ik doen. Hij woont nu bij iemand in, heeft geen inkomen maar wil wel het kind een hele dag! Hoe wil hij voor haar zorgen tijdens de dagen dat ze bij hem is? Moet ik instemmen met deze regeling? Advocaat zegt dat het beter is voor mijn zaak. Ik betwijfel dat. Ik wil het beste voor mijn dochtertje.

:: Beautje :: vrijdag 23 april 2010 :: 11:06:46permalink

Soms denk ik dat ik nog wakker moet worden, hoe bizar zit dit land qua wetgeving toch in elkaar. Ik kom uit een lesbisch huwelijk. Ons is altijd verteld toen we onze kinderwens uitspraken dat je na de geboorte wel de adoptie moet regelen zodat je als meemoeder wel rechten hebt. We hebben uiteindelijk allebei een kind gebaard. Helaas bleek mijn vrouw al vrij snel na de geboorte van onze 2de een andere vrouw te hebben. Ik had dit niet door, sterker nog zij bleef mij maar beschuldigen dat ik vreemd ging... het was allemaal erg bizar hoe het verliep. Hierbij zijn helaas zelfs klappen gevallen. Terwijl ik onze oudste zelfs in mijn armen had sloeg zij mij meerdere malen, ik heb me toen steeds zodanig moeten opstellen dat ons kind niet per ongeluk ook een klap zou krijgen, ik heb dus echt alles vol moeten opvangen helaas. Omdat ik niet zomaar een huwelijk opgeef heb ik (helaas) geen aangifte gedaan. Tot zij ineens toch een einde maakte aan ons huwelijk. Ik wilde helemaal niet opgeven, wist ondertussen nog steeds niks van die andere vrouw maar had inmiddels wel al vermoedens. Ze wilde pertinent scheiden, ik moest ook maar weg vond ze. Dat deed ik natuurlijk niet wat weer escaleerde toen ik gewoon in ons bed stapte om te slapen, zij vond dat ik maar op een matrasje moest... dus met 2 harde schoppen lag ik naast het bed. Nee (helaas) weer geen aangifte gedaan. We hadden samen het huis gekocht, ingericht e.d. dus ik wilde niet weg ondanks haar dreigementen. Ik ging met de oudste een middag weg en bij terugkomst waren de sloten veranderd, kon mijn eigen huis niet meer in. Onder haar toezicht heb ik met veel moeite wat kleding van mijzelf en de oudste meegekregen en toen konden we samen oprotten. Ik heb toen noodgedwongen op een zolder moeten wonen met mijn kind tot ik pas na 8 maanden een eigen woning kreeg! In de tussentijd verliep de scheiding als een hel... ik mocht niks, zij had de kronkel dat ze vond dat alles van haar was... ik voeg er even aan toen dat slecht 1 week na mijn uithuiszetting haar nieuwe liefje bij haar introk. Ik heb uiteindelijk na maanden ellende gekozen voor mijn kind en mezelf en liet haar barsten in het huis en de spullen, ik had het belangrijkste en dat is mijn kind. Ik dacht na de scheiding rust te hebben. Ze vroeg amper naar mijn kind en hoorde zelfs maanden niks, mijn andere kind mocht ik nooit zien ondanks mijn moeite dus die heb ik met erg veel pijn en verdriet los moeten laten. Totdat er ineens een brief van haar advocaat op de mat lag... omgangsregeling werd er geëist. Leuk, maar NO WAY ! We hadden de adoptie nooit opgestart dus ik was daar zo blij om alleen jammer dat nooit iemand mij vertelde dat er een nieuwe wet was sinds 2002 dat als je tijdens een huwelijk een kind krijgt beiden ouders (ongeacht geslacht) automatisch ouderlijk gezag hebben. Kwam dus pas in de rechtszaak boven water. De zaak heeft 8 maanden geduurd met onderzoek van kinderbescherming. Ik heb voor 1 jaar (is het maximale) gewonnen. Ze mag geen omgang voor 1 jaar en mag niet in de buurt komen, en ik hoef slechts 4 keer een brief te sturen om te zeggen hoe het met mijn kind gaat. Ik wil eraan toevoegen dat er bij mij en mijn inmiddels nieuwe vrouw een enorme angst heerst dat zij mijn kind wegneemt van school, dit staat ook zelfs in het vonnis van de rechtbank. We hadden alles na de verhuizing als geheim laten registreren maar ze wist alles alweer erg snel (hoe? ze woont ver bij ons vandaan) Inmiddels is zij met haar nieuwe liefde hertrouwd is daar weer een kind geboren en vraag ik me af waarom ze ons niet met rust laat. Want amper 6 weken na het vonnis van de rechtbank ligt er weer een brief van haar (inmiddels 3de) advocaat, ze eist weer van alles! Hoe is het toch mogelijk... mijn huidige vrouw zorgt inmiddels als langer voor mijn kind dan mijn ex heeft gedaan. Mijn ex heeft mijn kind nu al bijna 2 jaar niet gezien en in 3 jaar totaal maar 2 keer gezien. Hoe kom ik van haar af, hoe zorg ik dat ze mij en mijn gezin met rust laat! Waarom zit de wet zooooo krom in elkaar !!? Kan ik geholpen worden want geloof me, dit is zo'n zwaar leven als je ex je constant lastig valt en je gezin wilt openbreken! Ze maakt ons leven kapot en de rechtbank laat het gewoon toe. Help!

:: Hulpverlener :: donderdag 8 april 2010 :: 19:45:53permalink

Als hulpverlener werk ik veel met getraumatiseerde mensen en heb ik veel te maken met vrouwlijke slachtoffers van huiselijk geweld. Ik vind het onvoorstelbaar hoe er momenteel beslissingen worden genomen met betrekking tot omgangs-regelingen. Er wordt totaal voorbij gegaan aan het feit wat voor een enorme stress dit voor de slachtoffers vaak met zich meebengt en wat dit uiteindelijk nog eens voor een extra schade aanricht!! Behalve voor de vaak psychopate, narcistische ex echtgenoot, die zijn intimidatie op slinkse wijze kan voortzetten en dit natuurlijk ervaart als een overwinning! In tegenstelling tot vaak de totale ontreddering die een dergelijke beslissing van een rechter vaak bij de slachtoffers oproept Een blik bij het ophalen van het kind, een toegefluisterde opmerking, de man krijgt zijn kans zijn sadstische terreur voort te zetten! Ik vind het gewoonweg onbegrijpelijk dat hier in ons o zo beschaafde Nederland, compleet aan voorbij wordt gegaan! Op de eerste plaats raakt me dit enorm als mens. De pijn en het verdriet zijn vaak niet in woorden te vangen en de soms zeer schokkende verhalen laten mij niet onberoerd. Daarnaast frustreert het me als hulpverlener, dat ik mensen moet proberen te helpen, behandelen, die al bij me komen vanuit de verschrikkingen die zij vaak hebben doorstaan, maar die ten gevolge van ons juridisch systeem, jarenlang nog eens extra onder zware psychische druk moeten leven. Ik hoef vast niet te benoemen wat dat doet met het proberen te herstellen en vergeten van de trauma's bij de slachtoffers. Het psychisch lijden dat dit met zich meebrengt is hen opgelegt en wordt zo onnodig in stand gehouden! Ik wil hierbij alle bezorgde moeders heel veel sterkte toewensen en de kracht om vol te houden....... Vol te houden tot tot je eindelijk alles achter je kan laten, je weer kan genieten, van je kind(eren) en je nieuwe leven!

:: Carolien :: maandag 15 maart 2010 :: 15:31:58permalink

Ik ben een moeder van een 9 jarig zoontje en zit met mijn handen in mijn haren omdat ik niet meer weet wat ik moet doen. Sinds 2002 ben ik weg bij zijn vader en heb een nieuwe relatie met een ontzettend fijne man die mijn zoontje behandelt en verzorgt als was het zijn eigen kind. Helemaal omdat het hem zelf medisch niet gegund is kinderen te krijgen. Nu is het zo dat mijn ex partner en ik samen een omgangsregeling op hadden gezet voor ons zoontje en dat is tot 2007 met veel ups en downs redelijk verlopen. Hij heeft geen ouderlijk gezag over onze zoon. Regelmatig kwam het voor dat hij belde met de mededeling dat hij zijn zoon niet kon zien omdat hij geen geld had. Hierbij vermeld dat hij op anderhalf uur rijden met de auto van ons vandaan woont. Regelmatig bracht ik mijn zoontje dan naar zijn vader en haalde hem weer op, maar om dat elke keer te doen werd me te gek. Hij heeft grote financiele problemen die veroorzaakt zijn door zijn eigen toedoen waaronder drugsgebruik. Tevens gebruikte hij drugs waar mijn zoontje bij was en reed hij achteraf gezien in een ongekeurde en onverzekerde auto met mijn zoontje op de achterbank. Vanaf 2007 was voor mij de maat vol toen mijn zoontje gedragsproblemen begon te krijgen. Hij maakte met iedereen ruzie,had ontzettende driftbuien en hij begon elke nacht in zijn bed te plassen. Ik heb toen via de huisarts hulp ingeschakeld en ben beland bij een kinderpsycholoog. Deze heeft een aantal sessies met mijn zoontje gehad en daaruit bleek dat hij een zeer gevoelig kind is en zich thuis niet veilig voelde omdat hij telkenmale uit de thuissituatie weggehaald werd om naar vader te gaan en dat, gezien de verhalen die mijn zoontje aan de kinderpsycholoog vertelde,vader op pedagogisch niveau niet verantwoordelijk omging met zijn zoon. De kinderpsycholoog adviseerde begeleide omgang maar daar wilde vader niets van weten. Ik heb mijn zoontje toen thuisgehouden zodat hij tot rust kon komen en zich op een normale manier kon ontwikkelen en zich veilig kon gaan voelen. Van zijn vader hebben we toen anderhalf jaar niets meer gehoord en ik kon merken dat mijn zoontje echt tot rust kwam want de driftbuien waren ineens als sneeuw voor de zon verdwenen en het bedplassen was ineens over. Vorig jaar maart belde vader ineens dat hij zijn zoon wilde zien en dat hij hem de volgende dag kwam halen en als ik hem niet meegaf hij hem wel van school zou halen. Ik ben hier zo van geschrokken en heb hiervan melding gemaakt bij de politie. In overleg met de school heb ik hem eerder van school gehaald die dag. Zijn vader heeft zich gelukkig niet laten zien die dag en de rust keerde gelukkig weer. Tot juli... Er lag ineens een bericht van de rechtbank op de deurmat met het verzoek van vader voor een omgangsregeling en ouderlijk gezag. Afgelopen oktober was er dan de rechtzaak en hieruit kwam dat vader het recht kreeg om 1x per week te bellen en dat er door de raad voor de kinderbescherming een onderzoek ingesteld zou worden naar de mogelijkheid tot omgang en gezag. Na een aantal weken kwam mijn zoontje zelf met de vraag aan vader of hij hem niet om de week kon bellen omdat hij zich er niet fijn bij voelde en hij merkte dat hij er chagrijnig van werd als vader had gebeld. Begin februari zou het onderzoek door de raad afgerond moeten zijn maar toen begonnen ze er pas aan. In een eerste gesprek met de raadsonderzoeker waar vader ook bij was bleek dat vader nog steeds drugs gebruikte. Dit gaf hij toe toen ik het als vraag aanhaalde. Inmiddels is de raadsonderzoeker hier thuis geweest voor een kennismaking met mijn zoontje en heeft er 3 weken later(afgelopen week) een gesprek tussen mijn zoontje en de raadsonderzoeker plaats gevonden waar je als ouder niet bij mocht zijn. Na afloop kreeg ik van de raadsonderzoeker te horen dat mijn zoontje vertelde dat hij zijn vader miste en dat er toch op de 1 of andere manier een omgang moest komen. Helaas kreeg ik afgelopen week, een dag nadat zijn vader weer gebeld had en de raadsonderzoeker hier geweest was ook een telefoontje van school dat het op school niet goed ging. Mijn zoontje was volgens de juffen vreselijk tegen ze uitgevallen en heeft driftbuien in de klas en ze vonden het de laatste 3 weken ineens een stuk slechter gaan dan de afgelopen 2 jaar. Dus vanaf het moment dat de raadsonderzoeker hier voor de eerste keer was geweest. Ik heb dus maar weer contact gezocht met de huisarts en deze stelde voor om hem toch maar weer onder behandeling te laten nemen door een kinderpsycholoog om uit te vinden wat de reden van zijn gedrag op dit moment is. Mijn zoontje heeft veel moeite om zijn gevoelens onder woorden te brengen en dat maakt het nu juist zo moeilijk. Ik heb de afgelopen week zijn vader ook gebeld met dit feit en dat het me verstandig leek om ons zoontje even met rust te laten maar je wilt niet weten hoe dat hij tegen mij uitviel. Ik zou alles via de rug van ons zoontje spelen enz enz enz. Op dit moment weet ik niet meer wat ik moet,ik zie mijn zoontje onder mijn handen vandaan glippen. Ik wil kostte wat kost mijn kind beschermen en hem een normaal gezinsleven geven maar het wordt je gewoonweg te moeilijk gemaakt. Tevens kan ik de kosten voor mijn advocaat niet meer bolwerken en moet ik ergens een keuze gaan maken maar HOE?

:: K :: maandag 15 maart 2010 :: 09:28:00permalink

Ik heb een zoontje van 2 jaar en 3 maanden. Zijn vader woont in Duitsland en heeft sinds de tweede helft van mijn zwangerschap geen contact met me gehad tot hij in oktober ineens contact zocht. Hij wilde weten of ik de baby had gehouden. Hij leek oprecht dus ik heb na een aantal mails hem toegestaan mijn zoontje te ontmoeten. Nu blijkt dus dat hij over van alles heeft gelogen, hij heeft o.a. nog een kind gekregen die maar 9 maanden scheelt met mijn zoontje. Hij zegt afspraken af, komt eens in de 6 á 8 weken en toont dan alleen interesse in mij. Verder heeft hij tegen mijn zoontje gezegd dat zijn piemeltje vies is omdat hij niet besneden is en mijn zoontje zegt dat hij hem pijn heeft gedaan en op zijn rug heeft geslagen. Sinds hij in het beeld is slaapt mijn zoontje niet meer goed en als hij geweest is is mijn zoontje erg boos en uit zijn doen. Ik wil hem niet meer bij mijn kind hebben maar ben bang dat als ik hem weg houdt er gerechtelijke stappen volgen en hem dan mee zou moeten geven. Toen ik zwanger was kreeg ik telefoontje van een vrouw die zei dat hij verloofd was en dat ik bij hem weg moest blijven. En toen het bekend was dat ik zwanger was zei ze dat ze het kind mee naar afrika zouden nemen. Nu heb ik kortgeleden van zijn moeder gehoord dat hij zelf als kind ontvoerd is geweest door zijn eigen vader. Ik vraag me af tot in hoeverre hij daar een knak mee heeft opgelopen. Al met al brengt dit allemaal veel stress. Ik slaap 's nachts met mijn zoontje op mijn kamer met de deur op slot en telefoon naast mijn bed. Zo kan ik niet doorgaan. Ik vraag me af wat ik het beste kan doen?

:: greet :: vrijdag 12 maart 2010 :: 16:05:28permalink

Toen ik tweeeneenhalve maand zwanger was ben ik van hem weggegaan. We hadden constant een ruzie over alles maar vooral over zijn moeder die zich met alles bemoeide. Mijn ex is 43 jaar oud en kan niet zonder zijn moeder leven. Zijn moeder bepaalt alles. Eens heeft hij tegen mij gezegd dat zijn moeder als een God voor hem is en dat ik of dat kleine nooit belangrijk zullen zijn. Hij heeft onze relatie gestopt. Omdat ik niet genoeg geld had om iets te huren ben ik bij mijn zus gaan wonen. Gedurende die hele zwangerschap periode heeft hij niet een keer gebeld of gevraagd hoe het met mij ging. En hij had kansen genoeg. Pas toen mijn kindje geboren werd is de hel ontstaan. Zijn moeder dwong hem om naar mij te bellen en schrijven en hij dat deed en eiste vaderschap, erkenning en visites. Hij kan niet voor zichzelf zorgen en zijn moeder is 62 jaar oud en zorgt nog voor hem en nu wil ze mijn kind afnemen. Ik geef borstvoeding en hij wil om de twee weken het kindje bij hem in het weekend en de helft van de vakanties. Ik sta machteloos en kan er niet veel aan doen. Ik ken zijn familie niet; in een jaar heb ik ze maar twee keer gezien. Als ik nu bedenk dat ze mijn kleine op het weekend hebben dan breekt mijn hart. Waar waren ze toen ik zwanger was? Zijn moeder had ook niets van zich laten horen en nu opeens wilt ze haar kleinkindje zien. Nu is hij rond aan 't vertellen dat hij mijn kindje zal verwennen zodat ze liever bij hem dan bij mij zou zijn. Wat kan ik doen? Kunnen ze haar op zo jonge leeftijd van mij afnemen voor het weekend?

:: Whitney :: woensdag 10 maart 2010 :: 19:08:49permalink

Hallo Moeders, Vandaag heb ik voor het eerst de site gezien en besef dat het belangrijk is dat wij elkaar kunnen steunen. Zelf ben ik moeder van een zoontje die nog maar 9 maanden is maar al teveel heeft meegemaakt. Met name tijdens de zwangerschap, vele mishandelingen zowel fysiek als mentaal. Maar na een aantal maanden zwangerschap toen ik erachter kwam dat mijn (ex-)partner vreemdging heb ik voor rust gekozen en ben ik gevlucht naar mijn ouders in Duitsland. Vanaf die tijd sta ik alleen voor de opvoeding. Het contact tussen de vader en mijn zoontje verliep stroef. Af en toe mocht de vader langskomen om ons kindje te zien. Maar bleek dat hij eigenlijk niet voor ons zoontje kwam maar voor mij. Vaak onder invloed van drank of wiet of met een kater. Dus tijdens de bezoeken heeft er vaak mishandeling plaatsgevonden. Uiteindelijk wilde ik dit niet meer en heb ik aangifte gedaan. Mijn ex-partner is hiervoor veroordeeld tot een gevangenisstraf van een maand, omdat hij een ongelofelijk strafblad heeft van onder andere meerdere mishandelingen. Zijn zus heeft hij 2 keer eerder geprobeerd te wurgen en daar is ook aangifte van gedaan. Nu is het volgende probleem: In 2010 heeft mijn expartner niet 1 keer naar ons zoontje omgekeken, maar nu heeft hij gehoord dat ik een nieuwe partner heb. Vandaag heb ik een brief ontvangen en wil mijn ex een bezoekregeling met ons zoontje; twee weekenden in de maand bij zijn ouders in huis. Niet om ons kindje maar om mij duidelijk te maken dat hij zich niet zomaar aan de kant laat zetten en als hij ons kindje niet mag zien dan zal hij ervoor zorgen dat ik hem ook niet meer zie. Ik ben dus heel bang dat als ons kindje daarheen moet dat hem iets overkomt. Wie kan me vertellen wat me te wachten staat. Kan hij een bezoeksregeling voor elkaar krijgen? Ik heb alleen de voogdij en hij heeft ons kindje alleen erkend als ongeboren vrucht daarbij komt dat hij een lang strafblad heeft van allerlei zaken en de politie heeft me geadviseerd om zover mogelijk bij mijn ex uit de buurt te gaan wonen want zij kennen hem en zijn familie.

:: waar blijven de mannen :: maandag 8 maart 2010 :: 16:13:32permalink

Ik wil even snel reageren want ik heb het druk als alleenstaande werkende moeder. Al deze verhalen lijken op elkaar en er zijn nog zoveel andere sites met deze verhalen. Ook ik heb een kind met een man uit een noord-afrikaans land, alles ging best okee tot de geboorte van het kind waarna ik me aan een bepaalde lijst met namen moest houden, zelf kon ik geen aangifte doen was net bevallen en was nog niet genoeg op krachten. Wat heb ik daar eeen spijt van, want die naam schijnt bepalend te zijn voor het aanvragen voor de 2e nationaliteit/paspoort. Vantevoren had ik wel eens bij wijze van grapje een balletje opgeggooid van "je zal ons kind toch niet zomaar meenemen, he?" Hij antwooordde toen dat er een verdrag met zijn geboortland was, en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Achteraf stom dat ik dit niet geverifieerd heb, maar toen vertrouwde ik hem nog, want er is geen verdrag met dit land en vaders hebben alle rechten. Bovendien is hij na de geboorte van ons kind erg veranderd en vond plotseling Nederlandse vrouwen veel te "vrij". We wonen niet samen, kindje is een paar jaar oud, ik draag alle zorg alleen, is niet erg. Maar ondanks dat de relatie slecht is durf ik 'm niet te verbreken, formeel heb ik nu hier in Nederland het gezag, maar als hij het kind "meeneemt" naar zijn geboortland is mijn gezag noppes nada waard en sta ik met lege handen. Kan er niet een nationale site komen voor al deze wanhoopsverhalen om de krachten te bundelen en de politiek te dwingen voor betere wetsbescherming van kinderen, want dat is waar het om gaat dat kinderen een veilig en rustig bestaan kunnen hebben, dat is toch of zou toch het recht van ieder kind moeten zijn. Ook zie ik vrijwel alleen reacties van vrouwen, jammer er zijn toch ook wel mannen die ook dit soort situaties kennnen uit familie, vrienden of kennisenkring.

:: Rehoboth :: vrijdag 26 februari 2010 :: 23:54:21permalink

Mijn ex man krijgt binnenkort te horen dat hij mijn 4 jarige dochter onder toezicht mag zien. Ik heb 12 jaar een relatie met hem gehad waarvan 3 jaar helaas getrouwd. Na ons huwelijk werden de geestelijke en lichamelijke mishandelingen erger en regelmatiger. De eerste keer dat ik aangifte durfde te doen was ik al een tijdje zwanger. Hij heeft toen verplicht een plegerscursus moeten doen. Hij heeft toen gedaan wat er van hem werd verwacht en liet heel even zijn goede kant zien. Achteraf heeft hij tegen mij gezegd dat hij "het spelletje meespeelde "omdat hij anders in de bak terecht kwam. Uiteindelijk ben ik het huis uitgevlucht toen mijn dochter 2 jaar was. Hij kneep mijn keel dicht waar mijn dochter bij stond en ik heb kunnen vluchten omdat ik de mogelijkheid zag om te bellen vanuit de slaapkamer waar ik met mijn dochter zat. Hij dreigde mij te vermoorden als ik naar beneden zou komen. ik heb wekenlang bij vrienden geslapen met als enige bagage onszelf en de knuffel van mijn dochter. Uiteindelijk is hij het huis uit gegaan zodat ik terug kon en een huurwoning kon gaan zoeken. De voorwaarde was dat hij zijn dochter kon komen ophalen. Het halen en brengen ging vaak gepaard met bedreigingen en schreeuwen. Uiteindelijk mocht hij tot aan de voordeur om haar op te halen. Ik ben altijd bang geweest dat hij haar iets zou aan doen. Mijn angst werd werkelijkheid. Ik was bezig om ons nieuwe huisje te verven toen ik door een tante werd gebeld. Hij had haar daar te logeren gebracht om naar een festival te kunnen gaan (hij vond dat belangrijker). Mijn dochter vertelde dat papa haar keel had dicht gehouden en zijn afdrukken waren duidelijk zichtbaar. Dit was de 3e aangifte. Ik heb veel hulp gehad van bureau slachtofferhulp. Uiteindelijk heeft hij in totaal 300 euro boete moeten betalen! Meneer vond nu dat hij zijn straf had gehad (hij noemde het een akkefietje) en vocht de omgangsregeling aan. Na een gevecht dat ontzettend veel tijd,verdriet en energie teweegbrengt heeft de kinderbescherming 4 herstelcontacten geregeld. Ze is nu 4 jaar en bij de kinderbescherming staat geweldig mooi speelgoed in die kamers. Afgesproken was dat ik hem niet zou hoeven zien, pas bij de 3e keer... Ze maakten een foutje en ik kwam hem tegen. Meneer kwam op me af om me gelukkig nieuwjaar te wensen.... Je zult het lef maar hebben. Ik heb aan de hele situatie ptss-klachten overgehouden en heb een lichte depressie. Je zult de dader maar tegenkomen. De laatste 2 keer mochten we aapjes kijken door een soort spiegel. Meneer liet zich van een kant zien die ik nog nooit gezien had... en de kinderbescherming vond hem een voorbeeldvader! Mijn dochter is wisselend bang voor hem, plaste weer in haar broek en had woedeaanvallen. Ze moet nu onder toezicht (dat zijn reclasseringsambtenaar gaat doen omdat het is wegbezuinigd) een half jaar een keer per 2 weken naar haar vader. Hij heeft ons huis, hij is samen met zijn nieuwe partner waar hij al mee vreemdging en gedraagt zich voorbeeldig. Je moet hem horen als er niemand naast hem zit als ik hem wel eens moet bellen daar vreet geen hond brood van. De kinderbescherming neemt de verantwoordelijkheid niet, ik blijf verantwoordelijk en moet doen wat de rechter beslist. Mijn dochter is bang voor hem maar durft dat niet te zeggen met derden erbij. We hebben beiden verplicht psychologische hulp moeten nemen (was ook nodig) van de rechter, maar moeten het zelf bekostigen. Ik ben blij dat ik nu een super lieve vriend heb die achter me en naast me staat anders was ik er al lang aan onderdoor gegaan. Over een half jaar moeten we zelf iemand zoeken die met haar mee gaat. Haar vader heeft haar keel dichtgeknepen omdat ze haar potloden op de grond gooide. Ik denk dat hij borderline heeft maar hij leidt zijn psycholoog om de tuin, heeft een agressietraining (waarom zou het nu wel helpen?) en mag schriftelijk een test doen of hij nog agressief is. Ik moet eigenlijk nog een evaluatiegesprek met hem hebben maar dat doe ik niet, dat krijgen we nu apart. Het ergste is dat ik het niet doe omdat ik hem anders te grazen neem dat weet ik zeker. Hij maakt dat ik kook van binnen en dat maakt mij tot een agressief mens dat ik normaal niet ben. Ik ga me niet verlagen tot hem. Dit soort mannen met een slechte jeugd vervalt in dit gedrag als ze zelf vader worden. Ik hoor dat ze een gezinnetje willen, ben benieuwd wie de volgende is. Alles bij elkaar geteld hoe teleurstellend de uitslag ook is, wij hebben nu een gelukkig veilig leven dankzij onszelf dat we de stap namen om te vluchten en dankzij lieve mensen om ons heen. Ik hou heel veel van mijn nieuwe vriend en wil zelf na alles wat ik achter de rug heb met hem trouwen. Mijn kind heeft er een papa bij en ik hoop dat ze als het ouder is zelf een bewuste keuze gaat maken die niet gebaseerd is op de nieuwe speelkamer van de kinderbescherming in Maastricht. Ik denk dat ze zich beter daderbescherming kunnen gaan noemen. Ik ben heel lang bang geweest, straatvrees, had herbelevingen, concentratieproblemen en een slaapstoornis. Ik voel me vooral heel schuldig naar mijn dochter toe , ik heb haar naar die gek laten gaan. Ik wilde haar niet zonder vader laten opgroeien. Ik wilde de cirkel van geweld nu doorbreken... hopelijk is alles niet voor niks geweest.

:: aniet :: maandag 15 februari 2010 :: 00:15:47permalink

Pff ikk kan weer niks als huilen als ik dit lees. Ik ben zelf mama van een dochter van 7 en zij is sexueel misbruikt door haar vader, en tja, jullie raden het al, gesponeerd wegens gebrek aan bewijs! Ondanks het kinderverhoor waarin ze in geuren en kleuren kan vertellen wat er gebeurd is! Nu heb ik elke omgang geweigerd en tja nu mag ik 16 feb voorkomen omdat ik niet meewerk met amk willen ze me het zorgrecht afnemen en haar onder toezicht stellen om belachelijke redenen waar het uiteindelijk niet om gaat. Ik wordt zo moe en kwaad van alle verhalen niemand die ook maar iets doet om onze kinderen te beschermen! Nederland steunt pedo's gewoonweg! Te gek voor woorden! Ik wens jullie allemaal super veel sterkte en geluk!

:: veuniks :: dinsdag 9 februari 2010 :: 21:43:00permalink

Ik wil jullie allemaal oproepen de krachten en ervaringen te bundelen. We staan namelijk samen sterker dan je denkt. Klagen en ervaringen delen via deze site en andere sites is een begin maar voor concrete veranderingen binnen het rechtssysteem is meer nodig. Ik heb me zojuist aangesloten bij reageerster RAM. Wie doet er mee? Geen verzoek maar een bevel! Je hebt het recht als moeder je kind te beschermen. Wat de rest allemaal voor je probeert te bepalen, nooit aan toegeven. Jouw kind gaat eraan. Is de wereld weer een psychopaat rijker. Realiseer je dat het kind niet in staat is om zichzelf te beschermen. JIJ moet dat voor hem/haar doen. Ik ben erachter gekomen dat de verwekker van mijn kind een persoonlijkheidsstoornis heeft. Ik heb alle info via sites en boeken doorgespit. Misschien dat er bij jullie ook een licht gaat branden als je je verdiept in deze materie. Het heet: NARCISME. De verwekker in deze situatie heeft een andere richting te pakken en dat is: PERVERS NARCISME. Pervers staat in het Latijn voor: omkeren. Hij zal altijd het tegenovergestelde zeggen dan van wat hij werkelijk heeft gezegd of gedaan. Bijvoorbeeld: Ben je een hoer? Dan bedoelt hij eigenlijk: ik ga vreemd. Alles wat hij tijdens de zitting aan info/producties in de verdediging gooit wordt omgedraaid. Sommige stukken had ik b.v. zelf als tekst in kunnen zetten want hij beweert continu het tegenovergestelde. Deze man heeft me systematisch psychisch en fysiek kapot proberen te maken. Op een gegeven moment ging ik werkelijk aan mezelf twijfelen, werd depressief en ben ik zwanger en al gevlucht. Ik dacht liever alleen leven met een gezond kind dan samen met zo'n agressor een beschadigd kind. Hij probeerde via manipulatie, intimidatie, vernedering, kwetsende opmerkingen in het bijzijn van publiek of stiekem, leugens, vreemd gaan, mij te breken, mij afhankelijk te maken, isoleren van mijn vertrouwde omgeving/vrienden en kennissen. Iedereen in zijn omgeving stelde zich onderdanig op. Zijn wil was altijd wet. Nadat ik was gevlucht heeft hij me bij iedereen zwart gemaakt. Hij stalkte me wekelijks met brieven. Met oh zo zoete teksten en sprirituele one-liners. Niet intrappen hoor. Dat is alleen een tactiek om weer een ingang te vinden zodat hij bewijsmateriaal kan verzamelen om een zgn familylife neer te zetten. Ik heb toen ook aangifte gedaan bij de politie over dit stalken. Ik werd er echt misselijk van en depressief. Zelfs na mijn vluchtactie bleef hij doorgaan met vernederen en dreigen. Ook al waren deze verpakt in zoete woorden. Nog bedreigender. In een gezonde situatie ben ik altijd voor een contact met beide ouders in dit geval vrees ik voor de ongezonde resultaten van een dreigende omgangsregeling. Deze wordt momenteel afgedwongen via een dwangsom. Dit terwijl mijn hoger beroep bijna zal plaats vinden. Het betreft hier een tijdelijke omgang, die inhoudt dat ik het kind iedere zaterdag zonder toezicht (ze kent hem niet eens) drie uur lang aan een vreemde meegeef. Doe ik dit niet dan betaal ik 800 per geweigerde omgang. Dit is toch de omgekeerde wereld? En deze man heeft trouwens genoeg geld en...geniet status, helaas. Ik heb nooit met hem samen gewoond. Wel regelmatig gelogeerd. Wat ik ook aan feiten tijdens de zitting inbreng, ze nemen me niet serieus. Zelfs mijn advocaat geeft aan dat dit niet de reguliere wijze is waarop alles zich voltrekt. MENSEN wakker worden het is tijd om actie te ondernemen. Je bent er wel degelijk debet aan als je je laat voorschrijven via een nepstaat, neprecht hoe te leven en hoe je kind te laten mishandelen/misbruiken incl. jezelf. Amen. Dus aansluiten bij onze actiegroep/vereniging/partij what ever! Durf in je kracht te staan!

:: sanne :: dinsdag 9 februari 2010 :: 20:05:00permalink

Ook mijn verhaal kan hier zo bij. Ik was drie maanden zwanger toen ik weg ging naar mijn moeder, ik vluchtte voor geweld en wiet. De bedreigingen begonnen al toen ik nog maar net weg was: aan de deur, sms-jes telefoontjes en ga zo maar door. Het was een hel. Hij is naar de rechter gestapt en heeft erkenning aangevraagd. Ik heb alles uit de kast gehaald, over drugs gebruik geweldadigheid en de rest, maar hij heeft erkenning gekregen. Ikwas daar zeer kwaad over want als ze erkenning hebben hebben ze recht op omgang. [staat los van elkaar - webmoeder] Krom systeem in Nederland... ik zit nu drie jaar later nog in rechtzalen. Mijn ex heeft omgang om de twee weken de weekends en mijn zoontje komt onder de blauwe plekken terug. Ik ben zelf ook mishandeld in die tijd en heb dan een rechter die alleen maar in voordeel van mijn ex praat. Deze maand is de laatste zitting. Heb nu wel rapporten van mishandeling van mezelf en van mijn zoontje met foto's. Hopen dat de rechter nu eens na gaat denken. Rapporten van buitenstaanders en instantie's spreken ook in mijn voordeel en die hebben nu ook met eigen ogen gezien hoe hij is. Ik wil je geen moed in spreken maar ga van het ergste uit. Het rechtsysteem in Nederland is behoorlijk krom. De rechters denken alleen maar aan een vader behoort zijn kind te zien ongeacht wat. Ze zouden eens beter na moeten denken die rechters en elke situatie op de situatie zelf moeten beoordelen. Er zijn namelijk wel vrouwen die hun kinderen moeten beschermen tegen geweld.

:: S :: zaterdag 30 januari 2010 :: 23:54:05permalink

Ik ben een alleenstaande mama van 20 jaar en heb een zoontje van 2 jaar. de verwekker en ik zijn al uitelkaar toen ik 4 maanden zwanger was. tijdens de relatie heeft hij veel geweld gebruikt. hij heeft gezorgt tot ik ruzie kreeg met de hele familie. toen hem dat was gelukt had hij mij ook helemaal in zijn macht want uiteindelijk was dat zijn doel, tot ze mij links lieten liggen en ik niet meer terug kon gaan. ik was bang durfde niks fout te doen. maar in zijn ogen deed ik alles verkeerd. ik was zo verward dat ik gewoon niks meer kon doen. maanden gingen voorbij.... en het werd echt steeds erger. ik heb echt geleerd dat in je mensen kunt vergissen . ik heb gezien hoe iemand in de buitenwereld heeel anders is dan dat hij tussen 4 muren. hij speelt het goed. zodra ik het aan iemand vertel geloven ze me toch niet want dan zouden hun reactie zijn '' zo is hij niet''. hij heeft een strafblad, schulden en kan zichzelf niet verzorgen. denkt alleen maar aan wiet. ik had de kans om te vluchten weg te gaan en niet meer terug te komen en wat doe ik ik ga fijn naar de politie. uiteindelijk ging het gesprek heeel anders over dan waarvoor ik daar kwam. die agent vond het raar ... en nam de aangiften niet serieus ... ik dacht nog oooeeeh wat ben ik dom, was gewoon weggegaan... maar toch verwacht je hulp van de politie. toen zei de agent dat hij mee ging om eens naar de situatie te kijken eenmaal bij de voordeur zagen ze al dat er wat is. wat doe ik hier. ik moet hier weg en zo snel mogelijk. dammnnn wat kan je je toch vergissen in mensen. het was net alsof ik in een film zat waar gewoon geen einde aan kwam. ik moest sterk zijn en daar weg komen . stiekem me moeder gebelt en alles uitgelegt .(ik had toen nog niet over gehad wat me ex allemaal deed). zij zei dat ik meteen daar heen moest komen... dag erna op het punt van vertrek zei me ex ik ga mee of je het nu wil of niet. uit angst zei ik oke. maar in me achterhooft wist ik dat als ik eenmaal bij me ouders was ook gelijk veilig was. toen we bij me moeder aankwamen zagen ze dat er iets was maar toch zei ik niks omdat me ex + zijn familie altijd aan het dreigen waren als ik weg zou lopen of het aan iemand zou vertellen me eigen graf graafde. dus ik hield me mond. ooeeeh wat was ik toen dom had ik het maar gelijk gezegt. 2 dagen erna begon me moeder het een beetje door te krijgen ik wou geen aangiftes gaan doen ik wou alles vergeten en me richten op me zwangerschap .ik was toen 19/20 weken toen het uitging. door stress is me zoontje 6 weken te vroeg geboren . nu 2 jaar later kreeg ik een brief tot hij omgang wil maar ik wil dit ABSOLUT NIET.... nu komt de kinderbescherming en heb de volgende week mijn eerste gesprek met ze. ik ben zo bang! bang dat ze zijn praatjes toch geloven en hem zijn zin geven ik heb bewijzen dat hij niet 100% is en een ex vriendin heeft dat bevestigt alleen zij heeft wel aangiftes gedaan. heeft iemand dit ook ongeveer meegemaakt en kan iemand mij gerust stellen ik wil niet dat mijn kindje uit zijn vertrouwde omgeving word gehaald en aan een wildvreemde word gegeven. hij heeft me zoontje nog nooit gezien niet erkent niks heeft de zwangerschap niet eens meegemaakt . zou hij dan kans hebben ? en waar kijkt de raad van kinderbescherming naar. ik weet dat ik niks te verbergen heb en dat ik alles goed voor elkaar heb maar kijken ze ook naar iemand zijn verleden .. politiedossier enzo? want als ze dat doen moet het toch duidelijk zijn mijn advocaat heeft contact opgenomen met een agent en hij zei aangezien zijn (mijn ex) jonge leeftijd heeft hij een behoorlijk politie dosier! kan iemand mij helpen ...

:: Nicky :: zaterdag 30 januari 2010 :: 11:25:30permalink

Hallo, Ik ben alleenstaande moeder van een jong dochtertje. De verwekker is een lover boy. Hij heeft mij jaren lang verkracht en door derden laten verkrachten. Kwam altijd het geld halen en werd hels als er 20 euro miste als ik boodschappen gedaan had. Hij heeft mij nooit geslagen, maar geestelijke mishandeling en seksueel misbruik heeft er toe geleid dat ik een PTSS heb. Ik heb een nieuwe relatie al een paar jaar, maar van seks is geen sprake. Zoenen gaat nog net. We wonen niet samen omdat ik er niet tegen kan altijd een man in de buurt te hebben. Nu is de verwekker van mijn kind een rechtzaak begonnen voor vervangende toestemming tot erkenning. Sinds dat speelt komt mijn vriend niet meer logeren omdat ik alleen maar schreeuwende nachtmerries heb en als hij dan heel lief bedoeld zijn arm om mij heen legt omdat hij met mij meeleeft, dan gil ik de naam van de verwekker en zeg ik dat hij op moet rotten en meer van dat soort taal. Ik zelf weet daar echter nooit wat van omdat ik niet wakker wordt tijdens de nachtmerries. Wel heb ik het gevoel dat ik niet lekker geslapen heb als ik wakker word, maar that's it. Ik ga geestelijk helemaal stuk van dit alles. Ik wil dat hij mij en mijn dochter nu eens met rust laat. Hij heeft mij altijd ook bedreigd. Ben naar de andere kant van het land verhuisd om uit zijn greep te komen. Heb jaren van mijn leven opgegeven door onder te duiken. Durfde me nooit op mijn woonadres in te schrijven uit angst dat hij weer voor de deur zou staan. Hij dreigde dat hij mijn dochter zou ontvoeren, iets aandoen, mij bont en blauw slaan...noem maar op. Hij heeft nooit inzet getoont met de band met zijn dochter. Hij heeft haar tot haar vierde jaar in totaal 10 x gezien waarvan hij 5 keer tegen haar zei dat ze maar een andere papa moest gaan zoeken en dat hij nooit meer terug kwam. Mijn dochtertje heeft daar verlatingsangst aan over gehouden. Ik kan nog niet naar de wc want dan begint ze te huilen dat ze me zo mist. Nu is over een week de rechtzaak van de vervangende toestemming erkenning. Dan moet ik met hem in één ruimte zitten. Ik kan er niet van slapen. Mijn advocaat heeft me geadviseerd met gevoel te spreken in de rechtzaal. Maar wegens mijn verleden met hem en mijn PTSS heb ik heel veel moeite om gevoelens te tonen. Ik ben bang dat als ik met gevoel moet gaan praten dat ik dan alleen zit te trillen en huilen. Ik ben doodsbang voor hem. Ik ben doodsbang dat hij mijn dochter zal ontvoeren naar zijn land van herkomst. Ik ben doodsbang dat hij haar achter het raam zal zetten. Ik ben doodsbang dat hij mij zwart gaat maken tegenover mijn dochtertje. Ik ben gewoon echt doodsbang. Ik weet het niet meer! Hij heeft mijn leven al genoeg kapot gemaakt. En weetje, mijn dochtertje mist wel een vader. En dat doet pijn. Maar ik ben er heilig van overtuigd dat ik haar tegen hem moet beschermen. Wat ze denkt dat ze wil, is niet goed voor haar. Ze doet het heel erg goed op school. Ze is een hele lieve sociale, behulpzame, vrolijke, mooie meid met een goed stel hersens. Ik vrees voor haar. Ik baal van Nederland. Waarom krijgen dit soort dna-delers (ik vind ze het woord vader niet waard) in Nederland toch zoveel voor elkaar? Ze begrijpen niet dat ik voor het belang van het kind ben! IK heb de eerste vier jaar van haar leven geprobeerd dat hij zich zou intereseren voor haar. IK zei:waarom doe je dan geen dna test als je het niet zeker weet. IK zei ga wat leuks met haar doen. IK zei:ze mag jou altijd bellen. JIJ zei tegen haar aan de telefoon dat je nooit meer naar haar toe kwam, alleen nog om MIJ wat aan te doen! Ik wordt hier helemaal radeloos van!

:: toensia :: donderdag 14 januari 2010 :: 15:57:41permalink

Ik had een goed huwelijk totdat mijn man ineens geweldadig werd, en hij me bedreigde om onze dochter daar te laten. Nu is het zo dat ik bezig ben om te scheiden maar meneer weigert, hij wil niet scheiden. Hij heeft stiekem een buitenlands paspoort zonder mijn toestemming laten maken in de ambassade, ja mensen dat kan tegenwoordig dus ook! Dus niet denken mijn kind heeft geen marokkaanse of turks of een ander paspoort, die mannen kunnen het zo regelen. Nu heb ik gezegd dat ik niet wil dat hij het kind ziet of bij zich mag hebben. Maar de kinderbescherming gaat nu onderzoeken hoe en wat. Ik ben helemaal in de war van het idee dat hij omgang krijgt, want dan zal hij zeker de kans pakken om haar voorgoed mee te nemen. En dat land heeft ook geen Haags Verdrag getekend... Ik heb het paspoort maar ja hij kan zo weer een nw regelen. En voor hun wet geldt de Nederlandse niet! Nee en als hij daar is dan moet de vader toestemming geven om het kind terug naar Nederland te laten gaan. Ik hoop dat ik deze zaak zal winnen, omdat ik elke keer als ik naar vermist kijk naar al die moeders die hun kinderen kwijt zijn, moet huilen, ik zal dat niet aan kunnen 1 dag zonder mijn kindje.... Ik hoop echt dat het niet zal gebeuren, heb ook al gemeld bij het internationale steunpunt voor ontvoeringen, maar hun zeggen dat ik moet afwachten wat de rechter beslist.

:: je bent bedankt :: woensdag 13 januari 2010 :: 10:42:00permalink

Ten eerste wens ik iedereen heel veel sterkte toe met het knokken voor de kids! Ik ben zelf een paar jaar terug gescheiden van mijn ex. We hebben samen 2 kinderen, dochter van 6 jaar en een zoon van bijna 3 jaar. Toen de oudste een half jaar was bleek mijn ex ernstig ziek te zijn. Mijn exman heeft namelijk een hersentumor. Hij heeft inmiddels 2 operaties gehad, een chemobehandeling en een bestraling. Dit gebeurde allemaal tijdens ons huwelijk en nu is de tumor gelukkig stabiel, maar genezen zal hij niet en het zal alleen nog maar bergaf gaan met hem. Dit alles zorgde voor veel verdriet en ellende in ons gezin. Mijn exman was regelmatig heel down (begrijpelijk) en geleidelijk aan veranderde hij. Toen we hoorde dat hij moest rekenen op nog enkele jaren, besloten we om voor een tweede te gaan. We dachten dat alles wel goed zou komen, maar helaas. Hij duwde ons steeds verder weg en vooral na de geboorte van de tweede kon hij niks meer hebben. Alles was te veel en te druk. De kinderen mochte niet te druk spelen etc. De oudste had duidelijk gedragsproblemen hierdoor en op school werd ik hier ook over aangesproken. Paniekaanvallen, faalangst, overbezorgd, heel erg slecht tegen veranderingen kunnen. Toen we hadden besloten om uit elkaar te gaan, was de reden dan ook, dat mijn exman de kinderen niet om zich heen kon hebben en dat besefte hij zelf ook. De kinderen gingen hieraan onderdoor en ik ook. Onze scheiding verliep rustig. Ik vond het heel erg dat mijn ex geen omgang op papier wilde hebben, maar aangezien hij regelmatig epileptische aanvallen had en daarbij ook ging rondlopen en aggressief was vond ik het wel goed. Hij gaf zelf ook aan dat hij ze ivm hun veiligheid niet mee wilde hebben, hij kwam wel bij mij op bezoek. Zo gezegd zo gedaan. Een goede vriend nam mij in huis en dat is nu een goede relatie geworden. Mijn exman kwam bij mij op bezoek en stimuleerde mijn nieuwe relatie alleen maar en ook voor de kinderen vond hij het fijn dat er een stabiel vaderfiguur voor hen was. De omgang was eerst 2x in de week, maar de oudste was iedere keer zo van de kaart dat ik het naar 1x in de week had teruggebracht. Allemaal in overleg met de maatschappelijk werker. Tijdens de omgang ging hij met mijn vriend zitten kletsen of tv zitten kijken, meer niet. Echt contact tussen de kinderen was er nauwelijks en de ene keer was hij heeel vrolijk en de andere keer negeerde hij mijn vriend en mij gewoon, in ons eigen huis. Ik heb toen in een gesprek met hem aangegeven dat hij minder moest komen, want ik wilde een zo goed mogelijk en normaal mogelijk leven opbouwen voor de kinderen en dat ging zo niet. Hij kwam nu 1x in de 3 weken. Ik had gehoopt dat hij nu intenser met de kinderen om zou gaan bij mij binnen, want daar kwam hij voor. Maar hij liep steeds mij achterna en de kinderen gingen boven spelen. Ik heb toen gezegd dat hij bij mij niet meer welkom was en dat hij maar creatief moest zijn. De kinderen hadden recht op een veilige rustige thuissituatie, zeker na alles wat we al mee hadden gemaakt, dus de deur bleef dicht. Na 2 maanden kreeg ik een dreigbrief van zijn advocaat, ik was woest. Hij wilde eerst geen omgang om alle 'goede'redenen en nu wilde hij volledige omgang. Weekenden slapen, helft van de vakanties, verjaardag, vaderdag. In principe de standaard omgang, alleen hij is ernstig ziek en keek niet om naar de kinderen! De juf van de oudste sprak me zelfs aan kort na de breuk, dat het het beste was wat ik had kunnen doen voor de oudste, want ze was helemaal bijgetrokken en een vrolijk kind geworden. Geen paniekaanvallen, geen overbezorgdheid, alleen maar rust was wat ze uitstraalde. In zijn verzoek naar de rechtbank stonden veel leugens, over zjin verblijfplaats, over behandeldata's, gegevens bij het cbr achtergehouden om zijn rijbewijs te kregen etc. Ik zei bij de rechter dat er in zijn medisch dossier gekeken moest worden en dat je dan de verschillen zou zien en dat hij loog. Ook vertelde ik de rechter dat het onverantwoord was om de kinderen onbegeleid bji hem te laten omdat hij labiel is door de tumor. Zo'n tumor beinvloedt het gedrag, emoties, concentratie, inschattingsvermogen ed. De RvdK gooide het erop dat ik geen vertrouwen in hem had en dat moest ik maar eens krijgen. Ik zei haar dat de instanties pas wakker worden als ik mijn kinderen van de trein af kan krassen als hij ineens een inzinking krijgt en dat er dan pas word erkent dat hij niet meer in orde is en dan..... waar kan ik dan de kinderen ophalen? Ik was woest! Ik zei zelf tegen de rechter dat ik weet dat de kinderen recht hebben op omgang en dat ik de oudste ook heb gezegd dat dat er komt, maar wel als het veilig is. De kinderen hebben mijn ex nu bijna een jaar niet gezien. Het gaat hier kei goed, ze zien mijn nieuwe vriend als hun vader, de jongste zowiezo en de oudste zegt gewoon dat ze 2 papa's heeft, eentje die haar gemaakt heeft en eentje die voor haar zorgt. Het gaat kei goed met de kinderen, laat ze met rust!!! Het lijkt erop dat nu mijn ex bijgetankt is, nu zoiets heeft van, oo ja ik heb nog 2 kinderen, ja nu wil ik wel omgang, terwijl hij nooit voor de kinderen heeft gezorgd. Ten eerste omdat hij natuurlijk zat met zijn ziekte, maar daarna omdat hij liever uit ging en de vrijgezel uit wilde hangen en een eigen leven wilde leiden zonder de kinderen en nu draait hij weer 180 graden. Mij is verteld dat dit ook door de tumor kan komen, dat hij zich overschat en niet meer actie-reactie kan overzien, maar toch. Nu zijn we aan het wachten op een oproep van het omgangshuis. Voor de zitting heb ik daar al heen gebeld en die zeiden dat dit eigenlijk geen gepaste uitspraak was omdat ik blijvende begeleide omgang wilde ivm de ziekte van mijn ex en dat dit maar een tijdelijke oplossing was. Ook jeugdzorg vind het een rare uitspraak, want ze vinden mijn zorg terecht en er moet blijvende begeleiding komen. Zijn ouders konden de begeleiding doen, maar die willen totaal geen contact met mij dus werken niet mee! Ook heb ik een uur met de RvdK aan de telefoon gehangen omdat ik een klacht in had gediend. Ik zei dat ze de medische kennis helemaal niet hadden en dat ze, omdat er geen onderzoek komt, dit ook nooit zullen krijgen. En dat ze te weinig weten over de oude en nieuwe situatie om dit te kunnen beoordelen. Ze gaf me gelijk en zei ook dat ik hoofdverantwoordelijk ben voor de kinderen omdat ze bij mij wonen en omdat mijn ex ernstig ziek is. Ik heb haar ook gezegd dat de instanties alleen maar zakkenvullers zijn, want als er iets gebeurd vegen ze allemaal hun eigen straatje schoon en dan ben ik verantwoordelijk, want ik ben de moeder en mijn exman is ziek en kan dus alles op zijn ziekte afschuiven, wel of niet terecht. Hij heeft inmiddels ookal aangegeven dat hij ze gewoon niet op komt halen als hij geen zin heeft, want het is geen moet, hij heeft een recht. Nou dan ben je bedankt, ik ben zijn loopjongen niet. Hoe dan ook, goed doen, zal ik het toch niet. Want de instanties en de rechter zien het als een griepje en geloven alles wat mijn ex zegt, dus als ik ze ivm de veiligheid niet meegeef dan werk ik niet mee en geef ik ze wel mee en gebeurd er iets dan ben ik de verantwoordelijke, want ik heb de voorkennis. Nou rechtssysteem je bent bedankt! Dit alles gaat niet om het belang van de kinderen, maar om de advocaten, de instanties en al die juridische eikels geld te laten verdienen en allemaal over de ruggen van de kinderen. Laat mij toch gewoon mijn kinderen opvoeden! Ik heb zelf weer contact opgenomen met mijn ex en bel hem netjes iedere week om mijn goede kant te laten zien. Zijn interesse is vrijwel nihil, maar met kromme tenen in mijn schoenen bel ik hem. Ik hou het vol omdat ik hem zie als een patient, die gewoon niet meer weet wat hij nou eigenlijk allemaal doet, maar verder kijkt niemand daar naar.

:: Fiz :: woensdag 13 januari 2010 :: 09:49:31permalink

Ik lees de verhalen en denk, hoe kan het zo zijn. Ook mijn verhaal kan hier zo bij. Wordt het niet tijd om de handen ineen te slaan? En dan mijn vraag, weet iemand of er praatgroepen of zelfhulpgroepen bestaan voor moeders die te maken krijgen met dit soort afschuwelijke zaken. Het lijkt mij zo verstandig om hier met elkaar over te praten elkaar tips te geven maar ook om te kijken wat we in hemelsnaam kunnen doen om de wetgeving te veranderen.

:: ella :: zondag 10 januari 2010 :: 18:27:14permalink

Inmiddels is, naar ellenlange rechtzaken, mijn zoon onder toezicht gesteld....een OTS dus! Waarom? Omdat de vader dat eiste en men omgang boven de gezondheid van kinderen steldt. Nu komt jeugdzorg weer om de hoek kijken. Mijn zoon wil niks meer van zijn vader weten en er absoluut niet naar toe!! Maar als verzorgende ouder ben je verplicht mee te werken want anders plaatsen ze zoon lief gewoon uit huis! Het is werkelijk triest gesteld in Nederland. Vele rechten maar nul plichten! Voor de eisende partij geen alimentatie, helemaal niks, alleen enorm pesten! Is er nou niemand in Nederland te vinden om daar tegen te gaan strijden? Samen sterk tegen onterechte omgangs eisen?!

:: Ram :: dinsdag 5 januari 2010 :: 22:10:02permalink

Ook ik ben moe, mijn vechtust is bijna op. Maar kan ik iets anders? Ik heb geen keus. Ik ben de enige op wie mijn kind kan rekenen voor bescherming, immers. Ik heb al vaker op deze site gelezen en geschreven. Conclusie: alle verhalen zijn erg. Wij zouden niet voor anderen door het slijk moeten kruipen, om uit te leggen hoe erg het is dat ons kind psychisch, lichamelijk of emotioneel iets te lijden heeft. Als onze verhalen meer aan het licht komen, zal de wereld moeten zien, wat de werkelijkheid is voor kinderen op dit moment. Wij hebben als moeders een prachtige taak om een kind op te voeden. Instellingen als RVK, BJZ, AMK, en justitie zijn allemaal instellingen die niet functioneren, omdat zij niet erop gericht zijn om het kind te beschermen, maar om de gemakkelijkste weg te kiezen. Zodat zij zichzelf op de borst kunnen kloppen. Wat is de gemakkelijkste weg? De crimininele vader z'n zin geven, want die schopt het meeste stennis. De moeder wordt door hun afgedaan als zeurpiet, en als je het niet met hun eens bent, wordt je zelfs psychisch gestoord genoemd. Dit is een middel van hen om jou als moeder bang te maken en je de mond te snoeren. Over het kind walsen ze heen, want die wordt toch niet gehoord, en het ind kan zelf niets beginnen tegen hen. Dus lekker makkelijk denken ze: de wet zegt omgang moet. Wat ze zelf ook heel goed weten is dat de wet óók zegt: TENZIJ... Dit tweede deel van de wet is iets minder duidelijk omschreven. Mensen die niet goed na willen denken en liever de gemakkelijkste weg kiezen, zoals bureau jeugdzorg en de kinderrechter, doen liever alsof dit tweede deel van de wet niet bestaat. In plaats van serieus te onderzoeken, of de omgang daadwerkelijk een slechter effect heeft op de psychische, sociale of emotionele ontwikkeling van het kind, doen zij liever alsof hun neus bloedt. Hierbij schenden zij overigens wel zelf de wet! Want ook een kind heeft mensenrechten! Een kind heeft recht op veiligheid, een gezonde ontwikkeling én recht op liefde! Deze gruwelijke instellingen die nog lager zijn dan het laagste (ik noem het de Nederlandse maffia), doen echter alsof een kind recht zou moeten hebben op een slechte behandeling, mishandeling, angst, psychische spelletjes, manipulatie, dwang. En wij als moeders worden gedwongen om ons kind hiertoe te dwingen. Dit is je reinste machtsmisbruik! Wat wij nodig hebben is dat er in dit kleine landje - dat schandalig genoeg met kop en schouders bover de rest van europa uitsteekt met kindermishandeling - is mensen met onze ervaringen, die psycholoog zijn, arts zijn, schrijver zijn, jurist zijn, kinderrechter zijn, advocaat zijn, politicus zijn, wat dan ook zijn. Maar die dit VERTELLEN. En niet in de doofpot stoppen, want dat willen ze juist: dat wij ons schamen, dat wij niet opvallen, dat niemand ons verhaal hoort, dat wij niet bestaan, alles zouden ze willen doen om ons de mond te snoeren. Moeten wij dan ons verhaal maar netjes op 1 of 2 webites zetten en verder onzichtbaar zijn? Ongelofelijk, dat wij met zovelen zijn, en dan nog bijna onbekend zijn, anoniem... als paria's worden wij en onze kinderen behandeld. En dit kan nog jaren door gaan! Wie doet iets? Wie heeft ideeën of initiatieven. Ik ben onlangs naar de tweede kamer gestapt. Wie o wie is ondernemend samen met mij? Wie helpt mee te bouwen aan een andere samenleving voor onze kinderen. Een menselijke samenleving die geleid wordt door liefde en niet een die bolstaat van egoïsme en afpersing? Trouwens ik heb nog vele kleine ideeën, ruime ervaring met psychopaten die tot het uiterste gaan. Echter alléén kan ik niets. Ik heb moeders nodig die bereid zijn om op te staan voor hun kinderen. Ikzelf, kan geen seconde twijfelen aan het feit dat mijn kind een leven zonder stress of verwarring verdient. Deze site doet niets voor mijn kind. Daarom raap ik mijn moed bijeen en doe één laatste poging: HELP! Ook ik ben bang, ook ik huil, ook ik ben verkrampt tot op het bot, ook ik wordt gek gemaakt door justitie en instellingen, ook ik wil niet meer, ook ik sta op het punt om op te geven, ook ik verstop mij in fantasie en doe en hoop dat het allemaal niet zo erg is of beter zal worden. MAAR bovenal...ik ben moeder. En niet zomaar een moeder, ik ben een zorgzame, liefdevolle moeder. En ik weet, dat zelfs mijn laatste adem, voor mijn kind zal zijn. Tot aan mijn laatste sprankje moed en hoop, zal ik er voor mijn kind zijn. Mail mij, als jullie dit ook zo voelen en óók verder willen dan alleen maar bang zijn of verstoppen en hopen dat het weggaat?

:: Ezra :: zondag 3 januari 2009 :: 22:45:22permalink

Mijn ex kreeg vorige zomer tegen de zin van de Kinderbescherming onbegeleide omgang met mijn dochtertje. Ik heb me niet aan die voorlopige regeling kunnen houden omdat ze in die tijd erg ziek was en veel in het ziekenhuis opgenomen was, zelfs op de IC. Dat was voor de rechter geen excuus en einde van het jaar kreeg mijn ex eenhoofdig gezag. Maar mijn dochtertje mocht vanwege haar ziekte voorlopig nog wel bij mij blijven wonen. Omdat de Kinderbescherming niet wilde dat hij haar te vaak mee zou nemen en helemaal niet dat ze bij hem zou moeten wonen kwam er een OTS. Ik blij maar wat doet jeugdzorg? Ze zeggen dat hij zeer dominant en pusherig is en snel escaleert, en toch niet ophoudt ons te bedreigen en lastig te vallen totdat hij zijn zin heeft. Dus dat ik maar braaf alles moet doen wat hij wil, en dat er maar snel co-ouderschap moet komen, als opstap naar wonen bij hem.

:: zegmenietje :: zondag 27 december 2009 :: 18:43:07permalink

Mijn situatie is als volgt: ik heb een zoontje van 5 jaar. Zijn "vader", ik noem hem zijn verwekker; heeft hem 2,5 jaar geleden letterlijk buiten gezet, kon het niet meer aan en wilde hem niet meer zien. Wat schetst mijn verbazing, ongeveer een jaar geleden, eist hij een omgangsregeling en doet hij het voorkomen dat hij vader van het jaar is! Mijn zoontje heeft door deze afwijzing en de afwijzingen in het verleden een stevige knauw gekregen. Ik ben alles afgeweest: huisarts, consultatiebureau, maatschappelijk werk. Zijn verwekker handelt en gebruikt drugs en heeft een pistool (illegaal) in zijn bezit. Hij heeft mij regelmatig bedreigd met de dood en ook met ontvoering van mijn zoontje. Mijn ex komt oorspronkelijk uit een ander land dus de dreiging dat hij hem meeneemt is vrij realistisch. De rechter vindt dat ik een gefrustreerde moeder ben die de omgang tegenhoudt. Nu zijn we door verwezen naar het omgangshuis van bureau Jeugdzorg voor de 2e keer. Ik heb het gevoel dat ze niet in het belang van het kind handelen maar gewoon het doel voor ogen hebben dat het contact hersteld wordt tussen de vader en het kind, en in deze maakt het niet uit of de vader nu goed is voor het kind. Ik sta doodsangsten uit, maar zowel de rechtbank als de politie (ik heb meerdere aangiften tegen mijn ex gedaan) zegt: er moet eerst iets gebeuren voordat iemand iets kan doen?! Belachelijk, dit gaat wel ten koste van mijn kind. Om over de alimentatie nog maar te zwijgen, hij gaat overal tegen in hoger beroep; werkt een beperkt aantal uren (als hij al werkt), zijn auto, huis staan niet op zijn naam, dus hij is nergens op te pakken. Het ironische van dit verhaal is dat hij nog een kind heeft rondlopen dat hij al 6 jaar niet gezien heeft, maar waarbij hij hetzelfde patroon volgt. En uiteraard niets voor betaalt. Ik vind het rechtsysteem hierin falen, en stevig ook! Ik hoop dat als hij dadelijk de omgangsregeling afgedwongen heeft en hij ontvoert mijn zoontje dat de rechter dan ook zo kordaat handelt.

:: tipgeefster :: donderdag 24 december 2009 :: 23:41:25permalink

Even een tip in de contacten naar Jeugdzorg en de RvdK. Er voortdurend op hameren dat wanneer ze beslissingen of maatregelen willen nemen/treffen die naar jouw idee nadelig voor je kinderen zullen werken, meteen zeggen: oke, maar dan ligt de verantwoordelijkheid bij jullie en dat ook op papier laten zetten. Dit doen ze vrijwel nooit want daar zijn ze heel erg bang voor gezien alle fouten en negatieve publiciteit daarover. En dus zullen ze hun standpunt bijstellen. Vergeet nooit dat je nog altijd de ouderlijke macht hebt. Laat niet met je sollen.

:: anoniem :: donderdag 24 december 2009 :: 14:58:45permalink

Jeetje, wat een verhalen lees ik hier allemaal zeg. Heel veel met daarin jullie bevindingen van het Nederlandse rechtssysteem. Merk wel dat het systeem niet bij iedereen in goede aarde valt. Ook bij mij niet! Ik leerde mijn ex kennen in 1995, mijn ouders hadden al snel in de gaten wat voor een type het was. ik was in de wolken en liet ze praten, god had ik maar geluisterd!! Ik gooide mijn hoofd in de wind en ging na 3 maanden verkering samenwonen. Mijn ouders heb ik 5 jaar niet gezien. Na een paar maanden begon de ellende al. Meneer was binnen de kortste keren goed agressief en er vielen regelmatig klappen, kopstoten enz.. Zo dom als dat ik op dat moment was hield ik mezelf voor dat ik hem wel kon veranderen. Kort hierop zijn we getrouwd. Het was niet altijd ellende en ik was helemaal blind van hem. Hij kon in mijn ogen niets verkeerd doen. In dit jaar kreeg ik ook weer contact met mijn ouders, die zagen al dat het helemaal niet goed ging. Regelmatig kwamen we weer op visite en liep ik rond met blauwe plekken die ik zogenaamd van kastjes enz enz had gekregen. Of ze zagen me een hele tijd niet en dat was nu net de tijd dat de plekken die af en toe wel heel erg duidelijk waren weggetrokken. In 2002 beviel ik van een mooie zoon. De mishandelingen gingen door en mijn zoon heeft heel veel moeten zien. Ook werd hij vaak hardhandig terecht gewezen door zijn vader. Mijn ex was niet alleen agressief fysiek maar ook geestelijk, hij kan heel erg goed praten en mensen manipuleren. Ook leefde hij op grote voet. Door zijn leuke vlotte babbel heb ik onder verschillende leningen mijn handtekening gezet. En de schulden liepen maar op. Een paar jaar later werd de tweede geboren en meisje, hier had mijn ex al helemaal niets mee. Ze was een vervelend kind wat ik zijn ogen alleen maar jankte en waar hij soms erg hardhandig mee omging. Toen ik zwanger was van nr 3 gaf hij aan te willen scheiden. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik moest het kindje maar weg laten halen. Mijn ex was voor de zoveelste keer aan de haal gegaan met een ander. Stom als ik was wou ik mijn gezin nog redden en heb allerlei dingen ondernomen bv ook bezoek aan maatschappelijk werk. Op een gegeven moment gingen mijn ogen gelukkig open, hoorde verschillende dingen die niet door de beugel konden. Ik besloot te vechten voor mijn kinderen. Mijn ex heeft alleen oog voor onze zoon. Heeft dit tijdens een van de eerste zittingen ook bevestigd. Hij doet iets wanneer het hem uit komt. Er is een omgangsregeling geweest die helemaal niet goed liep. Het is toen weer bij de rechter gekomen. De rechter gaf mij verschillende dingen te verwijten terwijl ik wel alles deed voor de door mij niet eens gewenste omgang. Mijn ex deed niks, maar word wel in zijn gelijk gesteld. Ondertussen heb ik een nieuwe relatie waar we heel gelukkig mee zijn. De twee meiden weten niet beter dan dat pappa is en mijn zoon zegt ook pappa tegen hem. We zijn verhuisd naar een andere plaats, inmiddels. Onlangs heb ik weer een zitting gehad met jawel... dezelfde rechter die alleen in haar kop had dat er omgang moet plaatsvinden. Van alle verklaringen neemt ze geen notie. Doodsbedreigingen neemt ze niet serieus. De uitspraak is nog afwachten, maar zoals ze zelf aangaf dacht ze erover om alle drie de kinderen zonder toezicht mee te gaan geven met hem. Hij die niets voor zijn kinderen doet. Alleen maar de oudste wil en niets met de rest. De kinderen moeten in de eerste maand elke zaterdag van half twee tot zes uur naar mijn ex. Alle drie. Terwijl de jongste twee hem niet eens kennen nooit gezien hebben niks. Ze zeggen pappa tegen mijn vriend. Er staan onwaarheden in de beschikking, dit zou betekenen een kort geding en dan een hoger beroep wat me per saldo niks gaat opleveren. Ja hoge rekeningen betalen aan mijn advocaat. Mijn vraag, en hopelijk zijn er mensen die in zo'n zelfde situatie hebben gezeten of zitten die mij zouden kunnen zeggen wat ik kan doen. Want deze man gaat mijn kinderen niet kapot maken. Het rechtssysteem is krom. Hier word geen recht gedaan, maar ONrecht! Wie kan ons helpen?

:: moeder tegen 3 gekken :: dinsdag 22 december 2009 :: 23:02:01permalink

Wat afschuwelijk de staat waarin we leven. OTS kan vader gewoon afdwingen omdat je profesioneel begeleide omgang wilt vragen. Vader die kind misbruikt heeft kan gewoon ex pesten door UHP aan te vragen, zonder enige reden. En jeugdzorg in opdracht van vader moeder laten bedreigen.

:: Ikke :: maandag 21 december 2009 :: 21:59:50permalink

Jarenlang heb ik mijn leven gedeeld met een Narcist. Zijn wil was wet, hij manipuleerde het hele gezin als het maar naar zijn wens ging. Ik ben geestelijk mishandeld en als meneer zijn zin niet kreeg ook fysiek,maar ik zorgde natuurlijk ervoor dat dat zo weinig mogelijk gebeurde. Zo iemand vreet letterlijk en figuurlijk je energie leeg. Ik heb na een grote ruzie onze relatie verbroken. De ware aard van een narcist komt dan helemaal boven. Hij heeft geprobeerd om mij door het lint te krijgen, via zijn kinderen. Dat is het ergste wat je kunt doen is je eigen kinderen gebruiken om moeder eronder door te krijgen. Ik heb alles geprobeerd om het in goede banen te leiden, via de rechtbank, via maatschappelijk werk, via jeugdzorg en raad van de kinderbescherming. Maar het komt er op neer, wat vader ook doet,hij mag zijn kinderen blijven zien, terwijl ook zij fysiek en geestelijk worden mishandeld. Ik heb drie keer aangifte gedaan voor fysieke mishandeling van mijn dochter. Meldingen gedaan van dat hij dreigde de kinderen niet terug te brengen en dat hij mij meerdere malen heeft bedreigd. Ik heb aangifte gedaan van poging tot doodslag. Maar een narcist kan zich hieruit praten, omdat hij de boel heeft verdraaid en de schuld in mijn schoenen schuift. Ik ben er achter gekomen hoe het rechtssysteem werkt hier. Het zijn doorgeleerde mensen die er niets van snappen, hoe het werkelijk in elkaar steekt of je moet geluk hebben met een goede. Als er eens werdt onderzocht of iemand een persoonlijkheids stoornis heeft dan is het opgelost. Want dat hebben de meeste personen die hier beschreven worden. Maar mijn advies is om zo'n persoon te negeren en nergens meer op te reageren want dat is juist voeding voor dat soort gestoorde personen. Het enige is: bescherm je kinderen te allen tijde, want een moeder heeft daar recht op, wel of geen wet. Dan zoeken ze het maar op de bodem uit. En verspil je liefde en je energie aan je familie,daar krijg je een hoop voor terug. Leef in vrijheid,en wordt gelukkig met jezelf. Liefs ikke

:: suus :: woensdag 18 november 2009 :: 10:33:05permalink

Hallo, Ik heb een jaar geleden de gezamelijke woning van mij en mijn (nog steeds niet ex-) man verlaten. Hierbij heb ik onze 2 dochters (8 en 5) meegenomen. Er was de laatste jaren sprake van huiselijk geweld. De kinderen hebben heel vaak meegemaakt hoe vader mij sloeg. De oudste heeft hierdoor een enorme hekel aan vader gekregen en wil hem het liefste nooit meer zien. Maar helaas heeft de rechter besloten dat er een omgangsregeling is. Nu begon mijn dochter er steeds meer onder te lijden, b.v. ze was elke week dat ze naar hem moet ziek, huilen op school, slecht slapen enz. Afgelopen week, na het zoveelste incident waar de kinderen bij waren, was voor mij de maat vol. Ik heb mijn advocaat een brief laten schrijven waarin staat dat ik de omgangsregeling per direct stop zet. Nu dreigt hij natuurlijk met een rechtzaak. Ik weet dat ik die waarschijnlijk ga verliezen en dat hij toch weer een omgangsregeling krijgt, maar wat moet ik dan? Ik kan er niet meer tegen om mijn kleine meid zo te moeten zien lijden. Een verdrietige en bezorgde moeder.

:: 09 :: zondag 15 november 2009 :: 14:21:27permalink

Wat zal ik schrijven? Zal ik wel schrijven? Heeft het enige zin? Steunpunt huiselijk geweld, slachtofferhulp, politie, advocaten kunnen niets doen, zeggen ze. Wat heeft het dan voor zin? Psychisch geweld zie je niet aan de buitenkant. De ellenlange documenten die hij naar de rechter stuurt om mij zwart te maken, mij af te schilderen als een slechte moeder die de kinderen tegen hun vader opzet, die te lui is om fulltime te werken naast de volledige zorg voor de kinderen, zijn geoorloofd in de procedure. Het vertragen van de procedure waardoor ik (en dus ook zijn kinderen) financieel steeds krapper kom te zitten, is ook legaal. Financieel en emotioneel uitputten, met het doel dat ik mijn rechten op geef, geen alimentatie meer wil en de helft van ons vermogen kado doe aan hem. Hier gelden de rechten van de mens blijkbaar niet. Artikelen in de krant, vaak na een gezinsdoding, maken me woest. Steeds weer hoor ik dat er hulp genoeg is voor de slachtoffers van onder ander huiselijk gweld. Alleen ik heb het nog niet gevonden. Bestaat het echt? Of alleen bij fysiek geweld?

:: Star :: donderdag 12 november 2009 :: 20:26:59permalink

Hallo allemaal, Ik ben sinds vorig jaar alleenstaande moeder met twee kinderen van nu vier en drie jaar. Na een relatie van vijf jaar heb ik uiteindelijk beslist om weg te gaan bij mijn partner. Voordurend waren er ruzies, waaronder de kinderen veel leden en vooral de oudste. Volgens mijn ex was er helemaal niets aan de hand en dat beweert hij nu nog steeds. Eerst hadden wij onderling co-ouderschap geprobeerd, één week bij hem en één week bij mij. Dat heeft maar drie weken goed gegaan en toen begon hij met dreigementen tot de dood toe. Daarop heb ik het co-ouderschap beëindigd en ik heb de kinderen bij mij gehouden op aanraden van mijn advocaat. Dit heeft wel 3 maanden geduurd vooraleer ik durfde de kinderen bij mij te houden want ik was gewoon heel erg bang. Als ik nu terug kijk op die relatie besef ik nu pas dat ik jarenlang psychisch mishandeld ben. Uiteindelijk is de zaak dan voor de rechtbank geweest omdat mijn ex omgang en gezag wilde hebben. Aangezien wij nooit getrouwd geweest zijn heb ik als moeder het volledige gezag over de kinderen. De rechter heeft dus de RvdK ingeschakeld om een onderzoek te doen. Nou, die hebben een onderzoek gedaan, hoe zij dat noemen: in mijn ogenwas dat gewoon geen onderzoek. Eén gesprek met moeder, één gesprek met vader, één keer kijken naar kinderen en één keer een gezamenlijk gesprek met vader en moeder. En wat ik vreesde was dus ook het geval. Ze geloofden meer de vader dan dat ze mij geloofden. Dit rapport ligt nu bij de rechtbank en het is nu wachten tot wanneer de zaak gaat voorkomen, maar de vader heeft wel ondertussen omgang met de kinderen gekregen van één weekend om de veertien dagen. Afgelopen weekend is de situatie uit de hand gelopen en heeft hij mij geslagen en haren uitgetrokken in het bijzijn van mijn kinderen. De jongste had enorme angst na dat voorval, de oudste gaf geen kik. Ik wou met hem iets bespreken wat ik ontdekt had bij de kinderen van handelingen die niet normaal zijn en passen bij kinderen van hun leeftijd (seksueel getinte dingen). Maar daar kreeg ik de kans zelfs niet toe (dus dat was niet de reden van zijn gedrag). Op aanraden van de kinderarts heb ik een psycholoog geraadpleegd. Ik wil eigenlijk de kinderen niet meer aan hem meegeven, maar omdat de rechtbank gezegd heeft één weekend om de veertien dagen moet ik dit naleven. En niemand die mij hulp kan bieden op het moment dat mijn ex weer aan de deur komt om de kinderen op te halen. Het maakt me extra ongerust omdat mij ex veroordeeld is geweest wegens een zedendelict. Ik ben alleen door mijn vergetelheid en zenuwachtigheid dat vergeten te noemen tijdens het gesprek bij RvdK. De mensen bij RvdK en Jeugdzorg vinden toch maar dat vader en moeder met elkaar moeten praten over hun kinderen. Nou dat is dus helemaal niet mogelijk. Ik heb dat geprobeerd en mijn ex flipte gewoon helemaal, tot fysiek geweld aan toe. Ik weet nu één ding heel duidelijk en goed, bij de RvdK en Jeugdzorg worden blijkbaar de mensen geloofd die, ondanks wat ze allemaal gedaan hebben in het verleden en ondanks hun strafblad, de grootste leugens vertellen. een zeer bezorgde en verontruste moeder

:: Linda :: donderdag 12 november 2009 :: 11:00:15permalink

Afgelopen week heb ik een rechtzitting gehad, waarin er een aantal zaken zijn besproken. Onze relatie van 11 jaar is verbroken. We hebben twee kinderen (1 en 4 jaar). We wonen sinds 2 jaar in een dorp bijna twee uur rijden van de plek waar we eerst 8 jaar hebben gewoond. Twee jaar geleden zijn we verhuisd. Toen we hier kwamen is hij zich steed egoïstischer gaan gedragen. Hij is heel veel gaan drinken. Hierdoor werd hij ook heel agressief en loog alles aan elkaar etc. Dit is ook de reden dat het over is gegaan. Ik wil nu graag terug naar waar ik vandaan kom. Naar mijn vrienden, kennissen en familie. Daarnaast heeft hij al een ander waar hij bij woont en dat hoef ik allemaal niet te zien. Bij de zitting werd gevraagd of ik toch niet hier wilde blijven aangezien het anders heel moeilijk word om een omgangsregeling voor de kinderen te treffen. Er werd mij de vraag gesteld of ik wel hier zou blijven als dit inhield, dat mocht ik gaan verhuizen, het hoofdverblijf naar vader zou gaan. Ik voelde dat er behoorlijk het mes op mijn keel werd gezet. Naar mijn idee kan mijn ex-partner ook weer mee terug gaan naar onze vorige woonplaats of zijn werk zo inrichten dat een normale omgangsregeling mogelijk is. Het voelt gewoon als een complot tegen mij. Wat mij nog het meeste bevreemde was dat mijn advocaat hier allemaal niks van zei. Ze heeft het verweerschrift mondeling toegelicht en dat was het. Toen de rechter verkeerde informatie gaf, reageerde ze niet. Ze keek alleen maar naar mij. Vlak voor de zitting begon ze nog even over het verhuizen en zei dat ze dit toch nog eens na had gevraagd bij collega's. Deze gaven aan dat dit misschien toch nog wel een probleem zou kunnen worden. Naar mijn idee had ze dit veel eerder moeten doen dan hadden we hier toch nog meer op ingestoken bij het verweerschrift. Daarnaast heeft ze een aantal bewijsstukken die ik bij haar had aangedragen niet gebruikt. Bijvoorbeeld bewijs van huisarts waar ik al een jaar geleden mijn zorg over mijn ex-man heb aangegeven. Daarnaast ben ik bij de politie geweest. Wat mag ik van mijn advocaat verwachten en wat moet ik hiermee? Ik hoop dat iemand mij kan helpen. Als ik hier moet blijven voelt het voor mij of dat ik in de gevangenis word gestopt. Groetjes, Linda Ik hoorde dat er een nieuwe petitie zou zijn (als ik het mis heb hoor ik het graag), dat moeders zelf beslissen waar ze gaan wonen en dat de omgangsregeling daaro p aangepast moet worden. Klopt dit? Weet iemand hier iets meer van of heeft iemand hier ervaring mee?

:: Natas :: vrijdag 6 november 2009 :: 14:40:26permalink

Hallo allemaal, De machteloosheid van jullie allemaal deel ik. Helaas kan mijn verhaal er ook zo bij. Dochter misbruikt door haar vader. Wel bewijs, maar te weinig féitelijk bewijs. Toch wordt omgangsregeling opgestart. BJZ en RvdK schuiven alles op: het is schadelijk voor de kinderen als ze hun vader niet zien. Kom met concrete voorbeelden, hiervan? Ze willen liever dat mijn kind wederom aan de gevaren blootgesteld wordt dan nu ingrijpen. Zeer slechte ervaringen met de hulpverlening (en dat zijn er vele.) Niemand durft op te treden. Met de dader wordt niet gesproken. Die zit op zijn stoel te wachten tot hij mag komen om de kinderen te zien. Moeder handelt immers uit wraak want dat zou zo vaak gebeuren. De echte gevallen zijn er nu dus de dupe van. Helaas is dit rechtssysteem zo verschrikkelijk verrot. Nu wordt er gedreigd het gezag bij me weg te halen omdat ik niet meewerk aan omgang. Hoe durven ze je dat te vragen. Uitspraak BJZ en dat is letterlijk geciteerd: "ach het is immers 4 jaar geleden, als het weer gebeurt is je dochter groot genoeg om het aan je te vertellen". Volgens mij ben je dan dus al een stap te ver. Maar dat schijnen ze niet in te zien. Ik moet nu vader ophemelen zodat mijn kinderen met een gerust hart en vol vertrouwen daar naar toe kunnen gaan. Ik werk hier niet aan mee. Ik lieg mijn kinderen niet voor. Straks wordt mijn dochter weer misbruikt en dan wordt er gezegd: "mama je wist het waarom heb je me toch laten gaan?". Weg veilige basis. Maar intussen wel roepen dat het schadelijk is als ze hun vader niét zien. Kinderen groeien nu op alle fronten leeftijdsadequaat op en functioneren prima op school en in omgang met anderen. Dit is allemaal onderzocht. BJZ en RvdK spreken zichzelf continue tegen. Na 4 jaar gaan ze toch opstarten en dat gaat gebeuren rond Sinterklaas. Ook daar heeft BJZ goed over nagedacht. Een kind van 4 en een kind van 7. Goede timing. Gefeliciteerd. Als mijn dochter het woord papa alleen al hoort poept ze in haar broek, heeft nachtmerries en is onrustig. Wil absoluut haar vader niet meer zien. Te triest voor woorden. Ik voelde me alleen staan en machteloos. Nu lees ik jullie afschuwelijke maar identieke verhalen. Voel me minder alleen in mijn strijd maar nog even machteloos. Ik heb BJZ gemeld dat ik nu die afgrijselijke drama's die er gebeuren in gezinnen snap. Zodra BJZ of de Raad om de hoek komt kijken drijven ze je tot het uiterste. Ze maken ze monddood en volledig gek. De namen Jeugdzorg en Kinderbescherming kloppen echt niet. Ze doen namelijk niets om je kind te beschermen. En als jij als moeder dat wel poogt te doen dreigen ze met het weghalen van het gezag om zo je kinderen nog verder naar de verdommenis te helpen. Bravo hulpverlening. In wat voor slecht land leven we? Heel veel sterkte iedereen en blijf vooral vechten voor je kinderen want die zijn het meer dan waard om voor te vechten.

:: Sil :: zaterdag 31 oktober 2009 :: 21:44:57permalink

Hallo moeders, Ik heb een kind van bijna 1 jaar en de "verwekker" is bezig om een omgangsregeling en erkenning af te dwingen bij de rechtbank. Ik ben aan het wachten op een datum. De reden dat ik dat niet wil is omdat ik een zeer gewelddadige relatie met hem heb gehad, en dat is nooit veranderd, hoeveel kansen ik ook heb gegeven. Ook tijdens m'n zwangerschap ging dit door. Ook heeft hij een crimineel verleden en is zo vaak onder invloed, hij heeft geen benul van wat voor schade al deze dingen zullen doen bij een klein kind. Ik hoop hier meer verhalen te lezen, misschien wat tips voor de rechtzaak op te doen. Ik ben zo nerveus. Ik ga knokken tot het einde, maar ik ben wel erg bang. Liefs, Sil.

:: Lula :: zaterdag 31 oktober 2009 :: 00:15:38permalink

Ik heb al jullie ellendige verhalen gelezen en ik ben erg onder de indruk. Ik dacht dat ik helemaal alleen was met datgene ik meemaakte. Nee, mijn ex heeft mijn zoontje niet seksueel misbruikt, maar jullie mogen mij vertellen of mijn kindje toch niet net zoveel schade heeft opgelopen. Ik denk van wel, omdat ik persoonlijk van mening ben dat het nog niet eens zoveel voor het blijvende letsel uitmaakt, als het maar erg genoeg was, dan is het gevoel waar je mee blijft zitten hetzelfde. Kinderen kunnen hun gevoel nog niet zo goed benoemen, dat kunnen ze later pas, alhoewel die van mij een eigenheimer is. Ik luister naar mijn kindje(dat God zij dank alles met mij bespreekt en heel sterk lijkt) maar ik schreeuw het van binnen uit van angst om mijn kind. Ik kies even voor de beknopte versie: tywintig jaar lang (waarvan het grootste gedeelte getrouwd) heb ik gefungeerd als een letterlijke boksbal, een schietschijf, iets waar je helemaal geen rekening mee diende te houden, ik werd vernederd en verraden, nachten duurde eindeloos omdat ik genomen werd, zelfs als ik sliep. Ik kreeg uiteindelijk na weer de zoveelste miskraam mijn kind en alsof het nog erger kon, mijn man werd toen geleidelijk aan helemaal een duivel. Maar nu niet alleen naar mij, maar ook naar mijn kindje. Na al zoveel jaren slaafs te zijn geweest veranderde er iets in mij vanaf het moment dat ik mijn kindje op de wereld zette. Langzamerhand pikte ik het niet meer zo een, twee, drie. Dat maakte dat ik op de verkeerde knop drukte bij mijn, inmiddels, ex-man. Het werd nog erger dan het al was. Hij mishandelde me maar mijn kindje ook, weliswaar "alleen" verbaal (want oh, weet je hoe een bange hond eruit ziet, zo zag ik er ook uit denk ik) vond ik nog erger dan fysiek. Gek genoeg was mijn kindje vanaf meet af aan veel sterker dan ik dacht, want hoe klein het ook was, het sloeg en schopte terug. Mijn kindje wilde nooit iets met de vader te maken hebben en vice versa. Mijn kindje en ik kregen steeds meer en meer een nog sterkere band dan we al hadden. Ik beschermde mijn kindje waar ik maar kon, maar de lichamelijke en psychische onderdrukking werd steeds erger. Ik heb nooit aangifte durven doen, had ik het maar wel gedaan. Mijn kindje werd bijna vier en ik raakte er geleidelijk aan toch klaar mee (mede door vrienden) en eiste gezamenlijke therapie en zo niet scheiding. Ik maakte me ernstige zorgen om mijn kindje en voorzag de groots mogelijke ellende met de vader als ik geen hulp inschakelde. Scheiden van hem was onmogelijk, zei hij, "want ik maak jullie dood." Therapie deed hij ook niet want dan ging hij zelf liever dood. Uiteindelijk werd het toch therapie en dat was een overwinning voor mij. Die therapie heeft twee jaar geduurd. Althans voor mij, mijn ex liet het afweten, of hij was er, maar deed er niets mee, of hij kwam niet opdagen. Toch is er een periode van onderzoek geweest door de behandelaar (niet zomaar de eerste de beste trouwens) naar de persoonlijkheid van mijn inmiddels ex-man. Daar komt ie: hij bleek een persoonlijkheidsstoornis te hebben nl. Narcistische Persoonlijkheidsstoornis (NPS). Dit zegt jullie allemaal waarschijnlijk niks, maar het is het meest erge wat je je maar kunt voorstellen bij iemand. Mijn gevoelens werden bevestigd en nog voor ik hem kon en durfde te verlaten, verliet hij mij. Hij ging ongeveer met deze woorden: "ik hou de rest en jij mag dat rotkind houden." Verdwaasd keek ik hem aan, enerzijds brak ik (snap je dat nou?) en anderzijds voelde ik opluchting. Het bleek dat ons dure huis en alles al verkocht was. Alles bleek van te voren te zijn opgezet. Mijn oogkleppen vielen voorgoed af. Mijn kindje jubelde: "Mám, ben je ook zo blij dat ie weg is?" Ja dat was ik zeker! Maar toen plotseling eiste mijn ex een latrelatie, ik weigerde en hij flipte. Nee, was voor hem geen antwoord en hij wilde vervolgens mijn kindje zien. Ik hoef jullie denk ik niet te vertellen hoe dit verder is afgelopen. Ik liet hem het eerste jaar gewoon nog liet komen, maar zag mijn kindje in een hoek wegkwijnen of weglopen. Mijn ex bleef doorgaan met domineren en nog veel meer dan dat. Toen ik uiteindelijk mijn eigen woning kreeg (net voordat mijn kind en ik op straat zouden komen te staan) en mijn ex me wilde slaan terwijl mijn kind het zag en me mijn eigen woonkamer niet in wilde laten, ging er voor de tweede maal bij mij een knop om. Ik heb hem nooit meer toegang verleend tot mijn woning. Hierna is er nog veel meer gebeurd. Er ligt een psychologisch rapport dat omgang met vader voor mijn kindje schadelijk is. School gaf met een verklaring die liegt er niet om. Ik heb dossier opgevraagd van relatietherapie waar ik jullie eerder in dit verhaal over vertel. Ik neem alles op met tape recorder. Het maakt niet uit hoeveel bewijs je hebt. Kind gaat naar vader, want zeggen ze dan ook nog doodleuk, beter een slechte vader dan géén vader! Ik ben nu voor de derde keer beland bij de Raad van de Kinderbescherming, en ik word bedreigd en mijn zoontje ook. Letterlijk bedreigd, maar ik ben inmiddels een slimme meid geworden, ik neem alles op met een recorder. Letterlijk werd er gezegd dat het niet uitmaakt wat vader heeft gedaan/misdaan, mijn kindje gaat of het nu wil of niet naar de vader. "Al zou het kind misbruikt zijn geweest," zo zei de man van de kinderbescherming, "dan nóg gaat het kind naar de vader. Waar twee kijven hebben twee schuld en wat is jou aandeel? Al plast het kind tien keer per nacht in bed, al steekt het kind een mes in de eigen buik (mijn kindje heeft dit uit angst gezegd), het kind gáát naar de vader en zo niet dan is het jouw schuld en krijg je flinke problemen. Wij beginnen dan maar eens met Onder Toezichtstelling en je kunt ook nog eens in de gevangenis komen. Bovendien kan je ex je kind opeisen en kun je de voogdij over je kind verliezen. " En ga zo maar door! Ik ben in shock geraakt, hoeveel erger kan het nog worden? Nu durf ik gewoon te zeggen dat ik niet zonder mijn kindje kan, maar mijn kindje ook niet zonder mij. Erger nog, ik durf te zeggen dat het belang van mijn kind is géén omgang met "vader". Ik heb te doen met een man die aanzien geniet, hij draagt pakken en heeft een bedrijf. Hij heeft een persoonlijkheidsstoornis, maar het enge is dat mensen met deze stoornis voor de buitenwacht overkomen als zeer attente, joviale mensen. Bovendien is hij zeer intelligent. Zo intelligent dat hij altijd wint. Ik heb bij de rechter verzocht om vanalles en nogwat, maar als moeder ben je gewoon de pineut! Ik heb jullie maar een fractie verteld met dit verhaal, ik kan boeken vullen, maar waar het op neerkomt is dat ik de wet veranderd wil zien. Ik wil protest, ik wil aktie, ik wil vechten, ik wil media inschakelen, ik wil gerechtigheid voor mijn kind (alle kinderen). Anderzijds ben ik in doodsangst, ik heb een onbeschrijflijke druk op de borst enzo. Mijn kindje heeft het onderzoek van de Raad vd Kinderbescherming speelt, de ene nachtmerrie na de andere en draagt weer luiers 's nachts. Ik heb het gevoel in een soort van science fictionachtig verhaal te zijn beland. Of dat ik gewoon een nachtmerrie heb, die maar niet over wil gaan. Ik voel echte doodsangst, ik voel wanhoop, ik voel me verlaten, ik voel me rechtenloos. Ik denk louter en alleen nog maar aan mijn kind. Hoe moet ik je redden, mijn schat? Ik kan wel gek worden van ellende, maar ik moet mijn rug rechthouden voor mijn kind. Voel me zo eenzaam.

:: C :: vrijdag 30 oktober 2009 :: 19:44:05permalink

Hallo, ik heb een advocaat in handen heb heb al een aantal bewijzen van het ziekenhuis en ambulance. Ook heeft hij 2 weken terug mij gedreigt via de mail met een fake acount, dat ligt ook allemaal bij de advocaat Mijn angst is gewoon dat hij dadelijk toch nog omgangsregeling krijgt. Binnenkort komt het voor en daarnaast heeft hij nog een verzoek gedaan voor nog een rechtzaak in gesloten ruimte. Mijn vraag is wie heeft dit nog meer gehad in gesloten ruimte en wat moet ik daar van verwachten ! Ik ben als de doods om met hem in een klein kamertje te gaan zitten, Mvg C

:: Roos :: vrijdag 23 oktober 2009 :: 09:24:04permalink

Lang getwijfeld of ik hier ook zou schrijven, mijn verhaal is lang zo schrijnend niet. Geen fysieke mishandeling, geen stalking. De vader van mijn nog jonge kinderen is een man met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ook ik bereid me voor op jarenlange strijd, de eisen die aan de kinderen gesteld worden zijn absurd, hij heeft geen idee hoe met kinderen om te gaan. Geen empathisch vermogen, liegt vanalles bij elkaar en de kinderen vertrouwen hem niet, de hechting is mislukt maar ja, omgang is een europees recht. Ik zal niet verzanden in eindloze voorbeelden, zou ik ook te herkenbaar van worden. Narcisten in het nauw zijn onberekenbaar en ik heb in de scheiding wel ooit een mes op mijn keel gekregen. Een narcist verlaten is zijn ego in mootjes hakken. Ook ik zal mijn kinderen moeten dwingen en nee, ze worden niet geslagen of misbruikt, dit is een erg subtiele vorm van psychologische mishandeling, totaal onbewijsbaar. Waarom wordt er toch zo slecht gelezen en geluisterd door rechters, hoe is de lobby van f4j en sos-papa's zo groot geworden? Zou hier graag wat aan willen doen, er zijn veel te veel kinderen in dit land die gedwongen speelballen zijn door het prachtig concept van gelijkwaardig ouderschap. Een ouders voor ouders over de rug van de kinderen. Aan jullie allemaal: sterkte, houd je rug recht en blijf ademen. Roos

:: Woudfee :: donderdag 22 oktober 2009 :: 17:08:21permalink

Hallo lieve moeders, Het is mijn droom om met mijn drie kinderen over het strand te wandelen. Wij lachen en laten al die trauma's die ons zijn overkomen achter ons en denken aan mooie tijden die in de toekomst liggen. Ik heb misbruik ervaren van mensen om mij heen en ook van de hulpverlening. Ik dacht je de hulpverlening kon vertrouwen, maar ook deze blijkt zich tegen je tekeren. Ik weet niets van vrouwenopvang, ik weet niet zeker of dat kan helpen, hoop het wel. Mijn ex-man heeft mij zeer serieus met de dood bedreigd. Ik wil mijn kinderen beschermen tegen zijn geweld. Dit wordt tegen mij gebruikt. Waarom zet een vader de kinderen tegen de moeder op? Waarom ontvoert hij hen en maakt mij daarmee kapot? Ik heb nog amper vertrouwen in mensen. Zo wordt de wereld wel een kleine plek. Een liefdevol woord van mijn kinderen, dat is mijn grootste wens. Graag wil ik een veilig plek hebben, waar ik gehoord word als liefdevolle moeder in nood. Ik wil erop kunnen bouwen, dat de gerechtigheid zal winnen. Als mijn ex in therapie gaat dan hebben mijn kinderen en ik een toekomst. Wie kan mij een beetje steun geven, zodat ik niet opgeef en ergens terecht kom in de rare wereld van de hulpverlening, die door mijn ex volledig wordt gemanipuleerd? Veel liefde en alvast bedankt.

:: Belgische moeder :: woensdag 21 oktober 2009 :: 17:12:22permalink

Ik ben in België woonachtig dus de wetgeving zal wel anders zijn. Ik zou ook graag kort mijn verhaal doen. Mijn kinderen zijn nu 12,15 en 19. Ik heb ze altijd meegegeven om de twee weken bij hun vader en dit gedurende vijf jaar. Op een bepaald moment kon ik ze niet meer overtuigen om te gaan. Hun vader was onverschillig, agressief met af en toe een klap. De nieuwe vrouw (jonge Russin voor wie hij ons verliet) maakte hen, vooral na de geboorte van een zoontje duidelijk dat het haar huis was, ze moesten telkens koken,wassen etc. Geen ontspanning en dikwijls waren ze alleen thuis terwijl mijn ex en zijn vrouw en/of zoontje weg waren. Dus ze beslisten om niet meer te gaan en ik kon ze niet meer overtuigen. Nu moet ik voor de rechter komen wegens weigeren van omgangsrecht, terwijl ik dat nooit heb gedaan en ook al de advocaatskosten terwijl hij geen alimentatie betaald. Ik krijg voorschotten van DAVO. Wat kan ik doen?

:: Deryl :: vrijdag 16 oktober 2009 :: 15:27:56permalink

Hoi dames, Namens de Alleenstaande Moeders Voor Elkaar willen we graag 1 januari een petitie aanbieden in Den Haag met betrekking tot de rechten van afwezige vaders! www.zwangerenalleen.petities.nl Teken de petitie! Hopelijk verandert er iets!

:: C :: donderdag 15 oktober 2009 :: 22:51:25permalink

Hallo allemaal, Wat een verhalen, pff... Ik ben met mijn ex nu 2 jaar uit elkaar. Samen hebben we een zoontje. Hij heeft hem nog nooit gezien. Toen ik nog iets met hem had was hij erg agressief. Sloeg me en dreigde me. Ik was in die tijd echt heel bang, bang dat ik iets verkeerds deed om weer klappen te krijgen. Zijn ouders vonden het de normaalste zaak. Natuurlijk hielden ze hem een hand boven het hoofd. Tijdens de zwangerschap kwam ik erachter dat hij een strafblad had en nog steeds bezig hield met bepaalde zaken, waar ik opeens ook bij werd betrokken. Op een avond hadden we flinke ruzie omdat ik weg bij hem wou, maar hij liet me niet gaan. Hij trapte me in de buik waardoor ik een dreigende miskraam had. Toen heeft hij gedaan als of zijn neus bloedde. Toen de ambulance kwam heeft hij gezegd dat ik een miskraam kreeg en dat hij niet wist hoe het kwam. Ik wou het vertellen hoe het kwam, maar ik durfde niet, bang voor het vervolg, voor wat mijn ex zou doen. In die tijd was ik echt overspannen. Ik wist me echt geen houding meer te geven. Ik leefde in een film waar geen einde aan kwam. Aan mijn eigen ouders durfde ik het ook niet te vertellen. Dagen gingen voorbij en het werd echt steeds erger. Zijn ouders hielden me ook nog onder druk met allerlei gedreig. Het lukte hun ook nog om tussen mij en me ouders te komen en ik was helemaal bij af. Ik dacht echt dat ik daar nooit meer uit zou komen. Je kan je echt niet voor stellen wat voor mensen dat zijn. Door zielig te doen en mensen te manipuleren kregen hun altijd hun zin en zag niemand hun aan voor zo iets, maar bij de politie waren ze bekend. Op een dag nam de vader van mijn ex mijn ID & bankpas mee omdat hij wist dat daar geld op zat. Mijn ex zei dat ik aangifte daarover moest doen, maar ik moest mijn mond houden over wat hij met mij deed. Hij (en zijn ouders) dachten echt: ze is te bang om het te vertellen. Dat was ik ook maar ik moest daar weg, om mijn kind een normaal leven te geven. Eenmaal op het politie buro vertelde ik over de diefstal, maar automatisch zei ik toch wat mijn ex deed. Heel verward allemaal, maar ik wou dat iemand me hielp! De agent vond het een vreemd verhaal (logisch als ik mijn hart luchtte) Het voelde goed tot ik het helemaal had verteld. De agent, samen met een andere agent, zijn toen met mij naar huis gegaan Ik was bang wat er zou komen. Eenmaal binnen, wist zijn moeder dat ik meer had verteld en begon opeens hard te huilen en paniekerig te doen. Toen moest ik naar boven toe. De moeder vertelde een ander verhaal over haar en haar man en mijn verhaal werd aan de kant gezet. Toen heb ik echt het vertrouwen in de politie kwijt geraakt en ik viel weer in een donker gat. Bang en eenzaam. Toen eenmaal de politie weg was kreeg ik ruzie met mijn ex over of ik iets meer had vertelde. Ik zei van niet, maar hij geloofde het niet en sloeg me. Ik zocht toch weer een uitweg om naar mijn moeder toe te gaan. Eindelijk, na een paar dagen ging ik naar mijn moeder, maar mijn ex ging mee. Onderweg was hij me aan het dreigen dat als ik iets vertellen ik mijn eigen graf zou graven. Maar mijn ouders waren niet dom en zagen aan mij dat ik op was. Er viel echt een last van me schouders af, ik moest gewoon plannen maken om van hem af te komen en dat is gelukt. De afgelopen 2 jaar bleef hij dreigen om zijn zoon te zien, maar ik wil niet dat mijn zoon iets te maken krijgt met hem. Om helemaal van hem te komen is mijn laatste keus de rechter. Hij heeft een advocaat in de hand genomen en nu heb ik een brief gekregen dat hij me voor de rechter sleept voor een omgangsregeling! Nu is mijn vraag: heeft iemand bijna hetzelfde mee gemaakt en weet mij raad te geven, want ik ben op. Ik durf hem niet onder ogen te komen en ben zo bang dat hij zijn zin krijgt om mijn zoon te zien! Mvg C.

:: Dora :: donderdag 15 oktober 2009 :: 20:16:50permalink

Ik heb 3 kinderen. Twee boven de twaalf. De oudste twee hebben een andere vader dan de jongste. Mijn verhaal gaat over de oudste twee kinderen. Heb nooit een officiële relatie gehad met vader van oudste twee, ze zijn nooit erkend. De relatie is definitief verbroken toen ze 4 en 2 jaar oud waren, 10 jaar geleden dus. Er is een aantal jaren geen contact geweest tussen vader en kinderen. Toen mijn oudste kind ongeveer 6 jaar oud was wilde hij zijn vader wel weer eens zien. Ik heb contact opgenomen met hun vader en vervolgens hebben zij onregelmatig contact met hem gehad. Toen hij na een poos een vaste relatie had zijn ze af en toe bij hem blijven logeren. Het logeren was over toen de relatie verbroken werd. Hier hebben de kinderen erg veel moeite mee gehad (niet dat ze hém niet zagen, maar wel dat er geen contact meer was met zijn ex-vriendin en haar kind). Hij kreeg weer nieuwe relatie, ook weer vrouw met kind, dus konden ze weer af en toe een weekend komen, heeft helaas voor hun ook niet lang geduurd. Vervolgens hebben ze jarenlang niets meer van hem gehoord. Spoorloos. Ik moet zeggen dat het een heerlijk rustige periode was voor ons, hij had namelijk een groot drankprobleem en was volkomen onverantwoordelijk. Ik ga hier niet alles vertellen). Hij heeft nooit iets bijgedragen in de kosten, ik heb altijd alles voor ze betaald, geregeld, ziekenhuisbezoeken etc. Ergens in 2007 belde hij opeens weer op. Hij was volgens hem bezig met zijn leven weer op orde te brengen (lees: voor de 3e of 4e keer zijn verblijfsvergunning regelen). Hij heeft nooit een eigen huis gehad, altijd op kosten van anderen geleefd en ga zo maar door. Om een lang verhaal kort te maken: hij heeft van mij weer de kans gekregen om 'iets' op te bouwen met de kinderen, wel onder aantal voorwaarden: langzaam opbouwen, in het begin contact om de zes weken ofzo, vertrouwen winnen (voorzover dat mogelijk is bij iemand die steeds in herhaling valt en overal een puinhoop van maakt), kinderen vooral goed uitleggen waarom hij jarenlang niets van zich heeft laten horen en bovenal maar eens gaan bijdragen in de kosten. Dat vond hij allemaal prima. Niet dus. Bleef bellen, aandringen, als bij ons de telefoon niet opgenomen werd, begon hij mijn moeder te bellen en ga zo maar door. Heb hem verteld dat hij niet zo moest pushen. Weer van alles gebeurd waar kinderen (vooral de oudste) nogal last van hadden. Toen heb ik een brief ontvangen van hem waarin staat dat hij 50 euro per maand voor beide kinderen wilde betalen en ze wel 1x in de 4 weken wilde zien, maar dat kon geen vaste dag zijn. Mijn oudste is een keer spontaan bij hem (en zijn vrouw, hij is inmiddels getrouwd) op bezoek gegaan, dat mocht niet, hij mocht niet zomaar langs komen. Ook kreeg ik op een gegeven moment telefoontjes waarin wij (mijn vriend en ik) bedreigd werden. Vervolgens een brief waarin ik van een samenzwering beschuldigd wordt, dan staat er nog iets in over emotionele en fysieke mishandeling, drankmisbruik (door mij en mijn vriend, wie precies beschuldigd wordt in die brief laat hij in het midden). Verder is hij ervan overtuigd dat de kinderen mij gaan haten. Tja..... Een aantal weken geleden kreeg ik een brief van een advocaat: hij wilde de kinderen erkennen. Na 14 jaar? Ik heb zelf inmiddels ook een advocaat. Afgelopen week ontving ik een copie van een verzoek tot omgangsregeling dat door zijn advocaat is ingediend bij de rechtbank. Hij procedeert onder toevoeging. En nu komt mijn probleem: Over de omgangsregeling maak ik me geen zorgen, de kinderen willen dat niet, en vragen zich af wat ze bij hem zouden moeten doen. Zij willen zelf beslissen. Helaas is mijn inkomen te hoog om toevoeging te krijgen. Dus zal ik alle kosten zelf moeten betalen. Vakantie heb ik al afgezegd. Het enige dat hij uiteindelijk met deze zaak zal bereiken is, dat ook deze actie van hem ten koste van de kinderen gaat. En waar ik ook bang voor ben is dat zodra ze in de gaten hebben dat ik alle kosten zelf moet betalen, ze tot in het oneindige doorgaan met procederen: hoger beroep, verzoek tot erkenning, verzoek tot weet ik veel wat. Advocaat kost 175 ex btw per uur, daarnaast moet ik ook nog griffierecht betalen (waarom moet ik dat doen?). Dan zal er nog wel een curator benoemd worden die met de kinderen in gesprek gaat, moet ik daar ook voor betalen? Ik kan kosten niet op hem verhalen omdat dat niet schijnt te kunnen bij familierecht. Dat moet toch niet kunnen, heb ik straks door zijn toedoen schulden. Daar worden de kinderen ook niet beter van, terwijl hij nooit iets voor de kinderen gedaan heeft of ook maar iets heeft bijgedragen in kosten. Wat kan ik hier aan doen?

:: Nachtvlinder :: maandag 12 oktober 2009 :: 22:36:53permalink

Mijn ex en ik zijn nu 1,5 jaar uit elkaar na een relatie van 5 jaar vol ruzie en mishandelingen. We hebben een dochter van 4 jaar. Nadat we uit elkaar zijn gegaan is mijn ex helemaal gaan flippen. Hij heeft me ruim een jaar ontzettend gestalkt, zelfmoordpogingen gedaan om me terug te krijgen en me dwars zitten via mijn dochter. Ook viel hij me elke keer aan als hij onze dochter kwam halen, heeft bij me ingebroken en zo kan ik nog wel ff doorgaan. Kan er een boek over schrijven. De laatste tijd ging het redelijk, maar sinds de zomervakantie begint het gezeik weer van voor af aan. Hij zegt rare dingen tegen mijn dochter, woorden die je gewoon niet uit de mond van een 4 jarige wil horen en schopt elke keer stennis waar zij bij is. Ik ben zo bang dat mijn kind op deze manier voor de rest van haar leven beschadigd raakt. Is er iets wat ik hiertegen kan doen? Ik wil liever niet naar de rechter omdat ik dan echt niet meer normaal over straat kan (de politie doet helaas ook erg weinig in dit land), mediation wil hij niet. Om het weekend is ze bij hem en ik ben ook altijd bang dat hij haar niet meer terug komt brengen, daar dreigt hij ook altijd mee. Word zo moedeloos van de hele situatie. Juist als ik ff bij kan tanken zonder kind zit ik helemaal in de stress.

:: Miranda :: vrijdag 9 oktober 2009 :: 10:34:26permalink

Zo herkenbaar: papa probeert over de rug van zijn driejarige dochtertje mama te manupuleren, maakt me zwart, bedreigt me en zegt tegen dochterlief dat ik niet van haar hou en ze wel bij hem mag wonen. Stuurt vrienden en kennisen e-mails, belt maar rond en dreigt aangifte te doen van de meest vreemde en onware zaken. Meneer is ook nog politieagent. Mijn aangiftes worden geseponeerd "wegens gebrek aan bewijs". Jaren geprobeerd mijn dochter haar vader te laten zien, door middel van een bezoekje met een nachtje slapen. Pa komt bij terugbrengen over de vloer zodat ze even kunnen knuffelen (ten koste van mezelf). Een dwars en ongewassen kind met honger teruggekregen als ze een weekendje heen is geweest. Een peuter die beweert dat papa zegt dat ik niet van haar hou . Nu heb ik er een punt achter gezet. Het is mijn PLICHT als moeder mijn dochter te beschermen tegen deze man, die haar ook psychologisch bewerkt, en nu? Na twee maanden rust en een langzaam weer zichzelf wordende dochter een verzoekschrift tot omgangsregeling in de bus. Meneer wil gezamelijk gezag, een omgangsregeling en een dwangsom als ik me er niet aan hou... en ik...ik kan echt niet meer. Wat nu? Ik heb ouderlijk gezag, hij heeft haar erkend en dat was het. Maar als hij nu ook zo ontzettend goed liegt bij de rechter en die rechter neemt hem serieus?

:: kalfje :: woensdag 7 oktober 2009 :: 11:25:08permalink

Wie kan mij eens goed advies en raad geven in dit web van ellende dat wij als zorgende ouder moeten doorstaan? Ik ben lang bezig met onderzoeken van ervaringen die bekend zijn op het internet maar kan niet iets vinden dat bij mijn persoonlijk leed aansluit. De verhalen die ik tot mij nam zijn ronduit verschrikkelijk en zeer treurig in deze zogenaamde zorgstaat. Kan er echt met mijn pet niet boven en al mijn liefde en zaligheid gaan ook uit naar die ouder die dit nodig heeft om deze strijd die tot diep in de ziel raakt uit. De kracht als ouder die alles omvattend is en ik hoop echt eens dat er wetten komen die de uitzondering in regel kunnen waar maken zodat de aandacht en energie aan de kinderen kunnen worden gegeven die het (meer dan) nodig hebben gegeven wordt ipv de slopende rechtzaken . Want ondanks dat we proberen ze er buiten te houden elk gevoel ontgaat geen kind . Waarom ik nu raad en advies nodig heb voor mijnzelf is voor het volgende Ik zal het kort maar daadkrachtig proberen te omschrijven (lijkt soms echt een film die niet waar is voor mijn gevoel maar ook dit zullen vele met mij mee voelen) Ik ben een moeder van jonge zoontjes. Ben in een zeer korte tijd beide ouders verloren. Ik zal kort alles op een rij zetten en daarna de gevolgen hiervan neerzetten. gehuwd 1999 Waarom ik raad en advies nodig heb is het volgende Ik zal het kort maar daadkrachtig proberen te omschrijven. Het lijkt soms echt een film die niet waar is voor mijn gevoel, maar ook dit zullen vele met mij mee voelen. Ik zal kort alles op een rij zetten en daarna de gevolgen hiervan neerzetten. Ik ben een moeder van jonge kinderen, waarvan de oudste ADHD-PDD nos heeft. Ben in een zeer korte tijd beide ouders verloren. Kort daarvoor is de scheiding tussen mijn ex en mij ingezet. In datzelfde jaar doet mijn ex-man zijn eerste poging tot zelfdoding in bijzijn van kinderen. Hij heeft in coma gelegen en is opgenomen in een psychiatrisch instelling. Door schulden zijn we verplicht ons huis te verkopen en alles kwijt. Met behulp van gemeente kan ik met mijn twee kinderen een hele kleine sloopwoning betrekken. Ondertussen zijn we officieel gescheiden. De omgang verloopt slecht. Vader laat zijn kinderen meerdere malen voor de deur staan, terwijl hij ruzie zoekt met mij over financiën. Dit terwijl hij geen eens alimentatie betaalt en ik met mijn kinderen onder het sociale minimum zit. Vaak belt hij met bedreigingen en schelden etc. Ik heb meldingen gemaakt bij politie, maar deze kan niets doen, tenzij hij aanvalt in daden. Via een convetant bij een advocaat laten we vastleggen dat hij omgang krijgt, maar dat er geen scenes in bijzijn van kinderen meer mogen plaatsvinden en hij ze niet zomaar mag laten staan bij het ophalen! Nog geen twee maanden maakt hij grote toestanden en loopt hij weer weg en ik wil de advocaat inschakelen om het bestaande convenant te laten ontbinden. Een maand later doet hij een tweede zelfmoordpoging. Hij wilde afdwingen de kinderen opnieuw mee te geven en zei als ik dat niet zou doen hij zelfmoord zou plegen. Dat deed hij dus. Na vele brief wisselingen en verwijten heeft hij ook een advocaat. Hij zou genezen zijn van depressie - zonder enig bewijs van een psychiater – door een zeer korte cursus. De zaak komt voor bij de rechtbank. De raad van kinderbescherming geeft als advies: meteen omgang met vader. Vervolgens vertrekt de vader een maand voor vakantie naar het buitenland. Hij betaalt overigens nog steeds geen alimentatie. Nu hebben we op advies van de rechter mediation. Dat draaide de eerste keer al uit op ellende. Hij heeft nu bijna een jaar de kinderen niet gezien en ook niet gesproken en hij heeft ook geen moeite gedaan om dit te bewerkstelligen, behalve één keer plotseling op te duiken en de kinderen op te eisen. De kinderen vertrouwen niemand, maar functioneren eindelijk weer een beetje. Jongste eet bijna niets. Oudste wil geen contact. Ik ben zo bang dat hij de kinderen wat aandoet en zichzelf erbij. Niets en niemand kan mij de garantie geven dat zijn doodswens over is, zeker niet gezien het feit dat hij geen goede behandeling hiervoor heeft gehad. Ja wat nu? Mediation gaat waarschijnlijk niet door voor de tweede keer en dan gaat rechtbank uitspraak doen en tja .... uiteindelijk zei de raad zei wel omgang. Wie heeft hier ervaringen mee. Mijn eigen advocaat zegt zelf ook dat de omgang door zal gaan en een raadsonderzoek zou moeten volgen, maar ook dit is blijkbaar niet altijd ten voordelen van de kinderen. Het in stand houden van de vader-kind relatie heeft voorrang en er wordt niet gekeken naar geestelijke gezondheid van kinderen daardoor. Wij zijn geestelijk door de malle molen gegaan en doen dat nog steeds en zijn bang dat er nog veel meer gaat gebeuren, dan datgene dat hij zichzelf heeft aangedaan.

:: Henry :: dinsdag 6 oktober 2009 :: 17:18:10permalink

In onze relatie was er veel huiselijk geweld, alcoholproblematiek en agressie, waardoor ik steeds ben gevlucht met mijn kind, de laatste keer naar een opvanghuis. Daarna heb ik de relatie verbroken. Vader heeft ook voogdijschap, maar regelt via de advocaat geen bezoekersregeling, waar ik natuurlijk blij om ben, wegens zijn aggressieve gedrag en de angst dat hij zich doodrijdt met het kind (wat bijna eerder is gebeurd). Nu is er identificatieplicht en moet ik een handtekening hebben om het kind op paspoort te krijgen, maar die krijg ik niet en ik durf geen contact op te nemen ivm dat hij misschien wakker geschud word en toch nog iets wilt doen jegens het kind. Nadat ik met de dood bedreigd ben geeft me dat geen zeker gevoel. Wanneer kan mijn kindje eindelijk genieten zonder dat er steeds maar dreigingen boven het hoofd kunnen hangen? Dit kind heeft er toch ook recht op, terwijl het de vader niet eens meer kent. Ze was 1,5 jaar toen hij wegging. Hopend dat er iemand is die me kan helpen met dit probleem, groetend, henry [is verzonnen naam]

:: natascha :: zaterdag 3 oktober 2009 :: 09:14:26permalink

Is er iemand die me kan helpen? Ik woon in spanje en heb 2 kinderen. Mijn relatie is stuk aan het gaan en ik wil graag terug naar nederland en wil uiteraard mijn kinderen meenemen, omdat ik het hier financieel niet kan redden. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

:: loesje :: maandag 28 september 2009 :: 11:46:54permalink

Hoi Heeft iemand ervaring met het volgende? Ik ben gescheiden omdat ik er via anderen achter kwam dat mijn (nu ex) man al ver voor ons huwelijk en ook tijdens het op de wereld zetten van een kindje een relatie had met een gezamelijke "vriendin". In die tijd was hij niet zo bezig met zijn kindje, want dat paste niet in zijn programma. Nu moet ik me houden aan een omgangsregeling van 1 x per 14 dagen een heel weekend. Maar ons kind, ondertussen al een stuk ouder, wil al jaren niet. Het is een grote strijd: het kind voelt zich er niet veilig en uit dingen hier thuis en op school. Het resulteert al jaren in huilbuien met weggaan, buikpijn en hoofdpijn en niet slapen voordat het moet gaan en vooral veel ellende bij terugkomst na zo'n weekend. Het werd steeds erger, er werd zelfs weggelopen bij het ophalen. Na al die jaren ellende heb ik de laatste keer gezegd: dit doen we niet meer. Communicatie (via advocaten) verliep slecht en na vragen en bellen maar nul op request van vader, gaf ik het kind (voor het eerst) niet mee. Toen is hij uit zijn dak gegegaan en is gewoon naar binnen gestormd daarbij proberend het kind te pakken. Deze is weggerend en door buren opgevangen. Ik ben (omdat ik er voor ging staan) over de tafel gesmeten en iemand die toevallig op bezoek was heeft er een gekneusde pols aan overgehouden omdat deze persoon ook in de weg stond. Dit resulteerde in bezoek van politie. Helaas hebben deze de zaak totaal verkeerd aangepakt en wilden ze niet luisteren naar getuigenverklaringen van diverse mensen uit de straat (die ook al jaren meekrijgen hoe het hier gaat). Er werd gewoon niet geluisterd, maar ik ben gelukkig bij mijn standpunt gebleven en heb het hevige overstuur zijnde kind niet meegegeven. De dag erna wilde ik aangifte doen. Maar ik moest mijn aangifte intrekken en er een melding van maken zodat bureau jeugdzorg ons zou kunnen helpen. Dat doe je dan onder druk van politie en crisisteam jeugdzorg? Helaas ben ik nu een jaar verder. Moet alleen maar zelf aan alles meewerken (mediation tussen mijn ex en mij) en voor mijn kind(die met zelfmoordneigingen liep) wordt niets gedaan. De omgang is wel gestopt, maar er is mij verzocht verplicht mee te werken aan weer opnieuw omgang tussen kind en vader. Wat doe je als je kind echt niet wilt en best redelijke argumenten heeft, maar niemand wil luisteren? Hij is depressief en gaat nog liever dood dan weer naar vader. Ik ben de gebeten hond, want ik zou de omgang belemmeren door invloed als ouder maar niemand wil eraan dat het kind zelf gewoon echt niet meer wilt. Wie heeft hier ervaring mee en kan me aan tips helpen. Wij weten het niet meer.

:: Nalake :: maandag 21 september 2009 :: 12:28:34permalink

Hallo, Ik ben een alleenstaande moeder van een kindje van 4 jaar. Eind 2004 ben ik zwanger geraakt van mijn toenmalige vriend. Hij was er toen nog niet klaar voor zei hij en we zijn uitelkaar gegaan. Wij waren toen samen overeen gekomen dat het kindje volledig bij mij mocht blijven, daar is tot op heden nog altijd geen probleem mee, hij is zelfs peter van mijn kleintje geworden. Maar toen men kindje 5 maanden oud was, ben ik een nieuw relatie begonnen met iemand. Alles was toen perfect in orde, ik dacht dat ik eindelijk de juiste was tegen gekomen, maar niets was minder waar. Hij begon na een tijdje al zeer agressief naar mij toe te doen, zelfs te slaan. Hij kleineerde en provoceerde mij ook nog. Begin 2008 heeft hij mij ertoe gedwongen om mijn kleintje op zijn naam te laten zetten, en ik, stomme trut, heb dit gedaan. Aan het begin van dit jaar ben ik ten slotte samen met mijn kleintje bij hem weggegaan Nu is er een vechtpartij aan de gang omtrent de omgangsregeling van mijn kleintje. Maar ik wil echter niet dat hij mijn kleintje nog te zien krijgt: hij is de biologische vader niet en is zeer agressief en slaat. Hij heeft men kleintje sinds ruim een half jaar niet meer te zien gekregen. Tot vorige week, toen kwam het voor bij de rechtbank, daar heeft hij een voorlopig vonnis gekregen met als uitspraak om de 14 dagen bezoekrecht en direkt voor een heel weekend. Nu afgelopen vrijdag, heb ik men kleintje dus moeten afgeven, het was echt hartverscheurend, want men kleintje wou er ook niet meer naartoe gaan. Gisteren is hij terug thuis gekomen, spreekt niet meer tegen mij, ik mag hem niet meer aanraken, geen kusje meer geven, staat vol blauwe plekken en heeft een dikke buil op voorhoofd, en was volledig op. Dit kan toch niet zomaar? Volgende maand komt het proces voor, wat als hij dit definitief bekrijgt? Ik heb ondertussen de echte vader van mijn kleintje gecontacteerd om hem te vragen mij te helpen en dat hij wilt bewijzen dat hij toch de biologische vader van men kleintje is. Nu dit komt ook volgende maand voor maar volgens mijn advocaat ziet het er ni goed uit, echte vader of niet. Kan ik soms nog iets doen, of heeft iemand dit ook meegemaakt? Ik ben echt radeloos, ben zelf naar mijn huisarts moeten gaan, ik heb het begin van een depressie door dit alles. Help mij aub Groetjes Nalake

:: Jasperina :: donderdag 10 september 2009 :: 22:02:18permalink

Lieve meiden, De moed zakt me helemaal in de schoenen door het lezen van jullie verhalen.. Ik ben alleenstaande moeder van 2 kinderen. Ik heb met de vader van mijn tweede kind een tijdje een relatie gehad en samen gewoond. Hij was hier al weg toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Hij is hier het huis uit gegaan, nadat hij mijn andere zoon heeft geslagen en een poepluier in zijn gezicht heeft gesmeerd, toen hij even op moest passen. Puur omdat mijn manneke niet wou slapen. Ik zie hem nog liggen.. slapend onder de poep en stank! Toch heb ik hem verteld dat ik zwanger was. Hij werd boos: ik moest het van hem weg laten halen, dat wilde ik niet, waarna heel vervelende ruzies zijn geweest. Daarna heeft hij me een brief geschreven waarin staat dat hij het emotioneel gezien niet aan kan om mijn kind te zien of er iets mee te maken te hebben. Deze brief kreeg ik in het begin van mijn zwangerschap. Nu mijn kindje er is wil hij ineens wel. Hij heeft een advocaat in de arm genomen en wil erkenning en gedeeltelijk gezag. Ik zakte door de grond toen ik het las. Hij heeft heel mijn zwangerschap geen interesse getoond in mij of mijn ongeboren baby. Ik heb ook een advocaat in de arm genomen, maar ben zo bang dat die rechtzaak voor niks gaat komen, want als ik het hier zo lees krijgen de vaders toch wat ze willen. Maar toestemming geven kan ik gewoon niet! Ik vecht voor mijn kinderen. Mijn oudste heeft nog steeds nachtmerries over mijn ex. Ik heb hem moeten beloven dat hij hier nooit meer binnen zou komen. Mijn oudste was getuige van zijn woede aanvallen die hij hier had: gat in de wc deur geslagen, tafels omgegooid. Hij is me naar mijn keel gevlogen, terwijl mijn zoon naast me stond! En als ik dit zo lees maakt het allemaal niks uit. Aangezien mijn eerste zijn kind niet is, ben ik bang dat de rechter er gewoon geen rekening mee houdt, wat hij mijn kind heeft aangedaan. Ik ben werkelijk waar bang voor hem! Als hij de erkenning en gezag krijgt ben ik er van overtuigd, dat hij vroeg of laat mijn kind iets aan doet. Krijgt hij het niet van de rechter, ben ik bang dat hij mijn kinderen alsnog iets aan doet! Ik ben nu al elke dag bang om mijn oudste naar school te brengen en misschien wel niet meer op te kunnen halen omdat hij hem heeft. Ik durf mijn jongste (zijn kind) niet na de kinderopvang te brengen, bang dat hij daar na toe gaat en hem wat aan doet. Hij gebruikt soft drugs, hard drugs en is duidelijk geestelijk niet helemaal goed gesteld. Ik ben zo blij met mijn kinderen! Ze zijn het mooiste wat me overkomen is! Maar de vader van mijn tweede maakt het me haast onmogelijk om te genieten van de babytijd van mijn tweede. Ik ben constant bang, zelfs thuis. Mijn jongste ligt nooit in de kinderwagen, maar heb ik altijd op mijn buik hangen buiten, bang dat ik hem anders tegen zou komen en hij mijn kind meeneemt uit de kinderwagen. Het vervelende is gewoon, wat de rechter ook beslist: mijn angst, mijn in mijn ogen gegronde angst, zal nooit overgaan! Ik zal moeten leren leven met mijn angst en dat is heel erg moeilijk. Mijn kinderen houden me op de been. Een nieuwe relatie zal ik ook niet meer aangaan, want ben alle vertrouwen in mannen kwijt. Vraag me af met dit kromme rechts systeem wat ik nog kan doen om mijn kinderen te beschermen!

:: geschrokken haasje :: donderdag 10 september 2009 :: 13:26:29permalink

Hallo. Mijn situatie is als volgt. Ik denk dat ik met mijn echtgenoot (buitenland, niet-moslim) in een neerwaartse geweldsspiraal ben beland. Als ik hem iets vraag (beroep op hem doe voor bijvoorbeeld een knuffel, kus of steun) wordt hij boos. Wijst eerst met zijn vinger, begint te schreeuwen: "hoe durf je zo tegen mij te praten"en gooit dan met voorwerpen. Sinds een paar maanden neemt de ernst van zijn acties toe. Eerst stond hij over me heen gebukt en sloeg in mijn hals. Hij ontkende dit later, was ongeluk. Daarna heeft hij op straat een fles water naar me gegooid en liep een paar dagen weg, was onvindbaar. Gisteravond vond hij het volume van mijn stem te hoog en gooide een mok. Daarna gooide hij me op de trap, achterover en pakte me bij mijn nek. Hij draaide mijn lijf om aan mijn nek. Ik wil dit niet opschrijven, maar het moet, anders ga ik ontkennen. Het erge is: ik ben 4,5 maanden zwanger van hem. We zouden zeer binnenkort verhuizen naar nieuwe woning. Als ik hem aangeef, verliest de baby ook zijn/haar vader. Het ergste vind ik dat hij aan de buitenkant zo voorbeeldig is. Ik lijk eerder degene die sterk een eigen mening heeft. Hij komt geduldig over, is knap en welbespraakt. Het engste vind ik: bij veel verhalen trapt de vrouw er weer in nadat ze is mishandeld. Dan gaat de man spijt betuigen, lijmen en dingen beloven. Mijn man niet. Hij vindt dat hij het recht heeft, lijkt wel of zijn geweten niet werkt. Ik word soms ook dagen doodgezwegen: passieve oorlogsvoering. Wat staat mij, wat staat mijn onschuldige baby'tje te wachten? Wat is wijs? En, ik was toch HBO ér: mijn verstand lijkt wel verlamd. Ik weet niet of ik hem nu al uit huis moet zetten. Denk van wel. Ik schaam me ook. Sorry als dit verhaal hier niet hoort. Misschien niet juridisch genoeg. Maar ik durf er nog niet met vriendinnen over te praten. Ik wil zo graag genieten van het wonder van in verwachting zijn. Ik ben zo geschrokken dat hij dit doet. Ik heb een handicap waardoor ik weinig energie en ben ook nog zwanger: weet niet hoe het verder moet. Bedankt voor het lezen. Haasje

:: Baboeshka :: zondag 6 september 2009 :: 12:42:44permalink

Mijn dochter is niet erkend door haar vader. Tot nu toe heb ik dit kunnen weigeren. Wel is er een omgangsregeling, alleen komt mijn dochter vaak thuis met verhalen dat hij haar tikken geeft en meestal onredelijk en onterecht boos is. Ook liegt hij naar haar toe. Zij is nu 11 en begint mondig te worden, maar naar haar vader durft ze dit niet, bang voor zijn reactie naar haar toe, maar ook naar mij toe: "want dan wordt papa zo boos op jou." Ik heb weer opnieuw een advocaat genomen. Ik ben nu 9 jaar weg en al een hele weg van advocaten en BJZ gehad: triest gewoon. Pas is het zelfs geëscaleerd op school. Hij heeft mij een dreigmail geschreven dat wanneer ik niet doe wat hij zegt, hij mijn dochter van school haalt en haar van haar verblijfplaats verwijdert (zij woont bij mij). Ik heb een melding gedaan bij de politie en bij haar juf. De politie en de juf geloofden zijn verhaal dat hij van zijn advocaat heeft gehoord dat hij nu wel het gezag heeft. Ook vertelde hij aan mijn dochter dat hij haar dit weekend mee neemt en dat hij met mij heeft gepraat en dat ik dit goed vond. En ik ben nog steeds verbaasd hoe mensen al zijn woorden geloven, hij loog: en de politie had met hem te doen, want immers dochter woont bij mij, dus zie ik die genoeg. Het ergste is dat er werd helemaal niets aan haar gevraagd! Zij gaf dit ook aan: "Mama, waarom wordt er hier niet naar mij geluisterd? Ik heb ook iets te vertellen en ik wil helemaal niet naar papa toe." Zij heeft aan haar juf verteld dat haar vader meestal boos op haar is en ook tikken uitdeeld. Ja, ik heb het gezag hier, maar of ik hier serieus word genomen? Nee, want tikken zie je immers niet, geen blauwe plekken, maar wat dacht je van tikken op de 'ziel'? Daar wordt niet aan gedacht. Ook al heb ik het gevag: de politie bemoeide ermee op zo'n oncorrecte manier: "ja mevrouw, u denkt niet aan het belang van dit kind, er wordt hier alleen maar ruzie gemaakt". Belang van het kind? Er werd niets aan haar gevraagd! Wel heb ik nu op internet gevonden dat een kind, ook al is dit onder de 12, aan de rechter kan vragen of de regeling kan worden stopgezet of veranderd. Maar ik wordt hier zo moe van, al 9 jaar weg en niets anders dan ellende. Hij heeft haar ontvoerd en ziet dat nog steeds als een vakantie. Hij heeft geen enkel benul wat hij dit kind heeft aangedaan. Hij geeft iedereen de schuld, ook mijn dochter mag dit van hem leren. Helaas woont deze man in hetzelfde dorp als ik, ik ben ooit bij hem weg gevlucht naar een blijf-van-mijn-lijf, maar al wat er gebeurd is en gebeurt wordt niet serieus genomen, immers, blauwe plekken op de ziel zie je niet, geestelijke mishandeling wordt niet erkend.

:: Vicky :: vrijdag 4 september 2009 :: 09:49:05permalink

Aan alle moeders die er hopeloos van worden. Na ruim drie jaar vechten voor de veiligheid van mijn kinderen zie ik eindelijk een klein lichtpuntje. Omdat ik moedeloos word als ik de verhalen hier lees, wil ik wat bruikbare tips geven die in ieder geval in mijn zaak een kentering hebben veroorzaakt. Let wel: dit is geen standaard scheiding en het gaat hier om seksueel misbruik van kinderen door vader. Doorverwijzing naar Omgangshuis: Daar plaatsen ze "alleen op vrijwillige basis", zo staat in hun huisregels en op de website. Als je gedwongen wordt met dwangsommen door de rechter is er geen sprake meer van vrijwilligheid. Blijf voet bij stuk houden naar rechters en omgangshuis hierin! Het omgangshuis zelf zou de instantie moeten zijn die tot inkeer zou moeten komen hierdoor en geen complexe gevallen aannemen. Daar zijn zij gewoon niet toe in staat. Zorg er voor dat het Omgangshuis niet tot plaatsing overgaat. Neem ook gesprekken op die je voert met het omgangshuis, er worden ook daar toezeggingen met het grootste gemak ingetrokken. Onderteken eventueel wel de voorwaarden en huisregels, maar maak daarbij duidelijk kenbaar, schriftelijk ook, dat je niet achter deze aanpak staat, maar dat je gedwongen wordt door de rechter en dwangsommen. Hamer erop dat de kinderen centraal horen te staan en niet de vader. De kinderen horen begeleiding te krijgen bij het gedwongen weerzien van een dader en niet de dader zelf. Meld ook altijd dat er betere instanties zijn die deze begeleiding wel bieden aan kinderen (moet je je qua regio wel even in verdiepen). Het laatste punt is het allerbelangrijkste. Stel altijd de kinderen centraal! Noteer in een verslag wat het met de kinderen doet als zij een gesprek met instantie hebben over de vader, vraag school of zij veranderingen merken aan de kinderen, leg alles vast, desnoods met video! Sta erop dat jouw kinderen worden gehoord, hoe jong ze ook zijn, door professionals op gebied van kinderen en trauma's. Laat deskundigen bepalen of kinderen slachtoffers of getraumatiseerd zijn. Hoe vaak het ook wordt afgedaan of afgewezen, hou daarin vol en geef daarbij aan dat jouw verhalen kennelijk niet serieus genomen worden. Rechters moeten er ook eindelijk eens van doordrongen worden dat het bij slachtoffers van incest en mishandeling niet gaat om de vader die recht heeft op omgang, maar dat kinderen recht hebben op een veilige en onbezorgde jeugd. Dat recht van kinderen is een plicht voor rechters, en jeugdinstellingen die zeggen de belangen van de kinderen voorop te stellen, om altijd voor ogen te houden. Succes allemaal en hoe zwaar het ook wordt, denk eraan dat jij degene bent die het voor je jongen kinderen moet opnemen, zij kunnen zich niet verweren! Ik ben zeker moegestreden, ben mijn baan ook kwijtgeraakt hierdoor, maar het resultaat is er wel!

:: chiara :: donderdag 3 september 2009 :: 19:41:32permalink

Hallo, enige maanden geleden was er een dame op de site die vertelde over de wet van de Europese raad. Het gaat erover dat de Europese Raad de omgang met vader kan stoppen als de geestelijke en lichamelijke ontwikkeling van het kind in gevaar zijn. Deze wet staat onder een artkelnummer in het (europese ?)wetboek. Weten jullie welke wet? Deze dame vertelde dat er tijdens haar proces drie kinderrechters bijzaten en dat omgang met vader toen niet doorging. Mijn dochtertje is sexueel misbruikt door haar vader en hij dreigt haar nu wat te doen: in de trant van ik zie mijn kind niet meer en jij straks ook niet meer. Toch moet ze een keer in de maand met hem mee. Die 1 keer per maand was gelukkig in mijn voordeel, maar helemaal stoppen kan het niet. Jullie snappen dat ik iedere maand een dag heb waarin ik niet leef, groetjes chiara

:: door de ogen van het kind :: woensdag 2 september 2009 :: 01:08:59permalink

Lieve moeders, We zijn allen warme, liefdevolle, onzelfzuchtige moeders, die het beste willen voor hun kind. Want zo zijn wij opgevoed, of zo denken wij. Maar...werkt dit anno 2009 in onze specifieke situaties? Nee, omdat wij zo lief en ongevaarlijk zijn, kunnen wij eindeloos geteisterd worden. Geen lief onzeker vrouwtje zal er immers een stokkie voor steken, en doet ze het wel, dan plakken we daar gewoon een plakkertje op: dit is een aansteller, ruziemaker, gewoon negeren. Ook ik ken de horrorfilm van de rechters, jeugdzorg en het AMK, die doen alsof er niets aan het handje is. Laat je er niet door misleiden. Vaders die hun kinderen misbruiken, kunnen dit omdat wij dit als maatschappij toelaten. Vat het niet verkeerd op, maar ook wij moeders laten dit toe. Denk eens helder na: al deze vreselijke mishandelingen zullen doorgaan en doorgaan, tot in de eeuwigheid. Zouden deze incestplegers hun gang gaan, wanneer ze weten dat wij moeders, iemand in zouden schakelen om hem eens goed aan te pakken? Zou de incestpleger een kans hebben, wanneer wij als moeder besluiten, dat wij tot het alleruiterste gaan, om te zorgen dat hij het kind dit nooit meer aan kan doen? Denk erom: we wonen in Nederland, een land waarin je een kind mag mishandelen zonder dat iemand va het AMK of een andere instantie even van z'n bureaustoeltje komt om je te helpen. Niemand zal je met een vingerbreed helpen. En niemand zal je kind helpen. Erger nog: jouw kind is helemaal afhankelijk van jou! Zeggen die bange ogen niet genoeg? Ze zeggen help me alsjeblieft..alsjeblieft. Ik zit nog liever een jaar in de bak, omdat ik gezorgd heb dat vader dit nooit meer kan doen, en mijn kind zal een veiliger leven hebben in ook al is het maar een pleeggezin (niets kan toch erger zijn dan kindermishandeling en het stilzwijgend goedkeuren daarvan door een mensje dat z'n salaris weer binnen heeft en er geen nacht minder om slaapt, maar die zich wel de voordelen laat welgevallen en zich rechter, politie, politicus of koningin te noemen. Ik sta achter mijn kind en ik zal nooit zeggen, jij moet naar je vader, anders raak ik al het geld kwijt of jou kwijt. Ik zal zeggen: dit gedrag van je vader is heel erg en het mag niet. Mama zal doen wat nodig is om jou te beschermen, zodat dit nooit en nooit meer gebeurt. Denk aan alle harde revoluties die er zijn geweest. Waren ze niet zo hard en heftig, dan waren wij nu nog steeds de domme lage bevolking zonder mensenrechten geweest. Leve de bezorgde moeders die 100 procent voor het kind gaan!

:: door de ogen van het kind :: donderdag 27 augustus 2009 :: 18:03:28permalink

Weet iemand wat je moet doen tegen een bevooroordeelde, rampzalig functionerende AMK? Wat zijn hun rechten en plichten versus de mijne? Ze zijn zo niet transparant. Ik kan helemaal geen info over hen vinden. Welke onafhankelijke instantie weet hier meer van. AKJ zei mij niet veel te kunnen vinden over ze. Wie reguleert en controleert het functioneren van het AMK? Bestaan er onafhankelijke instanties, die meer van RVK, BJZ en AMK weten? Ze lijken allemaal op elkaar voort te borduren, zonder serieus onderzoek te doen. Wie kan mij verder helpen wanneer vader het kind en mij psychisch mishandelt? Wat kan de politie?

:: miesje :: woensdag 26 augustus 2009 :: 20:58:34permalink

Ik kan alleen maar zeggen: vrouwen vecht voor jullie kind en weiger gewoon mee te werken, zelfs als er een uitspraak komt. Probeer alles zoveel mogelijk te rekken en werk niet mee aan mediation. Kijk eens op rechtspraak.nl! Ook al werken de moeders niet mee aan omgangsregeling, er worden niet zo snel dwangsommen opgelegd en al helemaal niet aan moeders waarvan de vaders de kinderen niet eens kennen. Vecht! Vecht! en geef niet toe aan oplossingen als een mediator. Deze is er namelijk voor om tot een omgangsregeling te komen hoe dan ook. Als je niet wilt weiger dit dan! We moeten een vuist maken tegen de nieuwe wetgeving! Ik heb al enkele hoopvolle uitspraken van rechters gelezen. Geef niet op sterke vrouwen!

:: puntpuntpunt :: zondag 23 augustus 2009 :: 12:07:10permalink

kan iemand de volgende vragen beantwoorden voor mij; wat houdt ecxact de nieuwe wijziging omgangsregeling in. heb je hier altijd mee te maken, of niet als je al jaren bezig bent met rechtzaken. wat is exact het recht van een twaalf jarige.. wat is het recht bij verplichte mediation. weten jullie een goede advocaat ,pro deo graag. wat zijn de haken en ogen zodat er recht kind kan zijn.

:: Suzanne P :: donderdag 16 juli 2009 :: 11:19:25permalink

Ik lees hier veel verhalen of geweld en mishandeling. Helaas is psychisch geweld niet te bewijzen en helaas doet de rechtbank niet aan waarheidsvinding anders was mijn ex nooit zover gekomen als nu! Mijn ex liegt alles bij elkaar, intimideert en bedreigt mijn familieleden en vrienden en daar kan hij ongestraft mee wegkomen! Zelfs in de rechtbank presteert hij het nog om me uit te schelden en te bedreigen. De Raad voor de Kinderbescherming is tegen omgang. Wat doet de rechter? Mijn ex krijgt gewoon omgang! Als ik me niet houd aan de omgangsregeling, word ik gestraft. Als je aantoont, zoals in ons geval, dat je kind lijdt onder de omgang krijg je als moeder de schuld dat je je kind in een loyaliteitsconflict brengt! Ik ben mijn vertrouwen in de Nederlandse wetgeving kwijt.

:: radeloosje :: dinsdag 14 juli 2009 :: 13:10:59permalink

Ook hier iemand die flinke problemen heeft. Na twee jaar huwelijk verkracht en uit huis gevlucht met mijn tweejarige dochter. Heb op aanraden van de politie het bij een melding gehouden en niet omgezet in aangifte. Ex wil volledige voogdij over mijn dochter krijgen, is onlangs naar de zitting geweest en hij gooit met allerlei modderverhalen die nergens op slaan. Als volledige voogdij niet lukt wil hij een omgangsregeling van vier dagen per week. RvdK heeft gezegd dat kind beide ouders nodig heeft. Ze weten dat hij mij jarenlang psychisch kapot heeft gemaakt, seks heeft gehad met een minderjarige, hij heeft een seksverslaving, mij verkracht en nog blijven ze zeggen dat hij een goeie jongen is en een omgang moet krijgen. Vervolgens zit er iemand van de RvdK tijdens de zitting, die er niet eens bij was bij de gesprekken (2x 30 min!! Ja dan ken je echt iemand). Ben radeloos en weet niet wat ik moet doen, in september komt pas de uitspraak van de rechter.. hoe groot is de kans van de nachtmerrie? Ik wil gewoon persé niet dat mijn dochter er heen gaat, wat kan ik nu nog doen??

:: Quinta :: zondag 28 juni 2009 :: 14:55:08permalink

Ik ben getrouwd geweest met een man die een ernstig drankprobleem heeft, we hebben samen een kind van 2 1/2 jaar. Zodra hij gedronken had werd hij verbaal agressief, maar hij bedreigde me bovendien ook met gebalde vuisten. Ook uitte hij zijn verbale agressie op ons kind. Ik heb hem laten weten niet gelukkig te zijn en dat hij zijn probleem moest aanpakken, Hij zei echter geen probleem te hebben en dreigde, indien ik bij hem weg zou gaan, dat hij me zou vinden en een kogel door mijn hoofd zou schieten. Wat als gevolg had ik zo bang was om bij hem weg te gaan, dat ik niet de moed had om mijn spullen te pakken. Uiteindelijk heb ik met veel angst mijn kind meegenomen op moment dat hij niet thuis was en ben gevlucht en heb verder alles achtergelaten. Binnen een paar dagen had hij mij echter gevonden en begonnen de bedreigingen via email en telefoon. Inmiddels is via de rechtbank de scheiding uitgesproken en is ons kind aan mij toegewezen, maar heeft mijn ex een bezoekregeling gekregen van 1x per 14 dagen het hele weekend. Echter, mijn ex blijft maar dreigen om ons kind niet terug te brengen na een bezoekweekend en ook is hij altijd dronken als hij een bezoekweekend heeft. Het laatste weekend kwam ons kind geheel over de rooie terug, en ik weet dat er iets gebeurd is maar weet niet wat. Inmiddels heb ik een andere relatie, waarin ik heel gelukkig ben, maar mijn ex heeft diverse malen doodsbedreiging gedaan naar mijn huidige partner. Mijn ex heeft me nu te kennen gegeven er voor te gaan, dat ons kind aan hem toegewezen gaat worden, en heeft gezegd: "ik hou je in de gaten en weet alles, waar je bent en wat je doet". Hij heeft weer opnieuw gedreigd ons wat aan te doen. Wat moet ik nu: ik wil eens rust in ons leven. Een bezorgde, bange moeder

:: omgekeerde wereld :: maandag 15 juni 2009 :: 21:10:01permalink

Oh lotgenoten, waar is het recht gebleven in dit land? Ik moeder van twee zoons van 11 en 14 jaar oud, kan erover mee praten. Mijn kinderen zijn 10 maanden geleden zomaar door mijn ex man weggehaald en ik heb ze niet eens gedag kunnen zeggen! Al 10 maanden heb ik ze nu niet gezien en gesproken en ze zijn helemaal gehersenspoeld door pa en zijn nieuwe vrouw. Een kort geding en 2 rechtzaken hebben ertoe geleid dat de rechter in februari dit jaar heeft uitgesproken dat ik de kinderen mag zien via een omgangshuis, echter moest mijn ex man daar onder dwang voor tekenen en je begrijpt het al... 4 maanden later is er getekend en nu mag ik op de bank plaatsnemen in de rij om te wachten tot ik mijn kinderen mag zien. Iedereen werkt langs elkaar heen, de kinderbescherming, Jeugdzorg en iedereen in zijn eigen "hokje" van regels, bang om hun handen te branden. Ik heb bewijs op papier van de arts dat mijn zoon is geslagen door zijn vader in het verleden! Dan vraag ik me af, waarom doet niemand iets? Ik drink niet, ik rook niet, ben niet aan de drugs en ben een normale werkende moeder die 8 jaar lang alleen voor haar kinderen heeft gezorgd. En nu wordt ik behandeld als 1 of andere crimineel! Het recht is krom! En het aller ergste van alles is: ER ZIJN MAAR 2 VERLIEZERS: MIJN KINDEREN. Voor iedereen in dezelfde situatie als ik: sterkte en hou vol en blijf rechtop staan!

:: chiara :: zondag 14 juni 2009 :: 09:45:03permalink

Ik wilde jullie graag nog iets vragen. Op het moment dat een kind 12 wordt, heeft zij, of hij dan nog de verplichting om naar vader te gaan? Of is het dan niet meer strafbaar als ze niet wil? groet chiara

:: chiara :: zondag 14 juni 2009 :: 09:42:34permalink

Bijna drie jaar geleden ben ik met mijn dochtertje naar een blijf van mijn lijfhuis vertrokken, ver van de plaats waar we woonden, naar aanleiding van herhaalde agressie, ook waar mijn dochtertje bij was. Ik kwam er pas later achter dat hij in die tijd ook iedereen, waaronder de school van mijn dochter, had verteld dat ik geestelijk niet in orde was. Na drie maanden in het blijf huis, waar alles prima ging met ons en we bij konden komen, werd ik opgeroepen voor de rechtbank. Je raad het al: volgens hem was ik labiel, psychotisch en een slechte moeder. Gelukkig mocht ze, ondanks deze leugens, bij mij blijven. Er kwam een bezoekregeling waarbij ik haar naar en van haar vader moest halen. Mijn ex had een nieuwe vriendin en het ging gelukkig goed. We moesten naar de mediater en ook daar was ex wederom aan het moddergooien. Gelukkig had de mediater heel snel door dat hij de gene was die gestoord was. Hij bedreigde me waar ze bij was. Helaas was het toen uitgegaan met zijn nieuwe vriendin. Mijn dochter vertelde me al huilend dat ze niet meer bij papa onder de douche wilde, als ze bij hem was tijdens de omgangsregeling. Ze is prepuber, heeft vrouwelijke vormen en hij ging haar wassen in zijn blootje. Mijn vroegere advocate(ik heb nu gelukkig een andere) zei dat ze gewoon naar hem toemoest. Door alle ongenuanceerde beschuldigingen stond het hoofdverblijf nog niet vast. De school van mijn dochtertje zei dat ik ex met het douchen moest confronteren, zodat hij zou snappen dat dit niet kon. Dat heb ik gedaan. Het amk zei dat ik moest letten op symptomen. Ex heeft haar het moederdagweekend ontvoerd. Aangezien het hoofdverblijf nog niet officieel vaststond heb ik er 10 dagen over gedaan om haar terug te krijgen. De officier van justitie heeft bepaald dat ze door de politie opgehaald werd. De school van mijn dochtertje heeft ervoor gezorgd dat mijn dochtertje (omdat men de ex kenden), dat hij haar niet op een nieuwe school kon inschrijven. Toen ze terug kwam was ze verschrikkelijk boos op mij omdat ik haar niet eerder op kon halen en het heeft maanden geduurd voor ze weer normaal kon functioneren. Ik heb haar niet meer naar mijn ex laten gaan tot er een half jaar later een nieuw proces was. Bij het nieuwe proces gooide ex wederom met heel veel modder. Wederom moest ik weer in de verdediging. De rechter bepaalde één keer in de maand omgang in onze woonplaats en een onderzoek van de raad van de kinderbescherming. Gelukkig was de man van de raad in staat om ex te doorgronden. Hij heeft het hoofdverblijf bij mij bepaald en een verlenging van één keer in de maand in onze woonplaats gedurende 6 maanden. Eindelijk, na 2,5 jaar komt er iets vast te staan. Toch blijf ik bang. hij is zo onvoorspelbaar en dan gevaarlijk. Ik snap ook echt niet dat rechters niet naar het belang van het kind kijken, maar alleen naar het recht van vader op omgang. Die gekken mogen hun kind beschadigen en dan nog mogen ze hun kind zien. Het is levensgevaarlijk. Als dat maar door kon dringen tot de wetgevers, dan zouden er niet zoveel kinderen met problemen rondlopen. Chiara

:: Puck :: zaterdag 6 juni 2009 :: 20:52:41permalink

Help, Ik heb net vandaag uitspraak gekregen van het hoger hof. Vorig jaar is bij ons een beschikking voor omgang uitgesproken betreffende mijn dochter, een peutertje. Schoorvoetend en na een aantal keren de politie op de stoep (via mijn ex) ben ik toen in akkoord gegaan met het eerste deel van de beschikking en heb ik mijn dochter twee losse dagen per week naar mijn ex laten gaan. Dit was voor mij echt de grens. Mijn dochter ook de nachten naar haar vader laten gaan, was ik na een geschiedenis van huiselijk en emotioneel geweld, mede door alcohol- en drugsmisbruik van mijn ex, niet toe bereid. Echter het tweede deel van de beschikking hield wel na drie maanden ook de nachten ook in. Tot nu toe heb ik dat ook tegen kunnen houden omdat de beschikking 'niet uitvoerbaar bij voorraad' was verklaard. Wat zoiets inhoudt als, dat mijn ex mij niet afgedwongen en zonder overleg aan de beschikking kon houden en dat ik de kans had binnen drie maanden in hoger beroep te gaan. Dit hoger beroep zou pas plaats vinden eind april, maar werd inhoudelijk uitgesteld tot na de zomer. Wat wil nu het geval; mijn ex heeft vóór april de 'uitvoerbaarheid bij voorraad' aangevochten en deze rechtzaak heeft wel eind april plaatsgevonden bij het hoger hof. Deze uitspraak heb ik vandaag binnen. De 'uitvoerbaarheid bij voorraad' is geschorst! En ik moet mij nu, alsnog afgedwongen en zonder dat het hoger beroep is geweest, mij aan de beschikking en dus aan de nachten houden! Ik moet eerlijk zeggen dat de omgang die vier maanden redelijk goed verliep, al is de constante confrontatie met mijn ex op zichzelf al een voortdurende herinnering aan de trauma's en het wantrouwen dat er is. Tot de laatste zaterdag voor die rechtzaak in april: toen was mijn ex, ondanks dat dit hem verboden is in het convenant, behoorlijk onder invloed van alcohol toen ik mijn dochter ophaalde. Dit kwam uitgebreid aan de orde tijdens die rechtszaak en niet in het voordeel van mijn ex. Ondanks dat nu deze uitspraak! Het is voor mij een compleet raadsel! Er zijn geen dingen fout gegaan met dochter en dus nu zo'n uitspraak. Waarom is het zo moeilijk met de rechtsgang in het midden uit te komen? Helaas heb ik een ex die vreselijk trots is en gewoon alles opeist waar hij denkt recht op te hebben. Mijn ex mag moreel gezien in zijn handjes knijpen met die twee losse dagen in de week ondanks het verleden! En met mijn getraumatiseerde emoties wordt als moeder maar wat omgesold! Ik moest vandaag notabene bij het brengen van mijn dochter de uitspraak van mijn ex horen! De brief van mijn advocaat kwam vandaag later met de post met de opmerking dat er helaas niks anders op zit en dat ik niet anders kan dan me aan de beschikking te houden. Kil en koud. Ik heb drie maanden geleden aangifte tegen mijn ex gedaan wegens verschillende gevallen van geweld in 2006 (ook tijdens zwangerschap 1 geval), om sterker te kunnen staan in het hoger beroep. Maar hier is nog niets mee gedaan. Ook deze aangifte is aangevoerd, maar heeft niet mogen baten. Help! Wat kan ik nu verder nog doen? Ik ben de wanhoop nabij. Wie heeft ervaring met de dingen die ik vertel?! Ik hoor graag adviezen. Puck

:: stephie :: donderdag 28 mei 2009 :: 15:50:45permalink

Ik herken dit allemaal; het is gewoon kut... Ik heb een dochtertje van bijna 3 jaar, ze is niet erkend door de vader. Nu kreeg ik gisteren een brief binnen van zijn advocaat dat hij de omgang met me dochtertje weer wil... Mijn dochtertje heeft zelf zo'n 6 weken geleden verteld dat ze niet meer naar papa wilt en hoeft want papa heeft haar auw gedaan en ze moet in het donker slapen met de deur dicht terwijl ze dat dus niet wil. Altijd deur open en nacht lampje aan! De laaste keer dat ze terug is gekomen van de vadewr herken ik haar niet meer terug heeft slaap problemen slikt nu melatenine om in te slapen en ze is bang voor mannn geworden. Ben nu vandaag zelf ook naar de advocaat gegaan en die heeft mij verteld dat de vader van mijn dochtertje sterker staat dan ik omdat er al omgang was. Maar dat staat nergens zwart op wit en mijn dochtertje is niet erkend; hoe krom is recht in Nederland dan wel niet?

:: Nederlands staatsburger :: zondag 17 mei 2009 :: 12:04:58permalink

Hallo, Mijn verhaal is nog een stukje erger. Ik woon in het buitenland, samen met mijn Nederlandse ex-man, Nederlandse dochter en ik, ook Nederlands staatsburger. Ik ben hier bezig met een omgangsregeling en omdat ik aangegeven heb met mijn dochter terug te willen naar Nederland is ze in de voorlopige voorzieningen aan haar VADER toegewezen. Mijn dochter wil ook graag terug. Mijn ex heeft een stoornis en heeft mij emotioneel mishandeld. Hij kan onze dochter (6 jaar) niet aan en doet hetzelfde bij haar gezien haar gedragssymptomen. De rechter 'vindt' dat dit gedrag komt door de scheiding. Ben nu bezig met hoger beroep. De hoofdzaak dient op 8 juli. Ik moet dus met mijn dochter hier blijven, omdat vader niet terug naar Nederland wil. In een mishandelende situatie. Krommer kan haast niet, ik denk dat Nederland heilig is in vergelijking met dit land. Ik heb dringend hulp nodig.

:: puntpuntpunt :: donderdag 14 mei 2009 :: 11:14:09permalink

Vertrek uit huwelijk met huiselijk geweld. Stalking en dreiging blijven, vele rechtzaken blijven duren. Nieuwe wet zegt omgang moet! Rechter zegt nu forensische mediation. Ik kan dit niet maar het moet. Heeft iemand uitleg over hoe dit in zijn werk gaat? Wat zijn mij rechten en kansen? Ben erg bang!

:: Marietje :: donderdag 14 mei 2009 :: 02:58:00permalink

Mijn ex (en zijn familie) heeft gedreigd mijn kind bij me weg te halen en zullen er alles voor doen. Nu heeft hij bezoekrecht onder begeleiding, maar wat nu als de begeleiding weg valt? Wat kan ik er aan doen om dit te voorkomen? Ver zal hij niet gaan want het is gewoon een Nederlander, maar toch.

:: sade :: woensdag 13 mei 2009 :: 14:02:48permalink

Beste bezorgde moeders, Ik heb deze website eens doorgespit en ben zelf ook verwikkeld in een rechtzaak omtrent verzoek tot omgang. Ik kan met al deze vervelende verhalen en mijn eigen ervaring alleen maar adviseren dat je vol moet blijven houden dat er zeer minimale contacten/geen contacten zijn geweest tussen de biologische vader en het kind. Want het recht op omgang wordt voornamelijk bepaald door het zeer rekbare begrip familylife/nauwe persoonlijke betrekking. Family-life kan al worden geconcludeerd indien de biologische vader één keer een luier heeft verschoond. Het is namelijk zo dat men in Nederland de opvatting heeft dat ook al is de biologische vader een moordenaar/incestpleger/verkrachter, het recht op omgang blijft bestaan. Dus in plaats van de omgang die heeft plaatsgevonden te omschrijven (waar je bezwaren aan ten grondslag liggen), kun jeje beter focussen op het aantonen van geen family-life. De biologische vader wordt dan niet ontvankelijk verklaard in zijn verzoek en is dus juridisch geen vader meer en heeft dus geen rechten meer. Helaas kom je hier pas achter als je die spaarzame contactmomenten al beschreven hebt (die mis gingen) en dus of mediation wordt voorgesteld of omgang onder toezicht...met alle gevolgen van dien. groet, ook een bezorgde moeder

:: radeloos :: woensdag 13 mei 2009 :: 11:16:31permalink

Ik heb een zoon van net negen jaar. Ben zelf vijf jaar gescheiden. Mijn zoon heeft altijd een omgangsregeling met zijn vader gehad, totdat die hem begin vorig jaar het huis heeft uitgezet wegens het niet eten van een bruine boterham. Er speelt veel meer dat (vermoedelijk) valt in de categorie geestelijke mishandeling, maar het probleem na deze laatste keer is dat mijn zoon niet meer naar zijn vader wil. Ik heb dit dus ook aangegeven, maar ex zegt dat hij nu niet zelf mag beslissen omdat hij te jong zou zijn. Vorig jaar kon dat wel, toen liet hij de keuze bij mijn zoon. Mijn zoon is twee jaar heel erg ziek geweest, heeft dus al veel mee gemaakt en kan best zijn eigen keus maken. Mijn ex heeft mij nu voor het gerecht gedaagd en verwijt mij het niet naleven van de bezoekregeling. Hij heeft anderhalf jaar geen contact gezocht en gehad en wil nu stel op sprong dat zijn zoon weer voor hem springt . Ik kan mijn zoon niet dwingen om weer gezellig naar zijn vader te gaan en dan meteen voor een paar dagen, niet na wat er allemaal gebeurd is . Wie heeft tips voor mij? Wat kan ik hier tegen doen zodat mijn zoon niet gehersenspoeld en geestelijk de vernieling in gedrukt wordt door zijn vader ? groetjes

:: toeter :: woensdag 6 mei 2009 :: 20:31:02permalink

Hoi allemaal, Ook ik breng mijn kinderen nu een aantal jaar met kloppend hart naar hun vader. Ik ben weggegaan na veel geweld, vooral tegen mij gericht en zo waren er natuurlijk nog wat dingen. Mijn oudste was erg bang voor mannen, als mijn nieuwe vriend maar iets naar hem wees dook hij al in de hoek. Op een gegeven moment ging dat beter. Als hij naar zijn vader moest was het krijsen en nog eens krijsen. Als hij terugkwam mocht ik zijn luier niet verschonen. Ook gaf hij dingen aan waarvan ik erg schrok. Op een gegeven moment was hij helemaal niet meer te handhaven. De jongste ging op een gegeven moment zichzelf helemaal uitkleden, zodat hij niet hoefde te gaan. Ik heb ze uiteindelijk een poos thuis weten te houden, maar er is geen zichtbaar bewijs en ik had nu eenmaal een echtscheidingsconvenant waarin een bezoekregeling was vastgelegd, tsja, ik wist toen ook niet beter. Er zijn verschillende meldingen bij meldpunt kindermishandeling geweest, maar als ex en als familie van ex mag je zelfs niet om advies vragen, want stel dat je je ex pest. Ook heb ik al jaren hulp. De oudste word binnenkort opgenomen op de kinderpsychiatrie afdeling voor een bepaalde tijd. Gisteravond kwam de jongste thuis met blauwe plekken. Mijn jongste is ook nog bedreigd door vader en dat mag allemaal maar zo, tegen kinderen die zich niet kunnen verweren. Naar de huisarts geweest, naar politie geweest: "aangifte kan pas over een week." mevrouw'. Bureau jeugdzorg gebeld. Die kan niet helpen, want ik heb een indicatie bij een medisch kinderdagverblijf: "ga daar maar naartoe." Advocaat gebeld, mevrouw het is niet in het belang van de kinderen om ze niet te laten gaan. Binnenkort heb ik een afspraak. Ik kan zo nog wel even doorgaan, want natuurlijk is het een verhaal van een aantal jaar. Mijn kinderen gaan dus echt niet naar hun vader volgend weekend. Ik ga zo ver als mogelijk, als het moet naar de media, waarschijnlijk helpt het niet, maar alle kleine beetjes, voor al die kinderen....

:: s :: maandag 4 mei 2009 :: 20:21:08permalink

Wat een vreselijke verhalen lees ik hier allemaal! Mijn ex en ik zijn al bijna drie jaar uit elkaar en samen hebben we een dochtertje van drie. Hij heeft zich nooit bekommerd om de zwangerschap, ging lekker stappen, vreemd bij het leven, kwam s'nachts gewoon niet thuis, was erg agressief, heeft mij vaak bedreigd, in elkaar geslagen, bestolen, geestelijk en financieel kapot gemaakt zelfs toen ik zwanger was. Hij hield mij vast in mijn huis en het was een hel. Nu ineens kreeg ik een half jaar terug een brief dat hij mijn meisje wilde erkennen. De rechtzaak volgde en ik verloor! Ook in het hoger beroep verloor ik! Terwijl ik al drie jaar lang alleen voor men meisje zorgde en hij nooit ergens naar om heeft gekeken en nog nooit een cent heeft betaald. Hij heeft mijn dochter in totaal misschien tien keer gezien in drie jaar tijd. Nu hij mijn dochter heeft erkend krijg ik direct de volgende brief in de bus, hij wil gezamelijk gezag en een omgangsregeling! Altijd al mijn grote angst geweest en nu is het zover. Weer moet ik vechten voor de veiligheid van mijn dochter en als ik het zo allemaal lees ga ik weer verliezen. Dan kan ik straks mijn dochter afgeven aan een vreemde en maar afwachten wat er allemaal kan gebeuren. Is dit normaal? Kan dit zomaar? Ik het toch mijn plicht om mijn kind te beschermen? En dan gaat een vreemde zomaar beslissen over het leven van mijn dochter? Ik slaap er niet meer van, ben er de hele dag mee bezig, de vorige twee rechtzaken waren vreselijk, ik was helemaal uitgeput. Ik heb het gevoel dat ik met mijn rug tegen de muur staat, het is een hel! Heel erg graag zou ik van jullie wat tips willen hebben, wat kan ik hieraan doen? Weten jullie een goede advocaat? En maak ik kans om te winnen? Waar let de rechter op? Ik kan straks toch niet gaan toezien hoe mijn vrolijke dochter verandert in een depressief kind! Vreselijk! Sanne

:: Boos :: zondag 3 mei 2009 :: 21:11:53permalink

Ongelooflijk al die verhalen van al die moeders die van het kastje naar de muur gestuurd worden. Zo ook mijn verhaal: moeder van een jongentje van 2 jaar en al vanaf het moment dat ik zwanger ben, gaat het al niet goed met de vader: hij is agressief en blijkt de afwijking PDD-NOS te hebben. We zijn uit elkaar gegaan vanwege de agressie en hij heeft een omgangsregeling van een heel weekend in de twee weken gekregen. Dit ging niet meer goed. Mijn zoontje vertoonde angst wanneer hij zijn vader zag en gaf signalen af dat er iets niet pluis was. Na lang zoeken naar hulp bij de juridische procedures, ben ik bij het meldpunt huiselijk geweld terecht gekomen. Het advies was: hij thuis in jouw bijzijn je kind laten bezoeken. Wanneer ik hem zou laten gaan naar zijn vader, breng ik hem in een onveilige situatie en ben ik daarvoor strafbaar. Wat zegt en doet een rechter: de vader blijft een omgangsregeling zonder toezicht houden, immers een kind heeft recht op zijn vader. Ik heb mijn kind thuis gehouden drie maanden lang en het ging weer goed met mijn kleine mannetje. Maar dan komen de rechtzaken weer en wat is de uitspraak kinderbescherming: er moet naar gekeken worden. We hebben twee gesprekken gehad en uitspraak is: het kind moet naar zijn vader, een hele dag per week zonder toezicht. Tja, wat moet je dan, je eraan houden. Dus dit gaat een paar weken zo en weer is het mis: mijn kind vertoont weer verkeerde signalen. Zie je dan spoken of is het echt weer zo? De laatste keer dat hij bij zijn vader is geweest en wordt teruggebracht, wordt er tussen neus en lippen door gezegd dat hij dat hij gevallen is en zijn hoofd heeft gestoten. Kan gebeuren, denk je dan. Totdat ik het goed bekijk: dikke schaafplek op zijn slaap, schrammen op zijn wang én een scheurtje bij zijn oor. Omdat het weekend was kon ik niet direct naar huisarts, heb wel contact gehad met huisartsenpost en toch maar foto's gemaakt hiervan. Toen ik de foto's op de computer zette, zag ik tot mijn verbazing een afdruk van een nagel. Dus dat duidt mij erop dat er weer (niet de eerste keer) aan zijn oortje getrokken is. En bovendien: de plek waar mijn ex zei dat mijn kind gevallen was, kan nooit zulke schaafwonden veroorzaken. Ik ben al eerder bij de huisarts geweest in en er wordt er doodleuk door gezegd: ik kan niks doen. Dit kan zo niet langer meer. Heb er niet veel vertrouwen meer in dat er ooit een verandering komt en mijn kleine vent eindelijk een rustig leventje krijgt en niet voor het leven verpest wordt. Dit heeft hij allemaal niet verdiend. Waarom kan een vader niet van zijn kind afblijven? Ik ben zo boos op het rechtsysteem in nederland, sporen ze wel, hebben ze zelf geen kinderen. Waarom?

:: VB :: maandag 27 april 2009 :: 16:40:45permalink

Hallo. Na langdubben heb ik toch maar besloten mijn verhaal hier zo beknopt mogelijk neer te zetten... Sinds anderhalf jaar ben ik weg bij mijn ex partner (niet gehuwd geweest). We waren ruim zes jaar bij elkaar en tijdens de relatie en (zeker daarna!) bleek zo'n beetje alles gelogen te zijn van hem uit. Van drankgebruik tot kinderporno aan toe. Als je in het begin staat van een relatie en in de weekeinden samen bent en uit gaat en de ander drinkt wel wat veel, is dat niet een reden om die persoon maar meteen te betitelen als alcoholist. Toen we na dat half jaar gingen samenwonen bleek echter al snel dat dat wel het geval was. Ik ben gaan helpen waar ik maar kon (tot kotsbakkies vasthouden, nachten opzitten tot hem opnieuw in de maatschappij laten passen en therapieen regelen-die hij uiteindelijk nooit heeft afgemaakt). Op een gegeven moment leek het al anderhalf jaar heel goed te gaan en leek mijn ex echt met sprongen vooruit te zijn gegaan. Dus je gaat een toekomst plannen: we wilden allebei graag een kindje en ik bleek al snel zwanger van onze dochter. In de zwangerschap ging het al weer fout: weer drinken, vreemdgaan, liegen. De kleine werd geboren en hij bleek zonder mij niet te kunnen zorgen voor het kind, maar weer opnieuw (of nog steeds) niet voor zichzelf. Hij begon steeds met een intakegesprek, maar stopte daarna weer, waardoor therapieen niet tot stand kwamen. Ook werd hij verbaal steeds aggressiever en intimiderender, zelfs zo erg dat ik bang werd: ik zie hem er echt toe in staat dat hij kan flippen op een manier die kan leiden tot de dingen over vaders die je wel op het nieuws hoort, als het niet gaat zoals hij wil. Uiteindelijk ben ik (om een lang verhaal veel korter te maken) begin vorig jaar bij hem weggaan, toen ik voor de tweede keer kinderporno op zijn computer vond. Het was al eens gebeurd en hij vertelde dat dat per ongeluk was. Het is je partner op dat moment, de vader van je kind en ik was altijd bij mijn dochter, dus je gelooft (of wilt geloven) het in eerste instantie. Ik stuitte niet lang daarna op een cd-rom met honderden kinderpornofoto's en filmpjes en schrok me dood. Zo per ongeluk was het dus helemaal niet! Ik heb gekotst en gehuild en hem er toen hij thuiskwam mee geconfronteerd. Hij zei dat het niet voor hem was, maar voor de verkoop. Hij wilde een postadres aanmaken zei hij en die shit verkopen. Zou veel geld gaan opbrengen. Ik dacht dat ik gek werd! In mijn reactie heb ik alles wat ik kon vinden gewist en die cd-rom doorgebroken en bekrast: weg met die troep was mijn reactie. Ik ben weggegaan. Hij dacht zijn dochter gewoon mee te kunnen krijgen in het weekend, maar dat weigerde ik en schakelde mijn advocaat in. Kijk, als een relatie tussen twee mensen niet gaat, jammer, maar dan kun je samen zorgen voor een goede omgengsregeling of co-ouderschap, als het tenminste verantwoord is. Op basis van wat ik gevonden had en zijn gebrek aan inzicht van veiligheid voor en onvermogen tot zorgen voor kinderen, vond ik dat dat niet het geval was. Vorig jaar rond deze tijd kwam er een zitting. Ik wilde wel dat er omgang was. Ik ben daar - als het op een veilige manier kan - voor in verband met het kind. Maar ik wilde die omgang onder toezicht van mij of door een door mij goedgekeurde volwassen persoon op één middag in de week en ik heb gevraagd om een onderzoek bij de Raad voor de Kinderbescherming naar mn ex. Dat is tijdelijk toegewezen en het wachten was op een adviesraport van de Raad voor een definitieve omgangsregeling. Later bleek in schrift dat er door de griffier (en ondertekend door de rechter) fouten waren gemaakt. Van 'moeder' waar 'vader' had moeten staan, tot het alleen schrijven onder toezicht door 'een' derde volwassen persoon, zonder 'goedgekeurde' persoon te vermelden! De rechter wilde niet de hand in eigen boezem steken en ging zich ineens pro-papa opstellen en of ik maar even een procesverbaal wilde tekenen en dan waren we daar vanaf.(dat laatste werd besloten in een kort geding). Dat heb ik geweigerd. De rechter zei dat als ik tot opmaken van vonnis wilde overgaan, ik het risico liep dat zij er dan een boeteclausule in zou kunnen opnemen van 500 euro per keer, dat ik onze dochter niet mee zou geven. Uiteindelijk heeft het niet gedaan, zal wel gemerkt hebben dat het me ernst was denk ik. Ze baalde wel, want door te vragen vonnis op te maken en geen proces verbaal te tekenen, legde ik de verantwoording voor het meegeven van de kleine met een willekeurige derde volwassen persoon (iedere mafkees kan dan van de straat geplukt worden) bij haar. Er kwamen ook zaken naar voren uit stukken uit het dossier van mijn ex bij een hulpverlener dat mijn ex in zijn eigen leugens gelooft en dat werd allemaal maar naast zich neergelegd. Mijn ex gaf het hele kinderpornoverhaal toe, maar zei dat het niet veel voorgesteld had. De rechter vroeg of hij begreep dat ik me zorgen maakte hierover. Ja, zei hij en daarmee was het einde van het verhaal. Ongelofelijk! Ik wilde therapie of onderzoek: wat voor risicofactor is de vader voor het kind of andere kinderen, dat soort dingen. Tijden gingen voorbij, want de Raad vd Kinderbescherming heeft lange wachtlijsten. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een soort van mediation. Ongelofelijk maar waar: deze hulpverlener hecht heel veel waarde aan het kinderporno verhaal en wederom bevestigde en praatte mijn ex daar weer over. Ook over veiligheid en dat ik een overbezorgde moeder zou zijn. Hij gaf de meest rare voorbeelden Een paar gesprekken verder en ik heb vanmorgen de hulpverlener gesproken en hij heeft binnenkort een overleg met een gedragsdeskundige en naar alle waarschijnlijkheid brengen zij dan al een rapport uit naar de rechter, want hij vindt dat mijn ex zich in zn handen mag knijpen met de omgang zoals die nu is en dat ik meer dan coulant ben en ben geweest. Zou het geluk en de veiligheid van -in dit geval- mijn kind dan eindelijk zo zijn? Binnenkort hoor ik meer. Ik ben voorzichtig blij....heeeeeeeel voorzichtig;-) Mijn verhaal is ondermeer bedoeld als hart onder de riem. Geef niet op, vecht door en wees niet bang voor justitie of wie dan ook. Ik kan mezelf en mijn kind (!) later echt aankijken en zeggen dat ik er alles aan gedaan heb voor haar veiligheid, zonder dat zij mij -en dan wel terecht- als er wat zou gebeuren, later dingen kan verwijten. Ik zou het mezelf nooit vergeten als ik voor haar niet alles had gedaan wat in mijn macht ligt (en daar bedoel ik ook mee, in mijn geval, dat er wel een vorm van omgang blijft) Sterkte allemaal...

:: Ziza :: zondag 26 april 2009 :: 12:00:18permalink

Ik ben 7 weken zwanger en kwam hier pas achter toen mijn ex, G, het had uitgemaakt. Hij kon geen relatie aan, was er niet klaar voor. Ik heb hem het nieuws vertelt waarna hij een abortus eiste. Daarna vertelde hij me dat hij psychoses heeft gehad in het verleden en opgenomen is geweest voor langer dan een jaar. Hij slikt nog steeds medicijnenen is ok onder behandeling van een psycholoog. Hij is voor 80% arbeidsongeschikt omdat stress psychoses kan opwekken. We zijn een week verder en elke dag zoekt hij op een andere manier contact. Dan weer aardig dan weer emotioneel dan weer manipulerend dan weer bedreigend. Ik heb geprobeerd met hem te praten, en op zo'n moment is hij heel aardig en 'normaal'. Het volgende moment stuurt hij een mail met een heel andere strekking van wat er is besproken en vult hij van alles voor mij in vol verwijten. Hij is zo boos op me en verwijt mij alles. Ik wil hem niet bij de opvoeding van het kind hebben, maar hij zegt dat hij wel contact wil met het kind. Ik weet dat hij geen rechten heeft, maar je hoort weleens van die verhalen van mannen die heel ver gaan en daar ben ik echt heel bang voor op dit moment. Heeft iemand advies?

:: Vlinder :: donderdag 16 april 2009 :: 09:58:52permalink

Help me alsjeblieft! Ik weet het allemaal niet meer. Al bijna 3 jaar ben ik gescheiden, na een huwelijk met huiselijk geweld. Mijn dochtertje van nu 4 en een half, deed het allemaal super, er was een goede omgangsregeling. Natuurlijk was er weleens iets met de regeling, of alimentatie, maar over het algemeen ging het allemaal goed. Wat mij indertijd wel opviel was dat mijn dochtertje steeds terugkwam met een rood plassertje en ze wilde echt nooit verschoond worden. Aan het einde van de week was haar huidje weer helemaal gaaf, maar ja, ze moest weer mee. Ik dacht dat ze niet genoeg verschoond werd. Ook zijn er zo'n twee jaar geleden twee sneetjes op haar schaamlipjes te zien geweest. Het bloedde en leken wel kattenkrabjes, maar ze liepen gelijk aan elkaar. Ik ben toen met haar naar de huisarts geweest en die vond het allemaal erg vreemd. Hij heeft toen een melding gedaan bij het Amk. Deze zijn bij mij geweest en bij mijn ex. Conclusie: misschien is het beter als dochter bij vader gaat wonen. Euh..sorry? Waarom? Omdat hij een vriendin had/heeft met een parttime baan, een eensgezinswoning en ouder is. Ik ben jong, werkte fulltime en zat middenin een verbouwing. Nou, gepraat als brugman en uiteindelijk sloot het Amk het dossier zonder iets gedaan te hebben. Oktober 2008: mijn dochterje is inmiddels 4, gaat naar school en alles gaat zijn gangetje. Mijn "nieuwe" vriend en ik wonen inmiddels samen en ook hij doet het allemaal super. Eindelijk, eindelijk heb ik nu een gezin zoals ik altijd wilde, zonder geweld. Op de vrijdag dat mijn dochter naar mijn ex ging had ik nog een heel raar gevoel, ik wilde haar ophalen, maar ja, geen gegronde reden. Mijn dochter komt van een weekend bij haar vader thuis en hij en ik kletsen nog even over hoe het was. Zijn vriendin is het hele weekend weggeweest vertelde hij nog en oja, mijn kindje heeft meerdere keren in bed geplast (vreemd bij mij was ze toen al bijna een jaar dag en nacht zindelijk). Als mijn ex weg is gaat de kleine meid op de bank zitten en begint heel erg hard te huilen. Ik ga bij haar zitten en vraag aan haar wat er is. Papa heeft aan mijn plassertje gezeten, zegt ze. Ik vroeg haar nog: "o deed hij er creme op?" Gezien de luieruitslag van vroeger en dat ze zo vaak ik bed heeft geplast, niet zo'n heel rare vraag. Nee, hij deed zo. Ze deed het voor, letterlijk met haar vingertjes erin... Mijn wereld stortte op dat moment volledig in. Ik heb mijn vriend gebeld (die was aan het werk) en mijn ouders, zij wonen dichtbij. Mijn ouders zijn meteen gekomen, ook tegen hen heeft mijn kleine meid het een en ander verteld. Politie meteen gebeld en het ziekenhuis, we konden meteen komen. Ondertussen arriveert mijn vriend en gaan mijn moeder en ik naar het ziekenhuis. Daar is niks te zien, alleen dat het rood is: geen bewijs dus. Politie zat toen al bij mij thuis en ik heb hen in het kort verteld wat er gebeurd is. De volgende dag zou ik aangifte doen. Dat heb ik inderdaad gedaan, ik heb van 14.30 uur tot 22.30 uur op het bureau gezeten. Daar heb ik ze ook verteld dat mijn ex vuurwapens heeft (heb ze ooit op mijn hoofd gehad). Efin, de dag erna is mijn ex opgepakt en zijn de wapens inderdaad gevonden. Acht dagen (!!!) na het gebeurde werd mijn dochter verhoord, in een studio. Ik kreeg maar niks te horen verder en mijn ex is vrijgelaten. We zijn verhuisd, wegens de veiligheid (hij postte nogal graag voor mijn deur, maar is een winkelstraat dus kon er niks tegen gedaan worden), maar ook wegens de financien. Mijn dochter liet er steeds meer over los, ze uitte het heel goed. Ze is helaas onzindelijk geworden en heeft bijna een half jaar niet geslapen, ja 2/3 uurtjes per nacht. Ik dus ook. Haar emoties zijn erg heftig, extreem gewoon. Door dit alles ben ik de ziektewet ingegaan, ik heb een posttraumatische stressyndroom. Maar ik moet sterk blijven. Jeugdzorg heeft ons vanaf het begin niet goed begeleid en heeft inmiddels het dossier gesloten: mijn vriend en ik doen het zo goed met de kleine. Terwijl ik dit nu schrijf is de zaak geseponeerd, te weinig bewijs. Mijn kindje heeft tijdens het studioverhoor niks gezegd. Dat ze een weekje bij een vriendin is geweest en daar nog heftigere uitspraken heeft gedaan zegt natuurlijk niks, ook al staat het zwart op wit; dat mijn dochter het na een half jaar (niet bij haar vader geweest te zijn) eindelijk weer goed doet ook niet; dat zelfs de "symptomen" het uitwijzen zegt ook niks. Nee, het ging om het studioverhoor dat 8 dagen te laat kwam. Zelfs al had ze wat losgelaten dan was het nog een verloren zaak, ik had haar in die week kunnen beinvloeden. Ook werd er gesuggereerd dat ik het zelfs verzonnen zou kunnen hebben. Maar waarom zou ik dat doen, mijn hele leven op zijn kop zetten om haar bij me te houden? Ik zie die reden niet. Alles ging juist zo goed daarvoor. Nu moet ze weer naar haar vader ieder weekend, maar ik laat dat niet toe. Er is al gedreigd met dwangsommen en ook met uitzetting van de ouderlijke macht. Dat mag dan weer wel. Omdat ik mijn kind bescherm. Ik verwacht mijn ex aan de deur, justitie heeft doodleuk mijn adres doorgegeven. De schoften. Ook wist hij eerder van het voornemen sepot dan wij. Maar dat mag allemaal maar. Ik weet het niet meer, wat kan ik nog doen? Ik ben op, moegestreden. na 7 jaar ellende weet ik me geen raad meer. Alsjeblieft help me! Alsjeblieft, ik ben ten einde raad!

:: frank en vrij :: woensdag 15 april 2009 :: 20:57:45permalink

Allereerst wil ik iedereen heel veel sterkte in deze bizarre strijd wensen en hopen dat er toch ergens nog eens gerechtigheid op deze wereld bestaat. Ik ben een moeder van twee prachtige dochters. De oudste is vier jaar en heeft al een mega rugzak op haar rugje hangen. Het begon in 2007, dus was ze net twee geworden. Mijn dochter begon te vertellen dat ze au buik had tijdens de eerste dagen van een vakantie. Ik vroeg haar hoe dat kwam en ze zei piemel en wees ze haar pluis aan en ze noemde ze haar echte vader. Na de 1e week heb ik mijn dokter gebeld, want ze bleef het er maar over hebben. Die adviseerde mij om het amk erbij te halen. In mijn vakantie heb ik een afspraak geregeld voor de dag dat we thuis kwamen. Die twee weken heeft ze het er constant over gehad en ze was zo intens verdietig daar breek je hart meteen van. Er is een onderzoek gestart ,maar daar konden ze niet met zekerheid zeggen dat ze misbruik was. Conclusie 1: geen sluitend bewijs, dus geef haar maar weer met hem mee. Ik stond met mijn rug tegen een muur. Het is nu april 2009 en we zijn geen stap verder. Ondertussen heeft mijn dochter vier terugvallen gekregen, wat inhoudt dat ze nu zo gesloten is en negatieve aandacht vraagt, verdrietig is, niet leert, want ze blokkeert helemaal van school. Ze gaat nu naar een logopedist, fysiotherapeut, schoolarts en een psychiater. En wat beslist het MEE en AMK: zogenaamde begeleiding. Ik ben van binnen helemaal verscheurd, want hoe kunnen ze nou een kind van vier, die normaal een frank en vrijtje moet zijn, in het hol van de leeuw gooien. Mijn dochter raakt helemaal in paniek als ze weer hoort dat ze naar hem toe zou moeten. Heeft er nog iemand een sugestie wat ik nog kan doen om mijn dochter te beschermen? help?

:: Moederswordennietserieusgenomen :: zondag 12 april 2009 :: 23:01:29permalink

Bedankt alvast! Mijn huwelijk heeft drie jaar geduurd en daaruit is een prachtige zoon geboren. Mijn ex heeft nooit voor ons kind gezorgd/opgevoed, dat heb ik samen met mijn ouders gedaan omdat ik in een rolstoel zit. Mijn ex is vertrokken nadat hij zijn Nederlandse paspoort in ontvangst had genomen. Ik heb hem via vrienden gezocht en getracht hem voor ons kind te interesseren, maar dit liep op niets uit, alleen geweld, intimidatie. Aangifte durfde ik destijds niet te doen. Scheiden durfde ik niet omdat ik steeds werd bedreigd met met dingen als: ''Ik pak je zoon. Je ziet hem nooit meer. Ik zorg er persoonlijk voor dat je zelfmoord pleegt, anders maak ik het af. Ik ben uitgescholden door zijn vriendinnen en anderen en ondanks dat stond de deur open van mijn kant zodat hij zijn kind zou kunnen blijven zien. Die bezoekjes waren een ramp: manipuleren, intimideren, die kleine van alles beloven en niet nakomen. Ons zoontje wil hem nu niet eens meer zien en is bang van hem. Hij heeft dit ook tegen de advocaat gezegd en drie kantjes volgeschreven waarin hij duidelijk zegt dat hij rust wil en bang is voor zijn vader (hij noemt hem geen vader overigens). Hij benoemt de dingen die zijn vader doet, zoals slaan etc. Uiteindelijk heeft famillie bemiddeld en zijn er afspraken op papier gezet, die door beiden zijn ondertekend en meneer heeft zelf alles bevestigd bij de Raad. De Raad heeft de rechtbank een eindrapport verstuurd waarin kort vermeld wordt dat er afspraken zijn gemaakt en vader dit bevestigd. De vader beweert nu ineens bij hoog en laag dat ik alles heb vervalst en zelf heb getekend. Ik heb de rechtbank om een expert verzocht, immers hij die stelt moet bewijzen, maar ze doen er niks aan. Inmiddels is mijn ex nieuwe leugens begonnen en zijn we weer opnieuw beland bij de Raad. De rechtbank heeft de omgang beindigd in afwachting van de het raadsonderzoek (omgang en gezag). Ik heb eindelijk de moed gevonden aangifte te doen. Daarvoor vond omgang plaats bij mijn ouders en mijn ex gaf zelf aan tijdens de zitting dat hij altijd vrij was om te komen en met respect werd behandeld. Nu beweert hij anders en zegt dat hij niet weet waar ik en ons kind wonen, terwijl hij nog bij ons is geweest en de Raad gelooft hem volgens mij. (Ik heb het verhaal een beetje verkort omdat ik alweer aan het procederen ben.) Vader kan blijkbaar doen en laten wat hij wil en hij negeert de gevoelens van zijn zoon die ziek is van dit alles. Hij doet er alles aan om alleen te kunnen zijn met ons kind zodat hij hem kan ontvoeren, waarmee hij niet alleen ten opzichte van mij dreigt, maar ook openlijk tegen derden. De Raad zegt: "als hij al nooit voor zijn kind heeft gezorgd dan zal hij hem heus niet kidnappen, want dan moet hij ervoor zorgen." Ze zouden toch beter moeten weten want hij komt uit ... (een niet-verdragsland), dat er om bekend staat dat mannen kinderen ernaar ontvoeren en vervolgens bij familie of andere mensen onderbrengen en er zelf niet of nauwelijks voor zorgen). Ik weet zeker dat hij hier ook toe in staat is. Straks plaatsen ze ons kind onder OTS omdat vader niet ok is en ik in een rolstoel zit, ze gaan immers ook opeens naar school gaan zonder mijn medeweten/toestemming en dat soort dingen. Ons zoontje is doodsbang en van streek. Ik heb gezegd dat zijn vader weer contact met hem wil, maar hij is heel duidelijk en zegt nee. Maar wie luistert naar een kind?

:: Sjaak :: dinsdag 7 april 2009 :: 17:04:21permalink

Wannneer komen deze problemen eindelijk eens in de publiciteit? Dit kan toch zo niet langer doorgaan? De kinderen zijn hier de dupe! Ik woon nu een jaar samen met mijn vriendin en haar twee kinderen. En ook hier wordt er verwacht dat er omgang moet gaan plaatsvinden, terwijl de kinderen getuige zijn geweest van de zware lichamelijke en geestelijke mishandeling van mijn vriendin. Het is een natuurlijk instinct om je kroost te beschermen tegen dergelijke agressieve personen, maar met deze wetgeving sta je met je rug tegen de muur. Het is te zot voor woorden.

:: marion :: maandag 6 april 2009 :: 19:55:50permalink

Ik ben op zoek naar ervaringen met kinderen die vanaf 12jaar hun mening over de omgangsregeling bij de rechter hebben gedaan. Mijn kinderen hebben reeds een gesprek gevoerd bij de kinderrechtswinkel, hiervan is verslag gemaakt en gestuurd naar de rechter. Dit moest onderdeel vormen van een rechtszaak over de omgangsregeling. Triest te zien dat er niets mee gedaan werd. Straks zijn de kinderen 12 jaar en willen hun zegje bij de rechter doen. Om teleurstelling te voorkomen wil ik graag weten of het zin heeft en wie me daar iets meer over kan vertellen. Wat is van belang, hoe bereiden ze zich voor etc.

:: Lieve :: vrijdag 27 maart 2009 :: 10:15:29permalink

Hallo, ik ben de mama van een jongen van negen. Hij heeft adhd en odd. Nu gaat het met de omgangsregeling niet bepaald goed: er gebeuren dingen, die niet verantwoord zijn voor mijn zoon. Wat ik ook zeg, vraag of probeer, ik ben de mama die volgens de vader mijn zoon het aanpraat, want volgens mijn ex is het allemaal lariekoek. Maar de diagnose is twee jaar geleden gesteld en mijn zoon is in behandeling. Mijn ex wil er niks van horen of weten, want het is niet waar volgens hem. Hoe zou ik dit kunnen oplossen? Ik zou graag de omgangsregelling stop zetten, weet dat het niet mag, maar mijn zoontje gaat hier aan onder door. Heeft iemand misschien tips of ideeën? Ik hoor het graag, alvast ontzettend bedankt. bezorgde mama

:: CE :: donderdag 26 maart 2009 :: 21:21:32permalink

Hallo, Ik heb een vraag. De vader van mijn dochtertje van vier heeft zich drie jaar niet om haar bekommerd. Vorig jaar eiste hij haar ineens op. Na een jaar gevecht met advocaten en rechters heeft hij door laksigheid van mijn advocaat gezag gekregen, en mocht hij twee keer een herstelcontact proberen via kinderbescherming. Na twee keer een uur op de kinderbescherming te zijn geweest voor een herstelcontact met mijn dochtertje, werd hij meteen gezien als fantastische papa. Dit bewijst alleen dat hij een heel gemeen manipulerend mannetje is. In het verleden heeft hij mij en mijn zoontje uit een andere relatie geestelijk en lichamelijk kapot gemaakt. Toen ik drie maanden zwanger van mijn dochter was gooide hij me de straat op en heb ik mijn resterende zwangere maanden, midden in de winter, zonder geld of eten en met een kind van een jaar op straat rondgezworven, overal en nergens gelogeerd en tot slot op een camping doorgebracht. Jarenlang hield hij vol dat het zijn kind niet was, heeft hij me gestalkt en mijn leven letterlijk en figuurlijk zuur gemaakt en nu nu mag haar meteen na die twee uurtjes herstel contact bij de kinderbescherming haar ophalen bij mij thuis voor verder contact zonder dat er toezicht gehouden wordt. Mijn dochtertje wil niet mee, vertoont slecht gedrag, op school gaat het flink achteruit, slaapt en eet niet, geeft zelf aan dat ze niet wil als hij aan de deur is, maar hij zegt gewoon dat ze moet. Ik weet me geen raad, zie dat mijn kleine meisje niet weet wat er met haar gebeurd en psychisch kapot hieraan gaat. Heeft iemand raad voor mij? groetjes

:: Diana :: donderdag 26 maart 2009 :: 13:38:47permalink

Na een lange tijd samen te zijn geweest met een man van Zuid-Europese afkomst is er een einde gekomen aan deze relatie. Veel bedreigingen van zwaar kaliber. Nu wil vader een paspoort hebben en geeft daarvoor geen reden aan waarvoor hij het wil gebruiken. Ik heb zelf het gevoel dat hij het kindje mee wil nemen. Graag kom ik in contact met moeders die hetzelfde mee hebben gemaakt. Of die ik kan helpen in dezelfde situatie.

:: evelien :: maandag 23 maart 2009 :: 23:17:05permalink

In 2003 ben ik, omdat het op dat moment echt niet anders kon, vanwege het fysieke en psychische geweld van mijn ex zonder kinderen gevlucht van de ene naar de andere kant van het land. Ik heb aangifte gedaan, maar mijn aangifte is niet serieus genomen door de politie en daardoor kon ik ook geen bewijzen overleggen binnen de rechtszaal over waarom ik was gevlucht. Mijn ex heeft het er op gegooid dat ik ontzettend labiel was, maar "vergat" erbij te vertellen dat dit door zijn mishandelingen kwam. Er zijn twee rechtszittingen geweest: één voor de vaste verblijfplaats van de kinderen en één waarin mijn ex mij het ouderlijk gezag wilde wegnemen. Dat laatste is hem niet gelukt, maar de rechter besloot wel dat de kinderen bij hun vader moesten blijven wonen. Met als argument dat ze daar op school zaten en ze daar gewend waren. Mede dankzij een familielid van mijn ex, die grote invloed heeft kunnen doen gelden op beslissingen van de Raad van de Kinderbescherming vanwege zijn functie, heb ik mijn kinderen negen maanden niet gezien. Vervolgens was er eindelijk een ontmoeting met mijn kinderen in de speelkamer van de Raad waarbij mijn ex aanwezig was, gemotiveerd door: "de situatie moet zo normaal mogelijk zijn." Alsof het normaal is dat kinderen de ouder die hen tot dan toe had verzorgd, negen maanden niet te zien krijgen. Alsof het normaal is dat je samen met degene waarvoor je zelfs uit doodsangst je kinderen hebt achtergelaten, in een ruimte moet zitten alsof er niets is gebeurd. Inmiddels is er de minimale bezoekregeling (om het weekend) bij mij thuis, waarbij ik me steeds aan de voorschriften heb gehouden. Tijdens één van deze bezoeken is één van de kinderen vanwege zijn chronische ziekte met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Mijn ex was niet te bereiken. Ik ben de gehele periode dat mijn kind opgenomen was voortdurend bij hem geweest. Mijn ex is even opgedoken en vervolgens vertrokken. Toen mijn kind werd ontslagen, was mijn ex weer onvindbaar. Ik heb mijn kind toen maar meegenomen naar mijn huis, maar heb hem steeds proberen te bereiken. Mijn ex is bijna een dag later woedend het kind komen ophalen en dwarsboomt sindsdien de omgang, vanwege het feit dat ik mijn kind niet op de stoep bij het ziekenhuis heb laten zitten wachten totdat zijn vader te bereiken was. Het is voor hem het excuus om weer opnieuw macht over me uit te oefenen. Ik ben zelfs naar de Nationale Ombudsman geweest met mijn verhaal. Heeft iemand nog suggesties of eenzelfde verhaal? gr. evelien

:: rosa :: zondag 22 maart 2009 :: 13:32:42permalink

Mijn ex blijft ook maar bezig met macht over mij uitoefenen. Eerder verhalen van me staan ook op de site en hij is alleen maar door gegaan, maar dit is het laatste wat nu speelt. Eerst schort hij zelf de omgang op wegens gezondheidsproblemen. Vervolgens eist hij dat wij ons stipt aan de uitspraak van de rechter houden, waarbij de dochter moet blijven slapen. Maar onze dochter wil niet slapen bij hem en dat weet hij nu goed uit te buiten. Elk weekend dat zij niet meegaat, doet hij nu aangifte en elk weekend kan hij mij nu bedreigen met je wordt aangepakt! Openstaan voor een echte oplossing, nee, dat wil hij niet! De niet-verzorgende ouder krijgt in de nieuw wet heel veel ruimte voor machtsspelletjes, over de ruggen van de kinderen heen. Of met de kinderen als wapen. Heel triest geen woorden voor! heel veel sterkte voor iedereen

:: Esther :: woensdag 18 maart 2009 :: 19:59:53permalink

De vader van mijn kinderen (inmiddels mijn ex-man) heeft ons gezin verlaten toen de kinderen drie jaar waren en de andere twee maanden. We zijn acht maanden verder en hij heeft niet naar de kinderen omgekeken en tijdens onze relatie heeft hij mij mishandeld. Daardoor komt dat ik doodsbang ben, dat de kinderen iets overkomt als hij de kinderen mee mag nemen. De rechter heeft een uitspraak gedaan dat hij ze over drie maanden mee mag nemen. Ik ben doodsbang dat ik ze nooit terugzie. Ik zoek naar instanties waar ik mijn angsten kenbaar kan maken. Kan ik hiervoor bij de kinderbescherming terecht of jeugdzorg of elders? Ik kan als moeder toch onmogelijk mijn jonge kinderen meegegeven aan iemand die nooit voor ze heeft gezorgd, nooit om ze heeft gegeven, ze zomaar heeft achtergelaten en in staat is ze iets aan te doen? Hoe kan ik dit aanvechten?

:: elise :: zaterdag 14 maart 2009 :: 21:58:17permalink

Mijn dochter is na een bezoekregeling niet meer terug gebracht en politie wil weinig doen omdat ik de civiele procedure moet doorlopen. Nu ben ik via jeugdzorg erachter gekomen dat hij dit al van plan was. Ik heb aangifte gedaan van ontrekking uit het ouderlijk gezag, bedreiging, stalking, maar dan nog halen ze mijn dochter niet bij hem op. Ik ben aan het einde van mijn latijn.

:: lady g g g :: zaterdag 14 maart 2009 :: 20:37:12permalink

Ben blij dat er meer mensen zijn die ongeveer (ieder verhaal is uniek) hetzelfde hebben meegemaakt Mijn verhaal: Even kort, voor zover dat kan: ik heb een relatie gehad van vier jaar, waarvan een jaar getrouwd. Ik ben mishandeld, emotioneel en fysiek. De laatste mishandeling heeft mijn zoon van toen net drie jaar oud mij gered, gezien vader mij wurgde. Ik was al bewusteloos door die wurging, maar word een paar seconden wakker en hoor en zie mijn zoon boven mijn hoofd: papa, nee! Vervolgens weet niet hoe lang ik out ben geweest. Ik word op de bank langzaam wakker en zie mijn zoon voorbij lopen met een bebloed pyjamaatje. Ik schrik ineens op en realiseer me dat ik het niet gedroomd heb: mijn zoon heeft me gered. Het bloed was bloed dat uit mijn lip kwam. Ik ben daarnaast behoorlijk telefonisch bedreigd. Hiervan is een agent ook getuige (maar dat maakt niet uit volgens de wet) en ben zwaar gestalkt door hem en mensen die ik verder niet kende. Ik kreeg smsjes met een beschrijving van wat ik aan had op dat moment en wat ze van plan met me waren. Angst overmeesterde me en ik heb mijn zoon gepakt en ben naar een blijf van mijn lijftehuis gegaan. Daar was het behoorlijk zwaar. Na 6 maanden kreeg ik een huis aan de andere kant van Nederland, maar door slordigheid van justitie zelf, kreeg hij mijn geheime adres. Ik moet zeggen dat hij me toen gelukkig niet meer lastig viel. Nu, na vijf jaar vindt er weer een rechtzaak plaats voor omgang. Volgens mijn advocaat zal dat er toch eens van gekomen, gezien de zaak zolang al loopt, dus mag ik er van uit gaan dat mijn ex omgang, krijgt ondanks dat mijn zoon niet wil (tijdens drie maal begeleide omgang in het verleden heeft hij dat ook zelf heel duidelijk gemaakt). Ik probeer dus eenouder gezag te krijgen en mijn zoon wil geen omgang en het kromme is dat als ik omgang weiger omwille van mijn zoon, dan word ik uit mijn ouderlijk macht gezet. Hoe krom is dat? Wat ik uit deze hele ervaring over de Nederlandse wetgeving geleerd heb is: als je liegt kom je overal, als je eerlijk bent moet je over alle obstakels en je komt er niet! Gek, mijn ouders leerden me altijd eerlijkheid duurt het langst!!!

:: zeer bezorgd :: donderdag 12 maart 2009 :: 09:43:46permalink

Ik heb 4 kinderen waarvan 3 uit een eerdere relatie. Mijn ex-partner heeft mijn oudste 2 dochters seksueel misbruikt. Toen ik hier achter kwam, heb ik de politie ingeschakeld. Mijn ex is 2 jaar spoorloos geweest, maar werd toen opgepakt. Hij is toen veroordeeld en in hoger beroep gegaan en is daar vrijgesproken. Hij vertelt nu rond dat ik de kinderen heb opgestookt om dit verhaal te vertellen. Nou, zoiets verzin je toch niet? Hij heeft bovendien eerder een relatie gehad met een heel jong meisje, voor ik wist wat hij met mijn dochters had gedaan, dat is ook bekend. Nu wil hij dus mijn 2 jongste kinderen gaan opeisen, die hij al 4 jaar niet heeft gezien. Ik ben inmiddels hertrouwd en mijn 2 jongste kinderen van deze ex, denken dus ook dat dit hun vader is, net als het kind dat ik samen met mijn huidige man heb. Nu worden dus die koppies helemaal overhoop gegooid: hoe vertel ik 2 kleine kinderen, dat ze hun vader niet meer hebben gezien, vanwege wat hij heeft uitgespookt bij hun oudere zussen? Ik ben al met mijn advocaat bezig om te zorgen dat die omgangsregeling er nooit komt, want wat zal hij bij zijn eigen dochters doen hetzelfde doen als al eerder gebeurd is bij mijn andere dochters, toen ze begonnen te puberen. Ik heb echt te doen met alle moeders in een soort gelijke situatie allemaal sterkte ermee.

:: desperate mother :: woensdag 11 maart 2009 :: 08:55:42permalink

Sprakeloos ben ik naar wat ons Nederlandse rechtsysteem allemaal doet! Ik zelf ben al een paar jaar in strijd met de man die zich vader wil noemen. Een paar jaar geleden heb ik de bewuste man ontmoet en binnen korte tijd ben ik gaan samenwonen: tja, liefde maakt blind, zegt men en dit is ook echt zo. Op het moment dat ik zwanger bleek (dit was een bewuste keuze van ons beiden) veranderde zijn gedrag enorm, van een lieve man in een bedreigende agressieve man. Er was sprake van zowel geestelijke als lichamelijke mishandeling. Toen ik ver halverwege mijn zwangerschap was, ben ik, na een zeer brute mishandeling door hem, gevlucht onderduikadres. Ik heb op politieadvies geen aangifte gedaan, omdat de man anders naar de plaats van aangifte zou komen en zo dus achter mijn verblijfplaats kon komen. Hij heeft het kind niet erkend en hij heeft nooit meer iets van zich laten horen, hoewel hij daar, via derden, zeker de kans toe had. Nu, bijna 6 jaar later, wil deze man ineens een omgangsregeling. Wat ik ook aandraag in de rechtzaken, een rechter denkt blijkbaar alleen maar: een kind heeft beide ouders nodig. Ben al in hoger beroep gegaan, maar is de erkenning toen toegewezen (deze is dus via de rechter door hem afgedwongen). Op advies van de rechter moeten we nu mediation gaan doen. Wat ik al ongelooflijk vreemd vind: ze laten mij onbeveiligd twee uur lang met deze man in één ruimte zitten, onder toeziend oog van de mediator. Deze zou nu moeten gaan onderzoeken of er wel daadwerkelijk mogelijkheden zijn voor omgang en waarom ik alles zo frustreer! De vader heeft het kind nog nooit gezien: ik was zwanger toen, er is dus geen sprake van family life. Hij heeft geen ouderlijk gezag en heeft erkenning (terwijl hij dit toen ik zwanger was niet wilde), pas zoveel jaar later, via de rechter afgedwongen. In wiens belang is dit? Ik wil mijn kind beschermen en dat zal ik altijd blijven doen. Graag zou ik jullie ervaringen willen weten met mediation? Wordt er meteen overgegaan tot omgang en wat als ik die weiger?

:: bobelijn :: dinsdag 10 maart 2009 :: 16:26:16permalink

Jeetje, ik heb eindelijk een site gevonden, waarin ik mijn verhaal een beetje herken. Ik ben in het buitenland getrouwd en was erg snel zwanger. Na 20 weken zwangerschap ben ik naar Nederland gegaan, want ik kon het daar niet uithouden. Mijn ex is rond de geboorte naar Nederland gekomen op een toeristenvisa. Dit was een brok ellende. Ik heb toen al een scheiding overwogen, maar omdat hij al een paar keer gedreigd had om mijn zoontje mee te nemen, durfde ik dit niet aan. Toen het visum afgelopen was keerde hij terug naar zijn geboorteland. Na 3 maanden stond hij ineens voor mijn deur vanuit zijn geboorteland om met mij te praten. Uiteindelijk heb ik ingestemd en toen m'n zoontje 1 1/2 was, is hij naar nederland gekomen op een verblijfsvergunning voor gezinshereniging. Na 6 maanden ging het echt niet meer en heb met begleiding van maatschappelijkwerk aangegeven een scheiding te willen, alhoewel hij meerdere malen gedreigd heeft en beleef dreigen als ik wilde scheiden, hij mijn zoontje mee zou nemen. Hij is toen terug gegaan naar het buitenland. Na 3 maanden stond meneer weer op de stoep, maar heb hem er niet ingelaten. Om een lang verhaal kort te maken zijn wij nu verwikkeld in een rechtzaak voor omgang met mijn zoontje. Hij heeft na 2 jaar een verblijfsvergunning gekregen op grond van recht op family life met zijn zoontje! De omgang was daarbij maar 2 uur per maand! We lopen nu bij een mediator voor onderhandelingen. Hij is zeer zeker niet slecht voor mijn zoontje, maar ik ben zo bang dat hij 'm meeneemt, na zoveel bedreigingen die hij gemaakt heeft, maar in de rechtbank ontkent. Het komt misschien weer voor de rechter en volgens mijn advokaat kan het zijn dat ze omgang gaan afdwingen. Hij komt nu om de 14 dagen een zondag hier in huis zijn zoontje bezoeken. Ik vind dit prima omdat ik mijn zoontje de kans wil geven om z'n vader te leren kennen. Maar het voelt niet goed om hem mee te geven na zoveel bedreigingen. Wie heeft hier veel meer ervaring mee en kan mij helpen?

:: Posselien :: donderdag 5 maart 2009 :: 10:54:55permalink

De omgangsregeling is destijds 2004 bij mij en m'n ex-partner gebaseerd op de volgende gerechtelijke afspraak: Dat m'n exman alcoholist is. I.v.m dat alcoholisme en het vele geweld van zijn kant is de omgangsregeling in 2004 aangepast door de kinderrechter, 1x in de 2 weken bij moeder thuis,anderhalf uurtje. Als m'n ex een "normale" omgangsregeling wil moet hij met een medische verklaring aan kunnen tonen dat hij niet meer alcoholverslaafd is, zodat de kinderen in een voorspelbare,veilig milieu kunnen verkeren. Tussen 2004 en 2007 vertoont m'n ex-partner voortdurend manipulatief gedrag. Zo zegt hij bijvoorbeeld tegen de kinderen: ga maar stiekem naar Oma, niets tegen mama zeggen. Ik heb mijn kinderen al meerdere malen weggehaald bij hun oma, die ook een drankprobleem heeft. Hij haalt m'n oudste dochter (destijds 10 jaar oud) ongevraagd op van school en neemt haar mee naar het woonwagenkamp waar hij woont. In 2007 heeft er een rechtzaak plaats gevonden, omdat hij de kinderen op het woonwagenkamp wilde 1x in de 14 dagen... De uitspraak luidde: Ouders dienen dit onderling zelf op te lossen met behulp van mediation van de RVDK. Hij is totaal niet op komen dagen,en uit mijzelf heb ik op de RVDK aan gegeven: oudste dochter 1x in de 2 weken een weekendje naar het woonwagenkamp, we proberen het (met vraagtekens van mijn kant); de jongsten van 10 en 6 worden vrij gelaten. Mijn oudste dochter is in 2007 2x een weekend op het woonwagen kamp geweest en kwam ook twee keer doodziek thuis,mede omdat ze daar op de koude grond ligt, astma aanvallen krijgt en last van haar eczeem. Vanaf die tijd gaf ze ook aan niet meer te willen. Na die periode sept t/m dec 2007 kwam vader onverwachts bij school,en wachte haar op en nam haar dan uren en uren lang ongevraagd mee, waar ik een melding van moest doen bij de politie. Ook kwam hij stennis schoppen aan de voordeur,terwijl ik heel even weg was. De oudste dochter raakte elke keer heeel erg over haar toeren. In April 2008 is mijn dochter na 3 maand uit huis te zijn geweest weer definitief thuis komen wonen en kregen we intensieve begeleiding van het orthopedagogisch centrum voor mijn dochter,en het gezin,ook is mijn dochter in april aangemeld bij de Jeugd en kinderpsychiatrie en heb ik haar laten onderzoeken van A tot Z,en is er een diagnose gesteld en een rapport opgemaakt en daaruit bleek dat mijn dochter ADHD heeft, een traumatische stress stoornis (bang voor vader) en een angst stoornis voor vader, loyaliteitsproblemen (kinderen kunnen niet kiezen). En dan zeker niet tussen een ouder die zijn kinderen een verkeerd voorbeeld geeft, namelijk dat alles mag,alles kan,en alles wat God heeft verboden, en de andere ouder (IK), die juist structuur en duidelijkheid biedt. Alle rapporten, verslagen, meldingen en aangifte's heb ik opgestuurd naar mijn advocaat om het èenhoofdig gezag aan te vragen,en ALS HET TOCH MOET:om de bezoekregeling onder begeleiding te doen via een omgangshuis. De kinderen willen geen onrust, vragen nooit naar hun vader en zijn vooral bang! Zes jaar naar mijn scheiding is het nog niet rustig en moet ik als moeder steeds op mijn hoede blijven voor het onvoorspelbare gedrag van vader. De kinderen zijn daar het grootste slachtoffer van.

:: MaryJane :: maandag 2 maart 2009 :: 21:10:25permalink

Vandaag was het weer zover, een dag, die als het aan mij lag, zo snel mogelijk weer voorbij was. Ik ben moeder van een prachtige dochter, 3,5 jaar, en o zo trots op haar. Zij is een kindje dat ter wereld is gekomen zonder vader. Net als in sommige voorgaande verhalen, per ongeluk zwanger geworden, hadden al een gewelddadige relatie, en meneer wou er allemaal niks van weten. Alleen maar ellende gehad tijdens de zwangerschap, tot geweld aan toe. Door het proces waar je dan in beland, de weg van Maatschappelijk Werk, Thuisfront, kom je eindelijk los van de man, die jouw en je dochters' leven moedwillig aan het kapotmaken is. Hij word in de tussentijd met rust gelaten, en ik word geleefd. Na een jaar, komt er opeens een brief van zijn advocaat: meneer wil een omgangsregeling. Wat?Hoe kan dat nou? Hij wil haar niet, maakt ons leven tot een hel, en nu dit? Maar goed, je moet vechten voor je kind en hard ook. Daar ben ik al wel achter. Na jaren rechtzaken te hebben gehad, onderzoeken van de Raad van Kinderbescherming, enz, is omgang gelukkig afgewezen: alleen om het feit dat hij gewelddadig is, en niet omdat hij haar eigenlijk niet eens wilde. Ben nu een jaar verder na de uitspraak, hij heeft zich intussen verdacht rustig gehouden, maar vandaag was het weer zover. Hij begon twee maanden terug te treiteren, enz., en heb vandaag alweer een afspraak gemaakt bij de politie. Wanneer houdt het op? Inmiddels is mijn dochter dus al 3,5 jaar en ik voel me nog steeds onveilig, en heb naar mijn idee door alle zorgen en stress, niet optimaal van mijn meisje kunnnen genieten. En kijk eens wat ik nu aan het doen ben, een verhaal typen op een site, omdat je een bezorgde moeder bent en je eigenlijk geen raad meer weet, want anders hoefde ik dit niet eens te doen. Een heel bezorgde moeder.

:: lady :: maandag 23 februari 2009 :: 00:51:03permalink

Goedendag, ik ben nu echt in nood. De vader eist gewoon zijn kind op. De kinderbescherming zegt dat vader 1 x per maand een omgang mag, hij eist 1 x per week. Mijn dochtertje is zo vreselijk bang, er zijn ook erge dingen gebeurd in huis. Hij is binnen gedrongen, heeft geprobeerd de telefoondraad om mijn nek te binden, gezegd dat hij me zou vermoorden. Ik heb aangifte gedaan.. maar alles wordt afgedaan met: iedereen leert van zijn fouten, en hij zou nu wel veranderd zijn. Mijn dochtertje zei: mama we gaan verhuizen en engels praten, dan kan hij mij niet verstaan.. en dan mijn haren blond verven dan weet hij niet wie ik ben. Dit is toch te erg voor woorden....... Graag spoedig bericht. Dank jullie wel

:: bo :: zondag 22 februari 2009 :: 19:44:33permalink

In 1988 trouwde ik met een gescheiden man, vader van twee kinderen die geen contact meer met hem wilden. Ik raakte zwanger van een eerste kind en, na een lang verblijf in het ziekenhuis, van mijn tweede kind. Kort na mijn thuiskomst veranderde mijn wereld in een hel. Mijn ex had nauwelijks interesse in de baby, vond ineens dat het kind er alleen maar gekomen was omdat ik had doorgedramd. Scheldend en tierend briesde hij door het huis, ik deed niets goed, hij had zelfs commentaar op mijn bevalling waar hij nauwelijks aandacht voor had gehad. Daarop werden bloempotten dwars door het glas van de voordeur naar mij en de kinderen toe geslingerd, terwijl ik de baby op de arm had en het andere kind aan de han. Ik schaamde mijzelf diep, wilde weg uit die hel maar wist niet hoe. Ik heb lang de schuld bij mijzelf gezocht; hij verklaarde mij keer op keer voor gek. Ik ben tot het uiterste gegaan, ik geef niet snel op, maar na jaren van geestelijke en tenslotte lichamelijke mishandeling, ben ik in 2002 vertrokken uit de echtelijke woning, die ik helaas inmiddels op beider naam had laten stellen. Het was een van zijn eisen, waardoor ik moest bewijzen of ik wel echt van hem hield. Ik ben vertrokken met wat persoonlijke spulletjes, heb mijn kinderen in veiligheid gebracht, heb de huisarts en een advocaat bezocht. In vijf rechtszittingen heb ik wat spullen toegewezen gekregen en na anderhalf jaar was de scheiding rond, vele tienduizenden euro's armer. Mijn ex wilde alles, het huis, de kinderen, spaargeld etc. en wilde mij als psychisch volledig gestoord wegzetten. Vele malen heb ik mezelf moeten verdedigen tegen ongelofelijke beschuldigingen. Wat mij het meest geraakt heeft dat deze man overal geroepen heeft dat uitgerekend ik mijn eigen kinderen voortdurend mishandeld zou hebben. Na opgelegde mediation en RvK kreeg ik niet het een- oudergezag; de kinderen werden in de laatste zitting aan mij toegewezen, maar ik moest wel meewerken aan een omgangsregeling. Er volgde een kinderverhoor waarin mijn oudste zoon aangegeven heeft veel moeite te hebben om naar het "oude huis" te gaan. Mijn jongste, toen 9, heeft persoonlijke briefje aan de rechter geschreven, maar werd afgedaan als beinvloeding door een rancuneuze moeder. Nimmer is gekeken naar mijn reden van vertrek, huiselijk geweld werd terzijde geschoven en de angst dat ik mijn kinderen zou verliezen was groot. Na de laatste rechtszitting verklaarde mijn ex mij nooit met rust te zullen laten, totdat hij mij kapot zou hebben. Tegen alle verdrukking in, heb ik kans gezien op met vrijwel niets een thuis te creeeren voor mijn gezin. Volgzaam als ik ben liet ik mijn kinderen (volgens de gerechtelijke uitspraak) naar mijn ex gaan. De jongste kreeg nachtmerries, de oudste werd steeds meer onhandelbaar, deed het slecht op school, volop problemen. Ik heb hulpverlening gezocht waarbij alle voormalig gezinsleden betrokken waren. Mijn ex kreeg het voor elkaar dat ook zijn rekeningen naar mij werden gestuurd; ik was immers de grote schuldige. Ik heb geweigerd om zijn deel te betalen, maar de psychologe staakte daarop de behandeling voor mijn oudste zoon. Mijn oudste zoon kwam steeds verder van mij af te staan. Ik communiceerde met mijn ex alleen maar per brief, na mijn ervaringen wilde ik niets meer van mijn privacy prijsgeven. In totaal heb ik na de scheiding 4 keer het LBIO vanwege het niet betalen van kinderalimentatie in moeten schakelen en even zoveel mijn advocaat. Na de middelbare school ging mijn oudste naar het HBO. Hij had weinig interesse voor een vervolgopleiding, stimulans van mijn kant werd totaal genegeerd. Mijn zoon had nergens zin in. Hij weigerde aan mijn ex de "gegevens vader" te vragen, die had aangekondigd niet te willen bijdragen aan zijn studie. Ik heb er persoonlijk op alle gebied voor gezorgd dat mijn zoon in september kon starten met zijn opleiding. Na een verblijf in de zomervakantie bij vader komt mijn kind uitermate opgefokt terug, hij is gevaarlijk opstandig en kondigt aan niet naar de introductie van zijn nieuwe opleiding te gaan. Of hij ooit gegaan is, is nog steeds de vraag. Een weekend later " verdwijnt" mijn zoon en komt alleen nog zijn spullen halen; hij wil rust; hij gaat een paar weken logeren bij mijn ex. Na heel veel strijd te hebben gehad houd ik hem niet tegen omhels hem en zeg dat ik hoop dat hij tot rust komt. Begin oktober belt mijn zoon of hij langs mag komen en natuurlijk stem ik daarmee in. Mijn jongste waarschuwt mij dat dit geen gezellig bezoek zal zijn. Mijn oudste komt uiterst agressief bij mij binnen; ik mag niets zeggen alleen maar luisteren. Hij is gestopt met zijn opleiding. Twee weken later verneem ik via mijn ziektekostenverzekeraar dat mijn zoon niet meer bij mij verzekerd kan zijn, omdat hij "verhuisd" zou zijn. Verder krijg ik de automatische overschrijving van de spaarrekening van mijn zoon teruggestort, want de rekening is opgeheven. Als klapper op de vuurpijl krijg ik een brief vol beschuldigingen van mijn ex, inclusief een schadeclaim. Ik heb wederom de hulp van mijn advocaat in moeten schakelen. Intussen schreef de advocaat van mijn ex weer brieven met de meest valse beschuldigingen waarvan ik "diefstal van mijn eigen kind" (notabene mijn eigen spaargeld) en "kindermishandeling" als zeer vernederend heb ervaren. Ik heb geprobeerd ondanks alle ellende het contact met mijn zoon te behouden. Ik heb ondanks alle beschuldigingen Sinterklaas met hem gevierd en zelfs zijn 18e verjaardag. Mijn zoon voert verder haast niets uit, hij heeft geen zin om te werken of te onderzoeken welke opleiding wel bij hem past. In mei 2008 zie ik hem voor het laatst op een familiefeest, daarna wordt het stil, ijzig stil. In november schrijf ik een mail met daarin mijn moedergevoelens. Het verdriet is immens. De jongste wil niet meer naar mijn ex te gaan; vervolgens weigert mijn ex (wederom) zijn alimentatie te betalen en zelfs zijn verjaardag wordt vergeten. Begin december ontvang ik een brief van de advocaat van mijn oudste zoon, weer vol beschuldigingen, niets ontziend. Wederom moet ik mijn advocaat raadplegen, want de dreiging met gerechtelijke maatregelen wordt alvast maar genoemd. Mijn zoon heeft geld nodig en ik heb zijn leven verpest, dat is de strekking. Tussen de regels door lees ik de woorden van mijn ex, die mijn zoon voor het karretje spant, zodat hij gratis kan procederen. Mijn ex schrijft zelf naar mijn advocaat: "Zij heeft van dit kind een wrak gemaakt, hij zal nooit meer normaal kunnen functioneren, moet zij daar niet voor bloeden?" Op vragen die ik stel als: Hoe gaat het met mijn zoon, volgt hij een opleiding, wat zijn zijn resultaten, hoe is zijn studiefinanciering opgebouwd, wat is de bijdrage van vader? beroept men zich op zwijgrecht. Ik word overal verantwoordelijk voor gesteld; enerzijds als de moeder die haar kinderen zou mishandelen, anderzijds als degene die als enige financieel verantwoordelijk is voor beide kinderen. De advocaatkosten reizen de pan uit, met mijn baan als docent (waarbij ik met kinderen werk met ernstige gedrags- en leerproblemen), kan ik niet rekenen op rechtsbijstand. Als mijn spaargeld gaat er aan. Hoe kan ik dit stoppen? Ik maak mijzelf ernstige zorgen over mijn oudste zoon; hij zou wederom na een paar weken met een nieuwe studie zijn gestopt en vult zijn dagen achter de PC. Over een paar weken wordt hij 19 jaar! Ik ben mijn kind kwijtgeraakt aan een man die niets schuwt om mij kapot te maken. Ik moet mijzelf binnenkort verantwoorden binnen de rechtbank over alle geuite beschuldigingen. Hoe kan ik dit stoppen?

:: ayse :: vrijdag 20 februari 2009 :: 17:57:25permalink

Hallo allemaal, Ik ben 2002 getrouwd met een man, die na ons huwelijk in 2003 naar Nederland mocht komen. We kregen al snel een superlief kind, maar in de vijf jaar dat we samen waren werd ik geestelijk mishandeld. Ons kindje kreeg geen aandacht van zijn vader,vader was altijd moe of hij had geen zin. Na 5 jaar huwelijk had ik de moed om uit het huwelijk te stappen en weg te gaan met onze kindje. Ik ben nu 1 1/2 jaar gescheiden en ben nog steeds niet los van hem. We hadden een omgangsregeling,maar op een dag kwam ons kind met een verhaal thuis wat mij als moeder heel veel zorgen baarde, maar helaas was er te weinig bewijs en is de zaak geseponeerd. De rechter wilde dat wij naar een omgangshuis gingen en nu heeft de ex het stopgezet en is achter mijn rug naar jeugdzorg weer terug gegaan. Hij wil niet communiceren met mij, maar hij wil alleen ons kind hebben, want ik zou een vreselijke moeder zijn en het kind is onder geen bedwing veilig bij mij, dat zegt de ex ten minste. Hij heeft in het verleden al meedere keren gezegd dat hij met ons kind weggaat en hij heeft tijdens de intake gesprek bij omgangshuis gezegd, dat hij maar één doel heeft dat is zijn kind bij mij weg te halen. Wie kan mij vertellen wat me nu te wachten komt te staan en mij van advies geven hoe ik moet handelen, ik ben radeloos. Ayse

:: ongehoorde lucht :: woensdag 18 februari 2009 :: 23:26:49permalink

Ook ik ben een alleenstaande moeder van een dochter van 3. Vlak nadat ik wist dat ik zwanger was ben ik weggegaan bij mijn ex. Ik kon het echt niet meer aan dat hij continue zei dat ik het maar moest laten aborteren. Mijn dochter werd geboren en hij liet niks van zich horen. Nu na 3 en een half jaar wil meneer omgang. Dit heeft hij ook bij de rechter gekregen. Nu wil ik eigenlijk in hoger beroep gaan, maar vraag me af of dit zin heeft. Ik vind het zo erg dat vaders zomaar dat recht krijgen. Ik zal alles proberen dat dit mooi niet doorgaat. Wie kan mij daarbij helpen? Ik ben er echt moedeloos van.

:: worried :: dinsdag 17 februari 2009 :: 12:32:53permalink

Hoi allemaal! Als eerste leef ik erg met jullie mee. Ik stond er nooit bij stil dat de wetgeving in ons land en buitenland zo bekrompen geregeld kon zijn. Ik ben nu zelf 16 weken zwanger van mijn eerste kindje. Ik ben 20 jaar en heb 5 jaar aan/uit relatie gehad met verwekker van mijn kind. In deze tijd kon hij plotseling uitbarsten en mij ernstig mishandelen en alles slopen in het huis. Hij gebruikt drugs, was crimineel en heeft schulden. Aangezien ik blijkbaar erg naïef ben en van hem hou op een voor de meeste onbegrijpbare manier, denk ik altijd dat alles goed zal komen. Hij maakt mijn geld op heeft geen verantwoordelijkheidsgevoel in daden. Maar is een mooie prater. We wonen nu apart omdat hij in de zwangerschap weer woede aanval kreeg en ik voor veiligheid van kindje koos. Er word mij door onafhankelijke aangeraden hem niet te erkennen als vader. Hij laat ook niks van zich horen. Maar naasten kennen hem niet zoals hij is en reageren met harde onbegrip. Sta echt voor een dilemma aangezien ik hier een beetje zijn rechten kan lezen. En daar schrik ik van dat als hij zelfs mijn kindje mishandeld dat in Nederland niet belangrijk genoeg word gevonden om een omgangsverbod te krijge. Ik zit echt met mijn handen in het haar en bij de gedachte van geen erkenning voel ik me schuldig, omdat hij ook wel goed kan zijn..Als hem uitkomt. Help

:: MIRA :: zondag 15 februari 2009 :: 13:38:34permalink

Ben best wel lang getrouwd geweest met een Egyptenaar, ben zelf weggegaan met de kinderen, uiteraard na heel veel problemen. We hebben drie kinderen, zal je alle details besparen, maar ook ik had achteraf veel eerder moeten scheiden. Het heeft voor mijn exman heel erg lang geduurd voordat hij een verblijfsvergunning kreeg ondanks dat ik een fultime job had min of meer gedwongen door de vreemdelingendienst. We hadden een zaak, later zelfs meerdere dus meer dan voldoende inkomen lekker en zeer groot huis, hele leuke kinderen, dus alle reden om een gelukkig bestaan te leiden. Niet leuk om te zeggen, maar door mijn ex is bijna alles met voorbedachte rade gedaan om maar aan het Nederlanderschap te komen. Hij tussentijds nog teruggestuurd naar Egypte. Ik hield van hem, maar had hem al moeten laten barsten toen hij moeilijk naar Nederland terug kon komen. Wat ik ermee wil zeggen dat wanneer iemand via de geboorte van een kind aan een verblijfsvergunning wil komen, er maar één manier is: hem naar zijn vaderland terug te sturen Misschien niet aardig, maar wel nodig: geef hem aan bij de Vreemdelingendienst en vertel hun de ware toedracht want dit is niet de manier om met vrouwen en kinderen om te gaan. Voor mij is er maar één reden om met iemand samen te zijn of te trouwen en dat is liefde.

:: MIRA :: zondag 15 februari 2009 :: 12:06:22permalink

Ik lees hier verhalen over buitenlanders en heb sterk de indruk dat het vaak over Egyptenaren gaat. Daarom, hetzij wat laat, reageer ik even. Misschien dat er vrouwen zijn die er wat mee kunnen. Ikzelf ben ook getrouwd geweest met een Egyptenaar. Ik heb drie kinderen en ben zelf weggegaan, uiteraard met mijn kinderen, om een lang verhaal kort te maken. Egypte kent geen uitleveringsverdrag. Dit heeft met de Haagse conventie te maken. Een Egyptische vader kan zijn kind/eren zo meenemen naar Egypte. Dit gaat heel makkelijk, want je krijgt bij de Egyptische Ambassade in Den haag, zo een Egyptisch paspoort. Ze zijn zo gigantisch corrupt, met wat geld doen ze alles. Ik wil er maar mee zeggen, dat het een Egyptenaar altijd zal lukken zijn kind te ontvoeren naar Egypte. Een kind wat eenmaal in Egypte is krijg je 99,99% van de gevallen nooit of te nimmer meer terug. Het vervelende is dat moeders met kinderen door de Nederlandse rechter gedwongen kunnen worden mee te werken aan een omgangsregeling bij ontvoeringsdreiging. Dat is te gek voor woorden, levensgevaarlijk. Deze vrouwen lopen een heel groot gevaar hun kinderen kwijt te raken door ontvoering. De nieuwe wet is van kracht vanaf 1994. Voor dit jaar was het anders. Ikzelf heb nooit of te nimmer meegewerkt aan een omgangsregeling. Ik ben dan wel financieel slecht uit de echtscheiding gekomen en ben alles kwijtgeraakt, maar met mijn kinderen ben ik zeer gelukkig. Als je gedwongen wordt mee te werken aan een omgangsregeling, probeer het onder toezicht, zodat je er altijd zelf bij bent. Licht ook de school van je kinderen in, dat ze aan niemand, maar dan ook niemand meegegeven mogen worden. Jij bent de enige die ze ophaalt. Vertel ook je kinderen wat te doen bij een eventuele poging tot ontvoering, lijkt raar, maar dit is o zo belangrijk, veel sterkte allemaal.

:: Muslimama :: donderdag 12 februari 2009 :: 08:34:52permalink

Dag dames, wat erg al die verhalen. Helaas is mijn verhaal niet veel beter. Ik ken mijn echtgenoot (ja ben er nog steeds mee getrouwd) vanaf rond mijn 16de, als iemand van de buurt. Toen ik me bekeerde tot de islam dacht ik: "Nou, dat is wel een mooie partner." Hij was lief, zorgzaam, attent, luisterend oor en het allerbelangrijkste, goed met kinderen (zo deed hij zich voor). Ik ben Nederlandse, hij is Marokkaan. Nadat we onze handtekening een jaar later onder de huwelijksakte plaatsten, ging hij er als een speer vandoor en alles wat ik daarna had gepland, lapte hij aan zijn laars, zoals inzegening, feestje etc. Hij kwam om 23.00 uur pas aankakken alsof er niks aan de hand was. Ik wilde nog een jaar bij mijn ouders wonen, maar mijn man zorgde voor de nodige wrijving en ik vertrok met hem naar zijn ouderlijk huis. Zijn moeder gaf al aan mij niet te mogen en haar zoon te goed te vinden voor mij. Eenmaal daar wonende sloeg hij me, steelde mijn spaargeld van 5000 euro en plunderde mijn rekening, zodra hij geld rook van mijn salaris. Ik ging naar het stadsdeel om een scheiding aan te vragen en die dame herkende me en moest lachen. Ze riep zelfs de man die ons huwelijk had gedaan en lachte:"Ken je haar, ze wil nu al scheiden." Ik ben toen toch weggegaan bij mijn man. Ik zette mijn spullen op mijn werk en sliep die nacht (in september) in een park. Ik had steeds het gevoel dat ik zwanger was en dat bleek werkelijkheid. Ik ging terug naar mijn man, omdat ik bang was dat instanties anders mijn kind zouden afpakken. Hij begon me bijna dagelijks te slaan en voortdurend te kleineren. Hij zei steeds dat ik niks waard ben, dat zelfs mijn ouders geen contact met me willen. Hij heeft me ook bijna in mijn buik gestoken, maar ik sprong en het mes kwam in mijn been terecht. Ik kwam erachter dat alles wat hij stal hij gebruikte voor drugs. Opnieuw ging ik weg. Uiteindelijk bekende hij zijn drugsgebruik en zei te willen stoppen. Het is zo'n lang verhaal, dan worden jullie moe. Ik ging in ieder geval terug. We zijn nu vier jaar verder. Ik heb twee heerlijke zoontjes gekregen, die helaas al te vaak getuigen zijn geweest van huiselijk geweld. Mijn man heeft in die vier jaar tijd misschien acht maanden gewerkt. Hij zit alleen thuis, gebruikt drugs, vraagt zijn familie om geld en dwingt mij te werken naast mijn studie om niet nog verder in de schulden te raken. Hij heeft een schuld die gemakkelijk de 20.000 euro haalt. Hij helpt niet financieel, huishoudelijk of met de kinderen en heeft nauwelijks aandacht voor ze. Ik wil scheiden, maar wil graag tips van jullie over welke stappen, wat ik vooral wel en wat niet moet doen. Hoe ik aan een advocaat moet komen, terwijl ik amper geld heb enz. Hij heeft wel eens gedreigd de kinderen naar Marokko mee te nemen, maar ze hebben geen Marokkaans paspoort en we zijn niet Marokkaans getrouwd. Hij is hier geboren, maar hij heeft geen Nederlands paspoort. Alvast bedankt.

:: Noeki :: dinsdag 27 januari 2009 :: 14:30:42permalink

Als moeder van een zoon van 7 jaar met een islamitische vader, ben ik een paar dagen voor de eerste verjaardag van mijn zoon vertrokken, na jaren mishandeld, verkracht en vernederd te zijn, ook tijdens mijn zwangerschap. Ondanks alle bedreigingen dat hij ons zou doden of mijn zoon zou weghalen en ondanks dat hij zowel bij de kleine en mij een vleesmes op de keel heeft gezet (vrijwel onder het oog van politie) werd er toch niks gedaan, omdat hij niet daadwerkelijk heeft gestoken. Aangiftes werden steeds geseponeerd vanwege gebrek aan bewijs. Inmiddels zijn wij 6 jaar verder zijn en hebben we nog steeds problemen met de omgang en het ouderlijk gezag. De vader wil omgang, terwijl hij nog nooit heeft omgekeken naar het kind en nog steeds, zoals in het verleden een alcohol drugs- en gokverslaving heeft. Mijn zoon kent zijn vader haast niet. Hij ziet hem niet als zijn vader en wil niks meer met hem te maken hebben, sinds een uit de hand gelopen poging tot bezoeksregeling, waarbij zowel mijn zoon als ik klappen hebben opgelopen. De Raad van de Kinderbescherming heeft achter me gestaan en me gesteund, maar uiteindelijk waren er te weinig juridische bewijzen: alle bewijzen waren ouder dan 12 maanden. Raar he, als je al meer dan een jaar moet wachten voor je een keer aan de beurt bent. Maar al zijn bewijzen al heel wat jaren oud, ze zouden wel aangevoerd mogen worden en men heeft bovendien nauwelijks iets met de ingebrachte informatie gedaan. Mijn verweer was en is heel makkelijk te bewijzen, maar dat gebeurt gewoon niet. Uiteindelijk heeft de Raad wel gesteld, niet op basis van mijn informatie dus, maar van andere gegevens, dat het niet in het belang van het kind geacht dat hij omgang heeft met de vader. Je zou denken dat dit vast genoeg redenenen zijn voor een rechter om omgang te verbieden. Maar nee hoor, de rechter vindt dat er wederom een nieuw onderzoek moet komen. Hij vindt dat de vader is benadeeld, terwijl de vader al zovele verklaringen heeft afgelegd die continu verschillen en mijn verklaring van begin tot eind hetzelfde is gebleven. Nou, we zullen wel weer afwachten. Ik geef sowieso mijn zoon niet mee, want het kind wil niet en ik verraad hem niet daarin. Ook niet met al de gevolgen van dien, sancties, gevangenisstraf enz.

:: moeder met gevoel :: maandag 26 januari 2009 :: 13:59:08permalink

Hoi, ik wil jullie allemaal veel sterkte wensen, maar ik zit met het zelfde probleem!!! Ik heb een relatie gehad en daar is een kindje van gekomen. Toen ik nog zwanger was ben ik een paar keer op straat gezet, zelfs met 8 maanden zwanger. Stom dat ik was, ben ik telkens terug gegaan. In belang van mijn kind dacht ik: hij beloofde te veranderen en ik ben daar telkens in getrapt! Mijn ex heeft een drank- en drugsprobleem is heel erg agresief, als het niet in zijn straatje is. Hij heeft echt twee gezichten. Toen mijn kindje drie weken oud was heeft hij ons weer op straat gezet. Ik heb het toen nog één keer geprobeerd en toen heb ik besloten om niet meer terug te gaan, omdat niet goed voor mijn kindje was, die omgeving. Ik ben bij mijn ouders gaan wonen, want ik had niets. Toen mijn kindje ongeveer zes maanden was kwam er een brief vanwege een omgangsregeling. Ik schrok me rot. Mijn ex heeft een omgangsregeling gekregen van één keer in de 14 dagen, zondag van 8.00 uur tot 16.00 uur en als dat goed zou gaan zou dit worden uitgebreid naar een heel weekend. Mijn ex kwam mijn kind halen op een zondag en hij was onder invloed en agresief en hij zei tegen mij:"ik wil hem binnenkort een heel weekend." Ik heb die zondag mijn kindje meegegeven, maar ik was zo bang dat er wat zou gebeuren. Ik heb de daarop volgende maandag meteen advocaat gebeld en gezegd:"Hier werk ik niet meer aan mee, hij was onder invloed." Mijn ex kreeg dat te horen natuurlijk en was het daar niet mee eens. Hij is toen naar een openbare gelegenheid gekomen, waar ik verbleef met mijn ouders en mijn kindje. Hij haalde een pistool achter uit zijn broeksriem onder zijn t-shirt vandaan, pakte mij bij mijn keel en zette het pistool op mijn slaap en zei:"Jou schiet ik door je kop kutwijf en dan neem ik hem mee". Mijn vader schrok en zei: "Blijf van mijn dochter". Gelukkig kon ik weg komen, zodat het pistool niet meer op mijn hoofd was gericht. Toen richte hij naar mijn vader en zei:"Wat moet jij. Jou schiet ik ook zo door je kop". Mijn moeder wou vluchten met haar kleinkind. Dat zag hij en toen richtte hij naar mijn moeder die haar kleinkind vasthield, dus hij richtte het pistool op zijn eigen kind. Ik was opeens zo sterk dat ik mijn telefoon pakte en 112 belde, waar hij bij was. Hij schrok en vluchte. Ze hebben hem opgepakt en verhoord en hij is er voor veroordeeld: hij heeft twee jaar proeftijd en tien weken voorwaardelijk gehad. In die twee jaar is er nog een bedreiging met pistool geweest van hem en daarvoor is hij vrij gesproken. Ook andere dreigementen van hem naar mij toe, kon ik niet bewijzen, zoals mijn auto in brand steken en bekrassen en dreigkaarten en smsjes met een ander nummer en noem maar op. Maar goed, hij ging weer naar de rechter voor een omgangsregeling, en ja hoor die kreeg hij. Het was omgang onder toezicht. Deze heeft één keer plaatsgevonden en zelfs toen kon hij zich niet gedragen. Hij heeft deze omgangsregeling zelf afgeblazen want het was een begleide omgangsregeling en dat was niet naar zijn zin. Ik ben inmiddels gelukkig alweer twee jaar met een super man en die zorgt voor mijn kind alsof het zijn eigen kind is. Ik ben één jaar met hem getrouwd en wij hebben nu een normaal en stabiele omgeving voor mijn kindje. Toen mijn ex merkte dat ik ging trouwen is het weer begonnen. Hij stapte weer naar de rechter en hij kreeg hij wéér omgang, maar weer onder begleiding van het omgangshuis. Mijn kindje kent hem niet en ziet mijn man als zijn papa. Hij weet het niet beter meer. Maar ja, je moet meewerken, je hebt geen poot om op te staan. Ik ben van de week er geweest en er heeft omgang plaats gevonden. Mijn kindje werd meegenomen door een begeleidster en ik zag de angst in de ogen van mijn kindje. Hij zei nog: "Papa, mama wel wachten op mij" en werd gewoon meegetrokken. Toen de tijd om was zijn mijn man en ik hem gaan halen en volgens de begleidster was het zo goed gegaan. Maar we zaten nog niet in de auto en het begon al. Mijn kind zei dat wij stout waren en mijn ex en de begleidster waren zo lief. Hij beet mijn man in zijn nek en sloeg mij in mijn gezicht. Mijn kindje vertelde toen dat mijn ex had gezegd dat die andere papa stout was en dat hij die mocht bijten. Dat terwijl ik had aangegeven om mijn ex het woord papa nog niet laten gebruiken. Mijn ex heeft gezegd dat hij de papa is, en nu snapt mijn kindje het niet meer want hij is nog te klein om het allemaal uit te leggen. De begleidster zou continu bij hen blijven, en volgens mijn kindje was hij alleen met die meneer geweest. We hebben dus nu al na twee uurtjes onder begeleiding problemen. Ongelofelijk dat je een kind van drie jaar zo snel kun beinvloeden. Is dit nu ten goede van het kind? Ik ben bij de dokter geweest met mijn kind, en die zegt dat dit gedrag niet normaal is, dat daar iets is gebeurd en tegen de wil in van het kind. Hij slaapt slecht en wil bij ons in bed liggen, omdat ie bang is dat wij weg gaan. Mijn kindje vertelde ook dat hij verdrietig was en naar papa en mama wou en dat dat niet mocht. Na de bezoeken daar in het omgangshuis willen ze dat mijn ex een zelfstandige omgang krijgt, na alles wat hij heeft gedaan. Als ik hier niet aan meewerk word ik dader, en gaan ze een boete en wat dan ook nog doen, dus ik heb levenslang. Ik ga nu mijn verhaal stoppen kan nog wel uren schrijven, maar dit gaat wel over de veiligheid van mijn kind en het belang van een vader die er voor hem is: het woord papa moet je verdienen, dat krijg je niet zo maar hoor, ga er nu mee stoppen veel sterkte en succes, liefs

:: doortje doorzon :: zondag 25 januari 2009 :: 18:12:38permalink

Ach het lijkt tegenwoordig wel normaal, als ik dit zo allemaal lees... Ook ik heb te maken gehad met mishandelingen en huiselijk geweld, ook ik heb aangifte gedaan... de rechter heeft doodleuk gezamelijk gezag uitgesproken terwijl er hier een ondraaglijke situatie is. De rechter heeft ook een bezoekregeling uitgesproken, want ja papa's hebben tegenwoordig evenveel rechten als mama's, maar dan wel wanneer het papa uitkomt natuurlijk! Nu na 1,5 jaar uit elkaar te zijn, wij elkaar bijna afslachten als het kind word gehaald en gebracht, ik geen sociaal leven meer heb omdat ik mij niet meer wil verdedigen. Ik heb via mijn advocaat aangegeven dat ik wilde verhuizen naar de randstad. Ik heb geen tegenreacties gekregen van zijn advocaat, maar nu ik een huis heb toegewezen gekregen krijg ik te horen dat meneer niet achter mijn verhuizing staat en het dus wil stoppen! Snap niks meer van de rechters van tegenwoordig. Dit kan toch nooit in het belang van mn kind zijn... ik verhuizen voor rust en het verwerken van alles, m'n oudste zoon heeft trauma begleiding, maar neeeee vaders hebben rechten. Pfff aan het gas met die klootzakken die voor God willen spelen.

:: Issa :: vrijdag 16 januari 2009 :: 22:07:20permalink

Ik ben op zoek naar informatie gegaan over wat mijn goede vriendin kan doen om haar dochter van vijf te beschermen, tegen de vader die incest heeft gepleegd met zijn dochter. Zij is inmiddels gescheiden van haar man. Na het lezen van alle ervaringen ben ik stil geworden. Ik had goede hoop informatie te vinden waar zij wat aan zou hebben, zodat zij haar dochter niet alleen naar haar ex-man hoeft te laten gaan, omdat hij immers recht op een bezoekregeling heeft. Zij heeft alle stappen ondernomen om haar kind te beschermen, is bij politie, advocaat en officier van justitie geweest. Na het lezen van deze verhalen zakt ook mij de moed enigzins in de schoenen. Is het echt zo dat moeders helemaal niets kunnen ondernemen om hun kind te beschermen? Zelf ben ik werkzaam in de jeugdhulpverlening en begin nu iets meer te snappen van alle ellende als er niet tijdig ingegrepen wordt. Ik ben echt versteld hoe de wet het laat afweten. Mocht er toch een manier zijn dan hoor ik die graag. Voor de moeders die hier geschreven hebben, ik wens jullie oprecht sterkte toe.

:: vechtentegendebierkaai :: vrijdag 16 januari 2009 :: 13:59:37permalink

Ik ben zelf jaren psychisch,lichamelijk en seksueel mishandeld door de vader van mijn kinderen, ook tijdens de zwangerschappen. Ook ik kon moeilijk weg: ik werd sociaal totaal geïsoleerd en constant in de gaten gehouden. Meneer deinsde er niet voor terug om met een pas geboren kindje te gooien. Als de kinderen huilden (en natuurlijk deden ze dit vaak), schudde hij ze door elkaar of wilde hij ze iets anders aandoen. Ik moest er telkens tussen springen. Ik heb herhaaldelijk signalen afgegeven naar consultatiebureau en huisarts, ook over verdenking van seksueel geweld. Zij zijn nu op miraculeuze wijze alle gegevens kwijt. Toen ik mijn kans zag, ben ik gevlucht. Na een week in een opvanghuis begon mijn oudste dochter (toen net drie jaar) dingen te vertellen en vóórdoen wat ze had meegemaakt, daar kreeg je braakneigingen van... In het bijzijn van de andere vrouwen en begeleiding begon ze zéér vreemd gedrag te vertonen. Ik zocht hulp voor haar en wilde aangifte doen, maar omdat ze nog zo jong was liep ik overal tegen een muur. Inmiddels heeft ze na zéér zwaar getraumatiseerd te zijn (geweest), een achterstand in emotionele ontwikkeling. Na twee jaar intensieve speltherapie te hebben gehad, ging het zachtjes aan beter. Na telkens van 'blijf' naar 'blijf' huizen verhuisd te zijn vanwege stalking en ernstige bedreiging, zelfs met politie erbij, kreeg ik eindelijk een eigen huisje. Hier vond meneer me natuurlijk wéér. In 2003 vond een zitting plaats vanwege omgangsregeling, waarbij tijdelijke omgang werd vast gelegd, bij wijze van proef en onder begeleiding. Heb je enig idee hóe je geïntimideerd wordt door instanties, om vooral maar mooi weer te spelen naar de kinderen? De omgang liep mis: mijn dochter mocht met begeleiding van vader naar de w.c. en miste daarna haar onderbroek. De jongste dochter, toen twee heeft een half uur gehuild en gekrijst in dat huis. Dat werd mij pas veel later verteld. Meneer stond ons bij aankomst al op te wachten en probeerde ons na afloop te volgen. Meneer gaf toen al aan dat de bezoeken niet genoeg waren en dat hij méér wilde. Hij stuurde zijn familie naar de school van de kinderen om ze op te halen, maar gelukkig zag ik dit eerder. Na terugval in gedrag van oudste dochter en hevige nachtmerries besloot ik na drie proefcontacten niet verder mee te werken en heb ik toen voorlopige vrijstelling gekregen voor beide dochters door hulp van jeugdzorg totdat ze uit therapie zou zijn. Veel bedreigingen en stalking later én een poging tot moord zijn we wéér verhuisd. Daarna heeft hij ons wéér gevonden. Wéér zijn er proefcontacten opgelegd. De kinderen worden op deze manier niet meer waard dan een proefkonijn. Hieruit bleek dat het niet alleen nog steeds té belastend is voor mij, maar ook voor de kinderen. De oudste kreeg last van nachtmerries en migraine aanvallen met hevige neusbloedingen en de jongste begon weer opnieuw met bedplassen. Ondertussen had meneer een knokploeg langs huisgestuurd en volgde een inbraak. Gelukkig waren wij niet thuis, maar ik hoorde het van buren. Het advies van de RvdK na die proefcontacten was: omgang ernstig bemoeilijkt, alléén onder strikte en professionele begeleiding mogelijk, ééns in de drie maanden. De uitspraak van de rechter: elke maand een hele middag alleen met vader, zonder toezicht. Ik ben in hoger beroep gegaan. Ik weet welk effect dat heeft op meneer en we zijn nu dus weer verhuisd. Zeven jaar verder en we zijn niets verder gekomen. Het argument rechtbank was: "het is toch een tijdje rustig geweest? Je moet hem een kans geven." God geeft mij de rust en de kracht om dóór te gaan.

:: vergeetmijniet :: vrijdag 16 januari 2009 :: 10:43:27permalink

Na jaren van geestelijke en financiele mishandeling van mij en de twee kinderen en lichamelijke mishandeling van de jongste is de rechtzitting geweest. Er komt een onderzoek van de RvdK. Mijn ex heeft altijd gedreigd dat als ik bij hem weg zou gaan, dat hij de kinderen naar Suriname zou brengen. Wat kan ik verwachten van dat onderzoek? Wat gaan ze allemaal vragen? Wie heeft hier ervaring mee? Wou dat ik iemand had die me hielp om alles wat er gebeurd is door de jaren heen op papier te zetten. Door gerichte vragen te stellen. Bij de kinderen is de rust terug. Die voelen zich nu veilig. Moeten die gehoord worden? Hoop dat jullie me op weg kunnen helpen.

:: wanhoop :: donderdag 15 januari 2009 :: 16:41:43permalink

Ik ben nu inmiddels 4 jaar gescheiden. Ik heb een ex die drugverslaafd en psychotisch is. Hij zit elk jaar wel een paar keer in de gevangenis en is ook al een aantal keer opgenomen in het ziekenhuis met een overdosis. Hij heeft ook in een inrichting op de gesloten afdeling gezeten. Hij heeft geen baan en woont bij zijn moeder. Toch heeft de rechter besloten dat mijn ex omgang moet hebben in het belang van het kind. Mijn zoontje van 7 jaar wil absoluut geen omgang met zijn vader en is doodsbang voor zijn vader, want hij heeft veel meegemaakt met hem, zoals agressie van vader enz. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik durf de straat niet op, want hij woont best dicht in de buurt. Ik breng alleen mijn zoontje naar school en haal hem op. Voor de rest kom ik de deur niet uit. Ik ben doodsbang. Ik weet niet meer wat ik moet doen.

:: Nicolle Martens :: maandag 12 januari 2009 :: 15:14:15permalink

Oproep aan alle wanhopige moeders die hun kind moeten missen, wetende dat hun kind in een onveilige situatie verkeert. Met een aantal moeders ben ik bezig een civiele rechtszaak (aanklacht tegen de staat) op te starten. Een financiering hiervoor is zelfs bijna rond. Wat we nu nodig hebben is een verzameling van dossiers van ouders die de dupe zijn geworden van het huidige Nederlandse beleid dat door jeugdbescherming wordt nageleefd. Door deze dossiers aan te verzamelen kan de problematiek die hier speelt aangepakt worden. Contact tel:0624434090/ email:ikmismijnmama@hotmail.com

:: Miniotaurus :: woensdag 7 januari 2009 :: 17:18:20permalink

Korte impressie hoe de "hulpverlening"in de praktijk bij ons te werk is gegaan Oftewel: Wraakaktie van corrupte ambtenaar! 1997 Getrouwd 1997 Dochter geboren 1999 Melding kinderarts aan huisarts 2000 Melding huisarts aan AMK, persoonlijk gesprek huisarts met verdachte (vader) erbij 2002 Melding politie in bijzijn en na ondervraging moeder door hoofd zedenpolitie 2002 Politie melding AMK, AMK sommeert moeder met kinderen uit huis te vertrekken 2003 Officiële scheiding 2005 Nieuwe relatie. Dochter komt met verwondingen thuis na weekendbezoek v(d)ader en zwijgt volledig over toedracht. Huisarts verwijst door naar kinderarts. Onderzoek in bijzijn forensisch arts. Monsters genomen en foto's gemaakt. Kinderarts doet melding bij het AMK. Hoofd zedenpolitie gebeld en uitgescholden, geemotioneerd door jarenlang voortdurend misbruik. Die is verbolgen en verhoort en intimideert moeder i.p.v. de zeer vermoedelijke d(v)ader. Volgens hem word de v(d)ader vals beschuldigd. Gynaecoloog constateert dat daar geen sprake van is, van ander mogelijkheden anders dan misbruik, maar dossier is al gesloten door hoofd zedenpolitie. V(d)ader niet eens verhoord. Moeder wel. Emotionele uitbarsting van moeder was aanleiding voor hem alle instanties tegen ons op te zetten. De dader deed een flinke duit in de zak met alleen maar leugens en onwaarschijnlijke verklaringen. AMK schrijft leugens letterlijk op als zijnde waarheid! Is niet meer te bereiken als ik ze daarmee confronteer en de kopieën opvraag. AMK schakelt de Raad in. Onderzoek wijst uit dat het heel goed gaat met de kinderen en er niets mis is met moeder of hen. Doorverwijzing naar vrijwillige hulpverlening i.v.m. door rechter opgelegde omgangsregeling. 2006 Huisarts constateert wederom verwondingen (puntbloedingen) 2006 Hertrouwd 2007 V(d)ader begint rechtsgang omdat (hij jaloers is) de omgang niet goed zou verlopen 2007 Rechter laat Raad onderzoek doen. Het gaat zeer goed met de kinderen en er is niets mis met het gezin waar ze wonen. Ze stellen dat de kinderen knel zitten tussen de ouderstrijd en vragen ots aan. OTS wordt opgelegd. Rapport staat vol verdraaiingen, directe en bewuste leugens (!) en er wordt inderdaad naar een conclusie toegeschreven (zo glad mogelijk en alles wat de zaak in een totaal ander daglicht zet volledig weggelaten). Dit ondanks uitgebreid psychiatrisch en psychologisch rapporten waarin staat dat er niets mis is met ons of de kinderen, maar wel met kwaliteit van de omgang met vader, zijn nieuwe vriendin en haar kinderen. De kinderen zijn (terecht) bang voor de v(d)ader. Dit blijkt ook uit uitgebreid onderzoek en tekeningen van de kinderen. Instanties leggen echter schuld bij moeder! Kopieën van tegenbewijzen raken "zoek" en worden (bewust) niet vermeld. 2007 Voogd instrueert v(d)ader hoe hij met de kinderen om moet gaan en de kinderen vinden het er alleen leuk als hij "normaal" doet. Dit komt NIET terug in zijn rapportage! 2007 Rechter keurt meer gevraagde omgang goed ondanks dat de kinderen dit niet willen. Advies Raad wordt terzijde gelegd (nb. kinderen zijn 11 en bijna 9). 2007 Voogd schrijft dat doelen niet of maar deels gehaald zijn met datum in de toekomst, n.l. de 6 maanden waarna ze de zaak herzien bij de Raad. Volgens de wet mag dan tot UHP (uithuisplaatsing) worden overgaan artikel 268 die volgt op 254 de ots! 2008 Hoger Beroep volgt nog. OTS. Voogd rapport: er zijn (ernstige) aanwijzingen, maar geen keiharde bewijzen. Het is in het belang van de kinderen om een goed contact met de vader te kunnen opbouwen en dat dit gegarandeerd word (terwijl de kinderen absoluut niet gedwongen willen worden erheen te gaan, als hij in hun woorden "niet normaal" doet.) Het word afgedaan als ouderstrijd en zelfs de vrijwillig gezochte hulp van een hele goede jeugdpsychiater word als negatief (!) uitgelegd in rapportage. Zelfs durven ze hun eigen plak en knipwerk in het rapport bij deze psychiater te zetten alsof dat zijn conclusie zou zijn! Dit terwijl deze psychiater een zeer uitgebreid onderzoek heeft gedaan en een zeer uitgebreid rapport heeft geschreven (met tekeningen en brieven van de kinderen erbij). Iedereen negeert het! Een nachtmerrie! Ik ben hertrouwd en we hebben nog 2 kinderen. Zowel in materiële als immateriële zin schort het ons aan niets. De kinderen zijn gezond, gelukkig, doen het goed op school, zijn beschaafd, mooi, aardig, behulpzaam etc. Toch hebben ze OTS, worden ze naar de v(d)ader gebracht omdat men geen keus heeft en toch kunnen ze zo maar uit huis geplaatst worden! Ik heb alle bewijzen, incl. kopieën artsen, meldingen, kopieën rapporten, geluidsopnames van de (schandalige) gesprekken bij de Raad. Mvrgr, miniotaurus

:: derryl :: dinsdag 30 december 2009 :: 16:12:29permalink

Gelukkig heb ik mij voordat mijn dochter geboren is wat verdiept in de wetgeving en heeft de verwekker van mijn kindje haar niet erkend. Gelukkig heb ik niet zo'n shocking verhaal als de meeste van jullie! Maar ik ben toch wel bang voor de toekomst soms. Ik heb het een en ander vast laten leggen in een testament voor het geval ik kom te overlijden, want ik wil absoluut niet dat ze bij hem terecht komt. Het gesprek bij de notaris was verhelderend! Zelf als hij niet erkent heeft en hij vecht het aan na mijn overlijden, dan zou hij toch voogdij kunnen krijgen en ook nog mijn erfenis. Kromme wetgeving! Ik hoop dat hij voor altijd weg blijft. Ik ben emotioneel en financieel kaalgeplukt door deze man en ik wil hem uit ons leven. Ik vind dat als een man zijn vrouw niet heeft gesteund tijdens de zwangerschap en alleen maar voor stress heeft gezorgd, hij geen rechten mag hebben. Gelijkwaardig ouderschap betekent ook zorgen voor je kinderen, zowel financieel als emotioneel. En dat doen de mannen niet als ze zomaar hun biezen pakken en na een jaar of wat ineens pappa willen spelen. Als moeder kan het toch ook niet? Je kind een paar jaar afstaan en dan weer ophalen zodra je er weer tijd, zin en geld voor hebt.

:: me :: zaterdag 27 december 2008 :: 20:54:30permalink

Jeetje wat een heftige verhalen. Ook ik ben helaas gescheiden toen ik (manisch) depressief was. Het was voor onze kinderen geen gezonde omgeving om op te groeien. Na een lange tijd in een kliniek gezeten te hebben hing er beschermd wonen boven mijn hoofd. Ondanks het inmense verdriet v.d. scheiding zie ik mijn ex vrouw en de kinderen regelmatig. Het overleg is goed en ik kan weer sporten met mijn zoon en zwemmen met mijn dochter inmiddels. Ik begrijp aan de omringende verhalen hier dat ik dan geluk heb wat overleg betreft. De meeste energie ben ik kwijt geraakt aan het administratief regelen van deze hele periode. Ook zoek ik nu werk, maar dat valt op mijn leeftijd niet meer mee. Heb nog maar 1 doel in het leven, en dat is dat mijn kinderen er wat betreft scheidings perikelen er zo min mogelijk mee belast worden, desnoods ten koste van mezelf. sterkte allemaal (en ja ik weet het af en toe moet je ook even aan je zelf denken, doen jullie het ook o.k.!?)

:: gestalkte moeder :: maandag 15 december 2008 :: 20:23:06permalink

Soms denk ik dat ik leef in een wereld zonder werkelijkheid, het is soms zo onvoorstelbaar wat er gebeurd dat het bijna niet te geloven is. In een inmiddels enorme complexe zaak waarin mijn ex man onbegeleide omgangsrecht heeft waar geen enkele instantie het mee eens is heeft meneer weer een kort geding opgestart. Hij eist nakoming van de omgang met als ik blijf weigeren het in hechtenis nemen van mij, gedurende als de kinderen daar zijn. Lekker in het belang van de kinderen, de moeder laten oppakken omdat HIJ een groot geheim moet laten weg moffelen, dat niemand mag weten wat HIJ en zijn familie de kinderen hebben aangedaan. Dit terwijl we midden in een psychologisch onderzoek zitten van de oudste die doodsbang voor haar vader is omdat HIJ mij in elkaar heeft geslagen waar zijn oudste getuige van is geweest. HIJ die niet mee wil werken aan het onderzoek en gewoon niet komt opdagen daar. HIJ die net veroordeeld is wegens dat strafbare feit, wil omgang afdwingen koste wat kost om de kinderen en mij helemaal kapot te maken. Denkt HIJ nou als de moeder voor hun ogen wordt opgepakt dat zij naar anderhalf jaar geen contact met hem graag daar heen willen en een super weekend zullen hebben terwijl ze weten dat mama die hun altijd beschermt er niet is en mee genomen is door de politie? Of moet ik maar gewoon zeggen " haal de kinderen maar op tegen advies van instanties en maak ze lekker kapot "...? ik weet helemaal niet meer wat ik moet doen, heb waarschijnlijk net als de rest hier geen vertrouwen meer in ons geweldige rechtssysteem waarin het belang van het kind zogenaamd voorop staat. Een ding weet ik wel, niemand krijgt mij aan de kant als het om mijn kinderen gaat, en politie of niet de kinderen gaan niet onbegeleid naar hem toe! Ik weet niet hoe of wat maar ik werk niet mee dat HIJ mijn kinderen af gaat maken om zijn grote geheim te bewaren. Als iemand nog iets weet of ervaring heeft met het in hechtenis nemen van de moeder hoor ik graag van jullie. Sterkte voor jullie allemaal lieve moeders!

:: dinnie :: vrijdag 12 december 2008 :: 09:34:43permalink

Hallo, ik ben een moeder met een zoontje van bijna 3 jaar. Heb 3 jaar een relatie gehad, waar mijn zoontje is uit voortgevloeid. Vlak nadat ik wist dat ik zwanger was, zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan: hij sloeg me, hij ging vreemd en niet 1x maar meerdere keren, dwong meisjes tot abortus en beroofde ze. Nu hebben we net een rechtzaak achter de rug, die hij heeft aangespannen: hij wil na 3 jaar opeens zijn kind zien. Hij had al die tijd de kans om zijn kind op te zoeken, maar had blijkbaar belangrijkere zaken te doen. Nu is de uitspraak voorlopige omgang in het omgangshuis. Ik heb mijn zoontje in kindertaal uitgelegd dat hij zijn vader gaat ontmoeten, maar hij lijkt het daar niet mee eens te zijn. Heeft iemand ervaring met het omgangshuis? Kijken zij echt naar het belang van het kind? Ook moet ik deelnemen aan het mediation project. Niet dat er veel te bemiddelen valt, maar goed we zien het wel. Ik ben bang. Ik wil me zoontje niet kwijt en blootstellen en aan een ''vader'' die alleen voor zijn eigen belang mijn kind wil hebben. groetjes dinnie

:: janna :: maandag 8 december 2008 :: 22:30:51permalink

We leven in een rare wereld: de wetten veranderen ze zo maar, zonder ook maar naar een situatie te kijken. Hoe kun je een kind naar iemand toesturen, wetende dat diegene het kind jaren heeft mishandeld? Dan moeten kinderen dus naar iemand toe die hun geestelijk en lichamelijk vernield heeft. Maar het kan ook anders hoor. Zelf ben ik jaren door mijn ex mishandeld, zelfs in mijn zwangerschap. Dat ging zo jaren door: mijn kinderen die gierend de straat op liepen, omdat mama weer eens door de kamer werd geslagen of de hele huisraad werd vernield. Na 8 jaar durfde ik eindelijk uit het huwelijk te stappen, maar 4 jaar lang ging ik weer steeds terug, dus het duurde 13 jaar met elkaar. Mijn ex-man was eerder getrouwd geweest en ik geloofde die verhalen die deze vrouw vertelde nooit. IK heb het dus zelf ondervonden dat het wel waar was, helaas. Uit dit huwelijk had mijn ex ook een kind. Na de scheiding heeft hij nooit weer naar haar om gekeken. Aangezien hij met onze kinderen langer omgang had, denk je dus dat hij met hun een band heeft. Ik heb mijn ex vergeven en wilde ondanks wat er tussen ons was gebeurd, de kinderen hun vader niet ontnemen. Maar het contact moest telkens van mijn kant komen, ik moest smeken of hij de kinderen ophaalde. Dat hun vader zo weinig belangstelling voor hen toonde, heeft de kinderen zoveel verdriet gedaan en nog steeds. Daarom heb ik zo gevochten voor contact tussen hen en de vader. Ik schreef en belde waarom hij de kinderen niet op kwam zoeken, soms ons huis voorbij reed, naar een kennis in de buurt toeging en niet eens ff naar de kinderen toe kwam. De kinderen waren behoorlijk beschadigd, omdat ze dachten dat het aan hen lag en ik heb toen hulp voor ze gezocht. De hulpinstanties hebben mijn ex gevraagd mee te werken, maar ook die kregen een deksel voor hun neus. Tuurlijk wilde hij het beste voor zijn kinderen en hield hij van ze, maar ja, liefde liet hij niet zien. Geestelijk gingen de kinderen er aan onderdoor. Dus besloten we het contact te verbreken en de kinderen aan het idee te laten wennen, dat het voor hun beter was leren omgaan dat vader niks met hun wil. Dan ga je naar de rechtbank om volledige voogdij aan te vragen, want we hadden gezamenlijk gezag en zonder mijn ex zijn toestemming kon ik niets beginnen, wat hulp aan gaat. Telkens moest ik via de advocaat dwingen om een handtekening, want beide ouders moesten tekenen voor hulp. Weken liet hij niets horen van hem, maar toen we voor de rechtbank moesten was hij er in eens. En ja, mijn ex deed hun geloven dat hij voor de kinderen er wilde zijn en van ze hield. Hij zei nog dat hij juist niet eens op de hoogte was gehouden hoe het ging met de kinderen. Dat terwijl de rechter het bewijs van de hulpinstanties voor de neus had liggen, dat vader totaal niet mee werkte. Mijn kind moest twee maanden wachten op hulp omdat mijn ex niet had getekend en zij niets mochten doen. Een week voor de rechtbank tekende hij pas. Ik kreeg niet de volledige voogdij over de kinderen, want beide ouders behoren het gezag over de kinderen te hebben was de uitspraak. Wel werd er door de rechter vastgesteld, dat de vader behoorde mee te werken aan het herstel van zijn kinderen. We waren de rechtbank nog niet uit en de vader verdween met de noorderzon en heeft tot op heden niets meer van zich laten horen. En dan lees je nu dat zo'n wet er door is en dat een kind ook naar een vader moet ook al is er geweld gepleegd. Daar waar een kind zijn vader zo hard nodig heeft, maar vader niets van zijn kinderen wil weten, dat mag zomaar. En een kind die niets van zijn vader wil weten, omdat die hem mishandeld heeft, daar sturen ze zo'n kind naar toe. Als je dan als moeder zo'n vader uit het gezag wil hebben, kan het niet. Dus je mag je kind geestelijk en lichamelijk gewoon mishandelen, want vader heeft recht op zijn kinderen, zegt de wet blijkbaar. Een vader die zijn kinderen mishandeld of totaal geen enkele liefde en belangstelling heeft moet uit het ouderlijk gezag worden gezet: zo'n wet moet er komen. Als een vader of moeder goed is voor zijn of haar kind, vind ik dat hij of zij de kinderen ook behoort te zien. Maar laten die meneertjes in hun pakkie, die dit hebben er door geduwd maar eens wakker worden. Ik heb nooit de bezoekregeling tegen gewerkt, er juist voor gevochten. Maar mijn kinderen hebben een vader die niets van hen wil weten en daar mag hij wel gezag over hebben. Dubbel is dit.

:: bojo :: dinsdag 2 december 2008 :: 21:42:12permalink

Het is herkenbaar, al die verhalen. Ik heb net rechtzitting achter de rug. Vanwege geestelijke mishandeling en de leugens, bedrog en onverantwoordelijk gedrag van mijn ex, wilde ik geen omgangsregeling treffen. Mijn advocaat begon meteen met de mededeling dat geen enkele rechter dat toestaat en een omgangsregeling op wat voor manier wenselijk vindt. Goeie advocaat? Vanmiddag bij rechter: mijn advocaat komt te laat, heeft geen verweerschrift geschreven, maar wel een slotpleidooi. Ik voel me in de maling genomen en voel de bui al hangen. Ik krijg nog een snauw van de dame van de kinderbescherming: mijn ex en ik moeten een afspraak maken. Ik ben moe na al die maanden van vechten. Heb schulden door mijn ex, de kinderen zijn niet te handhaven, want vader was zo vertrokken zonder bericht. Mijn jongste heeft verlatingsangst, oudste door dit alles erge gedragsproblemen. Nu is een omgangsregeling ingesteld en in maart wordt die geevalueerd door rechter. Ik ben het zat en wil graag aktie ondernemen. Is er geen tv-programma die ons eens wil horen, of de politiek die nu een echt aan het belang van de kinderen gaat denken? Zijn er vrouwen die ook strijdbaar samen wat voor aktie dan ook willen ondernemen. Wat komt er van deze kinderen terecht? Zelfs advocaten schijnen sommige zaken niet serieus te nemen en dwingen je tot omgangsregeling. Laten we strijdbaar blijven!

:: jane :: maandag 1 december 2008 :: 16:38:30permalink

En ik dacht jaren: zo, mijn ellende is voorbij? (althans je leert ermee leven) Even in het kort. Begin 2001 besloot ik weg tegaan bij mijn ex. Situatie werd ondragelijk in verband met geestelijke en lichamelijk geweld. Heel hoop vol ging ik ervan uit, kids hebben recht op beide ouders. Afijn, vond een huis en ben alleen met de kinderen en wat kleding opnieuw gestart. Vanaf dag één had mijn ex omgang met zijn kinderen en kon hun zien/halen wanneer hij wilde. Een weekend later kwam me ex mijn oudste halen (zoon, 9 jr toen), naar zijn dochters vroeg hij niet (toen 4 en 6jr). Mijn zoon is nooit meer terug gebracht. Ik heb gelijk alles ingeschakeld, politie, advocaat, RvdK etc. Maanden lang kon mijn ex zijn goddelijke gang gaan, hij kwam gepast en ongepast hier binnen zetten onder het mom van: zo, kan jij je zoon zien en ik zie mijn dochters? Van alles pakte hij aan om mij te bedreigen: dit ging via de telefoon, bij school, op de gekste tijden mij "controleren" dmv. telefoon of ineens hier in de straat staan. Ondertussen dreigen: ik niks, jij ook niks, ik maak je kapot noem maar op. Heel soms kwam hij zijn dochters halen en al die maanden zag ik mijn zoon van afstand bij het schoolplein. Ondanks dat er tussendoor meldingen waren gedaan van intimitatie, bedreigingen, huiselijk geweld en aangiftes, kreeg ik juni 2001 te horen wanneer onze eerste zitting zou zijn: eind oktober 2001! Juli 2001 werden de bedreigingen zo extreem dat ik uit angst en totale machteloosheid, weer zelf de RvdK benaderd heb en ze torpodeerde met faxen en telefoontjes en aangaf: "Willen jullie nu daadwerkelijk wachten tot het echt fout gaat? Die vent bedreigt me echt met de dood en zaken als "als ik denk me zoon terug te krijgen, dan zal hij er wel voor zorgen dat ik hem nooit meer zal zien of krijgen?"" Na 2 weken kwam er een reactie van Rvdk dat er begin oktober zou er een rechtzaak komen omtrent het feit dat de kinderen ondertoezicht gesteld zouden worden. Verdomme, wie moet er nu hier beschermd worden en wie zouden ze daadwerkelijk ondertoezicht moeten stellen? Kinderen waren/zijn de dupe van een ouder die zijn eigen regels bepaald, niemand die mij/de kinderen beschermd(e). Vele kennen dit, en ja, als toetje ga je de molen in van RvdK. Je wordt gehoord (verhoort, zo ervaar ik/wij het) Je krijgt nog een berisping van ik (moeders dus) zou oversite op alles reageren, want meneer (vader) is helemaal geen slechte man (hij zou zeer medewerkend zijn?) Afijn, begin oktober de zitting, niet dus, want meneer kwam niet opdagen. Afijn, eind oktober volgende zitting (betreffende omgangsregeling) meneer kwam weer niet opdagen? Eind december eindelijk een zitting betreffende ondertoezichtstelling. Conclusie: wij, ouders, konden niet communiceren. Mijn ex kreeg de gelegenheid een voorstel te doen, dat deed hij niet want hij had geen problemen. Ik stelde voor: laten we dan eens met een derde persoon om de tafel gaan zitten, dit kan en mag niet: kinderen hebben recht op beide ouders. Rechter vond goed voorstel dus werd er een plan de campagne opgemaakt en daarvan zouden we schriftelijk van op de hoogte gesteld worden. Ondertussen liep ook nog de zaak omgangsregeling en die werd naar februari 2002 verschoven. Tijdens de zitting kwam er niks concreets uit, want onze gesprekken waren nog niet opgestart. Ik had ook nog hierover niks gehoord. RvdK zou aanwezig zijn, maar was er ook weer eens niet: gevolg, werd opgeschoven. Weer na maanden wachten en diverse actie's van mijn advocaat en mijzelf (al de maanden nog steeds mijn oudste niet gezien of gesproken en de meiden maar zelden bij hun pa, die wel zijn goddelijke gang bleef gaan met mij te bedreigen etc.) Kwam er eind 2002 weer een zitting iin verband met ondertoezichtstelling. Helaas onze gesprekken met een bemiddelaar hadden nog steeds geen plaats gehad en op de vraag van waarom niet, richting RvdK werd er geen duidelijk antwoord gegeven waardoor er dus nu geeist werd door de rechter: aan de slag hiermee dit duurt veel te lang. Begin 2003 werd ik opgeroepen voor mijn eerste gesprek en zou er ook stapsgewijs omgang komen met mijn oudste onder begeleiding. Mijn gesprek heb ik gehad, mijn zoon nooit gesproken, gesprekken met mijn ex nooit gehad. In juni 2003 eindelijk weer een zitting, RvdK niet aanwezig, verslag van omgangshuis sloeg volgens de rechter nergens op. Er zat voor mij maar één ding op, omdat ook volgens de rechter al de instanties een steek hadden laten vallen: ik moest maar mijn zoon voor het gerechtslepen en vragen wat hij wilde, aangezien hij op korte termijn inmiddels de 12 jarige leeftijd zou bereiken! Mijn antwoord hierop was: "Nee, ik ga het probleem niet verschuiven naar mijn kind/kinderen. Kinderen moeten niet onderhanden genomen worden, maar hun pa." Mijn ex had alles, zelfs omgang met zijn dochters, maar zelf is hij al die jaren daar nalatig in geweest. Ruim 3 jaar vechten, alleen om omgang te krijgen en uit eindelijk toch met legen handen staan? Dan hebben we het nog niet eens over alimentatie gehad, want al die jaren heb ik zowel voor mezelf, als voor de kinderen nooit alimentatie gehad of is daar over gesproken. Omdat de kinderen volgens alle instanties prioriteit nr.1 was. De rechter vond mijn besluit heel moedig en heeft voor mijn oudste hier een melding over gedaan in de rapporten. Ik had gezworen: "Nooit meer deze ellende. Ik moet mijn geduld hebben, zodat mijn zoon ooit zelf komt vragen wat er is gebeurd. Ik wilde onder geen enkele voorwaarden de druk opvoeren richting mijn kinderen, want geloof me, dat hebben ze wel gehad en zo ervaren. Eén ding wist ik zeker: mijn ex zal nooit stoppen. Mijn ex is nooit gestopt. Het is wel een tijd rustiger geweest nadat hij besefte dat ik de handdoek in de ring had gegooid. Mijn zoon heb ik vanaf eind 2003 heel zelden gezien, Ik wist precies wanneer pa zijn pet goed stond, dan zag of ik hoorde ik me zoon. De omgang met zijn dochters waren/zijn minimaal. In 2005 heb ik voor mijn jongste dochter nog een poging gedaan om daar verbetering in te krijgen (zij mist hem zo en snapt het echt niet) waardoor alle hectiek van vooraf aan begon want volgens hem was het niet haar initiatief maar zat ik erachter. Hangend en wurgend hebben wij (de meiden en ik) ons er door heen geslagen, altijd heb ik mijn ex op een positieve manier besproken richting de kinderen. De oudste dochter die snapt het en heeft zich erbij neergelegd, maar de jongste kan er helemaal niks mee. Nu is het 2008 en de geschiedenis herhaald zich weer. Begin 2007 leerde ik mijn nieuwe vriend kennen (daarvoor steeds alleen geweest). Het ging heel goed en opeens, eind 2007, begon me ex weer, via msn kwam ik erachter dat me ex enorm mijn jongste zat op te stoken samen met zijn huidige vriendin. Dit alles ging steeds meer uit de hand lopen. Ineens mocht de jongste veel vaker komen (voor haar natuurlijk helemaal super), voor mij/ons een drama. Een tijdje dacht ik, puberteit totdat zij met verhalen en dingen thuis kwam dat ik dacht van: "huh, die wijsheid heb je niet zelf." Gevolg was zij ging zich enorm verzetten tegen mij en mijn huidige vriend (terwijl ze maanden lang helemaal verzot was op hem) en dreigde van: "ik ga bij me pa wonen. " Afijn dit alles is geescaleerd omdat mijn ex weer via de voordeur zijn gelijk kwam halen (incl. onze zoon, die had hij maar weer eens mee genomen) Ondertussen had ik al 112 gebeld, helaas zoals gewoonlijk zij waren te laat. Opnieuw krijgen wij met geweld te maken en zonder pardon had mijn ex de jongste meegenomen. Politie arriveerde en kon alleen maar eruit krijgen: me dochter wil ik terug, niet weer. Jullie moeten haar halen, hij heeft niet eens ouderlijkgezag over haar, alleen ik. Totaal ontredderd/machteloos en constant door mijn gedachten: de geschiedenis herhaalt zich weer. Mijn oudste dochter totaal over haar toeren :"Mam, de geschiedenis herhaald zich weer, krijgen we haar nog wel terug!" De politie maakte rapport op en zouden met mijn ex contacten. Mij werd geadviseerd even niks te doen gezien de situatie, zij zouden met mij contact opnemen. Uren later belden zij en vroegen heeft u al wat gehoord van uw dochter, nee was mijn antwoord, waarop hun opnieuw contact opnamen met mijn ex. Politie belde terug en vertelde: nu even zo laten, morgen ochtend bellen en verzoeken dat je dochter terug naar huis komt. Volgende dag zei mijn ex: "Nee, zij komt niet terug, je krijgt haar niet." Gelijk stappen ondernomen en ja, hoor: de geschiedenis herhaalde zich weer, het bekende kastje naar de muur verhaal. Einde van de 2e dag kon je me ondertussen opvegen en ben op hoge poten naar het politie buro gegaan en heb geeist:"Nu halen jullie mijn dochter." Eindelijk ze werden wakker, jeugdzaken werd erbij gehaald etc. en werd weer naar huis gestuurd met de mededeling wij gaan wel even bemiddelen? Ik wist wel beter.. en ja hoor, was nog niet thuis en kon terug naar het buro om aangifte doen van ontvoering, want me ex verleende geen medewerking. Op het moment dat ik richting buro was, heeft me ex zich bedacht en had haar alsnog naar het buro gebracht. Blij omdat me dochter terug is nu maar diep ongelukkig want dit hele verhaal krijgt een staart. Overal is er melding gedaan (opnieuw) Rvk heeft al gereageerd, jeugdzorg??? nog niet gehoord, maar schijnen ook een melding hebben gehad. Advocaat ingeschakeld die is nu alles aan het uitzoeken want het bizarre moet nog komen. Mijn ex zijn adres is onbekend? Zijn inkomsten, zijn onbekend. Terwijl hij de verzorgende ouder is over onze zoon, waar we wel beide ouderlijkgezag over hebben en Hoe moet ik ooit dit recht zetten, laat staan alimentatie opeisen, want niemand zit erop te wachten dat meneer weer opnieuw explodeert (ik en de kinderen zeker niet) Ik ben weer terug bij af. Kan heel die molen in, incl. de meiden. Met mijn zoon weet ik niet wat ze daarmee gaan doen en ja, ondanks alles ik laat me dochters nog steeds vrij in hun beslissing of ze nu wel of niet naar hun pa gaan, omdat ik vind dat zij recht hebben op beide ouders. Diep in mijn hart zeg ik, van mij hoef het niet meer, hij verdient jullie niet eens maar die beslissing is niet aan mij. Mijn ex doet alles over de rug van de kinderen en als hij het daar niet mee wint dan pakt hij mij, geestelijk en lichamelijk. Met angst in mijn hart denk ik: "Hoe gaat dit verder, hoever wordt dit opnieuw uitgespeeld!" Ondertussen loop ik met de kinderen bij een maatschappelijk werker. Rust hebben we weer een beetje maar ja, de molen draait nog niet op volle toeren. En het onveilige gevoel is weer in alle hevigheid aanwezig. Poeh... dit was mijn verhaal, staart volgt nog. Eén ding hoop ik oprecht (waarschijnlijk tegen beter weten in) dat er daadwerkelijk dingen veranderd zijn sinds 2001. Oja, heb één grote vraag... in hoe verre ben je verplicht om met jeugdzorg in zee te gaan? De advocaat adviseert overal je medewerking aan verlenen, ik ben daar nog niet gevoelsmatig overuit. Ik vind de RvdK al verschrikkelijk. Hoe kan ik me wapenen hierin zodat ik wel met beide voeten op de grond kan blijven staan want verzuipen wil ik echt niet meer. Tips zijn van harte welkom.

:: Verdrietige moeder, :: zondag 30 november 2008 :: 13:05:29permalink

Jeetje wat een herkening hier, Ik ben moeder van twee kindjes, een jongetje van 8 uit een eerder huwelijk die gelukkig bij me woont en een dochtertje van drie uit mijn tweede huwelijk, zij woont helaas bij haar vader. De vader waar door ik drie jaar geestelijk en lichaamlijk door ben mishandeld. Ik moest kiezen tussen twee kwaden, vluchten met beide kinderen ging niet, dan had ik het er niet levend van af gebracht. Ik kon alleen maar mijn zoontje meenemen. Nadat ik een straat verbod had voor de vader kon ik terug naar mijn woning, daar wilde ik het contact weer terug met mijn dochter, maar daar werd ik 18 weken mee voor de gek gehouden telkens als het bijna zo ver was had de vader weer een smoes waardoor we haar niet zagen!! Uiteindelijk voor de rechter en die geweldige man besloot dat mijn mooie meisje bij de vader moest blijven. De man die me de hele zwangerschap door heeft mishandeld, van de trap heeft gegooid, me de adem benam omdat de baby dood moest. Ik die het niet waard was een baby van hem te dragen. Dat ook nog in het bijzijn van mijn zoontje. Hij is hier voor ook berecht maar kreeg door mijn stomme toedoen alleen maar een taakstraf. Daar kwam de omgangsregeling, ik mocht haar twee keer in de week zien, maar ik mocht nergens met haar naar toe en deed ik dat dan kwam hij er wel weer achter. Ik was doodsbang, ik heb hier door afstand van haar gedaan wat ik nooit had moeten doen, maar ik trok het niet meer telkens een stukje van mezelf weg te brengen en haar telkens los moest laten. Het gevaar was ook te groot hij kon nog doen met me wat hij wilde zo bang was ik. Nu twee jaar verder en weer redelijk stabiel zou ik haar weer graag in ons leven willen. Ik droom zulke slechte dromen en de wetenschap dat hij nooit zal veranderen en ook in zijn hudige relatie het geweld gewoon door zal gaan vraag. Help, hoe pak ik dit aan?

:: princess :: vrijdag 28 november 2008 :: 13:28:10permalink

Even in het kort. Na een moeizame relatie zijn mijn ex en ik al snel na de geboorte van ons kind uit elkaar gegaan. Hij heeft eerst geen omgangsregeling gehad. Nu sinds een jaar is de regeling (om het weekend een heel weekend bij zijn papa) door de rechter op papier gezet. Sinds kort weigert mijn ex zich aan de regeling te houden. Op de vrijdag in het weekend dat mijn zoon eigenlijk naar hem zal gaan belt mijn ex mij altijd op en vraagt hij of ik wegga. Als ik ja zeg dan komt hij mijn zoon niet halen om mij dwars te zitten, want dan kan ik niet weg en als ik de keer erna wijselijk nee zeg dan zegt hij: oh dan hoef ik hem ook niet te komen halen. Maar wel de dag erna hem alsnog opeisen. Ik wil de regeling stopzetten of voor elkaar krijgen dat hij zich eraan houdt. Het kan toch niet zo zijn dat hij mijn leven kan bepalen en dat ik geen afspraken meer kan maken omdat als hij erachter komt, hij zich niet aan de regeling houdt Mijn zoon weet niet waar hij aan toe is. Komt hij hem wel of niet halen? Begint hij mama weer uit te schelden, als papa hem uiteindelijk toch komt halen? Heb mijn advocaat gebeld en zij zegt de omgang is een recht en geen plicht hier in nederland. Wie heeft hier meer ervaring mee?

:: missvlinder2 :: donderdag 27 november 2008 :: 12:16:08permalink

Ik ben eindelijk verlost van mijn ex dacht. Hij ging bij zijn moeder wonen en zou mij met rust laten en dan verder kijken. Nu komt hij continu bij ons langs onder mom van de kinderen te bezoeken. Na bedtijd zelfs. Altijd heeft hij het over toekomstplannen, vraagt hij geld aan mij en betaald geen cent voor de kinderen. Onlangs begon hij tijdens zo'n bezoek agressief te worden. Ik zei dat hij moest weggaan. Ik ben naar badkamer gerend en me daar opgesloten. Hij zei: bel de politie dan. Dat deed ik. Politie kwam en hij deed de deur open. Hij hing een zielig verhaal op. Politie klopte aan de badkamerdeur en nam een verklaring op en mijn ex werd meegenomen door de politie. Helaas zei ik alleen dat hij niet weg wilde gaan. Ik had moeten zeggen water echt was gebeurd en dat hij mij al eerder had ingesloten in de woonkamer en me had bedreigd. Toen de politie langskwam om een handtekening van mij kwam halen, hoorde ik alleen maar: jullie zijn toch volwassenen, je moet een omgangsregeling treffen, dat is jouw taak. En ik maar zeggen dat hij onaangekondigd langs komt en niet alleen voor kinderen. Maar dat hij de relatie wilt herstellen, bijvoorbeeld door soms mij zomaar vast te grijpen, terwijl ik duidelijk laat merken dat ik daar geen behoefte aan heb en seksueel getinte opmerkingen maakt. Het ergst is dat hij het volgens mij leuk vindt, dat ik het vervelend vind. Ik wil hiermee kappen, maar die politie mensen nemen me dus niet serieus. Negen jaar ben ik met die kerel samen geweest. Hij heeft me meedere malen geslagen, me financieel beroofd en geestelijk kapot gemaakt. Maar de politie staat aan zijn kant. Wat nu? Ik weet me geen raad. Ik ben echt geen wraak aan het nemen: hij mag de kinderen altijd zien, zoveel hij maar wil, zolang hij niet aan mij komt. Maar iemand die in je bed kruipt wanneer je slaapt? Mijn kinderen houden van hun pa, maar ik dan?

:: con :: woensdag 26 november 2008 :: 12:34:08permalink

Verstoorde omgang Ruim 7 jaar geleden zijn we gescheiden. Vader vond via internet een leukere vrouw en verliet mij en de 2 kinderen waarvan de jongste bijna 1 jaar was. Na 3 maanden wilde hij terugkomen, omdat zijn nieuwe vriendin haar zoontje had mishandeld. Ik was er klaar mee: iemand die mij en de kinderen als grof vuil aan de kant zet is ons niet waard. De scheiding werd geregeld,we deelden ouderlijk gezag. De omgangsregeling was als volgt: oudste kind om de week het weekend, jongste kind dezelfde regeling na haar 2e levensjaar, hij mocht ten allertijden de jongste bezoeken,maar heeft hier nooit gebruik van gemaakt. Omdat ik wegens handicap niet werk en altijd al de zorg over de kinderen had,verbleven ze dus het merendeel bij mij. Als vader de kinderen vaker of tussentijds wilde hebben was dit geen probleem. Na 3 jaar wilde hij de hoofdverblijfplaats van oudste wijzigen naar hem toe. Dit is door de rechtbank afgewezen. Zonder mijn weten had hij zoon meegenomen naar een jeugdpsycholoog en rapport op laten maken. Dit rapport was niet rechtsgeldig. Daarnaast voorzag de rechter dat hierbij de moeder buiten spel werd gezet en besloot dat de kinderen samen op moesten groeien. Wel kreeg vader uitgebreide omgangsregeling, die we al via mediator hadden geregeld, bijna week op week af. Verleden jaar, dus 6 jaar na scheiding wilde hij ineens co-ouderschap. Ik gaf aan dit niet te willen,omdat ik altijd tijd voor de kinderen heb en hij en zijn (inmiddels) vrouw werken en onze onderlinge verstandshouding niet geschikt is voor co-ouderschap. Daarnaast is er al bijna een omgangsregeling alszijnde co-ouderschap op 2 dagen na, maar bij co-ouderschap hoeft hij geen kinderalimentatie te betalen. Vader start wederom een rechtzaak op: ditmaal wil hij de hoofdverblijfplaats wijzigen voor beide kinderen naar hem toe. Inmiddels heeft hij de kinderen medegedeeld dat moeder meewerkt aan co-ouderschap, als ik dit bestrijd zeggen de kinderen dat moeder liegt. Na een operatie van mij, waarbij de kinderen bij vader verblijven, krijg ik een brief van mijn zoon dat hij geen contact meer met me wil en bij vader blijft wonen, omdat hij 13 jaar is en zelf mag bepalen waar hij wil wonen volgens vader. De kinderen worden bestookt met negativiteit over moeder. De conclusie van de rechtbank: loyaliteitsprobleem, moet via mediator opgelost worden. Mijn dochter is inmiddels weer bij mij en gaat om de week naar vader. Na 3 maanden mediation stop ik deze, omdat er eenzijdig van vader meer conflicten ontstaan dan opgelost worden. Een bemiddelingsprocedure van politie om mijn zoon weer in contact met moeder te brengen word door vader tegengehouden. BJZ word ingeschakeld, doordat vader zoveel negativiteit over moeder verteld krijgen zij de indruk dat ik de kinderen mishandeld heb, omdat ik conflictvermijdend ben werkt dit in mijn nadeel. Ik weerleg alle negatieve beelden over mij, beargumenteer ze en ze komen erachter dat ik helemaal niet zo ben als vader mij beschrijft, maar het blijft het verhaal van de ene ouder naar de ander. Wel wordt de disloyaliteit van zoon naar moeder de vader aangerekend,maar hiermee heb ik mijn zoon niet terug. We zijn nu 6 maanden verder, nog steeds geen herstelcontact tussen moeder en zoon, hetgeen volgens de rechter zo spoedig mogelijk moest. Ik mail mijn zoon maar krijg of geen reactie terug of hatelijke mails,dus stop ik hiermee omdat het mij pijn doet. Onmacht,pijn,verdriet hoe nu verder? Begin volgend jaar doet de rechter een uitspraak. In de tussentijd zijn er gesprekken bij BJZ. Wat de uitspraak zal zijn? Als ik zwart op wit toestemming geef dat zoon bij vader mag wonen kan het contact hersteld worden zegt vader, maar wie zegt dat zoon dit doet na al de negativiteit. Heeft iemand ervaring hiermee? Hoe kan ik het contact herstellen? Wat zijn mijn kansen met betrekking tot de rechterlijke uitspraak? groet con

:: Sandra :: woensdag 26 november 2008 :: 01:01:37permalink

Hallo, Ik wil hier enkel even mijn verhaal opschrijven voor de mensen die zullen gaan beslissen over de nieuwe wet. Ik ben een jonge vrouw van 21 jaar en nu 6 maanden zwanger. In mijn relatie die 6 jr geduurd heeft, ben ik de laatste 2 jaar veel geslagen, ook in het openbaar. Ik ben geestelijk mishandeld door me voor de meest erge dingen uit te maken, elke dag opnieuw, en mij af te zonderen van mijn bewegingsvrijheid. Mijn ex-partner waar ik geen wettelijke overeenkomst mee heb, zoals een huwelijk bijvoorbeeld, komt uit het buitenland en heeft nu al gedreigd mij mee te nemen naar zijn thuisland om daar te bevallen. Zodat het kind meteen daar geregistreerd zal staan. Tevens zegt hij dat als hij het kind niet mag erkennen, hij het zal meenemen naar zijn thuisland. In dit land is het automatisch zo dat een kind van de vader, ook is het geboren in een ander land automatisch staatsburger is van dat land: een dictatoriaal regime. (I.vm. privacy schrijf ik de naam van het land niet). Mijn ex gebruikt elke dag drugs en heeft veel schulden gemaakt op mijn naam. Ik ben door de hele toestand letterlijk ziek geworden en loop nu in het ziekenhuis door de stress. Hij heeft een aanzienelijk strafblad met gewelds- en drugsdelicten. Ik wou abortus plegen, gezien het feit hij gewoon weg op een dag kan flippen en alles kapot kan maken en doorslaan, maar dit kon ik toch niet over mijn hart verkijgen. Ik was toen in de veronderstelling dat het Nederlands recht mij en mijn kind (vooral mijn kind) recht aan doen. Maar zover ik mij tot nu toe erin heb verdiept kan een vader elk moment erkenning eisen, zal dit krijgen en daarna een weg in de rechtzaak voor omgang bewandelen. En hij zal deze ook volgens deze website en een advocaat die ik geraadpleegd heb krijgen. Hoe kan een man die elke dag drugs gebruikt, mij 2 jaar geslagen heeft, schulden maakt en in criminele circuit handelt en elk moment het kind kan ontvoeren naar buitenland omgang krijgen? Op de dag dat hij de omgang krijgt op die dag is het ticket naar buitenland al geboekt. Hij is heel erg op zijn eigen wensen gesteld en daar moet alles voor wijken of hij daarbij nu over lijken moet gaan. Ik ben bang, heel erg bang, dat de Nederlandse wet mij niet helpt. En wie kan me dan helpen? Ik ben alleen, geen ouders zelf (overleden) en geen familie (woont buitenland). Ik ben bang elke dag opnieuw voor de toekomst. Ik wil mijn kind een rustige omgeving geven zonder een hectisch leven tussen drugs en een man die elk moment alles kapot kan slaan. Hopelijk luisteren jullie naar onze wanhoopskreten. Want een goede vader heeft zo'n wet niet nodig, die zorgt zelf voor zijn kind en doet er juist alles aan uit de rechtbank te blijven. Vergeet de duizende geweldsdelicten en sexueelmisbruik zaken niet! Help ons. Pak ons niet het enige af wat we hebben overgehouden aan die ontzettende geweldadige tijd (ons kind) en gun dat kind een goed stabiel en rustig leven. Daarom gaan wij vrouwen weg, voor onze kinderen.

:: Natasha :: donderdag 20 november 2008 :: 08:24:17permalink

Ik ben hetzelfde als velen aan het meemaken, mijn ex, vader van mijn baby blijkt een psychopaat, die graag mij en zijn kinderen stiekem geestelijk mishandelt. Hij is extreem geraffineerd, ik wist niet dat iemand door alleen geestelijke mishandeling zoveel schade kon doen. Helaas is hij zo doortrapt dat bijna iedereen gelooft dat hij een normale, leuke vader is. Bekend probleem: hoe toon je het aan, het is snel mijn woord tegen het zijne. Ik wil nu vluchten, heb nu nog alleen het gezag. Weet iemand wat gunstige landen zijn, dwz waar de rechters niet zo pro-vader zijn als hier? Ik hoop dat iemand mij hier wat over kan vertellen. Verder wil ik de mishandelde moeders zeggen dat ik zelf baat heb bij EMDR-therapie voor werking van de nare gebeurtenissen. Heel belangrijk, om te kunnen blijven opkomen voor je kind!

:: Kate :: dinsdag 18 november 2008 :: 10:26:14permalink

Zoveel herkenning wat ik lees in voorgaande verhalen. Ik schrik ervan dat ik echt niet de enige ben in mijn strijd. Het is nu al ruim 4 jaar een strijd om voor de veiligheid van mijn kind op te komen. Toen mijn dochtertje geboren werd, ging het al mis. Hij had een drank- en drugsprobleem en dat zorgde voor veel ellende en financiele problemen. Een half jaar na de scheiding en veel gestalk en psychische mishandeling, kwamen we erachter dat mijn dochtertje mishandeld en misbruikt werd. Maar omdat de zaak nog liep en er nog geen rechtelijke uitslag was moest ze er toch heen van de rechter, want hij zou het nu wel uit zijn hoofd laten om nog wat te doen. Snapt een rechter nou niet dat het een levenspatroon is van zo'n man.....en dat dat niet zomaar stopt. In het belang van het kind moet ze er gewoon heen. Vanwege de nieuwe vriendin met haar twee kinderen ging ik akkoord met de omgangsregeling, heel rustig aan en opgebouwd met eerst een tussenthuis en daarna weer gewoon bij hem. Want zijn nieuwe vriendin zou toch wel opletten, haar kinderen waren er ook. Rechtelijk was het niet te bewijzen. Ondanks alle signalen op school en bij ouders van vriendinnetjes en daardoor vele meldingen bij het AMK werd er besloten dat ik het maar wilde geloven, en dat ik een gestoorde wraakzuchtige ex was. De signalen die van het kleien van piemels op school naar sexueel getinte spelletjes en opmerkingen van een kind van 4 vonden ze toch dat er niks aan de hand was. Je ligt natuurlijk ook niet met een cameraploeg klaar om zoiets vast te leggen, dus tja mevrouw, het is toch belangrijk dat het kind dr vader leert kennen. Alsof ze nu nog geen ervaring genoeg heeft met alle ellende van hem. In het belang van het kind moet er omgang zijn. Na een jaar kwam de toenmalige nieuwe vriendin, die al een half jaar bij hem weg was vanwege dezelfde problemen, met haar verhaal. Ze had haar mond moeten houden en werd bedreigd als ze dit wel deed. Ook haar kinderen begonnen na een half jaar te praten over de mishandelingen en misbruik van hem. Weer een nieuwe rechtzaak werd gestart, dit keer door haar, maar weer werd het geseponeerd. Dit omdat de tijdslijn niet zou kloppen van het verhaal en de kinderen wellicht samen hebben gespannen. Haar kinderen zijn zwaar getraumatiseerd, maar haar geluk is dat het niet zijn kinderen zijn, dus hoeven ze hem nooit meer te zien. Gelijk heb ik de omgang weer gestopt, maar er volgde al gauw kortgedingen en ik werd gedwongen om mee te werken met een omgang, wat ik niet deed. Ruim 2000 euro per maand als ik niet meewerkte. Het gevolg is grote dwangsommen die nu zijn opgelopen tot 20 duizenden euro's. Waarvoor ik nu een schuldsanering in ga. Vluchten kost geld, en door dit hele gebeuren kon ik niet mijn vaste lasten meer betalen. Ondertussen heb ik zelf een OTS aangevraagd en is er een omgang met toezicht van een voogd. Ik had geen keuze, de beslagleggingen op onze meubeltjes en bankrekeningen gingen in rap tempo achterelkaar door. Allemaal in het belang van het kind. Jeugdzorg vind dat haar vader recht heeft om zijn kind te zien, en dit moet een doel hebben om langzamerhand weer ernaar toe te werken dat ze er weer heen moet. In het belang van het kind. Ondanks de gedragsproblemen die mijn dochter heeft, en de angst voor haar vader, word niet geluisterd naar het kind. Nee, het is nu zover dat ik elke week een medewerker van jeugdzorg over de vloer krijg om te kijken of ik mijn kind wel goed opvoed. Want ik moet mijn kind steunen en aanmoedigen om naar haar vader te gaan, anders ben ik een slechte moeder. En in het belang van het kind moeten ze natuurlijk wel weten dat ik het goed doe. Gelukkig zien ze dat ik verder een hele goede moeder ben en ik krijg daar dan ook de nodige complimenten over hoe ik het met mijn kind aanpak, maar we moeten toch het verleden achter ons laten en werken aan een toekomst met een omgang met vader. In het belang van het kind. Het recht zit erg krom in elkaar, ze doen hun werk niet goed en dat zorgt ervoor dat er wekelijks, wat, dagelijks in de kranten staat dat er weer een gezinsdrama ergens heeft afgespeeld. Omdat ze niet willen luisteren en naar hun regeltjes moeten werken, en dat is er maar één; de vader heeft recht op het kind en de rest moet wijken en hun mond houden. In het belang van het kind. De kinderen, nu van 7 tot 10 jaar, hebben destijds samengespannen en hebben dit allemaal uit hun duim gezogen, aldus jeugdzorg en rechterlijk Nederland. Gewoon voor de leuk. Nou je kan mij niet wijsmaken dat een kind van destijds 3, 4 en 7 dit kunnen verzinnen. En wat nu? Geen idee. Machteloos en ondertussen ook moe van alle ellende weet ik het even niet meer. Weet je wat ik het ergste van alles nog vind, dat hij nu nog een vergoeding krijgt voor wat hij aangericht heeft. Ja, laten we hem belonen met zijn daden in plaats van eens actie te ondernemen en hem te straffen. Laten we de moeder die voor haar kind moet zorgen straffen. Want dat is gerechtigheid. Want dat is zeker in het belang van het kind. Ongelofelijk dat dit kan in deze tijd. Waar het schering en inslag is met mishandelingen en misbruik en huiselijk geweld dat er nog niets aan gedaan word.

:: angelsfury :: zondag 16 november 2008 :: 00:26:20permalink

Het is begonnen met de geboorte van mijn gehandicapte zoontje en mishandeling van hem, vanaf het moment dat hij kon kruipen. Mijn ex werd steeds hardhandiger met mijn kind en ik heb toen het escaleerde de relatie verbroken. Omdat ik mijn kind ook geen vader wilde ontzeggen, heb ik, toen de situatie gestabiliseerd was, een omgangsmogelijkheid geboden. Ik ben tijdens zo'n bezoek verkracht. (Mijn dochter is daarna uit deze verkrachting door mijn ex geboren. Niet uit liefde gemaakt wel uit liefde voor haar geboren.) Ik ben gevlucht, toen hij mijn zoontje had meegenomen naar familie van mij. In de hoop en zekerheid dat mijn zoontje daar veilig was en hij hem wel achter zou laten daar. Ik heb moeten vechten om mijn zoon en mijn huis terug te krijgen. Ik heb maandenlang bij familie moeten wonen en kreeg daarna een verwoest huis (dat net opgeknapt was) terug. Ik bleef achter met schulden. Ik werd achtervolgd en bedreigd, ook het leven van mijn kinderen werd bedreigd. Toch werd er een beperkte omgangsregeling (onder toezicht) opgelegd Ik ontmoette na verloop van tijd mijn huidige man en ging bij hem wonen. Mijn ex bleef maar rechtzaken aanspannen, die wij zelf moesten betalen en hij niet (op toevoeging). Op een gegeven moment is de RvdK ingeschakeld. De RvdK meende had hij recht had op zijn kinderen: onder dwang kwam er een weekeindregeling zonder toezicht. Na deze weekeinden kreeg ik mijn kinderen bont en blauw terug. Ik ben overal geweest, maar niemand kon of wilde helpen, want hoe kon men bewijzen dat hij dit had gedaan? Ik had dus geen bewijs en kreeg ook niet de mogelijkheid om bewijs te verzamelen. Op een gegeven moment kreeg ik mijn dochter zelfs thuis met haar vagina beschadigd. Heb het AMK gebeld en de volgende dag is ze onderzocht in het ziekenhuis. Deze konden geen wettelijk onomstotelijk bewijs leveren, maar opeens was mijn dochter niet meer zindelijk, wilde niet normaal meer eten en had gedragsproblemen. Ik heb mijn kinderen niet meer mee gegeven. Weer rechtzaken en uiteindelijk werd ik veroordeeld tot een behoorlijke dwangsom per keer (te betalen aan vader) als ik de kinderen niet mee gaf. Dat heeft ons kapitalen gekost. Ik heb zelfs geld geleend om ze maar thuis te houden. Daar betaal ik nu nog aan. Omdat meneer niet werkt(e) en weigerde te gaan werken, krijg ik geen alimentatie voor de kinderen. Als hij zich nou nooit meer liet zien was dat akkoord. Zowel mijn dochter als ik zijn in therapie, vanwege het wangedrag van mijn ex. Mijn zoon heeft nog wel een bezoekregeling met zijn verwekker. Ook opgelegd. Maar omdat hij in een woonvoorziening woont vanwege een handicap is hij betrekkelijk veilig. Als het personeel melding maakt dan hangt mijn ex. Mijn gezin is door een hel gegaan en we ruimen nog steeds puin. Mijn lijf is kapot mede dankzij alle stress. Maar ja, het is niet bewezen en niet te bewijzen. Dus is het voor de wet niet gebeurd. Ik heb echt niet alles goed gedaan. Ik weet achteraf dat ik bepaalde zaken anders aan had kunnen en moeten pakken, maar helaas het verleden verander je niet. De toekomst, daar hoop ik nog wat aan te kunnen doen.

:: Frida :: vrijdag 14 november 2008 :: 19:28:17permalink

Ik ben bijna drie jaar weg bij de vader van mijn kinderen. Er is erg veel gebeurd in die drie jaar: mishandeling, dreiging, stalking, noem maar op. Op een gegeven moment heb ik aangifte gedaan en die ligt er al anderhalf jaar! Mijn ex heeft de kinderen altijd mogen zien,want het geweld was tegen mij gericht en niet tegen hun. Zijn missie is om mij kapot te maken. Ondertussen heb ik een zelf een goede, nieuwe relatie gekregen en dat accepteert hij natuurlijk niet. Nu moet ik voor de rechter komen omdat hij het ouderlijk gezag wil. Hij heeft mij verteld dat hij dat wil hebben om in de toekomst via leugens er voor te zorgen dat de kinderen bij hem komen wonen. Hij wil dan mijn vriend gaan beschuldigen van mishandeling! Mediation is al mislukt, omdat hij niet voor rede vatbaar was. De mediator zei ook: wat is het probleem? Want hij heeft de kinderen elke 14 dagen een weekend en de helft van alle vakanties. Als er iets speciaals is in zijn familie mogen de kinderen ook gewoon komen. Maar nu moet ik naar de rechter. Wie heeft dit mee gemaakt dat hij het ouderlijk gezag kan afdwingen? Ik heb de dreigementen wel vast staan. Ik hoor graag iets!

:: vergeetmijniet :: maandag 10 november 2008 :: 19:13:30permalink

Wat schrik ik van alle ellende. Ik ben bijna 8 jaar met een Surinamer geweest. We hebben 2 kinderen. Hij heeft er nooit naar omgekeken. Alleen altijd gedreigd om ze naar Suriname te brengen als ik bij hem weg zou gaan. Zijn familie drong in telefoongespreken ook altijd aan dat ik de kinderen maar moest brengen. Na jaren van geestelijke mishandeling en finacieel te zijn uitgekleed is meneer vertrokken. De jongste wil absoluut niet naar hem toe. Plast al in zijn broek bij het idee. Onlangs is de zitting geweest in de rechtbank. De Raad van de Kinderbescherming was ook aanwezig. Die vond dat hij weinig over de kinderen hoorde. Nou ja zeg. Een dreigende ontvoering is toch niet niks! De rechter legde mijn ex de woorden in de mond. Natuurlijk hij had die dreigingen alleen in kwaadheid gezegd. Ik weet wel beter. Maar naar mij luistert niemand. Dat geval van de jongste heb ik nog wel even aangekaart en gezegd dat ik daar wel getuigen bij wou halen. Hoe hij altijd met de kinderen is omgegaan. Binnenkort doet de rechter uitspraak. Ik houd mijn hart vast. Hoe lang moet het nog doorgaan? Betalen wil hij niet. Hij heeft niks met die kinderen. Heeft ook gezegd dat hij geen kinderen wou. Hij doet het alleen omdat hij weet dat hij mij daar mee heeft. Hebben kinderen dan geen rechten? De meeste moeders willen het beste voor hun kind. En soms is dat de verwekker weg houden bij het kind. Als iemand nog tips heeft graag. Ik zie het niet meer zitten. Je zou zo'n rechter toch ook wat doen. Overal moet je met bewijzen komen. En in een rechtzaal mag je alles bij elkaar gaan zitten liegen. En liegen kan mijn ex als de beste.

:: nerwen :: woensdag 29 oktober 2008 :: 00:01:01permalink

Ik ben onlangs naar de rechtbank geweest voor een straat en contactverbod voor mij en mijn zoontje. De ex-partner en vader van mijn kind is nu voor de tweede keer opgepakt naast voor huiselijk geweld ten aanzien van mij, deze keer ook voor verkrachting van mij en het slaan van mijn kindje van net twee jaar oud. Ik was al jaren samen met mijn ex voordat ik het kindje kreeg, maar hij had lange tijd werk waarbij ik hem alleen in het weekend zag. Op een gegeven moment hebben we toch een huis gekocht. Ik raakte in die tijd overspannen en verloor hierdoor mijn baan, waarna ik een half jaar uitkering kreeg en daarna maandenlang niks. Mijn ex was ondertussen ook zonder werk, maar alles wat gedaan moest worden deed ik: hij was "moe", begon wel aan het "opknappen" van het huis maar maakte nooit iets af. Toen ik na maanden weer een minimale baan kreeg was dit ook niet goed. Langzamerhand had emotionele mishandeling zijn intrede gedaan in ons huis. Zo langzaam dat ik het eigenlijk in eerste instantie nog niet eens merkte. Vooral op seksueel gebied kon hij enorme druk uitoefenen, waarbij hij op subtiele manier toch zijn zin door dreef en waarbij ik dingen deed die ik niet wilde. Een kind krijgen bleek voor hem de ideale manier om me voor altijd aan hem te binden. In de tijd dat ik zwanger was kwam ik achter een aantal dingen: sex-smsjes naar tv-programma's, voorstellen die hij tegen mijn vriendinnen deed over vreemd gaan en dergelijke. Hij heeft ook meerdere malen aangegeven dat ik me ook kon "laten neuken voor geld, dan zijn we zo uit de shit" volgens hem. Toen mijn baby net geboren was kwam ik pas het fijne hierover te weten. We hebben ook ruzie hierover gehad, maar, goedgelovig als ik was, wilde ik mijn baby niet de vader ontzeggen. Op een gegeven moment merkte ik dat zijn agressie steeds wat meer naar boven borrelde, waarbij ik steeds aangaf dat hij er iets mee moest, maar hij ontkende dat hij hulp nodig had. Het hoogtepunt was een nachtelijke actie van hem tegen baby, waarbij hij enorm agressief reageerde en het kindje dreigde buiten te gooien als het niet ophield met huilen. Hier ben ik tussen gesprongen en hem de kamer uit gewerkt, waarna de slaapkamerdeur het moest ontgelden. Toen was de maat vol, ik wilde mijn kind niet in zo'n situatie laten zitten. Ik zocht hulp bij GGD, AMW en MHG: en vond dichte deuren, want: 'er was toch nog niets gebeurd?' Ook schreef ik me in bij de woningbouwvereniging en liet gevoelige post bij mijn ouders aan komen. Ik heb welgeteld een week kunnen zwijgen, ik at en dronk niets meer, hij vermoedde dat er iets aan de hand was en hij beschuldigde me van vreemdgaan, wat dus niet het geval was. Na een paar gesprekken waarin we afspraken hebben gemaakt over de omgang met het kindje, ging hij uit. Hij kwam heel laat thuis, kon niet meer op zijn benen staan en toen begon de eerste keer: hij begon me van van alles te beschuldigen, hij bedreigde me met een mes en later toen ik om hulp wilde sms-en probeerde hij mij te wurgen. Ik heb gelukkig mijn verstand heb kunnen gebruiken en kon hem zo, nog net op tijd, te slim af zijn. Hij werd opgepakt en drie dagen later weer vrij gelaten op voorwaardelijke afspraken. Na die tijd wilde ik goed regelen dat er veilige omgang zou plaats kunnen vinden, ook omdat ik voor de rechtbank geen poot had om op te staan om geen omgang te eisen, hij had immers niet zijn kind in gevaar gebracht maar 'alleen maar' geweld gebruikt tegen mij. Ik kreeg een nieuw huis en gaf mijn ex de sleutel, omdat ik niet wilde dat hij tijdens omgang met mijn kindje naar het huis ging waar alles gebeurd was: hier is meer sociale controle en dit huis is gehoriger dan ons gezamenlijke huis. Hij begon steeds controlerender te worden, later bleek ook dat hij regelmatig bijvoorbeeld heeft staan gluren en tegen alle afspraken in zijn sleutel heeft gebruikt om, papieren, mijn computer en telefoon te checken. Op een dag doe ik mijn kleintje naar bed en ga zelf ook even op bed liggen. Opeens staat hij in onze kamer. Hij is compleet over de rooie. Ik sta op om me aan te kleden. Meteen heeft hij me weer bij mijn keel, dit keer is hij nuchter, hij knijpt. Ik zie het zwart worden voor mijn ogen en piep met het laatste restje lucht: 'Nee, niet weer, denk aan onze zoon!' Het boeit hem geen ruk, en knijpt door, mijn leven flitst aan me voorbij en denk: 'hier word ik vermoord en niemand die het door heeft!' Hij laat een hand los, vertelt me dat ik een hoer ben die met iedereen neuk, dus dan kan ik ook met hem neuken, en als ik dat niet wil, verkracht hij me wel! Hij begint met een hand mijn broek uit te doen, ik probeer tegen te werken, wat niet lukt, hij is te sterk. Hij gaat op mijn gezicht zitten en klemt met zijn benen mijn armen tegen mijn lijf. Hij heeft me beneden ontkleed en begint me te betasten en dringt naar binnen, waarbij het hem niet eens boeit dat ik zwaar ongesteld ben. Het kind begint hard te huilen. Ik zeg tegen hem: 'ik maak een flesje dan is kindje zo stil' (kan ik sms-en naar iemand!) En vraag hem melk te halen in de kelder. Ik doe de kerderdeur op slot. Ik gris de gsm, bel 112, pak mijn kind uit bed en begin me met een hand aan te kleden, terwijl ik de meldkamer ervan verzeker dat het erg dringend is. Ik ben aangekleed, wil naar beneden, maar hij komt naar boven, hij is ontsnapt. Ik sluit de deur van de slaapkamer en ga er met mijn volle gewicht tegenaan staan, hij is zo binnen. De gsm met de meldkamer er nog aan wordt uit mijn hand gegrist en in twee stukken weg gegooid. Ik val met mijn kindje in mijn armen tegen de deur aan, waarbij hij me met mijn hoofd tegen de deur begint te slaan. Daarna wordt ik met vuisten bewerkt en wordt ook mijn kindje een keer of twee geslagen met zijn vuist. Hij houdt opeens op, draait zich om en zegt: je gaat de politie bellen en zegt dat het een misverstand is. Ik zeg dat ik naar beneden moet om een andere telefoon te pakken, omdat hij die ene zojuist kapot had gegooid. Ik ben met mijn kindje in mijn armen naar beneden gelopen, heb de huissleutels gepakt en ben linea recta naar buiten gelopen waarbij de politie me na 500 meter tegen kwam. Ik ben naar de rechtbank geweest voor een straat en contactverbod, hij zit nog een paar weken vast, daarna is alles onzeker. Ik weet niet wat ik allemaal kan verwachten, maar ik strijd door, voor kindje en mezelf. Ik heb een hoop 'vrienden' verloren hierdoor en leef elke dag op het randje van emotionele uitputting. Er is natuurlijk een onderzoek geweest van BJZ, waarbij ik binnenkort de uitslag krijg. De vader van mijn kindje probeert het nu slim te spelen, door de 'bezorgde vader' te spelen, terwijl het hem alleen maar om mij gaat: hij wil mij in zijn macht, het kind interesseert hem helemaal niets. Alle zorgzame-vader-acties zijn hem ingefluisterd, maar hij spreekt zich vaker tegen, ook in brieven die hij me heeft gestuurd. En steeds meer krijg ik verhalen te horen die me vertellen dat hij me al die jaren een rad voor ogen heeft gedraaid. Het einde van deze ellende is nog niet in zicht. Ik vind het absurd hoe moeders en vrouwen die slachtoffer zijn van deze miskleunen van de natuur die zich onder de noemer "man" mogen scharen behandeld worden door hulpverleningsinstanties. En dat kleine kinderen de dupe worden van het beleid wat omgang zo hoog in het vaandel heeft staan, daar word ik misselijk van!

:: Puck :: vrijdag 24 oktober 2008 :: 11:09:44permalink

Wij (mijn zoon en ik) zijn tijdens mijn korte huwelijk (2 jaar bij elkaar wonend) door mijn ex emotioneel en fysiek mishandeld. Wij hebben tijdens ons huwelijk vrij snel een dochter gekregen. Ze is nu een peuter. En ik had zelf nog een tienerzoon. Ik heb bijvoorbeeld tijdens mijn zwangerschap een kussen op mijn hoofd gehad van hem om mij te stikken en een aantal keren zijn handen om mijn nek gehad. Mijn ex heeft namelijk een alcohol (en drugs)probleem en kon hier erg vervelend van reageren. Mijn ex heeft mijn dochter, als baby, onbeheerd op het terras laten staan in de kinderwagen en haar 's nachts onder invloed uit haar bedje gehaald en mee willen nemen in de auto. Ik was altijd bang dat wanneer hij gedronken had dat hij te onvoorzichtig zou zijn met haar of weer vervelend zou gaan doen naar mij toe. Omdat emotionele mishandeling heel subtiel is heeft het een tijd geduurd voordat ik er voor mezelf achter kwam dat ik wel degelijk mishandeld werd. En ook omdat je door het respectloze gedrag van je ex weleens een enkele keer iets terug gedaan hebt en dit ook tegen je gebruikt wordt, voel je je schuldig en duurt het nog langer om tot die erkenning te komen. Er is door de rechter gewoon een standaard omgang uitgesproken, omdat het niet recent genoeg is wat hij mijn dochter wat heeft aangedaan en men wijt de problemen doodgewoon toe aan onze slechte relatie (en dus dat ik met andere woorden medeverantwoordelijk voor ben geweest)! Terwijl de hele voorgeschiedenis van mijn ex getuigt van dezelfde soort destructie en van het in- en uitlopen van de hulpverlening, waar hij steeds maar weer voor wegloopt! Maar men weigert onderzoek naar hem te doen vanuit de Raad voor Kinderbescherming. Omdat ik mede door de situatie met mijn ex ook problemen heb gekregen met het gedrag van mijn puberzoon ben ik naar Bureau Jeugdzorg gestapt. Er ligt wel een goed rapport bij de Raad voor Kinderbescherming betreffende mijn zoon over de mishandeling van mijn ex. Ik ga dit proberen te gebruiken in de rechtsgang over mijn dochter, al vermoed ik echter dat ze wel weer zullen redeneren dat dit apart van elkaar staande zaken zijn: mishandeling van uw zoon betekent nog niet dat hij uw dochter wat aan gaat doen. Ik ben er nooit op uit geweest het vaderschap van mijn ex volledig te ontnemen, ondanks dat hij het omgangshuis (en verdere omgang onder begeleiding van mijn vader bijvoorbeeld) en mediation weigert. Maar ik wil dit wel afgebakend hebben binnen bepaalde grenzen en met het toezicht van instanties. En absoluut niet de nachten! Maar dit blijkt onmogelijk te zijn. Het moet eerst al fout gegaan zijn voordat men ingrijpt. Zonder die nachten kan ik zicht houden op de situatie en als het misgaat direct ingrijpen. Maar omdat de standaard omgang ook de nachten inhoud is het juridisch gezien erg moeilijk daar op uit te komen! De rechten van een vader gaan zeker uit boven het belang van het een kind, is mijn ervaring!

:: D. :: donderdag 23 oktober 2008 :: 10:31:47permalink

Hallo lieve mensen, Wat vreselijk al deze verhalen en dat het nog steeds mogelijk is (zelfs bij wet verplicht is) dat vaders na zoveel ellende aangericht te hebben hun kinderen mogen zien. Zelf ben ik inmiddels ruim volwassen, maar heb ik als jong kind zeer veel ellende (mishandeling) meegemaakt en gezien. Ik wenste vanaf mijn zevende mijn vader niet meer te zien, nadat hij door de politie uit huis was gehaald. Hij heeft mijn moeder en ons jaren gestalkt en eigenlijk is de ellende nu na meer dan 30 jaar nog niet voorbij. Al zit hij inmiddels 'opgesloten' in een verzorgingstehuis, hij gaat door, ondersteund door buitenstaanders. Er worden nu ineens familieleden continue benaderd over mijn verblijfplaats. Ik wens met die man geen contact. Wil m'n eigen kinderen juist beschermen tegen zo'n vreselijke 'opa', want dat woord is hij niet eens waard. Lieve mensen, iedereen die met deze ellende te maken heeft, ik wil jullie heel veel kracht wensen om jezelf en je gezin te beschermen tegen dit soort waardeloze figuren. Mijn eigen moeder is er ook aan onderdoor gegaan, maar vond dat ze het zelf wel op kon lossen, waardoor in feite mijn hele jeugd vergald is. Ik wil dus alle moeders (ik ben er zelf ook één) aanraden om hulp te zoeken, voor je kind, voor jezelf en niet te wachten tot het te laat is en je kind de rest van zijn leven opgezadeld zit met een nog groter trauma. Dat BJZ/kinderbescherming etc. gezinnen ook kapot kunnen maken, ben ik het zeker mee eens. Maar er zijn ook vrijgevestigde therapeuten, probeer het dan a.u.b. op die manier. Ik heb gelukkig wel gemerkt dat ik behoorlijk veerkrachtig ben, kom vele ups en downs tegen. Maar elke dag is weer een nieuwe, voor mezelf, maar ook als moeder en als ik eens m'n dag niet heb, loop te mopperen tegen m'n kids, dan probeer ik het altijd weer met ze uit te praten: "jongens, ik had het zo niet bedoeld." Ik hoop dat jullie daar ook de kracht voor mogen vinden. Allemaal heel veel sterkte met jullie (lange) weg die jullie te gaan hebben. En mijn verhaal was niet om jullie angst aan te jagen, maar meer een waarschuwing, omdat sommige mensen écht compleet gestoord zijn. Hoed je daarvoor in het belang van je kinderen en jezelf. Groetjes D.

:: verbaasde moeder :: maandag 20 oktober 2008 :: 22:38:50permalink

Ik wist dat ik niet de enige moeder was met een kind die seksueel misbruikt is, maar dit slaat echt alles. Ik heb meerdere verhalen gelezen op deze site en mijn mond staat wagenwijd open van verbazing! Mijn ex-vriend ging ergens anders wonen toen mijn dochtertje nog net geen kleuter was. Onderling spraken we een om-het-weekend-regeling af, maar ik merkte aan mijn dochter dat dit te weinig was en stelde voor dat hij haar ook iedere woensdag even twee uurtjes zou halen, omdat ze haar vader zo miste! Want mijn dochter hing altijd meer aan haar vader dan aan mij, voor we uit elkaar gingen althans. Nog geen drie maanden nadat mijn ex en ik uit elkaar waren, vertelde mijn dochter tijdens spelen dat papa aan haar tut had gezeten en direct zei ze er achteraan:''ik heb geliegt hoor''. Ik kon het moeilijk geloven wat ze allemaal vertelde: ik had tenslotte tien jaar met die man samengeleefd! Ik belde hem direct op, maar hij ontkende en zei dat hij nooit zoiets zou doen. Aangezien ze nog zo klein was, dacht dat ze het misschien uit zijn verband had getrokken. Dus ze is daarna nog een paar keer naar haar vader gegaan. Vervolgens vertelde ze een paar weken later een uitgebreider verhaal, waar notabene mijn moeder en mijn oudste zoon bij waren en weer zei ze er achteraan: ''ik heb geliegt hoor''. Ik heb toen weer mijn ex opgebeld, gezegd dat hij haar niet meer mocht zien en dat ik hiermee aan de slag zou gaan. Ik heb het hele verhaal verteld aan de zedenpolitie. Daar werd me meteen aangeraden aangifte te doen, wat ik ook heb gedaan. Mijn dochter werd verhoord in een verhoorkamer. Al met al vertelde mijn dochter dat papa dit en dat allemaal had gedaan, maar zegt ook weer er achteraan: 'ik heb geliegt''. Conclusie: geen bewijs en de zaak werd geseponeerd. We zijn nu twee jaar verder en gelukkig had vader toen al geen omgangsregeling op papier, omdat we dat toen onderling alleen waren overeengekomen. Ik heb ook eenhoofdig gezag. De vader heeft ook geen omgangsregeling aangevraagd de afgelopen twee jaar, ondanks het feit dat hij daar wel mee dreigde. Tot op heden heb ik geen brief gehad van een advocaat, waarin hij aangeeft een omgangsregeling te willen. Maar ik blijf op mn hoede: wat niet is, kan nog komen. Als ik deze verhalen lees is het toch schandalig te noemen dat zelfs na bevestiging van kinderen en alle instanties eromheen, zo'n vader gewoon nog recht op omgang heeft. Voordat de zaak werd geseponeerd had ik contact opgenomen met BjZ met de vraag wat nu: "heeft mijn dochtertje hulp nodig?" Advies van Bjz was,''geen hulp'', zolang het goed gaat met uw dochtertje. Ik heb twee jaar lang getwijfeld of dat wel de juiste keuze was, maar nu ben ik zo blij na veel verhalen die ik heb gelezen over BjZ,d at BjZ niets te maken heeft met mij en vooral mijn dochtertje. Ik hoop dat vader nooit een omgangsregeling aan gaat vragen en dat mijn dochtertje in de toekomst niet tegen problemen aan gaat lopen vanwege haar ervaringen. In de tussentijd geef ik mijn dochter een zo stabiel mogelijk gezinsleven. Ik vraag me wel af of ik iets zou kunnen doen als mijn ex (hopelijk) niets meer van zich laat horen en over een aantal jaar nog geen omgangsregeling heeft aangevraagd? Zou ik ooit zekerheid op papier kunnen krijgen, dat hij haar niet meer zou mogen zien, aangezien hij dan al heel lang uit haar leven is? Ik wens iedereen verder heel sterkte bij het verwerken van deze vreselijk ellende.

:: iemand die genoeg heeft van de rechtsgang :: woensdag 8 oktober 2008 :: 13:02:16permalink

Hallo, Hierbij mijn verhaal. Ingezonden: 8 oktober 13:02 Hallo, hierbij mijn verhaal/ Na jarenlang samen met mijn kinderen slachtoffer te zijn geweest van huiselijk geweld in zijn zwaarste vorm (fysiek, geestelijk en ik ook seksueel), zijn we uit huis gevlucht vanwege ernstige doodsbedreigingen. De opluchting daar weg te zijn was echter voor zowel mijn twee dochtertjes als voor mij van korte duur. Ik stuitte meteen al op een muur bij het politiebureau toen ik aangifte wilde doen. "Mevrouw, u kunt beter geen aangifte doen, want dat is wel erg slecht voor de relatie", kreeg ik daar te horen. Toen ik de aangifte toch door wilde zetten, werd morrend de aangifte opgenomen, met een verwijt aan mij dat ze nu ook nog mijn (ex) man op het bureau moesten ontbieden. Uiteindelijk hij heeft nooit op het bureau hoeven te komen: ze hebben de aangifte zeker opgegeten of iets dergelijks. Mijn ex heeft alles geprobeerd om mij het leven nog zuurder te maken, bijvoorbeeld door me te stalken. Zo reed hij als een bezetene achter me aan op de snelweg en heb ik een nieuw mobieltje moeten kopen, want overal waar ik was kreeg ik nare, intimiderende sms-en die me compleet van mijn stuk brachten. Ik woonde samen met de kinderen bij mijn ouders, maar elke dag verscheen hij daar in de straat. Mijn spullen mocht ik niet hebben, het huis was ik kwijt. Hij bedreigde en intimideerde me, maar bij de rechtbank speelde hij de bezorgde, betrokken ouder. Zo betrokken was hij dat hij zich op school, nadat we uit elkaar waren nog moest voorstellen bij de juffen, want die hadden hem nog nooit gezien daar. En zo betrokken dat hij daar zo tekeer is gegaan dat één van de juffen onder haar bureau met de deur op slot in angst heeft af zitten wachten totdat hij weer weg ging. Ik heb uiteindelijk een boekwerk (ter dikte van de bijbel) aan verklaringen ingeleverd bij de rechtbank. Tot mijn grote verbazing had de rechter ze wel gelezen maar vroeg me:"Denkt U ook niet, gezien zijn nare jeugd, dat hij waarschijnlijk zich niet anders weet te gedragen?" Wat moet je daar nu op zeggen? Uiteindelijk kwamen we er dus zo niet uit en werd door de rechter mediation ingesteld. Afschuwelijk om met iemand die je jarenlang zo heeft mishandeld om te tafel te moeten zitten en overal de schuld van te krijgen, want hij had volgens eigen zeggen nooit iets verkeerd gedaan. Er is nog een gesprek geweest tussen hem, mijn oudste dochter en de mediator. De mediator verklaarde na dat gesprek dat ook zij zich niet aan de indruk kon onttrekken, dat er wel degelijk veel geweld gebruikt was tijdens het huwelijk, ook naar de kinderen toe. Ze sprak hem erop aan dat dat natuurlijk echt niet kon. Waarop hij zei dat zoiets inderdaad niet kon, daarbij ontkende hij overigens wel dat dat ooit gebeurd was. Daarna was de lucht helemaal geklaard volgens de mediator en zou er niets meeri in de weg staan om een omgangsregeling vast te stellen. Als ik daar niet mee in stemde ging de zaak weer terug naar de rechter en zou ik worden weggezet als ouder die de omgangsregeling frustreerde, waarop de rechter het recht zou hebben om de kinderen bij mij weg te halen en helemaal aan mijn ex toe te wijzen. Met de rug tegen de muur kon ik dus niets meer doen. Er is een omgangsregeling gestart, dat die niet goed is verlopen, dat hoef ik denk ik niet meer te vermelden. De oudste liet daar al snel weten niets met hem te maken te willen hebben. Dit kwam hem helemaal niet goed uit in zijn zucht naar het idee scheppen dat hij de volmaaktheid zelve was en alles altijd aan een anders lag: zij hoefde dus niet meer bij hem te komen. De jongste was (en is) erg bang voor haar vader en durft dat niet rechtstreeks te zeggen, wel heeft ze, toch dapper als ze is, aangegeven niet meer alleen met hem te willen zijn, waardoor we nu al jarenlang een regeling hebben dat hij haar ziet waar ik bij ben. Voor zowel mijn dochter als ik is dit emotioneel gezien ontzettend zwaar. Verdere aanvulling op deze man is dat hij geen vrienden heeft, collega's graag verlinkt, zijn hele familie (met uitzondering van zijn moeder) zich tegen hem gekeerd heeft, omdat hij met hen ook iets gedaan heeft. En dat hij vervolgens nu weer in scheiding ligt (weer twee nieuwe kids in het spel) en daar ook weer op oorlogspad is. Ik voel me, als moeder en burger van Nederland, ontzettend in de steek gelaten door het Nederlandse rechtssysteem. Ze hebben de mond vol over huiselijk geweld, maar komen totaal niet meer goede oplossingen. Zeker niet voor vrouwen met kinderen. Want die zijn nu niet in staat om hun kinderen te beschermen. Ze kunnen in het huidige systeem niet eens meer van hun belager scheiden, want dat betekent dat ze helemaal niet meer in staat zijn hun kinderen te beschermen tegen de terreur van de biologische vader. Ik denk dat de mensen in politiek Den Haag eens wakker moeten worden uit het sprookje dat alle ouders goede ouders zijn en dat er alleen maar gescheiden wordt omdat ouders het niet zo leuk meer met elkaar vinden. De problematiek is zoveel groter dan dat. Zoveel verdrietige verhalen, zoveel inmiddels volwassenen die uiteindelijk dolgelukkig waren dat ze hun mishandelende ouder eindelijk de rug toe konden keren, maar helaas wel met de nodige psychische gevolgen, wat voorkomen had kunnen worden met een ander rechtsysteem. Een systeem die niet vanzelf uitgaat van de geschiktheid van een ouder ook al wijzen alle bewijzen een andere richting uit. Het is de hoogste tijd om wakker te worden en dit probleem voor eens en altijd aan te pakken! Voor de moeders, maar in eerste plaats ook zeker voor de kinderen!

:: Trailfinder :: dinsdag 7 oktober 2008 :: 21:26:00permalink

Wie kan mijn meiden helpen? Ik heb sinds mijn (v)echtscheiding dik 5 jaar geleden zo ongeveer met alle hulpverlenende instanties ervaring opgedaan. Het begon met Jeugdzorg omdat mijn ex niet wilde overleggen over de omgangsregeling met de kinderen, toen tien en acht jaar oud. Jeugdzorg adviseerde een mediator maar mijn ex wilde niet meewerken. Mijn ex spande een kort geding aan. Hij eiste van de kinderen dat zij aan hem moesten aangeven wanneer ze wilden komen. Iets wat ze natuurlijk niet deden, kinderen willen duidelijkheid. Als ze die niet krijgen pakken ze die zelf wel. De kinderrechter zette een nieuwe omgangsregeling op papier. Na twee jaar vechten en een problematische omgang, stapten de kinderen uit de strijd door tot twee keer toe aan te geven niet meer naar hun vader te willen. Vader bleef hen op alle mogelijke manieren tot omgang bewegen. Tijdens de omgang en ook daarbuiten, via mailcontacten en sms berichten, blijft hij mij, hun moeder, zwartmaken bij de kinderen. Ik heb vele mails in mijn bezit geadresseerd aan de kinderen, vol met scheldnamen, beschuldigingen en verwensingen naar mij toe. De kinderen raken door dit alles in de war en komen in een loyaliteitscrisis terecht. Een normaal gesprek hierover met vader is niet mogelijk. Wat er ook gebeurd om welke reden dan ook, hij legt tegenover de kinderen van alles de schuld bij mij neer! Als de kinderen niet naar hem toe willen bezorgt hij hen hierover een schuldgevoel en beweegt hemel en aarde om ze om te praten met behulp van loze beloftes en cadeaus waarna het hele spelletje weer van voren af begint. Uiteindelijk heb ik via de kinderrechter de RvdK een onderzoek in laten stellen. Ik heb een prachtig rapport waarin uitstekend de problematiek wordt beschreven. Echter, de Raad doet niets omdat meneer niet mee wil werken. De kinderrechter legde opnieuw een omgangsregeling vast. Deze regeling heeft meneer niet één keer nageleefd, hij is hier ook niet tegen in hoger beroep gegaan. Hij heeft wel een brief naar de Raad geschreven akkoord te gaan met de uitspraak, alleen houdt hij zich er niet aan. Nu heeft hij via de mail de kinderen laten weten met ze te breken. Als ze volwassen zijn mogen ze wel weer komen. Maar, ondanks de duidelijke mail blijft hij de kinderen sms'en en mailen dat ze te allen tijde bij hem welkom zijn. De kinderen worden er gek van! Inmiddels heb ik mijn kinderen aangemeld bij MW met de hulpvraag hoe ze met vader om moeten gaan. Nu kreeg ik bericht dat ze MIJ willen helpen hoe om te gaan met de omgangsregeling! Ik heb gemeld dat vader met de kinderen gebroken heeft en ze toch lastig blijft vallen. Nu kan ik opnieuw het traject in! Dik drie jaar ben ik al bezig om hulp te krijgen. Ik heb drie jaar geleden een psycholoog gevraagd: 'krijgen de kinderen ook last van het gedrag van vader, hetzelfde gedrag wat voor mij de reden tot scheiding was?' Ja, ze hebben er last van! Ze kunnen er niet los van komen omdat ze gewoon te jong zijn. Het enige resultaat dat ik geboekt heb is een kast vol met verslagen waarin heel duidelijk vermeldt staat wie en wat het probleem is. Bedankt daarvoor allemaal, alleen doet niemand iets met deze informatie! Help! Waar, wanneer en vooral wie kan en wil mijn meiden helpen? Vragen en opmerkingen: Mijn verhaal is helaas niet uniek. Er zijn velen die tegen de hulpverlening aanlopen en niet geholpen worden omdat die kerels niet mee willen werken. Alleen, de kinderen worden de dupe hiervan! Die kerels willen in feite alleen hun ex lastig vallen, hen laten zien dat ze nog steeds de macht hebben en het interesseert hen niet dat ze hun eigen kinderen de vernieling in helpen. Wij moeders mogen puin ruimen en scherven rapen!

:: Tinca :: dinsdag 7 oktober 2008 :: 15:30:39permalink

Hallo, Ik ben begin negentiger jaren getrouwd, maar het bleek dat mijn ex in opspraak was geweest vanwege aanranding van een meisje. (Ja, gelukkig is hij daar uiteindelijk voor veroordeeld). Ondertussen waren snel na elkaar twee kinderen geboren en de derde kwam. Ik weet het nog als de dag van gisteren: 's woensdags hoorde ik dat ik van de derde zwanger was (niet gepland, maar wat mij betreft van harte welkom) en vrijdag vloog ik door het hele huis. Ik was bont en blauw. Uiteindelijk heb ik het alarmnummer weten te bellen en een huisarts. Het was een vrouw, die pas durfde te komen toen de politie er was. Ik ben toen een weekeinde bij mijn ouders geweest om op adem te komen. Ik ben nog 14 dagen terug geweest naar hem, domme ik, maar ja, je hebt wel twee kinderen. Toen hij weer begon was de maat was vol en we zijn toen echt van tafel en bed gescheiden na dit huwelijk (meer een Gruwelijk) waar ik eigenlijk continu veel geweld heb meegemaakt. Een jaar na de geboorte van mijn derde kind is de echtscheiding uitgesproken. Ik heb destijds aangifte gedaan vanwege al het geweld. Die moed had ik nog wel. Maar tijdens de echtscheiding had hij een andere advocaat dan voor de strafzaak. Dat is meestel wel zo, denk ik, maar de een wist niet van het bestaan van de ander, dus ook niet wat er tijdens het huwelijk was gebeurd. De rechter vloog mij aan omdat vader de kinderen zo lang niet had gezien, maar wist dus mijn drijfveer niet. Toen mijn advocaat dit vertelde, schrok de hele rechtbank, zelfs de advocaat van mijn ex, die duidelijk nergens van wist. Na de echtscheiding probeerde ik gewoon door te leven, maar na jaren was ineens mijn energie helemaal op. Ik had nergens meer zin in kon niet meer slapen, had flashbacks. Ik kon niet met mijn kinderen mee groeien. Mijn kinderen zijn toen uit huis geplaatst en zitten verspreid over het land. Ik krijg ze maar heel weinig te zien. Mijn ex zien ze al lang niet meer. Begin 2008 heb ik een traumatherapie ondergaan en heb ik eindelijk weer grip op mijn leven. Wat volgens mij ook heel erg belangrijk is dat mensen om je heen ook eens zeggen dat je het goed doet en niet alleen de dingen zien die niet goed gaan, want in mijn geval komt dat overeen met een pak rammel. Dat wil niet zeggen dat ik niet tegen commentaar kan. Juist wel maar alleen negativiteit is taboe. Doordat ik uiteindelijk onderdoor ging aan het geweld van mijn ex-man, zijn mijn kinderen niet bij me, maar hoe krijg ik BJZ overtuigd dat ik de zorg van mijn kinderen weer aan kan?

:: sharon :: zondag 5 oktober 2008 :: 21:33:31permalink

Hallo, Ik ben een moeder van een peutertje. Mijn ex en ik zijn vlak na de geboorte uit elkaar gegaan, maar al tijdens de zwangerschap ging het mis: hij deed helemaal niks voor de voorbereiding van de komst van de baby, is vreemd gegaan tijdens de zwangerschap, ik betaalde alles, maar het bleek nadat hij weg was dat hij wel allerlei dingen voor zichzelf op mijn naam heeft besteld. Omdat ik niks aan kan tonen, ben ik in de schuldsanering geraakt. Toen we uit elkaar zijn gegaan, is hij daarna nog twee maanden bijna elke week geweest, daarna is hij na een heftige ruzie maandenlang weg gebleven. Ik was ondertussen al erg bang voor hem geworden, omdat hij heeft me al eerder een paar keer geslagen had, en die laatste keer ook. Hij heeft me toen ook in het bijzijn van mijn kindje, met mijn hoofd tegen de box aangebeukt. Ik heb hem toen verzocht om weg te gaan, maar hij wilde niet. Ik was erg woedend, maar kon niks laten blijken omdat ons kindje nog van angst naar mij keek, als of het wilde schreeuwen: hou op, hou op. Verschrikkelijk was het. Uiteindelijk is hij is weg gegaan. Ik kon hem daarna bellen wat ik wilde: ik vond namelijk dat de kleine meid ook hem nodig had en wilde goede afspraken daarover maken. Maar hij wilde niet komen en me niet spreken, als ik niet met de relatie wilde doorgaan. Dat wilde ik niet en dus zag en sprak ik hem niet. Na ongeveer een half jaar kreeg ik een brief van de rechtbank dat er een zitting zou zijn voor de omgang. Ik schrok me dood en de grond zakte even onder me vandaan. Je weet niet wat je over komt. Je kent dit allemaal niet, dus weet niet wat je te wachten staat. Na drie rechtszaken moest het kindje daar blijven slapen. Het ging helemaal niet goed. Als het kind thuis kwam, was het niet meer in bed te krijgen. Ik kon er zeven keer per nacht uit. Ik was anderhalve week bezig om mijn kind op de rails te krijgen. Als we net weer op de goede weg waren, was het tijd om weer te slapen daar en begon het weer van voor af aan. Na ruim een jaar heb ik een nieuwe vriend gekregen en een jaar later zijn we getrouwd. Binnenkort krijgen we een kleintje erbij. Op advies van de kinderbescherming heeft de rechter ondertussen besloten dat het kind elke week een dag naar de vader moet. Het kind is sinds de omgang is opgevoerd helemaal niet meer in de hand te houden, vooral als het net terug is. Het kind is nu drie: mijn huidige man en ik worden geschopt, geslagen en uitgescholden (het gaat echt om dingen als 'kankerhoer', dus iets dat een driejarige niet zomaar oppikt). Daarnaast wordt het kindje ook lichamelijk slecht verzorgd: ruikt naar urine, dus wordt ook niet of slecht gewassen en verschoond. Binnenkort hebben we de zoveelste rechtszaak en ik word er niet goed van, van dat getouw trek. Echt, houdt het dan nooit op? Vandaag heeft de vader ook weer stennis lopen maken (tijdens overdragen van kindje) en ik was erg bang weer. En inderdaad, wat iedereen al zegt, niemand kan hier antwoord op geven, wat ik er bijvoorbeeld aan kan doen, want bewijzen maken en verzamelen helpt ook niet, die wil de rechter niet eens zien. Ik ben in ieder geval erg kapot hiervan: moe, op en machteloos!

:: Buitenlandseopvluchtvoorkindsvader :: zondag 5 oktober 2008 :: 13:53:37permalink

Een andere school zoeken helpt niet, dat weet ik helaas uit eigen ervaring. Nu je de kinderen in je pas ingeschreven hebt, zal ik je aanbevelen, ergens in het buitenland een nieuw leven te beginnen. Ik leef met jullie allemaal mee. Ik heb in een ander Europees land dezelfde ervaringen gemaakt als jullie hier in NL. Tot vandaag dacht ik, dat het hier in NL niet zo zou zijn als waar ik vandaan kom, maar helaas toch wel. Mijn ex heeft mij ook gestalkt in mijn thuisland met hulp van de kinderbescherming en bijzonder een maatschappelijk werkster, ik weet dat het de hel is. Op een moment ben je zo van slag, dat je alleen nog maar wil vluchten. Ik heb het gedaan en er geen moment spijt van gehad. Mijn kind kan nu eindelijk een normaal leven leven, met vrienden en plezier. Natuurlijk, er blijft een risico en mijn huidige man en ik hebben "underneath the surface" ook een hele boel beveiligingsdingen lopen, om ons voor een onverwachte bezoek van mijn ex te beschermen. Nader wil ik hier niet op ingaan. Mijn huwelijk met mijn ex was de hel - huiselijk geweld in de vorm van mentale en lichamelijke mishandeling, psychische ziekte (van hem), alcohol. De kinderbescherming vond maar, dat ik hem moest vergeven meteen naar de scheiding en nog meer. Ik wil wel, dat mijn kind zijn vader op een moment ontmoet - maar wanneer mijn kind dat wil, niet wanneer mijn ex denkt, dat het gebeuren moet. Het gaat uiteraard om een kind, niet om de vader, maar kinderbescherming kunnen ze gerust herdopen in "Vaderbescherming", want dat is het inmiddels.

:: Eline :: donderdag 2 oktober 2008 :: 23:22:16permalink

Graag wil ik mijn verhaal kwijt. In 2001 ging mijn ex ervandoor, na ellende met drank, drugs, en geestelijke mishandeling. Onze 2 zoontjes toen 5 en 1 jaar sprongen een gat in de lucht. Wat erg opviel was dat mijn zoon van 5 erg stil was en me ontweek. Op een dag vroeg ik hem wat er mis was en hij antwoordde:"Dat mag ik niet zeggen mama, want dan ga jij dood? Een ijskouwe hand omvatte mijn hart en ik voelde dat er iets erg kwam. Hij wilde niks zeggen ik heb hem toen voorgesteld om te tekenen wat hij dacht, dan hoefde hij niet bang te zijn voor mama en kon ik hem helpen. De tekeningen die hij maakte, maakte mijn ergste nachtmerrie waar : seksueel misbruik. Ik ben naar mijn advocaat gegaan, heb kinderbescherming en jeugdzorg ingeschakeld etc. Er volgden vele rechtzaken waar hij alles ontkende en op omgang stond. Mijn jongste zoon had altijd kapotte billen, vaak naar de dokter enz. Het kind van 5 maakte duidelijk dat iets met billen gebeurd was en dat ze, toen hij nog thuis was, tv moesten kijken met papa als mama snachts sliep. Ik wilde absoluut niet dat hij nog in de buurt van de jongens kwam. Maar de rechter besliste dat er omgang in het omgangshuis moest komen. De vader kwam niet opdagen of was ziek en ga zo maar door. Jarenlang ben ik omgangshuizen afgelopen met twee bange kinderen die niet naar hun vader wilden. De rechter vond dat ik geen medewerking gaf terwijl ik zo bang was om mijn kindjes en bepaalde omgang met vader en de kinderen in ons huis,waar alles gebeurd is en hij binnen onze veilige muren kwam. Onder begeleiding van jeugdzorg vonden de bezoeken plaats: volgens medewerker jeugdzorg waren de kinderen bang en was omgang niet gewenst. Toen vader zich ook nog dak en thuisloos liet verklaren om onder kinderalimentatie uit te komen besliste de rechter uiteindelijk tot geen omgang. Hij heeft nog steeds ouderlijk gezag en stalkt ons al 7 jaar. Hij is vlak in de buurt komen wonen, op de route van huis naar school en de kinderen zien hem dagelijks en blijven bang. De kinderen hebben een studioverhoor gehad bij de recherche en therapie bij riagg, die duidelijk stellen in eindrapport dat sexueel misbruik is vastgesteld en behandeling nodig. Deze situatie duurt nu al zeven jaar! Ik wordt zo moedeloos van de rechtsgang in Nederland. Vaders die hun kinderen willens en wetens kapot maken is toch niet te begrijpen?Het is een lang verhaal en niet duidelijk uit te leggen in dit bericht. De vader is niet veroordeeld vanwege niet genoeg bewijs maar kinderen verzinnen dit niet zomaar. Nu jaren later vertellen ze nog steeds hetzelfde Mijn hele gezin heeft er erg onder te lijden gehad en we lijden nog steeds, omdat hij ons niet met rust laat. Bovenop al deze ellende heeft hij een zaak aangespannen om de kinderalimentatie te stoppen die een rechter in 2002 heeft vastgesteld. De kinderalimentatie is stopgezet met terugwerkende kracht en ik moet een aanzienlijk bedrag van duizenden euro`s terug betalen. Een zeer bezorgde moeder

:: merel :: woensdag 1 oktober 2008 :: 21:44:44permalink

Voor alle moeders die blijven vechten voor hun kinderen heb ik het diepste respect. Ik wil hun ook op het hart drukken dat het een goede zaak is om te blijven vechten. Ik heb een iets ander verhaal: Tot mijn 17e heb ik bij een geweldadige vader geleeft, alcoholist die mijn moeder bijna dood heeft geslagen, wat goddank is verhinderd doordat de politie mij onder het bloed (van mijn moeder) heeft opgepikt en zo mijn moeder uit huis kon halen. Ik worstel er nog vaak mee, zeker toen ik zelf een dochter kreeg. Niets heb ik meegemaakt van de vreugde die zij heeft ondervonden, verjaardagen (niet want dat waren zuip- en mishandelfestijnen) Kerstmis heeft hij voor de lol een kat doodgereden ik was toen 6. ik ga er niet verder op door maar ik heb nooit begrepen dat mijn moeder niet voor mij heeft gekozen en voor een rustig bestaan voor mij heeft geknokt. We hebben in pakhuizen geslapen, ben een keer weggelopen toen hij me sexueel wilde misbruiken, hele nachten ben ik opgebleven als hij mn moeder het huis uit had gestuurd omdat ik degene was die hem rustig kon houden. Hij heeft haar polsen doorgesneden en ik als kind van 7 zat 's nachts in het ziekenhuis met haar, bloedend als een rund. Ik weet dat het hier over huidige moeders en niet over kinderen gaat maar als ik er weer over typ en ik ben inmiddels 52 jaar lopen nog de tranen over mijn wangen. Dus moeders... knok voor je kids en vooral blijf doorgaan want het is zoooooooo de moeite waard. Hoop hiermee een ieder die knokt een steuntje in de rug te geven. Alleen al het idee later dat je moeder/vader geknokt heeft voor je geeft je steun!

:: metalmoeder :: zaterdag 27 september 2008 :: 10:16:42permalink

Ik ben 8 jaar geleden bij mijn ex vandaan gevlucht wegens geestelijke en lichamelijke mishandeling. De kids (2, nu 13 en 10) leefden er tussen in. Ik ben met ze naar het politieburo gegaan en van daaruit naar een opvang voor mishandelde vrouwen. Het was een vreselijke ervaring, want ze waren net opgestart: er was nog geen hulpverlening aanwezig, geen ontspanning, geen therapie, geen ruimte voor de kids om te spelen en het eten was te weinig en zeer slecht. Ik ben vandaar uit, uit nood bij mijn moeder gaan wonen. Maar daar hield ik het ook niet uit. Ik heb met veel geluk een eigen huisje gekregen na een paar maanden en vanaf die tijd begonnen de problemen weer opnieuw met mijn ex. Hij bleef dreigen, maar ook wraak nemen op me, doormiddel van de kids: hij mishandelde de kids tijdens de omgang, in plaats van mij. Ik ben nu al 8 jaar in gevecht met instanties. De oudste woont uit nu uit huis(ernstig gehandicapt). De jongste is sinds kort uit huis geplaats, omdat het kind zulke angst heeft ontwikkeld voor zijn vader (reactieve hechtingsstoornis), dat ik hem niet meer zelfstandig op kon voeden. De oudste heeft nog steeds omgang en wordt bedreigd door mijn ex en tegen mij opgezet. De andere niet meer. Ik heb pas een rechtzaak gehad en werd daar verschrikkelijk de grond in geboord. Als alles zo verloopt als de Raad van de Kinderbescherming het wil, moeten allebei de kids weer hun vader zien. Ik voel me machteloos, verdrietig, boos en opstandig, dat dat kan hier in Nederland.

:: Janet :: vrijdag 26 september 2008 :: 09:37:42permalink

Hallo, hier mijn verhaal. Mijn zoontje van zeven wil zelf zijn vader niet meer zien. Er zijn in de loop der jaren verschillende vrouwen in het leven van zijn papa geweest en weinig aandacht voor hem. Daarnaast zijn er meerdere dingen gebeurd, waardoor mijn zoontje erg gekwetst is. Mijn zoontje heeft het er heel moeilijk mee gehad, maar nu zelfs na bijna een jaar later wil hij zijn vader nog steeds niet zien. Ook al zeg ik dat mensen fouten maken en soms domme dingen zeggen als ze boos zijn en dat zijn vader erge spijt heeft, hij blijft bij zijn standpunt en wil er niks van weten. Natuurlijk krijg ik hiervan de schuld. Ik zou mijn zoontje opstoken. Nou sorry, ik hoef er niks voor te doen: hij verpest het zelf al genoeg. Hij doet er verder zelf ook niks aan om de situatie te veranderen. Moet ik hier ook wat aan doen, want ik wil niet straks het verwijt hebben dat ik niks gedaan heb. Maar ik wil mijn zoontje er ook niet al te veel mee belasten. Hij heeft het er al moeilijk genoeg mee gehad en heel veel verdriet. Dit wil ik hem besparen, maar ik vind het zo zielig dat hij dit moet mee maken als ik het op een of andere manier zou kunnen veranderen zou ik dit doen. Hij is juist eindelijk weer een beetje opgebeurd. Ik ben bang dat als ik hem dwing om naar zijn vader te gaan, het weer van voor af aan begint. Verder iedereen alvast bedankt.

:: me and my bb girl :: zondag 21 september 2008 :: 13:49:00permalink

Hoi allemaal, Ik heb 8 jaar in een gewelddadige relatie gezeten waarin mijn ex geregeld dronken of onder invloed van drugs mij mishandelde: geestelijk, lichamelijk én seksueel. Mijn ex heeft mij geregeld probeerd achter het raam te zetten, maar dat is hem gelukkig nooit gelukt. Het was 8 jaar lang een drama van weggaan en teruggaan, omdat de sterke arm der wet geen ene moer deed: zij weigerden aangiftes op te nemen of hem MIJN huis uit te zetten. Het liep geregeld ook seksueel uit de hand en ik raakte zwanger, stom, stom. We wisten beiden dat de pil niet echt veilig was, omdat ik geregeld door de stress mijn longen uit mijn lijf spuugde. Ik pleegde abortus onder dwang: de ergste fout in mijn hele leven. Jaren later werd ik weer zwanger en was het hetzelfde drama. Hij wilde abortus, ik weigerde. Ik heb alles naar me hoofd gekregen: hij zou ons afslachten als destijds met Marion en Romy was gebeurd, hij zou mijn kind naar Marokko brengen of zelf zorgen dat de zwangerschap werd verbroken. Hij heeft me destijds van de trap afgegooid, toen ik half jaar zwanger was in de hoop dat het mis ging en zo nog zoveel meer. De agressie ging door toen mijn meissie geboren was. Na 3 maanden ben ik gevlucht. Nu 3,5 jaar later zit ik alweer 2 jaar in rechtszaken omdat omgang wil. Ik heb alleen het gezag, maar dat zegt dus niets! Ik heb klacht ingediend bij politie omdat ze destijds mijn aangiftes niet opnamen. Nu mocht ik wel aangiftes doen, maar deze werden geseponeerd, omdat ik geen getuigen had en de politie zegt zich niks te herinneren. Kinderbescherming zegt dat daarom de mishandelingen niet zijn bewezen, dus is omgang geadviseerd en opgelegd. Mijn kind kent hem niet. Nu mag hij haar zomaar elke week een dag meenemen zonder toezicht, zonder het op te bouwen. Dat er gevaar dreigt boeit ze niet. Na haar verjaardag, als ze 4 wordt, moet ze daar het weekend van zaterdagochtend tot zondagavond heen en na de zomervakantie mag hij haar ophalen van school op vrijdag en maandags terugbrengen naar school. Met andere woorden dan zitten we weer niet veilig! Ik blijf weigeren, maar ben zo bang dat ze mijn dochter van me afnemen! Nu heb ik zoveel vragen: kunnen ze haar van school gaan halen als ik niet meewerk? Gaan ze me echt arresteren? Heeft iemand ervaring? Mensen die hetzelfde meemaken? Ik doe er alles aan dat dit mijn dochter niet overkomt, iedereen die ook maar iets weet van goede advocaat tot acties of dergelijke help me aub. Omgang weigeren: wie doet het en wat zijn de gevolgen? De gevolgen bij wet weet ik maar hoever gaan ze nou echt? Halen ze mijn dochter van school? Plukken ze me van de weg af? Vallen ze mijn huis binnen om mij te arresteren? Pakken ze mijn kind af? Alvast bedankt, vooral namens mijn dochter.

:: Daantje :: dinsdag 16 september 2008 :: 19:30:52permalink

Lieve moeders, Wat een verhalen. Het werkt niet opbeurend om om hier al de verhalen te lezen. Wel fijn te lezen dat je niet de enige bent. Mijn verhaal: Ik ken mijn ex 5 jaar. Hij komt uit een niet-Europees land en was illegaal toen ik hem leerde kennen. Achteraf gezien heeft hij meerdere pogingen gedaan om via mij een verblijfsvergunning te kunnen krijgen. Alles mislukte tot...meneer werd uitgezet. Ik kreeg de taak om hem weer terug naar Nederland te halen. Ik wilde eigenlijk toen al stoppen met de relatie, omdat wij alleen maar ruzie hadden. Was ik toen ook maar gestopt, dan was er veel ellende gespaard kunnen blijven. Ik wilde niet meer met hem in Nederland wonen, dus probeerden we om in een ander Europees te wonen en een verblijfsvergunning te krijgen op basis van wonen en trouwen. Dat is gelukt. Alleen kwam ik er snel achter dat meneer alleen een verblijfsvergunning wilde, niet in dat land met mij wonen en daarom al na dag 1 in Nederland zat. Ik mocht hem niet uitschrijven in dat land, omdat hij anders zijn verblijfsvergunning zou verliezen. De verblijfsvergunning was gebaseerd op het feit dat we in andere land hadden gewoond en daar getrouwd waren. Maar het punt is dat we daar nog nooit echt hebben gewoond, alleen stonden ingeschreven daar. Ik kon toen niet de relatie uitmaken, omdat ik emotioneel afhankelijk van hem was geworden. Ik raakte zwanger en ons kind werd geboren in Nederland. Hij dreigde met zelfmoord te plegen als hij niet bij me in mocht trekken. Op die bewuste dag was hij stennis aan het schoppen, in mijn dorp waar ik nog maar net een maand woonde. Achteraf had ik me niet moeten laten intimideren maar ik was niet sterk genoeg. Ik was nog maar net bevallen en ik was op. Ik kon niet meer. Ik heb hem bij me laten intrekken en we zijn na een paar maanden gescheiden. Nu probeert hij op basis van mijn zoontje (family-life) een verblijfsvergunning in Nederland te krijgen. Ik probeer dit tegen te werken aangezien de andere verblijfsvergunning ongegrond zou moeten zijn. Binnenkort heb ik de eerste zitting aangaande de omgang, want dat wil hij om een verblijfsvergunning te krijgen. Tegelijkertijd loopt er een onderzoek om zijn vorige verblijfsvergunning helemaal ongedaan te maken, dus dat zou betekenen dat hij geen verblijfsvergunning op basis van zijn kind kan vragen. Ik hoop dat het positieve resulaat snel zal komen. Vooral omdat ik nog geen rust heb gehad met mijn zoontje. Hij heeft mijn zoontje nooit slecht behandeld. Ik ben gewoon erg bang dat hij mijn kind mee naar zijn geboorteland meeneemt. Hij heeft dit al verschillende keren gezegd.

:: klavertje :: maandag 15 september 2008 :: 15:59:12permalink

Moeder van dochter, net kleuterleeftijd, met de gebruikelijke omgangsregeling met ex-partner van om het weekend en daarnaast één dag doordeweeks aansluitend op omgangsweekend. Omgang wordt nagekomen door mij ondanks dat ex af en toe helemaal de weg kwijt is (politierapport), mij heeft geslagen met dochter in mijn armen en wij op straat zijn gevallen (onvoldoende bewijs). Ik werk mee, heb een fulltime baan om het hoofd boven water te houden, ontvang geen alimentatie. Contact met dochter en vader staat voorop en zolang er goed voor haar door hem wordt gezorgd, zet ik mijn gevoelens opzij. Hij heeft sinds uiteengaan, bijna drie jaar geleden, nog steeds geen eigen woonruimte en woont bij zijn moeder in een huis, met alleen een eigen slaapkamer. Ik heb om de week een weekendje voor mezelf, dus ben er best bij gebaat als de omgang goed loopt. Nu komt mijn dochter al 2x thuis dat pappa met zijn vinger in haar plasser gaat en aan zijn vinger likt. Ik ben vandaag naar huisarts en 1e hulp geweest, kinderarts. Fysiek is er geen bewijs, maar ik neem mijn dochters uitspraak serieus. Ook de kinderarts gaf aan dat het verstandig is haar uiting serieus te nemen. Hoe nu verder als ik alle verhalen lees, met zoveel leed en teleurstelling? Ik heb ook een dwangsom opgelegd gekregen, als ik de omgang zou stoppen. Ik wil niet dat mijn dochter - die overigens in haar doen en laten heel vrolijk is - deze handelingen ondergaat. Ik wil dat het stopt. Heeft iemand advies??

:: Vicky :: zaterdag 13 september 2008 :: 18:49:23permalink

Mijn kinderen en ik zitten ook nog steeds midden in rechtszaken. Er hebben zich al 5(!) rechters over onze zaak gebogen en ook de Raad voor de Kinderbescherming heeft continu volgehouden dat het NIET IN HET BELANG VAN DE KINDEREN IS om omgang met hun vader te hebben. De vader is na de laatste beschikking waarin werd bepaald dat hij geen omgang met de kinderen mocht hebben, in hoger beroep gegaan. Ter zitting bij dit hof in Amsterdam, blijft de Raad voor de Kinderbescherming bij haar advies: geen omgang omdat het niet in het belang is van de kinderen! Wat doet het Hof? Die dwingt de Raad tot proefcontacten, tegen het advies van de Raad in! Er volgt een 'onderzoek' van de Raad. Na dit onderzoek wordt proefbegeleide omgang in het omgangshuis geadviseerd. De moeder moet de verdenking dat de vader de kinderen seksueel heeft misbruikt maar even loslaten. Het Hof geeft in haar laatste tussenbeschikking aan dat zij het (door haar zelf opgelegde!) advies van de Raad opvolgt. Wat bizar is en waar volgens mij ook een onderzoek naar moet komen is dat de raad voor de Kinderbescherming valt onder het Ministerie van Justitie. De rechters en de rechters bij het Hof vallen onder datzelfde ministerie. Vandaar ook dat het Hof (en ook andere rechters) de Raad voor de Kinderbescherming (die voor het belang van de kinderen op zou moeten komen en niet voor het omgangsrecht van één van de ouders), deze zelfde Raad opdracht kunnen geven tot maatregelen, waar de raad zelf tegen is of afwijst, en op deze manier een advies af kan dwingen. In de laatste beschikking en uitleg van de raad zegt de Raad dat zij bij hun 'advies' blijven. Hoezo? Dit is het door het Hof opgelegde advies! De Raad voor de Kinderbescherming zou een onafhankelijke instantie moeten zijn die ook NEE kan zeggen tegen rechters die, tegen het advies van de Raad voor de Kinderbescherming, opdracht geeft aan diezelfde Raad. Zolang zij onder een Ministerie vallen is dat blijkbaar niet mogelijk. Dat zij onder een Ministerie vallen is al opmerkelijk genoeg en zeer kwalijk! Is er een instantie die hier onderzoek naar heeft gedaan of wil doen en dit aan de kaak wil stellen?

:: Knokkende moeder :: donderdag 11 september 2008 :: 14:57:24permalink

Ik ben nu een aantal jaar gescheiden en heb 2 minderjarige jongens. De reden van mijn scheiding was het zeer agressieve gedrag van mijn toenmalige man én zijn buitenechtelijke 'uitstapjes'. Toen is de ellende begonnen: ik nam mijn kinderen in bescherming omdat hij erg agressief kon zijn, dus bleef me voorhouden dat de bezoekregeling echt niet meer mocht worden dan 1 dag in de 2 weken, want wilde ze thuis in bed laten slapen. Na een hoop gesteggel en mediation, hebben we uiteindelijk een bezoekregeling van 1 zaterdag per 2 weken op papier gekregen. Regelmatig kwam mijn ex de kinderen niet eens halen, maar als hij ze al kwam halen was hij niet eens geinteresseerd in nieuwtjes van de kids. Het was kids inladen en wegwezen. Steeds meer kreeg ik het vermoeden dat er iets speelde: de kids kwamen vaak verdwaasd thuis en waren de dagen erna onhandelbaar; de jongste droeg nog een luier en kwam vaak met dezelfde luier weer thuis; ik had dagen nodig om de kids weer vertrouwen en rust te geven en om de billetjes van de jongste te genezen. Er zijn zelfs keren bij geweest dat hij ze niet naar huis bracht, één keer kwam hij ze 7 uur te laat thuis brengen. Je wordt dan knettergek en de politie doet helemaal niets! Niemand wist waar hij was, ik had zijn adres niet, want dat was zijn grootst bewaarde geheim (dit heeft hij later van de mediator wel moeten geven). Na een tijd begon de oudste steeds te spugen een dag voordat hij naar zijn vader moest. Eerst legde ik die link niet, maar later dacht ik dat heeft met die bezoekjes te maken, maar tegen mij durfde hij gewoon niets te zeggen. Uiteindelijk wilde de huisarts met hem praten en daar begon mijn oudste te vertellen dat hij en zijn (toen 2 jaar oude) broertje werden geslagen en geschopt! Met de huisarts had ik toen afgesproken dat ik met mijn ex een gesprek zou aangaan, maar zonder beschuldigingen, dus ik deed dat. Ik vroeg aan hem of hij een vermoeden had waarom de oudste steeds zo ziek was en dat hij met de huisarts had gesproken. Natuurlijk wist hij van niets en ik sprak met hem af dat hij voortaan maar een paar dagen van te voren moest bellen en het de kids zelf moest vragen of ze wilde komen, daar stemde hij mee in. Ik dacht hier goed aan te hebben gedaan, ik gaf hem nog een kans en hij wist nu dat er op hem werd gelet en ik gaf de kids een kans door hun vertrouwen hiermee terug te krijgen. Wij hebben hem na dat gesprek nooit meer gezien of gehoord, geen telefoontje, geen brief, geen alimentatie, niets! Het is nu 3 jaar later, het gaat geweldig met de kids, ik ben inmiddels hertrouwd en de kids zien mijn nieuwe man als vader, kortom een heel gelukkig gezin die gelukkig een nieuwe start hebben gekregen. Nou dus niet! Omdat ik tegen problemen aanliep wat ID-kaart en schoolkeuze etc. betreft waar mijn ex ook voor moet tekenen, omdat we nog steeds gezamelijk gezag hebben, maar hij steeds onvindbaar is, dacht ik een gezagswijziging aan te vragen. Ik ben afgelopen week naar de rechtbank geweest en, jawel, met had hem kunnen vinden en was er zowaar. Ik stapte in een nachtmerrie: de rechter vond namelijk dat vader zijn rechten nog niet helemaal verspeeld had en dus moest er zo snel mogelijk weer omgang komen! Bijna 3 jaar van de aardbol verdwenen te zijn, nooit meer iets laten horen, je kids ongenadig geslagen, geen kinderalimentatie betaald en dan je rechten nog niet verspeeld? Kortom, het komt erop neer dat ik voor een gezagswijziging naar de rechtbank ging en in plaats daarvan met een opgelegde begeleide omgangsregeling naar huis ging. Kon ik de kids gaan vertellen dat hij hen een uurtje per 3 weken wil zien in een muffig hokje bij jeugdzorg! Jeugdzorg moet dan een rapport opstellen, waaruit zal moeten blijken wat de volgende stappen moeten zijn. Dan mag ik toch hopen dat die zogenaamde 'professionele' mensen mijn ex zullen doorzien, want laten we wel wezen, 1 uurtje in de 3 weken kun je makkelijk toneel spelen en de perfecte vader uithangen. De oudste vertelde ik gisteren dat mijn ex wel eens kon gaan bellen. Hij zei: "die wil ik niet spreken, maar als jij hem aan de telefoon hebt dan kan hij mij horen he, en hij heeft toch zeker geen sleutel van ons huis hè mama"?. De rechter gaf mijn ex zelfs het advies mee dat hij zich maar zo snel mogelijk bekend moest gaan maken bij zijn kinderen d.m.v. brieven of kadootjes. Dat is dus gewoon advies om je kinderen om te kopen! Ik sta met mijn rug tegen de muur, als ik niet meewerk ben ik in hun ogen de boeman, maar als ik wel meewerk betekent dat voor mijn kinderen: nachtmerries, spugen, woedeaanvallen, angsten, depressies, ik weet het niet meer. Wat moet er ooit nog van mijn kinderen terecht komen? Mijn ex is zeer agressief en heeft daarvoor ook bij psychiaters gelopen; allemaal dingen die aantoonbaar zijn. De kinderen hebben recht op hun vader wordt er dan gezegd. Alsof die kinderen op een vader met losse handjes zitten te wachten, die hen heeft mishandeld en vervolgens zich 3 niet meer heeft laten zien! En als je zegt dat je de kinderen wilt beschermen, zien hun dat even anders he, want dan ben je gewoon een moeder die niet meewerkt!

:: Er is hulp :: zaterdag 6 september 2008 :: 21:23:45permalink

Gelukkig zijn mijn dochters nu 15 en 16. De vader van mijn kinderen heeft via een OTS (onder toezicht stelling), rechtszaken en valse aangiftes, waaronder ontvoering en mishandeling geprobeerd mij uit de ouderlijke macht te laten zetten. Het begon 8 jaar geleden met een verhuizing onder dwang naar Nederland (hij nam onze paspoorten in beslag). Ja, er is sprake geweest van fysiek huiselijk geweld, zelfs al voor onze verhuizing naar Nederland, maar wat misschien nog belangrijker is geweest, is de psychische mishandeling: de stalking, intimidatie en bedreigingen. Ik heb één keer aangifte in Nederland proberen te doen, maar nadat hij ook aangifte deed van het omgekeerde, wenste men hem te geloven. Bij de scheiding, na 20 jaar huwelijk, heeft hij zich alles toegeëigend. Ik bleef achter met een peperduur huurhuis zonder inboedel of winterkleding voor mijn kinderen en mij. Na advocaatkosten en een enorme schuld te hebben afbetaald en afstand te hebben gedaan van 20 jaar pensioen en ons eigen huis, dat zonder dat ik er een cent van zag, verkocht werd, heb ik geprobeerd mijn leven op te pakken. Dit lukte heel goed, de kinderen hadden rust. Dachten we. Ik heb trouw geprobeerd om me aan de omgangsregeling zoals die was opgelegd te houden; als er iets te doen was in het weekend, mochten mijn kinderen daar niet heen. Ik heb één keer me, toen er echt iets was dat de kinderen niet konden en wilden missen, er niet aan gehouden: hij schakelde onmiddellijk de RvdK in en beschuldigde mij plotseling van de vreemdste dingen. Wij hadden de grote pech dat vaderlief ondertussen was getrouwd met iemand die geen kinderen kon krijgen, maar ze wel wilde. De OTS is opgelegd zonder enige vorm van onderzoek: een gesprek met vader en gesprek met mij, dat was het. Normaal gesproken gaat men in zo'n onderzoek ook naar buren, school en huisarts etc., maar dit is niet gebeurd. De OTS is uitgesproken een paar weken voordat de oudste twaalf jaar werd en dus zelf inspraak zou hebben: ik heb hiertegen geprotesteerd en gelijk gekregen van de directie van de RvdK, maar de rechter heeft hier niets mee gedaan. Onder het mom loyaliteitsconflict krijgen vaders nog steeds alles gedaan. Onder deze OTS raakte voogd nummer 1 overspannen. Voogd nummer 2 heeft onder andere geprobeerd te verhinderen dat de meisjes een brief aan de kinderrechter wilden geven, omdat zij zelf niet naar hun vader wilden. Voor de OTS is nooit een reden geweest en toch heeft de OTS drie jaar geduurd, omdat de vader steeds weer beschuldigingen bleef aandragen. Mijn ervaring is dat je als moeder in een dergelijke situatie niet de ervaring en kracht hebt om tegen de vele rapporten van Jeugdzorg in te gaan. De vader van mijn dochters heeft geprobeerd zo ervoor te zorgen dat ik uiteindelijk op zou geven en op die manier de kinderen uit huis te laten plaatsen. Eén uitspraak van hem is tekenend voor de 'liefde voor zijn kinderen': "Als ik ze niet krijg, gaan ze maar naar een pleeggezin." Eén van mijn kinderen gaat in therapie, dankzij deze "bezorgde" vader, diens kinderloze partner, Jeugdzorg en vier advocaten die over haar rug heen dik verdient hebben. Zonder de hulp van een therapeute had ik in mijn eentje nooit weerstand kunnen bieden tegen alle ongeschreven beschuldigingen die door vader de voogd aan de rechtbank werden gestuurd. Zij heeft, naast morele steun te bieden ook praktisch geholpen: door te reageren op beschuldigingen en te zorgen dat uiteindelijk de brieven van de kinderen toch in de rechtbank belandden. Deze therapeute kan zeker anderen helpen, tenslotte zijn de meeste situaties al erg genoeg, vaders menen zich soms het recht te hebben om met valse beschuldigingen de kinderen op te eisen. Zij is een kei om de eerste paniek (advocaten sturen bij voorkeur hun post op vrijdagmiddag zodat je in het weekend met vragen blijft zitten) weg te helpen en je te leren rationeel te denken en aan de slag te gaan met toekomstgerichte oplossingen en niet in verweer tegen beschuldigingen. De bijdrage die haar diensten kosten is haalbaar en vele vele malen goedkoper dan advocaat of mediator. =========================================================== Redactioneel: Mocht je belangstelling hebben, dan kun je een mailtje sturen via bezorgdemoeders@bezorgdemoeders.nl onder vermelding van 'Er is hulp' en dan zal je verzoek aan haar doorgestuurd worden.

:: ann :: zaterdag 6 september 2008 :: 10:48:45permalink

Na mijn scheiding in januari dit jaar, waarbij in het convernant een omgangsregeling was vastgesteld, blijft mijn ex mij achtervolgen met dreig e-mailtjes dat hij de kinderen meer wil hebben dan afgesproken. Nu gaat hij weer trouwen en wil nu de omgangsregeling gaan aanvechten, omdat er nu veranderingen in zijn omstandigheden zijn gekomen, kan hij dit succesvol doen? Wij hebben toch een door de rechter uitgesproken regeling waar op hij nog geen 8 maanden zijn handtekening onder heeft gezet?

:: Sofie :: zaterdag 30 augustus 2008 :: 00:39:37permalink

Binnenkort zal ik voor de rechter moeten verschijnen vanwege een verzoek tot omgang van de verwekker. Ik lees schrikbarende verhalen op dit forum, en mijn vraag is of er hoop valt te putten uit de volgende uitspraak: http://zoeken.rechtspraak.nl/resultpage.aspx?snelzoeken=true&searchtype=kenmerken&vrije_tekst=BD9521 Mijn situatie is zeer vergelijkbaar. Maar volgens mijn advocaat maak ik zeer weinig kans... Iemand een idee of deze uitspraak hoopvol is?

:: Violet :: maandag 25 augustus 2008 :: 23:08:37permalink

n Nederland is je kind helaas vogelvrij, vooral wat vaders betreft. Als een kind door een pedofiel wordt misbruikt dan mag dit niet in Nederland en volgt er een veroordeling en een (veel te lage) straf, maar als je je eigen kind misbruikt of laat misbruiken voor geld (kinderporno) dan mag dit in Nederland. Dan krijg je als vader gewoon omgang toegewezen door de Rechtbank, want, en dit zijn letterlijke woorden van Jeugdzorg: "ook al heeft vader het gedaan, hij heeft ook goede kanten." Het schrijnende is, dat er aangifte is gedaan met diverse verslagen van hulpverleners en zelfs van school en er zijn zelfs vier getuigenverklaringen afgenomen. De verhalen van het kind zijn afschuwelijk en zeer gedetailleerd. De zaak werd zeer serieus behandeld tot dat zij ineens werd afgeblazen. De reden is onbekend. Steeds weer die keiharde muur waar niet alleen ik maar ook de hulpverleners, journalisten en zelfs de KLPD tegen aan lopen. Ik ben inmiddels al 4 jaar aan het strijden om mijn kind veiligheid te bieden. Helaas is er een volledige omgang opgelegd. Mijn kind reageert zeer slecht op omgang en zijn gedrag loopt de spuigaten uit. Het scheelt niet veel of hij is thuis niet meer te handhaven. Ook op school gaat het steeds slechter. Hij heeft hij 1 op 1 begeleiding nodig en hij heeft zelfs smetvrees ontwikkeld. Vader ontkent, dús heeft hij het niet gedaan. Moeder is gewoon overbezorgd en het kind pikt dit natuurlijk op en daardoor gedraagt het zich moeilijk. Moeder wil gewoon niet met vader gezellig om de tafel en is tegen omgang. Dit doet volgens Jeugdzorg het kind geen goed, dus ligt het aan moeder. Vader blijft buiten schot. Het gaat dit soort vaders niet om het kind, maar om het uitoefenen van macht en herstel van gezichtsverlies. Vaak zijn het vaders die voor die tijd eigenlijk al dezelfde mechanismen lieten zien. Daarboven uit stijgen en alleen het zuivere belang van het kind zien, los van de situatie tussen jou en de vader van je kind, is een moeizaam proces. Ondertussen maakt de vader er misbruik van door te willen bewijzen dat het om partnerstrijd gaat. Dan al die (hopelijk wel) goedbedoelende hulpverleners die opgeleid zijn om een gulden middenweg te kiezen. Ze benadrukken uitsluitend wat wel goed gaat en nemen dat als uitgangspunt om contactherstel tussen vader en kind te bewerkstelligen, want contact met beide ouders zou goed voor het kind zijn. Allemaal in zichzelf misschien waar, maar niet van toepassing op situaties zoals op deze site beschreven. En als je er dan een goede hulpverlener tussen hebt zitten, laat de rechter het advies links liggen, want het past niet in het plaatje. Of er zijn geen juridische afdwingmiddelen om vader mee te laten werken en durft de rechter het nog niet aan om een einde te maken aan al die rechtzaken. De zorgvuldigheid voorbij. Vaders sturen een ziljoen klachten naar deze instellingen, omdat die instellingen zogenaamd op de hand van moeder zouden zijn. Wie zit hier nu in partnerstrijd? De instellingen en personen die daar werken voelen zich niet meer vrij, want zij willen niet van beschuldigd worden van op de hand van de moeder zijn. Angst regeert en niet alleen bij de moeders. Ongelooflijk dat ze het "gedrag" van deze vaders niet onder de loep nemen. Ze weten alles en iedereen te manipuleren en niemand heeft ze door. Toch is het steeds weer hetzelfde. Dit soort vaders: zetten leugens in officiële stukken; stellen dat moeder niet over de breuk is heen gekomen en zint op wraak en dat ze bovendien labiel is, suïcidaal, alcohol verslaafd etc.; blijven klagen over kinderalimentatie en proberen eronderuit te komen; ze tonen geen bezorgdheid voor de kinderen; bedreigen hulpverleners die niet zo makkelijk in te palmen zijn, maar uiteindelijk blijft de conclusie: vader is een verdrietige vader, die zijn kind mist en het gaat om een geval van partnerstrijd. Mijn conclusie kan alleen zijn: hulpverleners zijn niet objectief en niet professioneel genoeg, als het gaat om de motieven van dit soort mannen goed in te schatten. De vader blijft buiten schot en kan daarom doorgaan met zijn kind te beschadigen.

:: Mama met ziek kindje :: zondag 24 augustus 2008 :: 23:13:58permalink

Ik heb al zo vaak geprobeerd hier mijn verhaal te schrijven, maar het is zo veel allemaal. Ik had ergens gelezen dat de RvdK een omgangsregeling had afgewezen, omdat de vader duidelijk loog en zich agressief gedroeg, dus had ik goede hoop. Maar in ons geval had de Raad al voor het gezamenlijk gesprek met mijn ex gesproken, en partij gekozen. Van het huiselijk geweld die o.a. twee keer zo ernstig waren dat ze tot bewustzijnsverlies hebben geleid, heb ik nooit aangifte kunnen doen, omdat de politie het een privézaak vond. Bovendien durfde ik niet door te zetten, omdat ik helemaal panisch was door alle geschreeuw, dreigementen ('als je weggaat maak ik jou en het kind helemaal kapot'), alle scheldkanonnades en het afpakken van mijn bankpassen zodat ik geen eten kon kopen en het vervolgens weer poeslief doen, zonder dat ik begreep waar het vandaan kwam. De Raad doet niet aan waarheidsvinding. Vaders niet onderbouwde bewering dat ik ernstig gestoord zou zijn, is klakkeloos overgenomen en vanuit die redenering werd alles wat ik probeerde te vertellen als onzin afgedaan. Na één gesprek werd besloten begeleide omgang op vaste dagen te veranderen in onbegeleide omgang op wisselende, door vader vastgestelde tijden. Er werd nog wel een beetje rekening gehouden met het feit dat mijn kleintje zeer ernstig ziek is en en de komende jaren de zwaarst denkbare behandelingen zal moeten ondergaan. Tijdens de zitting verklaarde mijn ex echter dat het kindje helemaal niet zo ziek is als ik beweer, dus heeft de rechter besloten, zonder dit verder te controleren, dat dat zo is en een opbouwregeling naar co-ouderschap opgelegd. We hebben nu nog gezamenlijk gezag. Mijn ex en de rechter dreigen me met ontzetting uit de ouderlijke macht als ik niet meewerk.

:: Hella :: vrijdag 22 augustus 2008 :: 20:09:05permalink

Zowel mijn kinderen als ik werden tijdens ons huwelijk geestelijk en lichamelijk mishandeld. Zelfs ben ik tijdens de zwangerschap in de buik gestompt, waarop een miskraam volgde. De volgende zwangerschap kon ik uitdragen, hoewel mijn ex door ging met mishandelen. Op een gegeven moment heb ik alle moed verzameld en ben ik gescheiden. Tijdens de scheidingsperiode heb ik onder fysieke dreiging met de dood, papieren getekend waardoor hij een uitgebreide omgangsregeling kreeg. Hij bleef desalniettemin doorgaan met stalken en met dreigementen. Na mishandeling van één van de kinderen tijdens de omgangsregeling, heb ik aangifte gedaan en de omgang gestopt. In hoger beroep heeft hij toch, weliswaar korter, maar toch, omgang gekregen, in afwachting van onderzoek van de RvdK. De kinderen hebben mij vervolgens, onafhankelijk van elkaar, duidelijk gemaakt dat mijn ex seksuele handelingen heeft gepleegd met ze tijdens de omgang. Ik heb aangifte proberen te doen, maar de politie gaf aan dat er niet voldoende 'harde' bewijzen zouden zijn. Wel adviseerden zij, net als alle andere instanties die ik het heb gemeld, om de kinderen niet meer mee te geven. Bij een latere rechtszaak heeft de rechter besloten tot ots (waar ik vrijwillig aan mee heb gewerkt omdat ik veiligheid wil voor de kinderen), en mijn kinderen worden nu tijdelijk uit huis geplaatst ter 'observatie'. De kinderen zijn eerlijk naar buiten gekomen over de incest die hun vader bij hen gepleegd heeft. Als beloning daarvoor worden zij nu op de enige vertrouwde plek, bij hun eigen moeder, weggehaald en betalen zij de prijs i.p.v de dader voor het seksueel misbruik. Ik ga wel in hoger beroep maar de uithuisplaatsing wordt niet uitgesteld.Het kan hooguit de uithuisplaatsing verkorten als deze al snel een feit is. Ik weet nog niet wanneer het gaat gebeuren. Er moet echt een einde komen aan deze ellende waarin wij nu al zo'n tijd verkeren alleen kan niemand ons helpen en bestaat ons leven alleen maar uit letterlijk en figuurlijk pijn lijden. Ik begrijp werkelijk helemaal niets meer van deze rechtstaat, er klopt helemaal niets van.

:: Gestalkte moeder :: vrijdag 15 augustus 2008 :: 13:48:40permalink

Helaas is mijn angst waar geworden! Ik heb steeds instanties duidelijk proberen te maken waar mijn ex mee dreigde: hij wil mijn dochter het zwijgen op leggen, omdat zij over incest en mishandeling kan vertellen. Ik probeerde haar dan ook steeds uit zijn buurt te houden, maar mijn ex zag ons ergens buiten staan. Voor ik wist had ik hem achter mij staan en probeerde hij mijn dochter mee te trekken, ik hield haar vast en zij mij. Hij begon op mij in te slaan en mijn meisje begon te schreeuwen en ik schreeuwde om hulp, maar niemand deed iets. Zelf boeit het me niet dat hij op me in sloeg, want dat ben ik gewend uit mijn huwelijk, maar dat hij dit doet om zijn dochter mee te willen nemen om haar het zwijgen op te leggen dat vind ik echt ziek. Dit is de tweede keer dat hij me in elkaar slaat met een kind in mijn armen: de eerste keer was mijn kind nog geen half jaar oud. Hij is toen opgepakt. Nu zit hij voor de tweede keer in de bak en weer door mishandeling met een kind erbij! Lieve moeders, ik hoop dat hij blijft zitten, want als hij nu weer vrij komt ben ik het leven van mijn kinderen niet zeker! Hij heeft al geen onbegeleide omgang toegewezen gekregen en nu hij dit gedaan heeft en zijn eigen ramen compleet heeft ingegooid, weet ik niet wat hij gaat doen als hij weer vrij komt! Mijn dochter is nu voor de 2 de keer kapot door wat haar vader heeft gedaan: een nieuw trauma terwijl het misbruik nog niet eens verwerkt is! Ik heb alle instanties verteld dat hij tot dit soort dingen in staat is en iedereen zei: het valt wel mee... Mensen moeten eindelijk eens naar het kind kijken i.p.v naar gewelddadige ouders en hun rechten.

:: Anne :: maandag 11 augustus 2008 :: 20:01:00permalink

Tja, een verhaal zo als vele ben ik bang. Gedwongen tot een proefomgangsregeling na 2,5 jaar geen contact met mijn dochter. De beschikking voor maandelijks bezoek van 1,5 uur onder toezicht is net binnen en meneer maakt er een drama van. Gaat vreselijk door het lint omdat mijn dochter een "foute", lees confronterende, vraag stelde. Hij begon te schelden en te tieren, tegen haar en tegen mij, niet normaal. Hij is zelf na 3 kwartier vertrokken, boos. Mijn kind helemaal overstuur natuurlijk. O ja, zijn laatste opmerking was dat we elkaar wel zouden zien voor de rechter. Nou vraag ik me af wat hij wil gaan eisen. Ik heb eenhoofdig gezag en de omgang is net in een beschikking met wederzijds goed vinden vast gelegd. Door opmerkingen van mijn dochter nu dus bevestigd door mijn ex, Kan na 5 jaar strijd en twee maanden rust de hele malle molen weer opnieuw gaan beginnen. O ja, de politie kan niets doen: hij is haar vader en is het dus geen bedreiging voor een kind van 7.

:: tinuske :: zaterdag 26 juli 2008 :: 11:00:00permalink

help help Vanwege diverse conflicten met mijn ex, o.a over geldzaken, maar bovenal het feit dat hij aanpassingen wil doen met de dagen en tijden wanneer hij onze zoon heeft. Ik heb hem vaak duidelijk proberen te maken dat als hij iets verandert wil hebben dat hij dat toch een beetje op tijd mag/moet doen. Nu heeft hij al een aantal keren een wijziging in de terugbreng tijd aangebracht op het laatste moment. Ik heb zelfs diverse malen afspraken moeten veranderen om hem tegemoet te kunnen komen. Aangezien ik zelf in een verwerkingsproces zit en mijn leven op orde probeer te krijgen wil ik graag ook dingen kunnen plannen en niet op het laatste moment nog vanalles moeten regelen. Dat weet hij en hij weet ook dat ik niet gauw nee kan zeggen,daar ben ik nu dus ook mee bezig, want hij liep altijd al over me heen. Vandaar dat ik nu al diverse malen heb moeten weigeren en hij dat eigenlijk niet accepteerde, dus is hij elke keer daarover doorgegaan en kwaad geworden terwijl onze zoon erbij stond. De laatste keer was het zelfs zo dat mijn ex boos werd en kwaad in de auto stapte en aardig hard wegreed terwijl onze zoon in de auto zat. Ik heb daarna besloten om geen conflicten meer aan te willen gaan in het bijzijn van onze zoon. Daarom heb ik nu de eis bij mijn advocaat neergelegd om iets te regelen zodat mijn ex en ik niet met elkaar in contact komen tijdens de "overdracht"van onze zoon. Ik had gedacht om een derde persoon in te schakelen, maar heb geen familie in de buurt en vrienden en kennissen wil ik er eigenlijk niet in betrekken vanwege mijn ex. Ik heb al gezocht op internet maar daar word ik niet veel wijzer. Is er iemand die weet hoe ik met behulp van een 3de persoon/huis/instantie de omgangsregeling kan handhaven zodat mijn ex en ik niet in contact hoeven te zijn bij aanwezigheid van onze zoon. alvast bedankt

:: yasmin :: woensdag 16 juli 2008 :: 21:25:32permalink

Hallo allemaal, Als eerste sterke gewenst iedereen. Ik zorg zelf nu 6 jaar voor mijn kinderen, mijn ex was gewelddadig en ik kreeg het recht aan mijn kant: hij verloor ouderlijke macht én kreeg geen omgang. En het bleef zowaar rustig...tot vorige week. De rust is verdwenen: hij wil omgang! Ik wil het niet, hij is een vreemde voor mijn kinderen en ik weet niet hoe hij nu is. Bij elk gesprek met advocaat en straks rechtbank zal ik bang zijn iets te zeggen. Kom ik over als wrokkige vrouw, moet ik overdrijven of juist niet... Hoe vaak zal het een gewelddadige man lukken alsnog omgang te krijgen?

:: Kahlan :: dinsdag 15 juli 2008 :: 17:06:40permalink

Hallo allemaal, Ik zou ook graag mijn ervaringen willen delen. Op dit moment wordt ik bijna gek van onmacht. Ik ben moeder van een kindje van bijna twee jaar. Onverwachts zwanger geworden van een man die ik destijds nog maar pas kende. Al tijdens de zwangerschap werd duidelijk dat hij complexe problemen had. Zo zat hij tot over zijn oren in de schulden, kon hij geen baan houden en was zijn huis een grote zooi. De zwangerschap vorderde zonder dat hij hier veel aandacht voor had. Hij stak geen poot uit om te helpen, liet mij hoogzwanger alles regelen en betalen, terwijl ik daar op dat moment niet de middelen voor had. Na de geboorte van ons kind werd het gedrag van vader steeds vreemder. Hij kon niet tegen het gehuil, kreeg om het minste of geringste woede-aanvallen en als ik niet deed wat hij wilde dreigde hij met de meest akelige dingen. Hij zou ervoor zorgen dat ik mijn zoon nooit meer te zien kreeg etc. Hij schreeuwde, dreigde en intimideerde vaak, ook waar onze baby bij was en uiteindelijk ben ik na een paar maanden naar mijn ouders vertrokken met ons kind. Uiteindelijk kwam de diagnose van vader uit: verschillende persoonlijkheidsstoornissen, waaronder narcistisch en anti-sociaal). Hij bleek al talloze hulpverleningstrajecten te hebben doorlopen, maar vond het niet in het belang van ons kind om dit er even bij te vermelden tijdens mijn zwangerschap. Ik heb altijd geprobeerd omgang toe te staan tussen ons kind en de vader. Ik vind dat ik niet mag beslissen of mijn kind contact met vader heeft of niet. Het ging echter steeds slechter. Mijn ex-vriend had totaal geen gevoel van verantwoordelijkheid. Liet ons kind een hele dag zonder eten zitten, verschoonde het niet, bracht mij niet op de hoogte van gebeurtenissen en kleedde het kind niet goed aan. Hij liet glas, messen en scharen in zijn woning slingeren en uiteindelijk heb ik, na overleg met vele instanties (want: een centraal punt voor dit soort problematiek is er niet in ons land) besloten omgang alleen nog maar toe te staan als er iemand bij was. Bij gebrek aan zo'n 'iemand' nam ik zelf die rol maar op me, gevolg: weer scheld- en schreeuwpartijen in het bijzijn van ons kind, extreem instabiel gedrag (ik hou van je- ik haat je) en ik zat na zo'n bezoek elke keer anderhalve dag met een huilend en bleek kind op schoot. Ook geen goede optie dus. Weer overleg met jeugdzorg. Het moest omgangsbegeleiding worden. Helaas is dat alleen mogelijk op vrijwillige basis: u snapt hem al, daar ging vader dus niet aan meewerken. Hij heeft de hele juridische mallemolen op gang gebracht: "Jij dwingt me daartoe, over de rug van ons kind", is zijn redenatie daarbij. Doet zich in de rechtszaal voor als perfecte vader. Ondertussen betaald hij geen cent alimentatie, weigert hij ons kind te zien via omgangsbegeleiding en is hij absoluut niet geinteresseerd in informatie of nieuws over ons kind. Het is alleen maar strijd zoeken. Ik snap niet dat niemand ons kan vertellen wat in dit geval nu het beste is voor ons kind. Ik ben als moeder veel te dichtbij betrokken en ik ben geen professional. Toch heb ik het gevoel er helemaal alleen voor te staan. Niemand kan me helpen. Ik wil gewoon dat dat gejen en getreiter ophoudt en dat we ECHT kijken naar wat goed is voor mijn zoon, niet voor het ego van de vader of voor de vakanties van zijn advocaat. Ik wens iedereen veel sterkte en hoop hier mijn steentje aan te kunnen bijdragen!

:: mama van 2 :: zondag 13 juli 2008 :: 23:11:27permalink

Hallo, er is mij gevraagd door de beheerders van deze site om mijn verhaal eens op papier te zetten dus bij deze schrijf ik mijn kant van het hele verhaal. Ik ben een trotse moeder van 2 heerlijke en schatten van zoontjes. De oudste is 8 jaar en de jongste is 21 maanden. Ze hebben beide een andere vader dus in dit geval gaat het over vader 1 en vader 2. Met vader 1 ben ik getrouwd geweest totdat de scheiding erdoorheen kwam in 2001, mijn oudste zoon was toen net 1,5 en vanaf die tijd heeft hij niet meer naar zijn zoon omgekeken. Als het hem uitkwam nam hij even contact op en verdween hij net zo hard weer uit zijn leven. In 2006 is er via de rechter besloten dat hij een omgangsregeling moest hebben, waarop mijn zoon dus weer in zijn broek ging poepen en erg onhandelbaar werd, zowel thuis als op school. Vader 1 is op een gegeven moment vertrokken naar een andere woonplaats en kwam zijn zoon niet meer halen, want hij had immers een ander gezin met een kind wat hij belangrijker vond. Vader 1 vond dat ik onze zoon maar moest brengen en heeft allemaal meldingen gedaan bij amk. Waarop het amk op hun beurt netjes een gesprek hebben gehad met hem (die op dat moment zijn zoon alweer een half jaar niet had gezien). Het amk heeft de melding door geschoven naar de kinderbescherming, die daarop besloten om onderzoek te gaan doen. Tot mijn verbijstering werd ook mijn jongste zoon in dit onderzoek meegenomen waarop er veel vragen van onze kant kwam, waarom werd zijn 2de (die van vader 1) er niet bij betrokken? Daar hadden ze als antwoord op: deze 2 wonen bij jullie en die van hun valt er buiten. De beschuldigingen die werden gedaan door vader 1 en zijn partner waren verwaarlozing, seksueel misbruik en mijn liefde zou alleen gaan naar mijn jongste. Wat natuurlijk compleet belachelijk is!! De kinderbescherming heeft het onderzoek afgerond zonder het verhaal van mij en vader 2 aan te horen! En ja hoor het werd een OTS voor mijn 2 kinderen. Dit hele proces heeft in totaal 1 jaar geduurd, omdat het bij de kinderbescherming oh zo traag gaat. Goh, je zou je kind maar echt misbruiken en verwaarlozen, hè! Zoals jullie misschien kunnen begrijpen heeft deze tijd veel stress met zich mee gebracht voor zowel mij als vader 2. Vader 2 wist hoe het in zijn werk ging aangezien zijn dochter ook in het OTS heeft gestaan. Zoals begrijpelijk kon hij dit niet nog een keer aan en hebben wij besloten uit elkaar te gaan en op 6-6-2008 ben ik verhuisd met de kinderen. Op 10-6-2008 was de rechtzaak vanwege de OTS, zowel vader 1 als vader 2 moesten op de zelfde tijd komen! Niet erg slim van ze aangezien er serieuze beschuldigen waren aan het adres van vader 2. Dus toen die 2 elkaar zagen gingen ze elkaar te lijf en werd er van alles en nog wat geschreeuwd. Op dat moment stonden zowel jeugdzorg als de kinderbescherming erbij en NIETS OF NIEMAND greep in! En zo klein als ik zelf ben, ben ik er zelf tussen gesprongen in het belang van mijn kinderen en heb geroepen denk aan de kinderen! En jawel waar ik al bang voor was gebeurde, mijn advocaat en ik werden apart geroepen en in plaats van de bedoelde OTS wilden ze per direct uit huisplaatsing eisen bij de rechter voor mijn 2 kinderen. Dit terwijl ik altijd tegen de kinderbescherming heb gezegd: zorg dat die 2 vaders nooit en te nimmer op dezelfde tijd ergens moeten zijn!En wat doen ze? Ze plannen het toch op 1 tijd! Hoe bedoel je uitlokking! Gelukkig was ik al in mijn eigen woning getrokken dus hebben mijn advocaat en ik het zo kunnen regelen dat mijn kinderen bij mij mochten blijven, maar dan moest ik wel mee werken aan een OTS. Tja, wat voor keuze heb je, hè? Mijn kinderen staan nu onder toezicht van jeugdzorg en deze dame moet dus iedere week komen volgens afspraak, maar zelfs die afspraak komt ze niet na!! Mijn oudste zoon mag niet meer naar zijn school toe, moet anoniem op een andere school aangemeld worden en ze willen dat hij gewoon weer contact krijgt en heeft met vader 1, die na latere gesprekken heeft toegegeven aan mij dat alles bij elkaar gelogen was. En nu, nadat vader 1 weer contact heeft gehad met mijn zoon zegt hij doodleuk dat hij zo weer uit mijn zoon zijn leven wil stappen! WAT NOU VOOR DE KINDEREN? Alles in het belang van vader 1, die gewoon zegt weer weg te gaan, breek je daar een kind niet mee?? Ik zeg van wel! Vader 2 mag geen contact, want ja, die is agressief zeggen ze en dit terwijl hij wel altijd voor de kinderen klaar heeft gestaan en nog steeds klaar staat! Hij heeft ze nog NOOIT geslagen of wat dan ook! Dus jullie snappen mijn frustraties wel, ik word er gek van!!! Aan de ene kant heb je een vader (vader 2), een man die voor zowel zijn kind als voor zijn niet-biologische kind vecht en die mag ze niet zien en aan de andere kant heb je een vader (vader 1), eentje die labiel is en met zelfmoord neigingen loopt die niet voor zijn eigen kind vecht en die mag dan wel weer contact hebben met zijn zoon. Jullie snappen denk ik wel dat voor mij de maat vol is en mijn pet van de hele molen vol zit! Groetjes, mama van 2

:: moeder met ex-gedetineerde ex :: donderdag 10 juli 2008 :: 13:37:47permalink

Hallo, Ik ga niet het hele verhaal doen want dat is gewoon te veel, ik kan er een boek over schrijven. Ik heb een kind van onder de twaalf. De vader heeft 2 maal in gevangenis gezeten voor poging tot moord en doodslag. Hij kwam vast te zitten toen mijn kind pas net een paar maanden oud was en kwam vrij na een aantal jaren. Het kind is niet erkend door vader en ik heb alleen gezag. Ik ben ook niet getrouwd geweest met hem, maar heb eigenlijk alleen een paar maanden samengewoond toen ik zwanger was. Toen hij vrij kwam hebben we onderling omgang afgesproken. Dat liep totaal uit de hand en liep onder meer uit op stalking. Een keer, toen ik oppas thuis had, heeft hij mijn kind uit huis meegenomen. Ja, inderdaad dat is ontvoering. Politie kwam erbij, ik heb aangifte gedaan, de zaak is vervolgens geseponeerd. Hij heeft mij geprobeerd te wurgen, midden op straat, waar mijn kind bij stond. Aangifte gedaan, geseponeerd op grond van gebrek aan getuigen. Aangifte of meldingen: je hebt er niks aan als je te veel meldingen doet, dan is het ook niet goed en wordt je niet serieus meer genomen. Dus wat moet je dan? Vervolgens meer bedreigingen met de dood en stalking. En de politie zegt niks te kunnen doen, pas als het uit de hand loopt. Tja, dan kan het ook te laat zijn. Hij ging naar de rechter voor een omgangsregeling. Het antwoord van de rechter was: mediation. Tijdens de mediation heeft hij zich gedragen als een wolf in schaapskleren. Ik wist niet dat ik uiteindelijk nooit daarvoor had moeten tekenen, maar goed je doet je best ervoor. En dan sta je daar met je mooie handtekening en een waardeloze omgangsregeling. Hij houd zich niet aan regels die er in staan. Hij brengt alles over via mijn kind. Extra dagen willen en dan uiteindelijk zeggen: 'ja, ik heb je moeder gevraagd of je een keertje extra mag komen, dan kunnen we wat leuks gaan doen, maar je mocht niet'. Dat is maar een klein voorbeeld en nog niks vergeleken bij de rest. Voortdurende geestelijke manipulatie. Mijn kind is altijd kwaad op mij. Altijd. En dan moet je ook nog eens een advocaat hebben die misschien in een gewone scheidingzaak wel goed kan zijn, maar deze zaak ligt net iets gecompliceerder. Na 3 jaar is nu omgang gestopt via die advocaat, waarbij mijn kind 1x niet is geweest. Ik heb gelijk kort geding gekregen. Bij de rechter heeft hij aangegeven opnieuw mee te willen werken aan mediation. Ik heb hem dat voordat ik de omgang stopte ook gevraagd, maar hij wilde er toen niet niet aan mee werken. De rechter, die er echt zin in had, zei met andere woorden: 'Wat doen jullie hier eigenlijk dan als jullie dat allebei willen?' Ik kreeg de uitspraak per post: een dwangsom van 500 euro per keer als ik mijn kind thuis hou. Nou geweldige advocaat! Als ze mij van te voren had verteld dat als ik het zou stopzetten, dit kon gebeuren, dan had ik dat natuurlijk nooit zo gedaan! Nou moet mijn kind weer gewoon naar hem toe en is er dus niks veranderd. Ik heb nu wel een andere advocaat op gezocht die gespecialiseerd is in dit soort zaken. Ik heb er een goed gevoel bij, maar we zullen zien. Stand van zaken nu: hij wil toch maar niet meewerken aan mediation en alimentatie wil hij ook niet gaan betalen. Geestelijke manipulatie gaat gewoon door en het opgestook van mijn kind tegen mij ook. Ik heb al een kinderpsycholoog bij mij thuis gehad om een spelletje te doen met mijn kind. Nou wat daar uit kwam kon ik zelf ook wel vertellen, sterker nog dat heb ik hem verteld. Zijn bevinding was om kind meer omgang met vader te geven zodat het beeld over hem realistischer wordt. Ahum! Ok, ik heb gezag, maar waarom merk ik daar zo verrekte weinig van, want ik heb echt helemaal niks te vertellen! Als je allemaal harde bewijzen nodig bent om maar sterk te staan bij een rechter, nou zeg het maar, hoe kom je eraan, met al die seponeringen? Helemaal als de vader precies weet hoe het rechtsysteem in elkaar zit. En dan vinden mensen het zo raar als een vader, de moeder van zijn kinderen en daarna ook de kinderen doodschiet, zoals tegenwoordig steeds vaker lijkt voor te komen. Politie kan niks eerder doen: die komt ook pas als het te laat is. Echt een veilig gevoel geeft dat. En hulp...welke hulp, van het het kastje naar de muurhulp. Er zal heel wat moeten gebeuren in het rechtsysteem, wil dit grote probleem beter worden. We zullen zien... De zoveelste bezorgde moeder.

:: Natasja :: zondag 6 juli 2008 :: 22:00:43permalink

Ik kwam toen ik net zwanger was, er langzaam achter dat de vader van mijn kind een aan seks verslaafde psychopaat is, met pedofiele fantasieeen. Helaas de slimme soort psychopaat, die uitstekend iedereen het idee geeft dat hij een goede vader is: hardwerkend, gevoelig en berouwvol voor het leed dat hij mij (en andere exen) heeft aangedaan. Ik wil natuurlijk niet dat mijn kind door hem opgevoed wordt, maar hij staat er op ons kind een paar dagen per week bij hem te hebben. Ik kan niet aantonen dat hij een psychopaat is, want hij is briljant in mensen om de tuin leiden, zodat niemand het doorheeft dat hij mensen om hem heen systematisch, maar heel stiekem emotioneel mishandeld (leave no marks). Ik ben net terug uit een ziekenhuisopname, en vecht elke dag om me te herstellen van zijn emotionele mishandeling. Ik weet niet wat ik kan doen voor mijn kind, behalve hem zo vroeg mogelijk leren weerbaar te zijn e.d. Ik lees veel op internet, en zie dat je als moeder geen enkele schijn van kans maakt in het huidige rechtssysteem, dat de mishandelende vaders zo effectief beschermt. Het zou niet moeten mogen, maar toch is het zo. Ik hoop dat door veel er over te praten en te schrijven en petities te verzamelen e.d. er misschien bewustwording voor deze afgrijselijke problematiek komt en een aanpassing aan de wet.

:: Mavier :: zondag 6 juli 2008 :: 08:39:46permalink

Hallo allemaal, Ook ik loop met een erg lang en extreem verhaal. Ik ben een moeder van vier kinderen en sinds een kleine 2 jaar weg bij mijn ex. De kinderen wonen bij mij. Er zijn al diverse gewelddadige incidenten gebeurd, waaronder doodsbedreigingen (waar politie bij was) en een aantal keer heeft vader de kinderen bij mij weg gehaald of niet meer thuis gebracht. De afgelopen 5 maanden verliep de omgang goed. En opeens uit het niets heeft vader 3 weken terug de kinderen gehouden. Zijn argumenten? Mishandeling. De vorige keer was het verwaarlozing, maar na een onderzoek van de Raad bleek dit onzin te zijn. Dus nu gaat hij een stapje hoger, mishandeling. Ook dit is onzin, Jeugdzorg staat dan ook achter ons. Echter, politie wil niets doen. 'We zijn geen breng en haal dienst', 'we blijven aan de gang', 'we hebben ons al zo vaak bemoeid met jullie', krijgen wij te horen. Dus maar een kort geding afwachten, dit blijkt echter niet zo kort, want we moeten er drie weken op wachten! En vader komt er dus gewoon mee weg. Kinderen moesten naar school, zwemles enz enz. Maar het mag allemaal in Nederland. En vier kinderen zijn er mooi de dupe van!! Iedereen veel sterkte. Mavier

:: emmy :: donderdag 3 juli 2008 :: 16:32:49permalink

Ik word niet goed van alle verhalen die op deze site staan. Ik wil zo graag dat onze krachten nu eens samen gebundeld worden en dat dit een keer in de publiciteit wordt gebracht. Ik ben dan ook bereid om op wat voor manier dan ook hier aan mee te werken. Het is toch te zot voor woorden dat je, zoals in mijn geval, al 10 jaar bent gescheiden en ook al al die jaren wordt lastig gevallen door de mijn ex-man. Hij heeft mij en mijn kinderen mishandeld, de kinderen willen en gaan ook al jaren niet meer naar hem toe, maar de rechtzaken gaan maar door en hebben ons al duizenden euro's gekost. Meneer heeft een advocaat op basis van onvermogen, dus begint iedere keer weer opnieuw. Dit rijt ook al onze wonden steeds weer open, om maar niet te spreken van de schade die dit aan mijn kinderen veroorzaakt. Ik begrijp niets van ons rechtssysteem. Ik wil niet meer bang zijn maar vechten voor onze kinderen!

:: Lia :: woensdag 2 juli 2008 :: 09:20:21permalink

Ik ben bijna 7 maanden zwanger en getrouwd met een man afkomstig uit een islamitisch land. Jammer genoeg gaat het al enkele weken niet zo goed in ons huwelijk en nu komt er nog eens bij dat mijn man telkens dreigt van ons kind af te pakken als we zouden scheiden. Hij spreekt nog niet van ontvoering naar het buitenland, maar hij wil er wel voor zorgen dat wanneer we uit elkaar gaan, dat hij er voor zal zorgen dat ik haar nooit nog te zien zal krijgen. Ik ben echt bang en kan hierdoor helemaal niet meer genieten van mijn zwangerschap. Ik heb schrik voor de dag dat ik beval en hij haar gewoon van onder mijn neus weg pakt. En dit terwijl hij voordien helemaal geen kind wou. Maar nu dat ik zwanger ben doet hij net alsof ik niets met dat kind te maken heb en hij alleen rechten over haar heeft. Hij bedreigt mij, mishandelt mij psychologisch, roept dat ik geen goeie moeder zal zijn en gisteren heeft hij mij zelfs geslagen en geduwd tot dat ik met mijn buik op de rand van een stoel viel. Al weken zit de angst er bij mij in dat hij haar gaat ontvoeren, ik weet niet meer wat ik nog moet doen. Hij behandelt mij nu als een kweekmachine die zijn kind voor hem bewaart maar als ze geboren is, moet ik uit haar leven verdwijnen. Ik zit echt met de handen in het haar...

:: Sabina :: donderdag 26 juni 2008 :: 21:28:31permalink

Hier een kort stukje van mij, een verhaal zoals die van (te) veel moeders. De verwekker van mijn kindje heeft van de rechter het recht op omgang gekregen met mijn kleintje. Als ik zeker wist dat mijn kindje veilig bij hem zou zijn, dan was het nog niet leuk, maar ok...Het is echter niet veilig bij hem. Naast alles wat hij mij heeft aangedaan, hoorde ik onlangs ook dat hij betrokken is bij zeer extreem geweld bij een eerdere ex van hem. De omgang heeft slechts enkele keren plaatsgevonden. Eenmaal met mij, de rest onder toezicht van anderen. De eerste keer is redelijk verlopen, d.w.z. naar de kleine toe: hij bedreigde mij op nauwelijks verhulde wijze met de dood. Onder toezicht liep het ook uit de hand: hij bleef langer dan afgesproken en heeft veel bedreigingen geuit naar degene die toezicht hield. Later heeft hij mij fysiek bedreigd, terwijl ik mijn kindje vasthield, zoals hij zo vaak heeft gedaan, maar voor mij was de maat vol. Ik heb een advocaat ingeschakeld. Ik ben nu alleen doodsbenauwd dat de rechter dadelijk gaat zeggen, dat de omgang gewoon weer hervat moet worden, maar nu in een omgangshuis. Ik ben er voor de volle honderdduizend procent van overtuigd, dat mijn kindje er meer schade van zal ondervinden, dan dat het er op wat voor manier dan ook iets wijzer van zal worden. Ik weet dat als het kindje eenmaal ouder is, het veel vragen zal hebben. En ik moet dan verklaren, waarom ik ervoor heb gekozen dat hij mijn kindje niet meer mocht zien. Een ontvoeringskit heb ik al lange tijd klaar. Groetjes Sabina

:: Jonge moeder :: donderdag 26 juni 2008 :: 15:42:00permalink

Ik ben de trotse moeder van een prachtige baby van ruim een half, maar ben ook erg ongelukkig. Ik heb twee maanden een relatie gehad met de man die nu opeens papa wil gaan spelen. Voor ik wist dat ik zwanger was ging de relatie al slecht en daarna ging het alleen maar slechter. Toen ik hem vertelde dat ik zwanger was, was zijn reactie laat het maar 'gewoon' weghalen, want een kind zou zijn hele leven verpesten. Ik besloot voor mij en mijn kind te kiezen en heb de relatie verbroken. Hier was hij het absoluut niet mee eens en heeft nog weken geprobeerd de relatie te herstellen, en elke keer weer boos worden als ik hem weer afwees. Hij heeft al die tijd geen interesse getoond voor mijn kind. Opeens kwam hij met het verhaal dat hij toch het kind wilde leren kennen en dat hij co-ouderschap wilde vanaf dag één. Ik heb gezegd dat ik daar niet aan mee kon werken, maar dat ik wel bereid was om te overleggen. Hier was hij het niet mee eens, voor hem was het alles of niets en dus na een maand koos hij voor niets. Hij bleef mij wel regelmatig lastig vallen en wanneer ik hem vroeg mij met rust te laten werd hij alleen maar lastiger. Pas toen mijn kleine een paar weken oud was nam hij weer contact met mij op met het verhaal dat hij een vaderschapstest wilde, maar vroeg niet hoe het met mijn kleine ging. Omdat ik daar niet aan mee wilde werken en rust wilde zei ik hem dat hij maar opzoek moest naar een advocaat. Twee weken later kreeg ik inderdaad van een advocaat een brief waarin ik werd opgeroepen mee te moeten werken aan een vaderschapstest. Maar nog voor ik advies had gekregen van een advocaat en dus kon reageren op die brief belde hij mij al weer op om te zeggen dat hij van gedachten was veranderd. Ik dacht eindelijk de rust te krijgen die ik zo graag wilde, maar het was maar van korte duur. Weer een maand later kwam hij met een zielig verhaal aanzetten en wilde mijn kind graag een keertje zien. Hij is hier toen een kwartiertje geweest en heeft mijn kindje nog geen minuutje vast gehouden. Drie weken later kwam hij met het verhaal dat hij mijn kindje vaker wilde zien en dit heb ik toen geweigerd. Toen kwam de advocaat weer in beeld en hij had een afspraak voor ons gemaakt bij een kliniek om die vaderschapstest te doen nog diezelfde week. Dit terwijl ik meerdere keren had gezegd daar niet aan mee te willen werken. De enige reden waarom hij namelijk die vaderschapstest wil is om te 'bewijzen' dat ik vreemd ben gegaan tijdens de relatie. Hij kan niet geloven dat het aan hemzelf lag waarom de relatie uit is gegaan. Nu is hij een rechtszaak begonnen tegen mij om erkenning, gezamenlijk gezag en een omgangsregeling te krijgen. Ongelofelijk en dat terwijl hij het kind niet wilde. Hij heeft zoveel haat en wraakgevoelens voor mij dat ik bang ben dat het totaal niet om het kind gaat, maar dat hij mijn kindje zal misbruiken om mij dwars te zitten en ons leven onmogelijk te maken. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en heb veel moeite met de omgangsregeling met mijn vader gehad. Dit brengt die herinneringen weer allemaal terug, terwijl ik eindelijk dacht daar overheen te zijn. Ik heb nu al maanden slapeloze nachten en kan mij nergens meer op concentreren. Om dan deze verhalen te lezen zakt de moed mij in mijn schoenen. Ik wou ook even mijn verhaal kwijt, al is er nog veel meer ernstigs gebeurd dan ik hier beschreven heb, maar dan kan ik beter een boek schrijven. Hopelijk staat de rechter en RvdK aan mijn kant.

:: Maria :: vrijdag 20 juni 2008 :: 00:40:08permalink

Hallo medeslachtoffers van de belachelijke nederlandse wetten... Wat een verschrikkelijke verhalen lees ik hier zeg. Even dacht ik dat ik de enige was die zoveel ellende mee moest maken tijdens en na mijn zwangerschap maar er zijn dus meer slachtoffers. Ik zie ook dat het hier gaat om getrouwde/gescheiden moeders. Ik ben nooit getrouwd gelukkig maar toch zit ik in dezelfde penarie en ik wil toch mijn verhaal kwijt. Aan het begin van dit jaar is mijn zoontje geboren. Een schat van een kind, echt een klein prinsje. Zo denk ik erover en zo denk ik er al vanaf de eerste dag van mijn zwangerschap over. Maar helaas dacht zijn "vader" daar anders over. We hebben een korte relatie gehad maar zijn zo'n anderhalf jaar aan elkaar blijven plakken. Vorig jaar juni bleek ik zwanger te zijn. In mijn dolle bui ging ik hem meteen het nieuws brengen, maar bij hem brak de hel los. Ik moest het maar weghalen want hij wou absoluut geen kind. En al helemaal niet met mij, waren zijn woorden. Wat ik ook zei of deed, het kind moest en zou weg, hij was zelfs bereid om zelf een afspraak voor me te maken om het weg te halen. Hij heeft het hele huis verbouwd nadat ik hem vertelde dat ik dat niet wou doen. Hij flipte gewoon totaal. Noemde het een ongewenst kind, vroeg waarom ik mijn toekomst wou vergooien voor het kind en hij was dat zeker niet van plan, dus weghalen! Later die nacht stond hij na heel veel gedoe voor mijn deur. Hij wou praten, maar daar bleef het niet bij. Ik bleef bij mijn punt, ik haal het niet weg, dat zinde hem niet en voor ik het wist lag ik op de grond met pijn in mijn buik. Hij had me een stomp gegeven in mijn buik, toen ik weer opstond, helemaal verward kreeg ik nog een stomp in mijn gezicht en een trap tegen mijn benen. Ik heb meteen politie gebeld en aangifte gedaan. De hele zwangerschap door heeft mij me lastiggevallen. Ik heb al die keren alles gemeld bij de politie en zelfs een ander telefoon nummer genomen. Toen hield het ineens op. Ik hoorde ineens niks meer van hem, en het getreiter en gedreig hield op. Tot 2 weken na de geboorte van mijn zoon. Toen lag er een brief van zijn advocaat in de bus. Hij eist erkenning van ZIJN KIND en een OMGANGSREGELING! Ik werd daar helemaal naar van, want hoe kan dat nou? Hij wou het kind toch absoluut niet? Ik heb toen ook een advocaat in de hand genomen en die heeft aangegeven dat ik nergens mee akkoord ga. Mijn ex was trouwens veroordeeld voor mishandeling en heeft een taakstraf en een geldboete opgedragen gekregen. Daarna hoorde ik weer een paar weken niks. Tot afgelopen week, toen ik post van de rechtbank kreeg, een verzoek voor vervangende toestemming om mijn zoon te erkennen! Waarom wil hij dit? Hij wou het kind niet, dus waarom nu ineens wel erkennen? Ik ben echt geen voorstander om kinderen bij hun vader weg te houden, maar zo'n man kan ik geen vader noemen. Hij heeft me mishandeld wetende dat ik zwanger ben, maandelnang heeft hij me bedreigd en getreiterd en dan nu ineens wel van alles willen? ALs ik hier al deze verhalen lees ben ik bang dat hij straks zijn zin gaat krijgen. Eerst erkennen en wat dan? Ook nog een omgangsregeling afdwingen? Ik vertrouw hem niet met mijn kind. Het kind zelf interesseert hem volgens mij niks. Hij is 2 keer opgeroepen voor de strafzitting nadat ik aangifte had gedaan. Beide keren is hij niet op komen dagen, dus is hij bij verstek veroordeeld. Toen ging hij in hoger beroep tegen de straf, maar hij was daar ook al te laat mee dus zijn straf staat nu vast. In mijn ogen komt het over dat het hem totaal niet interesseert. Ik ben zo bang voor wat er nog gaat komen. Ik slaap al nachten niet meer normaal. Mijn zoontje slaapt de hele nacht door, en ik zou daar gebruik van moeten maken maar in plaats daarvan lig ik te malen en te piekeren. Ik word er gek van!

:: gestalkte moeder :: maandag 26 mei 2008 :: 22:11:45permalink

lieve moeders, Vreselijke verhalen lees ik hier met helaas zoveel gebroken kinderharten. Mijn verhaal is eigenlijk hetzelfde als bijna iedereen hier. Ik ben in mijn huwelijk en zwangerschappen fysiek en mentaal mishandeld door mijn exman en familieleden, alleen had ik het mentale niet door. Na de geboorte van mijn jongste mishandelde mijn ex behalve mijzelf, mijn zoon van 6 weken oud. Dit was een reden voor mij om weg te gaan. Wat ik toen niet doorhad is dat ik geestelijk aan hem vast zat en geen kant op kon behalve de afgrond in. Psychisch was ik kapot en mijn kinderen gingen bij familieleden wonen op last van Jeugdzorg. Na anderhalf jaar had ik mijn leven op rit en wilde mijn kids terug, uiteindelijk kreeg ik ze terug van BJZ en het ging niet goed met de kinderen. Vooral niet met mijn dochter, allerlei signalen ving ik op, tot dat het moment kwam dat mijn ergste angst werkelijkheid werd: mijn dochter van 5 maakte me duidelijk dat ze misbruikt was door de familie. Mijn zoon vertelde dat ze vaak opgesloten werden in hun slaapkamers en geslagen werden als ze niet wilden eten enzovoort. Ik kreeg 2 gebroken kids terug van waarvan ik dacht dat ze bij familie beter af waren, omdat ik toch borderline zou hebben. Ik heb meteen aangifte gedaan bij de zedenpolitie en mijn dochter is een dag na het vertellen lichamelijk onderzocht door een kinderarts. Deze bevestigde mijn vermoedens helaas. (In deze periode kreeg ik te horen dat ik helemaal geen psychisch stoornis, maar een postnatale depressie te hebben gehad.) Na de aangifte is onze zaak naar een instantie gegaan, waar het 5 maanden gelegen heeft. De uitslag lag zaterdagmorgen op mijn deurmat, met de conclusie dat er niets te vinden is waaruit zou blijken dat mijn dochter misbruikt zou kunnen zijn. Het zou een uit de hand gelopen ruzie zijn tussen mij en mijn ex familie. Waarom wordt de kinderarts dan niet geloofd? Waarom wordt mijn gebroken dochter niet geloofd en waarom zou ik haar ook nog hebben gemanipuleerd? Sinds ze dit weten staat mijn ex-schoonfamilie overal en vallen ze mij lastig. De rechter heeft besloten dat ze mijn kids niet alleen mogen zien en dat de raad een onderzoek moet doen. Maar door de stalking ben ik bijna verplicht om naar een blijf van lijf huis te gaan om mijn kids te beschermen? Wat is jullie advies hierin? lieve moeders, ik heb dringend hulp nodig....

:: Emmy :: maandag 26 mei 2008 :: 21:19:28permalink

Hierbij stuur ik een korte reactie, want ik kan ook wel doorgaan over mijn en onze situatie. Ik zit ook al 5 jaar lang in rechterlijke zaken i.v.m. de omgang tussen mijn ex man en mijn kinderen, die inmiddels al 12 en 16 jaar oud zijn en nu opnieuw voor de rechtbank kunnen verschijnen om te vertellen waarom ze niet naar hun vader willen. Dit hebben ze al 2 keer gedaan, en de reden is heel simpel: hij heeft ons alledrie jarenlang mishandeld en bedreigd. Daarnaast heeft hij de kinderen verwaarloosd tijdens vroegere omgang. Ik ben inmiddels al 10 jaar gescheiden, maar er komt geen einde aan en niemand luistert! Ik wil zo graag hier iets aan doen, ik weet dat er veel meer vrouwen zijn in mijn situatie, maar alleen begin je niets. Ik wil zo graag samen met andere vrouwen dit aan de kaak stellen.

:: Jenny :: zondag 25 mei 2008 :: 10:22:29permalink

Beste moeders, Ik zit nu ook voor de zoveelste keer met mijn handen in het haar. Mijn ex heeft gedurende onze 7 jaar durende relatie (voornamelijk) geestelijke mishandeling en fysieke intimidatie toegepast. We hebben samen twee kinderen. Uiteindelijk is onze relatie beindigd, omdat hij erachter kwam dat ik achter zijn rug om een abortus had laten doen. Ik mocht van hem niet aan anticonceptie, maar wilde echt geen kind meer, om voor de hand liggende redenen. Toen hij erachter kwam is de situatie enorm geescaleerd. Hij woonde al in zijn eigen huis, maar wilde de kinderen iedere dag zien in mijn huis. Ik heb dit toegestaan, ook al was ik doodsbang voor hem. Ik heb gepraat, gepraat en gepraat. Gesmeekt om een normale bezoekregeling, maar hij wilde niets horen. Uiteindelijk heb ik terwijl hij weer eens bij ons was en niet weg wilde gaan, de politie gebeld. Toen ging hij ervandoor. Sindsdien ben ik naar een advocaat geweest voor een voorstel voor een bezoekregeling, maar hij wilde niet mee werken. Dit betekent dus dat hij gewoon belt als hij de kinderen wil zien. Soms verloopt dit prima, zolang ik dus niets doe waar hij boos van wordt. Ik heb hem gegezegd naar de rechter te gaan voor een bezoekregeling en sindsdien probeert hij mij te intimideren om dit niet te doen. Ieder contact over de kinderen is voor hem een middel om zijn wil aan mij op te leggen of een reactie bij mij los te krijgen. Ik heb nu dus besloten om toch naar de rechter te gaan voor een normale bezoekregeling en het terugvragen van de paspoorten van de kinderen, die heeft hij me onder druk afgetroggeld. Hij is van buitenlandse afkomst en heeft (samen met mij) gezag. Nu ben ik weer begonnen met daten en hij draait weer helemaal door. Hij stuurt mij continu sms-en. Hij heeft één van mijn dates wekenlang telefonisch bedreigd. Hij heeft bij mij voor de deur gestaan met zware dreigementen, terwijl ik thuis was met iemand. Uiteindelijk zag hij dat de man vertrok en is hij die man gevolgd naar zijn huis. Hij vertelde mij ook dat hij mij 'laat' volgen. Toen ik samen met iemand ergens (overdag, op een openbare plek) buiten was heeft hij ons aangevallen. Toen ik dreigde de politie te bellen, heeft hij mijn telefoon afgenomen en kapot gemaakt. Als ik naar de politie zou gaan dan zou hij: er volgden ernstige dreigementen. Ik heb toen geen aangifte gedaan. Ik heb zo getwijfeld om aangifte te gaan doen. Ik ben zo bang voor de gevolgen. Ik heb uiteindelijk de politie gebeld om een afspraak te maken. Zegt die agent tegen me of ik het wel zeker weet, want na aangifte kan de situatie verergeren. Een mutatie kon ook om zo een dosier op te bouwen. Dit heeft me zo aan het twijfelen gebracht. Wat moet ik doen?

:: wil :: vrijdag 23 mei 2008 :: 11:40:13permalink

De verhalen zijn allen zo in en in triest. Waar bundelen we onze krachten, zijn er mensen die bezig zijn iets te organiseren. Wie weet iets meer hierover? Mijn ervaring is niet veel anders dan de andere verhalen. Biologische vader, geen erkenning, geen gezag, wel sprake van family life. Voert rechtzaak na rechtzaak, wint tot nu toe alles, krijgt uitgebreide omgangsregeling, terwijl de kinderen dit niet willen. Hebben zelfs bij de kinderrechtswinkel een brief opgesteld. Hij is altijd in het voordeel, hij heeft meer geld en meer tijd. De rechter gelooft zijn verhaal, hij wil goede vader zijn en zijn rol goed kunnen invullen. Ik ben voor een deel mijn kinderen, mijn geld en mijn vrijheid kwijt. Ik wilde vluchten, weg, uit de buurt van deze zieke man. Hij heeft middels een kort geding een verhuisverbod geeist. Heeft hij gekregen, anno 2008!

:: bedreigde ouders :: donderdag 22 mei 2008 :: 15:40:44permalink

Hallo, Wij zitten ook in zo'n situatie: de ex van mijn partner heeft het recht van de rechter gekregen dat hij informatie op mag vragen over onze minderjarige kinderen, maar de kinderen en wij worden bedreigd door de vader van de kinderen. We kijken in het belang van de kinderen, maar het rechtsysteem blijkbaar niet. Nu word er een onderzoek ingesteld door de raad en dan over een aantal maanden doet de rechter ook nog eens uitspraak omtrent een omgangsregeling tussen kinderen en vader. De vaderfiguur is nooit als een vader geweest: hij weet niet hoe de gang van zaken is in de opvoeding, laat staan een luier verschonen. De oudste (een kleuter) van ons zegt zelfs dat zijn vader - die hij, uit zichzelf geen papa, maar bij zijn voornaam noemt - hem heeft geslagen en dat hij zijn moeder ook heeft geslagen. Wat moeten we als ouders zijnde? Lieve groet,

:: Buitenlandse moeder :: dinsdag 20 mei 2008 :: 15:31:26permalink

Beste lezers, ik lees hier veel over moeders die hun kind na de scheiding toegewezen gekregen. Ik ben de moeder van een kleuter, maar het kindje is toegewezen aan de vader. Ik zorgde voor mijn kind vanaf de geboorte. Pas toen ze 2 jaar was begon ik met een studie en parttime werk. Sindsdien ben ik financieel onafhankelijk van vader geworden. Ik ben zelf naar Nederland gekomen voor mijn man. Wij zijn 5 jaar getrouwd geweest. Tijdens onze huwelijk heeft mijn man huiselijk geweld gepleegd, ook toen ik zwanger was. Een paar keer ben ik van de trap gegooid, bijna gewurgd, meubels naar mij gegooid. Ook psychisch heeft hij mij mishandeld. Na de laatste ruzie met lichamelijk geweld, besloot ik definitief (we hadden het er al eerder over gehad) van hem te scheiden. Toen heb ik het hem verteld en ben naar mijn werk gegaan. Hij heeft die dag de sloten van de deur veranderd en gedreigd dat als ik nog eens aan de deur zou komen, hij mij zou vermoorden. Ik ging toen maar bij een vriendin logeren, omdat ik niet wilde dat mijn kind zou zien dat papa mama zal mishandelen (of erger doden). Natuurlijk had ik er veel moeite mee. Ik heb geprobeerd met de ouders van mijn ex te praten. Zij wilden niet eens naar mij luisteren, ze hebben gezegd dat het probleem bij mij lag. Ik ben toen naar een advocaat gestapt. Die heeft mij geadviseerd eerst een woning te vinden. Ik heb als een gek naar een woning gezocht en er een gevonden. Ondertussen heeft echter mijn man voorlopige voorziening aangevraagd. Binnen 2 dagen moest ik bij de rechter verschijnen. De advocaat met wie ik eerder gesproken had, was op vakantie op dit moment. Ik heb toen heel snel een andere advocaat moeten nemen. Bij de rechtzaak heeft mijn man alles verdraaid: hij deed net alsof ik mijn kind achtergelaten had en zei dat ik slecht voor het kindje gezorgd zou hebben. Omdat ik niet meer in de huis woonde, is mijn kindje toegewezen aan mijn ex, ongeacht dat ik de hele tijd voor haar heb gezorgd en niet vrijwillig ben weg gegaan. Het blijkt dat vaders veel rechten hebben in Nederland. Ook als ze hun vrouwen mishandelen en bedreigen. De laatste 3 maanden heeft mijn ex 2 auto's vernield: van mij en van mijn buurman, omdat hij dacht het mijn auto was. Hij heeft dingen uit mijn huis gestolen, me bedreigd, s'nachts geprobeerd om in mijn huis te komen en is de omgangsregeling 4 keer niet nagekomen. Ik merk aan mijn kindje dat hij slechte dingen over mij verteld. Hij brengt het kindje om 6 uur s'ochtends naar opvang en haalt s'avonds laat weer op, terwijl ik een parttimebaan heb en erop heb gerekend om voor haar te zorgen. Het kindje is uitgeput en moe en ziet er mager uit. Het kindje huilt als het bij mij is en zegt zelf, niet meer naar papa te willen, omdat hij de hele tijd tegen het kind schreeuwt. Ik heb bij de politie melding gedaan en bij de Jeugdzorg. Ik ben bang dat deze situatie echt gevaarlijk wordt voor mijn kind. Zij luisteren wel, maar kunnen verder niks aan te doen: er zijn geen aanwijzigingen van lichamelijke kindermishandeling. Ik ben bezorgd over mijn dochter. Ik ben bang dat mijn kind ook bij de scheiding aan hem wordt toegewezen en niemand verder iets voor mijn kindje kan doen. Ik ben zo machteloos in dit land en sta helemaal alleen met mijn zorgen.

:: Mathy :: woensdag 23 april 2008 :: 19:55:44permalink

Ik ben in 2002 gescheiden van een man die in een ander deel van de wereld is geboren, maar de nationaliteit van een Europees land heeft. Na 10 jaar samen in het buitenland te hebben gewoond, waar ook onze drie kinderen zijn geboren, kwamen we naar Nederland. Bij de scheiding hebben wij samen het ouderlijk gezag gekregen, maar zijn de kinderen aan mij toegewezen. Er is een omgangsregeling waarbij de kinderen ieder tweede weekeinde naar mijn ex gaan, en ook de helft van de schoolvakanties. Mijn ex heeft altijd weinig interesse en initiatief getoond waar het de kinderen betrof. De volledige zorg heb ik altijd op mijn eigen schouders genomen. Er is een oudere, inmiddels volwassen, kind uit het eerste huwelijk van mijn ex, dat in het buitenland woont. Na een heel bittere scheiding en een heel moeizame omgangsregeling, gedeeltelijk onder toezicht, heeft mijn ex bewust alle contact met dat kind verbroken. Hij heeft ook nooit een financiele bijdrage voor het kind geleverd. Ook heeft hij sinds een jaar of twee een kindje uit een nieuwe relatie, waarmee hij geen enkel contact onderhoudt. Ongeveer drie jaar geleden heb ik van twee van mijn kinderen te horen gekregen dat zij gedwongen waren om bij hun vader thuis, samen met diens vriendin, naar een pornofilm te kijken. Ik heb toen onmiddellijk, in eerste instantie, de omgangsregeling stop gezet. Later hebben we de bezoeken hervat, maar alleen op de zondag, zodat mijn kinderen daar niet hoefden te overnachten. Uiteraard was er juridisch niets te bereiken. Sinds augustus 2007 gaan de kinderen weer hele weekeindes naar hun vader. Sinds ongeveer een jaar is één van mijn kinderen, een jongen, behoorlijk aan het puberen. Hij is nu 13. Ondere andere zijn computergebruik leidde tot veel discussies. Mijn moeder, met wie mijn zoon een heel hechte band had is recentelijk overleden. Kort daarna, na weer een ruzie over het uit de klauwen lopende computergebruik, is mijn zoon naar zijn vader vertrokken. Die weigerde om een lijn te trekken, en staat toe dat mijn zoon zo lang als hij wil achter de computer zit. De computer van de kinderen zit vol pornografische sites en aanverwante zaken. Ik heb nog een paar keer heel moeizaam contact met mijn zoon gehad via telefoon of e-mail. Ondertussen kreeg ik via de school van mijn zoon te horen dat een moeder bij een leerkracht had aangegeven dat mijn zoon haar dochter sexueel misbruikt heeft, en dat zij daarom haar dochter naar een andere school heeft verplaatst. Mijn zoon heeft een aantal keren aangegeven dat hij dood wil. Inmiddels heeft zijn vader hem op mijn adres uitgeschreven, zonder enig overleg. Mijn zoon heeft geen enkel contact meer met leeftijdsgenoten, buiten school om, en heeft al zijn hobbies opgegeven. Hij zit alleen nog maar bij zijn vader in de flat. Zijn vader verklaart dat het uitstekend met het kind gaat, en zoekt op geen enkele manier hulp voor hem, en ontkent de tegen hem gedane aantijgingen. Het is wel duidelijk dat mijn zoon hulp moet krijgen, maar ik kan dat niet bewerkstelligen als hij niet bij mij is. Ik heb jeugdzorg ingeschakeld. Daar is de eerste afspraak afgezegd i.v.m. ziekte van de aangewezen contactpersoon. Er wordt een nieuwe contactpersoon aangesteld. Ondertussen loopt de tijd door, en raakt mijn zoon steeds ernstiger beschadigd. Ik heb nu al een tijd helemaal geen contact met hem. Ik ben met een procedure begonnen, maar heb weinig hoop en vertrouwen in het systeem, dat log is, en onbegrijpelijke beslissingen toestaat. Ook heb ik weinig vertrouwen in advocaten; daar heb ik minder goede ervaringen mee. Kan ik niet anders dan met lede ogen toezien hoe dat kind kapot gaat? Waar kan ik advies halen, of wie heeft ook dit soort ervaringen, en heeft ervan geleerd?

:: allochtone moeder :: dinsdag 22 april 2008 :: 22:18:24permalink

Ik zou op elke tekst die hier staat kunnen reageren. Ongelofelijk, ik dacht dat dit alles alleen mij overkomt, omdat ik van buitenlandse afkomst ben en dat er discriminatie in Nederland is. Mijn ex verdenk ik van seksueel misbruik van onze dochter. Ik heb het niet kunnen bewijzen: was te laat bij de dokter, wachtlijsten etc. en vader ontkent alles. Hij maakt zich ook schuldig aan mishandeling, bedreiging en achtervolging (stalking) van mij. Zelfs tijdens omgang die er nu is, is papa is niet eens altijd thuis en laat anderen regelmatig voor onze dochter zorgen: zelfs voor die paar uur kan hij er voor haar niet zijn. Bjz doet niks. De rechter zegt dat er problemen zijn, maar houdt vast aan omgang. Er is nu dus omgang door de RvdK en Bjz en rechter - die instanties zijn er alleen voor de papa's en zeker niet voor de recht van een kind - doorgezet en mijn kind word nu ook nog geestelijk mishandeld. Na een jaar intimidatie (ivm omgang) heeft hij me inmiddels weer bedreigd en heb ik weer aangifte moeten doen. Het is nu al de tweede keer dat mijn ex mijn dochter dreigt af te pakken: er ligt al een verzoek bij rechtbank om mijn dochter bij hem te laten wonen en hij dreigde (zelfs tijdens de rechtszitting) dat hij straks ook mijn ouderlijke macht gaat afpakken. Hij speelt met ons als een kat met muis en iedereen helpt hem ook nog. Ik kan niet eens bewijzen, dat ik constant gekleineerd en gek door hem gemaakt wordt, maar ik denk dat mijn dochter echt al is beschadigd door papa. Zij is nog heel jong en maar zegt duidelijk dat zij niet naar hem wil gaan. Ik moet haar dan ook nog motiveren en overtuigen dat zij moet gaan, anders ben ik bang om haar te verliezen. Mijn ex kan ik niet vertrouwen, het gaat hem alleen om machtsspel en hij gebruikt niet alleen haar, maar ook zijn andere kinderen van zijn eerste ex vrouw. Die kinderen moeten al vanaf hun 6e jaar werken van hem (zelfs voor volwassenen zwaar werk) en hebben nooit tijd voor eigen hobby of sport. En nu heeft hij al een derde slachtoffer die hij straks daarvoor ook nog kan misbruiken. Er moet iets in de wetgeving veranderd worden, want bijvoorbeeld mijn ex gebruikt zijn rechten als papa niet: hij misbruikt zijn rechten.

:: bange mama :: dinsdag 22 april 2008 :: 20:24:37permalink

Vandaag de beschikking van mijn hoger beroep binnengekregen, en wat een teleurstelling. Mijn ex en zijn familie hebben zich aan zowat alles schuldig gemaakt. Er liggen aangiftes, er zijn al boetes uitgedeeld en nog blijft de rechtbank 'hoop' hebben. De Raad voor de Kinderbescherming wil er niets meer mee te maken hebben, Bureau Jeugdzorg niet, maar de rechtbank blijft 'hoop' houden. Om moedeloos van te worden. Ik had het eenhoofdig ouderlijk gezag gevraagd en geen omgang of onder begeleiding. Eenhoofdig gezag is afgewezen ondanks het advies van de Raad. De omgang ligt wel stil, maar met een hoop ogen en haken. Nu is het maar weer afwachten wat ons boven het hoofd hangt: een lekker rechtssysteem hebben wij.

:: Robert :: maandag 31 maart 2008 :: 11:59:47permalink

Wetsverandering. Deze wetsverandering is niet goed. Het is doorslaan naar de andere kant. Dat vaders die hun kinderen willen zien zich verenigen is net zo verdedigbaar als dat verontruste moeders zich verenigen. Dat daar in beide gevallen kaf onder het koren komt is onvermijdbaar. Niet alle zich verontruste moeder noemende moeders zijn oprecht. Onder "dwaze vaders" zijn er ook te vinden die naar de publiciteit grijpen om, onterecht, hun gelijk te halen. Historie. Vijftig jaar lang werd na een scheiding die probleemvol verliep aan de moeder gevraagd hoe zij over de situatie dacht, daarna confronteerde de kinderbescherming vader met haar bevindingen en werden adviezen van de raad gebaseerd op moeders gedachten daarover. Hier zijn een groot aantal zeer schrijnende breuken tussen kinderen en hun vaders uit voortgekomen. Vaak met als gevolg dat diezelfde kinderen op het moment dat ze oud genoeg waren met diezelfde moeders braken en het contact met hun vaders herstelden. Dat dat herstel ook niet probleemloos verliep is te verwachten omdat hun levens vaak jaren niet parallel zijn verlopen. Incest en mishandeling waren jaren toverwoorden waarmee een deel van de scheidende (rancuneuze) moeders er in slaagden een vaak tijdelijke overwinning op hun exman te bewerkstelligen. Het probleem destijds was dat het belang van de moeder verward kon worden met het belang van de kinderen. Nu is er wetgeving van de grond waarin het belang van de vaders verward kan worden met het belang van de kinderen. Door termen als zaadjesvader en biologische vader te gebruiken verharden zich de standpunten. Net zomin als een moeder een wegwerptitel aan haar moederschap wil hebben hangen wil een vader dat ook niet. Dit soort titels doorlopend bezigen getuigt van een stuk minachting richting vaderschap. Kinderen hebben vaders en moeders. Vaders degraderen tot spermaleveranciers is net zo middeleeuws als vrouwen alleen maar beschouwen als degene die het kind van een man gaat baren. Al is alimentatie geen kijkgeld het af kunnen dwingen van alimentatie door middel van een vaderschapstest heeft denk ik als tegenhanger het af kunnen dwingen van een omgangsregeling. Mannen in batmanpakjes de schuld geven van een wetswijziging is erg kort door de bocht. Wie het verhaal (en de waarheid) achter die batmanpakjes niet kent kan en mag niet oordelen over hun oprechtheid. (en nogmaals er is kaf tussen het koren) Daadwerkelijke mishandeling, misbruik en ontvoeringsdreiging. Ik ben het met bezorgde moeders eens dat deze wetgeving doorschiet naar een kant die we niet willen. Op zich is een ouderschapsplan een heel goed plan voor geciviliseerde mensen. Het wordt tijd dat volwassen mensen na een scheiding gaan kijken hoe de zorg voor de kinderen na een scheiding moet worden (her)verdeeld. Het is een stuk bewustwording naar twee kanten. Pappa kan niet zomaar roepen dat hij werkt en dus geen tijd heeft en mamma kan pappa ook niet zomaar opzadelen met een standaardbezoekregeling. Nu de problematische scheidingen. Vijfentwintig procent van de scheidingen verloopt problematisch. In een deel van de gevallen speelt er geweld en incest. In een ander deel van de gevallen is er sprake van rancune en onwil. Het grote probleem is in veel gevallen de waarheidsvinding. In een aantal gevallen is het overduidelijk. Er liggen stapels dossiers en meldingen van kindermishandeling en misbruik. In die gevallen dien je als rechter je conclusies te trekken en geen omgang te laten plaatsvinden of slechts onder toezicht. Op zich zijn alle instrumenten aanwezig binnen onze samenleving om uitwassen naar beide kanten aan te pakken. Vraag is alleen hoe ga je er mee om. Ik denk niet dat we terug moeten naar de situatie van voor deze wetgeving. Er is daarom tweesporenbeleid nodig. Stimuleren van een volwassen scheiding enerzijds en effectievere aanpak van uitwassen anderzijds. Er is een enorm grijs gebied waarin het moeilijk is om onderscheid te maken tussen onwil van mamma en overwinningsdrang van pappa. Robert. (ik zorg voor de zoon van mij en mijn exvrouw)

:: yacintha :: donderdag 27 maart 2008 :: 14:21:58permalink

OMGANGSVERPLICHTING NA INCEST Mijn ex en ik gingen scheiden toen ons kind twee was. Mijn ex was psychisch in de war en aan de anti-depressiva. Er kwam daarom de eerste tijd omgang in aanwezigheid van zijn ouders, daarna een dag in de week omgang. Een jaar na de scheiding begon ons toen driejarige kind te vertellen over papa die lichaamsdelen aanraakte, en waar kindlief 'de piemel eraf moest trekken'. Ik was in total shock. Ik stopte de omgang op advies van AMK(Advies en Meldpunt Kindermishandeling) en nam op advies van hen een erkend therapeutenbureau voor mijn kind in de arm want de wachtlijst AMK was lang, zeiden ze daar. Nooit meer wat gehoord van AMK. Politie en justitie? Bleek dat ik zo stom was geweest de omgang te stoppen drie maanden voor kind's vierde verjaardag. Had ik het door laten gaan (inclusief incest) dan had kindlief gehoord kunnen worden in de studio. Nu niet, want grens voor studioverhoor is vier jaar, aldus een onwrikbare justitie. De officier: "Mevrouw u moet eens weten hoe vaak ik mensen moet laten lopen van wie ik denk: eigenlijk zou ik de scouting of de voetbalclub moeten waarschuwen..." Ex kwam ermee weg. Kind twee jaar in zelfbetaalde therapie. Het therapeutenbureau erkende incest, maar niet op papier, want zij waren al gebeld door de advocaat van vader. Lang verhaal kort: omgang na incest erd, na jaren rechtsgang, bevolen door de rechter! Wat moest mijn kind hiervan denken? Hoe zit het met het rechtsgevoel van het kind, dat nog tot zijn 9e overdag in de broek heeft geplast vanwege deze ervaringen? Gelukkig: toen ex telefonisch de toegekende omgang eiste en ik hem erop wees dat het kind vragen zou gaan stellen, ook aan de nieuwe partner, haakte hij af:"Als ik maar geen alimenatie hoef te betalen". In godsnaam dan maar. Dit is onrecht! Dit is omgangsmaffia! Wat leren we kinderen zo? "Ja, je vader heeft je sexueel misbruikt, maar ja, hij heeft ook rechten, dus je moet naar hem toe"? Ongelofelijk vind ik dat!

:: Moeder met ontvoerde kinderen :: maandag 24 maart 2008 :: 00:39:41permalink

Ik ben ivm stalking naar andere kant van Nederland verhuisd. Ik heb met mijn exman bezoekregeling. De kinderen zijn aan mij toegewezen. Wij hebben gezamenlijk ouderlijk gezag. Nu heb ik vandaag sms gekregen van exman dat hij mijn kinderen niet terug komt brengen en hij een kort geding begint tegen mij om de kinderen bij hem te laten. Ik heb drie kinderen waarvan twee onder de 12 en die willen niet bij vader wonen. Nu zegt hij dat hij om de kinderen te beschermen bij hem laat blijven. Ik ben ten einde raad. Hij zou ze vandaag terugbrengen op een afgesproken plaats. Ik wilde mijn nieuwe adres niet doorgeven ivm stalking. Ik sta nu hier net ingeschreven met mijn kinderen. Ze zouden dinsdag hier naar school gaan. Ik heb al werk hier. Ik sta met rug tegen de muur, omdat ik totaal geen bewijs heb. Wat kan ik nu doen? Ben ik mijn kinderen nu kwijt? Heeft mijn kind van net 12 recht van spreken? Het kind heeft aangegeven niet bij de vader te willen wonen. De allerkleinste ook niet. Help mij! Hij zegt dat ik als ik verstek laat gaan hij de kinderen krijgt en dat terwijl de kinderen zelf hebben aangeven er niet te willen wonen. Wat kan ik doen? Morgen eerst naar bureau voor aangifte, want dit is toch ontvoering? Ik heb mij altijd aan de regels gehouden wat omgang betreft. Waarom toch? Ik heb hulp nodig wie kan mij helpen?

:: mama met 3 kinderen :: vrijdag 21 maart 2008 :: 11:50:06permalink

Ik ben moeder van 3 meiden, de twee oudste zijn van mijn eerste ex. Drie jaar geleden ontmoete ik de man van mijn dromen, althans dat dacht ik, deze man had geen kindje van zichzelf en wilde graag met mij een kindje samen en ook ik wilde dit graag. We waren nog maar net getrouwd en ik werd zwanger, toen begonnen de problemen: hij begon mij en mijn 2 oudste kinderen te manipuleren. We kregen steeds vaker ruzie, omdat ik op een gegeven moment niet alles meer pikte. Hij hield totaal geen rekening met mijn zwangerschap en hij werd steeds aggressiever. Toen ik eenmaal bevallen was toen onpopte hij zich helemaal als een tiran. Hij eiste zijn dochtertje helemaal op en speelde haar maar al te vaak tegen mij uit: dan praten we wel over een baby van slechts een paar weekjes oud. Het ging zelfs zo ver dat hij haar uit bedje rukte en zonder mijn medeweten en toestemming heeft meegenomen na een ruzie tussen ons beide. Het liep een keer echt uit de hand, waarna hij met gebalde vuisten tegenover mij stond terwijl ik de kleine in mijn armen had. Hij zei tegen mij als ik geen zelfmoord zou plegen dat hij dat dan wel deed voor mij. Nadat ik vervolgens nog meer van dit alles te horen had gekregen was voor mij de maat vol en voor ik het wist heb ik hem een klap in het gezicht gegeven! Hij heeft dit als aanleiding gebruikt om te scheiden. Ik stelde voor om therapie samen te volgen en dat we echt aan onze relatie moesten werken, maar hij wilde niks daarvan weten. Hij stelde vervolgens wel voor dat we zouden scheiden, maar wel een latrelatie zouden houden. Ik ging hiermee akkoord omdat hij ons had wijsgemaakt nog heel veel van ons te houden en dat het allemaal wel goed zou komen. Toen eenmaal de papieren getekend waren en hij de omgang die hij wilde op papier zag staan - die is opgesteld op basis van de latrelatie - bleek hij zich allang te hebben ingeschreven op een datingsite, terwijl hij ons aan het lijntje hield. Hij heeft een omgang van twee doordeweekse dagen en om het weekend een weekend, met mijn baby van minder dan een half jaar oud. Zij heeft veel problemen als zij bij hem is geweest. Ik heb deze uitgebreide omgang voor zo'n klein kind aan proberen te vechten, maar werd gewoon niet gehoord. Zo'n heel jonge baby zou overdag ook haar rust moet krijgen en uit alles blijkt dat ze die daar absoluut niet krijgt. Het feit dat hij op een kleine kamer woont met daarbij zijn nieuwe vrouw en haar twee kinderen en mede daarom geen rust krijgt telt blijkbaar niet. Hij heeft in de rechtbank verzwegen dat hij onder zulke omstandigheden woont, mijn advocaat heeft er niet veel over gezegd en ik ben zo stom geweest om er ook niet op door te gaan. Toen ik mijn ex weer zag klapte ik dicht en kon wel janken van verdriet. Maar nu bestaat die regeling nog steeds en ik weet niet meer wat ik nog kan doen om mijn kleine meid te beschermen. Wat kan ik nog doen zodat ze mij wel geloven, dat zo'n omgangsregeling op deze manier echt niet in het belang van de kleine is? Als er iemand een tip heeft dan hoor ik die graag.

:: MinNiRo :: donderdag 20 maart 2008 :: 10:56:24permalink

Uit de verhalen van velen van jullie kan ik opmaken dat jullie je erg machteloos voelen. Ik deel die gevoelens en frustraties. Allereerst wil ik zeggen: wat verschrikkelijk en onterecht. Hier volgt mijn eigen verhaal: Ik raakte, nog vrij jong, na een korte relatie zwanger van mijn toenmalige vriend. In eerste instantie was het meteen: WE laten het weghalen (dat waren ZIJN woorden en ik had daar niks over te zeggen). Ik ben niet per definitie tegen abortus, maar in mijn eigen geval vond ik abortus pure onzin en onacceptabel. Ik had een vaste baan, een auto en al wat spullen voor een uitzet (zowel mijn vriend als ik woonden nog thuis). Ik vond dat ik moest zorg dragen voor mijn verantwoordelijkheden. Ik had immers ook ingestemd met onveilige sex, met alle gevolgen van dien. Hij was echter woedend dat ik het kindje wilde laten komen! Ik heb hem toen de keuze gesteld: óf je accepteert de situatie zoals deze er in de toekomst is met een kind, óf je doet afstand van je verantwoordelijkheden. Duidelijk toch? Hij heeft nog een week bedenktijd genomen. Uiteindelijk zei hij dat hij er toch wilde zijn. Hij had niet de financiele mogelijkheid om te ondersteunen, maar dat was voor mij geen probleem. Ik was al blij dat hij ook betrokken wilde zijn bij het kindje. Meer had ik niet te wensen. Er volgde een zwangerschap met heel veel stress: waar mijn ex maar kon, gooide hij met verwijten dat ik hem zijn vrijheid afnam en dat hij geen kind wilde enzovoort... Ik had toch medelijden met hem en voelde me schuldig omdat IK uiteindelijk de keuze had gemaakt om het kindje te laten komen. Hij schold me voortdurend uit en toonde totaal geen betrokkenheid. Ook wilde hij ons kindje niet erkennen, hoewel ik daar op heb aangedrongen. Ik dacht: Als het kindje ZIJN naam heeft, dan voelt hij zich wel verantwoordelijk. Helaas! Nee dus! Zelfs tijdens de weeën en bevalling was hij zo afwezig als maar kon. Hij sliep! Ach ja, zo kan het gaan, dacht ik toen maar. Maar toen ons zoontje werd geboren werd het allemaal nog erger! Hij had geen baan in zijn woonplaats, dus hij had makkelijk bij mij een leven op kunnen bouwen, maar dat wilde hij niet en dus heb ik zonder zijn hulp een leuk huis gekocht en opgeknapt. Twee dagen na de bevalling liet hij de baby en mij alweer alleen en zo is het vanaf toen altijd gegaan. Hij kwam en ging wanneer het hem uitkwam. Wat zorg betreft heeft hij nul komma niks gedaan voor de baby. Wat oppassen betreft: ik heb hem meerdere malen hierom gevraagd, maar hij wilde zelf niet. Twee en half jaar lang heb ik er ALLEEN voor gestaan. Ondanks alle drukte van werk en dergelijke, heb ik altijd genoten van ons kind. Het is het mooiste wat me ooit is overkomen en ik wil alles doen om te zorgen dat mijn kind een goed functionerend persoon wordt in de maatschappij. Zijn vader heeft echter andere ideeen! Vanaf dat mijn zoontje een jaar is wordt hij al door zijn vader geestelijk mishandeld. Zijn vader zet hem onverwacht, zonder aanleiding, in de hoek en scheld hem vervolgens met woorden waar ik hier niet over wil uitwijden. Door dit soort voorvallen werd mijn zoon erg onzeker en bang is voor zijn vader en werd hij s'nachts krijsend, totaal overstuur wakker. Meestal waren we alleen en dan kon ik hem troosten, maar dit duurde vaak wel meer dan een uur. Áls zijn vader er wel eens was dan zette hij hem op een donkere kamer met de deur op slot en liet dit kleintje meer dan een kwartier daar staan. En ik? Ik mocht er niks van zeggen, want... Mijn ex ging na enige tijd op zichzelf wonen in zijn woonplaats die notabene 100 kilometer van ons vandaan is: mijn kind en ik werden gedwongen om naar zijn huis komen in de weekenden. Dan moest ik zijn huishouden doen en koken, naast mijn eigen huishouden en werk door de week. Hij heeft al die tijd nooit mee gedeeld in de zorg en opvoeding van ons kind. Ondertussen gingen de 'terroristische praktijken'gewoon door! Ik kan verder geen details aanhalen, omdat dat te pijnlijk is. Ik hoop toch een 'beeld' te hebben gegeven van onze situatie. Mijn zoon en ik gingen er in ieder geval aan onderdoor, maar gelukkig is uiteindelijk de relatie is wel tot een eind gekomen. Na een tijd kreeg ik een andere relatie en ben nu opnieuw zwanger. Nu heeft mijn ex bij de rechter een verzoek ingediend voor een uitgebreide omgangsregeling van zonder toezicht. En dat terwijl hij een omgangsregeling heeft. Alleen wel met beperkingen, omdat hij zelf geen band met zijn kind heeft opgebouwd door zijn eigen toedoen! We hebben zoveel energie in een goede omgang met hem gestoken, maar hij werkt nergens aan mee. Ik zou graag reacties en andere verhalen van moeders willen lezen/horen over hun ervaringen. Ik heb echt steun nodig van mensen 'in het zelfde schuitje'. Liefs van mij

:: actievoerder :: zondag 16 maart 2008 :: 13:46:11permalink

Mijn verhaal is niet minder droevig dan de ontelbare verhalen van wanhopige moeders,o.a op jullie site beschreven. Al meer dan een jaar zit ik in een rechtszaak verstrengeld waar geen einde aan lijkt te komen. Eerst huilde ik voor mijn kindje, nadat ik via een lange omweg op jullie site terecht kwam werd ik overmand door zo'n intense triestheid en ik heb gehuild voor alle kinderen en moeders die in onderworpen worden aan deze mensonterende vorm van terreur. Nu huil ik niet meer, maar zet dit intense verdriet om in liefde, en deze liefde geeft mij de kracht door te vechten. Ik zou de lezer van dit bericht willen vragen contact met mij op te nemen, want ik sta te springen om kei-harde actie te ondernemen tegen dit onrecht want stoppen zal ik nooit!

:: Josefientje :: donderdag 6 maart 2008 :: 08:41:27permalink

Na een huwelijk van 18 jaar en 3 prachtige kinderen heb ik een korte relatie gehad met een toen heel leuke man. Na 2 maanden stond hij ineens op de stoep, hij kwam bij me wonen. Wat daarna gebeurde is met geen pen te beschrijven: hij mishandelde mij en zijn kinderen uit zijn eerste huwelijk die bij ons waren. Na 2 maanden heb ik hem de deur gewezen. Letterlijk, hij kwam thuis en zijn spullen had ik op de stoep gezet. Toen bleek ik zwanger, hij kwam terug, had ik het maar nooit gedaan! De hele zwangerschap ben ik geestelijk en lichamelijk mishandeld, mijn jongste zoon ging bij zijn vader wonen uit angst voor deze man en ik...? Ik wist niet waar ik heen moest, dus smeedde plannen om meteen na de bevalling te vertrekken. Heb ik ook gedaan. Deze man heeft geen gezag, maar het kind wel erkend. Nu, 6 jaar later is hij ineens opgedoken en wil een omgangsregeling. Em ja, hij krijgt die nog ook! Het kind kent hem niet, weet niet van zijn bestaan, ja dat hij een zaadje in mama's buik heeft gedaan waaruit zij is gegroeid, maar dat de man waar ik mee getrouwd ben haar papa is. De beste papa van de hele wereld zelfs!!! Hij is onder psychiatrische behandeling en krijgt nu medicijnen, maar moet ik mijn kind naar hem laten gaan?? Hij die mij verkrachtte 7 dagen na de keizersnede, omdat hij vond dat hij daar recht op had? Hij die me van boven naar beneden sloeg, met een baby van 9 dagen in mijn armen, waardoor de hechtingen van de keizernee uitscheurden en ik opnieuw geopereerd moest worden? Hij die mij stapelgek maakte door deuren af te sluiten als ik weg ging. Hij die zijn dochtertjes met volle vuisten in gezicht sloeg? Hij die nooit naar het kind heeft omgekeken, maar nu weet dat ik een tamelijk rijke man ben getrouwd ( al 4 jaar inmiddels) ineens, 'zomaar', omgang wil met het kind?? Nu niet en nooit niet. Mijn man heeft het gezag, ons kind draagt zijn achternaam, hij heeft financieel en emotioneel het kind verzorgd, wij gaan dit niet toestaan die regeling, maar de vraag is hoe? Hoe kunnen wij zo effectief mogelijk de omgang blokkeren?? Ik lees hier de verhalen en besef dat ik niet de enige ben van een belachelijk recht waar de rechters zich ook nog eens aan houden. Als je per ongeluk een kind verwekt kun je zo gek als een deur zijn, maar een omgangsregeling krijg je. Ik zou nog geen hond bij hem plaatsen. Een wanhopige moeder.

:: Noway :: maandag 3 maart 2008 :: 21:49:35permalink

Dromend van het kind in mijn buik. Toekomstplannen over het gezin dat ik voor ogen had. Mijn buik beschermend. Mijn kind is dankzij het geweld van vader tijdens de zwangerschap en door de doodsangsten die ik heb uitgestaan voor de rest van zijn leven verstandelijk gehandicapt. Een lief kind met een beperking die bovendien ook nog moest meemaken hoe zijn moeder door vader stelselmatig mishandeld werd. Die doodsangsten samen met mij heeft doorstaan. Deze man wil omgang!!! Dacht het niet.

:: Mariska :: vrijdag 22 februari 2008 :: 10:42:20permalink

Ook ik ben op dit moment radeloos en heb veel ongeloof wat het Nederlandse rechtssysteem betreft. Mijn ex zit op dit moment al in detentie vanwege sexueel misbruik van 2 minderjarige meisjes. In het begin na onze scheiding - hij zat toen nog niet in detentie - heb ik omgang wel toegestaan met onze dochter (nu 6 jaar), maar wel onder toezicht. Eerst hield ik zelf toezicht, maar dit verliep niet goed omdat hij niet van mij kon afblijven. Later was er omgang bij een vriendin van mij thuis, dit verliep ook niet goed en toen, omdat ik dacht dat ik omgang verplicht was, heb ik toegestaan dat hij omgang met mijn dochter mocht hebben onder toezicht van zijn moeder! Stom achteraf: het bleek ook dat zij mijn vertrouwen heeft beschaamd. Ondertussen kwamen er steeds meer signalen van mijn dochter dat mijn ex haar misbruikt heeft toen ze ongeveer 3 jaar oud was. Ik ben bij de GGZ geweest, ACCARE, buro jeugdzorg, melding kindermishandeling, uiteindelijk bij de zedenpolitie. Men vind alle signalen verdacht en hoogstwaarschijnlijk is er iets gebeurd, maar ze kunnen niets doen omdat ze te jong is geweest. Ik heb ook een SMSje gehad van mijn ex - na één van de rechtzaken, waarin ik had aangegeven dat onze dochter zou worden onderzocht - waarin hij vertelde dat onze dochter had aangegeven aan hem dat ze misbruikt was, maar dit zou niet door hem zelf zijn. Ik vond dit zo schokkend dat ik alle medewerking aan omgang heb geweigerd en in eerste instantie stond de rechter en kinderbescherming achter mij. Nu zijn we een half jaar verder en men vindt ineens dat er wel weer omgang moet plaats vinden. Omdat dat beter zou zijn voor mijn dochter, maar op basis van welke gronden wordt mij niet duidelijk. Het gaat juist harstikke goed met onze dochter: ze is rustig en heeft geen nachtmerries meer, ze is veel vrijer en opener geworden en ze lijkt vrede te hebben met de situatie. Bovendien gaat het super op school. Dit alles sinds er geen omgang meer is. Hij belt onze dochter 1x in de week. Alles is zo hoog opgelopen dat ik inmiddels dwangsommen opgelegd heb gekregen en het vreemde vind ik dat ze eigenlijk mijn dochter te kort doen, want door die dwangsommen kan ik maandelijks niet rondkomen. Ik krijg immers ook geen kinderallimentatie omdat hij nog in detentie zit. Ook gaat de rechter totaal eraan voorbij dat alles erop wijst dat er misbruik heeft plaats gevonden. Een voorstel van mij om omgang te laten plaatsvinden in het omgangshuis (om toch mijn goede wil te tonen) heeft hij ook van tafel geveegd. Er kan gewoon omgang plaats vinden omdat hij in een half open kamp zit. Ik wil gewoon veiligheid voor mijn kind, maar zijn rechten wegen het zwaarst. Tot nu toe heb ik omgang geweigerd en de dwangsommen betaald, waardoor ik nu het idee heb hem allimentatie te betalen. Ik heb inmiddels, na een aantal jaren, zelf een nieuwe relatie en wil dolgraag verder met mijn leven, maar dit alles word gedwarsboomd door alle rechtszaken en spanningen. Bij alle instanties waar ik ben geweest loop ik tegen de muur: ze vinden het allemaal heel erg maar kunnen niets doen; buro jeugdzorg; maatschappelijk werk; GGZ etc. Dan denk ik er zijn toch nog meer moeders in mijn situatie? Hoe doen die dat dan? Ik ben nu echt radeloos, weet het niet meer! Al met al wordt ik voor slechterik uitgemaakt en zou ik geen respect hebben voor de rechtsorde. Er is binnenkort nog een hoger beroep, daar heb ik mijn hoop op gevestigd. Als het maximale van de dwangsommen is bereikt en mijn ex toch weer een rechtzaak gaat aanspannen, dan kan ik in gijzeling worden genomen. Alsof dat in het voordeel van mijn dochter is? Ik laat alles maar op mij af komen. Ik ben moeder maar heb geen recht van spreken meer, als het om de veiligheid van mijn dochter gaat. P.S. ik heb de rechtszaak over de ouderlijke macht ook verloren. Je wordt toch misselijk bij de gedachte dat als er mij iets zou overkomen, dat zij dat aan hem word toegewezen? Los van het feit dat incest met mijn dochter niet kan worden hard gemaakt omdat ze te jong was, geeft hij zelf toe dat ze wel misbruikt is! Bovendien is hij zelf veroordeeld voor misbruik van jonge meisjes!

:: Samen Sterk :: donderdag 21 februari 2008 :: 21:28:51permalink

Eindelijk een site die moeders steunt! Ook ik ben gescheiden en moeder van twee kinderen, een dochter van 6 en een dochter van 9. Ik zal mijn verhaal kort houden, want het is onderhand een boek geworden. De rechtbank besloot dat ik de echtelijke woning mocht behouden. Mijn ex-man moest gedurende de maanden dat ik de hypotheek over zou nemen de helft van de hypotheek betalen. Dit heeft hij beloofd aan de rechter, maar vervolgens niet gedaan. Gevolg was dat de hypotheek niet meer overgenomen kon worden en dat ik met de kinderen de echtelijke woning moest verlaten. Godzijdank kreeg ik ander huis dat ik weer zo heb kunnen opknappen dat het een leuke omgeving voor de kinderen werd. Daarna stopte mijn ex-man de kinderalimentatie. Gevolg hiervan is dat je maanden zonder geld zit ( behalve het loon wat je krijgt van je werkgever, niet veel als je parttime werkt, want je hebt tenslotte kinderen waar je voor moet zorgen). Het LBIO int het geld dan wel voor je maar dat duurt maanden. Bovendien kwamen er de doodsbedreigingen, het niet op tijd terug brengen van een omgangsweekend, bemoeienissen van zijn familie, intimidatie van zijn familie op de snelweg (achtervolgen, voor je rijden, naast je rijden noem maar op). De vele sms berichten, email berichten, het is gewoon niet normaal meer. Vele telefoontjes met voicemailberichten van hem, als ik even de telefoon niet op pak. Het doen van valse aangifte, het niet meewerken aan het verlengen van je paspoort, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Nadat er door een kinderarts vermoedelijk sexueel kindermisbruik was vastgesteld, werd de omgang door de rechter stopgezet. Amk erbij, je kent dat wel. Vervolgens word het zedenonderzoek ingesteld en is de eindconclusie dat het sexueel misbruik niet bewezen wordt en besluit de rechter om de kinderen weer naar hun vader te sturen. Indien ik niet mee werk aan de omgang dan moet ik een boete betalen. Mijn kinderen weigeren nu om naar hun vader te gaan en de boete is door de deurwaarder al bij mij betekent. De politie is er zelfs aan te pas gekomen en heeft zich beroepen op artikel 2 en besloten om de kinderen niet mee te geven aan de vader en nu word ik gestraft? Hoe gekker kan het hier in Nederland worden. Bureau jeugdzorg kan niks doen, want de situatie waar de kinderen wonen is stabiel, goede schoolprestaties, kinderen zien er goed en verzorgd uit. Ik hoop dat er heel vlug verandering in de wetgeving komt, want dit kan zo niet langer. Als er niet opjectief gekeken wordt naar iedere zaak apart, dan zullen meerdere kinderen in de toekomst in de knel komen te zitten, worden de wachtlijsten bij jeugdzorg langer en zullen er nog meer gezinsdrama's komen. Laat de regering nu eens goed nadenken en vooral stilstaan bij het BELANG EN DE RECHTEN VAN EEN KIND, want die worden nogal eens vergeten. Kinderen kunnen heel goed omschrijven waarom ze niet met vader/moeder mee willen. Ik heb nu wel besloten om de verhalen die op deze site staan naar buiten te brengen door middel van het benaderen van een krant die mijn en andere verhalen wil publiceren, zodat er eindelijk eens meer gedaan wordt dan alleen maar je verhaal schrijven op het internet. Het moet naar buiten, bekend gemaakt worden bij de politie. Indien je deze mening deelt aarzel dan niet en laat het mij weten. Mijn kreet: SAMEN STAAN WE STERK !!!

:: Mama1972 :: dinsdag 19 februari 2008 :: 13:11:12permalink

Ik kwam jullie site tegen en ik ben op zoek naar lotgenoten. Mijn ex en ik hebben 2 kinderen van 6 en 4 jaar. Al sinds we kinderen hebben kijkt hij niet naar de kinderen om. Alle beslissingen die er genomen horen te worden mbt de rechten van de kinderen neem ik. Ik voer eigenlijk al 6 jaar het gezag. Volgens een deskundige die is ingeschakeld ivm de kinderen heeft mijn ex een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Mijn ex denkt alleen aan zichzelf, hij maakt zichzelf de centrum van de wereld, hij moet helemaal geweldig gevonden worden anders ontloopt hij contact, hij is totaal niet geïntereseerd in het welzijn van de kinderen. Heeft dit ook nooit gehad. Hij wil nooit ergens mee te maken hebben en heeft dit herhaaldelijk kenbaar gemaakt. Terwijl hij nog nooit langer dan 6 uur alleen met ze is geweest, wil hij ze nu plotseling de kinderen elke 2 weken een weekend bij zich hebben, Inmiddels heb we een kort geding gehad waarin gesproken werd over de omgangsregeling. Hij heeft de kinderen sinds dat hij weggegaan is, op eigen initiatief maar 1 keer gezien in 2,5 maand tijd. Hij gedroeg zich toen agressief, bedreigde mij de kinderen bij waren en probeerde de kinderen tegen mij op te zetten. Ik heb de omgang op een gegeven moment tegen gehouden op advies van het AMK, Meldpunt Kindermishandeling en waarover ik niet in detail wil treden op deze openbare plek. De rechter heeft toen aangegeven dat wij eerst met de Raad van Kinderbescherming erbij eerst afspraken moeten maken over de omgang. Maar dat is juist het probleem. Ik ken mijn ex al 9 jaar lang. Ik WEET dat hij geen afspraken nakomt. Hij zal misschien wat sociaal wenselijk gedrag vertonen, maar zal ook gauw terug vallen op zijn oude gedrag. Hij heeft met mij namelijk niets te maken en is niet geïntereseerd in de ontwikkeling en belang van de kinderen. Dus morgen heb ik samen met hem een afspraak over de omgangsregeling bij de Raad. Ik vind het erg moeilijk om over het gedrag van mijn ex te praten, maar ik kan wel vertellen dat ik, hoe je het wend of keert, toch de kwaaie pier is in dit verhaal. Je kan het als moeder nooit goed doen. Of je bent te makkelijk omdat je met iemand kinderen gekregen hebt die om wat voor redenen dan ook, niet spoort of je bent te moeilijk omdat je wil dat de veiligheid van je kinderen gewaarborgd wordt. Let wel: ik ben niet tegen de omgang, ik vind dat de kinderen wel degelijk, ivm identiteitsontwikkeling hun vader moeten kennen, met dien verstande dat dat op een voor hen veilige manier gebeurd. Het lijkt mij niet in belang van de kinderen om alleen te zijn bij iemand die een dergelijk (onbehandeld) persoonlijkheidsstoornis heeft, dat bij hem gepaard gaat met agressie en suïcidaal gedrag in het bijzijn van de kinderen. Ik zal hier in ieder geval blijven komen zodat ik wat van jullie kan leren en jullie van mij...

:: Natasja :: dinsdag 19 februari 2008 :: 09:42:47permalink

Lieve moeders, Blij was ik om eindelijk nog een site te vinden voor moeders en hun verhalen. Tijdens mijn eerdere zoektochten op het internet kwam ik alleen sites tegen van en voor vaders, met alleen maar onbegrip voor moeders. Toen was het besluit snel genomen om zelf een site te maken: www.onterechteomgang.nl is nog een site voor ons. Misschien dat we een poging kunnen gaan doen om gezamelijk een vuist te maken tegen de heersende regel dat alle kinderen, ongeacht wat, omgang met vader moeten hebben. Dit is mijn verhaal. Mijn ex heeft altijd de neiging gehad om controle te verwerven over iedereen in zijn omgeving d.m.v. kwetsen op de punten die gevoelig liggen. Niemand bleef gespaard, zijn moeder, zijn zussen, zelfs zijn werknemers niet. In het begin gaat het allemaal heel subtiel en heb je eigenlijk niet door wat voor vies spel er eigenlijk gespeeld wordt. Met vlagen werd het erger, maar er volgde altijd weer een excuus, het was druk, hij had stress. Toen ik zwanger raakte werd dit gedrag in overdrive gezet. Ik werd op alle punten afgekraakt, al dan niet in het bijzijn van anderen, er was werkelijk niets meer goed aan mij. Doordat het al jaren sluimerde geloofde ik het. Ik werd van een sterke vrouw veranderd in een bange grijze muis. Hoe? Ik zou willen dat ik het uit kon leggen zodat een ander de tekenen sneller zou herkennnen. Het valt niet uit te leggen, in een traag tempo m.b.v. niet ophoudende kwetsende opmerkingen onderga je een persoonsverandering. Het ging zo subtiel dat zelfs mijn moeder, waar ik een hele goede band mee heb, wel wist dat er iets gebeurde dat niet klopte, maar er ook niet de vinger op kon leggen. Later herkende ik mijn situatie pas toen ik verhalen hoorde over vrouwen die psychisch mishandeld werden. Tijdens mijn zwangerschap werd het dus in overdrive gezet, de beledigingen en dreigementen volgde elkaar in hoog tempo op en als dat niet gebeurde werd ik volledig genegeerd. Wat erger is weet ik niet. Hij begon een affaire met een van zijn werkneemsters, kort nadat hij mij een aanzoek had gedaan. Ons huwelijk werd drie weken voor de plechtigheid afgezegd. Met de meest waardeloze reden allertijden. Ik poetste volgens hem niet goed genoeg en hij had mij vaak genoeg gewaarschuwd. Zijn gedrag veranderde niet, mijn vermoedens over de affaire werden afgeserveerd met dat ik gek was en dingen zag die er niet waren. Zijn moeder en zusters hadden hetzelfde vermoeden, maar het zou allemaal niet waar zijn. De dreigementen namen toe, als ik iets zou zeggen over bepaalde zaken zou hij me van de trap gooien. Hij heeft zelfs een keer gedreigd met mijn vader 'om te laten leggen'. Bepaalde vrienden die hij had maakte er de situatie niet veiliger op voor mij. Toen ik een vriendin in vertrouwen vertelde wat er ongeveer speelde, kreeg ik een paar dagen later van haar te horen dat zij ervan wakker had gelegen. Ik wilde haar niet met mijn problemen opzadelen en zei dat het allemaal wel meeviel. Dit had ik achteraf nooooooit moeten doen. Ons kind werd geboren, hij vertrok de dag dat we uit het ziekenhuis thuis kwamen vijf minuten nadat de kraamhulp was vertrokken (Dit was acht uur s'avonds). Hij moest werken, let wel, hij heeft een eigen bedrijf en deelt zelf zijn uren in. Als hij per dag vijf minuten naar de baby omkeek was het veel, merendeel van die vijf minuten was het ook nog zo dat ik de baby in zijn armen legde. We zouden een samenlevingscontract tekenen, vier dagen nadat we dit gedaan hadden zei hij dat hij niet meer van mij hield, maar dat hij het nog wel wilde proberen. Achteraf stom, ben ik gebleven. De dreigementen namen toe, zijn woorden "zolang de baby op dit adres woont, kan ik de baby overal mee naar toe nemen" zal ik nooit vergeten. Ik werd door mijn huisarts aangeraden om hulp te zoeken bij maatschappelijk werk. Toen ik daar het intake gesprek deed, schreef de medewerkster heel veel op. De volgende dag zouden ze teamoverleg hebben, dan zou ik gebeld worden. Ik werd gebeld, meteen na het overleg, of ik de volgende dag al kon komen. Iedereen zag de ernst van de situatie in behalve ik. Ik moest daar weg, volgens iedereen. De politie werd ingeschakeld en stond stand-by. In een uur tijd heb ik onze spullen gepakt en ben vertrokken. Diezelfde middag zat ik al op de gemeente om ons nieuwe adres te laten registreren, gezien die eerdere opmerking. Na tien dagen elders te zijn gebleven uit angst, zijn we op ons nieuwe adres gaan wonen. Later is hij begonnen met omgang te eisen. Nooit was het genoeg. We zijn nu in drie jaar al zeven keer voor het gerecht geweest. Hij eist het maximale aan omgang en heeft die ook gekregen van de rechter. Met alles wat ik heb wil ik mijn kind beschermen tegen zijn gedrag(de juiste benaming voor dit gedrag heb ik zelfs nu nog niet kunnen achterhalen), volledig tegengezeten door het juridisch gestel. Ik wil voorkomen dat mijn kleintje ook het slachtoffer wordt van hem. Het is een prachtig kind met een geweldig karakter. Hoe iemand het in haar belang acht om met zo iemand omgang te moeten hebben is mij een compleet raadsel. Daarom dus de site www.onterechteomgang.nl, misschien dat we zo een poging kunnen doen het tij te keren. dat de kinderen die blootgesteld worden aan dit soort mishandelende personen, ook beschermd kunnen worden. Niet elke vader is goed voor zijn kinderen, geen enkele ouder verdient omgang met een kind als hiermee de gezondheid, zowel psychisch als fysiek, in gevaar komt. Dit is mijn mening. Ik kijkt uit naar jullie reakties via onze site. Ik wens een ieder die haar reaktie op deze site heeft achtergelaten veel sterkte en geluk. Voor hen die nog niet gereageerd hebben: stop bang te zijn en maak een vuist, je bent niet alleen. Er is hulp, roep en je krijgt hulp. Tot snel.

:: n l :: dinsdag 12 februari 2008 :: 10:33:05permalink

Hallo, Ik heb een vraagje en hoop dat jullie een antwoord hebben. De vader van mijn ongeboren kind is dakloos en wil wel graag het kindje erkennen, is dit mogelijk??

:: UM :: dinsdag 12 februari 2008 :: 10:31:52permalink

Ik lig in scheiding met een man die vermoedelijk Asperger heeft. Hij heeft tijdens ons huwelijk via internet een andere vrouw gevonden, die hem aan alle kanten manipuleert en indoctrineert. Hij maakt met mij of de kinderen (12,10 en 8) afspraken, die hij na contact met haar weer cancelt. De zoon (23) van haar heeft onze dochter (12) op hyves bedreigd. Denk maar niet dat hij het voor zijn dochter opnam. Hij presteerde het om 2 dagen voor kerst te zeggen dat hij met kerst andere plannen had, terwijl hij de kids beloofd had om iets leuks met ze te gaan doen en onze jongste dochter is de dag voor kerst) jarig. Dus de dag ervoor zei hij ook even en passant dat hij ook geen tijd had om op haar verjaardag te komen. Ze willen nog wel naar hem toe, ondanks dat ze vinden dat hij vaak niet leuk naar hun toe handelt (hij gaat wel met ze naar de film, bowlen etc), maar ze haten die andere vrouw. Ze willen die vrouw niet zien, of kennis met haar maken. Kan de oudste dit via de rechtbank bewerkstelligen?

:: Indra :: maandag 11 februari 2008 :: 11:40:01permalink

Ik heb nu geen tijd om het hele verhaal op te schrijven, maar zou dolgraag weten waar ik info kan vinden over het feit dat mijn dochter van 9 absoluut niet naar haar vader wil. Voor haar veiligheid ben ik getrouwd gebleven tot ze 9 was. Haar vader heeft haar de afgelopen twee jaar nauwelijks gezien en zij haat hem tot in het diepst van haar ziel over alles wat hij ons aangedaan heeft. Toen ze twee was wenste ze hem al dood. Heel erg eng. Nu heeft de rechter een bezoekersregeling opgelegd die steeds uitgebreider wordt tot om het weekend het hele weekend vanaf september 2008. Mijn dochter wil dit absoluut niet en is nog steeds doodsbang voor haar vader. Ze heeft echt een week nodig om weer zichzelf te worden na de vier uurtjes die de bezoekersregeling nu is. Wat ik graag wil weten is wat er gebeurd als zij gewoon niet meegaat als hij haar op komt halen. Als ze gewoon de deur niet opent. Heeft iemand hier een antwoord op of ervaring mee? Alvast bedankt!

:: Lichtzoeker :: woensdag 6 februari 2008 :: 17:12:11permalink

Ik ben getrouwd in het buitenland en werd meteen zwanger. Mijn(buitenlandse) ex is daarna met mij naar Nederland gekomen en de problemen begonnen ook vrij direct, waaronder mishandelingen en bedreigingen. Toen mijn kind pas geboren was heeft hij het huis verlaten en heb ik bericht aan de IND dat zijn verblijfsvergunning op grond van gezinsvorming niet meer geldig was. De vader heeft nooit om het kind gegeven, is nooit geïnteresseerd geweest in het kind en was ook niet bij de bevalling. Hij heeft later op grond van verblijf bij kind een verblijfsvergunning aangevraagd. Ik heb tegen de IND gezegd dat er geen sprake is van verblijf bij kind, kort gezegd hij gebruikt het kind om in Nederland te mogen blijven, maar de IND zegt als hij een omgangsregeling krijgt en alimentatie betaald mag hij in Nederland blijven. Nu vraagt hij de minimumomgangsregeling en geeft aan een (zeer laag bedrag) aan alimentatie te willen betalen. Hij heeft het kind meer dan een jaar niet gezien en geen enkele poging gedaan om naar het kind te informeren. Zijn doel is duidelijk. Ik heb aangiftes gedaan wegens mishandeling en bedreiging met getuigeverklaringen die naar de Officier van Justitie zijn verzonden. De RvK is ingeschakeld om te kijken of er een omgangsregeling komt. Ik ben uit angst ondergedoken met mijn kind. Heeft iemand advies?

:: Joke :: zondag 3 februari 2008 :: 10:52:25permalink

Nu ik eindelijk een site gevonden heb, die aansluit bij mijn problematiek (ik heb aangifte gedaan van incest; de vader van mijn kind heeft haar seksueel misbruikt) en ook oproept om actie te ondernemen, merk ik dat ik mijn volledige verhaal niet op een openbare site wil zetten. Ik probeer mijn verhaal wel bij de initiatiefnemers te krijgen, ik wil er wel aan meewerken. Verder wil ik wel actief mee schrijven op deze site. Nou, ja, ik waag een poging om een deel te vertellen: Na talloze rechtzaken heeft de rechter besloten tot begeleide omgang in een omgangshuis, terwijl onderzoek van de Raad vd Kinderbescherming in het rapport heeft geconcludeerd dat er geen omgang maar mediation zou moeten plaatsvinden. Vader wil echter geen mediation. Via de Hoge Raad is deze zaak terugverwezen naar het Hof. Maar omdat daar ongeveer een jaar tussen zat, ben ik toch maar het traject van het omgangshuis ingegaan en heb me er vervolgens van teruggetrokken, waardoor ik voor de aantal keer dat ik niet gegaan ben en dwangsommen heb moeten betalen. Mijn aangiften zijn geseponeerd en de rechtzaken daarover op niks uitgelopen, vanwege gebrek aan bewijs. In weer andere rechtzaken heeft vader ook ouderlijk gezag gekregen. De wet daarover is veranderd: dit kan nu dus ook tegen de zin van de moeder. Bureau Jeugdzorg wil naar aanleiding van recente melding van vader op huisbezoek komen, terwijl er al jaren rechtzaken lopen, de Raad er al in zit, de laatste beschikking er nog niet is en ik het dossier niet ken. Het is bijna standaard: moeder doet aangifte van incest, vader doet een melding bij het AMK, schrijft biografieen over de moeder die toegeschreven worden naar hoe slecht de moeder is en hoe onschuldig en slachtofferig de vader en vaak krijgt de moeder een psychiatrisch label opgeplakt. Vader wordt bijgestaan door een morsige en grove sospapa-vechtadvocaat en een nepdokter die zogenaamd wil bemiddelen. Er worden door de tegenpartij zoveel stukken geproduceerd met leugens en halve waarheden dat er soms een hele leugen in officiele stukken terecht komen. Dan beschuldigen ze je van het vervreemden van het kind van de vader: het zogenaamde parental alienation syndrome (PAS). Vervreemding die de vader tijdens het seksueel misbruik zelf veroorzaakt heeft en zal doorzetten als er wel weer contact/omgang is. Nogal overdonderend allemaal, blijkbaar ook voor sommige rechters. Heel moeilijk om zelf niet te verzanden in het bestrijden van en verdedigen tegen al deze beschuldigingen. Zet beknopt op papier wat niet klopt en probeer dit mechanisme bloot te leggen. Het is eigenlijk een bijzaak die wel wat aandacht verdient, maar hoofdzaak is bescherming van onze kinderen en dat begint bij jezelf. Inmiddels ben ik jaren verder en heb ik min of meer geleerd dat ik hoofd- en bijzaken gescheiden moet houden, om niet te verzanden in de peiloze diepten van de emoties en de spanning die dat oplevert, om niet vervolgens te doen alsof er niks aan de hand is met mijn gevoel. Wanneer mijn kind dissocieert kan ik dat opvangen, maar de emotionele uitloop duurt dagen. Nu weet ik dat wanneer dit weer voorkomt ik me minstens een dag moet ziekmelden om de emoties wel ruimte te kunnen geven. Wat ik ook geleerd heb is dat contact tussen vader en kind niet heilig is, ook al kan het helend voor het kind zijn. Mijn kind heeft door het verloop meer schade geleden dan heling. Ze is slachtoffer van de nadruk die de wetgever legt op het recht van de vader om omgang te hebben, in plaats van recht van het kind op rust. De kwaliteit van het leven voor het kind gaat er echt niet op vooruit door wel/niet hapsnap contact met een misbruikende of mishandelende vader. Het gaat dit soort vaders niet om het kind, maar om het uitoefenen van macht en gezichtsverliesherstel. Vaak zijn het vaders die voor die tijd eigenlijk al dezelfde mechanismen lieten zien. Daarboven uitstijgen en alleen het zuivere belang van het kind zien, los van de situatie tussen jou en de vader van je kind, is een moeizaam proces. Ondertussen maakt de vader er misbruik van door te willen bewijzen dat het om partnerstrijd gaat. Dan al die (hopelijk wel) goedbedoelende hulpverleners die opgeleid zijn om een gulden middenweg te kiezen. Ze benadrukken uitsluitend wat wel goed gaat en nemen dat als uitgangspunt om contactherstel tussen vader en kind te bewerkstelligen, want contact met beide ouders zou goed voor het kind zijn. Allemaal in zichzelf misschien waar, maar niet van toepassing op situaties zoals op deze site beschreven. En als je er dan een goede hulpverlener tussen hebt zitten laat de rechter het advies links liggen, want het past niet in het plaatje. Of er zijn geen juridische afdwingmiddelen om vader mee te laten werken en durft de rechter het nog niet aan om een einde te maken aan al die rechtzaken. De zorgvuldigheid voorbij. Vaders sturen een ziljoen klachten naar deze instellingen, omdat die instellingen zogenaamd op de hand van moeder zouden zijn. Wie zit hier nu in partnerstrijd? En echt niet vanuit liefde, maar vanuit gekwetste egootjes. De instellingen en personen die daar werken voelen zich niet meer vrij, want zij willen niet van beschuldigd worden van op de hand van de moeder zijn. Angst regeert en niet alleen bij de moeders. Uiteindelijk beslist de rechter en de wetgevende macht. Het is van cruciaal belang de huidige misstanden te inventariseren, te onderzoeken, te analyseren, met het kind echt als uitgangspunt. Die ene vader die ten onrechte zijn kind niet ziet, zal nooit zover gaan als deze vaders doen, want die zal echt kiezen voor het belang van zijn kind.

:: Joke :: zaterdag 2 februari 2008 :: 01:05:01permalink

Ik ben ongelofelijk blij dat deze website bestaat. Eindelijk heeft iemand dit initiatief genomen. Een initiatief waar ik al de hele tijd over denk en over praat om te nemen. Ik zit al jaren op internet te zoeken en opeens kwam ik jullie tegen. Ook heb ik ooit een poging ondernomen om contact te leggen met een incestorganisatie om de mogelijkheden te onderzoeken om een afdeling moeders tegen incest op te zetten. En jullie hebben dit initiatief genomen. Nogmaals bedankt. Ik heb 3 jaar geleden aangifte gedaan wegens incest door de vader van mijn toen 3 jarige dochter en de omgang gestopt en sindsdien heb ik ervaren dat wanneer ik dacht nog ontluisterender kan niet, kon het toch. En dit m.n. in contact met instellingen. Ik heb ook een handjevol goede ervaringen met ze maar over het algemeen heb ik begrepen dat er uiteindelijk gekozen wordt voor de eigen instelling en niet voor het kind. Maak maar eens een overzicht van al die mensen en instellingen die in het belang van het kind zeggen te opreren en hun conclusie en het te volgen pad en vergelijk dat met jouw mening. De vaderlobby is goed georganiseerd en opereert vaak volgens een vast stramien. De lompheid en verregaande grofheid van hun advocaten heeft me vaak gegrieft en heeft zelfs voor plaatsvervangende schaamte gezorgd in de rechtszaal. Probeer om je advocaat klachten te laten verzamelen. Ze plakken je allemaal een psychiatrische diagnose zoals borderline, pas-syndroom en verwaarlozing. Ze schrijven een biljoen klachten over de Raad voor de Kinderbescherming en aanverwante organisaties als ze een voor hen onwelvallig rapport schrijven ( en die instellingen lijken er nog gevoelig voor ook). Ze hebben een nepdokter in dienst die je probeert te benaderen onder valse voorwendselen. Dien een klacht in. Deze site kan een begin zijn van het bundelen van krachten. Hoe moeilijk ook: houdt hoofdzaken van bijzaken gescheiden. Blijf strijden voor de veiligheid van onze kinderen. Ik hoop op reacties

:: moeder in nood :: vrijdag 28 december 2007 :: 22:08:44permalink

Aan alle moeders in nood, Ik ben een moeder van twee dochters die zijn mishandeld door hun vader: mijn ervaringen staan op deze site als 'moeder in nood'. Wat ik jullie wil zeggen: ik heb 4 jaar doodsangsten in de rechtzaak doorstaan om een omgangsregeling tegen te gaan. Ik heb meer dan 8 verschillende instanties over de vloer gehad als hulpverlening die zeiden: "Geen omgang". Toch zei de rechter of kinderbescherming van wel. Ik heb me daaraan niet gehouden en de kinderbescherming een brief geschreven met het hele verhaal van wat de kinderen hebben meegemaakt en nog doormaken en als ze een omgang door wilden zetten dat ik ze persoonlijk zou aanklagen. Ik moest vandaag weer voor de 19e keer voor de rechter verschijnen en wat kreeg ik te horen? Er komt geen omgang, pas als de oudste die inmiddels 11 is zegt contact te willen hebben, eerder krijgt hij haar en haar zusje (7) niet te zien. Moeders, hou vol, werk niet mee aan de omgangsregeling. Ik heb van de kinderbescherming en van jeugdzorg te horen gekregen dat de moeder altijd het laatste woord heeft en niet zij! Ik heb er meer dan 4 jaar voor gevochten en ben door een hel gegaan met de kinderen in de rechtzaal, maar we hebben het gered. Ik hoop voor jullie dat jullie dat ook voor elkaar krijgen. Jullie mogen altijd om advies vragen of je verhaal bij me kwijt. Moeders vecht voor je kind!

:: M1 :: dinsdag 11 december 2007 :: 23:12:07permalink

Ik ben moeder van 2 dochters (7 jaar en baby). Mijn oudste dochter beschuldigt haar biologische vader van incest (incest is door kinderarts bevestigd). Mijn huidige echtgenoot (vader van de baby) heeft mij door alle spanningen toen ik 20 weken zwanger was een trap in mijn buik gegeven. Het gevolg was meer dan drie en halve maand hechtenis en een hoop gezeik met de Raad voor Kinderbescherming. Ze verwijten mij een slechte keus in mannen. Ik woon nu sinds oktober alleen en met allebei mijn kinderen gaat het heel goed. De oudste blinkt uit op school en de jongste is een tevreden baby. Mijn echtgenoot is officieel uitgeschreven, de woning is mijn eigendom. De huisarts, de therapeut van mijn dochter en de hulpverlener van de GGZ staan achter mij en vinden mij een goede moeder. De school noemt de thuissituatie stabiel. Ik wordt helemaal gek van de Raad, ze willen een Ondertoezichtstelling om de hulpverlening te continueren. Ik vetrouw die lui niet; ik zal niet de eerste moeder zijn die na een ots tot omgang met een kinderverkrachter wordt gedwongen. Ik verzet me tegen die ots omdat ik nu de omgang officieel heb stopgezet en omdat ik het gezag bij mijn ex-man heb weggehaald; ik heb deze zomer eenhoofdig gezag gekregen. Het conceptrapport staat vol met fouten en verdraaiingen. De grond van het rapport is dat ik nog met de vader van mijn jongste dochter samenwoon. Dit is niet zo en dat kan ik ook aantonen. Vandaag ben ik bij het Consultatiebureau geweest. Volgens de arts daar doet mijn baby het heel erg goed en is het een voorbeeld van een gelukkig en tevreden kind, ze heeft in mijn dossier geschreven dat de zorgen omtrent ots ongefundeerd zijn. Ik moet van de Raad binnen 3 weken verplicht aangifte van incest doen. Mooi niet. Het voegt niets toe en draagt niet bij aan de veiligheid; het zal eerder voor onveiligheid gaan zorgen. De Raad wil deze verplichting niet op papier zetten. Heb na het lezen van het concept rapport een advocaat genomen om mijn belangen en die van mijn meiden te verdedigen. Wie o wie heeft er tips voor me. Dit kan toch allemaal niet zomaar in dit land? Mijn dochter gaat niet naar een kinderverkrachter dat is gewoon belachelijk?

:: hulpeloze moeder :: woensdag 14 november 2007 :: 13:52:11permalink

Ik ben 9 jaar getrouwd geweest met mijn ex. Achteraf gezien vraag ik mij af waarom ik destijds uberhaupt een relatie, laat staan een huwelijk, met hem begonnen ben. Ik had naar mijn gevoel moeten luisteren en niet naar zijn mooie woorden. Want al snel nadat ik een relatie met hem begonnen was, kwamen de eerste geestelijke en lichamelijke mishandelingen al aan de orde. Toch ben ik op een gegeven moment getrouwd. Ook omdat ik van thuis uit had geleerd dat je niet zomaar moet opgeven. En ondanks dat hij regelmatig slecht voor mij was wilde ik hem geen pijn doen. Na 2 jaar huwelijk werd onze oudste dochter geboren.Ik wilde graag voor mijn 30ste moeder zijn en hij gaf daar na veel tegengas toch aan toe. Nadat mijn oudste dochter geboren was viel ik achteraf gezien in een gat. Vanwege gezondheidsproblemen moest ik minder gaan werken en zat ik dus erg veel thuis. Toen mijn oudste dochter 4 was is mijn moeder aan kanker overleden.Ze heeft de dag voor haar overlijden ook nog met mijn ex gepraat.Hij heeft haar moeten beloven om goed voor mij te zijn.Tegen mij zij ze: 'let goed op jezelf' en 'weet je zeker dat je zo verder wilt?'.En ze vroeg mij om vergeving. Na de crematie begon mijn ex opeens te praten over een tweede kind (dit was heel erg raar want hij wilde er altijd 1). Hij vond dat de oudste, als ons iets zou gebeuren, niet alleen achter zou moeten blijven. Ik ben toen naar mijn arts gegaan en heb geïnformeerd of dit mogelijk was. Mijn eerste bevalling was niet vlekkeloos verlopen. Toen ik eenmaal met de pil gestopt was begon mijn ex weer te twijfelen. Hij heeft mij toen in mijn buik geslagen (normaal sloeg hij mij in mijn gezicht). Na een miskraam was ik zwanger van mijn jongste dochter. Ook tijdens de zwangerschap bleef hij aggresief en in mijn buik slaan. Ik heb deze zwangerschap helemaal alleen gedaan. Tijdens de bevalling probeerde hij mij voor zover hij dat kon te helpen(voor het eerst in onze relatie). Nadat de jongste geboren was wilde hij haar opeens vasthouden. Ik was hier verbaasd over,maar net zoals na de eerste bevalling had mijn ex meteen daarna weer geen tijd meer voor ons en ging hij direct aan het werk. Ik heb mij zo eenzaam gevoeld. Regelmatig was hij verbaal erg aggresief tegen mij, maar ook fysiek. Dit is nooit gestopt. Ruim 2 jaar geleden was de maat vol. Ik kon niet meer. Ik dacht constant aan mijn moeders laatste woorden. Niet alleen ik, maar ook de oudste had het flink te verduren bij haar vader. Werd geslagen en ook geestelijk mishandeld. Ze werd ieder weekend vreselijk gekleineerd en als ze dan niet luisterde dat volgde de klappen. Kortom ze voldeed niet aan zijn eisen net als ik. Ik heb toen aangegeven dat het niet meer ging. Hij is het huis uit gegaan. Niet zonder slag of stoot. Hij wilde alles bij de mediator regelen, maar ik werd wel bij elke afspraak bedreigd op de parkeerplaats of per telefoon. Ik mocht niets zeggen, want het moest gebeuren zoals hij dat wilde. Ik werd 's-nachts gebeld met de dood bedreigd. Voordat hij het huis uit ging stond hij om 4 uur s'-nachts met een mes op mijn keel. Ik moest papieren ondertekenen. De tijden daarna ben ik zoveel bedreigd, dat wil je niet weten. Ik heb een convenant ondertekend onder dwang waarin o.a. de kinderen ieder weekend naar vader gingen en ze nooit bij mij mochten zijn. Ik had helemaal niets in te brengen. De dreigementen zijn doorgegaan tot mei dit jaar. Mijn jongste dochter kwam na een weekend mishandeld terug en toen heb ik aangifte gedaan en de kinderen niet meer meegegeven. Dit was niet zonder problemen. Ik moest bij de rechter komen, maar die gaf gelukkig mijn kinderen en mij volledige rust totdat de kinderbescherming onderzoek had gedaan naar de omgang. Mijn ex is in hoger beroep gegaan en heeft het voor elkaar gekregen dat hij de kinderen 1 x per twee weken een paar uur zou zien. Dit is in zekere zin corrupt gebeurd, maar daar kan ik nu niet over uitwijden. In mei, toen ik de omgang heb stopgezet, klaagde mijn jongste dochter al over seksueel misbruik. Ik heb dit toen ook aan de politie gemeld, maar die konden er niets mee doen. De oudste begon een maand geleden ook verhalen los te laten over seksueel misbruik. Ik heb dit bij heel veel instanties gemeld. Ik mocht de kinderen niet meer meegeven, maar niemand wilde zijn handen branden: ik moest naar de politie gaan. Gisteren ben ik weer bij ze geweest: ze doen het niet. Ik hoef ook geen aangifte te doen, omdat ze het juridisch (strafrechtelijk) niet rond krijgen. Het komt er op neer dat mijn ex gewoon mijn dochters mag mishandelen en seksuele handelingen kan verrichten, zonder dat hij daarop aangesproken wordt. Wij hebben hulp nodig wie kan ons helpen?

:: Maryclair :: zondag 11 november 2007 :: 11:42:05permalink

Het was 1993, toen mijn moeder op 52-jarige leeftijd kanker kreeg. Ze is gestorven met mij in haar armen en zei: "Lieverd, zul je een goede moeder zijn?" Dit waren haar laatste woorden. "Natuurlijk", zei ik niet wetende dat ik in verwachting was van mijn prachtige, eerste dochter. In die tijd dat mijn moeder stervende was, ben ik getrouwd met de man waar ik al 9 jaar mee samenwoonde in een appartement in Amsterdam. Ik kreeg de baby zo'n zes maanden na de dood van mijn beide ouders (mijn vader overleed enkele weken eerder dan mijn moeder), door al deze veranderingen zag ik niet in met wat voor een inmiddels zieke man ik getrouwd bleek te zijn. Ik genoot van mijn dochter, maar werkte niet meer, omdat mijn man dat absoluut niet wilde. Ik ging er eerst wel vaak tegen in, maar dat escaleerde altijd in ruzie, dus hield ik mijn mond uiteindelijk. Ook omdat mijn moeder had gezegd: "zul je een goede moeder zijn?", heb ik me toen vol overgave gestort op mijn kind. Voor mijn gevoel plotseling, bleek ik me in een wereld van zeer vermogende, 'fake' mensen te bevinden, hierin getrokken door mijn man, die 's avonds op bepaalde feesten ging werken. Tot overmaat van ramp bleek hij begonnen te zijn met gokken op de internationale beurzen. Ik durfde niet voor mijzelf op te komen, omdat ik inmiddels drie kinderen had en volkomen financieel afhankelijk was geworden van hem. Er werd met behulp van zijn vermogende vrienden een groot huis in het Gooi gekocht. Ik wilde niet, vond het geen goede omgeving voor de kinderen, maar daar werd niet naar geluisterd. Ik praatte erover met mijn 'nieuwe vriendinnen' die me wel begrepen en zeiden dat ik gelijk had, maar die vervolgens gauw weer weg reden in hun dikke auto's, bang om hun eigen zo beschermende wereld te verliezen. Ik raakte steeds meer in een isolement. Ondertussen verdiende mijn ex meer en meer geld, maar ik kreeg bijna geen huishoudgeld. Ik moest eerst het vermogen van mijn moeder, die mij een klein beetje geld had nagelaten maar op maken, zei hij, en ik moest maar eens met mijn stief vader, die het levenslange vruchtgebruik heeft over het vermogen van mijn moeder, gaan praten, als ik weer eens niet uit kwam met mijn huishoudgeld. Mijn man bleek ziek en is nog steeds ziek, heel ziek: gokverslaafd in het casino, op de beurzen en een workaholic en niemand wilde of kon helpen. Ik hield mijn kinderen bij me, bracht ze naar school, had ze altijd om mij heen. Ik bleef bij mijn ex, omdat ik de kinderen geen scheiding wilde aandoen en hoopte op beterschap, maar hij was al begonnen met slaan en nu steeds meer ook waar de kinderen bij waren. Ik was inmiddels zo geïsoleerd geraakt, zonder familie en betrouwbare vrienden dat ik met niemand meer durfde te praten. Achteraf vraag ik mij af hoe en waarom ik het toch zo nog zes jaar heb vol gehouden, maar zag toen niet hoe ik weg kon, want ik had inmiddels allang geen financiële mogelijkheden of contacten meer. Toen mijn ex er hoogte van kreeg dat ik als laatste poging om ons huwelijk te redden een cursus voor ouders en partners van gokverslaafden ben gaan volgen, hij heeft mij het huis uit geslagen en ik ben op de vlucht gegaan, vorig jaar rond kerst, met gevaar voor eigen leven. De kinderen waren uit logeren en hij zag zijn kans schoon mij te doen vertrekken. De kinderen wilde ik gaan ophalen, maar ik werd door niemand binnen gelaten omdat ze hem geloofden, ook al was ik bont en blauw! De volgende dag heb ik opnieuw geprobeerd de kinderen op te halen maar er werd niet open gedaan, met als gevolg dat hij zich de kinderen heeft kunnen toe-eigenen. Achteraf blijkt dat het mij uit het huis schoppen, toen de kinderen er niet waren, met voorbedachten rade is geweest, geholpen door vermogende vrienden: iedere aanleiding zou genoeg geweest zijn. Ik stond op straat, zonder papieren, zonder geld, machteloos. Ik kreeg geen huis, omdat ik niet urgent genoeg zou zijn, heb in een opvangcentrum gezeten en bij collega's gelogeerd tot ik een appartement kon regelen. Ik kreeg geen uitkering, moest aan het werk, maar had al jaren niet meer gewerkt, dus moest helemaal opnieuw beginnen. Ik werk nu zoveel mogelijk overuren in een weinig betalende baan om mijn leven van de grond af aan weer op te bouwen. Ik krijg geen alimentatie, geen pensioen, want heb geen enkele vorm van documenten kunnen overleggen en geen kinderbijslag, want de kinderen staan op zijn adres ingeschreven. Het ergste vind ik dat ik wordt gezien als slechte moeder, want ik zou mijn kinderen hebben achtergelaten. Ik heb een pro deo advocaat toegewezen gekregen, die gelukkig voor de kinderen wil vechten. Ze zijn mij toegewezen, maar omdat ik financieel niet voor ze kon zorgen, heb ik nu voor de tweede keer een voorlopige omgangsregeling, deze keer waardoor ik ze een keer in de twee weken zes uur kan zien. Het is hartverscheurend als ik ze weer terug moet brengen, want ze willen bij mij wonen. Mijn ex hangt nu een voorbeeldige vader uit voor de buitenwereld, maar geestelijk maakt hij ze kapot. Ik had nooit moeten vluchten, want nu heeft hij de kids en ze staan ingeschreven op zijn adres, omdat ik geen adres had. Nu is er toestemming nodig van mijn ex om ze op mijn huidige adres te laten inschrijven en dat geeft hij natuurlijk nooit. Jeugdzorg wil niet geloven dat hij gokverslaafd is. De advocaat wil bewijzen voor gokverslaving op de beurzen, maar bewijs je dat? Hij vertoont agressief gedrag zoals iedere gokverslaafde uiteindelijk vertoont als hij met zichzelf wordt geconfronteerd, maar ook al krijg ik s' nachts stenen door mijn raam, etc. niemand gelooft mij. Ik heb maatregelen genomen, mijn huis lijkt wel een fort. Veel erger vind ik dat de kinderen gevaar lopen in zijn buurt en ik niks kan doen. Iedereen om me heen zegt dat dit verhaal niet kan in Nederland, maar ja, ik ben toch echt het levende voorbeeld. Het vertrouwen in dit rechtssysteem ben ik kwijt, omdat men niet goed inhoudelijk naar ingewikkelde zaken kijkt. De Nederlandse wetgeving, de advocaten,de rechters hebben terecht genoeg van al die echtscheidingen, maar maken ze er zich vaak te gemakkelijk vanaf: er wordt inhoudelijk te weinig aandacht aan besteed. Daar zijn mensen zoals ik, die graag voor hun kroost willen zorgen maar dat of niet kunnen of niet mogen de dupe van. Wat ik nog veel erger vind: de kinderen van de nieuwe generatie, hoe moeten zij wel niet denken over het recht van de wanhopige moeders in dit land? Is dat een goed voorbeeld? Telkens zie ik de film voor me "Not without my daugther": het gebeurt, hier in Nederland! En dichterbij dan je denkt, in wat voor een wereld je je ook beweegt. Alleen die film eindigde goed, de moeder was door vechten herenigd met haar dochter. Ik wil andere vrouwen waarschuwen: als je weg wilt gaan, ben dan eerst sluw en kopieer dingen, stukken van levensverzekeringen, bankrekeningen, alles wat je maar kan verzamelen, dat van belang kan zijn. Hou het nog even vol totdat je alles hebt, want het kan je je kinderen kosten als je in paniek wegvlucht. En denk nou niet, dat doet mijn man niet, dat dacht ik natuurlijk ook! Bij mij blijkt dat het daarvoor te laat en ik zal moeten leven, vechtend om voor mijn kinderen te mogen zorgen. Een moeder hoeft gelukkig nooit te vechten voor de ondoorgrondelijke liefde die er is tussen haar en haar kinderen. Moeders geef niet op en wat leef ik ook met jullie mee, samen staan we sterk, het wordt tijd dat we ons eens gaan profileren door samen naar buiten te treden en daar is zo'n site fantastisch voor. Dank jullie wel initiatiefnemers hiervan.

:: Lisa :: donderdag 8 november 2007 :: 13:38:07permalink

Ik ben sinds een half jaar weg bij de vader van mijn 3 dochtertjes van 1,2 en 3 jaar. Hij heeft mij herhaaldelijk mishandeld en dat ook 5 jaar lang volgehouden. Ik heb hem een paar keer aangegeven, maar meneer kreeg alleen maar voorwaardelijk en een proeftijd van 2 jaar. De laatste keer was in mei 2007. Hij reed met zijn auto recht op mij in, terwijl ik in mijn auto zat. Het was donker, dus kon hij niet zien of de kinderen erbij zaten of niet. Hij heeft een week in voorarrest gezeten en na de zitting werd meneer een agressietherapie opgelegd, omdat hij net uit zijn proeftijd was. Als het tijdens zijn proeftijd was gebeurd, had hij minimaal een half jaar moeten zitten. Waar slaat dit op? Nu start meneer voor de tweede keer een rechtszaak vanwege een omgangsregeling. De eerste keer is uitstel verleend doordat kinderbescherming en jeugdzorg nog een oordeel moeten vellen. Dat duurt hem te lang, dus hij begint gewoon weer opnieuw. Niet alleen met voor de rechtbank slepen, maar ook met vervelende telefoontjes. De kinderen hebben nachtmerries over zijn slaan en schreeuwen, ze zijn buiten bang dat papa ze meeneemt. Wie gaat er nu beslissen dat ze naar hem toe moeten? p.s. Hij heeft al vanaf zijn 18e een dossier vol met geweldsdelicten(is nu 36). Als hij daar al niks van leert is die therapie toch ook geen garantie. In eerdere relaties was hij ook zo, maar dat kreeg ik pas na een jaar van mijn schoonouders te horen.

:: Angie :: donderdag 1 november 2007 :: 14:46:44permalink

Hallo, Mijn zoontje van nu 3,5 jaar en ik zijn ook slachtoffer van een niet functionerende wet. Het is triest dat ik het moet zeggen maar mijn zoontje is verwekt door misbruik nadat ik gedrogeerd was. Ik kwam er pas achter toen ik merkte dat ik zwanger was. Het heeft mij heel veel moeite gekost om te geloven wat er aan de hand was, aangezien ik mij geen gemeenschap heb kunnen herinneren. Ik heb toen laten uitrekenen wanneer hij dan verwekt zou zijn, en zo kwam ik op de datum dat ik bij een oud collega was die ik hielp (letterlijk stank voor dank!). Tot 2 keer aan toe heeft hij ontkend, ook dat het van hem zou zijn. Hij werd echter zo geobsedeerd door mij dat hij mij ging stalken, en uiteindelijk mijn zoon gebruikte om bij mij in de buurt te komen. Door de stalking en de bedreigingen, is mijn zoon heel erg angstig. Het werd steeds erger nadat hij ook erkenning via de rechter aanvroeg om zo een omgangsregeling aan te vragen. Door deze 'goede wet' heeft hij de erkenning ook nog gekregen. hij zei erbij dat het alleen maar is om de afstamming vast te leggen. Dit klopt niet want nu heeft hij de mogelijkheid om een omgangsregeling te eisen waarbij de rechter al aangaf dat deze zelden of nooit word afgewezen. Door dit hele gedoe heeft mijn zoontje een achterstand in zijn ontwikkeling en een verhoogd angstniveau waardoor hij niet naar het regulier basisonderwijs kan. Dit is aangegeven door de arts van het consultatiebureau. De raad van de kinderbescherming zegt dan: 'er is hulp in huis dus als hij een terugval krijgt kan het opgevangen worden'. En dat moet dan in het belang van het kind beslissen. Het gaat er bij mij niet in dat afstamming voor ontwikkeling van het kind gaat. En dan te bedenken dat de erkenningswet als doel heeft om wettelijk een vader vast te leggen. Het is niet normaal.

:: Petra :: maandag 29 oktober 2007 :: 20:52:05permalink

Ik heb zelf geen ervaring met misbruik of geweldadig gedrag maar heb wel een mening over de huidige wetgeving van gezamenlijk gezag en gelijke verdeling van de omgang. Ik vind dat de argumenten van de politiek niet aangeven wat zij werkelijk willen, ze zeggen nl. dat deze wetten in het belang van de kinderen is maar eigenlijk is het gewoon een probleem van vergrijzing. Alle mensen die kunnen werken moeten werken om dat te kunnen betalen, dus al die parttime of thuiszittende 'nietsdoende' vrouwen moeten ook aan het werk. Met de verdeling van de zorg proberen ze dan weer het probleem van de georganiseerde kinderopvang op te lossen. Ik vind mezelf benadeeld door deze wet want ik kan nu minder voor mijn dochter zorgen dan dat ik tijdens ons huwelijk deed. Dat betekent in mijn geval dat mijn man het toen niet interessant vond (of dat het te veel moeite voor hem was) om in gelijke mate voor haar te zorgen, maar na de scheiding wil hij dat ineens wel... en ik vermoed dat dat is omdat hij dan geen alimentatie hoeft te betalen. Door deze wet is het hem nog gelukt ook. Nog irritanter is dat hij de zorg nu voornamelijk aan zijn vriendin overlaat... terwijl ik alle tijd en gelegenheid heb (ja, ik werk! met hele goede thuisvoorzieningen) om elke dag voor haar te zorgen. Veel sterkte van een gefrustreerde moeder (weliswaar om andere redenen maar ook het gevolg van deze foute wet). Wat betreft mannen die omgaan met hun vrouwen en kinderen zoals ik op deze site lees.... ronduit schandalig. Dat rechters zulke beslissingen kunnen nemen, onbegrijpelijk. Hoe zit het met de Rechten van het Kind??

:: mama33 :: woensdag 24 oktober 2007 :: 19:24:01permalink

Zoals door de zeer verontruste moeder hieronder al werd gesteld bevordert Buro Jeugdzorg inderdaad omgang in gevallen van incest. Na de scheiding kwam ik erachter dat mijn ex mijn dochters van 3 en 4 had misbruikt tijdens de bezoeken. Ik heb de omgang stopgezet met medeweten van het amk, huisarts en politie. Na 4 maanden de omgang te hebben gestopt zat ik in de gevangenis in Zwolle: lijfsdwang, het laatste redmiddel van justitie om omgang af te dwingen. Na deze dagen van angst is er Ondertoezichtstelling opgelegd om mijn kinderen te beschermen tegen ontvoering door mijn ex en om te zorgen dat ze een veilige beschermde omgeving zouden kunnen hebben bij mij en de therapie die ze nodig hadden. Op dit moment zijn ze voor nu klaar met therapie en wat denk je: men wil nu de omgang afdwingen anders....en nu komt het: zetten ze me uit de ouderlijke macht! Dit alles doordat de nieuwe voogd de uitspraken van de rechter en 4 deskundigen aan haar laars lapt en letterlijk zegt: dit is achterhaald. Zelfs al zijn de rapporten/uitspraken pas 3 weken oud... Ik vecht door voor mijn meiden, die ik overal buiten heb kunnen houden tot nu toe, maar je denkt toch niet dat ik ze naar een misbruikende vader stuur, die ook mij tijdens het huwelijk op alle mogelijke manieren heeft mishandeld. De wet is krom, een kind van onder de 12 kan geen aangifte doen en als er geen bewijs is in de vorm van foto/film of een bekentenis, kan een vader niet veroordeeld worden, al geeft het kind het aan tijdens een studioverhoor en verschillende onderzoeken door orthopedagogen. Wat een wetgeving!!! Maar inmiddels heb ik de omgang al ruim 4 jaar gestopt in het belang van de meiden en zolang het nodig is en mijn meiden niet oud genoeg zijn en bang zijn voor die man, gebeurt het ook niet, al gaan ze op hun kop staan.

:: een zeer verontruste moeder :: dinsdag 23 oktober 2007 :: 19:47:14permalink

[Een gedeelte van deze ervaring is uit vrees voor herkenning en repercussies op verzoek van de moeder verwijderd - red. BM.nl]

Ik maak me ook zorgen om andere huiselijk-geweld-situaties, want Jeugdzorg vertelde, dat ze zelfs bij gevallen van incest omgang willen. Beseffen ze dan niet dat vaders, die daders zijn van geestelijk geweld, psychiatrisch zeer ernstige afwijkingen kunnen hebben, wat ook zeer slecht is voor hun kinderen. Ik weet waartoe zulke daders in staat zijn, en dat is verschrikkelijk. Beseffen ze ook niet, dat huiselijk geweld en de bijbehorende persoonlijkheidstoornissen van generatie op generatie overgaan? Moet dit niet gestopt worden? Beseffen ze niet, dat moeders er van in paniek raken, als hun kinderen tot omgang gedwongen worden met daders van huiselijk geweld en welk effect dit heeft op moeder en kind? Beseffen ze niet, dat veel moeders uit dit soort situaties op de vlucht zullen slaan, als ze gedwongen worden? Beseffen ze niet hoe enorm beschadigend het is voor de kinderen, hier zou het toch om moeten gaan. Veiligheid van het kind, in alle huiselijk geweld situaties zou de allereerste prioriteit moeten zijn en de veiligheid van het kind zouden boven de rechten van de vader moeten gaan. Het gaat toch om het kind.

:: lala :: woensdag 17 oktober 2007 :: 22:03:26permalink

Herkenning... zelf getrouwd geweest met een turkse man, 2 kids. Mijn vertrouwen geschonden op allerlei manieren, verdriet, geweld, nu, na een paar jaar wil hij een omgangsregeling. Wij hadden onze rust juist gevonden dacht ik... Voordeel van de twijfel gunnen aan mijn ex? Moet er niet aan denken, de angst op herhaling is heel heel groot! Is er zoveel verschil tussen welke rechter je hebt? Zij horen toch objectief te zijn? Mijn angsten liggen eerder bij jeugdzorg en kinderbescherming.

:: Victoria :: donderdag 4 oktober 2007 :: 12:31:15permalink

Wat ben ik blij dat ik mensen heb gevonden die hetzelfde doormaken als ik! Het is alleen erg jammer dat we dit moeten meemaken. Ook ik ga door een hel. Mijn dochter is inmiddels 6 en haar verwekker wil ineens omgang. Ik was 8 weken toen ik ben weggevlucht uit mijn eigen woning nadat hij voor de zoveelste keer erg agressief was naar mij toe, terwijl ik op dat moment al zwanger was. De laatste avond dat ik in mijn huis was heeft hij mij proberen te wurgen. Op een gegeven moment kwam ik los en ben ik weggegaan en nooit meer teruggegaan. Hij heeft al die tijd ontkend dat het zijn kind was en hij heeft haar niet erkend. De afgelopen jaren heeft hij mij en mijn familie maar ook het leven van mijn dochter tot een hel gemaakt door te stalken, ramen in te gooien te schelden en zelfs te mishandelen. En nu na al die jaren wil hij omgang met haar. Het gaat nu eindelijk goed; heb sinds 2005 een vriend en mijn dochter noemt hem pappa. Dat heeft ze hem zelf gevraagd en hij vond het een eer! Hij is er erg trots op vader te zijn voor de kleine meid. Mijn dochter kent haar verwekker niet en weet niet wie het is. Eind oktober is de rechtzaak en ik ben zo ontzettend benieuwd wat er gaat gebeuren. Door alle ellende ben ik zo bang voor hem geworden dat ik zelfs de deur niet meer uit durfde uit angst hem tegen te komen. Hij heeft mij en mijn dochter proberen aan te rijden, dus ik ga vaak boodschappen doen als mijn dochter op school zit zodat hij ons niet alle 2 tegelijk kan pakken mocht het mis gaan. Ik heb de afgelopen jaren vreselijk veel aangiftes gedaan maar deze zijn allemaal geseponeerd wegens gebrek aan bewijs. Hij beweert ons met geen vinger te hebben aangeraakt en dat hij als hij mij aansprak dat deed uit frustratie omdat hij van mij zijn kind niet mocht zien! Ik weet het allemaal niet meer. Kan iemand mij vertellen wat ik het beste kan doen en wat er nu gaat gebeuren? sterkte allemaal, veel liefs Victoria

:: moeder van 4 :: maandag 1 oktober 2007 :: 21:41:41permalink

Vanaf de eerste rechtszaak heb ik bij de rechter en de Raad voor de Kinderbescherming aangegeven dat ik een Post Traumatrisch Stress Stoornis (PTSS) had ten gevolge van psychische mishandeling door de vader van mijn kinderen. Ik heb na de scheiding gevraagd om een omgangsregeling die uitgaat van de draagkracht van een verzorgende ouder met een PTSS. Een omgang die niet ten koste zou gaan van de moeder aan wie ze waren toegewezen. Bij de omgangsregelingen die werden ingesteld werd er echter op geen enkele manier rekening gehouden met mijn ziektebeeld, ondanks onderbouwende stukken van klinieken en therapeuten. Integendeel, de vader wist mijn aandoening juist tegen me gebruiken om aan te tonen dat ik geen capabele moeder zou zijn. Doordat hij zonder voorbehoud met zijn gedrag kon doorgaan verergerden allerlei symptomen van mijn PTSS. Iedere keer dat ik de omgangsregeling stop zette omdat ik eraan onderdoor dreigde te gaan, sleepte hij me weer voor de rechter. Iedere keer werd ook weer opnieuw, zonder voorbehoud, omgang geregeld. Twee weken na de uitspraak van de 4e rechtszitting, raakte ik in zo'n crisis dat ik moest worden opgenomen. De kinderen moest ik wel naar de vader brengen: de man die me nu voor de 2e keer psychisch stuk kreeg. Ik citeer uit een rapport van een kliniek gespecialiseerd in PTSS, dat na de inmiddels 6e rechtszitting werd opgesteld: "De mishandelingen hebben geleid tot PTSS-klachten. De posttraumatische klachten waren aanvankelijk in remissie, maar deden zich opnieuw voor naar aanleiding van problemen rond de omgangsregeling. (...) Uiteindelijk heeft het zelfs tot en crisisopname van de vrouw geleid waarbij de kinderen naar de vader gingen. Voor de vrouw was afstand doen van de kinderen de enige mogelijkheid om te overleven. De vrouw verloor daarbij haar spraakvermogen. (...) Na haar opname nam de GGD contact met haar op en motiveerde haar om weer voor de kinderen te zorgen. Er volgde een interdisciplinair overleg tussen GGD, politie, huisarts, therapeut en moeder. Opnieuw verwoorden de onderbouwende medische stukken dat de vrouw tegen een crisissituatie aanzit. De vrouw heeft ernstige geheugen- en oriëntatie problemen als gevolg van PTSS. Behandeling van PTSS was geleidelijk aan niet meer mogelijk doordat het zich handhaven in de situatie van omgang met de vader alle aandacht vroeg. Er is sprake van een stagnatie van de psychotherapeutische behandeling bij een toenemende crisisdreiging vanwege de moeite om zich te handhaven. (...) Mogelijke behandeling kan alleen bestaan uit crisispreventie, stabilisatie en geleidelijke groei, maar dat word weer belemmerd door haar geheugen- en concentratieproblemen. (...) Medicatie die met PTSS met geheugenproblemen baat zouden hebben, hebben als bijwerking dat iemand meer suïcidale gevoelens zou kunnen krijgen." Inmiddels heb ik 9 zittingen gehad en zijn we 7 jaar verder. Uiteindelijk stelde het laatste RvdK-rapport: "De kinderen hebben jarenlang blootgestaan aan een situatie van veel verbaal en fysieke conflicten, er kan gesproken worden van huiselijk geweld. (...)De moeder kan geen stress aan en dreigt te bezwijken onder druk van een nieuwe omgangsregeling(...) De Raad vindt in het belang van de kinderen dat zij in een rustige en veilige leefomgeving opgroeien en op een goede manier omgang met de niet-verzorgende ouder hebben. Hoe dit in het belang van de kinderen te realiseren is, is een bijna onmogelijke opgave gezien moeders ziektebeeld en vaders onbegrip hiervoor.(...) De Raad stelt een langzame opbouw en lage frequentie voor, zodat de vrouw tussendoor tijd heeft om te herstellen." Er is nu 'onder toezicht stelling' (OTS) van een voogd en een jaar geen omgangsregeling, maar ook hier weet de vader uitstekend hoe hij kan infiltreren in dit communicatiekanaal met mij. Doordat hij bijvoorbeeld inzage in mijn medische dossier heeft gekregen, weet hij nu nog verfijnder in te spelen op mijn zwakheden, via de voogd en via het rechtssysteem. Ik word door die OTS via de voogd in mijn eigen huis bovendien nog steeds belast met zijn ontkenningen, manipulaties en verdraaiingen, want ik ben verplicht mee te werken aan die gesprekken. Juist door de tussenkomst van de voogd is het voor een moeder met PTSS onmogelijk om de geweldsspiraal waar de vader je in mee trekt op tijd te herkennen (zoals je wordt geleerd bij slachtofferhulp en via therapie) en daardoor jezelf te beschermen voor het onveranderde wangedrag van de vader. De voogd heeft overigens voorgesteld dat de kinderen naar een tehuis moeten en ik opnieuw moet worden opgenomen (hoewel geen enkele hulpverlener van mij het daarmee eens is), zodat tijdens de opname de omgang met de vader weer kan worden opgestart. Ik ben gediplomeerde in zowel opvoeding als verzorging van kinderen en ik wordt door eenieder beoordeeld als goed in mijn vak. De schoolleiding en de leraren van mijn kinderen hebben mij in het rapport van de RvdK afgeschilderd als moeder die sterk betrokken bij kinderen is en uitstekend voor ze zorgt. Ook Bureau Jeugdzorg benadrukte meerdere malen in gesprekken dat ik een goede moeder ben. Toch voelt het alsof ik het niet meer waard ben nog hun moeder te zijn. Ik voelde op een gegeven moment niets meer ten aanzien van mijn kinderen door mijn ziektebeeld en ik besef dat ik dat weer terug kan krijgen. Het schuldgevoel ten opzichte van mijn kinderen is onbeschrijfelijk. Je kunt zeggen dat kinderen niet mogen verblijven bij een moeder met een dergelijk stoornis en de kinderen nu weghalen, maar ik heb al die jaren om hulp gevraagd en ben al 7 jaar in therapie. Hoe moet ik echter herstellen als ik steeds opnieuw letterlijk ziek wordt van de confrontaties met deze man. Ik heb geknokt om eruit te komen en knok nog steeds, maar hoe lang houd ik het nog vol? Ik zou het zo graag anders zien. Ik wil dat andere moeders deze schrijnende, pijnlijke en ondragelijke en voor buitenstaanders onvoorstelbare keuze nooit hoeven maken. Ik blijk alleen helaas niet de eerste moeder die dit overkomen is. Een onderzoek dat plaats vond aan de Arrondissementrechtbanken te Haarlem en Utrecht liet in 1988 zien dat het percentage gescheiden moeders die de voogdij over de kinderen niet meer hadden en door hun partners mishandeld waren erg hoog was in vergelijking met het totale percentage moeders zonder voogdijschap. Ik heb daarom in 2005 al tijdens de behandeling van het wetsvoorstel van Luchtenveld, dat in een aantal opzichten heel erg lijkt op de nieuwe wetgeving, een brief geschreven aan de vaste kamercommissie voor justitie waarin ik stel dat mogelijk moet blijven dat een ouder die door de andere ouder geschonden wordt in zijn rechten, een verzoek tot het eenzijdig gezag kan indienen. Ik stelde toen en nu weer voor, om als uitzonderingsbepaling vast te leggen, dat het belang van de omgang van de uitwonende ouder ondergeschikt is aan het indirecte belang van een gezonde ouder die door de rechtbank is belast met de dagelijkse verzorging. Bovendien mag de omgang tussen de niet-verzorgende ouder en het kind geen psychische schade veroorzaken voor de verzorgende ouder. Hiermee leg je de verantwoordelijkheid bij de niet-verzorgende ouder. Deze snijd in zijn/haar eigen vingers als hij/zij doorgaat met onveranderd gedrag, dat belastend is voor de verzorgende ouder en indirect daarmee de kinderen. Een begeleide omgang m.b.v. een voogd is hier niet voldoende beschermend zelfs al worden er afspraken gemaakt. Daarnaast is begeleide omgang vaak een opstap naar onbegeleide omgang en staat een rechter na een jaar weer voor het probleem dat een verzorgende ouder lijdt onder de niet-verzorgende ouder. Het zou goed zijn als het civiele recht de verzorgende ouder en indirect de kinderen beter zou kunnen beschermen door de dader te verplichten deel te nemen aan daderbehandeling, waarin gekeken kan worden naar het gedrag, ook tijdens omgangsmomenten en de wijze van communiceren. Een deel zou moeten bestaan uit coachen, zowel naar het slachtoffer, de verzorgende ouder, als de dader. Net als een voogd (OTS)zou deze "coach" in staat moeten zijn om omgang stil te leggen, het aan de rechter te melden als afspraken genegeerd worden, of als er op nieuw sprake is van belastend gedrag voor de verzorgende ouder en indirect de kinderen. De kinderen hebben recht op een harmonieus gezinsleven en zijn niet gebaat bij een situatie waarbij de verzorgende ouder telkens weer instort en zij naar een tehuis, pleeggezin of de niet-verzorgende ouder toe moeten die er juist voor heeft gezorgd dat de verzorgende ouder instortte. Het lijkt zo logisch...

:: S. :: maandag 1 oktober 2007 :: 10:29:21permalink

Tja waar moet ik beginnen... Na 6 jaar er alleen voor te hebben gestaan met mijn kinderen heeft mijn ex, de man die mij voor en na mijn scheiding stalkte en met de dood bedreigde, zijn kinderen opgeeist en gekregen. Dat is nu drie jaar geleden. Een van de kinderen zit in een pleeggezin omdat ze niet bij haar vader wil wonen en van Jeugdzorg niet bij mij mag wonen, terwijl ze zelf aangeeft niets liever te willen. De oudste is, nadat hij twee jaar in een pleeggezin heeft gewoond, bij zijn vader geplaatst. Ik kreeg laatst een brief van Jeugdzorg dat hij, als zijn gedrag niet verandert, hij weer uit huis geplaatst wordt. Het gaat echt niet goed met hem. De jongste woont sinds een paar maanden bij zijn vader, nadat hij in drie pleeggezinnen en een tehuis heeft gezeten. Ik mag eens in de drie maanden anderhalf uur omgang hebben met de kinderen, die inmiddels boven de 12 jaar zijn. Wat is er gebeurd? Ik heb de omgangsregeling, toen de kinderen nog bij mij woonden gestopt, omdat een nicht van de vader twee van mijn kinderen seksueel misbruikt heeft toen ze tijdens de omgang bij hem waren. De vader geloofde mijn kinderen en mij niet, alhoewel er bewijzen waren. Hij weigerde dan ook de kinderen tegen haar te beschermen. Hij zag het als een kans om mij en mijn kinderen opnieuw in zijn greep te krijgen en heeft vervolgens met behulp van Jeugdzorg proberen aan te tonen dat ik mijn kinderen "pedagogisch en affectief" zou verwaarlozen. Niemand vond dat: de schoolleiding niet, huisarts niet, mijn zeer ervaren oppas van 60 jaar niet, mijn familie niet, mijn kinderen niet en ga zo maar door, maar de vader hield ook in hoger beroep voet bij stuk, men geloofde mij niet en ik verloor. Een uithuisplaatsing dreigde. Ik ben toen met de kinderen naar Duitsland vertrokken. Ik heb daar een jaar met ze gewoond en er kwam rust voor iedereen: de kinderen gingen naar school, hadden vriendjes etc. Tot op een dag 20 politiemannen binnen stormden, de kinderen meenamen en mij arresteerden. Ik werd beschuldigd van twee dingen: ik zou mijn kinderen, die al 6 jaar bij mij waren, hebben ontvoerd en ik zou mijn ex willen laten vermoorden. Ik kwam in de Duitse gevangenis terecht en mijn kinderen werden naar een tehuis in Duitsland gebracht waar ze twee weken hebben gezeten. Zonder mijn medeweten en afscheid van de kinderen te kunnen nemen heeft Jeugdzorg de kinderen opgehaald. In Nederland zijn ze vervolgens alle drie in verschillende pleeggezinnen ondergebracht en later, als gezegd, afwisselend in verschillende pleeggezinnen, tehuizen en bij vader geplaatst. Eens in de maand zien de kinderen elkaar. Na een week in Duitsland in het gevangenis te hebben gezeten, moest ik verder wachten op uitlevering en me elke week bij de Duitse politie melden. Toen werd ik opgehaald door de politie en heb nog eens een week in Nederland in het gevang gezeten. De rechter vond, ondanks het feit dat ik altijd voor mijn kinderen heb gezorgd, dat ik mij schuldig heb gemaakt aan ontvoering van de kinderen en aannemelijk dat ik bezig was met de voorbereiding van een moord op mijn ex, ondanks gebrek aan bewijs. Natuurlijk heb ik wel eens gezegd dat ik die man die mij en mijn kinderen de vreselijkste dingen heeft aangedaan wel kon vermoorden, maar er is werkelijk niks gebeurd. Ik heb echt niemand ingeschakeld of hem persoonlijk bedreigd of zo. Ik ben nu uiteindelijk veroordeeld tot een werkstraf van 240 uur en mag me elke maand bij de reclassering melden. Terwijl hij degene is die de echte strafbare feiten heeft gepleegd, zoals me met de dood bedreigen, psychisch mishandelen en stalken. Ik ben bang voor omgang met mijn kinderen en durf ook niets meer op dat gebied via de rechter te eisen tot ze 18 zijn, want ik wordt toch niet geloofd door instanties. Bovendien betekent omgang dat de vader weer toegang heeft tot mijn leven en ongetwijfeld weer verder gaat met zijn intimidaties. Ik zal altijd van mijn kinderen houden en vind het verschrikkelijk wat er allemaal is gebeurd met hen en dat ik dit niet heb weten te voorkomen.

:: standvastige moeder :: donderdag 20 september 2007 :: 22:50:07permalink

Vraag de RvK en jeugzorg eens waar de kinderbescherming voor staat. Op de vraag waar is het recht van het kind krijg je te horen: de vader heeft het recht. Dus de zin "handelen in het belang van het kind"" het klinkt leuk maar ze doen er niets mee. Mijn eigen ervaring is alle gesprekken op camera vastleggen en ze daar op pakken. Hiermee kun je aantonen wat er daadwerkelijk gezegd is in de gesprekken, want deze mensen verdraaien werkelijk alles. Met het cameramateriaal heb ik ze onder druk gezet. Wat ik hiermee wil zeggen is: hou voet bij stuk, laat je niet van de wijs brengen en niet bang maken met bedreigingen dat ze je kind bij je weghalen. Ik heb het hiermee gered. Na 3 jaar vechten en ots kwam de raad tot de conclusie dat omgang niet bevordelijk is voor de opvoeding van mijn kind. We hebben al 6 jaar geen omgang met mijn ex.

:: M :: donderdag 20 september 2007 :: 00:30:17permalink

Ik ben blij dat ik deze site "toevallig" onder ogen ben gekomen. Het is inderdaad schrikbarend wat ik lees en was hiervan nog niet op de hoogte. Ik zit zelf al 5 jaar in een juridische strijd om omgang. Mijn ex is bij mij en mijn ongeboren dochter (3 maanden zwanger) weggegaan en over 6 weken wordt ze 5 jaar. Mijn dochter is niet erkend door haar verwekker maar heeft inmiddels zonder mijn toestemming vervangende erkenning verkregen door de rechter, op deze manier krijgt hij dus ook rechten. Het gezag berust alleen bij mij. Zelf heb ik wel de ervaring dat rechters niet zo maar een omgang vaststellen. Ik heb dit zelf kunnen bewerkstelligen in 4 jaar zonder advocaat door consequent de omgang niet tegen te houden maar duidelijk naar voren te laten komen dat mijn dochter onder deze omgang lijdt. De advocaat van de verwekker (zoals hij nu juridisch wordt gezien) blijft steeds met modder gooien, dit is iets wat ik nooit heb gedaan. Zelfs de verwekker heb ik kompleet genegeerd in de rechtzaal. Wel is er een ots afgedwongen. De kinderbescherming heeft op papier gezet dat ik een zeer goede moeder ben en dat mijn dochter zeer goed functioneert ondanks dat ze alleen woont en alleen door haar moeder opgevoed wordt. Deze ots is voor mij weer een uitdaging om ook een voet aan de grond te krijgen om binnen jeugdzorg te laten zien dat het een stigmatiserend instituut is. Als er geen problemen zijn dan zullen zij ze wel creëren... De eerste jeugdbeschermer heb ik er al uitgewerkt. Deze boezemde mijn dochter eerst angst in, maakte haar aan het huilen en ging vervolgens op haar inpraten dat ze moest van de rechter. Ik heb vervolgens deze jeugdbeschermer verteld dat ik nu al medelijden heb met de kinderen die zij misschien (n)ooit zal krijgen. Zij voelde zich hierdoor gedegradeerd als moeder en terecht. Nadat ze een schriftelijke aanwijzing had gestuurd aan de rechter heeft ze ontslag genomen of gekregen. Hierin stond namenlijk dat ik als moeder naar een psychiater moest en de rechter heeft dit verzoek afgewezen, dit was natuurlijk ongegrond. Ik kan nog veel meer schrijven maar wil op dit moment alleen nog zeggen, wat de wet ook voor standpunt in neemt: wij moeders moeten ons concentreren op het mooiste bezit dat wij gekregen hebben bij de geboorte van onze kinderen (onvoorwaardelijke liefde). En deze onvoorwaardelijke liefde is het enige middel en wel het grootst en machtigste middel ter wereld om onze kinderen te beschermen tegen het kwaad wat er rond loopt. Hou te allen tijde het begrip (en daarmee ook de grip) voor onze kinderen (als ze weer zo'n uitbarsting krijgen van onmacht en frustratie na een omgang) vast want zo hou je de band tussen jezelf en je kind het grootste en weten ze (hoe moeilijk de wet het ons ook maakt) dat ze altijd de bescherming van hun onvoorwaardelijke liefde (hun moeder) kunnen krijgen. En daarnaast moeten we natuurlijk strijdbaar zijn om de machthebbers van de wet (hoe primitief deze ook is in mijn ogen) de ogen te openen. En laten we hopen en er vanuit gaan dat deze mensen die onze kinderen kapot maken hun welverdiende portie terug krijgen. Ik hoop dat er vele moeders zijn die hier kracht uit kunnen putten.

:: CvD :: woensdag 19 september 2007 :: 22:10:21permalink

Allerliefste bezorgde moeders.... Ook ik ben een bezorgde moeder, alleen wat ik een beetje mis op deze website (vergeef me als ik zelf verkeerd zit) is het feit dat alles wat ik lees gaat over huiselijk geweld, mishandelingen enz. Een bezorgde moeder hoeft niet altijd mishandelingen meegemaakt te hebben bij zichzelf of haar kids.... Ik ben ook een zeer bezorgde moeder, maar mijn ex heeft (gelukkig) mij en mijn dochter nog nooit met 1 vinger aangeraakt en ik weet dat ik in dat opzicht van geluk mag spreken. Desondanks hebben mijn dochter en ik ook zeer vervelende dingen meegemaakt met hem. Even in het kort: Mijn ex en ik hadden een goede omgangsregeling voor mijn dochter opgesteld, dat ging een half jaar uitstekend, en mijn ex was/is de grote held voor mijn dochter, tot het moment dat ik er achter kwam dat hij mij (en dus ook mijn dochter) met een berg schulden achter heeft gelaten, en hij ook nog eens toegaf dat dat met voorbedachte rade was gedaan! Een dag later vertelde hij doodleuk dat hij ging emigreren naar Spanje, hij moest nu maar eens aanzichzelf gaan denken (waren zijn woorden). Hoezo aan zichzelf? En zijn dochter dan, die om de vrijdag met haar tasje klaar stond om te wachten op haar papa? Hij zou afscheid van haar nemen en iedere week bellen en schrijven enz enz. beloftes beloftes beloftes... echter er kwam helemaal niets van, geen 1 belofte kwam uit, en ik zat met een hoop sores aan mijn kop, een giga schuld op mijn nek, en een verschrikkelijk verdrietige dochter die werkelijk ontroostbaar was. Er is zelfs een kinderpsycholoog bij haar geweest, en ze was nog maar 3 jaar oud/jong! Ruim een jaar heeft ze iedere nacht in mijn bed gelegen, huilde ze zichzelf in slaap, en werd ook weer huilend wakker... Langzaamaan zakt dat wel een beetje, zolang ze maar geen "stelletjes" ziet, zoals man/vrouw en kind, want dan krijgt ze weer heimwee naar haar papa!! In die tijd dat hij vertrokken was, heb ik gelijk de omgangsregeling aangevochten bij de rechtbank, en later ook het ouderlijk gezag en dit alles staat nu op mijn naam... Wat me nog rest is haar achternaam, want dat wordt ook nog veranderd in mijn naam. Helaas moet ik hier nu nog 2 jaar op wachten, aangezien je dus 5 jaar aaneengesloten alleen voor je kind gezorgd moet hebben, en onze scheiding is in 2004 pas uitgesproken. Nu is hij weer terug in nederland, heeft ook nog eens in de bak gezeten, en jullie snappen het wel, hij wil zijn dochter zien, waar hij (toen hij met zijn luie ballen in de zon in Spanje lag niet aan dacht, sorry voor mijn woordkeuze). Sinds kort woont hij weer samen, en laat niets meer van zich horen, gelukkig, de rust is weer na een jaar wedergekeerd, maar dan nog is mijn dochter verdrietig, en mist haar papa ontzettend! Ook ik ben dus een bezorgde moeder, weliswaar heb ik geen geweld meegemaakt (nogmaals gelukkig niet) en kan daar dus niet over mee praten, maar wat mijn ex heeft gedaan vind ik persoonlijk meer emotionele mishandeling. Het is toch niet te geloven hoe makkelijk mannen (natuurlijk zijn er uitzonderingen) onder hun verantwoordelijkheid uit willen/kunnen komen, als het hun uitkomt is een kind leuk, maar als het niet uitkomt, dan laat maar zitten... Zo werkt dat niet, je zet kinderen op de wereld om er voor te zorgen, en ze normen en waarden bij te brengen, het zijn geen knuffelberen of speelgoed, die als je ze niet meer wil, maar "wegggooit". Ik vind deze site echt supergoed. Veel sterkte allemaal en veel succes!

:: doodsbange moeder :: dinsdag 18 september 2007 :: 18:06:39permalink

IK BEN DOODSBANG!! deze woorden zie ik over me scherm schieten, ik heb net een mailtje met jullie adres van een goede vriendin gekregen. Ik zit echt al dagen op van de zenuwen want vandaag om 11 uur heb ik een rechtzitting over de omgang van me jongste zoontje met mijn ex. Zo toevallig dat ik dit nu voorgeschoteld krijg. Ik sta overal alleen voor met m'n 3 jongens en ik doe zo erg me best om alles goed te kunnen doen voor hen. Ik heb 3 jaar huiselijk geweld meegemaakt en mijn oudste zoon (niet van m'n ex) is ook door hem mishandeld. Ik ben als de dood voor hem. Hij heeft gedreigd om m'n kleintje te ontvoeren en om hem van me af te nemen. Overal praat hij slecht over me en blijft hij me kleineren. Ik ben zo bang dat de rechter niet wil inzien dat hij niet normaal kan fuctioneren en geen goede vader is. Maar ik ben van de ene kant blij dat ik nu zie dat er wat aan gedaan wordt dat er moeders zijn die het beste willen voor hun kinderen en die er ook voor willen en kunnen vechten.

:: Bezorgde oma :: dinsdag 18 september 2007 :: 18:05:00permalink

In 2005 werden wij in de nacht gebeld door onze dochter dat wij haar en het kind direct moesten halen want zij werden geschopt en geslagen door haar inmiddels ex-man. Het begon allemaal toen mijn dochter erachter kwam dat hij een buitenechtelijke relatie had, hij was internationaal chauffeur en kwam alleen in de weekende thuis. Door een sms-je van zijn vriendin kwam zij erachter. Ze zijn toen in relatie-therapie gegaan en dit leek geslaagd. Mijn dochter raakte inverwachting van haar tweede kindje en was daar zeer verblijd over, tot er een miskraam volgde. Een maand of twee daarop was zij weer zwanger, en dat leek goed te gaan, tot na de derde maand, toen ging het weer fout. Zij sprak hierover met haar huisarts, en die zei toen dat het weleens van een sexueel overdraagbare aandoening kon komen. Hij had ongeveer 4 maanden thuisgelopen omdat hij aan aambeien geholpen werd en kon dan niet zolang in de auto zitten dus zat hij in de ziektewet. Dit was dus zijn verhaal tegen ons, maar die aambeien bleken dus genitale wratten te zijn. Ze heeft hem hierover aangesproken en hij ging helemaal door het lint, sloeg en schopte erop los, mijn man heeft hen die nacht opgehaald. De volgende dag is mijn dochter naar de huisarts gegaan en bleek een zwaargekneusde rug te hebben. Ze heeft aangiften bij de politie gedaan en tot onze verbazing is dit geseponeerd. Zij heeft ook een echtscheiding in gang gezet, en toen begonnen de problemen pas goed. Hij hield alles, maar dan ook alles, tegen en frustreerde de hele boel. Onze dochter en kleindochter verbleven inmiddels bij ons in huis; we hebben voor hen verbouwd zodat zij op zichzelf zitten en toch beschermd zijn tegen hem. Het ging allemaal goed tot de eerste uitspraak van de rechter die een bezoekregeling uitsprak, dat zou dan bij ons in huis plaats vinden. Mijn dochter was bij die bezoeken en er werd door hem niets anders gedaan dan gedreigd en gescholden. Zo zei hij dat hij er alles aan zou doen al was het een ontvoering van het kind, dat hij mijn dochter kapot zou maken, of hij zou haar een 9 mm op haar kop zetten, maar het kind zou hij krijgen. Na die bezoeken was het kind totaal overstuur en ging zij apart gedrag vertonen. Ze wilde niet meer alleen slapen en was een angstig/agressief kind aan het worden. Dit is toen met de huisarts overlegd en haar advies was om hulp voor het kind te gaan zoeken. Haar therapeut heeft na 4 sessies het advies gegeven om naar een traumatisch hulpverleningscentum te gaan want er was veel meer met het kind aan de hand. Mijn dochter heeft toen via het Advies en Meldpunt Kindermishandeling het psychotraumatisch centum in Dronten toegewezen gekregen en daar is het kindje in therapie gegaan. Na een aantal sessies kwam haar therapeut erachter dat het kind door haar biovader onzedelijk is betast. Hij heeft zijn vinger in haar plasser gedaan en hij 'heeft heel raar met zijn eigen plasser gedaan en dan kwam er allemaal plassetjes-prut uit'. Mijn dochter heeft hiervan melding bij de politie gedaan,en het kind is in een speciale studio in Nijmegen verhoord, en weer is dit geseponeerd ondanks de melding van de therapeut. De bezoekregeling was inmiddels stopgezet door mijn dochter, dus nu kon het kind zonder zijn dreigementen haar verhaal kwijt en geholpen worden, tot de rechter weer besliste dat de vader het recht heeft om het kind te zien. Als de moeder hier niet aan meewerkt moest ze een dwangsom van 500 euro betalen. Mijn dochter heeft een uitkering dus dat kon zij niet betalen. Daarop volgde weer een rechtzaak en nu was de uitspraak: kind naar de vader, zoniet een dwangsom van 1000 euro per keer. Wordt dit niet betaald, dan wordt de moeder in gijzeling gesteld. Dus u raadt het al: er is geen geld dus mijn dochter gaat drie dagen de gevangenis in. Ik ben onmiddellijk met het kind naar een schuiladres gegaan, want als de eerste opvoeder er niet is moet de tweede opvoeder het kind hebben en dit lieten wij niet gebeuren. We waren net op tijd weg, want nog geen uur later kwam de politie op verzoek van de man het kind halen. Mijn man en zoon zijn toen twee uur gehoord en hebben gelukkig niets losgelaten over onze verblijfplaats, mijn dochter kwam na 3 dagen weer vrij en 2 dagen later lag er weer een inning. Toen zijn de advocaat, de huisarts en op ons verzoek ook het AMK er achteraan gegaan en mijn dochter en kleinddochter zijn daarna op een veilige plek onder gebracht. Het AMK heeft een nieuw onderzoek gedaan en dat bij de raad neergelegd. Deze is afgelopen week mee geweest naar de rechtbank en daar is duidelijk gemaakt dat het kind niet alleen naar haar biovader kan, en als de rechter dan toch een bezoekregeling wil, dan alleen als de therapeut vindt dat het kind daar aan toe is. Nu heeft de rechter besloten dat de vader a.s. dinsdag naar Dronten moet voor een intake [hier heeft hij inmiddels al vier uitnodigingen voor liggen, maar hij heeft steeds geweigerd eraan mee te werken]. Het kind moet donderdag voorbereid worden voor een confrontatie en over 14 dagen moet zij hem ontmoeten... Wel, wij houden ons hart vast voor wat dit kindje nu weer moet meemaken. Het gaat nu zo goed met haar, ze is vrolijk, heeft geen agressie meer en leert goed op school. Ze is 6 jaar en zeer pienter, roept al vanaf het begin ik wil Wilbert - zo heet haar biovader - nooit meer zien, dus hoe dit afloopt...? Hij was altijd zeer hardhandig met haar en mijn dochter moest haar altijd tegen hem beschermen, de tweede gijzeling is intussen niet doorgegaan dit hebben boven genoemde personen en instanties weten te voorkomen, maar de dwangsommen blijven staan en zijn inmiddels opgelopen tot 20.000 euro. Een hoger beroep is versneld aangevraagd maar vind pas plaats in november. Wel wil ik nog even laten weten dat RTL 4 een programma hierover aan het voorbereiden is en het misschien heel belangrijk is dat jullie hier ook in worden betrokken. Er moet vooral vooral meer aandacht voor Den Haag komen en waar zij mee bezig zijn: een moeder die haar kind wil beschermen wordt gewoon de gevangenis ingegooid en de dader loopt fluitend verder. Je mag in dit land wel je kind kapot maken maar niet beschermen. Laat de kreet zijn: 'LUISTER NAAR EEN KINDERSTEM, HUN HART SPREEKT'. Hartelijke groeten van een zeer bezorgde oma.

:: Gewone moeder :: dinsdag 18 september 2007 :: 13:22:41permalink

Eerst een co-ouderschap of uitgebreide omgansgregeling, hoe je het maar noemen wil. Vier jaar lang gaat het tussen mijn ex en mij wel redelijk goed. De kinderen maken hun vader veel mee, maar vinden het niet je-van-het. Als ze daar zijn bellen ze regelmatig dat ze naar huis willen. Ze willen hun vader wel zien, maar daar niet wonen. Voor hen is het onrustig. Hulpverleners zeggen dan dat kinderen daar wel tegen kunnen, flexibel zijn. Maar ik denk dat ze dat eerder zeggen om zich niet tegen een ouder te keren, dan dat ze vanuit een kind redeneren. Maar ja, dat was de afspraak. Dan krijgt hij een vriendin. Eerst gaat dat goed, heel goed. Maar langzaam gaat het steeds slechter en slechter. Mediation helpt niet. Wij kunnen allang niet meer fatsoenlijk met elkaar praten. De kinderen zijn bang voor hem geworden, hun vader is - ten slechte - veranderd. Uiteindelijk besluiten de kinderen dat ze daar niet meer willen wonen. Na een rechtszaak die gelukkig goed voor hen afliep, is er weer rust. En de kinderen varen er wel bij. Die rust is voor hen oneindig veel belangrijker dan het zien van hun vader. Hoewel het wel pijn doet, dat hij koos voor zijn vrouw en niet voor hen. En ben ik zo'n moeder die dat allemaal bewerkstelligd heeft? Nee. Ik vond het voor mij veel prettiger toen ik nog eens wat tijd zonder hen had. Beter voor m'n carrière ook. Maar ja, deze situatie is beter voor hen, en dan dus ook voor mij.

:: Andréa de Jong :: dinsdag 18 september 2007 :: 13:21:40permalink

We hebben dezelfde zorgen in België, ik zou niet willen dat men elders denkt dat het hier beter gaat. Onlangs werd een kindje van school gehaald, terwijl de moeder op haar werk was, nadat ze naar Frankrijk was gevlucht naar haar ouders. De moeder had een aanklacht wegens incest gedaan, maar de vader, een schooldirecteur uit Antwerpen werd vrijgesproken en hij mocht het kind gaan ophalen met de de deurwaarder. Op verzoek van de Kamer van Deurwaarders is deze tussenkomst door middel van de deurwaarder verijdeld, omdat dit te schrijnend zou zijn. Uiteindelijk werd de operatie uitgevoerd met de plaatselijke politie en iemand die een omgangsruimte in België wilde gaan runnen en zich als deskundige heeft opgeworpen. Nadat zij zelf bij de actie aanwezig was waarbij het kind van de moeder werd weggehaald, zou deze zelfde 'deskundige' de moeder begeleiden (sic!) in het contact met het kind. Het artikel stond in alle kranten: applaus op alle banken! Behalve voor de slachtoffers natuurlijk. Zie ook http://mti-online.be

:: Elisabeth :: donderdag 13 september 2007 :: 12:22:11permalink

In ons huidige systeem heeft een kind een stem, die in veel gevallen schreeuwt, maar toch niet wordt gehoord; niet door de ouder die onrust bij het kind veroorzaakt, maar ook niet door de rechter die deze ouder blijkbaar niet ter verantwoording kan roepen, anders dan door een omgangsregeling stop te zetten. Ik moet als moeder in deze de stem van mijn dochter zijn. Ik ben inmiddels bijna vier jaar gescheiden en heb samen met mijn ex-partner 2 kinderen in de leeftijden van vijf en elf jaar oud. Sinds 2 en half jaar zijn er problemen met vader betreffende de communicatie van hem naar de kinderen en tussen ons beiden. Met vele vervelende gevolgen voor alle partijen. Mijn oudste dochter heeft veel problemen ten aanzien van haar vader en wil door alles wat er in de afgelopen maanden is gebeurd, nu echt niet meer naar vader. Doordat er zoveel is gebeurd kan ik het ook niet meer opnemen voor vader en kan er (wil ik mij ten minste proberen te houden aan de regels te houden zoals die in de wet gesteld worden) niets aan doen. Mijn dochter is een hele slimme meid weet heel goed wat ze wil en wat ze niet wil en ook waarom ze iets wel of niet wil. Ze kan praten als een volwassene, maar is een meid van elf die in de knel zit. Ze wil het liefste naar de rechter om zelf te vertellen wat er is maar mag dit niet omdat zij nog geen twaalf is. Ze zit nu in groep 8 en krijgt dit jaar de CITO toetsen voor haar kiezen en heeft nu rust nodig. Toch kan dit nu niet geboden worden omdat vader omgang afdwingt zonder rekening te houden met wat de kinderen nodig hebben. Na een periode van twee en half jaar mijn ex-partner de tijd te hebben gegeven om hier op een andere wijze mee om te gaan is voor mij nu de koek op. Ik wil dat vader gewezen wordt op het belang van het kunnen waarborgen van het sociaal- en emotioneel welzijn van het kind. Met het sociaal- en emotioneel welzijn van het kind, bedoel ik dat een kind zich bij beide ouders zowel op sociaal gebied als op emotioneel gebied moet kunnen ontplooien en zich kunnen uiten. Wanneer hier bij één van beide ouders onvoldoende aandacht voor is of het kind zelfs beperkt wordt in het uiten hiervan, wordt het kind schade berokkend, dat heb ik inmiddels ook persoonlijk ondervonden. Kinderen kunnen hierdoor o.a. psychosociale klachten ontwikkelen, welke vaak te laat opgemerkt worden, met alle gevolgen van dien. Ik heb mediation voorgesteld aan mijn ex-partner, maar hij wees dit af. Zorginstanties konden hier niet in helpen. Ze kunnen het kind en/of moeder wel een luisterend oor bieden maar kunnen/zullen in beginsel niet helpen de problemen op te lossen. Je kunt enkel ondersteuning krijgen in het, hoe kan je het beste omgaan met de problemen zonder dat deze opgelost worden. Uiteindelijk ben ik naar een advocaat gegaan en heb bij deze een uitleg gedaan over de situatie en gevraagd of hulp eventueel via een rechter opgelegd kon worden. Ik maakte mij grote zorgen over het welzijn van mijn kinderen. De advocaat kon mij hier niet mee helpen omdat een dergelijk verzoek niet aanhangig gemaakt kan worden. De enige mogelijkheid om hier binnen een rechtbank over te kunnen praten was door middel van het indienen van een verzoek tot wijziging in de omgangsregeling. Hier was het mij niet om te doen: ik wil de omgang niet verbieden omdat ik dit belangrijk vindt voor het kind in verband met onder andere de identiteitsontwikkeling van het kind. Ik ben van mening dat omgang door kinderen met beide ouders belangrijk is, maar dat er meer rekening gehouden moet worden met de belangen die kinderen hebben. Het sociaal- en emotioneel welzijn van een kind zou centraal gezet moeten worden binnen alle echtscheidingszaken waar kinderen bij zijn betrokken, zowel in een traject voorafgaande (preventief) aan een scheiding of bij andere situaties rondom omgang) op het kind. Nu ouderlijk gezag automatisch overgaat na een scheiding naar beide ouders, zou een ouder ter verantwoording geroepen moet kunnen worden als blijkt dat deze zijn verantwoordelijkheden betreffende het sociaal- en emotioneel welzijn van de kinderen verwaarloosd. Al wil je het nog zo goed mogelijk doen, als één van de partijen niet wil meewerken zullen er ten alle tijden problemen voor de kinderen ontstaan. Bovendien zouden kinderen, zoals mijn oudste dochter, die een duidelijke stem die schreeuwt om gehoord te worden, moeten worden gehoord. Hoe is het mogelijk dat er binnen ons systeem zo weinig ruimte is voor de stem van het kind en dat een rechter in veel gevallen besluiten neemt zonder dat de stem van het kind gehoord is en hierdoor in veel gevallen achteraf geconcludeerd kan worden dat het beter was geweest als er was geluisterd naar de stem van het kind? Ik wens alle ouders heel veel sterkte en de betrokken kinderen alle goeds!

:: kind - getuige van :: donderdag 6 september 2007 :: 21:19:08permalink

Zelf ben ik een kind van gescheiden ouders. Hun huwelijk werd gekenmerkt door veel ruzies e.d. Als kind ben ik regelmatig tussen hen beiden ingesprongen. Met eigen ogen heb ik de blauwe plekken op mijn moeders lichaam gezien en ook de trieste blik in haar ogen, de schaamte jegens mij. Ze zijn gescheiden toen ik inmiddels het huis uit was. Ik heb er zelf voor gekozen om mijn vader nooit meer te zien of te spreken. Die man heeft zoveel kapot gemaakt. Mijn moeder had veel eerder moeten scheiden van deze man. Dan hadden wij het veel beter gehad en had ons een hoop ellende bespaard. Ik had het geluk in weze dat ik reeds ouder was en het huis uit was m.b.t. omgang met de andere ouder. Ik mocht zelf kiezen. Maar als ik jonger was geweest dan nog had ik die man niet meer willen zien. Die man was nl. ook niet aardig richting zijn kinderen: vanaf mijn derde levensjaar behoorlijk mishandeld door deze man. Ik heb geen last van het zgn. niet wetenschappelijk erkende PAS-syndroom. Ik heb jarenlang last gehad van de nachtmerries veroorzaakt door datgene wat ik gezien heb als kind, wat ik gehoord heb als kind, wat ik gevoeld heb als kind...veroorzaakt door een man waarmee mijn moeder getrouwd was.

:: vechtende moeder :: woensdag 5 september 2007 :: 20:59:17permalink

Het is allemaal begonnen in augustus 2005. Toen zijn mijn ex-partner en ik gescheiden, onze kinderen waren toen 2,5 en 1,5. Het zijn een meisje en een jongetje. Tijdens ons samenzijn was er vaak huiselijk geweld in de vorm van wurgpogingen maar ook sexueel. Helaas kon ik niet eerder bij hem weg omdat hij meerdere malen gedreigd heeft met dat hij dan iemand iets aandoet etc. Wat er verder nog bij komt kijken is het feit dat zijn vader een hoge functie bekleedde bij de politie. (dus justitie). Nadat wij uitelkaar zijn gegaan, zou er aanvankelijk eerst een normale omgang plaatsvinden maar helaas kwamen de kinderen de eerste keer al overstuur terug en zei mijn dochter toen al pappa heeft mij au gedaan. Dit komt steeds vaker voor en de kinderen willen er niet eens naar toe. Ik stop met de omgang en bied de vader aan om ze bij mij te bezoeken, maar dat wil hij niet en er volgt een rechtszaak. Gezien het feit dat er steeds meer zaken naar voren komen - oa sexueel misbruik van mijn dochter en verwaarlozing van mijn zoontje -, besluit de rechter dat vader de kinderen mag zien echter alleen onder toezicht van ZIJN ouders. Nou u kunt zich vast wel voorstellen dat de ouders gewoon weg gingen en de kinderen weer alleen waren met vader. Een maand na de rechtszitting komt mijn dochter met een grote blauwe plek op haar achterste naar huis. Pappa heeft haar daar geslagen. Ik stop weer met de omgang, en bied hem weer aan de kinderen bij mij te zien, maar dat wil hij absoluut niet. Dus volgt de tweede zitting. De rechter beschuldigt mij ervan dat ik de kinderen niet naar de vader laat gaan, en ik moet er weer gehoor aan geven. Intussen is mijn dochter bij de GGZ die constateert dat er wel wat aan de hand is, de huisarts en de kinderarts hebben dat inmiddels ook geconstateerd en er wordt een melding gemaakt richting raad voor de kinderbescherming. Echter dit wordt door buro jeugdzorg tegengehouden, want de ouders moeten het onderling maar uitzoeken. Dus schip gestrand. In juli komt mijn dochter weer thuis met allerlei verhalen over erecties en over hoe sperma smaakt, hoe weet een 3 jarig meisje dit, niet van mij aangezien ik geen partner heb en ik een vrouw ben. Zij zegt ook duidelijk dat ze dat van pappa moet doen etc. Voor de derde keer ben ik met de omgang gestopt. En wederom vind er in augustus 2006 weer een zitting plaats. Hierbij zit ook de raad, en zij vinden het maar onzin wat ik zeg. Er moet gewoon omgang zijn, ongeacht wat ik zeg. De ouders van mijn ex worden zelfs gehoord terwijl er voor mijn ouders geen plaats is. Ik ga niet akkoord met de omgang en de uitspraak zou over 2 weken zijn, echter twee dagen later lag de uitspraak bij mijn advocaat op de stoep. Ik moet meewerken aan de omgang anders krijg ik een dwangsom van 150 euro per keer, tot aan 2500 euro. Er wordt gijzeling geeist door de tegenpartij. Wat moet ik doen? De raad is er inmiddels bijgeroepen door de rechtbank maar daar doen ze niets, behalve mij in een kwaad daglicht zetten met de mededeling 'u beweert dat er sexueel misbruik is omdat u geen omgang met de vader wilt'. Maar dat is het niet, er was en is nooit de intentie geweest om geen omgang te laten plaatsvinden, maar het moet gewoon veilig zijn. Doordat ik toch niet ging meewerken, bemoeide de raad zich er mee en besloot dat mijn ex-partner met zijn nieuwe vriendin de kinderen bij mij thuis moeten gaan bezoeken, ik ga hier mee akkoord. En mijn ex ziet de kinderen bij mij thuis ongeveer 4 keer, dan wil hij ze weer bij hem thuis zien en de raad vindt dit goed. Ik stem met tegenzin in. Inmiddels heeft de raad de forensische psychiatrie opdracht gegeven om onderzoek te doen en wel naar psychologische stoornissen van de ouders, of er sprake is geweest van grensoverschrijdend sexuele handelingen bij mijn dochter, etc. Het onderzoek begint en de onderzoeker zegt direct al dat mijn ex had beweerd dat ik een borderline stoornis heb, hij zegt ook direct: 'nou dat is zeker niet zo'. Maar ik heb inmiddels wel al de diagnose schizofreen, borderline en ADHD van mijn ex gekregen en dit werd ook op de zittingen genoemd. Nu is het belangrijk dat u weet dat ik werkzaam ben als arts en dus echt geen persoonlijkheidsstoornis heb, en dat ik dit echt als laster ondervond. Dan hebben we februari 2007 waarin het helemaal mis gaat, mijn dochter komt thuis met pijn aan haar vagina en ik kijk en inderdaad er zitten scheurtjes etc. Ik ga naar de huisarts die dit ook constateert. Ik stop nu de omgang definitief, hier was ik bang voor en door de trage werking van de jeugdzorg moest het dus weer gebeuren. Ik doe aangifte bij de zeden maar de wachttijden zijn lang. Of duurt het zolang omdat mijn ex een zoon van een politiemedewerker is? Ik heb inmiddels de eerste dwangsommen te pakken en ik zit al in de schuldsanering vanwege schulden die nog door mijn ex-partner gemaakt zijn. Dus heb niets om de dwangsommen te betalen. De deurwaarder komt en wil mijn inboedel opeisen. Maar gelukkig weet het saneringsbedrijf dit tegen te houden. Inmiddels is ook mijn dochter door de FPD (Forensisch psychiatrische dienst - BM) onderzocht en is ook daar bevestigd dat ze sexueel misbruikt is, men kan alleen niet definitief zeggen wie de dader is. Maar de vader kan niet uitgesloten worden en zij stellen voor omgang onder begeleiding van de jeugdzorg. Dit rapport is terecht gekomen bij de raad. En nu komt mijn probleem. Deze raadsmedewerker neemt mij nog steeds niet serieus ondanks de gegevens van het rapport. Hij schrijft in zijn concept raadsonderzoek dat hij een OTS aanvraagd en dat de voogd dan mag beslissen hoe verder omgang verloopt. Ik heb daar hele grote vraagtekens bij. Waarom moet er uberhaupt een OTS aangevraagd worden, de ontwikkeling en veiligheid van de kinderen is bij mij niet in gevaar. Wel bij de vader, waar ook uit het onderzoek blijkt dat hij niet weet om te gaan met de kinderen en waarbij gedeeltelijk het daderprofiel overeen komt. De raad zegt nu omdat wij niet kunnen communiceren, moet er een OTS komen. Maar het is niet de communicatie die niet lukt maar het is de veiligheid van mijn kinderen. Die ook ondanks OTS in gevaar komt als de voogd beslist dat de vader de kinderen alleen mag zien. De vrijwillige hulpverlening heeft gefaald wordt er beweerd, maar diezelfde hulpverlening werd steeds tegengehouden door buro jeugdzorg, met de vermelding dat moeten de ouders zelf maar regelen. Ik vind dit alles weer een grote fout van de jeugdzorg waarbij de moeder nog steeds wordt beschuldigd en dat er zelfs een OTS word aangevraagd voor hetgene wat de vader heeft misdaan. En daar speelt wel degelijk mee dat mijn ex-partner zijn vader OOK voor de justitie heeft gewerkt. Ik weet inmiddels niet meer wat te doen. Maar ben bang voor mijn kinderen.

:: F. :: dinsdag 21 augustus 2007 :: 00:00:38permalink

Zes jaar na dato meneer wil omgang met zijn kind. Op zich niets mis mee. Mijn eerste reactie is: eindelijk krijg ik mijn weekend vrij! Het blijkt wat verder te gaan, want meneer wil alles voor de helft. Joepie dat klinkt idyllisch. De hele andere kant van het verhaal moet ik dus aan de Raad van de Kinderbescherming vertellen. Hoe het tussen ons is fout gegaan en waarom er zes jaar eigenllijk geen contact heeft plaatsgevonden. De dame van de Raad vraagt me of ik niet in therapie moet om alles te verwerken. Verwerken? Ik heb alles een plaats gegeven. Ik dacht dat ik met hem klaar was dat ik hem nooit meer hoefde te zien, te spreken, te luchten, te horen of te voelen toen hij 2 jaar geleden geen omgang meer wilde met zijn kind. Na 2 keer omgang met zijn kind had hij er al genoeg van. Het liefst was hij op de oude voet - of beter: de slaande hand - weer verder gegaan. Maar ja, de politie hield het in de gaten dus dat kon niet meer. Dan had hij er kennelijk ook geen lol meer in of het was te vermoeiend. Nu denkt meneer er plotseling anders over, eigenlijk wil hij toch wel verantwoording dragen voor de zorg van haar. Op mijn vraag of hij dat dan eerst maar eens financieel wil bewijzen luidt het antwoord: dat staat los van deze zaak! Gezamelijk gezag komt er ook nog eens bij. Deze man en ik kunnen niet eens een gewoon gesprek met elkaar voeren, laat staan overleggen. Is dat niet terug te zien in de politierapporten? In het belang van het kind is het zeker niet als zij ons ziet schreeuwen of erger. Of een omganshuis de oplossing zou kunnen zijn? Nou mevrouw ik wil na alle ellende die we net verwerkt hebben liever niet dat er iets komt van omgang. Mogen wij uw dochter even spreken? O ja hoor, zij zal u vertellen dat zij wel degelijk een vader wil. Een vader die net zo is als een vader van een vriendinnetje waar ze aan co-ouderschap plus doen. Of ik dat kan realiseren met deze man? Mijn antwoord luidt nee. Ik wil het niet kunnen/willen/moeten. Is het in het belang van mijn dochter dat zij haar vader nu al leert kennen als een onbetrouwbare man, of is het beter dat zij dat pas gaat ondervinden als zij daar aan toe is en het onder ogen kan zien? Natuurlijk heb ik ook mijn tekortkomingen, maar ik moet de verantwoording voor al mijn fouten nemen. Meneer hoeft/doet dat niet. Wat de raad ook uiteindelijk beslist: ik zal mij erbij moeten neerleggen want zij weten wat goed is voor mijn kind. Denken ze dat ik dat niet kan aanvoelen of zo? Die gesprekken zijn een paar maanden geleden geweest, inmiddels, maar nog steeds voel ik die onmacht. Bovendien is al het verdriet nu weer naar boven gekomen. Ik probeer alles op alles te zetten om mijn dochter zo min mogelijk van de situatie mee te geven, want het is en blijft een verdrietige zaak. Ik heb meerdere bezoeken van de raad gehad, twee keer daar in hun gebouw, drie keer bij mij thuis. Van die keren heeft ze een keer met mijn dochter gesproken en ondertussen heeft ze ook een keer contact met hem gehad. Nu is ze bezig met hem en over vijf weken krijg ik uitslag van haar onderzoek. De conclusie van de Raad gaat naar de rechter en dan mag de rechter gaan beslissen wat hij er mee gaat doen. Voordat de gesprekken begonnen dacht dat ik dat ik geen traan meer kon laten over de situatie. Het tegendeel bleek waar. Dit trekt zoveel oude wonden open. Wat ze heel goed kan is samenvatten. Op het laatst vertelde ze haar conclusie van alle bezoeken, ze vond het hartverscheurend. Ik heb zo veel gehuild, van elk bezoek was ik echt een dag van slag af. Emotioneel gaat het goed met mij, ook al blijft het iedere keer door mijn hoofd spelen. Ik merk dat ik toch onbewust de dagen aan het aftellen ben. Hetgeen ze met mijn dochter heeft besproken is best heftig te noemen. Ik kende de soort vragen wel. 'Wat vind je van je vader, hoe zou het zijn als je vader hier wat vaker komt. Hoe is je vader voor jou, hoe ziet je vader er uit, hoe is je vader voor je moeder. Wat is je liefste wens...?' Mijn dochter's antwoorden waren ook heftig. Ze zei, ik citeer 'mijn vader is wel lief voor mij, maar hij slaat mijn moeder het ziekenhuis in'. De conclusie van de Raad was dat mijn dochter haar vader eigelijk als een soort veredelde Sinterklaas ziet. Alleen al dat gegeven valt onder het kopje jammer. Ik had liever gehad dat zij de herinneringen aan een vader had zoals ik die ken van mijn vader. Omgang via een omgangshuis blijkt voor mijn ex onbespreekbaar. Dit maakt dat ik enigzins hoopvol gestemd ben. Ik hoop dat op het moment dat als deze zaak voor de rechter komt, meneer nog steeds dezelfde houding heeft. De RVK moet het belang van het kind in de gaten houden en zijn hechting en dat soort shit. Wat is een kind op de wereld zetten anders dan eeuwige trouw? Het kind is de spil tussen twee ouders. Dat is verbinden, verbonden zijn. Bij tegenspoed wordt de handdoek in de ring gegooid. 'Eeuwig' en 'voor altijd' zijn dan ineens lege woorden, net als 'verbintenis' en 'hechting'. Altijd de vragen: Heeft het iets met mij te maken? Komt het door wat ik fout heb gedaan? Als deze vragen niet van buiten worden gesteld, dan kwellen ze me wel van binnen uit. Voor mijn gevoel zou een vader zijn eeuwige trouw aan het kind dienen te geven en vaderfiguur en rots in de branding moeten zijn. Als dat niet zo blijkt te zijn, dan is het belangrijk dat het kind ondervindt dat het een vader heeft. Zijn de ouders bereid om met elkaar in gesprek te gaan over omgang met dit kind? Hier schuilt het gevaar. De ouders moeten het omwille van het kind wel toestaan, anders wordt hun door de raad verweten dat als één van de twee er tegen is, deze ouder niet in het belang van het kind denkt, terwijl je de overweging maakt vanuit het idee dat je je kind moet beschermen.

:: huilende mama :: maandag 20 augustus 2007 :: 18:32:03permalink

Jemig zeg, de tranen stromen over mijn wangen. Ik heb altijd gedacht, dat er geen gelijke situaties zouden bestaan. Je hoort er immers ook nooit over. Vrijdag a.s. begint voor mij het werkelijke gevecht. Voor het eerst moet ik naar de rechtbank. Ben nu al ongelooflijk onrustig, maar goed. Negen jaar geleden ontmoette ik mijn voormalige vriend. Vier jaar lang ging onze relatie echt goed, maar er veranderde iets van de ene op de andere dag. Hij werd psychotisch. Tijdens zijn eerste opname kwam ik er achter dat ik zwanger van hem was. Vele twijfels aan mijn kant natuurlijk. Maar ik ging er niet van uit dat mijn vriend blijvend ziek zou zijn. Nu is hij anno 2007 inmiddels al 5 keer zwaar psychotisch geweest, waarbij de laatste twee keer zijn woede compleet naar mij toe was gericht. Toen hij voor de 4e keer psychotisch was, is het uit de hand gelopen en ben ik geslagen. Na de komst van de politie heeft hij zijn sleutels ingeleverd. Daarmee was het niet voorbij natuurlijk. We hebben mediation gedaan, maar mijn standpunt van omgang met zijn dochter onder begeleiding werd door hem afgedaan als dat heb ik niet nodig. Uiteindelijk is de mediation op niks uitgelopen, want wederom kreeg hij een psychose. Dit heeft geresulteerd in maandenlange slapeloze nachten voor mij. Sms-en, bellen, voor mijn woning staan, op school van kind, op de buitenschoolse opvang en bij mijn werkgever. Ik ben gesloopt, maar moet knokken voor een toekomst voor mij en mijn kind. Op zich ben ik niet tegen omgang, maar de veiligheid van mijn dochter komt wel in het gedrang als het zonder begeleiding zou moeten. Ik heb het niet meer van de zenuwen. Weet dat hij weer op vrije voeten is en zijn RM [Rechterlijke Machtiging voor een gedwongen behandeling - BM] tot 7 november loopt. Daarna kan hij gewoon zijn gang weer gaan. En dan zit zijn uitspraak van ca. een half jaar geleden nog in mijn hoofd, waarin hij mij mededeelde: Kom niet aan mijn vaderschap, want het zal je gaan bezuren. Toch ben ik niet van plan te gaan vluchten; dat is voor mijn dochter ook niet echt stabiel. Ik hoop alleen, dat hij het gezonde verstand heeft ons eindelijk eens wat rust te gunnen, maar heb er een hard hoofd in. Inmiddel wel prioriteit 1 bij de politie, maar of ik daar rustiger van moet worden....pffff Ik ben blij dat ik niet als enige in zo'n verhaal leef. Je wordt geleefd door de grillen van een ander.

:: Butterfly :: woensdag 15 augustus 2007 :: 21:18:43permalink

Ik heb mijn vriend leren kennen toen ik 20 was en ik raakte al gauw zwanger van hem. Toen ik zwanger was, veranderde hij ineens en begon hij mij zowel geestelijk als lichamelijk te mishandelen. Toen ik 4 maanden zwanger was moest ik van de verloskundige al rustig aan gaan doen, omdat ik harde buiken (zo vroeg in de zwangerschap) had. Ik was net met deze diagnose en de mededeling thuisgekomen dat het een meisje was, of hij begon volop in me buik te rammen want meneer wilde het kindje niet nu het een meisje bleek te zijn. Dit was het begin van een hele reeks mishandelingen. Ik werd ook vaak geestelijk vernederd; ik was niks waard volgens hem, ik was een hoer. Een stuk stront was nog meer waard als ik. Toen onze dochter geboren werd ging het steeds slechter tussen ons, waarom ging ik niet weg...? Ik was bang, bang voor hem, bang dat hij mijn dochter zou ontvoeren want daar dreigde hij mee - en nee, het is geen allochtoon maar een Nederlander. Hij begon onze dochter toen ze 6 weken oud was ook te mishandelen en te misbruiken. Toen mijn dochter 3 maanden was heeft hij geprobeerd om me te wurgen. Ik wilde toen gelijk weg, maar helaas had ik de middelen en contacten niet meer; ik was intussen volledig geïsoleerd. Twee weken nadat hij mij heeft proberen te vermoorden, kwam ik er achter dat hij een ander had. Dat was voor mij een pluspunt. De dag erna moest ik naar het ziekenhuis; ik moest worden opgenomen voor een spoedoperatie wegens galstenen. M'n dochter bleef achter bij hem en zijn nieuwe vriendin. Ik heb de laatste nacht dat ik in het ziekenhuis lag de politie gebeld, maar die wilde niet meer helpen want die hadden zoiets van: 'je gaat toch wel weer terug'. Uiteindelijk, met hulp van de burgemeester, heeft de politie me toch geholpen om mijn dochter terug te krijgen. Toen ik de volgende ochtend ontslagen was uit het ziekenhuis, werd ik door zijn nieuwe vriendin opgehaald en naar ons huis gebracht waar mijn dochter was. Ik heb steeds m'n dochter vastgehouden en ben, toen er werd aangebeld, met m'n dochter naar de deur gelopen en heb open gedaan voor de politie. Toen die binnen kwam ben ik keihard met haar op m'n arm naar buiten gevlucht... en dat met 25 verse hechtingen in me lijf! Ik heb gekozen voor het leven van mijn dochter. Na mij heeft hij helaas nog 3 slachtoffers gemaakt. Die vrouwen zijn ook allemaal zwaar mishandeld en meerdere malen verkracht en hij heeft ook met alle drie die vrouwen een kind gekregen. Die vrouwen hebben inmiddels ook gekozen voor hun kids. Ik heb destijds ook aangifte gedaan maar die werd niet serieus genomen en nu na 5 jaar zijn er van zijn 3 nieuwe slachtoffers ook aangiftes binnen gekomen en heb ik opnieuw aangifte gedaan. Ik heb, nadat ik bij hem weg ben gegaan, ongeveer nog zes keer contact gehad. Hij wilde graag zijn dochter zien en ik hoopte dat hij veranderd was, maar het tegendeel bleek waar. Achteraf heb ik begrepen dat mijn dochter, die toen 2 jaar was, ook ooggetuige geweest is van de mishandelingen van zijn toenmalige vriendin. De laatste keer dat ze bij hem geweest is, kreeg ik een mishandeld en zwaar getraumatiseerd kind terug. Hij heeft mijn dochter erkend en we hadden ook gezamenlijke voogdij over haar. Ik schrijf 'hadden' want ik heb de voogdij aangevochten en gewonnen, want meneer kwam godzijdank niet voor de zitting opdagen. Want wat was er gebeurd als hij wel was komen opdagen??? Ik heb inmiddels een jaar niks meer van 'm gehoord. Bij zijn tweede ex vocht hij ineens na 2 jaar niks van zich te hebben laten horen de omgangsregeling aan en op de dag van rechtzaak haakte hij ook daar af. Zijn derde ex is nu 2 jaar weg bij hem en zij heeft een dochter van 13 maanden van hem. Ook zij werd zwaar mishandeld in haar zwangerschap en ook zij heeft tot op heden niks meer van hem vernomen, maar hij heeft dat kindje ook niet erkend. Wij moeten onze kinderen beschermen tegen de beesten. Laat ons niet in de steek; we hebben heel hard moeten knokken voor wat we nu bereikt hebben. Elke nacht vecht ik opnieuw voor mijn leven en dat van mijn dochter, want elke nacht beleef ik die helse relatie opnieuw in mijn dromen.

:: Erika :: dinsdag 14 augustus 2007 :: 15:44:17permalink

Hallo lieve bezorgde moeders Ik voelde me zo alleen in mijn probleem totdat ik deze site bezocht ik dacht echt dat ik de enige was, maar helaas is dat niet zo. Ik kon wel huilen toen ik de verhalen hier las. Ik wil mijn verhaal graag aan jullie kwijt en als het moet ben ik bereid om het in de media te gooien. Ik heb 5 jaar lang een relatie gehad met mijn ex-vriend (irakees). In deze 5 jaar heeft hij me geestelijk en lichamelijk mishandeld (ook tijdens de zwangerschap) en op alle denkbare manieren van mij geprofiteerd. Hij heeft mij afgezonderd van familie en vrienden om mij te isoleren van de buitenwereld, zodat hij mij volledig in zijn macht zou hebben. Ik heb hem mijn dochtertje onder druk laten erkennen, omdat hij zo een verblijfsvergunning hoopte te krijgen en ik de schuldige zou zijn als hij het niet zou krijgen. Hierbij werd ik geestelijk en emotioneel onder druk gezet en ook mishandeld. Mijn zoontje van 5 maanden heeft hij niet erkend. Ik heb hem in december 2006 de deur uitgezet voor de veiligheid van mijn kinderen. Drie maanden later is mijn zoontje geboren, ik heb hem hiervan op de hoogte gesteld. De dag dat ik thuis kwam waren mijn familie en vrienden al aanwezig. Toen kwam mijn ex-vriend met zijn ouders en ging finaal door het lint omdat mijn beste vriendin bij de geboorte was en hij niet. Hij schold en beledigde iedereen (behalve zijn ouders). Mijn dochtertje was compleet overstuur en de moeder van mijn ex zei tegen haar dat er niks aan de hand was en hield haar tegen, want ze wou naar mij toe. Hij begon mij vaak te bellen varierend van 6 tot 40 keer op een dag en hij schold me hierbij uit en hij zei dat hij mij en mijn land kapot ging maken. Er lag een bezoekregeling op dinsdag van 11.30 to 13.00 bij mij thuis want ik wou dat hij een band kon opbouwen met de kinderen. Hierbij misdroeg hij zich meerder malen, hij kwam onder invloed van wiet, zat in mijn spullen te neuzen en mijn sms-berichten te lezen. De politie is er ook bij betrokken geweest om de bezoeksregeling in stand te houden en hem nog eens uit te leggen hoe hij zich moest gedragen in mijn woning. Nadat hij hier geen gehoor aan had gegeven en meerdere malen niet of te laat kwam opdagen, heb ik de bezoekregeling stop gezet. Eind mei kreeg ik een brief van het juridisch loket met de vraag of ik wou mee werken aan mediation, maar ik zag hier weinig heil in omdat hij zich voor de buitenwereld als perfecte vader voordoet, terwijl mijn dochtertje door hem onzettend bang is voor mannen na alle telefoontjes en beledigingen. Begin augustus spande mijn ex een kortgeding aan tegen mij, omdat hij omgang wil en mijn zoontje wil erkennen. Het verzoekschrift staat vol met leugens. Echt walgelijk gewoon dat hij zo alles naar zijn hand kan zetten. In het kortgeding deed hij zich voor als de perfecte vader die altijd goed voor zijn vrouw en kinderen heeft gezorgd en alles voor mij heeft gedaan in de zwangerschappen en mij nooit met een vinger heeft aangeraakt. Hij zei dat de kinderen bij de moeder horen en hij zal er nooit aan denken om ze af te nemen van mij en dat hij sinds februari zijn kinderen niet heeft gezien. De uitspraak van de rechter was als volgt: Humanitas begeleidt de omgangsregeling totdat de bodemprocedure is geweest. Tot mijn grote verbazing kreeg ik een beschikking van de rechtbank dat mijn zoontje onder curatele is gesteld op verzoek van mijn ex; ik was er zelf niet eens van op de hoogte dat hij dit verzoek heeft ingediend. Ik snap niet dat dit in ons land mogelijk is, want de kinderen hebben geen band met de vader en mijn dochter is bang voor mannen. Ik ben van mening dat het niet in het belang van het kind is maar in het belang van de vader; het is gewoon te zot voor woorden. Ik ben erg bang wat de toekomst gaat brengen als ik mijn kinderen mee moet geven aan mijn ex vriend. Komt mijn dochterje van anderhalf met oorbellen thuis? Of mijn zoontje besneden? Of kan ik ze ophalen uit Irak? Of ik zie ze nooit meer......? Ik wens iedereen veel sterkte en lieve bezorgde moeders laten we onze handen samen ineen slaan om een einde te maken aan dit soort onrecht!

:: Moeders tegen Incest - België :: dinsdag 14 augustus 2007 :: 12:58:25permalink

Reeds 20 jaar ervaren wij deze druk. De wetten die ouders bevoordelen inzake omgangsrecht zijn altijd veel sneller aanvaard dan wetten die kinderen beschermen. De laatste tijd gaat dat voordeel vooral naar vaders onder druk van machtige mannenlobby's die oprukken vanuit Canada en Nieuw Zeeland, en nu ook reeds Nederland, Frankrijk en België hebben bereikt. Professor Van Gijsegem uit Montreal heeft er zelf een "kruistocht doorheen Europa" voor over om hulpverlening en magistratuur te beïnvloeden en te waarschuwen tegen de moeders. Op uitnodiging van die mannenlobby's natuurlijk. Er zijn ook wel vrouwen bij, meestal gaat het echter om de "tweede echtgenotes" die manlief geloven want die eerste vrouw dat was nu eens een heks! Incest komt bijna nooit voor, volgens Richard Gardner, de geestelijke vader van PAS, "daarbij moeten moeders beseffen dat er miljoenen zijn die pedofilie normaal vinden". Wie zoiets schrijft, daar zou ik wel voor oppassen. Maar neen, ze zijn universitair geschoold, dus hebben ze waarschijnlijk wel gelijk! En zie de pedofielenpartij in Nederland die men niet kan noch wil verbieden! De hardnekkigheid waarmee men een onderscheid maakt tussen pedofielen buitenshuis en pedofielen binnenshuis is zeer handig voor daders die hun kind misbruiken binnen het gezin. Pedofielen zeggen dat ze een zwak hebben voor kinderen, incestplegers zeggen dat toch ook, alleen kan het kind hier nog moeilijker onderuit. De Internationale Conventie van de Rechten van het Kind zou kunnen helpen, maar dat blijft uit. Rechters zien niet goed hoe ze jonge kinderen kunnen vertrouwen of wensen het niet te doen, maar er zijn wel moedige rechters die het toch doen. Dan is er het geval van de minste twijfel: deze minste twijfel spreekt daders vrij. Maar deze minste twijfel kan wel een kind veroordelen bij een gewelddadige ouder te gaan wonen Het Parental Alienation Syndroom is niet wetenschappelijk, maar wordt wel wijd en zijd verspreid door "deskundigen" die optreden als getuigen voor de mannen die daar de middelen voor hebben, net zoals hier een advokaat gezocht wordt. Rechters zijn geen psychologen en geloven wat deze universitair opgeleiden vertellen. Toch hebben ze daar in Amerika de Internationale Conventie van de Rechten van het Kind niet ondertekend, in Europa wel. De artikelen 9, 12, 19 en 34 zijn duidelijk genoeg: Elk kind heeft recht op beide ouders, ook de afwezige ouder,(artikel 12) behalve in geval van seksueel misbruik of zware mishandelingen (artikel 19). Advokaten komen dan met PAS, en rechters aarzelen..."Alweer zo'n feeks die haar ex een hak wil zetten", dat zit er diep in. In plaats van er van uit te gaan dat misbruik mogelijk is, gaat men ervan uit dat er vele valse aanklachten zijn. Dat gevoel wordt trouwens bevestigd door de vele seponeringen, 85% van de gevallen. Seponeren wil niet zeggen dat er niets gebeurd is, maar dat er geen redenen zijn om de man te vervolgen, dat kan bijvoorbeeld zijn als het kind niet meer bij de vader woont. Juist op dat moment wordt een echtscheiding bijzonder moeilijk vanwege de mogelijkheid dat het kind toch zal opgeëist worden. Men spreekt dan nogal vlug van vechtscheidingen. Over al deze verwikkelingen gaat mijn boek : De Perfecte Misdaad, Incest tusen Misvatting en Werkelijkheid bij Desk-Nijverdal.Nl - 197 pagina's met ervaringen van moeders en gerechtswedervaren in België. Wat ik schrijf is niet rooskleurig, maar de vrouwen zullen het moeten doen, vooral de moeders wie men het natuurlijk recht (en plicht!) ontzegt hun kinderen tot het uiterste te beschermen, omdat volwassenen rechten hebben. Moeders die ten slotte vluchten met hun kind, staan buiten de wet en kunnen worden opgespoord en vervolgd wegens ontvoering. Namens Moeders tegen Incest - Gent, België, Andréa.

:: nog een bezorgde moeder :: woensdag 8 augustus 2007 :: 11:08:58permalink

Hier nog een bezorgde moeder. Ook ik ben aan het vechten om een omgangsregeling tegen te gaan. Op dit moment heb ik twee rechtzaken achter de rug en heb ik er eentje gewonnen: Ik blijf alleen het gezag houden. Mijn ex en ik waren niet getrouwd. Tijdens de zwangerschap heeft hij mijn zoontje wel erkend. Mijn ex lijdt aan psychoses. Hij is hiervoor zelfs opgenomen geweest in een instelling. Tijdens het begin van de zwangerschap begon hij mij te tiraniseren. Ik moest me overal voor verantwoorden. Als hem iets niet zinde hield hij mij expres wakker. Tijdens de zwangerschap werd er ontdekt dat mijn zoontje een ernstige aangeboren hartafwijking heeft. Hij is toen een keer meegeweest naar het kinderziekenhuis en voor de rest stond ik er tijdens de controles daar alleen voor. Na de geboorte van mijn zoontje heeft hij er nooit naar omgeken. Alleen als er mensen bij waren deed hij alsof hij de liefhebbende vader was. Ondertussen bleef hij gewoon door gaan met jennen. In september 2005 heb ik de knoop doorgehakt. Mijn zoontje was toen anderhalf en had al 7 zware operaties achter de rug. Terwijl hij lag te vechten voor zijn leven op de Intensive Care, ging zijn vader gewoon aan het werk. In de eerste anderhalve maand na het verbreken van de relatie heb ik geprobeerd om een bezoekregeling in stand te houden. Zijn vader kwam of niet opdagen of hij kwam 's avonds als mijn zoontje al lag te slapen, en dan ging hij gewoon door met mij jennen. Op een gegeven moment durfde ik niet alleen met hem in een huis te zijn en toen kwam mijn moeder als mijn ex ook zou komen. Zelfs het feit dat mijn moeder er bij was veranderde niks aan zijn gedrag tegenover mij en naar zijn zoontje keek hij tijdens de bezoekjes al helemaal niet meer om. Nadat hij mij telefonisch had bedreigd en mij 's nachts telefonisch ging lastigvallen heb ik de bezoekregeling stopgezet. Mijn zoontje moest weer geopereerd worden en met mijn advocaat heb ik toen besproken wat te doen met vader. De advocaat vond het wel verstandig om vader te bellen om een afspraak te maken dat hij zijn zoontje een half uurtje mocht zien bij mijn ouders thuis. Hij is die middag niet komen opdagen en belde de volgende dag met mijn vader om te zeggen dat hij met griep in bed lag en daardoor niet kon bellen. Na de operatie hebben we hem netjes opgebeld om door te geven dat alles goed was gegaan. Hij heeft nog geen kaartje gestuurd. Zelfs met zijn verjaardagen komen er geen kaartjes. Afgelopen september moest ik voor de rechter verschijnen omdat mijn ex een omgangsregeling wil. Hij wil mijn zoontje ieder weekend hebben van vrijdag 5 tot zondag 7. Tijdens deze rechtzaak heeft de rechter besloten dat mijn ex zich eerst moet laten uitlaten over zijn pshychische behandelingen en over het feit of hij medicijnen gebruikt. Deze papieren moeten nog steeds binnenkomen. In mei was de tweede rechtzaak. Ondanks alle papieren die ik heb van BJZ en de integrale vroeghulp en zelfs van een ortopedagoog uit het ziekenhuis die mijn zoontje heeft onderzocht i.v.m. de vele ziekenhuisopnames en waar in alle papieren stuk voor stuk staat dat omgang met vader mijn zoontje kan schaden en dat mijn zoontje dat niet aankan, is er door de rechter toch een proefomgang opgelegd bij de Raad voor de Kinderbescherming. Omdat de raad toch wel doorhad dat mijn zoontje erg kwetsbaar is, wilden ze eerst een gesprek met vader en daarna met ons samen. Vorige week dinsdag heb ik daar dus inderdaad een gesprek gehad met de raadsmedewerker, de gedragsdeskundige en mijn ex. Ik wilde graag mijn moeder bij het gesprek hebben maar dat wou mijn ex niet en de raad liever ook niet. We waren nog geen 5 minuten in gesprek of hij schold me al uit voor stomme trut. Ook was ik volgens hem een slechte moeder en kwam het door mij dat mijn zoontje naar de zomervakantie naar een speciaal kinderdagverblijf moet/gaat. Toen ik de gedragsdeskundige moest vertellen wat allemaal de problemen waren bij mijn zoontje en ik dat vertelde had hij echt overal commentaar op. Als zij hem een vraag stelde dan beantwoordde hij die met voorbeelden die helemaal niks met de vraag te maken hadden. Mijn zoontje weet niet wie zijn vader is. Van de kinderbescherming moet ik hem nu aan de hand van een foto gaan vertellen dat dat zijn vader is, maar dat we hem niet zien. Ik heb dit voorgelegd aan de school waar hij straks heen gaat (daar heeft hij al fysio en logopedie) en die raden mij dat af aangezien hij het niet zal begrijpen. Tijdens het gesprek heb ik hem geconfonteerd met het feit dat hij al die jaren dat we samen waren bijna dagelijks riep dat hij ooit op 2 plaatsen tegelijkertijd is gezien, dat hijzelf rare lichtjes heeft gezien bij een recreatieplas en dat hij de afbeelding van Nostradamus in het raam heeft gezien. Dit gaf hij daar gewoon openlijk toe. De dag na het gesprek bij de kinderbescherming heb ik hen gebeld omdat ik geen goed gevoel had over het gesprek en ik eigenlijk niet nog een keer met m'n ex in gesprek wil. Zij gaf aan dat ze tijdens dat gesprek 'de lichaamshouding van mijn ex niet vonden kloppen' en dat ze daarom nog een gesprek willen om te kijken hoe hij dan is, en dat ze nog niet eens spreken over een eventuele proefomgang. Maar nou vraag ik mij af of ze dit alleen maar zeggen om mij gerust te stellen en er voor te zorgen dat ik wel naar het gesprek kom zodat ze er uiteindelijk een proefomgang gaan doordrukken die mijn zoontje niet aan kan.

:: anoniem :: zondag 5 augustus 2007 :: 21:51:19permalink

Wat een vreselijke, vreselijke verhalen hier! Het mijne is niet veel anders helaas. Ben ook getrouwd met een tiran; the devil himself kon hij zijn. Bijna 7 jaar een (gewelddadige) relatie mee gehad. Ik ben vorig jaar voor hem gevlucht. Ik was toen 7 maanden zwanger van mijn inmiddels geboren kind. De laatste avond ben ik letterlijk voor hem gevlucht. In plaats van de babykamer op te gaan halen sloeg en trapte hij me (weer). Zelfs in mijn zwangere buik! Dit deed mij besluiten om de deur uit te gaan om nooit meer terug te keren! Een eventuele volgende keer zou m'n dood betekenen! Erger dan die avond zou voor mij niets anders betekenen. Zelf een nacht ter observatie in het ziekenhuis gelegen ter controle van de foetus. De week daarop aangifte gedaan en gelijk door naar een advocaat om een scheiding aan te vragen. Inmiddels is de eerste rechtszitting achter de rug over de voorlopige voorzieningen in verband met de scheiding. Vreselijk die confrontatie aan te moeten gaan, maar wel zo goed als het ging mijn verhaal gedaan bij de rechter. 'Tsja mevrouw wat vertelt u uw kind later als hij gaat vragen naar zijn vader?' Ik vertelde haar dat het me alles beter leek dan m'n zoontje psychisch of lichamelijke schade te doen oplopen. Ook de bedreigingen genoemd: "Ik schiet je kapot met 'jong' en al. Ik snij je strot eraf. Ik snij je van onder tot boven open en spies je kop op het hek." Hij heeft zijn kind nog nooit gezien en dat wil ik uit angst ook graag zou houden! Hij is gek/ziek en het wordt soms zwart voor zijn ogen en dan weet hij niet meer wat hij doet (heeft ie in het verleden meermalen gezegd). Hij sloeg een paar maanden geleden de ruit in van de slaapkamer, waar wij beiden onder sliepen. Het scheelde niet veel of mijn kindje had kunnen baden in het glas. Ik had hem gelukkig op tijd uit het bedje gehaald. Hierdoor heeft hij ook een straatverbod opgelegd gekregen, maar wat houdt hem tegen als hij het in zijn hoofd haalt? Ik weet dat ik nog een superlange en zware weg te gaan heb, maar alles voor de veiligheid van m'n kind!

:: Alexandra :: donderdag 2 augustus 2007 :: 14:07:53permalink

Tijdens de 4e maand van zwangerschap is mijn relatie beeindigd. Na maanden van psychische mishandeling door mijn ex en zijn familie ben ik vertrokken. Mijn ex (afkomstig uit het Midden-Oosten) was gekrenkt in zijn trots en wilde niets meer met ons te maken hebben. Ik heb geprobeerd d.m.v. een psycholoog de verstandshouding te verbeteren, ten behoeve van ons kind. Mijn ex eiste: het kind krijgt mijn achternaam en anders wil ik niets meer met jullie te maken hebben! Uiteraard heb ik dit geweigerd. Direct na mijn bevalling heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering mijn ex gebeld om te vragen of hij onze dochter wilde zien, dit gebeurde één keer. Hij wenste geen contact meer verder, vertrok voor maanden naar het buitenland en liet niets meer horen. Erkennen wilde hij mijn dochter niet. Het was toch een meisje, daar had hij niets mee; zo stelde hij. Ik raakte in een depressie veroorzaakt door een post-traumatisch stress syndroom en zocht hulp bij een psychiater. Nadat mijn dochter 4 maanden oud was, zocht mijn ex ineens contact. Omdat ik nogal labiel was stond ik dat toe. Er vonden ca. 5 bezoekjes plaats, met mij erbij, op een neutrale plaats. Echt interesse had hij niet voor mijn kind, hij betaalde niets voor haar en bracht nooit iets voor haar mee. Wel maakte hij veel foto's van de bezoekjes. Achteraf stom dat ik dat toeliet... Eén keer heeft mijn ex ons naar huis gebracht waarbij hij zijn handen niet thuis kon houden. Er ontstond een ruzie en een handgemeen, waarbij buren getuigen waren. Mijn ex dreigde mijn kind te zullen ontvoeren en mij kapot te maken. Ik durfde geen aangifte te doen uit angst voor repressailles, wel had ik 2 maal een melding gedaan bij onze wijkagent, die dit bevestigd heeft in een schrijven. Maandenlang hoorde ik niets van mijn ex, totdat ik een jaar later een nieuwe relatie had en ik prompt een brief ontving van de advocaat van mijn ex. Hij eiste een omgangsregeling met zijn dochter. Ik vond een advocaat die mij verraste met haar mening; dit was foute boel voor mij. Als mijn ex een rechtszaak zou beginnen zou ik die te allen tijde verliezen omdat hij de biologische vader is en zij recht heeft op contact met haar verwekker. Het advies van mijn advocaat was: vindt een juridische vader voor je kind, dat maakt zijn kans op een regeling van 99% naar slechts 5% kans. Ik had net een nieuwe relatie en wilde hier niet aan beginnen. Het volgende advies van mijn advocaat was mediation, dat was volgens haar mijn enige kans om een rechtszaak en dus een regeling zoveel mogelijk uit te stellen. Omdat ik nog steeds leed aan dat post-traumatische stress syndroom was ik niet in staat om zoiets als mediation aan te gaan. Het zou volgens mijn psychiater bovendien veel te vroeg zijn om mezelf aan zulke stress bloot te stellen. Ik heb dat dus geweigerd en ging voor een second opinion naar een andere advocaat. Mijn nieuwe advocate, zelf een moeder met 2 kinderen van mijn dochter d'r leeftijd, had een hele andere visie! Niets geen mediation, onderhandeling of iets anders wat het makkelijk zou maken voor mijn ex. We zouden de strijd aan gaan in de rechtszaal en aanvoeren dat het niet in het belang van mijn toen 2 jaar oude dochter zou zijn om contact te hebben met een vreemde. Bovendien haalde we rapporten erbij de van de psycholoog waarmee we tijdens mijn zwangerschap beiden contact hebben gehad, getuigenverslagen van de mishandeling door mijn ex, brief van de politie en bovendien heeft mijn ex een strafrechtelijk verleden wegens geweldpleging en overtreding van de opium wet. Ook de dreigementen voor ontvoering werden aangehaald en besloot ik toch mijn nieuwe vriend mijn dochter te laten erkennen. Hij heeft nl na ruim een jaar wél family-life met haar. De rechtszaak verliep voor mij uiterst verrassend. De kinderrechter leek mij niet zo serieus te nemen. Rapporten van de psycholoog, politie en getuigenverslagen werden zonder pardon van tafel geveegd. Het feit dat mijn huidige vriend nu de vader is van mijn kind werd als 'kwetsend' ervaren voor mijn ex (!). Hij beweerde family-life met mijn dochtertje te hebben aan de hand van de foto's die hij tijdens onze bezoekjes had gemaakt. Ik kon wel huilen! Hij weet niet eens of mijn dochter links of rechtshandig is, waar zij een opvallend moedervlekje heeft op haar lichaam, wat haar lievelingsknuffel is en welke rituelen ze heeft voor het slapengaan! Hoezo family-life? Het feit dat mijn ex nog nooit iets heeft ondernomen om naar mijn kinds welzijn te informeren of financieël bij te dragen werd ook niet besproken. Ik heb tevens zwart op wit van hem dat hij mijn kind niet wil erkennen, omdat hij niet haar vader is en naar mij toe het dringende verzoek om hem vooral verder met rust te laten met mijn kind! Nu zat hij te huilen in rechtszaal omdat ik hem zoveel heb aangedaan en hij zijn kleine prinsesje zo miste. Als bewijs van zijn 'vaderliefde' heeft hij haar naam op zijn rug getatoeërd! Dat vertelde zijn advocaat in de rechtszaal. Natuurlijk was er ook een 'deskundige' bij van de Raad van Kinderbescherming, een meisje wat ik niet ouder dan 20 jaar schatte. Zij pleitte voor het belang van mijn kind om haar biologische vader te kennen. Mijn advocaat haalde mijn ex's strafrechtelijk verleden aan, maar ook daar werd niets over gezegd omdat dit onder een andere wetgeving valt en dit niet hoefde te betekenen dat mijn ex geen goede vader zou kunnen zijn. Ik heb nu 'geluk' dat de kinderrechter heeft bepaald dat er 2 proefbezoekjes gaan plaats vinden in een omgangshuis, daarbij worden mijn ex en mijn dochter geobserveerd en bepaald of dit contact traumatisch zou kunnen zijn voor mijn kind. Uiteraard is het voor mijn ex geen probleem om slechts 2 maal zijn beste beentje voor te zetten, dus die regeling gaat hij krijgen! Straks zit mijn kleine meisje (nu 2,5 jaar oud) tussen vreemden die het allemaal zo 'goed' met haar voor hebben dat ze wordt blootgesteld aan contact met een man die zij niet kent als haar vader. Een man die uit het Midden-Oosten komt en meerdere malen heeft gedreigd met ontvoering. Een man die zeer agressief kan zijn, drugs gebruikt en zich in het criminele circuit begeeft. Een man die nooit haar vader wilde zijn en die nu voor the time being even zijn mening heeft veranderd! Deze wetsverandering heb ik te danken (en met mij velen anderen) aan Dwaze Vaders die in Batmanpakjes naar de Tweede Kamer zijn gegaan... Bedankt daarvoor!

:: Blondie :: zondag 29 juli 2007 :: 08:27:33permalink

Na jarenlange onderdrukking en mishandeling, heb ik in 2005/ 2006 eindelijk de stap genomen. Ik ga bij hem weg. Mijn dochters, toen 1 en 2 jaar oud, neem ik met me mee. Dit was een begin van een nieuw leven. Samen met mijn dochters verhuis ik naar een klein flatje. Dat geeft niks, want we hebben het naar ons zin. Tijdens de scheidingsperiode doe ik 3 keer aangifte van mishandeling en bedreiging met de dood, de politie kan hem niet vinden. Dat ik bij hem weg ben, betekent niet dat de onderdrukking en mishandelingen stoppen. Hij is woedend natuurlijk dat ik de spullen heb gepakt en de "vrijheid" heb opgezocht. Domme domme ik! Ik ontzeg hem de kinderen niet, het is en blijft hun vader, dus hij mag ze in het weekend ophalen. Afspraken komt hij niet na. Als we om 12.00 uur hebben afgesproken is het maar afwachten of hij komt. Leg dat maar eens uit aan de kinderen! Inmiddels heb ik zelf gezorgd voor een huis, werk en een kinderdagverblijf voor de kinderen. Tja, er moet toch geld binnenkomen dus ik werk 5 volledige dagen per week en de meiden gaan naar het kinderdagverblijf, waar ze het erg naar hun zin hebben. Mijn ex is het er natuurlijk niet mee eens dat ik zoveel werk, maar hoe moet ik anders voor de kinderen zorgen. Van hem krijg ik geen bijdrage in de verzorging ( financieel) van de kinderen. Alle zorg komt dus op mij terecht. Ook al valt het mij soms zwaar om mijn dochters weg te brengen naar het kinderdagverblijf is het goed zo. Orde, ritme en regelmaat doet de kinderen goed. Het mooiste is natuurlijk dat we onafhankelijk zijn, we redden het met zijn drieën. We houden zelfs geld over om leuke dingen te doen, het leven lacht ons tegemoet! Ik haal de meiden op van het kinderdagverblijf, we gaan boodschappen doen en nemen de bus naar huis. We stappen uit, mijn ex staat ons op te wachten. Zijn ogen staan op onweer. Voor de deur van mijn woning, dringt hij zich naar binnen. Hij gooit mij op de bank, en ik voel 2 handen om mijn nek. Mijn dochters, toen 3 en 2 jaar oud, kijken toe en raken in paniek. Ik krijg geen adem meer... Ik word uitgemaakt voor slechte moeder, hoer en alles wat daar op lijkt. Mijn dochters zijn zo aan het gillen en huilen dat hij loslaat, in een opwelling vlucht ik uit huis, 3 trappen af, gillende dochters nog boven en ik hoor mijn ex achter mij aankomen. Buiten gil ik door, hij vlucht zijn auto in en gaat weg. Mijn dochter doet de deur voor me open en samen huilen wij. We gaan naar boven, hij heeft de huistelefoon en mijn mobiel meegenomen, hoe bel ik nou voor hulp. Op onze sokken gaan we naar buiten, de snackbar om de hoek doet de deur voor ons open, de politie wordt gebeld en arriveert niet veel later. Mee naar het bureau, aangifte doen. Ze bellen mijn ouders, die me ophalen en naar huis brengen. Het is 23.00 uur en ik breng mijn emotionele en uitgeputte dochters naar bed. Ik ben bang, heel bang. Mijn moeder geeft mij haar mobiel, als er iets is kan ik bellen. Ze vertrekken, ik doe de deur op slot. Ik ben niet moe, ik start mijn pc op. Even kijken of mijn beste vriend online is. Nee, hij is niet online, wel heb ik een mail van een andere goede vriend. Hij is gebeld, door mijn ex met mijn mobiel. Ik leg hem uit wat er is gebeurd. Hij dringt aan om langs te komen. Achteraf blijkt dat mijn ex bijna iedereen heeft gebeld die in mijn mobiel stond, iedereen is bedreigd en niemand mag nog contact met mij opnemen. Een uurtje later staat hij voor de deur en kan ik mijn verhaal kwijt, de vriend is geschrokken, hij is telefonisch bedreigd en mag geen contact meer hebben met mij. Ach hij is niet bang zegt hij. Ineens gaat de deur open, mijn ex! Er hing in mijn huis een sleutelkastje in de gang. 's Middags heeft hij blijkbaar een sleutel meegenomen, ik heb dat niet gezien. Zijn ogen staan op oorlog, hij begint direct om zich heen te slaan. Ik ruik alcohol, ik zie dat hij drugs heeft gebruikt. Hij slaat de vriend kort en klein, hij slaat mij kort en klein. Wij proberen tegenstand te bieden, maar hij voelt niks. "Niemand komt hier meer levend weg" zegt hij meerdere malen tijdens het slaan. Mijn dochters liggen in de kamer ernaast te slapen. Na een half uur geweld is het enige dat ik denk: niet buiten bewustzijn raken, ik heb zo veel pijn, overal ligt bloed. Eindelijk kan de vriend mijn ex vastpakken, ik zie mijn kans. Ik ren richting keuken waar ik de telefoon heb neergelegd. Ik wil de politie bellen, maar het gevecht tussen mijn ex en de vriend gaat maar door, mijn ex is sterker, niks doet hem pijn. Wat doe ik nou, ik pak niet mijn telefoon, maar een mes. Ik steek mijn ex neer met dit mes. Hij verzwakt iets, ik schrik, het gevecht gaat door. Ik realiseer me wat ik heb gedaan, ren terug naar de keuken en bel 112, wat duurt dat lang! Achteraf blijkt dat er een grote oefening was in de regio, dus alle politie was daar. Eindelijk iemand aan de lijn, ik wordt doorgeschakeld, het enige dat ik kan zeggen is dat er hulp moet komen en dat ik mijn ex heb "neergestoken". Uiteindelijk wordt mijn ex buiten de deur gezet. Mijn ex vlucht. De vriend en ik blijven achter, inmiddels zijn mijn kinderen wakker geworden, overal ligt bloed, mama is zwaar gewond. Mijn oudste dochter vraagt of papa dit heeft gedaan... De politie arriveert, ik bel mijn ouders en die komen direct. De situatie wordt uitgelegd, en ze doen hun werk. Sporenonderzoek, foto's en er worden dingen onder mijn nagels vandaan gehaald. De vriend en ik moeten naar het ziekenhuis en daarna mee naar het politiebureau. Hoe moet het nu met mijn dochters? Mijn ouders kunnen hen opvangen zeg ik, ze staan beneden te wachten, maar nee hoor mijn ouders zijn weggestuurd! De politie neemt mijn dochters mee, en ik ga naar het ziekenhuis met de ambulance. Halverwege wordt de ambulance stilgezet, we moeten naar een ander ziekenhuis toe, want m'n ex ligt zwaargewond in dat ziekenhuis. Nadat mijn wonden zijn gehecht ga ik naar het bureau. In een flits zie ik mijn dochters in een kamertje, ze zijn aan het spelen. Ik word verhoord, en ik moet voorkomen bij de officier en moet dus in de cel. Ik vraag of de politie mijn ouders wil bellen voor kleding, ik had alleen mijn pyjama aan en deze zat onder het bloed. Er komt geen kleding en de politie heeft mijn ouders ook niet gebeld. In mijn vieze pyjama kom ik bij de officier, ik mag naar huis na 1 nacht cel. Eindelijk naar huis, naar mijn kinderen dacht ik. Ik bel mijn moeder. De kinderen zijn niet bij haar, ze is wel gebeld of ze de kinderen wilde hebben. Ze heeft toen gevraagd of mijn ex inmiddels was opgepakt, dat kon de politie haar toen niet vertellen. Mijn moeder sprak af met de politie dat ze het zouden laten weten of mijn ex was opgepakt, zodat ze dan de kinderen kon ophalen. Mijn ouders waren bang dat als mijn ex niet was opgepakt hij natuurlijk als eerste bij hen langs zou komen. Het telefoontje bleef uit. Er wordt nu gezegd dat ze de kinderen niet wilde opvangen. Natuurlijk wilden ze dat wel, maar ze wilden wel de kinderen veiligheid kunnen bieden! Dat kon niet als mijn ex nog rondliep! De meiden waren inmiddels opgevangen door JEUGDZORG! Hier begint het verhaal Jeugdzorg. Ik ga naar Jeugdzorg, het eerste gesprek. Het verbaast me direct dat Jeugdzorg (JZ) met verkeerde gegevens werkt. In de "stukken" staan de volgende fouten: mijn naam, er staat iets wat er niet eens op lijkt. Er zou geen opvang voor de kinderen geweest zijn, maar dat was er wel. En er staat: moeder heeft vader neergestoken. Dit is alle informatie die ze hebben, ze wisten niet eens dat ik ook het ziekenhuis ingeslagen was. Nee, uit deze eerste stukken bleek alleen dat ik de boeman was! Na wat gepraat blijkt dat mijn dochters in 2 pleeggezinnen zitten. Ze zijn onder toezicht gesteld (OTS) en uithuis geplaatst. Wat nu? De OTS en uithuisplaatsing zijn voor 1 maand, JZ vraagt of ik wat spullen kan verzamelen van de kinderen, kleding, speelgoed n hun knuffels zodat ze wat dingen van hun zelf hebben. Ik doe dat, en ik mag 5 minuten met mijn oudste dochter bellen. Pas 2 weken later mag ik eindelijk mijn dochters 1 uurtje zien, bij JZ natuurlijk. Gesprekken volgen met de behandelaars bij JZ, dit zijn 2 vrouwen. Het blijkt wel uit de gesprekken dat ze willen onderzoeken hoeveel schade de kinderen door het geweld hebben opgelopen. Een maand na het incident volgt er een rechtzaak inzake de OTS, de rechter beslist dat er onderzoeken gaan plaatsvinden, maar dat dit, gezien de leeftijd van de kinderen niet te lang mag duren. JZ had 3 maanden gevraagd, ze krijgen 2 maanden. Onderzoeken volgen, de kinderen en ik moeten naar de traumapsycholoog. Tijdens de 2 maanden mag ik om de week de kinderen 1 uurtje zien. Ik krijg een nieuwe begeleider bij JZ. Dit keer een man. Opnieuw kennis maken, opnieuw het hele verhaal doen en opnieuw blijkt dat JZ de fouten in de stukken niet heeft gecorrigeerd. Ondertussen zit mijn ex in het huis van bewaring. Hij zal daar totaal 3 maanden moeten blijven tot zijn zitting. JZ wil een bezoekregeling met mijn ex en de kinderen ik weiger hier aan mee te werken. Ooh ja, er staat ook in de stukken dat mijn ex ouderlijk gezag heeft, nou dat heeft hij niet! Ik ben druk bezig in deze periode om mijn leven weer op orde te krijgen. Ik heb binnen 2 maanden een nieuwe woning, in een nieuwe stad, veilige omgeving en onbekend voor mijn ex. De zitting vind plaats, de onderzoeken zijn geweest en daaruit blijkt dat de kinderen wel emotionele schade hebben opgelopen, dat hiervoor therapie nodig is en ook therapie voor mij zelf, maar dat ze wel gewoon naar huis kunnen. Ik ben opgelucht, maar dit is te voorbarig. JZ eist nog meer onderzoeken! Vragen hiervoor weer 3 maanden! Mijn advocaat vraagt waarom deze onderzoeken niet vanuit huis kunnen, we krijgen geen antwoord. We wijzen JZ op de fouten in de stukken, we krijgen een sorry. Het lijkt de goed kant op te gaan, dan ineens roept JZ dat ze willen onderzoeken of er sprake is van: seksueel misbruik! Ik schrikt me een ongeluk en word woest! Hoe komen ze hier nou weer bij, nog nooit is hier over gesproken en juist nu in de rechtzaal beginnen ze hier over, zijn ze nou helemaal gek geworden? JZ krijgt natuurlijk zijn zin, 3 maanden langer zonder mijn dochters. Wel mag ik mijn dochters vaker zien, ik mag ze 2 keer in de 2 weken ophalen en een halve dag meenemen. Ik vind dit bijzonder, want als er sprake is van seksueel misbruik doe je dat toch niet. De onderzoeken gaan van start, de meiden worden volledig doorgelicht. Ik heb regelmatig gesprekken met JZ, er gebeurt niks, alles gaat zeer traag! Waar ik nog bozer over wordt, is over de verkeerde informatie die ze gebruiken! Nog steeds staat mijn naam niet goed, nog steeds wordt er gesproken over gezamenlijke ouderlijke macht, nog steeds is het blijkbaar te ingewikkeld om fouten te corrigeren. Ik zat in die tijd tijdelijk bij mijn ouders, JZ heeft dit adres in de stukken gezet, ik had gevraagd of ze dit geheim wilde houden. De stukken gingen met vermelding van mijn adres naar mijn ex, dank je wel JZ! JZ komt afspraken niet na, als ze zouden bellen, bellen ze niet. Ze vergeten zelfs bepaalde bezoeken aan mij door te geven. Ik krijg een nieuwe begeleider, weer een man, deze spreek of zie ik nooit! 2 maanden later krijg ik weer een nieuwe begeleider, een vrouw dit keer. Ze belt me op. Inmiddels ben ik allang verhuisd, heb alles weer op de rit en heb een nieuwe baan. Bij mijn nieuwe werk heb ik de woensdagmiddag en vrijdagmiddag altijd vrij, leek me handig voor als de meiden weer thuis zijn en naar school gaan. Ze belt me op dat het bezoek wat ik een dag later zou hebben met de meiden niet door kan gaan, de onderzoeken vallen zwaar bij die meiden. Dit is voor JZ de reden dat het bezoek niet door mag gaan. Ik denk dat op die momenten, als de kinderen het zwaar hebben, juist de moeder veel steun kan geven, maar dat is blijkbaar niet zo. De onderzoeken zijn klaar. Er blijkt uit dat de meiden gezond zijn, hun IQ is prima boven gemiddeld maar ze hebben wel beide een emotionele klap gehad. Er is absoluut geen sprake van seksueel misbruik en het advies is terug naar huis maar wel therapie. Ik ben weer opgelucht! Als ik de meiden ophaal bij de pleeggezinnen praat ik veel met deze "ouders". We praten over de kinderen en hoe het gaat, maar ook over de gang van zaken bij JZ. Het is niet normaal hoe het gaat in dit geval zeggen ze. Een van de ouders doet dit werk al 15 jaar en is wel wat gewend zou je denken, maar de fouten die nu worden gemaakt, de slechte communicatie en de traagheid heeft ze nog nooit meegemaakt. De ander heeft ook al de uitslag van de onderzoeken, en vraagt of ik de boekjes wil hebben die ze heeft bijgehouden tijdens het verblijf van mijn dochter daar. We zijn er dus allemaal van overtuigd dat de meiden naar huis gaan. Vrijdagochtend gaat de telefoon, de zitting die was gepland voor de maandag gaat niet door! Waarom niet?, vraag ik. "JZ is vergeten de stukken in te leveren!" Ik ben woest! Dit kan er ook nog wel bij, als ik vraag hoe dit kan krijg ik geen antwoord. Als ik JZ bel krijg ik niemand meer aan de lijn, ze vinden me agressief! Ik wil alleen antwoorden. Ik wil weten waarom alles zo lang duurt! Het gaat hier wel over mijn kinderen. Daar JZ geen antwoorden heeft op mijn vragen, krijg ik niemand meer te spreken. De zitting wordt met 1 maand uitgesteld. Vrijdagochtend gaat de telefoon, het is mijn advocaat, de zitting wordt weer uitgesteld! Dit keer kan mijn ex niet! Zijn ze helemaal gek geworden! Ik spreek JZ hier op aan, ze vinden het niet zo'n probleem. Ik zie deze maand mijn dochters 1 keer, een uitje van JZ heeft voorrang op mijn bezoek namelijk. Eindelijk de zitting, 2 maanden later dan gepland. Het gaat hard tegen hard. JZ eist nog langere uithuisplaatsing, want de therapie van de oudste moet starten voor de ze terug thuis komen. Wij vragen snelheid en dat de meiden het nieuwe schooljaar thuis kunnen beginnen. JZ geeft aan dat ze dit gaan proberen en dat ze werken aan terugplaatsing. De rechter sluit de zitting en de uitspraak zou 1 maand(!) later komen. In de periode dat we wachten op de uitspraak van de rechter zijn er geen bezoeken! De kinderen hebben volgens JZ rust nodig. Het gevolg is dat ik mijn dochter 6 weken niet heb gezien! En als klap op de vuurpijl, krijg ik een nieuwe begeleider! Het hele verhaal begint van voor af aan. Kennis maken, praten en weer is de helft van de informatie zoek bij JZ. Eerder gemaakte afspraken worden anders, enzovoorts. Ik mag eindelijk wel mijn meiden zien, 1 uurtje bij JZ. De meiden willen naar huis, de begeleider van JZ hoort dit meerdere malen uit de mondjes van mijn dochters. De uitspaak van de zitting, de OTS blijft van kracht. JZ moet dus zorgen voor de therapie en we gaan werken naar terugplaatsing. Ze hebben beloofd dit vlot te regelen. Er komt een gesprek, met mij, JZ en pleegzorg. Ik snap er allemaal niks meer van! JZ geeft toe dat er veel vertraging is geweest door wisseling van begeleiders, maar nu zal dat niet meer gebeuren. Ze hebben een plan, en ik zal de hoofdlijnen even opsommen: 1 keer in de 2 weken een bezoek van 1 ½ uur bij JZ op kantoor met begeleiding van pleegzorg. Dus het bezoek wordt minder met het oog op terugplaatsing? Ze willen 1 keer in de 4 weken een bezoek met de vader! Dus de veroorzaker van al het geweld moet een rol spelen in het leven van mijn dochters? En ze willen dat mijn ex en ik rond de tafel gaan zitten i.v.m. de toekomst??? Mijn ex heeft zijn zitting en uitspraak gehad, Hij heeft 3 maanden in het huis van bewaring gezeten, hij heeft daarnaast nog een voorwaardelijke straf gekregen en een omgangsverbod en contactverbod met mij. Hij mag alleen in mijn buurt komen als dit een rechtzaal is onder begeleiding van een advocaat. Ik vertel dit aan JZ, ze zeggen dat ik maar moet bewijzen dat dit zo is! Tevens vinden ze me een "slechte" moeder omdat ik mijn kinderen niet heb beschermd tegen geweld! Ik heb wat mijn ex deed niet kunnen voorkomen, en nu heb ik een veilige en nieuwe omgeving voor mij en mijn kinderen, en dan wil JZ dat ik met mijn ex rond de tafel ga, zijn ze helemaal gek geworden? Hoe kan ik een veilige omgeving bieden aan mij en mijn dochters als mijn ex weet waar dat is? Ik wil niks meer met die vent te maken hebben, hij mag niet in mijn buurt komen. De conclusie van bovenstaand verhaal: JZ is een stugge en arrogante instantie, ze mogen alles doen wat ze willen. De rechter luistert alleen naar JZ. De fouten die ze maken worden van tafel geveegd en dat mag blijkbaar. Ze mogen met levens spelen, want als dit zo door gaat sta ik samen met mijn dochters binnenkort op de voorpagina van alle kranten, want dan is er weer een gezin om het leven gebracht. Iedereen weet dat JZ daar de schuld van heeft dan!

:: Bezorgde moeder :: zaterdag 28 juli 2007 :: 13:45:07permalink

Ook ik ben een zeer bezorgde moeder. Mijn ex woont in het buitenland en er is sprake geweest van psychische mishandeling en 1x heeft hij zelfs het gas aangezet terwijl kind en ik lagen te slapen nadat ik had gezegd de relatie te willen verbreken. Hij gebruikte soft dugs en regelmatig andere zwaardere troep. Ik kende hem maar net toen ik ongepland zwanger werd. Mijn kind is in het buitenland geboren en m'n ex heeft zich er nooit om bekommerd. Toen het kind anderhalf was, heeft hij ons uiteindelijk dakloos in Nederland achtergelaten omdat hij een ander had en niets meer met ons te maken wilde hebben. Na een tijdje kreeg hij spijt en begon te dreigen dat hij het kind zou ontvoeren. Ik ben toen ondergedoken, terwijl hij me probeerde aan te klagen voor ontvoering. Na een rechtszaak zijn we doorverwezen naar het omgangshuis; daar vond men het absoluut niet in het belang van het kind om iets op te starten. De advocaat van mijn ex is in onderhandeling gegaan met iemand anders van het omgangshuis en ineens wilden ze het wel proberen zonder hier met mij eerst over gesproken te hebben. Ik heb hier niet aan meegewerkt omdat er door deze mevrouw niet naar kind gekeken werd en zij vreselijk onder dwang stond van de advocaat van mijn ex. Bij de volgende rechtszaak keek de rechter gelukkig naar mijn idee wel naar het kind en nam ook mijn ex behoorlijk onder vuur. Alleen blijft het zijn verhaal tegen het mijne, zodat een onderzoek van de raad van de kinderbescherming volgt. Daar ben ik echt niet blij mee; de man van de raad, die bij de zitting aanwezig was, leek wel iemand van de vaderbescherming! Hij keek niet naar de afwijzing van het omgangshuis maar stelde wel even duidelijk dat ik niet mee wilde werken. Het kinderpsychologisch rapport vond hij teveel op mij geschreven en hij zei dat de vader nooit een echte kans heeft gehad! De machteloosheid en angst doet de band tussen kind en mij geen goed, maar dat schijnt niet belangrijk te zijn. Hij zegt nu omgang te willen maar uit alles blijkt dat hij haar wil opvoeden in zijn geboorteland. Hij vraagt mij nooit hoe het met kind gaat, hoe ze zich voelt etc. hij heeft het alleen maar over zijn rechten. Ik ben inmiddels totaal uitgeput en weet niet meer hoe ik verder moet. Kind heeft een stiefvader die ze al heeft zo lang ze zich kan herinneren. Herineringen aan haar bio-vader heeft ze niet. Dat het nu goed gaat met haar is ondanks de bio-vader en niet dankzij. Als iemand advies kan geven voor het onderzoek van de raad van kinderbescherming die straks gaat komen, dan hoor ik het graag. Dit is maar heel globaal het verhaal, er is enorm veel gebeurd maar het probleem is dat je het moet kunnnen bewijzen, en hij liegt en ontkent alles. Door de kosten van de rechtszaken moeten we weer gaan verhuizen. Ook in het belang van het kind zeker? Ik wil iedereen die ook in zo'n uitzichtloze situatie zit heel veel sterkte wensen, veel hoop dat we er iets aan kunnen veranderen heb ik niet meer helaas. Zeer bange en bezorgde oververmoeide moeder.

:: nog een strijder :: vrijdag 27 juli 2007 :: 12:38:08permalink

In mijn situatie is er geen huiselijk geweld gebruikt, maar wel bedreiging dat het kind mee genomen zou worden naar het buitenland. En ook al is dit maar 1 keer gebeurd: het blijft toch in je hoofd malen, zeker als er na een mislukte mediation en het omgangshuis het kind niet lekker in haar vel zit maar er nog steeds door de rechter een omgangsregeling wordt vastgesteld. Blijven vechten is mijn motto, maar je gaat er aan onderdoor; zowel lichamelijk als geestelijk. Ook de band tussen mij en het kind gaat er niet op vooruit, maar daar wordt niet naar gekeken, volgens de wet is het belangrijk dat kinderen twee ouders hebben, maar moeten de twee ouders ook allebei de biologische ouders zijn om een kind goed op te kunnen voeden? Nee! Een kind heeft recht op een goede opvoeding en onvoorwaardelijke liefde alleen daarmee kunnen ze het redden, en niet door het getouwtrek dat door de rechter wordt afgedwongen! p.s. Elke situatie is anders, bij de ene zaak heeft de biologische vader wel recht en in de ander niet, maar omdat er massa's moeders zijn die vechten voor hun kind en niet naar de inhoud wordt gekeken of zelfs niet over gesproken mag worden, krijgen de vaders het omgangsrecht waar ze wettelijk recht op hebben, helaas!

:: karin :: vrijdag 27 juli 2007 :: 11:22:58permalink

Ik ben drie en een half jaar getrouwd geweest, en eigenlijk vanaf een half jaar regelmatig bedreigd, geslagen, geschopt, mes op mijn keel etc etc. Na drie jaar was de grens bereikt en heb met alle gevolgen van dien toch besloten een echtscheiding aan te vragen. Ik heb aangegeven dat ik in een situatie zat waarin veel geweld voorkwam, en dat ik op dat moment nergens naar toe kon, en dus weer gewoon terug naar huis moest. Eerlijk gezegd als ik dit nu weer opschrijf, schaam ik mij er een beetje voor, natuurlijk hoefde ik niet naar huis, maar het geeft wel aan hoe krom ik dacht, zoals veel mensen in een gewelddadige situatie. Ik verwachtte dat ik na de scheiding rust zou krijgen. Dat dit het begin zou zijn van een nieuw, maar vooral rustig leven, maar vanaf dat moment begon de ellende pas goed. Voor ik het goed en wel in de gaten had, had mijn ex geregeld met mijn advocaat dat we de scheiding wel met z'n drieeën konden regelen. Vanaf dat moment had ik niet veel meer in te brengen, als je mij nu zou zien geloof je dat niet, maar toen was ik maar een schijntje van de persoonlijkheid die ik nu ben. Ik ben dus overal mee akkoord gegaan, want ik moest weer naar huis. Uiteindelijk eindigde ik met 50000 euro schuld, en het enige wat echt belangrijk voor mij was, het gezag over mijn zoon. Mijn ex wilde niet het huis uit, dus moest ik op zoek naar wat anders. Op 1 maart 1996 kreeg ik de sleutel van mijn huis, vier maanden na de eerste stap. Een nieuw huis, 50.000 euro schuld, een bank, een matras, en een wasmachine. Deze verhuizing was het begin van nog meer ellende. Mijn ex volgde mij, uitte bedreigingen, gooide mijn ramen in, trapte de deur in, stuurde mensen op mijn dak, enz enz. Mijn zoon haalde hij van school op, en hij dwong mij dan om mijn zoon weer op te halen. Ik werd met de dag meer labiel, ik was een emotioneel wrak en ik leefde van dag tot dag. Als ik mijn zoon op kwam halen, dan eindigde dat in gevecht gevolgd door een bezoekje van de politie, die dan aan mij vroeg wat ik daar in godsnaam kwam doen. Tja ik kwam mijn zoon ophalen, het was kiezen of delen, hij was niet van plan om mijn zoon te brengen, dus als ik wilde dat hij thuis kwam moest ik mijn zoon maar komen halen. De politie is op een bepaalde manier behulpzaam, maar heel vaak krijg je het gevoel dat je een drama queen bent, vooral als je aan de deur staat van je ex om je zoon op te halen. Ik heb menigmaal gehoord dat ik er dan ook wel om vroeg om zo'n behandeling van mijn ex, en dat ik beter moest weten dan zelf de confrontatie weer op te zoeken! In 1999 heb ik op mijn verjaardag aangifte gedaan van bedreiging, chantage, manipulatie, diefstal en mishandeling gedurende 6 jaar naar aanleiding van een portie klappen; dat was wel een uniek cadeau. Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze voor hun verjaardag hechtingen en inwendige kneuzingen krijgen. Hij is veroordeeld met een gevangenisstraf voorwaardelijk en een proeftijd van twee jaar. In die proeftijd heeft hij mij aangevallen op straat, is gearresteerd door de politie, waar een aantal mensen melding van hebben gemaakt. Ik, naïef en dommig, dacht dat hij nu de proeftijd verprutst had, maar wat schetst mijn verbazing: ik moest weer opnieuw aangifte doen! Heel veel mensen zijn niet van dit soort dingen op de hoogte, ik niet in ieder geval. En ik denk dat mensen in emoties niet goed nadenken, is het dan niet een plicht van de overheid om mensen goed in te lichten over dit soort dingen? Vervolgens ben ik verhuisd in 2002 omdat ik gewoon weg wilde bij hem uit de buurt, en ben dus terug gegaan naar het oosten van het land. In mei 2003 word ik voor de rechter gedaagd, omdat ik volgens mijn ex de omgangsregeling frustreer. Ik had tot dan altijd gezorgd dat er omgang bleef tussen hem en mijn zoon. Maar doordat mijn vader op sterven lag, lag daar mijn prioriteit. Voor mij was dat de druppel en besloot ik om dan maar tot het bittere einde te gaan. Nog steeds werd ik minimaal 1 keer in de week met de dood bedreigd. Vervolgens kreeg ik een onderzoek van de Raad van Kinderbescherming, waar alle geweldplegingen van tafel zijn geveegd. Het geweld had mij getroffen, niet mijn zoon. Dat mijn zoon meer details weet te vertellen dan ik, dat komt natuurlijk allemaal omdat ik mijn zoon bespeeld heb. Dat er een verklaring lag van de Jellinek waarin werd geschreven dat mijn ex onbetrouwbaar, manipulatief en gewelddadig was, werd van tafel geveegd. Weer laat ik me lijden door angst, angst dat ik mijn zoon nu echt kwijt raak. Ik kwam inmiddels bij de instanties over als een emotioneel labiel persoon; rara hoe zou dat komen? Ondertussen zijn er bezoekjes onder begeleiding van de raad aan de gang. En volgens ex en begeleider van de Raad zijn die bezoekjes zo geweldig en zo gezellig. Mijn gevoel was dat de begeleidster meer onder de indruk was van mijn ex, zijn uiterlijk, zijn charmante voorkomen, enz, maar goed dat is gehakketak van mijn kant. De laatste ontmoeting tussen de Raad, mijn ex en mijzelf, ben ik compleet over de rooie gegaan. Ik heb de handdoek in de ring gegooid, heb gezegd dat ik er niet meer mee door ging, dat ze wat mij betreft mijn zoon konden krijgen, maar dat ik niet meer mee deed aan het valse spel wat er gespeeld werd. En dan een blik van verstandhouding tussen de medewerkster van de Raad en mijn ex, die ik oppikte als, ik zei toch dat ze geschift is! Keer op keer heb ik tegen hen gezegd dat hij mee zou werken zolang hij onder begeleiding stond van de Raad, maar als de uitspraak er was dat het dan weer uit de hand zou lopen. En toen zei de medewerkster tegen mij dat ik iemand was die door de wol was geverfd. En dat heeft mij zo geraakt, alsof ik iemand ben die probeer ergens misbruik van te maken. In November 2005 is de uitspraak geweest, vader krijgt 1 weekend in de maand zijn zoon. Helft vakanties, helft feestdagen. En jawel, 10 euro elke twee weken zakgeld voor mijn zoon. De afspraken worden vervolgens niet nagekomen, dus ikde Raad gebeld: "dossier is gesloten, als u bezwaar heeft moet u een nieuwe zaak opstarten". In augustus gaat mijn zoon drie weken naar zijn vader toe, gedoemd om te mislukken maar ik heb doorgezet, en eerlijk gezegd ten koste van mijn zoon. Na vier dagen belde mijn zoon op of ik alstjeblieft kon komen! Ik heb geweigerd, nee je bent nu bij je vader. 6e dag, mijn zoon belt op of ik alstjeblieft een dag kan komen, ik twijfel.. en mijn zoon geeft aan dat hij het er met zijn vader over heeft gehad en dat hij het goed vind. Ik ben daar op vrijdag heengegaan, ontzettend leuke dag gehad met mijn zoon, echter mijn zoon wil niet dat ik naar huis ga omdat hij weet dat ik het weekend vrij heb. Overlegd met zijn vader, en het kwam wel goed uit want vader had een feest. Ik heb toen een hotel geboekt en ben daar met mijn zoon naar toe gegaan. De andere dag heb ik mijn zoon naar het huis van zijn vader gebracht en zelf naar huis vertrokken, maar de uitdrukking op het gezicht van mijn zoon was hartverscheurend. 's Maandags moet ik om 07.00 uur beginnen, 5 minuten over 7 gaat mijn mobiel, mijn zoon helemaal overstuur aan de telefoon, op de achtergrond zijn vader tierend en schreeuwend. mijn zoon raakt meer en meer overstuur tot hyperventileren toe. Terwijl ik aan de telefoon ben hoor ik hen ruzie maken, en ik weet niet precies wat er gebeurt, maar volgens mij had mijn zoon zijn vader een duw gegeven, waardoor mijn ex helemaal door het lint ging. Ondertussen maak ik mijn zoon duidelijk dat hij geld op zijn rekening heeft en dat hij zijn spullen moet pakken en met de trein naar huis kan komen. Kost me nogal overredingskracht om hem te overtuigen dat hij dat wel kan. En uiteindelijk geeft hij toe, ik krijg zijn vader aan de lijn die mij helemaal verrot scheld, maar dat geeft mijn zoon de gelegenheid om zijn spullen te pakken en de benen te nemen. Nou ja om een lang verhaal kort te maken, mijn zoon is naar huis gekomen, en heeft sindsdien nog 1 keer contact gehad met vader, als in levende lijve elkaar zien. Mijn zoon houdt op dit moment elk contact af, heeft een ander nummer van zijn mobiel. Heeft zijn vader op msn maar deze is geblokt. Mijn zoon heeft met zijn vader wel afgesproken dat als hij wil komen dat hij dan belt, wat dus niet gebeurt! Niet met verjaardag, niet met vaderdag gewoon helemaal niet. Ondertussen loopt mijn zoon bij verschillende therapeuten, hij heeft niet alleen te maken gehad met een gewelddadige vader, maar ook met een moeder die op het randje van gekte leefde. Mijn zoon heeft mij tot drie keer toe gered, door zijn vader aan te vallen, twee keer omdat hij mij probeerde te wurgen en 1 keer toen mijn ex mij bedreigde met een mes, en mijn zoon de aandacht op zichzelf vestigde zodat ik weg kon komen. Ik werd zo paranoide als een tierelier als er een auto aan de overkant geparkeerd stond en iemand bleef erin zitten dacht ik dat diegene kwam om mij te vermoorden, een auto die langzaam achter mij bleef rijden idem dito. Ik werd iemand die zichzelf pijnigde, bonken met mijn hoofd tegen een muur etc etc. Waarom? Ik weet het niet, en dit is de eerste keer dat ik het opschrijf. Ik ben op weg terug naar het normale, nou ja wat is normaal. Maar mijn zoon is psychisch geknakt, heeft moeite met gezag, heeft jarenlang op mij gepast, dus waarom zou hij mijn gezag pikken. En zo zijn er nog een aantal problemen die nu aan de oppervlakte komen bij hem. Stapje voor stapje gaat het beter met hem, met mij, met ons samen, we werken heel hard. Maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat als de hulpverlening beter in zou springen op dit soort excessen wij niet deze lange weg voor ons hadden gehad. Doordat ik de dingen steeds helderder ga zien, en geconfronteerd wordt met de nawerking, effecten op mijn zoon, ben ik erg gedreven om dit soort dingen onder de aandacht te brengen. Er is een overkill aan aandacht voor huiselijk geweld probleem, maar als we uit de situatie stappen staan we er helemaal alleen voor. Is dit werkelijk in het belang van de kinderen? Een voorbeeld op een heel ander vlak: Een moeder word in bijzijn van kind in elkaar geslagen door een man. De man wordt gearresteerd en moeder moet de dader aanwijzen. Het kind, getuige in de zaak hoeft dit niet want dat is te traumatisch voor het kind! Maar wij worden gedwongen om onze kinderen naar iemand te laten gaan die onberekenbaar is omdat het toevallig de vader is. Zou de man in kwestie een wildvreemde zijn die mij dat aangedaan heeft dan hoef ik er helemaal niets mee, want dat zou toch wel onmenselijk zijn! Mijn gevoel zegt dat het erger is door iemand kapot gemaakt te worden die je in het begin vertrouwde. Het is diep triest dat men niet inziet, of niet wil inzien hoeveel impact dat heeft op kinderen!

:: Boukje :: donderdag 26 juli 2007 :: 18:07:44permalink

In 95 is onze zoon geboren, toen begon het mis te gaan met mijn de vader van mijn zoon. Vader was parketeur en werkte dus met lakken, verdunners en verharders en had hiervoor geen goede bescherming, kreeg dus schildersziekte OPS genaamd. Hij werd agressiever, zag dingen die niet bestaan enz. Na de geboorte van onze zoon kreeg mijn ex via zijn werk contacten met "helderzienden" en "reikimasters". Zij hebben mijn ex ervan overtuigd dat ik een postnatale depressie zou hebben. Ik ben tijdens de bevalling verkeerd gespoten en kreeg daardoor posttraumatische distrofie en was daar flink boos over. Die zogenaamde "helderziende" kwam elke keer bij ons thuis. Dan moet ik er wel bij vertellen dat ik door mijn ex al zo onderuit gehaald (geestelijk mishandeling)was dat ik er niets van durfde te zeggen. In de winter van 95 ben ik naar onze huisarts gegaan omdat de vader van mijn zoon wel heel erg aan het veranderen was. Huisarts zei me dat hij zich ook zorgen maakte over hem, maar hem niet kon behandelen of doorsturen als hij zelf niet bij hem kwam. In augustus '95 barste de bom. Mijn ex zag "kwade geesten" op de trap en volgens hem was onze kater (23 geworden in mensenjaren en had een tongtumor dus moest worden ingeslapen) door mij ziek geworden, omdat ik bezeten zou zijn van kwade geesten die bezit hadden genomen omdat ik er zo open stond voor tijdens de bevalling. (Dit heeft die "helderziende" hem wijs gemaakt). Ik heb onze zoon opgepakt en ben gevlucht naar een vriendin. Naar een advocaat enz, de scheiding in gang gezet. Er kwam een omgangsregeling van 1 zondag in de 2 weken. Elke keer als onze zoon was teruggebracht, wilde hij niet slapen, gilde alles bijelkaar, was zover over stuur dat hij zijn hele kamertje en mij onderkotste. Een vriendin van mij die kinderpsychloge is pastte wel eens op hem. Op een avond kwam haar man bij me en zei dat hij wel op mijn zoon zou passen en dat zij met me wilde praten. Ik naar haar toe en ben me rotgeschrokken van wat ze zei. Ze zei: Je zoon heeft de symtonen van sexueel misbruik, maar geloof niet dat hij daadwerkelijk sexueel misbruikt is, maar er is zekers wat traumatisch gebeurd met hem (mijn zoon was toen 2 jaar oud). Het verhaal van die "helderziende" enz heb ik haar toen verteld. Ze raadde me aan om per direct de omgangsregeling stop te zetten. Dat heb ik gedaan en tevens melding gemaakt bij de RvK. Ik kreeg het huis toegewezen zolang ik nog zelf geen woonruimte had. Toen ik terug kwam in het huis was er brand gesticht, mijn matras en hoofdkussen waren verbrand door mijn ex. Ik heb hem gebeld daarover en zijn excuus was dat er kwade geesten inzaten en dat die "helderziende" hem had aangeraden die kwade geesten te "verdrijven" door alles te verbranden en dat had hij gedaan. Tijdens de boedelscheiding heeft hij dit ook zelf zo verteld tijdens een zitting bij de rechtbank te Arnhem. Met mijn zoon ging het steeds slechter, hij sloot zich af en was meer éénkennig dan menig kind op die leeftijd. Ik heb mijn zoon toen laten testen bij de Winde door een kinderpsycholoog die eruit haalde dat hij waarschijnelijk het syndroom van Asperger zou hebben. (autistische stoornis). Ondertussen had ik zo goed en zo kwaad als het ging geprobeerd mijn ex over te halen zich te laten helpen door een deskundige psycholoog/psychiater voor zijn OPS. NEEE, hij had geen OPS, ik was slecht, bezeten van kwade geesten en mijn zoon had hij wel geholpen samen met die "helderziende" om de kwade geesten uit mijn zoon te krijgen. Ik was niet meer te helpen, mijn zoon wel door geestenuitdrijven, wat ze dan ook herhaaldelijk gedaan hebben. Nu wist ik wat er was gebeurd en waarom mijn zoon de verschijnselen had van een kind die sexueel misbruikt was. Bij de rechtbank geweest dus omdat mijn ex een rechtzaak had aangespannen voor een omgangsregeling. Bij de RvK kwamen de bemiddelingsgespreken, waar mijn ex ook vertelde dat hij waanideeën had van wolken die hem aanvielen enz. Ondertussen was mijn zoon 4 jaar oud. Op advies van RvK kwamen er een verplichte omgangsregeling van 1 uur in de 2 weken bij de AC restaurant. Ik moest wel want elke keer als ik er niet aan mee zou werken zou ik een boete krijgen en na 3x niet gekomen te zijn de gevangenis in. Die uren waren een ware hel, vooral voor mijn zoon die doodsbang was voor zijn vader. Moest mijn zoon omkopen om hem mee te krijgen. De nachtmerries begonnen weer bij mijn zoon, weer zo overstuur tot overgevens toe, dit een half jaar lang. Toen kwam de uitspraak van de rechtbank, een omgangsregeling met vader. OVER MIJN LIJK! Ik werkte er niet aan mee! Er kwam weer een rechtszaak. Heb via de site www.ouderalleen.nl kennis gekregen aan iemand wiens ex internationaal rechter is, hem dit hele verhaal voorgelegd. Hij zei meteen dat rechtbank Arnhem en RvK de internationale rechten van het kind schonden op 3 punten. Ik heb toen alle politieke partijen gemaild, van de PvdA en Groenlinks kreeg ik hulp. Heb met Femke Halsema van Groenlinks en Usman Santi van de PvdA uren aan de telefoon gezeten, hun alles wat ik had aan bewijzen opgestuurd. Ze wilde over alles wat de rechtbank en RvK ging doen op de hoogte gehouden worden want er werden inderdaad artikelen van de internationale rechten van het kind geschonden, als ik wilde kon ik Nederland aanklagen bij het internationale gerechtshof. Toen diende het hoger beroep. De rechter wilde de uitspraak doen toen ik zelf ingreep. Zei tegen de rechter: Eer u uitspraak doet over deze zaak wil ik u erop wijzen dat alles ook naar Den Haag gaat die deze zaak volgen, PvdA en Groenlinks, hier hebt u kopieeën van bewijs uit Den Haag dat ze wat er tot nu toe gedaan is in kopieeën in hun bezit hebben. Ze weten ook dat u rechter bent in zaken betreffende grondpacht en huizenbezit enz, dus geen familierechter bent en al helemaal geen kinderrechter, dus eigenlijk totaal geen uitspraak mag doen betreffende een omgangsregeling en daarmee schend de rechtbank Arnhem 1 van de punten die in het internationale kinderrechten staan waarvoor Nederland ook getekend heeft. Een rechter heeft zich daaraan al helemaal te houden. Zowel rechter als die miep van RvK en avocaat van ex en ex werden erg witjes om hun neus! De rechter zei dat ik gelijk had dat hij inderdaad geen uitspraak kon doen in deze en dat het dan een hoger beroepzaak zou worden. Goh....... toen het hoger beroep diende zaten er 3 kinderrechters! Waren alle stukken gelezen door de rechters en RvK wat voorheen domweg de prullebak waren in beland! Binnen 10 minuten stond ik buiten met mijn advocate en was de uitspraak: Geen omgangsregeling, Vader mag op geen enkele wijze contact met zoon hebben, als zoon contact wil met vader zal moeder ervoor zorgen dat er goede begeleiding komt. Het is aan de zoon of hij contact wil met vader ja of nee. (Deze uitspraak is 3 jaar gelden gedaan na 13 rechtszaken en 5,5 jaar lang gevecht voor de veiligheid van mijn zoon). Allemaal goede afloop? Was het maar waar! Mijn zoon is 11 jaar, wordt in augustus 12 jaar, heeft van het voorjaar bij GGNet onderzoeken gehad betreffende zijn autisme, daarin staat letterlijk dat de traumatische gebeurtenissen met vader een grote stempel hebben gedrukt op het kind. Dat mede hierdoor het syndroom van Asperger is ontstaan. Dank u RvK en rechtbank Arnhem dat u zo mijn zoon de vernieling in hebt geholpen zodat hij voor de rest van zijn leven hierdoor beschadigd is!

:: Barbara :: donderdag 26 juli 2007 :: 13:24:18permalink

Mijn man heeft vanaf de geboorte van onze kinderen laten zien dat hij niet in staat is om voor hen te zorgen of hen op te voeden. Talloze malen heb ik mijn kinderen op moeten vangen nadat ze door hun vader waren vernederd, geschopt, geslagen, opgesloten etc. Ik heb hulp ingeroepen bij een GGZ-instelling toen onze zoon van 6 depressieve klachten ontwikkelde, en aangaf het liefst doodgemaakt te worden, "omdat hij toch nooit iets goed kon doen". De hulpverleningsinstelling constateerde agressieregulatieproblematiek bij mijn man en adviseerde ouderbegeleiding. Dit hielp niets, omdat mijn man ervan overtuigd was dat alle problemen werden veroorzaakt door mij en door de kinderen. Nadat het geweld tegen mij en hen de spuigaten uitliep ben ik samen met de kinderen ondergedoken en heb in overleg met het AMK een procedure voor Voorlopige Voorzieningen opgestart, om de kinderen officiëel toegewezen te krijgen. Mijn ex verdedigde zich door te verklaren dat híj altijd voor de kinderen had gezorgd, en dat ik daar te depressief en leugenachtig voor was. Hij maakte zich ernstig zorgen over de kinderen, nu ze bij mij waren, en wilde dat ze alle 3 zo snel mogelijk weer zouden terugkeren naar hun "vertrouwde omgeving". De kinderen werden niet gehoord, de toewijzing aan mij werd uitgesproken, en een onderzoek door de Raad opgestart, maar tegelijkertijd werd meteen een omgangsregeling afgedwongen. Mijn 3 kinderen moesten de helft van de zomervakantie verblijven bij de man die voorheen nog niet met ze kon eten zonder dat er klappen vielen! Gelukkig heeft hij een moeder en een nieuwe vriendin die ervoor zorgen dat er geen ongelukken gebeuren als ze daar zijn. Ondanks alle documentatie van de GGZ-instelling en de verhalen van de kinderen over datgene wat hen al die jaren was overkomen besloot de Raad voor de Kinderbescherming dat er ("op dit moment") geen aanwijzingen waren dat één van beide ouders niet goed voor de kinderen zou kunnen zorgen. De kinderen zijn onder toezicht gesteld omdat wij als ouders niet goed kunnen communiceren over de zorg voor de kinderen, en elkaar als ouders diskwalificeren. Ik ben duizenden Euro's kwijt aan rechtszaken om de kinderen bij mij te kunnen laten blijven wonen, terwijl mijn enige doel was hen een veilige plek te bieden. Op het terrein van voortgezet en/of gelijkwaardig ouderschap na echtscheiding vanwege kindermishandeling heeft Nederland duidelijk een draadje gemist!

:: Misha :: donderdag 26 juli 2007 :: 11:00:07permalink

Wat ben ik verdrietig. En ik word het alleen maar meer na het lezen van deze verhalen. Helaas is mijn verhaal niet anders. Mijn expartner was een aardige en lieve man toen ik hem leerde kennen (tenminste dit dacht ik). Ik trouwde veel te snel met deze tiran en voor dat ik het wist belandde ik in een nachtmerrie. Mijn oudste dochter is mishandeld door mijn ex. Liep daarna met zelfmoord neigingen rond als meisje van 9 jaar. Belandde in een psychose en heeft geen vertrouwen meer in mensen en haat mannen. En hoewel er politierapporten, doktersrapporten, psychiatrische rapporten en psychologische rapporten zijn over deze mishandelingen, is er nooit maar dan ook nooit iets meegedaan, noch door de raad voor de Kinderbescherming, noch door enige kinderrechter. Mijn ex heeft mijn twee kleinsten ontvoerd gehad naar België. Ik ben ze daar eigenhandig gaan halen en dit was mijn geluk want anders waren hoogstwaarschijnlijk mijn kinderen ergens in Turkije beland. Nee hoor, mijn ex is gewoon een Hollander, maar zijn moeder, misschien nog wel erger dan mijn ex, is toendertijd naar Turkije verhuisd. De Nederlandse staat doet niets. Niemand luister naar mijn verhaal terwijl mijn kinderen gevaar lopen. Als ik letterlijk aan de rechter vraag: 'Mevrouw de rechter waar moet ik naar toe als mijn kinderen iets overkomt? Wat kan ik dan? Kan ik dan het op u verhalen?', zegt de (vrouwelijke) rechter tegen mij: 'Mevrouw, u heeft waanideeën en als u zo doorgaat zet ik u onder toezichtstelling'. Het enige wat ik vanaf dat moment heb gedaan is gehuild. Ik heb de raad voor de kinderbescherming gesmeekt om hun naam eer aan te doen en mijn kinderen te beschermen. Van mijn advocaat heb ik vernomen dat door de nieuwe wetgeving eigenlijk kinderen altijd ook omgang krijgen met de vader. Alleen wanneer de vader zwaar aan de harddrugs zou zijn is dit voor de rechters een reden om van omgang af te zien. Het is toch niet te geloven dat mishandeling hieraan ondergeschikt is! Ik ben wanhopig. gisteren is er een brief binnen gevallen ik moet naar een ontmoetingshuis. Op een door de weekse dag. Ik weet het niet hoor, maar ik moet gewoon werken aangezien mijn ex maar blijft weigeren om kinderalimentatie te betalen. Hij blijft intussen onvindbaar. Ik kan mijn kinderen niet bijschrijven op mijn pas, want daar heb ik toestemming voor nodig van mijn ex. WAT IS DIT MENSEN? Mijn ex is verdwenen en schrijft zich niet in op de plek waar hij daadwerkelijk verblijft en kijkt niet naar zijn kinderen om. En ik als brave burger blijf met mijn hoofd tegen een muur aan lopen die 'recht van de vader heet'! Dat er in Nederland de laatste tijd heel wat familiedrama's afspelen is kennelijk niet interessant. Geef nog meer van die achterlijke mannen het idee dat dit allemaal zo maar kan. Mijn ex heeft letterlijk ooit tegen mij gezegd: 'als ik ze niet krijg dan krijgt niemand ze'! En dat ik iedere dag een andere weg naar huis neem en op een geheim adres woon zijn allemaal mijn waanideeën. Nog even en ik ga de Nederlandse rechters geloven en denk ik dat mijn ex een lieve, aardige en betrouwbare man is. En ben ik even niet oplettend, geef ik mijn kinderen mee en op de dag dat ze terug moeten worden gebracht zijn ze er niet; maar in een land dat zich niet zoveel van ons niet werkend rechtsysteem aantrekt. En wat dan? Wie beschermt mijn kinderen als ik dat niet zelf doe? Dus wat de Nederlandse rechtsysteem ook beslist: ik geef mijn kinderen niet mee. Geloof me maar: wij moeders weten echt wel wat goed en in het belang van onze kinderen is. Alstublieft, bescherm onze kinderen tegen dit soort tirannen!

:: moedervanéen :: woensdag 25 juli 2007 :: 14:43:34permalink

Mijn ex-man is afkomstig uit een land dat niet het Haags of Europees kinderverdrag heeft ondertekend, dus waar ook niet mee onderhandeld kan worden over terugkeer van een ontvoerd kind. Het land is een dictatuur waar een kind van een man met die nationaliteit, de nationaliteit overneemt (ongeacht wat waar het geboren is) als het daar woont. Hij heeft hier geen permanente verblijfsvergunning en ook geen vast werk, maar als hij kan aantonen dat hij een omgangsregeling heeft, kan hij waarschijnlijk wel een verblijfsvergunning krijgen en op termijn een paspoort op grond van zijn recht op family life. Dit betekent dat hij zich overal in Europa kan vestigen en gemakkelijker visa voor andere landen kan krijgen. Na zijn vertrek heeft mijn ex-man heeft meerdere malen gedreigd mijn kind mee te nemen. Mijn advocaat heeft mij uitgelegd dat alleen het dreigen met ontvoering niet strafrechtelijk vervolgd kan worden en ook niet in familierecht mee weegt. Mijn ex-man haat Nederland, spreekt na jaren de taal nog steeds niet. Heeft altijd gezegd dat hij niet in Nederland wil blijven en heeft hier ook geen vast werk. Hij kan daar in dat land meteen weer aan de slag en heeft ook onderkomen. Hij heeft een buitenlandse vriendin, die hier ook niet gebonden is. Bovendien is zijn moeder ziek en die woont nog in dat land. Mijn kind kent hem eigenlijk nauwelijks omdat hij zelf slecht contact heeft gehouden. Mijn kind woont bij mij, maar ondanks dit dreigement en andere gewelddadigheden moet ik van de rechter toestemmen met omgang, omdat het in het belang van het kind zou zijn om met beide ouders contact te hebben. Ik vraag mij nu alleen af hoe mijn kind in vredesnaam contact met mij moet blijven houden als het ontvoerd wordt naar de andere kant van de wereld door een bijna vreemde voor haar? Ik heb zelf gezien hoe gemakkelijk het is om een klein kind mee te nemen: men kijkt er nauwelijks naar. Mijn ex-man heeft genoeg contacten met vrouwelijke landgenoten, met ongeveer gelijkende kinderen. Als een van hen toestemt om mee te doen zijn ze zo weg! Ik wacht nu met angst en beven de beschikking af waarin staat of hij omgang zonder toezicht mag. Ik weet niet hoe ik moet voorkomen dat hij het kind meeneemt.

:: dwaze moeder :: woensdag 25 juli 2007 :: 13:34:46permalink

Bureau Jeugdzorg heeft op 11 april met veel geweld (3 man politie en 6 man/vrouw jeugdzorg) mijn 3 kinderen ontvoerd. De aanleiding was een "anonieme melding" bij het AMK door mijn ex-partner, veroordeeld en van het ouderlijk gezag ontnomen vanwege incest met een dochter uit een vorige relatie. De man is gewelddadig, wraakzuchtig en bovendien pedofiel. Dit laatste ben ik helaas te laat achter gekomen. De beschikking van de uithuisplaatsing werd op dinsdagmiddag 9 april, even na 4 uur s' middags getekend en per fax opgestuurd zodat de volgende dag de kinderen al meegevoerd konden worden. Let wel, deze beschikking werd gemaakt zonder dat er een zitting had plaatsgevonden en alle partijen waren gehoord! Gezien de gang van zaken ligt het niet voor de hand dat ook maar een van de rechters serieus en met aandacht het pak papier, wat even snel op het bureau werd gelegd, doorgelezen en onderzocht heeft. Sinds die tijd rennen we rechtszaal in en rechtzaal uit vanwege de vele beschikkingen die BJZ (Bureau Jeugdzorg) elke keer weer uit de hoge hoed tovert. In de nog geen 4 maanden dat de kinderen onder toezicht hebben gestaan zijn er al 5 kinderrechters de revu gepasseerd, waarvan er twee naar de wrakingskamer zijn gestuurd. Inmiddels heb ik van BJZ vernomen dat mijn zoontje (8 jaar) in een psychiatrische inrichting is opgenomen wegens een waarschijnlijk beginnende depressiviteit en niet meer zonder (kalmerende) medicijnen kan. Van de twee andere kinderen heb ik nog geen berichten ontvangen. Ik heb ze nog steeds niet gezien, ik weet niet waar ze verblijven en er is nog steeds geen bezoekregeling van de grond gekomen. Wat ik wil vertellen is dat iedereen zijn kind(eren) kwijt kan raken; een haatdragende ex is meer dan voldoende.

:: Moeder in nood :: zaterdag 21 juli 2007 :: 19:29:34permalink

Net als vele moeders moet ik ook elke keer weer doodsbang de rechtzaal in. Het is niet eerlijk en gewoon mishandeling dat ze de kinderen omgang willen laten hebben met een vader die hun mishandeld en bedreigd.Ik ben een moeder van twee dochters 6 en 10 jaar oud. Mijn oudste dochter van 10 jaar is door haar vader mishandeld en hij heeft haar vele malen met de dood bedreigd. We hebben diverse hulpverlening gehad, thuiszorg, gespecialiseerde thuiszorg, jeugdpsychiater, GGz jeugd, en family first en ze gebruikt nu nog anti depressiva. Ze heeft zelfs vorig jaar met verlammingsverschijnselen in het ziekenhuis gelegen omdat ze weer naar een omgangsregeling met haar vader moest toewerken. Alle hulpverleners hebben de conclusie getrokken geen omgang met haar vader. De kinderbescherming gaf mij te weten in de rechtzaak van juni dat de kinderen gewoon naar hun vader toe kunnen gaan om hun angsten te kunnen normaliseren. Dit is toch niet te geloven ik dacht dat de kinderbescherming ervoor de kinderen waren en niet voor de vader?? Ik sta dus doodsangsten uit net als mijn dochters die weer nachtmerries hebben, broekpoepen, en veel buikpijn en angstaanvallen hebben. Hebben de kinderen dan geen rechten?? De helft van hun kindertijd is al getraumatiseerd en moeten ze nu nog zo door het leven? Wie heeft hetzelfde meegemaakt en kan mij advies geven wat te doen. Er zijn zoveel vrouwen die in deze situatie zitten. Kunnen we niet iets met zijn allen doen. Alle vrouwen in Nederland die in dezelfde situatie zitten: Schrijf hier je ervaringen neer zodat we met zijn allen kunnen vechten tegen het onrecht dat ons en de kinderen wordt aangedaan. Vraag mensen die je kent de petitie te ondertekenen! Ik leef ook dagelijks in angst dat de kinderen naar hun vader moeten en alle ellende en nachtmerries weer moeten doorstaan. We kunnen deze angsten alleen tegen gaan door samen ervoor te vechten.

:: Bange Moeder :: woensdag 4 juli 2007 :: 14:33:19permalink

De komende week moet ik voor de zoveelste keer verschijnen voor een rechtszitting aangaande de omgangsregeling voor mijn kind met zijn biologische vader. Drie weken na de geboorte van mijn zoon kondigde hij al aan te willen vertrekken en na een periode van agressie en spanning vertrok hij inderdaad. Drie jaar in Nederland betekende dat hij ook zonder gezin in Nederland mocht blijven, als hij maar gebonden bleef aan de omgang met het kind, dan was vast werk niet nodig, en kan hij op termijn een vaste verblijfsvergunning krijgen. We zijn inmiddels twee jaar verder en na een aantal rechtszittingen waaronder één waarbij hij tevergeefs probeerde te eisen dat hij geen alimentatie hoefde te betalen, gaat het nu opnieuw om het omgangsrecht. Na acht maanden niks van zich te hebben laten horen omdat hij het niet eens was met de toenmalige omgangsregeling onder toezicht, eist hij een omgang van om het weekend, het hele weekend. Een andere reden om deze vorm van omgang te eisen, hoewel hij deze vanwege zijn werkzaamheden niet eens kan handhaven, is, dat hij bijzonder kwaad is dat niet vrij over "zijn eigendom"(zoals hij eens mijn kind omschreef) kan beschikken, dus wanneer het hém uitkomt. Om hem verder te citeren: "Ik heb het recht om mijn kind, wanneer dan ook, overal mee naar toe te nemen. Als mijn kind drie maanden in mijn vaderland woont krijgt het mijn nationaliteit." (Zowel hij als ik weten dat het vrijwel onmogelijk is om een kind dat land uit te krijgen) Bij een door de rechter beslist "toenaderings"gesprek in bijzijn van beider advocaten: "I will not speak directly to her, I am too disgusted to even look at her face." Deze man heeft mij tijdens mijn zwangerschap met de dood bedreigd, hoogzwanger bij de keel gegrepen en door elkaar geschud, mij met mijn enkele weken oude baby in de arm proberen te slaan en erger. Ik was destijds te vertwijfeld en verbaasd om aangifte te doen, maar ook dat had me in deze zaak waarschijnlijk niet geholpen. Het lijkt erop, als ik de verschillende forums op dit gebied bekijk, dat mijn kind en ik slechts een van de vele voorbeelden zijn, die door de huidige en toekomstige wetgeving in grote problemen raken. Helaas zijn wij moeders waarschijnlijk zo lamgeslagen dat we ons niet hebben verenigd in pressiegroepen als Dwaze vaders en SOS papa. Dús we worden niet gezien als groep, maar als incident, dús niet gehoord! Ik begrijp best dat men in de politiek vindt dat men zou moeten spreken van gelijkwaardig ouderschap, om duidelijk te maken dat beide ouders gelijke rechten hebben, ook na echtscheiding. En dat het in het belang van het kind is dat het contact heeft met beíde ouders en ook verzorgd wordt door beide ouders. (Geloof me, als ik het gevoel had gehad, dat mijn kind veilig zou zijn bij deze man, zou ik absoluut meewerken aan een goede omgangsregeling, hoe zeer hij me ook persoonlijk tegen staat. Je wilt immers het beste voor je kind) Maar wat als niet- primair zorgende ouder nog nooit voor het kind heeft gezorgd en eigenlijk vooral geïnteresseerd is in zijn belangen, niet die van het kind? Wat betekent deze wet voor de positie van vrouwen, die na een vaak pijnlijke, soms gewelddadige scheiding, al achteruit gaan in inkomen, hun carrière veelal vaarwel kunnen zeggen en door de gedwongen omgang met iemand waarvan ze niet voor niets willen scheiden, dusdanige psychische schade oplopen, dat zij nauwelijks hun leven weer op kunnen pakken? Hebben de (meestal) heren politici erover nagedacht wat een spanning dit oplevert binnen het gezin waar de kinderen (het grootste gedeelte van de tijd) leven? En, misschien minder van belang, maar toch: wat voor een signaal geven deze politici af aan (met name) mannen die tijdens de zwangerschap of vlak daarna de benen nemen en alleen als het hen uitkomt hun "eigendom" opeisen en daar nu dan ook nog in worden gesteund? Wat een voorbeeld is dit voor (met name mannelijke) kinderen? Dat het normaal is om zo met mensen (vrouwen) én kinderen om te gaan? Mijn ex-man is het levende bewijs dat je hierdoor generatie op generatie wangedrag van mannen doorgeeft en hij is niet de enige. De politici wilden waarschijnlijk, heel terecht overigens, met deze wet vaders en kinderen beschermen tegen moeders die kinderen inzetten als pressie-of wraakmiddel. Maar zien zij niet dat door deze wetgeving vrij baan wordt gegeven aan het omgekeerde? Aan vaders die nooit hebben gezorgd, niet van plan zijn de zorg op zich te nemen, maar die hun ex-vrouw en kinderen in hun macht willen houden om wat voor reden dan ook? Ik heb met het op de wereld zetten van mijn kind, de belofte gedaan dat ik mijn kind zou beschermen. Hoe moet ik het beschermen als ik door de rechterlijke macht gedwongen wordt om hem naar iemand te sturen, die een vreemde is voor het kind, die geen enkele ervaring heeft met de verzorging van het kind, die blijkt zijn agressie niet te kunnen beheersen als men zich niet gedraagt zoals hij wil en die aangegeven heeft dat hij er niet voor terugschrikt om het kind te ontvoeren als hij zijn zin niet krijgt? IK BEN DOODSBANG! Mijn advocaat zegt dat wij hier hoogstwaarschijnlijk toe gedwongen worden, dankzij het de huidige wetgeving en met de nieuwe in het vooruitzicht is de kans nog veel groter dat deze en soortgelijke mannen vrij baan krijgen. Bange moeder p.s. ik begrijp niet dat mannen uit de vaderbeweging beweren dat rechters altijd voor de vrouw kiezen. Ik maak persoonlijk mee dat ik me met hand en tand moet verdedigen, omdat er voortdurend gezegd wordt door de rechters dat omgang met de vader door moet gaan. Mijn advocaat bevestigd dat dit tegenwoordig heel gebruikelijk is en dat het bijzonder moeilijk is, zoniet onmogelijk om hier tegenin te gaan.